#groen zwart | Explore Tumblr posts and blogs

gogmstuff · 1 year ago

Text

More images of 1913 fashion -

1913 Ethel Mary, née Bell-Irving, later 15th Countess of Lauderdale by Samuel Henry William Llewellyn (Thirlestane Castle - Lauder, Berwickshire, UK) From centuriespast.tumblr.com/post/148847411164/ethel-mary-18911970-15th-countess-of 815X1200.

Left 1913 Gazette du Bon Ton "Le Conseiller des Dames Robe et Manteau pour le Theatre" by Barbier 643X844.

Right 1913 Gazette du Bon Ton "Tais-Toi Mon Coeur!… Robe de lingerie de Doeuillet 1913 Gazette du Bon Ton "Le Marriage au Chateau" by Brissaud artophile.com 750X1011.

1913 Gazette du Bon Ton "Le Marriage au Chateau" by Brissaud. From artophile.com 1797X1125.

Left 1913 Journal des Dames et des Modes "Manteau de velours frappe citron. Col velours blance et Renard blanc" by Dammy. From artophile.com 750X1189.

Center 1913 Journal des Dames et des Modes "Mantelet de taffetas a la vieille garni de chenille verte - Manchon brode de perles". From artophile.com 757X1200.

Right 1913 Journal des Dames et des Modes "Parure d'Hermine et Putois". From artophile.com 701X1200.

1913 Lady, traditionally identified as Rosa Lewis by Frank Moss Bennett (auctioned by Christie's). From their Web site 906X1904.

Left 1913 Journal des Dames et des Modes "Robe de charmeuse blance a tunique de mousseline de soie violette brodee de perl et bordee de skunks. Manteau de velours etrusque" by Pichenot artophile.com 750X1197.

Right 1913 Journal des Dames et des Modes "Robe de charmeuse nore avec corsage et panier formes d'un obi drape" by Barbier artophile.com 734X1200.

1913 Madame Jean Maillard-Norbert by Léon François Comerre (location ?). From tumblr.com/eirene; fixed most obvious spots w Pshop 1332X3072.

1913 Lina Bilitis with Two Pekinese by Giovanni Boldini (location ?). From Amber Tree's photostream on flickr 1510X2872.

1913 Madame Michelham by Giovanni Boldini (location ?). From wikiart.org-en-giovanni-boldini-madame-michelham-1913 1589X2356 @72.

1913 María Teresa González del Valle by Nicanor Piñole (Fundación Banco Santander - Madrid, Spain). From artsandculture.google.com; fixed spots w Pshop 2036X2698.

1913 Señora, amiga de Mr. Ryan by Joaquín Sorolla y Bástida (Museo Nacional de Bellas Artes - La Habana, Cuba). From joaquin-sorolla.blogspot.com/search/label/Retrato%20de%20Señora 1191X1600.

1913 Evening dress of Vera Karakhan by House of Paul Poiret (Hermitage). From tumblr.com/antiquebee/731802632464875520?.

Left 1913 (June issue) La Gazette du Bon Ton, "Je Suis Perdue Robe d'été de Chéruit" tumblr.com/mote-historie/729728522325753856/pierre-brissaud-je-suis-perdue-robe-d%C3%A9t%C3%A9-de?source=share&.

Center 1913 La Mode cover art La Mode par Boué Soeurs by George Barbier. From tumblr.com/mote-historie/731263453639196672/george-barbier-la-mode-par-bou%C3%A9-soeurs-french?source=share&.

Right 1913 Les Modes Dinner Dresses by Gustave Beer. From tumblr.com/mote-historie/731172312816254976/dinner-dresses-by-beer-1913?source=share& 1975X2861

Left 1913 Tanzerin by Julie Wolfthorn (location ?). From tumblr.com/random-brushstrokes 727X1024.

Right 1913 Anastasia Mikhailovna de Torby, Philip de László (location ?). From tumblr.com/la-belle-histoire/745161897381445633/portrait-of-anastasia-mikhailovna-de-torby-philip? 608X960.

Left ca. 1913 Dame in een zwarte strompeljapon met kant by anonymous (Rijksmuseum). From their Web site; fixed flaws & spots w Pshop 3542X5395.

Right ca. 1913 Dame in een geel/groen geruite strompeljapon by anonymous (Rijksmuseum). From their Web site; fixed flaws & spots Pshop 3476X5328; fixed flaws & spots w Pshop 3645X5328

34 notes · View notes

devosopmaandag · 6 months ago

Text

'Chroma – a book of colour'

Twee maanden woonden we diep het binnenland van de Limousin in, waar groen in duizend schakeringen mijn blikveld vulde. De nachten waren van een stilte die mijn oorschelpen deed groeien. Bijna één hele maancyclus ging schuil achter wolken. Zo donker heb ik het thuis slechts met verduisteringsgordijnen. De reeën en de das openbaarden zich alleen in het opengewroete gazon, roodbruine kalfjes dronken in de wei bij hun moeder, de uilen zwegen, de linde voor het huis verdubbelde in omvang, het brood was bijna overal goed. De stad was ver weg, en daarmee de stadscultuur. Ik bezocht één kunsttentoonstelling, die me verbijsterde (beelden uit de Tolkienfilms als enorme handgeweven tapisserieën). En, ja, ik ging één keer naar de dorpsbioscoop en zag een uitstekende film. In boeken die ik voor het slapen las kwam wel een beroemde in Parijs en New York wonende cineaste tevoorschijn ('Mijn moeder lacht' van Chantal Akerman) en werd een ook al in New York wonende schrijver bijna vermoord ('Mes' van Salman Rushdi), maar die stedelijke cultuur bleef binnen de pagina's van het boek. Er was wel het dagboek van Derek Jarman dat wat daar buiten mijn slaapkamerraam zich afspeelde, verbond met literatuur, film, kunst, politiek en stedelijke subculturen.

Mijn liefde voor botanie werd door hem keer op keer gevoed. Ik kon parallel oplopen met zijn observaties in zijn tuin en omgeving, van het bloeien van opeenvolgende bomen en planten: gaspeldoorn, sleutelbloem, bosviooltje, meidoorn, brem, vlier, vingerhoedskruid, akelei, ratelaar. Ik leerde hoenderbeet en vroegeling door hem kennen. Hij maakte zijn tuin ermee en schiep cultuur. Maar zijn hele dagboek draait evenzeer om wat we 'high culture' noemen, om de Britse maatschappij onder Thatcher, het vechten voor homo-rechten en om jeugdherinneringen. Alleen af en toe sluipt zijn ziekte het boek binnen.

Thuisgekomen vond ik een vanuit Frankrijk besteld boekje van Jarman: 'Chroma – A Book of Colour – June '93'*, geschreven toen zijn ogen slechter en slechter werden. Uiteindelijk zou hij blind worden. Ik begon gisteren gretig in het kleine boek te lezen, een verzameling van kleur naar kleur waarin hij al zijn kennis, liefdes en herinneringen duizelingwekkend en lyrisch samenbrengt. Het is een idiosyncratisch compendium, soms een beetje hallucinerend. In zijn inleiding is het eerst citaat van Wittgenstein: “Bezie je kamer op de late avond wanneer er nauwelijks meer kleuren vallen te onderscheiden – en maak nu licht en schilder wat je eerder in het halfdonker hebt gezien. – Hoe vergelijkt men de kleuren op zo'n afbeelding met die van de halfdonkere ruimte?”**

Op de een na laatste avond voor ons vertrek verdween het dorp aan de overkant van het dal in de mist. Ik opende de ramen en bleef heel lang kijken hoe grijzen, blauwen, in zwart verdwijnende groenen inelkaar vloeiden als inkten in water. Ik kon mijn ogen er amper van af houden. Drie dagen later opende ik Jarmans kleurenboekje.

* Chroma – A Book of Colour – June '93 | Derek Jarman | uitgeverij Vintage/Penguin Random Books 1994

** Opmerkingen over kleuren | Ludwig Wittgenstein | vertaling Paul Wijdeveld | uitgeverij Tabula 1982

2 notes · View notes

nkolikapeaceokoye23 · 3 months ago

Text

View this post on Instagram

A post shared by nkolika peace OKOYE (i-creation) (@okoyenkolikapeace)

instagram

my tea brew recipe for fit body, lungs pain, system cleansing etc. all round body regulation.

*black tea (10 tablespoonfuls)

*thyme (+5 tablespoonfuls)

*cinnamon (+4 tablespoonfuls)

licorice (shredded) - (+-6 tablespoonfuls)

*cloves (+6 tablespoonfuls)

flower tea (+3 tablespoonfuls)

serves up to 5 days.

cook for +-30mins with 4+ to 5+ liters of water on high heat.

always dilute with water before drinking for it should be strong medicine tea. i drink it quite too often. natural energy 🙏😘

update: 5th October 2024

the cinnamon isn't important but it'll glow the skin and even teeth colour 🙂

-----------------------------------

update (7th August 2024). new recipe. should be diluted before drinking!!! add water! dilute! new recipe.

*cinnamon* (8th September 2024)

*cloves* (7th August 2024)

black tea

licorice

thyme

flower tea

----------------------------------------

update (10th July 2024).

i drink this quite so too often for energy in the first place and then because it also keeps me in shape from excess useless eating disorders 🤲 grateful for my listening trancie ways 🤲 i love the trance 🤲

----------------------------------------

i also never take meds when i have malaria. only meds for headache on malaria cos i hate headaches in malaria trance. to say that my genetic makeup is quite strong. this tea might just be designed for my genetic. but. i don't know 🤲 zen life 🤲 ps. malaria kills! so take your meds when you have malaria 🤲

-----------------------------------------

update (10th July 2024).

you can also just boil it down to (as i do these days):

black tea

licorice

thyme

flower tea

-------------------------------------------

ORIGINALLY 👇👇👇

licorice (zoethout)

thyme (tijm)

black tea (zwarte thee)

earl grey (earl grey)

green tea (groene thee)

rooibos (rooibos)

any flower tea of your choice (bloemen thee)

beetroot (rode bieten)

fruits of your choice (fruit naar keuze)

cook well. let it cool off slowly on its own and drink. you might get dizzy at the first time but this is normal.

the stronger the better 💯🤲🍶🍵

there's no such thing as overcooked with this one. go with your instinct 😉

chest/lungs pain cure 😱

i drink this twice a day. the first time was dizzying.

i flex zen life 🤲

1 note · View note

keesdp · 1 year ago

Text

Het Zuiden

IJsland heeft maar een hoofdweg de weg nummer 1. Deze loopt helemaal rond. Sommige wegen in het oosten zijn secundaire wegen, maar omdat je die ook kunt nemen en daarmee rond IJsland kan rijden noemen ze deze ook 1. Ik zie het al gebeuren: waar staat u? op weg nummer 1, kunt u zeggen waar precies? Nee natuurlijk niet. Er staan nergens hectometerpaaltjes en de afstanden tussen de dorpen zijn soms 200 km. Daarbij zijn de plaatsnamen niet uit te spreken met die voor ons vreemde letters en accenten. Ook de benzinepompen zijn dun gezaaid, dus goed plannen en vaak tanken als het kan.

De bewegwijzering is ook iets waar je aan moet wennen. Ongeveer 100 meter voor een kruising of afslag wordt aangegeven welk wegnummer naar links of rechts gaat met het volgende plaatsje achter het wegnummer. Als hij verwijst naar een volgende weg, staat dit wegnummer met een stippellijn omrand. Bij de kruising of splitsing zelf, staat geen bord meer, dus je moet onthouden, wegnummer, bestemming en richting. Kan je het nog een beetje volgen? Nou ik ben in het begin vaak 100 meter achteruit gereden, wat hier geen probleem is want er is bijna geen verkeer.

Ijslanders zijn vreemde mensen. Ze hebben vaak een prachtig vrijstaand huis als je van een afstandje kijkt, maar als je dichterbij komt of naar binnen kijkt schrik je je rot. Wel trekt iedereen zijn schoenen uit als ze naar binnen gaan. Ze spreken zonder uitzondering uitstekend engels, wat maar goed is, want IJslands lijkt nergens op. Het schijnt afgeleid te zijn van het Noors, maar die verstaan ze ook niet. Ook alle info die je op borden en folders vind zijn in het Ijslands en Engels, soms in het Duits ook. Vreemd, want de meeste touristen die wij tegenkwamen waren Italianen en Fransen, oh ja en Amerikanen. Verder een enkele Tsjech, een Nederlander een Zuid-Koreaan, een Belg en een Pool. We zijn geen Scandinaviërs tegengekomen en gelukkig ook geen Russen.

De weg die wij nog moeten gaan (lijkt Mieke Telkamp wel), is de zuidelijke 1 van west naar oost. We denken alle speciale Ijsland dingen al gezien te hebben. Nou dus niet. Dat wil zeggen; het landschap veranderd elke kilometer van de 300. Dan rij je tussen met IJslandsmos bedekte lavavelden, dan weer tussen paarse heidevelden, dan weer door een maanlandschap met zwarte heuveltjes in een vlak groen veld, met links imposante bergen zoals je ze alleen in films ziet over de maan of mars of Game of Thrones, misschien zijn die hier wel opgenomen. Dan weer door gele duinen van steen, bizar gewoon, echt.

We passeren de Eyjafjallajökull, je weet toch 2014 legde hij met zijn aswolk al het vliegverkeer plat in Europa. Er is nu een museum langs de weg waar je de vulkaan ziet. Sporen van de uitbarsting zie je duidelijk op de berg, daar heb je geen museum voor nodig. De enige wc waar ze geld vragen staat hier.

We rijden verder langs de enorme gletsjer Vatnajökull. De grootste van IJsland. We doen er dan ook 2 dagen over om er langs te rijden. Ondertussen veranderen de rivieren onder de bruggen, in met ijsblokken gevulde stromen. We gaan een zijweggetje in. Deze bestaat uit gravel en eindigd na vele bochten, putten en heuvels op een enorme parkeerplaats met bussen en auto's. Je kan hier een boottocht met rib's boeken naar de gletsjer. We gaan informeren of we mee kunnen. Er wordt door de CB om assistentie gevraagd, 2 mannen rennen naar buiten, doen zwemvesten om en springen op een quad en scheuren tussen de touristen door weg. Wij zien de paniek op de gezichten van de vrouwen achter de toonbank. I need assistance now, horen we door de CB. Yeah, we on our way; horen we. Dat is wat we weten, wat er gebeurd was werd ons niet duidelijk. De vrouw achter de balie probeerde achteloos door te gaan met haar werk, het verkopen van 12 zitplaatsen op de 7 rib's á 60 euro. Ik heb 1 plek zegt ze om half drie. anders wordt het half zeven voor ik twee plaatsen heb. Iedereen heeft on-line geboekt. Eén is geen. Als jullie hier rond willen lopen, en over een half uur terug willen komen, is er misschien een afzegging. We gaan rondlopen. Als we over de heuvel zijn weten we niet wat we zien. Een prachtig meer met drijvende ijsschotsen. In de verte zien we de Rib's naar de gletsjer varen. Het is hier zo geweldig, dat we besluiten het hierbij te laten en de Ribvaart een mis te geven.

Ook de Puffintour op een open hooiwagen doen we niet, veel te koud. Ik reken uit dat we 250 euro hebben uitgespaard, dat moeten we vieren in het volgende havenstadje met fish en chips, een veel gevraagde hap bij de pizzeria.

Onderweg zien we een brand in de verte. Het blijkt een huurcamper te zijn als we dichterbij komen, Er zijn al veel mensen bij en de hitte is enorm. Als wij passeren staat hij al volledig in lichterlaaie. Het zal je gebeuren op vakantie vreselijk. Een half uur later komt de brandweer ons tegemoet, nou ik denk dat dat een beetje te laat is.

Op een parkeerplaats zien we een ons bekende camper staan. We zagen hem op de boot, op Sandur Pharoer en bij de zeehonden in het noorden. Nu hier dus weer in het oosten. One life live it staat op zijn en haar camper. Zij trekken zich niets aan van campings en staan overal op parkeersplaatsen. Een enorme antenne staat achterop gebouwd met een benzine generator voor stroom. Toen wij de vorige keer elkaar weer zagen gaf hij mij een visitekaartje. Zij zijn Polen en maken radio verslag van hun reis. Op hun website die ik even open, staat een heel reisverslag van hun reis welke overeenkomt met de onze. Alleen houden wij ons wel aan de regels.

2 notes · View notes

geertjerrr · 4 days ago

Text

Zo ongeveer wel meer basic gaan (door die teksten op die jeans, mag geen OVERLOAD worden, unisex of meer voor man op mijn nieuwe jeans = veelal een superduur luxeartikel.

Dit is loungewear voor vrouwen.

Iets meer basic en ik zou kopen. Die kleur fit compleet die jeans alsook deze lengte en open. Je hebt zo truien voor mannen. Oversized ofazo (tnoemt anders), redelijk zeldzaam. Kheb zo 1.

Vooral die onderste dikke aflijning gaat perfect over op die jeans en in contrast ook met net dat grijs gebleekd.

Almost perfect. Diene zeldzame groene bloem of blad ook hierin maakt compleet en groen wijst naar roze en omgekeerd roze verlegen terug. Jeans bevat roze herdenkingen. Compleet afgegrijsd grijs is super combinatie. Belt mag. V-Col vind ik moeilijk eronder absoluut wit of zwart basic tshirtje. Hemd eronder te Vlaams Drieske. Te casual, te mannelijk overduidelijk, te breed, te masculiene, te veel col kijk mij-ik ben een/de man. (sry hoor mannen, no offense)

Schoentje mijn voorkeur, DSQ2 sneaker altijd. Nooit te fijn bij mij. Maar een grove basis, toch cosy en knullig/speels/disney eventueel.

Tmoet allemaal ook draagbaar zijn "int gewone", mooi en stijlvol ma toch niet té. Stijl in gewoon vloeiend. Opvallend is echt NOT DONE-te zien voor waar ook hé.

Zo off zoek ik.

(is dat toegelaten dat dat al lang 1 van mijn hobby's is)

heel mooi artikel

ti's te duur, anders verre

0 notes

leondesignnederland · 4 days ago

Text

Paspoorthoezen: Stijlvolle Opties Voor De Wereldreizigers

Reizen is voor velen een avontuur vol nieuwe ervaringen en herinneringen die een leven lang meegaan. Of je nu een zakenreis maakt, op vakantie gaat, of een wereldreis plant, een paspoort is een van de meest essentiële reisdocumenten. Het is niet alleen een identificatiemiddel, maar ook een toegangspoort naar de wereld. Het beschermen en stijlvol bewaren van je paspoort is daarom van groot belang. LeonDesign, een merk dat bekend staat om zijn hoge kwaliteit en verfijnde ontwerpen, biedt een uitgebreide collectie van paspoorthoezen aan die perfect passen bij de behoeften van de moderne reiziger. In dit artikel bespreken we de unieke eigenschappen van deze Paspoort Hoesje en waarom ze een onmisbaar accessoire zijn voor elke wereldreiziger. 1. Duurzaamheid en Bescherming Een van de belangrijkste functies van een paspoorthoes is het beschermen van je paspoort tegen slijtage en beschadigingen. Tijdens het reizen wordt je paspoort vaak blootgesteld aan vocht, vuil, en intensief gebruik. De paspoorthoezen van LeonDesign zijn gemaakt van hoogwaardige materialen zoals echt leer, die bekend staan om hun duurzaamheid. Dit materiaal bied uitstekende bescherming tegen vlekken, krassen en scheuren. Bovendien hebben de hoezen een stevig ontwerp dat ervoor zorgt dat je paspoort goed op zijn plaats blijft, zelfs na veelvuldig gebruik. Dit betekent dat je persoonlijke informatie veilig blijft. In een wereld waar digitale veiligheid steeds belangrijker wordt, biedt dit rust voor de moderne reiziger. 2. Stijlvol en Functioneel Ontwerp Bij LeonDesign staat niet alleen bescherming voorop, maar ook stijl. De paspoorthoezen zijn ontworpen met oog voor detail en modebewustheid, zodat ze passen bij de persoonlijke stijl van elke reiziger. Of je nu houdt van een klassiek en tijdloos ontwerp of juist op zoek bent naar een modern en kleurrijk accessoire, er is altijd een optie die aansluit bij jouw voorkeur. De collectie biedt een breed scala aan kleuren, van ingetogen tinten zoals zwart, bruin, en marineblauw tot levendige kleuren zoals rood, groen en pastelkleuren. Deze verscheidenheid maakt het mogelijk om je paspoorthoes af te stemmen op je outfit, koffer, of andere reisaccessoires. De functionaliteit van de paspoorthoezen is net zo belangrijk als hun esthetiek. Veel hoezen hebben extra vakjes en opbergmogelijkheden voor andere reisbenodigdheden zoals instapkaarten, visumdocumenten, creditcards, en contant geld. Dit maakt het gemakkelijker om al je belangrijke documenten op één plek te bewaren, waardoor je minder snel iets kwijtraakt en efficiënter door de luchthaven kunt navigeren. 3. Handgemaakt Vakmanschap Een ander kenmerk dat de paspoorthoezen van LeonDesign onderscheidt van de concurrentie, is het handgemaakte vakmanschap. Elk product wordt zorgvuldig met de hand vervaardigd door onze ambachtslieden die trots zijn op hun werk. Dit zorgt ervoor dat elke paspoort hoes uniek is en voldoet aan de hoogste kwaliteitsnormen. De aandacht voor detail die in elk ontwerp wordt gestoken, is duidelijk zichtbaar in de afwerking van de naden, de precisie van de sneden, en de overall afwerking van het product. Dit handwerk zorgt niet alleen voor een hoogwaardige afwerking, maar draagt ook bij aan de duurzaamheid van de paspoorthoezen. Handgemaakte producten hebben vaak een langere levensduur, omdat ze met meer zorg en precisie worden gemaakt dan massaproducten. Dit betekent dat je langer kunt genieten van je paspoorthoes zonder dat je je zorgen hoeft te maken over vroegtijdige slijtage. 4. Perfecte Reisgenoot De paspoorthoezen van Leon Design zijn ontworpen met de moderne reiziger in gedachten. Ze bieden niet alleen bescherming en stijl, maar zijn ook praktisch en functioneel. Dankzij de extra opbergvakken en het compacte formaat passen ze gemakkelijk in je tas of jaszak, waardoor je altijd snel toegang hebt tot je paspoort en andere belangrijke documenten. Daarnaast zijn de paspoorthoezen licht van gewicht en gemakkelijk schoon te maken, wat ze ideaal maakt voor lange reizen. Of je nu door de zon moet lopen in een buitenlandse stad of je paspoort meerdere keren moet laten zien bij verschillende douaneposten, de hoezen van Leon Design zorgen ervoor dat je reisdocumenten veilig en in topconditie blijven. Conclusie De Paspoort Hoesjes van Leon Design bieden de perfecte combinatie van stijl, functionaliteit en duurzaamheid. Ze zijn een must-have voor elke reiziger die zijn of haar paspoort wil beschermen terwijl ze er tegelijkertijd elegant en modieus uitzien. Met een breed scala aan kleuren, materialen en ontwerpen, is er voor elke reiziger een geschikte paspoorthoes te vinden. Bovendien kun je met een product van LeonDesign met een gerust hart op reis gaan, wetende dat zowel je paspoort als je persoonlijke gegevens goed beschermd zijn. Dus, ben je op zoek naar een stijlvolle en praktische manier om je paspoort te beschermen tijdens je reizen? Dan zijn de paspoorthoezen van LeonDesign de ideale keuze voor jou! Read the full article

0 notes

jojoxca · 26 days ago

Text

Een onvergetelijke dag

Door Jojo

As long as I'm here

No one can hurt you

Don't wanna lie here

But you can learn to

If I could change

The way that you see yourself

You wouldn't wonder why you hear

They don't deserve you

- Billie Eilish

Bubbeljungle, Leiderdorp, 2013

Wat is het hier druk. Overal gillende kinderen, rennende kinderen en uitgeputte ouders.

Mama kondigde vanochtend uit het niets aan dat we naar de Bubbeljungle gingen. Wat heet, ze reed me erheen, ik werd in de ballenbak gekwakt en ze reed weer weg.

Ze zeggen het dan wel niet, ik weet dat mijn ouders moeite met me hebben. Omdat ik anders ben. Niet normaal. Omdat ik iets heb wat “autisme” heet. Dat betekent dat mijn hersenen anders werken - wat zijn hersenen?

Ze hebben me uitgelegd wat dat is (voor zover dat kon, ik ben nog maar zes), maar ik snapte er niks van. Maar als ik mijn ouders, juffen en de andere kinderen die ik ontmoet heb mag geloven, snap ik helemaal niks. Ze vinden me raar. En ik snap maar niet waarom.

Mama probeert elke kans te benutten om mij met andere kinderen te laten spelen. Ik heb de indruk dat ze dat vooral doet om even van me af te zijn. Ik voel me vaak best alleen. Maar met anderen spelen lukt me gewoon bijna nooit. Ik heb mijn eigen aparte voorkeuren met wie ik speel en anderen vinden mij raar, gek en eng.

Papa en mama hebben sowieso al niet veel geduld met mij. Vaak schreeuwen ze binnen no time tegen me, vooral mijn mama. Het maakt niet uit wat ik doe of zeg en aanpas om haar tevreden te stellen, ze blijft geïrriteerd raken en boos worden door mij. Wat ik fout doe, begrijp ik niet.

Mama is vaak aan het werk. Papa zie ik alleen één keer per week en eens in de twee weken in het weekend.

Mama heeft een nieuwe verkering. De tweede al sinds de scheiding. Hij heeft ook twee kinderen, beide jonger dan ik. Mama heeft het heel vaak over hen. Ik heb vaak de indruk dat ze meer van haar verkering en zijn kinderen houdt dan van mij. Dat merk ik aan bijna alles.

Op school zijn er problemen met mijn aandacht, thuis is er altijd ruzie om het eten omdat ik erg kieskeurig ben. Ik moet bij mama sinds ze met die man heeft gewoon eten wat de pot schaft omdat dat “gezonder” is.

Het zal wel gezonder zijn, maar ik voel me zo rot. Ik ben altijd als laatste klaar en soms moet ik huilen van vernedering.

Soms, als mijn ouders echt boos op me zijn, slaan ze me. Niet hard, hoor. Dat zei iemand tegen wie ik het vertelde. Vroeger deden ze niet anders, wordt er gezegd. “Corrigerende tikjes” worden het genoemd.

Mama zegt ook vaak dat ze me spuugzat is en ziek van me wordt, inclusief kotsgeluiden.

Vaak zeggen papa en mama een paar minuten na zo'n “corrigerend tikje” en een paar ruwe woorden weer hoeveel ze van me houden. Ik geloof het niet. Niet meer. Hoeveel zijn die woorden waard als ze het maar blijven doen?

Soms sla ik mezelf ook. Omdat het mij nooit lukt eens normaal te doen en mijn ouders niet te irriteren.

Ik zal het wel verdienen, want ik ben een last. Een blok aan ieders been.

Als mijn mama antwoord geeft als ik iets vraag, is het vaak zo: “Lientje… (diepe zucht)...", en dan net zo geïrriteerd: “Zie je niet dat ik bezig ben?”

Tja.

De tranen komen en ik kan ze niet stoppen.

Ik ren de wc's in en ga in een hoekje zitten huilen.

Niemand houdt van me. En waarom zouden ze ook? Misschien kan er gewoon niemand van mij houden…

Ik kan er maar beter niet meer zijn. Niemand zal me missen. Misschien merken ze het geeneens als ik weg ben…

De deur van één van de hokjes gaat open en er stapt een jongen naar buiten.

Ik veeg snel mijn tranen weg.

Hij kijkt naar me. Hij is niet veel ouder dan ik; ik schat hem ongeveer acht jaar.

Hij heeft donkerbruin haar en groene ogen die me vriendelijk aankijken. Hij heeft een korte olijfgroene spijkerbroek en een zwarte coltrui aan en zwarte schoenen met zwarte sokken erin. Hij heeft een ouderwetse discman in zijn hand en de dopjes daarvan in zijn oren, waar rustige muziek uit klinkt.

Hij zit onder de blauwe plekken en schrammen.

Maar wat me het meest opvalt, zijn de pleister op zijn wang en een plastic slang in zijn neus. Het soort slang waar vloeistoffen doorheen gaan in het ziekenhuis. Net geleerd op school.

Waarom zou hij die hebben?

Hij draait de kraan open en begint zijn handen te wassen. Er zitten ook pleisters op zijn handen.

Hij blijft naar me kijken terwijl hij zijn handen afdroogt.

Hij zet zijn discman uit en loopt naar me toe. Hij knielt voor me neer.

“Waarom huil je?” Vraagt hij dan.

Ik schud alleen mijn hoofd. Ik kan niet uitleggen waarom. Ik mag het niet uitleggen. Ik mag niemand vertellen wat er achter gesloten deuren gebeurt.

Hij gaat naast me zitten en slaat een arm om me heen.

Normaal zou ik zo'n arm afschudden, maar nu voelt het prettig, dus ik laat hem begaan.

“Weet je, soms is het goed om te huilen.” Zegt de jongen.

Ik begin weer te snikken. De jongen pakt me vast en ik sla mijn armen om hem heen.

Waar ik me normaal tegen verzet als mijn ouders en familie het doet, laat ik nu toe van een vreemde. Maar soms is iemand die luistert en je troost, echt troost, het beste, zelfs als het een vreemde is.

Ik begin te vertellen.

“Dat is vreselijk.” fluistert hij als ik klaar ben. “Jouw papa en mama mogen toch niet slaan?”

“Nee, dat dacht ik ook.” Snik ik. “Maar blijkbaar…”

Een tijdje zit ik te snikken. En al die tijd houdt de jongen me vast.

“Hoe heet jij?” Vraagt hij dan.

“Lientje.” Ik snuf en veeg een traan weg. “En jij?”

“Logan.” Zegt hij.

“Hé, we hebben dezelfde letter!” Ik kan alweer vrolijk zijn.

“Ja, best wel cool. Wil jij ook muziek luisteren?” Vraagt Logan.

“Ja!” Fluister ik.

Hij stopt één van de dopjes van zijn discman in mijn oor en drukt op play.

Het nummer begint met een hoop geschreeuw. Ik vind het prachtig.

Dan komt de beat, en een rustige vrouwenstem.

“Try to break one's heart, in perpetuity.” Zingt ze.

Ik vindt het prachtig. Die beats in combinatie met haar stem zijn geweldig.

“Wie is dit?” Vraag ik. Ik heb nog nooit zoiets gehoord.

“Soap&Skin. Dit nummer heet "Sugarbread".” Zegt Logan.

“Suikerbrood!” Roep ik uit. Die twee woorden Engels ken ik!

“Precies.” Logan straalt. “Ik hoor naar de radio te luisteren, maar zij is mijn favoriete zangeres.”

“Mooi.” Fluister ik.

Het volgende nummer begint. Een viool, met soortgelijke beats, en dan de stem van diezelfde vrouw.

“Zo mooi.” Fluister ik. Ik heb helemaal kippenvel.

“Ja, hé?” Vraagt Logan.

“Hoe heet dit nummer?” Vraag ik.

“Marche Funèbre," Zegt Logan. “Het betekent “dodenmars” in het Frans.”

Hij draait het nummer een paar keer opnieuw.

Hij doet zijn discman af. “We moeten teruggaan. Mijn ouders zullen me wel zoeken. En ze zijn al zo bezorgd om me… Hé, mijn ouders hebben net eten besteld. Wil je mee-eten?”

“Eh… hangt ervan af wat het is… Ik eh… ben nogal moeilijk met eten.” Fluister ik.

“Oh, maak je niet druk. Je vindt het vast lekker. Kom.”

Logan trekt me mee naar een man en vrouw met blond haar. Hij heeft zijn donkerbruine haar dus niet van hen.

“Papa, mama, dit is Lientje.” Zegt Logan. “Mag ze mee-eten?”

“Tuurlijk, we hebben genoeg!” Antwoordt zijn moeder.

Ik word enthousiast verwelkomd door zijn ouders. Ze hebben twee dienbladen met kartonnen doosjes op tafel gezet.

Ze doen de doosjes open…

Dit is een droom. Patat en kipnuggets!

“Hmm, nuggies!” Zeg ik veel te hard. Logan glimlacht alleen maar.

We eten en delen samen het bakje appelmoes. Logan vertelt over zijn school, zijn prestaties als vechtsporter (zwarte band!), zijn familie en over zijn hond, Sofie.

“Heb jij huisdieren?” Vraagt hij.

“Ja, een kat. Hij heet Sokje. Hij is zwart met witte pootjes, vandaar.” Zeg ik.

“Grappige naam. Schattig.” Zegt Logan.

“Ik… waarom… Ik vroeg me af-” begin ik.

“Waarom die slang in mijn neus zit?” Maakt Logan mijn zin af. Blijkbaar is hij gewend aan dit soort vragen…

“Eh… ja. Ik heb nog nooit zoiets gezien… is het voor je eten?” Domme vraag, hij eet gewoon normaal.

“Nee. Het is voor mijn zuurstof. Ik ben ziek.” Zegt Logan.

“Ziek? Wat heb je dan?” Vraag ik met een klein stemmetje.

“Ik heb kanker. Leukemie.” Antwoordt hij.

Oh nee, he. Dat vreselijke woord heb ik net op school geleerd en het klinkt echt doodeng.

“Leukemie? Wat is dat?” Fluister ik hees. Ik voel me echt heel klein en dom…

“Leukemie betekent dat mijn bloed ziek is. In je bloed zitten hele kleine dingen die helpen om je gezond te houden, zoals de soldaatjes. Bij mij zijn die soldaatjes bijna allemaal ziek en ze zijn met te veel. Ze houden ook de gezonde dingen tegen, zoals de taxi's, die zuurstof naar je lichaam brengen.” Zegt Logan.

“En daarom heb jij die slang.” Fluister ik.

Hij knikt. “En die zieke soldaatjes houden ook de plakkertjes tegen die zorgen dat het bloed stopt met stromen als ik wondjes heb. Vandaar die blauwe plekken en schrammen.” Fluistert Logan. En die hele uitleg heeft hij me glimlachend aangekeken.

“Kan je beter worden?” Vraag ik.

Zijn glimlach verdwijnt.

Hij schudt zijn hoofd. “Nee, ik word niet meer beter.”

Hij kijkt weg. Ik leg mijn handje op die van hem.

“Ik had medicijnen die me weer beter zouden maken, maar die werken niet meer… ze kunnen niks meer voor me doen.” Er glijdt een traan over zijn wang.

Ik huil meteen weer mee. Stomme gewoonte!

“Dus binnenkort ga je…” Fluister ik.

“Ja. Ik ga naar de hemel.” Fluistert hij.

Zijn ouders kijken ons aan. Ook zij hebben tranen in hun ogen.

“Hoe oud ben je?” Fluister ik.

“Acht.” Fluistert Logan.

Hij heeft nog maar twee maanden, vertelt zijn moeder. Dan gaat hij.

Uuthofasie, zeggen ze.

“Wat is uuthofasie?” Fluister ik.

Ze lachen even. Ik heb zo'n moeite met moeilijke woorden…

“Euthanasie.” Zegt zijn moeder. “Ze gaan Logan een prikje geven zodat hij geen pijn meer heeft. Zo kan hij rustig naar de hemel."

Naar de hemel. Wat erg. Opa is vier jaar geleden naar de hemel gegaan, maar ik weet allang niet meer hoe dat voelde…

Maar opa was tweeëntachtig. Logan is nog maar acht…

Maar dan glimlacht Logan weer. “Maar ik ga er het beste van maken nu ik nog leef.” Hij pakt mijn hand weer vast en vraagt: “Ga je mee?”

“Nee, dat durf ik niet hoor!” Zeg ik tegen Logan.

“Kom op, Lien. Het is niet eng. Je kunt het.” Zegt Logan.

We staan bovenaan zo'n grote toren met elastieken waar je je doorheen moet laten vallen en overheen kunt kruipen - een “spinnentoren” noemt Logan het - en ik vind het doodeng. Straks val ik, of breek ik iets, of raak ik gewond… wat zal mama dan zeggen? Die zal dan heus-

Logan knijpt in mijn hand. “Kom. We gaan samen. Als je valt, vang ik je op.”

“Echt waar?” Fluister ik.

“Ja, echt waar. Kom, spring maar. Eén, twee… drie!”

Ik spring, tegelijk met hem. Ik gil, maar hij houdt me stevig vast.

Na twee verdiepingen vind ik het niet eng meer en kruipen we samen over het net. Ik snap nu waarom Logan het een spinnentoren noemt; die netten lijken net spinnenwebben.

Logan doet alsof hij Spiderman is en ik probeer hem na te doen.

Ineens roept hij: “Vijand in zicht!” En hij neemt een sprong, grijpt me vast en trekt me tegen zich aan. We vallen het laatste stuk naar beneden en landen gierend op de mat.

Logan knijpt in mijn hand die hij nog steeds vasthoudt. “Nu mag jij zeggen wat we gaan doen.”

“De fietsjes! Ik wil naar de fietsjes!” Zeg ik.

We verlaten de plek via de enorme bek van een haai met enorme tanden.

Ik kijk even achterom naar de haai. De bek zit in het midden, de rest is gebouwd in stijl van een schip. Aan de linker- en rechterkant staan enorme schelpen met joekels van zeewezens erin. Gadver, wat zijn ze groot.

“Ze kijken recht in je ziel.” Fluister ik.

“Kom. Ze doen jou niks zolang ik bij je ben.” Fluistert Logan.

We hebben de hele dag de grootste lol. We rijden op de fietsjes en botsen expres tegen elkaar op, we bouwen een fort met de enorme legostenen, we springen samen op het springkussen - en gooien met de enorme rubberen ballen - tot we moe zijn, Logan rent rond en maakt oerwoudgeluiden en ik doe met hem mee. We rijden samen op een sleetje van de sleebaan af en gieren het uit als één van ons eraf valt.

Na een paar uur hebben we even een momentje samen, zonder andere kinderen.

Logan pakt mijn hand weer vast.

“Je bent een bijzonder meisje, Lientje.” Zegt hij.

Bijzonder? Ik? Ik weet niet wat ik hoor.

“Jij bent ook een bijzonder jongetje.” Fluister ik.

“Ik wil je iets geven.” Fluistert hij. Hij graait in zijn zak.

Het is een sleutelhanger in de vorm van een prachtig wit vlindertje met zwarte randjes om zijn vleugels en zwarte stipjes in de hoeken.

“Het is een koolwitje,” Zegt Logan. “Die staat voor onsterfelijkheid en wedergeboorte. Het is mijn belangrijkste bezit. En ik wil hem aan jou geven.”

“Waarom?” Fluister ik.

“Omdat jij hem verdient. Ik heb nog nooit zo'n goede vriend gehad.” Zegt Logan.

Ik voel de tranen weer komen. Maar nu hou ik ze niet tegen.

Logan trekt me in een knuffel. Ik knuffel hem terug.

Ik stop het koolwitje in mijn broekzak.

“Mag ik je nog iets geven?” Vraagt Logan.

“Wat dan?” Vraag ik.

Hij komt steeds dichterbij en dan geeft hij me een kusje.

Ik word knalrood. Ik ben nog nooit door een jongen gekust.

“Dank je.” Fluister ik.

Logan zegt niks. Maar de blik in zijn ogen zegt genoeg.

Uiteindelijk is het sluitingstijd en tijd om naar huis te gaan.

Logan geeft me een laatste knuffel en fluistert: “Dank je wel, voor deze onvergetelijke dag.”

“Jij ook bedankt.” Fluister ik.

We laten elkaar niet los.

Tot zijn moeder roept: “Logan! Kom je? Oma wacht op ons!”

“Ja, mama!” Logan laat me los, knijpt in mijn hand, zegt “tot snel” en rent achter zijn moeder aan.

En dan gaat het mis.

Ik zie dat Logan ineens stopt met rennen, voorover buigt en naar zijn borst grijpt.

Ik wil iets roepen, gillen, maar er komt geen geluid uit mijn keel.

Hij valt recht naar achteren.

Ik ren naar hem toe.

Zijn moeder houdt hem vast. “Logan! Wat heb je! LOGAN!”

“Mama… het doet… zo'n pijn.” Fluistert Logan.

“Blijf maar ademen, lieverd. Blijven ademen.” Fluistert zijn moeder, die inmiddels aan het huilen is.

“Kan niet… Ik kan het niet meer, mama.” Logan huilt nu ook.

Wat gebeurt hier? Ik vind het eng en begin ook te huilen.

Zijn moeder pakt mijn hand ook vast.

“Lientje…” Fluistert Logan.

Dan zegt hij niks meer en wordt hij slap.

Zijn ouders huilen en houden hem vast.

En dan snap ik het. Zijn hartje wil niet meer. Hij gaat naar de hemel.

“Het is goed, jongen. Ga maar. Je zult geen pijn meer hebben.” Fluistert zijn vader.

Nee, het is niet goed! Ik wil niet dat mijn beste vriend naar de hemel gaat! Niet nu! NIET. NU!

Er komen mensen binnen. Ambulancepersoneel, denk ik. Ook daar heb ik laatst les over gehad.

Ze drukken op zijn borst en luisteren naar zijn hartje.

Dan schudden ze hun hoofd.

“Is hij… is hij nu in de hemel?” Fluister ik.

Zijn moeder kijkt me aan en knikt. “Ja, schat. Hij is nu in de hemel. Hij is nu een engeltje.”

“Nee,” Snik ik. “Nee, nee, nee… koolwitje, nee! Koolwitje, kom terug!”

Zijn moeder trekt me tegen zich aan.

De mensen van de ambulance tillen hem ergens op.

Zijn ouders omhelzen elkaar en ik zie hoe ze bij elkaar huilen.

En dan zie ik mama binnenkomen.

Ik ren naar haar toe en val huilend in haar armen.

“Lientje? Meisje toch, wat is er?” Vraagt mama verschrikt.

Ik moet zo hard huilen dat ik niet kan praten.

Logans ouders komen en vertellen haar het hele verhaal.

Mama streelt mijn haren en fluistert lieve woorden. Maar het helpt niks. Ik wil mijn lieve koolwitje terug.

Als ik wat rustiger wordt, fluistert mama dat we naar huis gaan.

We lopen langs de ambulance, waar Logan nu op een soort bedje ligt. Zijn oogjes zijn dicht, alsof hij slaapt, maar het is fout. Alles hieraan is fout.

“Wil je nog iets tegen hem zeggen?” Fluistert mama.

Ik knik.

Ik geef hem een kusje en fluister: “Vaarwel, koolwitje. Ik zal je missen. Je was mijn allerbeste vriend. Bedankt voor deze onvergetelijke dag.”

Het is druk buiten. We staan met zijn allen om het graf heen.

Ik sta voor het kleine kistje met een rode roos in mijn hand.

Niet te geloven dat mijn allerbeste vriend in dat kistje ligt.

Ik frummel aan het koolwitje dat Logan me gaf. Mama heeft het heel mooi voor me aan een kettinkje gedaan, zodat ik hem altijd bij me kan dragen.

De dienst is net afgelopen.

“Mag ik nog even alleen zijn met hem?” Fluister ik.

Mama knikt en laat me even alleen.

Ik kniel voor de kist.

Mama zegt dat Logan altijd bij me zou zijn, alleen niet fysiek. En als ik om een teken vraag…

Ik leg mijn hand op de kist en fluister: “Logan, als je me hoort, geef dan een teken.”

Even gebeurt er niets.

Dan komt er een koolwitje aan gevlogen.

Hij landt even op de kist, loopt wat rond en vliegt dan weer verder.

Ik kijk het kleine witte vlindertje na.

“Dag, koolwitje.” Fluister ik. “Ik hou van je. Bedankt voor de onvergetelijke dag.”

Bij dit verhaal hoort het nummer “(This Is) Water” van Soap&Skin, afkomstig van het album “From Gas to Solid / you are my friend”.

#story #emotioneel #vriendschap #spiritueel #eenzaamheid #Spotify

1 note · View note