#paplepel

[kronieken]

Oorlog met de paplepel

In onze Westhoek krijgt onze jeugd de oorlog met de paplepel ingegeven. De kinderen kennen niets anders dan oorlog, verzet en aanvallen. Het is het enige wat ze zien. Vrede kennen ze niet en dus sluipt oorlog voeren in hun spel. Paard spelen, stoeten en optochten inrichten, al is hun vaandel alleen maar een versleten bezem, de bevelsstok een gebroken lat en de generaalshoed een gevouwen stuk…

[toosvanholstein]

Stress, stress, vanwege mijn 'the UOVO Project II' en het noodweer in Noord-Italië

"Spanning! Gaat 't allemaal lukken? Heeft dat voorbije noodweer in Noord-Italië toch nog steeds invloed op mijn keramisch avontuur 'the UOVO Project' in Gubbio?" Terwijl je dit leest, zit Toos van Holstein nog steeds in spanning. Lees en kijk maar waarom.

Vorig jaar mei. Mijn ‘the UOVO Project’ in Gubbio. Zie de video. Drie maanden geleden. Toen er in Italië nog geen sprake was van noodweer. “Daniele”, zo vroeg ik aan Daniele Minelli, de man met de gouden kleihandjes, “kun jij voor mij begin mei weer een stel van die UOVO-vormen draaien? Net als vorig jaar?”. Nou, dat was geen probleem. Voor alle duidelijkheid: uovo is Italiaans voor ei. in het…

[degenezijde]

Amai, onfortuinlijk dat zo'n antisemitisch boek nog herdrukt werd in 2015. Misschien had het een grote indruk gemaakt in de jaren '30 of wanneer het ook werd gepubliceerd? Historische waarde of whatever?

Godmiljaar.

[grandparomeaskblog]

Speak your language day

Wie zit daar nou op te wachten?! Houd gewoon je waffel dag is een beter idee. Dat geroeptoeter in je moers taal. Waar zou dat dan over moeten gaan? Kaas?! Landgenoten... ik moet u erkentelijk bedanken voor uw zeer rijkelijke bijdragen van uw dagelijkse klaagzang op sociale media. Het is namelijk een onlosmakelijk onderdeel van onze cultuur. Dit eindeloze ten gehore brengen van alles wat ons irriteert: het weer, inflatie, sportuitslagen, en de buren... Het is ons met heerlijke hapklare brokken met de paplepel ingeschoven. Maar werkelijk het moet mij van het hart: houd liever je bek. Serieus. Mensen gaan deze onzin door googletranslate halen en dan valt ons vaderland grondig door de mand. Wat herbergt dat een vreselijk zeikerig volkje. Getverdemme. Nou vooruit dan, ÉÉN DAG, als het ÉCHT moet. Maar daarna is het klaar en wil ik het NOOOIT meer horen. Tot volgend jaar dan want dan is natuurlijk traditie en komen we er niet meer vanaf. Wat een geneuzel. Sjongejongejongejonge.

[tjenkehpala]

“Waarom doe je wat je doet?” Deel 1.

Mijn naam is Tatiana Wenno. Ik heb een Molukse moeder, Emmy Wenno en een Macedonische vader. Als enig kind ben ik opgegroeid in Vught. Tot mijn 3e heb ik in het woonoord Lunetten gewoond en daarna zijn we verhuisd buiten het kamp. Als ik denk aan de Molukse cultuur, denk ik aan, familie, gemeenschap, warmte, eten, rituelen, gebruiken en tradities. De andere kant van de gemeenschap toont mij de taboesferen van verdriet, afgunst en boosheid en de rijke complexe (koloniale) geschiedenis. Daar ik alleen door mijn moeder ben opgevoed, is de Molukse cultuur mij met de paplepel ingegoten. Als kind heb ik een vrolijke onbezonnen jeugd gekend, waarin ik gewoon kind mocht en kon zijn. Mijn wijlen oom Jacob en opa Frans hebben hierin ook een zeer belangrijke rol vervuld. ‘Je papiertje halen’ was een belangrijk thema in ons gezin. Hierdoor werd ik altijd gestimuleerd om opleidingen te volgen die ik leuk vond. Na mijn opleiding tot interieurstyliste wilde ik graag nog een HBO studie volgen, dat werd Media en Entertainment Management. Tijdens de beide opleidingen kwam ik met andere bangsa in contact. Vanaf de eerste dag zijn daar vriendschappen ontstaan die tot op de dag van vandaag nog steeds goed zijn. Aangezien mijn tienerjaren rond het jaar 2000 plaatsvonden, zo confronterend is dit, het is alweer 24 jaar geleden), kijk ik met veel trots terug op de tijden van de bomberjacks met emblemen. De megafestatie, pesta2 en (vechtpartijen). (Lees verder in deel 2.)

[keynewssuriname]

Leerkrachten lagere school krijgen certificaat verkeersveiligheid

Leerkrachten van het zevende leerjaar krijgen een verkeersveiligheidscertificaat uitgereikt van het Verkeersveiligheidsinstituut. Dit instituut, een afdeling van het ministerie van Justitie en Politie, heeft een 1-daagse verkeersveiligheidscursus verzorgd aan leerkrachten. Deze cursus werd verzorgd op 19 april 2024, de certificaten werden op donderdag 30 mei uitgereikt op de J.H.N Polanenschool. De officiële herstart van het verkeersonderwijs heeft met de uitreiking van de certificaten plaatsgevonden. Het verkeersonderwijs op de lagere scholen lag de afgelopen jaren stil. Het VVI heeft landelijk 30 scholen geselecteerd waar de lessen en tentamens afgenomen zullen worden. Het VVI zal samen met het Korps Politie Suriname en andere stakeholders en instituten langs de scholen gaan om de examens te certificeren. Het doel van het verkeersonderwijs is om de jongeren op te voeden tot goede weggebruikers met respect voor wet en milieu. “Het is een heel belangrijk project”, zegt Purcy Landveld, onderdirecteur data en educatie en trainer van het VVI. Verder zegt Landveld dat de statistieken uitgewezen hebben dat veel jonge mensen verkeersslachtoffer worden (tussen 14 en 30 jaar). ''Het is tijd om actie te voeren”, zegt directeur Joanne Adraai. Het roekeloos rijgedrag moeten we beïnvloeden. Dat gaan we doen door vanaf jongs af aan de jongeren over het verkeer te leren, we willen het met de paplepel meegeven. We gaan bij de peuters beginnen met kleine autootjes, aldus directeur Adraai. Minister Henry Orie zegt dat er geïnvesteerd moet worden in gedragsverandering, dat betekent informatie, training en bewustwording. “Wij brengen het soms lief met boeken, maar soms moet het een beetje ruw naar buiten komen met filmpjes, zodat die kinderen het beter begrijpen en daarvoor zijn de media nodig”, aldus minister Orie. Minister Amoksi die heel blij is met het initiatief en de manier hoe dit wordt opgepakt, vindt het heel belangrijk dat er nieuw leven gegeven wordt aan verkeerseducatie. “Deelnemen aan het verkeer is een gezamenlijk ding”, zegt de minister en tot slot zei de minister aan VVI “keep up the good work”. Het verkeersboek Opo Yu Ay is in 2005 uitgebracht door Rotary Club Paramaribo in samenwerking met het Korps Politie Suriname en het Ministerie van Onderwijs, Wetenschap en Cultuur, afdeling Curriculum. Het VVI en de Rotary Club Paramaribo werken momenteel samen aan nieuwe les en educatie materiaal waarbij er meer gebruik gemaakt zal worden van multimedia en beeld in samenwerking met het Korps Politie Suriname en het ministerie van Onderwijs, Wetenschap en Cultuur. Verder werden de certificaten uitgereikt aan de leerkrachten. In totaal zijn er 80 leerkrachten landelijk getraind, maar op 30 mei 2024 heeft het Verkeersveiligheidsinstituut certificaten aan 20 leerkrachten kunnen uitreiken. De Rotary Club Paramaribo werd vertegenwoordigd door president Mirdita Elstak. Read the full article

[elhidaya]

Met de komst van de heilige maand Ramadan is het van essentieel belang om niet alleen jezelf, maar ook je huis voor te bereiden op de maand Ramadan. Door vooraf voorbereidingen te treffen zal je de maand Ramadan beginnen met een rustige en ontspannen sfeer. We willen allemaal zoveel mogelijk uit de maand Ramadan halen aan ibaadah (aanbidding). Deze tips zullen jou helpen om zo veel mogelijk tijd te maken voor al jou doelen die jij jezelf gaat stellen, insha'Allah. Hier zijn vijf waardevolle tips om ervoor te zorgen dat jouw huis een oase van rust wordt tijdens deze gezegende maand. Ramadan Schoonmaak Een van de meest gekoesterde herinneringen uit mijn kindertijd is de jaarlijkse Ramadan schoonmaak die mijn moeder organiseerde om ons huis tiptop in orde te krijgen voor de heilige maand Ramadan. De gewoonte van een grondige schoonmaak voorafgaand aan Ramadan is als het ware met de paplepel ingegoten. Een opgeruimd huis betekent niet alleen een opgeruimde omgeving, maar ook een opgeruimd hoofd. Het schept een sfeer van rust en sereniteit in huis. Hoewel schoonmaken niet altijd als een leuke taak wordt gezien, wordt het in de islam beschouwd als een daad van aanbidding (Ibaadah). Als je je intentie puur houdt, kun je er insha'Allah beloningen voor ontvangen. Bedenk hoe je je kinderen betrekt bij de Ramadan Als klein meisje maakte ik tijdens de Ramadan de mooiste herinneringen. Naast het gedoe van de grote schoonmaak, staat ook het keukenavontuur van mijn moeder en de buurvrouw in mijn geheugen gegrift. Voorafgaande aan elke Ramadan maakte ze de heerlijkste sfouf en chebakia. Wij kregen dan ook een stukje deeg om onze eigen chebakia te vormen. Dat was altijd het teken dat de maand Ramadan voor de deur stond. Er hing ook altijd een vredige sfeer in huis tijdens de Ramadan. Toen ik kind was viel de Ramadan in de winterperiode waardoor wij mee-aten tijdens de iftar en het Taraweeh gebed mee konden maken. Voor mij als kind voelde het als een soort vredige bubbel. Nu ik eraan terugdenk, besef ik dat het belangrijk is om kinderen actief mee te nemen in de Ramadan. Ze krijgen al genoeg narigheid van buitenaf, dus laten we ze die goede vibes van de Ramadan meegeven. Het zijn die mooie momenten uit mijn jeugd die ik koester, en ik wil dat anderen dat ook ervaren. Lees hier hoe je jouw kinderen kunt betrekken bij de Ramadan. Meal Plan Maak een Ramadan-maaltijdplanning. Plan gezonde en voedzame maaltijden voor iftar en suhoor. Dit minimaliseert stress rond maaltijdbereiding en geeft je meer tijd om je te focussen op belangrijke zaken. Houd daarbij goed in het achterhoofd dat het tijdens de Ramadan niet draait om uitbundig en uitgebreid eten. Zorg ervoor dat je simpele en voedzame gerechten aan de meal plan toevoegt. Familiebezoekjes Er is niets gezelligers dan gezamenlijk het vasten verbreken. Hoewel mijn maaltijden relatief sober zijn tijdens de Ramadan, vind ik het leuk om mijn gasten verschillende lekkernijen voor te schotelen. Bedenk je vooraf of en hoe vaak je een uitgebreide iftar wilt organiseren. Kijk of je voorafgaand aan de Ramadan voorbereidingen kan treffen zodat je niet dagen bezig bent met het hosten van een iftar. Planner voor het hele gezin Betrek het hele gezin bij de planning en creëer een sfeer van rust en regelmaat. Maak gebruik van een Weekplanner of Ramadanplanner om de dag te organiseren. Neem de taken van de kinderen op, zodat iedereen een bijdrage kan leveren. Noteer je boodschappenlijst en plan de maaltijd voor de iftar, zodat je georganiseerd blijft. Door een gestructureerde planning ontstaat er ruimte voor rustige momenten en voldoende tijd voor ibaadah (aanbidding). Op deze manier kunnen jullie als gezin samen genieten van een evenwichtige Ramadan. Allahumma ballighna Ramadan

[jurjenkvanderhoek]

JAN WORST IS SCHEPPER VAN EEN ONWERKELIJKE WAARHEID

Vader Worst hield van tekenen en schilderen. De schilderende loodgieter Boele Bregman woonde een paar deuren verder. Maar Jans’ zes jaar oudere broer zaaide het zaad. Die broer namelijk introduceerde met zijn 17e eeuwse tentoonstellingen aan huis Jan Worst de wereld van de schone kunsten. De klassieken werden hem met de paplepel ingegoten. Hij consumeerde het met smaak. En schiep met die kennis later zijn eigen universum. Een wereld die de wortels heeft in de realiteit, maar ver van de werkelijkheid af staat. In zijn uiterst realistisch geschilderde werk vertelt Worst een verhaal met een open einde. ‘Worst toont. Wij kijken. Hoe en wat we zien, blijft aan ons. En de kunstenaar, die geeft zijn geheimen niet prijs.’ Dat lees ik in de catalogus “A Curious Universe”, uitgegeven bij de gelijknamige tentoonstelling in Museum MORE. Conservator Julia Dijkstra schrijft over de receptie en interpretatie van het werk van Jan Worst.

Jan Worst maakt interieurstukken. Landschappen tussen de vier muren van een huiskamer. Waarbij de struiken fauteuils zijn met sierlijke afwerking. De bomen de rijk geornamenteerde deuren. De lucht de kleurig beschilderde behangsels. Maar Worst is niet van het landschap, niet van het portret, niet van het stilleven. Al deze schilderkunstige thema’s zijn echter wel als decorstukken te vinden in zijn werk. Uit glossy magazines, van veilingcatalogi en zijn verzameling postkaarten knipt hij als het ware de elementen om deze als bouwstenen voor zijn composities te gebruiken. Daardoor zijn het eigenlijk collages van onderdelen uit de werkelijke wereld. Niet zo bij elkaar horend, maar samen geraapt stellen deze een omgeving voor die waarheid kan zijn maar het niet is. De voorstellingen zijn complexe en gelaagde droombeelden, voortkomend uit de fantasie van de kunstenaar. Worst is het kind gebleven dat zich een eigen wereld schept. Een samengestelde wereld die van niets en nergens is. Enkel realiteit is in zijn geest. En van mij wordt door zijn schilderijen.

Hij keek naar werk van Max Beckmann en Edward Hopper. Hij vond daar inspiratie in. Daar ligt de oorsprong van zijn werken. Zijn schilderijen sluiten aan bij de schilderkunstige tradities, hij is een nieuwe realist die vakkundig en met de grootste aandacht en de kleinste penselen aan zijn oeuvre werkt. Maar volgens Dijkstra is het niet zozeer Worsts techniek of stijl die zijn werk intrigerend maken, “maar vooral zijn motiefkeuze en de manier waarop hij zijn voorstellingen samenstelt. Want door verschillende elementen uit de zichtbare werkelijkheid te selecteren en deze op het platte vlak samen te voegen, creëert de kunstenaar een beeld dat een verhaal suggereert.”

Maar hoe moet de beschouwer dat verhaal lezen, dit beeld interpreteren. De figuren spelen een eigen spel op het podium, in het decor. Acteurs met een script dat verloren lijkt. Ze schijnen zich weinig aan te trekken van de ander in dezelfde ruimte, laat staan van het feit dat de beschouwer voyeur is en ze dus ongegeneerd bekeken worden. Of is de kunstenaar deze onbeschaamde toeschouwer en kijken wij over zijn schouder mee de ruimte in. Want wie zijn deze mensen, wat doen en laten ze, wat gebeurd daar in die huizen, deze kamers. Worst probeert het te duiden, maar verduidelijkt het niet. ‘Het schilderij suggereert een verhaal zonder dat het verhaal verteld wordt’, zegt hij daar zelf over. Hij maakt een droomwereld achter gesloten deuren met bedachte interieurs en bewoners die in gouden kooien toneelstukken met een open einde opvoeren. De schilderijen zijn zoekplaten om betekenissen en bedoelingen te ontdekken. Deze doen een beroep op onze interpretaties en fantasieën. Worst daagt mij uit als detective aan de slag te gaan om aan het verhaal met open einde een slot te breien. Ik ondervraag stilzwijgend de figuren op het doek. En pas de puzzelstukken van sfeer en gevoel aan elkaar. Maar veelal kom ik op het verkeerde been terecht.

Jan Worst schildert mij een wereld van rijkdom, luxe, overvloed, voorrecht en lichamelijke schoonheid. Overdadige interieurs bomvol antieke meubels en klassieke kunst. Bibliotheken beladen met intrigerende boeken, waarvan ik zelf de titels op de onleesbare banden mag bedenken. Pracht en praal overheersen de zettingen waarin beeldschone personages alleen maar passieve decorstukken schijnen. Figuranten zonder tekst. “Je zou kunnen stellen dat het échte onderwerp van Worsts schilderijen het magische, indrukwekkende vermogen van een kunstenaar is, om een wereld te scheppen die niet echt is, maar wel ongelooflijk realistisch lijkt”, schrijft artistiek directeur Maite van Dijk in haar voorwoord. Het is daarom dat de voorstellingen van Jan Worst naadloos aansluiten bij de collectie van Museum MORE en er een plek krijgen om zichtbaar te worden.

In zijn bijdrage aan het boek stelt schrijver en verzamelaar Adrian Dannatt dat de kunst van Jan Worst eigenlijk niet past in het tolerante en ruimdenkende Nederland. Alles mag er verbeeld worden, maar zich iets verbeelden is uit den boze. Met de wereld die Worst schept krijg je de doorsnee Nederlander makkelijk op de kast. “Het is onmogelijk het anti-elitarisme, de liberale conformiteit van het huidige klimaat in Nederland te overdrijven, waarin op elk uiterlijk vertoon van superioriteit, geld of zelfs maar goede stijl wordt neergekeken.” Maar heimelijk geniet diezelfde Nederlander van deze pracht en die praal. Verlustigt zich aan de esthetische vormen. En hoopt heimelijk ooit ook eens de loterij te winnen om zich daadwerkelijk te kunnen omringen met de fantasie van Worst.

Wat opvalt aan de techniek van Jan Worst is de vakkundigheid en subtiliteit van zijn verfgebruik, waarbij hij met relatief eenvoudige penseelstreken complexe effecten bereikt, een schijnbaar formeel realisme dat is opgebouwd uit haast abstracte patroonvlakken. De interieurs zijn heel specifiek, maar tegelijkertijd niet aan een bepaalde plaats te koppelen. Het zijn ongetwijfeld bestaande plekken, maar ze doen denken aan het soort huizen uit terugkerende dromen waarvan je zeker weet dat je er al eens bent geweest, misschien in een eerdere droom of in een verre werkelijkheid. Het is de werkelijkheid van Worst waarin ik kan fantaseren. Er is veel onzekerheid in het beeld, ik kan nergens de vinger achter krijgen en daarom is het zo fascinerend. De schilder opent deuren die normaal gesproken gesloten blijven. Maar of de ruimte van de geopende kamer zich werkelijk ergens in een monumentaal huis bevindt blijft ongewis.

Verlangen wij niet allemaal naar schoonheid. Naar bezit en rijkdom. Jan Worst fantaseert daarover. En maakt het waar in zijn schilderijen. Maar het is een opgeblazen ballon die zo lek geprikt kan worden. De zeepbel glanst op het laatste moment voordat deze barst en de mystiek in spetters uiteenvalt. Worst schildert ons een onwerkelijke wereld die verdacht echt schijnt te zijn. Hij monteert zijn wereld uit de waarheid. Althans de plaatjes knipt hij uit bestaande bladen, die schoonheid verheerlijken. Zo is het een vicieuze cirkel. De inspiratie is een onwerkelijke realiteit, een modelwereld die nergens echt ooit bestaat. De verwerking is een uitbeelding van een luxe wereld die ongewoon is en de fantasie in werking zet. De geknipte plaatjes verheerlijken. De geplakte elementen spelen met lichtval, ruimte, meubels en mensen. Spelen met de fantasie zoals droombeelden dat doen. Niets is wat het lijkt, maar alles wat het schijnt. In zijn kunst gaat het om verhullen en verbergen. Het gaat hem niet alleen om de uiterlijke verschijningsvorm van de voorstelling, maar om wat daarin besloten ligt.

De catalogus “A Curious Universe” toont een deel uit het voorname oeuvre van Jan Worst. Een platenboek dat een beroep doet op mijn fantasie. Waarin ik mijn eigen verhaal kwijt kan door de reproducties te beleven, de schoonheid te ondergaan. Maar beter is het Museum MORE te bezoeken om de schilderijen in volle glorie en op ware grootte te beschouwen. Het boek is daarbij een hulpmiddel, een leidraad om de kunst te leren kennen. Een gids om de wereld van Jan Worst te betreden. De diverse essays helpen daarbij. En het gesprek van kunstcriticus Joke de Wolf met de kunstenaar opent de ogen om deze te laten wennen aan het prachtig vormgegeven plaatwerk.

Jan Worst | A Curious Universe. Verschenen bij de gelijknamige tentoonstelling in Museum MORE. Auteurs Adrian Dannatt, Joke de Wolf, Julia Dijkstra, Sito Rozema, Maite van Dijk. Uitgave WBOOKS en Museum MORE, 2023.

[unoriginaldotdotdot]

Herdenking op 4 mei is een schandalige tentoonstelling. Als kind werd ik met paplepel opgegroeid dat deze tragedie o.a. in Nederland niet werd getolereerd. “Niet in onze cultuur. Nooit meer”, werd vaak toen gezegd. In zekere mate geloofde ik dat tijdens mijn jeugd. Totdat ik dit niet meer deed.

Niet alleen was Nederland het land waar Joodse slachtoffers vrij hoog waren— vanwege het geld die ze opleverden— maar de overduidelijke nazi sentimenten is zeer zichtbaar in dit land. En wordt te vaak belicht door de media

Er wordt hedendaags nauwelijks aandacht besteedt aan racisme en facisme in dat land. Nederland profiteert ervan, maar ontkent ook vrijwel alles van het kwade geschiedenis die nog steeds in het hedendaagse leven te merken is.

Krokodillen tranen leveren niks op. 4 mei is hypocrisie.

[peterpijls1965]

Constant: Kinderen.

De spelende mens was er altijd

Ik had een oom die heilig geloofde in de spelende mens. Het waren de jaren ´70 en oom Funs zat tijdens familiefeesten met een blijmoedige lach zijn vertrouwen in het concept van homo ludens te promoten. Als overtuigd PPR-stemmer was hij zelfs tegen mijn vader de kindvriendelijke grondhouding van een kunstenaar als Constant enthousiast en welbespraakt aan het verdedigen.

Een vergeefse missie, want mijn vader was te sceptisch en misschien wel te realistisch om het volgens hem naïeve mensbeeld van oom Funs heel serieus te nemen.

Mij sprak de optimistische levenshouding van de altijd sympathieke oom Funs wel aan, zeker toen ik op familiefeesten vol bewondering naar zijn toespraken en voordrachten luisterde, altijd met een lach uitgesproken.

Weliswaar had hij zelf geen kinderen, maar in de jaren ´70 was ik zelf kind. Voornamelijk een vleesgeworden stolsel van vrolijke uitbundigheid, maar ook al genetisch behept met de zwaarmoedige en angstige grondtoon die het karakter van mijn vader toen al deels bepaalde.

Met een kind spelen zag ik hem overigens zo goed als nooit doen, maar dat kan ook gelegen hebben aan het wereldbeeld dat hem als katholiek gezinshoofd met de paplepel moet zijn ingegoten. Hoe hij zich in dier voege tot zijn eigen kinderen wenste te verhouden, moet ook in andere opzichten diepgaand beïnvloed zijn door het Christen Democratisch Appel, dat zoals bekend het gezin als hoeksteen van de samenleving tot op heden fanatiek verdedigt. Wat dat in bijvoorbeeld streng religieuze kringen voor het welbehagen van buiten de lijntjes spelende kinderen kan betekenen, lijkt me ook bij de Jeugdzorg genoegzaam bekend.

De homo ludens zag ik sinds oom Funs ook wel gepromoot worden door Provo en Kabouter Roel van Duijn, maar het standaardwerk van historicus Johan Huizings las ik nooit. De Politieke Partij Radicalen, waar oom Funs zijn theoretische grondslag over de spelende mens in de jaren ´70 grotendeels vandaan haalde, ging uiteindelijk op in GroenLinks.

In die kringen schijnen ze vandaag de dag in principe geen moeite te hebben met spelende kinderen, zolang het speelgoed maar genderneutraal is en Sterre niet te vaak met een kapot gevallen knie thuiskomt na een uit de hand gelopen klauterpartij in de buurtboom, want daar zou haar deeltijdmoeder met coaching praktijk wel eens op aangevallen kunnen worden tijdens haar wekelijkse kringgesprek met andere aan zichzelf twijfelende jonge moeders van nu.

Ik weet uit eigen ervaring wat het is om door bipolair gevoed alcoholmisbruik tijdelijk te falen als voetballend ingestelde vader, maar waarom de talloze speelveldjes en speeltuintjes hier in Venray betrekkelijk weinig bezet worden door uitbundig joelende koters, is zo´n vraag waarvan ik het antwoord misschien wel liever niet wil weten. Het antwoord zich zou kunnen laten samenvatten als te veel beeldschermen binnen of een pappa die liever buiten speelt in de kantoortuin waar hij full time de hypotheek bij elkaar aan het verdienen is.

Feit is ook dat ik zowat dagelijks zie hoe voorbeeldig veel kinderen zich hier tot elkaar verhouden, bijvoorbeeld als ze met hele klassen tegelijk te voet of per fiets op weg zijn naar de gymzaal of het zwembad. Daarbij valt het me op dat vooral de meisjes controlerende opvattingen moeiteloos combineren met een kennelijk aangeboren talent voor het in bedwang houden van grensoverschrijdende jongetjes.

Met carnaval en trouwens ook al daarvoor viel het me op dat ze wat later, bijvoorbeeld als adolescent, die ongetwijfeld ook door verstandige opvoeders aangeleerde mentaliteit moeiteloos en met groot succes in de praktijk blijven brengen.

Dat lijkt me niet alleen op zijn minst deels te verklaren waarom Nederlandse kinderen de gelukkigste ter wereld zijn, maar vooral dat een spelende grondhouding kinderen altijd wel aangeboren zal blijven. Homo ludens is meen ik vooral een levensgevoel dat ook op gevorderde middelbare leeftijd betrekkelijk moeiteloos gehandhaafd kan blijven. Dat zie ik gelukkig niet alleen bij mezelf, maar zeker ook bij bevriende opa´s die soms een stuk jonger zijn dan ikzelf.

[denuchterekijk]

Het Verkeersinstituut VIAS nuanceert, en benadrukt vooral dat enkel een aanpassing van de maximumsnelheid niet zomaar meteen tot minder doden leidt.

En zo is dat. Want lagere snelheden wil weer zeggen veel minder oplettendheid van alle weggebruikers. Tegen die snelheid wordt de automobilist veel sneller afgeleid en kunnen er gerust alle andere zaken gedaan worden behalve autorijden (de administratie van papieren regelen die op de passagiersstoel liggen, eten/drinken, bezig zijn met de kinderen op de achterbank, gsm, …) en anders krijgen de voetgangers dan weer het idee dat het allemaal niet gevaarlijk is en dat men kan lopen waar men wil en kan doen wat men wil. Daartussen bevinden zich dan ook nog eens de fietsers die de laatste jaren aangeleerd zijn om nog voor niets of niemand te moeten wijken (op sommige kruispunten mag je zelfs legaal door het rood rijden! dan sta je toch zowat boven elke regel uiteindelijk). En bovendien rij je als fietser overal zo hard mogelijk (zekers als wielrenner), dat wordt er ook zo met de paplepel ingeschoven.

Uiteindelijk is het enige wat de laatste jaren is gebeurd nog enkel de snelheid omlaag brengen en als je nu zegt dat het aantal doden onder de voetgangers verdubbeld, dan moet je daar misschien ook eens net een besluit durven uit trekken!

[mauricevanes]

A.L. Snijders in De Volkskrant

‘Ik wil leven zonder ambitie en zonder gezeik over van alles.’ Het is schrijver A.L.Snijders gegeven om met weinig woorden veel te zeggen. Met Fokke Obbema heeft hij het over zijn liefde voor het onbenullige.

Fokke Obbema

7 oktober 2018, 22:37

‘Ik weet niet of ik op al die moeilijke vragen van je wel een antwoord heb, hoor.’ Bij de begroeting laat Peter Muller, beter bekend onder zijn schrijverspseudoniem A.L. Snijders, zich van de bescheiden kant zien die hij in zijn columns vaak toont. Maar hij is ook een man met uitgesproken opvattingen die hij graag anderen voorhoudt: ‘Er zit een superschoolmeester in mij.’

Snijders (een uit het telefoonboek geplukte naam, gevonden toen hij een onopvallend pseudoniem zocht) staat voor zijn tot landhuis verbouwde boerderij in het Gelderse Klein Dochteren. Sinds kort woont hij er alleen. Zijn vrouw is na een lang ziekbed onlangs overleden, aan hun huwelijk van ruim een halve eeuw is een einde gekomen. ‘Haar dood wil ik graag buiten dit gesprek houden’, zegt hij bij aanvang. Achter zijn woest naar voren gegroeide wenkbrauwen vallen helderblauwe ogen te ontwaren. Hun uitstraling is er een van levenslust, ondanks de rouw waarin hij verkeert.

ZIN VAN HET LEVEN

Journalist Fokke Obbema kreeg op 1 april 2017 een hartstilstand. Ruim een jaar later gaat hij in een reeks interviews op zoek naar de zin van ons leven. Wilt u uw eigen verhaal hierover met de Volkskrant delen: zinvanhetleven@volkskrant.nl

Voor alle andere verhalen: volkskrant.nl/zinvanhetleven

De geboren Amsterdammer is inmiddels 80 jaar; een tijdperk waarin hem twee huwelijken, vijf kinderen en een carrière als leraar Nederlands op middelbare scholen en een politieschool overkwamen. Hij debuteerde als gevorderde vijftiger en creëerde zijn eigen literaire genre: het ZKV (Zeer Korte Verhaal). Op 72-jarige leeftijd kreeg hij daarvoor de Constantijn Huygensprijs en zo belandde hij in een illuster rijtje met zijn held Willem Elsschot en schrijvers als Mulisch en Claus. Nog altijd schrijft hij drie columns per week. Op het moment van het interview zegt hij in ‘een staat van verwarring’ te verkeren, maar daar is bij de ‘moeilijke vragen’ weinig van te merken. Zijn antwoorden geeft hij geregeld met stelligheid.

Wat is de zin van ons leven?

‘Het leven heeft absoluut geen zin, daar ben ik zeker van. Bij ‘zin’ denk ik aan voortgang, dus iets na het leven. Maar dan is er niets. Het leven is, zoals Nabokov zei, ‘een klein spleetje licht tussen twee eeuwige perioden van duisternis’. De overweldigende aanwezigheid van religies geeft aan dat de meeste mensen dat niet kunnen accepteren. Zij hopen dat er na hun moeilijke leven een hogere macht is die voor ze zorgt. Mensen hebben behoefte aan troost. Maar die hogere macht bestaat niet. Na de dood is er niets.’

In uw ZKV’s toont u vaak twijfels. Bent u niet meer een agnost, dus ‘ik weet niet of een hogere macht bestaat’, dan een atheïst, waar u zich nu voor uitgeeft?

‘Ik wil hierin ferm zijn. Dat agnostische standpunt begrijp ik wel en het past misschien meer bij me, maar ik vind het ook slap. En die slappe kant van mij is al behoorlijk groot, dat heb je wel in mijn stukjes gezien. Op dit punt wil ik een knoop doorhakken. Geen nuance.’

Hebben mensen volgens u wel een ziel?

‘Nee, ik kies dan toch voor de geest. Een ziel is mij te religieus en te veel met het katholicisme verbonden.’

Ontmoedigt dat zinloze u niet – maakt het niet moeilijk uit bed te komen?

‘Nou nee, ik vind dat helemaal niet erg. Eerder het tegendeel. Ik houd ontzettend veel van onbenullige dingen doen. Gewone bezigheden waar geen prestatie achter zit en die geen status hebben. Dat is voor mij de essentie van het bestaan. Ik ben helemaal niet van het stellen van grote doelen, dat vind ik een heel onaantrekkelijke manier van leven. Uit grote ambitie is veel ellende voortgekomen. Mijn beeld van het goede leven is dat van de tuin van Epicurus (Griekse filosoof, 4de eeuw voor Christus, die een rustig en gelukkig leven als hoogste doel zag, red.), het doorbrengen van tijd met goede vrienden. Ik wil leven zonder ambitie en zonder gezeik over van alles. De ZKV’s waren aanvankelijk alleen voor de kinderen bedoeld en later ook voor een kleine kring van vrienden. Alleen kan ik slecht ‘nee’ zeggen, dus kwamen ze bij een groter publiek terecht.

‘Ten onrechte wordt Epicurus wel afgeschilderd als een pure levensgenieter, die er maar op los leefde. Daar was geen sprake van, hij was juist heel sober. ‘Leef in het verborgene’, raadde hij aan, dus zonder poeha. Die soberheid spreekt me enorm aan. Je hoeft niet veel van wijnen te weten en dat soort onzin allemaal.’

Heeft u in uw leven ooit naar de zin van het bestaan gezocht?

‘De afkeer van religie is mij met de paplepel ingegoten. Mijn vader was atheïst, diens vader ook, net als diens vader. En mijn vijf kinderen zijn allemaal ongelovig, waarbij vooral mijn oudste zoon een actieve atheïst is. Maar ik praatte er nooit over met mijn vader, het was gewoon zo. Ik ben ervan overtuigd dat je in de eerste vijf jaar van je bestaan dit soort overtuigingen meekrijgt. Daarna kom je er niet meer van af. Katholieken kunnen wel van hun geloof vallen, maar ze blijven er hun hele leven mee bezig. Ik ken domineeszonen die fellere atheïsten zijn dan ik, maar ze worstelen nog altijd. Ze zijn voor het leven getekend.

‘Ik heb me wel in allerlei ‘-ismen’ verdiept. Het boeddhisme heeft me een tijdje geïnteresseerd. Maar altijd komt er een moment waarop het me gaat vervelen: ‘Nu weet ik het wel’, denk ik dan, met die brede weg van Boeddha, ik begrijp de truc. Maar één ‘-isme’ heeft het bij mij al die jaren volgehouden. Omdat die namelijk volkomen gebaseerd is op de absurditeit en die is voor mij kenmerkend voor ons bestaan. Dat is het taoïsme (Chinese filosofie met compassie, soberheid en nederigheid als kernbegrippen, red.).’

Stilte, dan luid declamerend: ‘De weg is bestendig daadloos, nochtans blijft niets ongedaan.’ Daar zit alles in voor mij, het is de Zin der Zinnen.’

Maar wat betekent die?

‘Alles is tegenstrijdig in die zin, het betekent dat je op niets kunt bouwen. De weg, de Tao, is een onbegrijpelijk begrip. Hij is ‘bestendig en daadloos’. Dat is ongeveer het tegendeel van het westerse principe van oorzaak en gevolg, het idee dat in ons denken zit ingebakken, van consequenties van je daden. ‘Als ik op de PvdA stem, dan komt het goed met de zorg’, dat soort denken. En dan de wending: ‘Nochtans blijft niets ongedaan’, dat geeft aan dat de wereld gewoon doordraait en dat alles wat van waarde is ook van waarde blijft. Het is een oerbotsing in die ene zin! En die zie je vervolgens terug in duizenden rare verhalen.

‘Ken je die taoïstische anekdote over drie oude kerels die wijn drinken en lachen? ‘Waarom lachen jullie?’, vraagt iemand. ‘Omdat onze vrouwen dood zijn’, luidt hun antwoord. ‘Dat is toch vreselijk, dan moet je toch huilen?’, luidt de vraag. ‘Ja, maar dat willen we vermijden, dus lachen we’, luidt hun antwoord. Kijk, dat is leuk! Van het taoïsme kan ik nooit genoeg krijgen. Ik blijf geboeid door die absurditeit. Dat is voor mij een groot genot.’

Bent u in uw ZKV’s niet ook op zoek naar die absurde essentie? Houdt u ze daarom ook zo kort?

‘Zo probeer ik het wel te verkopen, ja. Al zit er ook een heel praktische kant aan, namelijk dat ik niet lang achter een schrijftafel kan zitten. Ik heb geen zitvlees. Ik kan zeker niet een jaar lang geobsedeerd met een boek bezig zijn, zoals Tommy Wieringa (schrijver en vriend, red.). Waarna je ook nog het risico loopt dat het niet wordt besproken! Vreselijk. Ik heb respons nodig. Die ZKV’s worden verzonden en dan reageren mensen meteen. Dat is een enorme kick.’

Er lijkt ook een belerende onderwijzer in uw stukjes verscholen te zitten. Wat wilt u de mensen bijbrengen?

Stilte, dan met nadruk: ‘Dat ze zich moeten hoeden voor iedere vorm van dogmatiek, van regels. Elke dag ben je vrij te doen en te laten wat je maar wilt. Vrij om je gedachten te laten gaan. Vrij om te improviseren. Daar ben ik heel goed in. Neem die tuin van Epicurus. Daar heb ik jarenlang niet aan gedacht, nu komt hij ineens bij me op. Vrij zijn, dat is in ieder geval de zin van mijn leven.

‘Zeker, ik ben een schoolmeester, maar ik wil geen school maken. Op een gegeven moment kots ik van mijn eigen meningen, juist omdat die zo goed zijn. Die liggen zo voor de hand en zijn zo oké, ik moet uitjes maken naar rechtse mensen die mij een echte fluim vinden, iemand van ‘links lullen, rechts zakken vullen’, dat werk. Hoe rechtser, hoe beter.’

‘De kennis van het leven moet uit boeken worden gehaald, niet uit de smoezelige werkelijkheid zelf’, heeft u geschreven. Heeft u het leven zo aangepakt?

‘Absoluut! Ik hoorde nooit bij de doeners. Boeken zijn voor mij altijd belangrijker dan de werkelijkheid geweest. Die heb ik ook vaak aan boeken getoetst. Wat ik over de liefde wist, had ik niet te danken aan de werkelijkheid, maar aan boeken. Toen ik met meisjes begon te rommelen, wilde ik weten of ze een bepaald boek hadden gelezen en minachtte ik ze als dat niet het geval was. Ik ben ooit begonnen met alle romans van Vestdijk (meer dan honderd, red.). Maar eigenlijk hoef je in je leven maar tachtig boeken te lezen, dat ben ik met Maarten Biesheuvel eens. Die ontdek je vanaf je 16de. Voor mij behoren daartoe in ieder geval de werken van Nescio, Elsschot, Salter, Cheever en Salinger.’

Hoe kijkt u aan tegen uw eigen sterfelijkheid?

‘Ik wil mijn bestaan niet verpesten met allerlei angsten. Terwijl ik met je praat, kijk ik over een land met een heg van grote beukenbomen. Daar en daar en daar! Je moet de tijd die ons is toegemeten, wat we het leven noemen, niet belasten met wat er achter die beuken is – met angsten over het vagevuur, met dingen die er lelijk uitzien. (Pakt de tafel vast) Dit is mijn leven, daar gaat het om. Dit is allemaal zo fantastisch, juist omdat er daarvoor en daarna niks is. Dat wil ik mensen graag duidelijk maken, daar gaat het in mijn ZKV’s om.

‘Toen mijn vader doodging, heb ik niet gehuild. Ik had een speciale band met hem, iedereen die ons kende vond ons een bijzonder koppel. Ik heb nooit tegen hem gerebelleerd, een natuurwonder. We konden goed met elkaar praten en naar elkaar luisteren. Zonder sentimentaliteit. Onze verhouding is na zijn dood gewoon doorgegaan, alsof ik met hem ben blijven praten. Heel bijzonder. Tegenover mijn eigen dood sta ik stoïcijns. Maar of dat tot het einde zo blijft, vraag ik me af. Daar kun je echt niks van zeggen, dat heb ik bij vrienden wel gezien.’

Heeft het eigenlijk zin je bezig te houden met de zin van ons leven?

‘Nee, eerlijk gezegd niet. Het is toch intellectueel wat we nu aan het doen zijn, vraag en antwoord, consequent zijn. Mijn ideaal is dat het niet ter sprake komt, maar dat de zin van het leven geleefd wordt. Dat is de tuin van Epicurus. Zelf was hij een heel sobere man, maar er zaten anderen die van vrouwen, roddelpartijen en lekker eten hielden. Dat is de kern van het leven, in zo’n groep leven. De tuin wordt niet besproken. Al die mensen leven het leven, dat is genoeg.’

[defietssite]

Wat zijn de voordelen van waterdichte fietstassen

Wat zijn de voordelen van waterdichte fietstassen

Wij Nederlanders hebben natuurlijk een voorliefde voor fietsen. Deze liefde voor fietsen wordt ons dan ook van jongs af aan met de paplepel ingegoten. We fietsen naar werk, naar school, naar de supermarkt en gaan zelfs op vakantie op de fiets. Nu is een fiets natuurlijk hartstikke praktisch, maar het vervoeren van spullen is op de fiets wel een stuk lastiger dan in bijvoorbeeld een auto. Gelukkig…

[tjenkehpala]

“Het opgroeien in de woonoorden is de welbekende ‘rode draad’ in mijn leven“ - Deel 1.

Even voorstellen, ben Petrus ‘Ventje ‘Pesulima geboren (1953) in Nederland, en zogezegd 2e generatie Molukker. Na, als zovelen van onze generatie, een tijd ‘statenloos’ te zijn geweest alsnog Nederlands staatsburger geworden. Mijn ‘Molukszijn’ heeft altijd de boventoon gevoerd. Omdat dat ik er ervan overtuigd ben dat een ‘bruine Hollander’ niet bestaat. Naast de ongemakken die dit met zich meebrengt, kan ik ontegenzeggelijk beamen, dat je daar ook positieve draai aan kan geven. Mijn jeugdjaren kenmerken zich als een drenkeling die tussen wal en schip is geraakt en ploeterend op zoek gaat naar ‘vaste voet’. Uiteindelijk met veel ‘ups en downs’, doorzettingsvermogen en steun van degenen die mij nabij zijn heb ik mij hervonden. Terugkijkend op mijn werkzame leven kan ik mezelf recht in de spiegel aankijken en zeggen ; ‘zo slecht heb jij het ook niet gedaan, ouwe‘. Ik heb al hetgeen wat ik als doelen voor ogen had, kunnen en mogen doen. Van in het zwaarste onderdeel van het leger dienen, het opzetten van meerdere ondernemingen tot het mogen bekleden van bestuurlijke functies binnen de Molukse samenleving. En neem van mij aan ook bij mij ging het vaak genoeg niet van een leien dakje. Geboren in kamp Beugelen nabij Staphorst ben ik opgegroeid in kamp De Biezen te Barneveld. Het opgroeien in de woonoorden is de welbekende ‘rode draad’ in mijn leven. Pendelend tussen kamp Lunetten Vught (bij mijn Peetouders) en De Biezen is deze periode voor mij bepalend geweest en heeft het mijn Molukszijn geaccentueerd. Als kind ben ik opgegroeid binnen een traditioneel Moluks predikantengezin. Naast dat mijn vader predikant was is hij tevens jarenlang bestuurslid en voorzitter van de Synode geweest. Een traditioneel predikantengezin, heeft zoals elk Moluks gezin, zeker in die periode, zijn mooie en mindere mooie kanten. Als kind en opstandige ‘tweede generatie’ Molukse jongere kan ik erover meepraten. Naast het ‘in de pas lopen’ en de hierarchische cultuur zowel binnen als buiten het gezin, kreeg je te maken met de politieke idealen. Hoewel hij vanuit zijn functie dat niet al zodanig kon uiten is het RMS gedachtegoed ons met de paplepel ingegoten. Mijn moeder was ‘de spil’ binnen het gezin. Een vrijgevochten vrouw, die bij tijd en wijle, maar moeilijk haar rol kon vervullen als ‘mama nyora’. Zorgzaam op haar manier en het bijzondere aan haar was dat zij (kennelijk) geen enkele moeite had zich aan te passen binnen de Nederlandse samenleving met haar (voor mij) beklemmende normen en waarden. Lees verder in Deel 2.

[keynewssuriname]

Surinaamse noemt binnenlanders ‘naakte oermensen’ op Nederlandse tv

“Ja, in het bos wonen mensen en die spreken een andere taal omdat ze niet naar de stad komen, niet zo vaak. Dus zij hebben hun eigen land in Suriname. En ze dragen ook niet echt kleding, het zijn echt oermensen'', aldus Altagracia Seedorf (33) op maandag 25 september 2023 op de Nederlandse tv-zender SBS6. De Surinaamse is ongeveer 2 jaar in Nederland en probeerde via het tv-datingprogramma ‘Date Smakelijk’ een 37-jarige Nederlandse man aan de haak te slaan. Boze reacties De uitspraken hebben tot boze reacties geleid in Suriname en Nederland. Een van de personen die op Facebook haar gal spuwde over de neerbuigende uitlatingen van Altagracia, is de in Nederland woonachtige Surinaamse Serena Holland. Tegenover Key News Suriname zegt ze: ‘’Dat je anno 2023 landgenoten oermensen noemt, terwijl je er net twee jaar vandaan komt en als geen ander weet welke inhaalslag onze binnenlandbewoners hebben gemaakt op velerlei gebieden, vind ik onacceptabel. Afgezien van het feit dat het ook een grove leugen is. Om jezelf zo goed als mogelijk te presenteren in je zoektocht naar een levenspartner, ga je niet schaamteloos zitten liegen dat de binnenlandbewoners een eigen land hebben in Suriname. Nee, dat kunnen we niet aan ons voorbij laten gaan alsof het een misplaatste grap is.’’ Serena Holland  is naast Social Activist, docent in de vakken Nederlands, Engels en NT2 op MBO in Nederland. In Suriname was ze al docent en een graag geziene gezicht als evenementenorganisator en programmamaker op de televisie. Drie talen Het is algemeen bekend dat de meeste Surinamers, ongeacht hun etniciteit, drie talen spreken. 1. Nederlands leren ze van school, 2. Sranantongo wordt met de paplepel ingegoten of ze leren het van vrienden, 3. Hun etnische moedertaal is Sarnami, Javaans, Chinees of de Marron en Inheemse talen. Kennelijk zich hiervan bewust probeerde de man in het programma het met Altagracia hierover te hebben. Maar Altagracia liet zich ook op dat punt gaan. Ze vertelde de potentiële partner in het programma dat er in Suriname alleen Nederlands wordt gesproken. De man had per vergissing Papiamento (officiele taal naast Nederlands op Curaçao) genoemd, terwijl hij kennelijk Sranantongo bedoelde. Toen hij haar probeerde te overtuigen dat Surinamers volgens hem toch meertalig zijn, en het had over een Surinaamse collega die meerdere talen sprak, verviel zij in de gewraakte uitlatingen over het binnenland. Het is haar niet in dank afgenomen dat ze het Sranantongo als belangrijkste contact-taal in Suriname heeft verloochend. De reacties waren niet mals: - ‘Echt jammer om dit zo te zien ..soso fa joe wan miki druk. Denkt ze echt dat ze op deze wijze een man of geluk vindt, door andere af te kraken? Meid, ik heb ook twee zusjes van het oer en ze doen ook kledij aan!!!! Je bent gekleed maar door jouw zero en waardeloze afkraking kom je belachelijk naakt over..... dit is triest....realiseer je mens!!!!!’ - ‘Wies wasie, wat denkt ze van zichzelf?’ - ‘Pffffff..... Ik stam ook af van die oermensen, maar ik droeg kleren om les te gaan geven op de Mariaschool. Dat zou nou een toestand zijn voor die arme kinderen.’ - ‘Dus in Suriname is er nog een ander land? Wauw meisje. Die man moest ook vragen welke school ze heeft bezocht. Burikischool, denk ik.’ - ‘Ze doet zo wild aan tafel, meisje if na so ju wan feni mang, gaat het je niet lukken met je oermens gezicht.’ - ‘Schandalig dit mang alleen maar stommiteit komt uit haar mond pfff.’ Ze gooide haar eigen glazen stuk "We schrokken van de Alta die wij op tv zagen'', zegt Wendy mede namens een paar vroegere klasgenoten op vragen van de redactie.  Ze vervolgt met: "Volgens mij heeft ze haar eigen glazen stuk gegooid. In Suriname was ze normaal, ze sprak ook gewoon Sranantongo. Je hoeft niet te liegen of je afkomst te breken om een man te vinden. Denkt ze dat die man geen info over Suriname kan vinden op Google of dat hij geen Surinaamse vrienden heeft?" Wendy woont al bijna 6 jaar in Nederland en heeft zelf een Nederlandse partner die ze in Suriname heeft leren kennen. Ook haar man reageerde geschokt op de uitlatingen. Het koppel is regelmatig op vakantie in Suriname en ze bezoeken steevast het binnenland. Laten we Suriname hooghouden Serena roept haar landgenoten op om onder alle omstandigheden hun land van herkomst hoog te houden. Ze vindt dat mensen die slecht praten over hun eigen land juist een slechte indruk over zichzelf achterlaten bij buitenlanders. Hoewel ze al jaren niet in eigen land woont en werkt, heeft Serena het contact met de thuisbasis altijd warm gehouden. Ze heeft haar netwerk en veel vrienden nog, getuige de communicatie op haar socialmedia kanalen. "Ik heb dit gedeeld omdat ik als geboren en getogen Surinaamse verontwaardigd ben over het feit dat een kondreman die net als ik naar het buitenland is verhuisd voor een beter leven, haar landgenoten zo schoffeert." Haar boodschap: "Eenieder heeft het recht om de liefde, het geluk of een beter leven waar ook ter wereld te zoeken, maar verloochen je afkomst niet. En verkoop je landgenoten niet voor een bordje linzensoep." https://www.facebook.com/serena.holland/videos/331909315967024   Read the full article

[twafordizzy]

Richard Savoie schildert winterse grote stadstaferelen

Richard Savoie schildert winterse grote stadstaferelen

Kunstenaar Richard Savoie (1959, Moncton, Can) kreeg het schilderen met de paplepel toegediend. Zijn oom was de bekende Canadese schilder Romeo Savoie, wiens werk onder andere in de National Gallery te zien is. Savoie begon in de jaren 80 vorige eeuw met zijn eigen kunstenaars loopbaan. Hij werkte eerst in pastel maar kreeg meer plezier in het schilderen met olieverf. De Canadees richtte zijn…