#luna lichtje
Explore tagged Tumblr posts
lunaschizo · 1 year ago
Text
Tumblr media
1 note · View note
dagenvanonrust · 5 months ago
Text
Einzelgängers deel 2: Een ander soort liefde: Hoofdstuk 3
‘Ik moet toegeven dat ik even lichtjes panikeerde toen ik je niet op Facebook vond.’ 
Door de hoge parkbomen waait een briesje en de herfstkleurige bladeren dwarrelen als gewonde vlinders om ons heen.
‘Dat zou het wel érg makkelijk gemaakt hebben, he? Het universum houdt zo nu en dan wel van een spelletje.’ Luna vangt een oranjegeel eikenblad op dat net voor haar gezicht valt. Ze bestudeert de nerven en laat het blad bij het steeltje ronddraaien tussen haar duim-en middenvinger.  ‘Maar het spijt me van je paniekreactie,’ lacht ze. 
‘Je schilderijen zijn echt geweldig, LunaLoveMoon, hoe lang schilder je eigenlijk al?’
‘Hé, niet spotten, ik was nog jong toen ik die naam koos,’ zegt Luna gespeeld beledigd. ‘Maar ik geloof dat ik ben begonnen net nadat Sam… nadat hij er niet meer was. Weet je nog toen ik je vertelde over zijn droom? Illustrator worden? Ik had het gevoel dat ik die droom verder moest zetten, voor hem. Dus toen ik twaalf was ben ik begonnen aan de tekenacademie, en blijkbaar had ik talent, of dat werd me toch verteld.’
‘Gelukkig voor mij, anders had je wellicht nooit een account gemaakt op DeviantArt en had ik je nooit terug kunnen vinden.’
‘The universe works in mysterious ways,’ zegt Luna met een lage  Morgan-Freeman-met-Brits-accent-achtige stem. Dan lacht ze luid, ik lach mee, en ik voel niets dan liefde.
0 notes
hetmeisjemetrodeharen · 5 years ago
Text
een serie aan liefdesbrieven.
23 juli 2019
terwijl jij je beste leven leeft op het strand van carcans huppel ik in de bosrijke omgeving van Suèvres. de nabijgelegen plaatsen staan vol met kastelen uit verschillende tijdperken van de middeleeuwen tot aan de renaissance.
ik word wakker en ga slapen met een fris zomerbriesje, overdag stijgen de temperaturen zo hoog dat we verkoeling zoeken in het zwembad of nabij gelegen musea. voor ik vertrok telde ik soms de dagen af tot ik je weer zou zien. met name als de nacht lang was en ik niet kon slapen. nu wacht ik met smart tot we vertrekken richting disney village nature paris, niet dat ik me niet helemaal thuis voel in de natuur maar een beetje magie kan nooit kwaad in het leven. we zullen hier een midweek verblijven waarvan we twee volle dagen in disney zelf zullen doorbrengen. de andere dagen moeten we nog invullen en er zou in ieder geval een prachtig zwembad moeten zijn. wellicht dat we een bezoek brengen aan de louvre of andere bezienswaardigheden in parijs zelf. ik heb veel geschreven, de afgelopen periode. het lijkt wel alsof de rust me overvalt met woorden, sommige liet ik je al lezen. anderen misschien later. mijn woorden en gevoelens zijn met elkaar verweven. dat maakt ze kwetsbaar helemaal wanneer ze over jou gaan. ik heb je gemist en ik ben blij wanneer ik je weer in mijn armen mag sluiten, voor nu leg ik mijn pen neer en spring ik nog een keer het verkoelende water in. misschien schrijf ik je later nog eens via pen en papier — liefs je meisje
24 juli 2019
of dit dan liefdesbrieven zijn dat weet ik niet. ik vond het leuk om op deze manier kleine souvenirtjes en verhaaltjes met je te delen. het was vandaag te warm om zware activiteiten uit te oefenen dus besloten we naar het natuurzwembad te gaan in chambord. we hopen dat we tegen het einde van de week nog kunnen canoen op de loire want met meer dan veertig graden leek het ons niet verstandig. de dagen zijn lang en we doen het rustig aan er worden veel spellen gespeeld op de veranda, gedanst en gezongen. het leven is hier wel prima zonder make up en met krullen in mijn haren. er zijn zoals altijd, net als wanneer ik met jou ben, momenten dat ik even niet stil sta dat ik nog steeds een eetstoornis heb. daar leef ik dan maar even voor. vecht ik door tot die momenten veranderen in dagen, weken, maanden, jaren. zodat ik de wereld kan zien en avonturen mag beleven. nu in frankrijk maar wie weet waar volgend jaar — liefs je meisje
26 juli 2019
vandaag zijn we dan eindelijk wezen kanoën op de loire. een fijn feitje is dat de loire direct in verbinding staat met het water waar jij surft. zo waren we toch een beetje samen vandaag. het ging me beter af dan ik had verwacht, het begin was zwaar en ik dacht ik het nooit zou halen. en toch haalde ik het en genoot ik er zelfs van. van de mooie waterkanten met beschermde vogelsoorten tot de ruwe stromingen die we af en toe trotseerden. waar mijn lichaam toe in staat is verbaasd mij soms ook, maar buiten dat maakt het me zo vreselijk trots op waar ik nu sta in het leven.
de reden dat ik je deze handgeschreven brieven ging schrijven is omdat ik het liefst alles met je wil delen. maar ik wil net als jij ook in het moment leven en genieten. al gaat het jou iets makkelijker af dan mij. daar waar jij constant actief bent is er hier tijd voor rust. iets dat niet verkeerd is maar als ik rust heb dan denk ik. als ik denk moet ik schrijven. ik denk zoveel, dingen die ik niet wil denken. maar ik denk ook aan fijne momenten waarvan ik hoop dat we ze straks weer samen hebben.
vooral in de avond, dan mis ik je. overdag ren ik rond in mijn badpak, zelfs buiten het water. een enorme stap in mijn herstel maar oh zo heerlijk. ik voel me zo vrij. dat geeft mij hoop voor later, dagen waarvan ik hoop dat ik met jou ook zo over het strand mag dartelen. ik gooide mijn onzekerheid in het diepe en ondanks alle paniek geeft het me ook een klein stukje vrijheid terug. die ik hoop met jou te mogen delen. — liefs je meisje
27 juli 2019
het is iedere ochtend een heuse strijd om lauren uit bed te krijgen. maar hier hebben laura en ik natuurlijk zo onze manieren voor bedacht. zo veroorzaken we iedere ochtend aardbevingen door heel hard op het bed te springen waardoor lauren giechelend wakker word van ons. het is fijn om deze familie momenten samen te hebben, van het haren kammen op de veranda tot het schaterlachen omdat we van gekkigheid op de vloer gingen liggen tijdens de hittegolf.
de loire streek staat bekend om haar zonnebloemen, dagelijks genieten we van prachtig gekleurde velden onderweg naar onze bestemmingen.
vandaag is het dan eindelijk een fijne temperatuur om een mooi kasteel te bezoeken. en zo vonden wij onszelf vandaag in Blois. in het kleine winkeltje waar ik de kaarten kocht om mijn schrijfsels naar jou op over te schrijven. met het lieve franse dametje dat een paar woorden nederlands tegen ons sprak.
om vervolgens chateau de blois te bezichtigen aan de hand van een digitale plattegrond die precies wist op welke locatie we stonden en uitleg gaf over de architectuur en bezienswaardigheden. nog een nacht slapen en dan vertrekken we naar onze airbnb als tussenstop naar disney. — liefs je meisje
28 juli 2019
Afgelopen nacht verbleven we in een airbnb in mainvilliers. Diezelfde avond zagen we de lichtjes show in het naastgelegen dorpje Chartes. Op de cathedraal dansten mensen en op de gevel het museum zagen we een verhaal waarin de maan een ster wou vangen. Het verhaal heette Luna, ik moest aan je denken. Sterren veranderden in bloemen die op hun beurt weer in het volgende veranderde. Overladen met een warm gevoel zat ik daar op de straatstenen in Frankrijk te kijken naar het tafereel dat zich voor mijn neus afspeelde. Terwijl ik op ging in het moment kon ik me eigenlijk niets mooiers bedenken dan dit soort dingen met jou te mogen beleven. Deze reis doet veel met mij maar het laat me vooral inzien dat ik redenen heb om nooit meer terug te willen vallen. Het allerheerlijkste aan het leven is om te leven en man wat voel ik mij levend. — liefs je meisje
0 notes
mommytalk-blog · 6 years ago
Text
Flapperhandjes en andere communicatietechnieken
In de vorige blog schreef ik al hoe het voor ons geweest is om Luna te leren om vaste voeding te eten. Zowel thuis als in een andere omgeving. Maar natuurlijk zijn er voor haar nog andere struikelblokken, die ze op haar eigen manier oplost of invult. 
Je kan bv heel goed zien aan Luna wanneer ze enthousiast is. Dan begint ze echt met haar beentjes en haar voetjes te spartelen, heen en weer te wiegen met haar lijfje en met haar handjes te ‘flapperen’. Ze kan daarbij ook beginnen roepen. Meestal zijn dat A-klanken of zegt ze ‘dadadada’, hartverwarmend om te zien, omdat je dan weet en ziet dat ze ook echt gelukkig is! 
Als Luna moe is, zal ze plots heel stilletjes zijn, en haar hoofdje neerleggen. Haar oogjes draaien dan oog wat weg en je ziet dat ze niet meer gefocused is. We dachten in het begin dat ze misschien een lui oogje had maar dat is (voor zover als we momenteel weten) niet het geval. We moeten dan wel opletten dat ze ook effectief kan slapen, want het is bij haar bewezen dat ze het meeste kans heeft om een epileptische aanval te krijgen wanneer ze erg moe is, in slaap gaat, uit slaap komt en koorts heeft. Dus eigenlijk moeten we hier altijd rekening mee houden, aangezien ze overdag heel erg moeilijk slaapt en dus vrij veel periodes heeft dat ze moetjes is maar niet wilt slapen. Over het algemeen slaapt ze ‘s avonds wel goed in, maar ze heeft de laatste tijd erg veel last van ‘nachtangsten’. Ze kan plots heel hevig beginnen wenen, roepen en tieren uit het niets! Maar als we dan boven komen bij haar zien we dat ze nog steeds aan het slapen is. Het is dan ook best om haar gewoon te laten liggen en haar op die manier een beetje te sussen. Als je ze uit haar bedje haalt wordt het alleen maar erger... 
Spelen doet ze op haar eigen, leuke manier. Ze is altijd al heel gefascineerd geweest van schakels, of tandwielen. Ze heeft dan ook een speelbox met muziek (de derde al ondertussen, aangezien ze telkens kapot gaat) waar er tandwielen aanzitten. Naast haar box speelt ze ook heel erg graag met haar V-Tech afstandsbediening. En niet op de ‘gewone’ manier, maar met de acterkant. Vooraan zitten er allerlei knopjes en lichtjes, maar ze draait de afstandsbediening altijd om, en krabt aan de gaatjes waar het geluid uit komt. Dat is trouwens haar manier van spelen! Overal aan krabben. Ze zoekt echt dingen op die lawaai maken. Als ze ergens aan krabt en het maakt niet genoeg geluid, dan gaat ze vanzelf op zoek naar iets anders. Zo heeft ze een hele periode gehad dat ze telkens krabte aan de zijkant van haar wippertje, waar ze altijd in zat als ze nog niet zelfstandig kon zitten (dat is ongeveer beginnen komen als ze 1 jaar oud was). In het begin wordt je echt knettergek van het geluid! Je kan het vergelijken met iemand die met z’n nagels op een krijtbord krabt. Verschrikkelijk geluid! Maar je went er aan. 
Waar je niet aan went is hetgeen wat ze nu natuurlijk nog het meest vanal doet... Tandenknarsen! Wat is dat een irritant geluid! Maar, dat is Luna haar manier om de pijn weg te nemen van haar groeiende tandjes. Normaal steken kindjes een bijtring in hun mondje, of iets koud.. Maar Luna wilt niets in haar mondje. Dat heeft ze nooit gewild en het ziet er niet naar uit dat dat snel zal veranderen. Dus, knarst ze. En niet gewoon knarsen, maar echt lekker luid! Soms zelfs met haar mondje open zodat we het goed kunnen horen! We zeggen haar wel altijd dat ze niet mag knarsen maar uiteindelijk kan je hier toch niet veel aan doen... Het is niet goed voor haar tandjes, en normaal gezien zou ze een bitje moeten hebben voor snachts zodat haar tandjes niet over elkaar wrijven, maar dan zijn we weer bij het feit dat ze echt niets in haar mondje wilt en het ook helemaal niet toelaat. En aangezien dat voor haar pure chaos is en haar ontwikkeling alleen maar achteruit helpt als we haar dwingen tot iets, moeten we ook dit gewoon aanvaarden. Ik heb er momenteel niet zoveel last meer van, ik ben ook 24/24 bij haar, maar Kevin, m’n vriend, kan er echt niet zo goed tegen. Meestal luistert hij dan even muziek tot ze ermee stopt. 
Ookal heeft ze last van die nachtangsten, overdag is ze meestal wel rustig. En als ze dat niet is, kalmeert ze haar zelf met wiegen. Dan wiegt ze haar lijfje de hele tijd heen en weer. Nu, ze zeggen dat dit een gevolg is van haar autisme, maar ik vind dat je niet alles daarop kan schuiven. Als dat echt zo is dan heeft mijn familie dat ook, want wij wiegen ook vaak heen en weer omdat dit kalmerend is. Meestal zelfs zonder dat ik het zelf besef. Nuja, voor ons maakt het ook niet uit van waar alles komt, zolang Luna gelukkig is, dan is het voor ons allemaal in orde!
En dat is ze wel, want ondanks dat ze veel in haar eigen wereldje leeft, ze herkent echt wel mensen en omgevingen. Als ze mammie ziet (mijn mama, oma dus) dan is ze zoooo enthousiast! Daar is ze ook altijd heel erg flink en rustig! Nu heeft ze er minder last van, maar in het begin had ze heel veel moeite met vreemden, en mannen. Hoe dat dat komt weten we nog altijd niet, maar ze was altijd bang van mannen, en meestal mannen met een lage stem. En laat dat nu net de omschrijving zijn van mijn papa... Een echt vent zoals we zeggen. Lage stem... In het begin dat pappie (mijn papa, opa dus) tegen Luna sprak, moest ze altijd huilen, wat natuurlijk ook moeilijk was voor pappie, want hij ziet haar zo ongelooflijk graag! Gelukkig is dat nu niet meer het geval en zijn het dikke vriendjes! Maar dat is toch moeilijk om mee om te gaan hoor, enerzijds omdat je niet wilt dat ze bang is, anderzijds omdat je je zo slecht voelt in die andere persoon zijn of haar plaats. Maar daar is ze nu toch wel wat over zo, die bange fase. 
Als laatste is er het felle ‘nee-schudden’. Luna heeft heel vaak momenten dat ze heel hevig ‘nee’ begint te schudden met haar hoofdje. Zo snel, dat je het zelf amper kan nadoen! Wat dat precies betekend weet ik niet. Maar ik denk dat het haar gewoon een fijn gevoel geeft, want als ze dat doet kan ze echt beginnen lachen, en is ze blij. Ze doet het ook heel regelmatig tegen iets aan. Bv; als ze in haar bedje ligt, in de wipper of autostoel zit, of in de buggy... Van het moment dat ze iets voelt aan haar achterhoofdje zal ze echt bewust ‘nee’ schudden. Door dat ze zo vaak ‘nee’ schud, groeien haar haartjes niet zo denderend goed. Ze breken af door de wrijving, dus goed verzorgen is de boodschap! 
Zo, dat was het...  Ik heb een paar keer laten vallen dat iets voor ons ‘vervelend, irritant of stresserend’ was. Laat het duidelijk zijn dat we dit niet bedoelen over Luna, maar haar trekjes die ze soms heeft. We willen alleen maar het beste voor haar, maar dat neemt niet weg dat het soms voor ons ook heel moeilijk is om overal mee om te gaan. 
Tot de volgende! 
-x Evy 
0 notes
schelpenzand · 4 years ago
Text
Einzelgängers: De geur van de maan: Hoofdstuk 7
‘O wauw, dit moet het lelijkste station zijn dat ik ooit heb gezien,’ zegt Luna verwonderd wanneer we voor het station staan. ‘En ik heb er al heel wat gezien.’
‘Het is dan ook een van de oudste van Europa,’ antwoord ik lichtjes beledigd, niet goed wetend waarom ik het nodig vond om het voor een station op te nemen dat dringend gerenoveerd moet worden en ongetwijfeld een van de lelijkste moet zijn dat iemand ooit heeft gezien.
‘Dat is eraan te zien, ja. Jezus, ben je zeker dat hier wel treinen stoppen?’ Luna kijkt om zich heen. ‘En waar zijn de ticketautomaten?’
‘Die zijn er niet, daarvoor moet je naar het loket.’
Luna kijkt me met grote ogen en open mond aan. ‘Dat méén je niet! Lieve help, dit station kan zo in een of ander boek over de middeleeuwen.’
‘In de middeleeuwen reden er nog geen tr–’ begin ik, maar Luna beent al naar het loket. Ik staar haar na, en terwijl ik haar meisjesachtige gestalte met snelle passen naar binnen zie gaan, begin ik te denken. Ik wist dat ze jong was, maar zeventien? Of misschien wist ik het wel, wist ik onbewust dat ze zo jong was, maar wilde het niet zien omdat… ja, waarom eigenlijk? Het is niet alsof het iets had uitgemaakt, alsof het anders wat had kunnen worden tussen ons. Ik kan me nauwelijks herinneren wanneer er nog eens een meisje geïnteresseerd in me is geweest dus waarom zou zij dat dan wel zijn? Het moet inmiddels vijf, nee, zes jaar geleden geweest zijn dat ik – hoe moet je het noemen – ergens ‘romantisch betrokken’ in ben geweest. Die romance was echter van korte duur, het was een oudere, getrouwde vrouw die enkel opzoek was naar een manier om zich opnieuw gewild te voelen, zoals ze nadien zelf verklaarde. Haar man zou de ene verhouding na de andere hebben gehad en ze hadden al maanden niet met elkaar geslapen toen we elkaar leerden kennen –
‘Wat een zuurpruim, zeg!’ schreeuwt Luna. Ze is nog een heel eind van me vandaan en de loketbediende moet haar ongetwijfeld hebben gehoord.
‘Nog nooit zo’n levensmoeë vrouw gezien, tjongejonge dan kan je beter een andere baan zoeken,’ zegt ze wanneer ze dichterbij is. ‘Mijn trein is er pas over twintig minuten,’ gaat ze verder. ‘Maar je hoeft niet mee te wachten of zo hoor, ik snap het wel als je me beu bent.’ Ze laat het ironisch klinken, als een grapje, maar aan de manier waarop ze kijkt terwijl ze op een reactie wacht, merk ik dat ze onzeker is, dat ze hoopt dat ik haar niet beu ben.
‘Weet je nog wat een Einzelgänger is?’ vraag ik.
Luna lijkt verrast door deze vraag, maar al snel begrijpt ze wat ik wil zeggen en ze knikt. ‘Iemand zonder vrienden en zinvolle bezigheden,’ zegt ze opgewekt.
‘Helemaal juist,’ zeg ik. ‘Naar welk perron moeten we?’
Luna en ik zitten op een houten bankje aan het spoor. De zon schijnt vol in onze gezichten en Luna draagt een zonnebril met hartvormige glazen. In de verte komen donkere wolken opzetten. Ik merk dat ik moe begin te worden, maar van vermoeidheid ontbreekt bij Luna elk spoor.
‘Misschien ben ik ook een Einzelgänger,’ zegt ze. ‘Een nachtelijke zoektocht naar een aansteker lijkt me nu niet bepaald erg zinvol en na… wat er gebeurd is, denk ik niet dat Brenda en Vicky nog iets met me te maken willen hebben.’
Dat was ik al bijna vergeten. De ruzie met haar vriendinnen. De man van de club waar ze mee zoende. Was ik net als die man gewoon iemand willekeurig die haar pad kruiste? Een toevallige passant waar ze gebruik van maakte omdat ze hulp nodig had?
‘Delen?’ vraagt Luna terwijl ze een grote chocoladewafel omhoog houdt. ‘Er stond een snackautomaat nabij het loket – wat me erg verbaasde – en ik dacht dat je misschien honger hebt aangezien we nog niet hebben ontbeten.’
‘Graag, dank je.’
Ze reikt me de helft van haar wafel aan en pas wanneer ik een hap neem, merk ik dat ik inderdaad honger had. Ik kan me niet herinneren wanneer ik voor het laatst een chocoladewafel at, laat staan als ontbijt.
Terwijl we in stilte eten, neem ik het moment in me op. Ik voel de zachte, nazomerse ochtendzon op mijn huid en hoe Luna’s schouder zachtjes tegen de mijne beweegt als ze de wafel naar haar mond brengt. Ik hoor het geritsel van het verpakkingspapier en hoe ze smakt en de chocolade van haar vingers likt. Wie had voor vannacht ooit kunnen denken dat ik hier, op deze septemberochtend, aan het spoor zou zitten met het prachtigste meisje dat ik ooit heb ontmoet, en misschien zelfs ooit zal ontmoeten.  
Op het spoor achter ons raast een trein voorbij. Ik probeer te bedenken hoe ik Luna op een zo nonchalant mogelijke manier kan vragen of ze na vandaag nog contact wil houden. Een manier zonder druk, zonder gewichtigheid, heel terloops, alsof de vraag me nu pas te binnen schiet. Maar wat als ze me afwijst? Misschien had ze wel een leuke tijd, maar heeft ze helemaal niet de behoefte om me hierna nog te zien. Misschien vindt ze zelfs dat ik alles verpest als ik die vraag zou stellen, omdat ik er daardoor meer van maak dan het in werkelijkheid is. Dan zou ik niet alleen het afscheid verpesten, maar ook mijn hele herinnering aan onze nacht samen. Maar wat als ze er net op wacht? Wat als ze zich op dít moment aan het afvragen is waarom je het nog steeds niet gevraagd hebt? Ik voel mijn hart bonzen en vraag me af of Luna het kan horen. Dan schud ik mijn hoofd en besef ik dat sommige risico’s het nemen waard zijn en dat dit één van die risico’s is. Ik ga het erop wagen, ik ga het doen. Ik adem diep in.
0 notes
dagenvanonrust · 4 years ago
Text
Einzelgängers: De geur van de maan: Hoofdstuk 7
‘O wauw, dit moet het lelijkste station zijn dat ik ooit heb gezien,’ zegt Luna verwonderd wanneer we voor het station staan. ‘En ik heb er al heel wat gezien.’
‘Het is dan ook een van de oudste van Europa,’ antwoord ik lichtjes beledigd, niet goed wetend waarom ik het nodig vond om het voor een station op te nemen dat dringend gerenoveerd moet worden en ongetwijfeld een van de lelijkste moet zijn dat iemand ooit heeft gezien.
‘Dat is eraan te zien, ja. Jezus, ben je zeker dat hier wel treinen stoppen?’ Luna kijkt om zich heen. ‘En waar zijn de ticketautomaten?’
‘Die zijn er niet, daarvoor moet je naar het loket.’
Luna kijkt me met grote ogen en open mond aan. ‘Dat méén je niet! Lieve help, dit station kan zo in een of ander boek over de middeleeuwen.’
‘In de middeleeuwen reden er nog geen tr–’ begin ik, maar Luna beent al naar het loket. Ik staar haar na, en terwijl ik haar meisjesachtige gestalte met snelle passen naar binnen zie gaan, begin ik te denken. Ik wist dat ze jong was, maar zeventien? Of misschien wist ik het wel, wist ik onbewust dat ze zo jong was, maar wilde het niet zien omdat… ja, waarom eigenlijk? Het is niet alsof het iets had uitgemaakt, alsof het anders wat had kunnen worden tussen ons. Ik kan me nauwelijks herinneren wanneer er nog eens een meisje geïnteresseerd in me is geweest dus waarom zou zij dat dan wel zijn? Het moet inmiddels vijf, nee, zes jaar geleden geweest zijn dat ik – hoe moet je het noemen – ergens ‘romantisch betrokken’ in ben geweest. Die romance was echter van korte duur, het was een oudere, getrouwde vrouw die enkel opzoek was naar een manier om zich opnieuw gewild te voelen, zoals ze nadien zelf verklaarde. Haar man zou de ene verhouding na de andere hebben gehad en ze hadden al maanden niet met elkaar geslapen toen we elkaar leerden kennen –
‘Wat een zuurpruim, zeg!’ schreeuwt Luna. Ze is nog een heel eind van me vandaan en de loketbediende moet haar ongetwijfeld hebben gehoord.
‘Nog nooit zo’n levensmoeë vrouw gezien, tjongejonge dan kan je beter een andere baan zoeken,’ zegt ze wanneer ze dichterbij is. ‘Mijn trein is er pas over twintig minuten,’ gaat ze verder. ‘Maar je hoeft niet mee te wachten of zo hoor, ik snap het wel als je me beu bent.’ Ze laat het ironisch klinken, als een grapje, maar aan de manier waarop ze kijkt terwijl ze op een reactie wacht, merk ik dat ze onzeker is, dat ze hoopt dat ik haar niet beu ben.
‘Weet je nog wat een Einzelgänger is?’ vraag ik.
Luna lijkt verrast door deze vraag, maar al snel begrijpt ze wat ik wil zeggen en ze knikt. ‘Iemand zonder vrienden en zinvolle bezigheden,’ zegt ze opgewekt.
‘Helemaal juist,’ zeg ik. ‘Naar welk perron moeten we?’
Even later zitten Luna en ik op een houten bankje aan het spoor. De zon schijnt vol in onze gezichten en Luna draagt een zonnebril met hartvormige glazen. In de verte komen donkere wolken opzetten. Ik merk dat ik moe begin te worden, maar van vermoeidheid ontbreekt bij Luna elk spoor.
‘Misschien ben ik ook een Einzelgänger,’ zegt ze. ‘Een nachtelijke zoektocht naar een aansteker lijkt me nu niet bepaald erg zinvol en na… wat er gebeurd is, denk ik niet dat Brenda en Vicky nog iets met me te maken willen hebben.’
Dat was ik al bijna vergeten. De ruzie met haar vriendinnen. De man van de club waar ze mee zoende. Was ik net als die man gewoon iemand willekeurig die haar pad kruiste? Een toevallige passant waar ze gebruik van maakte omdat ze hulp nodig had?
‘Delen?’ vraagt Luna terwijl ze een grote chocoladewafel omhoog houdt. ‘Er stond een snackautomaat nabij het loket – wat me erg verbaasde – en ik dacht dat je misschien honger hebt aangezien we nog niet hebben ontbeten.’
‘Graag, dank je.’
Ze reikt me de helft van haar wafel aan en pas wanneer ik een hap neem, merk ik dat ik inderdaad honger had. Ik kan me niet herinneren wanneer ik voor het laatst een chocoladewafel at, laat staan als ontbijt.
Terwijl we in stilte eten, neem ik het moment in me op. Ik voel de zachte, nazomerse ochtendzon op mijn huid en hoe Luna’s schouder zachtjes tegen de mijne beweegt als ze de wafel naar haar mond brengt. Ik hoor het geritsel van het verpakkingspapier en hoe ze smakt en de chocolade van haar vingers likt. Wie had voor vannacht ooit kunnen denken dat ik hier, op deze septemberochtend, aan het spoor zou zitten met het prachtigste meisje dat ik ooit heb ontmoet, en misschien zelfs ooit zal ontmoeten.  
Op het spoor achter ons raast een trein voorbij. Ik probeer te bedenken hoe ik Luna op een zo nonchalant mogelijke manier kan vragen of ze na vandaag nog contact wil houden. Een manier zonder druk, zonder gewichtigheid, heel terloops, alsof de vraag me nu pas te binnen schiet. Maar wat als ze me afwijst? Misschien had ze wel een leuke tijd, maar heeft ze helemaal niet de behoefte om me hierna nog te zien. Misschien vindt ze zelfs dat ik alles verpest als ik die vraag zou stellen, omdat ik er daardoor meer van maak dan het in werkelijkheid is. Dan zou ik niet alleen het afscheid verpesten, maar ook mijn hele herinnering aan onze nacht samen. Maar wat als ze er net op wacht? Wat als ze zich op dít moment aan het afvragen is waarom je het nog steeds niet gevraagd hebt? Ik voel mijn hart bonzen en vraag me af of Luna het kan horen. Dan schud ik mijn hoofd en besef ik dat sommige risico’s het nemen waard zijn en dat dit één van die risico’s is. Ik ga het erop wagen, ik ga het doen. Ik adem diep in.
0 notes