#op de handen kijken

[twafordizzy]

Duitsland investeert meer in meester-gezel

foto: Chris van Houts; bron beeld: singeluitgeverijen.nl Journalist en schrijver Sietse van der Hoek (1943) hield zich in Alles Klar bezig met de verschillen en overeenkomsten tussen Duitsland en Nederland. Eén van die verschillen is de manier waarop Duitsers elkaar opleiden in het ambacht. Sinds de Middeleeuwen bestaan er duidelijke vormen van hiërachische structuren die uitmonden in…

[advocaatfamilierechthaarlem]

Uw Vertrouwde Familieadvocaat in Haarlem - Advocaat Familierecht Haarlem

Bent u op zoek naar een ervaren en betrouwbare familierecht advocaat in Haarlem? Bij Advocaat Familierecht Haarlem staan wij voor u klaar. Wij zijn gespecialiseerd in alle aspecten van het familierecht, zoals echtscheiding, alimentatie, voogdij, omgangsregelingen, en het opstellen van ouderschapsplannen.

Onze advocaten bieden persoonlijke en professionele begeleiding in deze moeilijke en emotionele tijden. Wij luisteren naar uw verhaal, geven helder juridisch advies en zorgen voor een betrokken aanpak die aansluit bij uw situatie. Of u nu met een scheiding te maken heeft of een geschil over alimentatie, bij ons staat uw belang altijd voorop.

Neem vandaag nog contact met ons op voor een vrijblijvend adviesgesprek. Samen kijken we naar de beste oplossing voor uw familierechtkwestie. Bij Advocaat Familierecht Haarlem bent u in goede handen.

[jurjenkvanderhoek]

HOE COMPLEET TE VERDWIJNEN IN DE KUNST VAN EDWIN SMET

De kunst van Edwin Smet duiden is een hachelijke zaak. De abstracte composities geven niet meteen oorzaak en gevolg prijs. Het blijft vaag wat de reden is dat het er is. Toch doe ik een poging. Ik neem de moeite om de beelden in de zorgvuldig afgewerkte uitgave tot me te nemen en er iets in te zoeken, van te vinden. Het boekje is handmatig gebonden in een oplage van slechts 60 genummerde exemplaren. Het touwtje dat de bladen bijeen houdt is met aandacht geknoopt. Met net zoveel concentratie gevlochten als dat het werk erin opgenomen is vervaardigd. Het boekje geeft een klein inzicht in de portfolio van de kunstenaar. Dat inzicht verhaalt in beeld over de thema's precariteit en solidariteit. Onzekerheid en saamhorigheid.

Schildertape is het handelsmerk van Edwin Smet. Niet als grossier in verfmaterialen, maar in de hoedanigheid van kunstenaar. Hij gebruikt het plakband gemaakt van houtpulp en kleefstof niet waar deze oorspronkelijk voor bedoeld is. Hij plakt het niet langs de rand van een venster om het glas te behoeden voor spatten en streken wanneer het kozijn geverfd wordt. Smet is geen huisschilder, hij is kunstschilder. Met de tape beplakt hij zijn werk om het in principe waardeloze materiaal onderdeel te laten zijn van de compositie, het waardevol te maken. In zijn visie heeft het onbelangrijke materiaal betekenis. Voor de huis-, tuin- en keukenschilder is de tape afgerold enkel van waarde bij het verven, zolang maar daarna niet meer en wordt het onbruikbaar weggegooid. Zo niet bij Smet. Het overleeft de kliko nadat het geplakt is, het behoudt een functie. In onder meer het mij voorliggende boekje laat Smet zien hoe de tape door zijn handen geconserveerd is.

In coronatijd bleek het volk solidair. Stond men als homogene groep massaal op tegen het virus. Een klein aantal evenwel sloten zich heterogeen daarvoor uit en af. Want blijken er niet altijd uitzonderingen op de regel te zijn? Terwijl veel deuren gesloten bleven en er weinige nog opengingen, trok men zich schijnbaar gehoorzaam en gedwee terug in de huizen. Op enkele dwarsliggers na. Maar zonder dwarsliggers ontspoort een samenleving, zij houden de maatschappij bij de les ondanks dat ze meestal uit hun nek kletsen. Zonder bielzen onder de rails ontspoort de trein. 

Het is niet die solidariteit welke Smet voor ogen heeft in zijn werk, veronderstel ik. Hij werd geïnspireerd door gestapelde tafels en stoelen in het café om de hoek. Werkloos werden deze in de pandemie aan de kant gezet, wachtend op betere openingstijden. Niemand kon er aanschuiven, niets mocht er zijn, geen activiteit, geen plezier. Niets, deuren op slot en lichten uit. Die metafoor van saamhorigheid in de gestapelde meubelstukken was voor Smet reden deze in min of meer abstracte composities te verwerken. De tafel is inspiratie, in het beeld van Smet heeft het nog de functie van dragen en schragen. Evengoed kan ik langs de poten kijken, en als door een poort ziende ontvouwt zich het landschap daar achterliggend. Geen landschap zoals dat zich normaal gesproken voor mijn ogen uitstrekt, maar een onherbergzame omgeving waarin een onheilspellende toekomst opdoemt. Helemaal in stijl van de huidige toestand in de wereld. 

Het is zo, zoals het is. De kunstenaar schouwt zijn wereld. Overziet en overdenkt. Geeft commentaar in beelden. Niet meteen wordt het zo opgevat als dat het zich openbaart, maar wie anders kijkt en doorziet zal de boodschap ofwel het verhaal herkennen. In de achterliggende periode van covid bleek de bevolking opeens het Nederlandse volk. Kende de Nederlander geen verschil meer onderling en werden hindernissen geslecht, want het virus overkwam ons allemaal. Maar na die crisis viel alles weer weg en trokken de muren opnieuw op. Werden de oude gewoonten en manieren haastig opgepakt en nagelopen. Edwin Smet zag dit allemaal aan, bezag zijn omgeving en zette daarbij kanttekeningen en voetnoten. Verbeelden zijn schilderijen eerst het samenwerken, het ondersteunen van zwakkeren, dat hij inspireerde op dus de gestapelde tafels in de horeca. Verticale poten die een horizontale dwarsligger ondersteunen. Daarna beeldt hij de onzekere toekomst uit. Een zwart gat zuigt de omgeving naar zich toe. Want de toekomst is onzeker.

De kunstenaar heeft een voorkeur voor de boom als onderwerp in zijn schilderijen. Nadat de tafel uitgebreid is doorgezaagd, zet Smet gedreven een boom op. De tape in het beeld vormt het bos, zetten de stammen en maken de takken. Het is een lawaaiig woud, het hout staat niet netjes in het gelid. Op rijen zoals de Nederlandse bossen zijn aangeplant. Het is in de geest van Smet een wirwar aan laag houtgewas, een sprokkelbos. En veelal verzamelen de dunne stammen zich rond een open plek of een kleine plas. Zag ik tussen de tafelpoten in schemer de morgen gloren, de komende tijd opdoemen, in het bos is de dageraad ongewis. Er ligt een onheilspellende sfeer op de loer tussen de bomen. Spiegelt het hout zich in water, op andere plekken ligt het voor dood aan de voeten van stammen. Hoewel het beeld klaar en helder is, is de sfeer duister en dreigend. 

Smet weet die onzekere toekomst, het wankele kompas waarop de wereld koerst, in schimmige composities te duiden. In het acryl en de vernis op doek vergeet ik dat tape is gebruikt voor de afbeelding. Het is de zetting van de schildering, het gebruik van kleurcombinaties, die de sfeer bepalen. Daarover strekken rechte lijnen zich uit. Krommen inkt en houtskool zich in speelse strepen. In het essentiële surrealisme is een werkelijk gevoel weergegeven. De sfeerbeelden drukken onmiskenbaar de actualiteit af en uit. Het is minder een abstracte vormgeving, en meer een gelaagd opgebouwde en schematisch beschouwde realiteit. Waarin een kwetsbaar wegwerpproduct een belangrijk element is geworden. Ik kan beschutting zoeken onder de tafel, veilig beschermd door het blad wanneer de hemel naar beneden komt. Of ik kan me terugtrekken tussen het hout en me concentreren in stilte. Mij beraden op de neergang van de aarde. Filosoferen over opbouw en afbraak, over de afgrond waarnaar wij met zijn allen onderweg zijn. De kunst van Edwin Smet houdt mij dan nog even op de been. In zijn composities kan ik mentaal beschutting vinden. Het werpt een nieuw licht op de zaak wanneer hij voor mij een wereld inricht: een plek om te landen en naar de hemel te reiken. “How to disappear completely”, voor het moment van de beschouwing verdwenen in de tijd van Edwin Smet. Volkomen volledig. Dat is mijn duidng.

Precariteit / Solidariteit. Recent werk 2022-2024. Edwin Smet. Publicatie in eigen beheer uitgegeven. Gelimiteerde editie bij solo-expositie in CaroArtGallery Deventer, februari-maart 2024.

[autimind]

Je bent niet stuk.

Als eerste bericht op mijn inmiddels Nederlandstalige tumblr plaats ik een kopie van een ouder stukje dat ik ooit schreef op LinkedIn. Het is inmiddels een heel eigen leven gaan leiden en is herplaatst door een zorgorganisatie en wordt gebruikt bij psycho-educatie en trainingen. (Ja, ik ben trots.)

Tijdens de komende Autisme Week zal ik elke dag plaatsen.

Autismediagnose? Je bent niet stuk!  

Wat mij het meeste opvalt aan nieuwe deelnemers aan mijn gespreksgroep voor volwassenen met autisme, is dat ze vaak zo vol wrok en verdriet zitten. Vaak genoeg hebben ze een gloeiende hekel gekregen aan psychiaters. Bijna altijd komt dat voort uit de boodschap die ze gekregen hebben bij hun diagnose: Autisme Spectrum Stoornis. Dat impliceert: u bent stuk, u bent kapot.

Vaak genoeg wordt die boodschap herhaald door latere hulpverleners. Methodes als Geef me de 5 en Ik ben Speciaal – ook in de nieuwere versie – geven allemaal keurig lijstjes met ‘kenmerken’ van autisme en presenteren die als een lijst van wat er allemaal mis met je is. Door alleen maar te spreken in termen van stoornis en gebrek – en de rest van de maatschappij zonder verdere toelichting als normaal te beschouwen – pathologiseren ze de ervaring van de cliënt. Als je het stempel autisme krijgt dan krijg je maar al te vaak het idee dat je belevingswereld inherent ziek is.

In de handen van een kundige hulpverlener kan er overigens heel veel goeds worden bereikt met genoemde en andere methodes. Ik ken er minimaal één die echt z’n cliënten verder helpt. Helaas wordt er in de opleidingen niet of nauwelijks aandacht besteedt aan een andere, betere, gezonde manier van kijken.

Autisme is een neuro-motorische verandering, stoornis zo je wilt, die een sociale handicap oplevert. Waarom ontstaat die handicap? Doordat de maatschappij geen afwijking accepteert in sociaal gedrag, iemand die net wat anders is onverbiddelijk afwijst. En dan wordt ons verweten dat we ‘star’ zijn?

Star gedrag? Ik noem het in de meeste gevallen rechtlijnig.

Dingen letterlijk nemen? En waarom niet? Hou je dan ook aan je woord.

Ziet niet of moeilijk grote verbanden? Dat kan maar die verbanden zijn lang niet altijd juist en iemand die de details kan zien is goud waard.

Waar vind je nog werknemers die zich volautomatisch diep verdiepen in hun werk, binnen de kortste keren alles weten van hun onderwerp en niet stoppen als het gaat om de klus geklaard krijgen? Akkoord, ‘sociaal onhandig’ zal vast een terecht label zijn maar zoals ik ernaar kijk wordt er voor hem/haar/hen domweg geen ruimte gemaakt bij de koffie-hoek.

Ik heb niks hoeven doen om autistisch te zijn, maar ik schaam me niet. Mijn manier van kijken naar het leven is een valide manier, een variant die er ook mag zijn. Mijn ervaringswereld is niet minder geldig en in sommige gevallen zelfs meer geldig. In andere gevallen weer niet.

Daarom wil ik mijn nek uitsteken hier. Voor al die anderen, speciaal voor die mensen met  neurodiversiteit en auti-mensen die net hun diagnose gekregen hebben. Tegen hen zou ik heel graag even kort en zachtjes maar toch duidelijk willen zeggen…

Je bent niet stuk.

Je bent gewoon okay zoals je nu bent.

Je bent welkom en mag er zijn.

Je bent niet stuk. Je hoeft niet non-autistisch te worden. Dat lukt toch niet. Wat je moet doen is de beste autist worden die je maar kan zijn.

Je bent niet stuk.

Tegen alle overige mensen zou ik willen zeggen: autistische (en andere neurodivergente) mensen hebben een stem, ook als ze die niet hoorbaar kunnen gebruiken. Zonder uitzondering. Wil je helpen en een bondgenoot zijn of heb je gewoon even wat sympathie… luister. Luister naar mensen en help hun beleving van de wereld te verspreiden. Zo doe je goed.

[bramsnor]

Hondenweer.

Wat nu weer, het is al ruim over tijd en nog niemand te zien. Oké gisteravond was het ook later dat we naar buiten gingen, maar dan nog…..

Uiteindelijk komt mijn bazinnetje naar me toe en kleed ons aan, alhoewel ik krijg alleen de riem om natuurlijk. En hup naar buiten, en nu snap ik het, het is zijkweer, lekker zeg. Heel mijn bontjas wordt nat. Gelukkig neemt ze de korte route en gaan we weer snel naar binnen, ben gelukkig wel lading plas kwijt.

Na nog een half uurtje komt die snor ook eindelijk naar beneden. Na het bakkie en ontbijt gaat hij naar boven, dus ik mee, moet hem toch controleren……niet? Hij gaat een boek lijmen en dan een stinkbus open maken.

Begint met een soort staart die rommel uit dat blik op een gezaagde tak te smeren. Stinken die zooi, gelukkig staat het raam open dus is het te doen. Anders was ik naar beneden gevlucht. Maar ik moet zo langzamerhand poepen dus laat dat maar even merken.

Al gauw stopt die Snor met die stinkbus en neemt me mee naar buiten. Deur open en daar beginnen gelijk een paar vreemden te kletsen tegen ons. Ben ik niet blij mee want we worden zijknat en ik moet!

Even snel door het strontpark in de stromende regen en na mijn lozing weer naar huis. Wat een stemmen zeg, vertrouw het niet…… er is ook nog een minimensje bij, die heb ik toch al eens gezien? Weet niet meer waar of wanneer, toch maar even afstand houden.

Na een tijdje hoorde ik ze zeggen dat ze alweer naar buiten willen. Zijn ze helemaal gek mijn bontjas is net droog. Doe gewoon net of ik slaapt, ik ga met dat hondenweer echt niet meer naar buiten. Gelukkig laten ze me met rust en mag ik thuisblijven samen met mijn bazinnetje.

Na verloop komt die Snor weer terug samen met dat minimensje helemaal verzopen, maar wel opgewonden over een of andere hoge Piet met zijn baas Klaas. Zal wel, zie het straks wel op dat schilderij aan de muur.

Na wat geneuzel en gedoe krijg ik het te zien. Die kleine heeft handen vol koekjes gekregen van een beetje viezige maar gekleurde figuren die een vent met een baard en een pruik vergezellen in de stromende regen. Ik blij dat ik thuis kon blijven.

Inmiddels ben ik met het bazinnetje een keer buiten tussen de druppels door mijn behoefte kunnen doen en heb ik een keer moeten kotsen van dat minimensje en die nepjankkat. Kreeg toch mijn eten nadat de bazen zelf een paar stukjes vlees hadden zitten kanen. De rest van de avond geslapen, rust…. Heerlijk🫠

Nu is het weer tijd voor de avondronde, moet toch kijken of iedereen zich gedraagt in de wijk en gelijk even pissen. Hopelijk is het niet opnieuw van dat hondenweer. Je leest het een volgende keer.

Groeten Kato 🐕

[devosopmaandag]

Gelokt in het symbolische deel van het bestaan

Eerst was er hoe dan ook de man van vlees en bloed, die echt heeft bestaan. Lange tijd was hij voor mij slechts die mooie man van dat wonderbaarlijke tv-optreden, dertig jaar geleden. Toen volgde in 2019 een documentaire die zijn contouren weer helderder maakte. Ik schreef een vos over hem. Vervolgens begon ik aan de onlangs verschenen biografie* van de man. De laatste paar hoofdstukken gaan over een roman die de man aan het eind van zijn leven had geschreven over een personage dat wel erg op hemzelf leek. Ergens in dat spiegelpaleis moest ik hem toch echt tegenkomen. Die man was Anil Ramdas.** Nadat ik gisterochtend de door Karin Amatmoekrim uitstekend geschreven biografie uitlas, kon ik niet anders dan vaststellen dat Anil Ramdas een briljante man was en een tragisch mens. Mijn hart reikt uit naar wie hij eens was.

Beginnen aan een biografie en weten dat de hoofdpersoon zelfmoord zal plegen, kleurt het lezen. De hoogtepunten stralen er des te meer door, de bewondering groeit juist voor zijn volhardende trouw aan zichzelf en aan zijn geloof in de Westerse beschaving. Dat geloof zou in de jaren '90 en '10 aan het wankelen gebracht worden door drank en ontheemding en door het veranderde politieke en maatschappelijke klimaat van Nederland. Langzaam maar zeker voel je het noodlot naderbij kruipen.

Het was zijn overtuiging dat het de taak van de intellectueel was om zijn of haar eigen tijd en wereld voortdurend recht in de ogen te kijken. Wat daar te zien was diende tot op het bot bevraagd en onderzocht te worden. Hij ging nog verder: “alleen degene die zichzelf verloochent kan ooit een intellectueel zijn.”, schrijft hij, een overtuiging die langzaam veranderde van een diep beleden 'geloof' in een bittere kruistocht. Hij maakte zichzelf steeds onmogelijker, door zijn verslaving, door ijdelheid en arrogantie, door zijn ijzeren overtuigingen, door de vaak opgedrongen allochtonenrol. Die grote en ambitieuze roman uit 2011*** over dat personage dat hijzelf was en ook weer niet, die roman zou alles moeten schoon blazen wat troebel was geworden in zijn leven. De wereld zou gaan begrijpen waar het hem altijd om te doen was geweest. Maar de kritieken waren niet mals en de wreedheid van het literaire en intellectuele wereldje maakte hem kleiner en kleiner, tot hij besloot dat het genoeg was geweest. Naast het bad waarin hij zichzelf verdronk lag een novelle van Philip Roth. ' De vernedering' gaat over een toneelspeler die van het ene op het andere moment zijn talent verloor. Het gaf Amatmoekrim een beeld in handen voor een zorgvuldig en gevoelvol nawoord.

De biografie las ik uit, maar nu begin ik dan eindelijk aan Ramdas' eigen woorden: 'De papegaai, de stier en de klimmende bougainvillea'.**** De titel heeft nog alles in zich van een stralend leven dat wacht. In de inleiding schrijft hij dat hij op een dag als kleine jongen voor het eerst in zijn eentje een boek leest. “Deze eerste inwijding in de vertelkunst was zo indringend dat ik nooit meer af zou komen van de verslaving die lezen heet. Ik was gelokt in het symbolische deel van het bestaan, ik was een mens geworden....”

*'In wat voor land leef ik eigenlijk. Anil Ramdas – onmogelijk kosmopoliet'| Karin Amatmoekrim | 2023 | Uitgeverij Prometheus

** Anil Ramdas (1958 – 2012)

*** 'Badal' | Anil Ramdas | 2011 | uitgeverij De Bezige Bij

**** 'De papegaai, de stier en de klimmende bougainvillea' | Anil Ramdas | 2017 | uitgeverij De Bezige Bij

[jokeroutsubs]

🇳🇱 Sunny Side of London - Dutch 🇳🇱

Zonnige kant van Londen

Welkom!

Ben je aan het kijken voor plezier, of aan het kijken voor de liefde?

Ben je hetero, LHBTI of geen van beide?

Aan de zonnige kant van Londen ben je zo vrij als een duif.

Niemand geeft om je geld of de kleur van je gezicht,

Geluk en liefde zijn de enige doelen waar we op jagen,

Dus, welkom aan de zonnige kant van Londen

Alles wat je moet doen is zo hard mogelijk schreeuwen, schreeuw zo hard, schreeuw zo hard, schreeuw zo hard, hard hard hard hard hard als je kan!

*schreeuwt*

Knuffel je beste vriend, gooi je handen in de lucht

Haal diep adem voor de laatste stap en zeg

Wat een prachtige dag!

Slaap je in een king size of deel je een stapelbed

Ben je nuchter, rook je wiet of word je liever dronken?

Volg je een religie of sterf je als een punk?

Er wordt gefluisterd op de straat over een nieuwe hippe plaats,

Waar iedereen die meedoet de race kan wint

Op het bord staat

Welkom aan de zonnige kant van Londen

Alles wat je moet doen is zo hard mogelijk schreeuwen, schreeuw zo hard, schreeuw zo hard, schreeuw zo hard, hard hard hard hard hard als je kan!

*schreeuwt*

Knuffel je beste vriend, gooi je handen in de lucht,

Haal diep adem voor de laastste stap en zeg

Gil zo hard als je kant!

Knuffel je beste vriend, gooi je handen in de lucht,

Haal diep adem voor de laastste stap en zeg

Wat een prachtige dag!

Translation cr: @tako-chan8 & another member of jokeroutsubs

[onbekomkommerd]

Mijn handen Rood en ontstoken Mijn handen doen pijn van het klikken. WASD. Ik ruik naar muf en naar oudheid, naar houdbaarheidsdatum. Naar eenzaam verlangen, naar dichte gordijnen. Naar de plastikke bakjes van thuisbezorgd. Mijn keel die doet pijn. Nul slokjes water, nul keer gepraat. Behalve die hoi tegen de oranje fietshelm van thuisbezorgd. Overal kleuren en overal geluid. Razende beelden en flitsen, een roes van een week. De spanning op mijn nek is bijna oneindig, het bloed ruist dik door mijn aders. Ik voel het, bij elke hartslag voel ik het. Ik heb al een week niet ontbeten, mijn aders zijn vol met stroop en met klein. Mijn ogen zitten vol schaamte, ik durf niet te kijken. Ik pluk wel wat vel van mijn handen. Ik kan er mee stoppen, morgen Misschien overmorgen Overmorgen stop ik echt.

[blemel]

Het vertrek van de mier

Een ochtend klopte de mier al vroeg op de deur van de eekhoorn.

‘Gezellig,’ zei de eekhoorn. ‘Maar daar kom ik niet voor,’ zei de mier. ‘Maar je hebt toch wel zin in wat stroop?’ ‘Nou ja ... een klein beetje dan.’ Met zijn mond vol stroop vertelde de mier waarvoor hij gekomen was.

‘We moesten elkaar een tijdje niet zien,’ zei hij. ‘Waarom niet?’ vroeg de eekhoorn verbaasd. Hij vond het juist heel gezellig als de mier zo maar langs kwam. Hij had zijn mond vol pap en keek de mier met grote ogen aan.

‘Om erachter te komen of we elkaar zullen missen,’ zei de mier. ‘Missen?’ ‘Missen. Je weet toch wel wat dat is?’ ‘Nee,’ zei de eekhoorn. ‘Missen is iets wat je voelt als iets er niet is.’ ‘Wat voel je dan?’ ‘Ja, daar gaat het nou om.’ ‘Dan zullen we elkaar dus missen,’ zei de eekhoorn verdrietig. ‘Nee,’ zei de mier, ‘want we kunnen elkaar ook vergeten.’ ‘Vergeten! Jou?!’ riep de eekhoorn . ‘Nou,’ zei de mier. ‘Schreeuw maar niet zo hard.’ De eekhoorn legde zijn hoofd in zijn handen.

‘Ik zal jou nooit vergeten,’ zei hij zacht. ‘Nou ja,’ zei de mier. ‘ Dan moeten we nog maar afwachten. Dag!’

En heel plotseling stapte hij de deur uit en liet zich langs de stam van de beuk naar beneden zakken. De eekhoorn begon hem onmiddellijk te missen. ‘Mier,’ riep hij ‘ik mis je!’ Zijn stem kaatste heen en weer tussen de bomen. ‘Dat kan nu nog niet!’ zei de mier. ‘Ik ben nog niet eens weg!’ ‘Maar toch is het zo!’ riep de eekhoorn. ‘Wacht nou toch even,’ klonk de stem van de mier nog uit de verte. De eekhoorn zuchtte en besloot te wachten. Maar hij miste de mier steeds heviger. Soms dacht hij even aan beukenotenmoes, of aan de verjaardag van de tor, die avond , maar dan miste hij de mier weer. ’s Middags hield hij het niet langer uit en ging hij naar buiten. Maar hij had nog geen 3 stappen gedaan of hij kwam de mier tegen moe, bezweet, maar tevreden.

‘Het klopt,’ zei de mier. ‘Ik mis jou ook. En ik ben je niet vergeten.’ ‘Zie je wel,’ zei de eekhoorn. ‘Ja,’ zei de mier. En met hun armen om elkaars schouders liepen zij naar de rivier om naar het glinsteren van de golven te gaan kijken.

Het vertrek van de mier, Toon Tellegen

[gewoonkarin]

Zwelgen. Zo af en toe zwelg ik een dag. Vandaag is die dag. Het is grauw en koud buiten, ik heb net wat teveel op mijn toedeloelijst staan en lijf en tanden zijn dwars.

Lijf is vooral dwars van het schilderen. Het wordt mooi maar dat tussen de bedrijven door blijkt fysiek een uitdaging. Handen en schouders zijn wat dwars. Ze krijgt wel een knoof kamertje, ons jongste liefje.

Na de muren de deur nog aanpakken, dan poetsen, inruimen en op naar de kamer van oudste liefje. Dat is enkel schilderen en op- en inruimen. En dan de trappen nog maar een keer. Geen verbouwing zonder schades op andere plekken. De wens is voor 2023 klaar, de hoop daarop iets minder. Komt goed.

Zaken regelen voor de tuin, daar is deze week ook weer tijd in gaan zitten en laat ik dat laatste nou net niet over hebben. Nog een uurtje werk vanavond, hoop ik.

De was wacht ook op me. Uurtje werk maar het starten kost me meer tijd want niet mijn hobby.

Tanden. Ja, dinsdag weer terug om onder een rebase te laten maken. Dag zonder tanden onder. Dus ook niet boven want dan stik ik voor m'n gevoel. Onder past het op zich niet verkeerd, met plakken blijft het redelijk zitten. Boven is een ander verhaal want het is te groot, te grof. Als ik mijn tanden op elkaar zet houd ik teveel ruimte over in mijn mond. Heel raar. Ik slis ook nog steeds daardoor. Nog vier maanden geduld in hoop op beter. Nu kost het me kruim. Liever tanden uit 's avonds en in het weekend ook tussendoor. Het zit gewoon niet. Ik werk wel maar verder kom ik bijna nergens.

December feestmaand. We hebben een spelletje gedaan op 5 december en lekkers gegeten met stokbrood. Cadeau zijn de kamers met nog wat extra tezijnertijd. Gisteren zou ons pa 82 zijn geworden. Ik stond in alle grauwheid bij het graf en het laatste sprankje feestmaand vloog weg.

Met kerst mis ik vooral. Ik mis de mensen die op de nu lege stoelen moeten zitten en loop daarvoor weg. Met m'n tanden nu kan ik toch niet ergens op m'n gemak eten dus ik blijf thuis. Dekentje op de bank. Domme kerstfilm op. Hugootje erbij.

Op mijn zestiende besefte ik de schijnheiligheid van Kerstmis en werd de grinch denk ik. Mijn basis voor Kerstmis was gelegd vanuit het geloof en daar viel ik toen vanaf. Dat werd me toen niet in dank afgenomen. Nu kijken mensen nog steeds een beetje vreemd als je zegt dat je kerst stom vindt. Ik zeg er meestal maar weinig over. Niet mijn feest. We eten elke dag goed en hebben het fijn samen. Ik probeer een goed mens te zijn maar wel minder dan vroeger. Neus stoten kent een grens.

Ik ga de warmte en de verfroller weer opzoeken.

[nutraexperts]

HERSOLUTION GEL: ONTDEK HET GEHEIM VOOR INTENSERE PASSIE! 💖

Heb je ooit het gevoel gehad dat je haar dunner wordt?

Dat kan echt frustrerend zijn.

Maar wat als ik je vertel dat er een oplossing is die veel mensen helpt?

Hersolution gel staat klaar om je vertrouwen terug te geven.

In de komende secties ontdek je hoe deze gel niet alleen de haargroei kan stimuleren, maar ook de algehele gezondheid van je haar kan verbeteren.

Dus, laten we samen kijken naar wat hersolution gel voor jou kan betekenen!

👉 KOOP HERSOLUTION GEL OP DE OFFICIËLE WEBSITE

Hersolution Gel: Een Game Changer Voor Je Seksuele Beleving

Seksualiteit is een belangrijk onderdeel van ons leven.

Maar wat als je merkt dat de opwinding niet meer is wat het ooit was?

Dat is waar hersolution gel in het spel komt.

Laten we eens kijken naar hoe deze gel je kan helpen om die verloren vonk weer terug te krijgen.

Wat Maakt Hersolution Gel Bijzonder?

Hersolution gel onderscheidt zich door zijn unieke samenstelling.

Het bevat natuurlijke ingrediënten die speciaal zijn ontworpen om de bloedcirculatie te stimuleren en de gevoeligheid te verhogen.

Dit betekent dat je lichaam beter reageert op stimulatie, wat leidt tot een intensere ervaring.

Klantverhalen: Echte Resultaten

Neem bijvoorbeeld het verhaal van Lisa, 32 jaar oud:

"Na mijn zwangerschap merkte ik dat mijn libido afnam.

Toen ontdekte ik hersolution gel en besloot het uit te proberen.

Het was alsof ik weer 20 was! De opwinding kwam terug en mijn partner merkte ook het verschil."

Of kijk naar Mark, 45 jaar:

"Ik dacht dat dit gewoon iets voor jonge mensen was.

Maar na een paar weken met hersolution gel voelde ik me weer vol energie en verlangen."

Deze verhalen zijn geen uitzondering. Ze tonen aan hoe effectief deze gel kan zijn bij het verhogen van seksuele opwinding.

Hoe Gebruik Je Hersolution Gel?

Het gebruik van hersolution gel is eenvoudig en discreet.

Breng een kleine hoeveelheid aan op de gewenste plek.

Masseer zachtjes in voor optimale absorptie.

Wacht enkele minuten voor je begint met vrijen voor het beste resultaat.

Dit maakt het gemakkelijk om de gel toe te voegen aan je routine zonder gedoe.

Wetenschap Achter Hersolution Gel

De ingrediënten in hersolution gel zijn zorgvuldig geselecteerd op basis van wetenschappelijk onderzoek.

Ze werken samen om:

De bloedtoevoer naar erogene zones te verbeteren.

De gevoeligheid van zenuwen te verhogen.

De algehele seksuele ervaring intenser te maken.

Met deze krachtige formule krijg je niet alleen meer plezier, maar ook meer verbinding met je partner.

Waarom Kiezen Voor Hersolution Gel?

Er zijn veel producten op de markt, maar hersolution gel steekt er bovenuit door:

Natuurlijke ingrediënten zonder kunstmatige toevoegingen.

Eenvoudig gebruik zonder bijwerkingen.

Positieve feedback van echte gebruikers zoals jij.

Dit maakt het een veilige keuze voor iedereen die hun seksuele leven wil verbeteren.

Neem De Stap Naar Meer Opwinding

Als je klaar bent om die verloren passie terug te krijgen, is nu het moment om actie te ondernemen.

Met hersolution gel heb je alles in handen voor een betere seksuele ervaring.

Waarom wachten? Probeer het vandaag nog uit en ontdek zelf hoe deze gel jouw leven kan veranderen!

Zet de eerste stap naar meer plezier en verbinding met jezelf en je partner!

👉 BESTEL HERSOLUTION GEL VIA DE OFFICIËLE WEBSITE

FAQ

Wat is HerSolution Gel?

HerSolution Gel is een product dat ontworpen is om de seksuele opwinding te verhogen. Het bevat ingrediënten die de bloedcirculatie stimuleren en zorgen voor een intensere ervaring.

Hoe gebruik je HerSolution Gel?

Breng een kleine hoeveelheid gel aan op de clitoris of andere gevoelige gebieden. Masseer het zachtjes in voor optimale resultaten.

Werkt HerSolution Gel echt?

Veel gebruikers melden positieve ervaringen na gebruik van HerSolution Gel. Het effect kan echter per persoon verschillen, dus het loont om het zelf uit te proberen.

Zijn er bijwerkingen van HerSolution Gel?

De meeste gebruikers ervaren geen bijwerkingen. Het is altijd goed om eerst een kleine hoeveelheid op je huid te testen om allergische reacties uit te sluiten.

Is dit product veilig voor dagelijks gebruik?

Ja, HerSolution Gel is veilig voor regelmatig gebruik. Zorg ervoor dat je het gebruikt zoals aangegeven en luister naar je lichaam.

Waar kan ik HerSolution Gel kopen?

Je kunt HerSolution Gel online kopen via verschillende websites of mogelijk bij lokale winkels die zich richten op gezondheids- en schoonheidsproducten.

Hoe snel voel ik de effecten van HerSolution Gel?

De effecten kunnen direct na toepassing merkbaar zijn, maar dit hangt af van individuele gevoeligheid en situatie.

Moet ik iets vermijden voordat ik de gel gebruik?

Het is verstandig om zware maaltijden of alcoholgebruik te vermijden vlak voordat je de gel aanbrengt, omdat deze factoren invloed kunnen hebben op je ervaring.

Kan ik HerSolution Gel combineren met andere producten?

Ja, in de meeste gevallen kun je het combineren met andere intieme producten. Zorg ervoor dat ze compatibel zijn en geen irriterende ingrediënten bevatten.

Hoe lang gaat een tube HerSolution Gel mee?

De levensduur van een tube hangt af van hoe vaak je het gebruikt, maar gemiddeld zou het enkele weken tot maanden moeten meegaan bij normaal gebruik.

👉 ONTDEK HERSOLUTION GEL OP DE OFFICIËLE SITE

[inhetoogvandestorm]

gedicht over mijn moeder - 27/03/2021

laat het mes maar liggen op de plank

ik ben een aaneenschakeling van putjes

met wenskoper en groene vlekken

onder de leden

alle mouwen zijn me nog steeds te kort in die geleende truien

soms denk ik: ik moet maar eens buitenkomen

dan hoor ik je stem

laat het mes maar liggen en je zit op de bank

ik ben een aaneenschakeling van krukjes

met tandpastabekers en druppels

precies hier ben ik al wel tien keer overleden

jas rond m’n middel geknoopt soms denk ik

ik kan niet ademen met mijn vingers

dan hoor ik je dampkring

ik mompel ik laat het mes wel liggen

ik moet huilen uit mijn mond

ik moet luidop

‘plens’

de truien smaken naar hun huizen

ze smaken naar het raakvlak

tussen de zee de lucht de lamp

de zee de zucht de tand

aai ik met mijn achterhand over

soms denk ik niet na onder het smeren

soms denk ik wat als ik alles op de grond schraap

en dan de kruimels van mijn kant lik

er valt wat van te zeggen

dat mijn lichaam een knipperend schaap onder een scheermes is

ook met de lichten aan, ook met de lichten dicht

houd ik mijn handen tussen mijn benen als fossielen onder glas

maar ik wil het misschien liever niet

er over hebben

dus is verzakken als een stuk aarde

een slenk in een oceaan alledaags

toch blijft het anders voelen

-als een wollen jas in de zomer

longen verschrompelend onder je adem

neuriënd: zeg roodkapje waar ga jij heen

ik ben niet bang voor de eenzame wolf

in het bos, in het bos ben ik niet bang

voor de wolf met de haaientanden

pulserend in een steen

ik draai de waterkraan verder open

zodat ik kan doen alsof ik niet gehoord heb;-

ik zeg: wat ben je veranderd

grote ogen, lege handen

ik moet er maar weer vandoor

er zit een jongetje in het meisje in de vrouw in het mesje dat ik ben

mompelend: in het bos zitten wilde dieren, aan het hek

kijken ze uit naar je alsof je een wolkje bent, een groene droom

pas maar op

pas maar op

[jurjenkvanderhoek]

HANNEKE FRANCKEN TEKENT ZICH EEN NIEUWE WERELD

In haar mysterieuze tekeningen voegt Hanneke Francken ongelijksoortige zaken samen zodat er nieuwe samenstellingen ontstaan. Het lijken verschillende onderdelen uit de natuur te zijn, samengebracht als een collage. Geknipt en geplakt. Landschapselementen die nooit met elkaar in samenhang waren of ooit hadden kunnen zijn. Francken verstrengelt deze, vlecht aaneen en weeft ineen. Er ontstaan nieuwe werelden, andere omgevingen. Het boek “Intertwine”, een uitgave in eigen beheer met teksten van Arno Kramer, Diana Wind en Patty Wageman, is een kaartenmap om die werelden gewaar te worden. Een reisgids om ontdekkingen te doen. In de getoonde tekeningen kan ik zoeken en vinden, kijken en zien. Er is echter niets verborgen, alles is helder en klaar in beeld gebracht. Het is een positieve wirwar, waarbij de ogen de kost krijgen. Hongerig sla ik het boek open en laaf mij aan deze overvloed aan lijnen, vlakken en kleuren.

Hanneke Francken heeft de natuur als inspiratiebron, als basis voor haar werk, als uitvalsbasis om te scheppen. Want dat is wat ze doet, scheppen. Onwezenlijke omgevingen bestaansrecht geven. Nieuwe natuur creëren. Niet voor handen zijnde samenstellingen grijpbaar maken. Alle elementen die existeren samenbrengen en er een vernieuwd inzicht mee tekenen. Als het ware de natuur ofwel de zichtbare werkelijkheid recyclen. Hergebruiken in een ander beeldend leven. De reïncarnatie van de oorspronkelijkheid.

Met de natuur als uitgangspunt neemt Francken geen genoegen alleen de werkelijkheid te reproduceren, na te maken, in beeld te brengen. Ze streeft geen perfecte nabootsing van de wereld om zich heen na. “Zij tekent als het ware een ander leven in het werk”, lees ik in de inleidende tekst van tekenaar, curator en dichter Arno Kramer. “Zij speelt op een evidente manier met drama, met het bovennatuurlijke en misschien met het esoterische en religieuze, zonder larmoyant te worden.” Het boek toont ouder werk en meer recente tekeningen van Hanneke Francken. De vroege werken hebben nog de mens in alle oorspronkelijke naaktheid als onderwerp. De menselijke figuur wringt zich in alle bochten om zich te verwonderen over de natuur. Niet om er de baas over te spelen, maar één te zijn met en er opgaan in. Tekeningen waarin kleurpotloden in de doos blijven, in grijzen is de werkelijkheid eer aan gedaan.

Dan in het weergeven van gestorven dieren komt er kleur in de flora rond de fauna. Door de bloemen en planten levend te kleuren is de fazant en is het konijn echt levenloos. Zo dood als een pier. Tekeningen die qua onderwerp niet oogstrelend zijn, echter de manier waarop Francken deze dode werkelijkheid tot leven brengt is onnavolgbaar. De ondergrond is nog helder wit, het wit van de drager. Maar dan krijgt ook het papier kleur en stap ik echt een andere wereld binnen. De harde realiteit wordt ingewisseld voor een onwezenlijke zachtheid. Het onderwerp is nog even meelijwekkend, maar gevat in een legendarische onderwereld. Legendarisch als in fabelachtig, wonderlijk en verbazingwekkend. De onderwereld omdat het beeld duister is, geheimzinnig en onverklaarbaar.

Hanneke Francken maakt cryptische tekeningen. De waarheid verbergt zich in raadselachtige samenstellingen. Want de dierfiguren gaan zich min of meer verbergen in de vegetatie. “Zij gaan soms op in de duizeligmakende hoeveelheid lijnen en het is de vraag of er nog een voorgrond en een achtergrond bestaan”, schrijft Arno Kramer. “De lijnen zijn zo gevarieerd en zo gevoelig en ook intuïtief getekend, dat ze nooit van te voren zo bedacht kunnen zijn.” En Kramer besluit zijn betoog met “De tekeningen van Hanneke Francken hoeven niet begrepen te worden, ze moeten beleefd worden, je kunt er in dwalen, je kunt er zelfs in verdwijnen.” En inderdaad raak ik mezelf kwijt in de meest recente, intertwine, composities. Denk ik een rotspartij met mos begroeid te zien, kan zich daar zomaar een vogelbeest uit los maken. Meerdere keren moet ik mijn blik over het getekende laten gaan, mijn ogen goed de kost geven in en aan de voorgeschotelde composities, om de ware aard ervan te doorzien.

Francken fantaseert vanuit de werkelijkheid cellen, organismen, gevogelte, wild en vegetatie. Zoals de schepper de aarde construeerde. Het afpellen van de werkelijkheid, noemt directeur Stichting Oude Groninger Kerken Patty Wageman dat. Tot je op dat deel van de evolutie stuit waar het allemaal begon. “Op zoek naar de oorsprong om er vervolgens een nieuw begin aan toe te voegen.” Door mythologie, natuur, evolutie en eeuwigheid vloeien dieren en planten tot onwerkelijke sferen samen. In deze werken doet zich veel voor, er staat van alles te gebeuren. Iedere vierkante centimeter is benut om de beschouwer te dwingen geconcentreerd te kijken. De aandacht te vestigen op de dynamiek van de slingerende lijnen en de in elkaar grijpende elementen. De natuur heeft de overhand in de tekeningen. Knoestige bomen, bebladerd geschubde stammen, sprietende takken, een bast als een prentenboek. Daaromheen verwaaien twijgen en loof, de blik laat zich stroomlijnen in deze wildernis. Werken waarin Francken zich zichtbaar zorgen maakt over de toekomst van ons bestaan. “Zij beweegt zich in haar werk tussen wat vanzelfsprekend was, de levenscyclus”, schrijft curator hedendaagse kunst Museum Rijswijk Diana Wind, “naar nieuwe mogelijkheden, microben en andere eencellige wezens, tot geen invulling weten van wat gaat komen, de lege plekken in haar tekeningen.”

“Het is een weelderig en bewegend spel van kleur en lijn dat als resultaat een attractieve manifestatie heeft. Begeeft de blik zich op korte afstand langs de getrokken lijnen, de afgebakende velden, dan merk ik tussen de veelvormige vegetatie weleens een addertje onder het gras, kijk ik niet zelden de kat uit de boom en vind ik soms een vreemde eend in de bijt. Kortom er beweegt zich meer tussen deze hemel en aarde van Hanneke Francken”, schreef ik geboeid door haar werk bij de tentoonstelling Synthese vorig jaar in Galerie Getekend in Heerenveen.

Gefascineerd door de cyclus van het leven laat Francken een nieuwe wereld ontstaan in haar werken. Ze illustreert haar fascinatie in een rijke schepping van samenvloeiende planten en dieren, met incidenteel in de achtergrond een teken van menselijke activiteit. Maar vooral draait het in haar werk om die eerste dagen van het scheppingsverhaal, om het creëren van een synthese van waaruit nieuw leven ontstaat. Het nieuwe landschap is een visioen, een voorspelling van een apocalyptische toekomst, een nieuw begin.

“Tekenen is voor Hanneke Francken een manier om beeldend te schrijven”, schrijft Patty Wageman. “Een tekening moet in haar ogen bruisen, energie uitstralen en beweging laten zien. Het moet dynamisch zijn en het statische van het vlak overstijgen. (…) Met haar cycli probeert ze de kijker bewust te maken van de wereld om ons heen, van wat de aarde met ons doet en wij met de aarde.”

De in het boek opgenomen en door de tekeningen gestrooide gedichten zijn even mysterieus als de tekeningen dat in eerste beschouwing zijn. De beelden vergen het om lang naar te kijken, erin te duiken als het ware. De poëzie heeft een lange adem nodig om de woorden te laten indalen. Ik citeer: “Onder golven duiken - Niemand weet als niemand ziet het gezicht wat in het grafiet verdwijnt. / In de weerspiegeling is zij niet opgehouden met bestaan / slechts klanken die terugkeren, soms in wankel evenwicht. / / Als je schrijft: dat er geen ik meer is, of niet meer dezelfde ik, / legt zij afstanden af, zodat het oog niet went aan de verdwijning.”

Intertwine. Tekeningen en gedichten Hanneke Francken. Teksten Arno Kramer, Diana Wind, Patty Wageman. Oplage 150 exemplaren. Uitgave in eigen beheer, oktober 2022.

[evmke]

24/10 Geur in het gebouw

Situatie:

Ik help af en toe bij een werktheater, dagbesteding, waar mensen werken die een verstandelijke beperking hebben. We waren met z'n allen op 'theatervakantie'. We verbleven in een oud schoolgebouw, omgetoverd tot verblijfplaats, in Friesland. Lekker wandelen, samen koken, theater maken en relaxen. Wij als begeleiders besloten om ze te verrassen met een spa middagje. We toverde de woonkeuken om tot het 'chillen-met-je-billen-in-het-hoopje-veen- wellness-centrum'.

We hadden drie verschillende plekjes gecreëerd waar een 'behandeling' plaats vond, en zo rouleerde we de groepjes. Zelf leidde ik het gedeelte van de hand- en nagelbehandeling. Ik had een sterk geurende handzeep, en zacht ruikende handcrème mee. Ik wilde graag kijken wat de geuren zouden oproepen zonder daar nog verder iets achter te zoeken.

Tijdens het wassen van de handen, ging ik met ze in gesprek. De eerste reactie was vaak ' Ooh dit ruikt lekker!', Waarop mijn vervolg vraag was: ' waar doet het je aan denken?'.

Sommige mensen vond het naar vakantie ruiken. Omdat de geur zo zoet en bloemig is. Dat doet denken aan picknicken in het gras. Of aan zwembaden en frietjes eten, omdat het doet denken aan een zomer vakantie. Ondertussen zag ik een glimlach op de gezichten verschijnen, en kwam er een vakantie verhaal voorbij.

Tegelijkertijd was de substantie van de zeep ook een ervaring. Omdat het een schuim is die groter wordt zodat dit met zuurstof in contact komt, en omdat het licht roze is. Deze combinatie van structuur en geur zorgde voor een fijne, luchtige en vrolijke ervaring van het handen wassen.

(Gedachtegang: Wat als de geur niet matcht met de verder structuur/ervaring> twee tegenstrijdigheden, wat 'overruled' ?)

De tweede stap was het afdrogen en insmeren van de handen. Hierbij deed ik voor degene die dat wilde een kleine handmassage. Ik liet ze eerst de geur ruiken; een zachte, licht fruitige geur. Deze viel eigenlijk ook bij iedereen wel in de smaak. Al moest deze eerst wel even wennen. Iemand zei zelfs dat hij dit nog nooit in zijn leven had geroken, maar nu wel eens abrikoos zou willen eten. Hij baalde dat hij niet wat van zijn handen kon likken om te proeven...

Deze geur was wat moeilijker te omschrijven, maar ook omdat er een andere afleider was, de massage. De meeste hadden nog nooit zoiets meegemaakt, dus ze waren vooral onder de indruk van deze nieuwe sensatie. Nu paste de geur wel bij de handeling. Maar wat nu als ik een creme had gebruikt die 'stinkt'? Zou de massage dan nog steeds fijn hebben gevoeld? Of had dat de hele ervaring veranderd?

Dat heb ik helaas niet kunnen testen, maar dat is wel een goede vervolg stap om te kijken hoe geur wordt ervaren in combinatie met verschillende sensaties/combinaties/ervaringen!

[emigratieportugal]

Beginnen bij het begin

Vanuit onze eerdere bezoeken aan Portugal zijn we getroffen door een soort virus: het klimaat, de schoonheid van het land, de prachtige stranden en de manier van leven, het ritme... Hier kunnen we wel aan wennen...

Dat gevoel is verder aangewakkerd in de tijd en stilaan bekroop het gevoel om dat verder te verkennen. Langzaamaan heeft zich dat ontwikkeld tot de wens om onze manier van leven in Nederland voort te zetten in Portugal.

De eerste echte stap

Op het moment dat die wens boven kwam is de eerste vraag: waar zouden we dat dan in Portugal willen doen? Onze wens om onze boerderij voort te zetten in Portugal geeft al direct een indicatie, immers een boerderij met ca. 5ha vindt je niet in de Algarve en als je die daar al vindt merk je dat in de prijs. Daarnaast vinden wij de Algarve, zeker in het hoogseizoen, veel te druk. Hoe noordelijker (Portugal is ca. 900 km "lang") hoe meer het naar een zeeklimaat gaat. Onze wens naar een warm klimaat brengt je automatisch zuidelijker. Door het zoekgebied zo te bepalen kom je eigenlijk vrij snel uit in de Alentejo, het binnenland boven de Algarve en schuin onder Lissabon, zie de rode cirkel hieronder.

Eerste bezichtigingen april 2023

In onze trip in april 2023 hadden we in de voorbereiding zo'n 10 objecten geselecteerd en in de week die we daar gepland hadden zijn we in contact gekomen met Divine Home door een object dat we via http://www.huisenaanbod.nl hadden gevonden. Die week hebben we een aantal objecten bekeken in het gebied vlak boven de Algarve tot aan Ourique. We kwamen tot de conclusie dat de geselecteerde objecten toch niet hetgeen was waar we naar op zoek waren en dat we ons zoekgebied moesten uitbreiden naar "boven".

Na de eerste bezichtigingen in 2023

De periode na deze eerste bezichtigingen gaf ons al wat meer inzichten. Zo kun je op basis van de beschrijvingen vaak geen voorstelling maken van de hoogteverschillen (heb je hier in Nederland ook gaan last van). Echter om paarden te houden moet je niet gaan wonen in de bergachtige en bosrijke omgeving in Monique. Daarnaast, als je iets noordelijker (je zit dan nog steeds in Zuid-Portugal) gaat kijken krijg je ook echt meer waar voor je geld voor hetgeen wij zoeken. Door het zoekgebied groter te maken kwamen er dus ook veel meer betaalbare objecten bij. Zo hebben we vooral op http://www.idealista.pt (de Portugese Funda) gezocht en zo een nieuwe "shortlist" gemaakt. Dit bleek echter een "longlist" te zijn geworden, er stonden ca. 40 objecten op.

De tweede ronde bezichtigingen in februari 2024

Deze longlist hebben we toen beperkt tot een shortlist van een achttal objecten die we wilden zien. Deze 8 objecten waren verdeeld over het zuiden en het noorden van de rode cirkel op de kaart. We hebben toen bezichtigingen gepland in april 2024 bij 2 makelaars: bij Divine Home voor het gebied net boven de Algarve en bij Elly van Hulst voor het gebied meer rond Beja. Onze nr. 1 op de shortlist staat een half uur rijden boven Beja.

Van de bezichtigingen die we hebben gedaan zijn er 2 objecten overgebleven: onze nr. 1 van de shortlist en een object wat heel veel mogelijkheden bood maar waar ook veel aan gedaan moest worden. Bij onze nummer 1 hadden we direct een gevoel van: hier willen we wonen. Hier zijn we dan ook verder mee gegaan.

Direct geregeld: NIF

In die 1,5 week dat we in Portugal waren hebben we niet alleen het gebied goed verkend en heerlijk gegeten, maar ook direct iets geregeld wat onontbeerlijk is om ook maar iets te gaan doen in Portugal: het aanvragen van een NIF-nummer, het equivalent van het BurgerServiceNummer (BSN) in Nederland. Zonder dit NIF-nummer kun je niets doen in Portugal. De aanvraag hiervoor is uit handen genomen door onze advocaat Robert van der Velde.

Geneugten van Portugal

Uiteraard hebben onze tijd niet alleen maar besteedt aan bezichtigingen, maar in die dagen allerlei leuke plaatsen aangedaan. En zelfs al is het medio februari, de temperatuur was boven de 20 graden en je kon heerlijk aan het strand zitten...

[devosopmaandag]

De gestalte van het leven

Ik bel bijna altijd op een vaste tijd aan bij vriendin I. Er wordt dan gewerkt aan alweer een volgend 'project'. Dat is de enig juiste benaming voor wat we doen: een geheel dat een begin heeft dat zo terloops is dat het amper teruggehaald kan worden. Dan volgt een eindeloos lange periode van werken, vaak zonder dat we een precies einddoel voor ogen hebben, maar dat wel steeds concreter wordt. Het materiaal waarmee we werken is de taal, maar vooral zijn het ideeën. Op een dag moeten de resultaten een plek in het leven krijgen. Hoe dan ook, zo ziet dat werken van ons eruit. Altijd zeg ik bij thuiskomst, als G vraagt hoe het geweest is: we hebben eerst het leven doorgenomen, daarna hebben we gewerkt.

Door allerlei omstandigheden, onze verschillen in temperament, mijn gezondheidsproblemen, een lange afwezigheid van mij, de dood van haar moeder, de aangebroken zomer die altijd een soort vertraging met zich meebrengt, nemen we de laatste tijd vooral het leven door. Je kunt overigens alleen iets doornemen als er sprake is van een geheel.

De jonge Poolse schrijver Czelaw Milosz is op de vlucht te midden van het geweld van de Tweede Wereldoorlog als hij vaststelt dat er onder de zwaarste omstandigheden in hem desondanks sprake was van 'een verborgen onverschilligheid' ten aanzien van de werkelijke gevaren van zijn reis, van de volstrekte onzekerheid van zijn toekomst. Hij herinnert zich later heel concrete ogenblikken die hem een belangrijk inzicht gaven: “De wereld was onverstoord, fantastisch. Ik hield van haar want in haar omwentelingen bood ze zich steeds op een andere manier aan [–]. De gestalte van het leven was niet langer verdacht, je kon hem bijna in je hand houd.”.

I. en ik kunnen niet verder verwijderd zijn dan van de schrijver daar en toen, maar precies dát is wat wij op momenten ook doen: we houden het leven in onze handen, leggen het op tafel en bekijken het van alle kanten. We bewonderen het, verbazen ons erover, lachen het soms uit. Niet dat we dat op filosofische manier doen. We vertellen elkaar gewoon over wat we hebben gedaan, wat voor ontmoetingen we hadden, hoe het met die en die gaat, wat voor idioots, pijnlijks of betekenisvols we hebben meegemaakt. Al pratende (we lachen ook veel) zijn er momenten waarop ik weer ervaar hoe complex, hoe rijk en hoe onwaarschijnlijk het leven is en hoezeer ik ervan houd. Ik vertelde haar dat ik onlangs vriend A had geschreven dat ik houd van het d��en van het leven. Met I. houd ik ervan naar dat gewone leven van ons te kijken, aan haar keukentafel, waar we – in Milosz' woorden van veertig jaar later – 'onze kleine mijnheid celebreren'.