#het lukt me gewoon niet meer

[medimelody]

1u37, en nog geen slaap. Ook geen zin in... Te veel schrik... Sinds gisteren terug in mijn dagboek beginnen schrijven.. wat niet goed lukt, het is lang geleden en mijn leven is nogal complex. Ik heb uiteindelijk besloten van ni alles op te schrijven wat er gaande is, maar gewoon wat er in me opkomt. Dat lukt ietsje beter.

Ik kwam ook net te weten dat mijn geschrift duizend keer slordiger is dan iets meer dan een half Jaar geleden. Ik denk dat dit ook wel iets te maken heeft met dat ik me nu nog slechter voel Dan hoe slecht ik me toen al voelde...

Ik probeer nu wat rust op te zoeken met muziek, terwijl toon naast mij licht ❤️

[gewoonkarin]

Flexibel.

Ik zei vandaag op het werk dat mijn flexibel op is. Dat is ook zo. Ik kan niet meer buigen want ik barst. Ik ben er boos, verdrietig en moe van. Probeer te plannen waar ik blij van word maar ook dat lukt niet. Mijn planning voelt ondergeschikt aan andermans planning.

Het zit nu zo hoog dat het mijn humeur verpest en mijn reactie op onverwacht is niet leuk te noemen. Het liefste kruip ik weg in een hoekje en slaap tot het rustig is en ik tijd voor mezelf krijg. Dat gevoel ken ik nog van toen ons ma haar leven verloor. Als het niet goed met me gaat wil ik verdwijnen.

Het is half 1 ‘s nachts en om 5 uur gaat de wekker weer. Ik kan niet slapen van de onrust in mij. Die onrust moet eruit. Ik had vrij genomen volgende week om te gaan verven in huis en andere klussen te verrichten. De planning was 5 dagen alleen. Overdag dan. Nu bleek dat het 3 halve dagen werden. Ik heb mijn verlof ingetrokken. Ontspannen verven met een tijdsdruk levert niet op wat ik nodig heb. Ik was gisteren de hele dag uit mijn humeur. Vandaag trok het wat bij maar toen bleek dat mijn volgende poging om vrij te plannen hetzelfde resultaat opleverde. Weg humeur.

Mijn vaste poetsdag op donderdag is ook zo’n dag die zelden volledige poetsdag is. Vrije dagen van school, lesuitval, vakantie. Er zijn maar weinig donderdagen waarop ik zonder tijdsdruk heb kunnen poetsen.

Wat zeur je nou zal menigeen denken. Dat wil ik ook niet maar ik heb nou eenmaal tijd alleen nodig. Tijd om te kunnen nadenken, herberekenen in mijn hoofd, plannen en het rijtje weer op volgorde zetten. Mijn omgeving wordt er beter van als ze me laten op dat punt.

Ik deed dat op de tuin maar ook daar wordt het lastiger. Mensen die willen praten, minder tijd alleen want mijn lief gaat vaker mee en mensen die me van mijn werk afhouden en ik die aangeef dat ik door wil gaan maar dat wordt genegeerd.

Misschien is het dat ook wel. Dat ik iedereen de kans geef om over mijn grenzen te gaan. Dat ik, als ik mijn grens aangeef, het niet anders dan rottig uit mijn strot kan laten komen. Dat ik dat daarom niet snel doe.

Tot nu. De flexibel is op. Als ik niet op mijn gemak kan poetsen op donderdag poets ik niet. Als ik geen vijf dagen achter elkaar kan klussen blijft de verf staan. Ik ga niet naar wat voor activiteit dan ook of het moet te doen zijn met mijn tanden (dat is nog steeds een en al kokhalzen) en ik moet er blij van worden.

Verder ben ik er gewoon even niet. Ik ben mezelf even niet.

Ik kan nog 4 uur slapen.

[fransopdefiets]

10-6 Byrup

Gisterenavond was er alleen een pizzeria open, het werd de vegetariana en die was zeker niet slecht.

Vanmorgen om 7 uur stond er een ontbijt voor me klaar in een uitgestorven hotel, ik was de enige gast. Personeel zag ik ook niet, maar wel een warm eitje, vijf pakken vruchtenyoghurt (met verschillende smaken) verse broodjes, worst, kaas, muesli, kortom het was compleet.

Om half acht ben ik onderweg en het lukt me zowaar om tegen negenen lekkere koffie te vinden bij de warme bakker van Vejen, een waar trefpunt voor bejaarden. De wind komt wat meer van opzij vandaag, maar ik krijg regelmatig een duwtje in de rug. Veel dreigende wolkenformaties, maar er valt geen regen van betekenis meer uit.

Ik fiets deels een variant op de route van 2017, iets meer grindwegen en ik kom niet meer langs Kragelund. Waar ik wel weer langs kom, is Kollemorten (Sint Maarten zeggen wij, zij zeggen dode Maarten) en de Petrusbron. Dat is een soort natte kuil in het weiland en ik loop er naar toe om de zegen over mijn knieën af te smeken, dat heeft in 2017 ook goed geholpen. En ik bezoek het middeleeuwse kerkje dat er vlak bij staat.

Onderweg zie ik nog een jonge vos in een weiland die zo onder het prikkeldraad door op een rijdende auto afrent. Pas op het laatst realiseert ie zich dat dat geen goede actie is en hij keert weer om.

De laatste 20 kilometer naar de camping zijn pittig, veel klimmetjes over grindwegen.

Als ik om half vijf bij de camping aangekom is de receptie gesloten, maar er hangt het verzoek om je plek te boeken en te betalen via de website. Dan kom in je onbegrijpelijke Deense keuzemenus terecht en de mededeling, sorry the english site is under construction. Ik besluit dan maar gewoon de camping op te fietsen en kom prompt een Nederlandse caravan met inwoonster tegen. Ja de douches zijn gewoon open en je hebt geen pasje nodig. Als ik onder de douche stap zie ik nog wel een soort chiplezer aan de muur, maar zonder chip geeft ie ook warm water. Zo nou ben ik benieuwd wie er morgenochtend het eerste op is, de receptionist of ik.

Gefietste afstand 103 km

Gefietste tijd 7:30

Afstand tot de Noordkaap zoals een vogel vliegt: 1.856 km

[autimind]

Je bent niet stuk.

Als eerste bericht op mijn inmiddels Nederlandstalige tumblr plaats ik een kopie van een ouder stukje dat ik ooit schreef op LinkedIn. Het is inmiddels een heel eigen leven gaan leiden en is herplaatst door een zorgorganisatie en wordt gebruikt bij psycho-educatie en trainingen. (Ja, ik ben trots.)

Tijdens de komende Autisme Week zal ik elke dag plaatsen.

Autismediagnose? Je bent niet stuk!  

Wat mij het meeste opvalt aan nieuwe deelnemers aan mijn gespreksgroep voor volwassenen met autisme, is dat ze vaak zo vol wrok en verdriet zitten. Vaak genoeg hebben ze een gloeiende hekel gekregen aan psychiaters. Bijna altijd komt dat voort uit de boodschap die ze gekregen hebben bij hun diagnose: Autisme Spectrum Stoornis. Dat impliceert: u bent stuk, u bent kapot.

Vaak genoeg wordt die boodschap herhaald door latere hulpverleners. Methodes als Geef me de 5 en Ik ben Speciaal – ook in de nieuwere versie – geven allemaal keurig lijstjes met ‘kenmerken’ van autisme en presenteren die als een lijst van wat er allemaal mis met je is. Door alleen maar te spreken in termen van stoornis en gebrek – en de rest van de maatschappij zonder verdere toelichting als normaal te beschouwen – pathologiseren ze de ervaring van de cliënt. Als je het stempel autisme krijgt dan krijg je maar al te vaak het idee dat je belevingswereld inherent ziek is.

In de handen van een kundige hulpverlener kan er overigens heel veel goeds worden bereikt met genoemde en andere methodes. Ik ken er minimaal één die echt z’n cliënten verder helpt. Helaas wordt er in de opleidingen niet of nauwelijks aandacht besteedt aan een andere, betere, gezonde manier van kijken.

Autisme is een neuro-motorische verandering, stoornis zo je wilt, die een sociale handicap oplevert. Waarom ontstaat die handicap? Doordat de maatschappij geen afwijking accepteert in sociaal gedrag, iemand die net wat anders is onverbiddelijk afwijst. En dan wordt ons verweten dat we ‘star’ zijn?

Star gedrag? Ik noem het in de meeste gevallen rechtlijnig.

Dingen letterlijk nemen? En waarom niet? Hou je dan ook aan je woord.

Ziet niet of moeilijk grote verbanden? Dat kan maar die verbanden zijn lang niet altijd juist en iemand die de details kan zien is goud waard.

Waar vind je nog werknemers die zich volautomatisch diep verdiepen in hun werk, binnen de kortste keren alles weten van hun onderwerp en niet stoppen als het gaat om de klus geklaard krijgen? Akkoord, ‘sociaal onhandig’ zal vast een terecht label zijn maar zoals ik ernaar kijk wordt er voor hem/haar/hen domweg geen ruimte gemaakt bij de koffie-hoek.

Ik heb niks hoeven doen om autistisch te zijn, maar ik schaam me niet. Mijn manier van kijken naar het leven is een valide manier, een variant die er ook mag zijn. Mijn ervaringswereld is niet minder geldig en in sommige gevallen zelfs meer geldig. In andere gevallen weer niet.

Daarom wil ik mijn nek uitsteken hier. Voor al die anderen, speciaal voor die mensen met  neurodiversiteit en auti-mensen die net hun diagnose gekregen hebben. Tegen hen zou ik heel graag even kort en zachtjes maar toch duidelijk willen zeggen…

Je bent niet stuk.

Je bent gewoon okay zoals je nu bent.

Je bent welkom en mag er zijn.

Je bent niet stuk. Je hoeft niet non-autistisch te worden. Dat lukt toch niet. Wat je moet doen is de beste autist worden die je maar kan zijn.

Je bent niet stuk.

Tegen alle overige mensen zou ik willen zeggen: autistische (en andere neurodivergente) mensen hebben een stem, ook als ze die niet hoorbaar kunnen gebruiken. Zonder uitzondering. Wil je helpen en een bondgenoot zijn of heb je gewoon even wat sympathie… luister. Luister naar mensen en help hun beleving van de wereld te verspreiden. Zo doe je goed.

[phoenix-positivity]

I didn't scream

but I wanted to scream so badly

help me, please help me

but they just walked by, those people

they didn't know any better

did I look at them?

did I try to beg with my eyes?

I do not know

I know the world paused at that time

we both looked at those people

me, with hopeless desire to be saved

and you, probably with the fear of being discovered

afraid that I would call for help

but you had me entrapped in such a way

that I no longer dared to

I would have loved to scream

can you please save me

but I couldn't

-

ik heb niet geschreeuwd

maar ik wilde zo graag schreeuwen

help mij, help mij alstublieft

maarze liepen gewoon voorbij, die mensen

zij wisten ook niet beter

heb ik hen dan aangekeken?

heb ik toch geprobeerd met mijn ogen te smeken?

dat weet ik niet

ik weet dat de wereld

op dat moment pauzeerde

dat wij allebei keken naar die mensen

ik met hopeloos verlangen om gered te mogen worden

en jij waarschijnlijk met de angst om ontdekt te worden

en angst dat ik om hulp zou roepen

maar ik was al zover betoverd

dat ik dat niet meer durfde

ik had zo graag geschreeuwd

kunt u mij alstublieft redden

maar het lukte niet

[mijnche]

QUEER

30 januari 2025 Lab111 Met Mol & Anky 2/5 sterren

Wajo ja bagger dit hoor

De film begon met dat intro, hoe heet dat met al die namen van mensen die aan de film hebben meegewerkt, van hele mooie shots van spullen van william lee, prachtige foto’s. Lettertype van namen en functies, zei ik tegen Ank, leek op Call Me By Your Name lettertype. Bleek achteraf dat het van dezelfde regisseur is dus good eye. Maar ok, niet moeilijk om te zien. Ook zelfde regisseur als Challengers, dus je zou denken; deze film vind je dan ook goed. Het antwoord is helaas nee!!!

Nog nooit gehad in een film dat ik meermaals dacht: nu loop ik weg. Achteraf hadden Mol en Ank dat idee blijkbaar ook, dus dan kunnen we wel concluderen dat het voor ons echt niks was. De set was echt heel mooi, mexico stad jaren 50, en ergens leek het heel erg op een filmset wat ik dus wel leuk vond (denk niet dat dat de bedoeling was, maar zo hoe het werd gefilmd en het aanzicht deed mij daaraan denken). Het zag er ook mooi uit daar, kleurrijk en fijn, en de spelers pasten goed in het decor.

Daniel Craig en die gast die speelden heel goed, daar was echt niks op aan te merken. Dat waren dus ook de twee sterren: 1 voor de scenery en 1 voor de acteurs. Voor de rest heb ik echt even geen sterren meer uit te delen voor deze film. Daniel speelt William Lee aka Bill of Lee, die elke dag zuipt en drugs doet en jongen mannen oppikt om seks mee te hebben. Dan ziet hij Eugene (wat ik echt een vreselijke naam vind trouwens) en hij raakt geintrigeerd door Eugene en wil de hele tijd bij hem zijn & raakt verliefd op hem. Eugene is eigenlijk niet gay of queer beweert hij, hij ‘treed gewoon uit zijn lichaam’, ok. Soms hebben ze dus seks en dan mag Bill even een tijd niet aan hem zitten, want anders wordt het te queer denk ik?

Het was een hele slome film, waarin verder dus echt niks gebeurde. Wat wel gaaf was om te zien is hoe ze vaak hele gesprekken hadden door elkaar gewoon aan te kijken, en je heel veel kon zien aan hun houding en mimiek. Ik dacht dat de film ging eindigen toen er dat shot van 10 minuten lang was dat Bill heroine aan het doen was in zn kamer, maar nee het ging door. En toen dacht ik: nu is het klaar, Eugene heeft gezegd dat ie meegaat naar Zuid-Amerika en nu krijgen ze beiden wat ze willen, Bill wil Eugene en Eugene wil de wereld ontdekken en vrij zijn (en als hij daarvoor met Bill moet optrekken, prima).

Maar nee, de film ging dus door. En daar waren de makers van deze film mij kwijt. Ik was geirriteerd dat het doorging. Het was prima, de film was prima 3 wellicht 4 sterren. Maar nee. Bill was obsessed met Eugene en wilde steeds maar meer, en had gelezen over een manier om telepatisch te denken met elkaar. Via een drug, yagé aka ayahuasca. Dat gingen ze opzoeken, en daar begon eigenlijk 40 min lang een psychedelische trip waar je als kijker dus ook in zat. Het voegde echt zo niks toe. Er was dan een shot wat wel vet was dat ze elkaar knuffelden en hun lichamen in elkaar smolten, en dat de armen van elkaar onder elkaars huid kwam enzo (weet niet hoe je het moet omschrijven), maar na 2 minuten was je daar ook wel klaar mee. Wat vond ik dat erg toen het gewoon zo downhill ging voor mij, en ik forceerde mezelf echt om open te zijn hiervoor, maar dat lukte me echt niet.

Ik begrijp hands down als dit een van de beste performances is van Daniel Craig, en hij deed het ook echt goed. Maar de film en sich was gewoon bagger, zou deze echt nooit meer willen zien.

Wil wel dat iedereen ‘m gaat kijken zodat we erover kunnen sparren en dat mensen kunnen lijden net als ik en kijken of andere mensen deze wel goed vinden.

[jurjenkvanderhoek]

SIDO MARTENS ZET EEN PUNT: ZIEZO

In de introductie adviseert hij mij de 75 liedjes op zijn album ZIEZO te doseren. Om het beluisteren uit te smeren over een aantal dagdelen verdeeld over een periode van weken, desnoods maanden. Dit om 'oververmoeidheid van gehoor en overprikkeling van de geest te voorkomen'. Echter ben ik dwars, altijd al geweest, en neem een overdosis - gewoon omdat het zo lekker is - om in een roes te komen waarvan ik niet out ga maar juist heel high wordt. De liedjes van Sido Martens namelijk zijn uitstekend te verdragen, liggen makkelijk in het gehoor. Ik raak daar absoluut niet oververmoeid van en heb mijn cd-speler op repeat gezet zodat de 75 liedjes 150 songs worden en 225 composities.

De lijst wordt echter geen muzak, het verlaagt zich niet tot behang of arbeidsvitaminen. De liedjes blijven sterk en houden me bij de les. Zelfs door ze vaker te horen en nog eens te beluisteren verdiepen deze zich, raken de ziel van mijn geest. De teksten schijnen eenvoudig, maar roeren de kern van het wezen. Woorden die er niet toe doen zijn weggeschreven, de essentie van het zijn is gebleven. Martens zingt waar het op staat. Hij maakt een punt en zet een punt; achter zijn carrière!?

Hij is een zingende dichter. De tonen zijn de begeleiding van de woorden. Martens declameert de teksten meer dan dat hij deze op toon zet, met enkele maten ondersteunt hij deze regels. De teksten zijn minder gezangen, doen mij denken aan de psalmen die in het klooster nauwelijks melodie hebben. Daardoor is het accent gelegd op de betekenis en minder op de versiering. Daarom garneert Martens zijn oeuvre met instrumentale verzen, liedjes zonder woorden die echter veel verhaal hebben. Als rustpunten in een gedicht, lege regels om even stil te staan, bij stil te staan. Moment van contemplatie.

foto Ronald Rietman

Het zijn puntige teksten, geestig maar veelal stekelig. Over het leven, het zijn, de wereld, de liefde. Spitse composities om een reden. Minimale orkestratie heeft een oorzaak. De arrangementen zijn kort en bondig, want op de ZIEZO compact disc moesten wel 75 nummers komen terwijl er in totaal maar 80 minuten muziek op past. In amper 60 seconden maakt hij zijn punt met weinig omhaal van woorden of zelfs zonder woorden. Een enkele keer heeft hij meer woorden nodig om sterk uit de hoek te komen, dat zij hem vergeven. “Geen eindeloze intro's, herhalingen of terugkerende refreinen, of soms ook overbodige solo's, laat staan oneindige fade outs.” Het vrije vers in handen van Sido Martens is ingedikte liedtekst, en zijn al met al misschien wel meer waardevol nog.

Voor dit album, dat zijn laatste zal zijn zo veronderstelt Martens zelf, schreef hij 75 nieuwe teksten en maakte 75 nieuwe composities. Vanaf november 2023 peddelde hij bijna elke middag naar zijn oude caravan op een boerencamping in de buurt van Leeuwarden, lees ik op de website van Folkforum. “Daar prutste ik met tekst en frunnikte met akkoorden op mijn oude, gebutste en half versleten Harmony Sovereign gitaar uit de jaren zeventig. Want die wilde ik per se gebruiken, dat is mijn vertrouwde vriend en aloude compagnon. Mijn streven elke middag een liedje te fabriceren en op te nemen lukte grotendeels. Een digitaal opnameapparaatje en een paar microfoons en hup opnemen maar. Kale, sobere versies. (…) Omdat het meer en meer winterde besloot ik de zaak thuis verder af te maken, op de comfortabele zolder van onze doorzonwoning. Ook daar hetzelfde recept: pielen tot het wat werd. Ook veel demootjes beluisterd van nieuwe liedjes die ik eerder dat jaar maakte. Kijken en luisteren of er bruikbare dingen tussen zaten. Al met al na veel gedub en proberen 75 liedjes, muziekjes of nummers, hoe je het maar wilt noemen, opgenomen.” In de caravan zijn de liedjes klein en fijn, op de zolder meer uitgebreid en gearrangeerd met gastmuzikanten.

foto Ronald Rietman

Hoewel de zanger ook een begenadigd instrumentalist is, geeft hij op dit album toch de voorkeur aan het vocale vertolken. De muziek is, hoewel op de meeste bewerkingen, een virtuoze ondersteuning. Een bedje klanken waarop de zang zich prettig vleit. Om het aantal van 75 liedjes op een enkele cd te passen zijn de songs bewust in een kaal arrangement gegoten. Minder is meer, zullen we maar zeggen. Met dit album wil Martens ten langen leste een eind aan mijn muzikale carrière breien. “Niet omdat ik geen muziek meer wil gaan maken, maar omdat het toch veel gedoe is”, lees ik op Folkforum. “Ik wil dat zelf, jazeker, ik haal het mezelf op de hals. Komt omdat ik het veel te mooi, te kostbaar en ook gewoon fijn vind met muziek en tekst bezig te zijn. Ook dat het hier en daar gewaardeerd wordt wat ik maak en doe. Heel veel anders kan ik ook niet.”

De cd is echter maar een part van het album. Wel belangrijk want het markeert de 75 jaren dat Martens op deze aarde vertoeft. Dit jaar heeft hij deze mijlpaal van driekwart eeuw behaald. Om dit te vieren is er ZIEZO in de betekenis van klaar en af, gedaan, volbracht, punt er achter. Maar dit laatste deel heeft een open einde, want de muzikale schrijver doet wel de deur dicht maar draait deze niet op slot. De reeks albums heeft een open einde, er kan nog een aflevering aan worden toegevoegd. Voor nu is het ziezo en tot ziens, maar volgend jaar of daarna kan het best hoezo ziezo zijn. Het is afwachten, maar ik zie hoopvol de toekomst tegemoet.

foto Steven Middelkamp

En eerlijk, dit album is mijn eerste kennismaking met de muzikant Martens als solo-artiest. Al wel ken ik zijn schrijven van boeken, maar mijn muzikale kennis was niet ruimer dan zijn deelname in de band Fungus. Ziezo is voor mij dan ook een inkijk in het oeuvre en de start om meer te horen en te kennen. Pas nu in 2024 smaakt het naar meer en zal ik mijn bord volscheppen met het andere werk van Martens. Het water loopt me bij voorbaat al uit de mond, het fluistert mij in de oren. Overigens op die eerste plaat van Fungus is ook al de virtuositeit van de instrumentalist Sido Martens te horen. Tussen de actueel bewerkte volkswijzen is zijn lied zonder woorden te horen, misschien wel de beste song van de hele plaat. Maar dat was toen, hoewel de man onlangs met vrienden - een reünie van de aloude band zat er niet in - het 50 jaar geleden gelanceerde Kaap'ren Varen voor een eenmalige uitvoering onder het stof vandaan heeft gehaald. Na die mannen met baarden raakte Sido al snel zijn haren kwijt maar niet zijn streken. Hij is een periode uit de running geweest, maar telde wel serieus mee in de rensport - Martens was een gezegend hardloper. Maar bloed kruipt waar het niet kan gaan, de muziek zit hem in de genen, het is zijn DNA. Dus in eigen beheer is een ruime discografie opgebouwd en daarnaast schreef hij nog een aantal boeken vol. En nu kijkt hij dan om en overziet, en ik kijk over zijn schouder mee en leg mijn oor belangstellend te luisteren.

De cd, het schijfje met gat in het midden, is gestoken in een plastic hoesje geplakt op de binnenkant van de omslag van het boek. In dat boek verantwoordt Martens deze uitgave en zijn alle teksten van de liederen afgedrukt. Verder tonen foto's details van de instrumenten die Martens bespeelt en stelt hij zijn medestrijders in de muziek voor. De opgebouwde serie lp-, cd-, single-, cassette- en boekuitgaven krijgen aandacht. En er wordt interesse gewekt voor de maker van de kleurenhoutdruk dat als inlegvel bij het boek meegaat, de kers op de taart. Beeldend kunstenaar Siemen Dijkstra maakte speciaal voor ZIEZO een ontwerp en drukte deze in een oplage van 75 stuks af: de onzichtbare zanger. Tot overmaat van informatie staan achterin het boek enkele QR-codes om de kennis nog uit te breiden of op te halen. Zo kunnen onder meer gemiste tv- en radio-uitzendingen nog eens worden bekeken en beluisterd.

En terwijl een ieder in deze periode het oor te luisteren legt om deze of gene Top 1000 te horen, want ieder zichzelf respecterende radiozender heeft wel een verzameling all-time classics aangelegd, zet ik weer en nog eens de cd behorende bij ZIEZO op. Om de 75 songs van Sido Martens te beluisteren. Een muzikale staalkaart van het kunnen van deze vreemde eend in de bijt van de Nederlandse popmuziek. Vreemd, omdat hij zich niet wenste te conformeren aan de mores, zijn eigen ding wilde blijven doen. Zo heeft hij eigenwijs en onafhankelijk een persoonlijk repertoire opgebouwd, zijn eigen The Real Book.

Nu telt hij de knopen aan de jas van zijn leven. Hij is alles behalve verzadigd en staart niet vanachter de geraniums inspiratieloos uit het raam. “Maar de tijd knaagt. Roest zit altijd op plekken die je niet ziet. Hooi broeit van binnen naar buiten. Het lekt meestal waar je niet zoekt”, aldus bespiegelt Martens het zijn in een voorwoord, het leven, zijn bestaan. “Beetje spelen blijf ik doen, af en toe optreden ook best leuk.” Een kunstenaar met pensioen is een dode kunstenaar. Het heilig moeten houdt het vuur brandend. De geest in de fles moet eruit. Hoezo ziezo?

ZIEZO. Sido Martens. Boek, cd & houtdruk. Uitgave in eigen beheer (Ren Pen Produxies), 2024.

[sannedesmet]

©

In mijn hoofd zit nog steeds dat praten fout is.. Daarnaast heb ik het probleem dat ik nooit echt heb geleerd om te praten over iets. Ik doe het dus eigenlijk ook ver nooit want ik vind het nooit goed genoeg, kan eigenlijk ook gewoon mijn eigen stem niet horen.. Ik durf niet alleen bij iemand te zijn.. Die druk die ik ervaar als iemand me iets vraagt en naar me kijkt is immens hoog. Gevoelens zijn voor mij altijd al een verboden thema geweest. Ik doe er dan ook alles aan om ze vooral niet te hebben, en eigenlijk lukte me dat ook wel altijd. Het maakte & maakt me niet gelukkig maar dat vind ik niet erg. Ik ben vooral blij als ik niets moet voelen & denken. Helaas begin ik wel te beseffen dat een leven zonder gevoelens niet kan.. HATELIJK & eigenlijk ook wel FUCKED UP want niet alle gevoelens zijn aangenaam, sommige zelfs heel onaangenaam.. Ik ben wel een paar aangename gevoelens beginnen te ontdekken zoals vriendschap, gezelligheid & ook wel in bepaalde mensen vertrouwen.. Die aangename gevoelens waren een paar jaar geleden voor mij absoluut niet evident, zelfs onmogelijk.. Ik was compleet losgekoppeld van anderen. Op bepaalde momenten zei ik zelfs geen goeiemorgend meer. Maar toch heb ik de laatste tijd weer dat gevoel alsof ik weer mezelf heb losgekoppeld van anderen.. Ik wil alleen leven & van alles wat niets te maken heeft met alleen leven wil ik niets weten.. Ik vind het terug ongeloofwaardig als mensen zeggen dat je andere mensen nodig hebt in het leven.. Want hoe dan ook ben ik heel erg ervan overtuigd dat ik die niet nodig heb integendeel… Ik heb al wel eens nagedacht welk advies ik aan mijn jongere zelf zou geven, en om eerlijk te zijn zou ik het niet weten. Er is veel misgelopen en ik had veel periodes liever niet meegemaakt, maar ik denk dat ik zo verstijfd was dat ik er op dat moment niets aan kon doen om het tegen te houden & te stoppen. Mijn leven is voor mij op een bepaald moment onleefbaar geworden.. Zelfs als ik er nu, jaren later, op terug kijk, voel ik me hopeloos als ik eraan denk. Letterlijk. Ik durf niet meer te dromen, zelfs niet te denken aan dingen die ik graag wou of wil doen. Ik kan helaas niet zeggen dat mijn leven op dit moment perfect is, en ik denk dat dat ook nooit meer zo zal zijn (als perfectie al zou bestaan). Ik vind dat altijd rot om te horen, want ik wilde alles wat ik had meegemaakt weg, en als het niet weg kon, hoefde het voor mij niet meer. Stilaan begin ik wel te beseffen dat ik me er zal moeten bij neerleggen & dat het nooit meer weg zal gaan. De herinneringen blijven & ze komen meer & meer op de voorgrond… Ik wou dat mensen het begrepen hoe het voor me is & me gewoon gerust lieten & lieten gaan…

[isabelnewerla]

Deze foto bewerking heb ik van Lia na geaapt toen ze vroeger van Kees en Lia heeft gemaakt die heb ik dan hetzelfde bewerkt maar van mij mij en Kees samen vond ik leuk om te doen

En ik hou heeeeel erg veel van Kees als me allerliefste vriendje voor altijd en voor eeuwig en daar komt absoluut niemand meer tussen en als iemand tussen ons komt dan heeft diegene een heeeeel erg groot probleem

Want ik en Kees zijn echt sterker met me kaar geworden dat niemand ons uit me kaar kan halen ook al probeer iemand het maar dat lukt gewoon niet omdat wij echt sterk zijn samen

Want wij blijven ook voor altijd samen met ze’n 2en omdat we echt heeeeel erg gelukkig zijn samen en dat we ook al samen wonen wat we heeeeel erg leuk vinden met ze’n 2en samen

En Lia wil Kees terug als haar vriendje prima maar dan moet zij mij niet erbij halen als Lia Kees terug wil hebben ook goed dan gaat Lia maar weer verder met Kees met hun relatie

Want dat boeit me geen ene fuck wat Lia doet met Kees want dat hou ik niet tegen wat Lia met Kees wil doen om te gaan bellen ofzo dat is niet mijn probleem echt helemaal niet

[bucklemonster2]

Dystopia Dreams

(ENGLISH BELOW)

Dystopie Dromen Rare dromen die ik had op de nacht tussen Zaterdag 07/12/2024 en Zondag 08/12/2024

Droom 1

Ik kwam toe in het hiernamaals. Er reden verschillende soorten robots rond. Er liepen ook witte mensachtige robots rond. De mensen, die waren gestorven, stonden in een rij voor het hiernamaals. De witte robots namen onze vinger afdrukken en we gingen dan overgezet worden in robots. we hadden dan geen emoties meer, geen slechte emoties althans, en konden ook gedachten draadloos delen, als een soort hivemind. Ik babbelde met een man in de rij en zei tegen hem, "ja ik kan je dan mijn herinneringen tonen van al mijn tekeningen". Ze namen mijn vinger afdrukken en ik moest een pincode ingeven maar dit lukte niet.

Droom 2 Het leek een nieuwe droom, maar ik weet niet zeker of de droom wel nieuw was. De themas waren hetzelfde. Alsook Ik keur slavernij niet goed. We waren van onze tijd naar een dystopische toekomst gestuurd. Er waren slaven en controleurs. de slaven hadden grijze robot pakken en de controleurs hadden witte robot pakken. Geen idee welke van de twee ik was. de grijze slaven hadden een deel van hun brein vervangen om gehoorzaam te worden, maar ze werden vaak agressief. de mensen in de witte pakken moesten ze overmeesteren, en vaak doden. vaak gooiden ze de grijze slaven in de oven. zo stierven ze en werden ze gebruikt om energie op te wekken. de controleurs klaagden dat het project niet lukte. de slaven rebelleerden teveel, en wekten niet genoeg energie op als ze in de oven werden gegooid.

Het gebouw waarin we leefden was gigantisch en leek een school te zijn. Ik had een les genaamd "instagram", het ergste deel van al, maar kon de klas en leerkracht niet vinden. Ik liep dan in het rond en vroeg waar de les doorging. Hopend dat ze niet boos gingen zijn op mij en mij gingen vermoorden. Ik kwam E tegen, een oude vriendin. 1. het gebouw

2. buiten lijkt normaal maar het gebouw bevind zich in een gigantische koepel, zoals in de truman show Maar 3. Ik vroeg me af, als we uit de koepel konden ontsnappen of we niet in een simulatie zaten, een computer simulatie. daaruit konden we niet ontsnappen. We zijn dan gewoon codes in een programma.

Het gebouw werd bewaakt door robots en 'tanken met AI'. E kon een computer hacken, en zo de code van de robots en tanken bewerken waardoor ze niet meer konden doden. We liepen rond, de robots en tanken achtervolgden ons en riepen boos naar ons maar konden niets doen. Doden zat niet meer in hun programma.

Twee vrouwen waren blij met deze gebeurtenis. Ze juichden en deden zelfs een 'dansje'. Een van de andere mensen zag dit. Dansen was teveel expressie en emotie dus dit was verboden. Dus ze moesten de twee vrouwen vermoorden. De robots konden niet meer moorden, maar de mensen wel. Ze namen grote messen en gingen naar de vrouwen. Er was een discussie. Wat konden we doen? Ik zei "Wil je dat we onthouden worden als dansende mensen of als moordenaars?" Dit overtuigde ze om ze niet te vermoorden. Mensen hebben nog altijd emoties.

Toen werd ik wakker. wat een zotte droom, wat een dystopie.

------

------

Dystopia Dreams Strange dreams I had on the night between Saturday 07/12/2024 and Sunday 08/12/2024 Dream 1 I arrived in the afterlife. There were different types of robots walking and riding around. There were also white humanoid robots. The people who had died were standing in line for the afterlife. The white robots took our fingerprints and then we were transferred into robots. we then had no more emotions, no bad emotions at least, and could also share thoughts wirelessly, like a kind of hivemind. I chatted with a man in the line and said to him, "yes I can show you my memories of all my drawings". Then it was my turn. They took my fingerprints and I had to enter a pin code but this did not work. Dream 2 It seemed like a new dream, but I am not sure if the dream was new. The themes were the same. Also I do not approve of slavery. We were sent from our time to a dystopian future. There were slaves and controllers. The slaves had gray robot suits and the controllers had white robot suits. No idea which one I was. The gray slaves had part of their brains replaced to become obedient, but they often became aggressive. The people in the white suits had to overpower them, and often kill them. They often threw the gray slaves in the oven. That way they died and were used to generate energy. The controllers complained that the project was not working. The slaves rebelled too much, and did not generate enough energy when they were thrown in the oven. The building we lived in was huge and looked like a school. I had a class called "instagram", the worst part of all, but could not find the class and teacher. I then walked around and asked where the class was. Hoping that they would not be angry with me and kill me. I ran into an old friend, E. She told me that there were two layers in this world in which we were trapped. 1. the building 2. the outside. The outside seems normal but it is inside a gigantic dome, like in the Truman show

But 3. I wondered, if we could escape from the dome if we were not in a simulation, a computer simulation. We could not escape from that. We are then just codes in a program. The building was guarded by robots and 'tanks with AI'. E could hack a computer, and thus edit the code of the robots and tanks so that they could no longer kill. We walked around, the robots and tanks chased us and shouted angrily at us, but they could not do anything. Killing was no longer in their program. Two women were happy with this event. They cheered and even did a 'dance'. One of the other people saw this. Dancing was too much expression and emotion so this was forbidden. So they had to kill the two women. The robots could no longer kill, but the humans could. They took big knives and went to the women. There was a discussion. What could we do? I said "Do you want us to be remembered as dancing people or as murderers?" This convinced them not to kill them. People still have emotions. Then I woke up. What a crazy dream, what a dystopia.

[medimelody]

Kleine update van waar ik nu sta:

Ik ben nu bezig met vanalles inorde brengen;

Mijn dommicilie komt bij Jojo en Toon thuis te staan. De wijk agent is woensdag langs geweest. En ergens deze week (dacht ik) moet ik naar het gemeentehuis om mijn dommicilie officieel daar te zetten.

Ik verblijf maar voorlopig bij Jojo en Toon, ik ben wat aan het zoeken achter appartementje's die niet te duur zijn en haalbaar gaan zijn met een leefloon. Ik heb er al eentje gevonden die echt wel mijn aandacht heeft getrokken en waar ik eigenlijk nog het liefst van al naartoe ga, dus als alles inorde is en dat appartementje is nog beschikbaar ga ik zowiezo eens kijken van naar daar te gaan! En dan kan ik eindelijk mijn eigen plekje hebben en mijn dommicilie zetten op een plekje waar ik graag zit. Samen met mijn Lilo'tje 🙂.

Natuurlijk moet ik eerst ook nog ocmw inorde brengen... Ik ben al naar een afspraak geweest om eens te horen. Het probleem is dat ze zeggen dat ik zowiezo ga moeten werken naast dat leefloon die ik krijg, en ze zien zelf dat dat veel te zwaar gaat zijn voor mij ook door mentale gezondheid en andere problemen. Dus plan B is FOD. Ik moet ook nog zien dat er vanalles terugbetaald word zoals therapie etc... Maar het grote probleem is dat mijn dommicilie sneller veranderd word dan ik had verwacht en dat die therapie even een pauze gaat moeten krijgen tot die terugbetalingen in orde gaan zijn.

Alles lijkt zo traag te lopen... Maar dat ligt volgens mij vooral aan mezelf.

Mentale gezondheid aanpakken:

Ik ben ook mijn eetstoornis aan het aanpakken, wat echt heel moeilijk is omdat het voelt alsof ik alle controle verlies... Elke dag een stapje verder proberen geraken. Ik heb ervoor gezorgd dat er dingen in huis zijn die gemakkelijker zijn voor mij om te eten. Zoals fruit, avocado, een mango! (Kan niet wachten om die mango te eten als die eindelijk rijp is hehe)

Ik ben beginnen lopen om de 2 dagen, ik was ook van plan gewichten te heffen om de 2 dagen, maar dat heb ik even moeten laten vallen omdat ik te veel spierpijn had (zoals altijd, spieren staan precies altijd in brand.)

Ik heb een afspraak voor mijn officele naamsverandering deze week! Yayy!!

Ik probeer ook elke dag te wandelen, zodat ik mezelf minder opsluit.

En ahja.. nog iets kut... Ik geraakte de afgelopen weken niet op de academie omdat ik mezelf zo hard afsluit van alles en iedereen en het lukte me gewoon niet meer te gaan... Ik vrees dat ik eruit gesmeten ga worden... Had ik nooit verwacht eigenlijk dat ik dat zou voorhebben bij de academie... Voelt zelfs vreemd, mentale gezondheid doet rare dingen met me. Ik ben niet echt mezelf. Maar wie ben ik dan?

[gewoonkarin]

Ik was er even niet. Ben er nog niet helemaal.

Ik was en ben nog niet fit. Dat is niets voor mij want ik ga meestal gewoon door. Dat lukte me nu niet. Moe. Misselijk. Verdrietig. De combinatie moe en misselijk maakte verdrietig want met m'n carnavalsgebit in moet er niets tegen zitten. Ik kon het niet inhouden. Nu nog steeds met moeite. Nog even volhouden. Dat mantra werkt niet echt en ook dat het goed komt is tijdelijk op vakantie. Ik zag het niet meer zitten. Mezelf kwijt.

Het was lang geleden dat ik dat gevoel zo sterk had. Niet de beste periode van mijn leven. Het was voor ik lief en liefjes in mijn leven had. Ik was er toen wel klaar mee. Ik vind het leven soms wat lastig. Die levenshaast zit diep. Als ik niet zo kan leven stort ik in. Zo ook nu. Niet kunnen doen wat ik wil, me beperkt voelen door niet gewoon te kunnen praten, eten, gewoon zijn wie ik ben maakt me gevoelig voor het donker. Dan kruip ik weg. Ik voel me dan nutteloos, lastig, een blok aan het been.

Toch blijf ik doorgaan maar in een ander tempo. Ik ben vertraagd mezelf nu. Het vermoeden dat corona op bezoek is geweest want geur en smaak ver weg. Dat zou de moe en misselijk verklaren. Ik ben een slechte zieke want dat had ik niet in de gaten. Mijn lief weet het zeker. Ik twijfel nog.

Daarom rustig aan wat was weggewerkt, gepoetst, boodschappen gedaan en veel op de bank en vroeg naar bed. Die behoefte aan slaap is normaal aan het worden. Vroeger had ik aan een paar uur slaap genoeg. Nu is 7 uur slaap te weinig. Ik heb wat sla verspeend en ga zo thuis opzoeken. Tanden uit en op de bank.

Die tanden. Ik dacht m'n tandenverdriet achter me te kunnen laten maar het is een toestand nu. De binnenkant van m'n lippen is stuk door de te grote tanden waar ik langs kom om m'n lippen nat te maken. De kleefpasta maakt misselijk maar zonder gaat niet. Rammelbak in m'n bek. Rare nieuwe rimpels door een slecht passend gebit. Ik kijk liever niet meer in de spiegel. En ja, er zijn ergere dingen, dat weet ik. Veel ergere dingen. Al jaren relativeer ik alles, tot nu. Ik vind dit bijna half jaar niet mezelf kunnen zijn zwaar. Het tandeloos bekkie een mentale nekslag. Het zo niet mezelf zijn ongekend heftig.

Ook dit komt goed. Daar moet ik op vertrouwen maar ook dat kost kruim. Tijd voor lente. Tijd voor nieuwe tanden. Tijd voor terug mezelf zijn. Eerst zoeken en vinden.

[drinkinwaterntea]

Het is verschrikkelijk, alles is er verschrikkelijk aan.

Aan wat? Aan dik zijn.

Ik word anders behandeld dan mijn vriendinnen, ze krijgen meer aandacht, en ze passen alle leuke kleding.

Elke keer als ik in die spiegel kijk zie ik iemand die ik niet wil zien, die ik niet mooi vind, al jaren niet. Zelfs toen ik op mijn dunst was vond ik mezelf verschrikkelijk dik. Terwijl ik op dat moment 60kg ongeveer woog.

Nu, fast foward 4 jaar verder, weeg ik 35 kg meer. Ja 35 kg meer. Voor sommige meisjes is dat hun hier is dat bijna hun doelgewicht.

Ik voel me ongezond, lelijk, ongewild en bijna vervelend door de ruimte die opneem.

Ik heb het gevoel dat vriendinnen niet naar me willen kijken omdat ze me zo lelijk en dik vinden, en dat ze bang zijn dat ze ooit even dik als mij worden.

Ik wil zo graag weer stoppen met eten, maar het lukt me gewoon niet. Ik blijf honger hebben.

Ik ga het weer proberen..

[jojoxca]

Een onvergetelijke dag

Door Jojo

As long as I'm here

No one can hurt you

Don't wanna lie here

But you can learn to

If I could change

The way that you see yourself

You wouldn't wonder why you hear

They don't deserve you

- Billie Eilish

Bubbeljungle, Leiderdorp, 2013

Wat is het hier druk. Overal gillende kinderen, rennende kinderen en uitgeputte ouders.

Mama kondigde vanochtend uit het niets aan dat we naar de Bubbeljungle gingen. Wat heet, ze reed me erheen, ik werd in de ballenbak gekwakt en ze reed weer weg.

Ze zeggen het dan wel niet, ik weet dat mijn ouders moeite met me hebben. Omdat ik anders ben. Niet normaal. Omdat ik iets heb wat “autisme” heet. Dat betekent dat mijn hersenen anders werken - wat zijn hersenen?

Ze hebben me uitgelegd wat dat is (voor zover dat kon, ik ben nog maar zes), maar ik snapte er niks van. Maar als ik mijn ouders, juffen en de andere kinderen die ik ontmoet heb mag geloven, snap ik helemaal niks. Ze vinden me raar. En ik snap maar niet waarom.

Mama probeert elke kans te benutten om mij met andere kinderen te laten spelen. Ik heb de indruk dat ze dat vooral doet om even van me af te zijn. Ik voel me vaak best alleen. Maar met anderen spelen lukt me gewoon bijna nooit. Ik heb mijn eigen aparte voorkeuren met wie ik speel en anderen vinden mij raar, gek en eng.

Papa en mama hebben sowieso al niet veel geduld met mij. Vaak schreeuwen ze binnen no time tegen me, vooral mijn mama. Het maakt niet uit wat ik doe of zeg en aanpas om haar tevreden te stellen, ze blijft geïrriteerd raken en boos worden door mij. Wat ik fout doe, begrijp ik niet.

Mama is vaak aan het werk. Papa zie ik alleen één keer per week en eens in de twee weken in het weekend.

Mama heeft een nieuwe verkering. De tweede al sinds de scheiding. Hij heeft ook twee kinderen, beide jonger dan ik. Mama heeft het heel vaak over hen. Ik heb vaak de indruk dat ze meer van haar verkering en zijn kinderen houdt dan van mij. Dat merk ik aan bijna alles.

Op school zijn er problemen met mijn aandacht, thuis is er altijd ruzie om het eten omdat ik erg kieskeurig ben. Ik moet bij mama sinds ze met die man heeft gewoon eten wat de pot schaft omdat dat “gezonder” is.

Het zal wel gezonder zijn, maar ik voel me zo rot. Ik ben altijd als laatste klaar en soms moet ik huilen van vernedering.

Soms, als mijn ouders echt boos op me zijn, slaan ze me. Niet hard, hoor. Dat zei iemand tegen wie ik het vertelde. Vroeger deden ze niet anders, wordt er gezegd. “Corrigerende tikjes” worden het genoemd.

Mama zegt ook vaak dat ze me spuugzat is en ziek van me wordt, inclusief kotsgeluiden.

Vaak zeggen papa en mama een paar minuten na zo'n “corrigerend tikje” en een paar ruwe woorden weer hoeveel ze van me houden. Ik geloof het niet. Niet meer. Hoeveel zijn die woorden waard als ze het maar blijven doen?

Soms sla ik mezelf ook. Omdat het mij nooit lukt eens normaal te doen en mijn ouders niet te irriteren.

Ik zal het wel verdienen, want ik ben een last. Een blok aan ieders been.

Als mijn mama antwoord geeft als ik iets vraag, is het vaak zo: “Lientje… (diepe zucht)...", en dan net zo geïrriteerd: “Zie je niet dat ik bezig ben?”

Tja.

De tranen komen en ik kan ze niet stoppen.

Ik ren de wc's in en ga in een hoekje zitten huilen.

Niemand houdt van me. En waarom zouden ze ook? Misschien kan er gewoon niemand van mij houden…

Ik kan er maar beter niet meer zijn. Niemand zal me missen. Misschien merken ze het geeneens als ik weg ben…

De deur van één van de hokjes gaat open en er stapt een jongen naar buiten.

Ik veeg snel mijn tranen weg.

Hij kijkt naar me. Hij is niet veel ouder dan ik; ik schat hem ongeveer acht jaar.

Hij heeft donkerbruin haar en groene ogen die me vriendelijk aankijken. Hij heeft een korte olijfgroene spijkerbroek en een zwarte coltrui aan en zwarte schoenen met zwarte sokken erin. Hij heeft een ouderwetse discman in zijn hand en de dopjes daarvan in zijn oren, waar rustige muziek uit klinkt.

Hij zit onder de blauwe plekken en schrammen.

Maar wat me het meest opvalt, zijn de pleister op zijn wang en een plastic slang in zijn neus. Het soort slang waar vloeistoffen doorheen gaan in het ziekenhuis. Net geleerd op school.

Waarom zou hij die hebben?

Hij draait de kraan open en begint zijn handen te wassen. Er zitten ook pleisters op zijn handen.

Hij blijft naar me kijken terwijl hij zijn handen afdroogt.

Hij zet zijn discman uit en loopt naar me toe. Hij knielt voor me neer.

“Waarom huil je?” Vraagt hij dan.

Ik schud alleen mijn hoofd. Ik kan niet uitleggen waarom. Ik mag het niet uitleggen. Ik mag niemand vertellen wat er achter gesloten deuren gebeurt.

Hij gaat naast me zitten en slaat een arm om me heen.

Normaal zou ik zo'n arm afschudden, maar nu voelt het prettig, dus ik laat hem begaan.

“Weet je, soms is het goed om te huilen.” Zegt de jongen.

Ik begin weer te snikken. De jongen pakt me vast en ik sla mijn armen om hem heen.

Waar ik me normaal tegen verzet als mijn ouders en familie het doet, laat ik nu toe van een vreemde. Maar soms is iemand die luistert en je troost, echt troost, het beste, zelfs als het een vreemde is.

Ik begin te vertellen.

“Dat is vreselijk.” fluistert hij als ik klaar ben. “Jouw papa en mama mogen toch niet slaan?”

“Nee, dat dacht ik ook.” Snik ik. “Maar blijkbaar…”

Een tijdje zit ik te snikken. En al die tijd houdt de jongen me vast.

“Hoe heet jij?” Vraagt hij dan.

“Lientje.” Ik snuf en veeg een traan weg. “En jij?”

“Logan.” Zegt hij.

“Hé, we hebben dezelfde letter!” Ik kan alweer vrolijk zijn.

“Ja, best wel cool. Wil jij ook muziek luisteren?” Vraagt Logan.

“Ja!” Fluister ik.

Hij stopt één van de dopjes van zijn discman in mijn oor en drukt op play.

Het nummer begint met een hoop geschreeuw. Ik vind het prachtig.

Dan komt de beat, en een rustige vrouwenstem.

“Try to break one's heart, in perpetuity.” Zingt ze.

Ik vindt het prachtig. Die beats in combinatie met haar stem zijn geweldig.

“Wie is dit?” Vraag ik. Ik heb nog nooit zoiets gehoord.

“Soap&Skin. Dit nummer heet "Sugarbread".” Zegt Logan.

“Suikerbrood!” Roep ik uit. Die twee woorden Engels ken ik!

“Precies.” Logan straalt. “Ik hoor naar de radio te luisteren, maar zij is mijn favoriete zangeres.”

“Mooi.” Fluister ik.

Het volgende nummer begint. Een viool, met soortgelijke beats, en dan de stem van diezelfde vrouw.

“Zo mooi.” Fluister ik. Ik heb helemaal kippenvel.

“Ja, hé?” Vraagt Logan.

“Hoe heet dit nummer?” Vraag ik.

“Marche Funèbre," Zegt Logan. “Het betekent “dodenmars” in het Frans.”

Hij draait het nummer een paar keer opnieuw.

Hij doet zijn discman af. “We moeten teruggaan. Mijn ouders zullen me wel zoeken. En ze zijn al zo bezorgd om me… Hé, mijn ouders hebben net eten besteld. Wil je mee-eten?”

“Eh… hangt ervan af wat het is… Ik eh… ben nogal moeilijk met eten.” Fluister ik.

“Oh, maak je niet druk. Je vindt het vast lekker. Kom.”

Logan trekt me mee naar een man en vrouw met blond haar. Hij heeft zijn donkerbruine haar dus niet van hen.

“Papa, mama, dit is Lientje.” Zegt Logan. “Mag ze mee-eten?”

“Tuurlijk, we hebben genoeg!” Antwoordt zijn moeder.

Ik word enthousiast verwelkomd door zijn ouders. Ze hebben twee dienbladen met kartonnen doosjes op tafel gezet.

Ze doen de doosjes open…

Dit is een droom. Patat en kipnuggets!

“Hmm, nuggies!” Zeg ik veel te hard. Logan glimlacht alleen maar.

We eten en delen samen het bakje appelmoes. Logan vertelt over zijn school, zijn prestaties als vechtsporter (zwarte band!), zijn familie en over zijn hond, Sofie.

“Heb jij huisdieren?” Vraagt hij.

“Ja, een kat. Hij heet Sokje. Hij is zwart met witte pootjes, vandaar.” Zeg ik.

“Grappige naam. Schattig.” Zegt Logan.

“Ik… waarom… Ik vroeg me af-” begin ik.

“Waarom die slang in mijn neus zit?” Maakt Logan mijn zin af. Blijkbaar is hij gewend aan dit soort vragen…

“Eh… ja. Ik heb nog nooit zoiets gezien… is het voor je eten?” Domme vraag, hij eet gewoon normaal.

“Nee. Het is voor mijn zuurstof. Ik ben ziek.” Zegt Logan.

“Ziek? Wat heb je dan?” Vraag ik met een klein stemmetje.

“Ik heb kanker. Leukemie.” Antwoordt hij.

Oh nee, he. Dat vreselijke woord heb ik net op school geleerd en het klinkt echt doodeng.

“Leukemie? Wat is dat?” Fluister ik hees. Ik voel me echt heel klein en dom…

“Leukemie betekent dat mijn bloed ziek is. In je bloed zitten hele kleine dingen die helpen om je gezond te houden, zoals de soldaatjes. Bij mij zijn die soldaatjes bijna allemaal ziek en ze zijn met te veel. Ze houden ook de gezonde dingen tegen, zoals de taxi's, die zuurstof naar je lichaam brengen.” Zegt Logan.

“En daarom heb jij die slang.” Fluister ik.

Hij knikt. “En die zieke soldaatjes houden ook de plakkertjes tegen die zorgen dat het bloed stopt met stromen als ik wondjes heb. Vandaar die blauwe plekken en schrammen.” Fluistert Logan. En die hele uitleg heeft hij me glimlachend aangekeken.

“Kan je beter worden?” Vraag ik.

Zijn glimlach verdwijnt.

Hij schudt zijn hoofd. “Nee, ik word niet meer beter.”

Hij kijkt weg. Ik leg mijn handje op die van hem.

“Ik had medicijnen die me weer beter zouden maken, maar die werken niet meer… ze kunnen niks meer voor me doen.” Er glijdt een traan over zijn wang.

Ik huil meteen weer mee. Stomme gewoonte!

“Dus binnenkort ga je…” Fluister ik.

“Ja. Ik ga naar de hemel.” Fluistert hij.

Zijn ouders kijken ons aan. Ook zij hebben tranen in hun ogen.

“Hoe oud ben je?” Fluister ik.

“Acht.” Fluistert Logan.

Hij heeft nog maar twee maanden, vertelt zijn moeder. Dan gaat hij.

Uuthofasie, zeggen ze.

“Wat is uuthofasie?” Fluister ik.

Ze lachen even. Ik heb zo'n moeite met moeilijke woorden…

“Euthanasie.” Zegt zijn moeder. “Ze gaan Logan een prikje geven zodat hij geen pijn meer heeft. Zo kan hij rustig naar de hemel."

Naar de hemel. Wat erg. Opa is vier jaar geleden naar de hemel gegaan, maar ik weet allang niet meer hoe dat voelde…

Maar opa was tweeëntachtig. Logan is nog maar acht…

Maar dan glimlacht Logan weer. “Maar ik ga er het beste van maken nu ik nog leef.” Hij pakt mijn hand weer vast en vraagt: “Ga je mee?”

“Nee, dat durf ik niet hoor!” Zeg ik tegen Logan.

“Kom op, Lien. Het is niet eng. Je kunt het.” Zegt Logan.

We staan bovenaan zo'n grote toren met elastieken waar je je doorheen moet laten vallen en overheen kunt kruipen - een “spinnentoren” noemt Logan het - en ik vind het doodeng. Straks val ik, of breek ik iets, of raak ik gewond… wat zal mama dan zeggen? Die zal dan heus-

Logan knijpt in mijn hand. “Kom. We gaan samen. Als je valt, vang ik je op.”

“Echt waar?” Fluister ik.

“Ja, echt waar. Kom, spring maar. Eén, twee… drie!”

Ik spring, tegelijk met hem. Ik gil, maar hij houdt me stevig vast.

Na twee verdiepingen vind ik het niet eng meer en kruipen we samen over het net. Ik snap nu waarom Logan het een spinnentoren noemt; die netten lijken net spinnenwebben.

Logan doet alsof hij Spiderman is en ik probeer hem na te doen.

Ineens roept hij: “Vijand in zicht!” En hij neemt een sprong, grijpt me vast en trekt me tegen zich aan. We vallen het laatste stuk naar beneden en landen gierend op de mat.

Logan knijpt in mijn hand die hij nog steeds vasthoudt. “Nu mag jij zeggen wat we gaan doen.”

“De fietsjes! Ik wil naar de fietsjes!” Zeg ik.

We verlaten de plek via de enorme bek van een haai met enorme tanden.

Ik kijk even achterom naar de haai. De bek zit in het midden, de rest is gebouwd in stijl van een schip. Aan de linker- en rechterkant staan enorme schelpen met joekels van zeewezens erin. Gadver, wat zijn ze groot.

“Ze kijken recht in je ziel.” Fluister ik.

“Kom. Ze doen jou niks zolang ik bij je ben.” Fluistert Logan.

We hebben de hele dag de grootste lol. We rijden op de fietsjes en botsen expres tegen elkaar op, we bouwen een fort met de enorme legostenen, we springen samen op het springkussen - en gooien met de enorme rubberen ballen - tot we moe zijn, Logan rent rond en maakt oerwoudgeluiden en ik doe met hem mee. We rijden samen op een sleetje van de sleebaan af en gieren het uit als één van ons eraf valt.

Na een paar uur hebben we even een momentje samen, zonder andere kinderen.

Logan pakt mijn hand weer vast.

“Je bent een bijzonder meisje, Lientje.” Zegt hij.

Bijzonder? Ik? Ik weet niet wat ik hoor.

“Jij bent ook een bijzonder jongetje.” Fluister ik.

“Ik wil je iets geven.” Fluistert hij. Hij graait in zijn zak.

Het is een sleutelhanger in de vorm van een prachtig wit vlindertje met zwarte randjes om zijn vleugels en zwarte stipjes in de hoeken.

“Het is een koolwitje,” Zegt Logan. “Die staat voor onsterfelijkheid en wedergeboorte. Het is mijn belangrijkste bezit. En ik wil hem aan jou geven.”

“Waarom?” Fluister ik.

“Omdat jij hem verdient. Ik heb nog nooit zo'n goede vriend gehad.” Zegt Logan.

Ik voel de tranen weer komen. Maar nu hou ik ze niet tegen.

Logan trekt me in een knuffel. Ik knuffel hem terug.

Ik stop het koolwitje in mijn broekzak.

“Mag ik je nog iets geven?” Vraagt Logan.

“Wat dan?” Vraag ik.

Hij komt steeds dichterbij en dan geeft hij me een kusje.

Ik word knalrood. Ik ben nog nooit door een jongen gekust.

“Dank je.” Fluister ik.

Logan zegt niks. Maar de blik in zijn ogen zegt genoeg.

Uiteindelijk is het sluitingstijd en tijd om naar huis te gaan.

Logan geeft me een laatste knuffel en fluistert: “Dank je wel, voor deze onvergetelijke dag.”

“Jij ook bedankt.” Fluister ik.

We laten elkaar niet los.

Tot zijn moeder roept: “Logan! Kom je? Oma wacht op ons!”

“Ja, mama!” Logan laat me los, knijpt in mijn hand, zegt “tot snel” en rent achter zijn moeder aan.

En dan gaat het mis.

Ik zie dat Logan ineens stopt met rennen, voorover buigt en naar zijn borst grijpt.

Ik wil iets roepen, gillen, maar er komt geen geluid uit mijn keel.

Hij valt recht naar achteren.

Ik ren naar hem toe.

Zijn moeder houdt hem vast. “Logan! Wat heb je! LOGAN!”

“Mama… het doet… zo'n pijn.” Fluistert Logan.

“Blijf maar ademen, lieverd. Blijven ademen.” Fluistert zijn moeder, die inmiddels aan het huilen is.

“Kan niet… Ik kan het niet meer, mama.” Logan huilt nu ook.

Wat gebeurt hier? Ik vind het eng en begin ook te huilen.

Zijn moeder pakt mijn hand ook vast.

“Lientje…” Fluistert Logan.

Dan zegt hij niks meer en wordt hij slap.

Zijn ouders huilen en houden hem vast.

En dan snap ik het. Zijn hartje wil niet meer. Hij gaat naar de hemel.

“Het is goed, jongen. Ga maar. Je zult geen pijn meer hebben.” Fluistert zijn vader.

Nee, het is niet goed! Ik wil niet dat mijn beste vriend naar de hemel gaat! Niet nu! NIET. NU!

Er komen mensen binnen. Ambulancepersoneel, denk ik. Ook daar heb ik laatst les over gehad.

Ze drukken op zijn borst en luisteren naar zijn hartje.

Dan schudden ze hun hoofd.

“Is hij… is hij nu in de hemel?” Fluister ik.

Zijn moeder kijkt me aan en knikt. “Ja, schat. Hij is nu in de hemel. Hij is nu een engeltje.”

“Nee,” Snik ik. “Nee, nee, nee… koolwitje, nee! Koolwitje, kom terug!”

Zijn moeder trekt me tegen zich aan.

De mensen van de ambulance tillen hem ergens op.

Zijn ouders omhelzen elkaar en ik zie hoe ze bij elkaar huilen.

En dan zie ik mama binnenkomen.

Ik ren naar haar toe en val huilend in haar armen.

“Lientje? Meisje toch, wat is er?” Vraagt mama verschrikt.

Ik moet zo hard huilen dat ik niet kan praten.

Logans ouders komen en vertellen haar het hele verhaal.

Mama streelt mijn haren en fluistert lieve woorden. Maar het helpt niks. Ik wil mijn lieve koolwitje terug.

Als ik wat rustiger wordt, fluistert mama dat we naar huis gaan.

We lopen langs de ambulance, waar Logan nu op een soort bedje ligt. Zijn oogjes zijn dicht, alsof hij slaapt, maar het is fout. Alles hieraan is fout.

“Wil je nog iets tegen hem zeggen?” Fluistert mama.

Ik knik.

Ik geef hem een kusje en fluister: “Vaarwel, koolwitje. Ik zal je missen. Je was mijn allerbeste vriend. Bedankt voor deze onvergetelijke dag.”

Het is druk buiten. We staan met zijn allen om het graf heen.

Ik sta voor het kleine kistje met een rode roos in mijn hand.

Niet te geloven dat mijn allerbeste vriend in dat kistje ligt.

Ik frummel aan het koolwitje dat Logan me gaf. Mama heeft het heel mooi voor me aan een kettinkje gedaan, zodat ik hem altijd bij me kan dragen.

De dienst is net afgelopen.

“Mag ik nog even alleen zijn met hem?” Fluister ik.

Mama knikt en laat me even alleen.

Ik kniel voor de kist.

Mama zegt dat Logan altijd bij me zou zijn, alleen niet fysiek. En als ik om een teken vraag…

Ik leg mijn hand op de kist en fluister: “Logan, als je me hoort, geef dan een teken.”

Even gebeurt er niets.

Dan komt er een koolwitje aan gevlogen.

Hij landt even op de kist, loopt wat rond en vliegt dan weer verder.

Ik kijk het kleine witte vlindertje na.

“Dag, koolwitje.” Fluister ik. “Ik hou van je. Bedankt voor de onvergetelijke dag.”

Bij dit verhaal hoort het nummer “(This Is) Water” van Soap&Skin, afkomstig van het album “From Gas to Solid / you are my friend”.

[zezienmerollen]

Levend verlies

Afgelopen weekend was ik op de bruiloft van vrienden. Het was een heel mooie dag, vol sfeer en een heleboel liefde. De ceremonie op een prachtige heuvel met uitzicht, cocktails drinken in de namiddagzon, eten aan lange en mooi versierde tafels, iedereen dwars door elkaar heen. Speeches van de families, gesprekken met mensen die je wel of niet al kende. De eerste dans.

Die bestond uit twee delen, die dans. Eerst het bruidspaar zelf, hun moment samen. Daarna werden de gasten expliciet uitgenodigd mee te doen. Ik stond als één van de eersten op mijn voeten. Want dansen, ja, dat vind ik leuk! Ik ben er niet enorm goed in, maar vind het wel heel lekker. De muziek in m'n lijf voelen, mee in dat ritme, hoofd uit, je snapt me wel.

En later realiseerde ik me dat ik dat nog niet gedaan had sinds ik gehandicapt ben geworden. Op het moment zelf stond ik daar niet bij stil. Maar ik heb me ook geen seconde afgevraagd of ik het wel zou kunnen. Ik kan in beperkte mate staan en lopen en voel de grenzen van mijn lijf daarin duidelijk. Zolang ik die aan zou houden, kon het alleen maar goed gaan toch? Ik hield geen rekening met een andere mogelijkheid.

Er bestaat zoiets als levend verlies. We kennen het allemaal, alleen weten we niet altijd dat er een naam voor is. Denk maar aan de rouw die je kunt voelen als een vriendschap stukgaat, een relatie eindigt, je kind ziek wordt. Er is niemand dood, daar zit de afsnijding in je leven niet in, maar de rouw is min of meer dezelfde. En de rouw om een overledene houdt een leven lang aan, maar bij levend verlies is dat soms nog sterker. Want de bron van de pijn leeft net als jij door.

Het nummer dat gespeeld werd, was "Break my soul" van Beyoncé. Ik had mijn partner gevraagd me omhoog te houden, helpen stabiliseren. Want ja, lange dag, moe lijf, niet het beste moment om overeind te zijn. En overeind zijn is al lastig in the best of days. Maar met hun sterke warme lijf naast me twijfelde ik er niet aan dat ik dit zou kunnen.

Alleen kon ik het dus niet.

Al heel snel moest ik gaan zitten, gebaarde naar mijn partner dat die lekker door moest dansen en plofte beduusd op het bankje. Wat was dát nou? Wat ging daar mis, waarom lukte het niet? Ik ben niet goed in dansen, maar wél heel muzikaal. Een ritme oppikken is voor mij geen moeite, dat doe ik in mijn slaap, dat voel ik in mijn lijf. Ik hoef alleen maar te volgen. Of hoefde, want dat was één van de dingen die misgingen.

Dansen voelde alsof ik een vierkante pen in een rond gat probeerde te rossen. Alsof ik Frans sprak en iedereen om me heen hardnekkig Portugees. Wat gebeurde hier? Had ik misschien echt teveel gedronken? Nee, dat viel wel mee, en was eerder ook nooit een probleem geweest. Dit had ik nog nooit in mijn leven meegemaakt.

En toen realiseerde ik me dat ik niet eerder had geprobeerd te dansen en dat dát waarschijnlijk was wat er mis ging. Wat een klap. Alsof iemand me vol op mijn neus hoekte. Kan Beyoncé nog zo hard zingen "You won't break my soul", die van mij barstte op dat moment toch wel een stukje.

Dit soort klappen heb ik in het begin van mijn ziekte héél veel gehad. Dingen die niet meer lukten, alleen nog met aanpassingen konden of überhaupt voor altijd voorbij waren. Gehandicapt worden, zeker als je al volwassen bent, is één en al levend verlies. Je kunt niet anders dan het accepteren. Ermee dealen of doodgaan, meer opties heb je gewoon niet. Maar dat maakt de pijn niet minder verblindend. En blijkbaar is die pijn na ruim twee jaar nog net zo scherp.

Ik was, en ben, er kapot van. Gelukkig heb ik erover kunnen praten met lieve vrienden, waarvan eentje met dezelfde ziekte als ik zonder woorden herkende wat ik had meegemaakt. Ze beschreef het aan mij voor ik haar de details had verteld. Dit komt dus vaker voor. Mijn research heeft dat ook bevestigd. Dat is altijd dubbel: troostend, want ik beeld het me niet in en ben niet alleen, en verdrietig, want het is niet aan iets anders toe te schrijven dat makkelijk op te lossen is.

Vandaag heb ik in de douche hard gezongen en a capella ritme mee getikt en geklapt. Ik moest even voelen dat niet alle muzikaliteit van me gestolen is. Dat hielp. En ik ga het wel weer terug opeisen voor zover dat kan, door te dansen vanuit mijn rolstoel. Dat kan. Maar daar ben ik pas als ik dit nieuwe stukje levend verlies een plekje heb kunnen geven. En heb geaccepteerd dat, hoeveel er ook wél goed gaat (en ik ben echt een gezegend mens), de ervaring van dit soort rouw waarschijnlijk voor de rest van mijn leven blijft.

[jurjenkvanderhoek]

ANGST VOOR HONDEN EN HONDENBEZITTERS KYNOLOGISCH GEBOEKSTAAFD

Het boek van Rob Kerkhoven kan niet zonder een disclaimer. Of in beter Nederlands een oordeelonthouding, voorwaardelijkheidsverklaring of vrijtekening. Hij wil niet aansprakelijk worden gehouden voor de uitlatingen in het boek. Vreemd is dat wel, want de schrijfsels komen uit zijn pen. Maar het zijn slechts verhalen laat hij in de inleiding weten. Verzonnen verhalen met een kern van waarheid, want waar rook is is vuur. Verhalen met inhoud waarin hij het lijdend voorwerp is, de strekking heeft hij pijnlijk aan de lijve ondervonden. Maar toch moeten we deze met een korreltje zout nemen, zo stelt Kerkhoven. Elke gelijkenis met reële gebeurtenissen en/of bestaande personen of personages berust op louter toeval.

Het is nogal een heikele kwestie die Kerkhoven in de uitgave "Hij doet niks hoor" aansnijdt. Hij begeeft zich op glad ijs en dreigt er doorheen te zakken. Raakt hiermee vele hondenbezitters in de ziel, vandaar dus dan ook die vrijwaring. Niet alleen is hij als de dood voor honden, zoals hij omschrijft in 33 kynofobische vertellingen, ook wordt hij zenuwachtig bij de gedachte dat al die liefhebbers van blaffende, keffende en grommende viervoeters na het lezen van zijn geschrift scheldend bij hem op de stoep kunnen staan. "Ontdek liever de humoristische kant van het leesvoer. Lach erom", spelt hij mij op de mouw. Jazeker, want ik ben er ook zo één, die eens te vaak op een wandeling tegen tegenliggers roept "hij doet niks hoor". Na het lezen van het boek hoor ik het me zelf zeggen en probeer me alras te corrigeren.

Het is een fobie, die angst voor honden. Maar evenzo serieus als elke andere fobie dat is. Ik bijvoorbeeld heb angst voor grote hoogten, zelfs staand op de stoeprand zweet ik al peentjes bij wijze van spreken. Zit die paniek tussen mijn oren of is het een ernstige fobie. Gewoon recht vooruit kijken, houd ik mezelf geruststellend voor, de horizon horizontaal in het vizier houden - vooral niet naar beneden kijken. Of hoogtes mijden, maar dat wil niet altijd even goed lukken. Net als Rob Kerkhoven, die wel probeert uit de spanning van de actieradius van de hond te blijven. Maar dit lukt niet altijd even goed blijkt uit de verhalen in het boek.

Inderdaad, op een meer dan grappige manier neemt hij zijn fobie en in minder bedekte termen de hondenbezitter op de hak. Op diverse mogelijke manieren komen letterlijk pijnlijke en figuurlijk gevoelige ervaringen ter sprake. Uit alles blijkt dat hij geen zwak voor honden heeft, in de zin van zwak vlees en een gewillige geest. Het liefst zal hij hondenbezitters uit het straatbeeld bannen om daarmee de harige viervoeters gelukkigerwijs ook kwijt te zijn. Hij heeft het niet op honden en daarmee zeker ook niet op de bezitters ervan.

Meestal kunnen de keffers en blaffers er niets aan doen, want de baasjes hebben hen met cursussen in gehoorzaamheid zo gevormd en mismaakt. Kerkhoven schrijft uit ervaring, zijn getuigenissen zijn geen verschrijvingen hoewel deze weleens worden aangedikt en opgeblazen. Maar goed, met een fobie tussen de oren lijkt de wereld te bestaan uit extravagant grote, in zijn geval, honden. Van een muis maakt hij een olifant, illustreert zijn angst met de metershoge Mannes in Assen op de omslag van zijn boek. Gelukkig ziet hij de humor wel in van zijn eigen vrees, die voor buitenstaanders waarschijnlijk gechargeerd overkomt.

Nadat hij diverse voorbeelden heeft uitgeschreven en opgetekend, op een filosofische en beschouwelijke eigenwijze wijze heeft uitgewerkt, mijmert Kerkhoven over manieren om de hond van de straat te krijgen. Daarvoor heeft hij een manifest met hamer- en sikkelstukken opgesteld. Daarin wenst hij onder meer de bezitters een exorbitant hoge hondenbelasting op te leggen, het aantal beesten per huishouding te beperken en het uitlaten aan banden te leggen. Muilkorven stimuleren en grote en stinkende hondenrassen ontmoedigen. Hond en baas een bewijs van goed gedrag verplichten, zodat ze wettelijk aangesproken kunnen worden op wangedrag. En er dient vanzelfsprekend streng gehandhaafd te worden.

In het buitenland, met name China en Indonesië, is vlees van de hond mits goed bereidt een delicatesse. Kerkhoven is daarom voorstander om van de hond klapstuk, schenkel, ossenhaas en sukade standaard in het vleesschap van de supermarkt op te nemen. Zo ook hondenworst en -gehakt. Hij gooit er zelfs een recept tegenaan in zijn boek, waardoor ik alras sta te kwijlen zoals mijn hond doet wanneer ik een boterham zit te eten. Hij schrijft een hondencoach voor, want voor iedere scheet die dwars zit is tegenwoordig wel een training te vinden. Al deze soorten van instructeurs somt hij op een geestige manier op. Een glimlach kan ik, zelfs als notoire hondenbezitter, zeker niet onderdrukken.

Als een ware vertegenwoordiger in hondenrijwielen, jazeker die bestaan want voor de hondenfan is niets te gek, prijst Kerkhoven hondenkoetsjes, -buggy's, -rollators en -kinderwagens aan. Je loopt voor gek met je hond in een karretje, maar dat is de bedoeling. Kerkhoven somt de voordelen op, maar zijn eigen baat hierbij is dat de hond van de straat is en minder makkelijk hem kan belagen. "De een loopt je omver, de volgende springt zonder enige reden tegen je op, de derde besnuffelt je kruis, een vierde draait almaar om je heen of besluipt je op slinkse wijze van achteren, weer een ander kan niet tegen handen-in-je-zak en dan zijn er ook nog de allergevaarlijkste, de bijtgrage exemplaren." Het veelgeprezen hondenfluitje werkt voor geen meter; de dieren rennen niet jankend weg zoals de fabrikant voorspelt maar komen zelfs dolenthousiast op de fluiter aan.

Niet enkel vaart Kerkhoven dus uit naar de hondenbezitter om hen omfloerst de huid vol te schelden (de uitvaart is overigens tevens een item in zijn boek), ook probeert hij andere manieren aan te geven bij hen roet in het eten te gooien. Naast zijn eigen ervaringen, vervelende ontmoetingen en angstig treffen geeft hij oplossingen om van de kynofobie af te komen. Vooreerst is dat het uitbannen van de hond, zodat de fobist op geen enkele manier meer in aanraking kan komen met de viervoeter. Is de aanleiding verbannen en op zijn best om zeep geholpen, kan de term kynofobie uit het woordenboek worden geschrapt. Geen hond, geen angst. De stoornis is verholpen, de verstoring opgelost. Maar met zo'n groot aantal honden op de vierkante kilometer is dat geen eenvoudige zaak, laat staan dat de baasjes zover te krijgen zijn dat ze hun harige vrienden willen afstaan.

Daarom is Kerkhoven voorstander van een ontmoedigingsbeleid. Voor hem is een hond al de vijand, zoals de wolf dat voor schapen is. Nederland is te klein voor de duizenden honden die aangelijnd dan wel los rondrennen in bossen, op paden, langs sloten en over straat. Hij wil paal en perk stellen. Vrijwel op het eind van zijn 33-delige tirade moet hem iets beschamends van het hart, komt hij uit de kast figuurlijk gesproken. Heel lang geleden namelijk bezat hij zelf een keeshond, een jeugdzonde. Uiteraard volgt er een hondennamen top 10 die in de trant van Rob Kerkhoven niet gespeend is van enige humoristische nonsens. Hij wil, hoewel bij hoog en bij laag tegenstander van de canis is een compleet hondenboek afleveren waar zelfs de hondenbezitter mee uit de voeten kan. Een top 10 van historische en van adellijke hondennamen dan nog, een top 10 voor wanneer je twee honden hebt en een top 10 voor criminele, zeer agressieve bijtgrage monsters. Napoleon, Cerberus, Laurel en Hardy, Mini en Maxi, Osama, Trump - ik hoor het de baasjes nog niet roepen wanneer de hond(en) de tegengestelde richting op rent. Misschien nog wel Augurk, Stinkie of Pisbak. O ja, dan is er nog een topsporter hondennamen top 10, culturele hondennamen, onnozele, melige, stomste en meest vergezochte hondennamen. De duim van Kerkhoven is dik en er wordt gelukkig veel aan gezogen.

Tot slot somt Rob enkele manieren op om toch een onbekende hond veilig te benaderen, want hij weet ook wel dat deze dieren never nooit niet uit het straatbeeld zullen verdwijnen zijn tenlasteleggingen ten spijt. Het zijn steekhoudende adviezen die hij uit monden van diverse hondenbaasjes optekende. Raadgevingen waar de kynofoob iets mee kan, hoewel het mijden en doodrijden ... eh  ... doodzwijgen de voorkeur van Kerkhoven heeft.

Het is een vermakelijk boek dat "Hij doet niks hoor", met een serieuze ondertoon. De bangheid schrijft Kerkhoven van zich af. En wat werkt beter tegen angst en vrees dan een stuk humor. Door belachelijk te maken kun je relativeren en van een olifant een muis maken. Met een lach is de traan vergeten. De opgeblazen bibberatie wordt grinnikend doorgeprikt. Maar ik loop wel een straatje extra om met de hond wanneer ik het silhouet van Rob Kerkhoven gewaar wordt. De stuipen zijn hem op het lijf afgetekend wanneer ik zijn schrijven mag geloven. Daar wil ik geen steentje aan bijdragen. "Hij doet niks hoor", hoor ik Emma zeggen. Daar ben ik niet zo zeker van gezien zijn manifest tegen de hond maar vooral anti de hondenbezitter. Het maakt mij robofoop. Ik ga hem voortaan uit de weg. Stel je voor dat hij me omver loopt, zonder enige reden tegen me opspringt, mijn kruis besnuffelt, om mij heen draait en op slinkse wijze van achteren besluipt. Ik durf er niet aan te denken. Ik haal mijn handen uit de zakken en wuif hem vriendelijk gedag. Vaarwel en tot ziens.

Hij doet niks hoor. Kynofobische verhalen. Rob Kerkhoven. Uitgave Boek-scout, 2024.