#guinevere claeys

[mijnmobielemoleskine]

Per ongeluk

Ik hou niet van updates. Omdat ze niet alleen wat goed is zelden beter maken, maar omdat ze ook dat wat vertrouwd is van je vervreemden. Updates zetten je toestel tegen je op, je herkent je kleine kosmos niet meer, je loopt verloren in de nieuwe configuratie van de dagen. Bovendien dringen ze zich aan je op. Dat is het ergste. Dus ik verzet me. Over mijn verbeteringen beslis ik graag zelf.

Zo had ik me te lang verzet. Een spoedupdate bleek onvermijdelijk. Die liep fout, en toen was ik alles kwijt. Zo vertelde ik dat: ‘Ik ben ­alles kwijt.’ Nummers, foto’s, op­names, en, het spijtigste: mijn notities, die bijschriften bij al mijn schijnbewegingen. ‘Alles.’

Nee, je begint gewoon weer van vooraf aan, zei de hoopvolste, wiens nummer ik vanbuiten kende. Dat was goedbedoeld en ook overdreven. Maar het verlies werd wel leerrijk, dat is het altijd.

Alleen al te zien welke nummers ik het eerst weer verzamelde, en te zien wat een mooie aloude kerngroep dat is. Het voelde plechtig, ze naam voor naam weer bij me in te tikken.

De vierde had ik zo per ongeluk gebeld. Dat zei ik hem, ‘sorry, het was per ongeluk’. Liever wou ik hem danken om al zo lang nabij te zijn. Maar zo’n taal delen we niet. Hij was blij, zei hij, dat hij mij per ongeluk hoorde.

Desondanks blijf ik niet houden van updates. - Guinevere Claeys (De Standaard, 20/10/18)

[brievenuitinnsbruck]

Last Innsbruck notes

Twee vrouwen die ik tegenkwam (zoals vaak vergeten waar) en die inspireerden. Een Franse journaliste die een prachtig artikel schreef voor The Guardian. En Alexandra David-Néel, een Belgische explorer - spiritualist - Buddhist - anarchist - opera singer - writer... Alleen al dat die opsomming nodig is om iemand te beschrijven die ‘vrouw’ was tussen 1868 en 1969...

Een interview met Eric de Kuyper. Ik ken hem niet. Moet ook niet. Het interview is vooral goed dankzij de fantastische Guinevere Claeys (Mevrouw Claeys maakt ook de podcast (Oostende bonsoir), één van de beste Belgische podcasts. Oostende krijgt er een magisch kantje door).

„Het boek leest als een zelfportret, door de ogen van het kind dat hij was – en dat hij had willen blijven. ‘Toen hij nog kind was, had hij al vermoed dat hij bij het volwassen worden veel zou vergeten van wat onmisbaar was voor het leven, voor het gelukkig beleven van het dagelijks leven. Hoe juist bleek nu zijn intuïtie; hoe gegrond zijn panische angst om volwassen te worden.’ De tachtigjarige krimpt nog altijd ineen bij het woord. ‘Volwassen’, een bespottelijk sjabloon. Al zeker de lichtvoetigheid van zijn kindertijd is hij zelf alvast nooit kwijtgespeeld.“

Vooral het idee dat je als kind je herinneringen moet verzamelen om ze als volwassenen te gebruiken om lichtheid in het leven te bewaren, is een schoon uitgangspunt.

Op aanraden van Pauwels: L'Homme et la Mer (un poème de Charles Baudelaire)

Homme libre, toujours tu chériras la mer ! La mer est ton miroir ; tu contemples ton âme Dans le déroulement infini de sa lame, Et ton esprit n'est pas un gouffre moins amer.

Tu te plais à plonger au sein de ton image ; Tu l'embrasses des yeux et des bras, et ton cœur Se distrait quelquefois de sa propre rumeur Au bruit de cette plainte indomptable et sauvage.

Vous êtes tous les deux ténébreux et discrets : Homme, nul n'a sondé le fond de tes abîmes ; Ô mer, nul ne connaît tes richesses intimes, Tant vous êtes jaloux de garder vos secrets !

Et cependant voilà des siècles innombrables Que vous vous combattez sans pitié ni remord, Tellement vous aimez le carnage et la mort, Ô lutteurs éternels, ô frères implacables!

Een beetje teruggrijpend op wat ik al schreef over onze obsessie met efficiënt werken, link ik hier naar een tof artikel waarbij de schrijver zeer mooi aantoont dat je vooral niet moet doen wat de rest al voor je deed.

Zijn uitspraak: “Part of the point of work, after all, is to fund a life where you can goof off in the afternoons”, doet wat denken aan wat ook de slogan is van de werknemers van Patagonia (let my people go surfing).

Een achtergrond over het concept (Deep work vs. Shallow work) kan ons helpen om onze dagelijkse sleur op het werk af en toe in een nieuwe richting te duwen.

Eén van de meest absurde avonden maakte ik mee in de weken van de zomer in Innsbruck. De herfst was nog niet begonnen.

Eén van mijn favoriete winkels in Innsbruck, de enige (European flagship store) winkel van Black Diamond in Europa organiseerde een avond waarbij ze één van hun medewerkers in de schijnwerpers wouden zetten. De jongeman in kwestie had online voor wat opwinding gezorgd door een zeer mooi filmpje te maken waarbij hij de gehele Nordkette overloopt in één dag. Het is een traject van bijna 33km.

Hijzelf is geen Tiroler maar een Nederlander. Dat maakt het filmpje (dat begint aan een bushalte in Museumstrasse) nog herkenbaarder voor mensen die pas op latere leeftijd naar Innsbruck verhuisden en sich verliebten in die Bergen.

De avond waarbij zijn film zou worden getoond op groot scherm, belde ik voor de zerkerheid nog eens naar de winkel. Ik vond geen announcement meer terug. Een vrouwelijke verkoopter nam op: “De avond is afgezegd, onze medewerker is dit weekend gestorven, van een ijsveld gevallen...” Meer niet, dat was het dan. Online vond ik één krantenbericht terug.

Op een congres van berggeneeskunde, leerde ik een aantal interessante vrouwelijke artsen kennen. De eerste was een NKO-arts, half man en met een zotte blik in haar ogen. De andere vrouwen spraken over haar in bewonderende woorden. Ondanks dat ze allemaal wel op hun manier avontuur in hun leven hadden gebracht, was het duidelijk dat deze vrouw zelf eruit sprong.

Toen ze mij vertelde, dat zij ook een boek had geschreven, werd ik er ook wel wat stil van.

Een andere vrouw uit dit groepje, klein en dik, bleek op de rit naar huis een prachtig voorbeeld te zijn van iemand die het leven inkleurde zoals zij het wilde.

Ze was verliefd geworden op gids uit Ecuador. Om hem naar Oostenrijk te halen, was ze dan maar snel met hem getrouwd. Ze leerde hem kennen tijdens onze COVID jaren en was verschillende keren tegen het advies van de regering naar daar gereisd. Dan hadden ze gewoon 2 weken in isolatie in een hotelkamer gezeten.

Nu was het duidelijk zoeken voor haar hoe hij zich aan het leven in Wenen (zonder de taal machtig te zijn) kon aanpassen.

Naast dit opvallend romantische verhaal, vertelde ze ook over haar fascinatie van “Cold-Water-Swimming”. Omdat het zo gevaarlijk was, had men bij elke training en wedstrijd, een arts nodig die instond voor de toelating dat mensen mee mochten doen. Er waren geen echte regels of standaarden maar gezien de nog beperkte populariteit was het een ons-kent-ons verhaal waarbij de oldies de arts adviseerden over de ervaring van newbies. Zijzelf deed ook, op amateuristisch maar gepassioneerde manier, aan deze sport.

De crisis is er. Niet langer in de economische katernen van de kranten maar ook in de literaire afdeling. Steven Van Ammel schrijft schoon:

“... Zo zal het gaan: iemand trekt een streep en maakt de som. Wie achter de streep valt vormt voortaan de crisis. Van mensen worden we cijfers, nullen. De eerste historicus van de huidige recessie zit nu in de schoolbanken. Nu wij nog geen cijfers zijn staan we aan de kassa, leggen een fles wijn terug om de rekening te doen kloppen. Nu we nog geen cijfers zijn, chatten we met de bots van banken hopend op menselijkheid. De afrekening volgt later. Wie wordt het cijfer achter de komma bij de zelfmoordstatistieken, wie wordt tot de werkende armen gerekend? De boekhandelaar staat ’s avonds voor zijn winkel en hoort hoe niemand op potten of pannen slaat. De onzichtbare hand van de marktwerking knijpt de kelen in stilte dicht. De eerste historicus van de huidige recessie zal in oude kranten lezen hoe het economische nieuws ook de andere bijlagen bereikte...”

In één van de podcasts van Peter Attia, komt er een sport naar boven waar ik nog nooit van had gehoord: rucking.

Innsbruck is voorbij.

1 jaar is vliegensvlug verstreken. Aangekomen toen ik nog overal mondmaskers moest dragen. Twee weken later ging alles weer op slot. Avonden zat ik in het volledig lege gemeenschappelijke deel van mijn hostel.

Maar alles ontspande zich snel.

En dan vier seizoenen bergplezier.

De laatste vrijdag van oktober deed ik nog een pittige wacht. We opereerden tot diep in de nacht en ik was juist in mijn diepe slaap toen we de melding kregen dat de paraplege patient van een verre stad in Ober-Österreich. Gelukkig was ik van wacht met een collega die het heft in handen nam. Niet veel later viel ik terug in slaap. Met de verpleging nam ik ‘s ochtends nog een laatste koffie.

De laatste week was er teveel aan. Verhuizen is shit, altijd. Op een jaar verzamel je altijd meer dan je denkt (retrospectief neem je vaker dingen mee naar binnen als mee naar buiten). Wat ik kon missen en wat iemand anders nog plezier kon doen, gaf ik weg. Bier en speculoospasta aan mijn Rus en Vale. Niets voor Mafe.

Een zak vol eten, podcast-gerief en boeken voor de Iraniër. Bier en chirurgische mutsjes voor Oostenrijkers.

Dan op 10h teruggereden met mijn hippe neef. De auto tot de nok vol. Dat alles in één lift geraakte, was een social-media-leugen.

Die avond aten we met de hele familie appelen in omelet met pensen.

De zondag gingen we naar de mis.

Veel leek er niet veranderd. Veel is er niet veranderd.

Zo voelt het ook in het universitaire ziekenhuis: vertrouwde gevoelens, doorspekt met déjà-vus. Vrouwen en vrienden van vroeger, lege cafetarias, dezelfde soort soep. En de koffie van Java (volgens sommige speciale mengeling voor het ziekenhuis) die licht zurig is, die af en toe smaakt maar bij foute timing slecht kan vallen. Best te combineren met wat koffiemelk.

Nieuwe vaststelling is wel dat een glas melk perfect is voor een ingreep. Fris en neutraal.

[pjetaime]

Het is pruilend Parijs zoals we ze kennen, het is de nukkige gastvrouw zoals ze zal blijven. Het is thuiskomen bij een lastig lief. - Guinevere Claeys voor De Standaard