#gevangenen

[spaceintruderdetector]

Storm 00 Commandant Grek Gevangenen Van De Tijd : Free Download, Borrow, and Streaming : Internet Archive

[devosopmaandag]

Drie schrijvers, drie moeders

G werd wees op zijn tweeënvijftigste, ik op mijn achtenvijftigste, de jongere vrienden om ons heen worstelden kortgeleden nog met de zorg voor een ouder of doen dat nog steeds. Het is bijna zonder uitzondering een heel zware periode, waarin iedereen gedwongen wordt in de rol van het zorgende kind. Maar wat waanden we ons vaak zelfgeborenen, zonder uit een man en een vrouw te zijn voortgekomen.

Nu lees ik het onlangs vertaalde boek van Didier Eribon over zijn moeder*. Eribon (1952) is de ongekroonde koning van de klassenmigrantenliteratuur, de kroonprins is Edouard Louis (1992), Annie Ernaux (1940) de koningin-moeder. Ik doe elk van hen daarmee tekort, maar ze vormen samen wel een wonderbaarlijk verbonden driemanschap, kinderen van wat een van mijn onderwijzers op de lagere school 'de lagere klasse' noemde. Hoe schandelijk was het van hem dat te doen, op een echte volksschool. Ik hield wijselijk mijn mond dat ook bij ons thuis alles op afbetaling werd betaald, en schaamde mij in stilte. Alle drie schreven zij een boek over hun moeder.

Ernaux's boek is het meest intieme: een vrouw schrijft over de belangrijkste vrouw in haar leven. De aangrijpende slotzin uit het boek luidt: “Ik heb de laatste band verloren met de wereld waaruit ik ben voortgekomen”. Louis' boek heet 'Strijd en metamorfose van een vrouw'. Die wat analytische titel dekt het persoonlijke en intieme karakter van het boek niet echt, maar hij wil de zelfbevrijding van zijn moeder in een bredere context plaatsen.

Die drie opeenvolgende boektitels, 'Een vrouw' – 'Strijd en metamorfose van een vrouw' – 'Een vrouw uit het volk - Leven, ouderdom en sterven', vormen samen een trilogie van de vrouw in een bepaald tijdsgewricht en uit een bepaalde klasse. Mijn moeders levensverhaal, hoe verschillend ook, past daar bijna naadloos binnen.

Ik was aanvankelijk wat teleurgesteld in Eribons boek, verwachtte misschien wel de zelfde intimiteit als uit de andere twee boeken. Hoe triest soms ook het levensverhaal van zijn moeder was, het is moeilijk om sympathie voor haar te voelen en je leeft voortdurend mee met zijn worsteling met die openlijk racistische vrouw die zich verschanste in haar wereld. Eribon, socioloog en filosoof, legt met grote scherpzinnigheid en vanuit een humanistische levensvisie die laatste levensfase van haar bloot - en daarmee die van ons allemaal.

Ik lees het boek voor het slapen en soms denk ik dan na over mijn dode moeder en dode broer. In de paar jaar voor hun overlijden raakten zij gevangen in een steeds kleiner wordende tijd en ruimte – ja, ze werden letterlijke gevangenen van hun eigen leven, hoe liefdevol ook omgeven. Over zijn moeder, net aangekomen in het verpleeghuis schrijft Eribon: “Om haar heen was alles dicht en afgesloten, spijlen, sloten … ruimte, tijd. Hij haalt André Malraux aan: “De tragedie van de dood is dat ze het leven omvormt tot een lot.” Datzelfde, suggereert Eribon, kan ook van de ouderdom gezegd worden.

*'Een vrouw uit het volk – Leven, ouderdom en sterven' | Didier Eribon | vertaling: Jeanne Hollerhoek | uitgeverij Atheneum -Polak & Van Gennep 2024

[det-loki]

I've been looking at this for years, such a cool piece!

a replica of the maze pendant from the film, prisoners.

[mijnche]

SONS

19 oktober 2024 Filmhallen Met Yara 4/5 sterren

Weer een knallert van een film. Überhaupt staat de Deense film bij mij bekend als kaolo eng, los van Drük, maar herinner mij Deense series/films uit mijn jeugd die niet heel sprankelend waren, wel altijd heel goed. Ook dat kastanjemanden, moet echt rillen als ik eraan denk. In ieder geval wist ik dus prima wat mij te wachten stond bij deze film. 

Het was echt enorm frustrerend om Eva Hansen, de cipier, te zien doen wat ik allemaal echt nooit zou doen. Ze begon leuk in West 5, waar ze gwn maatjes was met de inmates, echt vooruit hielp en die mannen door en door kende. Ergens dacht ik, dit zou ik ook leuk vinden. Lekker die gevangenen helpen met mentaal welzijn, school voort te zetten, ze helpen om zichzelf te beteren in de tijd in de gevangenis. Maar goed, daar is het niet altijd ook even leuk. En ik zou er heel allergisch voor zijn om een niet gerespecteerde vrouw te zijn in een mannenomgeving. Er hoeft maar één hufter mij dan als mindere of als seksobject te behandelen en dan ben ik weg. Maar goed, ze zat goed in West 5. Tot ze opeens door het raam zag dat er een crazy man naar de gevangenis werd gebracht. Hierdoor wilde ze zich laten overplaatsen naar ja hoe heette dat, celblokken nul ofzo, iig vrij ongezellig daar. Daar begon ze langzaamaan die jongen te treiteren, wat uitmondde tot een mishandeling. Hij ging haar chanteren om allemaal shit voor hem te fixen, zoals wiet, at hij naar school mocht, peuken. Indien ze dit niet deed, zou hij aangifte doen voor de mishandeling. Dus ze werd zijn kleine bitch, vrij vervelende positie om in te zitten als cipier. Ook kut om allemaal shit te moeten doen voor een jongen die jouw zoon heeft vermoord maar akkoord ze had hier zelf voor gekozen dus ja. Op een gegeven moment zegt ze ik fix een verlofdag voor je, dan ga ik terug naar mn oude cellenblok west 5 en dan laten we elkaar met rust. Nou akkoord, tot het einde van de verlofdag in het bos. Dan zegt engnek Mikkel dat hij meer verlofdagen wil. Eva denkt gozer we hadden een afspraak, en vertelt ze dat ze de moeder van Simon is (de jongen die Mikkel heeft vermoord). Mikkel rent weg nou dus er wordt achter hem aangerend, hij valt en beland ergens. Eva draait zn hoofd in de grond en probeert hem te stikken, maar zet niet door dus hij gaat niet dood. Ook niet ideale situatie of course. Maar Eva laat zich terugplaatsen naar West 5 en Mikkel durft haar niks meer te maken nu hij weet dat ze de moeder van Simon is. Eva doet echt alles net niet. Ze gaat naar de directeur om te vertellen dat er een belangenverstrengeling is ontstaan door de komst van Mikkel bij de gevangenis, maar dan toch zegt ze dat ze geen kinderen heeft en er niks aan de hand is en dat ze graag naar cellenblok nul wil. Bij de priester in de gevangenis zegt ze dat ze een zoon heeft, maar dat ze geen contact meer met hem heeft. Ze valt Mikkel aan, maar slaat m alleen maar ff. Ze stikt hem, maar maakt ‘m niet dood.  Geen doorzettertje die Eva, maar ook geen doordachte vrouw, vond ik heel irritant. Waarom 4 sterren? Simpelweg omdat ik niks leuk vond aan de film, ik voelde op geen enkel moment geluk, en heb eigenlijk nooit gelachen. Niet dat elke film mij een van die dingen zou moeten laten voelen, maar ga je toch met een fijner gevoel weg. Ik fok mezelf ook echt op, sta ik thuis mn gezicht te wassen in mn kamer, en denk ik dan meteen bij mezelf ‘in deze 5 seconde dat ik mijn ogen dicht, en onder de kraan, heb, zou er echt lachend iemand, of misschien wel gewoon mikkel van de film, hier kunnen staan en mij kunnen pakken’. Is niet zo en gebeurt niet, maar toch. Ook in bed nog even een uur tiktoks gekeken om er niet over na te denken. Moment dat ik mn telde wegleg en licht uitdoe om te gaan tukken, denk ik meteen weer aan z’n hoofd. Doe het ook wel echt zelf hoor, en verder geen moeite met tukken dus gelukkig niet zo erg allemaal. Maar zielig voor die Mikkel, die Sebastian Bull heet in real life, dat hij zo’n enge kop had. Goed gecast iig, hoopte ergens dat het door de make-up kwam dat hij zo’n eng strakgetrokken gezicht had (vooral eng bij z’n moeder thuis toen hij moest lachen hoe zijn gezicht zo samentrok), maar het was gewoon echt zijn gezicht. 

Ja, aanrader!

[indegazettevanindegazettepuntbe]

Executiegevaar voor Iraanse politieke gevangenen roept om internationale actie https://www.indegazette.be/executiegevaar-voor-iraanse-politieke-gevangenen-roept-om-internationale-actie/?utm_source=dlvr.it&utm_medium=tumblr

[mijndagboekblog]

De Geest van de Heere HEERE is op Mij, omdat de HEERE Mij gezalfd heeft om een blijde boodschap te brengen aan de zachtmoedigen.

Hij heeft Mij gezonden om te verbinden de gebrokenen van hart, om voor de gevangenen vrijlating uit te roepen en voor wie gebonden zaten, opening van de gevangenis; om uit te roepen het jaar van het welbehagen van de HEERE en de dag van de wraak van onze God; om alle treurenden te troosten; om aangaande de treurenden van Sion te beschikken dat hun gegeven zal worden sieraad in plaats van as, vreugdeolie in plaats van rouw, een lofgewaad in plaats van een benauwde geest, opdat zij genoemd worden eiken van de gerechtigheid, een planting door de HEERE, om Hem te verheerlijken.

[keynewssuriname]

Voor het eerst in maanden hebben Rusland en Oekraïne krijgsgevangenen uitgewisseld.

Op vrijdag hebben Oekraïne en Rusland voor het eerst in ruim drie maanden weer krijgsgevangenen uitgeruild. Aan beide zijden zijn 75 mensen teruggekeerd naar hun thuisland. Het merendeel van de teruggekeerde personen zijn militairen, maar er waren ook enkele burgers bij. Sommigen van hen hebben meer dan twee jaar vastgezeten. Oekraïense krijgsgevangenen vertelden aan het Amerikaanse persbureau AP dat ze in Rusland gemarteld zijn met elektriciteit. Veel gevangenen zagen er ook uitgemergeld uit. Volgens de autoriteiten in Kyiv waren er onder de vrijgelaten Oekraïners ook negentien militairen die gestationeerd waren op Slangeneiland, een piepklein eilandje in de Zwarte Zee dat een symbool werd van de Oekraïense verzet in de begindagen van de Russische invasie. Toen de Russen de Oekraïners vroegen om zich over te geven, kregen ze een kort maar krachtig antwoord. "Krijg de klere." De gevangenenruil vond plaats in de Oost-Oekraïense provincie Soemy en was de vierde van dit jaar. De ruil werd tot stand gebracht na onderhandelingen door de Verenigde Arabische Emiraten. Oekraïne meldt dat Rusland nu in totaal 3210 krijgsgevangenen heeft vrijgelaten. Eerder op de dag hebben beide landen ook de lichamen van gesneuvelde militairen uitgewisseld: Oekraïne gaf 212 lichamen aan Rusland en ontving 45 lichamen terug. Read the full article

[rotterdamvanalles]

Gezicht in de Christiaan de Wetstraat met op de achtergrond de Sint Franciscuskerk aan de Paul Krügerstraat, hoek Afrikaanderplein, 1943.

Christiaan Rudolf de Wet (Leeuwkop, Smithfield, 7 oktober 1854 – Klipfontein, Dewetsdorp, 3 februari 1922) was een Zuid-Afrikaans politicus en een Boerengeneraal tijdens de Tweede Boerenoorlog.

Christiaan is opgegroeid op zijn vaders boerderij, Nieuwejaarsfontein, nabij Dewetsdorp. Op negentienjarige leeftijd trad hij in het huwelijk met Cornelia Margaretha Kruger. Zij kregen samen 16 kinderen.

De Wet was vijfenveertig toen in 1899 de Tweede Boerenoorlog uitbrak. Op 2 oktober 1899 zijn De Wet en zijn oudste zoon, Jabobus (Kotie), als burger opgeroepen tot het Heilbron commando. De Wet, zijn drie zonen Izak, Christiaan en Jacobus sloten zich als vrijwilliger aan en dienden onder commandant Lukas Steenkamp. Zijn broer Piet de Wet stapte tijdens de oorlog over naar de Britten.

Toen in maart en april van 1900 het offensief van De Wet van stapel liep, luidde het een herleving in de Boerenstrijd in. Hij is een legende geworden met zijn guerrilla-aanvallen in het zuidoosten van het land. De Wet voelde zich echter beledigd toen hij wat meekreeg van de Britse propaganda, zij noemde De Wet slechts een 'guerrilla'. Het doet De Wet geen recht aan om hem een guerrilla te noemen omdat zij veel meer deden dan slechts 'verskyn en verdwyn' acties. De Wet en zijn commando's verdedigden ook dorpen en steden, zoals Bloemfontein (hoewel vergeefs). Daarnaast nam De Wet zo veel krijgsgevangenen dat het aantal gevangenen dat hij meenam soms groter was dan zijn eigen aantal Boeren. Ook namen De Wet en zijn mannen gehele dorpen in zoals Dewetsdorp (vernoemd naar zijn vader) op 19 november 1900.

De prentbriefkaart komt uit het Stadsarchief Rotterdam. De informatie komt van Wikipedia.

[jurjenkvanderhoek]

SPOREN VAN OORLOG EN NATUUR IN DE BIBLIOTHEEK

Hoewel het doodnormale dagelijkse plaatjes schijnen. Kale bomen, regendruppels in de sloot, een bewogen bloemenveld, vallend licht door ramen. Gewone alledaagse taferelen lijken het, geen hemelbestormend kunstzinnige fotografie. Ademen toch die doordeweekse momenten een beklemmende sfeer. Het is de context waarin ze getoond worden, namelijk. Kleine waterkringen in de sloot spreken van weemoed, laten denken aan verloren en vergeten herinneringen. Trieste souvenirs uit het geheugen verbannen omdat de gedachte eraan te gruwelijk is voor woorden. Ik bekijk het werk van Gerhild van Rooij in de kleine tentoonstelling "Sporen van oorlog en natuur" in Bibliotheek Heerenveen.

Hoewel het dertien in een dozijn plekken lijken, herinneren de plaatsen in deze vormgeving aan treurnis en verdriet. De hemelse tranen in water geven aan dat ook God weent over wat wij mensen elkaar aan doen. In oorlogssituaties vergeten wij maar al te makkelijk dat wij naar Zijn evenbeeld zijn geschapen. Vergeten voor het gemak het tweede gebod om over onze eigen schaduw heen te kunnen stappen. In de oorlog, in een situatie waarin de vrede ver te zoeken is, ligt ons hoger belang veraf van het menselijk zijn. Door die algemene gemeenplaatsen in beeld te benoemen echter worden wij ertoe bepaald. Omdat de expositie in de kern draait om oorlog en vrede koppelen wij daaraan die beelden eenvoudigweg. Staat de expres bewogen plaat van een veld weidebloemen voor de onbereikbare maar lonkende natuur achter het prikkeldraad. Wuiven de boomkruinen in de wind van de verwachting.

Banieren om de hoek van deze wat rommelig ingerichte tentoonstelling, vijf overgebleven affiches uit een serie, verbinden woord en beeld van wanhoop en hoop. Daarin komen beeldmerken en tekstfragmenten samen om in vlugschrift de sfeer van een concentratiekamp te duiden. Het prikkeldraad, de wachttorens, de onzekere toekomst, het wordt alle verbonden door de prikkel in het draad dat gevangenen doet ontmoedigen de weg naar vrijheid te zoeken. Een portret van Ben Strik, herinnering die nooit vlucht, welk verhaal over Kamp Vught de spil van de tentoonstelling is. Gerhild van Rooij was er, tig jaren na de mensonterende gebeurtenissen daar plaats vonden, en zette haar ontzetting om in gedichten, haar verwondering om in foto´s.

De donkere gang beleefde ze, de gang waar het (kunst)licht van buiten door de ramen viel dit betekende dat er weer iemand gedwongen de dood zou vinden. De isoleercel waar men zo dicht op elkaar stond gepakt dat levenden lijken ondersteunden. Naakt stond men daar, de stank van uitwerpselen overheerste de lucht van bloed, zweet en tranen. Achter het prikkeldraad nodigde de vrije natuur de gevangenen over het hek te klimmen, de vrede tegemoet. Maar die uitbraak moesten ze met de dood bekopen. Die verhalen, nauwelijks te bevatten, markeren het gemoed bij het werk van Gerhild van Rooij. Zichtbaar tekenen ze zich af in de nauwelijks geënsceneerde platen geschoten op locatie. Het is wachten op het juiste moment. Dat geduld heeft achteraf geen bewerking nodig om tot die bepalende sfeer te komen, want dat spreekt sowieso naturel boekdelen.

Van Rooij is met Ben Strik, onder meer aan hem is de tentoonstelling een eerbetoon, terug gegaan naar de plek van verschrikkingen. Niet om er de heroïsche verhalen te horen, de aantallen vermoorden te vernemen en de barakken en wachttorens van Kamp Vught te bezoeken. Maar om het kleine leed, de leegte in de ogen, de stilte uit het verleden te voelen. Een hand op het prikkeldraad, de blik op oneindig. De gedachte aan duisternis en dood - waarom zij wel en ik niet -, licht aan het eind van de tunnel. Gerhild van Rooij heeft die abstracte gedachte in beeld weten te brengen, er woorden aan gegeven.

De kleine tentoonstelling in de Heerenveense bibliotheek verbindt die beelden met woorden. Tussen de regels door en langs de platen is het verhaal voelbaar. Het verhaal van verschrikking en onmenselijk leed is tastbaar onder woorden en in beeld gebracht. Op een abstracte manier, waardoor niet meteen duidelijk is welk leed wordt aangeroerd. Wanneer ik anders kijk naar wat ik zie, mijn oor te luisteren leg naar wat ik lees, ontdek ik het beeldmerk van immens maar stil verdriet. Niet alleen van die oorlog die op 4 en 5 mei herdacht wordt, maar zeker van wat er daarna plaatshad en nog altijd plaatsvindt. Het is een smet op het blazoen van de wereld.

Gerhild van Rooij is schatbewaarder van de nalatenschap van kunstenaar en dichter Jan Loman. In deze tentoonstelling wordt vooral zijn literaire werk subtiel verbonden met het onderwerp oorlog en natuur. Daarin of daardoor heeft ook Loman zijn sporen nagelaten. ‘het maaiveld verhult / scherven uit terpaarde en / luchtafweergeschut’. In een scherpe haiku drukt hij een universum aan gedachten uit. Want het bedekken van wat eens geweest is, het aan het oog onttrekken van een verleden, werkt een vergeten in de hand. Dat is triest voor de mensen waarvoor de scherven zo belangrijk zijn, want het is hun leven, het is hun verhaal, een geschonden leven en vergeten verhaal. Maar het kan ook een verstoppen zijn om te bewaren, zodat het niet wegraakt in de vergetelheid. Dat het ooit eens weer boven water komt als bewijs van wat was. Schrijver Martsje de Jong zei dat zo treffend in haar openingswoord van de tentoonstelling: “De wierheid, hoe skrinend ek, hâldt har plak yn it ivich argyf dat ús grûn is.” Die scherven liggen onder het maaiveld verborgen, in de klei begraven, onder het zand bedolven. Maar wanneer we het kunnen gebruiken om het verleden te duiden in de toekomst is het eenvoudig op te graven. Het is de grond waarop wij leven, een eeuwig archief zoals Martsje de Jong het noemt.

Een rommelig ingerichte tentoonstelling noem ik het. Eigenlijk komen de beelden en teksten van Gerhild van Rooij niet goed uit op deze plek in de Heerenveense bibliotheek. Voordeel is wel dat het een laagdrempelige activiteit is. Na het uitzoeken van boeken, het lezen van een tijdschrift, kan een ieder er een kijkje nemen. Geen korte snelle blik over het tentoongestelde, maar een aandachtig opnemen van de indringende beelden en de aangrijpende teksten. Niet enkel is 4 mei het thema, niet slechts de Tweede Wereldoorlog staat in beeld. Het sluit aan bij het vieren van bevrijding, voor ons. Terwijl elders in de wereld vrede een ideaal is, maar ver weg staat van het dagelijks leven. Vrede gaat niet alleen over geen oorlog. De sporen die Gerhild van Rooij als voorbereiding voor het werk te zien in deze tentoonstelling heeft gevolgd maakt dat meer dan duidelijk.

“Sporen van Oorlog en Natuur”. Foto’s en teksten van Gerhild van Rooij. Tentoonstelling in Bibliotheek Mar & Fean, Burgemeester Kuperusplein 48n in Heerenveen. Te zien van 4 mei tot en met 14 juni 2024.

[kikotapasando]

Opportuun nr. 2 is uit

Nieuwsbericht | 29-03-2024 | 11:40 Een nieuwe editie van het OM-relatiemagazine Opportuun is verschenen. Ook nu staat het blad weer bol van praktijkverhalen van OM’ers uit het hele land. Met deze keer onder andere: • Een lab vol Mexicanen: de strijd tegen drugskoks; • ‘Deel info over gevaarlijke gevangenen’: officier Jirko Patist over voortgezet crimineel handelen in detentie; • Vlissingen…

[thegazete24]

“Gevangenen die celgenoot folterden, belden al twee dagen voor mishandeling stopte vanuit cel naar partner van slachtoffer “

18 maart 2024 GVA De gevangenen die vorige week dagenlang hun celgenoot in de Antwerpse Begijnenstraat folterden en verkrachtten, hebben al op zondag…“Gevangenen die celgenoot folterden, belden al twee dagen voor mishandeling stopte vanuit cel naar partner van slachtoffer “

[devosopmaandag]

Een land

Eenzaam winterland;

in een wereld van één kleur

de stem van de wind

Deze door J. van Tooren vertaalde haiku van Matsuo Bashō past goed bij de foto die ik als kind al kende. Het is een beladen foto, want het Japanse gevangenkamp waar mijn vader geïnterneerd was. Daar werkte hij gedwongen in de mijnen. Ik heb me altijd afgevraagd hoe hij toch aan deze en andere foto's uit die tijd kwam. Ik zocht op het internet en tot mijn verbazing en opwinding vond ik precies een zelfde foto. Nu weet ik pas dat het het kamp bij Ohashi is, op het zuidelijke eiland Kyushu. Nagasaki ligt op 150 kilometer van het kamp, en nu begrijp ik ook hoe mijn vader de gewonden van de atoombom heeft kunnen zien. Op weer een derde foto op de betreffende website herken ik mijn vader. Ze zijn genomen vlak na de capitulatie van Japan, in afwachting van evacuatie door de Amerikanen. Ik lees in een getuigenverslag dat de gevangenen lang moesten lopen van de mijn naar een nieuw kamp en dat dat hun de mogelijkheid gaf wat voedsel van de velden te stelen, oogluikend toegestaan door een jonge Japanse begeleider. Ik herinner me het verhaal van vader hoe ze stiekem Spaanse pepers stalen en die in hun sokken stopten. De zomerse hitte en het zweet zorgden ervoor dat hun enkels en kuiten ondraaglijk begonnen te branden. Die herinnering smaakte mijn vader zoet en maakte hem gelukkig. Altijd lachte hij als hij dat verhaal vertelde. Het leven was toen intens en de kameraadschap groot, de ontberingen van kou, hard werken, karig eten en het gemis van zijn (eerste) vrouw en zoontjes waren vergeten. Die horen bij de sfeer van Bashō's winterhaiku. In een monotoon bestaan kan de stem van de wind je nóg eenzamer maker. Vader heb ik nooit echt met bitterheid horen spreken over die jaren. In zijn latere nieuwe leven verdween Japan gewoon uit zicht.

Tachtig jaar later is mijn verhouding tot Japan een volstrekt andere dan die van vader. Voor mij is het het land van Kenzaburo Oë, van Sei Shōnagon, een Japanse 'pen friend' op de middelbare school, films, haiku's, de netsukés van Edmund De Waal, Zen Boeddhisme en van geverfde stoffen. Altijd is er die mengeling van fascinatie, verbaasde herkenning en krachtige, raadselachtige details. Ik lees een andere, door Jos Vos vertaalde haiku van Bashō uit 1686 en vader komt weer even dichterbij. Een paar eeuwen Japan schuiven ineen.

Afgetrapte akker –

forse kerels plukken

herderstasjes.

[charleshaddonspurgeon]

Voor Iedere Dag | Ochtend Overdenking Komt er kwaad in de stad voor zonder dat de HEERE dat doet? (Amos 3:6) Lees verder 1 Samuel 5:6—6:9. Er worden nog steeds mensen gevonden die dwaas genoeg zijn om te geloven dat er dingen gebeuren zonder Gods voorbestemming en dat er verschillende rampen plaatsvinden zonder de overheersende hand, of de directe vertegenwoordiging van God. Wat zouden we zijn, broeders, als het toeval was geweest? We zouden als arme zeelieden zijn geweest in een onveilig schip op zee, zonder een zeekaart en een roer. We zouden niets weten van de haven waar we uiteindelijk aan zouden komen. We zouden ons voelen als een spel van de wind, als gevangenen van de storm en straks de slachtoffers van de diepte. Helaas! Arme weeskinderen zouden we zijn als we overgelaten zouden worden aan toeval. Geen Vaderlijke zorg om over ons te waken, maar overgelaten aan de wispelturigheid en feilbaarheid van sterfelijke dingen! Alles om ons heen zou een grote zandstorm zijn in een woestijn die onze ogen verblind en ons er van weerhoudt ooit te hopen het einde te zien door de duisternis van het begin. We zouden reizigers zijn in een ongebaande verspilling, waar geen wegen waren om ons te leiden. We zouden reizigers zijn die op elk moment overweldigd konden worden, onze verbleekte botten zouden slachtoffers zijn geworden van de storm, onbekend en helemaal vergeten. God zij dank is dat niet zo met ons. Toeval bestaat alleen in de harten van dwazen. We geloven dat alles wat ons overkomt beschikt is door de wijze en tedere wil van Hem die onze Vader is en onze Vriend. We zien orde in verwarring, we zien een bereikt doel waar anderen alleen vruchteloze verspilling zien. We geloven dat “de weg van de HEERE is in wervelwind en in storm, wolken zijn het stof van Zijn voeten”(Nahum 1:3). Ter overdenking God is nooit de Auteur van de zonde maar Hij eist niet alleen de verantwoordelijkheid op voor aangename dingen die we verwelkomen, maar ook voor de onaangename dingen die wij “onheil” noemen (Jesaja 45:7). De Engelse taal noemt ze zelfs “daden van God” in plaats van “daden van toeval.” Preek 426, 22 december 1861

[reneleijen]

Frankrijk: Netwerk dronebezorgers opgerold dat gevangenissen bevoorraadde

In Frankrijk is een netwerk van dronebezorgers ontmanteld dat ruim vijftien gevangenissen, ook Belgische, voorzag van drugs en smartphones. Gevangenen en anderen konden bestellingen doorgeven via de snapchataccount Drone2france. Het netwerk werd januari 2023 ontdekt, toen met de drones verschillende pakjes werden gedropt. Bij de politieactie werden acht personen gearresteerd, drie van hen zijn…

[indegazettevanindegazettepuntbe]

Historische uitwisseling van gevangenen tekent hoop in Oost-Europa https://www.westnieuws.be/historische-uitwisseling-van-gevangenen-tekent-hoop-in-oost-europa/?utm_source=dlvr.it&utm_medium=tumblr