#landleven

[joostjongepier]

Wat?   Wilstermarsch (1913) door Friedrich Kallmorgen, Sitzende Jungfer Willbrock (1907) door Georg Tappert en Bauernhaus in Angeln (1913) door Erich Heckel

Waar?   Altonaer Museum, Hamburg

Wanneer?   8 maart 2024

Het Altonaer museum is een streekmuseum. De bovenste etage bevat boerenkamers, modellen van boerderijen en schilderijen. Otto Lehmann, oprichter en directeur van het museum, begon dit soort zaken vanaf 1901 te verzamelen. Daarbij ging het niet zozeer om een realistische weergave van het landleven, maar over de eigenaardigheden van provinciaal handwerk. Het resultaat is een geïdealiseerde presentatie van het plattelandsleven.

Schilderijen in het museum geven dan ook vaak het boerenleven geïdealiseerd weer. Zeker níet geïdealiseerd is Sitzende Jungfer Wellbrock. De schilder geeft de oude, ongehuwde vrouw weer terwijl ze naar de grond kijkt. Haar kleding is ouderwets en gemaakt van grove stof. Tappert schildert een door harde arbeid getekende menselijke gestalte. In 1910 schreef een criticus in de Breslauer Generalanzeiger: “In de Neue Secession heb ik de meest lelijke vrouw gezien die ik in mijn leven ben tegengekomen. Dik en met blauwrood aangelopen gezicht, (…) de jichtige kreeftrode handen stijf op een groene rok gelegd.”

Bauernhaus in Angeln behoort tot de eerste werken die Erich Heckel maakte op het schiereiland Angeln nadat de kunstenaarsgroep Die Brücke, die hij mede had opgericht, was ontbonden. De kunstenaar heeft het huis op typisch expressionistische wijze weergegeven. Hij wil een directe emotionele belevenis bij de beschouwer bewerkstelligen die het beeld waarachtiger maakt dan een fotorealistische weergave zou doen.

[jurjenkvanderhoek]

VOOR WERNER BERG IS HET LEVEN KUNST, KUNST HET LEVEN

Lezende het boek "Werner Berg, een leven als kunst" dringt mij de naam Leon Adriaans op. Niet dat het werk van beide kunstenaars met elkaar overeenkomt. Maar wel de manier waarop het is ontstaan. Beide zijn boer en hebben een hard bestaan waarin de kunst een prominente plaats inneemt. Het leven is kunst, kunst is het leven. De dagelijkse bezigheden zijn bijzaak, hobby. Door het solitaire leven op het platteland en de werkzaamheden in het boerenbedrijf kan die kunst een eigen leven leiden. Nauwelijks beïnvloedt van buitenaf kan de kunstenaar zichzelf in de kunst ontwikkelen. Bij beide kunstenaars merk ik die liefde voor de omgeving waarin zij verkeren. 

Adriaans schilderde in een weerbarstig boers dialect, zoals zijn leven getekend werd door akkers, modder en stevige paardenlijven. De Brabantse kunstenaar werkte in een naïeve stijl die rauw en robuust oogt zoals zijn landleven dat is. De kunst van Berg heeft net zo die simpele aanpak, daarin klinkt echter een poëtische beeldtaal. Daarmee drukte hij het ontzagwekkende van het menselijke bestaan, de verpletterende krachten van de innerlijke en uiterlijke natuur, het mythische, de menselijke oerangst uit. De emotie van de mens in zijn eenvoudige bestaan. Werner Berg was verliefd op zijn Rutarhof in de Oostenrijkse bergen, ver van de drukte en het lawaai die de dan moderne mens bij zich draagt, en liet dat ronduit meespreken in zijn werk. "Het waren helemaal geen romantische ideeën die mij ertoe hebben verleid mij op die berg te vestigen, ik wilde alleen maar onafhankelijk kunnen leven en werken." Met deze opmerking uit 1934 start het boek waarin ik diezelfde hang naar zelfstandigheid teruglees als die de kunst van Adriaans kenmerkt.

In een expressionistische stijl gaf Werner Berg blijk van de inspiratie die hij in zijn omgeving vond. Vanuit zijn atelierraam keek hij op de oprijzende Hochober en de keten van Karawanken, over het bos en achter het dal met verspreide dorpen de bergen van Karinthië en Stiermarken. “De schoonheid en vooral de veelvormigheid van het landschap vlak om ons heen is onbeschrijfelijk.” Er zijn vast meer verbanden te maken met andere kunstenaars, die eveneens in een min of meer afgezonderde positie hun werk tot stand laten komen. Maar het landleven van Berg echoot voor mij in dat van Adriaans. Ze zijn geen generatiegenoten, hun leven overlapt zich enigszins. Maar de ervaring en het beleven komt mijns inziens overeen en sluit op elkaar aan.

Het werk van Werner Berg is voor het eerst te zien in Nederland. Buiten zijn zo geliefde Oostenrijk, waar hij hoog op een berg bij leven aan zijn oeuvre heeft gewerkt. Naast het zware en uitputtende werk op het land, was er altijd en maakte hij aldoor tijd om te tekenen en te schilderen. Het Chabot Museum in Rotterdam is plaats van handeling om de kunst van Berg te tonen. De naamgever van dit museum, Henk Chabot, wordt zowel fysiek als in een bij de tentoonstelling uitgegeven catalogus in relatie gebracht met het werk van Werner Berg. Er worden overeenkomsten bloot gelegd, verbindingslijnen uitgezet en verbanden gemaakt. Volgend jaar zal dat andersom gebeuren wanneer werken van Chabot getoond zullen worden in het Werner Berg Museum in het Oostenrijkse Bleiburg.

Ook de kunst van Ossip Zadkine krijgt een plek in Rotterdam. Het was in 2023 namelijk 70 jaar geleden dat het bekende beeld ter herinnering van het bombardement werd onthuld. Werner Berg heeft dat werk "de verwoeste stad" ooit gezien tijdens een kunstreis naar Nederland. Hij beschreef het beeld als 'misschien wel het enige geldige monument van onze tijd'. Daarmee schept het een band en kunnen beide kunstenaars optrekken in tentoonstelling en catalogus. Maar meer nog is Henk Chabot hier op de plek. Hoewel de geïnspireerde uitbeelding van landschap en stadsgezicht verschilt bij de kunstenaars, is er een overeenkomst te bespeuren in het vastleggen van een gevoel. In de expressie schuilt de emotie, de liefde voor de omgeving. Werner Berg is dan wel doende op de hoogten van Oostenrijk waar Henk Chabot zich in de delta van het laagland uitleeft, maar het een is toch een blauwdruk voor het andere.

De naam van Henk Chabot vind ik terug in de onlangs door mij besproken uitgave "De Vuurvogelgeneratie" van Sandra Smets. Dit boek is het resultaat van een onderzoek naar kunst en kunstenaars in de verwoeste stad Rotterdam, tijdens en na de oorlog. Chabot bewoont even buiten de stad een klein huis met atelier aan de rivier de Rotte. Daar is hij boer tussen de boeren. Legt die hardwerkende landarbeiders met hun bonkig karakter indrukwekkend vast. Exemplarisch voor een eenvoudig en tijdloos leven. Hij beoogt daarmee zowel een romantisering van het platteland als een erkenning van het zware boerenbestaan. Minder poëtisch in vergelijking met Berg, maar met eenzelfde realistische expressie.

Vanuit zijn huis aan de dijk heeft Chabot een ruime blik op stad en haven. Hij heeft het bombardement als het ware in zijn achtertuin zien voltrekken en heeft daar niet veel later getuigenis van afgelegd in het woeste schilderij 'Brand van Rotterdam'. Zijn jongere broer Wim, op aanraden van Henk eveneens kunstenaar, is al zijn kunstwerken en schildersmateriaal in het inferno kwijtgeraakt. En ook een groot deel van Henks’ schilderijen, die hij in het atelier van Wim had opgeslagen, ging verloren. Dat leek hem vanwege de oorlogsdreiging en de naderende mobilisatie een veiliger plek dan het atelier in zijn dijkhuis. 

Terwijl kunstenaars tussen de puinhopen na het bombardement de ravage op papier documenteerden, liet Chabot zich inspireren juist door de mensen in hun armoede en ongeluk. Dat scherpe oog en die nauwlettende opmerkzaamheid voor de expressieve emotie van de mens komt dramatisch tot uiting in een serie schilderijen met vluchtelingen, vervolgden en illegalen als modellen. De angst en ontreddering is van de ingevallen hongerig ogende gezichten af te lezen. Chabot weet de verontrustende mimiek van verschoppelingen tastbaar en invoelbaar vast te leggen. Zijn kunst drukt het ware gevoel uit, de essentie van een pijnlijke tijd. Juist door die emotioneel doorwrochte kunst maakt het oorlogsoeuvre van Henk Chabot naderhand veel los. 

De belangstelling voor het land, de polder en de natuur deelt Chabot met Berg. Op zijn beurt, die van Berg, uit zich dat in de bergen en de dalen. Maar vooral de mensen die leven en werken in dat landschap hebben plek in expressionistisch geschilderde impressies. Ook die inspiratie delen beide kunstenaars wiens werk voor het eerst in Nederland aan elkaar wordt voorgesteld. Chabot zet de mens in het landschap neer met een zware contour om die figuur in de wereld extra te benadrukken. Waar Berg in een meer naïef versimpelde stijl de mens en zijn omgeving vastlegt. Wel spreekt er eenzelfde empathie bij de mens en aan de natuur uit. “Hoeveel het landschap ook voor mij betekent en hoeveel vreugde ik ook aan bloemen beleef, toch staat de mens centraal in mijn werk – is eigenlijk het thema van mijn schilderkunst.”

Het boek “Het leven als kunst” neemt mij in teksten en beelden mee door het kunstenaarsleven van Werner Berg. Zijn levensverhaal laat zich lezen als een roman, aldus wordt boek en tentoonstelling in een folder aangeprezen. Alle ingrediënten zijn aanwezig: een getalenteerde hoofdpersoon met diepe zielenroerselen die het bruisende leven van de grote steden achter zich laat, een grote liefde én een onmogelijke liefde, twee wereldoorlogen en een schilderachtig decor van het afgelegen gebergte in Karinthië. De uitgave zou een autobiografie kunnen zijn, want veel uitspraken van Berg zelf krijgen plaats tussen de getoonde schilderijen, tekeningen, aquarellen en houtdrukken. Een voorwoord van Jisca Bijlsma, directeur Chabot Museum, geeft het boek de status van catalogus bij een tentoonstelling. Ria van Hengel belicht de dichter Christine Lavant, die met haar poëzie de belevingswereld van Werner Berg binnenkwam. Hij was meteen diep onder de indruk van haar gedichten en van haar persoon. De dichter werd muze van de schilder. Er ontstond zelfs een liefdesrelatie, maar deze hield geen stand omdat Berg al getrouwd was. Hij dacht dat beide liefdes wel samen konden gaan in zijn leven, want hij aanbad ook zijn vrouw. Maar voor de twee vrouwen was dat onleefbaar, dus Lavant vertrok. Verder in het boek laat de samensteller Berg de tussenbalans van een schilderbestaan opmaken. “Een leven in grote eenvoud leiden, daarmee bijvoorbeeld kun je veel bereiken.”

Werner Berg. Het leven als kunst. Teksten: Werner Berg, Jisca Bijlsma, Ria van Hengel. Uitgave: Chabot Museum Rotterdam, 2023. 

[charleshaddonspurgeon]

Voor Iedere Dag | Ochtend Overdenking Er blijft dan een rust over voor het volk van God. Hebreeën 4:9 Verder lezen: Openbaring 14:12-16 Van maandagmorgen tot zaterdagavond zullen velen van jullie niet in staat zijn om naald en draad aan de kant te leggen, behalve als je, vermoeid en bezorgd, achterover zakt in je stoel en door je gedachten aan werk in slaap wordt gewiegd. O, wat zal de hemelse rust voor jou geschikt zijn! O, wat zul je blij zijn als je daar bent, om te ontdekken dat er geen maandagmorgens zijn, dat er geen werk meer voor je is, maar rust, eeuwige rust! Anderen van jullie hebben zwaar lichamelijk werk moeten doen. Je hebt reden om God te danken dat je daar sterk genoeg voor bent en je schaamt je niet voor je werk, want arbeid is een eer voor een mens. Maar toch zijn er altijd tijden dat je zult zeggen: 'Ik wilde wel dat ik niet zo eindeloos door de bezigheden van het Londense leven werd meegesleept' We hebben in deze reusachtige stad maar weinig rust; onze dag is langer en ons werk is moeilijker dan dat van onze vrienden op het platteland. Je hebt er soms naar gesnakt naar de groene velden te gaan voor een teug frisse lucht. Je hebt ernaar verlangd het gezang van de aardige vogeltjes te horen die je wakker maakten toen je nog jong was. Je hebt met spijt teruggedacht aan de helder blauwe hemel, de prachtige bloemen en de duizend bekoringen van het landleven. En misschien zul je nooit buiten deze rokerige stad komen - maar denk eraan, als je naar de hemel gaat, zullen 'heerlijke velden getooid in levend groen' en 'rivieren vol verrukking' de plaats zijn waar je zult rusten. In dat huis van geluk zul je alle vreugden hebben die jij je maar voor kunt stellen. Ter overdenking De rust van een christen in de hemel zal worden verrijkt door het werk dat hij op aarde voor Christus heeft gedaan (1 Kor. 3:13-15). Spurgeon zegt: 'Daar boven in de hemel hoeft Luther geen donderend Vaticaan meer te weerstaan. Paulus hoeft niet meer van stad tot stad en van werelddeel naar werelddeel te reizen. Daar hoeft Baxter niet meer te zwoegen op de preekstoel, niet meer met een gebroken hart te preken tot zondaars die hun hart verharden. Daar hoeft Knox niet langer ‘luid te roepen en zich niet in te houden' tegen de verdorvenheden van de valse kerk.' Wat zult je achter je hebben gelaten? Preek nr. 133

[wanderlandjournal]

Countryside mornings

[sketsj]

Caterpillar in our garden #rups #nature #caterpillar #hair #instanature #natuur #natuurfotografie #butterfly #rupsen #naturephotography #handmade #rupsjenooitgenoeg #wereldwinkel #buiten #flowers #hobbyfotografie #naturelover #landleven #vlinder #macro #insect #hiking #buitenleven #belgium #vlaanderen #naturelovers #photography #insect #wonderfull #macro (bij Ons Huisje - Muylle/Haegeman) https://www.instagram.com/p/CCUDURhFqM7/?igshid=wns6nvri8gfp

[ecozonnewoning]

#landleven #fietsronde https://www.instagram.com/p/CA-ltx8HZkM/?igshid=ytsqos8tgcpn

[foodoo-nodairynosugar]

Meet our 🐓 🐓🐓 ... When we arrived we had a plant based diet so except for their manure to enrich the soil and eat the bugs in the garden there was no reason to have chickens. So how did we end up having them? First time: we saved a bunch of chickens, ducks and a beautiful goose from the slaughter house..(honestly it was not a big success building up our place and having so much animals ) Second time our former land mates left them here with us Third time we got one via FBanimal save that looked for a new home ... so all together they form a nice pack, strolling around the fields... waking us up in the early morning They are amazing to look at, what a creatures !! 🐓 They don’t know how to breed really.. I guess that is the tragedy of being hatched under a lamp ;(( Although their instinct takes over sometimes and they sit on (un)fertilized eggs for weeks .. maybe next spring... ah well we have enough chickens anyway! I’am happy to see these ones happily roaming around the yurt 🐓☀️🙏 #chickens #landleven #homesteadlife #nature https://www.instagram.com/p/BsfT0lThFA_/?utm_source=ig_tumblr_share&igshid=141jdcb8scufu

[desplinter]

#brocantestyle #brocante #brocant #desplinterterborg #terborg #terborg #ulft #holland #hollywood #antik #antique #antiques #antigua #design #designer #desplinter #desplinterterborg #splinter #vintage #vintange #vintagehome #vintageinterior #vintagestyle #usa #commode #kast #kasten #tafel #tafels #tisch #tischlerei #table #tabletop #cabinet #desk #buro #marktplaats #vtwonen #adrianalima #landleven #style #architecture #architecturephotography (bij De Splinter Antiek bv)

[jurjenkvanderhoek]

DE KRACHT VAN LANDLEVEN IN WOORD EN BEELD UITGEDRUKT

Enkele jaren voor nu zag ik een tentoonstelling over kunstenaars die in hun werk helemaal opgaan in de omgeving waarin ze leven. Living the landscape. Ze leven het landschap, en beleven de omstreken. Kunstenaars op Lands End in het zuidwesten van Engeland. Een kunstenaarskolonie back to basic. Deze kunstenaars daar zijn dat land, kunnen niet anders dan hun leven zo beleven. Zij tonen het wezen der dingen. Naar hier gehaald in beelden, zodat wij beleven en inleven. Wie de tentoonstelling in Museum Belvédère bezocht stond daarom voor even in Cornwall. Keek uit over de zee, bezag de heuvels en de rotsen, liep langs de haven en proefde de zilte lucht. Wij konden het landschap beleven. Dat is wat Janny Vellinga in haar werk ook doet. Mij het landschap laten beleven, het landleven laten ademen. In woord en in beeld. Naast de gedichten zijn in de bundel “De kracht van landleven” afdrukken van schilderijen opgenomen. In inkt en verf, langs vorm en kleur, ademt zij dat leven van het land.

“Waar de grond / ligt te slapen / is het stil, / zo intens stil / / Geen geluid, / geen gedachten, / geen oordeel over / wat eerder was, / of wat straks komt / / Alleen het ritme / van de adem, / heel diep in, / aandachtig uit”.

Als boerendochter is Janny Vellinga gewend om buitenlucht te ademen. Om licht en stilte te zoeken op het platteland. De weidse ruimte te beleven. De wisselingen van de seizoenen te voelen. Over het bouwland banjeren. Tussen de koeien vertoeven. Languit in het gras met een pijpenstrootje tussen de tanden kijken naar de overtrekkende wolken. Daarin de meest machtige beeldhouwwerken ontdekken. De idylle van het landleven aan de lijve ondervinden. Daarom kan Vellinga dit leven zo goed onder woorden brengen, omdat ze het landschap leeft.

Zo juist die uitdrukkingen vinden die mij een indruk geven van hoe contemplatief de vrije omgeving is. Op welke manier de natuur op zichzelf kalmte kan geven. Bijna therapeutisch rustgevend kan werken op de haastige mens. De mens die zich terugtrekt in de woelige wereld van de stad en voorbij kijkt aan de natuur in het veld. Die mens probeert die natuur daar te sturen en in vakjes te stoppen. Dat lukt tussen beton en staal, maar minder daar waar de flora tot volle bloei komt. Tussen de stenen steekt het dwars de kop nog wel op, maar op het veld en in het bos is het helemaal in het element. De boer zaait en maait, maar de natuur zelf bepaalt of de oogst lukt. Die kracht van de natuur omschrijft Vellinga in haar gedichten.

Maar naast dat genieten van het wezen dient er gewerkt te worden. Brood op de plank. Die invulling van de natuur is ook in de poëzie van Vellinga verwoord. Het leven in een notendop volgt de seizoenen in een enkel jaar. Het zaaien, de groei en bloei, het maaien en oogsten, daarna het verdorren. De cyclus van het leven. Van bevruchting via opgroeien tot verouderen en sterven. Want nieuw leven ontstaat uit de dood. Eerst sterft iets af voordat het andere kan groeien. Dat is wat de boer zich realiseert en de dochter beseft. Dit leven op en van het land krijgt woorden in haar gedachten. Dit zijn in en door het land gaat voor mij leven door haar poëzie. Zij beschrijft de euforie van het landleven. Daarbij heeft ze oog voor het detail. Dat wat ik als gewoon, doodnormaal, beschouw. Ze leeft zich in. En ik volg haar. Ik treed in haar voetsporen terwijl ik de teksten in de bundel lees.

De strekking van deze bundel is dat ik dichtbij mijn oorsprong moet blijven. De grond waaruit ik kom en waarin ik ooit zal terug keren. Die aarde geeft rust. Daarmee, met die gedachte in het achterhoofd, kan ik de wereld ontvluchten. Met het boekje opengeslagen in de hand kan ik dit bestaan kort ontstijgen. Me een zandkorrel weten, een graspol of een kleiklomp. Of het zaad van graan dan wel biet of boon, tulp of lelie. Zo één met groeiend leven en het element dat zorgt dat wezen zijn is.

Hand in hand volg ik met haar de seizoenen, trek ik sporen over de landweg. “Tegen het einde / van de winterrust, / wanneer de lucht / zich vult met voorjaar”.  Zaaien en maaien, groeien en bloeien. Het is de natuur van de natuur. “In de graanvelden van april / laat jong groen zich parmantig zien, / gewoon wetend wat het te doen staat, / glimlachend van binnenuit”. Mijn zaaigoed vindt in haar gedichten een goede bodem om tot wasdom te komen. Sla ik het boekje dicht en sluit mijn ogen dan zie ik de ruige weiden voor me. En stap ik naar buiten kijk ik met andere ogen de velden in. Ruikt het uitrijden van de mest opeens minder vies. Vellinga laat mij het landschap beleven.

Janny Vellinga graaft zich figuurlijk diep in de materie in. Want ze weet dat één zijn met de natuur betekent dat je letterlijk met de blote handen in de modder wroet. Zo primitief op de knieën tussen de planten kruipt om elk ongewenst kruid er tussen uit te plukken. De boer van nu zit er echter letterlijk bovenop, hoog op zijn troon van zijn landbouwmachine, en niet meer figuurlijk er binnenin. De vooruitgang zit tussen zijn hand en de aarde, dat is al begonnen met de spade en de schoffel. Hoe meer afstand tot de basis des te minder oog voor wat er werkelijk toe doet.

Met Vellinga’s woorden kan ik dansen over de velden. In haar woorden zwier ik rond langs sloot en plas. Overzie ik de landen met de hand boven de ogen om zonlicht uit mijn blik te weren. Ga ik op de hurken voor dit machtige schouwspel. Ik kan die weidsheid maar nauwelijks aan en beleef de grootte op detail. “Kijk om je heen / door kinderogen, / dan zie je wat er / werkelijk toe doet”.

De kracht van landleven. Janny Vellinga. Gedichten en illustraties. Uitgeverij JF Books, 2023.

[veiligplekje]

Beppetaart

TAART UIT DE KOELKAST

Als je jarig bent in de zomer, ken je het ‘probleem’. Je wilt wel graag zelf een lekkere taart maken, maar op een warme dag zet je liever de oven niet aan. Dit recept is de oplossing: hij is te maken met koelkast, maar zonder oven. Kijk voor meer taarten uit de koelkast in Landleven juni 2022.

DIT HEB JE NODIG:

1 l melk

65 g custardpoeder

65 g suiker

1 rol beschuit

1 pak theebiscuitjes

½ tot ¾ pot aardbeienjam

ZO GA JE TE WERK:

Breng de melk tegen de kook aan in een pannetje.

Roer het custardpoeder met de suiker in een kom.

Voeg een flinke scheut hete melk toe en roer goed door met een garde.

Voeg dit mengsel toe aan de pan met hete melk en laat enkele minuten zachtjes doorkoken terwijl je goed blijft roeren.

Haal van het vuur en laat iets afkoelen.

Bedek de bodem van een springvorm met beschuiten; vul ook alle hoekjes en gaatjes goed op met stukjes beschuit.

Verdeel de helft van de custard over de beschuiten en strijk mooi glad.

Leg hier een laag biscuitjes op.

Verdeel de rest van de custard erover, strijk mooi glad en bedek met weer een laag biscuitjes.

Verwarm de jam in een pannetje en strijk over de taart.

Laat de taart een nacht opstijven in de koelkast en serveer de volgende dag met geklopte slagroom.

[wanderlandjournal]

[rijksmuseum-art]

Acht taferelen uit het Hollandse leven, 19??, Museum of the Netherlands

In zeven cartouches zijn kleine anekdotische taferelen en typen getekend die betrekking hebben op facetten van het leven in Nederland, zoals de Scheveningse visser, een melkmeisje en een zeeman. Naast het wapen van het Koninkrijk Holland zijn trofeeën van gereedschappen met betrekking tot het landleven en tot de kunst getekend. De onderrand is gevuld met een Hollands ijsgezicht.

http://hdl.handle.net/10934/RM0001.COLLECT.358255

[sketsj]

Caterpillar in our garden #rups #nature #caterpillar #hair #instanature #natuur #natuurfotografie #butterfly #rupsen #naturephotography #handmade #rupsjenooitgenoeg #wereldwinkel #buiten #flowers #hobbyfotografie #naturelover #landleven #vlinder #macro #insect #hiking #buitenleven #belgium #vlaanderen #naturelovers #photography #insect #wonderfull #macro (bij Ons Huisje - Muylle/Haegeman) https://www.instagram.com/p/CCUDSqNFgXr/?igshid=bj8ufeenehnv

[tinydehaan-blog]

Maisoogst... #maiskolf #mais #corn #maize #maisoogst #maisoogst2017 #harvest #agriculture #akkerbouw #platteland #landleven #rural (bij Friesland, Netherlands)

[ingelisedevries]

Het is hier zo mooi in dit landhuis. #oosterhouw #groningen #grunn #landhuis #rust #landleven #oudhuis (bij Oosterhouw)

[hildeshongarije]

Nieuwe tuinhulpen?

Zondag 2 juni 2019

We werken dit weekend met personeel …hahaha!  Sylvia en Gilles zijn donderdag in de late namiddag aangekomen … met nat en koud weer. We moesten zelfs de kachels aan maken om het een beetje aangenaam te kunnen maken.   Maar er hing beterschap in de lucht.

En ja hoor … vrijdag was het droog en probeerde de zon zelfs af en toe haar snoet te tonen.  Luc probeerde de moestuin … maar om bij de sla te geraken, had hij al plateauzolen.  Dus daar een beetje ‘landleven’ opdoen, was onbegonnen werk.  Gelukkig valt er in onze tuin wel meer te doen om groene vingers te kweken.  Na de middag was de bodem droog genoeg om ons aan het kersen plukken te wagen.

Heel handig dat Sylvia een maatje langer is dan ik … zo kunnen we op twee niveaus plukken.  Met ons yoghurtemmertje aan de arm, gaat het in sneltempo vooruit.  Waar we niet meer bij kunnen, wordt een hark als gereedschap ingezet.  Neen, niet om de kersen te harken, maar wel om de soepele takken naar omlaag te buigen.  We vormen een goed team : ik trek de takken naar beneden en Sylvia plukt alles waar ze nu weer bij kan!

Luc wil per sé nog een étage hoger geraken en gebruikt het trapladdertje.  Maar – zoals we reeds voorspelden – is de bodem nog niet genoeg opgedroogd en uitgehard.  De poten van het trapladdertje zakken weg en Luc maakt een (zeer elegante) sliding. Eerst lijkt het zonder erg, maar later op de avond blijkt hij toch zijn rug bezeerd te hebben.

De kersen worden meteen gesorteerd en schoongemaakt.  De ‘A-klasse’ houden we apart om gewoon van te smullen, de rest zal kersenmoes worden zodat we ook in de winter onze yoghurt kunnen opvrolijken!

Daarna is het gras voldoende gedroogd voor een maaibeurt.  Door de overvloedige regenval, kon dat nog niet eerder gebeuren en bleef het maar groeien.  En je weet … “als het gras twee kontjes hoog i”" … Onze interim-tuinhulpen krijgen eerst een beetje rijles en mogen zich dan uitleven op de zitmaaier.  

Hun hulp komt erg gelegen, want Luc krijgt steeds meer rugpijn, en het schokken en daveren op de maaier, doet helemaal geen deugd.

Zaterdag waren we uitgenodigd door onze goede vrienden in Ibafa om het dorpsfeest mee te vieren. Zoals altijd hangt daar een erg gezellige en gemoedelijke sfeer.  ’s Middags mogen we mee genieten van de verschillende soorten pörkölt en babgulyas op het binnenplein van het pijpenmuseum.  Voor de pijprookwedstrijd komen bussen deelnemers van verschillende uighoeken van Hongarije, maar ook van Kroatië en Servië!  Ibafa staat op de kaart hoor!  Op het voetbalterrein staan verschillende kinderspelen opgesteld: draaimolens, kegelspel en andere volksspelen.

In de tent, waar later op de avond het bal doorgaat, konden we een optreden van een dameskoortje smaken. Het senioren-dameskoor begon met rustige liedjes en kwam nadien helemaal op dreef met op-tempo-liedjes.

De zangboekjes vlogen aan de kant en … ja hoor … ze begonnen zowaar ook te dansen.  Seniorendans saai?  Vergeet het … wat een enthousiasme!  “Ma, ma, ma, mama ma mia ma ….”  De hele tent zong mee en klapte in de handen!

Vandaag bezochten we de markt in Pécs.  De paraplu’s mee, want er waren dreigende wolken te zien.  Maar het bleef droog.  Een wonder geschiedde volgens Gilles … de rommelmarkt leverde geen enkele aankoop op!  Maar we kregen wel honger en vooral dorst van het rondslenteren.  De oplossing was nabij … restaurant Piroska ofwel de Rode Kruiwagen kon ons echt bekoren.  Heel mooi interieur, terras, prachtig aangelegd tuintje rondom de parking ….

Het eten zelf was ook superlekker.  We hebben allemaal genoten van het tafelen en het gezelschap!  Dank je wel Sylvia en Gilles … de catering was super!

Daarna wilden we graag nog een beetje cultuur snuiven.  Dus werd het eiermuseum met een bezoekje vereerd.  Het is piepklein … juist één kamertje … maar het staat bomvol prachtig beschilderde, gesculpteerde en versierde eieren.  Van winterkoninkje tot struisvogel … van verschillende landen en in diverse cultuurstijlen … kasten vol!  

Foto’s nemen was niet toegestaan, maar Luc kon het weer niet laten en klikte toch enkele keren vanachter de catalogus …

Vanavond is het alweer de laatste avond.  Wanneer het leuk is, gaan de dagen veel te vlug voorbij.  Maar goed … binnenkort ligt de kalender voor volgend jaar weer klaar om in te vullen …