#en dan denk ik: eh nooit

[wilgentak]

is mijn zelfregulerend vermogen insane of ben ik avoidant / giftig zelfstandig

[kladblok]

De heer in questie (kort verhaal, fragment)

De heer in questie verliet de schaduw van het poortgebouw en liep, de kiezels tellend, over het grindpad naar de formele tuin. Daar, in jacquet maar met schort voor, knipte de butler de lage buxushaagjes rond de grasperken, wat, gezien de toestand, wel de minste prioriteit had. Het moest nu bijna vijf uur zijn.

Vanochtend was de man op hem toegestapt, tamelijk bruusk en met een wankele stapel ontbijtborden voor zijn vest, en had met trillende stem gezegd: ‘Het is genoeg. Ik neem ontslag.’ Hij had de borden op het dressoir gekwakt en zijn rug gerecht. ‘Ik zal vandaag de buxus afmaken. Met een handschaar, niet elektrisch. Decorum dient gehandhaafd. Mijnheer!’ Zonder een reactie af te wachten, was hij driftig naar buiten gebeend.

De heer in questie had ook niets weten te zeggen. Als zo vaak in dit soort situaties luisterde hij wel, maar begreep hij niet – niet snel genoeg om het juiste te zeggen, in elk geval. Dus dan zweeg hij maar; en dan zonk hij weg in het misverstand, en dan werd het ruzie: dat was de ‘questie’. Maar nu moest hij een antwoord geven. Hij voelde zich leeg, en plotseling doodmoe; hoe graag was hij hier, naast het pad, even gaan liggen, de ogen dicht. Wat maakte de modder uit.

Een butler zou geen aanleiding tot zorgen moeten zijn, maar de heer in questie zat, sinds hij het landgoed geërfd had, behoorlijk met hem in zijn maag. De man was buitengewoon vormelijk, en dat zijn oorspronkelijke takenpakket – uit geldgebrek – door de jaren heen was aangevuld met die van kok, tuinier en veredeld klusjesman leidde tot voortdurend geruzie over, onder andere, het juiste gereedschap voor de juiste gelegenheid. Decorum est pro patria mori, glimlachte de heer in questie even. Had hij meer begrip moeten tonen? Hoe dan ook, wat vannacht was gebeurd kon hij de butler niet aanrekenen, en dat ging hij hem nu vertellen. Voor wat het waard was. De butler leek plots driftiger te knippen – had hij de naderende voetstappen gehoord? Nu, vooruit met de geit.

De heer in questie kuchte, en zei tegen de rug van de butler: ‘Ik heb met mijn nicht gesproken. Ik wil dat je weet dat ik het niet erg vind dat je vannacht niet mee wilde helpen. Het was niet je taak. Uit gewoonte trok ik aan het schellekoord, en ik ben onterecht boos geworden toen je niet kwam. Dat spijt me.’

De man rees van tussen de haagjes op en draaide zich om. ‘Uw excuses zijn aanvaard. En laat ik zeggen: ik was obstinaat. Dat is onbetamelijk, dat spijt mij, van mijn kant. Maar mijn ontslag staat. Ik ben butler, geen campingbeheerder. Ik bestier een adellijk huishouden, geen opvangpunt voor verregende pubers. Het zal mij niet moeilijk vallen een huis te vinden waar ze mij wél kunnen waarderen.’

‘Nee, nee, dat denk ik ook niet, zeker. Je hebt groot gelijk. En het is misschien maar beter zo. Nogmaals, het spijt me.’ Hij dacht even na. ‘Ronduit gezegd, ik denk niet dat ik ooit een goede werkgever voor je zou kunnen zijn. Ik begrijp mensen nooit goed. Bij mij wordt het altijd ruzie.’

De butler trok zijn wenkbrauwen lichtjes op, liet ze snel weer zakken en zei: ‘Wellicht bent u nu wat hard voor uzelf, en als u mij toestaat...’ Hij aarzelde even en keek de heer in questie vragend aan.

‘...Hè? Eh, ja, natuurlijk...’

‘U vraagt mij soms dingen te doen die niet bij mijn professie horen. Uw oom zaliger…’

‘…Natuurlijk, mijn oom, weet je, ik heb gewoon niet het hart van mijn oom, dat vergeet ik zo vaak in de hurrieburrie. Ik moet eerder vragen hoe het met je gaat, met je familie, dat soort dingen...’

De butler kneep zijn lippen even samen en zei toen: ‘Dat ligt, met permissie, niet direct in uw aard. Ik...’

‘O ja. Nee… Gelukkig, ik moet er eigenlijk ook niet aan denken, al die familiegeschiedenissen...’ Hij keek de butler hoopvol aan, maar deze lachte niet.

‘…Waar ik op doel: festivals en campings… vindt u ook niet, na vannacht, dat dat een slecht idee was? Vroeger hadden we zoiets niet nodig.’

De heer in questie dacht lang na over een antwoord, en zei toen: ‘Als je achterom kijkt, zie je stof. Het landgoed verdient een nieuwe toekomst.’ Hij keek naar het smalle pad met de hoge heggen aan weerszijden, die hem, op weg naar het grote huis, in zouden sluiten. ‘Als je een aanbevelingsbrief, of zoiets, nodig hebt, dan regel ik dat, natuurlijk.’ Hij aarzelde even. ‘…En als je de buxus met de handschaar wilt doen, dat is prima… Elektrisch is sneller, daarom zou ik... Maar doe het maar met de hand. Of beter: laat het niet van mij afhangen. Kies zelf maar. Nou ja.’

Hij voelde zich weer moe worden en liep haastig weg. Dat was niet slecht gegaan, al met al. Maar het had niet langer moeten duren.

Hij kwam aan bij het pad en keek op naar het grote huis. Het uit vakwerk opgetrokken gebouw was de laatste jaren een populaire selfie-locatie geworden. Vooral op zonnige dagen, als het contrast tussen de donkere balken en het wit van de gekalkte muren op zijn scherpst was, stonden er vaak toerfietsers vanaf de weg foto’s te maken. Dichterbij konden ze niet komen, bedacht hij tevreden. Zo bleef het zijn geheim, en zijn persoonlijk genot, hoe juist ’s nachts, bij een rondgang in het maanlicht, als het wit blauw geworden was en de balken peilloos zwart, het contrast mysterieuzer scheen en zelfs uitnodigde de klamme overgangen met de vingers te betasten.

De heer in questie schudde zijn hoofd.

[paardkipkoe]

Ecomarxisten

Marxisme en klassenstrijd is niet iets waar ik heel opgewonden van word. Associaties met mensen die het veel beter weten en niet overweg kunnen met andere meningen.

Inmiddels weten we ook wel dat er in de wereld - in ieder geval in Nederland - meer is dan arbeid en kapitaal. Sociologen komen nu op een stuk of 7 lagen, in het soort samenleving dat ik ken. Het precariaat (denk: pakjesbezorgers) is daarvan 15%, zie hier voor de rest: over de Great British Class Survey. Dit is de Engelse versie, maar goed. En hier kun je jezelf indelen: Ik ben Elite.

Dat neemt niet weg dat ik me eerder zorgen maak over klassentegenstellingen dan over identiteitsverschillen. Dat is ook vrij makkelijk voor iemand die oud, wit, man en, eh, elite is. Mensen kijken niet op me neer en doen niet vervelend tegen me, zolang ik niet in de WW zit. Integendeel, toen ik per ongeluk een keer in mijn begrafenispak (kostuum en zwarte das) de bakker binnenliep, werd ik meteen als "u" en "meneer" aangesproken. Ik kan me niet echt voorstellen hoe het is om scheef aangekeken te worden, al was het maar omdat ik Brabants accent zou hebben.

Eat the rich

En ik vind de klimaatstrijd (vervelend woord) ook een soort "klassenstrijd". Eat the rich, want die jagen de meeste CO2 de wereld in, ofwel privé, ofwel omdat ze werken oliemaatschappijen werken of belastingadvieskantoren. Van de week stond er een rant in de NRC van Jeroen van der Veer, ex-eindbaas van Shell, die maar niet begrijpt dat hij niet op feestjes wordt uitgenodigd. Een baan waarvan je nette kleren kunt kopen is niet meteen een nette baan. Eerder andersom.

Maar ik zou het anders aanpakken. Ik vind het verhaal van Postgroei wel aardig (dat is een boek van Paul Schenderling, waarover hij heeft nagedacht met 11 andere economen uit het hele politieke spectrum van PvdD tot VVD. Ik weet dat het spectrum nog verder naar rechts gaat, maar daar denkt mensen niet na of zijn ze fascist. Of lobbyist (BBB).

Schenderling stelt voor om het fiscaal op te lossen. Een vette belasting op spulletjes kopen (consumptie). Dat levert genoeg op om de belasting op arbeid flink te verlagen, zodat de armste - minst rijke - 90% er niet op achteruit gaat. De rijkste 10% (ik ook) gaat erop achteruit en dat is ook precies de bedoeling. En vermogen telt ook mee als rijkdom. Ik weet niet of Schenderling dat zegt, ik weet eigenlijk wel zeker van niet, maar de successierechten mogen van mij naar 100%. Misschien een klein vrijstellinkje voor de aardigheid, maar niemand heeft recht op een financiële voorsprong, omdat ze in een leuke straat geboren is.

Climate justice

Of in een leuk land, maar we hebben het nog even niet over de internationale verdeling van geld. Of misschien ook maar meteen. Wij zijn hier bezig met de uitbreiding van de Sahara richting Zuid-Spanje. We zijn dus Marokkanen aan het vermoorden en Spanjaarden op de vlucht aan het jagen. Alleen laten we die niet binnen, want je komt een andere Europees land niet binnen als je daar geen werk of geld hebt.

Je kan het aanpassen van de belastingen ook wel een klassenstrijd noemen, want ik vrees dat het niet vanzelf zal gaan. Die 10% die daar onder gaat lijden is nogal sterk vertegenwoordigd in het parlement Bovendien is de helft van de mensen conservatief. Die vind het je eigen schuld als je arm of ziek bent. Ik weet niet precies wat daar achter zit, maar ik ben bang dat het cijfer klopt. Gelezen in Don't even think about it, van George Marshall, niet de generaal, die zich na een leven van klimaatactie afvraagt, waarom mensen niet gewoon doen wat goed voor ze is: stoppen met CO2 uitstoten en de natuur verpesten.

Ik denk dat we nooit de parlementaire meerderheden gaan halen die nodig zijn om de wereld voor 8 miljard mensen zo leefbaar te houden als hij nu is (wat niet bepaald leefbaar is).

Maar met het dogma van de klassenstrijd krijg je weinig mensen de straat op, en dat is toch de bedoeling.

[zwevend-als-wolken]

🌊 onrechtstreekse brief 4

hier ben ik weer, omdat ik er weer nood aan heb om te praten over jou, zonder iemand er mee lastig te vallen en ik moet mijn gedachten weer even op een rijtje kunnen zetten. een week lang, hoor ik amper iets van u, eigenlijk gewoonweg niets. ik kan nie me woorden omschrijven hoe lastig ik het heb en hoe slecht ik mij voel. heel mijn omgeving merkt da en nee das helemaal nie voor aandacht, wa ik voel kan ik ni wegsteken, hoe graag ik da ook wil. elke seconde van de dag denk ik aan u, ge zit echt gewoon constant in mijn hoofd. ik zit me duizend vragen en ik denk da ik er nooit de antwoorden op te weten ga komen, omda je mij nooit meer de kans ga geven om te praten. ik denk da je het al lang opgegeven en achter u gelaten hebt, ma iets in mij hoopt en zegt da da nie zo is. als je elk woord meende da je zei tegen mij, dan gaat t denk ik even slecht me u als me mij. ik wil het gevoel nie kwijt da ik had tegenover u, omda je mij zo gelukkig maakte, op een manier dat t nooit iemand is gelukt. al die complimentjes die ik kreeg zorgden ervoor da ik eindelijk wa zelfvertrouwen kreeg. ge zei dingen tegen mij da nog nooit iemand heeft gezegd tegen mij. ik ben volgens u een meisje da je nie veel tegenkomt, ma als da echt zo is, waarom zou je mij dan zo makkelijk kunnen laten gaan en vecht je nie voor mij? de acties die ge nu maakt, spreken al u woorden tegen en das waar ik het meeste hartzeer van eb, het gevoel hebben alsof alles een leugen was. kweet nie of ge da goe beseft. ge zei da je bij mij ging blijven en da je nie snapt da jongens mij eerder al gekwetst hebben, zo kan ik blijven doorgaan van dingen die je zei. da maakte mij 300% zeker da het tussen ons iets ging worden, ma nee na één domme zet van mij verander ge in een harteloos mens tegenover mij en laat ge mij vallen. meende je dan eigenlijk wel wa je allemaal tegen mij zei of hield je mij gewoon aant lijntje en speelde je gewoon ma wa me mijn gevoelens? ge wist op voorhand al hoe moeilijk ik het heb om jongens te vertrouwen en ge ging mij alle tijd en ruimte geven die ik nodig had, ook hier spreek je uzelf weer tegen. ik weet da ik de schuldige ben van onze ruzie en da ik het helemaal verkeerd heb aangepakt, ik moest gezwegen hebben, al mijn twijfels aan de kant gezet ebben en gewoon hebben vertrouwd op u. dan was dit waarschijnlijk nooit gebeurd en ik haat mij zelf zo hard daarvoor, ik kan da nie omschrijven. ik verpest het altijd, ma echt altijd. ik heb u zo hard nodig eh en tis mijn eigen schuld dak u kwijt ben. ik hoop oprecht da je op een dag u koppigheid aan de kant schuift en zie dak echt oprecht me u was en het nooit mijn bedoeling was om u te verliezen, ma k vrees er voor da je nie die persoon bent da da ga doen, omda je nie vergeeft… ik ben de eerste persoon waarvoor ge echt gevoelens kreeg en je gewoon viel voor wie ik ben en da is mijn hoop om u in mijn achterhoofd te houden en altijd respectvol tegenover u te blijven, wan kweet dak een speciaal persoon ben geweest voor u. ik hoop eigenlijk gewoon nog veel te veel da je terugkomt en die hoop zal er nog heel lang zijn. geloof mij ik kan nog uren doorgaan, ma voor vandaag ist genoeg geweest. slaapwel x <3tibo

[zielsvlucht]

De Schaduw Prins

Daar stond Julie dan. In de ontvangkamer van het koninklijke paleis. Op een dik zacht rood tapijt, omsingeld door sierlijke zetels met gouden leuningen waarin ze niet durfde te gaan zitten. Gigantische schilderijen hingen aan de muren, elk van hen duurder dan al het geld dat Julie in haar hele leven zou verdienen. Een bijzonder goed getrainde poedel zat op een gouden kussen in de hoek en staarde haar nieuwsgierig aan. Vlak voor haar was een bezorgde butler zenuwachtig aan het ijsberen.

“Ik kan het niet geloven! Niet geloven!” Mopperde de butler. “De koning en koningin zijn naar het buitenland en de prins doet dit! Dit is ongehoord!”

Julie voelde zich verschrikkelijk ongemakkelijk. Het was haar schuld dat de butler zo overstuur was. Zij had hem een crisis gegeven door hier binnen te wandelen.

“Zomaar bezoek uitnodigen zonder mij te verwittigen. En dan nog een meisje! En dan nog een meisje van zo’n lage stand! Wat een schande!”

“Het spijt me.” Mompelde Julie verlegen. “Ik kan weg gaan…”

“Nee! Geen sprake van!” Gilde de butler. “Als de kroonprins u uitnodigt dan kan ik u niet wegsturen! U zal hier blijven, en exact doen wat de prins van u wilt! Wat dat dan ook moge zijn. O hemeltje! Wie heeft u binnengelaten?”

“Die rosse man met zijn snor.”

De butler zuchtte. “Welke rosse man met zijn snor?! Wie?! Wat was zijn functie?”

Julie hield verlegen haar schouders op.

“Ongelooflijk! Dit hele paleis zou nog uit elkaar vallen zonder mij!”

De butler stopte met ijsberen en bekeek Julie eens van top tot teen.

“Zo kan u de prins niet ontmoeten.” Zei hij.

“Waarom niet?” vroeg Julie.

“De prins is een lid van de koninklijke familie, jij naïef kind!” Zei de butler. “U denkt toch niet dat u met die kledij hier mag rondlopen?!”

“Maar… dit is mijn mooiste jurk.” Zei Julie gekwetst.

“Kan zijn, maar de koninklijke familie is wel wat beter gewend. Ik zal u een andere jurk geven. En schoenen. Misschien een ketting of zo. En iemand moet uw haar… redden. Eén momentje alstublieft, ik moet twaalf verschillende mensen naar hier krijgen om te helpen met uw gelaat in orde te brengen.”

De butler liep tot aan een gouden telefoon die aan de muur hing en begon er nummers in te drukken.

“Oké.” Mompelde Julie. Dit was niet zoals ze zich deze uitstap had voorgesteld.

Dan hoorde ze een tikkend geluid. Een net geklede man kwam de kamer binnen. Hij was ook een butler, want hij droeg dat zelfde uniform. Maar hij droeg ook een zonnebril en tikte over de vloer met een blindenstok.

“Julie?” vroeg de man toen hij binnenkwam.

“Eh… ja?” zei Julie. Ze kende deze man niet.

De man glimlachte en stapte met uitgestrekte hand op haar af.

“Ah! Dat verklaart. Horace heeft u hier verstopt.” Zei hij terwijl hij Julie de hand schudde.

“Artuur, u bent op de hoogte van dit bezoek?” Vroeg de andere butler met een hand op de telefoon.

“Natuurlijk Horace.”

“Dat had ik kunnen weten!” zei Horace, en hij smeet de hoorn terug in de haak. “Dit hebt u gedaan! U hebt de prins geholpen met deze jonge dame uit te nodigen.”

“Maar natuurlijk Horace. Ik ben de persoonlijke butler van de prins. Ik doe alles dat hij vraagt.”

“Alles dat hij vraagt?! U hebt hem aangemoedigd om dit te doen!”

De blinde man hield zijn schouders op. “Misschien een beetje. Maar het initiatief kwam van de prins.”

“Dit is niet goed, Artuur!” zei Horace. “U weet goed genoeg wat voor een gevaar dit is!”

“Wat? Deze charmante jonge dame is een gevaar?” vroeg Artuur geamuseerd, wijzend met zijn stok naar Julie.

“Wat als ze straks praat tegen de journalisten en meer akelige verhalen over de koninklijke familie doorvertelt?!”

“Wel nee. Julie zou niet durven, toch?”

“Eh… Nee dat zou ik niet doen.” Zei Julie snel.

“Is onze arme jonge kroonprins al niet genoeg door het slijk gehaald?” zei de kwade butler melodramatisch. “De kranten beschrijven hem al als één of ander verwrongen monster, dat verstopt moet worden uit schaamte!”

“Kom nu, Horace. U toont weinig vertrouwen in de beslissingen van uw prins.”

“Dat is omdat ik luister naar de strikte wensen van mijn koning! Zijn vader zou nooit willen dat er achter zijn rug één of andere… Julie het paleis binnenkomt!”

“Nou. Dat is te laat nu.” Zei de blinde lachend.

“En het valt u misschien niet op, Artuur, maar deze jonge dame ziet er niet uit! Zo had ze hier nooit mogen binnen komen!”

“Ach de prins is praktisch zo blind als ik. Ik betwijfel ten zeerste dat hij zich er aan zou storen.”

“En al het personeel dan? En wat als de koning en koningin er ooit achterkomen? Zouden zij niet willen dat de prins op zijn minst met een deftige dame afsprak achter hun rug?”

“Hey!” zei Julie boos.

De twee mannen keken haar aan.

“Oh.” Zei Julie. “Niets… Ik ging niets zeggen.” Zei ze dan snel.

“Kom nu Horace. Bent u niet blij dat de prins eens gezelschap heeft?” zei de blinde butler dan.

“Nee.” Zei de andere butler kortaf.

Er was een korte stilte.

“Nu ja. Een beetje.” Gaf de butler dan toe. “Maar Artuur, wat als de koning en koningin er achter komen?! Wat als de pers er achter komt?! Wat als de pers er achter komt en de koning en koningin er zo weet van krijgen! Ik werk hier graag Artuur!”

De blinde man legde plechtig een hand op zijn hart.

“Horace als er ook nog maar iets gebeurt, neem ik de schuld op.” Zei hij.

“Hm.” Knorde Horace.

“Laat het maar gewoon aan mij over.”

“Alsof ik een keuze heb.” Zei Horace.

Hij knikte even naar Julie en verliet dan de kamer.

“Zo.” zei de blinde butler. “Daar zijn we van af. Ik ben Artuur, de persoonlijke butler van de kroonprins. Loopt u eventjes met me mee? Dan breng ik u naar hem toe.”

Julie wandelde verlegen met de blinde butler mee. Door de prachtig versierde gangen, langs de schilderijen van oude plechtige mannen die Julie niet kende.

“Ik wou geen problemen veroorzaken.” mompelde Julie.

“Ach, maakt u zich geen zorgen. Ik heb uw gedicht gelezen. Ik weet dat u hier welkom bent.”

Julie bloosde.

“Vond u het goed?” vroeg ze.

“Natuurlijk! Het is goed. Het heeft de poëziewedstrijd gewonnen of niet soms?”

Julie onderdrukte een trotse glimlach.

“En de prins heeft ook een aantal van je brieven naar hem met mij gedeeld.”

Julie keek verast op. Haar kop werd zo rood als een tomaat. De blinde man moet haar schaamte hebben opgemerkt want hij zei:

“Ach maakt u zich geen zorgen. De prins heeft maar een paar stukjes voorgelezen aan mij. Ik weet dat hij de beste stukjes voor zichzelf hield. Hij las ze opnieuw en opnieuw. Ik heb de prins nog nooit zo gelukkig geweten.”

Julie lachte verlegen.

“Bent u claustrofobisch?” vroeg de butler dan.

“Nee. Waarom?”

“U bent toch op de hoogte van de prins zijn aandoening?”

“Ja. Hij is allergisch voor zonlicht, toch?”

“Niet alleen zonlicht.” Legde de butler uit. “Al het licht. Ook kunstmatig licht. Het is een vreselijke maladie. De prins zijn huid is zo zacht dat elk licht er dwars doorheen brand. Daarom woont hij alleen in de noordelijke vleugel van het paleis. De donkere vleugel. Alle ramen zijn er dichtgebouwd en er brand nooit een lamp, tenzij voor een beperkte tijd in een bepaalde kamer als er een kuisploeg aan het schoonmaken is.”

“Dat klinkt zo eenzaam.” Zei Julie. “Alleen in het donker.”

“Ja.” Zei de butler somber. “Ik denk dat hij daarom uw gedicht zo graag las. Maar hij is nooit echt alleen hoor, Julie. Hij heeft mij en hij is een echte boekenworm. Hij leest constant en zijn bibliotheek is bijzonder indrukwekkend. Al zal u de boeken niet kunnen zien.”

“Hoe leest hij in het donker?” Vroeg Julie zich luidop af.

“De Prins leest uitstekend braille.”

“Mijn brieven waren niet in braille geschreven.” Zei Julie.

“Alle brieven naar de prins worden omgezet naar braille voor hem.”

Julies hoofd werd weer rood van schaamte.

“Iemand heeft al mijn brieven moeten vertalen voor de prins?!” Vroeg Julie gegeneerd.

“Wel nee. Vandaag doet de computer dat. De prins zijn privacy is van hoog belang. Hier zijn we.”

Ze stonden voor een grote versierde dubbele deur. Ironisch genoeg stond er een gouden zon op.

“Het zijn twee deuren - hierna is er nog één – en ze werken als sluizen. Eerst gaat u door de eerste en dan doe ik die dicht. Dan gaat u door de tweede. Alleen zo kan er geen licht binnenkomen. De prins heeft me gevraagd om jullie alleen te laten dus ik vrees dat onze wegen hier scheiden.”

De butler opende de deur voor Julie. “Ziet u de tweede deur?” vroeg hij voor Julie naar binnen stapte.

“Ja.” Zei Julie.

“Onthoudt waar de hendel is want die moet u zelf open doen nadat ik deze deur sluit. Het zal heel donker zijn. U moet alles op de tast doen. Maar ik verzeker u dat het wel went. De duisternis is uw vijand niet en u hoeft niet bang te zijn. Als u echt verdwaalt daarbinnen hoeft maar luid genoeg te roepen en kom ik u verlossen. Maar u zal ook de prins ontmoeten en hij zal ook helpen. Goed?”

Julie knikte en stapte de donkere ruimte binnen.

“Tot straks Julie.” Zei de butler, en hij sloot de deur.

Alles was onmiddellijk pikzwart en stil. Julie zag niets en hoorde alleen haar eigen adem terwijl ze de hendel van de tweede deur zocht. Ze vond het en opende de deur. Niets veranderde. Achter de tweede deur was nog een duistere leegte waarin Julie niets zag. Met haar handen voor zich uitgestrekt stapte ze voorzichtig de volgende kamer in. Maar ze realiseerde zich hoe de kamer waarschijnlijk zo groot was als alle andere kamers in het paleis. Er was geen kans dat ze per ongeluk ergens tegen zou lopen. Ze moest er wel belachelijk uit zien in het licht.

Na een voorzichtige afstand de nieuwe kamer in te stappen, gaf Julie op.

“Prins?!” vroeg ze aan de duisternis. “Bent u hier?”

Achter haar werd de tweede deur gesloten. Julie schrok van het geluid. Ze draaide zich om.

“Ja Julie. Hier ben ik. Bij de deur.” Klonk een zachte stem dan.

“O.” zei Julie.

“Het is even wennen om blind te zijn.” Zei de prins. “Maar je hoeft niet bang te zijn. Ik zal je helpen. Neem mijn hand.”

Een hand reikte uit de duisternis en nam Julies hand vast. Zijn hand was warm en zijn huid was zachter dan zijde.

“Heb je mijn laatste gedicht gelezen dat ik je gestuurd heb?” vroeg de prins.

“Ja!” zei Julie. “Het was prachtig!”

Ze voelde hoe de prins in het donker glimlachte.

“Kom mee. Ik breng je naar mijn bibliotheek. Er is een boek waaruit ik je een stukje wil lezen. Ik hoop dat je het leuk vindt.”

Hand in hand en met luid kloppende harten verdwenen de twee in de duisternis.

[offtoljubljana]

108. Ik heb geen zin om te koken

1/06/2020

En het is alweer juni. Happy pride. Natuurlijk is de situatie minder feestelijk dan voorheen, maar ik luister naar Pride Month. Verder zijn er veel nieuwe vissen in Animal Crossing en eindelijk een event dat interessanter klinkt dan de vorige events. Het is ook Pinksteren, dus ik ging er van uit dat de winkels hier dicht zouden zijn, maar volgens het internet is er geen nationale feestdag op 1 juni. Lang verhaal kort: ik had toch boodschappen kunnen doen. Nu moet ik maar kijken wat ik nog heb.

Niet veel nieuws. De enige update die ik heb is dat ik Danila heb gemaild over een mogelijke deadline voor Transcript of Records, want voor de RU is dat 29 augustus, maar blijkbaar eindigt het academisch jaar op de UoL op 20 september! Ik heb dus echt tijd t/m eind augustus, maar aangezien ik toch nog iets van een zomer wil, ga ik er nog steeds van uit dat ik eind juni/begin juli alles af heb. Het werkstuk over de dood is grotendeels klaar, maar helaas moet ik nog steeds een onderwerp hebben voor het tweede werkstuk.

Om verwarring te voorkomen

RU vakken

Methoden A (shit): openboektentamen op 22 juni - nog niet afgerond

Professionalisering: portfolio ingeleverd, maar moet nog nagekeken worden en nog aangevuld worden voor 23 juni - nog niet afgerond

UoL vakken

GLINT: tentamen gehad en gehaald - afgerond

MC: examen gehad en gehaald, alleen nog een semiotiekverslag inleveren op 15 juni en dat is bijna klaar - nog niet afgerond

B&T: twee werkstukken inleveren op 15 juni of midden augustus, één is bijna af en aan de andere moet ik nog beginnen - nog niet afgerond

Sociologie: twee kritiekstukken en een onderzoek inleveren voor 1 september en fuck fuck fuck ik heb nog niets behalve onderwerpen, maar c’est la vie - nog niet afgerond

Dus van de 6 vakken heb ik er maar 1 afgerond. Aangezien dat het enige vak is van de Faculty of Arts, staat het punt al in VIS en kan ik Valentina al vragen om een Transcript of Records te maken en dat doe ik deze week dus. De andere punten komen in My FDV. Geweldig, deze gedecentraliseerde universiteit.

Eh. Dat is het voor nu. Alsnog, niet veel te zeggen. Misschien ga ik een Boni in de stad halen.

--

EDIT: Nou, kut. Deze post was nog niet klaar, maar ik heb perrongeluk op de foute knop geklikt en nu is het gepubliceerd.

Deze gif kreeg ik toen ik “oops” typte in de gif finder. Geweldig.

Ehhhhhhhh. Ik zie wel of ik dit edit als ik iets te zeggen heb of dat ik een nieuwe post maak als er nog iets interessants gebeurd vandaag. Ik stuur de link nog niet naar mijn “abonnees”.

--

23:49 en zoals gedacht ging ik een burger halen in het centrum. Luister mee naar deze stream voor het inzamelen voor BLM donaties. Let’s go!

Het was weer die goede bij de grill. Er was ook een groep aan het zingen en daar post ik ooit wel een deel van, maar ja, ik nam mijn burger mee naar het water.

Het was een heel gedoe om er te komen. Eerst stuurde ik Aga een bericht om te vragen of zij de fietsensleutel terug kon geven. Blijkbaar was ze weg met de groene fiets en Kath en Sophia hadden de sleutel voor de kleine fiets. Dus ik ging naar appartement 3, maar ik zag niemand. Uiteindelijk zag ik vanuit het balkon dat Anouk thuis was. Blijkbaar waren Kath en Sophia net weg op de fiets.

Dan maar de bus, maar Anouk stelde voor om de City Bike te nemen, maar daar heb ik me nooit voor aangemeld. Anouk was lief en ze gaf haar Urbana card aan mij, zodat ik haar abonnement kon gebruiken. Ook zag ik dat Anouk een UoL hoodie heeft gekocht, dus ik vroeg of ik die even kon zien. UoL heeft zelf geen kleding, maar een Sloveens merk maakt hoodies met het UoL logo en ik zat er al aan te denken om er één te kopen. Anouk vindt ze goed.

Toen ging ik naar de City Bikes, maar een meneer pakte net de laatste fiets en de bus reed net weg. Shit. Dan maar wachten. Gelukkig kwam er een andere meneer aangefietst en hij parkeerde zijn City Bike, zodat ik het kon nemen.

Die City Bikes zijn zeer oncomfortabel. Eerst moest ik het zadel verlagen (wat makkelijk ging) en ik fietste. Het was toch te hoog en ik kwam niet aan de pedalen. Ook heeft deze fiets een achterruittrap rem en ik haat dat.

Eenmaal in de stad liep ik even rond en toen haalde ik mijn burger. Ik ging weer aan het water zitten en ik viel bijna over een kapotte tegel. Het was zeer druk. Het lijkt wel alsof het elke keer drukker wordt. Het weer is ook weer goed na een paar regenachtige dagen.

Het is begrijpelijk. Ik had weer eens Total Slovenia News gecheckt, aangezien dat de enige nieuwssite is met goed nieuws, en nu mogen dus ook alle hotels open. Niet alles wilt open, want de grenzen zijn dicht en veel hotels hangen af van buitenlandse toeristen. Toch komt de binnenlandse sector weer op gang dankzij de vouchers. Sommige hotels hebben dus al veel boekingen van Slovenen.

Alsnog, ik krijg geen voucher, want ik ben geen Sloveense burger. Helaas.

***

2/06/2020

Het is 0:00. It’s a new day.

Een ander groot nieuws: de Open Kitchen gaat weer open. In onze eerste week in Slovenië hadden “Wiet”, Tadeja en Ana erover verteld. In de zomer is er een wekelijkse markt met traditionele gerechten gemaakt door mensen uit de streek. De mentoren gaven wel aan dat het heel prijzig is, maar dan alsnog, hun idee van “mega duur” is standaard in Nederland.

Eerst ging Ljubljana ervan uit dat het door kon gaan, aangezien het een evenement in de buitenlucht is, maar uiteindelijk is de knoop er toch doorheen gehakt. Vanaf 11 juni gaan ze weer beginnen en nu gaat de markt dus 2x per week plaatsvinden om zo de bezoekers te verspreiden. Hoera.

Maar ja, dat was dus de stad. Ik had ook deze foto genomen van een restaurantje. Ik zie dit elke keer, maar ik heb er nog nooit echt een foto van gemaakt.

Ik ging terug naar huis met de mega oncomfortabele fiets, want Victor had gevraagd of ik langs kon komen op Animal Crossing. Heck yeah. Tijd voor zomer in Animal Crossing! Van alles is anders.

En de eerste vis die ik heb gevangen was meteen een big boi.

Uiteindelijk ging ik terug naar mijn eiland om dat event te doen en toen... toen hier. Ik ben best moe, dus ik denk dat ik vroeg ga slapen (neem dit met een korreltje zout, want dat zei ik gisteren ook en toen was ik om 4 uur nog wakker). Nu drink ik mijn thee.

[gedichtenoverdingen]

Gedicht in vier hoofdstukken

(trigger warning: het is niet vrolijk)

hoofdstuk1

Toen ik jong was, wilde ik nooit schrijver worden. Ik zag al helemaal voor me hoe je dan in je eentje in je kamer of een kamer, een ruimte, zit- in je eentje, te schrijven.

En ik weet niet of ik toen al afwist van schrijvers die zichzelf doodden, maar later hoorde ik over Herman Brood.

Herman Brood is dan misschien geen schrijver, (wel muzikant) maar het punt dat ik probeer te maken is dat toen ik over hem hoorde ik meteen dacht dat ik net zó zou eindigen als ik later zou gaan schrijven: Mezelf in Amsterdam, (of een andere stad) van een gebouw afwerpend. Omdat ik voor me zag hoe als je schrijft, je zó gek zou worden van je eigen gedachtes, je eigen overtuigingen, je eigen woorden, dat je zou springen.

Nu weet ik dat Herman Brood niet de allerbeste vergelijking is omdat nou ja, Herman Brood drugsverslaafd was, en het mij vooral ging om de eenzaamheid van het schrijven.

Toch, waar kunstenaar kunstenaar is en zo hypocriet als de mens keer op keer bewijst te zijn voel ik die behoefte om te schrijven.

Ik weet niet of dit telt. Ik spreek nu in een geluidsrecorder op m'n smartphone, en heb ook geen pen en papier bij me. Ik heb alleen dit bankje waarop ik semi-relaxt lig met m'n hoofd rustend op m'n opgevouwen winterjas met onder het bankje een blikje 7UP, sleutels, er ligt een pakje peuken, een aansteker-

Toen ik zojuist nog op m'n rug lag, zag ik een wolk. Het leek op een hond, een poedel.   Het deed me denken aan ons eigen witte hondje thuis. Ik heb nooit van honden gehouden, tenminste ik ben geen dierenmens, zoals ze dat zeggen

Maar als inwoner bij je ouders thuis heb je vaak niet zo veel te zeggen als het op nieuwe inwoners in vorme van viervoeters aankomt.

Die wolk deed me dus denken aan ons hondje thuis. ''Ons''? Ik weet niet of die ook van mij is.

Toen we de eerste hond in huis namen, eenzelfde witte hond (met een naam die met dezelfde letter begint als de naam van de nieuwe witte hond), wist ik niet hoe snel ik moest aankondigen dat het absoluut niet mijn hond was. Dat ik die hond ook absoluut niet zou uitlaten. Nu heb ik heb dat toch af en toe gedaan, wanneer echt niemand anders dat kon doen

Ons nieuwe hondje lijkt best wel op mij: Korte concentratiespan, druk, houdt van aandacht, begint te janken als die alleen thuis wordt achtergelaten, houdt van naar buiten gaan en rondrennen, vrijheid- alhoewel dat misschien een illusie is- voornamelijk omdat wanneer je opgesloten zit tussen de vier (zes? 't is maar hoe je het bekijkt) muren van wat dan thuis heet, alles daarbuiten als vrijheid wordt ervaren.

Spinoza beweerde ooit dat god de natuur is, en dat god daarom alles is. Ik keek net om mij heen, naar een boom en dacht simpelweg: dus dan is die boom god? En alle grassprietjes, het onkruid, de mieren, ieder korreltje zand, ieder molecuul, elk atoom...

Ik vroeg mij af of ze in de tijd van Spinoza ook al kwantummechanica hadden. Want als god elk atoom is, zou god dus ook in alle andere theoretisch mogelijke werelden moeten bestaan.

En hoe zou god ooit in al die werelden tegelijk kunnen zijn en zorgen dat daar het juiste gebeurd?

Soms haal ik rust uit het feit dat er mogelijk andere werelden zijn. Werelden waarin ik wel met jou had kunnen zijn. Een wereld waarin ik je dingen heb verteld, die er nu schijnbaar niet uitkomen.

Een wereld waarin ik niet hoef te twijfelen of het uitspreken van gevoelens, ze kenbaar maakt of omdat jij altijd zo goed kon luisteren en oplettend was, het toch allemaal wel wist (en wij daar niks mee konden).

Het juiste doen is vermoeiend. Als god echt alles is dan is god ook ik.

Het juiste doen is vermoeiend, het juiste doen is lastig, het juiste doen is... wat is juist? Wat is doen? Waarom eindigt alles altijd in vraagtekens?

Je kunt A kiezen en A doen, je kunt B kiezen en B doen, om vervolgens een keuze te hebben gemaakt. Sommigen zeggen dan ook dat er geen juiste keuzes zijn, alleen keuzes en die keuzes hebben dan gevolgen: Kwantummechanica.

In hoeveel werelden zou ik nu al geëindigd zijn op een plek waar mijn ouders me tegen beschermen? Ergens onder een brug uit geprostitueerd of zwaar aan de drugs. In hoeveel werelden ziet mijn toekomst eruit als die van Herman Brood?

In welke werelden ziet mijn toekomst eruit zoals mijn ouders het wél hebben uitgedacht? En in welke van die werelden zou ik een schijn van geluk voelen?

Ik ben misselijk van vermoeidheid en verdriet, keuzestress.

Ik ben misselijk op een manier waarvan ik niet weet of het weggaat. En dan bedoel ik niet dat ik niet weet of het zo meteen weggaat. Ik bedoel ik ben misselijk op een manier waarvan ik niet weet of het ooit niet zal terugkeren.

Het schijnt dus dat er wel degelijk een connectie is tussen lichaam en geest. Ik was niet heel oud toen ik daar achter kwam. Iedereen die ooit heeft hardgelopen, weet het:

Als je hardloopt bemerk je dat je met je gedachtes je benen kan aansturen- nee, je merkt dat je met je hart of jezelf kan pushen of jezelf kapot kan maken.

Als je zegt: ik ben er bijna, nog even, ik kan het, volhouden, dat meisje voor je: je gaat naar haar toe en je gaat haar inhalen, nog even, dan zul je hoogstwaarschijnlijk je race kunnen afmaken.

Als je op exact hetzelfde moment denkt: het is nog ver, ik kan niet meer, ik kan niet meer, ik kan niet meer, dan zul je ook niet meer kunnen. Je zal de race nooit afmaken, je zal stoppen, je zal uitstappen- misselijk.

Misschien is in die zin, mijn misselijkheid ook wel een keuze, een keuze aan gedachtes Omdat ik ze niet probeer om te zetten. Alhoewel ik slechts mijn misselijkheid als ervaring heb benoemd en niet heb geprobeerd haar uit te vergroten.

Hoe dan ook het punt dat ik probeerde te maken is dat wanneer je misselijk bent, je vaak moet overgeven en dat je lichaam dan dus zegt, naar aanleiding van je geest: dit is niet goed, ik voel me niet lekker, er moet iets uit.

     hoofdstuk 2

Soms zijn het de dingen die je minder misselijk maken van de wereld, van je problemen van de misselijkheid,

Soms zijn het dingen die je minder misselijk maken die je juist meer misselijk maken: sigaretten, likeur, praten, schrijven, hopen, liegen, geloven, om hulp vragen, niet om hulp vragen, emigreren, niet emigreren, eten, niet eten, seks, geen seks, kinderen, geen kinderen.

*ademt rook uit

Misschien werkt alleen eh, muziek.

Wat dat betreft was die Herman Brood misschien niet zo gek in het kiezen om voor en van de muziek te leven Alhoewel iemand zich af kan vragen in hoeverre dat een keuze was In hoeverre dat wellicht gewoon een roeping was

In het afscheidsbriefje van Herman Brood stond:

Ik ga nu bungy zonder elastiek. Genade- pappa. DROWN IN MY OWN TEARS

   Hoofdstuk 3

Verdrink in m'n eigen tranen Was dat een advies Of Was het een verklaring?

Wat probeerde Herman Brood te zeggen?

Als je verdrinkt in je eigen tranen, heb je dan nooit leren zwemmen of had iemand een zwembandje moeten toegooien? Mag je dat verwachten van anderen?

Je moet jezelf toch redden? Of was bungy jumpen zonder koord de enige manier?

Sommigen durven niet te schrijven over zelfmoord                     durven er niet over te praten                     durven het niet te benoemen Ik ben niet sommigen

Nooit geweest. Maar misschien is dat ook slechts een arrogante overtuiging.

Een leraar economie noemde mij ooit arrogant, dat is nu denk ik twee drie jaar geleden en soms denk ik er nog aan terug en dan vraag ik me af, of arrogantie soms ook terecht kan zijn

Een psychiater vroeg me ooit of er wel eens een intelligentie test bij me was gedaan en ik zei ''nee,'' ''hoezo?'' Ergens zou ik dat nog wel willen doen zodat ik aan mijn ouders, mijn economiedocent, maar vooral mezelf, kan laten zien met Getallen, met Cijfers, met Data, met Wetenschap dat sommige dingen wel te verklaren zijn, dat sommige dingen terecht zijn dat sommige dingen zijn zoals ze echt alleen hadden kunnen zijn

Een therapeut zei ooit tegen mij dat de opvoedingsstijl van mijn ouders wellicht niet zo goed bij me paste, dat dat de conclusie was die ik kon trekken uit m'n eigen woorden.

En ik heb dat toen geloofd en zal dat ook nog altijd geloven.

Maar wat als arrogantie misplaatst is? Wat als arrogantie altijd misplaatst is? Hoe neerbuigend dient men te leven? Op hoeveel genade mag je rekenen?

    hoofdstuk 4

Ik denk dat iedereen op zoek is naar erkenning omdat de realiteit zo iets vaags is.

Misschien sprak Herman Brood daarom wel over zijn eigen tranen omdat hij over zijn eigen waarheid sprak.

Ik vind huilen op zichzelf een prestatie. Soms dan wil je huilen, maar lukt het niet. Soms dan moet je huilen, hou je het in, bedenk je wanneer je wel zal huilen (ergens alleen), en op dat moment: lukt het niet meer.

Als je kan huilen wanneer je dat wil Of het kan toelaten wanneer het het wil Is dat een prestatie.

Ik denk dat tranen ook een vorm van misselijkheid zijn. Of een soort waarschuwing dat je misselijk zal worden Of misselijk zal blijven

Zullen er mensen zijn die nooit misselijk zijn? Nooit huilen? Of in ieder geval zelden en dan ook weten dat het niet terugkomt Of in ieder geval niet zonder een aanleiding.

Als die er zijn zou ik graag zijn zoals zij. Maar ik hoorde laatst een man praten die al jaren niet had gehuild Dan vraag ik me toch echt af of het wel gezond is om jaren niet te huilen

Of zijn misselijkheid niet gewoon het somproduct was van jaren aan opgespaard verdriet, van geen prestaties behalen, op dat gebied.

Als er echt onmisselijke mensen zijn vraag ik me af hoe zij hebben geleefd hoe zij leven hoe hun jeugd was (waarschijnlijk goed) En hoe dat dan toch kan

Welk geluk je dan moet hebben of dat wellicht voorbestemd was Of god er bij die mensen voor heeft gekozen ze rust te geven, zuurstof, onmisselijkheid

Misschien is het wel gewoon dat die mensen aanzienlijk meer 7UP hebben gedronken dan de 330mL (met 95 Kcal) die ik mezelf nu toedien.

[ositowithasecret]

Zo maak je een Osito. Of niet.

Osito hoofd met logo op z'n kop. En eentje die alleen nog met speldjes in elkaar zit. Scheef dan.

Sjesus. Ik ben weer wat nieuws begonnen zeg. Nouja, nieuw. Ik heb het eeuwen geleden (zo voelt het) ook al gedaan. Toen ging het eigenlijk best goed. Maar nu. Pffff… Ik weet het, ik leg de lat natuurlijk weer belachelijk hoog. Maar ik weet dat ik dit kon, dus waarom lukt het me nu dan niet. Vermoeiend. Frustrerend. Demotiverend. 

Ik had het patroon van de Osito nog van 2005. Ja, da’s best al weer een tijdje terug. Toen maakte ik Ositos van badstof. Of elke andere stof die ik toevallig in m’n kledingkast vond. Ja ik knipte ook wel eens wat stuk. Nu heb ik een mooi stofje gekocht. Velours. Al is deze wat elastisch. En niet zo dik als meubel velours. Maar gewoon lekker dun. Soepel.

Ik kon het natuurlijk niet laten om er een Shoutout to Adidas x Gucci logo op te drukken. Want het moest tenslotte zo’n Osito worden. Ik had het hoofd al in elkaar gezet voordat ik het logo erop gedrukt had. Dus dat deed ik achteraf. Vulling er weer uit en drukken maar. Alleen toen ik de vulling er weer in deed kwam ik erachter dat ik het logo op z’n kop had gedrukt. Lekker bezig petterik. 

Het hoofd op z’n kop gebruiken ziet er niet uit. Dus dan maar het logo op z’n kop. Noboddy is perfect, right. Mooie mini Adidas streepjes op de armen en benen gedrukt. Nu alleen nog even in elkaar naaien. Nou dat valt dus vies tegen. Ofwel, lukt me gewoon voor geen meter. Zucht. Dan maar accepteren dat deze Osito al mislukt is voordat ze in elkaar zit. Maar ook dat helpt niet echt.

Ik wilde een nieuw patroon voor de mond printen. Maar toen ging m’n printer stuk. Godverdegodver. Alles aan de kant om de printer te maken. Zelfcursus hoe je de drum van een laserprinter maakt. Niet dus. Heel dat apparaat uit elkaar gehaald. Overal kleurpoeder (het is een kleuren laser printer). Een nieuw onderdeel kost 100 piek. Zucht.

Toen bedacht ik opeens dat ik een snijplotter heb. Sjesis lekker slim petterik. Ik dus netjes een nieuw patroon uitsnijden van de mond uitsnijden. Van papier. Lekker slim weer petterik. Die plotter snijd alle materialen. Dus ook stof. Ofwel ik weer op nieuw een mond uitsnijden. Maar nu van stof. Godsamme, dat rafelt als een gek. Ik snij weer een nieuwe uit. Maar dan met een extra centimeter rondom. Zodat ik die kan stikken. Mja, ook niet helemaal wat ik verwacht had. 

Dus ik besluit een heel nieuw patroon van het hoofd uit te snijden. Weet je wat. Ik snijd het complete patroon uit. Hoofd, body, oren, benen, armen, handjes en voetjes. Wat denk je. Loopt de plotter vast. Kanonne. Het zit niet echt mee. Maar de stof van het hoofd is nog wel goed uit de plotter gekomen. 

Enthousiast speld ik deze in elkaar. Dat moet heel nauwkeurig. Het hoofd is namelijk net als een tennisbal. Het bestaat uit twee delen die je om elkaar heen in elkaar moet naaien. Maar het lukt niet. Elke keer kom ik scheef uit. Dus speldjes er weer uit en opnieuw proberen. Weer scheef. Nog één keertje dan. Pfffffff… het wil me maar niet lukken. Misschien moet ik eerst een naai-cursus volgen. Ja ik weet het, hoe kun je nou Ositos maken als je nog nooit heb leren naaien. Tsja, eh… door het gewoon te doen. Maar vandaag niet dus. Als iemand nog een toffe naaicursus weet. 

[kreukelschrijver]

ONDER DE HUID

Waarschuwing: 15+ stevig taalgebruik

3

De volgende paar dagen bleef het stil. Geen bloemen, geen pick-up voor de deur, geen anonieme pakketjes.

Natuurlijk geen bloemen, dacht Karin, hij heeft natuurlijk allang die groenbak naast de deur zien staan, en die pick-up zal voorlopig ook wel even wegblijven. Natuurlijk is hij alles in de gaten blijven houden en heeft hij, misschien zelfs tot zijn genoegen, meegemaakt dat de buurvrouw nogal opgewonden tegen mij aan stond te praten nadat hij de laatste keer met brullende motor wegreed. En nu doet hij even niets. Even? Al drie dagen gebeurt er hoegenaamd niets.

Het zinde Karin voor geen meter. Ze kon zich niet voorstellen dat dit het dan was, dat hij het hierbij zou laten zitten, een paar pesterijen, meer niet.

Nee, dacht ze, hij wacht, en wacht, en wacht.

Het maakte Karin alleen nog maar nerveuzer dan ze al was. Naar kantoor en terug naar huis merkte ze dat ze voortdurend op zat te letten of ze niet de gehele weg door een zwarte pick-up gevolgd werd, of wat voor andere auto dan ook. In de supermarkt keek ze steeds alle gangen af, of er niet iemand weel heel erg lang naar een schap met keukenpapier stond te staren, of dat er iemand wat al te vaak, zogenaamd per ongeluk, tegen haar karretje aan stootte.

Aan die betrekkelijke rust kwam op vrijdagochtend ruw een einde. Karin stond op haar gemak tegen het aanrecht geleund, kop koffie in de ene hand, cracker in de andere, wat voor zich uit te staren. Die ochtend zou ze, samen met mede-stagiair Michelle, naar de rechtbank gaan om een fraudezaak bij te wonen. Daar verheugde ze zich zeer op, temeer omdat ze zich bij Michelle altijd op haar gemak voelde, en omdat, zo aan het eind van de week, een ochtend niet op kantoor een prima vooruitzicht was. Even keek ze naar buiten.

‘Verdomme, wat is dit?’ Karin zei het hardop, ze voelde haar handen trillen, de cracker viel op de grond, de koffie klotste over de rand van het kopje.

Voor het huis stond een auto geparkeerd, en er zat niemand in.

Nee, dacht Karin, die wagen staat daar niet zomaar, die staat pal voor de mijne, zodat ik niet meer weg kan rijden. De schoft, hij heeft die auto daar natuurlijk zo neergezet, en staat hij nu van een veilige afstand te kijken hoe ik reageer.

Karin zette het kopje op het aanrecht, raapte de cracker op en gooide die weg, spoelde de gemorste koffie van haar hand, en stond vervolgens een tijdje, met haar handen leunend op de vensterbank, naar de auto te kijken.

Wat moet ik nu, dacht ze, proberen weg te duwen? Dat ding staat natuurlijk op de handrem, dat lukt me nooit. Met de bus? Dan kom ik vet te laat, verdomme, wat moet ik doen.

‘Denk na, Karin,’ zei ze tegen zichzelf, ‘je wilt graag met Michelle naar die rechtszaak, wacht even, Michelle, als ik haar nu eens bel, hopelijk is ze nog thuis.’

Karin belde, de telefoon ging drie maal over, vier maal, vijf maal. Alsjeblieft Michelle, neem op, dacht Karin, alsjeblieft.

Zes maal, zeven maal. ‘Met Michelle Verhagen.’

‘Ah, gelukkig, met Karin, je bent nog thuis?’

‘Ik sta eigenlijk net op het punt om naar kantoor te gaan, hoezo, is er iets?’

‘Eh, ik heb een klein probleempje, kun je mij oppikken?’

‘Een probleempje? Is je auto stuk of zo.’

‘Zoiets, ja.’

‘Geen probleem hoor, ik ga nu weg, dan ben ik in vijf minuten bij je.’

‘Eh, als je het geen probleem vindt, loop ik alvast naar de Stadsspoldersring, dat is makkelijker voor jou.’

‘Ook goed, als jij dat prettiger vindt. Ik zie je zo, doei.’

‘Doei,’ zei Karin. Ze haalde even diep adem. Dat is tenminste, voor nu, opgelost, dacht ze, maar het lijkt weer begonnen. Blijkbaar heeft die klootzak lang genoeg gewacht.

Ze pakte haar tas, en verliet het huis via de tuin en de achterpoort. Snel liep ze naar de Ring, en zag al vrij snel Michelle aan komen rijden.

Michelle stopte en deed het portier open.

‘Stap vlug in, ik mag hier helemaal niet parkeren of zo.’

Karin stapte in, Michelle reed weg.

‘Ik had je best thuis willen ophalen, hoor,’ zei Michelle.

‘Zo ging het toch ook?’

‘Ik vind het wel een beetje geheimzinnig gedoe, is er echt niets, Karin.’

Karin zweeg.

‘Zie je wel, er is wel iets, kom op Karin, zeg wat er aan de hand is.’

‘Ik, eh, ik, wordt gestalkt.’

‘Wat zeg je, gestalkt? Door wie dan wel.’

‘Dat, eh, weet ik niet.’

‘Hoezo, dat weet ik niet.’

‘Dat ik het niet weet gewoon. Het begon met bloemen.’

Karin vertelde in het kort over de bloemen, de zwarte pick-up, de CD, en de auto die zojuist vlak voor de hare geparkeerd stond.

‘Niet te geloven,’ zei Michelle, ‘dit is ernstig, Karin.’

‘Dat weet ik,’ zei Karin, ‘het was een paar dagen rustig, ik ben bang dat de ellende weer begonnen is.’

‘Je moet hulp zoeken, op kantoor misschien?’

‘Nee, niet op kantoor, ik wil niet dat iedereen het weet. Alsjeblieft, Michelle, vertel dit niet aan anderen.’

‘Beloofd, ah, we zijn er. We gaan ons even melden, dat weten ze dat wij er zijn, nemen nog snel een kop koffie, en dan gaan we naar de rechtbank, goed?’

Karin knikte alleen. De koffie lukte nog wel, hoewel de praatjes bij de koffieautomaat volkomen langs haar heen gingen. In de rechtbank ging het fout. Karin zat alleen maar voor zich uit te staren met een map op haar schoot, terwijl Michelle driftig aantekeningen zat te maken.

De rechter sloot de zitting, iedereen stond op om te publieke tribune te verlaten, ook Karin en Michelle.

‘En, Karin, wat vond je ervan, schuldig of onschuldig.’

‘Eh, waar heb je het over.’

‘Heb je wel zitten opletten, aantekeningen gemaakt.’

‘Nee, ik vrees van niet.’

‘Het gaat niet goed met jou, is het niet.’

‘Nee, het gaat niet goed. Ik ben bang, heb knallende hoofdpijn en ik voel me misselijk. Wat ga je doen?’

‘Kantoor bellen, dat je ziek bent geworden in de rechtbank. Ik ga je naar huis brengen.’

In de hal van de rechtbank zakte Karin bijna door haar benen. Michelle zette haar op een stoel.

‘Blijf zitten,’ zei ze, ‘ik bel even en ga dan de auto halen. Je staat niet op voor ik weer terug ben, begrepen.’

Karin knikte alleen maar. De hal leek een draaimolen geworden en het kostte haar zelfs moeite om niet van de stoel af te vallen.

Michelle was gelukkig snel weer terug. En hielp Karin overeind.

‘Kom, geef me een arm, het is maar een klein stukje naar de auto.’

Karin strompelde aan Michelles arm mee naar buiten, die haar in de auto hielp. Even later reden ze weg.

Een kwartier later arriveerden ze bij Karins huis. Michelle hielp haar naar binnen.

‘Wat wil je, naar bed, of op de bank.’

‘De bank, dan ben ik dichter bij de wc.’

‘Ga maar vast liggen, ik ben zo terug.’

‘Wat ga je doen,’ zei Karin zacht.

‘Een dekbed halen,’ zei Michelle.

Karin plofte neer op de bank. Haar hoofd bonkte, en de gehele kamer draaide om haar heen. Michelle kwam terug, en legde het dekbed over haar heen.

‘Nu blijf je op de bank liggen, en probeert wat te slapen. Vanavond bel ik je om te horen hoe het met je gaat, goed?’

Karin was sliep al.

Ze sliep tot tien uur, en werd wakker door haar telefoon.

‘Met Michelle.’

‘Hoi, met mij.’

‘Hoe is het nou?’

‘Het gaat, ik heb nog steeds barstende koppijn, ik ben erg draaierig en heb nog steeds dat misselijke gevoel.’

‘Misschien moet je toch proberen iets te eten of zo.’

‘Ga ik doen, ik ga een kopje thee maken, en ik neem een cracker, denk ik.’

‘Doe je voorzichtig?’

‘Ja, ik doe heel kalm aan. Michelle…’

‘Ja.’

‘Fijn dat je me geholpen hebt, bedankt.’

‘Jij zou hetzelfde voor mij gedaan hebben. Ik bel je morgen weer, zo rond een uur of tien, goed?

‘Ja, dat is goed, tot morgen.’

‘En doe voorzichtig, hè. Doei.’

‘Doei.’

Karin legde haar telefoon op de salontafel en hees zich overeind. Ze wilde meteen opstaan, maar dat bleek niet zo’n goed idee, ze ging snel weer zitten.

Rustig aan, Karin, dacht ze, rustig aan, even wachten tot de kamer stilstaat.

Karin bleef een minuut of vijf zitten, stond toen langzaam opnieuw op, en bereikte wankelend via de antieke leunstoel waar haar vader altijd zat met veel pijn en moeite de eettafel. Daar bleef ze ook eerst een tijdje zitten, schoof toen met stoel en al naar het aanrecht.

Karin maakte een kop thee, en met de thee, een pak crackers en een doosje slaaptabletten uit de keukenla schoof ze weer terug naar de tafel.

Hij heeft me te pakken, dacht ze. Hulp zoeken, bij wie. Kantoor? Nee, dat niet. Lisa, Anouk? Leuke, gezellige vriendinnen, maar hiermee wil ik ze niet opzadelen. Karin sopte een cracker in de thee. Henk? Nee, niet Henk, of toch. Ik kan hem morgen natuurlijk altijd even bellen.

Karin at de cracker op, nam twee slaaptabletten en dronk haar thee leeg.

Ik ben kapot, dacht ze, ik ga terug naar de bank.

Langzaam liep ze terug naar de woonkamer. Met enige moeite trok ze de zware velours gordijnen dicht, en liet zich op de bank vallen. Ze viel vrijwel meteen weer in slaap.

Karin werd de volgende ochtend om acht uur wakker. Ze bleef nog even liggen, maar ze merkte dat ze zich al een stuk beter voelde dan gisteren. Karin gooide het dekbed van haar af en ging zitten. Dan pas merkte ze dat ze haar kleren van gisteren nog aanhad.

Ik ga douchen, en iets schoons aantrekken, dacht ze. Volgens mij heb ik ook vreselijk liggen woelen, nog een wonder dat ik niet van de bank ben gelazerd. Die rok en die bloes zien er niet uit. Nou ja, de wasmachine en de droger lossen dat wel op.

Karin hees zichzelf de trap op richting de douche. Een half uur later was ze weer, in spijkerbroek en

T-shirt, beneden, redelijk opgefrist, alleen nog met een zeurende hoofdpijn.

‘Goed, eerst ontbijt, dacht ze.

Karin maakte een kom muesli, en terwijl ze die aan de eettafel naar binnen lepelde, dacht ze erover na om meteen Henk te gaan bellen.

Je weet maar nooit, dacht ze, misschien heeft hij een idee.

Na de muesli liep Karin naar de woonkamer, en pakte haar telefoon.

Eerst de gordijnen open, het is mooi weer, de zon schijnt, ik kan een beetje licht wel gebruiken.

Karin schoof de gordijnen open, en keek de tuin in.

Ze deed meteen haar ogen dicht, wachtte even, en keek dan opnieuw. Het was er nog, en het ging niet weg.

In de tuin stond een houten kruis, met op het dwarshout, met witte verf, in hoofdletters, KAAT.

Karin liet bijna de telefoon uit haar handen vallen. Ze deed twee stappen naar achteren, en zakte door haar knieën. Het zweet stond op haar voorhoofd, tranen biggelden over haar wangen.

‘Dus toch,’ zei ze zachtjes, ‘dus toch.’

Karin trok de gordijnen weer dicht, en liep terug naar de eettafel. Ze ging zitten, en legde de telefoon voor haar neer.

Ik bel hem meteen. Of nee, eerst koffie, dacht ze. Ik kan godver wel een borrel gebruiken, nee, ik bel nu, of toch eerst koffie. Nee, nu bellen.

Karin toetste het nummer in. Het duurde even voor er gereageerd werd.

‘Met Henk van der Leer,’ klonk het slaperig.

‘Zo, lig jij nog in je bed te stinken?’

‘Karin? Waar heb je het over.’

‘Dat weet je best wel, nog een beetje moe van je nachtelijk uitstapje, of ligt er iemand naast je.’

‘Karin, ben je dronken of zo?’

‘Nee hoor, zo nuchter als een kalf. Maar luister even goed, paardenlul, ik ben het nu zat, die flauwe grappen met die bloemen, en, oja, meneer wist natuurlijk van niets, dat gepest en getreiter met die pick-up, die kut-CD, en nu die morbide grap van vannacht, val voor mijn part dood, meneertje Van der Leer.’

‘Karin, je kraamt wartaal uit.’

‘Wartaal? Ik zal je eens wat vertellen, klootzak, een kruis in mijn tuin, met KAAT erop, in hoofdletters. Niemand, werkelijk niemand, ooit, wist dat jij mij weleens Kaat noemde. Ons geheimpje, weet je nog? Nou, steek dat geheimpje maar in je hol. Flikker op, Van der Leer, jij bent een zielig, mislukt mannetje. Rij jezelf liever te pletter, dan doe je tenminste nog iets nuttigs met je leven.

Karin verbrak meteen de verbinding.

Zo, en nu koffie, vond ze.

Er werd een aantal malen teruggebeld, Karin liet het onbeantwoord.

Krijg toch de tering, eikel, dacht ze dan.

[wilgentak]

is het normaal dat ik over een maand 28 ben en het nog steeds voelt alsof ik een deel van mezelf verberg voor de wereld en dat er niet een persoon is die alles van mij weet?

[wieisdemol2022]

Sahil Amar Aïssa

Naam: Sahil Amar Aïssa Leeftijd: 28 Geboortedatum: 07-11-1992 Sterrenbeeld: Schorpioen Geboorteplaats: Roosendaal Woonplaats: Amsterdam Beroep: Acteur, columnist, tv-maker 

Sahil begon zijn carrière met acteren. In 2013 was hij in de jeugdserie VRijland van de KRO te zien als Rico de Lang en Van die mensen die in 2015. Vanaf dat moment begon Sahil met het presenteren en televisie maken. Zo presenteerde hij in 2015 Jan rijdt rond en was hij een deelnemer in het BNNVARA-programma 3 op Reis Backpack. Ook werkte hij mee en presenteerde hij 101TV, Kassa, Rambam, 3 op Reis en De Racisme Kennistest, Spuiten en Slikken, Make Holland Great Again, en is hij een graag geziene tafelgast bij De Wereld Draait Door. Daarnaast schrijft hij uitgesproken columns en opiniestukken in De Nieuwe Maan en De Volkskrant en is hij vaste columnist voor LINDA.meiden en schrijft hij mee aan films en series.

In zijn pleidooi vertelde Sahil het volgende; “Hallo. Ik ben Sahil Amar Aïssa. Ik ben eh presentator/programmamaker bij eh BNNVARA. Eh. Kijk, ik weet dat ik niet eh de beste kandidaat ben geweest, ook niet een middelmatige kandidaat. Maar ik zou een nog slechtere Mol zijn denk ik. Ik heb namelijk keihard meegestreden in alle opdrachten. Ik heb in beide opdrachten de moeilijke rekenpuzzels opgelost. En laten we heel eerlijk zijn: een beetje Mol, op dat soort cruciale momenten houdt ie zich van de domme en blijft ie liever op de achtergrond. Eh, maar ja dat zit niet in mij. Ik hou niet van de achtergrond. Ik wil niet in het donker toekijken hoe alles kapot gaat. Ik wil meespelen, meedoen, ervaren, onderzoeken, mee lachen, genieten. Met jullie. En, ja eh. Boven alles wil ik gewoon nog heel graag heel even blijven. En ik vrees dat dat eh alleen maar gaat lukken met jullie help. Dus eh, dank jullie wel”. Je kan zijn pleidooi zien in het volgende filmpje van 28:06 tot 29:20.

Vervolgens kwamen er nog wat vragen uit het publiek binnen. Op de vraag wat een eigenschap is van hem waardoor hij de mol nooit zou kunnen zijn antwoorde Sahil; “Nou ik zou tegen Fiene [vragensteller] zeggen dat ik, eh, ik ben van mezelf al te veel een boefje. Dat kun je aan deze mensen hier vragen, dus dat zou vlek op vlek zijn. Ik denk juist dat je de eigenschap van de mol heel erg openlijk draagt, dat zou in dit spel moeten betekenen dat je het juist niet bent. Ik ben zo’n grote rode vlag, daar gaat niemand meer in trappen”. Op de vraag of hij jokers heeft verdiend bij de eerste opdracht antwoord Sahil; “Nee”.  

Hints die nu al naar Sahil kunnen wijzen zijn: -        Eigenlijk kan ik hier nog vrij weinig bij vertellen, anders dan dat Sahil heel openlijk toegeeft alles in huis te hebben om een goede mol te zijn. Hij heeft overigens niet aangegeven in zijn pleidooi of hij dat had willen zijn of niet. Maar hij duikt ook meteen in het hele psychologische spelletje van de mol (zo obvious dat zou wel niet...) en dat lijkt dan weer heel erg kandidaats... of toch niet...

[hetvolmaaktehuis]

Ze kroop samen met Wiebe bij hem in bed toen David weg was. Saai om alleen beneden te zitten, vond ze. Ze bracht braaf verslag uit van wat ze die middag gedaan had. En ze had het netjes gedaan, constateerde hij, toch een beetje opgelucht. Het was niet zo makkelijk om alles uit handen te geven, zelfs niet aan degene die hij het meeste op de wereld vertrouwde. Ze herkende die opluchting feilloos, grinnikte erom. ‘Ja, niemand kan het natuurlijk beter dan jij.’ ‘Nee, natuurlijk niet,’ hij moest ook om zichzelf lachen. ‘Maar jij kan het ook best goed hoor.’ Hij trok haar naar zich toe, kuste haar, was ontzettend trots op haar. ‘Ik denk dat wij deze week maar eens een afspraak bij de notaris moeten maken, want als jij zo nodig mijn bedrijf wil overnemen moet je ook wel beslissingsbevoegd zijn.’ Haar reactie was onverwacht, ze was zomaar sprakeloos. ‘Oh… Steven, ik… eh.’ Wat lief, dacht hij, hij zag de tranen in haar ogen. ‘We zouden toch samen die huizen gaan bouwen, weet je nog?’ Ze herstelde zichzelf. ‘En dan zouden we een huishoudster nemen, yeej!’ Ze juichte dat laatste, was zelf blijkbaar ook wel klaar met haar huishoudelijke pogingen. ‘Maar hoe gaan we dat dan doen?’ Daar had hij nog niet echt over nagedacht, het was nauwelijks nog meer dan een gevoel van hem wat hij nu moest gaan verwoorden. Het gevoel van zijn zoon slapend tegen zich aan. Thuis zijn. De rust hebben om met zijn vrouw te praten, simpelweg bij elkaar te zijn… Tot twee keer toe in zijn leven was hij nu de dood tegengekomen. De absolute relativiteit van veel dingen waar hij tot nu toe voor geleefd had was zo langzamerhand overduidelijk en veelomvattend. En hij zag Fenne opbloeien bij het idee weer te kunnen werken, gunde haar dit, eindelijk een doel in haar leven. ‘Weet je Fenne, ik ben nu al de hele tijd sinds Wiebe geboren is aan het werk geweest. Dit is voor het eerst dat ik een paar dagen thuis ben en daar baal ik van… Ik wil niet zo’n vader worden die nooit thuis is. We hebben hier in Nederland prachtige regelingen voor werknemers om samen de kinderen op te voeden, met ouderschapsverlof en deeltijdbanen enzo… Alleen voor de baas zijn die voorzieningen er niet. Wij hebben de kans om het ook voor elkaar te krijgen. Jij wil volgens mij heel graag weer werken en ik wil heel graag meer thuis zijn… Hoe mooi kunnen we het krijgen?’ ‘Het kan niet mooier,’ zei ze, hij kon de emotie van haar gezicht aflezen.

[schotsenscheef]

De week van 29 mei: beers, pizza and Heleen <3

Ik was deze blogtekst eigenlijk gisterennacht al aan het typen, maar na echt massa’s typwerk besloot mijn browser dat het een goed moment was om even te crashen. Ik heb zelfs nog zeer nerdig geprobeerd nog wat tekst terug te winnen door een programma te installeren en mijn RAM-geheugen te doorzoeken, helaas zonder resultaat. Vanaf nu ga ik dus braaf eerst in Word typen.

Ik moet toch even goed nadenken wat er in die week allemaal gebeurd is, want het was een drukke en leuke week. Eerst nog even vertellen dat het gezin hier hondjes in huis heeft genomen. Ik weet niet meer welk ras, maar het zijn kleine schattige volwassen hondjes die graag knuffelen en niet al te vaak blaffen. Enige ambetante: ze heten Bailey en Bella. Wat op zijn Schots uitgesproken al best hard op elkaar lijkt. Dan moet ge nog in gedachte houden dan 1 der dochters Hayleigh heet, en ze mijn naam een beetje uitspreken als Nailey/Nayleigh. Ge kunt begrijpen dat er soms verwarring is of er op mij, de dochter of de hond wordt geroepen. 

De week van 29 mei was de laatste week voor de Glasgow en Edinburgh studenten, dus besloten we nog eens op café te gaan. Ook Marlies ging mee om nog wat te socialiseren. Ik heb mijn kennis over Schotse bieren wat verruimd, maar de meeste gewone ‘pintjes’ zijn hier niet zo geweldig. De Stella die ze hier verkopen is eigenlijk niet beter, dus ik ga gewoon Schotse bieren blijven proberen. Er zijn er behoorlijk veel eigenlijk! Ik heb de indruk dat IPA hier wel vrij populair is, wat languit Indian Pale Ale betekent. Wikipedia leert me dat IPA voor het eerst werd gebrouwen in Engeland, dus dat verklaart de populariteit wel deels. Daarnaast zijn het meestal gewoon ook smakelijke biertjes. Anyways: we bezochten een paar bars. De ‘pints’ zijn hier standaard halve liters, dus dat is wel wat opletten wanneer ge u hebt voorgenomen om ‘niet te veel’ pinten te drinken ;-).

Luke en ik sloten de avond nog af met een pizza. Het duurde alleen heeeeeel lang eer we besloten wat we op onze pizza wouden, want we gingen er 1tje delen en onze smaken verschilden toch wat. Uiteindelijk werd het pizza funghi/tikka masala. Tikka masala is over het algemeen belachelijk populair hier. DE BESTE PIZZA OOIT, echt waar. Zalig gebakken bodem, perfecte korst, dikke laag kees, heerlijke combinatie van toppings, groot en enorm zwaar (als in ‘zwaar op de maag’, maar ook gewoon als in ‘zwaar in gewicht’). Met pizza in de hand wandelden we van Falkirk terug naar huis. Stevige wandeling zo laat op de avond, maar dan werd die pizza toch al een beetje weer verbrand ;D. De volgende ochtend zag iedereen er een beetje minder fris uit, maar we hadden teaching ingepland (als ik het mij goed herinner) en dat was wel chill. ‘s Avonds kwam Luke me thuis nog een bezoekje brengen om piano te spelen, Ben & Jerry’s te eten en gewoon nog een babbeltje te doen omdat het zijn laatste avond was. Alweer een toffe avond seg.

Ondertussen had Heleen ook besloten om last-minute een vlucht te boeken naar Glasgow om me te komen bezoeken, HOERA! Perfecte moment om eindelijk eens Loch Lomond te bezoeken, want anders moest ik er alleen naar toe (Marlies had het loch al bezocht toen moeder en vader mij kwamen bezoeken). Heleen kwam zaterdagmiddag aan, dus ik had de trein naar Glasgow genomen. Toen ik het station uitkwam wachtte mij al een leuke verrassing, want om de hoek verscheen een grote massa mensen. Blijkbaar was er een Independence March aan de gang, want de meeste Schotten zijn Engeland kotsbeu. BOE ENGELAND. Er waren een vijftienduizend-tal mensen opgedaagd in kilten, met doedelzakken, met eenhoorns, met Schotse vlaggen... Het gaf me kippenvel en een lach op mijn gezicht. JA, BLIJF IN DE EU, SCHOTLAND!

Heleen arriveerde aan het station en we gingen naar het visitor information centre (wat ik ondertussen maar al te goed wist liggen ;D), gevolgd door een trappenklim in the lighthouse om een uitzicht over de stad te hebben. We waren gepakt en gezakt om te gaan kamperen aan Loch Lomond, dus dat was wel niet zo praktisch met al ons gerief. Om rugpijn e.d. te vermijden, gingen we eens kijken in het station wat de prijzen waren om onze bagage daar achter te laten. Er werd onderscheid gemaakt tussen small/medium and large luggage. De kerel achter de balie keek naar onze kabassen en zei tegen onze verwachtingen in dat hij het ALLEMAAL SAMEN wel in een medium locker kon krijgen. Dat wil zeggen: 1 gewone rugzak, 1 trekkersrugzak, 1 slaapzak, 1 matje, 1 tent. Ik vraag me af wat ze hier zien als large luggage, maar hé, wij waren content want we konden voor een klein prijsje op het gemak Glasgow doorkruisen. AHJA misschien even de tent uitleggen: we hadden geen zin om dure accommodatie te betalen aan het loch, en ik had goedkope tenten in de supermarkt gezien (gotta love Asda). Dus ik kocht een tent (15 quid), een slaapzak (10 quid) en een matje (4 quid) voor maar NEGENENTWINTIG QUID EH (quid = pound = pond)! Ik ga er geen plaats voor hebben in mijn valies, maar dan nog is het een mooie deal.

We bezochten Kelvingrove art gallery & museum, alweer een gratis museum. Echt gigantisch groot en divers. Ik denk dat ge er niet alleen een hele dag kunt spenderen, maar dat ge u ook nog eens een hele dag kunt amuseren daar. Beetje interactief en verdwaalbaar veel ruimtes. We hadden niet zo veel tijd, dus we zijn snel door de interessantste kamers gewandeld. We vervolgden onze tocht naar de University of Glasgow waar het Hunterian Museum ligt. Ik was er ook al geweest met mama en papa, maar toen hadden we niet veel tijd en het is zeker voor medische studenten een cool museum. Het is een vrij klein museum, wat het net zo aangenaam maakt. Overzichtelijk, niet te veel saaie ‘pottekes vanuit een of ander land uit een of andere tijd’, en een uitgebreidere medische sectie. Placenta in een pot, afwijkend foetushartje, oude instrumenten, oude operatietafel, opgezette siamese dier-tweelingen... De universiteit zelf is ook echt een pareltje. Ge treedt binnen, gaat wat trappen omhoog, en komt dan uit op een binnenkoer met grasvelden, dat dus eigenlijk op een dak is gebouwd. Crazy. Tussen de grasvelden staat dan een soort kerkachtige structuur op een ‘underpass’, waarin zich het museum bevindt. Moeilijk uit te leggen, maar het is gewoon cool.

EINDELIJK kon ik naar de Tim Hortons gaan want de eerste Europese Timmies had de dag voordien zijn deuren geopend in Glasgow. Ik ging voor het meest Canadese dat ik kon bestellen: een double double en Timbits. Double double slaat op ‘2 suikerkes, 2 melkskes’ en timbits zijn donutachtige balletjes. Heleen ging voor een iced capp supreme met oreo, zeker een aanrader (moest er ooit een Timmies openen in België. Binnen een jaar of 5 ofzo). We wandelden nog wat random rond door de straten en in parken, en waagden ons voor de verandering aan de Maleisische keuken, nom. Het kan niet elke dag fis hand chips of Indisch zijn. Toen de buiken goed gevuld waren, was het alweer half 10 en moesten we dringend naar het station gezien de luggage-dienst sloot om 22u. We kwamen ruim op tijd aan in het station, maar de luggage-dienst was tot onze verbazing al gesloten. PANIIIEEEKKKK, PURE PANIIEEEKKK. Haha, nee, wij zijn 2 chille mensen en wisten dat de vriendelijke mensjes in Schotland wel iets zouden fixen. Dus een meneertje kwam al snel met de sleutel om onze baggage te bevrijden uit de locker. Blijkbaar was er gewoon wat miscommunicatie (of eerder geen-communicatie) want ze hadden ons niet meegedeeld dat de dienst sloot om HALF 10 ipv 10 uur (zoals op het info-bordje stond). Achjaaa, we hadden onze baggage terug en namen een trein naar Balloch, wat helemaal beneden aan Loch Lomond ligt. Het was al donker toen we arriveerden, wat het wel wat lastig maakte om een goede tent-plek te vinden. Na een uurtje (pure gok) wandelen door het donker kwamen we eindelijk bij een ideale plaats: op het strand aan het Loch. Ik denk dat het nooit écht pikkedonker wordt in Schotland, wat ons nu wel goed uitkwam. ’s Ochtends ontwaken aan het Loch heeft absoluut zijn charmes. Amai!

We wandelden in de voormiddag naar Luss, een suuuuperklein schattig dorpje aan het loch, zo’n 13km ten noorden van Balloch. We hadden de nacht ervoor natuurlijk al een stukje in de juiste richting gewandeld ;-). Helaas lag niet zoooo veel van de route echt langs het loch, maar op de eindbestemming konden we natuurlijk nog genoeg van het meer genieten. Aangekomen was het eerst dringend tijd om eten te kopen, want we hadden eigenlijk ook nog niet echt ontbeten. Er was 1 supermarktje in Luss, dus veel keus was er niet. Scottish rolls met hummus dan maar. Schotland zou Schotland niet zijn, als er niet af en toe een stortbui uit de lucht valt, en natuurlijk moest dat tijdens onze lunch gebeuren. We vonden een schuilplaats(je) in een houten speelhuisje in een speeltuin. Krap, maar droog. Superkrap. Toen het weer wat opgeklaard was, gingen we liggen aan strand. We palmden met ons tweetjes een klein ‘eilandje’ in dat bereikbaar was via dikke takken die het eilandje verbonden met het vaste land. AVONTUURLIJK HOOR. Omdat ze slecht weer voorspelden, besloten we een dagje vroeger dan gepland terug naar mijn thuis te keren. We dachten er aan om de ferry terug te nemen naar Balloch, maar die was ons toch wat te duur. Dus het werd een gewone bus, en dan nog met de trein naar Galsgow, frietjes eten in de blue lagoon (een frietketen) (dé blue lagoon waar Justin Bieber ooit blijkbaar een frietje heeft gestoken OMGGG), stoppen bij Timmies (deze keer bestelden we elkaars drankje van de vorige keer. Ik had een kleine iced capp besteld, en de persoon voor mij een medium. Maar die persoon wou geen slagroom erop en dus kreeg ik hare medium, HOERA upgrade naar een maat groter), dan de trein naar Larbert en met de beentjes naar Stenhousemuir. Een goed slaapje, en dan de volgende dag Falkirk verkennen. Ik had de maandag vrijaf genomen omdat Heleen dinsdag pas terug naar huis ging. Marie had nog een fiets waarvan we de ketting even moesten opleggen en de banden moesten oppompen, en dan kon onze fietstocht beginnen. We gingen naar het Falkirk wheel (dat rad dat boten naar een hoger kanaal brengt) en the Kelpies (die gigantische paardenhoofden). Dan wat rondhangen in het Helix park, en stiekem ook een beetje spelen in de speeltuin daar. Daar zijn we nooit te oud voor, toch? Eentje drinken in Falkirk centrum en Heleen overtuigen van de goedheid van de pizza die ik eerder die week had gegeten met Luke. De kerel achter de toog herkende me nog van enkele dagen geleden en verzekerde me ervan dat ik aaallllee tijd van de wereld mocht nemen om een keuze te maken. Elk een pizza bestellen was uiteindelijk echt te veel, want we kregen er met ons tweetjes maar 1 op. Schandalig zwaar, maar we hadden wel nog een lekkere lunch voor de dag nadien ;-). 

Dinsdag moest Heleen vroeg vertrekken naar de luchthaven. Marie was zo lief om haar aan het treinstation te droppen, en heeft mij dan ook meteen aan het ziekenhuis afgezet. HANDEEUG. Verder was het nog een korte werkweek (pas op, ik ben nu wel al bezig over de week van 5 juni, dus ziet dat ge niet in verwarring raakt) voor mij, want vrijdag had ik ook vrijaf om een ander leuk weekend te doen. Dus 3 dagen werken, chilll. 1 van die dagen ging ik mee met de ‘community midwives’ (vroedvrouwen) op huisbezoeken. Verse mama’s mogen hier 6u na hun bevalling het ziekenhuis al verlaten met hunne kleine, maar ze krijgen de eerste dagen nadien wel dagelijks een huisbezoek, en vervolgens om de 2 dagen enzovoort. Ze worden dus niet aan hun lot overgelaten. Ik arriveerde mooi om 8u50 zoals me verteld was, maar de midwife zei dat ik om 10u mocht terugkomen. M.a.w. nog een koffietje in de zon gedronken, wat altijd welkom is.

Tegen 15u kon ik alweer naar huis, dus het was écht een rustige week. Ik heb ergens die week ook nog een film gekeken met de familie hier thuis, wat ook wel gezellig was. Een film over een hond, waardoor de hondjes hier in het begin wel wat argwanend blaften naar de tv. Good thing they’re so cute.

Noouuu, dit zal wel weer genoeg leesvoer zijn voor jullie. Foto’s volgen ooit, en binnenkort ook een tekstje over het voorbije weekend (wat wil zeggen dat ik bijna ben bijgebeend, yes!). Ik heb ook gemerkt dat ik - zelfs wanneer ik deze blog schrijf - mijn zinnen vaak eerst in het Engels denk. Maar de blog int Engels schrijven, dat zal ik jullie maar niet aandoen zeker? ;D

xoxoxo

[maryamsreisblog]

Geen idee wat voor opsomming ik hiervan moet maken

O ja. Mijn blog.

Hoi allemaal!

Het is al weer veel te lang geleden dat ik een update heb geschreven en daarmee heb ik het mezelf erg moeilijk gemaakt..

Want er is zo veel gebeurd de afgelopen weken! En ieder ding is leuk genoeg om te vertellen, dus dan word het maar gewoon kiezen.

Het weekend voor kerst was ontzettend leuk, ik ben die avond naar een openlucht bioscoop geweest om Pitch Perfect 3 te kijken met Lotta en Madlen. Later sloot Nike bij ons aan, want we zouden die nacht doorhalen op Bondi Beach om daar de zonsopgang te bekijken.

We hadden een hele gezellige nacht met diepe gesprekken (over racisme en onrecht in de wereld enzo - van die gesprekken die alleen hebt als het 3 uur 's nachts is en je eigenlijk te moe bent om te functioneren) en gek genoeg ging de tijd best snel. Toen we rond half 5 besloten om ons van de picknicktafel naar het strand te verplaatsen kwamen er twee vreemde jongens een praatje met ons maken. Heel erg aardig wel, maar toen we aan ze moesten uitleggen wat we aan het doen waren moesten ze lachen. "Eh, jullie weten dat de zonsopgang hier helemaal niet plaatsvind he?"

Zo hebben we het laatste uurtje naar een lucht zonder zon zitten staren.

De rest van de dag bestond uit slapen, en 's avonds deden we weer karaoke met een groepje meiden in de stad. Hartstikke gezellig! Daarna eten gehaald in China Town en een grappige avond gehad in Side Bar.

Met kerst was Jelle hier, we hebben 2 heerlijke weken gehad. We brachten de eerste week door in Sydney, wat lang niet genoeg was om Jelle de leukste en mooiste dingen te laten zien.

Ook wij zijn naar een open lucht bioscoop geweest en zijn uitgegaan in Side Bar. We hebben de ferry vanaf Cronulla naar Bundeena genomen en daar wat uurtjes op het strand doorgebracht.

Ik heb Jelle kennis laten maken met froyo en acaï bowls, timtams en mijn sushi verslaving.

En ook niet geheel onbelangrijk, ik heb Jelle meegenomen naar Pancake on the Rocks. Hier bereiden ze gigantische pannenkoeken die ook super lekker zijn. Vol zelfvertrouwen dacht ik mijn pannenkoeken wel op te krijgen maar uiteraard kon ik halverwege écht niet meer en heb ik een halfuur moeten bijkomen op een bankje voor het restaurant.

Hoe dan ook, op het gebied van eten hebben we dan weer niks gemist!

In zijn 2e week in Aussie zijn we naar Gold Coast geweest. Daar hebben we rondgedwaald in Surfers Paradise en op de bekende stranden gelegen. Ook hebben we met Lotta af kunnen spreken, die toevallig ook in Gold Coast was!

Het allerleukste was denk ik wel Currumbin Wild Life park, een dierenpark met koala's en misschien nog wel belangrijker, kangoeroes die vrij rondliepen.

We hebben ons super vermaakt!

Ik vond het heel erg fijn dat ik iemand van thuis kon laten zien hoe het in Sydney is en wat ik allemaal doe en met wie ik omga!

Toen Jelle weer terug naar Nederland vloog was het natuurlijk wel eventjes moeilijk.

Die dag was het gloeiend heet, zo rond de 45 graden en heb ik mijn voeten -door mijn schoenen heen - aan het asfalt gebrand.

Tijdens die week heb ik besloten om bij een nieuw gezin te beginnen en verbleef ik tot die tijd onder andere bij Demi, wat eigenlijk heel gezellig was.

We hebben samen de Skytower beklommen (oké, nee, we namen de lift) en uren gekletst in cafés. Zelf ben ik nog naar Sea Life in de stad geweest.

Het aftellen is inmiddels begonnen, ik heb nog maar 10 weken te gaan.

Het voelt heel gek, inmiddels heb ik al afscheid moeten nemen van Esmee en Kira en binnenkort ook Lotta. De vrienden die ik heb gemaakt in mijn eerste week hier vertrekken één voor één weer naar huis en voor ik het weet ben ik aan de beurt.

Ik leef er ook wel naartoe, het voelt alsof het afronden al wel een beetje begint. Ik denk na over de dingen die ik het liefst nog wil doen voordat ik ga en plan die in. Wel voelt het gewoon heel gek om afscheid te nemen van mijn besties hier. Sommigen zie ik misschien wel nooit meer.

(Lotta's goodbye picnic van gisteren in Manly)

Dat is het voor nu,

Tot snel! X

[offtoljubljana]

63. Nee Wolt, ik wil geen eten bestellen

9/04/2020

Het is 22:19 en nog 40 minuten en dan gaat Eric “Bitty” Richard Bittle afstuderen en ik had een breakdown toen ik realiseerde dat het eraan gaat komen. Geen muziek, want Ngozi Ukazu is weer aan het streamen, dus haar muziek staat op. Ik verwacht Céline Dions It’s All Coming Back To Me. Ik bespaar jullie mijn reactie op de Check, Please! update van gisteren (William “Dex” Jacob Pointdexter... my boy... I am v proud).

Oh God. Gisteren zat ik te klagen over de livestream van Seth Rudesky en James (achternaam?) en nu hoor ik dat ze een glee reunie gaan doen. Here I fucking go again.

Nu we het even over YouTube hebben: ik krijg alleen maar advertenties van Wolt, soort van thuisbezorgd uit Ljubljana. Op mijn laptop heb ik adblocker, maar op mijn telefoon is het alleen maar Wolt, Wolt, Wolt. Je hoort vaker dat mensen YouTube advertenties averechts vinden werken: hoe meer reclame, hoe minder geneigd ze zijn om het gebruiken. Dat heb ik nu met Wolt, want ik wordt er ziek van. Ik gebruik ehrana, een andere thuisbezorgd in Slovenië, wel.

Over eten gesproken: gisteren wilde ik spinazie à la crème maken, maar ze hadden geen losse blokjes, alleen dit ding:

Ik heb zolang in de keuken gestaan, grotendeels omdat ik moest wachten tot dit ding gesmolten was zonder dat ik het zou laten aanbranden (is toch gebeurd). Het ergste? Het was niet eens zo lekker!

Wat is toch mis met de spinazie in Slovenië?

Eh, gelukkig was er een mooie maan. Ik probeerde er een foto van te maken, want het licht scheen echt van de maan, maar natuurlijk is het nooit goed genoeg op foto’s.

Toen natuurlijk Check, Please! yada, yada, yada en rond 2:00 ‘s nachts Animal Crossing, want waarom ook niet en toen viel ik maar niet in slaap. Heb je soms ook niet dat je zo moe bent dat zelfs nadenken of zoiets al vermoeiend is, maar je valt maar niet in slaap? Yeah. Ik had de wekker om 10:00 gezet, maar die zette ik uiteindelijk maar uit. Ik denk dat ik rond half 5 in slaap ben gevallen?

En toch werd ik rond 10:00 wakker! Natuurlijk heb ik snel even Animal Crossing gecheckt, want de turnip prices moet je checken voor 12:00 ‘s middags!

Het grootste ding van de dag was de 3,5 uur lange Sociologie lezing. Deze keer was het niet alleen maar voorbeeld, maar wel nog grotendeels. Het had meer nut dan gisteren, want nu legde ze de moeilijke artikelen ook uit. Jonathan en ik zaten de hele tijd te praten via Facebook deze keer.

... en ik heb de laatste 1,5 uur van de les Animal Crossing gespeeld. Het helpt me juist om te focussen? Ik schrijf indien nodig nog steeds mee en als ik het even niet volg (want ze praat best snel) dan vraag ik gewoon of ze het kan herhalen. Zonder Animal Crossing zou ik juist helemaal dood zijn.

Toch was ik er na 3 uur wel klaar mee. Ik kreeg zelfs hoofdpijn van het hele tijd luisteren, dus ik deed gewoon mijn koptelefoon af. Het was gewoon iets te veel. 

Ik zeg met geen enkele vorm van schaamte dat ik de hele dag alleen maar Animal Crossing heb gespeeld. De Cherry Blossom season is namelijk bijna voorbij en ik ben blut en ik heb een schuld van 800.000 Bells en ik moet rond de 170.000 Bells betalen aan infrastructuur.

Mam belde en ze vroeg of ik nog niet klaar was met dit spel en oh boy voorlopig niet. Ik heb al 95 uur op dit spel en ik ben nog een rustige. Dimitri heeft 165 uur en hij heeft maar 2 dagen extra speeltijd gehad. 

Hier is mijn personage, gekleed als een K-Pop ster, tussen twee standbeelden van wasberen, met een magische bloesem toverstaf in mijn hand. 

Want waarom ook niet?

~~Quarantaine life!!!~~

Ik was wel na de les even wat gaan eten en WOAH ZON??? Het was hier dus 21 graden en ja bla, bla, bla koude donkere kamer, dus ik had het weer eens niet door. Ik loop nu in een t-shirtje rond en dan een vest voor als ik in mijn kamer zit (+ indien mogelijk de verwarming aan).

(Oké, Jack Laurent Zimmermann, I love you, but I don’t love your music. Ik heb het wel gehad met Joni Mitchell, dus ik zet mijn eigen muziek weer op. Ik heb nog liever Parsers’ constante stroom van Céline Dions It’s All Coming Back To Me.)

Natuurlijk ging ik de brievenbus checken, want misschien was Check, Please! al aangekomen, maar helaas. Ik genoot wel weer even van de buitenlucht en ik zag een coole bloem in de tuin.

Ik wil niet veel, wereld, maar ik wil gewoon met een ijsje van de Cacao aan de Ljubljana river zitten! Lulu was vandaag een ijsje gaan halen bij de drive thru en dat hebben we hier niet eens, want alles is nu eenmaal dicht!

Ja, hoe zit het hier met de lockdown? Uhm, getallen gaan nog steeds omhoog, maar niet echt met grote mate. Het luchtruim blijft nog langer dicht dan gepland, maar er zijn dus ook plannen om langzamerhand bepaalde sectoren open te laten gaan na Pasen. Ook zit de overheid eraan te denken om openbaar vervoer weer te laten rijden. 

En ja, dat is een kleine update. Now, if you’ll excuse me, I have a graduation to attend.

[angelwings69novels]

Een advocaat, maar ook mijn slaaf (1)

Een van de voordelen van het getrouwd zijn met een professor op de universiteit is wel dat er regelmatig jonge studenten en studentes over de vloer komen. Mijn man die nooit te beroerd is om te helpen. Zo komt er nu al een tijdje ene Rick bij ons. Ik vraag me soms af voor wie hij komt. Hij kijkt vaak meer naar mij dan naar zijn werk. Mijn man wil het niet zien en zegt dat ik me aanstel. Maar ik weet dat ik gelijk heb.

Maar ik heb ook een klein zwak voor jonge mannen. En deze jongeman is alles wat je als vrouw maar wilt hebben. Toch heeft hij geen relatie. Want laatst toen hij zat te wachten op mijn man vertelde hij me dat hij soms eenzaam was zo zonder vriendin terwijl de meeste van zijn vrienden een vriendin hadden. Of dat nu zulke serieuze relaties zijn dat weet ik niet, maar ik zag iets wat me boeide.

Ik zag mijn kans toen hij iets vergat bij ons thuis. Mijn man vergat het mee te nemen naar de uni en dus kon ik mijn eigen plan trekken. Ik keek in de agenda van mijn man en noteerde zijn telefoonnummer. Ik had niet lang nodig om een sms te sturen naar hem. Ik schreef wat bij ons was blijven liggen en dat ik toch naar de stad was en dat ik het meegenomen had. Zijn antwoord kwam zo snel dat ik hem er meteen van verdacht dat hij het expres heeft gedaan.

Hij schreef dat hij me wel kon ontmoeten maar dat hij nog college had tot 3 uur deze namiddag. Dus schreef ik terug dat ik dan waarschijnlijk mijn wandeling zou maken door het bos. Rick schreef dat hij dan wel naar het bos kwam. Mooi zo! Ik trek mijn sexy lingerie aan en een kort jurkje. Het is koud buiten en dus doe ik een legging eronder. Die kan ik straks makkelijk uittrekken. Ik pak mijn autosleutels en rijdt naar de stad.

Ik ga bij een vriendin van mij langs en vertel haar van mijn plannen met Rick. Ze begint te lachen en is bereid me een en ander te lenen. Ze vult mijn rugzak met de nodige zaken en daarna gaan we naar de bar om een kop thee te drinken. Het liefst had ik nu een glas Martini, maar ik moet rijden en dus dat gaat niet. Dus ik warm me op aan de thee. Ik kijk op mijn horloge en zie dat het tijd wordt om naar het bos te gaan.

Ik geef haar een knuffel en beloof haar dat ik het bewijs zal leveren. Daarna stap ik in mijn auto en rijdt naar het bos achter de uni. Omdat ik een permit heb voor het hele gebied kan ik mijn auto diep in het bos parkeren en hoef ik niet op de parkplaats te blijven staan. Dat scheelt een eind lopen. Ik doe mijn legging uit en voel de koude wind op mijn kuiten. Oefffff. Je moet er wat voor over hebben.

Daarna wandel ik op mijn gemak het bos in. Het duurt niet lang voor ik een sms krijg van Rick. Ik schrijf terug waar ik ben en dat ik verwacht dat hij er binnen een kwartier is. Dan zal hij hard moeten lopen anders haalt hij het niet. Maar dat is ook het plan. Hij beloofd er op tijd te zijn. Ik lach en ben blij dat de zon nog even tevoorschijn komt.

Een kwartier later komt Rick aanrennen naar de plaats waar ik heb afgesproken. Ik kijk nadrukkelijk op mijn horloge. Hij verontschuldigd zich direct. Ik zeg dat het niet erg is, maar laat met mijn houding blijken dat het wel erg is. Ik leg mijn koude handpalm op zijn hete gezicht. Ik streel zijn wang en hoor hoe hij sneller gaat ademen. Nu is het erop of eronder. Mijn andere hand strijkt over zijn broek en ik voel hoe hard hij is.

Als Rick zijn mond open doet om iets te zeggen, leg ik hem met een kus het zwijgen op. Hij opent zijn mond en onze tongen vinden elkaar. Duelleren met elkaar en verkennen elkaars mond. Ohhhh. Hij is zo heerlijk jong. Zo lekker onschuldig. Voorzichtig streelt hij met zijn hand over mijn benen. Maar ik ben niet van plan zo snel toe te geven. Ik breek de kus af en zie de wanhoop in zijn ogen. Hij hoopt duidelijk op meer. Op veel meer.

“Rick, je weet wat je hier doet” vraag ik hem nu.

“Ja, mevrouw. Ik wilde dat u het boek zou vinden en me zou bellen” zegt hij zachtjes.

Ik streel zijn gezicht opnieuw. Hij heeft nu hele rode wangen, niet alleen meer van het rennen maar ook van iets anders. Ik zie de lust in zijn ogen.

“Heb je dit wel eerder gedaan?” vraag ik dringend.

Rick kijkt me aan en schud zijn hoofd. “Nee, mevrouw. Ik heb dit nog nooit gedaan. Met niemand. Ik heb nog nooit een vriendin gehad.”

Ik leun tegen een boom aan en spreidt mijn benen een beetje. Opnieuw voel ik zijn hand op mijn been. Voorzichtig begint hij mijn slipje te strelen. Hij voelt hoe nat dat is. Zijn vingers glijden stoutmoedig langs de rand van mijn slipje en strelen mijn natte kutje. Ik speel het spelletje mee en begin hem te strelen. Heel even mag hij denken dat hij controle heeft. Straks piept hij wel anders.

Ik pak zijn harde piemel beet die nog geen enkele vrouw heeft aangeraakt. Hij wordt groot in mijn hand en hard. Wow, wat een lekker grote stijve piemel heeft hij. Nog beter dan in mijn natte dromen. Ik begin hem zachtjes te strelen en voel hoe hij reageert. Dan plotseling komt hij in actie en daar heb ik op gewacht.

“Mag ik je hier nemen?” vraagt hij zachtjes. En ik lach als antwoord. Ik buig me voorover en laat zijn heerlijke piemel diep in mijn natte grot glijden. Hij begint te stoten en te stoten en dat is een heerlijk gevoel. Het duurt niet lang voor hij in me klaar komt. Nu is het spelletje over voor hem, nu zal hij doen zoals het mij belieft.

Ik laat mijn slipje weer op zijn plaats glijden en trek mijn rokje recht. Hij fatsoeneert zijn kleren ook. Hij kan zien dat ik het boek niet in dat piepkleine tasje heb en dus besluit ik hem te vertellen dat het in de auto ligt. Samen lopen we naar mijn auto. We praten niet, maar ik voel dat hij meerdere keren naar me kijkt. Als we bij mijn auto komen zie ik dat hij aarzelt.

“Heb je zin om even mee te gaan om wat te drinken?” vraag ik. Rick kijkt verward. Ik zie de twijfel in zijn ogen.

“Mijn man en ik hebben een stacaravan aan de rand van het bos. Daar kunnen we even wat drinken en weer warm worden” zeg ik. Dat is genoeg. Hij knikt en stapt in de auto als ik de deuren ontgrendel. Ik leg mijn tasje op de achterbank en daarna stap ik ook in. In een paar minuten rijdt ik naar de stacaravan waar mijn man ik aan het begin van zijn loopbaan bij de uni hebben gewoond. Ik gebruik hem meestal om te schrijven. Maar soms ook voor andere dingen.

Met nog geen vijf minuten parkeer ik de auto naast een grote stacaravan die volledig afgeschermd in het bos ligt. Ik pak nu mijn rugzak en mijn tasje uit de auto. Rick volgt me naar de stacaravan. Ik open de deur en we gaan naar binnen. Het is lekker warm binnen omdat ik vanmorgen de kachel al aan heb gemaakt. Ik trek mijn jasje uit en Rick doet hetzelfde.

“Ik had nooit gedacht dat hier een stacaravan zou staan” zegt Rick.

“Wij hebben hem geplaatst toen we hier kwamen wonen. We hadden geen huis en het huis dat we wilden kopen was nog niet vrij. Dus hebben we hier bijna 2 jaar gewoond. Daarna is de caravan blijven staan en ik gebruik hem voor mijn werk.”

Ik zie dat hij wil vragen wat ik voor werk ik doe maar ik open een knoop je van mijn sexy jurkje zodat hij nog meer zicht krijgt op mijn borsten. Hij bloost en probeert er overheen te praten.

“Dus u woonde hier met uw man en kinderen?”

“Ja, dat klopt. Dat was soms een ramp, vooral als het slecht weer was. Maar ach het was ook een mooie tijd.” Ik loop naar de keuken en zet theewater op. Een paar minuten kom ik terug in het woongedeelte en ik zie dat Rick staart naar een foto van mij. De foto is gemaakt een paar jaar geleden en laat weinig aan de verbeelding over. Ik merk dat hij zich schuldig voelt als ik zie dat hij ernaar kijkt.

Ik schenk thee voor ons en ga uitnodigend op de bank zitten en klop op de plaats naast me. “Kom bij me zitten” zeg ik. Voorzichtig gaat hij zitten. Hij weet niet waar hij kijken moet, naar mij of naar mijn foto. Ik geniet van zijn verwarring.

“Was dat je eerste keer dat je klaar kwam in een meisje of vrouw?” vraag ik heel onschuldig.

Hij schrikt van mijn vraag. Hij wordt nog roder dan hij al was en stamelt zachtjes ja.

“Zou je meer willen?” vraag ik.

Hij weet niet wat hij moet antwoorden, maar zijn broek geeft mij het antwoord al. Ik strijk over de harde bobbel in zijn broek.

“Ik denk dat hij nog wat meer wil hebben. Denk je ook niet?” vraag ik nu.

“Eh, ja …… Ja, mevrouw” stamelt Rick.

Ik gebaar naar de thee en pak mijn kopje. Ik drink voorzichtig van de hete thee. Rick doet hetzelfde en ik hoor hem haast denken, wat gaat er nu gebeuren? Ik streel van tijd tot tijd over zijn ruige spijkerbroek. Ik voel hoe hij weer sneller gaat ademen. Nog even spelen en daarna ……. Oh wat een heerlijke gedachte. Als ik mijn thee op heb zet ik mijn kopje weg en hij doet hetzelfde.

“Kom Rick” zeg ik en sta op. Ik pak zijn hand en ga hem voor naar de slaapkamer. Dit was ooit de kinderkamer, maar nu is het een speelkamer voor mij. Ik zou niet weten wanneer mijn man hier voor het laatst is geweest, maar het zal vele jaren geleden zijn. Hij heeft niet eens meer sleutels van de caravan. Die heb ik alleen. Ik zie een verraste blik in Ricks ogen.

“Kleed je uit Rick” zeg ik ferm en kijk hem diep in zijn ogen. Even een flikkering van onzekerheid en daarna kleedt hij zich braaf uit. Ik kom naar hem toe en begin hem zachtjes te strelen. Ik voel hem rillen onder mijn handen. Ik draai hem naar me toe als hij naakt naast me staat. Ik kus hem hard op zijn mond. “Weet je het zeker Rick?” vraag ik nogmaals.

Rick likt langs zijn lippen. Dan kijkt hij me aan en zegt. “Ja, mevrouw. Ik weet het zeker.”

“Draai je om” zeg ik. Rick doet snel wat ik vraag en voor hij het weet heb ik zijn handen geboeid. Dan draai ik hem weer naar me toe. “Begrijp je waar je mee bezig bent?”

“Ja, mevrouw” zegt Rick nu meer overtuigd.

Ik leidt hem naar de wand en maak een hand los van de boeien. Snel klik ik een ander boei om zijn vrije hand en nu is hij aan de muur gebonden. De andere hand boei ik op dezelfde wijze. Daarna spreidt ik zijn benen en maak zijn enkels aan de boeien aan de plint vast. Hij staat nu in volle glorie voor me. Een prachtige grote X en een heerlijke stijve piemel die duidelijk veel meer van me wil.

“Wat ben jij nu Rick?” vraag ik hem en kijk hem diep in zijn ogen. Even denkt hij na. Alsof hij net niet helemaal zeker is van zijn zaak. Dan komt er een resoluut antwoord.

“Ik ben uw speeltje mevrouw. U mag met me doen wat u wil.”

“Dat Rick, dat was het juiste antwoord. Weet je ook wat we gaan doen?”

“Nee, mevrouw. Ik weet niet wat u wilt doen met me.”

“Wil je weten wat ik met je ga doen Rick?”

“Als u het me wilt vertellen mevrouw.”

Ik loop langzaam naar de kast die tegen de andere wand staat. Ik open de kast en een bed klapt uit de kamer in. Ik zie Rick kijken en als ik voel dat ik zijn volle aandacht heb, dan pas trek ik mijn jurkje uit. Ik sta nu voor hem in slechts kousen met jarretels, mijn miniscule slipje en een kanten BH. Dan pak ik de rugzak. Ik heb namelijk wat spulletjes geleend voor deze middag.

Uit de rugzak pak ik een zweepje. Ik verwissel mijn pumps voor hoge hakken. Dan loop ik terug naar Rick.

“Wat wil je hebben Rick” vraag ik terwijl ik het zweepje over zijn borst laat glijden.

“U mag me straffen, meesteres. Nee, u moet me straffen. Ik ben te jong voor dit soort spelletjes.”

“Dus je vindt dat je stout bent Rick. Vertel me eens. Wat moet ik daar aan doen?”

“Gebruik uw zweepje mevrouw. Laat me voelen dat ik stout ben geweest in het bos.”

Plagend strijkt mijn zweepje langs zijn opgewonden stijve piemel. Hij is geen kleine jongen meer. En toch wind me dit ontzettend op. Ik trek een bok dichterbij die aan de kant stond. Daarna maak ik zijn handen los.

“Buig voorover en laat je armen over de bok hangen” zeg ik met harde stem.

Hij buigt voorover en laat zijn armen hangen. Snel klik ik zijn handen weer vast in boeien. Ik vind het jammer dat ik niet meer zo’n mooi uitzicht heb op zijn stijve lid. Maar aan de andere kant, dit biedt heel wat opties. De zweep streelt zijn huid. Maar ik sla nog niet. Ik blijf hem plagen tot hij zijn mond open doet.

“Meesteres, straf me alsjeblieft. Ik ben stout geweest” zegt Rick wanhopig.

“Ja, je was stout. Heel erg stout. Nu nog meer. En daarom zal ik je straffen. Maar voordat ik dat doe wil ik dat je beseft wat dit betekend.”

“Ja, meesteres. Ik besef wat dit betekend. Dit betekend dat ik van u ben. Ik ben uw slaaf. Ik zal doen wat u wil. Ik zal onderdanig zijn. U mag mij opvoeden als uw eigen slaaf. Ik vraag maar 1 ding. Alsjeblieft meesteres, mag ik nog eens klaar komen in u.”

“Ik ben je heel dankbaar slaaf. Ik zal een andere naam voor je bedenken. Als ik je sms met die naam dan kom je naar deze caravan toe. Je praat met niemand over deze caravan. Je praat met niemand over je contact met mij. Je krijgt straks een contract van mij en dan zul je gebonden zijn om mijn slaaf te zijn voor een periode van om te beginnen 3 maanden. Daarna zien we wel verder. In die drie maanden kom je hier als ik het zeg. Je krijgt speciale kleren die je hier kunt dragen. Ik bepaal waar en wanneer. Ik heb je rooster gedownload en weet dus wanneer je geen colleges hebt. Je neemt zelf geen contact meer met mij op. Heb je dat begrepen?”

“Ja, meesteres. Ik ben uw slaaf en ik heb u begrepen. U bepaalt waar en wanneer. Ik onderteken het contract nu als u dat wilt.”

Ik pak het contract en laat hem het rustig lezen. Als hij het gelezen heeft maak ik zijn rechterhand vrij zodat hij met een pen zijn handtekening kan zetten. Daarna bind ik hem weer vast aan de boei. Nu is hij helemaal van mij. Ik maak een paar foto’s en laat hem die zien. “Als je ooit iets doet om mij te schaden, dan vinden deze foto’s een weg naar het internet.”

“Ik zal u niet schaden meesteres. Ik ben blij dat ik uw slaaf mag zijn. Alstublieft straf mij nu voor het feit dat ik mijn zaad in u heb laten stromen.”

Nu pak ik de zweep opnieuw in mijn hand. Opnieuw terg ik hem met de zweep. Ik zie hoe zijn stijve lid weer opzwelt. Hij wil dit echt. Ik lach. Daarna gaat de zweep over zijn billen. De eerste drie vier keer kan ik slaan zonder dat hij een kik geeft. Maar daarna komen er tranen in zijn ogen en zijn billen worden zachtjes rood. Ik pak nu een peddel. Ik geef hem nog 4 ferme tikken op zijn billen.

Ik zie dat zijn stijve lid er niet onder lijdt. Heerlijk. Nu zijn billen goed rood zijn mag hij terug aan de wand. Ik maak zijn handen los en maak hem weer aan de wand vast. Ik pak twee tepelklemmen en zet die op zijn gevoelige tepels en hij slaakt een kreet van pijn. Ik kijk hem strak aan, maar zeg niets.

“Sorry meesteres. Ik heb dit verdient, meesteres. Ik mag niet klagen meesteres.”

Dit is iemand die er dus wel al heel goed over na heeft gedacht. Dan waren mijn gedachten dus de juiste. Hij wilde mijn slaaf worden vanaf het begin dat hij bij ons in huis kwam. Nu wil ik nog dat hij het zelf zegt.

“Vertel me waarom?”

“Toen ik voor het eerst in de villa kwam voor de bijlessen. Toen zag ik u door het raam. Ik zag uw prachtige borsten en kreeg een hele stijve pik. Ik wilde met u naar bed. Ik wilde dat ik door uw kutje ontmaagd zou worden. Daarom ben ik al die extra lessen gaan volgen.”

“Dus je hebt door het slaapkamerraam gekeken terwijl ik me omkleedde?”

“Ja, meesteres. Dat heb ik gedaan.”

Ik pak de peddel opnieuw en laat ze op zijn boven benen komen. Ik zie dat hij de pijn verbijt.  Maar zijn stijve pik blijft fier overeind. Daar zal ik iets op moeten vinden. Ik heb wel een idee. Ik laat hem zonder pardon achter en trek de deur dicht. Ik loop naar de keuken en pak wat ijs en doe het in een schaaltje. Dan pak ik nog een speeltje uit de rugzak. Daarna loop ik naar de kamer terug, maar ik bedenk me dat het fijner is als je niet ziet wat ik ga doen.

Dus pak ik een blinddoek en kom de kamer weer binnen.

“Nu gaan we je oogjes even dicht doen. Dan kan je volop genieten. Ik wil echter geen woord horen. Hoor ik je wel, dan zul je nogmaals voorover gaan over de bok en dan zal je 10 slagen met de peddel krijgen.”

Gehoorzaam heft hij zijn hoofd op zodat ik de blinddoek vast kan maken. Daarna pak ik in de gang het speeltje en het ijs. Ik streel zijn gezicht en zijn borst. Ik trek even aan de tepelklemmen en zie zijn gezicht vertrekken, maar hij geeft geen kik. Heerlijk. Dan streel ik zijn ballen Ik voel de heerlijk glad geschoren ballen en speel er even mee. Dan laat ik heel even mezelf op mijn knie zakken en lik eventjes aan zijn grote eikel.

Zijn adem gaat weer snel en zwaar. Ik pak nu het ijs en leg dit op zijn stijve piemel en ballen. Ik hoor hoe hij zijn adem naar binnen zuigt als hij de koude voelt. Zijn stijve piemel is al snel een heel klein kereltje geworden door de behandeling. Ik ga door tot hij zo klein mogelijk is en dan sluit ik zijn piemel en ballen op in een harnasje. Zo nu kan hij niet meer groot worden. Eens kijken hoe dit onze net ontmaagde man bevalt.

Maar omdat hij geen kik heeft gegeven besluit ik dat het tijd wordt om nog even verder te spelen met het ijs. Ik laat het ijs over zijn borst glijden. Ik zie hoe hij kippenvel krijgt. Ik blaas mijn warme adem over zijn borst en zie hoe zijn tepels reageren ondanks de klemmen. Dan plotseling trek ik kort aan de klemmen. Een korte kreet van verrasing. Meer had ik niet nodig. Ik maak zijn handen los en leg hem weer over de bok. Dan boei ik zijn handen weer.

“Nu ga je voor me tellen. Want ik kan niet zo goed rekenen slaaf.”

“Ja, meesteres. Ik zal voor u tellen.”

Ik pak de peddel, maar ook een veer. Met de veer ga ik hem straks kriebelen, maar eerst eens naar zijn billen kijken. Ik geef een flinke pets op elke bil en Rick telt gehoorzaam. Ik streel hem ook met mijn handen en ik voel hoe zijn lichaam reageert. Dan volgen de volgende twee slagen. En opnieuw telt Rick feilloos.

Dan ga ik met de veer over zijn borst. Ik merk dat hij moeite heeft om niets te zeggen. Hij moet zich helemaal concentreren om niets te zeggen van het geplaag van de veer. Dan volgen ras de volgende twee slagen. Rick vergeet hardop te tellen.

“Ik ben de tel kwijt. We moeten maar opnieuw beginnen slaaf. “

Ik hoor hoe hij zijn adem inhoud voor de volgende petsen van de peddel. Braaf telt hij nu. Ik besluit dat het zo goed is. Hij telt braaf de 10 slagen op zijn billen. Dan maak ik hem weer los van de bok en hij mag weer tegen de wand. Ik neem zijn blinddoek af. Ik kleed me tergend langzaam uit. En dan ga ik op het bed liggen.

“Je gaat nu heel goed kijken hoe ik met mezelf ga spelen. Je kijkt nergens anders naar als naar mij. Heb je dat begrepen slaaf?”

“Ja, meesteres. Dat heeft uw slaaf goed begrepen.”

Ik speel het spelletje gemeen en gebruik diverse dildo’s om mezelf te verwennen. Ik zie hem kijken en maak de hele tijd oogcontact met hem. Als ik mijn orgasme heb gehad besluit ik dat ik een andere keer verder wil. Ik sta op en pak zijn kleren Ik leg zijn kleren voor hem neer. Dan pak ik een wekkertje in de keuken. Ik zet het precies op 3 minuten.

“Ik ben vandaag klaar met je. Als ik deze wekker start heb je precies 3 minuten om buiten te komen. Als je dan nog binnen bent zal het je berouwen. Ik houd je boxershort hier. Want die is veel te leuk. Die mag je binnenkort op komen halen. Je boek ligt in de hal. Vergeet het niet, want je mag er niet voor terug komen. Ik sms waarneer ik je weer wil zien.”

Rick kijkt nu geschrokken naar de kooi om zijn ballen en piemel.

“Die blijft daar zitten. Ik wil niet dat je rotzooit met iemand anders of met jezelf. Ik heb de sleutel en als je braaf doet wat ik vraag, dan zal ik hem ook weer afnemen. Maar omdat je hem zo graag af wilt hebben mag je nog 1 ding doen.”

Ik leg me weer op bed en spreid mijn benen. “Kom hier slaaf en lik mijn kutje tot ik klaar kom.”

Rick komt direct naar het bed toen en begint als een gek mijn kutje te likken. Oh mijn god, wat een lekkere knul is dit. Het duurt dan ook niet zo lang voor ik klaar kom. Zodra dat gebeurd start ik het wekkertje en hij weet niet hoe snel hij zich moet aankleden. Ik zie dat het pijn doet om zijn broek aan te trekken en helemaal zonder zijn boxershort. Binnen twee minuten staat hij buiten. Buiten trekt hij snel zijn schoenen aan en dan rent hij het bos in.

Ik schrijf onmiddellijk een sms.

“Vanaf nu bepaal ik je leven. Heb je geen goede resultaten op de uni dan krijg je opnieuw billenkoek. Als je bevrijdt wilt worden van het lekker kooitje dan zul je braaf doen wat ik zeg. Het is verboden te antwoorden.”

Ik ruim de caravan op en ga daarna naar mijn vriendin terug. Ik laat haar de foto’s zien van mijn nieuwe speeltje. Ik vertel haar dat hij een verrassing heeft. Ze kijkt me aan en vraagt me wat dat dan wel is. Ik pak mijn telefoon en sms.

Stuur een foto van je mooie piemel in zijn nieuwe huisje. NU

Een minuut later komt er een MMS binnen. Hij heeft zijn gulp open en zijn piemel in het harnas is duidelijk zichtbaar. Mijn vriendin schiet in de lach en vraagt hoelang dat daar zal zitten. Ik lach ook, ik denk drie maanden op zijn minst. “Dat gaat er voorlopig niet meer af. Ik denk dat hij braaf komt als ik het vraag, maar ik denk niet dat ik hem nog eens klaar laat komen. Niet tot hij besluit of mijn slaaf voor altijd te zijn of dat hij het contract na drie maanden wil opzeggen.”

Mijn vriendin kijkt naar me. Ik zie haar denken. Ja, dat lijkt mij ook een goed idee. We prikken een datum 9 dagen later. Daarna rijdt ik naar huis. Ik ga me douchen en daarna zit ik aan tafel of er niets is gebeurd. Ik praat en lach met mijn gezin en zo nu en dan heb ik een binnenpretje. Ik laat Rick niets meer horen. Ik weet van anderen in zijn omgeving dat hij om de haverklap op zijn mobiel kijkt. Maar ik wil hem desperaat hebben. Pas een half uur voor ik hem wil zien stuur ik een sms. Ik weet dat hij nu moet rennen naar zijn kamer. Zich moet omkleden in de jeans die ik heb gekocht en laten bezorgen bij hem thuis.

Mijn vriendin en ik zitten gezellig aan de thee als Rick rennend aan komt. Ik kijk op mijn horloge en hij weet hoe laat het is. Hij denkt veilig te zijn omdat mijn vriendin er is. Arme Rick.

“Ga naar de kamer en wacht daar.”

We laten hem daar minstens een half uur wachten. Daarna binden we hem samen aan het kruis aan de wand. Vervolgens gaan mijn vriendin en ik voor zijn ogen vrijen. We likken elkaar en zuigen aan elkaars borsten. Ik zie de wanhoop in Ricks ogen. Ik zie de pijn van zijn piemel die wil groeien, maar het niet kan. Dan als we klaar zijn en ons weer aangekleed hebben, dan hebben we aandacht voor Rick.

Hij gaat weer over de bok en nu is het mijn vriendin die hem zijn eerste 10 slagen toedient. Vervolgens krijgt hij er ook nog eens van mij 10. Zijn billen zijn weer felrood en gloeiend heet.

“Heb je genoten?” vraag ik hem.

“Ja, meesteres. Ik heb genoten.”

Ik weet dat hij liegt. Ik weet dat hij die kuisheidsgordel kwijt wil. Maar hij is zo slim het niet te vragen. Nu laat ik hem om de dag komen. Soms zelfs voor de uni begint. Dan blijf ik daar slapen en laat hem om 7 uur ’s morgens komen. Dan krijgt hij billenkoek en moet de hele dag op zijn hete billen zitten in de collegezaal. Daar kan ik echt van genieten. Ik praat niet over de kooi en hij durft er niet over te beginnen.

Zo speel ik met hem gedurende 3 maanden. Hij komt mij aan het likken, vingeren en zoenen. Maar ik bevrijdt zijn piemel niet. Dan als het einde van dit contract nadert stuur ik hem een nieuw contract. Hij retourneert het binnen een dag. Misschien heeft hij hoop dat hij bevrijdt wordt. Dat zal hem dan wel tegen vallen.

6 Maanden later begint hij erover. Hij waagt het om te vragen wanneer zijn piemel er weer uit mag. Ik vraag hem alleen of hij het contract goed heeft gelezen. Hij komt er niet op terug. Pas tegen dat het jaar om is. En hij mijn gewijde slaaf is. Dan begint hij opnieuw over de kooi. Ik pak het sleuteltje en verwijder het kooitje als hij aan de wand vast zit. Hij is geblinddoekt. Ik zuig zijn piemel groot en hij wordt nu heel groot en stijf. Maar ik laat hem niet klaar komen.

Vlak voor het sperma voel komen stop ik. Ik pak het ijs en zijn piemel krimpt weer naar het gewenste formaat. Zijn heerlijkheid gaat weer fijn achter slot en grendel. Tot de dag van vandaag draagt hij zijn kuisheidsgordel met ere. Hij is nu meer als 4 jaar mijn slaaf. Hij werkt op een advocatenkantoor. Ik sms hem wanneer ik hem wil hebben. Zo nu en dan pijp ik hem. Maar hij mag niet klaar komen. Zolang hij mijn slaaf is zal hij niet meer spuiten. Doet hij het wel. Ach ja, dan is het maar een kleine weg om zijn mooie lichaam op internet te plaatsen. Ik heb zijn toestemming immers om dat te doen.