#onkruid

[twafordizzy]

NL-4K-V

Wouterus Verschuur (1812-1874, Amsterdam) was paardenschilder bij uitstek. Zijn schilderijen zijn stalinterieurs of landschappen waarin altijd een paard te vinden is. Verschuurs kunst bestond in het feit dat hij paarden anatomisch correct weergaf en gebruikte het contrast tussen lichte en donkere partijen op zijn doeken. De statisch aandoende taferelen werd meestal verlevendigd met bewegende…

[mayaantje]

wat kan je in de tuin?

Je kan lekker spelen

dansen

onkruid wieden

oogsten

kweken

afspreken

alles wat je maar wilt kan in de tuin

🏡🌾🪴

[eltjedoddema]

Roet

Eltje Doddema

[wildetuinplanten]

Enthousiaste groeiers in de natuurrijke tuin

Zo nu en dan vragen tuinliefhebbers ons om soorten die in de natuur nogal veel ruimte innemen. Soms noemt men dat “woekeraars”, wij houden het op “enthousiaste groeiers”. Hangende Zegge, Carex pendula. een plant van hier die zich flink kan uitzaaien Soorten die pionieren, groeien op nieuwe plekken, hebben soms de neiging om de vrije ruimte snel in te nemen, zich te vermenigvuldigen en dan, als…

[i-dewiro]

Tuinvrouw

Zoek je een gepassioneerde tuinvrouw? Maak kennis met Vrsgarden! Vrsgarden is een tuinvrouw in hart en nieren, die voltijds gaat werken. Nu wil ze ook tuinieren bij mensen, die op zoek zijn naar tuinhulp. Dit wil ze gaan doen in bijberoep. Haar e-mail is vrsgarden1@gmail.com. Website: https://vrsgarden.com

[zondermens]

May I only speak in Poetry

Het is een zonde. Zo jong en zo alleen. Bloemen en onkruid groeiend in haar hersenpaden met geen flauw benul hoe ze haar weg erdoor ging banen. Op automatische piloot reed ze. Niemand die haar koers bijsturen kon. Niemand waarvan ze de wegaanwijzingen geloofde. Smachtend naar een sterke hand die haar bij haar nekvel zou nemen, haar zou kneden tot iets concreet, iets duidelijk, een persoon, iets dat bestaan kon.

De paradox van haar leven was dat ze vrij wilde zijn maar in iemands handpalm wilde rusten, om nooit boven de randen van haar koninkrijk uit te hoeven kijken.

Wat als ze nooit de zachte lakens van zich had afgeslagen? Was het beter geweest als ze was gebleven waar ze was, als ze nooit die hongerige steken in haar buik had gevolgd?

"Ga!"

Ontdek waar je vandaan komt. Ontdek waar je naartoe kan. Keer het existentiële probleem tot in zijn kern binnestenbuiten en weet uiteindelijk wie je bent. Weet alles. Vind uw grond. Begin er als een gek in te graven. Duw tegen uw plafond tot het dak van uw hoofd niet meer verder kan. Begin er gewoon aan. Bevraag alles. Sla uw spiegelbeeld kapot.

De tegenstrijd van verlangen naar controle en vrijheid in de vorm van kennis.

Ze was een ram; mensen moesten wijken voor haar. Ze liep, rende door tuinen, knakte stelen kapot onder haar voeten, scheurde bladeren van struiken. Ze spuugde op het trottoir van haar ziel. Ze was kwaad dat ze ooit geboren was geweest. Dat dit haar was aangedaan. Dat dit alles moest bestaan.

Bestaan was een helse betovering van de geest. We zijn onder hypnose. Leven als zombies. Gekweld en bedeesd. We willen vrij zijn, maar de wijn houdt ons in bedwang. De ketens van begeerte: het engelengezang. De zachte muziek die klinkt in onze buiken als we weer met schuldgevoel toegeven aan de sirenes van het buffet dat ons wordt voorgeschoteld. De tuin van Eden. Het mag. Maar neem er de gevolgen wel bij. Wees verantwoordelijk voor het zijn van vrij.

We willen graag geloven dat verlichting inhoudt dat ge niet langer belast zijt met de verantwoordelijkheid voor uw problemen. We willen graag geloven dat alles makkelijk wordt als de ketens zijn afgeslagen. Is dit echt zo? Of rennen we gewoon weg in de mist van apathie en cynisch bespot?

Stel alles in vraag tot ge uw eigen staart achtervolgt en de hondsdolheid toeslaat, tot uw gevoel van eigenheid is weggerot.

"Er moet een balans zijn."

Een fluisterende windgolf doet haar tot stilstand komen. De gedachtentrein houdt halt. De zinnen in kale tunnels onder het station lachen in uitroeptekens.

"Wees eens stil."

Stations zijn in beweging en ik ben mee op reis. Drukte. Een afstandelijke verbondenheid. Hier ben ik thuis. Ik laat de mensenmassa over mij heenkomen.

Kijkt niemand dan echt? De boodschap wordt uitgeademd in elke mogelijke vorm van symboliek. Ben ik gek? Of kent gij de weg gewoon niet? Ik vraag het aan arrogante voorbijgangers, die mij met hun tas in de ene hand en hun telefoon in de andere, verstrooid aankijken. Alsof ik verdwaald ben. Alsof ik geld nodig heb. Ik ben niet verdwaald, denk ik.

We kunnen het niet weten. Het schrille contrast der perspectief zal nooit echt naast elkaar gelegd kunnen worden. We zijn gewoon: gij daar en ik hier.

De dualiteit, ons plezier. De dans. Het vertier. Ik neem er vrede mee. Vanaf nu, elke dag opnieuw.

Ik loop kalm naar de gele deur, in een zijsteeg van de tunnel en vind daar mijn tuin van Eden terug. Grasgroene velden met lelieblanke bloemenkelken verwelkomen mij alsof ik nooit weg ben geweest.

Geen geren en gevlucht meer. De cirkel is rond. Ik ben terug in mijn zachte handpalm, het beginpunt, mijn grond.

Ik doe het licht uit, trek de lakens over mij heen. Terug bij af. Helemaal opnieuw.

En toch kan ik niet meer terug.

[biblical-figures]

Isn't he silly... Onkruid, wild magic sorcerer

[zoetgevooisde]

Geleend licht

Het is geen wit, geen blauw, geen grijs, die nieuwe slaapkamermuren van mij. De dame van de bouwmarkt verf legt mij uit dat de standaard muurverf drie pigmenten heeft en deze heeft er vier. Het verandert met hoe het licht valt. De mensen die druk lachen in hun tuin.

Het is ook niet dat ik het andere mensen niet gun. Een eigen paradijs. En ik begrijp ook heus, het heeft geen werkelijke betekenis voor mij. Wat een ander wel of niet heeft, heeft geen invloed op wat ik wel of niet krijg.

Toch vind ik het stralen van hun zon schrijnend soms.

Geen wit, geen blauw, geen grijs. De wolken in mijn hoofd.

De knoppen waren uitgekomen aan de lindeboom. Steeds weer die belofte van een nieuwe lente die eindigt in een boze droom van wekenlange regen in juni. Als ik het licht niet mag hebben, kan ik het dan lenen?

De grond in mijn tuin barst van het onkruid en ik schoffel het braaf weg. Ik blijf hopen, ik laat los, ik heb vertrouwen. Ik weet soms niet meer welke vragen ik moet stellen op de antwoorden die ik niet weet. Gevangen tussen het niet mogen klagen en het rouwen om wat nog niet mag zijn.

Geen wit, geen blauw, geen grijs.

[roderidderhottakes]

De Rode Ridder - Het wapen van Rihei

Goh, is dit een cliché?

We gaan er gemakshalve van uit dat het herfst is, de tijd van de oogst. Is het dan een cliché om mensen in rijstvelden te zien staan? Nah, eigenlijk niet. Het is misschien iets té typisch, maar goed.

Een leuk feitje is dat rijst eigenlijk niet in zulke verzopen velden moet worden geteeld. Dat wordt gedaan omdat de plant zulke omstandigheden aan kan én dat onkruid gewoon verzuipt. Goed, je staat met je voeten in het water, maar de plant kan groeien zonder dat het zijn voedingsstoffen, die het uit de grond haalt, moet delen met andere planten.

[deepdrearn]

Today I finally learned that this plant is called hedge bindweed, or haagwinde in Dutch (or Calystegia sepium, in Latin)!!

I have encountered it many times in hopeless attempts to get rid of it in Js veg garden (actually years before we were together) and was surprised (and also very annoyed) by it's crazy ability to respawn from the tiniest of little root that you leave in the ground. It's popping up in my veg garden now too, along with many other "weeds".

How strange that I am weeding out all these different plants while I don't have a clue what they are, I thought. So I found it just by googling "slingerende onkruid met witte bloemen", or "curly weed with white flowers" in English. Not only did I learn it's name, I also got to know that the plant always grows counter clockwise and that it grows both on the ground and around things. However, it will only flower after going around another plant. The hedge bindweeds flowers are popular with bees and other pollinators and according to the internet also edible (raw in salad or tea).

I loved finding all of this out so there you go, discover your local ecology 🥹

[basvisscher]

Dit land, dat woest en ledig was

Ik heb deels op de klei gewoond, bevangen door de leegte, rechte wegen, vergezichten, altijd tegenwind met fietsen, aarde, stof en bieten rooien, dorpen zonder middenstand en velden maïs waarin je wonen kon. Een kind nog, werkend in de zon en kromgebogen, lijf voorover, onkruid wieden, tering zetten naar de Lange Nering, pionieren, niks te klagen. Ik heb deels op het leem gewoond, bevangen door de zwaarte van de duizend jaar traditie, gladweg elkaars lasten dragen, zomerdagen, leven achter houten gevels, warm van zomaar samen zwijgen, turen over wat we ooit ‘ons zeetje’ noemden, gebeten door de hoge heren, niemand komt hier tussenbeide, klein geluk dat eeuwigdurend, tandeloos en heilig, heilig, heilig is. Dit land, dat woest en ledig was, heeft altijd twee personen nodig: één die alles achterlaat, met blote handen dijken bouwt, het land inzaait en één die niet snel wennen kan, het vuur aanmaakt, verhalen uit haar schorten schudt. Dan samen zijn en één te zijn.

[gewoonkarin]

Het was even stil hier. Het was warm, heel warm. Heerlijk vind ik dat. Polly het konijn woont nu in huis, warmte en konijnen is geen goede combi en aangezien ze nu alleen woont is het ook gezelliger voor haar binnen. Dat zien we ook aan haar. Ze wordt oud, heeft een abces/tumor op haar buikje en nu kunnen we haar het beste geven zonder de stress van dierenarts. We kiezen voor palliatieve zorg in plaats van leuren met haar met alle paniek van dien. We zien een blij konijn.

Verder zijn de dagen vol. Voor lief, liefjes en voor mij. Lief is aan het afbouwen voor de vakantie. Nog twee weken werken en we zijn drie weken vrij.

De liefjes hebben hun laatste toetsweek. Oudste liefje zoekt naarstig naar motivatie, jongste liefje vindt de toetsweek juist heerlijk omdat ze dan rust heeft. Ze heeft nog audities voor de schoolmusical dus rustig is niet helemaal het geval.

De tuin. Naast oogsten, water geven en onkruid wieden heeft het bestuurdeel veel tijd gekost, met name door twee nieuwe tuinleden. Een klacht over hun mailgedrag heeft nu wat rust gebracht. Smoesjes waarom niet getuind werd en kritiek op het bestuur kwamen in overdaad voorbij. Mijn voornemen om het dit bestuursjaar zakelijk aan te pakken voer ik ook uit. De regels volgen die we als vereniging hebben opgesteld. Gisteren was de tweede ronde van de nieuwe tuincommissie. De eerste ronde had ik iedereen apart gemaild, wel reactie maar weinig actie. Deze ronde heb ik iedereen gemaild en een lijst bijgevoegd met de opmerkingen van de tuincommissie. Bij een aantal tuinen staat "puinhoop", bij een aantal "veel te veel onkruid". Zo kan ieder tuinlid zien hoe het ervoor staat. Weg met achter de rug om klagen, welkom transparantie. Zachte heelmeester heb ik geprobeerd, dan krijg je kritiek. Nu harde hand en de kritiek? De eerste mail kwam gisteren al binnen. Dat dat tuinlid hoopte dat de lijst mailen een foutje was omdat zij het niet leuk zou vinden als iedereen de opmerkingen kon lezen. Haar tuin was prima in orde. Ik heb geantwoord dat het geen foutje was. Meer niet. Het is een duidelijk signaal afgeven dat het klaar is met de rommeltuinen. Als mens vind ik het een harde actie, als bestuurder de juiste actie.

Over een half uurtje ga ik oudste liefje wakker maken. Nu eerst koffie.

[corverver010]

DE BLOG VAN DINSDAG 19 NOVEMBER 2024 ✅

Goedemorgen volgers, het is weer een nieuwe dag, dus ben ik weer wakker en is dit weer de nieuwe blog, het is vandaag dinsdag 19 november 2024 en wat ik vandaag allemaal ga doen, vertel ik pas in de volgende updates, maar dadelijk eerst even een mok amaretto latte ☕️ dus zie ik jullie weer laters, ¹>

Zo dan ga ik nu even vertellen wat ik vandaag allemaal ga doen, zo ga ik dadelijk eerst even een washandje door mijn gezicht halen, 🧼👋 en ga ik daarna even de wasophangen, en verder ga ik daarna ook weer even wat oude foto's en zelfgemaakte filmpjes plaatsen, en ga ik weer wat foto's in mijn fotoarchief herplaatsen, en verder misschien ook nog even hier wat schoonmaken, en verder zie ik wel weer wat ik nog ga doen, dus zie ik jullie weer in een van de volgende updates, ²>

Nou dan is het nu weer tijd voor een update, heb vandaag niet zo heel veel gedaan, maar dat had ik gisteren al gezegd, was ik even vergeten, had wel gezegt dat ik vandaag wat zal gaan doen, maar kwam net achter dat ik even vergeten was dat ik het vandaag rustig aan zal gaan doen, dus heb ik vandaag alleen wat oude foto's en wat zelfgemaakte filmpjes geplaatst heb, en dat ga ik straks nog paar keer doen, dus zie ik jullie weer in een van de volgende updates, ³>

Heb vandaag wel niet veel gedaan, maar soms zeg ik dat ook niet in deze blog, morgen ga ik wel weer veel doen, wat ik raar vind de hele steiger is weg alleen halve wegen van de straat staat nog de trappenhuis van de steiger, die moet nog wel worden afgebroken, nu zijn ze aan deze kant bezig met fundering werkzaamheden, maar dat heeft te maken dat ze de tuinen gaan ophogen, maar denk dat dat pas volgende jaar is, ze zijn nu nog aan het voorbereiden, ⁴>

Mijn buurman en ik zijn niet blij met die plannen, ze gaan ophogen maar ze vergeten een ding dat het straks weer volstaat met onkruid, en er ligt worteldoek en daar bovenop kiezelstenen, niet kleintje nee grote, en daaronder ligt ook nog hoop puin, dus ga havensteden vragen te komen kijken, zo niet werken mijn buurman en ik niet mee met hun plannen, ze hebben wel mee plannen waar niets van kwam, zo hou nu op, dus zie ik jullie weer in een van de volgende updates, ⁵>

Zo dan is dit weer de laatste update van vandaag, heb wel niet veel gedaan, maar heb wel weer veel oude foto's geplaatst, dat is voor vandaag wel weer genoeg geweest, heb al weer een boodschappenlijst gemaakt voor morgen, dus is het voor vandaag wel weer mooi geweest, dus wens ik jullie voor nu nog een fijne avond, en voor straks slaap lekker en tot morgen weer gezond en fris weer op voor een nieuwe dag, TOT MORGEN 🥱😴 ⁶<

[havenpoort]

Het Boerenleven vanaf de 18e. eeuw

Teelt Zandvoortse duinkraal

In de 18e eeuw leefde een groot deel van de Nederlanders op het platteland, buiten de stad. En net als bij het leven in de stad was ook daar een verschil in arm en rijk. De grond was eigendom van de adel of van de kerk en later was de grond eigendom van rijke stedelingen die grond bezaten als investering, voor de veenwinning of als onderdeel van hun buitenplaatsen. 

Tot in de 18e eeuw volgde men in de landbouw het zgn. drieslagstelsel. De volgorde hiervan was: winterslag, zomerslag en braak, waarna de cyclus weer opnieuw begon.

In de winter werd meestal rogge of boekweit ingezaaid; een tweede deel van het land werd in de zomer ingezaaid met peulvruchten of voedergranen zoals spelt, gerst, haver en soms ook rogge.

Het derde deel lieten de boeren braak liggen en werd gebruikt om het vee op te laten grazen, waardoor het terrein meteen van mest werd voorzien. Voordat de winter kwam, werd het braakliggende terrein van onkruid ontdaan en dit werd dan weer aangewend voor de winterslag.

Naast de grote landbouwgebieden bestonden er ook kleinschalig opgezette stukken grond waar geen drieslagstelsel werd toegepast. Op deze tuinen werden producten verbouwd zoals kool, wortelen, hennep voor touw en vlas voor linnen.

Rond 1800 werd op enkele plaatsen reeds gebruikgemaakt van kassen. Aardbeien en diverse soorten bessen uit de streek waren dan ook zeer bekend. Rond 1800 schakelden veel boeren over op de verbouw van aardappelen.

Waarschijnlijk is professor D.J. van Lennep, eigenaar van het Huis te Manpad in Bennebroek,  het Marïenduin en de grond van de hofstede Marïenbosch, de grote stimulator geweest in onze streek. In 1803 experimenteerde hij met aardappelteelt in de duinen. Het grote succes van de aardappelteelt in de duinen was ten dele een gevolg van de aardappelziekte, dier zich sinds 1845 in Nederland verbreidde en alleen de duinen bleven daar vrij van.

Talrijke boomgaarden leverden appelen, peren en pruimen. De tuinbouwproducten werden verhandeld op de markten van Amsterdam, Haarlem en Leiden. De groente- en fruitteelt, de veehouderij en de verbouw van aardappelen nam beduidend af in de 19e eeuw.

Het leven van een boer kon qua welvaart en status erg verschillen en daarbij gold, dat hoe verder je van het eigenlijke boerenwerk stond, hoe beter je het had. Zo stonden bovenaan de sociale ladder de molenaars, handelaars en bierbrouwers, daarna de weinig voorkomende zelfstandige boer met eigen land en vee, en dan de halfman of pachtman. Deze laatste was in het bezit van een pachtboerderij en moest de helft van zijn oogst afstaan aan een klooster of de zgn. herenboer.

Bij een zogenoemde halfpacht bestond de overeenkomst dus tussen de eigenaar van de grond, een klooster of een heer, en de pachter. Daarnaast kreeg de kerk nog een tiende van de opbrengst, hetgeen het 'tiende recht' wordt genoemd. De tiende plicht verviel in Nederland pas begin 20e eeuw met de inwerkingtreding van de Tiendwet 1907. Pachtboerderijen vormden een klasse op zich, waar continu een aantal knechten, meiden, een herder en een varkensjongen werkten. Afhankelijk van het seizoen kwamen daar nog tientallen dagloners bij. Andere namen voor dagloners die (bijv. in de handgeschreven akten in kerkboeken) terug te vinden zijn in de verschillende delen van Nederland zijn: landarbeider, daggelder, knecht, huurman of keuter.

Sommige van deze keuterboeren bezaten zelf een klein stukje grond en/of hadden een moestuin, maar waren niet in staat hiervan te leven en moesten daarom extra werk verrichten op het land van een grotere boer.

De zgn. knecht had vaak een andere rol, namelijk die van verzorger van het vee en de paarden. Keuterboeren waren meestal werkzaam in de akkerbouw. Na de introductie van de aardappel in 1750 was dit voor veel arme dorpsbewoners dé kans om een boerenbedrijfje te beginnen op de uithoeken van ontgonnen heidevelden. 

Een gemiddelde knecht verdiende ongeveer 55-60 Carolusgulden (1 Carolusgulden bedroeg 20 stuivers). De boerin zorgde, samen met haar meiden, voor de tuin: ze deden de groente- en fruitteelt, conserveerden na de oogst, verzorgden de kippen (eieren rapen en slachten) en molken de koeien.

Sommige goederen, zoals melk, kon ook worden verkocht in het dorp of worden verhandeld op de weekmarkt in de dichtstbijzijnde stad. Hoeveel een boer kon verhandelen of verkopen hing af van de productie: hoe meer overschot, des meer er verhandeld kon worden. De goederen werden met behulp van paard en kar naar de handelsplaats (dorp of stadskern) vervoerd. Over het algemeen kan het beroep van landarbeider, keuter, knecht of meid als zwaar worden bestempeld. Het leven bestond uit volle dagen hard werken. Daarbij kwam nog het gebrek aan hygiëne en soms zelfs een gebrek aan eten, wat weer tot ziekten en zelfs verhongering kon leiden.

Epidemieën van de veepest in de 18e eeuw kwamen voor in 1713-‘14, 1745-‘46 en 1765-1768. Het betekende naast de stijgende voedselprijzen vaak de ondergang van veel boerenbedrijven.

De veehouderij in Lisse werd in de 18e eeuw drie maal getroffen door de runderpest. In 1769 sloeg de ziekte hard en snel toe. Tussen half mei en eind september is ruim 40 procent van het vee aan de pest bezweken. Dit betekende een ramp voor Lisse. In de 18e eeuw werd het boerenbedrijf vaak van vader op zoon doorgegeven, waardoor boeren generaties lang op dezelfde plek bleven wonen. Door trouwen (dochters) of door kansen en mogelijkheden in de stad werd er wel verhuisd.

In de 19e eeuw moest een boer in zijn eigen arbeidsbehoefte voorzien als zijn bedrijf kleiner was dan tien hectare en  er minder dan zes koeien waren. Als er niet genoeg ‘handjes’ waren in het gezin (kinderen en inwonende familie) moest er arbeidskrachten ingehuurd worden. Dat kon zijn in de vorm van dienstmeiden en knechten met een contract en / of tijdelijke arbeidskrachten, vooral uit Duitsland, inhuren voor de piektijden bij het binnenhalen van het hooi en als de tarwe rijp was om te oogsten. 

In die tijd was het gewoon als pubers of zelfs kinderen op tienjarige leeftijd ‘in dienstbetrekking’ gingen. Ze werden ingezet voor licht werk zoals het hoeden van de schapen. Overdag moesten ze tussen de bedrijven door stro in de stallen en plaggen in de schapenhokken brengen om daarmee de hoeveelheid mest te vergroten. Behalve kost en inwoning, een paar klompen en een broek of schort kreeg deze jongste lichting een loon van 12 tot 20 gulden per jaar.

Rond 1840 had in Holland de ‘’superboer’’ 45 tot 125 koeien. De grotere boer had 15 tot 40 koeien, een tiental varkens, 10 tot 20 schapen en enkele paarden. Kleinere boeren hadden 6 tot 10 koeien. Een koe kostte rond 1840 van 40 tot 165 gulden in Holland. Cornelis Schrama boerde rond 1800 in Hillegom en kan, blijkens de boedelinventaris bij zijn overlijden in 1804, gerekend worden tot de grotere boeren. 

‘’ Van 1850 tot 1880 kende de landbouw een redelijke voorspoed. ‘’ Wel waren er periodieke misoogsten, onder meer als gevolg van de aardappelziekte, die enorme prijsstijgingen tot gevolg hadden en in veel steden tot armoe leidden, terwijl juist in slechte tijden aardappels voor de meeste arbeiders het hoofdvoedsel vormden.

In 1866 was er weer de veepest. De gevolgen waren groot, want de regering deed half werk bij de inentingen en de boeren werkten tegen.

Aan het eind van de jaren zeventig brak een heuse. Dit was vooral het gevolg van de enorme toename van de invoer van goedkoop graan uit de Verenigde Staten, waartegen Nederlandse boeren niet konden concurreren.

Het gevolg hiervan was een migratie van het platteland naar de stad. Op de lange termijn had de agrarische crisis echter gunstige gevolgen : boeren gingen massaal over op de teelt van andere, meer rendabele gewassen zoals fruit en groente en ook de veestapel groeide. De landbouwsector groeide vanaf circa 1895 weer flink.’’      

Hier is de boer zijn rogge aan het oogsten op ''het erve Knippert'' aan de Hulstweg in Haaksbergen. De foto is gemaakt in 1944.

Voor de boerengezinnen in de duinen bleef het een hard bestaan, want veel wilde er niet groeien in het voedselarme duinzand. Aardappels, dat lukte nog wel. De duinpiepers verkregen zelfs enige vermaardheid om hun goede smaak.’’

‘’ In de duinen hielden de boeren ook vee, in ieder geval schapen en geiten. Die zijn niet zo kieskeurig wat hun voedsel aangaat en konden altijd wel wat van hun gading vinden. En op de betere stukken grond, waar wat gras groeide, werden ook wel een paar koeien gehouden.’’

Het beroep van landarbeider bleef nog tot aan de Tweede Wereldoorlog bestaan, waarna het met de ontwikkelingen in de landbouwmechanisatie aan zijn einde kwam. Daarnaast kwamen er met de industrialisatie meer en beter betaalde banen in de industriële sector. Het paard werd vervangen door de tractor en diensten van de landarbeider werden vervangen door die van het loonbedrijf.

25-9-2024

[i-dewiro]

Vrsgarden is een tuinvrouw in hart en nieren die voltijds gaat werken. nu wil ze ook tuinieren bij mensen die op zoek zijn naar tuinhulp. dit wil ze gaan doen in bijberoep. Haar e-mail is vrsgarden1@gmail.com website: vrsgarden.com