#niye böyleyim

[kalopcia]

bir şey dicem ben her şeyi batırıp bırakıyorum btw

[tilk]

bazen hala çok iğrençmişim gibi hissediyorum. böyle ne kadar kalleş insan var hepsinin kokusu üstüme sinmiş gibi geliyor. iyilik rüyaymış, benden adam olmazmış gibi.

[nazliminazlibirisii]

"İnsanların peşinden koşma. Onların iyiliğini fazla düşünüyorsun, çok önemseme. Onlara faydan olacak diye kendini unutuyorsun. Yapmıyorlar mı? keyiflerine gelmediği için, umursamadıkları için yapmıyorlar. Ama sen salaksın sürekli peşlerinden koşuyorsun. Sen onların umrunda bile değilsin. Onlar neden senin umrunda olsun ki ?"

Bu sözleri duymak biraz ağır geldi...

~Nazlı

[perfavor]

direkt yanıt da verebilirsiniz

[guzortasi]

bazı dönemler birileriyle aşırı konuşasım geliyor bazı dönemlerde tam tersi kaçıyorum insanlardan mesela şimdi aşırı birileriyle konuşasım geliyor

[nurludolunay]

Niye böyleyim ben ya

[fikret-i]

Niye böyleyim ya!

Sürükleniyorum hissiyatındayım bu aralar. Eylül yaklaşıyor, okullar açılıyor, okulda işler bir hayli fazlalaşmaya başladı. Ceviz, üzüm, bademin mahsül zamanı geldi. Sadece mahsül değil ayıklama, pekmez, pestil gibi türevler de var. Köy ile şehir yaşamı arasında bocaladığım zamanlarday��m. Kendi okumalarım, ilgilenmem gereken ailem de üst üste binince yoğun bir tempo ile karşı karşıyayım. Acilen planlama yapmam gerekiyor. Günüm geçiyor boş da durmuyorum ama verimsiz geçtiğini hissediyorum. Silkelenmem lazım aksi halde her şeye geç kalacağım.

[aykoza]

kızlar ben niye böyleyim? cidden neden yani?!?!? arkadaşımla yarın buluşacağız inşallah ama bana just ismimle mesaj attığı için sonuna iyelik ya da balım falan demediği için öyle bi üzdü ki bu mesele UL*N BU Bİ MESELE BİLE DEĞİL ben niye böyleyim?!? gerçekten içim üzüldü neden hep süper çok iyi ritimde olması gerekiyor her şeyin benim iyi hissetmem için hiçbir gerginliğe gelemiyorum şaka gibi

[karabircivciv]

Bugün bir cümle okudum " ait olduğun yeri ararken ait olmadığın kaç yerde azaldın?" diye. Beni birkaç dakika duruklattı çünkü ben ait olduğum yeri pek aramadım zaten yokmuştur gibi geldi çoğu zaman. Hayatı tekdüze yaşadım nasılsam, nerdeysem, kimsem o şekilde. Ama hep oraya ait değilmişim hissi büyüdü içimde. Şu cümleyle bakışma nedenim de ait olmadığım yerlerde çok azaldım, azalıyorum. Nereye aitim ya da insan bir yere ait midir bilmiyorum. Ama insan bulunduğu yerde azalıyormuş ve ben azalıyorum.

Bugün her zamanki gibi bir gündü. Yine aslında hiçbir anlamı olmayan dünyanın sonu olmadığını bildiğim o yerlerden birinde ellerim her zamanki gibi bana ilk ihanet eden oldu. Titremesinin önüne geçemiyorum. Evet el becerim zayıf, pratik tecrübelerim zayıf, mizaç olarak da çok heyecanlıyım. Bunlar tetikliyor ama sanki benim değillermiş gibi titriyor ellerim, tüm bedenim. Karşımda kötü bir şey yok ya da sonucu kötü olan bir şey yok, biliyorum.Sanki bedenim de bana ait değilmiş gibi hissediyor. Ben niye böyleyim? Belki bir Teomanımdır. " Benimse yenmiş tırnaklarım, titrek ellerim var."

Titrek elleri boşverelim belki aniden gelen şu kuzu gibiyimdir hayata. İçimdeki pislikleri atacak bir çarem yoktur. Ve dünyanın pisliklerini artık kaldıramıyorumdur. O pisliklerden bir şekilde birilerinin yardımıyla kurtuldu bu kuzumuz. İnşallah yaşar yani daha ağlamasını bile bilmeyen acı çeken bir kuzuydu umarım iyileşirsin minik.

Bugünün en güzel yanı neydi biliyor musunuz? Uzun zaman sonra ilk kez biri benim mektubumu okudu. Uzun zaman sonra birine ilk kez uzun şeyler yazdım. Yazmayı seviyorum ( uşum ) ama çok karışık yazıyorum. Aynı şuan yazdığım gibi ama sanırım o arkadaşımı mutlu etti o mektup. Bu da beni çok çok daha mutlu etti. Bugünün en güzel yönü buydu.

Umarım sizin için güzel bir gündür bugün, gökyüzünüz hiç ağlamasın, çiçekleriniz hiç solmasın. Kendinize de cici bakın🤍🧚🏻‍♀️

"And called for you everywhere , have I found you uçamayan kuş? "

[geceninhuzuru19]

Bağlanmak

insan herşeye bir anlam yükler ona bağlanır yada belki bağlandi sanar. bu bir sürü ihtimallerden dolayı olan bir şey kendimden biliyorum, bazen etraf çok kalabalık kendi sesimi dahi duyamayacak kadar hemde, ama bir o kadar da tek başıma oluyorum. bu ve bağlanmak ne alaka demeyin! işte o anlarda beni mutlu eden yada düşündüren, ağlatan yani bağlandiğim herşey film şeridi gibi gözümün önünden geçip gidiyor.

ben aşırı bağlanan biriyim, biri merhaba der, sonraki gün bişey yazmaz mesela. ben bunu kafamda kurar dururum, ben mi bişey yaptim? niye yazmadi? keşke yazsa? gibi gibi bi sürü şey düşünüyorum, ama yazmaya da cesaret etmem.

bu takintilik mi? yada hastalık mi bilmiyorum ama böyleyim.

gereksiz samimiyet kuran, herkese bağlanan, bağlandiği gibi attığı dugumleri kendi çözen bir insan.

bağlanmak ne gereksiz şey, bir ömür bitir

[gulmeyiogrenenkiz]

Ben her şeyden çok yoruldum ama en çok da kendimden yoruldum. Ağlamak istesem ağlayamam gitmek istesem gidemem, konuşmak istesem konuşamam... Ben niye böyleyim ki. Hiçkimse değil bana en çok ben sorunum

[terapistcagatay]

Daha bu sabah tanıştığım bir insan.Günümüz bazı karaktersiz insanlardan farklı olduğunuda söyleyen bir insan.Hiç bir paylaşımı yoktu kendisini görmedim.Fakat o beni gördüğü an engelledi.Evet herkes güzel bulmak zorunda değil fakat bunu bana söylemesini tercih ederim en azından daha az kötü hissederdim.Kendimi zaten her ne kadar etrafım "güzelsin" dese de güzel bulmuyordum bu olayda cabası oldu.Evet çoğunluğun güzel sözleri beni rahatlatmadı fakat kim olduğu belirsizin tek hareketinde yerle bir oldum niye böyleyim bilmiyorum.Ama çok kırgın ve çirkin hissediyorum.Neden yüzüme söylemeyi tercih etmeyip öylece engelledi ki sanki pismişim gibi üzüldüm...

Bu durumu yaşatan emin ol daha kötüdür. Kötü hissetmene gerek yok ki, o öyle yaptı diye hayatla bağını koparma çünkü sen o kişi için bu dünyada değilsin. Hayatın doğasında böyle insanlar hep var olacaktır. Hiç moralini bozma her insan güzeldir bu durum yüz biçimi olarak görülmemeli, kalp güzelliği en önemlisidir. Sevgi görememiş, kendini geliştirememiş, karşısındaki insana nasıl hissettiririm böyle bi davranışta diye lüzumsuz düşüncelere sahip insanları boşvermelisin. Hayatına her zaman devam et dediğim gibi birisinin ne düşündüğü değil sen kendini beğeniyorsan senden güzeli yoktur kardeşim sağlıcakla kal :)

[katakullii]

Yine kendimle ilgili bir rahatlama yaşadım. Ben pek dışadönük bir insan değilim ve eskiden bu beni çok rahatsız ederdi, ben niye böyleyim, insanlar hakkımda ne düşünür vs vs kendimi yer dururdum. Ama yani dışdönük değilim işte ve olmak zorunda da değilim, ay bunun farkındalığına varınca bir rahatladım sormayın. Zorlamak daha da rahatsız edici oluyor çünkü, benim için yani, kendimi sıkımış, olmadığım biri gibi hissetmeme sebep oluyor.

[t1dhypatia]

Gene bir akşam gene niye böyleyim diye düşünmeler

[kahvemsogumadan]

Eskisi gibi yazmıyorum çünkü hep aynı şeyler ben bile sıkılıyorum. Yani biraz önce kurabiye yedim diye ağladım. Diyetisyenle verdiğim 4 kiloyu aldım üstüne 2 bin tl de boşuna gitmiş oldu. Zayıflamak istiyorum, sağlığım bozuk, görünüşüm bozuk, psikolojim bozuk. Sabah kalkıyorum yumurta zeytin 1 dilim ekmek bismillah diyorum ikindi de kendimi tatlı yapmak için ikna etmiş olarak buluyorum. Oradaki döngüyü kıramıyorum. Hapsoldum kaldım bu döngünün için de. Çok canım sıkılıyor bu duruma. Bugün dışarı çıktım üstüme eski bir eşofman, üstüme çuval gibi bir kazak ve mont. Omuzlarım çökmüş, kamburum çıkmış. Annem dişlerini yaptırmıyor diye ona “kendine niye bunu yapıyorsun” diyorum. Ben kendime bunu niye yapıyorum. Neden böyleyim ben neden.

[icselsesler]

İÇSEL SESLER

Bu belki de başlangıç cümlesini yirminci defa yazıp silişimdir. Yazıya nasıl başlayacağımı içimden geçenleri nasıl dökeceğimi hiç beceremeyen birisiyim.

Uzun zamandır belki de hiçbir zaman kendimi dinlemediğimi, kendimle dertleşmediğimi fark ettim. İçimde hayata karşı, insanlara karşı, her şeye karşı o kadar büyük bir acı, büyük bir isyanım var ki belki de bunu dışarı vurmaktan korkmuşumdur. Belki de en korktuğum şey aslında kendi iç sesimdir. Bana karşı her zaman doğruyu söyleyen o sesi dinlemekten korkmuşumdur. Bugün dinlemeye karar verdim onu.

İnsanlar için en büyük acı her zaman kendi yaşadığı acıdır. Başkasının acıları kendi acıları karşısında önemsiz hale gelir. Ben acı hissetmiyorum galiba artık. Her şeye karşı çok fazla boş vermişliğim birikti içimde.

Hayatta ben hep saf olan taraftım. Karşımdaki insan için, sevdiğim insan için çok fazla kendimden feragat ettim. Hiçbir zaman sevdiğim kadar sevilmediğimi fark ettim. Belki de doğanın kanunu böyledir belki de benim kaderim böyledir.

Etrafımda çok insan var ama içimde de bir o kadar büyük bir yalnızlık. Geceleri kafamı yastığa koyduğumda beynimde dönen o düşünceler içimi yakan o hissizlik uykularımın kaçmasına çok defa sebep oldu.

Küçük yaştan beri aileden uzak olunca tek başına olunca insan çok çabuk olgunlaşmak zorunda kalıyor. Ayaklarının üstünde durmak zorunda kalıyor. Sorumluluk sahibi olmak zorunda kalıyor. Üstüne bir de yaşadığı şeyler eklenince çocukluğunu yaşayamamak zorunda kalıyor. En üzücü olan da bu aslında. Ben hiçbir zaman çocukluğumu yaşayamadım. Hep bir koşuşturmaca hep bir acı hep bir hüzün. Gözlerimi kapayıp düşündüğümde mutlu olduğum anlardan çok canımın yandığı anları hatırlamam normal mi? Yoksa ben mi böyleyim?

Beni dışardan gören insanlar hep diyor ne kadar enerjiksin ne kadar mutlusun hayat sana güzel… Hayat bana aslında hiç güzel değil. Duygusal olarak tükenmiş bir insanın hayatının ne kadar güzel olmasını bekleyebilirsin ki?

Geçenlerde bir dizide bir sahneye denk geldim. O kadar güzel bir sözdü ki içime işledi resmen. “Ben bir defterin iki sayfası arasında değil milyonlarca insanın arasında kurutulmuş bir çiçeğim”. Sevmeyi denedim olmadı, güvenmeyi denedim olmadı, iyi olmayı denedim olmadı. Hep bir şekilde benden faydalandılar. Kötüyken geldiler iyi oldular gittiler. Çok fazla kurutuldum. Bir süre sonra mutlu olamayacağımı düşündüm.

Düşünüyorum çok düşünüyorum ben niye yaşıyorum diye. Bu enteresan dünyada olmamdaki görev ne diye. Sırf bu yüzden yaşıyorum belki de. Hüzünlü ve yorucu bir filmin sonunu görmek için. Sonunda belki mutluluk vardır belki hüzün.

Her şeye rağmen umutlu olmak yoruyor ama bir o kadar da olmak zorundayım. Yoksa çekilir mi bu hayat?

Günün kaçıncı sigarasını içiyorum sayamadım şu anda. Kafamın içindeki sesler çok fazla. Hiç birisine odaklanamıyorum. Sürekli bir şeyler söylüyor sürekli bir şeyler istiyor. Susturma butonu olsa keşke. Bir sustursam bir süre kafamı dinlesem. Hiçbir şeyi düşünmesem. Hiçbir şeyi düşünmeden hareket etsem ama olmuyor hep konuşuyor hep bir ses hep bir çığlık hep bir gürültü.

Diyorum ki boş ver yat uyu böyle geçsin zamanların. İnsanların kötü yanlarını görme. Ne kadar yalnız olduğunu görme hissetme. Rüyandaki kabuslar bile uyanık olduğunda gördüğün kabuslardan daha hafiftir diye ama olmuyor. Uyandım artık biliyorum açıldı gözlerim ama insan en kötü kabuslarını uyanıkken görüyormuş.

Söylemek istediğim haykırmak istediğim içimde dökmek istediğim çok şey var. İçsel seslerim şimdilik bu kadar söylüyor. Belki de bu ayık olduğum içindir. Şimdilik veda vakti…#