#ik moest delen

[ochtendstorm]

[wilgentak]

morgen mijn allereerste vrijgezellenfeest. mijn ouders zeggen dat mijn generatie traditioneler is geworden, omdat twee vriendinnen van mij deze herfst trouwen, één vriendin vorige week is gevraagd, en ik in ieder geval nog drie andere kan bedenken die sowieso ook gaan trouwen op een gegeven moment. misschien zijn we niet traditioneler, want niemand trouwt voor hun geloof, maar zijn we romantischer ingesteld.

[medusozoic]

[vergeetverzoek]

Ontbinding

Overal om me heen

is een jongen

die ik niet meer wilde vinden.

Je aanwezigheid

/je bestaan/

dringt zich aan me op

en ik weet niet hoe ik ermee om moet gaan

Je bent er niet eens

Niet echt

en toch kom ik je overal tegen

Wat heb je gedaan

Waar denk je aan

Leef ik zo veel in jouw gedachten dat je een brug hebt weten te spannen naar de mijne?

Zaag hem door

Snoei de bosjes met mijn naam

Bewandel je rode lijn door mijn leven, en veeg hem uit.

Hoe breng je een contactverbod uit tegen iemand die alleen in je hoofd tegen je praat

[echteliefde]

Home ♥ Échte liefde sinds 2009.

Het was een gewone avond in Tilburg, de lucht rook naar regen en avontuur. Ik had nooit echt stilgestaan bij de kracht van graffiti. Het leek altijd iets voor de rebellen onder ons die hun sporen nalieten op de muren van de stad zonder dat het écht iets zou betekenen. Tot ik Atilla ontmoette. Atilla was anders. Hij zag in graffiti geen rebellie, maar een kunstvorm, een manier om verhalen te vertellen, om gevoelens te uiten. Op een avond vroeg hij mij mee. “We gaan op pad,” zei hij, en ik ging mee zonder te weten wat me te wachten stond.

Die avond was de stad van ons. Atilla spoot zijn tag en trow up’s in vloeiende vormen terwijl ik op de uitkijk stond. De adrenaline van de nacht voelde als een gevoel waar ik wel aan kon wennen. Op een gegeven moment draaide Atilla zich naar me om met een glimlach. Hij stak een spuitbus in mijn hand en zei: “Nu is het jouw beurt. Creëer iets dat bij jou past, iets wat je blijft doen en wat jou omschrijft.”

Ik stond daar, stil, met de bus in mijn hand, niet wetend wat ik moest doen. Wat zou mij omschrijven? Wat zou ik keer op keer kunnen spuiten zonder dat het betekenis verloor? Toen kwam het woord: échte. Het voelde alsof alles op dat moment samenkwam. Ik wilde het écht doen. Niet half, niet even, maar écht. En dus spoot ik het woord op de muur, in dikke, duidelijke letters. “Echte.”

Toen was het verhaal nog niet compleet. We spraken die nacht veel, vooral over onze persoonlijke ervaringen, over liefde en falen, over Valentijnsdag, die voor ons beiden nooit echt goed was verlopen. Terwijl we anekdotes uitwisselden over slechte Valentijnsdates, kreeg het woord een nieuwe lading. Ik deelde mijn gedachte: “Wat als ik liefde eraan toevoeg?” stelde ik aan Atilla voor. En zo werd het: échte liefde.

Eerst spoot ik de woorden afzonderlijk, als twee losse delen. Maar al snel ontdekten ik dat het makkelijker was om ze aan elkaar te schrijven, sneller, vloeiender. De woorden smolten, en met het geluid van de spuitbus die door de nacht klonk als een geheel, het voelde alsof het één geheel werd.

Toen begon het echte spelen met vormen. Een hartje kwam erbij, dat werd omlijst met een aureool, een symbool van puurheid en iets hemels. Het uitroepteken werd creatief om het hartje gebogen, een krachtig statement. En onder het woord échte maakte ik een pijl in een boog, die richting het hart wees, waardoor het een glimlach kreeg alsof het symbool zelf blij was met zijn eigen bestaan.

Dit was niet zomaar een tag. Het werd iets groters, iets wat mensen raakte, iets dat zich verspreidde door de straten van Tilburg. Het échte liefde teken stond niet langer alleen voor een naam. Het groeide uit tot het Tilburgs Peace teken, een symbool dat verhalen vertelde, over liefde, over imperfectie, en over wat het betekent om écht te zijn.

Nu kijk ik ernaar en denk ik na. Waar vind jij échte liefde? Of misschien, wat betekent échte liefde voor jou?

[gewoonkarin]

Ik heb nieuwe tanden!!!

Al bijna twee weken. Geen kokhalzen meer en ik kan eten. Ze lijken sprekend op mijn echte tanden en eindelijk krijgt mijn gezicht weer haar eigen vorm. Heerlijk.

Ik maak weer afspraken want ik kan weer op pad zonder kleefpasta en moei bekkie. Een held van een protheticus, dat kan ik je wel vertellen.

Ga ik nu verder met de tuin voor het donker is maar dit moest ik even delen.

[floris-bos]

Op goed geluk dat degene het ziet!

We zaten tegenover elkaar in de trein naar Schiphol en verder op de stoelen naast een uitgang, ik moest er op Amsterdam Zuid uit en jij bleef zitten.

Jij had een koptelefoon op, en een soort hartige maar leuke tas.

Ik merkte al gelijk op hoe je op de muziek zat te tikken, waarna we voor het eerst elkaar aankeken. Vervolgens kwam er een moeder met kind bij ons zitten waar we beide om glimlachte. Ook liet je je telefoon vallen waarna ik hem voor je oppakte. Helaas was ik te verlegen om een gesprek te starten, ook omdat we beiden met onze koptelefoon op zaten. Hopelijk lees je dit en kunnen we wellicht een kopje koffie samen delen!!

[mberserik]

Ciao tutti!

Wat een eerste week; er is nog steeds geen duidelijkheid vanuit de verhuurder van het appartement (niet dat ik anders had verwacht). Ze reageren niet op appjes en nemen hun telefoon niet op...

In de tussentijd maak ik het mezelf gewoon lekker thuis in het appartement waar ik nu zit. Ik heb deze week vooral tijd besteed aan het verkennen van de buurt en de stad.

Ik stap tot nu toe iedere dag op mijn trouwe tweewieler om nieuwe routes te ontdekken. Ik hoop op die manier de weg een beetje te leren kennen. Naast fietsen ga ik ook één keer in de 2/3 dagen een stukje hardlopen om mezelf fit te houden ondanks alle pizza's, en om uiteraard nieuwe delen van de stad en de buurt te zien.

Omdat ik tot vrijdag geen school had, had ik mezelf deze week een doel gegeven: ik MOEST mijn eigen espressobar vinden! En... dat is gelukt!

Ik ben helemaal fan van espressobar Mamusca: espressobar, bibliotheek, kledingwinkel en flexwerkplek in 1! en dat alles op 20 vierkante meter en koffie voor €1, wat wil je nog meer?

Afgelopen vrijdag was het zover: de introductiedag.

Ik had er uiteraard heel veel zin in, want ik was al een week helemaal alleen in een vreemde stad waar ik niemand kende.

Bij binnenkomst werd ons gevraagd om een soort contract te ondertekenen waar de schoolregels en andere belangrijke zaken, zoals de dresscode (wat ben je voor modeacademie als je geen dresscode hebt), instaan. Nadat we dit hadden ondertekend, mochten we het lokaal binnen.

Er zit 1 andere jongen in mijn klas en daar ben ik naast gaan zitten. Hij heet Matthew en komt uit Ierland. Verder zijn er een stuk of 30 klasgenoten en ze komen vanuit heel de wereld: Cambodia, Suriname, India, Canada, Chili, Zuid-Afrika, Egypte, Australië en zelfs Rusland. Iedereen had er heel veel zin in!

Na de introductiedag ben ik met Matthew en zijn huisgenoot (die ook bij ons op school zit maar een andere opleiding doet) wat gaan drinken. Met hen ben ik uiteindelijk beland op een huisfeest ergens in de stad waar allemaal kunstenaars uit Milaan verzamelden. 4:00 kwam ik thuis bij mijn appartement. Het is een gezellige naborrel geweest dus ;)

Ik ben net klaar met de oriënterende Italiaans toets, waarbij de school kijkt in welk niveau ze je plaatsen voor de Italiaanse lessen. Deze zijn op zaterdagmiddag en komende zaterdag heb ik al een mondeling examen... Het studieleven is echt begonnen

Ik heb er zin in!

[devosopmaandag]

Innerlijke werelden

Ik stuurde vriendin J het portret dat Jan Veth (1864-1925) schilderde van zijn drie zussen*. Ze schreef dat ze heel lang en gefascineerd naar de afbeelding had zitten kijken en hoe die drie naar hun schilderende broer keken. Dat trof me, want hoe zelden ben je je bewust van het model dat naar de schilder kijkt. Met de schilder mee verandert de geportretteerde vanzelf van subject in object. Ik moest denken aan het portret van de drie gezusters Brönte door hun getormenteerde broer Branwell. Dat jammerlijk mislukte schilderij is nu van waarde voor onze perceptie van zijn beroemd geworden zussen, al worden we niets gewaar van hun innerlijk. Veths portret van Cornelia, Clara en Johanna doet precies het omgekeerde: hun innerlijke werelden dringen zich bijna aan mij op. Is Cornelia niet degene die kalmte brengt, goede raad geeft aan haar broer, die troost en aanspoort, en is Clara niet de felste, degene die vragen stelt, dingen wil weten, ongeduldig is, die haar hartstocht geheim houdt? Is Johanna niet de zwijgende, de observerende, de zachtjes lijdende, die haar broer benijdt om zijn talent en zijn vrijheid? Misschien klopt niets van dit alles. Maar het portret haakt direct in op mijn eigen binnenwereld.

Dat gebeurt ook in portretfoto's, maar het wonder van het geschilderde portret – nog iets waar ik me maar zelden bewust van ben, zo vanzelfsprekend is het – is dat er eerst niets anders is dan een wit vlak. Hoe virtuoos een schilder ook is, hoezeer hij ook kan varen op techniek en ervaring, er is altijd een wereld die het model meebrengt en die het wit bij voorbaat inkleurt. Didier Eribons schrijft in 'Het vonnis van de samenleving' over wat nodig is “om inzicht te kunnen krijgen in die woorden, blikken, gebaren en gevoelens van een bepaald moment”. De socioloog en filosoof die hij is noemt: “historisch perspectief, sociologische analyse, theoretische reflectie ...”. In Veths eerbiedwaardige portretten van de Nederlandse maatschappelijke, wetenschappelijke en culturele elite zal dat laatste zeker een rol gespeeld hebben.

Als hij zijn drie zussen schildert is hij slechts 21 jaar oud. Daar zitten ze voor hem: Cornelia, Clara en Johanna. Ze zijn samen kinderen geweest, al denk ik dat tussen hem en Cornelia vele jaren zitten. Hij schildert natuurlijk niet alleen wat hij ziet. Het kan niet anders dan dat met elk portret van een zus herinneringen een rol spelen. Hun gezichten zijn geen boeketten, geen bomen, kamers of landschappen maar 'zielen' die hem aankijken en die met hem de warmte van het zelfde huis deelden en delen, hun stemmen hebben zich met de zijne gemengd, blikken over en weer gegaan, er werd gelachen, voorwerpen gedeeld. Kinderen zijn ze van het zelfde huis. Dat alles schilderde hij hoe dan ook. Zijn vader kon het schilderij zeker waarderen, en zag goede gelijkenissen, al had hij graag wat meer zachtheid gezien ….

*'Het oog van Jan Veth' – Schilder en criticus rond 1900 | Dordrechts Museum | nog te zien tot 3 september 2023

[paardkipkoe]

Even over klimaat zeuren

Is het nou zo moeilijk? De wereld is gewend aan 280 parts per million CO2 in de atmosfeer. Dat getal is sinds 1800 aan het stijgen. Daardoor warmt de wereld op. Dat is een natuurwet.

Hoe snel die opwarming precies gaat, daar is nog geen natuurwet voor. Het gaat niet overal op aarde ook even snel. In maart was ik in Tromsø, boven de poolcirkel, waar het veel harder gaat: 5 graden warmer, terwijl de gemiddelde stijging 1,5 is.

Je zou zeggen dat iedereen moet kunnen narekenen dat het in ieder geval niet kouder gaat worden als we doorgaan met CO2 te stoken.

En warm is niet goed. De Sahara is bezig de Middellandse Zee over te steken. Waar we mensen uit Afrika die daarvoor op de vlucht gaan nog op niet al te vriendelijke wijze buiten fort Europe weten te houden - terwijl wij de temperatuur omhoog jagen, niet zij - wordt dat alweer een stukje lastiger als EU-genoten ook wat verder naar het noorden willen. Hoewel vrij verkeer van mensen niet betekent dat je in ieder EU-land kan gaan wonen zonder middelen van bestaan. Gedoe. Er komen ongezellige tijden aan. Nou is het leven in grote delen van de wereld al ongezellig en daar weten we ons aardig voor af te sluiten.

Waar ik naartoe wil is dat we hier niet doen wat er moet gebeuren. Van minder CO2 uitstoten gaat de temperatuur niet omlaag. Misschien gaat hij wat minder snel omhoog dan we allemaal vrezen, maar we zitten nu al aardig in de problemen. Ga maar even peilen hoeveel water er in het Gardameer staat.

En het kan best zijn dat ze in Italië nu net een heel slecht jaar hebben (net als vorig jaar), maar de trend is wel duidelijk.

En nu?

Ik ken mensen in de klimaatbeweging die het gebrek aan actie wijten aan domheid. Alsof mensen de som niet snappen die ik hierboven maak.

Dat lijkt me bezijden de waarheid. 75% van de mensen maakt zich hier zorgen over het klimaat. Wat dat precies betekent, weet ik ook niet, maar het lijkt erop dat ze de som wel snappen.

Het vervelende is alleen dat die mensen niks doen, of te weinig. Ik ben echt verbaasd als ik een keer met de auto naar mijn werk ga, de snelwegen staan gewoon helemaal vol. En ik als zie hoeveel kolen (niet de schoonste energie) er drie keer in de week naar Tata gaan, word ik ook niet vrolijk.

Het is me ook wel duidelijk dat de wereld er niet beter van wordt als ik niet meer in de auto stap, met die tien- of honderdduizend andere mensen die die keus ook hebben, of maken. Dus ik geniet er nog maar even van.

Intussen vraag ik me wel af waarom mensen niet aan preventie doen. Dit is gewoon een kwestie van preventie. Ik schrok me echt rot toen ik Martin Sommer in de Volkskrant schreef dat klimaatbeleid (net als stikstofbeleid) wel haalbaar en betaalbaar moest zijn. Voor een linkse journalist vind ik dat toch tamelijk achterlijk. Het klinkt net als de brandweer afschaffen, of de ziekenhuiszorg, omdat hij toch wel een beetje duur wordt.

Zit hier blinde paniek achter, angst om dingen te verliezen (lees Kahneman, angst voor verlies is een sterke drijfveer dan de hoop op winst) of gebrek aan voorstellingsvermogen?

Ik denk dat het laatste wel een rol speelt, in ieder geval bij mij. Ik weet dat de PPM's de verkeerde kant op gaan, maar ik kan me er toch moeilijk bij neer leggen dat allerlei dingen waar ik aan gewend ben, en die ik soms ook fijn vind, niet meer kunnen: vliegen, autorijden, spullen kopen, kaas eten. Wat ik daarvoor terug ga krijgen weet ik niet precies, maar ik geloof niet dat het me aanspreekt.

Het idee dat dingen die we al jaren doen (veel te veel mest uitrijden, veel te veel pesticiden, pardon, gewasbeschermingsmiddelen, spuiten) eigenlijk helemaal niet kunnen vind ik lastig.

Net zoals ik het lastig vind dat Europa rijk is om dat andere delen van de wereld arm zijn, en wij in staat zijn dat zo te houden. Ik ga hier geen zelfbeschuldigingssessie starten over het kolonialisme, want ik ben er zeker van dat iedereen die de kans krijgt andere mensen uitbuit, zeker als je die niet dagelijks ziet, of alleen op tv. Maar er zijn natuurlijk wel een paar dingen scheef.

Gaan we daar iets aan doen of laten we het erop aankomen? Meestal gebeurt het laatste. Er waren destijds weinig mensen die de Tweede Wereldoorlog niet hebben zien aankomen, maar weten is nog geen doen. En wat wel is geprobeerd, appeasement, hielp niet.

Bedoel ik nou dat we (geen idee wie dat zijn) pas in staat zijn iets te doen als het 10 mei 1940 is?

[veselinasboekenkast]

Onlangs…

Mijn beste lezers,

Nu dat de kerstvakantie begonnen is heb ik meer tijd om te lezen. Ik ben daarom begonnen met het lezen van een boek dat al lang op mijn kast lag, misschien iets te lang. Het boek heet The passenger van Ulrich Alexander Boschwitz. Het boek speelt zich af tijdens de tweede wereldoorlog in Duitsland. De protagonist is een man dat zeer plotseling moest vluchtten uit zijn huis en het nog niet echt begrijpt wat er gebeurd. Ik zit maar in het begin van het boek, dus kan niet zoveel informatie geven. Hij is ook niet zo lang, heeft zo'n 200 pagina's.

Ik ben best benieuwd wat er nog zal gebeuren. En zal zoveel mogelijk proberen om het met jullie te delen.

(hier nog een foto van de cover).

Veselina ☺︎

[jansiemons]

Gemeenteraadsverkiezingen 2024 Latem Deurle

Zonet beleefde ik het summum van democratische verheffing, of zoals mijn grootmoeder het altijd zei: "Het moment waarop we allemaal doen alsof we weten waar we het over hebben." Vandaag was ik zo’n verheven burger. Ik, een grijze man die altijd trots is op zijn gemeente, voelde de onontkoombare plicht om de toekomst van ons aller geliefde Latem & Deurle te bepalen. En ja, ik ben vandaag gaan stemmen. Met de grandeur van een koninklijke zwaan die, enigszins onhandig, aan land waggelt, stapte ik de stemlocatie binnen.

Het was een ochtend waarin de vogels hun beste kant lieten horen, alsof ze wisten dat ik vandaag het lot van Latem & Deurle in handen had. De vos, altijd zo'n slimme rakker, was allang teruggekeerd naar zijn geheime hol. Waarschijnlijk zat hij daar te gniffelen, wetende dat hij geen politici hoefde te kiezen. Een vos heeft het makkelijk, dacht ik nog. Geen verkiezingsborden die zijn territorium verstoren, geen loze beloftes die hem met de winterzon verblinden. Maar ik, ik was geen vos. Ik was een trotse stemgerechtigde die door de modder van beloftes moest ploeteren om mijn weg naar de waarheid te vinden.

Ah, de verkiezingscampagne, dat feest van slogans die zo leeg waren als een fles wijn na een familiefeest. "Voor een beter Latem en Deurle!" riepen ze. Maar ik vroeg me af: Beter voor wie? Beter dan wat? En waarom moest het überhaupt beter? Had de voormalige burgemeester de gemeenteschulden veel té veel laten oplopen? Waren de schepenen vergeten dat voetpaden bedoeld zijn om op te lopen en niet als kunstmatige hindernissen? De vragen waren eindeloos. Maar daar stond ik dan, met een potlood in de hand, als een ridder die zich voorbereidde op zijn laatste strijd.

Na weken van mijmeren over wat de politici wel of niet hadden gedaan—en laten we eerlijk zijn, dat ‘niet’ was meestal toch wel indrukwekkend—was het tijd om mijn beslissende rood gekleurde bolletjes te plaatsen. Elk bolletje, een klein drama op zich. “Zal deze kandidaat onze gemeente redden van de dreigende apocalyps van verkeersdrempels en te strakke fietsstraten?” “Zal deze schepen eindelijk de straatverlichting 's nachts laten branden, zodat ik niet meer struikel over een slapende kat bij het avondwandelen?” De spanning was te snijden.

Maar ik deed het. Met de vastberadenheid van een oude reiger, die even dreigt om te vallen terwijl hij zich uit het water trekt, zette ik mijn kruisjes, op dezelfde lijst. En bij het buitengaan voelde ik me net zo fier als diezelfde reiger. Als een trotse oude man die toch maar mooi zijn democratische plicht had gedaan. Ik had de toekomst in mijn handen gehouden, al was het maar voor een kort moment. Ik had onze gemeente weer een beetje dichter bij de redding gebracht. Of niet. Wie zal het zeggen?

Toen ik de kerk passeerde op weg naar huis, even stilstond en naar binnen keek, kwam een lichte melancholie over me heen. Zou dit de laatste keer zijn dat ik stemde? Zou ik ooit nog die opwinding voelen, dat vreugdevolle gevoel van verantwoordelijkheidsbesef? Misschien, misschien niet. Maar één ding wist ik zeker: ik heb vandaag gestemd, ik heb mijn deel gedaan. En met dat besef voelde ik me opperbest, alsof ik zojuist persoonlijk de democratie heb gered van een gewisse ondergang.

Nu al het verkiezingstoneel achter de rug is, kan ik me eindelijk weer richten op wat écht belangrijk is voor mij op mijn gezegende leeftijd: mijn mooie dorp bewonderen, de sluwe vos die ongetwijfeld een meesterplan smeedt, de eenden die altijd lijken te vergaderen zonder enige conclusie te bereiken, en de haas die me blijft negeren alsof ik zijn belastingaanslag ben. De overvliegende ganzen schreeuwen weer hun gebruikelijke onzinnige bevelen, en de Herdwickschapen staan er in de Meersen, zoals altijd, bij alsof ze de diepste geheimen van het universum kennen maar weigeren ze te delen. Misschien ben ik dan niet zo sluw als die vos, maar ik ben minstens zo fier als een reiger die net een kikker heeft verorberd – en dat is alles wat je nodig hebt om jezelf op de borst te kloppen in dit democratische woud.

zondag 13 oktober 2024.

[bruijnjuffie]

Muziek, video's en meer: Xender maakt delen super eenvoudig!

Hallo allemaal.

Ben jij op zoek naar een coole manier om jouw favoriete muziek, video's en games te delen met je vrienden, dan heb ik een geweldige tip voor jou. Namelijk de Xender App. Dit is echt precies wat je nodig hebt als je van entertainment houdt. Ik laat je in deze blog kennismaken met allee toffe functies die Xender biedt!

Via Xender kan je alles snel en makkelijk delen met je vrienden.

Je kent vast wel het gevoel dat je een toffe video tegen komt en je deze graag direct wilt delen. Xender is dan de oplossing voor jou want via deze app kun je deze video direct versturen!

De app werkt echt heel simpel. Je opent de app, kiest wat je wilt delen en hoppa, het bestand is verstuurt en je vrienden ontvangen het in een paar seconden. En als jij iets tofs van een ander wilt ontvangen, dan werkt het net zo eenvoudig en kan je hun bestand ook snel en gemakkelijk bekijken of beluisteren. Heel eenvoudig, zonder lange wachttijden. De app is te gebruiken via je telefoon, maar ook via je computer werkt het gemakkelijk.

Direct downloaden op je computer of telefoon

Weet je wat ik het gaafste vind van Xender? Dat je de video’s die je te gek vindt en graag wilt bewaren, direct naar je telefoon op je harde schijf kunt downloaden. Je hoeft hier niets ingewikkelds voor te doen of je hebt geen extra software nodig. Binnen een paar klikken, staat de video die jij leuk vindt op je telefoon of computer.

En weet je wat echt vet is. Als je van de video graag een MP3 wilt maken om de muziek af te kunnen luisteren, dan maakt Xender in een paar seconden een audiobestand, dat je overal en altijd kunt beluisteren. Want in de app zit een ingebouwde converter. En het allermooiste. Je kan alles bekijken en beluisteren zonder internet.

Ook het afspelen gebeurt in de app

Ik heb nog iets tofs te vertellen over Xender want weet je dat de app ook een ingebouwde muziekspeler en videospeler heeft? Ja echt waaf! Het is mogelijk om je favoriete video’s in de app te bekijken en ook je meest gewilde muzieknummers af te spelen, zonder dat je gebruik moet maken van een andere app. Hierdoor is Xender echt super handig en gebruikersvriendelijk. Dit is voor mij persoonlijk de reden dat ik de Xender app graag gebruik omdat ik alles op één plek heb.

Ook anderen vertellen dit

Mocht je mij niet geloven, ook veel van mijn vrienden zijn enthousiast over Xender. Één vertelde mij: “Xender is geweldig, ik moest voor een feestje een playlist samenstellen en delen met de jarige. Dit ging snel en heel gemakkelijk. Heerlijk delen zonder gedoe!”

Een collega vertelde: ""Ik download altijd de leukste video's en luister ze als muziek. Zo chill!"

Deze ervaringen vertellen ook nog maar eens wat voor een toffe app Xender is.

Waarom nog langer wachten; download de Xender app.

Heb ik je overtuigt wat de Xender app allemaal te bieden heeft, dan is het nu tijd om de app te downloaden en het zelf te ervaren! Ga snel naar Google Play of de App Store en begin vandaag nog met het genieten van het delen, beluisteren en bekijken van je favoriete video’s en muziek!

Voor meer informatie, bezoek www.xender.com.

Met deze blog hoop ik je een goed beeld te hebben gegeven van de geweldige functies van de Xender App. Vergeet niet om je eigen ervaringen te delen en te ontdekken hoe deze app jouw digitale leven kan verbeteren!

[peecee-columns]

Nieuwe ervaringen, nieuwe verhalen, nieuwe kansen

‘Vrienden van me zeggen vaak dat ze alleen tijdens vakanties lezen; in de drukte van alledag vinden ze het makkelijker om de tv aan te zetten. Maar hoewel je bij die serie, in het theater of in de bioscoop met een personage mee kunt leven, word je er nooit meer dan toeschouwer…’, schreef auteur Gilles van der Loo in de boekenbijlage van De Volkskrant. Hij heeft gelijk, want wanneer je daarentegen een fictieboek leest, word je juist zélf aan het werk gezet. De schrijver heeft immers het voorwerk gedaan door woorden en zinnen in een dusdanige volgorde te zetten om zodoende je eigen voorstelling te mogen creëren bij het verhaal. Kortom: het script ligt vast, jij geeft er je eigen invulling aan.

Terwijl ik het artikel las en erover nadacht, moest ik ondertussen, met vooruitwerkende kracht, denken aan het nieuwe schooljaar. Ook dan worden er namelijk weer talloze verhalen, voorstellingen en ervaringen verteld, beleefd en opgedaan. Ondanks de wetenschap dat de vakantie een moment is van afschakelen, ontspannen en weer opladen, besloot ik toch de schoolmail te checken. Het script voor het nieuwe schooljaar, in de vorm van het lesrooster, verscheen op mijn beeldscherm. Voordat ik de laptop dichtklapte begon ik me een voorstelling te maken van wat er ging komen. Vooralsnog een onmogelijke taak.

De aanvang van een nieuw schooljaar is altijd weer een spannende tijd. Of het als docent nu je eerste, tiende of vijfentwintigste jaar voor de klas gaat worden. Ondanks het vastliggende script van het lesrooster - de kapstok waar het jaar aan wordt opgehangen en door wordt vormgegeven - ga je nieuwe uitdagingen, frisse avonturen en misschien nu nog onontdekte ontwikkelingen tegemoet. De ervaringen zullen medio juli 2025 weer eindeloos divers zijn en aan ieders persoonlijke non-fictieverhaal zal weer een hoofdstuk toegevoegd worden.

De leerlingen hebben inmiddels ook hun script voor het nieuwe jaar ontvangen. ‘Wie wordt jouw mentor?’ ‘Heb je ook meneer X voor geschiedenis?’ ‘Bij wie zit jij allemaal in de klas?’ ‘Heb je er al zin in?’ De gangen zullen weer volstromen, de klaslokalen zullen elk lesuur weer worden gevuld. Het rumoer is weer aanwezig in het gehele gebouw. Evenals de zorgen en de spanningen die sommige leerlingen ongetwijfeld, in hun soms veel te zware rugzak, zullen meenemen. Voor een aantal leerlingen zal een nieuw schooljaar niet enkel aanvoelen als het mogen ervaren van nieuwe kansen. Hun rugzak is namelijk vaak al vol, nog voordat de benodigde boeken en schriften erin zitten.

Het vieren van cognitieve successen kan alleen worden bereikt wanneer de leerlingen zich gezien en gesteund voelen, ze hun zorgen mogen delen en er op die manier ruimte is om zich te kunnen ontwikkelen. Schoolpedagoog en schrijfster Astrid Bakker schreef in haar boek Laagje voor laagje onder andere over haar leerling Guus. Doordat hij in zijn jonge leven al veel heeft meegemaakt, zit zijn hoofd vol met zorgen en verdriet. Om hem te laten zien dat hij er niet alleen voor staat, vult ze samen met hem een plastic tas met spullen en laat Guus voelen hoe zwaar de tas is. De inhoud staat symbool voor de zorgen en het verdriet van Guus. Wanneer ze hem vraagt om ieder een hengsel van de tas te dragen, voelt deze opeens een stuk minder zwaar. Guus snapt de vergelijking, het lucht hem op om te weten dat hij er niet alleen voor staat. Het script ligt ook voor Guus vast. Met passende hulp zal hij gaan proberen een positief verhaal van het nieuwe schooljaar te maken. Net als de bijna een miljoen andere middelbare scholieren in ons land.

[wilgentak]

ik was achttien en woonde net op mezelf in een vreemde stad. ik had een bucketlist van ervaringen die ik gretig afstreepte. hij keek me verliefd aan en ik dacht, oké, jij mag wel degene zijn die me wakker houdt, want jij zal me nooit in de steek laten, want jij zal altijd degene zijn die meer van mij houdt dan ik van jou. we zoenden mijn eerste zoen op het balkon van de ronda na het kerstdiner, hij zei dat ik niet zo ongemakkelijk moest doen, ik stopte met ratelen en keek hem aan, en hij kuste me. ik herinner me de groeistrepen op zijn onderrug. ik herinner me de eierkoeken die hij at als ontbijt. ik herinner me hoe ik continu met hem appte en mijn moeder dat gelijk doorhad en vroeg: oké, wie is het? ik herinner me hoe pijnlijk de seks was (was die ooit fijn met hem?), pas vier jaar later kreeg ik mijn diagnose (waarom zei hij niet dat ik naar de huisarts moest? hij was ook nog maar twintig). ik herinner me dat hij het uitmaakte, en ik een dag later dacht, prima, maar hij toen met spijt voor mijn deur stond, en ik ons nog een kans gaf. ik herinner me zijn oma, hoe ik op haar rouwkaart stond, ook al wist ik dat wij het niet zouden uithouden. ik herinner me twee keer vastenavend, al zijn tantes, ooms, neven, nichten dronken op de straten van krabbegat. ik herinner me hoe ik niet met hem kon praten, ik denk dat hij zijn gevoelens niet goed kon delen, en ik denk dat ik te bang was. ik herinner me zijn bestuursjaar, hoe mij dat inspireerde om hetzelfde te doen. ik herinner me zijn zus, broer, moeder, die nadat het uit was nog steeds aan hem vroeg hoe het met mij ging. ik herinner me hoe ik alleen weekendjes weg met hem ben geweest, omdat ik het zo lastig vond mezelf te zijn en ik uitgeput was na slechts een dag samen. ik herinner me dat ik een uitvoering van rent in de stadsschouwburg zag, en me realiseerde dat het klaar was, als ik nog maar een dag had om te leven, dan wilde ik niet samen met hem zijn. ik herinner me zijn verjaardag, en vraag me af of ik die ooit zal vergeten. ik herinner me dat hij mijn verjaardag vergat. ik herinner me dat we samen twin peaks keken. ik herinner me zijn gemillimeterde haar, hoe mijn oma zei dat hij leek op een jonge frank sinatra, ik snapte het wel, het waren de blauwe ogen, mond, lach. ik herinner me het dansen met hem, opgaan in de muziek ergens op de nobelstraat of janskerkhof of k-sjot. ik herinner me dat ik voor het eerst huilde in zijn bijzijn toen ik het uitmaakte.

[zezienmerollen]

Levend verlies

Afgelopen weekend was ik op de bruiloft van vrienden. Het was een heel mooie dag, vol sfeer en een heleboel liefde. De ceremonie op een prachtige heuvel met uitzicht, cocktails drinken in de namiddagzon, eten aan lange en mooi versierde tafels, iedereen dwars door elkaar heen. Speeches van de families, gesprekken met mensen die je wel of niet al kende. De eerste dans.

Die bestond uit twee delen, die dans. Eerst het bruidspaar zelf, hun moment samen. Daarna werden de gasten expliciet uitgenodigd mee te doen. Ik stond als één van de eersten op mijn voeten. Want dansen, ja, dat vind ik leuk! Ik ben er niet enorm goed in, maar vind het wel heel lekker. De muziek in m'n lijf voelen, mee in dat ritme, hoofd uit, je snapt me wel.

En later realiseerde ik me dat ik dat nog niet gedaan had sinds ik gehandicapt ben geworden. Op het moment zelf stond ik daar niet bij stil. Maar ik heb me ook geen seconde afgevraagd of ik het wel zou kunnen. Ik kan in beperkte mate staan en lopen en voel de grenzen van mijn lijf daarin duidelijk. Zolang ik die aan zou houden, kon het alleen maar goed gaan toch? Ik hield geen rekening met een andere mogelijkheid.

Er bestaat zoiets als levend verlies. We kennen het allemaal, alleen weten we niet altijd dat er een naam voor is. Denk maar aan de rouw die je kunt voelen als een vriendschap stukgaat, een relatie eindigt, je kind ziek wordt. Er is niemand dood, daar zit de afsnijding in je leven niet in, maar de rouw is min of meer dezelfde. En de rouw om een overledene houdt een leven lang aan, maar bij levend verlies is dat soms nog sterker. Want de bron van de pijn leeft net als jij door.

Het nummer dat gespeeld werd, was "Break my soul" van Beyoncé. Ik had mijn partner gevraagd me omhoog te houden, helpen stabiliseren. Want ja, lange dag, moe lijf, niet het beste moment om overeind te zijn. En overeind zijn is al lastig in the best of days. Maar met hun sterke warme lijf naast me twijfelde ik er niet aan dat ik dit zou kunnen.

Alleen kon ik het dus niet.

Al heel snel moest ik gaan zitten, gebaarde naar mijn partner dat die lekker door moest dansen en plofte beduusd op het bankje. Wat was dát nou? Wat ging daar mis, waarom lukte het niet? Ik ben niet goed in dansen, maar wél heel muzikaal. Een ritme oppikken is voor mij geen moeite, dat doe ik in mijn slaap, dat voel ik in mijn lijf. Ik hoef alleen maar te volgen. Of hoefde, want dat was één van de dingen die misgingen.

Dansen voelde alsof ik een vierkante pen in een rond gat probeerde te rossen. Alsof ik Frans sprak en iedereen om me heen hardnekkig Portugees. Wat gebeurde hier? Had ik misschien echt teveel gedronken? Nee, dat viel wel mee, en was eerder ook nooit een probleem geweest. Dit had ik nog nooit in mijn leven meegemaakt.

En toen realiseerde ik me dat ik niet eerder had geprobeerd te dansen en dat dát waarschijnlijk was wat er mis ging. Wat een klap. Alsof iemand me vol op mijn neus hoekte. Kan Beyoncé nog zo hard zingen "You won't break my soul", die van mij barstte op dat moment toch wel een stukje.

Dit soort klappen heb ik in het begin van mijn ziekte héél veel gehad. Dingen die niet meer lukten, alleen nog met aanpassingen konden of überhaupt voor altijd voorbij waren. Gehandicapt worden, zeker als je al volwassen bent, is één en al levend verlies. Je kunt niet anders dan het accepteren. Ermee dealen of doodgaan, meer opties heb je gewoon niet. Maar dat maakt de pijn niet minder verblindend. En blijkbaar is die pijn na ruim twee jaar nog net zo scherp.

Ik was, en ben, er kapot van. Gelukkig heb ik erover kunnen praten met lieve vrienden, waarvan eentje met dezelfde ziekte als ik zonder woorden herkende wat ik had meegemaakt. Ze beschreef het aan mij voor ik haar de details had verteld. Dit komt dus vaker voor. Mijn research heeft dat ook bevestigd. Dat is altijd dubbel: troostend, want ik beeld het me niet in en ben niet alleen, en verdrietig, want het is niet aan iets anders toe te schrijven dat makkelijk op te lossen is.

Vandaag heb ik in de douche hard gezongen en a capella ritme mee getikt en geklapt. Ik moest even voelen dat niet alle muzikaliteit van me gestolen is. Dat hielp. En ik ga het wel weer terug opeisen voor zover dat kan, door te dansen vanuit mijn rolstoel. Dat kan. Maar daar ben ik pas als ik dit nieuwe stukje levend verlies een plekje heb kunnen geven. En heb geaccepteerd dat, hoeveel er ook wél goed gaat (en ik ben echt een gezegend mens), de ervaring van dit soort rouw waarschijnlijk voor de rest van mijn leven blijft.