#lange Claey

[kronieken]

Verteerd door het vuur

18 juli 1592. Al de gevangenen worden vanuit hun cellen aan het Zaalhof naar het gebouw van de kasselrij op de markt gebracht. Een jonge gast uit Dikkebus, een kerel van drieëntwintig, mag de spits afbijten. Hij heeft de doodslag op een dorpsgenoot op zijn geweten. Allemaal voortgekomen uit een banale ruzie om een jong meisje waarop de beschuldigde hem een messteek had toegediend. De dode…

[mijnmobielemoleskine]

Per ongeluk

Ik hou niet van updates. Omdat ze niet alleen wat goed is zelden beter maken, maar omdat ze ook dat wat vertrouwd is van je vervreemden. Updates zetten je toestel tegen je op, je herkent je kleine kosmos niet meer, je loopt verloren in de nieuwe configuratie van de dagen. Bovendien dringen ze zich aan je op. Dat is het ergste. Dus ik verzet me. Over mijn verbeteringen beslis ik graag zelf.

Zo had ik me te lang verzet. Een spoedupdate bleek onvermijdelijk. Die liep fout, en toen was ik alles kwijt. Zo vertelde ik dat: ‘Ik ben ­alles kwijt.’ Nummers, foto’s, op­names, en, het spijtigste: mijn notities, die bijschriften bij al mijn schijnbewegingen. ‘Alles.’

Nee, je begint gewoon weer van vooraf aan, zei de hoopvolste, wiens nummer ik vanbuiten kende. Dat was goedbedoeld en ook overdreven. Maar het verlies werd wel leerrijk, dat is het altijd.

Alleen al te zien welke nummers ik het eerst weer verzamelde, en te zien wat een mooie aloude kerngroep dat is. Het voelde plechtig, ze naam voor naam weer bij me in te tikken.

De vierde had ik zo per ongeluk gebeld. Dat zei ik hem, ‘sorry, het was per ongeluk’. Liever wou ik hem danken om al zo lang nabij te zijn. Maar zo’n taal delen we niet. Hij was blij, zei hij, dat hij mij per ongeluk hoorde.

Desondanks blijf ik niet houden van updates. - Guinevere Claeys (De Standaard, 20/10/18)

[trans-woman-be]

ONEINDIG DANKBAAR DAT IK ALS ANTWERPSE VROUW KAN LEVEN EN WERKEN IN MIJN STAD EN FIER KAN ZIJN OP WIE IK BEN! We gaan stilaan naar het jaareinde toe, tijd om even kort terug te kijken naar een, voor mij, erg belangrijke periode. Ik beschouw 2019 als de afronding van mijn transitie met als kers op de taart, mijn officiële registratie als vrouw. Het is een lange, soms pijnlijke weg geweest: familiale afwijzing, depressies die niet altijd au seriieux genomen werden,de nodige operaties, financiële perikelen en een uitzichtloze werkloosheid. Dit klinkt inderdaad niet erg fraai, maar ik ben enorm trots dat ik nu kan zeggen dat de meeste obstakels stilaan verdwenen zijn. Dit is echter ook de tijd van het jaar dat velen van mijn lotgenoten de barrières die hen van het geluk houden, niet halen. De suicidecijfers onder transgenders zijn nog altijd schrikbarend hoog. Uit eigen ervaring, kan ik getuigen dat je deze strijd niet alleen het hoofd kan bieden. Er ontbreekt nog steeds een alarmbel en een reddingsboei voor mensen die het niet langer aankunnen. Laagdrempelige hulp is een "levens-noodzaak". Aan hen die het moeilijk hebben, deze boodschap: "Never give up on your dreams". Jolanda Claeys

[bsa1701718-blog]

Research

For my class work with ZM i am currently researching 12 different designers, including in-depth analysis’, images and my opinion on the brand/designer.

i have chosen the following :

• Raf Simons.

• Calvin Klein 205w39nyc.

• Prada.

• Gucci.

• Balenciaga.

• Demna Gvasalia.

• Helmut Lang.

• Sterling Ruby.

• Louis Vuitton.

• Peter Saville.

• Kanye West.

• Franky Claeys.

Please note that throughout the process the artists i have chosen my change, do not hold my word to the ones named above.

[osanecif]

Opinião – A pandemia e o “novo normal” da distopia

A utopia ficciona uma comunidade, colocada fora de um tempo certo ou de um espaço real, na qual se desenha um ideal de organização, felicidade e bem-estar aplicados à vida coletiva. No sentido oposto, a distopia, ou utopia negativa, permite conceber um lugar imaginário, onde se vive sob condições extremas de opressão, desespero e carência. Frente à realidade objetiva, a utopia é principalmente um território de desejo e esperança, enquanto a distopia é um lugar de sofrimento e desolação, determinado pela transformação da natureza e pelos caminhos da intervenção humana. Em «Dystopia: A Natural History», Gregory Claeys confere-lhe, no entanto, uma dimensão que pode tornar-se tendencialmente positiva, dado mostrar um conjunto de medos «naturais» (deuses, monstros, calamidades) ou «sociais» (tecnologias opressivas ou sistemas totalitários), a partir dos quais a humanidade pode confrontar-se com cenários que de modo algum deseja e por isso deverá afastar. O século XX foi particularmente rico na oferta de obras de ficção do género distópico, sobretudo nos domínios do romance e do cinema, nas quais esses grandes temores foram representados, perante os olhos do público, como cenários de um horror provável, colocado noutro lugar ou num futuro próximo, que era imprescindível banir. «Nós», de Yevgeni Zamiatine ( 1929 ), «Admirável Mundo Novo», de Aldous Huxley ( 1932 ), ou «1984», de George Orwell ( 1949 ), no romance, ou, para o cinema, «Metropolis», de Fritz Lang ( 1927 ), «Blade Runner», de Ridley Scott ( 1982 ) e a trilogia «Maze Runner – Correr ou Morrer», de Wes Ball, já deste milénio, são alguns dos exemplos mais difundidos do género. Os dois últimos dão particular ênfase à forma como a rápida evolução da tecnologia pode determinar alterações assustadoras no equilíbrio ambiental, na personalidade humana ou na organização da vida política e social, sujeitas, nos cenários ali traçados, a desumanizadoras formas de tirania. Nos últimos dois meses, quem acompanha a reflexão sobre os cenários que poderão resultar da atual situação pandémica, a mais geograficamente vasta e das mais mortais na história da humanidade, apenas superada pela Peste Negra e pela Gripe Pneumónica, verá emergir possibilidades com todos os contornos de uma configuração distópica das sociedades próximas futuras. Aspetos como a imposição do distanciamento social, a contenção imposta nos espetáculos culturais e desportivos, o cadastro dos cidadãos e da sua vida privada, o controlo dos lugares de habitação, o regresso abrupto das fronteiras, a limitação da circulação humana e da presença em lugares públicos, o registo mais detalhado e regular das condições de saúde, e particularmente a instauração da vigilância pessoal, a ampliação forçada do regime de teletrabalho, o controlo informático da atividade profissional, a flexibilização do desemprego, a própria limitação da liberdade de reunião e de protesto, bem como a intervenção mais pesada do Estado, da lei e dos mecanismos de polícia, anunciam, em nome da indispensável segurança sanitária, uma normalidade dominada por restrições à autonomia individual. O sufocante dramatismo que esta enumeração invoca poderá ser moderado pela interferência da opinião pública e das forças e instituições democráticas, mas a perceção das possibilidades aqui enumeradas não pode ser encarada, de uma forma ligeira, como um mero pesadelo que se desfaz ao acordarmos. Esta configuração da distopia que a resposta à doença está a suscitar pode e deve ajudar-nos a medir melhor, com uma perceção nítida e inteligente de benefícios e danos, cada um dos passos que estão a ser dados no sentido da rápida e inevitável transformação de práticas e hábitos sociais. Frente aos pesados efeitos da pandemia, a preservação da saúde pública e a salvaguarda da liberdade individual não podem ser incompatíveis. O exemplo chinês, no qual a eficácia do combate à Covid-19, apoiada na hipervigilância, se está a fazer em detrimento da democracia e do respeito pelos direitos dos cidadãos, de forma alguma pode prosperar. Precisamos olhar com o maior cuidado os contornos do «novo normal» que aí vem, impedindo que se instale a pesada teia da distopia.

Opinião – A pandemia e o “novo normal” da distopia

[kronieken]

Claey Van Dycke, de lange schoenlapper

Claey Van Dycke, de lange schoenlapper

11 juli 1592. Rond 2u in de nacht bestormen de Ossies de woning van jonkvrouw van De Klijte. De rebellen proberen over de wal van haar landhuis te geraken. Gelukkig is ze op dat moment niet alleen. De mannen in haar gezelschap slaan alarm met ketels en pannen, ‘een lawaai van al de duivels’, zoals mijn moeder vroeger zou gezegd hebben, terwijl ze moord en brand schreeuwen. Vreemd genoeg kiezen de…