#onverschillig

[twafordizzy]

Kapusciński: Vrachtwagenchauffeur is koning

bron beeld: polityka.pl In Ebbenhout schrijft de Poolse reisjournalist Ryszard Kapusciński (1932-2007) over zijn ontmoetingen op het Afrikaanse continent. In het hoofdstuk waarin ik lezend ben beland bevindt de Pool zich in Oeganda. Hij reist van de hoofdstad Kampala naar de binnenlanden; beschrijft op treffende wijze het leven langs de weg en heeft aandacht voor de verhoudingen op en langs de…

[dwalendinhetniets]

Jij weet niet dat dit bericht bestaat

Ik ken je niet Alleen je naam Althans, de naam die je me gegeven hebt En de details van je leven die je gekozen hebt, om met mij te delen

Toch denk ik een (klein) deel van jouw pijn te voelen Van de hardheid en oneerlijkheid van het leven Jouw leven De wrede hand die jou is toebedeeld

Ik hoop dat je door kan blijven gaan En een sprankje hoop kan vinden, al is het nog zo miniscuul Dat warmte, die je nu zo moet missen, je komt omarmen En je nooit meer alleen zal laten

[devosopmaandag]

Wat stuk is zal helen

De lucht wordt gezuiverd met woorden.

Wat dreigend en zwaar is klaart op

naar adem en licht.

Het doffe gemoed vraagt een hand in de rug,

een glas dat stukvalt, een wapperend zeil,

wat leeg is wil worden gevuld.

Een luie geest wordt besprongen door een

vallende vraag, een knarsend idee,

een steek in de zij van een hersenkwab.

De verbitterde wordt cichorei en sopropo verboden,

veldsla, dille, dan volgt een vroege meloen,

tot slot frambozen, die verzachten de gal.

In afwachting van hun komend rijk

absorberen de lentebomen alvast

de stank, de hitte en het vuil van de wereld.

Hun bloesems verspreiden feromonen

die de mens niet ontvangt.

Roet, blik, asfalt en dampende gassen

bepoederen zij onverschillig,

daklozen huizen zij,

hartelozen manen zij.

Iemand zingt achter het stuur:

sleedoorn-meidoorn-robinia-vlier

bidt voor ons.

(Parijs, Periphérique, 13 mei 2024)

[msfbgraves]

In memoriam

Moet je hard zijn om te overleven? Onverschillig voor de wanhoop en onkwetsbaar voor verdriet?

Met geen ander doel om om naar te streven

dan ieder voor zichzelf, verschanst op zijn gebied?

Met niemand iets te maken

Koel, berekenend schaken

En op kansen blijven loeren om de anderen te vloeren?

Dan zál je overleven

Maar leven is dat niet!

Paul van Vliet "Over Leven"

(Do we have to be hard to survive? Indifferent to despair and invulnerable to sorrow?

With no goal to strive for but everyone for themself, entrenched on their own turf,

Nothing to do with anyone in a cool, calculated game of chess

waiting for a chance to topple the other?

You will survive like that.

But that's not living!)

Paul van Vliet, "Survival/About Living".

Deze lieve man, die mij met deze tekst maande niet hard te worden als het leven moeilijk was, leeft niet meer. Zijn wijsheid wel.

Thank you, dear, sweet man.

[brilmans]

Champagne

Omdat de Costa Brava een takke eind rijden is, rijd ik dat nooit in een keer. Sterker nog, voor al het gemak knip ik die reis vooraf met vrouwlief in drieën en voor al het comfort reserveren we dan direct een verblijf op een gunstig gelegen pleisterplaats. Zodoende zit ik nu in Bezannes een gehucht in de periferie van Reims.

Wie Reims zegt, zegt Champagne en wie Champagne zegt, kan daarna van alles zeggen. Ik ken mensen die na de laatste e van Champagne helemaal los gaan over juiste essamblages, de beste huizen en cuvées de prestiges . Zeker wanneer ze er al een paar achter de kiezen hebben. Ikzelf heb dat niet zo. Het mousserende spul interesseert me weinig. Wanneer het op onverschillig welke gelegenheid over Champagne gaat, sta ik er meestal maar wat apathisch bij. Totdat de bodem te berde wordt gebracht, dan ga ik aan. En dat is niet omdat het me boeit in welke mate en op welke wijze deze het karakter en de kwaliteit van de Champagne bepaalt. Mij gaat het om de geologie ervan.

Een stok met druiven voor de Champagne.

Craie à belemnites

De ondergrond waarop de chardonnay, de pinot noir en de pinot meunier voor de Champagne worden gekweekt, bestaat voornamelijk uit krijt en kalk. Kalksteen dus. Op sommige plaatsen is de laag meer dan 200 meter dik. En wanneer je weet dat deze kalksteen in jargon ook wel craie à belemnites (in ons moerstaal: belemnietenkalk) wordt genoemd, snap je mijn interesse. Onder al die duizenden wijnstokken barst het dus van het fossiele spul. Restanten van oeroude inktvissen enzo. Spul dat miljoenen jaren oud is: belemnieten zijn zo’n 66 miljoen jaar geleden, aan het einde van het Krijt-tijdperk, uitgestorven.

Bouwput

Door de druivensokken is het in een wijngaard natuurlijk buitengewoon lastig zoeken naar de fossielen die er onder verstopt zitten, daarnaast is het natuurlijk ook ongepast daar met schep op pikhouweel aan de slag te gaan. Om een fossiel in de belemnietenkalk te vinden kun je dus beter op zoek op een plek waar nog geen druiven worden geteeld. Zo’n plek vond ik op de pleisterplaats pal voor ons hotel. Daar was namelijk een stuk grond bouwrijp gemaakt, waardoor een enorme hoeveelheid kalksteen dagzoomde. En aangezien ik midden in het in de Champagne zat, kon dat best eens craie à belemnites zijn. Ik besloot er een kijkje te nemen.

Stuk steen met afdrukken van diverse schelpen.

Helaas was de kalksteen die de berg vormde grotendeels tot het formaat van split verwerkt, waardoor er van fossielen weinig over was. Ik had het geluk onder aan de berg een aantal brokken van formaat te vinden. In een ervan zaten mooie afdrukken en steenkernen van schelpen. Die ging mee. Tot mijn genoegen vond ik ook één belemniet. Hoe ik die vond is een heel verhaal, maar dat bewaar ik tot de eerstvolgende gelegenheid waarop iemand over Champagne begint.

Een onbepaalde belemniet

[mijnniemandsland]

Drukwerk.

De kudde schaapjes in een door regen geselde herfstwei, hun dikke wol nat en samenklonterend, vormt een levend tableau van collectieve inertie te midden van chaos, terwijl de ongeadresseerde reclamepost in je brievenbus, gedachteloos en achteloos door een onbekende hand gedeponeerd, zich opstapelt als het papieren residu van een consumentensamenleving die even onverschillig als onverbiddelijk…

[witchof-mind]

Gebroken Belofte

-

Hoe vaak moet ik geloven, in liefdes die glanzen maar doven, in woorden die zachtjes beloven, dat deze keer echt zal zijn?

“Ik hou van je,” klinkt zoet, zo vertrouwd, maar de smaak blijft bitter, grauw en koud.

Ze zien mijn lichaam, raken verward, maar mijn ziel blijft onzichtbaar, gebroken, verward.

Ze vergissen lust voor liefde, een vluchtig verlangen, een valse vrede, en ik geef, ik geloof, ik hoop en ik wacht, tot ik weer alleen ben, midden in de nacht.

Hoe kan ik liefde vinden in een tijd, waar harten breken zonder spijt? Een generatie verloren in haast, waar niemand meer echt voelt of naast je staat.

Zo vaak ben ik gebroken, versplinterd en stil, dat mijn hart nauwelijks nog voelen wil.

En toch wil ik niet worden zoals zij, kil en onverschillig, gebonden, maar niet vrij.

Waar is de liefde die blijft en verstaat, die ziet wie ik ben en naast me staat?

Of blijf ik dwalen, keer op keer, in dromen van liefde die ik nooit meer leer?

[lyrics365]

Desirée

Jij veranderd in muziek, wanneer je danst Als je beweegt zo elegant en in cadans Zo strak, zo fel Madonna van de hel Je ogen groot en zacht Als het diepste van de nacht Al pratend drinken wij een glas of twee En onverschillig vraag je mij: Kom mee, mee (Desirée) Desirée, oh Desirée Je hart dat bruist zo fel En je komt nooit tot rust Desirée, oh Desirée Jij met je lichaam strak, zo…

[nijlandlars]

Als ik een boom was tussen de bomen, kat tussen de dieren, zou dit leven zin hebben, of liever, zou dit probleem geen zin hebben, want dan zou ik deel uitmaken van deze wereld. Ik zou deze wereld zijn, die wereld waartegen ik me tegen verzet met heel mijn bewustzijn en met heel mijn dwingende verlangen naar vertrouwdheid. Die tweede die zo verschrikkelijk beperkt is, die maakt dat ik me teweer stel tegen heel de schepping.

Albert Camus, de Mythe van Sisyphus

—————————————————

Het leven lijkt af en toe zeer onverschillig te reageren, maar van de andere kant kunnen we niet verwachten dat het universum met al zijn doen en kunnen zal gaan handelen naar menselijke normen en concepten.

———

Is het erg dat er een klimaatsverandering plaats vindt, of dat een bepaalde vogelsoort met uitsterven wordt bedreigd? Ondanks dat voortplanting in hun systeem zit, kan het de vogel geen zak schelen of zijn soort ophoudt met bestaan. Vogels vinden namelijk niks, zij kennen het concept van wat een “soort” is niet eens.

Er is namelijk maar een soort die dat erg vindt, en dat zijn wij, de mensen. Wij vinden van alles van de wereld, maar de wereld vindt niks.

Kortom; buiten onze (beperkte) menselijke zintuigen en concepten over wat de realiteit is, is er iets waar wij geen grip op kunnen krijgen. Geen woorden of ideeën die daar in de buurt kunnen komen. Het leven en het universum is niet vast te grijpen en elke poging om het vast te leggen in woorden of concepten is gedoemd om te falen. Hoe meer we gaan nadenken over wat het leven is, het universum of wie wij zijn, des te meer we er woorden en betekenis aan gaan geven… des te verder we van de waarheid komen.

Wat we nu eigenlijk doen is zoveel en zo hard nadenken in de hoop dat onze brein als een computer crasht met als gevolgd dat we de leegte ingaan.

Want de waarheid is alleen te vinden in de stilte en de rust.

Elke keer als ik onrust ervaar in de wereld, weet ik dat die onrust eigelijk in mezelf zit.

Elke perceptie wat ik aan neem of in welke realiteit ik nu eens zal leven.. het zal nooit de werkelijke wereld zijn.

en dat is prima zolang ik dat maar onthou.

Alles wat botst met mijn realiteit, is geen realiteit. Dan is het tijd om je perceptie maar weer te veranderen. Totdat je weer botst…

De waarheid kan niet kapot. Alleen verborgen worden.

[kimonoshop]

Omarm elegantie met kimono-satijn voor dames: een stijlgids

Deze kimono-satijnen kleding is een stijlvolle combinatie van klassiek Japans kostuum en hedendaagse kledingtrends. Deze stukken zorgen voor een fijne toets en een universele uitstraling die elk ander ensemble zou aanvullen. Als je geïnteresseerd bent in romantische satijnen kimono's, tedere pastel kleurige kimono's of een ander chique stuk voor een specifieke gebeurtenis, zullen deze kledingstukken je niet onverschillig laten. Dus als je meer wilt weten over satijnen kimono's voor dames en hoe je ze kunt stylen, lees dan verder.

Satijnen kimono's zijn een van de meest aantrekkelijke kledingstukken die vrouwen kunnen dragen.

Kimono Satijn Dames worden gewaardeerd om hun verzadiging en het feit dat ze sierlijk over het lichaam glijden. Dit is waarom ze een must-have zijn: Dit is waarom ze een must-have zijn:

Luxueus gevoel: Satijnen stof is een luxe stof die zeer soepel aanvoelt, waardoor deze zeer comfortabel is tijdens het dragen. Hierdoor zijn satijnen kimono's niet alleen modieus maar ook zeer comfortabel om te dragen bij diverse gelegenheden.

Veelzijdige stijl: Van het dragen terwijl je thuis ontspant tot een casual dagje uit of zelfs een formele gelegenheid: een satijnen kimono kan gemakkelijk worden aangepast aan elke gelegenheid.

Tijdloze aantrekkingskracht: Satijn Kimono Dames, is een moderne variant op de klassieke Japanse gewaden, waarbij de trends van vandaag worden gecombineerd met een vleugje van de antieke wereld. Door hun creativiteit en levendige tinten zijn ze gemakkelijk te onderscheiden, ongeacht de omgeving waarin ze worden geplaatst.

Het stylen van je satijnen kimono

Hier zijn enkele tips om u te helpen uw satijnen kimono voor verschillende gelegenheden te stylen: Hier zijn enkele tips om u te helpen uw satijnen kimono voor verschillende gelegenheden te stylen:

Casual Chic: Als je kiest voor een meer casual en comfortabele outfit, kun je een satijnen kimono over een t-shirt en een spijkerbroek dragen. Je kunt hem combineren met een paar platte schoenen of sneakers en je krijgt een zeer stijlvolle en casual look.

Glamoureuze avonden: Je kunt het uiterlijk van je satijnen kimono ook veranderen door hem over een LBD te dragen voor een avondlook. Ze moeten worden gedragen met hakken en worden aangevuld met statement sieraden voor een stijlvolle outfit.

Loungewear Luxury: daarom kun je je kimono ook thuis dragen en het comfort van satijn voelen als je hem als badjas draagt. Ideaal voor ontspannende dagen of als je zin hebt om jezelf te verwennen op een zondagmiddag of tijdens een filmavond.

Pasteltinten omarmen

Dames Kimono Pastel is luchtiger, kleurrijker en minder formeel, omdat ze ideaal zijn voor het lente-zomerseizoen. Deze kleuren zijn verfrissend en zorgen voor een vleugje elegantie die perfect is voor een meer open ruimte.

Lente Frisheid: Het is goed om pastelkleuren te gebruiken, vooral roze, blauw en groen in het lenteseizoen. Het past ook goed bij wit of andere lichte kleuren om een ​​outfit er jeugdiger en levendiger uit te laten zien.

Summer Brights: Lichtgele en lavendeltinten zullen goed passen in de zomer. Deze kleuren zorgen ervoor dat je niet oververhit raakt, terwijl ze je look opfleuren met een mooie kleurtint.

Accessoires: Het is dus het beste om kleine gouden of zilveren accessoires te dragen als je pastel kleurige kimono's draagt, om te voorkomen dat het imago wordt bederft. Dit is goed omdat het helpt om de look zachter en delicater te maken, zonder deze te domineren.

Satijnen kimono's zijn een voortreffelijk kledingstuk dat bij verschillende gelegenheden kan worden gedragen en op de volgende plaatsen kan worden gekocht:

Veel merken en retailers verkopen prachtige satijnen kimono's voor dames, waaronder. Hier zijn er een paar om uit te checken: Hier zijn er een paar om uit te checken:

KIM+ONO: KIM+ONO is een van de retailers die prachtige kimono's hebben die met de hand zijn geschilderd en versierd met prachtige kunst geïnspireerd op de Aziatische cultuur (kimandono.com).

Nordstrom: Bij deze detailhandelaar zijn veel verschillende satijnen kimono's verkrijgbaar, variërend van eenvoudig en verfijnd tot helder en gedurfd (Nordstrom).

Etsy: Als je op zoek bent naar satijnen kimono's die speciaal zijn gemaakt en ontworpen, kunnen verkopers op Etsy een goede bron zijn, omdat ze producten aanbieden van onafhankelijke ontwerpers die kimono's ontwerpen met functies die kunnen worden gepersonaliseerd (Japan Avenue).

Conclusie

Satijnen kimono's voor dames zijn een geweldig stuk voor de bagage van elke vrouw, omdat ze elegantie en comfort bieden. Van opvallende heldere tinten tot bleke tinten: deze kledingstukken kunnen in elke gewenste omgeving worden gedragen. Het model is prachtig en de satijnen kimono's zijn prachtig; het is tijd om ze in je garderobe te brengen en je stijl naar een hoger niveau te tillen.

Als je meer wilt zien en je satijnen kimono wilt kopen, ga dan naar KIM+ONO, Nordstrom en Etsy.

[jurjenkvanderhoek]

DE NEDERLANDER IS NEDERLANDS, NOU EN

Is de Nederlander onverschillig? Lapt de man of vrouw het aan de laars wat men van hem of haar denkt? Je zou het denken bij de titel van het boek van Patrick van Gompel, waarin hij onderzoekt waarom de Nederlanders zo Nederlands zijn. Nou en. Door verschillende deskundigen uit binnen- en buitenland te bevragen probeert de auteur het antwoord luid en duidelijk voor eens en voor altijd vast te stellen. Journalist Van Gompel, met zijn neus tegen de grens in België geboren en getogen, is geboeid door dat land van kikkers, klompen en koeien. In het laatste hoofdstuk net voor het slot van het boek, beschrijft hij zijn onweerstaanbare drang om een beeld te geven van de Nederlanders. “Nederland is een mooi en boeiend land met fijne mensen.” Maar voor het zover is licht de schrijver met hulp van anderen de Nederlander en het Nederland door.

Als een röntgenoloog legt Patrick van Gompel het land onder een vergrootglas. Alle kanten worden uitgelicht, iedere hebbelijkheid en onhebbelijkheid belicht, iedere aardigheid en elke eigenaardigheid doorgenomen. Om een vinger te krijgen achter de delta en de polderbewoner, gezien vanuit het perspectief van de zuiderbuur, de Belg die hij is. Door er ervaringsdeskundigen bij te halen wordt de lezer van zijn boek een compleet beeld voorgeschoteld. Hij is daarbij niet over één nacht ijs gegaan. Figuren die Nederlander zijn bekijken de zaak van binnenuit of hebben geven met helicopterview in vogelvlucht een standpunt. Niet als WC-eend of de slager die zijn eigen vlees keurt. Als tegenwicht beschouwen buitenlanders die binnenlanders werden en andersom de Nederlander op een steenworp afstand.

Is het boek van Patrick van Gompel een handleiding vraag ik mij af. Weet ik na het lezen ervan mijn eigen identiteit, ken ik nu mijzelf. Van Gompel spreekt in eerste instantie niet mij aan als Nederlander. Ik ben tenslotte een Fries. Hij wil de doorsnee maken van dit type mens voor alle andere bewoners van deze aardbol. Daarmee komt zijn uitgave op een hoger plan, wordt van onderzoeksboek met analyse en research een geschiedenisboek door historische feiten helder te stellen en aanschouwelijk te maken. Het leert mij niet alleen al de bijzonderheden van mijzelf te kennen, maar ook de historie waarom ik en met mij alle Nederlanders ons gedragen zoals wij ons in dit land opstellen.

De Nederlander bestaat niet stelde Máxima vast. De Nederlanders struikelen massaal over de uitspraak van de toen kersverse prinses, ze voelen zich in hun diepste waarde aangetast. Maar natuurlijk is dè Nederlander een farce. Iedere streek, provincie en gewest heeft de eigen gewoontes en karakteristiek, daar kun je geen grote gemene deler van maken, hoogstens een doorsnee van geven. En dat gemiddelde, die generale identiteit, probeert Van Gompel aan te tonen. Hij krijgt hulp van een legertje wetenschappers op het gebied van ziel en karakter van het Nederlands-zijn. Van Abdelkader Benali tot Lale Gül en van Arnon Grunberg tot Tommy Wierenga.

Deze mensen, de geïnterviewden, worden eerst kort aan de lezer voorgesteld voordat Van Gompel met hen in gesprek gaat. Dat ik weet op welke manier deze ter zake kundig zijn en aangevoerd kunnen worden als getuige a charge. De Nederlander krijgt in de beklaagdenbank veel karakteristieken aangemeten. Beschrijvingen die hem niet persoonlijk beoordelen, maar als groep kenmerken. Op zijn (en haar) beurt is daar niets tegen in te brengen, het wordt gezegd. De gedraging hoeft geen weerwoord, het is algemeen bekend en staat als zodanig te boek. De geschiedenis heeft het volk getekend. De religieuze tweedeling Luther en Calvijn het land gekwalificeerd. Van die kerkelijke historie is echter weinig heel gebleven, de genootschappen zijn als een kaartenhuis ineen gevallen. In het voorheen christelijke Nederland worden kerken voor andere zaken dan de zondagse diensten ingericht. Maar de geest van de theologen en reformatoren waart nog wel door het land, zit in het DNA van het volk.

Veelal kijkt de Nederlander van zich af wanneer deze op doen en laten wordt aangesproken. Hij en zij is vervult van zichzelf en sluit maar al te graag de ogen voor de historie, schijnt maar niet te willen leren van de geschiedenis. Dat blijkt bijvoorbeeld uit het slavernijverleden en de Zwarte-Pieten discussie. Patrick van Gompel schrijft hierover zeer verhelderend in zijn boek “Nou en”. Het waren de Nederlanders die mensen vanuit andere landen tewerk stelden. En dit onder valse voorwendselen nog tien jaar volhielden nadat globaal de slavernij was afgeschaft. In de oorlog keek men opzij toen duizenden Joden werden afgevoerd. Men hielp de bezetter zelfs in hun poging een bevolkingsgroep uit te roeien. Ze wisten het niet of wilden het niet weten. Kort door de bocht is Zwarte Piet minder historisch correct als hij wordt opgevoerd. In calvinistische kringen werd niet Piet geweerd maar de katholieke Sinterklaas.  “Als je er over nadenkt zijn het natuurlijk wel symbolen van misstanden uit het verleden”, lees ik ergens in het boek. “Als daar zoveel mensen onder lijden ga ik daarin mee.” Patrick van Gompel wil zich in zijn boek niet mengen in de verhitte discussie. Hij wil geschiedenissen en achtergronden uitdiepen om te ontdekken waarom Nederlanders zich zo gedragen als dat ze doen. En vooral op welke manier de niet-Nederlander daarnaar kijkt.

Het is een leerzaam boek. Niet alleen voor de buitenlander die de Nederlander als bijzonder mens in deze wereld wil leren kennen, maar ook voor die Nederlander zelf om te weten hoe er naar hem en haar wordt gekeken, en belangrijker wat er over hen gezegd wordt. Zijn het aannames of beoordelingen, vooroordelen of vanzelfsprekendheden. Naar aanleiding van geraadpleegde literatuur, gelezen boeken en geopende bronnen kon Van Gompel dit standaardwerk maken. Maar van meer waarde zijn de mensen waarmee hij heeft gesproken, die hem uit de doeken hebben gedaan waarom de Nederlanders zo Nederlands zijn. Het is een interessant naslagwerk om de Nederlander te leren kennen. Om te weten waarom hij zich zo presenteert. Hoe de wereld naar hem kijkt en hoe hij naar de wereld kijkt, én hoe men onderling naar elkaar kijkt.

Een aantal landkaarten ontvouwt het leefgebied van de Nederlander. De omgeving waar hij zich veilig voelt en dat met hand en tand schijnt te moeten worden verdedigd. De Nederlander is trots op Nederland en dat mag iedereen weten. Hoe dit zo is gekomen en waarom dat zo door de tijden klinkt, op die vraag geeft Patrick van Gompel het antwoord. Verschillende antwoorden, want geen mens is gelijk – ook de Nederlander niet. Het boek leest prettig, vlot zonder voetnoten en verwijzingen. Tussen de tekst door zijn liedteksten gestrooid, songs waarin Nederland op muziek is gezet. Deze liedjes staan in een speellijst achterin het boek opgesomt. Te beluisteren via het digitale Spotify. Nog eens bladerend door het boek hoor ik op de achtergrond ��Veerpont’ van Drs.P en ‘Pa’ van Doe Maar of ‘Ben ik te min’ van Armand en ‘Zwart wit’ van Frank Boeijen.

NOU EN. Waarom de Nederlanders zo Nederlands zijn. Patrick van Gompel. Uitgeverij Vrijdag, 2023.

[iklees]

Pogingen iets van het leven te maken / Hendrik Groen

Hendrik Groen is 83-en-een-kwart jaar oud als hij zijn dagboek begint. Hij zit in een bejaardenhuis en wil een uitlaatklep om geen ouwe zeurpiet te worden. Gelukkig heeft hij naast het dagboek ook zijn onbehouwen en rebelse vriend Evert. Kort na de aankomst van nieuwe bewoonster Eefje wordt besloten tot het oprichten van een clubje van gelijkgestemde mensen, Omanido 'oud maar niet dood', om leuke uitjes met elkaar te organiseren. Het wordt een hechte vriendenclub, die lief en leed deelt.

Donderdag 13 juni Soms bemerk ik bij mijn medebewoners een licht vijandige houding. Ik weet dat er met regelmaat gesproken wordt over ons clubje. 'Uitslovers' zijn we. 'Ondankbaar' dat we alles wat er wordt aangeboden aan vermaak te min vinden. 'Kapsones' hebben we ook. Bij sommigen gaat de teleurstelling dat ze niet mee mogen doen over in afgunst en nijd. Afgunst en nijd die hier alle tijd hebben om wortel te schieten. Onderschat nooit de haatdragenden, de intriganten en kwaadsprekers. Zij bestoken de milde of onverschillige of onwetende medebewoners met opmerkelijke hardnekkigheid. De aanleiding is meestal klein maar de gevolgen op lange termijn mogen er zijn: minachting, onbegrip en haat. Als iemand de hele dag niets van belang om handen heeft, worden kleine dingen groot. De tijd van een mens moet gevuld, de aandacht moet ergens op worden gericht. Nare karaktertrekjes zoeken een uitweg. In tegenstelling tot wat je misschien zou mogen verwachten, wordt de kleingeestigheid groter en de ruimdenkendheid kleiner met het stijgen der jaren. Oud en wijs is eerder uitzondering dan regel. Ik voel nu soms spanning. Er wordt gekucht als ik in aantocht ben. Gesprekken vallen stil. Blikken worden gewisseld. Ik had het er met Edward en Graeme over vanmorgen bij de koffie, toen onze tafel opmerkelijk leeg bleef. Zij voelen het soms ook. Het is niet prettig, maar we kunnen niet anders dan het op de koop toe nemen.

Natuurlijk had ik jaren geleden al over dit boek gehoord, en ik heb ook wel eens iets van de tv-serie gezien, maar ik had tot nu toe niks gelezen. Misschien ook een kwestie van leeftijd :) Terecht dat er destijds veel over werd geschreven, want het is een heel lezenswaardig boek. Er wordt vaker dan ik had verwacht verwezen naar actuele gebeurtenissen -- uit 2013-2014, toen het boek verscheen; daarvan weet je nu hoe dat verder is afgelopen, en of de soep zo heet is gegeten als-ie werd opgediend. Het afschaffen van de 'gewone' bejaardenhuizen is in elk geval doorgezet: zulke nog kwieke 80-plussers als Hendrik kunnen daar nu niet meer terecht.

[steiner-quotes]

Als men als helderziende spreekt, deelt men niet enkel vanuit het geheugen mee wat men ervaren heeft; men moet het gevoel hebben: je gedachten komen als levende wezens naar boven en je mag blij zijn als je op het juiste moment de genade ontvangt dat de gedachte komt als een werkelijk wezen.  Om de zaak te verduidelijken, zal ik twee dingen noemen. Spreekt men als fysiek mens vanuit zijn gedachten, dan zal men als men bijvoorbeeld een voordracht voor de dertigste maal houdt, gemakkelijker spreken dan men zou hebben gesproken als men hem voort de eerste keer hield. Als men als occultist spreekt, moeten steeds weer de gedachten werkelijk opkomen, en ze verlaten iemand weer. En precies zoals een mens die ons de dertigste keer bezoekt, iedere keer dezelfde arbeid verrichten moet, zoals wanneer hij ons dertig keer bezoekt ook dertig keer de weg moet afleggen, zo moet de gedachte die we voor de dertigste keer meedelen als levende gedachten, dertig maal bij ons opkomen, net als bij de eerste keer, en de herinnering helpt ons daarbij niet in het minst.  Als men als fysiek mens zijn gedachten uit en er is onder de toehoorders in een of andere hoek iemand die denkt: Ik houd niet van de onzin, die hij daar uitkraamt, ik haat het -, dan zal een fysiek mens dat niet bijzonder van de wijs brengen. Men heeft misschien zo en zo vaak zijn gedachten voorbereid en spreekt ze uit, geheel onverschillig of in een of andere hoek iemand met goede of slechte gedachten zit.  Als men als helderziende zijn gedachten komen laat, dan kan het wel zijn dat de gedachte tegengehouden wordt door iemand, die deze gedachte haat, of door iemand die een hekel heeft aan de spreker. En dan moeten eerst de krachten overwonnen worden, waarmee bijvoorbeeld de gedachte in dezelfde ruimte wordt tegengehouden, omdat men met een levend wezen van doen heeft en niet met een abstracte gedachte.

Rudolf Steiner – GA 154 – Wie erwirbt man sich Verständnis für die geistige Welt? – Parijs, 25 mei 1914 (bladzijde 90-91)

[peterpijls1965]

Ludwig Richter - Genoveva in der Waldeinsamkeit, 1841.

Mijn gezochte boseenzaamheid

Nog voor corona toesloeg leefde ik al in volstrekte afzondering. Het gruwelvirus uit China maakte alles nog veel erger. Ik werd zo mogelijk nog veel eenzamer. Alleen de poetsvrouw kwam een uurtje op woensdag. Een paar keer per week werd ik als invalide onder de douche geholpen door verpleegkundigen die soms meer op steriele pinguïns dan op mensen leken. Ze hielden meters afstand, wat ik trouwens helemaal jottem vond.

Mijn huisarts was zo wreed me geen spuitjes te willen geven. ´De dokter gaat voor u echt geen flesje AstraZeneca aanbreken´, snauwde haar telefoniste me af. Ze verwees naar priklocaties die of ver buiten de stad lagen, of in een onheilspellende buitenwijk waar ik zelden geweest was, en waar ik eigenlijk een beetje bang voor was, ook omdat ik Google Maps niet snap.

Aldus leefde ik in bijna volstrekte afzondering. Mijn boodschappen scoorde ik schielijk om 7.00 uur ´s morgens in de super. Dan was er bijna niemand, en kon ik dus ook niet met bijvoorbeeld long covid besmet raken. Die strategie werkte trouwens uitstekend, want ik liep geen coronavariant op.

Alleen een flinke griep, maar die scoorde ik in de nadagen van de Epidemie tijdens de koffietafel na de crematieplechtigheid voor mijn moeder. Diverse nichtjes, die ik voor het eerst in decennia weer eens mocht zien, vonden het nodig me erg nat op beide wangen te zoenen, en me op nog wat handtastelijkheden te vergasten, om hun leedwezen met het overlijden van mijn moeder te onderstrepen. Vier dagen later werd ik snipverkouden wakker. Vijf dagen daarna was ik weer beter. Jawel.

Al die coronamaanden had ik de tijd van mijn leven, dit in tegenstelling tot nogal wat bezorgde tot zeer boze medemensen, die het bijvoorbeeld op een plunderen zetten. Daar begreep ik weinig van. In bijna totale eenzaamheid mogen leven vind ik al mijn hele leven zowat het nec plus ultra van fijn. Al was ik er soms best bedreven in om net te doen alsof dat niet zo was.

Ik meen me te herinneren dat ik 13 jaar samen was met een overigens erg leuke vrouw. We kregen naar verluidt een zoon, die nu 23 is. Kennelijk heeft hij nog steeds geen bloedhekel aan me, want de afgelopen 10 jaar, na mijn begrijpelijke echtscheiding, kwam hij zo vaak op bezoek dat het me nog steeds duizelt.

Voor alle duidelijkheid: echte eenzaamheid komt voor, en kan mensen ziek maken. Ongewilde vormen van isolement zijn net zo ongezond als stevig roken. Maar het lijkt me onredelijk dat onverschillige buren of een kille, zich terugtrekkende overheid dat per definitie aan te rekenen valt. De Week tegen de Eenzaamheid, en zakken geld die het verdriet van de slachtoffers moeten verzachten, zijn laffe en rituele doekjes tegen het bloeden.

Behalve als het om het om slavernijleed gaat hebben Nederlanders weinig historisch besef. Duitsers bijvoorbeeld weten nog dat ze zwaar in allerlei Romantische tradities staan. Ze kennen daar het woord Waldeinsamkeit. Dat betekent vrij vertaald boseenzaamheid, en Duitsers vinden dat al eeuwenlang iets heel erg goeds.

Hun kunstenaars maakten er talloze schilderijen over. Nou geef ik toe dat wij geen Schwartzwald hebben, maar wel de Veluwe. Dat kan ook een mentaliteitsverschil genereren. Wij de krenterige vierkante millimeter hei met wat dennen, de Duitser zijn Teutoonse vlakten, dicht bebost. Da´s een ander verhaal, ook als het gaat om de beleving van het eenzaamheidsgebeuren.

Nederlanders blijven trouwens meer en meer alleen wonen, blijkt uit onderzoeken. Dat doen ze bewust, een vaak single en solitair bestaan leiden. Misschien slikken al die halve asocialen bovengemiddeld vaak antidepressiva, maar mogelijk valt dat wel mee. Het volgende kabinet moet het beslist eens uitzoeken.

[charleshaddonspurgeon]

Voor Iedere Dag | Ochtend Overdenking Het volk vervloekt wie hun koren onthoudt, maar zegening rust er op het hoofd van wie het verkoopt. (Spreuken 11:26) Lees verder 2 Koningen 7:3—9. Ik prijs de Christen die zegt, “Ik dank God dat ik ben gered, wat kan ik nu voor anderen doen?” Het eerste wat hij ’s morgens bidt is, “God help me om vandaag met iemand een woord te spreken.” De hele dag door, waar hij ook is, kijkt hij uit naar mogelijkheden en hij zal goed doen zoveel als dat kan. Hij maakt zich zorgen om zijn kinderen, soms breekt het zijn hart als hij eraan denkt dat ze niet gered zijn. Als hij een vrouw heeft zonder God, dan is het zijn dagelijkse last, “O God, red mijn vrouw!” Als hij ergens heen gaat om te aanbidden, verwacht hij niet dat de dienaar altijd speciaal een preek gemaakt heeft voor hem, maar hij zegt, “Ik zal hier zijn en God bidden of Hij het woord zegent.” Als hij in de kapel zit, om zich heen kijkt en iedereen ziet van wie hij houdt, dan bidt hij voor hen, “God, zend een woord voor hen.” Als de dienst voorbij is zal deze man de onbekeerden opwachten en persoonlijk met hen te spreken om te zien of er al een begin van genade in hun ziel is. Zo ernstig leven Christenen. En laat me je dit vertellen, als een regel, hoewel ze het verdriet van andere zielen moeten dragen, hebben ze niet veel verdriet over hun eigen ziel. Ze geven anderen te drinken en zelf hebben ze ook gedronken. Ik hoop dat dit ons werk zal zijn! Maar sommigen van jullie zeggen helemaal niets voor Christus. Jullie zeggen dat je te verlegen bent, anderen zijn te onverschillig en te gedachteloos. O, de kansen die jullie gemist hebben! O, hoeveel zijn er gestorven met wie je had kunnen praten, maar je deed het niet. O, wat zijn er veel mensen in de duisternis van de onwetendheid die van jou geen licht krijgen! Je hebt licht, maar je houdt het voor jezelf. Zij sterven en jij hebt het genezende medicijn, maar je wilt het hen niet vertellen. Ik bid dat God je zal verlossen van de vloek die komt over hen die zo het koren onthouden. Ter overdenking De onbekeerde mensen die je kent zijn geestelijk hongerig, dorstig, vervreemd, naakt, ziek en gevangen. Wat zouden ze zeggen over jou houding tegenover hen? Dat je ze helpt (Mattheüs 25:35–36) of dat je ze negeert (Mattheüs 25:42–43)? Preek nr. 642, 30 juli 1865

[atevegter]

2933 De fietstas

Aangestoken door Lief die alle ramen van de bovenverdieping schoonmaakt ben ik ook begonnen met het in ere herstellen van mijn fietstas. Dat gaat zo: Lief is eigenlijk altijd bezig met het schoonmaken van het huis, terwijl ik misschien wel de grootste en meest onverschillige vervuiler ben die, dat moet ik er wel bij zeggen, heel veel waardering heeft voor de mate waarin ze het huis en alle…