#dienstbaar zijn

[erikvelema]

Leider of lijden?

[nihmue]

"Het individu leidt werkelijk een dubbelleven, als doel op zichzelf en als schakel in een keten waaraan het tegen, of in elk geval buiten zijn wil dienstbaar is. Het individu houdt zelf de seksualiteit voor een van zijn oogmerken, terwijl een andere benadering laat zien dat het individu enkel een aanhangsel van zijn kiemplasma is, waaraan het tegen een lustpremie zijn krachten ter beschikking stelt, de sterfelijke drager van een — misschien — onsterfelijke substantie, zoals de bezitter van een majoraat steeds alleen de bekleder van een institutie is die hem overleeft."

Freud, Ter introductie van het narcisme (1914)

[keynewssuriname]

Minister Mathoera bij bevordering: “Zij verdienen het en zijn ook een inspiratie voor anderen”

Het ministerie van Defensie heeft 128 militairen bevorderd in een naast hogere rang. Volgens minister Krishna Mathoera van Defensie hebben de militairen deze bevordering verdiend door hun harde werk, moed, durf, verantwoordelijkheid en dienstbaarheid. “Zij verdienen het en zijn daarnaast ook een inspiratie voor anderen die ook de moed zullen hebben hierna. Deze toewijding die gedemonstreerd is, is essentieel om de defensieorganisatie tot het beste te maken. Een professionele, dienstbare en gezaghebbende organisatie. Een Nationaal Leger dat vertrouwen wekt, durft en verantwoordelijkheid neemt. Een organisatie die dienstbaar is aan de samenleving, die ons land beschermt en anderen ondersteunt. Dat is onze missie. Wij moeten doorgaan en dat is de enige manier om ons land en Defensie te ontwikkelen”, zei de bewindsvrouw. Zij deed een oproep aan ieder, in welke organisatie dan ook, elke ambtenaar, particulier en elke persoon om het land te blijven dienen, ontwikkelen en op een hoger niveau vooruit te brengen. De bevelhebber van het Nationaal Leger, kolonel Werner Kioe A Sen, merkte op ingenomen te zijn met het feit dat de organisatie wederom erin is geslaagd om op tijd bevorderingen te laten plaatsvinden. “Want hoe lastig is het niet wanneer personeel zich bijzonder inzet en waarderingen uitblijven? Hoe lastig is het niet wanneer hardwerkende mannen en vrouwen zelf moeten vechten voor hun eigen rechtspositie?”, stelde hij. De bevelhebber is ook blij dat een heel groot deel van de defensieorganisatie zich blijft inzetten voor land en volk, en dit ondanks de vele beperkingen, de vele periodes ver van de familie, en ondanks de vele gevaren voor eigen leven. “Dat deel van de organisatie maakt dat wij veiligheid kunnen brengen naar onze samenleving. Het is dat deel van de organisatie waar ik bijzonder trots op ben. Helaas is het de afgelopen tijd vaker voorgekomen dat militairen een scheve schaats hebben gereden. Militairen die bewust kiezen voor criminaliteit, kortom militairen met een criminele inborst. Laat het duidelijk zijn: voor rotte appels is er geen plek binnen onze organisatie”, benadrukte de legertopman. Volgens kolonel Kioe A Sen is het Nationaal Leger een professionele organisatie die opereert op basis van wet en recht, respect naar de grondwet, integriteit, discipline, en waar vooral de totale samenleving op moet kunnen rekenen. “Per slot van rekening is het gezamenlijk dienen van ons land Suriname in termen van garanderen van nationale veiligheid, prioriteit nummer 1. Dus voor u, voor ieder lid van de organisatie, ook voor de leiding van de defensieorganisatie. Het besef is wel degelijk aanwezig dat wanneer het keiharde veld- en militair werk uitgevoerd moet worden dat u daarvoor paraat staat. En dit besef bestaat bij grote delen van onze organisatie. Vandaar dat wij van de leiding ons zullen blijven inzetten voor u als defensiepersoneel. Militairen die er aanspraak op maken om bevorderd te worden naar een naast hogere rang, maar die nog niet aan de beurt zijn gekomen: we zijn u niet vergeten. U krijgt zeker ook wat u toekomt. Zij die vandaag bevorderd zijn wil ik het volgende meegeven: blijf uw uiterste best doen. Blijft u zich correct gedragen, wees een meerwaarde voor de organisatie en voor ons land. Blijf naar behoren invulling geven aan uw taken en opdrachten. Gaat u oprecht en vooral met tact om met uw verantwoordelijkheden”, aldus de bevelhebber. Read the full article

[aapenfrancisco]

Michaël Borremans

uit: https://www.okv.be/artikel/het-mysterie-michael-borremans Heel eerlijk vertelt hij dat hij aanvankelijk geen uitgesproken talent had voor tekenen, maar er zozeer door gefascineerd was dat hij door heel vaak te oefenen steeds beter heeft leren tekenen. Wanneer hij begint te schilderen, verklaart hij zelf niet zo’n goed schilder te zijn. Nu hij in zijn schilderijen een meesterschap heeft verworven (de techniek dienstbaar kan laten zijn aan het beeld of aan de atmosfeer die hij wil oproepen) en films en sculpturen is beginnen maken, legt hij dezelfde schroom aan de dag. Eigenlijk is hij iemand die zijn grenzen voortdurend verlegt en net zomin als de zogenaamde inhoud van zijn werk vast te pinnen is, omdat hij zich niet opsluit in stijlfiguren of waarheden. Een constante in de gesprekken is zijn gevoel dat er geen waarheid bestaat. Daarom tracht hij open werken te maken, werken die nog lege ruimte bevatten (zoals veel auteurs het uitdrukken) en zo een brede waaier aan lezingen mogelijk maken.

[charleshaddonspurgeon]

Zondaren bij de Zaligmaker brengen En iemand uit de menigte antwoordde: Meester, ik heb mijn zoon, die een geest heeft die maakt dat hij niet kan spreken, bij U gebracht. En waar hij hem ook aangrijpt, werpt hij hem tegen de grond, en het schuim staat hem op de mond en hij knarst met zijn tanden en verstijft; en ik heb tegen Uw discipelen gezegd dat zij hem moesten uitdrijven, maar zij konden het niet. En Hij antwoordde hem en zei: O ongelovig geslacht, hoelang zal Ik nog bij u zijn? Hoelang zal Ik u nog verdragen? Breng hem bij Mij. En zij brachten hem bij Hem; en toen hij Hem zag, deed de geest hem meteen stuiptrekken; en hij viel op de grond en wentelde zich met schuim op de mond. Markus 9:17-20 Ik heb niet de bedoeling om over deze hele tekst te spreken, maar wil het laatste deel ervan gebruiken als een soort motto voor een oproep aan christenen om ijverig te zijn in de dienst van hun Heere. Als we onze medeschepselen goed willen doen, is het beste wat we voor hen kunnen doen hen tot de Heere Jezus Christus te brengen. Aan de voeten van Jezus ontvingen wijzelf zaligheid als we zijn gered. Voor we tot Christus kwamen, hadden we nooit echte vrede in ons hart en we hadden die ook nooit gekregen als we bij Hem weggebleven waren. De grote Arts Die onze zielen genas was Christus Jezus, de Heere. En als wij het middel van zegen voor mensenkinderen willen zijn, moeten we hun die Arts aanbevelen Die ons zo bijzonder geholpen heeft. Evenmin als wij kunnen zij gezegend worden voordat ze bij Jezus worden gebracht. Als iemand van ons het verlangen heeft om dienstbaar te zijn aan anderen, is het goed om te leren over de beste manier waarop we ons werk kunnen beginnen. Want als we niet weten hoe we het aan moeten pakken, kan al onze ijver worden verspild. Maar als we begrijpen waar we heen willen en al onze krachten concentreren op wijze en passende pogingen, is het waarschijnlijk dat het ons gaat lukken. Ik denk dat het eerste waar we in naam van God en met de hulp van de Heilige Geest naar moeten streven, is om mensen bij Jezus Christus te brengen. Laat God voorkomen dat we ooit een vinger opheffen om hen ergens anders heen te verwijzen voor hun zaligheid. Elke echte gelovige en elke christelijke predikant moet zeggen: Hier beneden is mijn hele werk te roepen: ‘Zie het Lam! ’ We moeten zondaren naar Jezus verwijzen. Zelf moeten we ondertussen steeds op Hem zien en bidden dat zij ook naar Hem zullen kijken en zullen leven. Ik denk dat het nauwelijks nodig is om u eraan te herinneren dat elke christen verplicht is om zich te geven aan het gezegende werk om zondaren tot de Zaligmaker te brengen. Gewone medemenselijkheid moet ons er al toe brengen dat te proberen. Is het nodig dat ik u oproep om uw naaste lief te hebben en het goede voor hem te zoeken? Zelfs onchristelijke mensen zijn vaak buitengewoon goedgeefs, menselijk en vriendelijk. Er zijn mensen die in veel opzichten dwalen, maar niettemin grote tederheid en medelijden tonen voor de zieken, de lijdenden en de armen. Zij geven een edel voorbeeld van wat mensen kunnen doen voor mensen in nood. Hoeveel te meer moeten dan de volgelingen van de liefdevolle Christus een teer en medelijdend hart hebben en er vurig naar verlangen om alles te doen voor hun medemensen. Mijn lieve hoorders, ik zal aannemen dat het vanzelf spreekt dat u, die leden van deze of van een andere echt christelijke kerk bent, ernaar verlangt om het middel van zegen te zijn voor hen die u omringen en dat u gelooft dat de zekerste manier om hen te zegenen is om hen tot Christus te brengen. I. Als ik zo bij mijn tekst kom, begin ik met op te merken dat ouders de eersten zijn die hun best moeten doen om hun kinderen tot Christus te brengen. In vers 17 lezen we dat de epileptische jongen in zekere zin door zijn vader tot Christus werd gebracht. ‘Meester’, zei de arme man, ‘ik heb mijn zoon, die een geest heeft die maakt dat hij niet kan spreken, bij U gebracht.’ Hij wist nauwelijks hoe hij het aan moest pakken, want hij verwarde Christus met Zijn discipelen.

Dus toen de Heere Jezus op de berg was, bracht hij zijn zoon bij de discipelen. Zij konden de duivel niet uitdrijven. Maar vanuit de vader gezien was het juist om zijn kind bij hen te brengen. Het toonde zijn liefhebbende geest en zijn verlangen om hem genezen te zien. Ik ben bang dat er vaders zijn die zich nog christen noemen ook, maar die nog niet zoveel voor hun zoons en dochters gedaan hebben als deze man. Ze hebben niet om het medelijden en de hulp van christelijke mensen gevraagd voor hun eigen kinderen. Het is bijzonder schaamtevol dat een belijder zei dat hij dat aan zijn kinderen over moest laten. Ik heb gehoord van een man die zei dat hij zijn jongen zonder vooroordelen wilde laten opgroeien en daarom zei hij niks tegen hem over de godsdienst. Maar de duivel wilde de jongen maar al te graag vooroordelen bijbrengen en zo leerde hij al vroeg te vloeken? In de tijd dat zijn vader een dwaze en slechte weerzin had om hem te leren bidden. Als u ooit denkt dat het uw taak is om een stuk grond niet te bewerken door er goed zaad in te zaaien, kunt u er zeker van zijn dat het onkruid uw afzijdigheid niet zal nadoen. Het zal het land in bezit nemen op een treurige en schokkende manier. Waar de ploeg niet komt en het zaad niet gezaaid wordt, vermenigvuldigt het onkruid. Als kinderen niet worden onderwezen en gevormd, komen er allerlei vormen van kwaad spontaan naar boven in hun hart en leven. Als een ouder die belijdt christen te zijn en zijn kinderen zelfs niet aan godvrezend onderwijs heeft laten deelnemen, wat moet ik dan van zo iemand zeggen? Hij moet als christen wel erg laag zijn gevallen of uitgeteerd zijn. Er kan maar weinig genade over zijn in zo’n man, als er al genade is. Ik heb rijke christelijke mannen gekend die hun jongens op een neutrale school deden, soms zelfs met een sterke antigodsdienstige inslag. Meisjes worden weleens naar het buitenland gestuurd om een buitenlandse taal te leren te midden van mensen die in grote fouten vallen. Het schijnt de ouders te ontgaan dat ze eerst voor de ziel van hun dochters moeten zorgen. Zijn zulke mensen het waard om christen genoemd te worden? Of dragen ze het christelijke label op hun borst zonder de genade van God in hun hart te hebben? Lieve broeder of zuster, als u niet met uw eigen kinderen over hun ziel kunt spreken zoals u zou willen, volg dan het voorbeeld van deze man en breng uw lievelingen tot de discipelen, zodat ze kunnen zien wat ze voor hen kunnen doen in naam van de Meester. Maar bedenk wel dat deze vader een vergissing beging. Want in de eerste plaats maakte hij de discipelen tot het doel van zijn reis in plaats van dat hij hen tegenkwam op weg naar Christus. Christenen kunnen het middel zijn waardoor wij bij Christus proberen te komen, maar als we bij hen stoppen en onze kinderen niet bij Christus Zelf brengen, zal dat fataal zijn voor onze hoop op de redding van hun ziel. Deze man zag dat zijn kind niet door de discipelen genezen kon worden, maar hij hield vol na zijn eerste vergissing. ‘Meester’, zei hij, ‘ik heb mijn zoon gebracht die een geest heeft die maakt dat hij niet kan spreken. Ik heb tegen Uw discipelen gezegd dat zij hem moesten uitdrijven, maar zij konden het niet.’ In feite zei hij: ‘Ze hebben gefaald, daarom breng ik hem bij U.’ Als dus de onderwijzer op de zondagsschool geen zegen was voor uw meisje, als het onderwijs in de Bijbelklas waar ze jarenlang op zat niet het middel was voor haar bekering, als uw jongen na de beste godsdienstige vorming nog ongered is, ga dan rechtstreeks naar de grote Meester en bid ernstig. Breng zo uw lieve kinderen tot Christus. Ik geloof de theorie van sommigen niet dat kinderen niet opgroeien in de vreze van God terwijl ze daarin wel onderwezen zijn. Het is waar dat veel domineeszoons goddeloze jongemannen geworden zijn. We hebben daar treurig bewijs van. Maar ik vrees dat er onder deze dominees zijn die hun eigen gezin verwaarloosden terwijl ze voor anderen preekten. Het is voor een

man heel makkelijk om zijn eigen gezin te negeren en voortdurend bezig te zijn met kerkenwerk, zeker als zijn vrouw niet helpt om hun kinderen goed op te voeden. Zo worden de kinderen niet onderwezen in de weg die ze moeten gaan. Ik wilde dat dit kwaad niet zo vaak voorkwam, maar ik weet dat sommigen goddeloos geworden zijn omdat er niet genoeg aandacht aan hen besteed is. De wijngaard thuis werd genegeerd, terwijl de wijngaard van anderen onderhouden werd. Als u geen huisgodsdienstoefeningen houdt en uw kinderen groeien niet op als christenen, hoe kunt u dan verwachten dat ze het later zullen worden? Als er geen altaar in het huis staat, is het dan terecht om het een huis van God te noemen? Overal waar Abraham zijn tent opzette, bouwde hij ook een altaar. Dat is de gewoonte van iedereen die met God leeft. Ze heiligen hun woonplaats met dagelijks gebed en lofprijzing. Als die gewoonte wordt opgegeven en de vader zijn godsdienst voor zich privé houdt en het thuis niet wordt gezien, twijfel ik er niet aan dat zijn jongens en meisjes bij het opgroeien zeggen dat godsdienst geen inhoud heeft. Het is heel jammer als kinderen zeggen: ‘Vader beleed de godsdienst, maar zijn leven was daar niet mee in overeenstemming. Moeder beleed ook dat ze christen was, maar we hebben haar nooit over Christus horen spreken. Ze bad nooit met ons en we hebben haar ook nooit voor ons horen bidden.’ Waar geen invloed wordt aangewend, is het niet waarschijnlijk dat er iets gebeurt. Ik vertelde u de vorige keer over een lieve broeder die, toen ik mijn hoorders aanspoorde iemand uit te kiezen om voor te gaan bidden, zei dat hij al twintig jaar voor een bepaalde persoon bad, die nog steeds niet bekeerd was. Daarom zei ik tegen hem: ‘Heeft u ook persoonlijk met uw vriend gesproken over zijn ziel? Hebt u het tot uw taak gemaakt om naar zijn huis te gaan en hem te vertellen dat u bezorgd over hem bent?’ ‘Nee’, antwoordde hij, ‘dat heb ik niet gedaan.’ ‘Nou’, vroeg ik, ‘verwacht u dat God zulk soort gebeden hoort? Stelt u zich voor dat ik bid voor een goede oogst van dat stuk land daar, en twintig jaar lang zie ik er geen graantje groeien. Zou het niet waarschijnlijk zijn dat als ik er wat zaaide, mijn gebeden werden beantwoord en ik kon oogsten?’ Als we ergens voor bidden, verwacht God van ons dat we de juiste middelen gebruiken om het te verkrijgen. Als we de middelen negeren, hebben we geen recht om te verwachten dat Hij gelooft dat ons gebed oprecht is. Als een vader en een moeder voor hun kinderen bidden, maar nooit met hen bidden of persoonlijk met hen spreken over het welzijn van hun ziel, moeten zij zich niet verbazen als zij niet tot Christus komen. II. Maar in de tweede plaats mag ieder van ons bij dit gezegende werk helpen, ook al zijn ouders de eersten om hun kinderen tot Christus te brengen. Onze tekst zegt: ‘En zij brachten hem bij Hem’ (vs. 20). Dat betekent dat de discipelen de vader hielpen om dit arme, epileptische kind bij Jezus te brengen. Als we zondaren bij de Zaligmaker willen brengen, zullen we merken dat sommigen bij Hem gebracht worden, terwijl we ons er nauwelijks bewust van zijn dat we invloed uitoefenen. Als iemand vol is van de genade van God, geloof ik dat hij als een Leidse fles gevuld is met elektriciteit¹. ¹ In een Leidse fles kan elektriciteit worden opgeslagen. Het is een achttiende-eeuwse voorloper van de batterij. Als hij echt heilig is, zal hij haast zonder dat hij het weet daarvan uitdelen. Ik heb veel bijzondere gevallen gezien van die indirecte manier van goed doen. Ongeveer drie of vier maanden geleden was er een werkman van wie de vrouw plotseling ziek werd. Een zekere christelijke vrouw moest worden geroepen om haar te helpen. De man ging naar haar huis om haar te zoeken. Het was op een zondagavond en de vrouw was waar ze op dat moment behoorde te zijn, in het huis van God, een kleine kapel daar niet ver vandaan. De man wist dat hij deze goede vrouw moest hebben om naar zijn vrouw te gaan.

Hij ging dus naar de kapel en omdat hij haar niet meteen zag, wachtte hij een paar minuten en luisterde hij naar de prediker. Hij werd geboeid door wat hij hoorde, dus hij ging de volgende zondagmorgen weer naar die kapel. Het duurde niet lang voor hij werd gebracht tot de kennis van de Heere en sinds hij zich bij de kerk gevoegd heeft, is deze harde werker een grote hulp voor de predikant. Als deze goede vrouw geen christen was geweest, zou ze niet naar die kapel zijn gegaan. Als zij geen regelmatige gebruiker van de genademiddelen was, zou ze daar niet zijn geweest en had de man er niet naar de plek hoeven gaan waar hij zegen vond voor zijn ziel. Ik ken een ander geval dat even vreemd lijkt. Een man en zijn vrouw verhuisden naar een zekere straat waar, voor zover zij wisten, niemand een kerk bezocht. Het is vreselijk om te bedenken datje hier in Londen straat na straat af kunt lopen en dat het een uitzondering op de regel is als je daar iemand vindt die een kerk of vergaderplek bezoekt. Het is jammer dat het zo moet zijn, maar het is waar. Deze twee mensen gingen regelmatig naar de eredienst en nu wilde het geval dat er in dezelfde straat een man woonde die regelmatig gebruikmaakte van de genademiddelen als hij op het platteland verbleef. Zondag na zondag kwamen de nieuwe mensen langs zijn raam. Hij kende hen niet en wisselde nooit een woord met hen. Ze waren zich volstrekt niet bewust van de invloed die zijn op deze man hadden. Ze preekten door hun daden. Die bestraften hem en hij zei tegen zichzelf: ‘Wat zou mijn moeder ervan denken als ze wist hoe ik mijn zondagen doorbreng? Hier zijn twee goede mensen die net zo zijn als mijn vader en moeder thuis. Zij gaan rond deze tijd naar de samenkomst.’ Hij poetste zichzelf op voor de avonddienst, vond de weg naar het huis van God en werd al snel een christen. Als u iets doet wat goed is, kunt u niet weten hoeveel zegen u om u heen verspreidt. Elke man of vrouw, meester of knecht, kan van wezenlijke dienst zijn om anderen tot Jezus te brengen, gewoon door zijn blijde, opgewekte, vriendelijke en aardige gedrag. Mogelijk heeft u niet veel gelegenheid om veel voor Christus te zeggen. Misschien past het niet bij uw positie om dat te doen. Maar de mensen om u heen kijken naar u, ze merken uw goede geest op en ze beginnen u te mogen. Ze merken dat u begaan bent met anderen, en dat bewonderen ze. Ze zien uw opgewektheid en ze vragen zich af wat daarvan het geheim is. Misschien bent u ziek en komt iemand u bezoeken. U bent heel geduldig, u zingt zelfs te midden van uw pijn. Mensen die u zien en horen en opmerken hoe u alles draagt, zeggen tot zichzelf: ‘Deze mensen hebben iets wat ik niet begrijp.’ Zo oefent u invloed op hen uit, ook al heeft u maar weinig tot hen gezegd. Het feit dat u een christen bent, is een van de meest praktische en krachtige middelen om anderen zich af te laten vragen wat deze godsdienst toch is, die mensen verheft, vriendelijk maakt, verzacht en toch versterkt en hen maakt als hun Vader in de hemel. Ik herinner me dat ik de heer Jay uit Bath een verhaal over een goed meisje hoorde vertellen. Ze was een dienstmeisje dat de baptistische samenkomsten bij hem bezocht. Haar meester en mevrouw waren heel strikt kerkelijk en ze kwamen erachter dat Jane naar de samenkomsten ging. Ze vermaanden haar erg ruw en zeiden dat ze naar de kerkelijke samenkomsten moest gaan. Ze antwoordde heel vriendelijk dat ze daarheen moest gaan waar haar ziel gevoed werd. In deze zaak kon ze niet tegemoetkomen aan hun wensen, hoewel ze dat in ieder ander opzicht wilde doen. ‘Heel goed, Jane’, antwoordden ze, ‘dan vertrekje binnen een maand. We kunnen niet toestaan dat er van die vreselijke dissenters bij ons wonen.’ Die avond zaten de dame en heer samen te praten en een van hen zei: ‘Het is echt een goed meisje. Denk je niet dat we haar te slecht behandelen? Stel je voor dat ze erop zou staan dat wij met haar naar de samenkomst zouden gaan, dan zouden we zeggen dat het verkeerd is om ons zo te willen overheersen.

Is het dan niet verkeerd dat wij haar zo proberen te dwingen?’ ‘Ze nam het ook zo vriendelijk op’, zei de ander, ‘wij zouden het niet op die manier verdragen hebben. Is het een idee als we eens gaan kijken wat die heer Jay voor iemand is, waar ze altijd naartoe gaat? Als hij een goede man is, kan ze erheen gaan.’ Ze gingen, ‘en’, zei de heer Jay, ‘ze komen nog steeds.’ Zo ziet u hoe dit dienstmeisje door haar consequent christelijke gedrag haar meester en mevrouw overhaalde tot haar wijze van denken, terwijl ze haar niet konden dwingen tot hun denkwijze. U kunt zelf het beste beoordelen hoe u invloed kunt uitoefenen op anderen als de genade van God overvloedig in u is. Moge God ons ermee vervullen, zodat we een middel zijn waardoor veel zondaren tot de Zaligmaker worden gebracht! Toch moeten we niet tevreden zijn met onbewuste invloed. Ik hoop dat niemand van ons zal zijn als de jongeman die een advertentie zette dat hij kost en inwoning zocht tegen ‘betaling’ met zijn christelijke voorbeeld. In veel gevallen wordt in het brengen van zielen tot Christus veel goed gedaan door het gewone zaaien. Slechts de eeuwigheid zal openbaren hoeveel vrucht soms volgde op het uiten van een kort woord. Alle kennis die ik over een bepaald onderwerp heb, ontleen ik aan een opmerking die een assistent lang geleden op school maakte. Hij gaf les in aardrijkskunde en liet een woord vallen, het is niet nodig dat ik de zin herhaal, maar ik herinner me die tot op de dag van vandaag, en die zin had invloed op mijn hele latere levensloop en karakter. Ik herinner me ook een paar genadevolle woorden die tot mij werden gesproken door een godvrezende oude vrouw. Ze las haar Gospel Herald en sprak tot mij over de kracht yan goddelijke genade. Ik was heel blij dat ik door dat half dozijn zinnen van die arme, nederige christelijke vrouw iets ging inzien van die grootse, oude calvinistische leer. In latere jaren, toen zij verviel tot armoede, was het mijn grote vreugde dat ik haar kon helpen. Ik wist dat ik veel aan haar te danken had en dat ik er alles aan moest doen om haar te steunen. U zult vaak merken dat het waar is wat George Herbert zegt: Een vers vindt wie vlucht voor een preek. En een korte zin kan blijven haken en kleven, terwijl een lange rede afglijdt. Geef een folder weg wanneer u maar kunt. Nog beter: geef een boekje. Dat wordt minder snel weggedaan. Een met een mooie kaft. Mogelijk ziet u het de volgende keer op tafel liggen. Spreek een woord voor de Meester wanneer het maar mogelijk is. Bid kort bij elke passende gelegenheid. Ik denkt dat we er een regel van kunnen maken om elke keer dat we een onzuiver of godslasterlijk woord op straat horen - en helaas, dat horen we voortdurend! - voor degene te bidden die het zegt. Wie weet vindt de duivel het slimmer om mensen niet zo aan te zetten om te vloeken als hij weet dat het christenen alleen maar aanspoort tot gebed. Probeer het bij alle gelegenheden en let eens op of het een subtiele kracht is om de goddeloosheid die zo vreselijk toeneemt, te stoppen.    . Maar nog veel meer dan deze indirecte dienst behoren alle christenen directe pogingen te ondernemen tot de bekering van de mensen om hen heen. Ieder van u moet alles proberen door mensen persoonlijk aan te spreken. Ik heb van iemand gehoord die volstrekt vreemd was aan de godsdienst en die tot Christus werd gebracht door een jongeheer die hem op de schouder klopte en tegen hem zei: ‘Mijn broeder, hoe gaat het vandaag met uw ziel?’ Degene die hij aansprak, draaide zich om. Hij had nog nooit zo’n vraag gehoord. De ander zag zijn gezicht en riep uit: ‘O, duizendmaal sorry! Ik dacht dat u mijn goede vriend die en die was, die altijd zo’n vraag aan mij stelt.’ Het was een vergissing, maar een heel gezegende, want de Geest van God gebruikte die om het geweten dat sliep, wakker te roepen. Het was een eerlijk geweten, het moest alleen worden gewekt door een soort schokkende vraag als deze. Lieve vrienden, probeer met een aantal vrienden persoonlijk te spreken over hun onsterfelijke ziel.

Ik weet dat het niet iedereen makkelijk valt om het ijs te breken en te beginnen met dit soort dienst. Maar ik kan u verzekeren dat u het steeds beter zult doen naarmate u het vaker probeert. Breng mensen daarnaast met het oog op hun bekering ook onder de genademiddelen. Help mij zoveel mogelijk met de verkondiging van het Evangelie. Neem iedereen met wie u bewogen bent mee naar het huis van God. Een jongeman die opgroeide om een zeer bruikbare dienaar van Christus te zijn, was heel zorgeloos geworden over geestelijke zaken. Maar een buurman zei tegen hem: ‘Ik heb een plek in de Tabernacle. Als je mee wilt, kan dat op mijn kaartje.’ De vriend die dat aardige voorstel deed, stond de hele dienst. Hij zag de jongeman zitten en bad de hele tijd ernstig voor hem. Het gevolg van het uitlenen van zijn plek was in dat geval dat de jongeman tot de Zaligmaker werd gebracht. Al snel werd hij zondagsschoolleraar en later werd hij een zeer bruikbare predikant, zoals ik u zei. Zijn er niet meer die zoiets kunnen doen? Ik weet dat er onder u zijn die dit hebben gedaan. Doe het opnieuw en nogmaals. Ontzeg uzelf het voorrecht om anderen te brengen waar de Heere hen wellicht zal ontmoeten, zeker als u het woord van de prediker ondersteunt met uw voortdurende gebed voor degene die u onder de boodschap hebt gebracht. Als u echt zielen tot Christus wilt brengen, bedenk dan vervolgens dat de kinderen moeten worden onderwezen. Juist nu onze scholen lijden aan een gebrek aan onderwijzers. O, als u uw kroon versierd wilt zien met edelstenen, zoek die dan onder de kleintjes! Het is een mooie taak, hoe moeilijk ook. Geef uzelf er dus aan met uw hele hart en ziel. Anderen, die zich niet geroepen voelen om een "Klas kinderen te leiden, zouden van tijd tot tijd kunnen spreken met de grotere zondaren met wie ze in contact komen. En ze zouden woorden van bemoediging kunnen spreken tot hen die de Zaligmaker zoeken. Er zijn zoveel arme zondaren die in de poel Mistrouwen rondspartelen. Ze hebben slechts iemand nodig, een Helper, die hun aanwijst waar de stapstenen liggen of die hun de hand reikt zodat ze niet ondergaan onder de drukkende last van hun schuld. Dit weet ik, lieve christenvrienden, als u niet probeert om zondaren tot de Zaligmaker te brengen, mist u het hoofddoel van uw bestaan en mist u evenzo het meest vreugdevolle werk dat uw aandacht ooit bezig kan houden. O, ais u een ziel tot Jezus brengt, is de vreugde onuitsprekelijk! Mij staat op dit moment een klein gehucht op het platteland voor ogen. Daar woonde de eerste mens van wie ik hoorde dat ik het middel was geweest om haar tot Jezus te brengen. Toen ik een tijdje had gepreekt, wilde ik graag een zegel op mijn bediening. De diaken van een kleine kerk die ik diende, zei tot mij: ‘Er was vorige week zondag een arme vrouw, afgesneden van de levenden. Ik geloof dat zij de Zaligmaker heeft gevonden.’ Ik ging direct op pad om haar op te zoeken. Wie net zo’n ervaring heeft gehad als ik, kan zich voorstellen hoe blij ik was toen ik haar het verhaal hoorde vertellen. Jaren geleden is ze thuis gehaald. Misschien is ze de eerste in de hemel die God door mijn dienst heeft geroepen. Ik was zo blij, zo vrolijk, zo verheugd over mijn eerste bekeerling dat ik u wel kan zeggen: ‘Zoek dezelfde vreugde als u de Heere kent.’ Dat was dus mijn tweede punt, dat ieder van ons die in Christus gelooft, anderen tot Hem mag brengen. III. Mijn derde opmerking is dat er gevallen zijn die vereisen dat we ons gezamenlijk inspannen. God de Heilige Geest doet natuurlijk het hele werk in de bekering van een ziel, maar Hij werkt met hulpmiddelen. Er zijn van die hopeloze gevallen waarbij Hij niet slechts één instrument, maar een aantal personen in beweging brengt om samen te werken. Onze tekst zegt: 'Zij brachten hem tot Hem.’ Dit arme kind had het schuim op de mond en knarste met zijn tanden. Hij verstijfde zoals u epileptici bij een toeval ziet verstijven. Het vereiste verschillende mensen om hem vast te houden.

Samen grepen ze hem beet en in een wanhopige, gezamenlijke poging brachten ze hem aan de voeten van Jezus. En Jezus dreef de onreine geest uit en genas de arme lijder. Op deze manier kunnen het volk en de predikant samenwerken om zondaren tot de Zaligmaker te brengen. Er kunnen hier mensen komen die nooit werden bekeerd als u en ik niet samenwerkten in het zoeken van hun zaligheid. Iemand moet preken, maar anderen moeten bidden. En als een aantal van u voor ieder in de samenkomst zou bidden, geloof ik dat het niet lang zou duren voor de epilepticus wordt genezen. De duivel zelf zal worden bestreden door het gezamenlijke gebed van veel gelovigen, zeker als het van die machtige gebeden zijn waarvan onze Zaligmaker heeft gezegd: ‘Dit soort kan nergens anders door uitgaan dan door bidden en vasten’ (vs. 29), als de biddende zielen hongeren naar de zaligheid van de lijdende en zij gezamenlijk tot God roepen om die uit te werken. We hebben veel blijde eenheid in het christelijke werk, laten we er nog meer van zoeken. Zeg tegen elkaar: ‘Als de dominee preekt, zullen wij bidden, want we weten dat hij onze gebeden nodig heeft en ze waardeert.’ Dat is heel waar, lieve vrienden. Want het is geen klein ding om elke zondag het woord te bedienen aan zo’n grote menigte mensen en vervolgens via de gedrukte versie tienduizenden lezers aan te spreken, zelfs tot aan de uiteinden van de aarde. Ja, ik heb uw gebeden en uw hulp echt nodig. Geef ze mij, dan kunnen we er zeker van zijn dat ‘zij’ - dat wil zeggen: wij allemaal samen - er velen tot Jezus zullen brengen. Een andere vorm van samenwerking is als er een ziel is waarvoor is gebeden, maar er kwam geen antwoord en daarom roept u een aantal bidders bij elkaar in uw huis en vertelt hun de details van het geval en samen maakt u er een speciaal gebedspunt van. Ik ken gevallen waarbij broeders een aantal christelijke vrienden bijeenriepen die elkaar misschien nog nooit ontmoet hadden, maar ze verbonden zichzelf om voor een bijzonder geval te bidden. Hun gezamenlijke gebeden bewerkten met Gods zegen wat daarvoor onmogelijk leek. Er is terecht gezegd dat als je iets hards wilt snijden, je dat doen moet met iets wat nog harder is. En als een hart bijzonder hard is, kan God de harde, sterke, volhardende gedrevenheid van andere sterke, bewogen zielen gebruiken om de zegen van het eeuwige leven in dat koppige, opstandige hart te bidden. Ik zou graag vaker horen van vrienden die zich verenigden en in hun huizen samenkwamen om voor de een of de ander te bidden, waarbij ze degene over wie ze zich zorgen maken tot het voorwerp van bijzondere voorbede maken. Dat zou de weg zijn waarop zij hem tot Jezus brachten. Vervolgens moet u aan uw gebed bijzondere gezamenlijke inspanning toevoegen. Mogelijk biedt hij weerstand als één vriend met hem spreekt. Maar als de volgende hem aanspreekt, ontvangt hij die koeltjes. Als dan een ander tot hem spreekt, begint hij wat opmerkzamer te luisteren en de vierde kan in staat zijn om de sleutel in het slot te steken en het middel te zijn in de handen van God om de gesloten deur van het hart van die man te openen. Als God ons in beweging zet om ons samen voor een ziel in te zetten, geloof ik niet dat dat vaak op een mislukking uit zal lopen. In ieder geval zou ik graag willen dat we het anderen heel moeilijk maken om naar de hel te gaan. Als hij zich niet tot Christus wil wenden, moeten wij ervan overtuigd zijn dat dat niet is omdat er te weinig voor hem gebeden of te weinig ernstig met hem gesproken is. We zullen vrij zijn van zijn bloed. We zullen het stof van onze voeten schudden bij degenen die vastbesloten zijn zich niet te bekeren. We zullen ons uiterste best doen om er zeker van te zijn dat we Christus voorstellen, zodat als mensen Hem verwerpen, ze dat bewust doen. O, dat mijn woorden u in beweging zetten, ieder van u die belijdt een christen te zijn! We hebben meer dan vijfduizend gemeenteleden, bijna zesduizend. O, als ieder voor God leefde

en ijverig in Zijn dienst stond, geheel en altijd, wat zou er niet gedaan kunnen worden als God de Heilige Geest onze arbeid zegende! Maar helaas, er zijn hier veel mensen die het leger op een afstandje volgen en die niet meevechten als de strijd zich aandient. Degenen die strijden, worden vaak door hen gehinderd. Soms zouden ze de boel wel willen zuiveren van zulke leuteraars. Maar in plaats van dat te doen, smeek ik u allen, lieve vrienden, om te ontwaken en te zien wat u voor Christus doen kunt, Die zoveel voor u gedaan heeft. Laten we allemaal vragen om opnieuw aangestoken en grondig opgerakeld te worden in dienst van de Zaligmaker. God geve dat dit zuidelijke Londen - en het noorden, westen en oosten eveneens - mag worden doordrongen en verzadigd door uw ijverige pogingen om zondaren tot de Zaligmaker te brengen! De Heere zegene u, omwille van Christus! Amen

[devosopmaandag]

Ontvangen en ontnomen

Eindelijk zag ik dan de film 'Call me by your name'*, die zich begin jaren '80 afspeelt rond een oude villa in Noord Italië. Alles in de film is zo elegant en intens, zo intelligent gedaan en tegelijk zo natuurlijk, dat het iets van een verfijnd fantasme heeft, maar dan wel een in een reële wereld. De Italianen kennen het begrip 'sprezzatura', dat het kortst omschreven kan worden als 'bestudeerde nonchalance'. De losheid van de film is haar kracht, heel precies gedoseerd. Film is net als een roman gemáákt, maar beide zijn in staat om als het leven zelf te lijken: door niemand bedacht, even vanzelfsprekend als grillig, en in de kern aanvaard (het leven verwerpen is overigens ook het aanvaarden). Dat alles zit in deze film.

Alle personages en beeldmiddelen zijn als het ware 'maximaal'. Hoofdpersonage is de 17-jarige Elio, Italiaans-Joods, mooi als een godenkind, leest boeken, speelt instrumenten, schrijft muziek. Zijn ouders zijn kalme intellectuelen. Er is een scène waarin de moeder al vertalend voorleest uit een Duits boek. Elio ligt tussen zijn ouders in en luistert. De zelfverzekerde Joods-Amerikaanse promovendus Oliver brengt de zomer met het gezin door, en wordt aanvankelijk in het geheim aanbeden door Elio. Zijn verwarring, verlangen en pijn doordesemen de hele film. Maar ook alle andere personages zijn even zorgvuldig ingezet. Het huis en de tuin vormen een waar paradijs, het weer is zinderend van hitte, vijvers troebel en warm of juist helder en ijskoud, de vrouw in de keuken precies zoals ze hoort te zijn: stil aanwezig, dienstbaar, maar karaktervol. Als Elio uit verveling zich bevredigt met een perzik heeft dat niets clichématigs of hilarisch, maar is het eerder een beeld van wanhopig verlangen en totale intimiteit. Eenmaal bekend tot elkaar, wordt de liefde beleden, maar eindigt het verhaal – natuurlijk – met een afscheid voorgoed en wordt de pijn van het leven gevoeld, een pijn zoals elk mens maar af en toe wordt toebedeeld.

Al heel snel dacht ik: dit is niet alleen maar van grote schoonheid, maar ook pijnlijk om naar te kijken. Ik voelde niet zozeer mijn eigen pijn van verloren liefdes, maar van de absoluutheid van het voorbijgaan der dingen. Dwars door de volmaakte wereld die regisseur Luca Guadagnino ons toont, bedacht ik – nee, wéét ik – dat in ieder mensenleven er ervaringen zijn van een zelfde perfectie. Daar zijn geen Italiaanse villa's, geen intellectuele, begripvolle ouders, geen zomerse loomheid voor nodig. Ervaringen waarin de dingen samenkomen zonder dat je erom vraagt en die zijn als geschenken, waarvan je weet dat ze je weer ontnomen zullen worden.

Ik ben een vrouw van bijna 70 die anders naar deze film kijkt dan dochter Sacha van vriendin Ariane, ongeveer zo oud als Elio. Beiden zijn we geraakt door de film, vermoedelijk door het zelfde, maar in een andere fase van ons leven, op een andere plek in onszelf.

*'Call me by your name', 2017, 130 minuten, gebaseerd op de gelijknamige roman van André Aciman, regisseur Luca Guadagnino, hoofdrollen: Timothée Chalamet en Arnie Hammer.

[prayerswithlove]

Leven vanuit ambitie, zelfgewin of zelfverheerlijking? Of leven vanuit dienstbaarheid?

Ik ben toegewijd aan mijn Goddelijke vader in de Hemel en ben ongevoelig voor mijn prestaties en de meningen van anderen. Ik leef om dienstbaar te zijn aan anderen en ben van niemand afhankelijk.

Ik ben toegewijd aan mijzelf en gevoelig voor mijn prestaties en meningen van anderen. Ik leef voor persoonlijk gewin, erkenning en succes.

Iets doen omdat je het zelf wilt of iets doen omdat je gevraagd wordt?

De een komt voort uit ego, de ander uit dienstbaarheid. De een geeft druk om te presteren, de ander de vrijheid om dat te doen wat binnen je mogelijkheden past zonder druk.

[jeanschoonbroodt]

Shabbath vieren... of niet ? En wie heeft gelijk ?

Paulus zei : 

De een acht de ene dag hoger/belangrijker dan de andere. De ander acht alle dagen gelijk. Een ieder zij zijn eigen mening gewis. 

De heiligmaking, door de Geest van GOD i.o.m. het Nieuwe Verbond gesloten in het bloed van het Lam, is een zeer persoonlijke zaak tussen GOD en jou. 

HIJ heiligt jou naar het Licht, dat HIJ je geeft via woord en Geest en het willen en volbrengen dat HIJ in je bewerkt. Fil. 2 ; 12 + 13. HIJ geeft ook de Geestelijke groei zowel aan ieder persoonlijk als ook aan een Gemeente gemeenschappelijk. Zie Heb. 6. 1-3. 

God gebruikt door de heilige Geest de heilige schrift om ons 3 verschillende stadia te doen doorlopen in Geestelijk inzicht en groei : Rom. 12 ; 1-3. 

Speciaal vers 2 : 

En wordt dezer wereld niet gelijkvormig, maar wordt verandert door de vernieuwing van uws gemoeds, opdat gij moogt beproeven, welke de (1) goede (2) en welbehaaglijke en (3) volmaakte wil van God zij. 

Er is dus net als op een Eretribune een Eerste prijs, tweede prijs, en derde prijs/plaats. Een 3-voudig groeiproces : 

1. Volkomen. 2. Welbehaaglijk. 3. Goed.

God wil ons tot volmaaktheid brengen, zodat we precies zo zijn als Jezus de Christus is. 

Amen. Paulus was al zover doorgegroeid. Daarom zei hij in een van zijn brieven : Wij zijn gelijk Christus Jezus is. 

Jezus Christus zegt in Matt. 5 ; 48. tot zijn discipelen : 

Weest dan gij lieden volmaakt, gelijk uw Vader, die in de hemelen is, volmaakt is. 

De Vader bewerkte alles in de Zoon door Zijn Geest en genade en kracht en Zijn wilskracht, omdat de Zoon zich volkomen onderwierp aan Zijn wil en volkomen van de genade van de Vader afhankelijk was, gelijk ook wij zijn. Joh. 14 ; 10.

God wil niets anders, dan dat we precies zo zijn gelijk Jezus Christus was/is... en dus gelijk de Vader is, want de Vader bewerkte alles in Jezus Christus, zoals Jezus Christus zelf in Johannes 14 : 7-24 zegt. Wie Jezus de Christus zag, zag GOD de Vader. Joh. 14 ; 8-11. Hij en de Vader en de Geest waren volkomen één in hun doelstellingen tot heil van zeer velen.

Zo bewerkt de Vader ook NU alles in ons, zo we Hem nederig gehoorzamen in oprecht geloof door Zijn genade en waarheid en kracht en Zijn wilskracht in ons, zo we niet weerspannig/koppig of in twijfel en ongeloof deze, Zijn heilige wil, afwijzen... en de Geest der genade en Zijn heiligingswerk in ons persoonlijk leven en in de omgang met elkaar niet weerspannig zijn... of blijven. Joh. 14 ; 12+13.

Sommigen zijn bezig met de goede wil te ontdekken en te doen. De anderen de God welbehaaglijke wil. Weer anderen zijn al uitgericht op de volmaakte wil van God. Daarom zijn er zo vaak verschillende meningen of visies of praktijken onder de gelovigen... en is er verschil in Geestelijke rijpheid. 

Maar GOD YHVH en Christus Jezus tronen boven hen allen... en leiden alle schapen van Hun kudde. 

Veroordeelt elkaar dus niet omwille van bepaalde inzichten of levenspraktijken, maar zoekt dat wat de ander opbouwt in het geloof... en help ze verder door te groeien... door voor elkaar te bidden uit liefde. Amen. Indien echter iemand naar het vlees leeft of echt in openbare of verborgen zonde leeft... en God het je aantoont/openbaart of laat zien of opmerken... dan spreek ze er onder 4 ogen op aan in oprechte liefdevolle zorg, en wel nederig/dienstbaar met geduld en zachtmoedigheid door de Geest in de vreze van Christus... om ze te bevrijden en op te richten... en niet om keihard te oordelen of je boven hen te verheffen in een geest van hoogmoed ! 

Jezus zelf zei : 

Ik ben niet gekomen om te (ver) oordelen, maar om te zoeken en te redden hetgeen verloren is. 

Hoe ? Door zondaren/Thora-overtreders tot omkeer/inkeer/bekering/metanoia/verandering te brengen... door Zijn genade en liefde en waarheid en voorbeeld... en bevrijding van hen uit alle machten van de satan en uit demonen... en genezing van hun ziekten... en het vergeven van hun zonden... en verkondiging van Zijn eigen opoffering tot heil van allen, die zouden geloven in Zijn heilswerk... en dus bloedstorting ter vergeving en verzoening en reiniging en afzondering/heiliging in de Geest en het bloed en de waarheid van het evangelie... en ter rechtvaardig-spreking op grond van het geloof in Hem en Zijn reddingswerk... en om de Deur te openen naar het Paradijs, naar het Koninkrijk van GOD YHVH... en naar het Allerheiligste in de Tempel van de Levende GOD, adonai YHVH, de IK BEN. 

Zij, die in Zijn evangelie geloven, maar de shabbath vieren ( gelovige Joden/ Israëlieten), moeten hen niet oordelen die dat niet doen (gelovigen die uit de heidenen zijn) ;  maar zij die de shabbath niet vieren... moeten hen niet oordelen, die hem wel (nog) vieren. Want allen wordt het geloof van en in en door Jezus Christus en Zijn bloed en Zijn genade... en hun geloof, dat HIJ door de Vader uit de doden is opgewekt en verheerlijkt, tot gerechtigheid gerekend. En door Jezus Christus met de mond te belijden als de Heer... worden zij allen gered.

God heeft de Joden/Israëlieten en de heidenen door één offer, Jezus Christus en Zijn bloedstorting, met Zich en met elkaar verzoend... en ze door Hem tot één Lichaam gemaakt, en tot één Tempel in de Here... zo zij dit in geloof aanvaarden... en er aan vast houden... en het gelovende belijden. Ef. 2. Indien zij in dit geloof blijven... en zo elkaar zien IN Christus Jezus als beiden volkomen geliefd en aanvaardt, zullen zij de volle vrede en liefde en zegen ervaren... en zal de Geestelijke eenheid gezien en ervaren worden als een heerlijk getuigenis voor de gehele wereld. Amen.

Wij, de gelovigen uit de heidenen, zijn niet onder de wet/Thora geplaatst, maar onder de genade God’s die IN Christus Jezus is. We leven allen onder de wet van de Geest van het Nieuwe Verbond... en niet onder de wet van de letter van het Oude Verbond/Thora. De Letter van de Thora dood, maar de Geest is het die levend maakt. En de Geest is het, die ons van heerlijkheid tot heerlijkheid verandert in het Evenbeeld van Jezus Christus, zodat we zijn... gelijk HIJ is. 

De gelovigen uit de heidenen hebben de Geest niet ontvangen op grond van werken naar de wet/Thora, maar puur op grond van geloof IN Christus Jezus. Amen. Zie Galatenbrief. en Ef. 1 ; 13 +14.

Ef. 2 ; 8-10. 

Door genade zijt gij behouden/gered door het geloof. En dat niet uit u zelf, maar het is God’s gave/geschenk. Niet uit werken (naar de wet/thora), opdat niemand roeme. Want wij zijn Zijn maaksel, geschapen In Christus Jezus tot goede werken , welke GOD voorbereidt heeft, opdat wij in dezelve zouden wandelen.

Rom. 8. en 2 Kor. 3.

Aanvaardt elk-ander, gelijk Christus Jezus u aanvaardt heeft. Amen ; zegt de Geest van GOD.

God’s rijke zegen in YHVH-Elochim’s naam en genade... en in de naam boven alle namen verheerlijkt : 

Yeshua ha Mashiach/ Jezus de Christus, 

die de volheid van de Godheid is, door wie YHVH-Elochim de gehele schepping, uitgezonderd de duivel en zijn demonen en onreine geesten, met Zich zelf verzoenende was in de kracht van Zijn bloedstorting op het kruis/ het vloekhout van Golgatha... tot vergeving, reiniging, heiliging, rechtvaardiging en vervolmaking en verheerlijking van allen, die geloven, dankzij God’s genadegave van het geloof ten eeuwigen leven. Amen.

Hebr. 13 ; 20+21.

Hallelu-YHVH. Amen.

En dit schrijf ik u in de naam van Jezus de Christus, de Heerser en Here. Amen.

D.d. 22. 09.2019. Jean Schoonbroodt.

[hildeshongarije]

Spoed

Zondag 28 april 2019

Eerst maar het ernstig gedeelte?  Dan zijn we daar al vanaf …

Ok, hier gaan we. Vrijdag mocht ik dus naar de huisarts om de resultaten van mijn bloedonderzoek te bespreken.  Dat was even schrikken … cholesterol was een beetje te hoog … ok … maar mijn bloedsuiker stond 3 keer zo hoog als maximum… Omdat het al vrijdag is en ze niet het weekend zomaar wil afwachten, schrijft ze meteen een verwijsbrief voor het ziekenhuis ... dringend!

Hondjes kunnen binnen en buiten, hebben voldoende water … we rijden dus meteen door naar het ziekenhuis. Ik word direct doorverwezen naar de spoedafdeling. We worden opgevangen door een spoedarts die perfect Engels spreekt!  Mevrouw het is heel druk op interne, dus gaan we je hier onderzoeken en dan kunnen we, als het nodig is, overal tussendoor!  Een tweede spoedarts komt er bij … ook in ’t Engels … de verpleegsters spreken Duits. Ik mag mijn verhaal doen en dan starten ze meteen alle onderzoeken op.  Opnieuw bloedonderzoek en een plasje … maar ook een (draadloze) ECG.  Bloedsuiker is erg hoog en ik krijg een infuus met insuline.  Die meteen resultaat geeft.  Nog een echo van lever, pancreas en longen … En telkens komt één van de spoedartsen me inlichten wat ze gaan doen, wat de resultaten zijn, wat ze nog meer willen doen. Dit onderzoek was helemaal ok, heb je zelf nog vragen?  Ok dan gaan we kijken wat we nog meer voor u kunnen doen.  Formidabel is dat!

Ik voel me daar echt helemaal op m’n gemak, zo’n attent team!  Hoe mogen we u aanspreken, mevrouw?  Hilde … ok, dan is het Hilde. Alles, ok, Hilde?  Sorry maar we gaan even een venijnige prik doen, we moeten slagaderlijk bloed hebben om te bepalen of je genoeg zuurstof in je bloed hebt.  Het is idd een heel pijnlijke prik … maar de verpleegster houdt me liefdevol vast bij de schouders terwijl de dokter peutert in mijn pols.  De zorg, de welgemeende aandacht voor jou als patiënt … het doet zo’n deugd!  De patiënt staat hier echt wel centraal! Daarnaast is er ook echte gemeende aandacht voor de partner.  Het u alles begrepen?  Hebt u nog vragen?  

Ok, al met al is het verdict nog wel te doen.  Longen, lever, pancreas en hart zijn allemaal in prima conditie.  Ik heb wel een milde vorm van diabetes die perfect onder controle te houden is met pilletjes en een beetje opletten met koolhydraten.  Ik krijg de medicatie voor dit weekend mee en moet me maandag melden bij de huisarts die een medicatieplan zal opstellen. Ik voel me in goede handen!  

In elk geval … ik heb weer massa’s energie … gek hé met zo gewoon een paar pilletjes!

Nu het leuke deel!

De perenboom aan de gaanderij heeft het niet gehaald … Luc heeft hem teruggesnoeid tot ‘kapstok’ … zo blijft hij wel dienstbaar en nuttig!

In de Lidl vonden we enkele leuke windvangers.  We geven ze een fijn winderig plekje.  Eentje siert het overdekt terras.  En draaien dat het dingetje doet … tof!

Van dat terras proberen we een cosy corner te maken.  Met hekjes waar de klimplanten voldoende steun kunnen vinden, maken we een afscheiding. Als die begroeid zal zijn, wordt het nog gezelliger!

Xena moest door de hele heisa een dagje langer wachten om de draadjes er te laten uithalen.  Dus zaterdag mocht ze mee naar Kaposvár.  Oei, oei, ze begint het door te krijgen dat die wachtzaal ‘pijn’ oplevert .. Maar dit keer is het rap gedaan, de draadjes zijn er uit en haar staart zit helemaal omhoog als we buiten komen!  Nog een dagje het shirt aan en dan … vanmorgen mocht het shirt uit … alles ziet er mooi uit.

Het is net alsof onze roedel ook opgelucht is dat het met Xena en mij terug goed gaat. Ik zette me even neer op de trapjes van het gastenverblijf en kreeg zowaar een hele groepsknuffel!.  

Morgen is toch weer een beetje spannend.  Kleinzoon Fenno mag naar de ‘slaapdokter’ … dan gaan ze de neuspoliepjes en de amandelen ‘helpen’, zodat hij terug vrij en vlot kan ademen en zonder problemen weer eten en drinken.  Een routine-ingreep voor de dokter, maar voor mama en papa toch heel ingrijpend om je kind in de handen van een dokter te moeten geven!  Dikke knuffel van bopa en moma hé Fenno!

[jurjenkvanderhoek]

GEDACHT EN GELEEFD, BEDACHT EN BELEEFD

Scharrelen door veld en sprokkelen in bos, langs bergen en door dalen van het bestaan. Kalm en bedaard, bijna contemplatief, beschouwend want de omgeving moet geobserveerd, bekeken en nagespeurd. Met scherp oog voor kleine geringe dingen tuurt kunstenaar Fred Geven door kreupelhout en over struikgewas. Bij omzwervingen in het woud en langs de zee, over landen en tussen sloten vindt hij schamele objecten die door mens en natuur als afval afvallen, gevallen van het zijn. Restmateriaal van leven en werken, gebruikt in onbruik geraakt. Deze materie is nog waardevol voor ogen en in handen van deze beeldmaker. Het heeft geleefd, Fred geeft het nieuw leven. De creatie reïncarneert tot recreatie. Van wat het was wordt het opnieuw is.

In aanleg doet Guus Koenraads hetzelfde, echter in een andere dimensie. Hij ziet kleuren – vlakken en lijnen, velden en grenzen, gebruikt voor gangbare uitzichten, die nieuwe indrukken maken door zijn schilderijen. Deze, die composities, benoemen de omgeving in een hogere wereld. Uitgemeten werken die op doek op paneel geschilderde lagen dragen. Elke laag met een eigen geest en betekenis. De opmaak lijkt geschetst aan de tekentafel van de architect. Deze rechtlijnigheid staat lijnrecht op het veelvormige en meervoudige werk van Fred Geven. En daardoor past het zo goed samen in deze ruimte van Kunstlokaal No.8. Het stoot elkaar af, terwijl de één het andere aanvult.

In het iets wat tot niets werd blaast Fred Geven nieuw leven. Als de schepper maakt hij levend wat dood leek. Het nieuwe dat door doelmatigheid oud werd en het toepasbare karakter verloor, brengt hij terug in de wereld van het algemeen nut. Daarvoor kan het met een kleine aanpassing ingezet worden. Transformeert de blik van de kijker ernaar van overbodig in dienstbaar. Is de verrotting, het bederf en verval, noodzaak om tot nieuw inzicht en beleving te komen. Dood doet leven. Krijgt het ding kleur aangemeten of wordt het samen geplaatst in een collage om object te worden. Van voorwerp tot individu omgevormd. Geven incarneert en belichaamt door slechts een geringe, soms wel een verwaarloosbare, ingreep toe te passen. Maar toch komt door deze onbeduidende toevoeging het hout - de stok, de bast, het plankje – tot leven op een nieuw podium. Het speelt zich een andere laag van ervaren in. Het is geleefd en wordt beleefd.

In essentie schrijft Guus Koenraads ook een nieuw script voor zijn creaties. Zijn gemaakte vlak, met acrylverf op doek, wordt gevouwen om een paneel zodat de dimensie zich schijnt door te zetten van oppervlak tot ruimte. In de schaduwen lijken de kleuren zich te mengen met de wand als drager. De objecten spelen zich een rol binnen de kosmos waar deze zich voor de uitstalling in hebben begeven. Het universum van dit lokaal is uitgemeten, afgemeten wanneer ik de deur achter me dicht doe, maar toch is het onmetelijk groot in beleving. De abstracte werken spreken door de kleuren die symbool staan voor de realiteit. De werkelijkheid krijgt in het belijnen en het betinten een andere misschien wel betere betekenis. Wat ik zie geeft stof tot nadenken. Het is gedacht om te bedenken.

De titels van de werken sturen mijn gedachten zowel bij Geven als bij Koenraads een bewuste richting in. Onbevangen kijken is er niet bij wanneer een witte punt op een plankje “de maan, het wad” genoemd is. “Grey days ending pink” wordt duidelijk een landschap bij avondlicht. De “akker” lijkt dan wel ruimte voor objectief kijken te geven, de nerven van het hout laten het plankje voor zichzelf spreken. Geven zag het zo en heeft er een overbodige toevoeging aan gegeven om het een kunstobject te laten worden, zijn handtekening eraan te geven. De naamgeving van Koenraads is dan wel meer van een diepere laag. De vierkanten en rechthoeken krijgen een vloeiende titel. Mysterieus als de werken in eenvoud raadselachtig zijn. Maar toch de bedoeling van de kunstenaar met het werk beschrijven. Daaraan kan ik wel een eigen inhoud geven, maar de zin blijft toch die woorden bevatten: “light of the past”, “heaven can wait”, “the architect”.

Het werk van Fred Geven is in beginsel afvallig, maar vindt door zijn handen een nieuwe weg naar de zichtbaarheid. Een kleine aanpassing kan de bestaansreden van het ding omvormen tot een object met waarde. Een kunstvoorwerp waaraan een prijskaartje hangt. Zo deelt Guus Koenraads de werkelijkheid in vlakken in. De lijnen lopen liniaalrecht en scheiden soorten en ruimtes. Het zijn heeft een bouwkunstig wezen. En zo is het vierkant hier rond. Is de omgeving verkaveld en krijgt uitschot gewicht. Gedacht en geleefd, bedacht en beleefd.

“Gedacht en geleefd”, werken van Guus Koenraads en Fred Geven bij Kunstlokaal No.8, Schoterlandseweg 55 in Jubbega-Schurega. Tot en met 27 november 2022.

https://www.kunstlokaalno8.nl/guus-koenraads-fred-geven/

[wilgentak]

ik ben een romcom aan het uitwerken en ik hou van alles wat er tot nu toe in zit. een romcom genaamd kat in het bakkie of what the cat dragged in. over twee personen die dicht bij elkaar wonen, wellicht in hetzelfde appartementencomplex, en voor dezelfde zwerfkat zorgen, maar dat niet van elkaar weten. gedurende de dag is de kat bij persoon #1, gedurende de avond en nacht bij persoon #2. in het dagelijks leven is de ene dierenarts en de ander dierenambulancebestuurder. ze leren elkaar kennen op hun werk, maar door vooroordelen, miscommunicatie mogen ze elkaar niet. insert banter. 

voor de zwerfkat zorgen laat de dierenarts inzien dat dieren geen objecten zijn die je dient te verbeteren, dat je liefde niet verdiend hoeft te worden door dienstbaar te zijn, dat je hechten niet betekent dat je je kracht weggeeft. voor de zwerfkat zorgen laat de dierenambulancebestuurder inzien dat liefhebben geen last op je schouders hoeft te zijn, dat je niet verantwoordelijk bent voor de ander, dat voor zichzelf zorgen niet betekent dat degene die je dierbaar is, kwetsbaar en in gevaar is. gedachtegoed dat de ze beide van hun jeugd hebben meegekregen.

als ze middenin de nacht door een brandalarm met alle bewoners van het appartementencomplex op de straat komen te staan, wil de zwerfkat in handen van persoon #2 op de grond gezet worden en loopt de kat naar persoon #1 toe. dan ontdekken ze dat ze allebei voor dezelfde kat zorgen.

[dromen]

Het schijnt een heilige ruimte te zijn, tussen slaap en wakkerte. In werkelijkheid voelt het als de ruimte tussen leven en dood; een onbestemde leegte, een stilzwijgend niets. Vol verwachting op een verblindend inzicht en waardevolle overpeinzingen stem ik af op mijn lijf, op mijn adem, op de gedachten die langswaaien, maar niets blijft hangen. Niets vraagt mijn aandacht behalve de versnelde slagen van mijn hart, hoog in mijn borstkas. Telkens wanneer ik in lijk te slapen slaan de tintelingen door mijn lijf en schiet mijn hartslag omhoog. Mijn ogen zeggen dingen te zien, maar ik begrijp ze niet. Vormen, beelden waar ik net niet bij kan en al helemaal niets wijzer uit word. Het was fijn geweest als ik het alles kon interpreteren en omvormen tot mooi en dienstbaar verhaal. Iets waar iedereen beter van zou worden. Maar nee, ik besta enkel in vage vormen en flarden van verdriet. Ik denk dat ik gespannen ben, maar dat is een aanname. Een conclusie simpelweg getrokken om het tempo van mijn hart, mijn ademhaling die niet wil zakken, om het razen van mijn hoofd.

Ik dacht dat ik meer van de wereld en de dingen begreep, maar ik geloof dat het wijs is nederig te blijven en toe te geven dat ik ook maar wat doe. Ik probeer de formule die normaliter fantastisch werkt: opgesloten met diepe, rakende muziek op repeat en mijn lichaam opgevouwen tot zo dicht mogelijk op mijn scherm. Ik heb al veel nummers uitgeprobeerd die normaal gesproken onmiddelijk de boel openen vanbinnen, waarna mijn creatief hart zich kan uitstorten, maar mijn hart weigert weer. Slaat enkel dubbele slagen. Niets van betekenis blijft hangen, alles is vluchtig en schiet weg zodra ik ernaar wil kijken. Waarom mag ik de dingen niet betasten, bevoelen, ontmoeten. Ik wil er kennis mee maken, ik wil het begrijpen, ik wil het omarmen.

Misschien willen de dingen niet begrepen worden, niet omarmd worden. Misschien schieten de dingen weg omdat de rechtstreekse weg niet de weg is voor nu. Misschien genieten ze van de achtervolging en mijn dichtvallende ogen, opengevallen mond.

Ik droomde dat ik je zag, dat ik je kende. Ik droomde dat je sprak maar ik je niet hoorde, je stond applaus te ontvangen in een zaal vol onbekenden. Een spotlight op je gezicht en enkel schaduw verder. Ik dacht dat ik je zag, dat ik je kende, maar ik heb geen idee. Weet zelfs niet hoe je klinkt.

[keynewssuriname]

Mudieza Ankossie; veelzijdige juriste vol doorzettingsvermogen

Jurist zijn is voor weinigen een levensroeping om de medemens dienstbaar te zijn. Het is een taak waaraan de persoon met volle inzet invulling aan moet geven. Een zo iemand is Mudieza Ankossie; een veelzijdige juriste die zich laat leiden door optimisme en doorzettingsvermogen. In het intrigerende levensverhaal van Mudieza ontdekken we een zelfstandige Surinaamse vrouw en de liefdevolle moeder van een dochter. Als gedreven juriste, gespecialiseerd in het Surinaams recht met de focus op privaat- en publiekrecht, deelt Mudieza haar passie voor voornamelijk civiel recht, met een knipoog naar strafrecht. "Ik ben ook een gecertificeerde rechtendocent en diplomaat", laat ze in gesprek met Key News weten. Ze is een duizendpoot die niet bij de pakken blijft neerzitten en zich ook profileert als ondernemer in onder andere de mode- en kledingbranche. De zelfverzekerde Mudieza is ook advocaat in spe. Wanneer het zover is, zal ze zich niet beperken tot de rol van juridisch adviseur door cliënten bij te staan met adviezen, juridische documenten, brieven of in onderhandelingen, maar zal ze ook actief procederen bij de rechtbank na haar toelating als advocaat bij het Hof van Justitie. Dit zal volgens haar niet lang op zich laten wachten. "Het traject om toegelaten te worden is niet lang meer. Ik heb eigenlijk mijn verplichte stage en beroepsopleiding al afgerond." De juriste zou eigenlijk al sinds eind 2022 toegelaten worden, maar vanwege uiteenlopende redenen heeft ze het verzoek tot toelating uitgesteld. Haar patroon is de gerenommeerde advocaat Irvin Kanhai. "Hij is een van mijn favoriete advocaten, maar ook een rolmodel. Ik kijk naar hem op. Hij is een heel slimme man. Ik leer veel van hem en merk dat hij de stof onder de knieën heeft." Rechten studeren is een bewuste keus van Mudieza. Als student had ze altijd een antwoord klaar voor anderen. "Natuurlijk op een respectvolle manier. Ik ben altijd geïnteresseerd geweest in het waarom achter zaken." Mudieza doet uit de doeken dat ze geïnteresseerd is geraakt in de studie door inspiratie van de voormalige minister van Justitie en Politie, Martin Misiedjan. Misiedjan is een zwaargewicht in de advocatuur als het om mensenrechten gaat. "Hij heeft in grote mate een rol gespeeld in mijn keuze voor rechten als studierichting."  Echter was het niet makkelijk om deze keuze te maken, omdat ze als middelbaar student geïnteresseerd raakte in de studie delfstoffen. "Helaas moest ik daarvoor eerst schakelen op de universiteit. Meneer Misiedjan vroeg me toen of ik notaris wilde worden. Toen interesseerde hij mij in het vakgebied. Ik heb er helemaal geen spijt van." Mudieza wordt uiteindelijk geen notaris, maar wel advocaat. Het vak komt haar ook van pas, vooral omdat ze een praatster is. "Praten is een van mijn hobby’s. Ik houd echt van praten." Verder kunnen volgens Mudieza ook dansen, studeren, koken, schilderen en reizen aan het lijstje worden toegevoegd. Echter, ze koestert vooral de bezigheden uit haar kinderjaren. "Ik hield van vliegeren. Ik maakte ook zelf vliegers. Het waren echt prettige momenten die niet meer terug zullen komen." Mudieza ziet dat kinderen tegenwoordig lange uren maken op hun smartphones, tablets en PlayStation, in tegenstelling tot haar jeugdjaren waar vliegeren vooral in de grote vakantie de bezigheid bij uitstek was. "In mijn jeugdjaren heb ik ook gesport. Ik heb gevoetbald en aan atletiek gedaan", vertelt ze verder. Doorzettingsvermogen, oplossingsgericht en optimisme De duizendpoot merkt op dat het veel doorzettingsvermogen vergt om te balanceren tussen jurist, ondernemer en moeder zijn. "Het vereist heel veel moed en doorzettingsvermogen. Je moet je mentaal gezond maken, zodat je het kan combineren." Mudieza vindt een balans door goed te plannen en haar dag goed in te delen. "Natuurlijk gaat het niet altijd zoals gewenst. Er zijn altijd momenten waar je gaat moeten multitasken. Het is een ongoing proces." Ze is niet zo lang terug moeder geworden. Voor Mudieza is het dus passen en meten en een leerproces om met de werkdruk te kunnen omgaan. "Ik kan met trots zeggen dat ik oplossingsgericht kan werken", antwoordt de juriste op een vraag over haar sterke eigenschappen en competenties. Haar sterke eigenschap noemt ze het feit dat ze door stormen heen toch haar doelen bereikt. Ze is daarmee zeker een doorzetter met een sterke wil. "Met deze wil tracht ik altijd de obstakels die op mijn wegen komen, te overbruggen. Ik probeer altijd een oplossing te zoeken voor het bereiken van me doelen." Haar drang naar informatievergaring kan ook als een sterke eigenschap gekenmerkt worden. Mudieza probeert altijd onderzoek te doen om goed onderbouwd over iets te kunnen praten. De grote Zuid-Afrikaans anti-apartheidsstrijder en politicus, Nelson Mandela, is een van haar grootste rolmodellen. "Ik zie hem als een van de sleutelfiguren om door middel van optimisme doelen na te streven en die daadwerkelijk te bewerkstelligen. Hij was een echte doorzetter. Dat was een van zijn top karakteristieken." Zoals Mandela gerechtigheid nastreefde, is Mudieza ervan overtuigd dat ze met een actieve bijdrage binnen haar vakgebied gerechtigheid kan laten zegevieren. "Gerechtigheid is cruciaal. Natuurlijk heeft iedereen echt op rechtsbijstand. Dat is een basisbeginsel." Het is volgens haar principieel om zaken af te wegen en het recht te doen zegevieren. Ze wil zich ook sterk maken voor het onderwijs in Suriname en vooral diverse vraagstukken belichten. "Ik ben didactisch bekwaam." Via een Facebookpagina geeft Mudieza al gratis informatie over tal van juridische onderwerpen. De juriste roept Surinamers op om in eenheid op te trekken om het land naar grotere hoogten te tillen. "We moeten niet ervan uitgaan dat omdat een synagoge en een moskee naast elkaar staan, er geen discriminatie voorkomt in Suriname." Mudieza heeft als jonge zwarte vrouw op diverse momenten discriminatie ervaren. Ze merkt op dat discriminatie heel vaak voorkomt, vooral op werkplekken. De advocaat in spe is voorstander van gelijke rechten voor een ieder. "Discriminatie is zelfs strafbaar. We hebben internationale verdragen geratificeerd. Laten we mensen ook niet op basis van politieke oriëntatie discrimineren." Mudieza is er helemaal niet over te spreken hoe mensen in de politiek met elkaar omgaan. "Vooral tijdens de verkiezingsperiode zijn normen en waarden zoek." Haar boodschap aan jonge vrouwen is dat die zich financieel onafhankelijk maken. "Scholing is hierbij een belangrijk instrument. Volg opleidingen en trainingen. Zorg wel ervoor dat je niet de bosslady uithangt door de man niet de positie te geven die hij verdient." Volgens Mudieza is the sky not the limit, but your will to succeed it. De wil die je hebt zal je mindset creëren om verder te komen dan je bent.  Mudieza is trots op haar levensverhaal. Ze blikt vol bewondering terug hoe ze, als klein meisje uit een achterbuurt, is getransformeerd tot een succesvolle juriste en onderneemster. Haar ouders gingen uit elkaar toen ze 17 was. Dit en andere uiteenlopende situaties maakten haar ook depressief. "Ik was op een gegeven moment mentaal instabiel vanwege hevige stressmomenten. Het heeft een bepaalde impact gehad." De donkere momenten heeft ze overwonnen door volharding in het geloof. Ze laat zich dan ook leiden door het geloof in God. "Zoek de Here op. Er is een God die kracht geeft." Daar weet Mudieza alles van, getuige haar pad naar succes. Read the full article

[kulabata]

Chai

Onder Magufuli was de corruptie door strenge straffen grotendeels uit het land verdwenen, maar met de in alles wat meer gematigde Mama Samia, is het inmiddels deels weer terug. Het is in veel opzichten ook een beetje de smeerolie waarop dit land draait. Als instituties zoals het Ministry of Education er bijna een jaar over doen om de residency application van de dokters hier te beoordelen (wat betekent dat als deze worden toegekend rond de datum dat ze alweer aflopen), is het makkelijker, en soms zelfs goedkoper, om daar wat smeergeld in om te laten gaan. Smeergeld wordt informeel chai genoemd, wat thee betekent. Helaas zitten alle belangrijke mensen in Dar Es Salaam, en is Shirati ongeveer zo ver van Dar als je binnen de landsgrenzen kunt gaan, dus is het hoe dan ook lastig smeren. Dus wordt er vooral heel lang gewacht tot de aanvraag weer wat verder komt, en wordt periodiek de bevriende brigadier-generaal er met al zijn medailles op af gestuurd.

Chai komt ook van pas bij omgang met de politie. Het is vijf uur rijden naar Mwanza, en dat is als je een beetje doorrijdt. Er zijn mensen die het in iets minder dan vier uur kunnen. Het is uiteraard niet mogelijk om je dan het hele stuk aan de snelheidslimiet te houden, dus wil je onderweg nog wel eens aangehouden worden. Joost en Nathan hebben hier een heel repertoire aan grappen, grollen en flirterigheden voor ontwikkeld dat ze de mzungu show noemen. De mzungu show is erg effectief, maar als de agent niet binnen tien seconden een lach op zijn gezicht krijgt, wil zelfs de show vaak niet helpen om een boete te ontlopen. Tenminste, de dreiging van een boete. Want als de snelheidsovertreding 40.000 shilling kost, dan kun je die vrijwel altijd afkopen door met een kleine korting ‘direct te betalen.’ Voor 20.000 shilling ben je er dan vanaf. Heb je dat niet op zak, dan is 10.000 ook goed. Ook dit is natuurlijk chai. Op zo’n zelfde rit worden Nathan en Constant aangehouden bij de grenspost van Rorya, ook zo’n punt waar het altijd spannend is voor hoeveel geld je erdoor mag. Nathan blijkt geen geldig visum meer te hebben, dus de douanier ruikt een kans. Na een lang gesprek is er echter nog geen uitzicht op een betaling, dus gaat hij rustig achterover zitten, pakt zijn knuppel en slaat hiermee ritmisch in zijn andere hand. ‘Ben je ons nu aan het bedreigen?,’ vraagt Nathan. ‘Dit?’ zegt de douanier, alsof hij de knuppel voor het eerst ziet, ‘Oh, dit is niet voor jullie. Dit is voor mensen die niet meewerken.’ Grote grijns. Voor 10.000 Shilling mochten ze doorrijden.

Sowieso is goed omgaan met de politie een essentiële vaardigheid in dit land. Over het algemeen stellen ze zich heel dienstbaar op, maar we zien ook de mensen die door de politie worden ‘gevonden’ nadat ze ‘slecht nieuws’ hebben gekregen en ‘plotseling buiten bewustzijn zijn geraakt.’ Dat er verwondingen zijn die wel erg lijken op de afdrukken van politieknuppels, is natuurlijk toeval. We vullen dan wel formulieren in met wat we denken dat er gebeurd is, maar je kan daar ook niet te expliciet in zijn. We waren er immers daadwerkelijk niet bij.

Nog zoiets: midden op de werkdag worden we geronseld om een praatje van de politie over verkeersveiligheid bij te wonen. Gelukkig zeggen ze niet teveel van onze kostbare tijd te willen gebruiken. Dat is fijn, maar helaas zitten we een uur later nog op de harde houten banken van de overdrachtsruimte. In een eindeloze oratie worden we gewezen op het belang van het dragen van autogordels, de snelheidslimiet, en het onderhouden van je auto. Maar, zo worden we verzekerd, de politie is hier niet als je vijand, maar om een dienst te verlenen. Joost zat nog even met samengeknepen billetjes omdat het erop leek dat er om papieren gevraagd ging worden, die eigenlijk nooit in orde zijn (geen onwil, is gewoon onmogelijk te regelen), maar dat bleek mee te vallen. Wat kan ik zeggen? Lange zit, wel lekker de mailbox leeggeveegd.

Ook in het ziekenhuis duikt zo nu en dan corruptie op, maar dit wordt vervolgens door Chirangi met harde hand de kop ingedrukt. Eerder schreef ik over Dr Ethan die vanwege een aantal voorvallen nu bij de CTC werkt, waar alleen maar gratis medicatie wordt verstrekt. Ethan werkte op de poli en had hier een klein achterafhokje ingericht om nep-herniacorrecties te doen. Patiënten moesten 600.000 shilling betalen (heel veel geld) en op hun buik gaan liggen, werden dan verdoofd en vervolgens deed Ethan eigenlijk niets. Hielden ze dan klachten, dan zei hij dat dat kon voorkomen en dat niet elke operatie slaagde. En dat geld moest natuurlijk contact worden afgerekend, en belandde nooit in de ziekenhuiskas. Toen Chirangi erachter kwam, was hij woest. Ethan betuigde enorm veel spijt, en zei dat hij het geld zou terugbetalen aan die patiënt. Dit deed hij vervolgens door een andere patiënt op dezelfde manier op te lichten voor hetzelfde bedrag, en het geld aan de eerste patiënt te geven. Dat was de druppel, en sindsdien zit hij bij de CTC. Ethan’s vader is eerder ontslagen omdat hij met twee apothekers de medicijnvoorraad achteroverdrukte. Nu vinden we diezelfde vader van de week plots op onze afdeling. Zijn vrouw is opgenomen, en ligt bij ons op de VIP-gang. Eigenlijk gaat het al vrij snel weer beter, en kan ik tegen het middaguur naar ze toe om het ontslag in orde te maken. In het kamertje waar zes man familie op de stoelen, bedden en wasbak zit, wordt ik hartelijk uitgenodigd om een hapje mee te eten. Nou, ik had niet ontbeten, en ik weet ook niet hoe onbeleefd het in de Tanzaniaanse cultuur is om te weigeren, dus natuurlijk stem ik in. Na de handen te hebben gewassen (men eet hier met de handen), nestel ik me tussen de familie op het bed en krijg een bordje met verschillende groenten en stukjes gevogelte. Dit blijkt eend te zijn, waarmee ik voor het eerste de titel van dit blog letterlijk waarmaak (kula bata betekent in de letterlijke vertaling ‘het eten van eend’). Het smaakt met fantastisch. Langzaamaan bekruipt me echter de twijfel of ik nu zelf chai heb geaccepteerd in de vorm van een maaltijd. Ik denk het niet, want het ontslag is wel al rond, en de rekening wordt er niet lager op. Maar als mij even later, wijzend op de thermosfles met thee, letterlijk wordt gevraagd of ik nog wat chai wil, begin ik toch te twijfelen...

[charleshaddonspurgeon]

Zondaren bij de Zaligmaker brengen En iemand uit de menigte antwoordde: Meester, ik heb mijn zoon, die een geest heeft die maakt dat hij niet kan spreken, bij U gebracht. En waar hij hem ook aangrijpt, werpt hij hem tegen de grond, en het schuim staat hem op de mond en hij knarst met zijn tanden en verstijft; en ik heb tegen Uw discipelen gezegd dat zij hem moesten uitdrijven, maar zij konden het niet. En Hij antwoordde hem en zei: O ongelovig geslacht, hoelang Zal Ik nog bij u zijn? Hoelang zal Ik u nog verdragen? Breng hem bij Mij. En zij brachten hem bij Hem; en toen hij Hem zag, deed de geest hem meteen stuiptrekken; en hij viel op de grond en wentelde zich met schuim op de mond. Markus 9:17-20 Ik heb niet de bedoeling om over deze hele tekst te spreken, maar wil het laatste deel ervan gebruiken als een soort motto voor een oproep aan christenen om ijverig te zijn in de dienst van hun Heere. Als we onze medeschepselen goed willen doen, is het beste wat we voor hen kunnen doen hen tot de Heere Jezus Christus te brengen. Aan de voeten van Jezus ontvingen wijzelf zaligheid als we zijn gered. Voor we tot Christus kwamen, hadden we nooit echte vrede in ons hart en we hadden die ook nooit gekregen als we bij Hem weggebleven waren. De grote Arts Die onze zielen genas was Christus Jezus, de Heere. En als wij het middel van zegen voor mensenkinderen willen zijn, moeten we hun die Arts aanbevelen Die ons zo bijzonder geholpen heeft. Evenmin als wij kunnen zij gezegend worden voordat ze bij Jezus worden gebracht. Als iemand van ons het verlangen heeft om dienstbaar te zijn aan anderen, is het goed om te leren over de beste manier waarop we ons werk kunnen beginnen. Want als we niet weten hoe we het aan moeten pakken, kan al onze ijver worden verspild. Maar als we begrijpen waar we heen willen en al onze krachten concentreren op wijze en passende pogingen, is het waarschijnlijk dat het ons gaat lukken. Ik denk dat het eerste waar we in naam van God en met de hulp van de Heilige Geest naar moeten streven, is om mensen bij Jezus Christus te brengen. Laat God voorkomen dat we ooit een vinger opheffen om hen ergens anders heen te verwijzen voor hun zaligheid. Elke echte gelovige en elke christelijke predikant moet zeggen: Hier beneden is mijn hele werk te roepen: ‘Zie het Lam !' We moeten zondaren naar Jezus verwijzen. Zelf moeten we ondertussen steeds op Hem zien en bidden dat zij ook naar Hem zullen kijken en zullen leven. Ik denk dat het nauwelijks nodig is om u eraan te herinneren dat elke christen verplicht is om zich te geven aan het gezegende werk om zondaren tot de Zaligmaker te brengen. Gewone medemenselijkheid moet ons er al toe brengen dat te proberen. Is het nodig dat ik u oproep om uw naaste lief te hebben en het goede voor hem te zoeken? Zelfs onchristelijke mensen zijn vaak buitengewoon goedgeefs, menselijk en vriendelijk. Er zijn mensen die in veel opzichten dwalen, maar niettemin grote tederheid en medelijden tonen voor de zieken, de lijdenden en de armen. Zij geven een edel voorbeeld van wat mensen kunnen doen voor mensen in nood. Hoeveel te meer moeten dan de volgelingen van de liefdevolle Christus een teer en medelijdend hart hebben en er vurig naar verlangen om alles te doen voor hun medemensen. Mijn lieve hoorders, ik zal aannemen dat het vanzelf spreekt dat u, die leden van deze of van een andere echt christelijke kerk bent, ernaar verlangt om het middel van zegen te zijn voor hen die u omringen en dat u gelooft dat de zekerste manier om hen te zegenen is om hen tot Christus te brengen. I. Als ik zo bij mijn tekst kom, begin ik met op te merken dat ouders de eersten zijn die hun best moeten doen om hun kinderen tot Christus te brengen. In vers 17 lezen we dat de epileptische jongen in zekere zin door zijn vader tot Christus werd gebracht. ‘Meester’, zei de arme man, ‘ik heb mijn zoon, die een geest heeft die maakt dat hij niet kan spreken, bij U gebracht.’ Hij wist nauwelijks hoe hij het aan moest pakken, want hij verwarde Christus met Zijn discipelen.

Dus toen de Heere Jezus op de berg was, bracht hij zijn zoon bij de discipelen. Zij konden de duivel niet uitdrijven. Maar vanuit de vader gezien was het juist om zijn kind bij hen te brengen. Het toonde zijn liefhebbende geest en zijn verlangen om hem genezen te zien. Ik ben bang dat er vaders zijn die zich nog christen noemen ook, maar die nog niet zoveel voor hun zoons en dochters gedaan hebben als deze man. Ze hebben niet om het medelijden en de hulp van christelijke mensen gevraagd voor hun eigen kinderen. Het is bijzonder schaamtevol dat een belijder zei dat hij dat aan zijn kinderen over moest laten. Ik heb gehoord van een man die zei dat hij zijn jongen zonder vooroordelen wilde laten opgroeien en daarom zei hij niks tegen hem over de godsdienst. Maar de duivel wilde de jongen maar al te graag vooroordelen bijbrengen en zo leerde hij al vroeg te vloeken? In de tijd dat zijn vader een dwaze en slechte weerzin had om hem te leren bidden. Als u ooit denkt dat het uw taak is om een stuk grond niet te bewerken door er goed zaad in te zaaien, kunt u er zeker van zijn dat het onkruid uw afzijdigheid niet zal nadoen. Het zal het land in bezit nemen op een treurige en schokkende manier. Waar de ploeg niet komt en het zaad niet gezaaid wordt, vermenigvuldigt het onkruid. Als kinderen niet worden onderwezen en gevormd, komen er allerlei vormen van kwaad spontaan naar boven in hun hart en leven. Als een ouder die belijdt christen te zijn zijn kinderen zelfs niet aan godvrezend onderwijs heeft laten deelnemen, wat moet ik dan van zo iemand zeggen? Hij moet als christen wel erg laag zijn gevallen of uitgeteerd zijn. Er kan maar weinig genade over zijn in zo’n man, als er al genade is. Ik heb rijke christelijke mannen gekend die hun jongens op een neutrale school deden, soms zelfs met een sterke antigodsdienstige inslag. Meisjes worden weleens naar het buitenland gestuurd om een buitenlandse taal te leren te midden van mensen die in grote fouten vallen. Het schijnt de ouders te ontgaan dat ze eerst voor de ziel van hun dochters moeten zorgen. Zijn zulke mensen het waard om christen genoemd te worden? Of dragen ze het christelijke label op hun borst zonder de genade van God in hun hart te hebben? Lieve broeder of zuster, als u niet met uw eigen kinderen over hun ziel kunt spreken zoals u zou willen, volg dan het voorbeeld van deze man en breng uw lievelingen tot de discipelen, zodat ze kunnen zien wat ze voor hen kunnen doen in naam van de Meester. Maar bedenk wel dat deze vader een vergissing beging. Want in de eerste plaats maakte hij de discipelen tot het doel van zijn reis in plaats van dat hij hen tegenkwam op weg naar Christus. Christenen kunnen het middel zijn waardoor wij bij Christus proberen te komen, maar als we bij hen stoppen en onze kinderen niet bij Christus Zelf brengen, zal dat fataal zijn voor onze hoop op de redding van hun ziel. Deze man zag dat zijn kind niet door de discipelen genezen kon worden, maar hij hield vol na zijn eerste vergissing. ‘Meester’, zei hij ‘ik heb mijn zoon gebracht die een geest heeft die maakt dat hij niet kan spreken. Ik heb tegen Uw discipelen gezegd dat zij hem moesten uitdrijven maar zijkonden het met.’ In feite zei hij: ‘Ze hebben gefaald, daarom breng ik hem bij U. Als dus de onderwijzer op de zondagsschool geen zegen was voor uw meisje, als het onderwijs in de Bijbelklas waar ze jarenlang op zat niet het middel was voor haar bekering, als uw jongen na de beste godsdienstige vorming nog ongered is, ga dan rechtstreeks naar de grote Meester en bid ernstig. Breng zo uw lieve kinderen tot Christus. Ik geloof de theorie van sommigen niet dat kinderen niet opgroeien in e vreze van God terwijl ze daarin wel onderwezen zijn. Het is waar dat veel domineeszonen goddeloze jongemannen geworden zijn. We heb- en daar treurig bewijs van. Maar ik vrees dat er onder deze dominees zijn die hun eigen gezin verwaarloosden terwijl ze voor anderen preekten. Het is voor een man heel

makkelijk om zijn eigen gezin te negeren en voortdurend bezig te zijn met kerkenwerk, zeker als zijn vrouw met helpt om hun kinderen goed op te voeden. Zo worden de kinderen niet onderwezen in de weg die ze moeten gaan. Ik wilde dat dit kwaad niet zo vaak voorkwam, maar ik weet dat sommigen goddeloos geworden zijn omdat er niet genoeg aandacht aan hen besteed is. De wijngaard thuis werd genegeerd, terwijl de wijngaard van anderen onderhouden werd. Als u geen huisgodsdienstoefeningen houdt en uw kinderen groeien niet op als christenen, hoe kunt u dan verwachten dat ze het later zullen worden? Als er geen altaar in het huis staat, is het dan terecht om het een huis van God te noemen? Overal waar Abraham zijn tent opzette, bouwde hij ook een altaar. Dat is de gewoonte van iedereen die met God leeft. Ze heiligen hun woonplaats met dagelijks gebed en lofprijzing. Als die gewoonte wordt opgegeven en de vader zijn godsdienst voor zich privé houdt en het thuis niet wordt gezien, twijfel ik er niet aan dat zijn jongens en meisjes bij het opgroeien zeggen dat godsdienst geen inhoud heeft. Het is heel jammer als kinderen zeggen: ‘Vader beleed de godsdienst, maar zijn leven was daar niet mee in overeenstemming. Moeder beleed ook dat ze christen was, maar we hebben haar nooit over Christus horen spreken. Ze bad nooit met ons en we hebben haar ook nooit voor ons horen bidden.’ Waar geen invloed wordt aangewend, is het niet waarschijnlijk dat er iets gebeurt. Ik vertelde u de vorige keer over een lieve broeder die, toen ik mijn hoorders aanspoorde iemand uit te kiezen om voor te gaan bidden, zei dat hij al twintig jaar voor een bepaalde persoon bad, die nog steeds niet bekeerd was. Daarom zei ik tegen hem: ‘Heeft u ook persoonlijk met uw vriend gesproken over zijn ziel? Hebt u het tot uw taak gemaakt om naar zijn huis te gaan en hem te vertellen dat u bezorgd over hem bent?’ ‘Nee’, antwoordde hij, ‘dat heb ik niet gedaan.’ ‘Nou’, vroeg ik, ‘verwacht u dat God zulk soort gebeden hoort? Stelt u zich voor dat ik bid voor een goede oogst van dat stuk land daar, en twintig jaar lang zie ik er geen graantje groeien. Zou het niet waarschijnlijk zijn dat als ik er wat zaaide, mijn gebeden werden beantwoord en ik kon oogsten?’ Als we ergens voor bidden, verwacht God van ons dat we de juiste middelen gebruiken om het te verkrijgen. Als we de middelen negeren, hebben we geen recht om te verwachten dat Hij gelooft dat ons gebed oprecht is. Als een vader en een moeder voor hun kinderen bidden, maar nooit met hen bidden of persoonlijk met hen spreken over het welzijn van hun ziel, moeten zij zich niet verbazen als zij niet tot Christus komen. II. Maar in de tweede plaats mag ieder van ons bij dit gezegende werk helpen, ook al zijn ouders de eersten om hun kinderen tot Christus te brengen. Onze tekst zegt: ‘En zij brachten hem bij Hem’ (vs. 20). Dat betekent dat de discipelen de vader hielpen om dit arme, epileptische kind bij Jezus te brengen. Als we zondaren bij de Zaligmaker willen brengen, zullen we merken dcit sommigen bij Hem gebracht worden, terwijl we ons er nauwelijks bewust van zijn dat we invloed uitoefenen. Als iemand vol is van de genade van God, geloof ik dat hij als een Leidse fles gevuld is met elektriciteit. Als hij echt heilig is, zal hij haast zonder dat hij het weet daarvan uitdelen. Ik heb veel bijzondere gevallen gezien van die indirecte manier van goed doen. Ongeveer drie of vier maanden geleden was er een werkman van wie de vrouw plotseling ziek werd. Een zekere christelijke vrouw moest worden geroepen om haar te helpen. De man ging naar haar huis om haar te zoeken. Het was op een zondagavond en de vrouw was waar ze op dat moment behoorde te zijn, in het huis van God, een kleine kapel daar niet ver vandaan. De man wist dat hij deze goede vrouw moest hebben om naar zijn vrouw te gaan. Hij ging dus naar de kapel en omdat hij haar niet meteen zag, wachtte hij een paar minuten en luisterde hij naar de prediker. Hij werd geboeid door wat hij hoorde, dus hij ging de volgende zondagmorgen weer naar die kapel.

Het duurde niet lang voor hij werd gebracht tot de kennis van de Heere en sinds hij zich bij de kerk gevoegd heeft, is deze harde werker een grote hulp voor de predikant. Als deze goede vrouw geen christen was geweest, zou ze niet naar die kapel zijn gegaan. Als zij geen regelmatige gebruiker van de genademiddelen was, zou ze daar niet zijn geweest en had de man er niet naar de plek hoeven gaan waar hij zegen vond voor zijn ziel. Ik ken een ander geval dat even vreemd lijkt. Een man en zijn vrouw verhuisden naar een zekere straat waar, voor zover zij wisten, niemand een kerk bezocht. Het is vreselijk om te bedenken datje hier in Londen straat na straat af kunt lopen en dat het een uitzondering op de regel is als je daar iemand vindt die een kerk of vergaderplek bezoekt. Het is jammer dat het zo moet zijn, maar het is waar. Deze twee mensen gingen regelmatig naar de eredienst en nu wilde het geval dat er in dezelfde straat een man woonde die regelmatig gebruikmaakte van de genademiddelen als hij op het platteland verbleef. Zondag na zondag kwamen de nieuwe mensen langs zijn raam. Hij kende hen niet en wisselde nooit een woord met hen. Ze waren zich volstrekt niet bewust van de invloed die zijn op deze man hadden. Ze preekten door hun daden. Die bestraften hem en hij zei tegen zichzelf: ‘Wat zou mijn moeder ervan denken als ze wist hoe ik mijn zondagen doorbreng? Hier zijn twee goede mensen die net zo zijn als mijn vader en moeder thuis. Zij gaan rond deze tijd naar de samenkomst.’ Hij poetste zichzelf op voor de avonddienst, vond de weg naar het huis van God en werd al snel een christen. Als u iets doet wat goed is, kunt u niet weten hoeveel zegen u om u heen verspreidt. Elke man of vrouw, meester of knecht, kan van wezenlijke dienst zijn om anderen tot Jezus te brengen, gewoon door zijn blijde, opgewekte, vriendelijke en aardige gedrag. Mogelijk heeft u niet veel gelegenheid om veel voor Christus te zeggen. Misschien past het niet bij uw positie om dat te doen. Maar de mensen om u heen kijken naar u, ze merken uw goede geest op en ze beginnen u te mogen. Ze merken dat u begaan bent met anderen, en dat bewonderen ze. Ze zien uw opgewektheid en ze vragen zich af wat daarvan het geheim is. Misschien bent u ziek en komt iemand u bezoeken. U bent heel geduldig, u zingt zelfs te midden van uw pijn. Mensen die u zien en horen en opmerken hoe u alles draagt, zeggen tot zichzelf: ‘Deze mensen hebben iets wat ik niet begrijp.’ Zo oefent u invloed op hen uit, ook al heeft u maar weinig tot hen gezegd. Het feit dat u een christen bent, is een van de meest praktische en krachtige middelen om anderen zich af te laten vragen wat deze godsdienst toch is, die mensen verheft, vriendelijk maakt, verzacht en toch versterkt en hen maakt als hun Vader in de hemel. Ik herinner me dat ik de heer Jay uit Bath een verhaal over een goed meisje hoorde vertellen. Ze was een dienstmeisje dat de baptistische samenkomsten bij hem bezocht. Haar meester en mevrouw waren heel strikt kerkelijk en ze kwamen erachter dat Jane naar de samenkomsten ging. Ze vermaanden haar erg ruw en zeiden dat ze naar de kerkelijke samenkomsten moest gaan. Ze antwoordde heel vriendelijk dat ze daarheen moest gaan waar haar ziel gevoed werd. In deze zaak kon ze niet tegemoetkomen aan hun wensen, hoewel ze dat in ieder ander opzicht wilde doen. ‘Heel goed, Jane’, antwoordden ze, ‘dan vertrekje binnen een maand. We kunnen niet toestaan dat er van die vreselijke dissenters bij ons wonen. Die avond zaten de dame en heer samen te praten en een van hen zei: ‘Het is echt een goed meisje. Denk je niet dat we haar te slecht behandelen? Stel je voor dat ze erop zou staan dat wij met haar naar de samenkomst zouden gaan, dan zouden we zeggen dat het verkeerd is om ons zo te willen overheersen. Is het dan niet verkeerd dat wij haar zo proberen te dwingen?’ ‘Ze nam het ook zo vriendelijk op, zei de ander, ‘wij zouden het niet op die manier verdragen hebben. Is het een idee als we eens

gaan kijken wat die heer Jay voor iemand is, waar ze altijd naartoe gaat? Als hij een goede man is, kan ze erheen gaan.’ Ze gingen, ‘en’, zei de heer Jay, ‘ze komen nog steeds.’ Zo ziet u hoe dit dienstmeisje door haar consequent christelijke gedrag haar meester en mevrouw overhaalde tot haar wijze van denken, terwijl ze haar niet konden dwingen tot hun denkwijze. U kunt zelf het beste beoordelen hoe u invloed kunt uitoefenen op anderen als de genade van God overvloedig in u is. Moge God ons ermee vervullen, zodat we een middel zijn waardoor veel zondaren tot de Zaligmaker worden gebracht! Toch moeten we niet tevreden zijn met onbewuste invloed. Ik hoop dat niemand van ons zal zijn als de jongeman die een advertentie zette dat hij kost en inwoning zocht tegen ‘betaling’ met zijn christelijke voorbeeld. In veel gevallen wordt in het brengen van zielen tot Christus veel goed gedaan door het gewone zaaien. Slechts de eeuwigheid zal openbaren hoeveel vrucht soms volgde op het uiten van een kort woord. Alle kennis die ik over een bepaald onderwerp heb, ontleen ik aan een opmerking die een assistent lang geleden op school maakte. Hij gaf les in aardrijkskunde en liet een woord vallen, het is niet nodig dat ik de zin herhaal, maar ik herinner me die tot op de dag van vandaag, en die zin had invloed op mijn hele latere levensloop en karakter. Ik herinner me ook een paar genadevolle woorden die tot mij werden gesproken door een godvrezende oude vrouw. Ze las haar Gospel Herald en sprak tot mij over de kracht van goddelijke genade. Ik was heel blij dat ik door dat half dozijn zinnen van die arme, nederige christelijke vrouw iets ging inzien van die grootse, oude calvinistische leer. In latere jaren, toen zij verviel tot armoede, was het mijn grote vreugde dat ik haar kon helpen. Ik wist dat ik veel aan haar te danken had en dat ik er alles aan moest doen om haar te steunen. U zult vaak merken dat het waar is wat George Herbert zegt: Een vers vindt wie vlucht voor een preek. En een korte zin kan blijven haken en kleven, terwijl een lange rede afglijdt. Geef een folder weg wanneer u maar kunt. Nog beter: geef een boekje. Dat wordt minder snel weggedaan. Een met een mooie kaft. Mogelijk ziet u het de volgende keer op tafel liggen. Spreek een woord voor de Meester wanneer het maar mogelijk is. Bid kort bij elke passende gelegenheid. Ik denkt dat we er een regel van kunnen maken om elke keer dat we een onzuiver of godslasterlijk woord op straat horen - en helaas, dat horen we voortdurend! - voor degene te bidden die het zegt. Wie weet vindt de duivel het slimmer om mensen niet zo aan te zetten om te vloeken als hij weet dat het christenen alleen maar aanspoort tot gebed. Probeer het bij alle gelegenheden en let eens op of het een subtiele kracht is om de goddeloosheid die zo vreselijk toeneemt, te stoppen. Maar nog veel meer dan deze indirecte dienst behoren alle christenen directe pogingen te ondernemen tot de bekering van de mensen om hen heen. Ieder van u moet alles proberen door mensen persoonlijk aan te spreken. Ik heb van iemand gehoord die volstrekt vreemd was aan de godsdienst en die tot Christus werd gebracht door een jongeheer die hem op de schouder klopte en tegen hem zei: ‘Mijn broeder, hoe gaat het vandaag met uw ziel?’ Degene die hij aansprak, draaide zich om. Hij had nog nooit zo’n vraag gehoord. De ander zag zijn gezicht en riep uit: O, duizendmaal sorry! Ik dacht dat u mijn goede vriend die en die was, die altijd zo’n vraag aan mij stelt.’ Het was een vergissing maar een heel gezegende, want de Geest van God gebruikte die om het geweten dat sliep, wakker te roepen. Het was een eerlijk geweten, het moest alleen worden gewekt door een soort schokkende vraag als deze. Lieve vrienden, probeer met een aantal vrienden persoonlijk te spreken over hun onsterfelijke ziel. Ik weet dat het niet iedereen makkelijk valt om het ijs te breken en te beginnen met dit soort dienst. Maar ik kan u verzekeren dat u het steeds beter zult doen naarmate u het vaker probeert.

Breng mensen daarnaast met het oog op hun bekering ook onder de genademiddelen. Help mij zoveel mogelijk met de verkondiging van het Evangelie. Neem iedereen met wie u bewogen bent mee naar het huis van God. Een jongeman die opgroeide om een zeer bruikbare dienaar van Christus te zijn, was heel zorgeloos geworden over geestelijke zaken. Maar een buurman zei tegen hem: ‘Ik heb een plek in de Tabernacle. Als je mee wilt, kan dat op mijn kaartje.’ De vriend die dat aardige voorstel deed, stond de hele dienst. Hij zag de jongeman zitten en bad de hele tijd ernstig voor hem. Het gevolg van het uitlenen van zijn plek was in dat geval dat de jongeman tot de Zaligmaker werd gebracht. Al snel werd hij zondagsschool leraar en later werd hij een zeer bruikbare predikant, zoals ik u zei. Zijn er niet meer die zoiets kunnen doen? Ik weet dat er onder u zijn die dit hebben gedaan. Doe het opnieuw en nogmaals. Ontzeg uzelf het voorrecht om anderen te brengen waar de Heere hen wellicht zal ontmoeten, zeker als u het woord van de prediker ondersteunt met uw voortdurende gebed voor degene die u onder de boodschap hebt gebracht. Als u echt zielen tot Christus wilt brengen, bedenk dan vervolgens dat de kinderen moeten worden onderwezen. Juist nu onze scholen lijden aan een gebrek aan onderwijzers. O, als u uw kroon versierd wilt zien met edelstenen, zoek die dan onder de kleintjes! Het is een mooie taak, hoe moeilijk ook. Geef uzelf er dus aan met uw hele hart en ziel. Anderen, die zich niet geroepen voelen om een klas kinderen te leiden, zouden van tijd tot tijd kunnen spreken met de grotere zondaren met wie ze in contact komen. En ze zouden woorden van bemoediging kunnen spreken tot hen die de Zaligmaker zoeken. Er zijn zoveel arme zondaren die in de poel Mistrouwen rondspartelen. Ze hebben slechts iemand nodig, een Helper, die hun aanwijst waar de stapstenen liggen of die hun de hand reikt zodat ze niet ondergaan onder de drukkende last van hun schuld. Dit weet ik, lieve christenvrienden, als u niet probeert om zondaren tot de Zaligmaker te brengen, mist u het hoofddoel van uw bestaan en mist u evenzo het meest vreugdevolle werk dat uw aandacht ooit bezig kan houden. O, als u een ziel tot Jezus brengt, is de vreugde onuitsprekelijk! Mij staat op dit moment een klein gehucht op het platteland voor ogen. Daar woonde de eerste mens van wie ik hoorde dat ik het middel was geweest om haar tot Jezus te brengen. Toen ik een tijdje had gepreekt, wilde ik graag een zegel op mijn bediening. De diaken van een kleine kerk die ik diende, zei tot mij: ‘Er was vorige week zondag een arme vrouw, afgesneden van de levenden. Ik geloof dat zij de Zaligmaker heeft gevonden.’ Ik ging direct op pad om haar op te zoeken. Wie net zo’n ervaring heeft gehad als ik, kan zich voorstellen hoe blij ik was toen ik haar het verhaal hoorde vertellen. Jaren geleden is ze thuis gehaald. Misschien is ze de eerste in de hemel die God door mijn dienst heeft geroepen. Ik was zo blij, zo vrolijk, zo verheugd over mijn eerste bekeerling dat ik u wel kan zeggen: ‘Zoek dezelfde vreugde als u de Heere kent.’ Dat was dus mijn tweede punt, dat ieder van ons die in Christus gelooft, anderen tot Hem mag brengen. III. Mijn derde opmerking is dat er gevallen zijn die vereisen dat we ons gezamenlijk inspannen. God de Heilige Geest doet natuurlijk het hele werk in de bekering van een ziel, maar Hij werkt met hulpmiddelen. Er zijn van die hopeloze gevallen waarbij Hij niet slechts één instrument, maar een aantal personen in beweging brengt om samen te werken. Onze tekst zegt: ‘Zij brachten hem tot Hem.’ Dit arme kind had het schuim op de mond en knarste met zijn tanden. Hij verstijfde zoals u epileptici bij een toeval ziet verstijven. Het vereiste verschillende mensen om hem vast te houden. Samen grepen ze hem beet en in een wanhopige, gezamenlijke poging brachten ze hem aan de voeten van Jezus. En Jezus dreef de onreine geest uit en genas de arme lijder.

Op deze manier kunnen het volk en de predikant samenwerken om zondaren tot de Zaligmaker te brengen. Er kunnen hier mensen komen die nooit werden bekeerd als u en ik niet samenwerkten in het zoeken van hun zaligheid. Iemand moet preken, maar anderen moeten bidden. En als een aantal van u voor ieder in de samenkomst zou bidden, geloof ik dat het niet lang zou duren voor de epilepticus wordt genezen. De duivel zelf zal worden bestreden door het gezamenlijke gebed van veel gelovigen, zeker als het van die machtige gebeden zijn waarvan onze Zaligmaker heeft gezegd: ‘Dit soort kan nergens anders door uitgaan dan door bidden en vasten’ (vs. 29), als de biddende zielen hongeren naar de zaligheid van de lijdende en zij gezamenlijk tot God roepen om die uit te werken. We hebben veel blijde eenheid in het christelijke werk, laten we er nog meer van zoeken. Zeg tegen elkaar: ‘Als de dominee preekt, zullen wij bidden, want we weten dat hij onze gebeden nodig heeft en ze waardeert.’ Dat is heel waar, lieve vrienden. Want het is geen klein ding om elke zondag het woord te bedienen aan zo’n grote menigte mensen en vervolgens via de gedrukte versie tienduizenden lezers aan te spreken, zelfs tot aan de uiteinden van de aarde. Ja, ik heb uw gebeden en uw hulp echt nodig. Geef ze mij, dan kunnen we er zeker van zijn dat ‘zij’ - dat wil zeggen: wij allemaal samen - er velen tot Jezus zullen brengen. Een andere vorm van samenwerking is als er een ziel is waarvoor is gebeden, maar er kwam geen antwoord en daarom roept u een aantal bidders bij elkaar in uw huis en vertelt hun de details van het geval en samen maakt u er een speciaal gebedspunt van. Ik ken gevallen waarbij broeders een aantal christelijke vrienden bijeenriepen die elkaar misschien nog nooit ontmoet hadden., maar ze verbonden zichzelf om voor een bijzonder geval te bidden. Hun gezamenlijke gebeden bewerkten met Gods zegen wat daarvoor onmogelijk leek. Er is terecht gezegd dat als je iets hards wilt snijden, je dat doen moet met iets wat nog harder is. En als een hart bijzonder hard is, kan God de harde, sterke, volhardende gedrevenheid van andere sterke, bewogen zielen gebruiken om de zegen van het eeuwige leven in dat koppige, opstandige hart te bidden. Ik zou graag vaker horen van vrienden die zich verenigden en in hun huizen samenkwamen om voor de een of de ander te bidden, waarbij ze degene over wie ze zich zorgen maken tot het voorwerp van bijzondere voorbede maken. Dat zou de weg zijn waarop zij hem tot Jezus brachten. Vervolgens moet u aan uw gebed bijzondere gezamenlijke inspanning toevoegen. Mogelijk biedt hij weerstand als één vriend met hem spreekt. Maar als de volgende hem aanspreekt, ontvangt hij die koeltjes. Als dan een ander tot hem spreekt, begint hij wat opmerkzamer te luisteren en de vierde kan in staat zijn om de sleutel in het slot te steken en het middel te zijn in de handen van God om de gesloten deur van het hart van die man te openen. Als God ons in beweging zet om ons samen voor een ziel in te zetten, geloof ik niet dat dat vaak op een mislukking uit zal lopen. In ieder geval zou ik graag willen dat we het anderen heel moeilijk maken om naar de hel te gaan. Als hij zich niet tot Christus wil wenden, moeten wij ervan overtuigd zijn dat dat niet is omdat er te weinig voor hem gebeden of te weinig ernstig met hem gesproken is We zullen vrij zijn van zijn bloed. We zullen het stof van onze voeten schudden bij degenen die vastbesloten zijn zich niet te bekeren. We zullen ons uiterste best doen om er zeker van te zijn dat we Christus voorstellen, zodat als mensen Hem verwerpen, ze dat bewust doen. O, dat mijn woorden u in beweging zetten, ieder van u die belijdt een christen te zijn! We hebben meer dan vijfduizend gemeenteleden, bijna zesduizend. O, als ieder voor God leefde en ijverig in Zijn dienst stond, geheel en altijd, wat zou er niet gedaan kunnen worden als God de Heilige Geest onze arbeid zegende! Maar helaas, er zijn hier veel mensen die het leger op een afstandje volgen en die niet meevechten als de strijd zich aandient.

Degenen die strijden, worden vaak door hen gehinderd. Soms zouden ze de boel wel willen zuiveren van zulke leuteraars. Maar in plaats van dat te doen, smeek ik u allen, lieve vrienden, om te ontwaken en te zien wat u voor Christus doen kunt, Die zoveel voor u gedaan heeft. Laten we allemaal vragen om opnieuw aangestoken en grondig opgerakeld te worden in dienst van de Zaligmaker. God geve dat dit zuidelijke Londen — en het noorden, westen en oosten eveneens — mag worden doordrongen en verzadigd door uw ijverige pogingen om zondaren tot de Zaligmaker te brengen! De Heere zegene u, omwille van Christus! Amen

[prabhupadanugas]

3. Heeft een hamer bedoelingen? Heeft een kanon bedoelingen? Heeft een woord bedoelingen? Nee, een hamer, een kanon, een woord heeft op zichzelf geen bedoelingen; ze kunnen hooguit aan bedoelingen dienstbaar zijn. Voor zo ver wij, denkende mensen, kunnen nagaan, wonen bedoelingen alleen in wezens. Gras heeft de bedoeling te groeien. Bijen hebben de bedoeling honing te verzamelen. Bonobo's hebben de bedoeling zo veel mogelijk seks te bedrijven met al hun mede-bonobo's. Kortom: de Bron is geen gebruiksartikel zoals een hamer, een kanon of een woord, dat door andermans bedoeling tot leven wordt gewekt. Ze is evenals entiteiten die zelf een bedoeling manifesteren zoals gras, bijen en bonobo's, een wezen. Zeg: het Opperwezen. 4. Velen onder ons geloven wel in een Bron, "maar zien haar als een onpersoonlijke, letterlijk wezenloze Energie. Deze opvatting komt tegemoet aan de atheïstische behoefte om niet het hoofd te hoeven buigen voor een persoonlijke God, van wie als vanzelfsprekend aangenomen wordt dat Zijn juk zwaar is. Zo'n opvatting lijkt eerder iets te zeggen over de aard van de opvatter, die als hij anderen zou kunnen betuttelen, dat niet zou laten. Het is onredelijk zo'n kleinmenselijke tendens als hoofdneiging toe te dunken aan het Opperwezen. Het Opperwezen toont immers veeleer, met de schier ongebreidelde vrijheid (van volkerenmoord, koeienmoord, varkensmoord) die Het ons in zijn schepping toestaat, geen dwingeland te zijn. Daarom hoeven we ons er niet zodanig tegen te verweren dat we Het bezwerenderwijs tot een wezenloze, onpersoonlijke Energie terugbrengen. Bovendien valt van een onpersoonlijke Energie geen enkele bedoeling te verwachten, terwijl reeds redelijk afdoend is betoogd dat de Bron, evenals wij, die door Haar zijn voortgebracht, Haar bedoelingen moet kunnen hebben. Derhalve is de Bron, het Opperwezen - naast wat Het verder ook wezen mag - persoonlijk. http://bhagavata.net/hayesvar/uddhavag.html Over Sri Hayesvar Dasa (Hendrik van Teylingen): http://bhagavata.net/hayesvar/overhd.html https://www.bol.com/nl/nl/p/uddhava-gita/666821178/ #nederland #nederlands #literatuur #auteur #gedicht #toegewijde #holland #hindoe #hindoeisme #cultuur https://www.instagram.com/p/CWLb_EfM64Y/?utm_medium=tumblr