#gabe pinto | Explore Tumblr Posts and Blogs

dustylogs · 25 days

Text

RFS 03 | Help

Sa isang iglap, third week ko na sa Integrated Academy of Aluche. Natapos ang paghahanda namin sa presentation. Tuwing sumasali si Clive, ramdam ang tensyon at awkwardness, pero anong magagawa namin? At least tumulong pa rin siya.

Habang nagpe-present kami sa second section, hindi ko magawang tuluyang kabahan dahil nakikita ko ang motivating smile ni Isa. Maliban sa aming teammates ay kasama rin namin ang Mather kaya pampalubag-loob. Natapos kami nang walang problema at nasagot namin ang lahat ng duda.

Satisfied kaming lumipat sa grade 11 para sa presentation ni Candy, kaso sa klaseng 'to, may lalaking hindi nauubusan ng tanong. Hindi ko alam kung interesado siya sa topic o pinagti-tripan niya kami.

Nakatayo kami sa harap ng mahigit kumulang benteng estudyante. Nangangatog ang tuhod ko pero hindi ito gaanong malala.

Nagtaas ulit ng kamay ang lalaking nakilala namin bilang Maru Owen.

May pagkakapal ang kaniyang tuwid na mga kilay. Maputi siya, iyong tipong kahit umaga hanggang gabing bilad sa araw, hindi siya iitim. Sa kaniyang hooded eyes at aquiline nose, nasiguro kong hindi siya purong Pilipino. Kahit pa pang-pinoy ang kulay ng buhok at mga mata niya.

Side parted ang kaniyang buhok na naka-crew cut—kung tama ang naalala kong tawag sa gupit niya. Maayos na naka-tuck in ang uniform niya, parang role model ng students na mababait. Kita ang leather belt na kaniyang soot nang tumayo.

"It might be boring for some of us; may we know its essence so we'd know what it is for?" may accent niyang tanong.

Ipinapaliwanag namin ang fundamental theorem of calculus, na siyang topic ni Candy at malapit sa content na tinuro namin sa grade 10. Hindi importante ang subject sa Arts and Design track ng grade 11 section na 'to, pero may General Mathematics sila at wala silang magagawa dahil ito ang napiling topic ni Candy.

Nakita ko ang pagngisi ni Candy. Dahil sa project na 'to, nalaman namin kung gaano niya kagusto si Newton. Sobra niya itong nirerespeto, kaya hinayaan namin siyang sumagot. Baka masampal pa kami kapag hindi niya nasabi ang saloobin.

Pasikretong ngumiti iyong kuya Maru pagkatapos magsalita ni Candy. Kinagat niya ang pang-ibabang labi pero hindi pa rin matanggal ang kaniyang ngiti.

Tinutop ko ang bibig na umaambang tumaas. Nanggigigil kong kinurot ang katabing si Ulan pero tahimik lang siyang tumawa. Siguro napansin niya rin 'yong nakita ko.

Nagpatuloy kami sa sali-salitang pagpapaliwanag. Nakapagtanong pa si kuya Maru bago kami makaalis. Nagmadali kami dahil malapit na ang next period ni Claude, kaso masyadong natutuwa si Mr. Owen para mapansin iyon.

Sasagutin ko na siya nang dagdagan niya ang sinaad. "I want Miss Navallo to answer." mataman niyang sinabi.

Mabilis kong tinikom ang aking bibig, nangingiti. Kinikilig kong binalingan si Candy para makita ang pagsagot niya. Mukha siyang na-stress nang konti dahil naghahandang umalis tapos naantala pa. Tinulungan ko siya sa pag-aayos ng gamit, 'di bale at sa upper floor lang naman ng same wing ang rooms namin.

Kasama naming lumabas sa classroom si Mr. Owen dahil may naghahanap sa kaniya. Natigil siya sa tapat ng kanilang pinto habang kami ay dumiretso sa stairs pataas. Lumingon ako sa parte niya noong pinaghintay kami sa labas ng silid, saka nakita ang kausap niyang babae.

Kahawig niya ito kahit na maputi siya habang ang babae ay morena, na heart-shaped ang mukha at halata ang girly vibes. Mataas ang kaniyang kilay, pareho ang mata at ilong kay kuya Maru. Tuwing nagsasalita ay lumilitaw ang dimple niya sa kaliwang pisngi. Malayo na kami pero tingin ko ay halos kasingtangkad niya si Ulan; obvious na mas maliit kay kuya Maru.

Mayroon siyang soot na violet velvet choker, naka-half ponytail ang buhok at may nakita akong pulseras sa kaliwang kamay niya.

Bumaling ako sa mga kasama nang nagsimula silang umakyat.

Nagpasalamat kami sa clubmates namin sa lahat ng kanilang naitulong. Hindi kami nakontento ni Cajay kaya inaya namin ang mga babae sa Mather na sumama sa recess. Hindi kasama si Clive dahil may tension sa kanila ni Cajay, at hindi kasama si Claude dahil baka ma-awkward siyang hindi kasama ang classmate niya.

Ipinakilala namin si Isa habang si Candy ay may sinama rin. "This is my best friend, Zowie Adelaide Fulgencio. You can call her Zowie or Zow for short."

Pinagmasdan ko ang tinukoy. Hindi man fit ang kaniyang uniform pero pansing sexy. In short, attractive. Napapa-second look ako dahil captivating ang almond eyes at s-shaped brows niya, tapos mataas ang ilong at hindi makapal ang labi. Maputi at maganda.

Sakto para sa akin ang kaniyang tangkad. Mahaba ang tuwid niyang buhok na natali nang mataas, may nakadisenyong hair clips.

Mayroon siyang white gold slider bracelet na pareho ang style sa kay Candy. May nail polish na tila bamboo sa kaniyang kuko. Familiar siya sa akin, hindi ko lang alam kung saan ko siya nakita.

"Kilala ba kita?" nakakagagong tanong ni Ulan. Halos takpan ko ang mukha sa madramang pagpikit. Nagkamot siya ng pisngi nang nakita ang reaksyon ko.

Hindi kumakalabog ang puso ko ngayong pinapakilala sa isang tao, bagay na bihirang mangyari. Dahil ba sa marami kaming magkakasama? Wala ni katiting ng pagkataranta sa sistema ko, nagawa ko pang paikutin ang mata.

Ngumiti si Zowie kaya nakita ang dimples niya sa magkabilang pisngi. "Nag-report kayo kanina, hindi ba? Nasa Arts and Design ako," aniya.

Tinanguan siya ni Ulan na sinundan ko. Kaklase pala ni Mr. Maru Owen, so ate siya.

Bumili kami ng pagkain, masyadong natagalan sa pagpapakilala kaya rumami ang tao sa cafeteria, wala kaming makitang bakante. Narating namin ang harap ng cafeteria malapit sa stage, kung saan may tables pero medyo maiinit dahil walang roof cover.

'Di nagtagal, may nahanap na table si Isa malapit sa tree shade, may kalakihan ang mesa kaso may dalawang taong nakaupo, parehong babae na may mahabang buhok. Sobrang kulot ang isa habang ang isa ay tuwid na tuwid. Ngumingiti sa amin ang kulot pero hindi man lang tumingin ang isa.

"Hi, cuties! Can we sit with you?" ani Isa na laging natutuwa kapag nakikipag-usap sa hindi kakilala.

Pinayagan kaming sumali sa kanila. Magkakatabi sina Ulan, ate Zowie, at Candy habang kami nina Isa at Cajay ay umupo sa harap nila, katabi ng dalawa.

Nagpakilala ang babaeng curly haired. "Summer Angelica Quinto po. Lyka na lang. Sa grade 8 ako, second section."

Sa bawat pagkurap niya ay pansin na pansin ang mahahabang pilikmata, lalo't katabi ko siya. May blue stone ang kaniyang silver drop earrings. Hindi siya kaitiman at 'di masyadong matangos ang ilong, pero maganda siya. Naka-half up pigtails ang buhok niyang nagmumukhang fluffy dahil sa kulot nito. Maayos ang eyebrows niya na tila kinilayan. Pataas ang kaniyang chinitang mga mata at manipis ang labing nakaangat. Sa bait ng awra niya, tingin ko hindi siya marunong pumeke ng ngiti.

Bumaling kami sa kaniyang kaharap na tulala sa kung saan. Nalingon niya kami pero hindi kumibo. Nang natauhan siya, imbes na kami ang pansinin ay ang hawak niyang burger ang kinagatan.

Natigil ako noong nagtama ang aming mga mata. Kinilabutan ako sa lamig ng tingin niya, wala akong nakitang emosyon.

"Ah..." panis ang tawa ni Lyka. "Riana Lei Montenegro po. Galing siya sa last section ng grade 8." Siya ang nagsalita para dito.

Ang kulay ng balat niya ang ang inaasam-asam kong shade, iyong tipo ng morena na hindi sobrang itim. Mayroon siyang nunal sa gilid ng kanang kilay. Maganda ang tangos ng kaniyang ilong, mapapansin ang taas kahit saang anggulo. Natural na pumupula ang labi niya tuwing nababasa. Bagsak ang buhok niyang mukha ring likas ang pagka-straight.

Magulo ang kaniyang necktie, at imbes na lace ang gamit ay naka-clip ang ID niya sa collar ng uniform. Matangkad siyang tingnan kahit nakaupo. Siya siguro ang pinakamatangkad sa aming lahat sa mesa. Nakakainggit, pero pakiramdam ko wala akong karapatang mainggit sa kaniya.

Ang ganda niya pero wala siyang kabuhay-buhay. Kahit lungkot o pagod, hindi ko nakikita sa kaniya. Para bang sawa na siyang makaramdam kaya wala na siyang emosyong nailalabas.

Bumungisngis si Lyka kaya nawala ang mga naisip ko. "Riana o Ria ata ang palayaw niya."

"Ata?" tanong ni ate Zowie.

Sinulyapan ko siya. Pati ang katabi niyang si Candy ay nakatingin kay Lyka. Tahimik sa gilid ang problemadong si Cajay habang pinipilit siyang pangitiin ni Isa. Patuloy sa pagkain si Ulan, hindi ko mawari kung napapansin bang tahimik ang kaharap niya. Paano, hanggang ngayon hindi niya alam kung paano kausapin si Clive.

"Hindi kayo mag-best friend?" dagdag ni ate Zowie.

Ngumiti ang kausap. "Hindi po. Nagkataon lang na magkasama kami rito."

Tumaas ang dalawang kilay ko sa gulat. Noong una, akala ko magkaibigan sila at may napag-awayan kaya tahimik ang isa, pero hindi pala. Kung ganoon, bakit walang imik si Riana?

"That's amazing!" natutuwang tili ni Candy.

Nangiti ako sa reaction niya. Hindi siya naniniwala sa coincidence. Para sa kaniya, lahat ng nangyayari sa mundo ay may dahilan. Ewan ko lang kung anong theory ang pumapasok sa utak niya ngayon dahil sa narinig.

Nang-intriga si ate Zowie nang nagsimula kaming kumain. "Kumusta naman si Sweet bilang president?" Nagpunas siya ng bibig saka uminom ng juice, nasa akin ang mga mata.

Bahagyang kumunot ang aking noo. "Sweet who?"

Sandali siyang natigilan. Pati si Ulan na nakikinig pala ay napatingin sa katabi. "I meant Candy." tawa niya. "Alam mo na... sweet ang mga candy."

Tumango-tango ako. Sinagot ko ang tanong niya at nakisali si Ulan, habang nakinig sa amin si Lyka. Si Cajay ay hindi pa rin nagsasalita, at si Isa na nasa gitna namin ay parang nadamay sa kalungkutan dahil hindi niya ma-cheer up ang kaniyang Dove.

Ilang sandali pa, hindi ko napigilang tanungin si Lyka. "Bakit siya gano'n?" Sabay pasimpleng turo kay Riana.

Hindi pa niya nakakalahati ang hawak na burger, tulala na naman. Kumusta kaya siya sa klase? Hindi ba siya pinagbubuntungan ng classmates kapag na-trip-an? Hindi ba siya tinutulungan ng teachers? Naalala ko ang guro na nagdala sa akin noon sa classroom, si Ms. Monica Diaz. Sinabi niyang puntahan ko lang siya kapag may problema.

Lumapit sa akin si Lyka para bumulong. "Ang sabi po, may problema sa bahay. Last year pa 'yon nagsimula pero ngayon... lumala na ata talaga. Saka lang siya nagkaganiyan. Buti nga nakakapasok pa." Sabay naming pinagmasdan si Riana. "Actually, tingin ko po nagbago siya ng apelyido. Hindi naman Montenegro ang alam kong apelyido niya noon?"

Sa una, tingin ko ang saya ng buhay niya dahil sa ganda ng mukha. Ang babaw pala ng mga kaisipan ko.

Bago pa kami tumayo dahil sa bell ay narinig ko ang pang-aasar ni ate Zowie kay Candy tungkol sa kilig o kung ano. Hindi ko nasundan dahil sa paglapit kay Cajay na problemado pa rin. Maingay habang paakyat kami pero narinig ko ang kaniyang buntong-hininga, kaya inipit ko ang kaniyang braso para maalala niyang hindi siya nag-iisa.

Nasabi ko kay Isa ang problema niya pero hindi siguro niya alam kung paano makatutulong dahil hindi niya kilala si Clive. Wala siya roon n'ong galit ito. Hindi niya nakita ang poot sa mga mata ni Clive.

Si Cajay ang nag-order ng pagkain noon, sa same fast food restaurant kung saan kami unang nagkita. Hinihintay namin siya nang napag-usapan namin ni Isa ang pagiging OA niya kapag si Cajay ang usapan.

"Dove is born a princess. Her family is rich and she was born rich so she hasn't really been through tough shit yet." paliwanag niya. Tinigil niya ang ginagawang assignment at tinitigan ako sa mata. "She's fragile; she can't really handle small problems, so I'm doing my best to distance her from pain."

Bumuntong hininga ako. "Pero hindi ba dapat mo siyang isanay para kapag may mangyari mang sobrang sakit, makayanan niya?"

Si Cajay rin ang mahihirapan kung wala siyang nararanasang hirap ngayon. Kapag may biglaang mabigat na pangyayari, hindi siya makakalaban nang maayos. Wala siyang lakas. Wala siyang laban dahil hindi siya natuto.

Ngumiti nang malungkot si Isa at bumuntong hininga bago hinaplos ang braso ko. "I love her so I'm protecting her."

Kumunot ang noo ko. Mas makakabuting masanay si Cajay. Siguro nga ayaw ni Isa na nakikita siyang nasasaktan, pero mas titindi 'yon kapag wala siyang alam.

"Paano ako hihingi ng tawad?" tanong ni Cajay nang nasa third floor na kami.

Pinauna namin ang mga kaklase sa pagpasok. Patagilid akong sumandal sa pader sa gilid ng bintana, nakahalukipkip sa harap ng hindi mapakaling si Cajay.

"Ceann, help me…" Desperada ang boses niya.

Nagpakawala ako ng hininga. Gusto kong tumulong, hindi lang ako makapag-isip kung ano ang magagawa para sa kanila. Nakakatakot harapin si Clive, pero alam kong mas natatakot si Cajay.

"Hindi ako nakakatulog nang maayos 'pag alam kong may galit sa akin," dagdag niya.

Nag-aalala ang mata niyang nakadirekta sa akin. Hindi na niya kailangang lumuhod para ipakitang nagmamakaawa siya. Magkakasama at magkakasama ulit kami sa club kaya mas mabuting maayos nila 'to habang maaga pa.

Unti-unti akong tumango, at halos tumalon siya sa tuwa sa ginawa ko. Mahina akong natawa.

Nagplano kami sa lunch kung ano ang gagawin, kaya nang dismissal sa hapon ay agad kong hinanap si Clive. Pumunta ako sa rooftop ng left wing at mabilis ang mga mata ko sa paghanap sa kaniya sa baba. Maraming tao kaya nahihirapan ako, pero sinabihan ko si Cajay na mauna sa labas dahil baka kung ano pa ang mangyari 'pag magkita sila kaagad.

Nangatog ang binti ko kahit sa paghahanap pa lang. Gusto kong umatras pero nangako akong gagawin ko ito. Natatakot man, hindi ko bibiguin si Cajay.

Ilang sandali pa bago ko natagpuan si Clive na mag-isang nakatayo sa dulo ng right wing, sa harap ng emergency stairs. Nasa shade siya ng puno pero naaarawan ang kaniyang kwintas kaya kuminang. Blangko ang mukha niyang nakaangat ang tingin sa taas. Ewan ko kung ano ang ginagawa o hinihintay niya pero wala ako rito para doon.

Humugot ako ng malalim na hininga bago bumaba para lapitan siya. Para kay Cajay, Cee. Kaya mo 'yan.

"Uy!" tawag ko nang makalapit, bumibilis ang paghinga.

Napakurap siya, binababa ang ulo. Luminga-linga siya bago ako napansin. Kumabog ang puso ko sa susunod na mga sasabihin. Ngumiti siya nang ilang segundo bilang bati. Gumaan konti ang loob ko dahil at least, hindi siya nang-snob.

Tahimik kong kinalma ang sarili saka maingat na nagtanong. "Pwede mo bang kausapin si Cara?" Dineretso ko na dahil aatras ako at mawawalan ng silbi ang paglapit kapag hindi. Malakas ang ingay sa dibdib ko pero sana naman naitago ko iyon sa maliit na ngiti.

Bumalik ang mga mata niya sa kalangitan. Akala ko magkukunwari siyang hindi ako narinig, pero hindi. "Bakit? Pinadala ka niya rito?" kalmado niyang tanong.

Oo, pero gagawin ko pa rin 'to sooner or later kahit hindi niya sabihin dahil gusto kong tumulong; hindi nga lang ganito kaaga. Hindi niya sinadya ang pang-iinis kay Clive kaya nababagabag. Hindi ko matitiis na hindi lapitan si Clive.

Bumaba sa akin ang kaniyang mga mata. Para bang sinusubukan niyang basahin doon ang sagot dahil hindi ako nagsalita.

Lumunok ako, kinalma ang sarili. Sa mga oras na 'to, ang pinakamagandang kakampi ay katotohanan. "Oo na hindi," pinili kong magpakatotoo. Ngumiti ako nang mapait. "Baka itaboy mo siya… Masasaktan lang ulit."

Tumango siya. Nagpakawala ako ng hininga at natahimik kami. Kahit anong ingay ng students na naglalakad palibot sa amin, nabibingi pa rin ako sa katahimikan. Mukhang pinag-iisipan niya kung ano ang gagawin.

Naalala ko ang dahilan ng lahat ng ito. Ang pangalan niya. Galit na galit siya nang tinawag na Joshua. Hindi lahat ng tao ay rerespetuhin ang damdamin niya. Mayroong darating na tatawag at tatawag sa kaniya n'on. Hindi maiiwasan. Kung matutulungan namin siyang tanggapin ang Joshua, gagawin namin. Kahit mainis siya, gagawin ko.

"Nga pala, mas bagay talaga sa'yo ang Joshua." Matapang ang boses ko kahit na ang totoo ay halos mahimatay na ako. Umiwas ako ng tingin sabay ng pagtikom ng bibig. "Ang ibig kong sabihin… m-mas magandang pakinggan. Mas bagay sa'yo." pagdagdag ko. Mabagal akong nagpakawala ng hininga. Baka nakalagpas ako sa linya? Pero hindi ko na pwedeng bawiin 'yon!

Kinakabahan man, binalik ko ang tingin sa kaniya para panindigan ang sinabi. Nasa akin pa rin ang titig niya na siyang sumalubong sa mata ko. Natigil ako sa paghinga, takot sa magiging reaction niya at naaalala ang nangyari last week sa club room.

"Sa ayaw o sa hindi mo gusto, tatawagin ka naming Joshua." Kahit na parang umuurong ang sikmura ko dahil pakiramdam ko ang kapal-kapal ko ngayon para sabihan siya ng gano'n.

Tumawa siya, at hindi ko nakontrol ang panlalaki ng mga mata. Tumawa… siya? Magandang bagay 'yon, hindi ba? Tingin niya ba nakakatawa 'yon? Anong nakakatawa sa sinabi ko? O naiirita na kaya siya? Ngayon ko lang napagdesisyunang tawagin siyang Joshua dahil sa mga naunang naisip, pero tama ba ang desisyon ko?

Tumikhim ako. "Kakausapin mo ba?" Po?, gusto kong idugtong dahil sa kakapalan ng mukha ko sa mga sinabi kanina.

Lumapat sa akin ang tingin niyang nabaling sa taas dahil sa pagtawa. Hindi ko mabasa ang kaniyang mukha. Kahit kailan talaga, misteryoso siya, mahirap tantyahin pati ang kaniyang nararamdaman. "Nasaan siya?" tanong niyang ulit ay ikinagulat ko.

Sinuri ko siya, pero walang halong biro sa mukha niya. Marahang tumaas ang magkabilang gilid ng labi ko. Ngumiti rin siya nang makita iyon. Sandali lang ay nag-iwas siya ng tingin para tumingala ulit sa langit.

Mabigat ang loob ko at ninenerbyos kaninang hinahanap siya, pero ngayon ay magaan na sa pakiramdam. Kontento ang puso kong nakatingin sa kaniya.

Hinayaan ko silang mag-usap nang sila lang. Gaya ng usapan, hindi ko na hinintay si Cajay hanggang sa matapos sila. Sa sumunod na araw, kasama ko ulit sina Isa, ate Zowie, at Mather girls sa recess.

Nakalinya kami at nagtatanungan kung ano ang bibilhing pagkain nang umalis ang lalaking nasa harap namin. Paghakbang sa pila, nanlaki ang mata ko nang nakitang si Lyka ang kasunod. Mabilis kong kinalabit si Cajay para ituro siya.

"Lyka!" Agad siyang niyakap ni Isa.

"She was there?" rinig kong bulong-bulong ni Sweet. "This is amazing."

Wala kaming nakitang kasama niya kaya walang pag-aatubiling inanyayahan namin siyang sumama sa amin. Dahil hindi siya mahiyain na tulad ko, pumayag siya.

Punuhan kaya mahirap maghanap ng mesa na kasya kaming pito. Naisip naming puntahan ang mesa kahapon at hindi nabigo. Nakakalungkot tingnan ang kalakihan nito dahil sa mag-isang Riana na nakaupo roon. Nando'n lang siya sa pwesto kahapon kaya umupo kami kagaya rin kahapon.

Maingay kaming nagsimulang kumain. Parang ang close naming lahat, hanggang sa tumigil ang mga mata ko kay Riana. Natatakot akong makipag-usap sa hindi kakilala pero tuwing may nakikitang mag-isa ay may nagtutulak sa aking lapitan iyong tao. Gusto kong lapitan ang mga taong nag-iisa na pakiramdam ay hindi sila belong, dahil madalas pakiramdam ko hindi rin ako belong. Hindi ko lang alam kung paano sila kakausapin.

Bumuntong hininga ako.

Sa likod ng tinititigan ko ay may nakita akong pamilyar na mukha, morena na heart-shaped ang mukha at nakatali ang itaas na kalahati ng buhok. Lumilinga-linga siya, naghahanap ng upuan.

Tumingin ako sa mesa namin. Bench ang upuan, iyong tipong walang sandalan at pwedeng magsiksikan. Sa tantiya ko, kasya bilang maximum ang twelve people.

Lumapat ang tingin niya sa kung nasaan ako. Kinawayan ko siya bago umurong ang lakas ng loob. Kunot ang noo niya habang lumalapit, pero nagawa ko siyang ngitian gamit ang nanginginig na labi. Lagot kung mali ang taong inakala ko.

"Ikaw ang kausap ni Mr. Owen pagkatapos ng presentation namin, hindi ba?" Kumakabog nang malakas ang puso ko habang nag-iisip siya. Gusto ko lang namang makatulong para may maupuan siya! Mukha naman siyang mabait! Bakit ang hirap!?

Marahan siyang tumango kaya unti-unti akong nakalma. "Sister niya ako," klaro niya.

Kaya pala. Halos parehas sila ng hugis ng mata, mas inosente lang tingnan ang kanya. Iyong kay kuya Maru ay parang napakaraming tinatago. Isa pang pinagkaiba nila ang kutis: morena siya pero maputi ang kuya. Clasp bracelet ang nasa left hand niya. Nahagip ng mata ko ang kanyang violet velvet choker na may design palang nakasabit na maliit na metal mic, hindi ko napansin noon dahil sa layo.

Madrama ang pagpakawala ng hininga ni Ulan. Nilingon ko siya at nakita siyang inaalayan ng malaking ngisi si Sweet. Ngumisi rin ako, alam kung ano ang gagawin niya. Kasama ko siyang kiligin noong presentation kaya may hula ako.

"Madam pres, inbayt mo pyuchor hipag mo, oh," panunuya niya.

Namumula ang pisngi ni Sweet na tumingin sa babae, baka takot na isumbong niya sa kuya ang mga narinig, kaya lihim akong natawa. Ito na ba ang simula ng high school crushes arc ng Mather girls?

#writing #writers on tumblr #ranggu family squad #ceanna reian morillo #original work #original character #taglish #novel #friendship #high school #tropa #barkada #slice of life

0 notes

definitelynotevin · 11 months

Text

Mga Tula Ni José Corazón de Jesús

KAHIT SAAN ni José Corazón de Jesús

Kung sa mga daang nilalakaran mo,

may puting bulaklak ang nagyukong damo

na nang dumaan ka ay biglang tumungo

tila nahihiyang tumunghay sa iyo. . .

Irog, iya’y ako!

Kung may isang ibong tuwing takipsilim,

nilalapitan ka at titingin-tingin,

kung sa iyong silid masok na magiliw

at ika’y awitan sa gabing malalim. . .

Ako iyan, Giliw!

Kung tumingala ka sa gabing payapa

at sa langit nama’y may ulilang tala

na sinasabugan ikaw sa bintana

ng kanyang malungkot na sinag ng luha

Iya’y ako, Mutya!

Kung ikaw’y magising sa dapit-umaga,

isang paruparo ang iyong nakita

na sa masetas mong didiligin sana

ang pakpak ay wasak at nanlalamig na. . .

Iya’y ako, Sinta!

Kung nagdarasal ka’t sa matang luhaan

ng Kristo’y may isang luhang nakasungaw,

kundi mo mapahid sa panghihinayang

at nalulungkot ka sa kapighatian. . .

Yao’y ako, Hirang!

Ngunit kung ibig mong makita pa ako,

akong totohanang nagmahal sa iyo;

hindi kalayuan, ikaw ay tumungo

sa lumang libinga’t doon, asahan mong. . .

magkikita tayo!

Mensahe ng Tula: Ang tulang "Kahit Saan" ni José Corazón de Jesús ay naglalaman ng mahalagang mensahe tungkol sa pagmamahal sa isa't isa. Dulot ng mga problema na nangyayari ngayon na nagkakaroon ng pagkabalisa. Ang pagmamahal sa isa't isa sa pagkakaroon ng bukas ng pinto saating puso sa iba ay magkakaroon ng pagkakaisa kahit nasa gitna tayo ng kahirapan at mga pagsubok. Ito rin ay ang magiging dahilan ng pagkaka-unlad sa lipunan at sa isa't isa.

ITANONG MO SA BITUIN ni José Corazón de Jesús

Isang gabi’y manungaw ka.

Sa bunton ng panganorin

ay tanawin ang ulila’t naglalamay na bituin;

Sa bitui’y itanong mo ang ngalan ng aking giliw

at kung siya’y magtatapat, ngalan mo ang sasabihin.

Ang bitui’y kapatid mo. Kung siya ma’y nasa langit,

ikaw’y ditong nasa lupa’t bituin ka ng pag-ibig;

dahil diya’y itanong mo sa bituin mong kapatid

kundi ikaw ang dalagang minamahal ko nang labis.

Itanong mo sa bitui’t bituin ang nakakita

nang ako ay umagahin sa piling ng mga dusa;

minagdamag ang palad ko sa pagtawag ng Amada,

ngunit ikaw na tinawag, lumayo na’t nagtago pa.

Mensahe ng Tula: Sa panahon ngayon marami tayong hinahanapan ng mga kasagutan sa ating mga katanungan. Ang tulang “Itanong Mo Sa Bituin” ni José Corazón de Jesús ay ipinapahiwatig na mensahe ay sa mga tao, ang mga simpleng bagay sa kanilang buhay ay mahalaga, at hindi ito palaging hinahanapan ng mga kasagutan sa mga matataas na lugar o mga bagay. Itong mga bagay may maaaring nasa ating paligid lamang. Ang pagbibigay-diin sa pagmamahal, pagkakaunawaan, at pag-aalaga sa mga tao sa ating paligid ay maaaring magkaruon ng positbong epekto sa lipunan. Ito ay sa pamamagitan ng pag-respeto sa bawat isa, pagkakaroon ng maligaya at maunlad na pamumuhay. Ang tula na ito ay nagpapaalala sa atin na ang pag-ibig at kasiyahan ay madalas natatagpuan sa mga simpleng bagay lamang, at hindi nangangailangan ng mga mataas na pangarap o higit na kasikatan na umaabot sa bituin.

ANG POSPORO NG DIYOS ni José Corazón de Jesús

Sa dilim ng gabi’y may gintong nalaglag,

may apoy, may ilaw, galing sa itaas;

at dito sa lupa noong pumalapag,

nahulog sa bibig ng isang bulaklak.

Ang sabi ng iba’y kalulwa ng patay,

luha ng bituin, anang iba naman.

Lalo na’t sa gabi ay iyong matanaw

tila nga bituing sa langit natanggal.

Bituin sa langit at rosas sa hardin,

parang nagtipanan at naghalikan din;

nang di na mangyaring sa umaga gawin,

ginanap sa gabi’y lalo pang napansin.

Katiting na ilaw ng lihim na liyag,

sinupo sa lupa’t tanglaw sa magdamag;

ito’y bulalakaw ang dating pamagat,

posporo ng Diyos sa nangaglalakad.

Kung para sa aking taong nakaluhod

at napaligaw na sa malayong pook,

noong kausapin ang dakilang Diyos

ay sa bulalakaw lamang nagkalugod.

Sampalitong munti ng posporong mahal

kiniskis ng Diyos upang ipananglaw;

nang ito’y mahulog sa gitna ng daan,

nakita ang landas ng pusong naligaw!

Ito’y bulalakaw, ang apoy ng lugod,

na nagkanlalaglag sa lupang malungkot.

May nakikisindi’t naligaw sa pook:

Aba, tinanglawan ng posporo ng D’yos.

Mensahe ng tula: Sa kasalukuyang panahon, nahaharap at nakakaranas tayo ng mga pagsubok at krisis. Ito ay ang pag-asa sa kadiliman na ang ating pagsubok at krisis. Dahil sa kabila ng kadiliman ay mayroong liwanag at pag-asa na nagmumula sa Diyos. Ipinapahiwatig rin ng tula ay sa kasalukuyang panahon ng hidwaan dahil sa pagkakaiba-iba ay dapat nating magkaroon ng pagkakaisa at pag-ibig sa kapwa natin, tulad ng pagkakaroon ng kabutihang-loob. Ang mensahe rin sa tula ay nagpapakita ng pagkakaroon ng pananampalataya at pagtitiwala sa Diyos dahil ang Diyos ay ang nagdadala ng liwanag at gabay sa atin. Imbis na gawin nating madilim ang ating mga buhay ay dapat natin hanapin ang liwanag nito tulad ng pagmamahal sa ating lipunan.

KAMAY NG BIRHEN ni José Corazón de Jesús

Mapuputing kamay, malasutla’t lambot,

kung hinahawi mo itong aking buhok,

ang lahat ng aking dalita sa loob

ay nalilimot ko nang lubos na lubos.

At parang bulaklak na nangakabuka

ang iyong daliring talulot ng ganda,

kung nasasalat ko, O butihing sinta,

parang ang bulaklak kahalikan ko na.

Kamay na mabait, may bulak sa lambot,

may puyo sa gitna paglikom sa loob;

magagandang kamay na parang may gamot,

isang daang sugat nabura sa haplos.

Parang mga ibong maputi’t mabait

na nakakatulog sa tapat ng dibdib;

ito’y bumubuka sa isa kong halik

at sa aking pisngi ay napakatamis.

Ang sabi sa k’wento, ang kamay ng birhen

ay napababait ang kahit salarin;

ako ay masama, nang ikaw’y giliwin,

ay nagpakabait nang iyong haplusin.

Mensahe ng Tula: Ang mensahe ng tula ay tungkol sa pagmamahal, pag-asa, at pagbabago ng isang tao. Sa tulang ito ay ipinapahiwatig ang kapangyarihan ng pag-ibig. Kahit may kakulangan o nagkaroon ng sala ang isang tao, dito ipinapakita ang kahalagahan ng pagmamahal at pangangalaga mula sa taong minamahal na mayroong kakayahan na magdulot ng pagbabago at kabutihan sa kanyang minamahal. Ipinapakita dito ng kakayahan ng pagmamahal na kayang ibago ang isang tao na maging mabuti at pagkakaroon ng pag-asa sa pamamagitan ng pagtanggap ng pagmamahal mula sa iba. Bilang kabuuan ito ay nagdudulot ng positibong pagbabago sa mga tao at sa lipunan.

AGAW-DILIM ni José Corazón de Jesús

Namatay ang araw

sa dakong kanluran,

nang kinabukasa’y

pamuling sumilang,

ngunit ikaw, irog, bakit nang pumanaw

ay bukod-tangi kang di ko na namasdan?

Naluoy sa hardin

ang liryo at hasmin,

Mayo nang dumating

pamuling nagsupling,

ngunit ikaw, sinta, bakit kaya giliw

dalawang Mayo nang nagtago sa akin?

Lumipad ang ibon

sa pugad sa kahoy,

dumating ang hapon

at muling naroon,

ngunit ikaw, buhay, ano’t hangga ngayo’y

di pa nagbabalik at di ko matunton?

Mensahe ng Tula: Ang panahon ngayon ay maaaring maipahayag ang mensahe ng tula sa pamamagitan ng hangaring bumalik sa normal na kalagayan matapos harapin ang mga pagsubok at pagkakawala dulot ng pandemya. Ang pagnanais na mabawi ang mga bagay na nawala, gaya ng karaniwang buhay bago ang pagdating ng pandemya, ay may malalim na kahulugan para sa marami. Sa tula, itinatampok ang kahalagahan ng pag-ibig at ng pagkakaroon ng mga espesyal na tao sa ating buhay. Ipinapaalala nito na hindi natin dapat kalimutan ang mga taong may espesyal na pwesto sa ating puso, sa kabila ng mga pagsubok na kinakaharap natin. Ang pag-unlad ng lipunan at ng bawat isa ay makakamit lamang kung magkakaroon tayo ng pagkakaisa at pagmamahal sa ating mga pamilya at komunidad.

Si José Corazón de Jesús o Huseng Batute ay isang tanyag na makata nakilala bilang ang “Hari ng Balagtasan” dahil sa kanyang pagiging liriko. Dahil dito ang naisulat niyang mga tula ay nagbibigay ng inspirasyon, pag-asa, at pagmamahal sa mga Pilipino. Ang "Isang Punong Kahoy" ay nagpapakita ng mga pagpapahalaga tulad ng buhay, pakikialam sa lipunan, pag-asa, karanasan, at pagkakaroon ng boses. Ang pag-aaral ng akdang ito ay maaaring magdulot ng malalim na pang-unawa sa mga aspeto ng pagkatao at sa kahalagahan ng pagtutok sa sining at sa lipunan. Ang "Pag-ibig" ay nagbibigay-diin sa kahalagahan ng pag-ibig sa buhay ng tao, ang kakayahan nito na magdulot ng pagbabago, at ang pangangailangan ng katapangan at pagsusumikap sa pag-ibig. Ang tulang “Puso, Ano Ka?” ay nagpapakita ng mga pagpapahalaga tulad ng pag-ibig, pag-asa, pagtitiis, at pananampalataya. Ito ay isang paalala na ang puso ng tao ay may kakayahan na magdala ng kaligayahan at kahulugan sa kabila ng hirap at pagkatalo sa buhay. Ang tulang “Manggagawa” ay nagbibigay-diin sa mga pagpapahalaga tulad ng kasipagan, kahalagahan ng gawaing kamay, kabayanihan ng mga manggagawa, pag-aari sa sariling tagumpay, at pagkilala sa halaga ng manggagawa. Ito ay isang paalala na ang mga manggagawa ay may malaking bahagi sa pag-unlad at pag-angat ng lipunan, at kanilang mga pagsisikap ay dapat kilalanin at ipagmalaki. Ang tulang “Ang Buhay ng Tao” ay nagbibigay-diin sa mga pagpapahalaga tulad ng pag-asa, pagkabigo, halaga ng sarili, kamalian ng akala, pagsusumikap, at kamalayan sa kahalagahan ng buhay. Ito ay isang paalala na ang buhay ng tao ay puno ng mga pagkakataon, at dapat nating ituring ang bawat araw na may pagpapahalaga at pag-asa. Ang tulang “Tren” ay nagbibigay-diin sa mga pagpapahalaga tulad ng modernisasyon, komunikasyon, pag-ibig, at pag-ibig. Ito ay isang paalala na ang buhay ay patuloy na nagbabago at naglalakbay, at dapat tayong mag-adapt at magkaroon ng malasakit sa mga pagbabagong ito. Konklusyon: Sa kabuuan, ang mga tula ni José Corazón de Jesús, o Huseng Batute, ay hindi lamang nagbibigay-buhay sa mga makulay na pagnanasa at emosyon ng mga Pilipino, kundi naglalaman rin ng mga halaga at aral na may malalim na kahulugan. Ipinapakita ng kanyang mga akda ang pagpapahalaga sa buhay, pag-asa, pag-ibig, kasipagan, at kahalagahan ng mga ordinaryong manggagawa. Ito'y isang paalala na ang mga simpleng bagay sa buhay ay may mataas na halaga at kahulugan, at ang pagmamahal sa bayan at pagtutok sa sining at lipunan ay mga aspeto ng buhay na dapat itaguyod. Ang mga tula ni Huseng Batute ay patuloy na nagbibigay-inspirasyon at nagpapamulat sa mga Pilipino sa mga halagang ito, at nagbibigay-daan para sa mas malalim na pang-unawa sa kanilang pagkatao at sa buhay mismo.

1 note · View note

jchramos · 11 months

Text

KOLEKSYON NG MGA PAGSUSURI NG MGA TULA NI JOSE CORAZON DE JESUS

Ang mga tula ni Jose Corazon de Jesus, o mas kilala bilang "Huseng Batute," ay naglalaman ng makabayan at makataong damdamin na nagpapahayag ng kanyang pagtutol sa pang-aabuso ng mga dayuhan sa Pilipinas noong kanyang panahon. Sa kanyang mga akda, mababasa ang kanyang pagnanais na makamtan ang kalayaan mula sa pananakop at kanyang pangarap para sa katarungan. Sa pag-aaral ng kanyang mga tula, mas magiging malinaw ang ating pang-unawa sa kahalagahan ng kanyang kontribusyon sa panitikang Pilipino at sa pagpapahayag ng damdamin ng mga Pilipino sa kasaysayan.

"KAMAY NG BIRHEN"

Mapuputing kamay, malasutla’t lambot, kung hinahawi mo itong aking buhok, ang lahat ng aking dalita sa loob ay nalilimot ko nang lubos na lubos.

At parang bulaklak na nangakabuka ang iyong daliring talulot ng ganda, kung nasasalat ko, O butihing sinta, parang ang bulaklak kahalikan ko na.

Kamay na mabait, may bulak sa lambot, may puyo sa gitna paglikom sa loob; magagandang kamay na parang may gamot, isang daang sugat nabura sa haplos.

Parang mga ibong maputi’t mabait na nakakatulog sa tapat ng dibdib; ito’y bumubuka sa isa kong halik at sa aking pisngi ay napakatamis.

Ang sabi sa k’wento, ang kamay ng birhen ay napababait ang kahit salarin; ako ay masama, nang ikaw’y giliwin, ay nagpakabait nang iyong haplusin.

Ang tula ni Jose Corazon de Jesus, "Kamay ng Birhen (Hands of a Virgin)," ay may pangunahing paksa ukol sa pagkilala sa halaga at kahalagahan ng kababaihan sa lipunan. Ipinapakita ng tula ang pagmamahal at pagpapahalaga sa kababaihan bilang mga mayamang bahagi ng kultura at lipunan.

Sa kasalukuyang panahon, ang mensahe ng tula na ito ay patuloy na may kahalagahan. Nakikita natin ang kahalagahan ng pagsusulong ng pantay-pantay na karapatan para sa kababaihan sa iba't ibang aspeto ng buhay, mula sa pagtanggap ng mas mataas na edukasyon hanggang sa oportunidad sa mga trabaho at liderato. Ang tula ay nagpapakita ng halaga ng pagkakaroon ng mga babae sa bawat sektor ng lipunan.

Sa konteksto ng kaunlarang panlipunan at pangkatauhan, ang tula ay nagbibigay-diin sa kahalagahan ng pagtutulungan at respeto sa pagitan ng mga kasarian. Ito ay makatutulong sa pag-unlad ng isang lipunan na may pantay-pantay na oportunidad at pagkilala sa mga kontribusyon ng kababaihan sa iba't ibang aspeto ng buhay. Ang pagpapahalaga at respeto sa kababaihan ay nagbubukas ng mga pinto para sa mas malawakang kaunlaran at pagsulong ng isang mas magandang kinabukasan para sa lahat.

Sa kalaunan, ang tula ni Jose Corazon de Jesus ay hindi lamang isang makatang pagnanasa, kundi isang paalala sa atin na ang kababaihan ay may mahalagang papel sa pag-unlad ng lipunan at dapat itong yakapin at suportahan sa lahat ng aspeto ng buhay.

"MAY MGA TUGTUGING HINDI KO MALIMOT"

O may mga tugtog na nagsasalita, malungkot na boses ng nagdaralita; pasa-bahay ka na ay nagugunita’t parang naririnig saanman magsadya.

Langitngit ng isang kaluluwang sawi, panaghoy ng pusong nasa pagkalungi; laging naririnig sa bawat sandali ang lungkot ng tugtog na mapawi’y hindi.

Ikaw baga’y daing ng nakaligtaan? Ikaw baga’y hibik ng pinagtaksilan? Matutulog ako sa gabing kadimlan ay umuukilkil hanggang panagimpan.

Oo, mayr’ong tugtog iyang mga b’yoling tila sumusugat sa ating panimdim; bawat isang tao’y may lihim na daing, pinakakatawan sa b’yoling may lagim.

Sa lahat ng gabi sa aking pag-uwi, kung ako’y hapo na na makitunggali, ang bawat tugtugi’y kalulwa ng sawi ako’y dinadalaw sa bawat sandali.

May isang tugtuging hindi ko malimot, kinakanta-kanta sa sariling loob; hiniram sa hangin ang lambing at lamyos, awit ng ligayang natapos sa lungkot.

Ang tula ni Jose Corazon de Jesus, "May Mga Tugtuging Hindi Ko Malimot," ay tumatalakay sa pagpapahalaga ng makata sa mga alaala at karanasan ng kanyang kabataan, partikular ang mga musikal na tugtugin o awit na nagbigay-kulay at saysay sa kanyang buhay.

Sa kasalukuyang panahon, ang mensahe ng tula ay may kaugnayan sa pagpapahalaga sa kultura at kasaysayan ng bansa. Ito'y nagsisilbing paalala na mahalaga ang pagturing natin sa mga tradisyon, awit, at sining ng ating mga ninuno. Ang mga tugtuging hindi malilimutan ay mga yaman na nagpapakita ng pagiging Pilipino at nagpapabatid ng mga karanasan ng mga nakaraang henerasyon.

Ang tula ay may kapakinabangan sa halaga ng kaunlarang panlipunan at pangkatauhan dahil ito'y nagpapalaganap ng kamalayan sa pagpapahalaga sa sariling kultura at kasaysayan. Ipinapakita nito na sa pamamagitan ng pagkilala sa mga karanasan at kultura ng mga nakaraan, maari nating mapanatili ang pagkakakilanlan natin bilang mga Pilipino. Ito ay isang paraan ng pagpapalaganap ng pagmamahal sa bayan at pagtutulungan na mapanatili ang ating kultura sa kabila ng modernisasyon at pagbabago.

Sa huli, ang tula ni Jose Corazon de Jesus ay nagbibigay-inspirasyon sa atin na alagaan ang mga tugtuging hindi malilimutan at pahalagahan ang ating kultura at kasaysayan. Ito ay isang paalala na ang pag-unlad ng lipunan ay hindi dapat kalimutan ang mga pag-asa, karanasan, at mga awit na nagbukas ng daan sa ating kasalukuyang pag-iral. Ang pagpapahalaga sa ating kultura ay mahalaga sa pagpapalaganap ng pagkakaisa at pag-unlad bilang isang bansa.

AGAW-DILIM

Namatay ang araw sa dakong kanluran, nang kinabukasa’y pamuling sumilang, ngunit ikaw, irog, bakit nang pumanaw ay bukod-tangi kang di ko na namasdan?

Naluoy sa hardin ang liryo at hasmin, Mayo nang dumating pamuling nagsupling, ngunit ikaw, sinta, bakit kaya giliw dalawang Mayo nang nagtago sa akin?

Lumipad ang ibon sa pugad sa kahoy, dumating ang hapon at muling naroon, ngunit ikaw, buhay, ano’t hangga ngayo’y di pa nagbabalik at di ko matunton?

Ang tula ni Jose Corazon de Jesus na "Agaw-Dilim" ay nagpapakita ng masalimuot na pagnanasa na mabawasan ang kadiliman at pag-aapi na umiiral sa lipunan noong kanyang panahon. Ang pagkakaagaw-dilim ay isang simbolikong representasyon ng pagnanais na maging malaya at makatarungan ang buhay ng mga Pilipino sa gitna ng mga hamon at pagsubok.

Sa kasalukuyang panahon, ang mensahe ng tula ay nagpapahayag ng kakulangan sa katarungan at pagkakapantay-pantay sa lipunan. Ipinapakita nito na ang pagnanais na makamtan ang kalayaan mula sa mga pag-aapi at dilim ng kahirapan ay nagpapatuloy sa ating mga puso. Ang pangarap ni De Jesus na malutas ang mga suliranin ng lipunan ay isang paalala sa atin na ang pakikibaka para sa katarungan at pag-unlad ay hindi dapat mawala sa ating kamalayan.

Sa konteksto ng kaunlarang panlipunan at pangkatauhan, ang tula ay nagpapakita ng halaga ng pagkakaroon ng malasakit at pag-aalala sa kapakanan ng mga maralita at nangangailangan. Ipinapakita nito ang importansya ng pagtutulungan ng mga mamamayan upang makamit ang tunay na katarungan at kaunlaran para sa lahat. Sa panahon ngayon, ang pangarap ni De Jesus ay patuloy na may bisa at kailangang isabuhay upang mapanatili ang pag-asa at pagtitiwala sa mas magandang kinabukasan.

ANG POSPORO NG DIYOS

Sa dilim ng gabi’y may gintong nalaglag, may apoy, may ilaw, galing sa itaas; at dito sa lupa noong pumalapag, nahulog sa bibig ng isang bulaklak.

Ang sabi ng iba’y kalulwa ng patay, luha ng bituin, anang iba naman. Lalo na’t sa gabi ay iyong matanaw tila nga bituing sa langit natanggal.

Bituin sa langit at rosas sa hardin, parang nagtipanan at naghalikan din; nang di na mangyaring sa umaga gawin, ginanap sa gabi’y lalo pang napansin.

Katiting na ilaw ng lihim na liyag, sinupo sa lupa’t tanglaw sa magdamag; ito’y bulalakaw ang dating pamagat, posporo ng Diyos sa nangaglalakad.

Kung para sa aking taong nakaluhod at napaligaw na sa malayong pook, noong kausapin ang dakilang Diyos ay sa bulalakaw lamang nagkalugod.

Sampalitong munti ng posporong mahal kiniskis ng Diyos upang ipananglaw; nang ito’y mahulog sa gitna ng daan, nakita ang landas ng pusong naligaw!

Ito’y bulalakaw, ang apoy ng lugod, na nagkanlalaglag sa lupang malungkot. May nakikisindi’t naligaw sa pook: Aba, tinanglawan ng posporo ng D’yos.

Ang tula ni Jose Corazon de Jesus na "Ang Posporo ng Diyos" ay tumatalakay sa kabiguan, pag-asa, at pag-aakala sa kabila ng mga hamon ng buhay. Ang posporo, na kumakatawan sa mga panandaliang liwanag at lakas, ay nagpapakita ng kakulangan ngunit buhay na pag-asa sa gitna ng kadiliman. Ang tula ay nagpapakita ng pag-asa at determinasyon na patuloy na umusbong sa kabila ng mga pagsubok.

Sa kasalukuyang panahon, ang mensahe ng tula ay nagpapahayag ng mahalagang kaisipan sa pagtahak natin sa mga pagbabago at mga pag-aalsa. Ipinapakita nito na ang pag-asa at lakas ay maaaring mahanap sa mga simpleng bagay, at ang pagsusulong ay maaaring simulan kahit sa mga maliit na hakbang. Ang "Ang Posporo ng Diyos" ay isang paalala na huwag tayong sumuko, kahit gaano pa ito kahirap, at ituloy natin ang paglaban para sa mas maliwanag na kinabukasan.

Sa pangkatauhan, ang tula ay nagbibigay-diin sa halaga ng pagtibay ng loob at pagtitiwala sa sarili. Ipinapakita nito na sa gitna ng dilim at kawalan ng pag-asa, maaari tayong magtagumpay kung magkakaisa at magtitiwala sa ating mga sarili. Ang pag-asa at determinasyon na itinataguyod ng "Ang Posporo ng Diyos" ay isang inspirasyon sa pag-angat ng moral at kalooban ng bawat isa, upang magkamit ang mas makulay na bukas sa kabila ng mga suliranin.

ITANONG MO SA BITUIN

Isang gabi’y manungaw ka. Sa bunton ng panganorin ay tanawin ang ulila’t naglalamay na bituin; Sa bitui’y itanong mo ang ngalan ng aking giliw at kung siya’y magtatapat, ngalan mo ang sasabihin. Ang bitui’y kapatid mo. Kung siya ma’y nasa langit,

ikaw’y ditong nasa lupa’t bituin ka ng pag-ibig; dahil diya’y itanong mo sa bituin mong kapatid kundi ikaw ang dalagang minamahal ko nang labis. Itanong mo sa bitui’t bituin ang nakakita

nang ako ay umagahin sa piling ng mga dusa; minagdamag ang palad ko sa pagtawag ng Amada, ngunit ikaw na tinawag, lumayo na’t nagtago pa.

"ITANONG MO SA BITUIN" ni Jose Corazon de Jesus ay nagpapakita ng tanyag na paghahangad ng pagbabago at pag-asa na kinabibilangan ng tala o bituin. Ang tula ay nag-uukit ng mga pangarap ng mga Pilipino na makamtan ang mas makulay at mas maunlad na bukas, at sa paggamit ng bituin bilang simbolo, ito ay nagpapahayag ng pag-asa at inspirasyon.

Sa kasalukuyang panahon, ang mensahe ng tula ay patuloy na may halaga. Ito'y nagpapakita ng diwa ng pag-asa at pagtitiwala, na kinakailangan sa gitna ng mga pagsubok at krisis na hinaharap ng lipunan. Ang "ITANONG MO SA BITUIN" ay nagbibigay-diin sa kahalagahan ng pagtitiwala at pangarap para sa mas maganda at mas makatarungan na kinabukasan. Ito ay isang paalala na sa kabila ng mga hamon, maaari tayong magkaruon ng inspirasyon at pag-asa mula sa mga simpleng bagay tulad ng mga bituin, at ang mga pangarap ay maaaring magkatotoo kung tayo'y magkakaisa at magtutulungan.

Ang tula ni Jose Corazon de Jesus na "ITANONG MO SA BITUIN" ay may mahalagang papel sa pagpapalaganap ng pag-asa, pangarap, at inspirasyon sa lipunan. Ito'y nagpapahayag ng katuparan ng mga pangarap at pag-asa na kailangan natin upang itaguyod ang kaunlaran ng ating bansa. Ipinapakita nito na ang mga simpleng bagay tulad ng mga bituin ay maaaring magdulot ng liwanag sa dilim ng ating mga buhay, at ang pangarap para sa mas mabuting kinabukasan ay nagpapalaganap ng positibong pagbabago sa lipunan.

Sintesis na nagbubuod sa lahat ng tula ni JOSE CORAZON DE JESUS na ating tinalakay

Sa mga tula ni Jose Corazon de Jesus, masusing naipakita ang halaga ng pag-ibig, pagtutulungan, at pag-asa sa kabila ng mga pagsubok ng buhay. Ang tula niyang "Ang Tren" ay nagpapahayag ng mga pangarap at layunin na umaandar tulad ng tren sa riles ng buhay. Ito'y isang paalala na kailangang magpatuloy tayo sa pag-asa at pagkilos.

Sa "Pag-ibig," ipinapakita ni De Jesus ang kahalagahan ng pag-ibig at pag-aalaga sa isa't isa sa kabila ng mga hamon ng buhay. Sa "Puso, Ano Ka?" at "Isang Punong Kahoy," ipinakikita ang kahalagahan ng pagmamahal sa kalikasan at pagiging may malasakit sa mga bagay na hindi makakamtan. Sa "Manggagawa," binibigyang-halaga ang dignidad at karapatan ng mga manggagawang Pilipino na magkaruon ng buhay na marangal.

Sa huli, ang "Ang Buhay ng Tao" ay nagbibigay-diin sa kabuluhan ng buhay at kahalagahan ng bawat sandali. Ang lahat ng mga tula ni Jose Corazon de Jesus ay nagpapahayag ng pag-asa, determinasyon, at pagmamahal sa kapwa at kalikasan. Ito'y mga aral na maaaring magdala ng pagbabago sa lipunan sa pamamagitan ng pagtutulungan at pagmamahal sa isa't isa.

0 notes

thedundundundun · 1 year

Text

Panaginip log #74910371

Anlupet neto parang video game na apocalyptic HAHAHA

Nung una nasa supermarket ako. Tapos gabing gabi na. As in ako na lang yung nasa counter. Last customer kumbaga. Pero nung nakaalis na ko sa counter, may nakita akong grupo ng mga high school? Or senior high students na biglang pumila. Magchecheck out din daw sila

Tapos ang situation is, sa sobrang gabi na, hindi na sila pagbibigyan ng cashier. Pero di ko alam bakit may sort of influence ako, ako yung kumausap sa manager na i-cater sila. Tinanong ako ng manager kung kamag-anak ko daw ba sila bat ko pa pinakausap. Sabi ko hindi, tapos umalis na lang din ako agad.

And then paglabas ko, nasa mall ako. Hinahanap ko na pamilya ko haha. Nakita ko isa kong tita, nag-cr kami. Maglilipstick ako kasi para daw fresh HAHAHA waw apaka vain.

So yun na nga, nakahanap kami cr, nag lipstick ako kahit madami taong nakapila. Lumabas na kami ni tita, nagikot ikot sa mall (partida gabing gabi to)

Tapos may humahabol sakin dalawang students. In my understanding, kasama sila sa grupo kanina sa supermarket.

Pinipilit nila tignan yung mukha ko. Eng gende ke dew HAHAHAHA diba narcissistic si subconscious hahahaha. Chinecheck daw nila mukha ko kasi yung isa nilang kaklase, naging crush daw ako nung pinakausap ko sila sa manager HAHAHAH anubayan hahahhaa pero alam ko mga mas bata sakin to so di ko masyadong inintindi

And then may pumasok sa utak ko. Yung dalawang students na humahabol sakin, isang babae tsaka medyo bading, itatry ko daw i-one verse HAHAHAHHAA

Inaaya ko sila sa medyo tahimik na lugar. Parang emergency exit. Para mas maintindihan nila yung sasabihin ko. Pero itsura nya hindi emergency exit ng mall. Parang kahoy kahoy lang. Pero liblib yung lugar, at para syang kwarto. Tapos nagsalita na ko. Tapos yung gurl, nakikinig talaga sakin. Yung lalaki, medyo madaming satsat.

Tapos biglang dumilim. Natakot silang dalawa. Lalo na yung lalaki. Triny nyang buksan yung pinto. Ayaw bumukas. Nagpapanic na sila ako hindi, i dunno why.

Tapos it turned out, prinank lang pala sila ng kaklase nila HAHAHA PAGKALABAS NAMIN SABI SAMIN START NA DAW NG BAPTISM.

Sana all diba kakaone verse pa lang deretso baptism hahahaha edi pinapila ko sila non. Feeling fulfilled ako don hahaha

Tapos dito na nagstart yung apocalyptic eme:

Naghanap ako ng mga kachurch ko nun kasi sobrang daming tao magpapabaptize. Nakita ko si tin, si gege tsaka si grant (yung pinsan ko) nagcacamping sa gilid hahaha mga nakahiga na. Nakihiga ako sa kanila umidlip ako konte.

Pagkagising ko, iba na settings. Tropical na, parang palawan. May nageexplain sakin ng map. Na andito tayo. Ang galing daw ang ganda sa malayo.

Tapos may napansin akong panda, nagsiswimming sa lagoon. Ang cute daw pero masama pala sya HAHAHAHA kaya pala sya nagsiswimming kasi hinahunt nya yung squirrel tsaka turtle na nagsswimming din. Edi ako tsaka yung kasama ko to the rescue. (di ko na maalala kasama ko, isa lang sa inyong mga ka-cg haha)

Tig isa kami ng hawak ng kasama ko. Sya naghawak sa squirrel, ako sa turtle. Magkalayo kami. Nilalayo namin sa panda. Tapos bigla akong nilalapitan ng panda. Nakakatakot HAHHAHAA. Pero he's after the turtle na hawak ko. Nung malapit na sya, ginawa ko hinagis ko yung pagong sa lagoon ulit. Pagkakita ko, unconscious na yung pagong HAHAHHAHAHAHAA sa isip isip ko, napasama pa yata na hinagis ko. Pero nire assure naman ako ng kasama ko, gumalaw na daw. Buhay na daw. Nagsisigawan lang kami kasi malayo kami sa isat isa.

And then pagkalingon ko sa panda, lumalapit pa din daw saken HAHAHAHAHUHU inaatake pa din ako. Edi ako for the run hahaha very action itu. Bigla na syang may kasabwat na tao. Naguusap sila anong gagawin sakin. Pinagtatanggol ako ng tao na hindi naman ako sus. Hahahaha. May alam daw ako pano isolve yung mystery bat may apocalypse etcetera

Pero yung panda hindi naniniwala. Edi ginawa nila, pinatakbo ako. Yung panda, may baril HAHHAHAHAA babarilin daw ako. Pero sumisigaw yung tao na pag bigyan daw ako. Kahit anino ko lang daw barilin.

Tapos ako di ko maalala saang technique ko to nalaman. Sa COD yata. Ang gagawin mo lang pag nasa likod mo yung shooter, magzizigzag ka ng takbo. Edi ayun yung ginawa ko. Tapos nakaligtas naman. Di ako nabaril.

Nagcamping ako dun sa taas ng isang old church. May palampara pa. Pero ito yung twist: hindi na ako tao. HAHAHHAHAHAHAHAHA

Iba na daw tsura ko gurl. I think pinaka malapit na yung itsura ni kyo ng fruits basket nung nag transform sya. Sesend ko wait

Pero ayun na, sobrang haba ng panaginip ko. Naging monster pa ko. Pero sinosolve ko nga daw yung mystery bakit nangyayari ang mga nangyayari. Kinabukasan, may mga taong nakatuklas sa location ko. Nagtago ako tapos chinechek nila yung mga notes na pinagsususulat ko, andun nakakalat sa sahig HAHAHA

At the back of my mind, video game lang talaga lahat ng yun. Yung video game na may story board. Kasi nagpaplano ako i-restart yung game sa episode 1. May iba daw akong gagawin.

0 notes

imissthefire · 5 years

Text

I'm still so emo over baby yoda, y'all don't even know

#i watched the episode 12 HOURS AGO #AND I'M STILL NOT OVER IT #he is babie #baby yoda #whom i have affectionately nicknamed #baby pinto #don't ask #nqp #the mandalorian #gabe rambles

19 notes · View notes

appleflavoredkitkats · 7 years

Text

holy shit guys the bom cast on ig is wild

- gabe gibbs left bom

- a mcpriceley post was made

- pj said his mcpriceley post got more likes than his engagement post

- eric huffman is rolling on the floor

- BRYCE CHARLES IS ALSO LEAVING BOM HHH

- john pinto jr is singing HIGH NOTES WHAAAAA

- did pj jus call mcpriceley a happy couple

- jordan put his name on a sticker and placed it on his forehead

- "i will miss all of you.. except for PJ"- gabe

- "i have never been to a group so right... except for Paul James Adzima" - gabe

- "i wont mind leaving PJ at all, the rest of you i love" - gabe

- bryce starts her speech and gabe just gives her some tissues

- THE ENTIRETY OF GABES GOODBYE NOTE

catch me crying in the club brb

#book of mormon #bom #bom cast #tour cast #tbom #elder price #gabe gibbs #mcpriceley #elder mckinley #brye charles #pj adzima #john pinto jr #jordan matthew brown #kim exum #elder cunnigham

117 notes · View notes

picturethisshow · 7 months

Text

#NY Live Animated Comedy HAS RISEN 👼🏻🙌

We're back at @unionhallny to kick off your easter early on SAT 3/30, tix are on sale now!

0 notes

rnbismar05 · 4 years

Text

Kayad (kaya-kayod)

“Paula? Paula? Nandyan ka pa ba?”

Ang ingay naman ng TV ni papa.

“Maaari nang umalis sa Zoom call ang mga hindi ko kailangang kausapin.”

Biglang bumangon si Paula mula sa kanyang inuupuan. Napakunot ang mukha niya sa narinig at dahil sa hirap na ibukas ng kanyang mata; tila bang naghihilahan ito. Ilang segundo ang lumipas nang magkaroon na siya ng kaunting kamalayan sa kanyang paligid at tiningnan ang orasan. 2:41, ang naka-display rito. Napagtanto niya na nanggagaling pala ang boses sa laptop, kaya agad naman niyang binuksan ang kanyang mikropono upang magpaumanhin sa kanyang guro at umalis na ng Zoom call.

“Nakatulog nanaman ako? Pangatlong beses na ‘yan sa isang linggo...” May ilang katok sa kanyang pinto bago pumasok ang kanyang ina. “’Nak? Tapos na ba ang klase mo? Kumain ka na muna.”

“Mamaya na lang, nay. Ang dami ko pang gagawin,” sagot ni Paula. At nagsimula na nga siya sa pagsagot ng mga module sa kabila ng kanyang pagod at antok. Anong oras na ba ako nakatulog kagabi? Madaling araw ba? Sa bawat minutong lumilipas, bumibigat nanaman ang kanyang mga mata. Nais na niyang sumuko sa tulog, ngunit natatalo pa rin siya ng kaba at takot na hindi mapasa sa oras ang kanyang mga gawain.

Ganito na ang araw-araw na gawain ni Paula noon pang nagsimula ang online classes— magtatatlong buwan na.

Gawa, pasa. Gawa, pasa. Gawa, pasa... Tila ito'y isang umuulit na panaginip; madaling mawala sa tulog subalit gustong-gusto na niyang magising—balintuna sa nais ng kanyang katawan ngayon.

Pagkatapos ng ilang minuto lamang ay kumakatok muli ang ina niya. "Paula? Ano, kakain ka ba o hindi? Gabing-gabi na ah, iwanan mo na nga muna 'yan!" Pero... Sabay namang kumulo ang tiyan ni Paula. Isang sulyap muli sa orasan— "Teka, mag-aalas diyes na? May isa pa akong kailangang tapusin para bukas, hay... Sige nay, bababa na ako."

Nagniningning na nga ang buwan mula sa tanaw niya sa bintana. Isang sulyap ay naging tingin, na naging titig. Ngayon lang ulit niya napansin ang ganda nito dahil sa pagkakulong niya sa sariling kwarto sa gitna ng pandemya. Naaalala niya, sa isang gabi noong nakaraang taon, pauwi silang pamilya na puro ngiti sa kanilang mukha. Ano kaya ang magagawa niya para maibalik niya iyon bilang isang mag-aaral pa lamang? Naisip ni Paula na malaking tulong ang kanyang pag-aaral sa kabila ng pandemya dahil tiyak na magiging parte ito ng kanyang mga kaalaman at mga kaisipan na makakatulong sa kaniyang paglaki. Kaya’t para sa kanya ay tuloy pa rin ang pagsisikap na ito para sa kanyang maayos na kinabukasan.

Kaya ko ‘to.

Bago pa man siya makatayo sa kanyang inuupuan buong araw ay tumunog ang kanyang cellphone at tumatawag pala ang kapatid niyang si Lucia. Agad niya itong sinagot, “Ate! Kumusta diyan? Nakakain ka ba ng kahit kaunti?” Tumawa naman ito, “Alam mo, iyon din ang itatanong ko sa’yo eh. Hulaan ko, ngayon ka pa lang kakain, ‘no?”

“Hahaha! Oo, pero dapat makakain ka rin kahit papaano. Magtatampo na naman si mama sa’yo.” Pagkatapos ng ilang saglit ay nagsalita muli si Paula. “Makakauwi ka ba ngayong gabi? Kanina ka pa nila hinihintay.” Parang nag-aatubili naman ang tono ni Lucia nang siya’y sumagot: “Ah, mukhang aabutin ako ng araw dito, kailangan nila ng extra personnel para sa dami ng pasyenteng naa-admit ngayon, pati na rin sa pag… pag-aasikaso sa mga labi. Paki sabi na lang kina mama.”

“Sige, ate. ‘Wag kang mag-alala, ipagluluto ka namin bukas ng paborito mong ulam. O siya, makakain na nga ako.”

“Salamat, Paula. Matulog ka na nang mas maaga ha!”

“Oo, ate, ingat ka lagi.”

Doon na ibinaba ni Lucia ang kanyang telepono at bago siya tumungo kung saan dagsa ang mga pasyente, tahimik muna siyang nagdasal at inayos ang kanyang PPE.

Kaya ko ‘to.

At mula alas-diyes ng gabi hanggang alas-singko ng umaga, hindi nakapagpahinga ang kanyang paa kahit isang segundo. Pabalik-balik siya sa Emergency Room, sa mga ward, at sa iba-iba pang lugar sa ospital na magkabilang-dulo. Tulad ng kanyang iba pang mga shift, marami siyang nakikita at nakikilalang mga pamilya, lahat ay mukhang malungkot o pagod, kagaya niya. Kung hindi pagod ang kanyang kahinaan, ito ang mga nakikita niyang mukha na humahagulgol, walang malay, o wala nang buhay.

Pagsapit ng kaunting araw ay napaupo siya sa sahig kasama ng iba niyang mga katrabaho, hingal-na-hingal at nais lamang maidlip ng ilang saglit bago kumayod muli. Sa pasilyong makulimlim, nagbigay si Lucia ng tahimik na pasasalamat sa lahat ng kanyang kapwa front liners, para sa pagsasakripisyo sa bayan. Sa kanyang huling oras sa hospital bago makauwi, nagpahinga siya nang sandali, isang karapat-dapat na gantimpala sa kanyang serbisyo.

“Ma, Pa, Paula, Nandito na’ko!” Agad naman siyang naglinis ng katawan. Nakatulog siya nang ilang oras dahil sa sobrang pagod at ginising lamang ng kanyang kapatid para kumain na silang lahat.

Sa taas pa lamang ng hagdan, amoy na amoy na ang masarap na ulam na nakahanda na sa mesa. “Wow, may nakakalimutan ba akong okasyon ngayon? Pati ang nilagang baka, niluto niyo pa.”

“Siyempre, paborito mo iyan, e! Gusto ko lang naman ipagluto ang aking masisipag na mga anak,” ang sagot ng kanyang ina. Nakaupo na silang lahat sa mesa, nagdasal nang taimtim, at kumain na–sa wakas.

Habang kumakain, napatingin si Lucia sa kanyang pamilya. Ito’y pinagmasdan niya at napangiti siya. “Kumusta naman pag-aaral mo, Paula?” tanong niya sa kapatid niya. “Ito naman ate, parang paulit-ulit lang. Nakakapagod na. Pero oo nga pala, grabe pala yung isa sa mga kaibigan ko ate, si Armin.” sumimangot si Paula habang nagsasalita.

“Oh, ano naman ang mayroon sa kanya? Kumusta na nga pala siya? Grabe na yung apekto ng pandemya ngayon kaya nag-aalala ako.” wika ni Lucia.

“Maayos naman ate. Kaso nung nag-zoom kami chat siya ng chat sa amin na hindi talaga siya maka-connect. Napilitan rin siyang gastusin yung mga ipon niya para lang makapag-load. Grabe talaga ate. Isa pa naman siya sa mga top achievers namin, mabuti siyang kamag-aral, masipag pa, kaso dahil na rin sa kalagayan nila’y parang mukhang mahihirapan na talaga sila ngayon sa mga ganap ngayon. Dagdag pa kamo sa problema yung istrikto naming teacher.” Malungkot na isinambit ni Paula.

Habang kumakain ay saglit na napatingala si Paula sa hapag-kainan, sabay sabing, “Grabe na talaga ngayon ate. Ang hirap talaga. Nakakalungkot ding isipin na maraming tao rin ang walang access sa ganitong sistema. Bukod sa kalusugan, parang kabuhayan rin ang kailangan mong alalahanin. Nakakalungkot talaga lalo na alam mong mag-aadjust talaga tayo sa new normal kaysa sa back to normal. Hays… Sana matapos na talaga to.”

“Alam mo, proud ako sayo na kahit nahihirapan ka na tinutuloy mo pa rin ang pag-aaral. Nakakatulong ka kaya sa ibang tao kahit nasa bahay ka lang. Malaking tulong na sa amin yan, lalo na sa mga front liner na katulad ko”. Lumiwanag ang mukha ni Paula at naintindihan niya na ang mga paghihirap niya’y hindi lang para sa kinabukasan niya ngunit para sa iba rin.

“Ikaw ba ate? Hindi ka ba nahihirapan sa trabaho? Paano mo nakakaya yun?” tanong ni Paula habang ngumunguya. Tumawa muna si Lucia bago sagutin ang kapatid dahil puno ang bibig nito habang nagtatanong.

“Siyempre nahihirapan pero dahil alam kong makakatulong ako sa ibang tao, tuloy pa rin ang laban. Lalo akong ginaganahan pag naaalala ko ang mga uuwian ko rito sa bahay.” malambing na sinabi ni Lucia.

Tahimik na kumain ngunit puno ng saya ang puso ng pamilya.

Biglang lumakas ang dinig nila sa telebisyon: “Nagbabagang balita: mahigit dalawang daang positibong kaso ng COVID-19 ang iniulat ngayong--”

At iyon ang naghila sa kanila sa realidad: araw-araw, marami pa ring tao ang nababawian ng buhay dahil sa pandemya. Marami pa ring taong hindi nakakatanggap ng pangunahing pangangailangan sa isang mapanganib na panahon.

Gayunpaman, sa presensya ng pagmamahal at pagmamalasakit, sa pagiging mapag-unawa, at sa pagtulong sa anomang paraang makakaya, lahat sila'y magkakaroon ng pag-asa’t pagkakaisa.

Kakayanin namin ito.

Cuadra, Myckaella Janelle

Buniel, Lino Vincent

Bismar, Renee Joy

#covidー19 #maikling kuwento #online class

13 notes · View notes

ano-po · 4 years

Text

Sa Baguio

Seminar sa Baguio. Inn na hindi bago. Dinagdagan pa ng murang upa at malamig na gabi.

Hindi ako naniniwala sa mga kababalaghan, pero masayang makinig sa mga kwento, at mas masaya kung makakaranas ako ng katatakutan.

Sa aming grupo, tila'y lahat sila ay merong karanasan pagdating sa mga hindi pangkaraniwan. Ako lang ang walang maibahagi, ako lang ang hindi pa napapakitaan, ako lang ang hindi pa kinakausap.

Sabi nila baka wala akong konsensya. Umiling ako. Alam kong hindi ako ang pinaka-mabait na tao sa mundo, pero alam kong hindi ko kayang pumatay (pwera nalang nung ---)

Sabi nila baka takot sila sa'kin. Ang mga taga-ibang mundo? Eh, ako nga itong dapat matakot. Dagdag nila na masyado daw maliwanag ang presensya ko. Parati daw akong masaya, pero magaling akong mag-kimkim.

Sabi nila baka masyado akong skeptiko. Hindi naman sa hindi ako naniniwala, alam kong lang kung saan sila galing, ano ang komposisyon nila, at kung paano sila sirain.

Bakit ayaw nilang magpakita?

Pero nung gabing 'yon, sa Baguio, isa sa pinaka nakatatakot na syudad sa bansa, tumuloy kami sa isang Inn na may kasaysayan ng kababalaghan.

Sa takot, wala sa mga kasama ko ang nais humiga malapit sa hallway. O sige, sabi ko. Ako nalang, para matulog na tayo.

Mga alas tres ng madaling araw, nagising ako sa mga bulong. Dahan-dahan kong inalis ang kumot sa aking muka.

Sa dulo ng kwarto, nakita ko ang grupo ng mga nilalang na nakatingin sa aking tabi. Takot. Nanginginig. Bumubulong. Umiilig.

"Bakit?" Tanong ko. Patuloy sa pagtulala ang aking mga kasama mula sa dulo ng kwarto. Tumingin ako sa tinitignan nila. Ang bagay na nasa tabi ko? Ay sus, pintuan lang pala. Walang tao. Walang maligno. Bathala sa langit, naputol lang ang tulog ko.

Kinaumagahan, tsaka lang umandar ang utak ko. Ba't sila nan'don? Na parang mga hibang? Magkakadikit na bumubulong?

"May pumasok." Sabi ng isa.

"kinulbit niya ako." sunod ng isa.

"Binagsak niya ang pinto. Lahat kami nagising, maliban sa'yo."

"At nung nagising ako?" Tanong ko.

"Umalis na siya bago ka pa man magising."

Ganon ba?

Magaling.

Nung may dumating, ako lang ang hindi gising?

Nung may nagpakita,

Buong grupo mulat ang mata,

Maliban sa isa?

Amputa.

<<<aka that time my team thought I was a psychopath>>>

#if my life was in a scary movie - I be that extra who can't see shit #i get to live at least #why can't they show themselves to me?#my friends say I'm lucky #tagalog #true story #language #filipino #scary story #kababalaghan #scary story in june? it's more likely than you think #every month is October if you deny 2020 hard enough

23 notes · View notes

goalhofer · 4 years

Text

2020-21 University Of North Dakota Fighting Hawks Roster

Wingers

#9 Brendan Budy (Langley, British Columbia)

#11 Griffin Ness (Wayzata, Minnesota)

#13 Carson Albrecht (Martensville, Saskatchewan)

#14 Jasper Weatherby (Ashland, Oregon)

#16 Grant Mismash (Edina, Minnesota)

#17 Riese Gaber (Gilbert Plains, Manitoba)

#18 Colin Adams (Brighton, Michigan)

#27 Louis Jamernik (Calgary, Alberta)

#28 Judd Caulfield (Grand Forks, North Dakota)

Centers

#8 Harrison Blaisdell (Regina, Saskatchewan)

#10 Gavin Hain (Grand Rapids, Minnesota)

#19 Mark Senden (Wayzata, Minnesota) A

#21 Jackson Keane (Winnipeg, Manitoba)

#22 Shane Pinto (Hempstead, New York)

#29 Jordan Kawaguchi (Abbotsford, British Columbia) C

Defensemen

#2 Gabe Bast (Red Deer, Alberta)

#3 Matt Kiersted (Elk River, Minnesota) A

#4 Cooper Moore (Greenwich, Connecticut)

#15 Ethan Frisch (Moorhead, Minnesota)

#20 Josh Rieger (Regina, Saskatchewan)

#24 Jacob Bernard-Docker (Canmore, Alberta) A

#25 Tyler Kleven (Fargo, North Dakota)

#26 Jake Sanderson (Dublin, Ohio)

Goalies

#1 Peter Thome (Minneapolis, Minnesota)

#31 Adam Scheel (Lakewood, Ohio)

#33 Harrison Feeney (Springfield Township, Pennsylvania)

#Sports #Hockey #Hockey Goalies #North Dakota #Minnesota #Canada #Alberta #Saskatchewan #British Columbia #Oregon #Manitoba #Michigan #New York #Ohio #Pennsylvania

1 note · View note

inkmadeoftears · 4 years

Text

una,

sige, pag usapan natin ang iyong mga mata. mga mata na sa tuwing iigsi ang distansya sa pagitan nating dalawa ay una kong tinitignan. sa unang paglapit sa paglabas mo ng pintuan at naroon ako at ikaw tatlong hakbang ang layo ng namamagitan sating dalawa at marami akong pwedeng tignan; marami akong tinignan, ang kutis mong di nalalayo sa katamtaman, mga binti mo na tila bibigay, eh yung iyong bewang, na kahit pa sa maluwag na kasuotan ay nangingibabaw ang hugis na simula’t simula pa lamang ay itinatanggi. marami akong tinignan, Mahal, pero sa iyong mata ko lahat nakita.

pangalawa,

ang magkakahalong pagod, takot, kaginhawaan at tuwa. na para bang nag hahanap ng tamang reaksyon na dapat mong ipakita mula sa halos lumabas mong mga ngiti o sa pag aalala sa iyong mga tingin pati na rin sa pag hinga mo nang malalim, alam ko, alam kong hinihintay mo rin ako. ang hindi mo lang alam na kasabay ng lahat ng mga bagay na ito ay ang sarili kong buntong-hininga saba’y sabing sulit ang lahat ng to. sulit lahat.

pangatlo,

lahat ng mga gabing halos di makatulog; di mag kandatuto sa pag aalala na anumang oras ay pwdeng bumukas ang pinto at may mangyari na hindi maganda. lahat ng mga luha na itinapon, lahat ng tubig na inilabas ng aking mga mata sa tuwing bigla ka na lang mawawala sa takot na may nangyari nang masama. lahat ng pag susumamo, lahat ng hindi pag bitiw sayo, at lahat ng pag kapit mo sa akin, lahat. sulit ang lahat.

pang-apat

at pansamantalang lumiwanag ang iyong mga mata; masaya. at gusto ko sana na panatalihin kang masaya ngunit hindi ko rin alam kung anong nangyari, unti unting dumilim, dahan-dahang lumamlam ang iyong mga tingin. h’wag mo sanang masamain sapagka’t alam kong ang pinakamaliwanag na bituin; ang araw sa gabi ay dumidilim din na sa kabila ng laki, at lahat ng mga bagay na hindi kapani-paniwala na kayang tinataglay, sa gabi, ang araw ay napupundi rin.

pang-lima

at ngayon, ako ay nasa pagitan ng iyong takip silim at bukang-liwayway na bagaman gabi, at lahat ng bagay ay madilim ay ibinibigay mo sakin ang mga tala bilang piraso ng mga ilaw na mag papaliwanag ng mga gabi na ikaw ay pagod din. siguro nga totoo na sa ating dalawa ay ikaw ang parehong araw, buwan at mga bituin. dahil kahit saan mo tignan, kahit saan ka tumingin ay di mo ako nakita na nag niningning. para sayo at para sa atin.

pang-anim

kaya sige, pag usapan natin ang iyong mga mata, Mahal, dahil gustong-gusto kitang tignan. dahil dyaan, ay pinakikita mong lahat. mula sa pag laki dahil sa inis, o sa pag taas ng kilay sa di pag sang-ayon, sa pag liit tuwing ngingiti or sa pag ningning sa sa tuwing masaya. naaalala ko pa, nung huli kang tumingin sakin ng may ningning sayong mga mata, hawak ko ay gitara kasabay ng pag-awit mo ng di mo maabot na mataas na kanta.

pang-pito

kaya araw, pakiusap, sumilay ka. At sa wakas ay dumaloy ang luha, IMT.

#inkmadeoftears #tagalog #t #love #mahal #personal #prose #prosa #storysofar #kiraraaaaaa

10 notes · View notes

jaarapoc · 4 years

Text

Title: Commencement Exercises

Scene 1: Bar

Packed with drinking and smoking college students. Nakaupo si Anton (20) sa isang sulok habang nagyoyosi at nag-iinom.

*Tumingin sa relo* 6:49 pm.

Bumukas ang pinto ng bar. Pumasok si Grace (20). Nagmamasid. Nakita niya si Anton.

Grace: Hoy, nagyoyosi ka na naman! Kaya ang pangit ng ngipin mo e.

Anton: *Nagulat* *Tumingin sa relo* Grabe, hindi ka talaga nalelate no?

Grace: Ako pa ba? Igagaya mo pa ako sayo! Ikaw lang naman tong mahilig magpahintay. *Laughs*

Anton: *Smiles awkwardly* Pwede pa bang magsorry?

Grace: Arte mo! Tara baba tayo, ang usok dito eh.

Anton: Bakit? Ayaw mo uminom? Baka last chance na natin to. *tumawa*

Grace: Tanga ka. Paano tayo mag-uusap dito. Ang ingay kaya.

Tumayo si Anton. Lumabas sila ng bar ni Grace. There is an awkward tension between the two.

Habang bumababa ng hagdan.

Anton: So san tayo?

Grace: Ano bang gusto mo?

Anton: Alam mo naman kung ano ang gusto ko. *smiles*

Grace: Gago! *Laugh* Aahh, alam ko na. Magkape nalang tayo.

Anton: Kape talaga? Gabi na ah.

Grace: Bakit? Gusto mo na ba matulog? E di mag warm milk ka. *Tumawa*

Anton: Ok fine. Sige na, magkape na tayo.

Scene 2: Coffee Shop

Pumasok sila sa coffee shop.

Grace: Ano gusto mo? Sagot ko na.

Anton: Bakit paulit-ulit yang tanong mo. *Laughs*

Grace: Gago! Sige ka, warm milk nga oorderin ko sayo. *Smiles*

Anton: Ikaw na bahala, kung ano nalang oorderin mo, yun na rin sakin. Hintayin kita dito.

Grace: Tama yan, ikaw naman ngayon ang maghintay. *Laughs*

Umupo si Anton sa bakanteng table na malapit sa pintuan. Tumingin uli sa relo. 7:01 pm.

Pagkatapos umorder, lumapit si Grace sa inuupuan ni Anton. Umupo siya sa bakanteng upuan sa harap ni Anton.

Grace: So... kumusta ka na?

Anton: Grabe siya o, ano ako? Bagong uwing OFW. *Laughs*

Grace: Oo, yung mukhang napasarap na sa buhay ng Saudi tapos nakalimot na may kelangan siyang balikan sa Pilipinas. *Laugh*

Anton: *Smiles awkwardly* Oo na. Ako na ang masama. *Awkward laugh*

Grace: So paano ba natin to sisimulan ng hindi awkward. *Laugh*

Anton: Bakit naman kasi kelangan maging awkward nito? Pede naman tayo mag-usap lang e.

Grace: Ano bang gusto mo pag-usapan? Ghost stories? *Laughs*

Anton: Oo, yung life story ni casper, the friendly ghost. *Laugh*

Grace: Pede naman, based ata yun sa life story mo e. *Laugh*

Anton: *Smiles* Namiss ko to.

Grace: *Natigilan* Yung ano? Yung pang-aasar ko?

Anton: Ito, yung tayo.

Grace: Anong tayo? Hindi naman naging tayo no. *Laughs*

Anton: Hay. Seryoso kasi ako.

Grace: Bakit? Feeling mo ba naging tayo?

Anton: *smiles* Hindi ko ba pwedeng mamiss yung mga panahon na nag-uusap lang tayo ng random stuff?

Grace: At kaninong kasalanan kung bakit natigil yun? *Laugh*

Dumating ang order nila.

Anton: *Kinuha ang order* Thank you, ate. Oo na. Kasalanan ko na.

Grace: Good. *Smiles*

Anton: Kumusta kayo?

Grace: Ok naman kami. Masaya. Inggit ka? *Laugh*

Anton: *Smiles awkwardly* Good to know. At least alam kong masaya ka na.

Grace: Drama mo! Mukha ka rin namang masaya e. So quits lang.

Anton: *sips coffee*

Grace: Ano balak mo after grad?

Anton: Di ko pa alam e. Pero nagpasa na ako ng resume. Siguro mag RA (Research Assistant) or Corpo (Corporate) ako. Ikaw?

Grace: Di ko pa rin alam e. I always wanted to do fashion, pero ayun, eto na yung natapos nating degree program e. So bahala na si batman.

Anton: *Sips coffee* Buti, pumayag si Al dito.

Grace: Bakit naman hindi? Friends din naman kayo. At tsaka, wala ka namang masamang balak sa akin di ba? *Laughs*

Anton: Nakakarami ka na ah! *Laughs*

Grace: *Laughs* Wag kang mapikon ah. Namiss lang kita asarin.

*Anton suddenly stares to his coffee*

Anton: Grace, sorry ah.

Grace: Hay, nakailang sorry ka na. Sige ka, baka magbago isip ko. *Laughs* Di ba sabi ko nga sayo, ok na nga tayo, wala na yun.

Anton: Thank you. Ang dami ko gusto sabihin, pero parang hindi ko alam paano sisimulan.

Grace: Anton, maganda siguro. I-enjoy nalang natin tong moment na to. After grad, baka hindi na natin to magawa. Baka kasi di ka na mamansin pag naging big time ka na. May history ka pa naman. *Laughs*

Anton: *covers ears* lalalala! Pwede bang mag move on na tayo sa kasalanan ko sayo? *looks Grace directly into her eyes then smiles*

Grace: Wag ka mag-alala. Naka move on na naman ako. Galing mong trainor eh *Laughs*

Anton: Bakit? Kung tinuloy ko ba, magiging tayo?

Grace: *sips coffee* Alam mo. Irrelevant na yang question mo.

Anton: Bakit naman?

Grace: E kasi, kung sagutin ko man yan. Hindi na naman magiging tayo.

Anton: *awkward silence* Ok, point taken. Pero, Grace, siya naman talaga ang gusto mo, di ba?

Grace: Aba, at paano mo naman nalaman yan? Zenaida Zeva, ikaw ba yan? *Laughs*

Anton: Ang tanga ko no?

Grace: Buti alam mo. Hirap kaya maghintay. *Laughs*

Anton: So naghihintay ka pala?

Grace: Ano sa tingin mo? *Looks directly to Anton's eyes*

Anton: *nods slowly*

Grace: Naghintay ako no! Pero napagod ako. Kasi parang hindi ko naman alam kung may hinihintay nga ba ako. *Laughs*

Anton: Galit ka pa sakin?

Grace: Bakit naman ako magagalit? Desisyon ko ang maghintay. Hindi mo naman ako pinilit gawin yon no. Kaso napagod lang talaga ako. Kaya sorry rin ha?

Anton: Ano ka ba? Ako yung gago, so hindi valid ang sorry mo.

Grace: Bakit? Nasaktan ka rin naman di ba?

Anton: Oo naman. Sobra. Pero hindi mo kasalanan na naging tanga ako. *smiles awkwardly*

Grace. Alam mo, grabe ka sa sarili mo.

*Both of them sips coffee*

Grace: Pero alam mo Anton. I realized na ok na rin ang nangyari. Kasi eventually, naging ok tayo. Yung ganito. Nag-uusap. Nagkukulitan. Nagbibiruan. Kase, nung bigla kang nawala. Iniisip ko kung anong mangyayari sa atin. At least ngayon, alam kong nandiyan ka, nandito ako, magkaibigan tayo. So... para sa akin... ok na to. Ok na tayo.

Anton: *Sips coffee* Salamat ha.

*Eye to eye contact then Grace decided to look away followed by a short awkard silence*

Anton: Pero Grace. Gusto ko lang sabihin na nawala man ako noon, hindi naman nawala sa isip ko yung thought na paano kung naging tayo. Siguro naduwag lang talaga ako. Nalito. Pero, wala naman talagang nagbago. Hanggang ngayon, ikaw pa rin yung taong gusto kong makasama sa pagtanda ko. Pero wala e. Sinayang ko yung pagkakataon ko.

Grace: *Smiles then grabs Anton's hand* Maniwala ka sa akin. Ok na tayo. Ok na ok na tayo.

Anton: *Smiles back* Basta, pag iniwan ka niya, itext mo ko ha?! *Laughs*

Grace: Gago. Ayoko na uli ma Seen zoned no?! *Laughs*

Anton: *Checks watch* O siya, ihatid na kita kay Al. Sabi ko sa kanya 30 mins lang. Baka malate ka. Mag away na naman kami. *Laughs*

Grace: Alam mo. Tama ka. Nakakamiss nga to.

Grace stands up.

Grace: Ano? tara na?!

Anton offered an awkward hug but Grace just decided to offer her hand for a friendly handshake.

They left the coffee shop.

Scene 3: Anton's dorm.

Anton is currently on his bed. Trying to sleep. He decided to grab his Phone. Time check. 10:57pm

Typing...

"Ang tanga ko, pero ang mahalaga alam kong masaya ka na ngayon. Salamat uli sa gabing to, Grace."

Sent.

Seen at 11:06 pm.

4:32 am. Anton decided to hide his phone under his pillow. He closed his eyes. His heart is pounding while he cries himself to sleep.

The end.

#thoughts and hugot #short fiction

1 note · View note

mahiwagaaaaa · 4 years

Text

Nag usap kami ng kapatid ko, bigla nalang siya nagtanong sakin. “Ano problema?” out of nowhere tinanong niya ako ng ganon, biglang tumahimik yung mundo ko. Bigla nalang ako umiyak. Kakatapos ko lang umiyak non kasi bigla siya pumasok ng kwarto kaya inayos ko sarili ko at hindi ko pinahalata na umiiyak ako. Ilang araw na akong ganon pero hindi ako nagsishare ng problema sa kanila lalo na about love life ko. nahihiya na ako kasi ilang beses na nila akong nakitang nasira at umiyak, ilang breakdown ko pa ba kailangan nila paulit ulit makita. alam ko pagod narin sila sa akin. Halos mag aapat na taon na akong ganito, pagod narin siguro sila at ayaw na makisali pa. hindi rin naman ako nakikinig at sa huli ako parin nagdedesisyon. Alam kong napapansin nilang ilang linggo na akong may problema at alam ko rin na ramdam nilang ayaw ko magshare kaya hindi narin sila nagtatanong, kahit naman sabihin ko hindi ko pinapahata sa kanila eh halata namang may problema ako, bukod sa every morning nalang namamaga mata ko sa kakaiyak ko sa gabi eh hindi ako kumakain ng maayos, pumayat ako lalo.

“Ano nanaman ba nangyari sayo/sainyo?” inulit yung yung tanong. tinignan niya ako. mas lalo ako naiyak. parang sasabog puso ko. Gusto ko e share lahat lahat para mabawasan bigat ng nararamdaman ko kaso hindi ko alam saan magsisimula.

“Wala naman, wala na kami.” sabi ko. “Nanaman? ano ba pinag awayan nyo” sabi niya.

At doon na ako nagkukwento. Sinabi ko lahat lahat. ngayon lang siya nagtanong ng ganito sakin, ngayon lang din ako nagkwento ng ganito. yung lahat lahat wala ng halong may pinagtatakpan.

Lahat naman talaga, kahit anong away sa apat na taon doon ang bagsak namin. Sa nangyari nong gabing yun. Doon palang wala na. Dapat tinapos na namin.

Nagulat siya na bakit hanggang ngayon eh hindi parin kami tapos sa issue na yon o pangyayari na yun. Nasabi ko rin na may kasalanan din naman talaga ako at sinisisi ko rin sarili ko bakit nagkaganito yung pagsasama namin sa mahigit apat na taon.

“Akala ko nangbabae, kasi nag message siya sakin may nagawa daw siya malaking kasalanan sayo kaya hindi na ako nagreply. kaya hindi narin kami nagtanong sayo kasi baka ayaw mo pag usapan.”

“Bakit hanggang ngayon yan parin pinag aawayan nyo bakit binabalik nyo na yung tapos na, hindi niya ba alam na masakit para sayo yung nangyari na yun? kaya nga kahit ako never ako nag open sayo non, hindi na kita tinanong, kasi kahit ako ayaw ko na yun pag usapan nagagalit ako kapag naalala ko yung pangyayari na yun.”

Natigilan ako. Matagal narin nasa isip ko bakit wala man lang nagtatanong sakin about sa pangyayari na yun, bakit parang pinalipas lang ng lahat. Kahit ako gusto ko na yun kalimutan kung pwede wala nalang ganon nangyari, nasira buhay ko dahil doon, napaka unfair kasi wala akong maalala.

“Alam kong wala kang maalala, kaya ayaw nalang kita tanungin. Galit na galit ako sa kanya non, alam niya yun! Sinigawan ko siya at pinalabas, Umiiyak ka. Iyak ka ng iyak. Binihisan kita. Tumatawag siya non, sinabi ko sa kanya iyak ka ng iyak, may nangyari, sabi niya pupunta siya nagulat ako dumating talaga siya same day. Panatag ako. Hanga ako. To the rescue siya, pwede naman wag ka na puntahan kung ayaw niya na kung galit siya.”

Umiyak na ako. “Alam niya? So alam niya? Ano ba sinabi mo nong tumawag ka?”

“Sinabi ko na naglock kayo ng pinto, Tawa pa kayo ng tawa non, hindi ko na pinansin kasi lagi naman kayo nagkukulitan non at mga lasing kayo, pero nong narinig ko na bigla ka na umiiyak dun na ako pumasok, nakita kita iyak ng iyak, sinigawan ko siya, ang sabi ko ano ginawa mo? hindi siya nagsalita. Umiiyak ka sinisipa mo siya, sinigawan ko siyang umalis na, Hindi siya tumingin sakin doon ako nagulat, hindi siya nagsalita, umalis siya kaagad dun palang alam ko na may ginawa siya di maganda sayo, binalikan kita sabi mo tawagan ko siya, pero iyak ka ng iyak. binihisan kita. anong nangyari? umiiyak ka lang. Hindi ako makapaniwala ginawa niya sayo yon. Alam kong ni rape ka, pero hindi mo masabi kahit ako hanggang ngayon ayoko banggitin sayo yung rape kasi alam ko ayaw mo na pag usapan yun. Guilty siya kasi hindi na siya nagpakita ulit o nanghingi ng sorry man lang alam niya sobrang mali ginawa niya bakit ikaw pa ang nahihirapan hanggang ngayon? Akala ko kaya ka pinuntahan same day kasi para e comfort ka, tinggap ka. Panatag ako. Akala ko sinalo niya mga takot at galit mo sa nangyari. May nasandalan ka sa traumatic na pangyayaring yun”

Sana nga. Sana. ☹️ Kaso hindi eh.

Rape? Hindi naman siya naniniwala. Never niya naman tinaggap na rape yun. hindi ko man sinabi mismo o bago ko lang masabi nong last away namin. Wala ako maalala. Yun pa nga lang hindi niya na kayang paniwalaan. Nagulat akong alam niya pala nangyari nong gabing yon. Alam niya, pero bakit inisip niya parin na nag cheat ako? Na kasalanan ko? Bakit kailangan ko pagsisihan yung nangyari sakin, bakit kailangan pagdusahan ko yun kahit ako naman talaga yung biktima. Kaya pala may mali, Kaya pala sobrang sakit. Kahit masakit na tanggapin nalang sa sarili kong cheater ako sa paningin niya, Nagkasala ako sa paningin niya, Nasaktan ko siya, magkatrauma, Depression siya, dahil SAKIN. dahil sa NANGYARI. sa nangyaring ako naman talaga ang biktima. Siguro ito ang dahilan bakit hindi matapos yung problema na yon kasi umpisa palang may mali na, mali na tinanggap ko nalang na ako ang may kasalanan, ako ang problema, mali na isisi lahat sa sarili ko. Sobrang baba ng tingin ko sa sarili ko.

Sabi ko pa, kung may magagawa man siya na di ko kayang pagtawarin eh yung mag cheat siya. Oo, hiyang hiya ako sabihin yun pero yun ang totoo, Kasi alam ko sa sarili kong never ako mag cheat sa taong mahal ko. Kapag in a relationship ako hinding hindi ako gagawa ng bagay na ikakasira ng relasyon, kaya malakas loob ko magsabi ng ganon, Coming from me noh? Na ang tingin niya e nagcheat. Dahilan bakit wala na siya tiwala, kaya may lamat na relasyon namin simula non.

#kwento

1 note · View note