#geef nooit op

[polldermodel]

Gaat het goed met je op het moment dat je deze poll leest?

Ja, het gaat top!

Ja, het gaat wel oké op zich!

Mwah, maar het komt wel goed

Mwah, niet zo lekker nee

Nee, niet echt top nu

Nee, echt mega kut

Ik geef een knuffel aan ieder die er een wenst. Ook als het goed met je gaat. Ook als het kut met je gaat. Ook als je niet zo goed weet hoe het met je gaat. Je bent niet alleen, je bent onmisbaar en maakt de wereld zoveel mooier door gewoon jezelf te zijn en simpelweg te bestaan. Ik ken je niet maar ik houd van je. Je bent geliefd. Het is nog niet te laat, het is nooit te laat. Mijn hart is met jullie allemaal, wij zijn verbonden door ons mens-zijn. Ik houd je hand vast als je dat wil, voor zolang als jij dat wil. Ik beloof dat ik niet loslaat. Ik ben er voor je en samen maken we er wat moois van.

[zielsvlucht]

November

Mijn eigen huis. Een plek onder de zon. Het klinkt heel mooi. Het is heel mooi. Ik kan van veel geluk spreken. Maar momenteel spreek ik van angst. Ik ben nerveus. Ik lees door lange contracten, geschreven in een cryptische taal. Opzettelijk zo geschreven. Een complot tegen gewone mensen zoals wij. Ik hoop dat ik het allemaal correct begrepen heb. Er is geen tweede opinie. Er is niemand naast me die meeleest. Dit is niet ons huis. Er is geen ons. Het is voor mij. Voor mij alleen.

Toen ik me als kind dit scenario inbeelde, dacht ik niet dat het makkelijker zou zijn. Maar ik dacht wel dat ik niet alleen zou zijn. Ik dacht dat ik samen met iemand ons huis zou kopen, in plaats van dat ik alleen mijn huis zou kopen. Dat knaagt aan me. 's nachts denk ik aan weinig andere dingen. Enkel dit en de kou. Ik lig onder veel dekens en trek alle kussens naar me toe, maar het blijft koud. Het valt me te binnen dat het misschien de eenzaamheid zelf is, die de kou maakt.

Ik heb me laten vangen, door die blinde vlek. Ik probeer altijd vooruit te plannen. Maar om één of andere reden blijf ik toch plannen maken, waarin ik niet alleen ben. Hoewel ik dat in de praktijk wel ben, en altijd al was. Het is de grote fout in al mijn plannen. Een asterisk die ik had moeten zien staan in de contracten van mijn leven.

Soms denk ik dat ik al mijn plannen zou moeten laten vallen. En een nieuw plan maken; die eenzaamheid aanvechten, en op niets anders nog focussen. Maar er komt altijd wel iets tussen. Bovendien zijn mijn plannen voor de liefde gebrekkig. Ze zijn niet zo goed als mijn andere plannen. Ik ben er te radeloos voor en ik zet het uiteindelijk nooit op de eerste plaats. Zo star, zo koppig dat ik ben. Ik krijg er altijd een afkeer van en geef vroeg op.

Ik probeerde overlaatst iets te schrijven voor een online dating profiel. In theorie, want ik heb nog nooit zo'n app durven installeren. Ik ben het ook niet van plan. Nog niet. Ik probeer gewoon een deel van mezelf het zwijgen op te leggen. Dat deel van mezelf dat maar blijft klagen. Dat ik opzettelijk mezelf laat vereenzamen zonder reden. "Goed," zeg ik dan tegen mezelf. "Laten we dan eens even een bio schrijven als gedachtenexperiment. Eens zien hoe dat gaat."

Dan begin ik te typen en te typen. Al snel schrijf ik veel te veel. Paragrafen. Veel te open. Veel te kwetsbaar. Ik vertelde mijn broer er over. Hij zei: "Waar zijt ge mee bezig?! Het is maar een dating app bio. Maak er gewoon een mopje van. Iets origineel waarmee je jezelf toont. Dat kan je toch?"

Daar sta ik dan. Kijk daar! Een schrijver! Een échte schrijver! 118 duizend woorden is zijn huidige manuscript. Maar een bio voor een dating app? Onmogelijk. Wat elke aap kan schrijven, kan meneer de schrijver niet. Wat een nietsnut.

Ik kan het niet. En nog erger; ik wil het niet. Mijn ego is gekrenkt. Ik begin meteen te mokken. "Kort? Een mopje? Iets origineel?" Wat ik ook schrijf, het komt terecht in een zee van losers. En dan word ik beoordeeld door nog een zee van losers van het vrouwelijke variant. Hoe gaan zij weten dat mijn gevatte bio origineel is? En dat het niet ergens van een sociale media feed gerukt is zoals de rest dat doet op dating apps? En wat maakt het hen uit? Ze kijken naar mijn foto. En aan die foto kunnen ze niet zien dat ik me in een onophoudelijke existentiele crisis bevind. Ze kunnen niets zien. Ze zien niet wat er goed is aan mij, of wat er slecht is aan mij. Als ze met mij afspreken, dan willen ze afspreken met de man in die foto. Om dan teleurgesteld te zijn wanneer de mooie jongen, lelijke dingen begint te zeggen.

Teleurgesteld zijn wanneer ik afkaats op elke kleine uitspraak die ze maken, omdat ik elke opmerking zo onnodig moet overanalyseren als een maniak. Teleurgesteld zijn wanneer ze geen normaal gesprek met mij kunnen hebben. Teleurgesteld zijn wanneer ik niet ben wie ze verwachten. Of wanneer zij niet zijn wie ik verwacht. Ik wou dat ik mezelf kon uitdrukken in een mooie foto. Ik wou dat mensen aan mij konden zien wat voor iemand ik was. Maar dat gaat niet. Als we foto's konden trekken van de mensen die we binnenin waren, dan zag geen enkele mens er nog aantrekkelijk uit op tinder. Ik toch zeker niet.

Hoe komt het ook dat mensen zichzelf oppervlakkiger moeten maken om elkaar aan te trekken? Is het niet juist de verrassende diepgang die we in elkaar vinden, die ons doet fantaseren over elkaar? Als we verlangen naar elkaar, verlangen we dan niet naar de eindeloze gesprekken die nergens heen gaan?

Mijn broer heeft sowieso gelijk. Iedereen heeft gelijk, behalve ik. Ik ratel maar door. Al dat ik moet doen, is verdomme eens een knoop doorhakken. Stop met te doen alsof je een dating app gaat installeren, of alsof je gaat speed daten. En doe het nu toch gewoon. Maar ik werk me altijd al vast in de aanloop. Het is gewoon niet hoe ik het mij voorstelde. Ik wil - zoals elke domme tiener - dat iemand mij ontdekt zoals ik ben. En dan van me houdt zoals ik ben. Ik wil me niet moeten verstoppen in een trojaans paard van makkelijk te slikken nep-affectie. Mopjes en quotes die ik van instagram kopieer in de hoop dat de vrouwen deze nog niet op hun eigen feed gezien hebben, want meer moeite is liefde niet waard. Zodat mijn partner na een relatie van twee jaar kan beseffen dat ik niet de persoon ben die ze over me heen projecteerde. Veel gedoe voor niets. Dat wil ik niet.

Ik schrijf elke dag. Ik schrijf lelijke dingen. Dingen die niet ver zouden geraken op instagram. Soms gruwelijke dingen. Vaak banaal gezaag zoals dit. Maar het is ten minste echt. En dat is wat ik wil: Een echte, diepe connectie met een andere ziel. Ik wil niet iemands volgende dopamine hit zijn. Ik wil geen sociale media post zijn die voorbij scrollt in iemands leven. Ik hoef geen like. Je kan al je vuile likes thuishouden. Ik wil geen mooie jongen zijn in een lange lijst van mooie jongens op de GSM van een meisje. Een van vele smoelen waar ze even naar kijkt tussen de soep en de patatten en dan nooit meer aan denkt.

Is echte liefde dan niet makkelijk genoeg? Niet handig genoeg? Niet lui genoeg ? Moet ik besteld worden op bol punt com en aan huis geleverd worden, met zo min mogelijk zever? Moeten vrouwen mij zo min mogelijk leren kennen? Zo min mogelijk stappen tussen mijn gezicht zien op een schermpje en mij in hun bed leggen. Altijd makkelijk om een refund te krijgen. En moet ik dan blij zijn? Zelfs dankbaar zijn? Dat iemand me nog wilt?

Wat een zever. In zo'n wereld wilt niemand me echt. In zo'n wereld maken we elkaar wijs dat we verliefd zijn. Ik denk dan dat iemand mij wilt, omdat een app me een melding stuurde. Want ergens op aarde zag een vrouw mijn domme smoel voorbij scrollen in een waterval van domme smoelen en ze dacht "kon erger". Maar ze zou me nooit aanspreken als ze me ergens ontmoette in de onhandige chaos van het echte leven. Wilt ze me dan wel? Welke richting je ook swipet, het is evenveel commitment.

"Hij stuurt mij wel." Dat denkt ze vast. Gewoon omdat je swipet wilt niet zeggen dat je daarna tegen hem moet praten. Geen commitment nodig. Want dat is de taak van mannen en als een man dom genoeg is om niet te sturen, dan hebben de vrouwen toch al hun handen vol met de andere matches. Het is moeilijk om in die mentaliteit te kruipen, als man. Vrouwen krijgen honderden eikels die hen lastig vallen op eender welk digitaal platform dat de mens ooit heeft uitgevonden. Bij ons mannen, zijn dat allemaal bots. Bij hen niet. Een vrouw van mijn generatie krijgt waarschijnlijk al seksuele opmerkingen haar richting uitgeslingerd sinds ze 13 jaar was, op haar NeoPets account of wat dan ook. Zo iemand is niet op zoek naar nog meer aandacht. Als één van haar matches wijselijk beslist om haar niet lastig te vallen zonder reden dan is dat geen verlies. Het zal waarschijnlijk niet eens opvallen. En dat kan ik geen enkele vrouw kwalijk nemen. Zij worden het ook beu en ik zou niet in hun schoenen willen staan. Nee, ik word zot van er nog maar aan te denken.

Ik verwijder het tekstje voor mijn nep dating app bio. Einde van dat gedachtenexperiment. Ik stop met de contracten te lezen en ik laat de notaris weten dat het wel in orde zal zijn. Ik koop een huis. Mijn eigen huis. Een plek onder de zon, maar ik weet ook; vaak een plek in de nacht. Een groot gebouw met lege kamers. Vol stille hoeken waarin niemand me kan zien huilen. Waar in de vroege avond de schaduwen heersen en ik na de werkdag alleen rondslof door de schemer. Als een vampier die leeft van microgolfmaaltijden. Ik weet niet wat ik moet doen wanneer ik ziek wordt. Ik weet niet wat ik moet doen wanneer ik me gevangen voel tussen de muren. Ik weet niet hoe ik ooit nog een andere ziel zal leren kennen, vanuit mijn nieuwe grot. Ik zal altijd de enigste vampier blijven, als ik niet durf om een andere vampier te verwelkomen in mijn huis.

Maar dan schrijf ik dit ding, en lees ik het. En eindelijk besef ik dan hoe weinig dankbaarheid er in mijn klaagzang zit. Ik heb een huis nu. Mijn eigen huis! (Een plek onder de zon!) Iets dat de meeste mensen van mijn leeftijd nog niet kunnen hebben. Het feit dat ik alleen ben, maakt het mirakel nog groter. En ik ben niet echt alleen. Terwijl ik zit weg te draaien in mijn gedachten over het eeuwenoude vraagstuk van hoe ik ooit aan een lief zal geraken, rolt mijn broer met zijn ogen. Alles dat ik tegen hem zeg vindt hij absurd, want hij gelooft in mij. Hij verzekert me dat het wel gaat lukken wanneer ik zit te piekeren over het geld. Hij volgt mijn pessimistische "Het is best dat ik nooit kinderen heb" op met een optimistische "Waarom niet? Zou ge peter willen zijn?". Mijn zus rijdt me naar waar ik moet zijn met haar wagen. Onderweg praten we over de schrijfkunst en lego. Mijn ouders zijn twee satelieten die ik niet van me los kan slaan. Ze hebben zo veel geld bijeengeschraapt om deze droom waar te maken, dat ik me er voor schaam. En dat met maar minimale manipulatie van mijn kant. Mijn vrienden geven me meubels, gratis en voor niets. We duwen stuntelig een kruiwagen met een zetel op door het dorp, en lachen tot we plat vallen (in de zetel). Tegen mijn pessimistische verwachtingen in gaat mijn baas akkoord met een vier vijfde contract. Mijn collega's luisteren respectvol naar mijn geratel, zolang het over software gaat. En tussen alle stress door, schrijf ik verder. De tweede versie van mijn boek is bijna af. Mijn test lezers zijn positief.

's nachts blijft het kou. Maar ik besef dat ik niet alleen ben. Nooit alleen ben. Nooit alleen was. De koude is niet de eenzaamheid. Het is gewoon november.

[zondermens]

Liefde doet pijn. Waarom?

Omdat ik wil liefhebben, altijd en overal. Omdat ik u wil knuffelen totdat ge kapot zijt, uw rug gebroken is. Omdat ik uw hart wil opeten zodat het alleen van mij zal zijn. Ik wil u niet delen. Ik wil dat ge van mij zijt zoals dat ik van u ben.

Waarom lijkt het alsof iedereen er zo licht over kan gaan? Alsof liefde iets ongevaarlijk is. Alsof het u niet kan terroriseren in de nacht; alsof het u niet kan breken totdat ge huilend op uw keukenvloer ligt, in foetushouding. Houden van is verliezen, elke dag opnieuw. Uw geliefde moeten afgeven, elke dag opnieuw.

Ik geef mijzelf in mijn totaliteit aan u. Ik wil u mijn hele wezen geven. Ik ben van u. Ik wil dat dat doordringt. Ik weet dat ik intens ben. Ik ben intens, ik ben vuur en passie en eerlijkheid tot het pijn doet. Ik ben doordringende blik. Ik ben eenzaamheid en verdriet. Ik ben onuitgesproken lelijke gevoelens die woorden niet beschrijven kunnen. Ik ben pijn en verleden en kut. Ik ben te veel van het slechte; hoe goed ge mij ook vind.

Ik ben altijd al te veel geweest. Ik ben schreeuwen, krijsen, machteloosheid. Ik heb geen macht over u. Geen controle. Gij zijt een mens. Gij zijt uw eigen wereld. Ik ben geen wereld. Ik ben van u. Ik hang wanhopig aan een draadje aan u vast. Een draadje dat kan breken, elk moment, onvoorzien, plots. Het is zo snel gebeurd en ik wil er alles aan doen om dat te voorkomen.

Niemand heeft lief zoals ik dat doe. Niemand klauwt en grijpt. Niemand verliest zichzelf in de ander. Mensen lijken zo zelfzeker op zichzelf, en kijken naar hun geliefde met tedere ogen, kunnen afgeven, kunnen laten zijn, kunnen lachen en lichtvoetig en geven zich niet volledig.

Ik wel. Ik wil zoveel. Ik wil u en zelfs dat is niet genoeg. Ik wil meer dan u. Ik wil de hele wereld voelen. Ik wil magie en God. Ik wil liefde overstijgen. En gij zijt maar een mens. Dat is mijn les. Ge zijt maar een mens. Ik mag niet zoveel van u laten afhangen. Ik mag mijzelf niet definiëren door u.

Het doet pijn. Het doet zoveel pijn. De leegte in mijn zonnevlecht. Het zwarte gat dat alles naar binnen zuigt om het te reduceren tot niks. Ik maak alles kapot dat ik aanraak. Ik ben angst en verlies dat zich voortplant tot meer van hetzelfde. Een cyclus waar ik maar niet los van kom. Ik ben geketend aan mijn lot.

Ik wil mij gedragen als een Messias. Heilige gedachten, zonder ego, geen aardsheid. Ik wil mij wanen in de hemel. Het donker en het licht. Ik heb nooit echt van de kleur grijs gehouden.  

Ik geef woorden over. Mijn gedachten zijn als brandend zuur. Waar is mijn schoonheid? Mijn vleugels? Mijn acceptatie van de werkelijkheid zoals deze is? Waarom kan ik niet gewoon laten zijn?

Ik wil meer en meer en meer. Meer dan mogelijk is. Liefde is blij zijn met weinig. Liefde is eigenlijk helemaal niet wat ik dacht dat het zou zijn. Liefde is niet passie of hartstocht. Liefde is van de wereld, praktisch en kleine dingen. Liefde is eigenlijk heel erg gewoon. Rustig. Vredig. Content. Aangenaam. Niet veel meer dan dat.

Dit gaat mijn zwarte gat nooit kunnen vullen. Ik weet niet wat dan wel.  

[bl0ss0sm]

Tweede Kans (Deel 2)

Original comic artist: Tulipsempai -> English version! Vorige deel - Volgende deel

"HAH!"

"Mijn hoofd..." "Ik kan niet geloven dat dat kind mij heeft gepakt..."

"..Huh?" "Ik vraag me af waar hij nu heen is gegaan" "GAH! FUCK!"

"OH!" "Kijk wie er eindelijk eens voor koos om op te dagen nadat een kind het leuke deel deed" "HÈ CHOSEN??"

"Ben je gekomen om me af te maken?" "HAH!" "Je kan niet eens opstaan!" "Je was altijd al een zielige stick Cho-"

"-sen..." "Huh?" "Wat ben je aan het doen-"

"H-HUH!?????" "Maar dat is..." "DAT BEN IK!!???"

"DE HEL" "WAAROM-"

"WAAROM ZIJN ER TWEE VAN MIJ!!???" "...Dark..?"

"CHOSEN!!" "Is dit nog een van je krachten?" "fiks het onmiddellijk of anders-" "Hey..." "HEY!! DARK!"

"Geef en minste één reactie!" "Wat denk denk je dat ik aan het doen ben-" "...Wacht, hij kan niet-" "Dark!!" "DARK LORD!!!"

"Alsjeblieft..." "Doe me dit niet aan, Dark..." "Dit is te wreed, zelfs als het van jou komt" "Dark... alsjeblieft!" "Ga niet dood..."

"Ik... het spijt me zo..." "Ik had nooit de eerste klap moeten geven" "Ik was gewoon.... ik was gewoon zo boos op je..." "Nooit...snif..." "...Hey..." "Ik dacht nooit dat dingen zo ver zouden gaan..." "Cho... ik ben hier..." "Nooit ik-ik..."

"HET IS ALLEMAAL MIJN SCHULD!" *snif...* "Het spijt me zo Dark! Oh zo'n spijt..." "Alsjeblieft..." "Waarom kunnen dingen niet zo zijn als vroeger?" "Voor al je verovering gedoe" "Niet huilen..." *snif...*

"Je kan me echt niet horen..."

"Het spijt me zo Dark..." *snif...* "Maar alsjeblieft... alsjeblieft..." *snik* "Ga niet..."

[eastwindmlk]

Would you be the one to end James and Lily’s life on Halloween

OR!

Provide me with the title of your Mystery Microfic May fic?

👀

There’s only one answer

👀

vertel me wat je gaat doen? hun leven sparen

—geef nooit op

[fransopdefiets]

11-6 Viborg

Gisterenavond dacht ik nee, niet alweer pizza. Maar wat was het alternatief? Juist, kebab met patat en knoflooksaus. Ik had ook zelf kunnen koken, dat geef ik toe, maar het was koud, ik had nog geen boodschappen gedaan en ik geloofde het wel.

Ik ben altijd een keer wakker als de vogels beginnen, dat is hier rond vier uur. Dan draai ik me nog maar eens om, maar om kwart over zes riep de kebab, ik ben verteerd! Dat werd nog een sprintje op de fiets naar het verderop gelegen toiletgebouw. Op deze camping staan er drie toiletgebouwen naast de receptie en het trekkersveldje is daar zo’n 300 meter vandaan.

Terwijl ik onder dreigende grijze luchten zit te ontbijten met het brood dat ik 3 juni in Geeste kocht en maar niet wil beschimmelen, stuurt Mayke zonnige foto’s uit Cagliari met de subtiele verzuchting dat ze zomaar ineens jarig geworden is. O ja, dat is waar ook en ik zing een verjaardagslied voor haar.

Ik ben nauwelijks vertrokken of het eerste buitje valt, een heel licht miezerig buitje met een hoop wind. Dat zal de hele dag zo doorgaan, dus uiteindelijk hou ik mijn rainlegs maar gewoon aan.

Wat ik me niet meer herinner van de vorige keer, is die krankzinnige helling die je direct vanaf de camping moet beklimmen om op de route te komen. Met koude spieren en knieën is dat geen pretje. Maar als ik dan boven ben, is de beloning een 20 kilometer lang fietspad over een oude spoorlijn naar Silkeborg. Het is een hele lange gestage klim door de bossen en het is er doodstil. In Silkeborg drink ik koffie in een koffiebar waar je je bonen uit mag kiezen, doe mij maar de Italian roast, zeg ik, bij gebrek aan kennis op dit vlak.

Eerder schreef ik dat ik dit keer niet langs Kragelund zou komen, maar hoe ik daar nu op gekomen ben? Vanaf Silkeborg is het alweer een steile klim langs de provinciale weg daar naar toe. Onderweg koop ik nieuwe kaas (de oude uit Zaandijk was te erg beschimmeld), yoghurt, sinaasappels en pruimen. Geen bananen, hoewel veel afstandsfietsers daarbij zweren, vind ik ze onderweg nooit zo lekker. Natuurlijk bezoek ik het kerkje nog een keer, maar dit keer oefent er niemand op het orgel.

Er blijven maar buitjes overkomen met koude windvlagen, volgens mij is het niet meer dan een graad of tien. De wind blijft meer van opIj dan van achter, maar omdat ik veel door het bos fiets, meek ik er niet zoveel van. Maar dan gebeurt er toch een wonder, als ik in de buurt van Viborg kom, waaien de wolken langzaam uiteen en komt er steeds meer zon tevoorschijn.

Eerlijk gezegd, vond ik vandaag de zwaarste dag tot nu toe. Niet vanwege de afstand, maar vanwege de vele steile klimmen. Maar als ik het mij goed herinner, kom ik nu langzaamaan in vlakker gebied.

Afstand: 76,8 km

Tijd: 6 uur

Afstand tot de Noordkaap langs een rechte lijn: 1.813 km

[autimind]

Autismeweek dag 1, 30 maart

Het beeld van autisme en wat er niet aan klopt

Het beeld dat mensen hebben van ‘een autist’ lijkt vooral op Sheldon Cooper (The Big Bang Theory) en, als ze mijn leeftijd hebben, op Rain Man uit de gelijknamige film. Dit beeld klopt niet.

De echte man op wie Rain Man is gebaseerd heette Kim Peekl en had helemaal geen autisme maar FG-Syndroom. Hij werd 58 jaar. Daar doel ik niet op. Autisme is een spectrum-stoornis. Dat betekent dat we allemaal van elkaar verschillen, een stuk meer dan mensen zonder autisme. Het betekent dus niet dat ‘we allemaal een beetje autistisch zijn’.

Sheldon is vrij duidelijk ‘autistisch gecodeerd’ maar in de serie wordt het nooit duidelijk. Goed, binnen het spectrum komen wel dergelijke jongens voor. Natuurlijk. Vergeet echter de meiden niet. En al die vele anderen die er heel anders uit zien en zich heel anders gedragen. En niet geïnteresseerd zijn in natuurkunde of computers.

Wat is dan het juiste beeld? In de autisme-wereld wordt vaak gezegd dat ‘als je één autist hebt ontmoet dan heb je één autist ontmoet’. Toch zijn er wel algemene kenmerken aan te wijzen. Helaas is dat tot nu toe altijd gedaan door de psychiatrie en daar hebben we de gebruikelijke lijstjes met tekortkomingen aan te danken. Star, overgevoelig, geen wederkerigheid, dingen letterlijk nemen en ga zo maar door. Ik kan zonder probleem elk van die punten ‘omdenken’. Star..? Dat kan ook vasthoudend zijn.

Mensen binnen het autistisch spectrum willen nogal eens weinig oog hebben voor de hiërarchie die wel degelijk bestaat bij Nederlandse bedrijven. “Zou je mee willen gaan naar het spoedoverleg?” Als je dit aan een collega met autisme vraagt, heb je goed kans dat zij ‘nee’ zegt. Dit kun je een gebrek aan sociale vaardigheden noemen maar je had ook duidelijk kunnen zijn.

Mensen hebben de neiging om elkaar letterlijk te nemen als ze elkaar niet begrijpen, bijvoorbeeld als er een stevig cultuurverschil is. Wat dan over blijft is niks anders dan de woorden zelf.. en dan doe je het daarmee. Letterlijk nemen is geen autistisch kenmerk! Het ontstaat omdat mensen een verschillende manier hebben van naar de wereld kijken.

Autisme is in de praktijk vooral een andere manier van met informatie omgaan. Informatie vanuit de zintuigen maar ook gesproken of geschreven informatie en zelfs die uit de eigen gedachten en gevoelens. Dit kan zich op allerlei verschillende manieren uit.

Zonder uitzondering is het zo dat die manier van kijken niet fout is of gehandicapt. Natuurlijk levert het in de praktijk regelmatig ruis op. Dat is niet erg. We hebben allemaal stijlflexibel leren communiceren op het werk. (Anders ben je waarschijnlijk net begonnen. Het komt wel.) Laten we dat dan ook doen. Het is zomaar mogelijk dat een autistische manier van begrijpen beter is of handiger op een bepaald moment.

Ben ik autistisch of heb ik autisme? Ik krijg serieus op m’n vingers getikt door sommige mensen. De meningen hierover kunnen soms best scherp zijn. Ik geef trainingen en workshops aan sociale werkers en beleidsmakers en dan ga ik hier wat dieper op in. Voor nu zou ik zeggen: als je respectloos over mij spreekt dan heb ik niks aan de ‘juiste’ terminologie.

Heb je een collega die open is over autisme? Wil je belangstelling tonen? Vraag dan eens wat autisme betekent voor hem/haar/hen. Luister. Vraag door. Is er iets concreets waarmee jij je collega zou kunnen steunen?

Deze bijdrage schrijf ik in het kader van de Autismeweek 2024. Ik haal geld op voor het Autisme Fonds. Met een gift steun je het prachtige werk dat nog te doen is: informatie en advies geven, onderzoek doen, gespreksgroepen voor autistische mensen én hun naasten, werken aan een inclusieve maatschappij en heel wat meer.

Geloof jij dat insluiten beter is dan uitsluiten?

Geef wat je wil én kan missen.

[kemperj91]

Alsof wonderen bestaan

Als een gebroken hart Als een stugge veer zonder inkt Alle littekens weer open wanneer ik aan je denk Ik probeer me te bewijzen, maar zal het ooit genoeg zijn voor jou, mijn liefste Alles wat ik in me heb, geef ik voor jou en mij Dwars door de ironie heen En doe het onbedachte..

Ik doe mijn dingen op de manier dat ik kan Het verleden keert terug in flitsen dat nooit zal stoppen Ik heb een naam opgebouwd en ik heb ook een achtergrond met creatieve handelingen Handelingen die me hopelijk ooit op mooie plekken kan brengen Ik adem tot ik begin weg te vallen Tranen in de ogen tot de zweetdruppels op de grond vallen Een mond gedicht, maar met een hard kloppende hart Familie in mijn hart, maar toch bewandel ik mijn eigen pad Je loopt me voorbij, je loopt over me heen en voorheen maakte ik je blij Wat kan ons redden Ik heb last van vage herinneringen dat ooit een wat betekenen, maar thuis hoort in het verleden Ik probeer positief en sterk te blijven Een veer zonder inkt erop terwijl ik wil schrijven Ik heb alleen maar woorden dat hopelijk iets kan betekenen

Mijn geloof raakt op, mijn vertrouwen in het leven is verdwenen, mijn ogen zijn open,

jij en ik zijn, als Als een gebroken hart Als een stugge veer, zonder inkt Alle littekens weer open wanneer ik aan je denk Ik probeer me te bewijzen, maar zal het ooit genoeg zijn voor jou, mijn liefste Alles wat ik in me heb, geef ik voor jou en mij Dwars door de ironie heen En doe het onbedachte  

Een verhaal schrijven, Een verhaal vertellen, Een verschil maken,

Alsof wonderen bestaan..

De veer schrijft op een flyleaf  Je voelt aan als een dief dat mijn vrijheid steelt, mijn leven bepaalt, terwijl ik me nooit heb voorgesteld Een heel verleden en zijn oordelen, vogels die rondvliegen tot ze mijn ongeloof voelen   Je loopt me voorbij als ik je tegenkom en mij totaal niet herkent Geen muzieknoot dat nu telt Ik baal van mijn gebrek aan vrijheid. Geen rust en ik voel dat de dood op de loer is Het enige waar ik nu aan denk is suïcide Hoe overleef ik deze stad, hoe overleef ik dit leven als alles in vuur gaat

Mijn geloof raakt op, mijn vertrouwen in het leven is verdwenen, mijn ogen zijn open,

jij en ik zijn, als Als een gebroken hart Als een stugge veer Alle littekens weer open wanneer ik aan je denk Ik probeer me te bewijzen, maar zal het ooit genoeg zijn voor jou, mijn liefste Alles wat ik in me heb, geef ik voor jou en mij Dwars door de ironie heen En doe het onbedachte  

Een verhaal schrijven, Een verhaal vertellen, Een verschil maken,

Alsof wonderen bestaan..

'Ik heb mijn weg gevonden, dankzij jou heb ik het gevonden.' oohhh, oohh

Als een gebroken hart Als een stugge veer zonder inkt] Alle littekens weer open wanneer ik aan je denk Ik probeer me te bewijzen, maar zal het ooit genoeg zijn voor jou, mijn liefste Alles wat ik in me heb, geef ik voor jou en mij Dwars door de ironie heen En doe het onbedachte  

Een verhaal schrijven, Een verhaal vertellen, Een verschil maken,

Alsof wonderen bestaan..

[devosopmaandag]

Gevangen levens

Ik zag een documentaire* over het leven van fotografe Gisèle Freund (1908–2000). Veel meer nog dan de fotografe zelf kennen we de portretten die ze maakte van beroemde schrijvers. Die van James Joyce en van Virginia Woolf bijvoorbeeld behoren tot het collectieve culturele geheugen. De documentaire vertelt haar levensverhaal en het verhaal van haar werk. Filmmaker Teri Wehn-Damish zoekt na jaren Freund, met wie zij zeer bevriend was, weer op. Freund is door Alzheimer dan al niet meer bereikbaar. De scène van het afscheid is ontluisterend. Dat woord is afgeleid van het Franse 'lustre' (glans) en heeft dus niets te maken met 'luisteren', maar voor Teri viel niets meer te zeggen, voor Gisèle niets meer te luisteren. Van een stralend tot een verzonken wezen – het is in de kern de weg van een mensenleven.

In biografieën en documentaires over leven en werk van een persoon wordt eigenlijk gezegd: 'hier, ik geef u dit ene mensenleven, zo zag dat leven eruit'. Hoe zorgvuldig ook, hoezeer de biograaf recht doet aan dat ene leven, op een of andere manier is hij of zij ook de cipier van een voorbij leven. Connie Palmen vindt het prachtig hoe Philip Roth zijn twee biografieën naar zijn hand wist te zetten. “Als je een beetje pech hebt”, zegt Palmen, “wordt die geschreven door iemand die eigenlijk een hekel aan je heeft. Dat heet dan een judasbiografie”.

Mijn kast staat vol met biografieën die schrijvers over zichzelf schreven, in de onvolprezen Privé Domeinreeks van uitgeverij De Arbeiderspers. Dat kunnen memoires zijn, dagboeken, kronieken en brieven. Achtentachtig bezit ik er, eigenlijk 89, maar onlangs deed ik er eentje impulsief in de doos van boeken die weg kunnen. De ijdele mannelijkheid van de schrijver in zijn dagboek stond me ongelooflijk tegen. Maar misschien mag het terug, omwille van de verzameling. Het is niet ondenkbaar dat er ook judas-autobiografieën bestaan.

Hillary Mantel gebruikt haar leven, met name haar kinderjaren, voor verhalen. In het onlangs verschenen 'Goed leren praten' geeft ze zelfs aan welke van de zeven verhalen als autobiografisch bestempeld kan worden. Over dat gebruik van haar eigen leven schrijft ze zo meesterlijk: “Vanaf een verafgelegen, hoog gezichtspunt ziet mijn schrijvende ik neer op een lichaam dat is gereduceerd tot een geraamte dat erop wacht door volzinnen vlees te krijgen.” Dat is niet gevangenneming maar bevrijding van een levend wezen, dat hoe dan ook opgesloten raakt in wat voorbij is en nooit terug keert. Dat levend wezen is elk van ons.

* Gisèle Freund, portrait intime d'une photographe visionnaire, Teri Wehn-Damish, 2021, 53 minuten

[bnuskaart]

 Bespaar Meer, Geef Minder Uit!

p pad! Bewaar hem in je portemonnee of gebruik de Bonuskaart-app zodat je nooit een aanbieding mist!

💬 Heb jij de aanbiedingen van deze week al bekeken? Laat een "💰" achter als jij ook graag bespaart!

#Bonuskaart #SuperDeals #BespaarMeer #SlimWinkelenWist je dat je met je Loyaliteitskaart exclusieve kortingen krijgt op je favoriete producten? 🛒💰Elke keer dat je winkelt, kun je flink besparen op boodschappen, huishoudelijke producten, snacks en meer! Waarom de volle prijs betalen als je met je Bonuskaart kortingen kunt ontgrendelen die winkelen betaalbaarder en leuker maken?

[detroonvannathalie]

7 Februari 2022

Ik wil het nog wel nog mooier maken, maar ik vertrek bijna.

Deze namiddag ga ik schrijven,

Al mijn liquids staan hier.

Mijn pillen staan hier.

Er ligt een mooie tas naast mij

Mijn kamer is een hoopje,

Misschien daar later aan beginnen,

Ik kon niet naar huis om twee redenen,

1 waaraan ik twijfel, dat geef ik toe,

En een andere omdat ik niet genoeg gegeten had om de zak met planten te dragen.

Ik weet niet of ze in mijn fietstas kunnen, waarschijnlijk wel!

Nee, drie redenen, ik wou de avondval in de leefkamer zien, al schrijvend of lezend.

SCHEMA:

dinsdag is kook, ik ga voor één keer meedoen.

maandag is klas Kalligrafie, ze zou mijn echte naam moeten weten? De leerkracht, maar Marijke zegt dat er een stoel koud is naast haar.

Morgen is Gym,

Daarom bel ik af met Liesa en Joram.

De kamer is echt groot zegt Femke. Degene van April/Maart.

Ik merkte deze keer wel dat ze mij misten aan tafel na het vrijwilligen.

Maar ik eet graag alleen.

16u11

1 inname,

De spoken vroegen dat,

vreemd.

Obsidian filmde dat, de oude vriend.

Ze zeggen platte rust nu,

Ik luister half,

Ok ik had platte rust

Vreemd nu wil ik naar huis gaan.

Maar niet vergeten de deur op slot te doen, herinner ik mijzelf.

De sfeer is een beetje streng en schools,

Het kan zijn omdat er geen TV staat?

Die twee heb ik verborgen achter de zetel.

Samen met de derde van het Huis.

De kamer in de Markgrave is groot, dus ik wil eerst kijken, ondertussen verhuis ik alles naar Edegem.

Maar de geesten waarschuwden mij, het is een klein stil kamertje.

In principe maakte ik het hier aangenamer voor mijzelf. En verhuisde alles een trap naar beneden voor de werkmannen.

Maar je weet maar nooit, straks komt er weer een gastbewoner, of ….

Ik zag het duidelijk, nee onduidelijk, daarom koos ik twee wegen.

Ik maakte het hier gastwelkom.

Ik maakte het hier Margo haar appartement.

Ik weet dat ik hier ook mag blijven, maar ik heb hier slechte ervaringen.

Ik werd hier behandeld als een vandaal.

Daarom wil ik privé gaan wonen.

Of tussen nonnen, dat speelt ook in mijn hoofd. Maar het is een stil kamertje.

Ik ga geen twee keer kroketten eten,

Ik mag geen sigaretten kopen, ik moet dertig euro overhouden.

[fandomsinabookshelf]

Ibiza Armband Joie de Vivre

Ibiza Armband Joie de Vivre Ibiza Armband Joie de Vivre - genieten van het leven... Geniet van het leven vandaag, want gisteren is weg en morgen is nooit beloofd...Hoe leuk is deze armband met een inspirerende tekstplaatje in het midden als detail?! Met deze armbandje geef je je pols een extra betekenis! Een trendy Ibiza armband van 7 verschillende armbandjes in prachtige koffie tinten, afgewerkt met kraaltjes & glinsterende steentjes, natuur stenen en schattige boho kwastjes. Deze Ibiza armbanden van Good Vibes Only (een uniek eigen label van Nederlandse bodem met handgemaakte sieraden) zijn speciaal ontworpen en volledig handgemaakt met liefde en passie voor elke Ibiza, Hippie en Boho liefhebber. Je klikt de armband gemakkelijk in één keer om je pols door middel van de goudkleurige magneetsluiting. De armbandjes zijn op een originele manier gemixt zodat je in 1 klik de perfecte armparty hebt. Totale lengte van de armband (inclusief magneetsluiting): 19 cm Breedte: 4 cm Merk: Good Vibes Only

[taartenvanlinn]

Kinderentaart bestellen in Amsterdam: Maak elk feest speciaal | Taarten Van Linn

Heeft u een feestje gepland voor uw kleintje? Een kindertaart op maat is het middelpunt van elke speciale gelegenheid, of het nu een verjaardagsfeestje, een schoolevenement of gewoon een leuke familiebijeenkomst is. Als je in Amsterdam bent, heb je geluk! De stad biedt een verscheidenheid aan heerlijke taartopties om de dag van uw kind extra onvergetelijk te maken. Laten we eens kijken hoe u kindertaart bestellen in Amsterdam en waarom het een uitstekende keuze is voor uw volgende feest.

Waarom kiezen voor een kindertaart op maat? Een kindertaart is meer dan alleen een dessert; het is een canvas voor creativiteit en vreugde. Hier zijn enkele redenen waarom een ​​taart op maat de ideale keuze is:

Gepersonaliseerde thema's: Of uw kind nu dol is op superhelden, prinsessen of dinosaurussen, u kunt in Amsterdam een ​​kindertaart bestellen die is ontworpen volgens hun favoriete thema.

Hoogwaardige ingrediënten: Veel taartmakers in Amsterdam geven prioriteit aan verse, hoogwaardige ingrediënten om zowel de smaak als de veiligheid voor kinderen te garanderen.

Dieetopties: Heb je een glutenvrije, notenvrije of veganistische cake nodig? Geen probleem! De Amsterdamse bakkerijen bieden verschillende opties, passend bij de behoeften van uw gezin.

Wauw-factor: een prachtig vervaardigde taart laat een blijvende indruk achter en maakt het feest nog gedenkwaardiger.

Zo kunt u Kinderentaart bestellen in Amsterdam Een kindertaart bestellen in Amsterdam is eenvoudig en handig. Volg deze stappen om ervoor te zorgen dat u de perfecte taart krijgt:

Onderzoek lokale bakkerijen: Zoek naar vertrouwde bakkerijen in Amsterdam die gespecialiseerd zijn in kindertaarten. Bekijk recensies en portfolio's om hun eerdere creaties te zien.

Kies een thema: werk samen met de bakker om een ​​taart te ontwerpen die past bij de interesses van uw kind en het thema van het feest.

Geef dieetwensen aan: Informeer de bakkerij over eventuele dieetbeperkingen of allergieën, zodat iedereen veilig van de taart kan genieten.

Bestel vooraf: Om last-minute stress te voorkomen, plaatst u uw bestelling minimaal een week vóór het feest. Dit geeft de bakker voldoende tijd om de taart te perfectioneren.

Kies voor bezorging: veel Amsterdamse bakkerijen bieden een zorgeloze bezorgservice, zodat jij je kunt concentreren op andere feestvoorbereidingen.

U kunt Kinderentaart bestellen in Amsterdam Hier zijn enkele populaire taartontwerpen waar kinderen in Amsterdam momenteel dol op zijn: . Taarten met stripfiguren: Taarten met personages uit populaire shows zoals Peppa Pig, Paw Patrol of Frozen. . Rainbow Cakes: Kleurrijke lagen die elk feest een levendig tintje geven. . Taarten met dierenthema: perfect voor een feest met een safari- of dierentuinthema. . Unicorn Cakes: een magische optie die nooit uit de mode raakt.

Conclusie Kinderentaart bestellen in Amsterdam is de perfecte manier om onvergetelijke herinneringen te creëren voor uw kind en uw gasten. Met eindeloze aanpassingsmogelijkheden, hoogwaardige ingrediënten en handige bezorgdiensten kunt u gemakkelijk een taart vinden die past bij het thema van uw feest en de persoonlijkheid van uw kind. Dus waarom wachten? Bestel vandaag nog een kindertaart in Amsterdam en laat de zoetheid van een taart op maat een glimlach op het gezicht van je kleintje toveren. Begin nu met het plannen van uw perfecte feest.

Contact us: (+31) 646190202 Email: info@taartenvanlinn.nl Address: Wittenburgergracht 141 1018 MX Amsterdam

[gewoonbianca]

Mijn nieuwste bericht staat online lieverds ik ben benieuwd naar alle reacties. Lees em nu

[defietssite]

Doe mee aan Double Dry January en geef januari een frisse start met fietsen en plezier! Amsterdam, 9 december 2024 – Begin 2025 met een knal en doe mee aan Double Dry January! Deze nieuwe uitdaging van Toertje maakt van januari een maand vol beweging, frisse lucht en gezelligheid. Geen saaie goede voornemens, maar een frisse start vol energie. Stap op de fiets en ontdek hoe leuk januari kan zijn! Double Dry January: Een frisse blik op januari Waarom minder doen als je méér kunt doen? Bij Double Dry January draait het om elke dag fietsen. Of je nu een blokje om gaat, naar je werk fietst of een tochtje maakt met vrienden, alles telt mee. Samen maken we van januari een feestelijke maand op twee wielen. Met Toertje wordt het leuk én eenvoudig. De app biedt een complete fietsrouteplanner en houdt je prestaties bij. Iedere minuut op de fiets draagt bij aan jouw persoonlijke uitdaging. Zo werkt Double Dry January Fietsen was nog nooit zo leuk en motiverend. Met de Toertje-app zet je eenvoudig je eerste stap – of trap! 🚲 Fiets elke dag Of je nu naar de supermarkt gaat of een lange fietstocht maakt, elke rit telt mee. 🏆 Win prijzen en badges Verzamel streaks, verdien awards en maak kans op jouw gewicht in chocolademelk met slagroom! 🤝 Samen sta je sterk Nodig vrienden, familie en collega’s uit om mee te doen. Ontdek wie de ultieme fietskampioen wordt. Met Toertje veranderen saaie fietstochtjes in een avontuur. Elke rit wordt beloond met badges en prijzen. Bekende namen doen mee Je staat er niet alleen voor. Bekende fietsers zoals Thijs Zonneveld en Marco te Brömmelstroet ondersteunen de challenge. Samen met de Fietsersbond en andere partners delen zij inspiratie, tips en verrassingen. Deel jouw Double Dry January avontuur op sociale media Deel jouw fietsavonturen op Instagram met #DoubleDryJanuary en word onderdeel van de fietscommunity die de wereld een beetje mooier kan maken. @Toertjefietsen deelt elke dag de leukste posts en stories. Vanaf 1 januari zijn we iedere dag online te vinden met stories met motivatie, tips, leuke weetjes en polls om je 31 dagen lang mee te nemen in deze uitdaging om je doel te behalen. Wie weet zie jij jouw verhaal terug op onze kanalen! Ook mediapartner Bicycling NL doet een duit in het zakje. Hoe doe je mee? 📲 Inschrijven: Download de Toertje-app en activeer de challenge vanaf 9 december. 📅 Wanneer: Fiets dagelijks van 1 tot en met 31 januari. 💪 De uitdaging: Verzamel streaks, badges en awards. 🏅 Voor iedereen: Nodig vrienden en collega’s uit en ervaar samen hoe leuk fietsen is. Waarom meedoen? Double Dry January is meer dan een goede gewoonte. Het is een beweging die laat zien hoe simpel het is om meer energie en plezier te halen uit januari. Bovendien draag je bij aan een gezondere, duurzamere wereld. Met dagelijkse beweging maak je een verschil voor jezelf én voor het milieu. Stap op die fiets en ontdek hoeveel energie een frisse start je kan geven. Over Toertje Toertje is dé app voor iedereen die meer wil fietsen. Door gamification, challenges en een sterke community wordt fietsen leuker dan ooit. Samen met gebruikers werkt Toertje aan een duurzamere en gezondere toekomst. Kijk op www.toertje.nl voor meer informatie Read the full article

[witchof-mind]

Gebroken Belofte

-

Hoe vaak moet ik geloven, in liefdes die glanzen maar doven, in woorden die zachtjes beloven, dat deze keer echt zal zijn?

“Ik hou van je,” klinkt zoet, zo vertrouwd, maar de smaak blijft bitter, grauw en koud.

Ze zien mijn lichaam, raken verward, maar mijn ziel blijft onzichtbaar, gebroken, verward.

Ze vergissen lust voor liefde, een vluchtig verlangen, een valse vrede, en ik geef, ik geloof, ik hoop en ik wacht, tot ik weer alleen ben, midden in de nacht.

Hoe kan ik liefde vinden in een tijd, waar harten breken zonder spijt? Een generatie verloren in haast, waar niemand meer echt voelt of naast je staat.

Zo vaak ben ik gebroken, versplinterd en stil, dat mijn hart nauwelijks nog voelen wil.

En toch wil ik niet worden zoals zij, kil en onverschillig, gebonden, maar niet vrij.

Waar is de liefde die blijft en verstaat, die ziet wie ik ben en naast me staat?

Of blijf ik dwalen, keer op keer, in dromen van liefde die ik nooit meer leer?