#lucy feit

[unikornu]

I was curious how long will he walk wherever he wanted to go and i swear i will never, ever follow him again if that’s what he has to say at the end, lolz.

[solesurvivorpaigeargot]

Hello! Can i request my oc - Lucy Feit at the Third Rail for Sketchy Saturday?

Looking for trouble? Oh, no, you misunderstand. Lucy IS trouble.

[cybercornu]

“Just Feit, strutting through corpo like her usual self - bitch”

[corvidexoskeleton]

I’m actually crying right now

[kingsly-kore]

Hey, just stumbled today on your blog. Always happy to follow and see what "sketchy" artists can come up with since i can't draw for shiet :) If you are interested in drawing my oc i would be more than happy to see her from that perspective ;) Cheers and i will be keepin an eye on your art.

I’m really happy you seem interested in my art!! Thank you so much!!!🤠 Your oc seems like such a badass. Absolutely think her tattoos are the coolest. 🤙🏻Good luck to Gage, having the best overboss.

[rockshortage]

@unicornu pretty girl bully secretly nice??? the conspiracy

also no need to feel sorry when you’re 100% correct, school age Hector is a bitch ass nerd with negative amounts of coolness

[voetbalpakjes]

voetbaltenue ronaldo kind  Arsenal het enige team dat

voetbaltenue ronaldo kind  Arsenal het enige team dat schijnbaar in staat lijkt om City te verslaan, dat verantwoordelijk is voor de laatste drie nederlagen van City in de WSL. Maar ze kunnen hoop putten uit het feit dat ze dit seizoen slechts één keer hebben verloren in hun laatste vijf uitwedstrijden, waarvan de laatste op de openingsdag kwam toen ze met een nipt verlies tekort kwamen aan Arsenal.

KO: 12.30 uur, Academy StadiumBrighton & Hove Albion - Birmingham CityBrighton is een van de drie teams die dit seizoen geen overwinning hebben behaald. Chelsea kwam het dichtst in de buurt voordat laatstgenoemde laat op gelijke hoogte kwam om een ​​punt te redden. Ondertussen zal Birmingham proberen een derde opeenvolgende uitnederlaag te vermijden - de laatste keer dat ze dit deden was in januari 2018. Lucy Staniforth zal waarschijnlijk de opvallende speler zijn, als die er is,

 gezien de huidige vorm voor zowel de club als het land waarin ze blinkt de laatste tijd uit. De middenvelder heeft laten zien haar uitstekende visie en het vermogen om een ​​pass te kiezen - het wordt moeilijk om ertegen te verdedigen. Hoewel Brighton dit seizoen 10 doelpunten heeft gekregen, is het bekend dat games waarbij Birmingham betrokken is over het algemeen het minste aantal doelpunten lijken te produceren - goedkope voetbaltenue  twee scoren en incasseren vijf. Als Powell met succes haar team opstelt om te verdedigen tegen een laag scorende partij,

[unikornu]

“The Fantastic Three”

[unikornu]

Ohh she looks so beautiful! And love the yellow shades. Thank you very much!

Hi, you slayed the last Saturday. You are very talented and creative with the ideas! I hope its not against rules to ask again for another sketchy Saturday ^^. If its okay can i request Lucy Feit with the quote “Disreputable bitch, if you want to get technical."? And optional color: Amber/Yellow. Also congrats on gathering the goal with ko-fi! Have a great weekend and cheers!

She’s not ashamed; no. Downright proud of it.

[cybercornu]

Proud, bitchy and ready. My dear Feit.

[evaottevanger-ondernemendhe-blog]

BredaPhoto, Breda (05 okt 2016)

----------

Hier zijn fotografen afgebeeld die mij zijn opgevallen tijdens het bezoeken van BredaPhoto.

Allereerst was Lin Zhipeng (1e rij links) die mij opviel. Ik vond het namelijk mooi dat dit werk een beetje de grens opzoekt, een beetje pervers is. Het was een serie van jongeren in China die een beetje experimenteren en om dat zo rauw te zien is erg interessant.

Opnieuw kwam ik in aanraking met het werk van Michael Wolf (1e rij links). Voordat ik zijn naam bij het werk dag staan sprak het me weer heel erg aan net als toen ik hem bij Unseen had gezien. De stijl die hij gebruikt om een alledaagse omgeving waar mensen leven weer te geven vind ik erg mooi om te zien.

Johan van der Keuken (2e rij links) had 2 hele mooie series hangen in het Breda’s museum, Wij zijn 17 en Les Copains. Heel interessant werk met beelden die qua sfeer mij heel erg aanspreken. Het gebruik van zwart-wit gaf een bepaalde sfeer aan het werk wat goed werkte. De boodschap die de beelden willen overbrengen en de statement wat het wil maken vind ik er inspirerend.

Toen ik heb werk van Robin de Puy (2e rij rechts) zag vond ik het meteen prachtig. Super indrukwekkend werk met mooie persoonlijke beelden. Het filmpje dat werd afgespeeld in een minibioscoop met 2 schermen was erg innovatief en gaf een extra dimensie aan het werk.

Lucie Marsmann (3e rij links) en haar serie Ulla & Willi vond ik erg innovatief en origineel. Het feit dat ze alle foto’s naast elkaar had gezet van haar grootouders is zo allemaal bij elkaar een heel apart gezicht. Zo zie je dat je van iets wat al bestaat een heel anders iets van kan maken als je alleen al de rangschikking verandert. 

Ten slotte is het werk van Zoe Parton (3e rij rechts) over haar overleden zus Sofie mij ook niet ontgaan. Heel persoonlijk werk en erg indrukwekkend. Het brengt je dichtbij het persoonlijke leven en ervaring van de fotograaf.

[detweedeochtend]

Janus

"Moet ik Janus roepen, misschien?" De stoflaag op de lege vloer waaide op in de luchtstroom die door een kier naar binnen waaide. Janus. Ze wist wat ze deed door zijn naam als een dreigement te gebruiken. Hij sorteerde dan ook meteen het gewenste effect. Joost schoof zijn stoel achteruit, stond op, trok zijn jas aan en ging naar de deur. Daar bleef hij staan, liet zijn hoofd zakken en mompelde: "Sorry."

Het was een zondag. Eenentwintig zondagen waren er al voorbij gegaan sinds de laatste keer dat hij haar had gezien; hij hield er rekening mee dat ze hem was vergeten. Er waren uren, dagen, weken, maanden gevolgd op hun eerste ontmoeting. Bij haar was die hele periode ongetwijfeld gevuld geweest met andere kennismakingen, memorabele gebeurtenissen, interessante momenten en verworven inzichten. Hij daarentegen had in de tussentijd niet meteen grensverleggende ervaringen opgedaan of een of ander transformatief proces doorgemaakt, maar dat was nu eenmaal zijn leven: weinig verandering, een monotone massa grijs die zich als een levenloze lavastroom door de trage tijd bewoog. Hij twijfelde. Wat verwachtte hij in feite van vandaag? Hij wist het zelf niet zo goed. Het was alweer een hele tijd geleden sinds hij nog verwachtingen had mogen koesteren. Hij werd uit zijn overwegingen gewekt door knisperend grind onder rijdende autobanden. Zij was het en op dat moment vervlogen zijn twijfels. Toen ze met haar groene stadswagen op de parking kwam gereden was hij er immers plots - onverklaarbaar - zeker van: ze was hem niet vergeten. Hij dacht het gezien te hebben aan haar vluchtige blik door de voorruit: ze zocht hem al, nog voor ze goed en wel aangekomen was. Terwijl hij toekeek hoe ze haar wagen in een parkeerplaats manoeuvreerde, probeerde hij de meest nonchalante versie van hemzelf te vinden. Ze stapte uit. Hij was hier niet klaar voor.

"Het is te laat, Joost", zei ze. Ze nam de fles bij de hals, griste de twee lege glazen van de tafel en liep naar de keuken. Het klingelen van de kristallen bellen begeleidde haar kordate pas. Hij hoorde haar bewegingen, maar durfde zich niet om te draaien. In plaats daarvan boog hij licht voorover en liet zijn voorhoofd tegen de witgeverfde deur rusten. Toen hij hoorde hoe haar passen - op de terugweg uit de keuken - halt hielden aan de keukendeur, herhaalde hij zijn verontschuldiging: "Het spijt me, Lucie."

Meer dan: "Hai!" wist hij niet uit te brengen. Was dit dan werkelijk de hoogste dosis nonchalance die hij aan de dag kon leggen? Zij antwoordde gelukkig minstens even onwennig als hij en kon er verder ook niets meer aan toevoegen dan een verlegen: "Sta je hier al lang te wachten?" Hij voelde dat haar nervositeit de zijne minstens evenaarde en besloot een poging te wagen om de situatie enigszins te ontzenuwen. "Zullen we naar binnen gaan?" Nee. Ik kwam je enkel zeggen dat het een vergissing was om naar hier te komen. Het ga je goed, Joost. Een prettig leven verder. "Ja, goed", zei ze. Met zijn stoute schoenen nam hij het voortouw, bedacht dan dat zij het café had voorgesteld en liet haar vervolgens passeren, zodat ze haar bekend terrein als eerste kon betreden. De sfeer die hen tegemoet kwam bij het betreden van het etablissement scheen hem prettig toe: hij hield van een ironische volksheid, zoals je die bij uitstek in deze stad terugvond. Franse chansons, vrouwentongen in lelijke potten, tegelwijsheden aan elke wand. Hij zag hoe haar kleedje op de tonen van de muziek om de deurpost fladderde. Al snel kregen ze een tafeltje toegewezen, waarna ze samen in de drankenkaart snuisterden. Hij wist al ongeveer anderhalf uur wat hij wilde drinken, maar zat nu als een gek een gespreksonderwerp te selecteren. Welke openingsvraag zou hij zo dadelijk stellen? Waarover hadden ze het de vorige keer ook alweer gehad? Hij hoopte vurig dat hij geen elementen zou oprakelen die ze de vorige keer al hadden besproken. Één vergeetachtigheid en er zouden barsten in zijn schild komen. En dan moest hij de grootste hindernis nog nemen. Als hij die al nam. Vertelde hij haar over zijn monster? Of niet?

“We hebben het geprobeerd. Ik heb het geprobeerd. Ik heb het een kans gegeven. Meerdere kansen, zelfs. Ik heb doorgebeten. Er zijn momenten geweest waarop ik aan de rand van de afgrond heb gestaan. Ik heb zelfs naar beneden gekeken, ook al moet je dat dan naar het schijnt net niet doen. Als ik terugdeinsde, dan wist ik tenminste waarvoor. Ik heb de rottende geur van je angsten en je twijfels geroken, ik heb gevoeld hoe jouw verwrongen waarheden mijn oren verscheurden, ik heb de smeulende restanten van je verbrande verleden overschouwd. Ik heb de afgevallen maskers gevonden en ik heb ze vertrapt, versplinterd, verbrijzeld. Op de scherven heb ik met je duivel gedanst. Of met je monster, zoals jij hem noemt. Ik heb het allemaal geprobeerd, Joost. Ik weet echt niet meer wat ik verder nog kan doen.” Het leek alsof de deur terugduwde tegen zijn leunende voorhoofd. Even overwoog hij om zich voor de derde keer te verontschuldigen, maar hij hield zich in. Twee keer was te weinig, drie keer vast te veel.

Er werd bier en wijn op de tafel gezet. Er werd gesproken over gemeenschappelijke en afwijkende interesses. Er werden blikken uitgewisseld die meer vertelden dan hun woorden. De avond vorderde, de gesprekken bloeiden open, de handen schoven over het tafelblad steeds dichter naar elkaar toe, tot twee vingertoppen elkaar met een vonk vonden. Er werd gekust aan de autodeur. Er werd afgesproken en nog afgesproken. Er werd gezocht, getracht, verlangd en gesmacht naar de ander en naar de vervolmaking van het zelf. De maanden vorderden, de gesprekken werden steeds dieper, de lichamen schoven over de tijdlijn steeds dichter naar elkaar toe, tot twee kernen elkaar met vuurwerk vonden. Er werd gezucht aan het keukenraam. Er werd gezwegen over gemeenschappelijke en afwijkende frustraties. Er werden blikken uitgewisseld die nog slechts vertelden hoe de zoektocht naar vervolmaking gefaald was. De jaren vorderden, de gesprekken verkortten tot ze verstomden, de afzonderlijke delen van de twee-eenheid waren niet eens verbaasd toen ze elkaar nog slechts als waakvlammen vonden.

Er heerste stilte. Een tijdlang leek het alsof ze allebei iedere vorm van beweging meden, in de hoop dit moment te laten stollen. Gewichtloos. Richtingloos. Verdictloos. "Roep Janus." De twee woorden sneden door de stilte als een scheermes door dun papier. Joost hoorde hoe Lucie naar adem hapte bij zijn uitspraak. Hij weerstond de aandrang om zijn hoofd op te tillen, zich om te draaien en haar verbijstering te aanschouwen. Hoewel hij hooguit enkele minuten in deze houding tegen de deur geleund stond, leek het alsof hij al maandenlang de neiging om achterom te zien onderdrukte. En hoewel hij hardnekkig bleef staan, vroeg hij er nu zelf om. Het oproepen van Janus was een vorm van omzien. Het was een wroeten in het verleden. Een wekken van een monster. "Ik kan het," voegde hij eraan toe, "echt."

"Ik kan het echt uitleggen", zei Joost. Lucies ogen waren wagenwijd opengesperd. Als het lemma 'verbijstering' nog geïllustreerd had moeten worden, dan kon de actuele gezichtsuitdrukking, waarmee Lucie de openbaring die Joost net met haar had gedeeld, had onthaald, perfect dienstdoen. "Er is een verklaring voor. Dat zweer ik. Dat geloof ik. Ik vraag me enkel af of mijn verklaring voldoende zal zijn. Ik hoop dat je me laat vertellen en dat ik op die manier jouw leed kan verlichten." Lucie verroerde geen vin. Ze was compleet overdonderd door Joosts bekentenis, worstelde met een innerlijke draaikolk van emoties en zocht in zichzelf naar de meest gepaste houding die ze nu kon aannemen. "Wat je ook vertelt, Joost: het zal nooit volledig ..." "Wacht", onderbrak hij haar. "Laat me eerst proberen. Daarna kan je nog steeds zeggen wat ik nooit volledig zal kunnen. Geef me een kans. Alsjeblief." Ze zweeg. Haar verbijstering had plaats gemaakt voor achterdocht. Wantrouwen overheerste in haar gelaatsuitdrukking. Haar beeldschone gezicht vertrok in een grimas die hij al had vermoed, maar waarmee hij nog nooit werkelijk was geconfronteerd. Tot nu dus. Hij greep haar stilzwijgen aan als een signaal om verder te gaan. "In de krochten van mijn zijn staat er een deur op een kier. Die deur is daar, maar tegelijkertijd ook hier. En overal. Als je bij je onderbuur zou aanbellen, waarop hij de deur voorzichtig zou openen, dan zou die kier dezelfde kunnen zijn als die in mijn ziel. Door de smalle kier kijkt hij dan mee. Over de schouder van jouw onderbuurman, vanuit het donker van mijn wezen, uit de duisternis die elke ruimte in zich draagt. Hij kijkt, hij spiedt, hij volgt met zijn blik. Zijn naam: Janus. Hij is mijn monster. Hij leeft met me mee, tegen wil en dank. Het spijt me verschrikkelijk als dat gek klinkt; als je denkt dat ik een vijs mis, dat ik niet helemaal spoor. Als je me niet gelooft, dan wil ik me oprecht en vanuit mijn diepste bestaansbeginsel verontschuldigen: in dat geval ben ik er immers - net als jij, wellicht - stellig van overtuigd dat ik je tijd verdoe. Maar ik wil er toch op aandringen een poging te wagen om me te geloven. Janus bestaat. Hij ademt. Hij voelt. Hij reist op mijn rug. Hij voedt zich met mijn wroeging, parasiteert op mijn zelfhaat, laat zich mijn zwakheden welgevallen, als waren het verwennerijen voor een vadsige vorst. Janus hangt aan mijn schouders als het slecht gaat, klemt mijn hoofd vast tussen zijn klauwen en houdt mijn ogen open wanneer ik net wil wegkijken; hij vertroebelt mijn denken met verwerpelijke verlangens. Ik wens hem dagelijks weg, maar de realiteit heeft me geleerd dat ik hem hooguit op afstand kan houden. Er is geen leven zonder monster, maar er is wel een leven zonder monsterlijkheid. Inmiddels ken ik Janus goed. Ik weet wanneer hij terug kan keren en in welke gedaantes ik hem mag verwachten. Zo heb ik geleerd om te anticiperen; om hem vandaag, gewapend met de kennis van gisteren, de toegang tot morgen te ontzeggen. Ik heb zijn ketens strak in mijn handen en ik ben bereid om die met jou te delen. Maar dan moet je mij die kans geven."

Wanneer hij zijn hoofd optilde, wist hij dat ze haar armen net over elkaar gekruist had. Hij voelde haar blik in zijn rug priemen, blakend van onverzettelijkheid. Hij legde zijn hand op de klink, aarzelde, maar kon zich er niet toe brengen om de deur te openen. Net toen hij niet meer kon weerstaan en alsnog de omkijkbeweging inzette, hoorde hij haar het woord uitspreken: "Janus!" Ze had het erop gewaagd. Wie was hij om haar dat kwalijk te nemen? Het was de enige uitweg uit deze impasse.   Hij huilde. Er liepen tranen langs zijn wangen, waarvan hij niet wist dat hij ze zo vrijelijk kon laten stromen. De openbaring van zijn monster in het bijzijn van zijn geliefde was voor hem de ultieme oversteek. Hij overwon zijn schaamte, ging de confrontatie met zijn angsten aan, gooide de leugens overboord. En dat allemaal zonder een garantie op succes. Integendeel: de kans op falen was aanzienlijk groter geworden, nu hij Janus had voorgesteld. De sluwheid van zijn monster was legendarisch, de schade die hij al had aangericht haast niet te overzien. Zou ze hem de baas kunnen? "Janus!" Ze riep hem nogmaals. Er was nu werkelijk geen weg terug. Hij bewonderde haar moed, maar vreesde dat die niet zou volstaan.

Het was de enige uitweg uit deze impasse. Er was nu werkelijk geen weg terug. Zwaar. Voorwaarts. Onverbiddelijk.

Maanden, weken, dagen, uren: de tijdmetingen die hij kende leken zich te verzamelen in dat ene moment. Wijzers stonden stil in deze dimensie, waardoor het gestolde moment waarop hij eerder had gehoopt verwerkelijkt leek te worden. Toch was dat maar schijn: er werd weliswaar niet op het tweedimensionale vlak van de wijzerplaat doorgedraaid, maar in de diepte - achter en voor die vlakke schijf, dus - schoven de wijzers als afgevuurde projectielen door ruimte en tijd. Lucie was verdwenen en toch voelde Joost haar aanwezigheid nog. Hij zag hoe waakvlammen weer vuurwerk werden, tot ook dat vuurwerk weer tot vonk kromp en uiteindelijk doofde. Alsof het er allemaal nooit was geweest. Terugkeren. Vooruitgaan. Ter plaatse trappelen. Ter plaatse terugkeren. Vooruit trappelen. Een veelheid aan kleuren flitste langs zijn netvliezen, ieder mogelijk geluid bereikte zijn gehoorgangen en zijn overige zintuigen werden gebombardeerd met ondefinieerbare geuren, smaken en sensaties. Hij weerstond, hij onderging, hij voelde hoe hij brak en op het punt stond om op te geven. Dan stond alles stil, alsof zijn hele omgeving plots in een neutrale stand was teruggezet. Tegenover hem, in het ijle, stond Janus. Zijn ledematen waren in zware kluisters geslagen. Lucie stond naast hem, de uiteinden van de kettingen stevig in haar handen geklemd. "Dit is het dan. Ik geef hem aan jou terug." Joost schrok. Dit had hij niet verwacht. Een confrontatie, ja, daar was hij enigszins op voorbereid, net als op een gemeenschappelijke poging om het monster te bevechten. Samen. Dat had hij in feite al een tijdlang gehoopt. "Denk je werkelijk dat ik dat aankan? Dat ik hém aankan?" vroeg hij. "Dat weet ik niet. Je zei daarnet zelf dat je het zou kunnen. Ik weet alleen dat ík hem niet aankan. Nu toch niet." Hij nam de ketens van Lucie over en keek haar vragend aan. "Wordt het dan nooit meer zoals voorheen?" Ze antwoordde niet. "Zal ik iemand ... Zal ik jou nog ..." Hij kon zijn vragen niet afwerken: Janus trok onrustig aan de kettingen. In het ogenblik dat het monster zijn aandacht had afgeleid, was Lucie verdwenen. "Vergeef mij", prevelde Joost tegen haar nabeeld. Het was een verzoek, geen bevel. Dan verdween ook hij, met Janus in zijn kielzog. In de leegte die ze achterlieten lag voldoende stof voor een nieuw begin.

[unikornu]

Cool! Thank you very much! I'm glad you like my oc :) keep on sketching. I ll be around ^^

Hey, just stumbled today on your blog. Always happy to follow and see what "sketchy" artists can come up with since i can't draw for shiet :) If you are interested in drawing my oc i would be more than happy to see her from that perspective ;) Cheers and i will be keepin an eye on your art.

I’m really happy you seem interested in my art!! Thank you so much!!!🤠 Your oc seems like such a badass. Absolutely think her tattoos are the coolest. 🤙🏻Good luck to Gage, having the best overboss.

[reliance31406crk]

Hoe we Frankie de hele nacht door hebben laten slapen

clubgreen.nl – Voor het groene nieuws!

Het enige dat een nieuwe ouder kan maken of breken, is slaap, of een gebrek daaraan!

Een baby die de hele nacht slaapt, is echt de heilige graal … En gedurende die eerste paar maanden dat ononderbroken slaap helemaal niet bestaat, heb je oprecht het gevoel dat je gek wordt. Veel verhalen vertellen ik vaak kleine fragmenten van Frankie die naar bed gaan, of zich klaarmaken voor haar dutjes over de dag, en zoveel vragen van jullie krijgen over haar slaapgewoonten. Dus ik dacht dat ik onze ervaring zou delen.

Voordat ik begon, wilde ik benadrukken dat baby's en hun slaap een zeer persoonlijke kwestie zijn en aan het einde van de dag kun je alleen maar je darmen volgen … Er is geen verkeerd antwoord! Ik deel een paar dingen die voor ons werkten, maar wat voor ons werkt, werkt misschien niet voor anderen, en dat is helemaal goed.

In de eerste paar maanden dat ik Frankie had onderzocht, heb ik met vrienden gepraat en vrijwel iedereen gevraagd wat voor hen werkte, waarvan ik dingen probeerde en uitwees welke we wilden gebruiken. Het was lukraak maar het was nuttig. De eerste maand was er geen rijm of reden voor Frankie's slaap, en ze werd gewoonlijk 's nachts twee of drie keer wakker en ik voedde haar en zette haar in slaap. Toen we haar op een paar maanden begonnen te stimuleren om zichzelf te kalmeren, ging ze een nacht eten (rond 4 uur 's morgens), en rond de 3 maanden was dat uitgelopen tot 6 uur' s ochtends. Op welk punt we het niet vermeldden, we tolden gewoon rond alsof we het zouden herkennen door ons te erkennen. En ik geef toe, ik ben een beetje bang om er nu over te praten, opdat we de kosmische balans niet weggooien en ze besluit nooit meer te slapen. Maar hier ga ik!

Ik zal als zo'n gebroken plaat klinken als ik dit zeg, maar het boek van dr. Michel Cohen De nieuwe beginselen is de basis geweest van mijn (enigszins) soepele ervaring van nieuw moederschap. Eerlijk gezegd. Zijn ontspannen benadering, zonder al het drama, de rigiditeit en de druk van zoveel andere experts, heeft ertoe geleid dat Frankie over het algemeen gelukkig was, en dat geldt ook voor ons. Het hele boek is eigenlijk gratis beschikbaar hier dus je kunt zijn slaapadvies nu lezen als je het nodig hebt, maar als je het boek bij de hand hebt, is het handig om weg te blijven van Google. Zie andere boeken die ik leuk vind voor ouders hier.

Over 'Door de nacht door slapen'

Zoals ik uit het boek ontdekte, is 's nachts doorslapen een beetje een verkeerde benaming, en het idee kan verwarring veroorzaken en extra stress toevoegen wanneer je baby om de paar uur wakker wordt. Een citaat uit het boek: 'Slaap is geen continu proces. Probeer je te herinneren hoe je gisteravond geslapen hebt. Aan het einde van elk van je nachtelijke cycli werd je wakker (minstens vijf of zes keer per nacht), maakte je jezelf gezellig, rolde je naar je andere kant en viel je weer in slaap. Hetzelfde gebeurt voor Lucy, behalve dat voor haar knuffelen zuigen betekent. Dit begint direct na de geboorte. Als Lucy een pasgeboren baby is, voed je haar elke keer dat ze opstaat uit de sluimer of rock haar, waardoor ze weer in slaap valt. Na de eerste tien keer begint ze te verwachten dat je haar kalmeert elke keer dat ze wakker wordt aan het einde van haar slaapcyclus. Wanneer maken mensen de overgang van door ma naar slaap gekalmeerd te worden om zichzelf te kalmeren? Dat is de vraag van tienduizend dollar. Maar wanneer het gebeurt, zal Lucy 'de hele nacht door slapen'. Het was zo handig om te horen dat het ontwaken van een baby niet het einde van de wereld is, het is in feite normaal! Het is hoe ze terug in slaap komen, dat is de sleutel.

Ik denk dat als we terugkijken, het belangrijkste dat Frankie al vroeg leerde (dankzij het advies van dr. Cohen) was hoe hij zichzelf moest kalmeren. De eerste paar maanden bracht ik haar in slaap en zodra ze sliep, zou ik haar naar de wieg verplaatsen, helemaal doodsbang dat een plotseling geluid of beweging haar wakker zou maken. En dat deed het vaak! Want wie zou niet op een warme borst willen slapen in plaats van in een wiegje? Na een tijdje was ik zo ongelooflijk uitgeput, dat snikkend-at-10:00 een soort uitputting, en ik wist dat er iets moest geven. Dr. Cohen sprak over het aanleren van een baby om zichzelf te kalmeren, dus daar hebben we ons op geconcentreerd. Dit betekende dat Frankie wakker werd gemaakt (gevoed, veranderd van blij enz.), Haar liet kronkelen, zuigen en soms grizzle en uiteindelijk in haar eentje in slaap viel.

Het duurde niet lang voordat ze hieraan begon te wennen, en ja, er waren een paar nachten dat ze meer grizzly was, maar binnen een paar dagen was ze gewend geraakt aan haar eigen slaap. Dr Cohen zegt: 'In de eerste paar maanden, stel ik voor dat je niet naar haar kleinste piepgeluid springt en dat je haar kleine zeuren negeert, zodat ze zichzelf in slaap kan sussen. Dat betekent dat ze haar een tijdje moet laten wiebelen, ruziën of zuigen. Als ze erin slaagt om zonder je hulp nog een keer in slaap te vallen, heeft ze de basis van zelfverzorgend geleerden het zal de tweede keer natuurlijker gebeuren '. Dit was voor ons een compleet spelwissel, want na een tijdje kon Frankie zichzelf in slaap brengen als ze van nature 's nachts ontwaakte uit een slaapcyclus en het ook geen moeite zou hebben om overdag in slaap te vallen. Natuurlijk, als ze echt wakker zou worden en begon te snikken, zou ik haar voeden, maar niet alleen als een manier om haar terug in slaap te krijgen (iets wat heel gemakkelijk is om te doen als het midden in de nacht is en ik wilde dat ze ging terug in slaap!).

Een routine vinden

Meestal zijn we vrij casual en ontspannen. Maar wat me verbaasde, was hoe belangrijk routine voor Frankie was. Ze bloeide op regelmatige dutjes en liet haar slaap niet onderbreken. Eén ding zal ik zeggen: terwijl we een algemene routine hebben, proberen we haar humeur en wat ze wil te matchen. Ik lees 'Save Our Sleep' van Tizzie Hall die de meest INTENSE routines heeft, waaronder veel van het wakker worden van de baby als ze te lang slapen en het voeden uitstellen zodat het precies op het juiste moment valt enz. Voor mij voelde dat gewoon niet natuurlijk helemaal. Dus terwijl ik helemaal voor routine ben en over het algemeen één volg, benadruk ik niet dat haar dutje voorbij gaat of dat haar voer op het verkeerde moment is. Het leven is zonder dat stressvol genoeg!

Frankie's kreet begrijpen

Het moeilijkste deel van de eerste maand is dat je geen idee hebt wat de huil van je baby betekent. Je springt op bij elke piep en maakt je zelfs echt zorgen over enig geluid. Maar na verloop van tijd merkte ik dat je de huil van je baby leert kennen, en je kunt beter begrijpen of het een echte kreet is of alleen maar dat je baby uit een slaapcyclus ontwaakt. Na verloop van tijd (en ik denk dat dit bij de meeste mensen gebeurt) wordt het huilen een tweede taal en je werkt wanneer je je zorgen moet maken en wanneer niet.

Het droomvoer

Ik gebruikte het droomvoer met Frankie tot ze ongeveer 6 maanden oud was, wat betekent dat je badtijd en bed doet, en dan doe je nog een keer rond 10 uur 's avonds eten waar je ze voedt zonder ze wakker te maken. Dit verlengt hopelijk de slaaptijd en zorgt ervoor dat ze te vroeg in de ochtend wakker worden. Ik vond dit nuttig, hoewel ik merkte dat toen ik het liet vallen ze klaar was en nog beter sliep door de nacht zonder het droomvoer.

Minimaliseren van boeren en veranderen

Ik merkte dat Frankie na ongeveer drie maanden niet zo veel veranderd hoefde te worden in de nacht, en zodra we het konden, gaven we het allemaal samen op. Door het boeten en veranderen gedurende de nacht tot een minimum te beperken, merkte ik dat we veel meer kans hadden om een ​​volledige nachtrust te krijgen.

Badtijdroutine

Voor het slapen gaan is het nuttig voor iedereen, vooral baby's. In het begin adopteerden we badtijd, verhalen en een algemene ontspannende routine waarvan ik denk dat het Frankie hielp te weten dat het tijd was om langer te slapen.

De juiste set-up

Eindelijk, zoals ik eerder heb genoemd in mijn Newborn Essentials-bericht, we hielden van de Gro Bag, die we gebruikten met de slaapkop voor de eerste paar maanden. Nu is Frankie in een Stokke Crib. In die eerste paar maanden is een heel gezellige set-up met een swaddle of grobag ideaal voor hen.

Ik hoop dat dit handige jongens zijn geweest. Aan het einde van de dag is er geen eenduidig ​​antwoord en ik denk dat je het gewoon laat uitwerken wat bij jou en je familie past. Succes!

Meer informatie is te lezen hier

Het bericht Hoe we Frankie de hele nacht door hebben laten slapen verscheen eerst op clubgreen.nl.

Source: https://www.clubgreen.nl/hoe-we-frankie-de-hele-nacht-door-hebben-laten-slapen/

[aboutsmallfishingboats]

Hoe we Frankie de hele nacht door hebben laten slapen

clubgreen.nl - Voor het groene nieuws!

Het enige dat een nieuwe ouder kan maken of breken, is slaap, of een gebrek daaraan!

Een baby die de hele nacht slaapt, is echt de heilige graal … En gedurende die eerste paar maanden dat ononderbroken slaap helemaal niet bestaat, heb je oprecht het gevoel dat je gek wordt. Veel verhalen vertellen ik vaak kleine fragmenten van Frankie die naar bed gaan, of zich klaarmaken voor haar dutjes over de dag, en zoveel vragen van jullie krijgen over haar slaapgewoonten. Dus ik dacht dat ik onze ervaring zou delen.

Voordat ik begon, wilde ik benadrukken dat baby's en hun slaap een zeer persoonlijke kwestie zijn en aan het einde van de dag kun je alleen maar je darmen volgen … Er is geen verkeerd antwoord! Ik deel een paar dingen die voor ons werkten, maar wat voor ons werkt, werkt misschien niet voor anderen, en dat is helemaal goed.

In de eerste paar maanden dat ik Frankie had onderzocht, heb ik met vrienden gepraat en vrijwel iedereen gevraagd wat voor hen werkte, waarvan ik dingen probeerde en uitwees welke we wilden gebruiken. Het was lukraak maar het was nuttig. De eerste maand was er geen rijm of reden voor Frankie's slaap, en ze werd gewoonlijk 's nachts twee of drie keer wakker en ik voedde haar en zette haar in slaap. Toen we haar op een paar maanden begonnen te stimuleren om zichzelf te kalmeren, ging ze een nacht eten (rond 4 uur 's morgens), en rond de 3 maanden was dat uitgelopen tot 6 uur' s ochtends. Op welk punt we het niet vermeldden, we tolden gewoon rond alsof we het zouden herkennen door ons te erkennen. En ik geef toe, ik ben een beetje bang om er nu over te praten, opdat we de kosmische balans niet weggooien en ze besluit nooit meer te slapen. Maar hier ga ik!

Ik zal als zo'n gebroken plaat klinken als ik dit zeg, maar het boek van dr. Michel Cohen De nieuwe beginselen is de basis geweest van mijn (enigszins) soepele ervaring van nieuw moederschap. Eerlijk gezegd. Zijn ontspannen benadering, zonder al het drama, de rigiditeit en de druk van zoveel andere experts, heeft ertoe geleid dat Frankie over het algemeen gelukkig was, en dat geldt ook voor ons. Het hele boek is eigenlijk gratis beschikbaar hier dus je kunt zijn slaapadvies nu lezen als je het nodig hebt, maar als je het boek bij de hand hebt, is het handig om weg te blijven van Google. Zie andere boeken die ik leuk vind voor ouders hier.

Over 'Door de nacht door slapen'

Zoals ik uit het boek ontdekte, is 's nachts doorslapen een beetje een verkeerde benaming, en het idee kan verwarring veroorzaken en extra stress toevoegen wanneer je baby om de paar uur wakker wordt. Een citaat uit het boek: 'Slaap is geen continu proces. Probeer je te herinneren hoe je gisteravond geslapen hebt. Aan het einde van elk van je nachtelijke cycli werd je wakker (minstens vijf of zes keer per nacht), maakte je jezelf gezellig, rolde je naar je andere kant en viel je weer in slaap. Hetzelfde gebeurt voor Lucy, behalve dat voor haar knuffelen zuigen betekent. Dit begint direct na de geboorte. Als Lucy een pasgeboren baby is, voed je haar elke keer dat ze opstaat uit de sluimer of rock haar, waardoor ze weer in slaap valt. Na de eerste tien keer begint ze te verwachten dat je haar kalmeert elke keer dat ze wakker wordt aan het einde van haar slaapcyclus. Wanneer maken mensen de overgang van door ma naar slaap gekalmeerd te worden om zichzelf te kalmeren? Dat is de vraag van tienduizend dollar. Maar wanneer het gebeurt, zal Lucy 'de hele nacht door slapen'. Het was zo handig om te horen dat het ontwaken van een baby niet het einde van de wereld is, het is in feite normaal! Het is hoe ze terug in slaap komen, dat is de sleutel.

Ik denk dat als we terugkijken, het belangrijkste dat Frankie al vroeg leerde (dankzij het advies van dr. Cohen) was hoe hij zichzelf moest kalmeren. De eerste paar maanden bracht ik haar in slaap en zodra ze sliep, zou ik haar naar de wieg verplaatsen, helemaal doodsbang dat een plotseling geluid of beweging haar wakker zou maken. En dat deed het vaak! Want wie zou niet op een warme borst willen slapen in plaats van in een wiegje? Na een tijdje was ik zo ongelooflijk uitgeput, dat snikkend-at-10:00 een soort uitputting, en ik wist dat er iets moest geven. Dr. Cohen sprak over het aanleren van een baby om zichzelf te kalmeren, dus daar hebben we ons op geconcentreerd. Dit betekende dat Frankie wakker werd gemaakt (gevoed, veranderd van blij enz.), Haar liet kronkelen, zuigen en soms grizzle en uiteindelijk in haar eentje in slaap viel.

Het duurde niet lang voordat ze hieraan begon te wennen, en ja, er waren een paar nachten dat ze meer grizzly was, maar binnen een paar dagen was ze gewend geraakt aan haar eigen slaap. Dr Cohen zegt: 'In de eerste paar maanden, stel ik voor dat je niet naar haar kleinste piepgeluid springt en dat je haar kleine zeuren negeert, zodat ze zichzelf in slaap kan sussen. Dat betekent dat ze haar een tijdje moet laten wiebelen, ruziën of zuigen. Als ze erin slaagt om zonder je hulp nog een keer in slaap te vallen, heeft ze de basis van zelfverzorgend geleerden het zal de tweede keer natuurlijker gebeuren '. Dit was voor ons een compleet spelwissel, want na een tijdje kon Frankie zichzelf in slaap brengen als ze van nature 's nachts ontwaakte uit een slaapcyclus en het ook geen moeite zou hebben om overdag in slaap te vallen. Natuurlijk, als ze echt wakker zou worden en begon te snikken, zou ik haar voeden, maar niet alleen als een manier om haar terug in slaap te krijgen (iets wat heel gemakkelijk is om te doen als het midden in de nacht is en ik wilde dat ze ging terug in slaap!).

Een routine vinden

Meestal zijn we vrij casual en ontspannen. Maar wat me verbaasde, was hoe belangrijk routine voor Frankie was. Ze bloeide op regelmatige dutjes en liet haar slaap niet onderbreken. Eén ding zal ik zeggen: terwijl we een algemene routine hebben, proberen we haar humeur en wat ze wil te matchen. Ik lees 'Save Our Sleep' van Tizzie Hall die de meest INTENSE routines heeft, waaronder veel van het wakker worden van de baby als ze te lang slapen en het voeden uitstellen zodat het precies op het juiste moment valt enz. Voor mij voelde dat gewoon niet natuurlijk helemaal. Dus terwijl ik helemaal voor routine ben en over het algemeen één volg, benadruk ik niet dat haar dutje voorbij gaat of dat haar voer op het verkeerde moment is. Het leven is zonder dat stressvol genoeg!

Frankie's kreet begrijpen

Het moeilijkste deel van de eerste maand is dat je geen idee hebt wat de huil van je baby betekent. Je springt op bij elke piep en maakt je zelfs echt zorgen over enig geluid. Maar na verloop van tijd merkte ik dat je de huil van je baby leert kennen, en je kunt beter begrijpen of het een echte kreet is of alleen maar dat je baby uit een slaapcyclus ontwaakt. Na verloop van tijd (en ik denk dat dit bij de meeste mensen gebeurt) wordt het huilen een tweede taal en je werkt wanneer je je zorgen moet maken en wanneer niet.

Het droomvoer

Ik gebruikte het droomvoer met Frankie tot ze ongeveer 6 maanden oud was, wat betekent dat je badtijd en bed doet, en dan doe je nog een keer rond 10 uur 's avonds eten waar je ze voedt zonder ze wakker te maken. Dit verlengt hopelijk de slaaptijd en zorgt ervoor dat ze te vroeg in de ochtend wakker worden. Ik vond dit nuttig, hoewel ik merkte dat toen ik het liet vallen ze klaar was en nog beter sliep door de nacht zonder het droomvoer.

Minimaliseren van boeren en veranderen

Ik merkte dat Frankie na ongeveer drie maanden niet zo veel veranderd hoefde te worden in de nacht, en zodra we het konden, gaven we het allemaal samen op. Door het boeten en veranderen gedurende de nacht tot een minimum te beperken, merkte ik dat we veel meer kans hadden om een ​​volledige nachtrust te krijgen.

Badtijdroutine

Voor het slapen gaan is het nuttig voor iedereen, vooral baby's. In het begin adopteerden we badtijd, verhalen en een algemene ontspannende routine waarvan ik denk dat het Frankie hielp te weten dat het tijd was om langer te slapen.

De juiste set-up

Eindelijk, zoals ik eerder heb genoemd in mijn Newborn Essentials-bericht, we hielden van de Gro Bag, die we gebruikten met de slaapkop voor de eerste paar maanden. Nu is Frankie in een Stokke Crib. In die eerste paar maanden is een heel gezellige set-up met een swaddle of grobag ideaal voor hen.

Ik hoop dat dit handige jongens zijn geweest. Aan het einde van de dag is er geen eenduidig ​​antwoord en ik denk dat je het gewoon laat uitwerken wat bij jou en je familie past. Succes!

Meer informatie is te lezen hier

Het bericht Hoe we Frankie de hele nacht door hebben laten slapen verscheen eerst op clubgreen.nl.

source https://www.clubgreen.nl/hoe-we-frankie-de-hele-nacht-door-hebben-laten-slapen/

[bockern]

Hoe we Frankie de hele nacht door hebben laten slapen

clubgreen.nl - Voor het groene nieuws!

Het enige dat een nieuwe ouder kan maken of breken, is slaap, of een gebrek daaraan!

Een baby die de hele nacht slaapt, is echt de heilige graal … En gedurende die eerste paar maanden dat ononderbroken slaap helemaal niet bestaat, heb je oprecht het gevoel dat je gek wordt. Veel verhalen vertellen ik vaak kleine fragmenten van Frankie die naar bed gaan, of zich klaarmaken voor haar dutjes over de dag, en zoveel vragen van jullie krijgen over haar slaapgewoonten. Dus ik dacht dat ik onze ervaring zou delen.

Voordat ik begon, wilde ik benadrukken dat baby’s en hun slaap een zeer persoonlijke kwestie zijn en aan het einde van de dag kun je alleen maar je darmen volgen … Er is geen verkeerd antwoord! Ik deel een paar dingen die voor ons werkten, maar wat voor ons werkt, werkt misschien niet voor anderen, en dat is helemaal goed.

In de eerste paar maanden dat ik Frankie had onderzocht, heb ik met vrienden gepraat en vrijwel iedereen gevraagd wat voor hen werkte, waarvan ik dingen probeerde en uitwees welke we wilden gebruiken. Het was lukraak maar het was nuttig. De eerste maand was er geen rijm of reden voor Frankie’s slaap, en ze werd gewoonlijk ’s nachts twee of drie keer wakker en ik voedde haar en zette haar in slaap. Toen we haar op een paar maanden begonnen te stimuleren om zichzelf te kalmeren, ging ze een nacht eten (rond 4 uur ’s morgens), en rond de 3 maanden was dat uitgelopen tot 6 uur’ s ochtends. Op welk punt we het niet vermeldden, we tolden gewoon rond alsof we het zouden herkennen door ons te erkennen. En ik geef toe, ik ben een beetje bang om er nu over te praten, opdat we de kosmische balans niet weggooien en ze besluit nooit meer te slapen. Maar hier ga ik!

Ik zal als zo'n gebroken plaat klinken als ik dit zeg, maar het boek van dr. Michel Cohen De nieuwe beginselen is de basis geweest van mijn (enigszins) soepele ervaring van nieuw moederschap. Eerlijk gezegd. Zijn ontspannen benadering, zonder al het drama, de rigiditeit en de druk van zoveel andere experts, heeft ertoe geleid dat Frankie over het algemeen gelukkig was, en dat geldt ook voor ons. Het hele boek is eigenlijk gratis beschikbaar hier dus je kunt zijn slaapadvies nu lezen als je het nodig hebt, maar als je het boek bij de hand hebt, is het handig om weg te blijven van Google. Zie andere boeken die ik leuk vind voor ouders hier.

Over ‘Door de nacht door slapen’

Zoals ik uit het boek ontdekte, is ’s nachts doorslapen een beetje een verkeerde benaming, en het idee kan verwarring veroorzaken en extra stress toevoegen wanneer je baby om de paar uur wakker wordt. Een citaat uit het boek: 'Slaap is geen continu proces. Probeer je te herinneren hoe je gisteravond geslapen hebt. Aan het einde van elk van je nachtelijke cycli werd je wakker (minstens vijf of zes keer per nacht), maakte je jezelf gezellig, rolde je naar je andere kant en viel je weer in slaap. Hetzelfde gebeurt voor Lucy, behalve dat voor haar knuffelen zuigen betekent. Dit begint direct na de geboorte. Als Lucy een pasgeboren baby is, voed je haar elke keer dat ze opstaat uit de sluimer of rock haar, waardoor ze weer in slaap valt. Na de eerste tien keer begint ze te verwachten dat je haar kalmeert elke keer dat ze wakker wordt aan het einde van haar slaapcyclus. Wanneer maken mensen de overgang van door ma naar slaap gekalmeerd te worden om zichzelf te kalmeren? Dat is de vraag van tienduizend dollar. Maar wanneer het gebeurt, zal Lucy 'de hele nacht door slapen’. Het was zo handig om te horen dat het ontwaken van een baby niet het einde van de wereld is, het is in feite normaal! Het is hoe ze terug in slaap komen, dat is de sleutel.

Ik denk dat als we terugkijken, het belangrijkste dat Frankie al vroeg leerde (dankzij het advies van dr. Cohen) was hoe hij zichzelf moest kalmeren. De eerste paar maanden bracht ik haar in slaap en zodra ze sliep, zou ik haar naar de wieg verplaatsen, helemaal doodsbang dat een plotseling geluid of beweging haar wakker zou maken. En dat deed het vaak! Want wie zou niet op een warme borst willen slapen in plaats van in een wiegje? Na een tijdje was ik zo ongelooflijk uitgeput, dat snikkend-at-10:00 een soort uitputting, en ik wist dat er iets moest geven. Dr. Cohen sprak over het aanleren van een baby om zichzelf te kalmeren, dus daar hebben we ons op geconcentreerd. Dit betekende dat Frankie wakker werd gemaakt (gevoed, veranderd van blij enz.), Haar liet kronkelen, zuigen en soms grizzle en uiteindelijk in haar eentje in slaap viel.

Het duurde niet lang voordat ze hieraan begon te wennen, en ja, er waren een paar nachten dat ze meer grizzly was, maar binnen een paar dagen was ze gewend geraakt aan haar eigen slaap. Dr Cohen zegt: 'In de eerste paar maanden, stel ik voor dat je niet naar haar kleinste piepgeluid springt en dat je haar kleine zeuren negeert, zodat ze zichzelf in slaap kan sussen. Dat betekent dat ze haar een tijdje moet laten wiebelen, ruziën of zuigen. Als ze erin slaagt om zonder je hulp nog een keer in slaap te vallen, heeft ze de basis van zelfverzorgend geleerden het zal de tweede keer natuurlijker gebeuren ’. Dit was voor ons een compleet spelwissel, want na een tijdje kon Frankie zichzelf in slaap brengen als ze van nature ’s nachts ontwaakte uit een slaapcyclus en het ook geen moeite zou hebben om overdag in slaap te vallen. Natuurlijk, als ze echt wakker zou worden en begon te snikken, zou ik haar voeden, maar niet alleen als een manier om haar terug in slaap te krijgen (iets wat heel gemakkelijk is om te doen als het midden in de nacht is en ik wilde dat ze ging terug in slaap!).

Een routine vinden

Meestal zijn we vrij casual en ontspannen. Maar wat me verbaasde, was hoe belangrijk routine voor Frankie was. Ze bloeide op regelmatige dutjes en liet haar slaap niet onderbreken. Eén ding zal ik zeggen: terwijl we een algemene routine hebben, proberen we haar humeur en wat ze wil te matchen. Ik lees 'Save Our Sleep’ van Tizzie Hall die de meest INTENSE routines heeft, waaronder veel van het wakker worden van de baby als ze te lang slapen en het voeden uitstellen zodat het precies op het juiste moment valt enz. Voor mij voelde dat gewoon niet natuurlijk helemaal. Dus terwijl ik helemaal voor routine ben en over het algemeen één volg, benadruk ik niet dat haar dutje voorbij gaat of dat haar voer op het verkeerde moment is. Het leven is zonder dat stressvol genoeg!

Frankie’s kreet begrijpen

Het moeilijkste deel van de eerste maand is dat je geen idee hebt wat de huil van je baby betekent. Je springt op bij elke piep en maakt je zelfs echt zorgen over enig geluid. Maar na verloop van tijd merkte ik dat je de huil van je baby leert kennen, en je kunt beter begrijpen of het een echte kreet is of alleen maar dat je baby uit een slaapcyclus ontwaakt. Na verloop van tijd (en ik denk dat dit bij de meeste mensen gebeurt) wordt het huilen een tweede taal en je werkt wanneer je je zorgen moet maken en wanneer niet.

Het droomvoer

Ik gebruikte het droomvoer met Frankie tot ze ongeveer 6 maanden oud was, wat betekent dat je badtijd en bed doet, en dan doe je nog een keer rond 10 uur ’s avonds eten waar je ze voedt zonder ze wakker te maken. Dit verlengt hopelijk de slaaptijd en zorgt ervoor dat ze te vroeg in de ochtend wakker worden. Ik vond dit nuttig, hoewel ik merkte dat toen ik het liet vallen ze klaar was en nog beter sliep door de nacht zonder het droomvoer.

Minimaliseren van boeren en veranderen

Ik merkte dat Frankie na ongeveer drie maanden niet zo veel veranderd hoefde te worden in de nacht, en zodra we het konden, gaven we het allemaal samen op. Door het boeten en veranderen gedurende de nacht tot een minimum te beperken, merkte ik dat we veel meer kans hadden om een ​​volledige nachtrust te krijgen.

Badtijdroutine

Voor het slapen gaan is het nuttig voor iedereen, vooral baby’s. In het begin adopteerden we badtijd, verhalen en een algemene ontspannende routine waarvan ik denk dat het Frankie hielp te weten dat het tijd was om langer te slapen.

De juiste set-up

Eindelijk, zoals ik eerder heb genoemd in mijn Newborn Essentials-bericht, we hielden van de Gro Bag, die we gebruikten met de slaapkop voor de eerste paar maanden. Nu is Frankie in een Stokke Crib. In die eerste paar maanden is een heel gezellige set-up met een swaddle of grobag ideaal voor hen.

Ik hoop dat dit handige jongens zijn geweest. Aan het einde van de dag is er geen eenduidig ​​antwoord en ik denk dat je het gewoon laat uitwerken wat bij jou en je familie past. Succes!

Meer informatie is te lezen hier

Het bericht Hoe we Frankie de hele nacht door hebben laten slapen verscheen eerst op clubgreen.nl.

Source: https://www.clubgreen.nl/hoe-we-frankie-de-hele-nacht-door-hebben-laten-slapen/