#eindexamens

[binas-official]

Reminder aan de examenkandidaten van dit jaar om je BiNaS pas ritueel te verbranden als je de uitslag binnen hebt.

[dani-dance]

Because I want to, my average grades on my SE (50% of my final grade, with CE (what I tend to just call eindexamens on here) being the other 50%). I do VWO, and for non-Dutch people, these are out of 10, with 5,5 as minimum passing grade:

Dutch Language & Lit: 6,8 English Language & Lit: 8,5 (and two G's on my book reports but those don't count for SE) Math A: 5,4 German Language & Lit: 4,6 History: 5,7 Geography: 5,8 Biology: 6,1 Art History/Theatre Combo Grade: 8,1

Also, quick "compensation subjects" check: Cultural and artistic education (CKV): 7 Social Studies: 6 General Sciences: 7 Profielwerkstuk (PWS): 8

[mudpuddlenl]

AAAAAAAAA

[peecee-columns]

Weinig erkenning eindexamenleerlingen

Op 27 februari 2020 werd de eerste coronabesmetting in Nederland geregistreerd. Het Journaal zond destijds beelden uit van een hermetisch afgesloten woning, ergens in Brabant. Achteraf bleek dat er eind januari al tientallen mensen aan corona gerelateerde klachten hadden ontwikkeld. Zij testten later in februari dan ook alsnog positief. Iets meer dan drie jaar later, op 10 maart 2023 om precies te zijn, werd via de Rijksoverheid bekendgemaakt dat het kabinet, op advies van het OMT, had besloten dat alle coronarestricties konden komen te vervallen. Momenteel zijn we met z’n allen blijkbaar in een zogeheten endemische fase aangekomen, waarin het virus nog wel rondgaat, maar waarbij de meeste mensen de ziekte hebben doorgemaakt of zijn gevaccineerd. Covid-19 lijkt vanaf nu niet meer tot grote maatschappelijke en economische problemen te leiden, al wordt er wel nog een beroep gedaan op ieders gezond verstand om eventuele besmettingen te voorkomen. Deze regels zijn inmiddels alom bekend, maar worden nog maar weinig nageleefd.

De pandemie heeft bij veel mensen diepe sporen achtergelaten. Op lichamelijk en mentaal gebied. De gevolgen ervan zijn dan ook nog niet voorbij en vergeten. Maar daar lijkt onderwijsminister Dennis Wiersma geen boodschap aan te hebben. Hij schreef in november van vorig jaar al aan de Tweede Kamer dat na drie jaar van diverse aanpassingen de examenperiode dit schooljaar weer zo goed als hetzelfde zal zijn als voor corona. Waar in 2020, net na de uitbraak van de pandemie en ten tijde van de eerste lockdown, de eindexamens in het voortgezet onderwijs zelfs helemaal niet doorgingen en in de daaropvolgende jaren een aantal welkome versoepelingen werden gehanteerd, zal dit schooljaar alleen het tweede tijdvak verlengd worden van vier naar tien dagen. Dit betekent concreet dat er onder andere geen zogeheten ‘duimregeling’ meer gehanteerd zal worden, waarbij de leerling een ‘duim’ mocht leggen op een onvoldoende om zo alsnog te kunnen slagen. En ook zal er dit jaar, naast het eerste en tweede tijdvak, geen derde tijdvak meer plaatsvinden, waarin herexamens afgenomen kunnen worden.    

Wat we ons moeten realiseren is dat de lichting die nu de eindexamens zal gaan maken, maar liefst drie jaar te maken heeft gehad met onderbroken leerjaren, voorzien van enkele lockdowns, minimaal zes volledige maanden online lessen volgen en weinig échte sociale interactie. Daarnaast speelden zaken als ziekte, onzekerheid en angst over het virus en wat de toekomst zou gaan brengen mee ten tijde van een groot gedeelte van hun ontwikkeling. Bedenk daarbij dat een leerling die nu vijftien jaar is, maar liefst een vijfde van zijn of haar leven te maken heeft gehad met de coronaperikelen en iemand van achttien jaar een zesde deel. Dit zijn feiten die niet moeten worden onderschat.

‘Soms, als ik aan die periode terugdenk, roept dat emoties op van angst en verdriet’, vertelde de nu twintigjarige Sanne Daniëlle onlangs in dagblad Trouw. Ze geeft aan dat met name de tweede lockdown haar op een mentaal dieptepunt bracht, waarin ze naar eigen zeggen ‘meer tranen liet dan dat ze heeft gelachen’. Ze is niet de enige. In een onderzoek van het RIVM gaf 45% van de jongeren aan zich vaak eenzaam te voelen en had bijna 35% last van depressieve gevoelens. Dat zijn cijfers die de hoogspanning rondom het voorbereiden en het maken van de examens niet op een positieve manier zullen beïnvloeden. Iets meer coulance, bijvoorbeeld in het aanbieden van een extra herkansing, was dan ook op z’n plaats geweest om ook de examenlichting van dít jaar enigszins tegemoet te komen. Het zou een stukje erkenning geven aan een bijzonder lastige periode, waarin het leven zo goed als stilstond maar de wereld wel gewoon doordraaide.      

[de-meerpeen]

Geslaagde entree scholieren Wiringherlant

Lokaal nieuws: 'Geslaagde entree scholieren Wiringherlant'

WIERINGERWERF – Geheel in stijl arriveerden maandagavond de leerlingen van de examenklassen van het r.s.g. Wiringherlant. Terwijl de ouders, broers, zussen en andere geïnteresseerden al een tijdje aan het wachten waren op het parkeerterrein van de school kwam er een konvooi van militaire voertuigen aangereden. Luid toeterend en veel blije koppies achterin. Voor de gelegenheid was het rollend…

[natuurkundekijken]

VWO uitwerking natuurkunde examen 2019 - 1

Op deze post vind je de uitwerking, uitleg en puntenverdeling voor het natuurkunde examen van 2019-1. Per vraag en per opgave wordt er uitgelegd en aan de hand van het originele correctievoorschrift kun je kijken hoeveel punten je hebt gehaald. Met handige tijdcodes aan het begin van de video kun je gelijk door springen naar de gewenste vraag. Opgave 1: Daphne Schippers en Ireen Wüst TIJDCODES:…

[polldermodel]

ben je ooit blijven zitten >ja, op de basisschool onderbouw (1-4) >ja, basisschool bovenbouw (5-8) >ja, middelbare school onderbouw (1-2 voor vmbo en 1-3 havo/vwo) >ja, middelbare school bovenbouw (3-4 voor vmbo en 4-5of6 voor have vwo) >ja, ben gezakt voor mijn eindexamen (dit is niet hetzelfde als blijven zitten in je laatste jaar) >ja, meerdere keren. >nee. Sorry ik weet niet hoe scholen werken bij de zuiderburen

[majestic-salad]

Die poll over welke vlag je hebt uitgehangen na je eindexamens heeft me geïnspireerd dus nu moet ik op zoek naar de brief die een stadsgenoot door mijn brievenbus deed nadat ik een pridevlag had uitgehangen, want dat was gwn echt ontroerend en ik heb m nooit hier gepost

[gewoonkarin]

Uitvaart. Crematie. Afscheid. Het maakt niet uit hoe je het noemt, het blijft verdrietig.

Oudste liefje en ik gingen vanmiddag naar het afscheid van de vader van haar vriendin. Mooie verhalen, mooie foto’s, mooie muziek. Het laatste woord was nog door hem geschreven. Moeder en dochter stonden beide sterk. Vertelden hun verhaal met daarin juist niet de laatste periode maar de fijne herinneringen, vaak met een glimlach. Ooit vroegen de liefjes aan mij waarom de vertellers geen applaus kregen na hun verhaal, vandaag was ook zo’n moment dat je een applaus wilde geven. Ongeschreven wet dat dat niet past maar ik zou het graag anders zien.

Op de heenweg vroeg oudste liefje zich af waarom mensen zichzelf en elkaar dit aandoen, zo’n afscheid. Moe van verdriet en geregel en dan hoog in emoties afscheid nemen in groot gezelschap. Keuzes zei ik. Aan de ene kant wil je iedereen de kans geven om afscheid te nemen en aan de andere kant wil je alleen hen heel dichtbij erbij hebben. De keuze ligt vaak bij de achterblijvers. Veel tijd heb je niet.

Een afscheid mooi maken. Zo was het vandaag. Ik zag een moeder, dochter en zoon. Ik zag wat ik bijna 7 jaar geleden zag. Ik hoorde ook dezelfde soort opmerkingen. Dat mensen hopen dat niet ingestort gaat worden, dat de klap nog wel gaat komen. Vaak komt er geen klap. Dat is boekwijsheid. Ik zie soms wat gestruikel en vallen en weer opstaan. De rug rechten. Een moeder die beseft dat ze het nu alleen moet gaan doen. Een dochter met een eindexamen voor de boeg. Een zoon die zich terugtrekt. Ook dat is niet standaard maar voor mij zo herkenbaar.

De hele vriendengroep van oudste liefje was er. Dat steunt. In zes jaar tijd is de groep gevormd en zijn ze samen op weg naar volwassen worden. Dit hoort erbij. Lief en leed delen. Mooi dat ze er voor elkaar zijn. Nu maar zeker straks. Zij weten. Dan hoef je niet maar kun je alles vertellen.

Ik zei tegen de moeder dat het nu echt tijd werd voor dat wijntje samen. Over een paar weken ga ik eens appen. Als de stilte komt. Het leven gaat door, ook als het voor jou nog zo vaak stil valt.

Ook zij gaan het redden samen. Rouw verweven met de waan van de dag kost tijd. Geen zes weken of een jaar maar tijd. Ik geloof niet zo in dat instorten. Ik geloof wel in de veerkracht van de mens. Na overleven komt leven.

[peridotglimmer]

Why do you sometimes abandon unfinished fics? Is there a reason to do that? I'm genuinely just curious.

All kinds of reasons, Nonnie! I mean, let's check my works with the Abandoned Work - Unfinished and Discontinued tag. According to Ao3, I have six (there are at least two more on FF.net but uh...those are so old that I genuinely don't remember why I stopped):

And Still the Birds Fly (Hermitcraft, abandoned July 17th 2021): I just lost interest in this fic. No-one was reading it (except for one good friend whom I told the plot and ending in emails) so I just quit.

Snippets (Hermitcraft, abandoned December 13th 2020): These were unfinished Kinktober fics. I didn't want to keep them on-call for another 10 months, so I posted the WIPs for people who were interested in them.

Gaslighter (Wentworth, abandoned Augustus 3rd 2020): I stopped being into the fandom. It's hard to write for something if you're no longer into the source material.

Merces Letifer (Timeless, abandoned February 20th 2020): A combination of reasons. This was a huge Hitman AU that cost a lot of time and energy to write. Almost no-one was reading it, and I went into intense therapy/rehab for the first time around that time, so there are some negative feelings attached to it. I also stopped being interested in the fandom.

Alleviation (Castle, abandoned April 4th 2012, written as Vesja on FFnet originally): I was in my 6th (final) year of secondary school and nationwide final exams (eindexamens) were about to start. Afterwards, my life turned into a rollercoaster.

Watashi wa tenshi to nazo desu kara (Musical Theatre RPF, abandoned December 29th 2010, written as Grizabella on fanfiktion.de originally): I didn't like the fic anymore.

There are a million different reasons why someone might abandon a fic, ranging from something awful happened in their life to they just don't want to finish it anymore, and all are valid reasons. As a fic writer (or a fanartist, or any other kind of fan content/transformative work creator) you have the right to create and post whatever you want and whatever you feel like creating, and that includes sometimes not finishing something. And that's okay.

[saltwaterbells]

Wacht, er zat een disclaimer op het Nederlands examen dit jaar???

JAAAA was echt absurd. ik deed dit jaar eindexamen vwo/gym en er is al jaren dat hele gedoe zgm met nederlands, dat de auteurs van die texten zeggen dat die vragen en antwoorden onzin zijn, en dus dit jaar had het cvte op de bijlage, helemaal aan t einde gezet:

De teksten die voor dit examen gebruikt zijn, zijn bewerkt om ze geschikt te maken voor het examen. Dit is gebeurd met respect voor de opvattingen van de auteur(s). Wie kennis wil nemen van de oorspronkelijke tekst(en), raadplege de vermelde bronnen.

Het College voor Toetsen en Examens is verantwoordelijk voor vorm en inhoud van dit examen.

echt te grappig vr woorden

[dani-dance]

History exam went pretty decent actually. Certainly better than expected. One question I couldn’t answer (which was about Confucianism) and the rest I all answered. If I answered them correctly I can’t guarantee but I sure as hell answered them. 26 questions, I wrote a total of 6,5 kantjes, which I’m proud of since one of the most common notes I got from my history teacher is to write more stuff down!

[mudpuddlenl]

Predicted exam grades - actual grades!

Dutch Language & Lit: 6-7 range - 7,6

English Language & Lit: confirmed minimum of 8,4 - 9,0

German Language & Lit: 7-8 range - 7,6

Math A: 5-6 range - 6,5

History: 7 - 6,8

Geography: 5-6 range - 6,2

Art History: 7-8 range - 8,7

Biology: 6 - 5,9

[wsk-kleuteronderwijs]

Hoe leren een plicht werd (en de leerling gestrest)

Ik had een leerling die eindexamen deed in zeventien vakken en slaagde met elf tienen op haar eindlijst. ‘Het is bijna niet te geloven’, schreef de regionale krant. Lees het artikel hier. Zelf was ze weleens naar haar mentor gestapt om te zeggen dat ze misschien wel last had van faalangst. Die mentor zei: ‘Die angst is nergens voor nodig, want je haalt fantastische cijfers!’ Het is een groot…

[krankjorum]

Studiekeuzes

Elk jaar om deze tijd hangen er weer een handvol vlaggen en tassen bij mij in de straat, en dan voel ik een heerlijk gevoel van plaatsvervangende opluchting. De weken naar dat eindexamen toe, en de examens zelf, herinner ik me als dodelijk vermoeiend, stressvol, en ietwat isolerend. Het feit dat er ook dit jaar weer zes verlost zijn van het lijden van de middelbare school, stemt me tevreden. 

Maar automatisch denk ik ook aan studiekeuzes, aan de hele reis die je in je hoofd moet maken als puber over wat je wil, en al die goedbedoelende ooms, tantes, opa’s, oma’s, docenten, ouders en ander volwassen gespuis dat komt vragen wat je nu dan gaat doen en wat je later wil worden. Dit is natuurlijk niet voor iedereen herkenbaar; sommige mensen lijken na het verlaten van de baarmoeder direct te hebben besloten ‘ik word later…’ vul maar in, en hebben vervolgens exact het pad afgelegd wat voor een dergelijk beroep nodig is. Anderen ontdekken op de middelbare school waar hun passies en talenten liggen, komen met wat hulp bij een studie of opleiding of baan terecht, en met wat eventuele horten en stoten, maken ook zij hun dromen waar. 

Mijn eigen toekomstidee en studiekeuzereis, voelde altijd een beetje als twee stappen naar voren, en zeven achteruit. Ik wist het simpelweg niet. Op een bepaalde leeftijd blijkt dat zeemeermin-elf-prinses worden geen optie is, en wat moet je dan in godsnaam? Ik kwam er helemaal niet uit, en dus werd het voor mij een tussenjaar. Ik had al besloten dat ik de universiteit ECHT niet ging doen, school was stom, leren was stom, en ik wilde nooit meer een boek lezen in m’n hele leven. Ik wilde de creatieve kant op, dus keek ik bij kunstopleidingen, allerlei richtingen: game design, animatie, regisseur, ik vond het allemaal wel wat hebben. 

Ik herinner me vooral goed een open dag bij de HKU. Ik was daar met mijn moeder samen, en we kwamen voor van alles. Het gebeurde bij de audiovisuele media, dat mijn moeder mij aanmoedigde de mevrouw van de HKU iets te vragen – god mag weten wat de vraag was die ik wilde stellen maar niet direct durfde te stellen. Hoe dat gesprek verliep, weet ik ook niet zo goed meer, maar de mevrouw stelde mij een vraag waarop mijn antwoord was ‘weet ik niet’ en vervolgens barstte ik in tranen uit. Wij zijn toen met zijn drietjes naar een rustiger hoekje, of een lokaaltje, of iets daartussenin verplaatst, zodat ik rustig kon huilen (toch fijn). Mijn moeder en de HKU-mevrouw raakten in gesprek over dat ik echt niet wist wat ik nou wilde, en de HKU-mevrouw raakte evenzeer geëmotioneerd over dat het ook moeilijk was allemaal, en dat ik en al die kinderen die moeten kiezen nog zo ontzettend jong zijn, dat er zoveel keuze is en zoveel druk, dat zij zelf ook lang gedacht heeft, etc. Ook mijn moeder heeft het niet drooggehouden, en zo zaten we daar met zijn drietjes te huilen over hoe moeilijk het eigenlijk is om te weten wat je later wil.

De echte fans weten dat mijn studiekeuze waarbij ik vervolgens tóch naar de universiteit ging en koos voor een vakgebied dat ik op de middelbare school had afgerond met een 5 gemiddeld, een nogal impulsieve keuze was. Het is allemaal bij toeval gebeurd: mijn moeder zei ‘och, Annetje (zo mag alleen mijn moeder mij noemen en ik sla je dood als je mij zo noemt en niet mijn moeder bent), we kunnen toch even in Leiden gaan kijken?’. Vooruit, besloot ik, maar dan alleen bij Engelse taal en cultuur. Waarop mijn moeder zei dat ik net zo goed nog iets kon kiezen, we waren er dan toch, en als het stom was, konden we altijd weglopen. Prima. Geschiedenis. Whatever.

De open dag aan Universiteit Leiden boeide me geen knal, maar toen ik bij de presentatie van Engelse taal en cultuur een potentiële medestudent naar binnen zag lopen met een Harry Potter sjaal, had ik al besloten: dit ga ik echt niet doen. Vond ik de presentatie van Geschiedenis dan leuk? Nee, maar ik moest wat, dus dat ging ik dan maar doen.

Het heeft maar 1 hoorcollege gekost om me te doen inzien dat ik Geschiedenis het allermooiste en allerleukste vak van de hele wereld vond (en vind), en dat college was nog maar de inleiding van de inleiding van de inleiding (iykyk). 

Wat ik met dit lange, zielige, tranentrekkende verhaaltje over mezelf eigenlijk wil zeggen, is dat er zoveel druk ligt op 'De Goede' keuzes maken, met grote baanzekerheid en snel, veel geld verdienen. Ik zie kinderen op de middelbare school die al zeventien bedrijven hebben, achtendertig apps hebben gemaakt, tweetriljoenbiljoen cryptocenten hebben, en een sixpack ook nog als het even kan, en dat is heel knap, maar niet zo lekker voor je zelfvertrouwen als je een verlegen, onzeker pubertje bent dat het echt even niet weet allemaal. Je wordt overspoeld met het gevoel dat je nu moet kiezen voor de rest van je leven, hoe dat gaat verlopen, wie je wordt als mens. Wat als je fout kiest? Wat als je het niet weet? Je voelt je van alle kanten ingehaald door degenen die het wel weten, of lijken te weten. Je voelt je alsof je grandioos aan het falen bent, terwijl je nog niet eens bent begonnen.

Dat slaat helemaal nergens op, maar je bent 16 of 17 of 18, weet jij veel. Ik ben nu 26, en ik weet nog steeds ontzettend weinig, maar ik weet wel dat het leven geen race is, en dat je nooit 100% zeker hoeft te weten wat je voor baan wil later. Het is maar werk, er zijn veel leukere dingen om je druk om te maken. Er doen zich altijd nieuwe kansen voor, en je verandert als mens, in wat je wil en wat je kan en wat je weet. Je trekt niet direct elke deur dicht als je besluit die ene opleiding te gaan volgen. Daarbij gaan sommige gesloten deuren ook heus weer open als je even aanklopt, of de deur een goed zetje geeft.

Mijn lieve moeder zei toen en zegt nog steeds altijd dat je vooral moet doen wat je leuk vindt, en dan komt het altijd wel goed. En, zo ontdekte ik in 2017, als je niet goed weet wat je leuk vindt, dan moet je soms maar je ogen dicht doen en wijzen bij het kiezen, en hopen dat als je eenmaal begint, dat het dan fucking vet is. 

[beelceem]

In het restaurant ben ik niet de eerste die zich gereed maakt voor vertrek. Een jonge Poolse hangt een paar compacte tassen aan haar racefiets. Ze rijdt richting de haven, maar daar is alleen nog water, geen weg naar Szczecin, voor zover ik weet. Het is rustig, het is maandag, het is grijs en fris. Het wegdek is goed, de weg een beetje saai. Rechttoe rechtaan, door een bos van naaldbomen. Mijn gedachten verdwalen er eerder dan ikzelf. Naar mijn neefje Paul en zijn eindexamen, naar het nog steeds lege muizenvalletje dat Joos heeft geplaatst, naar ja, naar flarden van vroeger, naar het bridgen dat weer komen gaat. Een fiets nadert, de eerste, ik heb tien kilometer afgelegd. Het is de Poolse, ze schiet me voorbij, nog even zie ik haar roze shirt en dan is ze weg. Daarna is er niemand, kilometers lang. Het wegdek verandert, van bospad naar glad asfalt, hobbelige betonplaten en grijs grind. Vooral heel veel kilometers grijs grind. Het pad loopt langs het meer over een dijk. Het land is vlak en er zijn zat mooie uitzichten, maar het is niet gemakkelijk om opzij te kijken, het pad vraagt alle aandacht. Zestien kilometer afgelegd en ik haal een man op een zwaar bepakte fiets in en hij mij weer als ik even later stop voor een paar foto‘s. Dat stuivertje wisselen is het meest afwisselende. Na 25 kilometer zijn er vier tegenliggers. Het grijze grind knarst onder de wielen. Hoeveel lawaai dat voortdurend maakt ervaar ik pas, als ik weer over een stukje asfalt rijd. Het dorp Lubczyna heeft wel een kleine jachthaven, maar geen open café. Aan de dijk zelf is geen plek om te rusten, die vind ik iets verderop, bij een sluisje. Naast het sluishuis, met een opschrift waarvan ik niet weet of het Pools is of misschien toch Nederlands, vind ik een plekje in het gras en kan ik een opkomende hongerklop voorkomen. Het grijze grindpad heb ik verlaten, nu razen om me heen auto’s en vrachtwagens. Fietspaden staan soms goed aangegeven, dan is het weer raadselachtig hoe ik verder moet. Maar het lukt, ik steek de Oder over en vind mijn stek voor de komende twee dagen in Szczecin, voorheen Stettin, een grote havenstad. Vroeger Duits, nu Pools ook al ligt het ten westen van de Oder, om te voorkomen dat Berlijn na de oorlog nog toegang tot een haven had. Door Szczecin loopt letterlijk een rode lijn. Die voert je langs verschillende bezienswaardigheden. Dat is misschien wat voor morgen. Ik kom nu door een flink stadspark en loop langs een kerk, waar net mensen naar buiten komen. Rozenblaadjes op straat, er is iets feestelijks gaande, vermoed ik. Ik gluur even binnen. Allemaal banken. Op de hoek van de volgende straat is een dienst in volle gang, aan de overkant van die straat staat nog een kerk. Het is Polen en het is katholiek. Om iets te eten ga ik naar Koreaans restaurant. Zonder bier, het is niet anders. Ik fietste 60 kilometer