#gevangenen

[kronieken]

Verteerd door het vuur

18 juli 1592. Al de gevangenen worden vanuit hun cellen aan het Zaalhof naar het gebouw van de kasselrij op de markt gebracht. Een jonge gast uit Dikkebus, een kerel van drieëntwintig, mag de spits afbijten. Hij heeft de doodslag op een dorpsgenoot op zijn geweten. Allemaal voortgekomen uit een banale ruzie om een jong meisje waarop de beschuldigde hem een messteek had toegediend. De dode…

[spaceintruderdetector]

Storm 00 Commandant Grek Gevangenen Van De Tijd : Free Download, Borrow, and Streaming : Internet Archive

[devosopmaandag]

Drie schrijvers, drie moeders

G werd wees op zijn tweeënvijftigste, ik op mijn achtenvijftigste, de jongere vrienden om ons heen worstelden kortgeleden nog met de zorg voor een ouder of doen dat nog steeds. Het is bijna zonder uitzondering een heel zware periode, waarin iedereen gedwongen wordt in de rol van het zorgende kind. Maar wat waanden we ons vaak zelfgeborenen, zonder uit een man en een vrouw te zijn voortgekomen.

Nu lees ik het onlangs vertaalde boek van Didier Eribon over zijn moeder*. Eribon (1952) is de ongekroonde koning van de klassenmigrantenliteratuur, de kroonprins is Edouard Louis (1992), Annie Ernaux (1940) de koningin-moeder. Ik doe elk van hen daarmee tekort, maar ze vormen samen wel een wonderbaarlijk verbonden driemanschap, kinderen van wat een van mijn onderwijzers op de lagere school 'de lagere klasse' noemde. Hoe schandelijk was het van hem dat te doen, op een echte volksschool. Ik hield wijselijk mijn mond dat ook bij ons thuis alles op afbetaling werd betaald, en schaamde mij in stilte. Alle drie schreven zij een boek over hun moeder.

Ernaux's boek is het meest intieme: een vrouw schrijft over de belangrijkste vrouw in haar leven. De aangrijpende slotzin uit het boek luidt: “Ik heb de laatste band verloren met de wereld waaruit ik ben voortgekomen”. Louis' boek heet 'Strijd en metamorfose van een vrouw'. Die wat analytische titel dekt het persoonlijke en intieme karakter van het boek niet echt, maar hij wil de zelfbevrijding van zijn moeder in een bredere context plaatsen.

Die drie opeenvolgende boektitels, 'Een vrouw' – 'Strijd en metamorfose van een vrouw' – 'Een vrouw uit het volk - Leven, ouderdom en sterven', vormen samen een trilogie van de vrouw in een bepaald tijdsgewricht en uit een bepaalde klasse. Mijn moeders levensverhaal, hoe verschillend ook, past daar bijna naadloos binnen.

Ik was aanvankelijk wat teleurgesteld in Eribons boek, verwachtte misschien wel de zelfde intimiteit als uit de andere twee boeken. Hoe triest soms ook het levensverhaal van zijn moeder was, het is moeilijk om sympathie voor haar te voelen en je leeft voortdurend mee met zijn worsteling met die openlijk racistische vrouw die zich verschanste in haar wereld. Eribon, socioloog en filosoof, legt met grote scherpzinnigheid en vanuit een humanistische levensvisie die laatste levensfase van haar bloot - en daarmee die van ons allemaal.

Ik lees het boek voor het slapen en soms denk ik dan na over mijn dode moeder en dode broer. In de paar jaar voor hun overlijden raakten zij gevangen in een steeds kleiner wordende tijd en ruimte – ja, ze werden letterlijke gevangenen van hun eigen leven, hoe liefdevol ook omgeven. Over zijn moeder, net aangekomen in het verpleeghuis schrijft Eribon: “Om haar heen was alles dicht en afgesloten, spijlen, sloten … ruimte, tijd. Hij haalt André Malraux aan: “De tragedie van de dood is dat ze het leven omvormt tot een lot.” Datzelfde, suggereert Eribon, kan ook van de ouderdom gezegd worden.

*'Een vrouw uit het volk – Leven, ouderdom en sterven' | Didier Eribon | vertaling: Jeanne Hollerhoek | uitgeverij Atheneum -Polak & Van Gennep 2024

[det-loki]

I've been looking at this for years, such a cool piece!

a replica of the maze pendant from the film, prisoners.

[rotterdamvanalles]

Gezicht in de Christiaan de Wetstraat met op de achtergrond de Sint Franciscuskerk aan de Paul Krügerstraat, hoek Afrikaanderplein, 1943.

Christiaan Rudolf de Wet (Leeuwkop, Smithfield, 7 oktober 1854 – Klipfontein, Dewetsdorp, 3 februari 1922) was een Zuid-Afrikaans politicus en een Boerengeneraal tijdens de Tweede Boerenoorlog.

Christiaan is opgegroeid op zijn vaders boerderij, Nieuwejaarsfontein, nabij Dewetsdorp. Op negentienjarige leeftijd trad hij in het huwelijk met Cornelia Margaretha Kruger. Zij kregen samen 16 kinderen.

De Wet was vijfenveertig toen in 1899 de Tweede Boerenoorlog uitbrak. Op 2 oktober 1899 zijn De Wet en zijn oudste zoon, Jabobus (Kotie), als burger opgeroepen tot het Heilbron commando. De Wet, zijn drie zonen Izak, Christiaan en Jacobus sloten zich als vrijwilliger aan en dienden onder commandant Lukas Steenkamp. Zijn broer Piet de Wet stapte tijdens de oorlog over naar de Britten.

Toen in maart en april van 1900 het offensief van De Wet van stapel liep, luidde het een herleving in de Boerenstrijd in. Hij is een legende geworden met zijn guerrilla-aanvallen in het zuidoosten van het land. De Wet voelde zich echter beledigd toen hij wat meekreeg van de Britse propaganda, zij noemde De Wet slechts een 'guerrilla'. Het doet De Wet geen recht aan om hem een guerrilla te noemen omdat zij veel meer deden dan slechts 'verskyn en verdwyn' acties. De Wet en zijn commando's verdedigden ook dorpen en steden, zoals Bloemfontein (hoewel vergeefs). Daarnaast nam De Wet zo veel krijgsgevangenen dat het aantal gevangenen dat hij meenam soms groter was dan zijn eigen aantal Boeren. Ook namen De Wet en zijn mannen gehele dorpen in zoals Dewetsdorp (vernoemd naar zijn vader) op 19 november 1900.

De prentbriefkaart komt uit het Stadsarchief Rotterdam. De informatie komt van Wikipedia.

[levisgeekstuff]

Superman: Exile

Een tijdje terug verscheen in de VS de 'Superman: Exile' omnibus bij DC Comics. Die omvat de grote overkoepelende verhaallijn van de verschillende Superman reeksen na het vertrek van John Byrne. Wie dacht die reeksen toen bergaf zouden gaan, had het grondig mis. Schrijvers Dan Jurgens, Jerry Ordway en Roger Stern zetten hier eind jaren '80 één van de meest gedenkwaardige momenten in de geschiedenis van Superman neer. En het wordt nog beter: dit verhaal is helemaal terug te vinden in de uitgaven van Baldakijn Boeken 👉

De aanleiding

Superman’s confrontatie met de Word-Bringer leidt tot een moreel dilemma. De buitenaardse indringer ontvoert de bevolking van een stadje en steelt hun hersenen voor de 'Union', een collectief bewustzijn. Na het verslaan van de Word-Bringer vreest Superman dat hij onbewust verantwoordelijk is voor de dood van de gevangen breinen.

Zijn morele strijd verergert na de confrontatie met drie Kryptonische criminelen die een slachtpartij aanrichten in een alternatieve dimensie. Overmand door hun misdaden besluit Superman de criminelen te doden. Een beslissing die hem blijft achtervolgen.

De situatie escaleert wanneer Brainiac (Vril Dox) hem manipuleert. Superman’s verdriet slaat om in woede, en het scheelt niet veel of hij doodt Brainiac. Door een illusie van Brainiac denkt Superman zelfs dat hij zijn collega's van de Daily Planet heeft vermoord. Deze schuldgevoelens brengen hem mentaal aan de rand van de afgrond.

Onbewust ontwikkelt Superman een gespleten persoonlijkheid. ‘s Nachts wordt hij Gangbuster, een brute vigilante die haaks staat op zijn morele principes. Uiteindelijk beseft hij dat zijn geestelijke toestand verslechtert. Bang om onschuldigen te verwonden of doden, kiest Superman voor ballingschap en verlaat de aarde, zoekend naar rust en verlossing in de ruimte.

Ballingschap

Tijdens zijn ballingschap bezoekt Superman verschillende planeten. Op één van deze werelden redt hij de bemanning van een ruimteschip, waarna de bewoners hem vereren als een held.

Overweldigd door alle aandacht, vliegt hij weg. Wanneer zijn zuurstof bijna op is, keert hij terug en ontdekt dat de Word-Bringer de planeet heeft verwoest. Hij volgt het schip van de indringer en vindt duizenden hersenen opgeslagen in tanks. Superman wordt aangevallen en geconfronteerd met Eon, een krachtig wezen dat bestaat uit de gecombineerde kennis van de Union. Tijdens hun gevecht sterft per ongeluk een lid van de Union, waarna Superman twijfelt of hij de Word-Bringer moet doden. De Union onthult dat zijzelf verantwoordelijk waren voor de dood van de gevangenen op aarde, waardoor Superman’s schuldgevoel afneemt. Uiteindelijk sluit hij een akkoord met de Word-Bringer en Eon: ze mogen alleen hersenen verzamelen met toestemming van de betrokkenen.

Daarna ontdekt Superman een planeet met een aarde-achtige atmosfeer, die hem doet denken aan Kansas. Hij bouwt een kleihuis en plant gewassen, maar een storm verwoest alles. Teleurgesteld verlaat hij de planeet, maar tijdens zijn vertrek beschadigt een meteorietenstorm zijn zuurstofsysteem. Terwijl hij langzaam zijn bewustzijn verliest, achtervolgen nachtmerries over de Kryptonische criminelen die hij executeerde hem.

Een ruimteschip vangt hem op en brengt hem naar Warworld, waar hij wordt gedwongen te vechten als gladiator in Monguls arena. (Je weet wel, Mongul uit het iconische 'For the Man Who Has Everything' door Alan Moore uit Superman&Batman Special 9)

Superman verslaat meerdere tegenstanders, maar weigert te doden. Dat is natuurlijk tegen de zin van Mongul, die plannen maakt om Superman te executeren. Superman's moed inspireert de bevolking van Warworld echter tot opstand en de val van Mongul als leider.

Tijdens zijn gevangenschap op Warworld ontmoet Superman de Cleric, een oude alien die ooit op Krypton predikte. De Cleric herkent Superman’s afkomst en verbindt hun gedachten met elkaar. Hij redt Superman van executie en brengt hem naar zijn schuilplaats. Daar experimenteren ze samen met de Eradicator, een apparaat dat is ontworpen om Kryptons erfgoed te bewaren. Ze delen hun verleden en schuldgevoelens, zoals Superman’s spijt over de executie van de Kryptonische criminelen. De Cleric overtuigt Superman dat hij zijn ballingschap moet beëindigen en terug moet keren als held van de aarde.

De Cleric veroudert snel en sterft, maar niet voordat hij de Eradicator aan Superman overhandigt. Na de Cleric te hebben begraven, gebruikt Superman het apparaat om zichzelf terug te teleporteren naar de aarde, klaar om opnieuw zijn rol als beschermer van de planeet op zich te nemen.

Terug op aarde

Supermans triomfantelijke terugkeer bleef niet onopgemerkt. Overal in Metropolis juichen mensen voor hem en zijn vrienden verwelkomen hem met open armen. Hij voelt zich als herboren en is nog nooit zo blij geweest om weer thuis te zijn. Na zijn reis moet Superman omgaan met de bijwerkingen van het Eradicator-apparaat en met Matrix, die tijdens zijn afwezigheid de rol van Clark Kent had overgenomen.

De Makers

Zoals gezegd kwam dit verhaal na de legendarische run en herstart door John Byrne. Maar de nieuwe creatieve ploeg waren ook niet de minste namen. Dan Jurgens, Jerry Ordway en Roger Stern zorgen voor het schrijfwerk. En hoe!

Wat dit verhaal zo krachtig maakt, is de innerlijke strijd van Superman. Nadat John Byrne er al voor zorgde dat de Man van Staal fysiek kwetsbaarder werd dan ooit, wordt Superman hier ook mentaal uitgedaagd. Superman worstelt met schuld, spijt en zelftwijfel, wat hem menselijker maakt dan ooit tevoren.

Checklist

Superman Special 10 (Adventures of Superman 445,446,447)

Superman 56, 57, 58 (Superman 23, 24, 25)

Superman Special 11 (Adventures of Superman 448,449,450)

Superman 59, 60, 61 (Superman 26, 27, 28)

Superman 62 (Adventures of Superman 451)

Superman 63 (Superman 29)

Superman 64 (Adventures of Superman 452)

Superman Special 12 (Adventures of Superman 453, 454, Superman 30)

Superman Special 13 (Action Comics Annual 2, Superman 32)

Superman 66 (Superman 33)

Superman 67, 68 (Adventures of Superman 456, 458)

Superman Special 14 (Adventures of Superman 457, Action Comics 643, 644)

Superman 69 (Action Comics 645, Superman 35)

Superman 70 (Adventures of Superman 459)

[christiaanvantol]

Assads gevangenen bevrijd

[taptoe-mysteries-archief]

Jaargang 2014, 5 December

De Gevluchte Gevangenen

[preachingdrummer]

Wie legt aan wie verantwoording af?

* Wie legt aan wie verantwoording af? Week 47 Bijbelteksten Memorisatie plan Een machtige belofte vinden we hier in Jesaja, wel eens de evangelist van het Oude Testament genoemd: ‘Maar zo zegt de HEERE: Ja, de gevangenen van een machtig man zullen hem ontnomen worden, en de buit van een geweldpleger zal ontkomen. Wie u ter verantwoording roepen, zal Ík ter verantwoording roepen, uw kinderen…

[indegazettevanindegazettepuntbe]

Executiegevaar voor Iraanse politieke gevangenen roept om internationale actie https://www.indegazette.be/executiegevaar-voor-iraanse-politieke-gevangenen-roept-om-internationale-actie/?utm_source=dlvr.it&utm_medium=tumblr

[mijndagboekblog]

De Geest van de Heere HEERE is op Mij, omdat de HEERE Mij gezalfd heeft om een blijde boodschap te brengen aan de zachtmoedigen.

Hij heeft Mij gezonden om te verbinden de gebrokenen van hart, om voor de gevangenen vrijlating uit te roepen en voor wie gebonden zaten, opening van de gevangenis; om uit te roepen het jaar van het welbehagen van de HEERE en de dag van de wraak van onze God; om alle treurenden te troosten; om aangaande de treurenden van Sion te beschikken dat hun gegeven zal worden sieraad in plaats van as, vreugdeolie in plaats van rouw, een lofgewaad in plaats van een benauwde geest, opdat zij genoemd worden eiken van de gerechtigheid, een planting door de HEERE, om Hem te verheerlijken.

[keynewssuriname]

Voor het eerst in maanden hebben Rusland en Oekraïne krijgsgevangenen uitgewisseld.

Op vrijdag hebben Oekraïne en Rusland voor het eerst in ruim drie maanden weer krijgsgevangenen uitgeruild. Aan beide zijden zijn 75 mensen teruggekeerd naar hun thuisland. Het merendeel van de teruggekeerde personen zijn militairen, maar er waren ook enkele burgers bij. Sommigen van hen hebben meer dan twee jaar vastgezeten. Oekraïense krijgsgevangenen vertelden aan het Amerikaanse persbureau AP dat ze in Rusland gemarteld zijn met elektriciteit. Veel gevangenen zagen er ook uitgemergeld uit. Volgens de autoriteiten in Kyiv waren er onder de vrijgelaten Oekraïners ook negentien militairen die gestationeerd waren op Slangeneiland, een piepklein eilandje in de Zwarte Zee dat een symbool werd van de Oekraïense verzet in de begindagen van de Russische invasie. Toen de Russen de Oekraïners vroegen om zich over te geven, kregen ze een kort maar krachtig antwoord. "Krijg de klere." De gevangenenruil vond plaats in de Oost-Oekraïense provincie Soemy en was de vierde van dit jaar. De ruil werd tot stand gebracht na onderhandelingen door de Verenigde Arabische Emiraten. Oekraïne meldt dat Rusland nu in totaal 3210 krijgsgevangenen heeft vrijgelaten. Eerder op de dag hebben beide landen ook de lichamen van gesneuvelde militairen uitgewisseld: Oekraïne gaf 212 lichamen aan Rusland en ontving 45 lichamen terug. Read the full article

[jurjenkvanderhoek]

SPOREN VAN OORLOG EN NATUUR IN DE BIBLIOTHEEK

Hoewel het doodnormale dagelijkse plaatjes schijnen. Kale bomen, regendruppels in de sloot, een bewogen bloemenveld, vallend licht door ramen. Gewone alledaagse taferelen lijken het, geen hemelbestormend kunstzinnige fotografie. Ademen toch die doordeweekse momenten een beklemmende sfeer. Het is de context waarin ze getoond worden, namelijk. Kleine waterkringen in de sloot spreken van weemoed, laten denken aan verloren en vergeten herinneringen. Trieste souvenirs uit het geheugen verbannen omdat de gedachte eraan te gruwelijk is voor woorden. Ik bekijk het werk van Gerhild van Rooij in de kleine tentoonstelling "Sporen van oorlog en natuur" in Bibliotheek Heerenveen.

Hoewel het dertien in een dozijn plekken lijken, herinneren de plaatsen in deze vormgeving aan treurnis en verdriet. De hemelse tranen in water geven aan dat ook God weent over wat wij mensen elkaar aan doen. In oorlogssituaties vergeten wij maar al te makkelijk dat wij naar Zijn evenbeeld zijn geschapen. Vergeten voor het gemak het tweede gebod om over onze eigen schaduw heen te kunnen stappen. In de oorlog, in een situatie waarin de vrede ver te zoeken is, ligt ons hoger belang veraf van het menselijk zijn. Door die algemene gemeenplaatsen in beeld te benoemen echter worden wij ertoe bepaald. Omdat de expositie in de kern draait om oorlog en vrede koppelen wij daaraan die beelden eenvoudigweg. Staat de expres bewogen plaat van een veld weidebloemen voor de onbereikbare maar lonkende natuur achter het prikkeldraad. Wuiven de boomkruinen in de wind van de verwachting.

Banieren om de hoek van deze wat rommelig ingerichte tentoonstelling, vijf overgebleven affiches uit een serie, verbinden woord en beeld van wanhoop en hoop. Daarin komen beeldmerken en tekstfragmenten samen om in vlugschrift de sfeer van een concentratiekamp te duiden. Het prikkeldraad, de wachttorens, de onzekere toekomst, het wordt alle verbonden door de prikkel in het draad dat gevangenen doet ontmoedigen de weg naar vrijheid te zoeken. Een portret van Ben Strik, herinnering die nooit vlucht, welk verhaal over Kamp Vught de spil van de tentoonstelling is. Gerhild van Rooij was er, tig jaren na de mensonterende gebeurtenissen daar plaats vonden, en zette haar ontzetting om in gedichten, haar verwondering om in foto´s.

De donkere gang beleefde ze, de gang waar het (kunst)licht van buiten door de ramen viel dit betekende dat er weer iemand gedwongen de dood zou vinden. De isoleercel waar men zo dicht op elkaar stond gepakt dat levenden lijken ondersteunden. Naakt stond men daar, de stank van uitwerpselen overheerste de lucht van bloed, zweet en tranen. Achter het prikkeldraad nodigde de vrije natuur de gevangenen over het hek te klimmen, de vrede tegemoet. Maar die uitbraak moesten ze met de dood bekopen. Die verhalen, nauwelijks te bevatten, markeren het gemoed bij het werk van Gerhild van Rooij. Zichtbaar tekenen ze zich af in de nauwelijks geënsceneerde platen geschoten op locatie. Het is wachten op het juiste moment. Dat geduld heeft achteraf geen bewerking nodig om tot die bepalende sfeer te komen, want dat spreekt sowieso naturel boekdelen.

Van Rooij is met Ben Strik, onder meer aan hem is de tentoonstelling een eerbetoon, terug gegaan naar de plek van verschrikkingen. Niet om er de heroïsche verhalen te horen, de aantallen vermoorden te vernemen en de barakken en wachttorens van Kamp Vught te bezoeken. Maar om het kleine leed, de leegte in de ogen, de stilte uit het verleden te voelen. Een hand op het prikkeldraad, de blik op oneindig. De gedachte aan duisternis en dood - waarom zij wel en ik niet -, licht aan het eind van de tunnel. Gerhild van Rooij heeft die abstracte gedachte in beeld weten te brengen, er woorden aan gegeven.

De kleine tentoonstelling in de Heerenveense bibliotheek verbindt die beelden met woorden. Tussen de regels door en langs de platen is het verhaal voelbaar. Het verhaal van verschrikking en onmenselijk leed is tastbaar onder woorden en in beeld gebracht. Op een abstracte manier, waardoor niet meteen duidelijk is welk leed wordt aangeroerd. Wanneer ik anders kijk naar wat ik zie, mijn oor te luisteren leg naar wat ik lees, ontdek ik het beeldmerk van immens maar stil verdriet. Niet alleen van die oorlog die op 4 en 5 mei herdacht wordt, maar zeker van wat er daarna plaatshad en nog altijd plaatsvindt. Het is een smet op het blazoen van de wereld.

Gerhild van Rooij is schatbewaarder van de nalatenschap van kunstenaar en dichter Jan Loman. In deze tentoonstelling wordt vooral zijn literaire werk subtiel verbonden met het onderwerp oorlog en natuur. Daarin of daardoor heeft ook Loman zijn sporen nagelaten. ‘het maaiveld verhult / scherven uit terpaarde en / luchtafweergeschut’. In een scherpe haiku drukt hij een universum aan gedachten uit. Want het bedekken van wat eens geweest is, het aan het oog onttrekken van een verleden, werkt een vergeten in de hand. Dat is triest voor de mensen waarvoor de scherven zo belangrijk zijn, want het is hun leven, het is hun verhaal, een geschonden leven en vergeten verhaal. Maar het kan ook een verstoppen zijn om te bewaren, zodat het niet wegraakt in de vergetelheid. Dat het ooit eens weer boven water komt als bewijs van wat was. Schrijver Martsje de Jong zei dat zo treffend in haar openingswoord van de tentoonstelling: “De wierheid, hoe skrinend ek, hâldt har plak yn it ivich argyf dat ús grûn is.” Die scherven liggen onder het maaiveld verborgen, in de klei begraven, onder het zand bedolven. Maar wanneer we het kunnen gebruiken om het verleden te duiden in de toekomst is het eenvoudig op te graven. Het is de grond waarop wij leven, een eeuwig archief zoals Martsje de Jong het noemt.

Een rommelig ingerichte tentoonstelling noem ik het. Eigenlijk komen de beelden en teksten van Gerhild van Rooij niet goed uit op deze plek in de Heerenveense bibliotheek. Voordeel is wel dat het een laagdrempelige activiteit is. Na het uitzoeken van boeken, het lezen van een tijdschrift, kan een ieder er een kijkje nemen. Geen korte snelle blik over het tentoongestelde, maar een aandachtig opnemen van de indringende beelden en de aangrijpende teksten. Niet enkel is 4 mei het thema, niet slechts de Tweede Wereldoorlog staat in beeld. Het sluit aan bij het vieren van bevrijding, voor ons. Terwijl elders in de wereld vrede een ideaal is, maar ver weg staat van het dagelijks leven. Vrede gaat niet alleen over geen oorlog. De sporen die Gerhild van Rooij als voorbereiding voor het werk te zien in deze tentoonstelling heeft gevolgd maakt dat meer dan duidelijk.

“Sporen van Oorlog en Natuur”. Foto’s en teksten van Gerhild van Rooij. Tentoonstelling in Bibliotheek Mar & Fean, Burgemeester Kuperusplein 48n in Heerenveen. Te zien van 4 mei tot en met 14 juni 2024.

[devosopmaandag]

Een land

Eenzaam winterland;

in een wereld van één kleur

de stem van de wind

Deze door J. van Tooren vertaalde haiku van Matsuo Bashō past goed bij de foto die ik als kind al kende. Het is een beladen foto, want het Japanse gevangenkamp waar mijn vader geïnterneerd was. Daar werkte hij gedwongen in de mijnen. Ik heb me altijd afgevraagd hoe hij toch aan deze en andere foto's uit die tijd kwam. Ik zocht op het internet en tot mijn verbazing en opwinding vond ik precies een zelfde foto. Nu weet ik pas dat het het kamp bij Ohashi is, op het zuidelijke eiland Kyushu. Nagasaki ligt op 150 kilometer van het kamp, en nu begrijp ik ook hoe mijn vader de gewonden van de atoombom heeft kunnen zien. Op weer een derde foto op de betreffende website herken ik mijn vader. Ze zijn genomen vlak na de capitulatie van Japan, in afwachting van evacuatie door de Amerikanen. Ik lees in een getuigenverslag dat de gevangenen lang moesten lopen van de mijn naar een nieuw kamp en dat dat hun de mogelijkheid gaf wat voedsel van de velden te stelen, oogluikend toegestaan door een jonge Japanse begeleider. Ik herinner me het verhaal van vader hoe ze stiekem Spaanse pepers stalen en die in hun sokken stopten. De zomerse hitte en het zweet zorgden ervoor dat hun enkels en kuiten ondraaglijk begonnen te branden. Die herinnering smaakte mijn vader zoet en maakte hem gelukkig. Altijd lachte hij als hij dat verhaal vertelde. Het leven was toen intens en de kameraadschap groot, de ontberingen van kou, hard werken, karig eten en het gemis van zijn (eerste) vrouw en zoontjes waren vergeten. Die horen bij de sfeer van Bashō's winterhaiku. In een monotoon bestaan kan de stem van de wind je nóg eenzamer maker. Vader heb ik nooit echt met bitterheid horen spreken over die jaren. In zijn latere nieuwe leven verdween Japan gewoon uit zicht.

Tachtig jaar later is mijn verhouding tot Japan een volstrekt andere dan die van vader. Voor mij is het het land van Kenzaburo Oë, van Sei Shōnagon, een Japanse 'pen friend' op de middelbare school, films, haiku's, de netsukés van Edmund De Waal, Zen Boeddhisme en van geverfde stoffen. Altijd is er die mengeling van fascinatie, verbaasde herkenning en krachtige, raadselachtige details. Ik lees een andere, door Jos Vos vertaalde haiku van Bashō uit 1686 en vader komt weer even dichterbij. Een paar eeuwen Japan schuiven ineen.

Afgetrapte akker –

forse kerels plukken

herderstasjes.

[kikotapasando]

Opportuun nr. 2 is uit

Nieuwsbericht | 29-03-2024 | 11:40 Een nieuwe editie van het OM-relatiemagazine Opportuun is verschenen. Ook nu staat het blad weer bol van praktijkverhalen van OM’ers uit het hele land. Met deze keer onder andere: • Een lab vol Mexicanen: de strijd tegen drugskoks; • ‘Deel info over gevaarlijke gevangenen’: officier Jirko Patist over voortgezet crimineel handelen in detentie; • Vlissingen…

[rotterdamvanalles]

Politiebureau aan het Haagseveer in de jaren dertig.

Het Haagseveer is een straat in het centrum van Rotterdam. Het Haagseveer loopt evenwijdig aan de Coolsingel van de Meent naar het Pompenburg.

De naam Haagseveer verwijst naar een veerverbinding die vanaf deze plaats via de Delftsevaart en de Rotterdamse Schie met Den Haag werd onderhouden. De naam Haagseveer werd al in het midden van de 17e eeuw gebruikt, maar pas in 1942 officieel aan de straat gegeven.

Het belangrijkste gebouw aan het Haagseveer is het Rotterdamse politiebureau, ontworpen door de stadsarchitect Ad van der Steur. Sinds 1904 is de politie aan het Haagseveer gevestigd, eerst in de oude Stadsdoelen van het St. Jorisgilde, sinds medio jaren dertig in een nieuw gebouw, dat het bombardement op Rotterdam van 1940 overleefde. In de oorlog werd het gebouw ook gebruikt om politieke gevangenen op te sluiten: een plaquette in het politiebureau memoreert de 17.582 gevangenen.

In de jaren tachtig is het politiebureau ingrijpend verbouwd. Het uiterlijk is totaal gewijzigd, zo is het gebouw nu afgewerkt met een roze laag pleisterwerk over het originele metselwerk. Het schuine dak is verdwenen en maakte plaats voor een luifel waaronder een cellenblok is gemaakt. Alleen aan de kenmerkende erkers op de linkerhoek is het oorspronkelijke gebouw nog te herkennen.

Foto komt uit de collectie van @stadsarchief010 en de Informatie komt van wikipedia.