#grijs en wijs

[degrijzewijze]

Herontdek jezelf: Stap-voor-stap naar authentiek leven

🛑 Stop met jezelf wegcijferen! Het is tijd om jouw authentieke zelf weer te omarmen. In mijn nieuwste blog geef ik je een stappenplan om jezelf te herontdekken. Lees het in mijn nieuwste blog #zelfliefde #vrouwenkracht

Voelt je leven als een eindeloze race om iedereen tevreden te houden? Je probeert een goede partner, moeder, vriendin, collega te zijn – en daarbij vergeet je misschien de belangrijkste persoon: jijzelf. Als je je ooit hebt afgevraagd, “Wie ben ik eigenlijk?” of “Hoe ben ik hier terechtgekomen?”, dan is dit artikel voor jou. Continue reading Herontdek jezelf: Stap-voor-stap naar authentiek leven

[devosopmaandag]

Schuldig artefact

Hoeveel geschiedenis kun je aan? Ik kan me niet herinneren ooit zo ondergedompeld te zijn in mijn eigen geschiedenis, of liever die van mijn ouders, als in de afgelopen jaren. Het ene boek volgde het andere, tv-documentaires volgden elkaar op. Twee weken geleden zag ik in de nieuwste film over de Indonesische onafhankelijkheid en de rol van Nederland: 'Indië verloren'*. Het was een maandagmiddag en de kleine zaal zat behoorlijk vol. Veel grijs en wit, maar nu ook zwart en tinten bruin in het publiek. 105 minuten lang was daar weer dat bad van oude beelden, nieuwe beelden, oude feiten, nieuwe feiten. De ondertitel is politiek geladen: 'Selling a Colonial War'. Ik was na afloop verstild geraakt.

Wat mij zelfs aangeslagen maakte was schaamte, plaatsvervangende schaamte voor het berekenende, de starheid, maar vooral de schaamteloze arrogantie van de Nederlandse overheid. Dat alles was opnieuw zo confronterend dat het bijna onbevattelijk werd. En ergens in een uithoek van mijn denken besef ik ook nog eens dat wij mensen zeventig jaar later heus niet hoogstaander wezens zijn geworden.

En alsof dat alles nog niet genoeg is, zag ik gisteren 'De grote Indonesië tentoonstelling' in de Nieuwe Kerk in Amsterdam. Ik weet niet zeker waarom ik daar naar toe wilde. Het werd deels een ander bad. De tentoonstelling toont de rijkdom van het eilandenrijk, de cultuur, de natuur, de geschiedenis in vogelvlucht, de artefacten, foto's. In de eerste paar zalen wordt nog een loflied gezongen op die cultuur, maar al snel kruipen daar de eerste koloniale beelden en informatie me tegemoet, steeds meer, soms met de zachtheid van een bijna onweerstaanbare nostalgie, maar meer en meer met harde feiten. Ergens aan het eind is er een tableau van oude foto's van slachtingen onder heel gewone mensen. Daar liggen ze in greppels, hun waterkruiken verspreid in de modder, vage contouren op een oude foto, naamloos opgelost in de tijd.

Tegenover het bijna onbevattelijke staat het concrete, het kleine, het ding, het artefact. Op tentoonstellingen kunnen voorwerpen verleiden en bijna spreken. Zo hangt er een prachtig rijk bewerkt danshesje. En dan lees je wat voor object het is: buitgemaakt na een zogenaamde 'puputan' in 1908. Om een oneervolle overgave te voorkomen koos een Balinese vorst met zijn hofhouding voor een rituele zelfmoord. Gekleed in wit en rijk behangen met sieraden schreden mannen, vrouwen en kinderen Nederlandse troepen tegemoet. De eerste zelfdodingen begonnen, vrouwen wierpen spottend hun sieraden naar de soldaten. Toen volgde een salvo van schoten. Honderden Balinezen vonden de dood. Dat met goud geborduurde fluwelen hesje is een zwart gat.

*'Indië verloren – Selling a Political War' | regie: In-So Radstake | 2023 | 105 minuten

[danielbrandsema]

Gruis

Heen en weer tussen kleur en grijs, tussen meisje en vrouw, tussen straat en huis, lijdt ze aan het leven, vloekt ze sierlijk en wijs, glijdt ze door het gruis.

Marianne Faithfull (29 dec. 1948-30 jan. 2025)

Marianne Faithfull (feat. Jarvis Cocker) – Sliding Through Life on Charm

#160

[leondesignnederland]

Hoe Kies Je Het Juiste Autopapieren Mapje Voor Maximaal Gemak?

Een autopapieren mapje is niet zomaar een accessoire; het is een onmisbaar hulpmiddel voor elke automobilist. Het biedt niet alleen een veilige plek voor belangrijke documenten zoals rijbewijs, kentekenbewijs en verzekeringspapieren, maar ook een manier om alles georganiseerd te houden. Bij Leon Design bieden we een breed assortiment aan Autopapieren Mapje die functionaliteit combineren met stijl en duurzaamheid. Maar hoe kies je het juiste mapje dat past bij jouw behoeften? In dit artikel bespreken we de belangrijkste eigenschappen en kwaliteiten van onze producten om je te helpen de beste keuze te maken. 1. Stijlvolle Kleuren voor Elke Smaak Bij Leon Design begrijpen we dat een autopapieren mapje meer is dan alleen een praktisch product; het is een weerspiegeling van jouw persoonlijke stijl. Onze collectie biedt een verscheidenheid aan ontwerpen, van klassiek tot modern en gedetailleerd. Minimalistisch en elegant: Voor wie houdt van een strakke en professionele uitstraling, zijn onze mapjes in effen kleuren zoals zwart, bruin en grijs perfect. Hou je van iets meer kleur dan hebben wij ook fel groen, roze, blauw, geel, rood beschikbaar. Deze kleuen zijn niet alleen visueel aantrekkelijk, maar passen ook perfect bij de esthetiek van moderne auto-interieurs. 2. Hoogwaardige Materialen voor Duurzaamheid De kwaliteit van het materiaal is een van de belangrijkste aspecten om te overwegen bij de aanschaf van een autopapieren mapje. Bij Leon Design maken we uitsluitend gebruik van hoogwaardig materiaal: Echt leer: Onze leren mapjes zijn duurzaam, tijdloos en bieden een luxe uitstraling. Ze zijn bestand tegen dagelijks gebruik en behouden jarenlang hun kwaliteit. 3. Praktische Indeling en Opbergruimte Een goed autopapieren mapje biedt voldoende ruimte voor al je essentiële documenten zonder dat het onhandig groot wordt. De producten van Leon Design zijn ontworpen met functionaliteit in gedachten: Meerdere vakken: Onze mapjes hebben speciale vakken voor rijbewijs, kentekenbewijs, verzekeringspapieren en zelfs bankpassen of visitekaartjes. Compact formaat: Ondanks de ruime indeling zijn onze mapjes compact genoeg om gemakkelijk in je dashboardkastje of tas te passen. Extra rits vakjes: Sommige modellen zijn voorzien van een rits vakje voor het veilig opbergen van kleingeld of sleutels. 4. Veiligheid en Bescherming Jouw autopapieren zijn belangrijke documenten die veilig opgeborgen moeten worden. Daarom zijn onze mapjes ontworpen met extra veiligheidskenmerken: Stevige sluitingen: Onze mapjes hebben stevige drukknopen of ritssluitingen om te voorkomen dat documenten eruit vallen. 5. Geschikt voor Verschillende Gebruikers Iedere bestuurder heeft unieke behoeften, en onze collectie houdt rekening met verschillende levensstijlen en voorkeuren: Voor de professional: Kies een strak, zakelijk ontwerp dat past bij je professionele uitstraling. Voor de gezinschauffeur: Onze grotere modellen bieden ruimte voor meerdere sets autopapieren, ideaal voor gezinnen met meerdere voertuigen. Voor de minimalist: Een compact en eenvoudig mapje is perfect voor wie alleen het hoognodige wil meenemen. 6. Kleurvariatie voor Persoonlijkheid Naast functionaliteit speelt kleur een belangrijke rol in het kiezen van het perfecte mapje. Leon Design biedt een breed scala aan kleuren: Klassieke kleuren: Zwart, bruin en donkerblauw voor een tijdloze uitstraling. Heldere tinten: Rood, geel of groen voor wie zijn persoonlijkheid wil laten zien. Neutrale kleuren: Grijs en beige passen bij vrijwel elk interieur. 7. Betaalbare Luxe Bij Leon Design hoef je geen fortuin uit te geven voor een kwalitatief hoogwaardig autopapieren mapje. Ons assortiment is betaalbaar zonder in te leveren op stijl of functionaliteit. Of je nu een eenvoudige optie zoekt of een luxe leren mapje, je vindt altijd iets binnen je budget. 8. Eenvoudig Online Bestellen Bij Leon Design is gemak een prioriteit. Via onze overzichtelijke website kun je eenvoudig het perfecte mapje vinden en bestellen. Met snelle levering en uitstekende klantenservice zorgen we ervoor dat je aankoop probleemloos verloopt. Waarom Kiezen Voor Leon Design? Leon Design staat bekend om zijn combinatie van kwaliteit, stijl en functionaliteit. Onze producten zijn ontworpen om jouw dagelijkse leven eenvoudiger en georganiseerder te maken, terwijl ze er ook goed uitzien. Daarnaast bieden we een breed assortiment zodat er altijd een mapje is dat past bij jouw unieke behoeften. Conclusie Een Autopapieren Mapje is meer dan alleen een accessoire; het is een essentieel hulpmiddel dat jouw rijervaring comfortabeler en georganiseerder maakt. Of je nu kiest voor luxe leer, een minimalistisch ontwerp of een praktische indeling, bij Leon Design vind je altijd het juiste product. Neem vandaag nog een kijkje in onze collectie en ontdek hoe onze mapjes jouw leven makkelijker kunnen maken! Read the full article

[rideaupress01]

De nieuwste trends in gordijnen voor moderne woningen in Brussel

Bij Rideaupress volgen we de laatste trends op het gebied van interieur en raamdecoratie, zodat we onze klanten in Brussel kunnen voorzien van stijlvolle, functionele en moderne gordijnen. Raamdecoratie speelt een cruciale rol in de sfeer en het comfort van een woning. Van rideaux en gordijnen tot elektrische gordijnenrails en binnenzonwering, de mogelijkheden zijn eindeloos en steeds innovatiever. Hier is een blik op de nieuwste trends in gordijnen voor moderne woningen in Brussel.

1. Slimme gordijnen en elektrische gordijnenrails

Met de opkomst van slimme woningtechnologie zijn elektrische gordijnenrails in Brussel een populaire keuze geworden. Deze rails maken het mogelijk om gordijnen met een druk op de knop of via een app te bedienen. Dit biedt niet alleen gemak, maar ook een verbeterde efficiëntie, omdat u de gordijnen kunt programmeren om automatisch te openen en te sluiten op basis van tijd of lichtniveaus. Deze technologie maakt het dagelijkse leven gemakkelijker en geeft tegelijkertijd een moderne uitstraling aan uw interieur.

2. Minimalistische en strakke gordijnen

Minimalisme blijft een belangrijke trend, vooral in moderne woningen. Bij Rideaupress merken we dat klanten steeds vaker kiezen voor eenvoudige, strakke gordijnen zonder opvallende patronen of details. Deze stijl zorgt voor een rustige en verfijnde uitstraling die goed past bij een hedendaags interieur. Gordijnen in Brussel in neutrale kleuren, zoals grijs, beige en wit, zijn populair en kunnen makkelijk gecombineerd worden met diverse stijlen en decoraties.

3. Binnenzonwering: Functionaliteit ontmoet stijl

Levering en plaatsing van binnenzonwering in Brussel is een ander belangrijk aspect voor moderne woningen. Binnenzonwering, zoals jaloezieën en plisségordijnen, biedt controle over de lichtinval en privacy en kan worden aangepast aan verschillende ruimtes. Rideaupress biedt een breed scala aan binnenzonweringsopties die niet alleen functioneel zijn, maar ook perfect aansluiten bij moderne interieurs. Dankzij onze professionele installatie garanderen we dat uw zonwering perfect geplaatst wordt voor een optimale werking.

4. Duurzame en eco-vriendelijke materialen

Duurzaamheid is een steeds belangrijkere factor in interieurkeuzes. Rideaupress biedt gordijnen en rideaux van eco-vriendelijke materialen, zoals gerecyclede stoffen en natuurlijke vezels. Deze materialen zijn niet alleen milieuvriendelijk, maar dragen ook bij aan een gezond binnenklimaat. Bij het kiezen van gordijnen voor uw woning in Brussel kunt u bijdragen aan een duurzamere toekomst zonder in te leveren op stijl en kwaliteit.

5. Medische gordijnen voor specifieke ruimtes

Voor klanten in Gent en omgeving bieden wij ook medischegordijnen die speciaal zijn ontworpen voor zorginstellingen en specifieke ruimtes binnen woningen. Deze gordijnen zijn gemaakt van antimicrobieel materiaal, waardoor ze ideaal zijn voor omgevingen die hygiëne en veiligheid vereisen. Ze bieden functionaliteit en privacy, terwijl ze voldoen aan de hoge eisen van moderne gezondheidsnormen.

6. Op maat gemaakte oplossingen met professionele installatie

Een van de belangrijkste trends is de vraag naar gepersonaliseerde oplossingen. Bij Rideaupress bieden we maatwerk voor al onze gordijnen en binnenzonwering, en we zorgen ervoor dat elk product perfect aansluit bij de specifieke wensen van onze klanten. Onze service omvat de levering en plaatsing van binnenzonwering in Brussel, waardoor u verzekerd bent van een naadloze installatie door ervaren professionals. Dit geeft u niet alleen een optimaal resultaat, maar bespaart ook tijd en moeite.

Conclusie

De wereld van gordijnen en binnenzonwering is voortdurend in ontwikkeling. Bij Rideaupress zijn we toegewijd aan het leveren van de nieuwste trends, van minimalistische ontwerpen en slimme technologie tot duurzame materialen en gepersonaliseerde oplossingen. Of u nu kiest voor elektrische gordijnenrails, binnenzonwering of medische gordijnen, ons team staat klaar om uw interieur naar een hoger niveau te tillen. Bezoek ons in Brussel om ons assortiment te ontdekken en advies te krijgen van onze experts.

[floristverdonckcommv]

De herfst is in het land

Herfst in huis met de prachtige creaties van Florist Verdonck

De dagen worden korter, de temperaturen dalen en de eerste herfstblaadjes dwarrelen naar beneden. Het is duidelijk: de herfst is in aantocht. Hoewel het buiten guur en grijs kan zijn, kunt u binnen genieten van de warme en gezellige sfeer van dit seizoen. Bij Florist Verdonck vindt u alles om uw woonkamer in herfstmodus te brengen.

Bloemstukken en boeketten in herfsttinten

Niets brengt de herfst beter in huis dan bloemstukken en boeketten in de prachtige kleuren van dit seizoen. Bij Florist Verdonck vindt u een uitgebreide selectie van creaties in warme tinten zoals rood, oranje en geel. Enkele voorbeelden:

Boeketten met dahlia's, gerbera's en rozen

Bloemstukken met eikenblaadjes, kastanjes en lampionnetjes

Arrangementen met zonnebloemen, chrysanten en herfstasters

Tip: Combineer verschillende herfsttinten voor een warm en gezellig effect.

Orchideeën: een tijdloze klassieker

Orchideeën zijn het hele jaar door een populaire keuze, maar in de herfst komen ze extra goed tot hun recht. Hun elegante uitstraling en lange bloeitijd maken ze de perfecte aanvulling op uw herfstdecoratie. Bij Florist Verdonck kunt u kiezen uit verschillende soorten en kleuren orchideeën.

Herfstmandjes voor op het terras

Uw terras of balkon hoeft in de herfst niet kaal en kleurloos te zijn. Met de herfstmandjes van Florist Verdonck kunt u ook buiten genieten van de schoonheid van dit seizoen. Deze mandjes zijn gevuld met een mix van herfstbloemen, zoals violen, heide en cyclamen, aangevuld met decoratieve elementen zoals pompoenen en eikels.

Waarom kiezen voor Florist Verdonck?

Bij Florist Verdonck staan kwaliteit en service hoog in het vaandel. Hier vindt u enkele redenen om voor ons te kiezen:

Ruim assortiment aan verse, seizoensgebonden bloemen en planten

Deskundig advies van onze ervaren bloemisten

Snelle en betrouwbare bezorging in de regio

Regelmatig nieuwe, inspirerende creaties

Bezoek onze winkel of bestel online

Bent u geïnspireerd geraakt door de herfstcreaties van Florist Verdonck? Kom dan snel langs in onze winkel om de bloemstukken, boeketten en herfstmandjes in het echt te bewonderen. Liever online bestellen? Dat kan natuurlijk ook via onze webshop www.bloemonline.be . Wij bezorgen uw bestelling snel en met zorg bij u thuis.

Laat de herfst uw huis binnenkomen met de prachtige creaties van Florist Verdonck. Wij helpen u graag om van uw woonkamer een warme en gezellige plek te maken, waar u volop kunt genieten van dit kleurrijke seizoen.

[fransopdefiets]

30-7 Repvåg

En gisterenavond aten we alweer allebei een zak leeg, we hadden geen energie meer om nog naar de supermarkt te gaan. Ik at aardappelpuree met erwten en vlees, maar die koop ik niet meer, dat aardappelpoeder lost namelijk niet goed op, zodat je telkens droge kluiten aardappelmeel in je mond hebt.

Als we opstaan is het grijs maar droog en er waait een stevige noordoosten wind en dat is gunstig, want wij gaan nu zuidwaarts. Het hoogtepunt van de dag wordt natuurlijk weer de Noordkaaptunnel, maar nu doen we hem de andere kant op natuurlijk en dat scheelt. De helling omlaag is 10% en na twee kilometer vlakt de daling wel wat af, maar we rollen vanzelf door tot het vier kilometer bord, waarna de helling langzaam toeneemt tot 9%. En die ene procent verschil maakt dat ik hem bijna helemaal uit kon fietsen, maar op het laatst begin ik toch te slingeren, zodat ik wijselijk afstapte om de laatste 500 meter te lopen. Er was trouwens een stuk minder verkeer dan afgelopen zondag en dat scheelt ook in de ervaring.

Als we een half uurtje later langs de kant van de weg koffie zetten, stopt een Duitse fietser die vraagt naar de tunnel. Wij zijn nu experts en kunnen al zijn vragen uitvoerig beantwoorden.

Om twee uur zijn we weer in Repvåg en betrekken onze hut. De vorige keer sliepen we in de caravan en we hadden de zekeringen laten springen door tegelijk water te koken en de magnetron aan te zetten. Maar telkens als ik de schakelaar van de zekeringkast weer om wilde zetten, klonk er een alarm, dus ik dacht dat we de boel gemold hadden en ik belde later die ochtend deemoedig de eigenaar op om het probleem te melden. Nu wilde ik natuurlijk weten of hij het had kunnen repareren en hij legde uit dat dat het testgeluid van de gasdetector was. Dat hoor je altijd als je de stroom weer inschakelt. Nou, weer wat geleerd!

Gefietste afstand: 65 km

Gefietste tijd: 4,5 uur

[twafordizzy]

Dèr Mouw Dicht over Dof Violet

bron beeld: collecties.kb.nl Dof violet.. Dof violet is ‘t west en paarsig grijs. / Nog wandel ‘k door het zwaar berijpte gras, / en hoor naast me op de vaart het fijn gekras / van schaatsen over ‘t hol rinkelend ijs: ik heb ‘t gevoel of ‘k op ‘t bevroren glas / cirkelend, zwevend, zwenkend op kunst’ge wijs, / met ‘t buigend bovenlichaam daal en rijs: / ‘t is in mijn rug, of ‘k zelf op schaatsen…

[jurjenkvanderhoek]

IN STILTE VAN DE DIALOOG HOOR IK MEZELF ADEMEN

In de door zonnestralen aangelichte stilte van Kunstlokaal No.8 is het sereen rumoerig. De werken in die ruimte zijn zwijgzaam onderling in gesprek. Roezemoezig staan ze elkaar in beeld te woord. Als bezoeker aan de tentoonstelling voel ik mij een indringer. Echter probeer ik niet al teveel onrust te brengen. Ben ik angstvallig afzijdig. Loop op kousenvoeten zodat mijn schoenzolen niet piepen op de krakende houten vloer. Het storende geluid zal de werken opschrikken uit hun samenspraak en mij geen toegang tot hun duiding geven. Daarom ben ik contemplatief aanwezig, zoek de rust als van een kloosterling in mezelf om de kunst te kunnen beleven. Meditatief beschouw ik wat het kunstlokaal mij doet zien. Kijk ik in gedachten verzonken om het gesprek te volgen tussen de werken onderling. Dan richt het werk zich als vanzelf tot mij, word ik één met de tentoonstelling. Dan hoor ik zoals ik nog nooit gezien heb.

Ditmaal converseren de foto´s van Hans Sas met de tekeningen van Bowe Roodbergen. Bevraagt de stilte het vergezicht. Beantwoordt een tijdloos weidse horizont een zinnig diep-kijken. Hans Sas beziet met zijn cameralens objectief de natuurlijke ruimte. In de grootsheid vangt hij net het detail dat ongezien is maar hem de aandacht trekt. Met een scherp oog voor het creatieve element in de verder gewoon zakelijke omgeving. De creatie wordt recreatief ingevuld. In wat we dagelijks om ons heen zien merkt Sas de spannende ondertoon. Wij kijken wel maar zien niet, wij horen wel maar luisteren niet. De fotograaf ziet voor ons waar wij allang overheen en -langs kijken. Afgevallen blad op bewortelde grond. Bekalkt krathout. Naambordjes in bloembed zichtbaar door het glas van een antieke tuinkas. Je merkt het niet op, maar wordt er door Sas bij bepaald. Hij trekt mij in de sfeer van het landschap. Hij laat mijn blik bewegen over zijn uitzicht. In stille gewaarwording roept de bevroren stemming spanning op. De meerpaal lijkt de einder te stutten, laat zich spiegelen in het water en vormt met een dijkje een rustig perspectief.

Het werk van Hans Sas rijmt met dat van Bowe Roodbergen. Het vormt geen kwatrijn of sonnet, heeft geen refrein of rondeel. Maar is een vrij vers waarin de beeldspraak het ritme bepaald. De gestileerde ollekebollekes en haikus zijn in balans. Er is halfrijm, volrijm en eindrijm. En, dat is het meest interessant, er is binnenrijm. In de versregels van de fotografie bijvoorbeeld rijmen twee gelieerde prenten. Dat uit zich vooral in de beelden van het landschap. Groene basaltblokken van een pier weerklinken in de groene greppel tussen geploegde aarde. Verrotte dubbele rij palen waaieren naar de einder zoals een stroompje meanderend een weg zoekt in het waddenslik. Het rijm schept rust, de stilte is niet ver weg. De werken zingen samen een woordloos lied, declameren zwijgzaam een regelloze volzin.

In zijn werk maakt Bowe Roodbergen de stilte voelbaar zoals Hans Sas het zichtbaar maakt. Vooral in de tekeningen van Roodbergen is de poëzie nooit ver weg. Ritmisch bewegen vlakken zich over de ruimte op papier. De vijftig tinten grijs worden onderbroken door zwarte lijnen of een lichte kleurtoets, welke de compositie spannend maken. Het breekt schreeuwend de fluisterende sfeer van het potlood open. Het stileert de werkelijkheid in abstracte vormgeving. De realiteit laat zich vertalen door een aandachtig opmeten van vormen, uitmeten van vlakken. Het landschap is verkaveld, de omgeving is opgedeeld in segmenten aarde. De wereld gerubriceerd. In ´BR 24-5´ geeft een rasterende ruitvorm een nieuwe kijk op een plantaardige vorm en rijmt op de gouden en zilveren ´Vierkantjes Ag´, die zich spiegelt in het papieren object ´BR 21.12´. Ook hier heeft de dichter, samensteller van de expositie, gezorgd voor een beroerende binnenrijm.

En natuurlijk grijpen de foto´s de aandacht, waar de tekeningen een dieper inlevingsvermogen eisen. Wanneer beide kunstenaars zich spiegelen aan een voorganger wordt de poëtische inslag meer dan voelbaar. Het landschap van Willem van Althuis vertaalt zich in enkele composities van Roodbergen, terwijl Sas de visafslag van Laaxum ter hand heeft genomen. Nevel omhult het met een filter opgenomen gebouwtje. Het vervallen pand is meermalen door Van Althuis geportretteerd, gerenoveerd door olieverf in een serie stillevens. Daarop sloeg Hans Sas aan en heeft een rij foto´s bewerkt waarop de afslag letterlijk beeldend in de vergetelheid schijnt weg te zakken. Bowe Roodbergen raakte onder de indruk van het consequent reduceren van de werkelijkheid. Van Althuis liet op meerdere van zijn werken alles verdwijnen in een waas, alleen de essentie van de atmosfeer bleef over. De wereld is klein op zijn schilderijen, zoals deze beperkt is in mist met 50 meter zicht. Maar ondertussen mysterieus groot, omdat je niet weet wat er achter dat begrensde zicht zich afspeelt. Roodbergen legt over de zwarte nevel op de einder een witte lijn, daarmee tekent hij een horizon waardoor de omgeving handzaam blijft, tastbaar en begrijpelijk.

Stilte, ademen. Expositie werken van Bowe Roodbergen en Hans Sas bij Kunstlokaal No.8, Schoterlandseweg 55 in Jubbega-Schurega. 6 tot en met 28 april 2024.

[deoostbespoketailoring]

Business Casual pak, hoe creëer je dit? De term Business Casual hoor je vast wel vaker maar hoe creëer je nou zo een business casual pak? Wat is business casual eigenlijk?In deze video leg ik je dat uit aan de hand van een dergelijk pak dat je dus zakelijk maar ook daarbuiten kan dragen. Wat mij betreft is een business casual pak dan ook een pak bestaande uit 3 delen dat je als 1 set kan dragen. En ook als losse onderdelen, dus het gilet en jasje bijvoorbeeld op een spijkerbroek. Dit zowel zakelijk als bij elke andere gelegenheid (zwem wedstrijden en degelijke sluiten we toch maar uit) te dragen is. Dit zijn voorbeelden van pakken die wij als business casual zien. Kenmerkend is de stof die in plaats van glad, zoals de meeste zakelijke pakken, juist wolliger is van structuur en vaak dan ook nog sprekendere kleuren heeft zoals bruin, rood en groen. Hoewel ook blauw en grijs, zolang die stof maar body heeft, goede opties zijn. Vaak kom je dan toch op zwaar gewicht stoffen uit zoals Flanel en Tweed varianten. Je kan er dan ook nog voor kiezen om afgezien van de stofstructuur het patroon meer te laten spreken in 1 of meerdere onderdelen van het pak. Denk aan ruiten, Tartans maar ook weefsels zoals Hopsack doen het goed. Gezien je een pak met knallende stof niet zo frequent aankan wanneer dit meer ingetogen is kan een gilet met een sprekende stof, kleur en model een mooie tussenstap zijn. Het model zou ik persoonlijk gewoon klassiek houden als het de colbert en de broek betreft, het vest kan juist bij dit soort stoffen fraai sprekend zijn. Denk aan een mooi vintage double breasted model of begin gewoon simpelweg een vest met revers en een stoffen rug. Je kan het beter in mooie ambachtelijke afwerkingen zoeken zoals werkende knoopsgaten op de mouwen, mooie knopen, hand gestikte details en op de broek kan je denken aan een knoopsluiting, zijspanner en knopen voor bretels. https://www.deoost.nl/blog/business-casual-pak-hoe-creer-je-dit

[zielsvlucht]

De Tuinen

Deel 2 - 27 minuten leestijd - deel 2 van 4

[lees deel 1]

Een week later toen Amia weer uit het venster aan het staren was, zag ze plots een vreemde oude man over de binnenplaats wandelen. Ze kende deze man niet en het was dan ook de eerste oude man die ze ooit gezien had. Amia kende geen enkele fee die er oud uit zag.

Ze stond op en holde de trappen af naar beneden om te gaan kijken. Toen ze op de binnenplaats kwam, schrok ze. De man was veel groter dan ze gedacht had. Twee bewakers liepen naast hem en zij kwamen nauwelijks tot aan zijn knieën. Amia bleef staan en gaapte de man aan. De man praatte tegen de bewakers, tot als hij haar opmerkte. Dan wuifde hij naar haar met een warme glimlach. Plots had Amia geen schrik meer van de man. Ze kwam dichterbij.

“Dag meneer.” stamelde Amia toen ze zo dicht was gekomen als ze durfde.

“Dag dag! Gij zijt waarschijnlijk Amia!” zei de oude man vrolijk.

Hij nam zijn vreemde pinnenmuts af en knielde neer voor Amia, maar zelfs dan torende hij nog steeds over haar uit. Amia kon er niet van over. Ze wist dat alle volwassen feeën groter waren dan haar omdat ze ouder waren, maar konden feeën dan echt zo oud worden dat ze zo gigantisch werden?

“Hoe komt het dat je zo oud bent?” vroeg Amia met de tact van een slecht opgevoede prinsessendochter.

De man lachte geamuseerd en zei: “O dat heeft me lang geduurd. Maar bedankt! Hoe komt het dat gij zo groot bent geworden? Zijt gij het nieuwe prinsesje?”

Amia glunderde.

“Ik ben een prinses, maar mama ook.” Zei ze verlegen. “En ik ben niet zo groot als jou.”

“Ach ge moet ook niet zo groot zijn als mij. Dan botst ge met uw hoofd overal tegen in dit kleine paleis. Ik raad het af.”

“Maar jij bent zooo groot!” zei Amia die nog steeds in de ban was van de reusachtige man.

“Wel nee. Ik ben klein. Maar we zijn allemaal klein dus dat lijkt niet zo.”

“Wij zijn niet klein! En jij bent zeker niet klein. Ik heb nog nooit iemand gezien zo groot als jou!”

“In deze wereld leeft ook niets groter dan mij. Maar op andere plaatsen, voorbij de sterren, leven er erg grote joekels die kleine stakkers zoals ons zouden vertrappelen als ze niet goed uitkijken.”

“Echt?”

“Ja hoor! Zoals trollen en draken. Ge zou ze eens moeten zien. Reuzen zijn het!”

“Wouw! Heb je die al eens gezien? Ben je al eens in een andere wereld geweest?”

“Natuurlijk! Ik reis veel. Ik ga van wereld tot wereld en op weg maak ik veel vrienden. En ook veel ruzie. Maar de vrienden zijn het leukst! Sommigen van hen zijn trollen en ik ken ook een grote draak die Syroop heet.”

“Siroop?! Wouw! Ik heb nog nooit andere magische wezens gezien. Enkel feeën.” zei Amia.

“Nee?” vroeg de grote man. “En hebt ge dan nog nooit een kabouter gezien?”

“Nee!” zei Amia.

De man knipoogde naar Amia. Een tel later viel haar mond open en ze riep:

“Jij bent een kabouter!”

“Goed gezien!” lachte de kabouter, en hij zette zijn muts weer op.

Terwijl hij lachte, staarde Amia naar de grijze tanden die vanonder de nog grijzere baard kwamen. Ook het kale hoofd dat net terug verdween onder de muts, was te vreemd om niet naar te staren.

“Waarom is je haar grijs?” vroeg Amia. “Is dat bij alle kabouters zo?”

“Oh heb ik nog haar? Dat wist ik niet.” lachte de man, en dan legde hij uit: “Kabouters zijn anders dan feeën. Wij worden ouder.”

“Wij ook hoor!” zei Amia. “Binnenkort ben ik ook oud. Nog tien jaar zegt mama!”

“Ja natuurlijk.” zei de kabouter. “Gij zult ook groot worden net zoals uw ouders. Maar wij kabouters, wij blijven steeds ouder worden. Ook als we al groot zijn.”

Dat begreep Amia niet.

“We blijven groeien.” legde de kabouter uit. “Maar we worden niet meer groter. Enkel ouder, grijzer en dikker.”

“En stopt het dan wanneer je helemaal oud, grijs en dik bent?” vroeg Amia serieus.

“Ja.” Zei de kabouter. “Uiteindelijk stopt het en dan gaan we weg.”

“Waarheen?” vroeg Amia

“Pfff.” blies de kabouter. “Weg van hier. Tegen dan hebben we alles gezien en vinden we het leven te saai om te blijven rondhangen. Ge moet mij niet vragen hoe jullie elfkes jullie niet verschrikkelijk vervelen na zo eeuwig in jullie paleizen rond te hangen.”

“Hoe kunnen wij ons ooit vervelen in de prachtige tuinen die de kabouters ons geschonken hebben?” Vroeg Amia’s vader, die met een glimlach het binnenplein op stapte.

“Goede eeuwige morgen, Prins Vidésurs.” zei de kabouter.

De man ging weer recht staan en maakte dan een sierlijk bedoelde, maar stuntelig uitgevoerde, buiging.

“Toe nu, Bolderik. Voor mij moet u geen buiging maken.”

“Jawel uwe hoogheid. Ik doe het voor u, maar nooit voor iemand anders!”

“Dat zal wel zijn.”

“Uw vake kent me te goed.” zei de kabouter tegen Amia met een knipoog.

“Blij om u te zien Bolderik. Kom, volg mij naar de troonzaal.” zei Amia’s vader.

“O hoe kon ik de troonzaal vergeten!” zei de kabouter blij. Hij volgde de prins naar binnen. Amia en de bewakers volgden ook.

“Hoe gaat het met u de voorbije eeuwen?” vroeg de prins onderweg.

“Goh u kent mij, Prins.” zei Bolderik.

“Niet te eenzaam?”

“Niet eenzamer dan de trollen.”

“Hoe gaat het met hen? Zijn de geruchten waar?”

“Ja. Ik vrees er voor. Ze zijn allemaal Immer ontvlucht. De meesten van hen zweven nu door de leegte. Ze verschuilen zich in asteroïde gordels, in het volle licht van de sterren. Versteend voor altijd, maar veilig voor alle mogelijke rampen.”

“Slim. Zo zal de duisternis hen nooit vinden.”

“Misschien is het slim, maar ik vind het triest.” zei de kabouter. “Het is geen leven voor de trollen en nu ligt hun rijk er verwaarloosd bij. Al hun koningen en koninginnen zijn versteend. Ondertussen zijn de grijslingen alleen achtergelaten op de planeet. Wanneer de duisternis komt, zullen er geen magische wezens zijn om hen te beschermen.”

“Zo ver zal het niet komen, Bolderik. En wanneer we de duisternis terug geslagen hebben, zal Aberon de trollen weer komen bevrijden. Dat weet ik zeker.”

“Ik kan niet wachten.” zei de kabouter. “Hoe gaat het met u? Bevallen de tuinen u?”

“Zeker. De tuinen zijn prachtig. Onze kinderen spelen er en wij kijken er graag naar.”

“Wat een zonde.” zei Bolderik.

“Hm?” zei de prins.

Ze stapten de troonzaal binnen. Amia ging speels op de vloer naast de troon zitten. Ze kon niet stoppen met naar de kabouter te staren.

“Dat jullie enkel naar de tuinen kijken.” verduidelijkte de kabouter. “Jullie zouden er in moeten spelen zoals jullie kinderen. Leef in de tuinen. Wees een deel van de tuinen. Dat is waarvoor een tuin dient.”

“Dat klinkt geweldig, Bolderik. Maar we hebben geen tijd. De feeën van de nacht rusten nooit en dus kunnen wij dat ook niet doen.”

De kabouter knikte en zei: “Is het voor de tuinen dat jullie mij hebben opgeroepen?”

“Een beetje.” zei de Prins terwijl hij zich in zijn troon neerzette. “Maar vooral voor het krachtveld. We hebben onlangs een spin aangetroffen in onze kamers.”

“Hier? In het paleis?” vroeg de kabouter.

“Ja.”

“Dat is fascinerend! Ze moet ver van huis geweest zijn. Wat voor een spin was het?”

De prins wisselde even een blik met één van de bewakers en zei dan:

“Ik ben niet helemaal op de hoogte van de verschillende spinnen die er zijn. Vertel mij eens, wat maakt spinnen verschillend van elkaar?”

“Oh zo veel dingen, uwe hoogheid. De webben die ze maken zijn verschillend, maar velen van hen maken niet eens webben. Sommige spinnen zijn stekeblind en andere spinnen zien alles. Sommige spinnen geven prooien aan elkaar om de liefde te verklaren. Andere spinnen dansen! U zou het eens moeten zien!”

“En zijn er duistere spinnen? Of spinnen die spreuken van het licht kennen?”

“Oh nee nee, uwe hoogheid. Spinnen kunnen geen spreuken maken. Ze kunnen niet eens zingen, want ze kunnen niet praten. Ik betwijfel of ze zelfs dromen.”

“Dus al deze verschillende spinnensoorten, hebben allemaal dezelfde magische kwaliteiten?”

“Ja Prins. Het is te zeggen; geen magische kwaliteiten. Het zijn spinnen.”

De Prins knikte en zei: “Dat is wat ik al dacht.”

“Maar dat wil niet zeggen dat ze allemaal hetzelfde zijn!” zei Bolderik met een geheven wijsvinger.

“Natuurlijk Bolderik. U heeft gelijk.” zei de prins met een glimlach. “Ik apprecieer dat u zo veel weet over grijze dieren, en dat u zo’n aandacht en geheugen heeft voor al die details.”

“Dank u prins.”

“Maar natuurlijk, wij feeën moeten vooral weten waartoe een wezen in staat is, en waar een wezen staat op de as van licht tot duister.”

De kabouter glimlachte en zei: “Met alle respect uwe hoogheid maar de as van licht tot duister is een zorg waar enkel de feeën mee inzitten. En spinnen zijn, zoals alle grijze wezens, in veel dingen tot staat. Ook zonder magie.”

De prins knikte.

“U zou bijvoorbeeld nooit een web kunnen spinnen zonder een toverspreuk. Een spin kan dat wel, en het kan nog veel meer. Alles dat de spin doet komt uit haar instinct. Niet uit licht, of duisternis. Puur instinct!”

“Het is indrukwekkend, de wijsheid van een kabouter.” zei de prins glimlachend tegen één van de bewakers.

De bewaker knikte, en Bolderik zei: “Dank u Prins. Maar zeg eens als u niet wist wat voor verschillende soorten spinnen er waren, was het dan niet heel moeilijk voor u om de spin terug naar haar thuis te brengen?”

De prins glimlachte en na een korte stilte zei hij. “Met de juiste spreuk is ons dat toch gelukt.”

“Ah jullie briljante feeën!” zei Bolderik blij.

“De spin die binnen was geraakt veroorzaakte wel veel gevaar.” zei de prins dan.

“Werkelijk?” vroeg Bolderik.

De prins knikte.

“Uwe hoogheid, ik denk niet dat een spin veel kan doen tegen de toverkunsten van elfkes.” zei Bolderik. “Excuseer, feeën.”

“Dat is ook zo. Maar de prinses maakte zich zorgen om Amia.” zei de Prins. Hij gaf Amia een blik. “Zij heeft de spin gevonden.”

“Kijk eens aan! Een kasteel vol bewakers en enkel dappere Amia die de indringer vindt. Wat een afgang!” lachte de kabouter.

Amia glunderde, maar Vidésurs lachte niet en hij zei: “Is het niet waar dat een spin jaagt op grijze wezens van dezelfde grootte als Amia? Uit puur instinct, zoals u zegt.”

Bolderik bekeek Amia eens en zei: “Het hangt er wat van af. Veel spinnen zouden jagen op insecten die veel groter zijn dan Amia. Ik heb al spinnen gekend die mij aanvielen toen ze veel honger hadden!”

De stilte van de prins deed Bolderik van toon veranderen en dan zei hij: “Ik zie het probleem, uwe hoogheid. Het krachtveld houdt enkel magische dreigingen tegen. U wilt dat het ook spinnen tegenhoudt. En u vindt het verstandiger om de revisie van kabouterspreuken aan een kabouter over te laten. En u heeft gelijk, dat is ook zo.”

De prins knikte. Hij zei: “Het krachtveld zou alle roofdieren moeten tegenhouden. Spin, of geen spin. Ik ben vrij zeker dat we elke dreiging ook zouden kunnen afschudden zonder dat magische schild, maar daar hebben we geen tijd voor. Ik wil mijn mannen niet afleiden met ongedierte uit het paleis te jagen.”

Bolderik knikte.

“Breng me naar de toverkern die de kracht van het paleis huist en ik zal er wat aan doen.”

“We vroegen ons ook af, Bolderik.”

“Ja?”

“Waarom zijn er spinnen in onze tuinen? Amia gaat vaak spelen in de vallei. Meestal met haar broer, maar toch zou ze daar ook aangevallen kunnen worden door zo’n roofdier. Waarom zijn die beesten er? Al dat wij eigenlijk nodig hebben, is onze mooie tuinen. De bossen, de velden, de bloemen. Vooral de bloemen, die vind Amia zo mooi.”

Vidésurs gaf Amia een vrolijke glimlach terwijl hij dat zei.

“Ah maar ziet u Prins. Dit zijn Immer tuinen. Immer bloemen. Men kan zo geen bloemen hebben zonder insecten.”

“Nee?” vroeg de prins.

“Nee. Tenzij als u een bezwering wilt leggen op de hele vallei puur om alle bloemen onsterfelijk te maken, maar dat zou te veel kracht kosten. Zelfs voor u. Insecten zijn gewoon een efficiënte oplossing want zij verzorgen bloemen uit nature. Hetzelfde geldt voor alle planten in uw tuin.”

“Dat geloof ik.” Zei de prins denkend. “Maar spinnen zijn toch geen insecten?”

“Dat klopt. Spinnen zijn geen insecten maar als er niets is om de insecten te eten, dan zullen er te veel insecten komen. Dan vormen ze grote zwermen die de tuinen zullen verwoesten.”

“Zei je niet net dat insecten de tuinen verzorgden?”

“Ja prins, maar te veel van wat dan ook is slecht. Insecten zorgen niet voor de tuinen omdat u het vraagt. Of omdat kabouters het hen gevraagd hebben. Het is puur-”

“Instinct.” zei de Prins.

“Inderdaad. Zij volgen gewoon hun instinct. Ze zijn er zich niet van bewust dat ze de natuur verzorgen, en zouden er zich ook niet bewust van zijn als ze de natuur vernielden. Ik was er niet bij toen mijn mede-kabouters deze tuinen maakten, maar ik neem aan dat men de mooie stukskes van het klimaat van Immer naar hier heeft gebracht, en dan hebben ze alles ingeperkt met toverspreuken. En de spreuken doen al veel werk om de tuin te verzorgen, vermits er hier geen grote dieren zijn. Als ik me niet vergis.”

“Klopt. Geen grote dieren. Enkel wij en dieren van… ons formaat.”

Bolderik knikte en zei: “Als er geen grotere dieren zijn om de insecten te eten. Zoals vogels, mollen, muizen, kikkers,... Dan heeft de tuin zeker spinnen nodig. Want spreuken alleen kunnen de rauwe kracht van de natuur niet tegenhouden.”

“Dat zegt u. Maar als de spreuk krachtig genoeg is, zal het wel gaan.” zei de prins.

“Misschien heeft u gelijk Prins.” zei Bolderik met een lachje. “Misschien dat een machtige fee het allemaal had kunnen doen met een paar spreuken. Maar de feeën hebben het aan de kabouters gevraagd. Voor een reden, geloof ik. En kabouters hebben niet zo’n straffe toverkunsten als jullie. Wij rekenen liever op onze kennis van de werelden.”

“Dus de spinnen zullen moeten blijven?” zei de prins.

“De spinnen zullen moeten blijven. Maar ik kan er voor zorgen dat ze niet meer tot in uw paleis geraken!”

De Prins knikte en zei: “Voor ik u naar de kern breng, heb ik nog één vraag over het krachtveld.”

“Ja?” vroeg Bolderik.

De Prins keek naar Amia en zei: “Amia, ik denk niet dat je broer al eens een kabouter gezien heeft. Hij zou dit niet willen missen. En Bolderik heeft Sorre ook nog niet gezien, natuurlijk. Kan jij hem even gaan halen?”

Amia wist dat hij dit zei om haar even uit de kamer te krijgen. Anders had hij het aan een bediende gevraagd. Maar ze knikte, stond recht en stapte de deur uit. Aan de andere kant van de deur zag ze dat er geen bewakers stonden, dus ze bleef er achter de hoek staan. Niemand kon haar hier zien luistervinken.

Een paar tellen later zei de prins:

“Er is nog een spreuk die u aan het krachtveld moet toevoegen. Dit komt van Aberon zelf.”

“Oh? Een vraag van de feeënkoning? Ik ben vereerd.” zei Bolderik.

“Maar het is een heel krachtige spreuk. Ik moet het uitvoeren nadat u de kern ontgrendeld. Het is een bescherming die weert tegen een fundamenteel mechanisme van onze realiteit. Het is zoals de zwaartekracht ontkennen, of de tijd stil zetten. Denkt u dat de kern sterk genoeg zal zijn om zo’n bezwering te dragen?”

“Ik zou eerst de kern moeten zien.” zei Bolderik. “Maar ik zou denken van wel.”

“Ook met alle andere spreuken die de kern al draagt?”

“Ik geloof van wel. Wat voor een spreuk is het? Wat wil de wijze Aberon doen met uw paleis?”

“Dit mag deze muren niet verlaten, Bolderik-”

“Natuurlijk,” knikte de kabouter

“maar Aberon heeft een plan om de duisternis eindelijk voorgoed te verslaan. Zodat al jouw vrienden; de trollen, de draken, de dieren, de kabouters die er nog zijn,... zodat zij weer vredig kunnen leven.”

“Uwe hoogheid, ik heb al veel plannen gehoord om de duisternis voorgoed te verslaan.” Mompelde Bolderik.

“Dit is anders.” zei de Prins. “Aberon en zijn machtigste kinderen bereiden een ritueel voor. Het zal uitgevoerd worden tijdens het toppunt van de grote cluster eclypse. Er is veel dat je niet weet. Al een tijd geleden heeft Koning Aberon zijn krachten gebruikt om een pact te maken met de kosmos zelf. Hij is in gesprek met de hele schepping.”

“Dat is niet mogelijk.” zei Bolderik.

De prins knikte van wel en hij zei: “Vergeet niet dat in het begin der tijden het de kosmos zelf was die de feeën het geschenk van magie gaven.”

“Maar Prins, dat is maar een legende. Niet geschiedenis.” zei Bolderik.

De prins gebaarde naar Bolderik om stil te zijn en hem te laten uitspreken.

Hij vertelde: “Net als in de oertijd toen het feeënras nog in de Nevelen leefde. Toen de oude feeën, waaronder Aberon en Marragan, er in slaagden om te praten met de kosmos zelf. Waarop de kosmos zo onder de indruk was van de feeën dat ze ons beloonde met toverkracht; De kracht om al haar eigen wetten te ontkennen. De kracht om zelfs de dood te verbannen. Net zoals toen, staan de feeën van het licht weer in gesprek met de kosmos. Aberons plan is om de misdaden van de duisternis te tonen aan de kosmos, en haar te overtuigen om de toverkracht van de duisternis weer terug te nemen want zij hebben hun kosmisch geschenk misbruikt. De kosmos zal luisteren. Zeker als we de juiste spreuken gebruiken. De feeën van de nacht zullen hun toverkracht verliezen en zonder hun toverkracht zullen ze machteloos zijn. Al hun operaties zullen gestopt worden, en we zullen ze eindelijk verslaan.”

Bolderik schudde zijn hoofd en zei: “Prins. Als dit waar is, als dit gestoorde plan slaagt, dan betekent dit het einde van de feeën van de nacht. U weet dat de feeën van de nacht al duizenden jaren magie gebruiken om zichzelf in leven te houden in de diepste en koudste uithoeken van de ruimte. Zonder eten, zonder warmte, zonder licht. Zonder toverkracht zijn het niets meer dan lijken! Als u hun magie wegneemt, dan zullen ze niet meer overleven! Het wordt het einde van een heel rijk. Een heel volk zal uitsterven!”

“Waarschijnlijk.” zei de Prins. “Maar dat volk is onze vijand, Bolderik. U begrijpt dat de feeën van de nacht dit ook met ons zouden doen. Ze hebben al veel erger geprobeerd. U weet best van iedereen dat ze in staat zijn tot de verschrikkelijkste dingen en het is zij of wij.”

“En de feeën van het licht vinden het niet erg om zelf ook de verschrikkelijkste dingen te doen, om hen tegen te houden?” zei Bolderik.

“Let op je woorden kabouter.” zei de Prins streng. “Wanneer Aberons plan slaagt zal u ons dankbaar zijn. Wij maken een einde aan talloze duizenden jaren oorlog! Duizenden jaren oorlog waaraan u uw vrienden, uw familie en uw eigen vrouw verloren heeft.”

“Dat klopt.” zei de kabouter somber. “Maar jullie feeën spelen met vuur! U begrijpt toch, Prins, dat als de feeën van de nacht weet zouden hebben van dit plan. Als ze zouden weten dat de feeën van het licht hen voor goed zouden verslaan. Al was het maar seconden voor hun laatste adem. Ze zouden alles doen! Alles! Om de rest van de kosmos mee het graf in te sleuren. Ze zouden alle sterren doven. Alle werelden afbranden. Niets en niemand zal nog veilig zijn wanneer de feeën van de nacht beseffen dat het hun laatste uur is. Ze zullen niets meer inhouden! De hele kosmos zal voelen hoe de duisternis sterft!”

“Dat is waar, Bolderik. Het is heel gevaarlijk. Daarom reken ik op jou, en iedereen hier om het geheim te bewaren. Vertel het niet door aan geen enkel ander magisch wezen. En ook niet aan dieren.”

“Dat zal ik zeker niet doen, Prins. Maar de feeën van de nacht zijn slim en listig. Wat als ze er zelf achterkomen? Hun furie zal miljarden doden!”

“Ach Bolderik. Zelfs nu al, in een relatieve stilte in onze eindeloze oorlog, doden de feeën van de nacht dagelijks miljarden wezens over de hele kosmos. Wezens van het licht, grijze wezens en zelfs hun eigen duistere schepsels. Zij kennen geen genade. Ja, zij zouden volledig ontsporen in hun laatste uur, maar niets dat zij doen zullen wij niet verwachten.”

“Onderschat ze niet, Prins! U zit hier hoog en droog in uw paleis, in uw mooie tuinen onder de eeuwige zon. Maar zij; Zij zitten in het duister, onder het zwakste sterrenlicht bij dode zwarte zonnen. U heeft geen idee wat er speelt onder hen. Wat zij denken. Wat zij weten dat u niet weet. Dat misschien Aberon niet weet. Telkens als Aberon een plan heeft, dan heeft Marragan er drie!”

De prins liet even een stilte vallen en zei dan. “Ik apprecieer uw bezorgdheid Bolderik. En we zullen zo voorzichtig zijn als mogelijk is. Maar dit is tussen ons en de duisternis. Het is niet een zaak voor een kabouter.”

“Dit is een zaak voor het hele universum!” riep Bolderik verontwaardigd. “Voor alles dat leeft! De sterren kennen meer dan alleen feeën! En wat als-”

De kabouter wees naar de prins.

“Wat als de kosmos luistert en de magie wegneemt van de duistere feeën, maar wat als de kosmos dan ook plots beseft wat de feeën van het licht al hebben mis gedaan met hun eigen kosmisch geschenk. Wat als jullie ook jullie krachten verliezen. Hoe zullen jullie dan overleven?!”

Vidésurs liet weer een stilte vallen, maar het was duidelijk dat de kabouter hem kwaad aan het maken was. Dan beheerste de prins zich weer en zei hij:

“Dat is waarom u een extra spreuk moet toevoegen aan de kern. In het onwaarschijnlijke geval dat wij ook onze magische krachten zouden verliezen, moeten onze sterkste bezweringen overgedragen worden op de kern. De kosmos zal onze krachten wegnemen, maar ze zal de krachten niet wegnemen van eender welk wezen waaraan wij magie gegeven hebben. Want dat was ons eigen geschenk om te geven en het is niet aan haar om het weg te nemen. Dus u zal blijven toveren, net als de trollen, de draken, en eender welk voorwerp dat wij magisch gemachtigd hebben.”

“Zoals de kern.” zei Bolderik.

De prins knikte. “Wij zullen de dood niet meer buiten het paleis kunnen houden. Maar als een echo van onze bezweringen in een kern zit, dan wel. Daarvoor dienen kernen; om de spreuken van feeën te dragen tot lang na hun dood.”

“Dus als dat gebeurt, zullen de schilden de dood buitenhouden en blijven jullie hier veilig zitten in jullie paleis.” Zei Bolderik hoofdschuddend. “Terwijl feeën overal in de kosmos plots hun toverkracht zullen verliezen en waarschijnlijk zullen sterven.”

“Ja. Maar niet de belangrijkste feeën van het licht, want Aberon heeft ons gewaarschuwd van deze mogelijkheid en heeft ons allemaal een spreuk doorgegeven om ons er tegen te weren.”

“Maar als het gebeurt zullen jullie nooit meer jullie paleis kunnen verlaten.”

“Oh jawel.” zei de prins. “Nadat de feeën van de nacht verslaan zijn is het enkel nog maar een kwestie van onze eigen krachten terug te krijgen. Dat wordt dan de volgende stap. Maar al dat is maar in de onwaarschijnlijkheid dat de kosmische spreuk misloopt. En dat zal niet gebeuren.”

“Is dat waarom uw jongste dochter grijs is?” vroeg Bolderik.

Vidésurs antwoordde niet.

Bolderik zei: “U heeft zo veel vertrouwen in het woord van Aberon, uw vader, dat u een oer-elfje gemaakt heeft? Een elfje zonder magische kwaliteiten, die dus niet zal aangeraakt worden door deze verschrikkelijke massa-vernietigings spreuk?”

“Spreek zo niet over mijn dochter, kabouter.”

“Ik heb gelijk!” zei de kabouter.

“Ja.” Zei de prins geduldig. “Als het blijkt dat we inderdaad vast komen te zitten in ons eigen paleis, kunnen we op Amia en andere trouwe grijsling-feeën rekenen om veilig naar buiten te gaan en ons te helpen met onze toverkracht weer te herstellen. Daarna kunnen ook zij eindelijk toverkracht krijgen.”

“Dus dit plan is al jaren in ontwikkeling! Wat een nalatigheid! Jullie feeën willen niet eens omgaan met de gevolgen van jullie eigen wandaden. Dat laten jullie over aan jullie eigen machteloze grijze kinderen! Altijd de kinderen! Hoeveel van Aberons eigen kinderen heeft hij bevolen om grijze kinderen te maken voor zijn plan? Waren het alle koninklijke families of enkel de uwe?”

“U spreekt wel heel frank tegen een prins van de feeën van het licht, Bolderik!” waarschuwde Vidésurs.

“U spreekt heel frank tegen de kosmos!” Wierp de kabouter terug. “Het universum heeft u geschapen, Prins! Niet andersom. U wilt de schepping misbruiken om uw vijand te vernietigen. Maar wat als de kosmos uw vijand niet wilt vernietigen? De feeën van de nacht zijn deel van de kosmos! U vraagt haar om een deel van zichzelf af te werpen. Voor u. En wie bent u?! Al dat de kosmos ooit wou toen ze uw ras het kosmische geschenk gaf, was om beschermd te zijn van de entropie! Om de schepping te laten bestaan. Om te blijven schitteren voor altijd! Jullie zijn haar hoeders! Maar nu wilt Aberon de realiteit zodanig manipuleren dat de dood weer binnengelaten wordt! U maakt het prachtigste ding ooit weer ongedaan! Toverkracht! U doet toverkracht teniet! En waarom? Omdat jullie gefaald hebben om vrede te maken met de duistere kant van de magie? Waarom kunnen feeën nooit de natuur accepteren zoals het is?!”

De prins stond op uit zijn troon en riep: “Genoeg Bolderik!”

Bolderik zweeg.

“Ik zou een andere kabouter moeten gaan zoeken voor deze taak.” zei de prins kwaad.

“U zal er geen meer vinden.” zei Bolderik stil. “Het is al een eeuw geleden sinds ik laatst een andere kabouter zag. En ik heb gezocht.”

Dit deed de woede van de prins weer wegebben.

“En toch bent u naar mijn paleis gekomen om mij te helpen.” zei hij. 

“Ja Prins.” zei Bolderik op een mopperende toon. “Ik was in de buurt en u bent mijn vriend. Ik heb weinig vrienden over die ik nog mag helpen de laatste tijd. De rest is verloren, versteend of dood.”

Bolderik zuchtte diep en zei dan: “Vergeef mij, Prins. Ik voel me zo veel eeuwen ouder dan ik eigenlijk ben… Hoe kan u dit doen? Zo lang leven. Zo veel kinderen krijgen en weer verliezen. Zo lang vechten en nooit moe of cynisch worden?”

De prins knikte zachtjes en zei: “Als u ooit zo oud wordt als ik dan zal u het zelf wel ondervinden.”

“Ik wordt nooit zo oud als u, dwaas!” zei Bolderik en hij schoot in de lach.

“Niet met die attitude, Bolderik.” lachte de prins.

“U bent een veredeld geanimeerd lijk uit de Nevelen! Dit zonnestelsel is vele malen jonger dan u! Dat kan ik nooit overtreffen! Ik ben maar een stervelingske. Een eendagsvlieg!”

Amia hoorde ze beiden hard lachen.

“Ach ja. De Nevelen.” Zei de prins nostalgisch. “Vaak mis ik het nog, Bolderik. Als u ooit de Nevelen had gezien zoals het vroeger was, voor de eeuwige oorlog. Dan zou u begrijpen waarom wij feeën nog steeds blijven vechten.”

“Ik kan niet geloven dat er ooit een tijd was voor de oorlog. Dat het ooit ergens begonnen is. Soms denk ik dat u het verzint.”

Vidésurs schudde zijn hoofd. “Nee Bolderik er was ooit vrede. Ik ben geboren in die vrede. Het was prachtig. De kosmos was nog zo jong en de Nevelen, onze thuiswereld, het was zoals u zegt dat een tuin hoort te zijn. We leefden er. We speelden er. We vierden er onze toverkracht. Voor de oorlog. Voor Marragan. Wat een leven! En dan werd het een slagveld…”

“En nu is het stof…” zei Bolderik stil.

“Een grote onleefbare wolk as, doorzeefd met zwarte gaten.” zei de prins stil. “En niemand zal ooit weten wat het vroeger was. Enkel wij feeën…”

Net dan kwam Sorre de troonzaal binnen gelopen vanuit een andere deur. Amia had hem niet geroepen, maar hij had waarschijnlijk zelf de verheven stemmen gehoord.

“Wow! Een kabouter!” zei Sorre toen hij Bolderik zag. Bolderiks gezicht klaarde meteen op toen hij het feeënkind zag en hij zei: “Oh kijk eens aan! Ik denk dat het al eeuwen geleden is sinds ik zo’n machtige feeën prins zag.”

Amia maakte van de gelegenheid gebruik om terug naar binnen te stappen. Niemand wist dat ze geluisterd had.

“Echt?!” zei Sorre enthousiast.

“Ja. Gij kunt al behoorlijk wat toveren. Dat voel ik gewoon! Straks wordt uw vake jaloers!”

“Sorres spreuken schieten goed op.” Zei Vidésurs tevreden. “Overlaatst heeft hij geleerd om vuur te toveren.”

“Vuur toveren? Ah maar dat is pas handig! Dan kunt ge makkelijk de haard aansteken in de winter.” zei Bolderik.

“Wat is winter?” vroeg Sorre.

"Gij weet niet wat winter is?" Zei de kabouter. Hij keek naar Vidésurs en zei "Uw kinderen weten toch wat sneeuw is?"

"Ik vrees van niet, kabouter." Lachte de prins.

"Ach arme drommels."

"Wat is sneeuw dan?" Vroeg Sorre.

"Als ik ooit de kans krijg zal ik u en uw zus eens tonen hoe sneeuw er uit ziet." Zei de kabouter met een knipoog.

Daarna gingen Vidésurs en Bolderik de kelders in. Sorre en Amia mochten niet mee. Amia bleef geduldig op een bankje op de binnenplaats wachten, tot ze na een aantal uur weer verschenen. Amia sprong weer recht van zodra ze de kabouter naar buiten zag stappen.

“Ah! Hier is onze dappere spinnenjager weer!” zei Bolderik vrolijk.

Amia glunderde. De prins kwam ook naar buiten gaf Amia een korte knik. De kabouter tuurde de lucht in, naar de sterren aan de horizon.

“Ga je dan weer door, Bolderik?” vroeg Vidésurs.

“Ja Prins. Het spijt me maar ik was met iets belangrijk bezig toen u mij opriep.”

Samen liepen ze door de poort naar buiten, naar de kronkelende trappen die de berg af rolden.

“Hoe ben je hier geraakt?” vroeg de prins.

De kabouter wees de vallei in naar een punt in de verte.

“Daar.” zei hij.

De prins knikte.

“Wat is er daar?” vroeg Amia.

“Een wormgat.” zei de kabouter.

“Een worm-wat?” vroeg Amia.

“Een tunnel.” Verduidelijkte Vidésurs “Bij één van onze forten in de vallei.”

“Is dat niet lang stappen?” vroeg Amia.

“Ik heb niet gestapt, kind.” lachte de kabouter. “Wilt ge een toverkunstje zien?”

“Bolderik, ik heb liever niet dat je dat soort magie aan mijn kinderen toont.” zei Vidésurs.

“Ach Prins gedaantewisseling is bijlange niet zo duister. Daarbij, uw lieve Amia kan het toch niet nadoen!”

De prins overwoog wat de kabouter zei en na een paar tellen naar Bolderiks onschuldige grijns te kijken zei hij:

“Amia vertel niet door aan Sorre wat je Bolderik hebt zien doen, oké? Anders zal Sorre het proberen na te doen en dat kan hij nog niet. Voor hem is het gevaarlijk. Voor jou niet.”

Amia begreep niet waar het over ging maar toen ze hoorde dat er iets was dat Sorre niet mocht zien en zij wel, werd ze dolgelukkig. Een talent! Een talent dat enkel zij had! Bolderik knipoogde en zei:

“Tot nog eens misschien, Amia. Bedankt voor mij te ontvangen, Prins.”

“Nee, bedankt voor je diensten, Bolderik.” zei Vidésurs. “Het paleis zal voortaan veiliger zijn dan ooit.”

Bolderik glimlachte, tuurde de lucht in en ademde diep in. Ondertussen legde Vidésurs zijn hand op Amia’s schouder en gebaarde hij om een paar stappen achteruit te zetten. Amia stapte achteruit met haar vader.

Toen Bolderik weer uitademde, veranderde hij. Zijn hele lichaam dook in elkaar. Zijn kleren verdwenen. Zijn grijze haar werden donkerbruine veren. Een gevorkte staart schoot uit zijn rug. Zijn voeten werden vogelpoten. Een snavel spleet zijn gezicht open. Binnen de seconde was de kabouter weg en stond er een zwaluw voor het paleis.

De zwaluw tjilpte luid naar de feeën. Amia’s mond viel open. De prins wuifde plechtig terug. De vogel sloeg zijn vleugels open en vloog weg. Het maakte een sierlijke loep, en dook dan onder de wolken heen de vallei in. Samen keken ze de vogel na terwijl het met slaande vleugels weg vloog tot het te klein werd om te zien.

“Wouw!” zei Amia.

“Ja.” zei de Prins. “Vreemde snuiters, kabouters, vind je niet?”

“Ja.” zei Amia stralend. “Hij vertelde zo veel vreemde dingen!”

“Zo zijn ze wel. Wat voor vreemde dingen heeft hij je allemaal verteld voor ik er bij was?”

“Over hoe kabouters grijs en dik werden.” zei Amia.

De prins lachte.

"En dat we allemaal klein zijn. Ook hij. Maar ik weet niet wat hij daarmee bedoelde. Zijn we dan zo klein?" Vroeg Amia.

"Ach dat is omdat Bolderik zo veel reist." Zei Vidésurs. "De meeste andere werelden worden geregeerd door reuzen, en er zijn veel feeën werelden waar hij niet binnen mag dus in zijn ogen is alles groot."

"Waarom mag hij de feeënwerelden niet binnen?"

"Feeën voelen zich veiliger als grote schepsels niet in hun werelden kunnen. We betoveren de tunnels vaak om te voorkomen dat er ongewenst wezens binnen kruipen. Maar ons thuis is anders. Het was eerst van de kabouters voor het van ons was. Dus natuurlijk mogen ze binnen. Bolderik zeker."

Amia keek dromerig de lucht in en zei:

"Ik vind het zo gek om te denken dat overal in het heelal iedereen groter is dan wij. En wij zo klein zijn."

"Weet je," zei Vidésurs. "Ik kende ooit een oude fee die daar een theorie over had."

"Wat voor een theorie?"

"Lang lang geleden, voor Aberon, was er een tijd toen we nog geen tunnels konden maken. Maar toch konden onze voorouders al naar andere werelden reizen, al duurde het hen dan duizenden jaren."

"Zaten ze dan duizenden jaren te wachten tot ze eindelijk aankwamen?"

"Nee. Dat konden ze toen ook nog niet, zo lang wachten. Weet je wat ze deden?"

"Nee."

"Volgens de theorie bevroren ze zichzelf."

"Wat is-"

"Bevriezen is een beetje zoals verstenen. Maar dan zonder magie. Het kan gebeuren als je het heel, heel koud hebt. Dan wordt je ijs. Het is erg gevaarlijk en kan dodelijk zijn, maar onze voorouders konden zich zo voor duizenden jaren laten bevriezen en daarna maakten ze zichzelf weer warmer en ontdooiden ze. Ze vielen in slaap op één wereld en werden dan weer wakker op een andere wereld zonder de reis gevoeld te hebben. Althans dat is de theorie."

Amia was met een open mond aan het luisteren.

"De oude fee die ik kende beweerde dat reuzen zichzelf niet konden bevriezen zoals onze voorouders deden. Want ze zijn te groot. Je kan bevriezen enkel overleven als je snel genoeg bevroren wordt, en snel genoeg weer helemaal kan ontdooien. En als je te groot bent dan is het te veel moeite om je hele lichaam in één keer te bevriezen, en vrijwel onmogelijk om daarna je hele lichaam ook weer in één keer op te warmen. Je tenen zouden al lang ontdooit zijn, voor je hart de kans had gekregen om op te warmen. Delen van je lichaam zouden weer in leven schieten terwijl andere delen nog bevroren waren, en een half lichaam kan niet leven. Dus reuzen kunnen zo niey reizen. Enkel onze voorouders waren klein genoeg om zichzelf te bevriezen en te ontdooien op een veilige manier."

Vidésurs keek neer op Amia en zei: "De oude fee dacht dat dat was waarom we zo klein zijn. Omdat onze voorouders al naar verre werelden reisden voor ze tunnels konden maken. Misschien is dat de reden waarom de feeën als eerste de kosmos verkenden en niemand anders er ooit echt in geslaagd is."

"Is het dan toeval?" Vroeg Amia "Dat we net klein genoeg waren om zo ver te reizen?"

"Je stelt goede vragen Amia." Zei Vidésurs met een trotse glimlach. "Maar ik weet het antwoord niet."

Hij begon na te denken en zei dan. "Ik denk... Ik denk dat de oude fee zei dat we in de oertijd misschien groter waren, en dat onze voorouders er dan voor gezorgd hebben dat we kleiner werden. Zodat ze zo ver konden reizen als we wouden..."

"Hoe? Door te toveren?"

"Nee." Zei Vidésurs stil. "Dat moet zo lang geleden geweest zijn. Dat was voor Aberon, toen feeën nog niet konden toveren."

Hij bleef nadenken en na een korte stilte zei hij dan. "Ik weet niet hoe ze het gedaan zouden hebben. Misschien is het verhaal niet waar. Misschien verzon de oude fee het."

Dan gaf hij Amia een warme glimlach en zei hij "Of misschien deden ze het met puur instinct. Ik zou meer naar die kabouter moeten luisteren. Grijze wezens kunnen heel veel bereiken zonder toverkracht en we begrijpen niet eens hoe. Het is allemaal verloren kennis... Ik vraag me nu al de hele tijd af hoe spinnen hun webben kunnen maken zonder toverspreuken. Weet je nog hoe Bolderik dat zei? Ik had het hem moeten vragen maar ik durfde niet."

Vidésurs lachte en zei:"Je vader is een dwaas, Amia. De volgende keer dat ik hem zie, vraag ik het hem."

"Komt hij snel weer terug?" Vroeg Amia.

"Nee." Zei Vidésurs. "Het zal waarschijnlijk nog eeuwen duren voor we hem weer zien. Als hij er tegen dan nog is."

Lees deel 3

[antroposofiedoen]

Ontmoetingskunst

Als uit een nevel scheen hij aangedreven en was zelf als een nevel grijs, toen ik hem vond zittend in avondschemer bij mijn haardvuur. Mild leek hij en wijs, niet blij en ook niet droef maar gelaten. Een zweem van een glimlach plooide zijn mond toen hij zei: ‘nu zal ik u niet meer verlaten tot de Meester zelf verschijnt, die mij zond.’ ‘Wie is uw meester’, vroeg ’k. De naam verstierf onhoorbaar maar ik zag zijn grijze lippen ’t woord vormen dat zij niet lieten ontglippen en ’k voelde hoe mijn blik van hem wegzwierf naar een groot’re dan hij. Zacht vroeg ’k: ‘Wanneer komt de Meester?’ – Ik zag zijn handen maken het gebaar dat betekent: ‘deze zaken zijn mij niet bekend’. Toen was alles weer ’lijk het geweest was, enkel dacht ik dat zo hij in één ding mij wilde inwijden, ik in vrede den hogen Meester beiden [d.i. afwachten of verwachten] zou die hem zond. En daarom bad ik tot hem: ‘vriend, zo ge mijn vriend wilt wezen, zeg mij dan dit ene, o zeg mij: wat kan ik doen om hem te wachten, vrij van angst en te zien nad’ren zonder vrezen? Vele’, als zij denken dat hij komen gaat, sluiten hun ogen en stoppen hun oren stijf dicht om zijn vleugelslag niet te horen maar ik zou willen wachten, het gelaat hem toegewend, kalm gelijk dat betaamt, vol eerbied en vol schroom en vol vertrouwen.’ Toen sloeg ’k mijn blik neer en hoorde beschaamd zijn effen stem deze waarheid m’ ontvouwen: ‘Zuiver uw huis van alle ijdelheden; wat ijdel is kan voor hem niet bestaan; laat een hoge wind door uw kaam’ren gaan en ge zult hem zien naderen in vrede.’ – Henriëtte Roland Holst-van der Schalk, ‘De afgezandt’ (uit Verworvenheden, 1927)

Antroposoof, filosoof, bestuurder en voormalig docent filosofie Pim Blomaard schrijft verwijzend naar het boek De weg tot inzicht in hogere werelden (Steiner Vertalingen, 2021) in de inleiding van het boek de Esoterische Cyclus (Antroposofische Vereniging in Nederland, 2023) over de wachter aan de drempel: ‘Daarbij heeft hij (Steiner) de kleine en de grote wachter onderscheiden.’ De kleine wachter is ‘een soort dubbelganger, een ongure gestalte die je zelf hebt gecreëerd door je eigen handelingen … en vraagt erom door jou verlost te worden. Deze vraagt van jou om je minder goede eigenschappen om te vormen en je karakter te verbeteren. De grote wachter op zijn beurt toont wie je als mens bestemd bent te worden. Hij laat zien waartoe de ontwikkeling leidt als je je potenties ten volle benut en je eigen wezen ten diepste kunt verwerkelijken. En hij wijst je op je opdracht om alle medemensen en medeschepselen op aarde te blijven helpen in hun ontwikkeling.’ Met name het laatste doet mij denken aan de bodhisattva-gelofte uit het Boeddhisme. Deze luidt:

Hoe talloos de levende wezens ook zijn, ik beloof ze alle te bevrijden. Hoe onpeilbaar de oorzaak van lijden ook is, ik beloof ze geheel te verwijderen. Hoe talloos de poortloze poorten ook zijn, ik beloof ze alle binnen te gaan. Hoe oneindig het pad van ontwaken ook is, de belichaming hiervan ga ik aan.

In de antroposofie volgt op het zogenaamde ontwaken (het eindstation in het Boeddhisme, ook wel de verlichting genoemd) de inwijding. Ik vermoed dat Zen-meesters hedentendage en ook vroeger niet in staat waren om hun leerlingen te coachen naar het waarnemen van de geestelijke wereld. Het bovenzinnelijke leven diende te worden gemeden, elke imaginatie (makyo) de kop ingedrukt. Terwijl men aan de andere kant wél nog altijd het opdoen van nieuwe inzichten en spirituele ervaringen toejuicht. Rudolf Steiner daarentegen omarmt het bovenzinnelijke wél. Hij beschouwt elke imaginatie als een teken dat de leerling op de goede weg is. Zijn weg is als een trap met een meerdere leuningen. De oefeningen vormen de leuningen, de treden omhoog zetten we zelf.

Wederom Pim citerend: ‘De Esoterische Cyclus kun je aanduiden als een weg tot inwijding. De inwijdingsweg is van oudsher gericht op bewustzijn van de hogere werelden en ons aards bestaan’.

Aan het einde van de inwijding vindt de ontmoeting plaats met de Christus. Echter, hoe kunnen we tot een dergelijke ontmoeting komen als we de Esoterische Cyclus niet zouden volgen – want die is niet bij het grote publiek bekend. Eigenlijk is alles wel terug te vinden in boeken De weg tot inzicht in hogere werelden (Steinervertalingen, 2021) en De wetenschap van de geheimen der ziel (Steinervertalingen, 2019). Kort samengevat gaat het hier om het zesvoudige- en het achtvoudige pad, waaronder ook het mediteren valt (zie hiervoor stap 8 in de opsomming verderop in dit bericht). Over meditatie heb ik al eens gesproken in het bericht ‘Dagindeling’.  Overigens vind je alle informatie ook terug in de boeken Waarom zou je willen mediteren? (Occident, 2008) en Meditatie (Occident, 2007) van de gepensioneerde antroposofische huisarts Mieke Mosmuller.

Het zesvoudige pad bestaat uit:

Een denkoefening

Een wilsoefening

Een gemoedsoefening

Een positiviteitsoefening

Een onbevangenheidoefening

In de 6e stap komen alle voorgaande samen. De uitvoering van het zesvoudige pad vraagt om een zekere alertheid welke wordt voortgezet in het achtvoudige pad. In het achtvoudige pad houden we ons bezig met het vormen van:

de juiste mening

het juiste oordeel (besluit)

het juiste woord

de juiste daad

het juiste standpunt

de juiste gewoonte

de juiste herinnering

de juiste aanschouwing

Het achtvoudige pad zou met een mooi woord ook ‘ontmoetingskunst’ kunnen heten. Hierover zegt Martin Buber het volgende: Het ‘jij ontmoet mij. Maar ik ben het die in directe relatie tot hem treedt’ (Ik en jij, Bijleveld 2020).  Net zoals elke vorm van kunst heeft de ontmoetingskunst ook een doel met een open einde. Je kunt het blijven doen, je doet het met je beste kunnen en je wordt er vanzelf steeds beter in. Hetzelfde gaat misschien ook wel op voor de zin van het leven – waarbij ik terloops even de opmerking moet maken dat doelen zin geven aan het leven – hetgeen Wim Wolbrink als volgt verwoord: ‘Waarom zouden wij tot inwijding over willen gaan? … Om tot een handelen te komen tot heil (genezing) van mens en aarde in het licht (het denken) van de samenhang tussen kosmos en mens’ (uit: les 7 van de online cursus De filosofie van de vrijheid). Deze gedachtengang die Rudolf Steiner aan het einde van zijn leven heeft uitgesproken in de Engelse badplaats Torquay, vinden we terug in het boek Het bewustzijn van de ingewijde (Steinervertalingen, 2018).  En wanneer zijn we daar klaar voor?

Is de leerling klaar, dan is de meester daar. – Anoniem

[frisiamedia]

WINTERTOOI

Zo, de kerstkaarten van dit jaarzijn klaar. Sneeuw op de boeten,ook leuk op ansicht met groeten. De vlokken klappen met krachtzeven recht in je gezicht. Dijken zijnom af te glijden, met of zonder slee. De schapen lijken grijs en zwart,de ganzen steken af; hun kleurbeschut niet meer in ‘t witte gras. Na twee dagen zien wij weer krokusen speen, verlangen naar de lammerijen wachten op het eerste…

[leondesignnederland]

De Perfecte Leren Riem: Een Onmisbaar Accessoire

Een leren riem is meer dan alleen een praktisch accessoire om je kleding op zijn plaats te houden; het is een stijlvolle toevoeging die je outfit naar een hoger niveau tilt. Bij LeonDesign begrijpen we het belang van een kwalitatieve en veelzijdige riem, daarom presenteren we een uitgebreide collectie leren riemen voor zowel heren als dames. Van tijdloze klassiekers tot trendy statement-stukken, ontdek wat onze riemen zo bijzonder maakt. Duurzaamheid en Luxe Uitstraling Onze riemen zijn vervaardigd uit hoogwaardig volnerfleer, wat niet alleen zorgt voor duurzaamheid maar ook een luxe uitstraling geeft aan elk ontwerp. Het volnerfleer behoudt alle natuurlijke kenmerken van de huid, waardoor elke riem uniek is en karakter toevoegt aan je outfit. Breed Scala aan Kleuren en Ontwerpen Of je nu op zoek bent naar een tijdloze zwarte riem, een warme bruine tint, of een trendy grijze kleur, bij LeonDesign vind je het allemaal. Onze riemen zijn verkrijgbaar in verschillende kleuren en ontwerpen, zodat er voor elke smaak en gelegenheid een passende optie is. Perfecte Pasvorm voor Elke Gelegenheid Met verschillende breedtes en lengtes om uit te kiezen, kun je bij LeonDesign altijd de perfecte riem vinden die past bij jouw outfit en lichaamstype. Of je nu een formele look wilt completeren met een smalle riem of een casual outfit wilt accentueren met een bredere riem, wij hebben het allemaal. Veelzijdigheid in Stijl Of je nu een klassieke riem met een eenvoudige gesp zoekt of een opvallend ontwerp met subtiele details, onze collectie biedt een diversiteit aan stijlen om uit te kiezen. Van gladde leren riemen tot gevlochten en gestanste ontwerpen, er is voor elk wat wils. Aanpasbaarheid en Onderhoudsgemak Het is belangrijk dat je riem niet alleen stijlvol is, maar ook praktisch in gebruik. Daarom zijn onze riemen eenvoudig op maat te maken voor de perfecte pasvorm. Bovendien is het onderhouden van je riem een fluitje van een cent, met eenvoudige reinigings- en conditioneringstips om de levensduur te verlengen. Voor Heren: Tijdloze Elegantie Voor heren die op zoek zijn naar een klassieke en verfijnde toevoeging aan hun outfit, bieden wij een selectie van zwarte, bruine en grijze leren riemen die perfect passen bij elke gelegenheid. Zwarte Leren Riemen Zwart is een tijdloze kleur die moeiteloos combineert met zowel formele als casual outfits. Onze zwarte leren riemen stralen elegantie uit en voegen een vleugje verfijning toe aan elke look. Bruine Leren Riemen Bruin is een warme en veelzijdige kleur die perfect past bij aardse tinten en denim. Onze bruine leren riemen zijn ideaal voor dagelijks gebruik en voegen een klassieke touch toe aan je outfit. Grijze Leren Riemen Grijs is een subtiele en eigentijdse kleur die zich gemakkelijk laat combineren met verschillende outfits. Onze grijze leren riemen zijn ideaal voor zowel casual als formele looks, waardoor je eindeloos kunt variëren. Voor Dames: Stijlvolle Verfijning Voor dames die op zoek zijn naar een stijlvolle en veelzijdige accessoire, bieden wij een prachtige collectie leren riemen in diverse kleuren en stijlen. Zwarte Leren Riemen Een zwarte leren riem is een tijdloze klassieker die past bij elke outfit en elke gelegenheid. Of je nu gaat voor een subtiel accent of een statement-accessoire, onze zwarte riemen bieden de perfecte finishing touch. Bruine Leren Riemen Bruin is een warme en natuurlijke kleur die veelzijdig te combineren is met verschillende looks. Onze bruine leren riemen voegen een vleugje elegantie toe aan je outfit en zorgen voor een stijlvolle uitstraling. Grijze Leren Riemen Grijs is een zachte en neutrale kleur die perfect past bij casual en modieuze outfits. Onze grijze leren riemen voegen een subtiele touch toe aan je look en zorgen voor een eigentijdse uitstraling. Conclusie: Kies voor Kwaliteit en Stijl met LeonDesign Ongeacht je persoonlijke stijl of voorkeur, een leren riem van LeonDesign is een investering in kwaliteit en stijl die jarenlang meegaat. Ontdek vandaag nog ons uitgebreide assortiment en geef je outfits de perfecte finishing touch met een prachtige leren riem van topkwaliteit. Read the full article

[runningrita]

Anne Weyers

In memoriam: Anne Weyers-de Ruiter 6 maart 1963 – 12 april 2021 ~~~ Anne Weyers Op 12 april 2021 stierf een van mijn hardloopvriendinnen: Anne Weyers. Dit blog schreef ik ter nagedachtenis aan haar en aan alle duurlopen die we samen deden in het Zeister Panbos. Op de kaart staat haar laatste boodschap. Enkele jaren geleden nam mijn leven een wending waar ik erg van schrok. Die me ontregelde, me…

[mollidays]

TORRES DEL PAINE (06.02-13.02)

Puerto Natales is de uitvalsbasis voor wandeltochten en excursies naar nationaal park Torres del Paine, het pronkstuk van (Chileens) Patagonië. Veel hikers komen hier voor de W-trek, een meerdagentocht genoemd naar zijn vorm op de kaart. Waanzinnig populair en de slaapplekken op de campings zijn hopeloos uitverkocht. Wij bemachtigen toch nog twee nachten in het park en wagen ons aan een groot deel van de tocht. We didn’t go all the W(ay), maar we maakten er wel een UI’tje van.

Onze eerste kennismaking met het park is een tocht naar Lago Grey met zijn gelijknamige gletsjer. Grey is een goede omschrijving van het weer die dag. Wat startte als een heldere en zonnige dag, sloeg op z’n Patagoons snel om in mist en hevige regenbuien.

Gelukkig worden we op weg naar mirador Brittanico ruimschoots gecompenseerd voor de slechte weerservice van de dag voordien. Het kerkhof van uitgebrande witte bomen heeft op een serene manier iets knap, en wordt verder op de tocht ingeruild voor weelderig groene bomen in de Frances vallei, waar we langs een gletsjerrivier omhoog klefferen. Op het einde van het pad worden we omringd door bergtoppen, de één grijs en besneeuwd, de ander geel en rood getint, met onder ons het uitzicht op de groene vallei met turquoise meren.

We sluiten ons bezoek af met de typische daguitstap: de beklimming van Las Torres. De uitdaging bestaat erin boven te geraken binnen een beperkte tijdslimiet (want we moeten de laatste bus halen) gecombineerd met de hordes tragere dagtoeristen die ook op het soms smalle pad wandelen. Met wandelstokken in de hand zetten we het op een versnelling hoger en komen puffend van de steile laatste etappe boven aan het uitzichtspunt. De ultieme beloning: de drie granieten torens, las torres dus, steken mooi af op het glasheldere meer. Zeer fotogeniek! Dit smaakt naar meer, benieuwd wat de Argentijnse zijde te bieden heeft…