#lemniscaat

[jurjenkvanderhoek]

DOOR GEDICHTEN DE AANVAARDING VAN VERLIES EN GEMIS

Dood is nog ver wanneer je kind bent. Het staat een leven bij jou vandaan. Het is ongrijpbaar, onbegrijpelijk. Een kind is bezig het leven te ontdekken. Leert nog hoe leven geleefd worden moet. Dood is ver weg, een andere dimensie. Daar is het kind niet mee bezig. Dat hoeft ook niet. Een kind moet kind kunnen zijn. Uitbotten, opbloeien, naar het licht toe groeien. Ongerept en ongeschonden, nog. De toekomst zal het kind maar al te snel inhalen. Echter nu eerst genieten, als kind van het leven, in het leven. In verwondering over alles wat dat leven biedt. Nieuwe ontdekkingen, mogelijkheden. De wereld ligt open voor het kind. Nog. Want leven doe je maar even en dood dat zal je altijd zijn.

Wanneer dan echter de dood wel heel dichtbij komt. Nader dan het bed. Wanneer papa sterft, plotseling, dan wordt het abstracte opeens realiteit. De vader waar het kind tegen opkijkt, zijn of haar grootste vriend. Niet weg te denken uit het leven, maar toch gegaan. Hoe verwerk je dat als kind. Hoe ervaar je dat, maar bovenal hoe accepteer je dat. De grote held is zomaar verdwenen. Het bed is leeg, de stoel aan de tafel onbezet, papa’s plekje op de bank voelt koud aan. Een kind gaat daar op een kinderlijke manier mee om, uiteraard. In alle eenvoud neemt het dit feit dat dood heet op. Naïef en teder stapt het de verdwijning van de ouder tegemoet. Soms voelt het alsof papa er nog is. Hoort het kind zijn stem en de zware voetstap op de trap. In gedachten is vader er en blijft daar.

Schrijver Mireille Geus is in die gedachte van het kind gekropen. Heeft vanuit de zienswijze van het kind deze ingrijpende gebeurtenis kunnen beschrijven. Want als volwassene kun je door de ogen van het kind zien. Dat vergt inlevingsvermogen. Maar het kan, daar de volwassene ooit zelf kind was. Ervaringsdeskundige is, dus. In het boek "Papa, ik mis je" heeft Mireille Geus in dichtvorm de emotionele gedachten neergelegd. Van toen ze zelf kind was en iemand moest missen. Of is in kleine schoenen gaan staan, kind geworden voor de duur van 21 gedichten. En ik word door die vrije verzen ook weer even jonger, een kind nauwelijks ouder dan 10 jaar. Doe mijn rugzak met alle ervaringen en belevenissen af. Kijk de wereld in of ik er nog maar net gearriveerd ben. En voel de emotie van verlies, verdriet en liefde op kinderlijk niveau.

Door de woorden en de verbeelde bedenksels, die illustrator Evy van Guyse daaraan heeft toegevoegd, word ik zo de treurigheid ingetrokken. Of eigenlijk is het niet eens droefenis. Het kind blijkt namelijk weerbaar, bestand tegen lijden en rouw. Omdat de kracht van het leven te leven nog warm door de aderen stroomt, als een soort injectie om het leed af te wenden. Wel voelt de kind de pijn van het gemis. En wel is het eens zwak, maar richt zich dan fier weer op. Het kan een troost zijn voor de volwassen achterblijvers. Want het kind kan onbezorgd uit de hoek komen, waar de volwassene droevig aan de kant blijft zitten.

In het boek is het beeld bij het woord een samenspel dat het gevoel bij dat sterven, die dood, voor een jong mens zichtbaar maakt. Het kind spreekt zich nauwelijks uit, zweeft weg in gedachten, stil voor zich uit. Met Geus krijg ik inkijk in dat jonge brein, die naïeve gedachten. Om de schok te aanvaarden en de naschokken te doorleven. Eigenlijk zou de volwassene zo als dit beschreven kind het leven moeten beleven om beter met de dood te kunnen omgaan. “Papa, ik mis je” is geschreven als kinderboek, voor de leeftijd 9 jaar en ouder. Maar in feite is het een handleiding voor de ouder, de volwassene, om in eenvoud met het verdriet van gemis om te gaan. Voor het kind is het simpel. Het past niet bij het leven op jonge leeftijd, maar er is mee te leven. Hoe zwaar en onmogelijk dat ook lijkt.

In de verwerking doorloopt de mens, het kind, diverse stappen. Dood is een vreemde die zich niet voorstelt en gewoon binnen sloop naar vaders kantoor. Dood kwam hem halen en nam hem mee. Met die dood kan het kind niets. Het rijmt op rood, groot en bloot. Er is de fase van ontkenning. En boosheid over het feit dat vader niet bij voetbal tussen de andere vaders staat te juichen, niet het streepje groter heeft gezien en dat de tanden recht staan nu. “Het wordt tijd dat je terugkomt, pap”. En vooral in de nacht is er de wanhoop: Papa, waar ben je? Om de dood te kunnen aanvaarden als kind zeggen de ouderen maar dat vader een ster is die vanaf de hemel neer kijkt. Maar het kind ziet nergens een ster die op papa lijkt. “Ook al ben je dood / laat me weten dat je me ziet / Als je een ster bent, knipper voor mij / knipper dan, knipper dan en maak me blij”.

Na ontkenning is er woede. Daarna volgt een fase van onderhandeling. Wanneer ik dit en dat doe, komt vader dan terug. Is het zo dat doordat ik niet luisterde en aan je kop zeurde dat je voorgoed bent weg gegaan. Wat kan ik doen en goedmaken zodat je er weer bent. Sorry pap. Want morgen ben ik jarig en ik wil graag dat je op mijn feestje komt. “Ik geef / mijn computer / mijn lievelingstrui / mijn zakgeld / nee, al mijn geld / oma als het moet / / Ik geef het / op / / als ik jou / terugkreeg”. Maar de ouder komt niet terug, het gemis wordt groter en groeit boven het hoofd. Er volgt een periode van neerslachtigheid, het kind dreigt te verzuipen. Een aanvaarden dat je niet wilt, maar moet omdat de dood onomkeerbaar is. Maar overal blijft papa aanwezig. Misschien zou je willen dat hij maar voorgoed vertrok, dat je niet steeds en voortdurend aan hem zou moeten denken. Maar die gedachte doet pijn. Papa blijft. In de jas, de stropdas, de sokken. In zijn trui heeft hij een verrassing achtergelaten, een cadeau. “Hij is zijn geur / vergeten mee te nemen”. Daarboven heeft hij er niets aan. “Hij mist hem niet / en ik hem wel”.

Aanvaarding is een laatste stadium. Dat moet wel, wil je kunnen omgaan met gemis. Hoewel vader verleden tijd is, blijft hij aanwezig in het heden. Ontmoet het kind op straat een veemde man die gedacht wordt vader te zijn. Maar hij is het niet. Het is wel fijn dat er mannen rondlopen die op vader lijken. En dan na schreeuwen tegen de wolken, dwaasheid en boosheid, tranen en onmacht is er opeens een ander besef dat het accepteren rechtvaardigt. Het laatste gedicht in de bundel maakt dat stellig duidelijk. Het rouwproces is gedaan, de herinnering is gemaakt. “Opeens is daar de dag / dat ik denk / ik heb nog niet aan je gedacht / (wat ik dan doe) / / Dan is daar de dag / dat ik hardop lach / om iets stoms / en ik me niet schuldig voel / (alleen vrolijk) / / Dan is daar de dag / dat ik naar je foto kijk / en niet verdrietig word / (maar trots) / / Ik ben zo trots / dat jij mijn vader / was / dat jij mijn vader / bent”.

In dat proces van rouwen om het verlies van een ouder neemt Mireille Geus mij in haar gedichten mee. Het is alsof ze me bij de hand pakt en het verdriet als kind van me overneemt. Door haar verzen zou ik dat gemis beter kunnen verwerken. Want kijk naar het kind, in al de onschuld en onwetendheid kan het mij de troost voorleven. Het boek mag dan hulp zijn in een rouwproces voor kinderen, het is zeker een steun in de periode van droefheid voor alle mensen. Dit is wat blijft: verlies, verdriet en liefde, deze drie, maar de grootste daarvan is de liefde.

Papa, ik mis je. Aangrijpende gedichten over liefde en gemis. Mireille Geus. Met illustraties van Evy van Guyse. Uitgave Lemniscaat, 2023.

[occhidibimbo]

[vc_row][vc_column][vc_column_text]Oggi Nico ha fatto la verticale, ha nuotato in piscina, ha incontrato un paio di amici e ha visto dei topolini. Sara ha raccolto una mela, ha indossato un buffo cappello e ha fischiettato una canzone. Niente di speciale, quindi. O forse sì... Un tuffo nel mondo pieno di fantasia dei bambini. Niente di speciale è un libro di viaggio, fantasia, colori, sogni ed eventi sorprendenti. Illustrati e resi vivi dall'illustratore olandese Mark Janssen. MARK JANSSEN è un illustratore olandese, classe 1974, formatosi presso l'Accademia delle Belle Arti di Maastricht. Dopo aver scelto di dedicarsi a tempo pieno all'illustrazione, si è stabilito a Valkenburg aan de Geul, a due passi dal capoluogo del Limburgo, dove vive e ha un suo studio. All'esordio editoriale - con Lemniscaat nel 1997 - è seguito un grande successo, che l'ha portato a pubblicare con quasi tutti i principali editori belgi e olandesi. Ha all'attivo oltre 300 pubblicazioni e alcuni dei suoi libri sono stati tradotti ed editi in oltre 10 lingue.[/vc_column_text][thb_gap height="20"][/vc_column][/vc_row][vc_row][vc_column width="1/3"][thb_image full_width="true" alignment="center" image="2282"][/vc_column][vc_column width="2/3"][vc_column_text]Casa editrice: Lemniscaat Collana: Libri illustrati Autore: Mark Janssen Illustratore: Mark Janssen Numero pagine: 40 Formato: 24,5 x 30 cm Prezzo: 16,00 Euro Codice: 9788860660466 Data di pubblicazione: Maggio 2017[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]

[allenvooreef]

Hey let's do a little reintroduction! I'm Eef, a fantasy artist living in the Netherlands. Besides drawing all your lovely characters on commission and selling prints of my work at various comic cons, I also work as a book designer with Uitgeverij Lemniscaat! I have a dog named Soup, and I play in a band called Twigs & Twine. Whenever I'm not playing D&D, I'm *thinking* about playing D&D. I'm also an enjoyer of video games! If there's more you'd like to know, ask away :) Thanks for sticking around and interacting with my art on this hellscape that is social media. ✨

[joostjongepier]

Wat?   Quelque chose du coeur (1965?) en Quelque chose du choeur pour Irène et Scut (1965) door Jane Graverol, La Première Leçon door Rachel Baes (1951), Medus Grown Old (1947) door Manon Adams, La Cathédrale engloutie (1952) door Ithell Colquhoun, Maîtresse (1995) door Mimi Parent en Le Père (1932) en Autoportrait avec Marcel Moore et un chat (1930) door Claude Cahun

Waar?   Tentoonstelling Surréalisme au féminin? In Musée Montmartre, parijs

Wanneer?   30 juli 2023

Toen het Centraal Museum in Utrecht in 2020 een tentoonstelling wijdde aan de Utrechtse surrealist Joop Moesman, werd daar ook veel aandacht besteed aan vrouwelijke surrealisten. Ook op de tentoonstelling Surrealism beyond borders in 2022 in het Tate Modern in Londen kwamen de vrouwelijke kunstenaars in het surrealisme nadrukkelijk aan de orde. Nu wijdt het Musée de Montmartre een tentoonstelling specifiek aan vrouwelijke surrealisten. Bij binnenkomst is er een muur met namen. Een aantal daarvan zijn bekend: Lee Miller, Dora Maar, Maret Oppenheim, Leonora Carrington, Leonor Fini, Dorothea Tanning en Claude Cahun. Maar er staan ook een hoop namen op de muur die me niets zeggen.

Eén zo’n onbekende naam is Jane Graverol. Twee integrerende kleine werkjes tonen een mond achter een raster. De schilderijtjes bieden volop stof tot interpretatie. Dat daarbij de rol van de vrouw en van de vrouwelijke kunstenaar ter discussie staat, lijkt voor de hand te liggen. Graverol is een Belgische kunstenares die door René Magritte werd aangemoedigd haar werk tentoon te stellen.

La première Leçon is ook een schilderij waar de plaats van de vrouw ter discussie lijkt te staan. Een meisje in een popperig blauw jurkje met kant staat met haar rug naar ons toe. Haar handen op haar rug geketend.

Ook van Manon Adams had ik nog nooit gehoord. Haar Medusa Grown Old is een interessant werk. Het kwam tot stand na een ongelukje in de studio van de kunstenaar, waarbij een Afrikaans beeldje omviel en terechtkwam op een tekening van een eikenboom. Dit samengaan van twee beelden zette Adams ertoe aan om deze zwarte Medusa te creëren. De slangen uit haar hoofd zijn vervangen door dode takken.

Van Ithell Colquhoun, geboren in India maar opgegroeid in het Verenigd koninkrijk, hangen op de tentoonstelling enkele grote werken. Opvallend is La Cathédrale engloutic. Colquhoun distantieerde zich al snel van de Engelse surrealisten, maar onderhield wel contact met de Franse surrealist André Breton. Ze hadden een gemeenschappelijke interesse in occulte en esoterische zaken. Wellicht heeft de (overigens ten onrechte) lang veronderstelde link van de druïden met Stonehenge te maken met dit schilderij. De grote opgerichte stenen doen beslist aan het Engelse monument Stonehenge denken. De stenen samen vormen een lemniscaat, teken van oneindigheid. Het eiland roept associaties op met het vrouwelijk lichaam. Is het een borst?

Op de tentoonstelling in het Centraal Museum in Utrecht, die ik in het begin van dit stukje noemde, werd aangekaart dat het surrealisme soms SM-achtige trekken vertoonde. Dat komt hier in Montmartre tot uiting in een werk van Mimi Parent: Maîtresse.  Een zweepje heeft, in plaats van leren riempjes, twee haarvlechten. Beide betekenissen van maîtresse (meesteres en minnares) worden zo in één beeld samengebracht.

Tot slot nog aandacht voor een naam die me wél bekend was voor deze tentoonstelling. Ik kwam haar al meerdere keren tegen op tentoonstellingen. Voor zover ik het woord ‘haar’ hier mag gebruiken, want ze speelde nogal met genderidentiteiten, waardoor haar werk nu zeer actueel is. Haar (aangenomen mannelijke) naam: Claude Cahun. Een fascinerend werk is Le père. We zien een collage van voorwerpen op het strand die samen een menselijke figuur vormen. Op de plaats van het hart is iets (elektriciteitsdraad?) in het ‘lichaam’ geboord, als was het een mes. Als we de titel in aanmerking nemen, lijken we te kijken naar een symbolische moord op haar vader.

Interessant van haar hand is ook Autoportrait avec Marcel Moore et un chat. Marcel Moore was de aangenomen (eveneens mannelijke) naam van haar stiefzus en levenspartner. We zien hier een goed voorbeeld van hoe Cahun omgaat met genderidentiteiten.

[canthaveshitingotham]

evidence

i DID read all of these except for the one specified.

not pictured:

-all the authors ripping off their actual successes like the pigeon goes to school or clifford takes a shit or whatever the hell. those are all f tier

-one of my favorites, "good news, bad news" which i couldnt find in the room where books are kept. thats a tier

S TIER:

-everything is connected by jason gruhl, illustrated by ignasi font. can't really communicate how good this one is, makes me want to write picture books

-happy (says mies van hout and lemniscaat but i dont know who the author is out of those). highly expressive drawings of fish paired with simple labels of emotions. i LOVE things that encourage kids to look at more abstract art

A TIER:

-pete the cat and his four groovy buttons, written by eric litwin and illustrated by painter james dean who i believe did pete the cat before he was books. cute and not nearly enough childrens books with a message of "don't worry too much"

-harry the dirty dog by gene zion, illustrated by margaret bloy graham. a fascinating allegory for the human condition and it teaches kids about negative space

-not quite narwhal by jessie sima. very nice and positive outlook on multiple identities, perfectly executed. twee but who cares

-on the night you were born by nancy tillman. highly joyful and lightly religious.

-meesha makes friends by tom percival. about autism, kinda heavy handed, still nice

-what will fit? by grace lin. visual mathematics and spatial reasoning. too rare in books for young children

-bringing the rain to kapiti plain by verna aardema illustrated by beatriz vidal. lovely fairy tale, nice rhyming, was one of my favorites as a kid

-the red book by barbara lehman. no words, fascinating storytelling. loses a few points because its reliant on the kid audience paying close attention

-the color kittens by margaret wise brown. the best classic little golden book ive ever seen by far. little more than that.

-go, dog, go! by pt eastman. a good seuss disciple until the part where all the dogs have a party in the tree, a concept which i remember bringing great delight to me and other young girls

-the family book by todd parr. todd the legend. this is his only book here and it's a perfect a. nothing noteworthy but books like this dont need to be

-ten little fingers and ten little toes by mem fox, illustrations by helen oxbury. the best of the "youre a baby" books here. nice and cute message of all babies on earth but loses points because there have to be some babies born with a different amount of digits right

B TIER:

-i see you (by?) eric carle. eric the legend. this one is adorable, exactly the quality youd expect from such an artist.

-fry bread by kevin noble maillard, illustrated by juana martinez-neal. massive bonus points for the pages covered with tribe names. great example of how to introduce things like this to kids without downplaying the size of history

-the mouse, the strawberry, and the big hungry bear by don and audrey wood, illustrated by don wood. i just realized myparents are gonna be really mad if they come home and the floor is covered in books. even cuter when i realized its written by two people.

-walking together by elder albert d marshall and louise zimanyi, illustrated by emily kewageshig. simple injection of native spirituality, would cause kids to ask questions (good)

-the umbrella by beth ferry and tom lichtenheld. simple but holds attention perfectly until the payoff.

-the very hungry caterpillar by eric carle. eric the legend. classic on its own. nothing to say

-abuela by arthur dorros, illustrated by elisa kleven. another sweet family story. extra love that it teaches spanish without feeling catered towards english speaking white kids.

-thunder bunny by barbara helen berger. best of all the "animal is born with a weird trait" stories present for its shameless mythologization.

-here and now by julia denos, illustrated by e b goodale. a lot of basic stuff about mindfulness that wouldve went in one of my ears and out the other, but i think they hit on more by asking children to think directly about the book being in their hands or their teachers hands, their bodies being positioned in relation to that, the floor and ground, and so on. its almost like simulation psychadelics in that sense

-the tenth good thing about barney by judith viorst, illustrated by erik blegvad. good basic meditation on death but wordy

-mr brown can moo! can you? by dr seuss. theodore. i wasnt going to put this any higher because i have nothing to say but what could i complain about

-a little stuck by oliver jeffers. apparently an abridged version of stuck? boring but thats the point, which is a good artistic concept to introduce to kids. i would talk about it if i were a librarian

-goodnight moon by margaret wise brown. was always boring to me, but legendary as a work of poetry

-the empty pot by demi (no further information). i love classical allegories!! i dont know if children do so much though

-in the attic by hiawyn oram, illustrated by satoshi kitamura. kind of story thats overdone except for the twist at the end which wraps it up nicely.

-og clifford by norman bridwell. i forgot there was an actual premise in the first book

C TIER:

-moon by britta teckentrap. cute concept, wouldve bored me.

-little you by richard camp, illustrated by julie flett. also lovely but would have bored me.

-it's spring! by samantha berger and pamela chanko, illustrated by melissa sweet. was expecting this to be nothing but it's definitely something. interesting that this one took two people to write though

-where the wild things are by maurice sendak. never cared about it as a kid but legendary art.

-little blue truck by alice schertle, illustrated by jill mcelmurry. the best of all the "relatively small machine" stories present.

-a friend for growl bear by margot austin illustrated by david mcphail. some fake ass last names in here. one of my favorites as a child but it also made me sad until the last page

-the snowy day by ezra jack keats. god tier illustrations, wouldve bored me.

-are you my mother by p d eastman. nice, classic. been aped plenty.

-my heart fills with happiness by monique gray smith, illustrations by julie flett. hold on pause post. another one that does nothing wrong but i would not have taken much from it

-don't let the pigeon drive the bus! by mo willems. very great concept leaning into child contrarianism, i saw an interactive childrens theater play based on it once and it was very fun

-"huggy kissy" and "potty", from a series of other books with similar names, by leslie patricelli. unexpectedly cute and concise but expectedly very basic, no points for narrative effort

-blueberry girl by neil gaiman, illustrated by charles ves (?) i cant see the name now in the photo i took. as i read this i thought "this is nicely structured and sweet but has weird appropriative white people vibes". then i saw the author and that made sense. my prayer for neil gaimans daughter is a bit different: break contact asap

-lloyd finds his whalesong by skylaar amann. not particularly unique but a good opportunity to teach about different forms of communication between humans and animals

-along came a fox by geogiana deutsch, illustrated by cally johnson-isaacs. story concept is b tier but the aesthetics chosen are simply too generic

-full, full, full of love by trish cooke illusrated by paul howard. this one is boring by way of plot but pro-soul food family books can only go so wrong. as things stand theres too many books about white children eating apple slices with grandpa i dont fucking care

-aberts tree by jenni desmond. interestingly, uses the same forest aesthetics i hated in along came a fox, but i dont find them as grating here. the story is ok

-all you need for a snowman by alice schertle, illustrated by barbara lavalee. as a child i did not understand the premise that the children are doing a stone soup type of thing. to me it was just a book about snowmen with an increasing number of words in the same sentence which is pretty common for childrens books

D TIER:

-the mole sisters and the question, other mole sisters books, by roslyn schwartz. for some reason reading these made me genuinely mad but i cant dock too many points because i literally cant put my finger on why

-the hike by allison farrell. LOVE the words on each page labelling the visible elements of nature. dont really care about any other part of this

-stellaluna by janell cannon. sorry but i think this one is boring. you only liked it because you thought the bat was cute. overhyped

-i am perfectly designed by karamo brown, with jason "rachel" brown, illustrated by annosha syed. theoretically sweet and moving but the art style does something bad to my feelings towards humanity

-lola reads to leo, lola plants a garden, lola visits the library by anna mcquinn. very goody two shoes, would have hated this, but slightly better production quality than most other equivalent books. ranked in order of most to least premise

-outside in by underwood/derby (??). very preachy. important subject, but not a lot of room for kids to think about it for themselves

-the lion and the mouse by jerry pinkney. i love when fables are retold in a more conscious and empathetic manner like this and i like wordless stories but the realistic art style combined with no words wouldve meant i tuned out instantly if this was ever "read" to me like it would instantly dissolve in my brain

-tumble bumble by felicia bond. plotless and the art style makes me sigh but i also "liked" this one a lot when i was young (prompted thoughts of spatial reasoning in my mind, i actually remember finding it a bit frustrating)

-the piggy in the puddle by charlotte pomerantz, illustrated by james marshall. art is very cute to me as an adult but i wouldve disliked this for the general lack of payoff

-let's go, froggy! by i cant tell the page is ripped. subject matter is something i was deeply frustrated by as a child but in theory i like these kinds of narratives where parents make the same mistake as their children. execution is mediocre.

-i am a bunny by ole risom, pictures by richard scarry. holy shit i dont care. im so mad at the idea of trying to form an opinion on this

- i am a mouse by ole risom, pictures by richard scarry. are you fucking shitting me dude

-annie and the wild animals by jan brett. i also dont know what the hell i could possibly say about this one. ranked lower than the others for feeling slightly pretentious without the presence of any intelligence to justify it.

-the maybe garden by kimberly burke-weiner, illustrated by fredrika p spillman. this is a bad picture book for children but honestly a pretty good one for adults. i think the value of the message and tone would be lost on children it would just be really boring to them

-i can do it! by trish holland, illustrated by vanessa brantley newton. this is a childrens book written to appeal to adults, not like the one i just described above being good for adults to read, but for adults to feel good about giving to their kids who will not care because its just a portrayal of a child going to school. i remember books like this having a condescending feeling that made me mad though i didnt know why at the time. its because theres nothing for a child to get from this its for parents

-a fox found a box by ged adamson. same watercolor woodland aesthetics i hate, story adds nothing to make it worthwhile

-mike mulligan and his steam shovel by virginia lee burton. love the personification of the steam shovel, everything else is dismal

F TIER:

-many moons by james thurber, illustrated by louis slobodkin. i usually like fairy tales more than this. i think i always hated stories where characters were tricked superficially like this by people close to them because i was scared of that

-seeds and trees by brandon walden, illustrated by kristen and kevin howdeshell. what the hell did the author of this book do. this is some james sunderland shit

-the rainbabies by laura krauss melmed, illustrated by jim lamarche. boring and i hate how close the old people are to you in the drawings. i like the old man on the back pogging though

-bear and wolf by daniel salmieri. waste of paper. literally what was the fucking point of this

-elizabeth hen by siobahn dodds. wouldve been a great way to teach about the difference between fertilized and unfertilized eggs but thats too close to sex i guess so lets just waste more fucking time and paper and ink

-good dog, carl by alexandra day. seems like someone politely informing you of a better childrens book you could write than this one

-charlies superhero underpants by paul bright and lee wildish. wouldve scored higher if the book jacket didnt use fucking metallic print. insanely self important for something with no substance

-the seven silly eaters by mary ann hoberman, illustrated by marla frazee. this poor woman gets no fucking break until her kids make her a cake on ACCIDENT

-the rose in my garden written by arnold lobel, illustrated by anita lobel. i remember that i read this one but i cant for the life of me remember what it was "about", im guessing nothing

-the night before kindergarten by natasha wing, illustrated by julie durrell. oh my god i dont care. get this white child out of my sight forever

-franklin and the thunderstorm by paulette bourgeois, illustrated by brenda clark. i fucking hate franklin

-i'm a bulldozer by dennis r shealy, illustrated by bob staake. propaganda

-the little snowplow by lora koehler, illustrated by jake parker. less informative that the previous one and i hate the snowplows fucking face.

-all baby einstien books. in a complete inversion of the name, these are an insult to the intelligence of the age group zero and up

-maybe by kobi yamada, illustrated by gabriella barouch. trying to skate by on the talent of your illustrator is low.

-my beautiful child by lisa desimini and matt mahurin. dont remember a single thing about this but apparently it sucked

-emma's pet by david mcphail. ??? what relation does this have to anything. i genuinely cant think of a thing to take from this as an adult i dont know why it was made

HELL TIER:

last week tonight with john oliver presents: a day in the life of marlon bundo, by jill twiss, illustrated by e g keller. i did not even open this one. everyone involved in making this should be burnt at the stake. apologize to marlon brando. apologize to rabbits. apologize to children. apologize to art

this weekend im staying at the house i work at and ill be making a tier list of all the childrens picture books there

[juliajager]

I'm slightly sad, like this swallow. I participated in the contest Picture This (held by publisher Lemniscaat), but didn't win unfortunately. Yet I am happy I pulled through and entered the contest, sometimes I find it hard to finish my own projects and since I didn't make it last year due to my burn-out, I really wanted to challenge myself this year. And I am very content with the outcome. Also it pushed me to work on my story I would like to publish as a children's book, a story about self-love. I do feel I'm getting my hopes up with some of my actions meant for the future and let my self-worth be dependent on their outcome, still got a lot to work on regarding self-love and just be my usual busy happy self and make new plans. Do you ever let your results affect your self-love? How do you manage?

I will upload the other 2 illustrations in the upcoming days, I'm curious what you think of them. For bigger pictures, check it out on my Tumblr page :) And before I forget: Congratulations to the winners ofcourse :)

[artprincess16]

New AO3 fic

I have decided to translate one of my all time favourite childhood stories into english. It's a book by an author named Thea Beckman and it was written in the 80s. The book -Kinderen van Moeder Aarde/or Children of Mother Earth in English- was never translated from dutch to english, and I really just want to share it with a more international audience. It was translated into german at one point, so if there are any german out there I would definately recommend you pick it up (kinder der mutter erde). (Also apparently hungarian according to the internet) I post under the name daiyu4yu. Disclaimer: I obviously do not own this story or the characters, I am simply making a translation for my own enjoyment and for the enjoyment of an audience that would not be able to otherwise. I'm not profiting off of this and all rights belong to the publisher Lemniscaat Rotterdam and the author Thea Beckman (even though she died in 2004).

I would probably recommend any of Beckman's books, but only crusade in jeans is translated to English (which is definately also a great read, a boy time travels and lands in the middle of a childrens crusade and has to find his way back while trying to save as many kids as possible from sickness and starvation and slavetrade). Look on this website for any other translations of her books(mostly german but also several in bulgarian, catalan, danish, finnish, galician, greek, hungarian, icelandic, japanese, polish, portuguese, russian, slovenian and spanish).

I'm starting with this trilogy because I read these more recently than the other trilogy. And I wanted to try the series before the standalones. And I love this book. I'm putting pictures of the cover and map underneath this post.

The story is set 6 centuries after the third world war destroyed civilisation and the earth tilted. Due to this Greenland now has an amazing climate and the people there live peacefully and in touch with mother earth. The island is now called Thule and it is ruled by the Konega (a kind of queen) and the women's counsil. Men don't really get any positions of power since they were the ones who started the apocalypse. The story follows the Konega's son Christian, he is an only child, but he is a boy so he can't take the throne and must marry a girl from the royal bloodline. He is, however, in love with a girl named Thura, a commoner who is studying to be a shipcaptain. He himself is studying to be a kind of doctor. His father did not enjoy never having a say in anything and one day simply disappeared.

From the Badener Empire (in former Europe) an expedition ship arrives in Thule. The Badeners are very authoritatian, conservative and militaristic. They are looking for new resources and places to colonize for resources, since their lands have already been emptied. They don't understand the Thuleneans or their way of life, and certainly won't believe women could have all the power. They communicate using a language they both understand: the Badeners know Brits and the Thuleneans know Kanadeens. The Badeners "kidnap" Christian (he actually just comes with them because he is curious) because he is a "prince". They trek across Thule in search of riches and stumble across one danger after another.

The Thuleneans understand that if they let the Badeners leave, they will return with a large army, so they sabotage them and make them stay on the island.

In the second book an army arrives anyway, and is once again defeated by nature and sabotage.

In the third book it is about half a century later and the Badeners have occupied several coastal cities. The book follows four young girls who try to learn the language and eventually trek inland to find someone.

[finngualart]

I participated in the Picture This illustration contest and I... didn’t win :’) I entered the same contest a few years ago and painted some Norse gods and was hugely dissatisfied with my pieces. I worried too much about what the judges would want to see and spent too little time thinking about what kind of art I want to make. This time I made sure I painted whatever I wanted. I’m really proud of the light I managed to achieve in each piece! I guess it’s just not meant to be between Lemniscaat (the publisher) and me :’D

[inge-universe]

Woeste Willem - Ingrid & Dieter Schubert Geefeenprentenboekkado.nl Een actie ter leesbevordering bij jonge kinderen. Prentenboek is te koop voor 2.50. Dus dat kon ik niet laten liggen uiteraard 😃 . #woestewillem #ingridschubert #dieterschubert #ingridendieterschubert #prentenboek #prentenboekenliefde #prentenboeken #leesbevordering #actie #boekenactie #donner #lemniscaat #lemniscaatuitgeverij @ingridschubert @dieterschubert @donner_boeken @donneryoungadult https://www.instagram.com/p/CB--M9lBKrb/?igshid=lyzrbj33t8ax

[kuipiedekat]

Circles in the sand....

Where it ends, no one knows (could have been Kairos)

[deknutseljuf]

Paperplate Monster craft 🇳🇱 Knutsel je eigen monster uit het prentenboek Stop! Monsters! van Mark Janssen! Verf en waskrijt: Creall #deknutseljuf #creametkids #markjanssenillustrator #lemniscaat #stopmonsters #papierenbordjes #knutselen #knutselenmetkinderen #monsters #creatief #creatiefbezigzijn ##creatiefmetkinderen #creativekids #craftykid #craftykids #kidscraft #kidscrafts #kidcraftideas #kidcrafts #prentenboek #prentenboeken #boekknutsels #crafting #illustrationbooks #childrenbooks #paperplates #paperplatecrafts #paperplatecraft https://yoo.rs/de.knutseljuf.ede/blog/stop-monsters-knutseltip-monster-van-papieren-bordje-1560115522.html?Ysid=69341 (I will send you the clickable link easily per pb) (bij The Netherlands) https://www.instagram.com/p/CWDK0PRDfoi/?utm_medium=tumblr

[mvlanen]

Last weekend was the deadline to submit entries for the International Picture This! Illustration Contest from publisher Lemniscaat. For this you had to submit three illustrations that go with one and the same story. However, my illustrations for the book I'm working on, are made for different poems. But I thought, you never know.....! 🇱🇺 Afgelopen weekend was de uiterste inzenddatum voor de Internationale Picture This! Illustratiewedstrijd van uitgeverij Lemniscaat. Hiervoor moest je drie illustraties indienen die bij een en hetzelfde verhaal horen. Mijn illustraties voor 'De slak die nooit overstak', het boek waaraan ik werk, zijn echter gemaakt bij verschillende gedichten. Maar ik dacht, je weet nooit..... Ben benieuwd! #picturechallenge #picturethis #uitgeverijlemniscaat #uitgeverij #lemniscaat #publisher #illustrator #dutchillustrator #illustrationcompetition #illustratingchildrensbooks #childrendsbookillustrator #loveillustration #illo #drawingoftheday                                                                                              https://www.instagram.com/p/CO-kcXrHwx8/?igshid=1227blsapkoi

[marcelvangunst]

Jippie! Net de prachtige maxi-editie van Nedeland van Charlotte Dematons bij Broekhuis gekocht. Dat wordt genieten! #prentenboek #lemniscaat #charlottedematons #boekhandelbroekhuis #hengelo #cadeautjevoormezelf (bij Boekhandel Broekhuis) https://www.instagram.com/p/CEJuNYrJjcP/?igshid=14v12fijpie9d

[nietswaard]

Er komt een vrouw naar mij toe. Ze zegt ‘wij zijn evenwijdig, raken elkaar in het oneindige, laten we rennen’      Zullen we wachten? Zullen we wachten      tot de kinderen groot zijn en de aardbeien      rood, ze zijn te bleek nog, te klein, te hard.      Zullen we wachten tot de avond valt      en de nacht waarover wij nog een keer      willen slapen _ Ze haakt haar arm in de mijne tot een lemniscaat _      Zullen we wachten op een eerste stap      zo reusachtig dat je makkelijk een tent      tussen onze benen spant      waarin nieuwe kinderen kamperen,      aardbeien rijpen en niemand nog buiten      de zomer kan _ En we rennen. Met onze armen zwaaien wij een maat die bij ons past _      - Maud Vanhauwaert, Wij zijn Evenwijdig

[joostjongepier]

Wat?   Les Nymphéas (De waterlelies) door Claude Monet

Waar?   Musée de l’Orangerie, Parijs

Wanneer?   30 juli 2031

Monet had bij zijn huis en atelier in Giverny een vijver laten aanleggen met daarin waterlelies. Hij maakte maar liefst 300 schilderijen van deze bloemen. Het hoogtepunt daarvan zijn zonder meer de grote muurschilderingen in Musée de l’Orangerie in Parijs. Monet schilderde deze aan het eind van zijn leven toen hij vermoedelijk al grotendeels blind was. Misschien mede daardoor zijn de werken haast abstract van aard, zeker als je er met je neus bovenop staat. Hoe verder je je van de schilderingen af beweegt, des te meer komt het water met de waterlelies tot leven. Voor mij behoren deze gigantische werken van Monet tot de hoogtepunten van het impressionisme. Het gaat hier duidelijk niet om het zo goed mogelijk weergeven van de realiteit, maar om het vastleggen van een indruk. Ieder moment ziet de tuin, afhankelijk van het tijdstip en het weer, er anders uit.

Werkelijkheid en de weerspiegeling daarvan zijn niet te onderscheiden op de werken in l’Orangerie. Ook laten de meterslange schilderingen geen horizon, lucht of waterkant zien. Alleen water met wilgen en waterlelies. Het water is bij Monet nooit blauw; het is paars, bruin, rose of grijs al naar gelang het seizoen en de weersomstandigheden.

Mijn favoriet in de zalen van l’Orangerie is het werk waarop de wilgenbomen met de neerhangende takken zijn weergegeven. De stronken zijn neergezet met lange verfstroken in allerlei kleuren; de waterlelies zijn pasteus op het zoek gezet.

Monet schonk de werken in 1918 als een ‘eerbetoon aan de vrede’ aan de Franse staat. In 1927 werden ze in de huidige zalen geïnstalleerd. De twee ovale zalen vormen samen een lemniscaat (een liggende acht), symbool voor de oneindigheid. Veel waardering van het publiek was er echter niet. Die zou nog tot de jaren vijftig van de twintigste eeuw op zich laten wachten.

[maksandcheese123]

2e plaats: Oorlogswinter 🥈

Weet je nog toen ik zei dat "Harry Potter en de Orde van de Feniks" spannend was? Vergeet het maar omdat het Jan Terlouw is gelukt om nog een spannender boek te schrijven. Met de eerste uitgave die was uitgebracht in 1972, talrijke andere edities en de versie die ik heb gelezen die was uitgebracht in 2016 heeft de uitgeverij "Lemniscaat" waarschijnlijk pakken met geld verdiend, omdat het zo een goed boek was. Dit boek kun je nu echt zetten in de lijst van beste boeken aller tijden.

Het boek gaat over de tweede wereldoorlog en de honger winter (denk aan de titel)  in het specifiek het laatste jaar van de tweede wereldoorlog (1944-1945). Het verzet zal een grote invloed hebben in het boek en op het hoofdpersonage. De reden dat het boek zo spannend is, is door het spanning  tussen de NSB en het verzet. 

Maar goed, genoeg spoilers, als het boek je interesseert zou ik zeker dit boek lezen, je zult geen spijt hebben.