#dag Thom

[dutchjan]

February 20, 2023

[misstergrayson]

DC Character Birthdays

The dates in parentheses are for when the character has multiple canon birthdays. I’ll keep editing as it’s not done.

January

3: Jim Corrigan

5: Jim Gordon

7: Sandra Knight

8: Queen Hippolyte

16: Wally West (November 11)

17: Kent Nelson

26: Kate Kane (March 21), Cassandra Cain

27: Al Pratt

29: Arthur Curry

31: Mera Curry

February

5: Tasmia Malor

8: Tenzil Kem

9: Rex Mason

10: Greg Sanders

11: Rokk Krinn

18: Eobard Thawne

19: Bruce Wayne (March 30, April 7, April 25, May 27, October 7)

20: Hal Jordan

21: Jo Nah

24: Dirk Morgna

26: Atlanna

29: Clark Kent, Billy Batson (December 23)

March

6: Garth of Shayeris, Dick Grayson (March 20, March 21, October 24, November 11, December 1)

8: Zatara

11: Lee Travis

12: Perry White

13: Mick Rory

14: Selina Kyle, Barry Allen (March 19, May 13)

19: Barry Allen (March 14, May 13)

20: Dick Grayson (March 6, March 21, October 24, November 11, December 1)

21: Kate Kane (January 26), Dick Grayson (March 6, March 20, October 24, November 11, December 1)

22: Diana Prince

23: James Jesse

24: Lydda Jath

27: Lar Gand

28: Happy Terrill

30: Katar Hol, Bruce Wayne (February 19, April 7, April 25, May 27, October 7)

31: Arthur Curry jr., Alfred Pennyworth (April 8, August 16)

April

3: Jay Garrick

4: Darell Dane

5: Chuck Taine

6: Brainiac

7: Bruce Wayne (January 19, March 30, April 25, May 27, October 7)

8: Alfred Pennyworth (March 31, August 16)

9: Sargon

10: Dinah Lance

11: Linda Danvers

19: Samuel Scudder

21: Tanya Wazzo

25: Bruce Wayne (January 19, March 30, April 7, May 27, October 7)

26: Donna Troy

28: Uncle Dudley

May

3: Maxwell Jensen

5: Condo Arlik

7: Freddy Freeman

8: Jack Ryder

13: Barry Allen (March 14, March 19)

18: Charles Mcnider

19: Digger Harkness

20: Zatanna Zatara

21: Beautia Savana

25: other Diana Prince

26: Ralph Dibny

27: Bruce Wayne (January 19, March 30, April 7, April 25, October 7)

June

1:Carter Hall

3: Salu Digby

4: Mark Mardon

19: Shayera

22: Thomas Peterson

27: Terry McGinnis (August 10, August 18)

July

2: Tawky Tawny

7: Johnny Thunder

9: Ray Palmer

10: Drake Burroughs

17: Lana Lang

19: Tim Drake

20: Al Desmond

21: Staq Maylen

25: Lucy Lane

26: Oswald Cobblepot

August

1: Joker

6: Kid Eternity

7: Morgan Edge

9: Damian Wayne

10: Terry McGinnis (June 27, August 18)

13: Duke Thomas

15: Ral Benem

16: Ira West, Alfred Pennyworth (March 31, April 8), Jason Todd

17: Lois Lane

18: Wing, Terry McGinnis (June 27, August 10)

20: Jan Arrah

21: Shiera Sanders

September

1: Pa Kent

10: Reep Daggle

11: Roy Raymond

12: Ted Grant, Jefferson Pierce

13: Thaddeus Savana Jr

18: Val Armorr

22: Kara Zor-El

23: Barbara Gordon

26: Sandy Hawkins

27: Iris West

28: Lex Luthor

October

2: Alan Scott (October 13)

5: Luornu Durgo

7: Bruce Wayne (February 19, March 30, April 7, April 25, May 27)

13: Alan Scott (October 2)

17: John Stewart

19: Magnificus Sivana

20: Terry Sloane

22: Thom Kallor

24: Dick Grayson (March 6, March 20, March 21, November 11, December 1)

26: Lois Barnett

28: Blackhawk

30: Dexter Miles

November

1: Roy Harper

3: Wesley Dodds

5: Rex Tyler

6: Boston Brand

7: Martha Kent

10: Garth Ranzz, Ayla Ranzz

11: Dick Grayson (March 6, March 20, March 21, October 24, December 1), Wally West (January 16)

15: Richard Grey jr

16: Johnathan Crane

19: Lyle Norg

21: Kamandi

22: Abra Kadabra

23: Imra Ardeen

29: Jimmy Olsen

30: Dag Wentim

December

1: Dick Grayson (March 6, March 20, March 21, October 24, November 11)

3: Adam Strange

5: Dr. Mind

7: Harvey Dent

8: Nura Nal

9: Oliver Queen

11: Len Snart

13: Sylvester Pemberton

14: Ulu Vakk

16: Leena Thorul

18: Ted Knight

19: Princess Projectra

22: Brek Bannin

23: Mary Batson, Billy Batson (February 29)

27: Sir Justin

29: Georgia Sivana

30: Qeurl Dox

[jurjenkvanderhoek]

NATUURGEBIED DE DEELEN WEERGEGEVEN IN VEERTIG SCHILDERIJEN

Om de emotie te doorvoelen die Sjoerd de Vries en Jan Snijder aan de petgaten en langs de rietkragen ervoeren, trok Han Steenbruggen natuurgebied De Deelen in. De plek kort ten noorden van de plaats Heerenveen kent de museumdirecteur tot dan van schilderijen, van een kort bezoek waarbij hij nauwelijks verder kwam dan de dijk en van een boek dat Thom Mercuur in het jaar 2000 samenstelde en uitbracht. Verder was Steenbruggen niet gekomen met het gebied, maar hij wilde toch verder kijken dat zijn zicht vanaf de weg kon reiken. Vooral toen Bruno van Dijck en Christiaan Kuitwaard het voornemen hadden om een week en plein air te werken langs de boorden van De Deelen. Voor de sfeer die De Vries en Snijder opriepen in hun werk koos Steenbruggen echter het verkeerde seizoen. Hij was er in het voorjaar, net als Van Dijck en Kuitwaard er in mei 2023 waren. Om de stemming van gele rietkragen en diep zwart water te vatten bleek de herfst het juiste jaargetijde. Het moment dat de natuur zichzelf afbreekt om opnieuw te kunnen beginnen. Zich te ruste legt om in winterslaap te gaan en uitgerust en lentegroen een volgend jaar aan te vangen. Het strijklicht van de lage zon door de maanden waarin de r zit geeft het waterrijke landschap een bijzondere kleur. Tinten die op andere momenten nauwelijks worden gehaald, of het zal de schemer zijn, het ogenblik dat de dag door de nacht breekt en andersom.

Over zijn beleving op verschillende momenten in het natuurgebied schreef Han Steenbruggen een drietal essays voor het boek met schilderijen van De Deelen. Een veertigtal kunstwerken van Van Dijck en Kuitwaard, plus nog enkele sfeerfoto´s van het gebied en de kunstenaars aan het werk. Deze foto´s in zwartwit om de kleur over te laten en aandacht te geven aan het schilderwerk. Het is bijzonder te ervaren hoe twee kunstenaars op dezelfde plek tot diverse vertalingen van de werkelijkheid komen. Op de eigen manier met enige invloed van de ander heeft het duo boeiende sfeerbeelden gemaakt. Wanneer ik in dezelfde maand van het voorjaar het gebied bezoek zoals zij deden, kan ik hun versies van het landschap zo geografisch en naadloos daarin plaatsen. In latere maanden heeft de natuur zich geïnnoveerd tot een betere versie van zichzelf of de uitvoering juist zo bewerkt dat het amper in de eigen schaduw kan staan. Maar ieder moment heeft schoonheid en stemming. ‘De eeuwigheid duurt ieder ogenblik’, citeer ik Steenbruggen die een schilder die ook dichter was aanhaalt.

Op de plek zelf hebben de kunstenaars in de open lucht gewerkt en geschapen. Van Dijck heeft dan thuis in het atelier nog schetsen uitgewerkt waarbij de herinnering aan het verblijf in het gebied bruikbaar was. Kuitwaard heeft later nog De Deelen op diverse momenten bezocht, maar voor Van Dijck bleek het minder waardevol om vanuit België voortdurend naar het noorden te reizen. Hij had genoeg aan tekeningen en zijn geheugen. Van Dijck heeft dus de natuur gevat vrijwel aan het begin van de cyclus van haar jaarlijkse bestaan. Het gebied schudt zich de kou van de winter af en straalt omfloerst de zomer tegemoet. Er is veel ontluikend groen dat zich fluisterend spiegelt in het water. De omgeving is vooral landschappelijk en horizontaal bekeken, maar deze vlakheid verdiept zich en vindt grond in stil water. Er is geen leven nog van vogels en insecten. De kunstenaar heeft geen oog voor langstrekkende snelle bewegingen. De blik kleeft aan het struikgewas en het kabbelende water. De verfhuid wordt wel bewerkt met de achterkant van het penseel of het zwart van houtskool. Het trekt lijnen door de sfeer, geeft contour aan het gevoel.

Kuitwaard geeft dan het licht meer ruimte in zijn werk. Het stille water spiegelt de tonen van het voorjaar. Leliebladeren liggen als een school vogels op dat water. Hoewel dit liquide oppervlak zich monumentaal in het portret uitspreidt, het egaal en ongerimpeld over de drager ligt, is de verfhuid kalm in beweging. Kuitwaard weet met subtiele verfvegen dynamiek te brengen in de stille gelatenheid. Het is niet een opvliegende gans die gakkend de stilte doorbreekt, maar de wind die het water doet golven in de vroege ochtend. Vooral dat tijdstip van de dag maakt de stemming, bouwt de sfeer. In latere uren is die magie in werkelijkheid verdwenen, maar voegen de schilders deze in abstractie aan hun werk toe. Kuitwaard is er niet alleen in die maand mei, maar ook nog in september en november. In februari weet hij ook eenzelfde bezieling van het landschap te bereiken. Duidelijk niet in de hardvochtige en te zonlichte zomermaanden. De tijd waarin de mens tot leven komt, maar de natuur in stemming omslaat. Het hoogtepunt van de dag is ook niet het middaguur, wanneer de zon op het hoogste punt staat. Een dag is als een jaar, met eenzelfde afwisseling van seizoenen. De uiterste sfeer is er in de vroege morgen en het begin van de avond, in het voorjaar en het najaar. Bij uitspruiten en afsterven.

Han Steenbruggen weet in zijn korte verhalen de tendentie van de schilders te schetsen. “Kuitwaard blijkt gevoelig voor milde tonen van strijklicht en schaduwvelden”, schrijft hij. “Zijn atmosferische impressies zijn als dagdromen. Ze koesteren de diepere geheimen van het landschap, zijn vervuld van lichte melancholie, maar dragen nooit de sporen van een zwaar gemoed.” Van Dijck kent een onrustiger natuur vindt Steenbruggen. Hij schildert met lossere toetsen en vegen die structuur vinden dankzij lijnen of krassen. In zijn schilderijen ritselen bladeren en rimpelt water. Maar beide kunstenaars geven vooral de stilte van en in dit gebied een plek. Terwijl op de achtergrond het verkeer over de snelweg raast is serene rust en welkome eenzaamheid in deze natuur ter plaatse te ervaren. Wie De Deelen bezoekt of heeft bezocht zal dit beamen. Dit vredig zwijgen van de ooit door mensenhanden gemaakte omgeving is te doorvoelen in de schilderijen van Bruno van Dijck en Christiaan Kuitwaard. Zij portretteren een gebied waar de natuur weer bezit van heeft genomen nadat de mens het heeft verlaten. De petgaten herinneren nog vaag aan de modderige landarbeid van turfstekers. De natuur heeft teruggenomen wat het eerder is ontnomen. De mens zorgde voor afbraak, de natuur voor herstel. Die gesteldheid is daar nu te vinden, deze toestand is realiteit en zal gewaarborgd moeten worden voor de toekomst. Dus komt de mens weer om de hoek kijken om de natuur een hand te helpen. Zo werken we samen aan een betere wereld.

Die betere wereld weten Van Dijck en Kuitwaard, en voor hen De Vries en Snijder, nu al vast te leggen. Zij bieden een blik vooruit, behouden de sfeer en fixeren de emotie bij het gebied. Steenbruggen probeert dat in woorden te doen door te proeven van het landschap. Zich erin te begeven, de geest die de kunstenaars in hun werk legden ter plekke aan te voelen. Met een scherp mes kerfde Sjoerd de Vries rietkragen in karton, Jan Snijder veegt het vermoeden van wind en de meewarige stilte in elk schilderij. Steenbruggen spreekt met de boswachter over de toekomst van het gebied. Het boek De Deelen is zo een almanak voor wie het gebied daadwerkelijk intrekt. Een wegwijzer om deze natuur te doorgronden. En zie ik daar het silhouet van Sjoerd de Vries in Kuitwaards’ compositie 22.11.2023? Ik zal het onderzoeken wanneer Museum Belvédère de schilderijen in de zomer van 2025 zal tonen. Dan kan de echte sfeer worden gepakt die het duo in het natuurgebied heeft ervaren. Want het boek, hoewel met een uitstekende vormgeving waarin de werken goed tot uiting komen, is als catalogus best geslaagd maar blijft toch surrogaat voor het bekijken van de ‘echte’ schilderijen. Ik verheug me op de tentoonstelling.

De Deelen. Het natuurgebied in 40 schilderijen van Bruno van Dijck & Christiaan Kuitwaard en 3 teksten van Han Steenbruggen. Uitgeverij Wijdemeer, 2024.

[kikotapasando]

Herdenking gevallenen en slachtoffers tijdens de Tweede Wereldoorlog in voormalig Nederlands-Indië 2 september 2024 De Voorzitter van de Eerste Kamer, Jan Anthonie Bruijn, en de Voorzitter van de Tweede Kamer, Martin Bosma, leggen op woensdag 14 augustus 2024 een krans bij de Indische plaquette in de Statenpassage in het gebouw van de Tweede Kamer. De Voorzitter van de Eerste Kamer, Jan Anthonie Bruijn, en de Voorzitter van de Tweede Kamer, Martin Bosma, leggen op woensdag 14 augustus 2024 een krans bij de Indische plaquette in de Statenpassage in het gebouw van de Tweede Kamer. De herdenking begint om 11.00 uur met een toespraak van de voorzitter van de Stichting Nationale Herdenking 15 augustus 1945, Thom de Graaf. Aansluitend spreekt Tweede Kamervoorzitter Martin Bosma. Vervolgens spreekt Patricia Tjiook-Liem voorzitter van de stichting Chinese Indonesian Heritage Center. Na de toespraken leggen de Kamervoorzitters en de voorzitter van de stichting een krans, gevolgd door een minuut stilte. Japan capituleerde op 15 augustus 1945. Dit betekende het einde van de Tweede Wereldoorlog voor Zuidoost-Azië en het Koninkrijk der Nederlanden. Jaarlijks, op 14 augustus, organiseert de Stichting Nationale Herdenking 15 augustus 1945 in aanwezigheid van de Voorzitters van beide Kamers, Kamerleden en vertegenwoordigers van de Indisch-Molukse gemeenschap een herdenking bij de Indische plaquette. Deze bronzen plaquette werd op 15 augustus 1985 onthuld ter nagedachtenis aan alle slachtoffers van de Tweede Wereldoorlog in voormalig Nederlands-Indië. Nationale herdenking Op donderdag 15 augustus 2024 vindt bij het Indisch Monument in Den Haag de nationale herdenking plaats, georganiseerd door Stichting Nationale Herdenking 15 augustus 1945. De Voorzitters van de Eerste en Tweede Kamer leggen ook die dag een krans ter nagedachtenis aan de gevallenen.

Herdenking gevallenen en slachtoffers tijdens de Tweede Wereldoorlog in voormalig Nederlands-Indië 2 september 2024 De Voorzitter van de Eerste Kamer, Jan Anthonie Bruijn, en de Voorzitter van de Tweede Kamer, Martin Bosma, leggen op woensdag 14 augustus 2024 een krans bij de Indische plaquette in de Statenpassage in het gebouw van de Tweede Kamer. De Voorzitter van de Eerste Kamer, Jan Anthonie…

[opplevkambodsja]

Damene på toppen

Om lag midt mellom byene Kampong Thom og Kampong Cham ligger en interessant tempelduo: Phnom Srey og Phnom Bros. Eller, kvinnehøyden og mannshøyden.

Disse to ligger vakkert til ved siden av veien mellom disse to byene nord for Phnom Penh.

Den laveste og største høyden har et par praktfulle hvite templer, en stor vernestatue av en demiguddom og mindre altere og åndehus. I tillegg kommer et buddhistkloster.

Dette er Phnom Bros-tempelet. Rundt en kilometer i luftlinje nord for denne høyden, ligger Phnom Srey. Som inneholder et lite hvitt tempel, et par altere og en veldig fin utsikt til jordbruksland, skog og andre høyder i et småkupert terreng. Samt små sittebenker med plass til et par og kanskje en anstand.

Kørka menn og grepa kvinnfolk

Historien om disse to høydene handler sjølsagt om forholdet mellom menn og kvinner i khmer-kulturen. Den er i korthet at en gruppe menn utfordret en gruppe kvinner om privilegiet å kunne akseptere eller avslå et tilbud om ekteskap bare skulle ligge hos kvinnen og hennes familie.

For å avgjøre denne tvisten, så skulle begge grupper bygge den høyeste høyden gjennom en dags og en natts arbeid. Den som bygde høyest, ville vinne retten til å avgjøre et tilbud om ekteskap. Som en del av byggeprosjektet hos kvinnene ble det også bygd et digert bål, som de tente opp utpå natta.

Lyset fra dette bålet var så sterkt at mannegruppa trodde soloppgang var kommet, og de tok seg en lang pause på øret før konkurransen skulle avgjøres. Kvinnegruppa fortsatte sjølsagt høydebyggingen til sola rant for alvor. Og deres høyde ble også den den høyeste.

Derfor er det khmer-kvinner og deres familie som har det avgjørende ordet om et tilbud om ekteskap skal aksepteres eller ei. Også i dag.

Ikke lett adgang, sånn eller slik

Både omfang og poengtering av historien er litt avhengig av forteller og publikum. Er det et stort innslag av kvinner i en turistgruppe/besøkende, så poengteres det sjølsagt at historien viser at kvinner er smartere enn menn. Og det er snakk om en rettighet, ikke et privilegium.

Det skal også sies at romanse, kur, forlovelse og ekteskap er et omfattende prosjekt for de fleste khmer-familier. Som involverer hele familien fra tidlig i forholdet, og kan ta sin tid om alle tradisjoner, skikker og riter skal oppfylles. Den siste "forhandlingen" før et forslag om ekteskap aksepteres og en forlovelse inngåes, involverer for eksempel representanter for både familie og venner av begge parter. Og ordførende forhandler på vegne av khmer-kvinna er ofte en kvinne i hennes familie.

Det speiles også i adgangen til Phnom Srey-tempelhøyden.

Besøk til Phnom Bros er en enkel bilvei rett inn på en parkeringsplass innenfor tempelgjerdet. Adkomst til Phnom Srey er en delvis brolagt vei ned i et lite dalføre mellom Phnom Bros og Phnom Srey, og så 308 trappetrinn strak opp fra foten av høyden til toppen. Med pauseplasser lagt inn.

Jeg ble i sin tid fortalt at menn ikke kan besøke Phnom Srey som en gruppe, men vi kan gå aleine eller sammen med kvinner. Siden tempelet på toppen er åpen for offer til åndene for et godt forhold og et godt ekteskap, er det en type åndelig romantikk tilknyttet stedet.

Det er også mulig å bringe offer og bønner og be om hjelp til/innsikt i valg av livspartner.

Antagelig verdt å tråkke opp 308 trappetrinn for en god slik en.

Verdt et besøk

I tillegg til innsikten i og forståelsen av samlivsriter og kjønnsroller i khmer-kulturen, er dette tvillingkomplekset verdt et besøk også for en pause på reisen, eller en lunsj. Det er små boder som selger gatemat og drikke, og noen små kattefamilier som gjerne innynder seg for selskap.

Av og til vil også den lille munkekontigenten være tilstede. Av og til for prøve ut engelsken sin, eller for å utveksle en forbønn mot et offer til tempelet.

Og sjølsagt er det også de evinnelige maqacue-apekattene som gjerne har tilhold i templene i hele sør- og østasia. De er frekke, ikke bare snille og jakter konstant på mat. Som de fint kan finne på å stjele fra besøkende som ikke følger med.

[diceriadelluntore]

Storia di Musica #181 - Sigur Rós, Ágætis byrjun, 1999

Il post rock ha avuto un ruolo particolare nella storia della musica degli ultimi 25 anni. Mi basta ricordare qualche avventura in breve: quella di Jim O’Rourke, ex Sonic Youth, e dei suoi esperimenti con i Gastr De Sol; il grande David Pajo, che dopo la fine dei leggendari Slint ha continuato a costruire il genere con i Tortoise  (Millions Now Living Will Never Die del 1996 è considerato un capisaldo del genere), con gli Zwan e anche come solista con il curioso nome di Aerial M; alcuni gruppi fenomenali, come gli scozzesi Mogwai, dal suono portentoso, l’ensemble dei Godspeed You! Black Emperor (dai componenti vari, che prendono il loro suggestivo nome da un documentario giapponese in bianco e nero del 1976 diretto da Mitsuo Yanagimachi, che tratta la vita di una biker gang giapponese, i Black Emperors) oppure gli americani Explosions In The Sky, dal successo elevatissimo e dal suono più “rock”, caratteristica che gli ha permesso un successo più ampio e trasversale. Ma voglio chiudere la piccola rassegna con il post rock con una band che ha davvero emozionato con la sua musica, e per la storia che si porta dietro. Dobbiamo andare in Islanda, nell’agosto del 1994, quando tre ragazzi, Jón Þor Birgisson detto Jónsi (voce e chitarra), Georg Hólm (basso) e Ágúst Ævar Gunnarsson (batteria) formano una band: le danno il nome della sorellina di Birgisson, nata proprio in quei giorni: Sigur Rós. Dei tre solo Birgisson ha una esperienza musicale, con un gruppo rock, i Bee Spiders. Dopo qualche mese di prove e di esperimenti, pubblicano nel dicembre del 1994 Fljúgðu. Se ne innamorò Björk, la quale fece pubblicare il brano nella raccolta che celebrava il cinquantesimo anniversario dell'indipendenza islandese. Sembrava il trampolino di lancio, ma andarono un bel po’ di cose storte: impegni di studio, mancanza di fondi, altri impegni. Passano tre anni per pubblicare il primo disco, Von (1997), tra sperimentazione e ambient, a cui fa seguito un Von Brigoi, una specie di remix dei brani di Von, che esce solo in Islanda. La band cambia formazione, con l’entrata del tastierista Kjartan Sveinsson nel giugno del 1999 pubblicano il loro disco capolavoro, che li fa conoscere in tutto il mondo: Ágætis Byrjun. Il titolo in islandese significa “Un buon inizio” che fu l’osservazione che gli amici della band fecero dopo aver ascoltato, in anteprima, alcune canzoni alla fine delle registrazioni. Il suono magico dei Sigur è una miscela meravigliosa, a tratti commovente, di ambient, melodie sinfoniche, archi emozionanti che si accompagnano alla voce da brividi, quasi bianca, di Jonsi, che è una sorta di strumento aggiunto al gruppo. A ciò si contrappongono le schitarrate in stile noise, quasi dei graffi sulla tela musicale che tanto assomiglia alla selvaggia natura della loro isola. ll disco è cantato interamente in Islandese, eccetto i brani Olsen Olsen e la parte conclusiva di Ágætis Byrjun, cantati in Vonlenska, che è addirittura una lingua artificiale inventata dal gruppo. Starálfur è un brano palindromo: anche ascoltandola al contrario è sempre uguale, idea che aveva molto preso la band, dato che Àgætis Byrjun inizia con la melodia del brano al contrario. Avalon è una parte di Starálfur, ma rallentata. Viðrar Vel Til Loftárása significa "bel tempo per bombardamenti aerei" e il suo buffo nome è l’affermazione che un meteorologo della TV nazionale Islandese  disse durante la guerra del Kosovo: "í dag viðrar vel til loftárása" (oggi c'è un bel tempo per bombardamenti). Il piatto che è centrale in Ný Batterí fu trovato dal gruppo per strada, probabilmente schiacciato e piegato da un'automobile: ma aveva un suono così particolare che la band decise di partire dal suo vibrare per creare una canzone. L’album fu letteralmente autoprodotto, e la leggenda narra che Ie prime copie furono confezionate e incollate in proprio, usando molta più colla del necessario, tanto che molti CD furono inutilizzabili per la colla colata su di essi. Tutti gli schizzi sulla copertina di Àgætis Byrjun furono fatti con una penna a sfera Bic, e fu scelto poi il feto di un angelo alieno. Viðrar Vel Til Loftárása fu usata in numerose colonne sonore, Starálfur per The Life Aquatic with Steve Zissou di Wes Anderson e nell’acclamato telefilm, pluripremiato agli Emmy, The Girl in the Café. Svefn-g-englar accompagna una delle scene cult di Vanilla Sky. Successo di stampa e di pubblico, nella lista dei migliori deschi degli anni 2000 (negli USA fu pubblicato l’anno successivo). Tour mondiali, con la leggenda che Thom York dei Radiohead ne fu così affascinato da pretendere la band come apertura al loro tour di Kid A (disco che tra l’altro è forse l’evoluzione più sofisticata del post rock). Trascorreranno altri tre anni prima di    ( ) - scritto così, senza titolo: li farà ancora di più conoscere e il Melody Maker, da cui abbiamo iniziato per Hex, scrisse di loro così:” La musica dei Sigur Rós è come il suono di Dio che piange lacrime d’oro in Paradiso”.

[rutgerotto]

Hoogtepunten van 2022

Ah, het einde van een jaar. Je reflecteert er nog eens lustig op los. Ga lekker zitten, neem een oliebol en lees mee met mijn persoonlijke hoogtepunten en tips van 2022.

Allereerst: het was een fantastisch concertjaar. Alles wat ik tijdens de lockdownjaren had willen zien, kwam nu tegelijk. Het was inhalen geblazen.

In mei stond The Smile in Paradiso, voor het eerste optreden van de band in Nederland. Een lange rij voor de deur, waar de sfeer hing van enthousiasme en spanning. Wanneer zie je Thom Yorke en Jonny Greenwood nou in zo’n zaal? Op een meter afstand? Met gloednieuwe muziek?

Het spreekt voor zich, maar het werd een weergaloze avond. Live klinkt alles toch wat harder. Free In The Knowledge is direct een klassieker, dak gaat eraf bij uitsmijter Feeling Pulled Apart By Horses. Dat is eigenlijk een solonummer van Yorke, maar live met band keihard rammen. Het concertjaar had daar kunnen stoppen en 2022 was geslaagd. Maar...

Een maand later stond ik op het strand van Best Kept Secret. Het was de laatste dag van het festival. Dan ben je labiel, leeg, je kan niet meer en dus ben je helemaal klaar voor Nick Cave and The Bad Seeds. Altijd een bijna-religieuze ervaring, zeker als je vooraan tussen de andere discipelen staat om Hem van dichtbij te zien.

"Cry, cry, cry!", schreeuwde Hij. Tijdens The Ship Song kwam dat moment vanzelf. Blij om er weer te staan, na die klotejaren, met mijn favoriete mensen. Wat kun je na het laatste nummer anders dan een beetje voor je uit staren in euforische stemming? Ja, het liefst ga je dan gewoon naar huis. Tot je jezelf tóch weer terugvindt in een technotent.

Tame Impala was van een heel andere orde. The Slow Rush was mijn lockdown-album aan het begin van 2020, ik luisterde maandenlang zonder overdrijven elke dag. Alleen daarom moest ik al naar de Ziggo Dome, waar de band een droomset speelde voor een extatisch publiek.

Boven alles was het een visueel spektakel. De confetti en lasers die over het publiek schoten waren nog tot daar aan toe. Dé vondst der vondsten was een lichtgevende halo boven het podium. Als een UFO bewoog hij omhoog en omlaag, lampen flitsten rond, stralende regenboogkleuren verlichtten Kevin Parker. Wat een trip.

Om dit blokje af te sluiten: Bob Dylan. Misschien wel voor het laatst in Nederland (afkloppen, ik hoop natuurlijk van niet). Maar hij is toch al 81 jaar, zijn album Rough and Rowdy Ways klinkt als een zwanenzang en er is inmiddels een einddatum geplakt op zijn tour, die hij jarenlang neverending noemde.

Het was wéér bijzonder, die avond in AFAS Live. Telefoons moesten worden weggestopt. Het hele concert lang scheen een irritante blauwe lamp boven het podium in je gezicht. Bob Dylan stond vooraan, maar z'n band was beter belicht. Het hoort er allemaal bij, zo blijft Het Mysterie ondoorgrondelijk.

Een Dylan-concert is gevoelsmatig anders dan andere concerten. Een bedevaart naar de Bijlmer en een dankbaarheid nog eens in dezelfde ruimte als de zanger te mogen zijn. Het mooiste moment kwam in de allerlaatste seconden. Every Grain Of Sand, toch wel een van Dylans mooiste, afgesloten met de enige mondharmonicasolo van de avond. Die gaat dwars door je heen.

Ik ga The Smile toch nog een keer noemen. Het mag zes jaar geleden zijn dat Radiohead met een album kwam, maar met dit 'sideproject' mag je in je handjes knijpen. Op het album A Light for Attracting Attention mag het eens lekker rammelen. Het rockt, het punkt, het jazzt, soms alles tegelijk. Zo klinkt het als muzikanten plezier hebben in een studio.

Fontaines D.C. trof me dit jaar als de bliksem. Ik zag de band op Best Kept Secret en blijkbaar was dat het nodige zetje. Op Skinty Fia (fantastische albumhoes trouwens) kun je genieten van Jackie Down The Line en I Love You, maar wat mij betreft springt Roman Holiday eruit. Ongrijpbare, bijna literaire muziek om je vingers bij af te likken.

En weet je wie volwassen is geworden? Lucky Fonz III! Bracht zomaar een prachtig album genaamd Hemellichamen uit. Misschien wel de meest Lucky Fonz-achtige Lucky Fonz-plaat tot nu toe. Sowieso zijn beste. Met ruimte voor nummers als Bootje (een hit onder de kenners), maar ik werd totaal overrompeld door Kwantumwetenschapper. Echt oprecht een van de mooiste nummers van het jaar. Ik bedoel maar:

dus je hakt jezelf in mootjes je vormt jezelf weer om tot een vormeloze massa zodat je weer terugkomt en weer wordt gegoten in een nieuwe maatschappij en in de leegte tussen vreemden hoor je er weer bij

Op The Car doet Arctic Monkey alles goed. Het is James Bond, het is Italiaanse film en het is Franse chanson. Het barst van de strijkers en het past de band als een handschoen. Bij elke luisterbeurt wordt-ie beter en wijs je een ander nummer aan als favoriet. Iconische albumhoes ook.

Keek ik ooit zó weinig (nieuwe) films als dit jaar? Ik ga er toch twee uitlichten. Want de beste films waren ook de krankzinnigste. Everything Everywhere All At Once is de leukste multiverse-film die je gaat zien. Woon je liever in een wereld waarin iedereen worsten als vingers heeft of een wereld waarin stenen googly-eyes hebben en hun levens overpeinzen?

Als je RRR nog niet gezien hebt, probeer dan even de meest wilde, over de top actiefilm voor te stellen in Bollywoodstijl. Gelukt? Dan nog zul je met open mond zitten te kijken naar alles wat er gebeurt in deze film die drie uur duurt. Waanzin op de beste manier.

Ik keek wel meer series dan gewoonlijk, dat gaat logischerwijs van de filmtijd af. Ik keek The Sopranos af - laat mij dan de laatste ter wereld zijn die deze serie van harte aanbeveelt aan de enkele ziel die het nog niet heeft gezien.

Maar de beste nieuwe serie was The Bear. Over een topchef die het restaurant van zijn overleden broer erft. Hij is vastberaden om het in schulden verzopen restaurant tot een succes te maken. De serie gaat over de stress van een keuken, maar veel meer nog over familie. Hartverscheurend soms, heel grappig ook. Er zit een soort hardheid die aan Chicago lijkt te kleven, waar dit verhaal zich afspeelt. Die stad wordt ook geëerd in zijn muziek. Zo hoor je Wilco en Sufjan Stevens. Het allerlaatste nummer is het mooist, even slikken.

Elden Ring is de beste game van 2022. Misschien wel van het decennium. Het gevoel van vrijheid, avontuur en ontdekking overvalt je. Ik woonde een paar weken lang in The Lands Between en beleefde mijn verhaal. Zoals iedere speler zijn eigen verhaal beleefde. Ik trotseerde giftige moerassen, stormachtige bergtoppen, versloeg bazen die twintig keer groter waren dan ik en waande me onoverwinnelijk. Dit is de Ultieme Game.

Er liggen 24 gelezen boeken op de stapel van 2022. Dat komt neer op 8.315 pagina’s, zegt Goodreads.

Ik ben sinds dit jaar fan van Nicolien Mizee. De Kennismaking is haar eerste boek in de serie Faxen aan Ger. Jarenlang stuurde Mizee faxen waarop ze nooit een antwoord kreeg. Het zijn messcherpe beschrijvingen uit het leven van een wonderlijke vrouw. Ze sleept je mee, ze windt je om haar vinger.

Mocht je eens een graphic novel willen lezen, overweeg dan Dagen van Zand van Aimee de Jongh. Een verhaal over een fotograaf die in de jaren dertig van de vorige eeuw zandstormen in de Verenigde Staten trotseerde. Prachtige platen. Een studie naar stof, kun je bijna zeggen. Los daarvan is het een meeslepende roadtrip.

Op een mooi 2023!

De warme feestelijke plaatjes in dit artikel heb ik laten maken door het kunstmatige-intelligentieprogramma Dall-E. Je gooit er een tekstopdracht in en dit rolt eruit. Ook dat is 2022.

[sharonnijsenportfolio1d-blog]

Werken bij de overheid

Bij de overheid werken als bestuurskundige kan op een hele hoop terreinen, zoals de provincie, een gemeente of bijvoorbeeld een wooncorporatie. Als bestuurskundige bij je werkzaam op verschillende beleidsterreinen en werk je aan oplossingen voor maatschappelijke problemen. Denk bijvoorbeeld aan drugsafval, een dalende vaccinatiegraad of hennepteelt. Maar bijvoorbeeld ook het tekort aan seniorenwoningen, het verdwijnen van de plaatselijke bibliotheek of leegstand in winkelcentra. De problemen waarover een bestuurskundige zich mag buigen zijn dus heel divers. Een kenmerk van een maatschappelijk probleem is dat er verschillenden actoren bij betrokken zijn. Afhankelijk van het thema zit je thee te drinken met de politie, een wethouder, onderwijsinstellingen, hulpverleners, zorgverleners en ga maar door. Een taak van een bestuurskundige is dan ook het kunnen aanvoelen wat de belangen zijn van de partijen waarmee je collaboreert. Je werkt vervolgens mee aan een beleidsvoorstel of schrijft het zelf, daarvoor moet je als bestuurskundige je goed inlezen over je onderwerp en denken vanuit meerdere invalshoeken. In de afloop heb je als bestuurskundige niet veel te maken met de uitvoering van het beleid, wel heb je te maken met of het beleid uiteindelijk het gewenste effect heeft gehad en wat er de volgende keer beter kan. 

Tijdens het eerste en tweede blok van mijn opleiding zijn er diverse excursies en gastcolleges gewees die het beroep van een bestuurskundige die werkt bij de overheid duidelijker moesten maken. Zo zijn we op excursie geweest naar de Tweede Kamer en het Ministerie van Binnenlandse Zaken. We hebben daar geproken met een partij lid van Groenlinks die ons van alles heeft weten te vertellen over wat je doet als partij lid van zo'n grote partij. Tevens heeft deze dag mij niet een beter beeld gegeven van wat een bestuurdskundige die bij de overheid werkt kan doen. 

Gastcolleges van personen die werken bij de overheid die ik bij heb mogen wonen zijn:

- Nannete Rijnen-Bongers (Gemeente Eindhoven)

- Thom Blankers (Wethouder Heusden)

- Stef van Elburg (Klantmanager rechtmatigheid gemeente)

- Jorrit Jongbloek (Raadsadviseur/Griffier gemeente Zaanstad)

Past dit bij mij?

Een soepele prater ben ik altijd al geweest en mijn mening heb ik altijd laten horen. Deze kwaliteiten zijn uiteindelijk de aanloop geweest voor mijn liefde voor debatteren. Tijdens het debatteren ben ik erachter gekomen dat ik het heel interessant vind om na te denken over maatschappelijke vraagstukken, verschillen invalshoeken te bekijken en uiteindelijk zelfs af te wegen wat de beste oplossing is. Toen de middelbare school was afgelopen en ik vaarwel moest zeggen tegen het debatteam ben ik een manier gaan zoeken om toch nog bezig te kunnen zijn met maatschappelijk vraagstukken, hier kwam ik uit bij de politiek in mijn gemeente. Ik sta nu ingeschreven bij een politiek partij in de gemeente Venray, Venray lokaal. Dus denk ik dat dit profiel bij mij past? Ja. Denk ik dat ik dit later als beroep wil uitoefenen? Misschien, dat weet ik nog niet. Wat de toekomst brengt weet ik niet, ik weet wel dat ik nog een lange tijd actief wil blijven binnen de politiek. Maar of dat ik dit later wil doen als beroep is nog geen zekerheid, misschien blijft het wel gewoon bij een hobby uiteindelijk.

[meikez1819-blog]

Werkdocument TBS

WERKDOCUMENT

Naam: Meike Zegelink                                           Klas:   5V3

Vraag 1)

De verhaallijn van de  film TBS wordt verteld in een chronologische volgorde. Enkele keren wordt deze verhaallijn onderbroken door een flashback. Deze verwijst naar de jeugd van Johan, waarin een motief is te zien voor de angstaanjagende De verhaallijn wordt een enkele keer onderbroken door een flashback. Deze flashback verwijst naar de Jeugd van Johan en laat daarmee een motief zien voor de misdaden die Johan heeft begaan.

Vraag 2)

Ik vind het meest interessant dat Tessa bij haar thuis problemen had. Dat komt namelijk vaker voor dan we denken. Over deze kwestie wordt wel openbaar gesproken, maar er wordt nooit een echt beeld bij gegeven. In TBS werd echt duidelijk dat Tessa er diep van binnen toch wel moeite mee had met de thuissituatie en tijdens de film komt de kijker erachter wat haar thuissituatie zo lastig maakt. Bij mij thuis is het niet zo heftig, maar ik herkende wel de gedachten van Tessa toen ze na een paar dagen ontvoerd te zijn eindelijk haar moeder over de telefoon kon spreken. Dan zet je namelijk alle boze gevoelens opzij en wil je alleen maar terug naar huis om bij je familie te zijn.

Vraag 3)        

Als ik aan Nederlands films denk, dan denk ik meteen aan romantische komedies zoals: ‘Pak van mijn hart’, ‘Rokjes dag’ en natuurlijk ‘Alles is liefde’. Omdat Nederlandse films zoveel in hetzelfde genre zitten, is de film TBS ineens een hele vernieuwing. Ik vond het verrassend fijn dat deze film niet zo cliché en zoetsappig was als het merendeel van de Nederlandse films, maar dat het juist de heftige en taboedoorbrekende onderwerpen liet zien. Thom Hoffman beschreef deze thriller dan ook als ���de andere kant van de Nederlandse filmindustrie’.

Vraag 4)        

De film is mij zeker bijgebleven, maar dat kwam mede door het feit dat er een week tussenin zat. Het einde was onbekend en ik was benieuwd naar hoe de film zou aflopen. Na de film was ik vooral geschokt door een plottwist die ik eerlijk gezegd niet had zien aankomen. Door het indrukwekkende spel van Theo Maassen als Johan, de spannende muziek en de spannende verhaallijn is deze film mij bij gebleven.

Vraag 5)        

Sympathiek: dit moment is al wat later in de film en na dagen rond te hebben gereden met de ontvoerde Tessa besluit Johan haar vrij te laten gaan. Theo Maassen liet een heel andere kant zien van hoofdpersonage Johan. Ik vergat bijna het duivelse karakter van Johan.

Duivels: op het moment dat Johan aan Tessa het doosje met sieraden laat zien van de vrouwen die hij heeft vermoord, raakt Tessa in paniek. Johan raakt hierdoor ook in paniek en drukt de keel van Tessa dicht. Dit moment in de film duurt lang genoeg om de duivelse blik in de ogen van acteur Theo Maassen te zien.

Het is erg knap wat Theo Maassen kan. Het ene moment is hij een gevaarlijke moordenaar, maar dat ben je snel vergeten als hij het sympathieke karakter van de hoofdpersonage neerzet.

Vraag 6)        

Het had te maken met allebei. Door het karakteristieke hoofd van Theo Maassen werd het acteerwerk echt geloofwaardig. Het acteerwerk werd versterkt door het karakteristieke hoofd van Theo Maassen, maar het karakteristieke hoofd van Theo Maassen heeft te maken met zijn acteer kwaliteiten.

Vraag 7)        

De versnelde beelden maakten op mij de meeste indruk. Deze versnellingen kwamen voor bij stressvolle scènes, zoals de scène waarop Tessa gedwongen door Johan in een auto moet stappen. Johan wordt daar achtervolgd en is in paniek. Bij de emotie in deze scène zijn de versnelde beelden erg gepast en de emoties komen hierdoor sterk over op de kijker.

Vraag 8)        

In heftige scènes speelde de spannende muziek een grote rol. Als Tessa ontsnapt uit de auto rent ze weg en is ze in paniek. Tijdens deze scène is de muziek snel en spannend. Als kijker word je echt gespannen of Tessa weg kan blijven van Johan.

Vraag 9)        

De keuze van de mise-en scène versterken juist het verhaal. Het is duidelijk in welke tijd het speelt, dat is te zien aan o.a. de moderne technologie en de kleding. De locaties waren bijzonder mooi, ik had bijna niet door dat het verhaal plaats vond in Nederland. Wat Thom Hoffman al zei: ‘de locaties zijn bijna on-Nederlands.

Vraag 10)

Meedenken met plotontwikkeling

Bij de film TBS was de verhaallijn in eerste instantie erg moeilijk te volgen en te begrijpen, maar naarmate de film vorderde dacht ik steeds meer het einde van de film te ontdekken. Net als ik zeker wist wat er ging gebeuren, kwam er een plottwist die ik niet zag aankomen, maar hierdoor begon ik steeds over andere verhaallijnen te denken. Uiteindelijk bleek dat ik alles verkeerd had ingeschat, dus ik het inschatten van een plotontwikkeling is niet bepaald mijn grootste talent, al was ik er tijdens deze film veel mee bezig.

Vraag 11)      

Ik vond de film vernieuwend als je het vergelijkt met de Nederlandse filmindustrie. Het genre ‘thriller’ was namelijk een vrij nieuw genre in de Nederlandse filmindustrie. Naar mijn mening ging de film in sommige opzichten niet te ver, want (buiten het feit dat deze film niet is gebaseerd op echte verhalen) in het echte leven kunnen de situaties uit de film ook voorkomen.  

Vraag 12)      

De overeenkomsten zie ik vooral in de rollen die Theo Maassen speelt. Als acteur en als cabaretier zet hij namelijk niet zichzelf neer, maar een bepaalt ‘typetje’.

De verschillen zijn te zien in mening van Theo Maassen. Als acteur moet hij een bepaald personage neerzetten met eigen gevoelens, emoties en meningen. Als cabaretier heeft Maassen de ruimte om zijn eigen mening naar voren te laten komen.

Vraag 13)      

In eerste instantie vond ik het wel een grappige actie, maar hij had bij de UEFA Cup de Cup eerder terug mogen geven. Dat was toen best groot nieuws en er werd zelfs een replica gemaakt. Ik vind wel moedig dat hij het überhaupt gestolen had en daarna weer heeft teruggegeven. De tweede keer vond ik nog grappiger, want de verdwenen kampioensschaal was niet eens opgemerkt. Daarnaast leer je als Nederlandse voetbalclubs toch wel dat je Theo Maassen niet ongecontroleerd in een voetbalstadion laat rondlopen?

Vraag 14)      

Nee, want ik weet ook wel dat Theo Maassen in TBS (op een hele bijzondere manier) een rol neerzet. Ook al kwam het heel geloofwaardig over, de rol in TBS heeft geen verband met acteur Theo Maassen zelf.

Vraag 15)      

Ik vind de fragmenten van Theo Maassen wel controversieel, aangezien iedereen er een andere mening over kan hebben. In alle drie de fragmenten laat hij zijn eigen mening horen en mensen kunnen het daar wel en niet mee eens zijn.  

Vraag 16)      

Ja, de film TBS gaat over een erg omstreden onderwerp dat in deze huidige tijd ook voorkomt. Daarnaast had ik tijdens het kijken van de film last van verschillende meningen over hoofdpersonage Johan: soms leefde ik echt met hem mee als hij zijn sympathieke kant liet zien. Dat was snel voorbij als hij mensen vermoord en meer vertelde over de misdrijven die hij in zijn verleden heeft begaan.

Vraag 17)      

Ik vind Theo Maassen meer cabaretier, want buiten het feit dat hij een geweldige acteur is, vind ik zijn mening als persoon en cabaretier erg sterk. Als acteur kan je je eigen mening niet overbrengen op anderen en als cabaretier kan hij zijn eigen mening wel geven. In TBS kan Theo Maassen niet bepalen wat zijn personage Johan denkt en doet, hij speelt het alleen. Als cabaretier vertelt Maassen (vaak op spottende wijze) wat hij bijvoorbeeld vindt van Wilders en de PVV.

 Einde!

[saulsplace]

Waarom ik volledig achter onze poster blijf staan

Door Thierry Baudet · 07 mei 2021

De afgelopen dagen ontstond grote commotie in ons land over een op social mediageplaatste afbeelding waar Forum voor Democratie (samen met nog een handvol andere organisaties) mede-ondertekenaar van was. De afbeelding toonde het logo van Bevrijdingsdag - de bekende hand met fakkel - maar in plaats van het woordje “viering” stond er ditmaal “herdenking”. Immers, zo verklaarde een subtiel kruisje bij het jaartal 2020 onder het plaatje: het afgelopen jaar is die vrijheid die we vieren op 5 mei zwaar onder druk komen te staan. Door lockdowns, vaccinatiedwang, tests, 1.5 meter, enz., zijn we veel van onze rechten verloren. Wat ooit vanzelfsprekend leek, is nu verdwenen. En veel daarvan komt waarschijnlijk ook nooit meer terug.

Onderaan de afbeelding stond vervolgens een oproep om over vrijheid “in gesprek” te gaan met elkaar, en ten slotte was daar de URL van een website waarop dat gesprek kon plaatsvinden.

Tot mijn grote verbazing ontploften de media. Wat ik zag als een vanzelfsprekende, volstrekt logische stellingname - geheel in lijn met onze overtuigingen en campagne - werd opgedist als een nationale obsessie met navenante  lynchpartij. Politici eisten “afstand nemen”, excuses, erkenning van fouten; kranten en TV-programma’s buitelden over elkaar heen - in NRC Handelsblad betoogde een columnist zelfs dat ik “gebroken” moest worden. Zó ontzettend erg was het wat ik had gedaan! Zó erg! Een ‘brug te ver’!

Maar waarom eigenlijk? Waar kwam deze woede nou precies vandaan? Vanwaar nu die ophef? Het is van belang om dat te begrijpen. Want zulke “ophef” hoeft niet altijd eng of slecht te zijn - het biedt ook een kans om te begrijpen hoe de samenleving werkelijk in elkaar steekt. Zoals het een psycholoog ook een kans biedt wanneer zijn patiënt ineens overstuur raakt...omdat je dan de gelegenheid hebt om tot wérkelijk inzicht te komen.

Dus laten we eerst eens de afbeelding zélf beschouwen. Geen mens zou, denk ik, in ernst kunnen volhouden dat dit ingetogen plaatje (dat bovendien niets zegt over 4 mei - dodenherdenking - maar uitsluitend over 5 mei - bevrijdingsdag) op zichzelf beschouwd mensen zou kunnen “kwetsen”. Dat nabestaanden van soldaten, verzetsmensen, burgers of anderen die hebben geleden in de Oorlog hun leed hierdoor bespot zouden zien. Of dat het een grove of botte provocatie zou zijn: een indirect pleidooi voor massamoord, een verhulde steunbetuiging aan Hitler: nee, dat is het evident allemaal niet.

Niemand van onze partij - en ikzelf al helemaal niet - heeft ooit de twee minuten stilte op 4 mei gebagatelliseerd; we hebben allemaal onze eigen verhalen en verliezen waaraan we terugdenken, onze eigen pijn, onze eigen helden die we eren en slachtoffers die we koesteren. Zowel mijn eigen familie als die van mijn verloofde zit vol schurende herinneringen die worden doorverteld of juist nadrukkelijk worden verzwegen: gebeurtenissen die voeren langs beladen plaatsen als ‘Hotel Oranje’ (de beruchte gevangenis in Scheveningen), Westerbork, Auschwitz, Yad Vashem.

Zó anti-Duits was zelfs mijn opvoeding, dat ik met scheve ogen werd aangekeken toen ik Duits als eindexamenvak koos (gelukkig focuste ik me op de Duits-joodse auteurs Kafka, Heine, Zweig en Thomas Mann). Zó geraakt door de Oorlog waren wij, dat het ondenkbaar was om ooit een Duitse auto te rijden of om ooit in Duitsland op vakantie te gaan.

Maar over al dit soort zaken ging dit plaatje dus helemaal niet. Het ging over 5 mei, niet over 4 mei. Het zei niets over de Tweede Wereldoorlog, niets over fascisme, Von Paulus en het beleg van Moskou, concentratiekampen, NSB-ers, Hiroshima, Dresden...het ging over de vrijheid die we zo ontzettend graag weer zouden willen vieren. Juist omdat we weten dat ervoor gestreden is.

Maar was het dan misschien de wijze waarop dit plaatje werd opgedrongen aan de mensen? Hing ineens heel Nederland vol met deze politieke kleuring van die dagen van herdenking en viering? In het geheel niet. Er zijn geen fysieke posters gedrukt van het plaatje, de afbeelding is niet massaal door het land verspreid - het was gewoon een statement op social media van een aantal organisaties die daarmee simpelweg wilden zeggen: jongens, die vrijheid van ons, die we dezer dagen vieren - wanneer krijgen we die nu eigenlijk weer eens terug!?

Dus waarom dan toch die ophef? Is het misschien omdat het de eerste keer zou zijn dat de herdenking van 4 mei of de viering van 5 mei in hedendaags of actueel perspectief werd geplaatst? Ook dat kan het niet zijn. Want al sinds 1981 is het expliciete doel van het Comité 4 en 5 mei om de plechtigheden óók te gebruiken om “onverdraagzaamheid” in algemene zin te bestrijden. Om “racisme” aan te kaarten - en daarmee dus een heel brede maatschappelijke discussie over talloze thema’s te entameren. De herinnering aan de Tweede Wereldoorlog is daarmee al sinds vele jaren politiek - en de overtuigingen en programmapunten van de gevestigde macht worden al decennia verdedigd met een beroep op (of een bepaalde lezing van) de jaren ‘40-‘45.  

Bijvoorbeeld: Europese eenmaking (met “nationalisme” als zogenaamde boosdoener), immigratie (met moslims als quasi-nieuwe Joden), moderne kunst (want wie daartegen is doet schijnbaar net zoals de nazi’s met hun veroordeling van “entartete Kunst”), enz.

Vorig jaar nog hield Arnon Grunberg een bejubelde toespraak op de Dam waarin hij Joden met Marokkanen vergeleek en het actuele debat over integratie dus direct koppelde aan de Tweede Wereldoorlog. Een paar jaar daarvoor had Thom de Graaf een vergelijkbaar punt gemaakt bij het Anne Frankhuis in relatie tot Pim Fortuyn. Inderdaad: niemand zal nog opkijken van dergelijke vergelijkingen, gemaakt door “gezaghebbende stemmen” in het publiek debat. “We weten waar dat eindigt”, de “jaren ‘30”, de “bruine lucht”, de “treinen gaan weer rijden”... In elk schoolboek, in ieder jeugdjournaal - continu worden vermeende “lessen” getrokken uit de Oorlog en worden de eigen politieke ideeën geënt op de veronderstelde betekenis van die strijd van toen. Het is letterlijk aan de orde van de dag.

Dus ook dát kan het niet zijn: FVD heeft niet iets dat sinds jaar en dag “apolitiek” was ineens, geheel onverwachts en tegen iedere traditie in, “politiek” gemaakt. Ook Angela Merkel vergeleek in een speech enkele dagen terug nog de coronasituatie met de onvrijheid van een oorlog - en zelfs het kabinet besprak de avondklok in de context van WO2.

Dus waarom werd de gevestigde macht nou zo boos? Er blijft maar één verklaring over: de herinnering aan de Tweede Wereldoorlog, de interpretatie ervan, de “lessen” die we ervan zouden moeten leren: het is in bezit genomen door de heersende groep. De machthebbers schrijven en interpreteren de geschiedenis. Zij bepalen de moraal, zij claimen eigenaarschap van wat “goed” en wat “kwaad” zou zijn - wie er even over nadenkt ziet hoe evident het is. De macht wil de moraal kunnen bepalen.

Dus wij moeten “sorry” zeggen. “Afstand” nemen. Het boetekleed aantrekken. Niet omdat iemand daadwerkelijk is beledigd of gekwetst. Niet omdat ons standpunt veranderd zou zijn en we op onze schreden zijn teruggekomen. Maar omdat wij het hebben gewaagd de moraalmacht ter discussie te stellen. Het alleenrecht op het aanhalen van de Tweede Wereldoorlog - het ethische ijkpunt van onze tijd. En precies daarom neem ik geen millimeter afstand van deze poster. Precies daarom blijf ik er volledig achter staan.

Want de Oorlog is niet van “links”. De moraalmacht ligt niet meer bij de huidige elites die onze samenleving hebben gekaapt en krampachtig aan hun positie proberen vast te houden. Wij erkennen hun gezag niet meer. We gaan hen van de troon stoten. En als zij hun stokpaardjes van zichzelf mogen blijven berijden met een beroep op wat er toen gebeurde - dan mogen wij dat ook. Dit moment is daarmee van wezenlijk belang. Dit conflict, deze ophef gaat over de essentie: wie buigt verliest, gooit de handdoek in de ring - erkent de morele macht van het establishment. Wie echter standhoudt voert de strijd waar het werkelijk om gaat.

Het is de emancipatie van onze beweging. Het is de coming of age van rechts.

Niet langer sidderen wij voor de terreur van de mensen die zich de Oorlog hebben toegeëigend. Niet langer buigen we voor hun moraal. De les die ík trek uit de periode ‘40-‘45 is niét dat we pro immigratie of pro EU moeten zijn. Niét dat we pro moderne kunst moeten zijn. Niét dat we onze bek moeten houden als Arnon Grunberg of welke andere linkse columnist of schrijver dan ook weer eens “schande” van ons spreekt met een gratuite verwijzing naar “toen”.

Nee. De les die ík trek is dat we onze vrijheden moeten beschermen en verdedigen. De vrijheden van alle burgers, jong en oud, arm en rijk. Ongeacht de druk van de overheid en de media. Ongeacht de meehuilers en meelopers. Net als toen, zijn we ook nu een gevaarlijke grens overschreden. Net als toen, zitten overal angsthazen en opportunisten. Nooit meer bezetting, nooit meer onderdrukking! Ik zeg het met volle overtuiging. Maar ook: nooit meer lockdown! Nooit meer politie met knuppels die demonstranten in elkaar rost. Nooit meer avondklok! Vrijheid!

[inesbuterminerva]

ontwikkelassesment

ONTWIKKELASSESMENT

Hoi! Ik ben Ines

Voordat ik aan deze studie begon hield ik er al van om dingen te maken. Ik loop de hele dag met ideeën in mijn hoofd: de studie geeft mij de ruimte deze zowel praktisch als theoretisch te verwerken.

Soms vind ik het ook fijn al die ideeën even stop te zetten en mij over te geven aan een materiaal, om te kijken naar wat die mij te bieden heeft.

Een film die ik maakte voor mijn toelating heet expectations vs. temptations,  een media collage die vooral over mijzelf ging. Het gaat over de verwachtingen die ik soms van mijzelf heb en die ik moet hooghouden, maar aan de andere kant de verleidingen die er zijn en de cirkel waar ik dan in blijf zitten. Mijn werk is vaak heel persoonlijk en vanuit eigen fascinatie.

Film, geluid en media is voor mij een goede manier om mijzelf te uiten.

In het begin van de schoolperiode leer ik mij over te geven aan het experiment en maken, maar leer ik ook technieken aan. Het eerste gaat mij beter af dan het laatste, ik vind het lastiger mij tot iets te zetten waar ik geen zin in heb.

Mijn inspiratie haal ik uit van alles. Muziek is een goed voorbeeld, maar ook uit een verhaal die iemand mij verteld, een museum, theaterstuk of een goede film. Mijn voorkeur ligt bij moderne kunst: een rijksmuseum raakt mij veel minder dan bijvoorbeeld de kunsthallen in Rotterdam.

Bij de theorievakken probeer ik open te staan voor de stof, maar probeer ik deze ook aandachtig te bekijken.

Wat vind ik van  informatie of bronnen? Wat wil ik als toekomstig leraar? En ligt dat anders in mijn kunstenaarschap?

Bij vakdidactiek neem ik mijn vrijheid in de opdracht een onderwijsomgeving te laten zien die mij zou aanspreken, bij kunstgeschiedenis onderzoek ik waar de vrouwen en zwarte mensen zijn gebleven in het canon, bij kunstbeschouwing kies ik doelbewust voor de film anima van Thom York,  die gaat over de sleur van het alledaagse, in plaats van een stuk uit de beeldende kunst.

Voor mij is het belangrijk dát uit de studie te halen waar ik op door wil broeden. Dingen te kiezen waar ik energie van krijg óf juist gefrustreerd van raak. Dit werkt zowel in mijn docentschap als in mijn artistieke ontwikkeling door.

Ik heb mijn twijfels gehad over of ik een leraar ben en of ik dat überhaupt wel wil zijn. Een stage bij het montessori zorgde voor veel frustratie. We willen toch vooruit met z’n allen? Wat een regels en gezeur, wat weinig tijd! Leraar zijn is stom..

Toen ging ik stage lopen op het Mbo. Eerst organiseerde ik een projectweek samen met Rina onder het thema ‘maken’, later gaven we op het suikerunie terrein les in de buitenlucht. De rol van een coach die je bij het mbo meer draagt voelt voor mij als een veel fijnere! Ik ben blij dat ik op deze opleiding ben gebleven. Ik vind mensen en groepen ontzettend fascinerend. Hoe gaan we op een vruchtbare en inclusieve manier met elkaar om?  Ik wil mensen ‘echt’ zien en hen kunnen motiveren eigenwijs hun doelen achter na te gaan.  In welke vorm dat gegoten gaat worden, leraar, coach of wat dan ook zal de toekomst uitwijzen.

Soms was het wat heftig allemaal. 1: ik heb soms de neiging nogal veel te doen en daar mezelf in te verliezen -> help, stress, je kent het.

2: een pandemie: ik zat thuis in mijn kamer van 17 m2. Alle muren onder de verf. Geen mensen en prikkels die mij motiveren of inspireren.

Maar school gaf mij juist ook een soort hou-vast. Een doel.

Naast de pandemie gebeurd er natuurlijk veel in de wereld. Ik ben diep geraakt door de black lives matter movement en heb verschillende protesten bijgewoond. Ik ben veel gaan luisteren en lezen. Ik voelde veel frustratie, die ik heb kunnen uiten in mijn werk. Zo maakte ik een gedichtenbundel, foto’s en video’s om voor mezelf grip op de hectiek, frustraties en onwerkelijke situaties te krijgen.

Mijn omgeving helpt mij altijd om mij scherp te houden en zijn niet vies van een discussie. Met mijn vrienden praat ik veel over maatschappelijke kwesties, politiek, filosofie, waardoor ik weer tot nieuwe inzichten kan komen. Samen ondernemen we ook veel: naar culturele avonden, festivals, concerten, musea; allemaal  heel dierbaar voor mij. Des te moeilijker dat dit dus allemaal even niet kon.

2020 is raar, maar soms ook leerzaam. Het zet mij - iemand die hier niet zo goed in is - soms even stil.

Ik denk dat ik door deze periode het experiment en het concept nog weer meer met elkaar heb kunnen verbinden. Ik denk omdat het mij soms echt kan helpen alles wat in mijn hoofd omgaat te verwerken in iets tastbaars. Dit kan letterlijk, maar ook op abstracte wijze.

In mijn artistieke onderzoek nu, onderzoek ik mijn eigen onrust en gedachtenlagen.

Een bron die hier op aansluit is bijvoorbeeld Jenny hval; een feministische zangeres uit Noorwegen die soundscapes maakt. Andere artiesten die mij  o.a. aanspreken zijn Tracy min, ai wei wei, Byron kim en John Yuyi.

In mijn huidige werk verwerk ik geluid en prikkels, als hoe ik die ook kan ervaren in mijn hoofd. Ik probeer met deze film een onrust op te wekken bij de kijker. Welke informatie of prikkel is degene die jij als kijker het belangrijkste focuspunt vindt? Dit gevoel wil ik nog verder uitwerken, wellicht ook door het fysieke aspect van onrust hierin te verwerken.

Voor mij is emotie en empathie een belangrijk begrip. Waarom voel ik iets, voelt een ander dit ook?  In mijn huidige stage doe ik onderzoek naar in hoeverre ik een inclusieve leraar ben. Ik vind het zowel als kunstenaar als leraar belangrijk om elkaar te proberen te begrijpen. Hierin zoek ik soms het ongemak op in onderwerp, zowel bij mezelf als misschien bij de ander om met elkaar in gesprek te komen.

Reflecteren op mezelf vind ik belangrijk. Ook dit is iets wat ik in mijn artistiek onderzoek doe, maar ook als leraar. Waarom doe ik bepaalde dingen? Wat is mijn motivatie hier achter?

Mijn lijfspreuk is van socrates: Alles wat ik weet, is dat ik niet weet.

Ik wil altijd blijven leren en open blijven staan. Zo sta ik ook in mijn studie en kijk ik naar de toekomst.

[denktanks]

@ DenkTankArnhem: De laatste dag van de open districtsparencompetitie is traditioneel in de DenkTank. Met nog een halve dag te gaan leiden Steven de Smale en Nel van der Laan. Kansen nog voor Hans en Anton, Ton en Frank, Thom en Tanja, allen nog boven de 55%. Succes! De top 5 in de tussenstand: https://t.co/tLwMcKMuAm

De laatste dag van de open districtsparencompetitie is traditioneel in de DenkTank. Met nog een halve dag te gaan leiden Steven de Smale en Nel van der Laan. Kansen nog voor Hans en Anton, Ton en Frank, Thom en Tanja, allen nog boven de 55%. Succes! De top 5 in de tussenstand: pic.twitter.com/tLwMcKMuAm

— DenkTankArnhem (@DenkTankArnhem) May 12, 2019

[opplevkambodsja]

Kongelig pløyingsseremoni

Vannbøfler er de vanligste plogdragerne i landbruket i Kambodsja.

Starten av rissåing og pløying av rismarkene er en stor begivenhet i et land helt avhenging av sitt jordbruk, spesielt ris.

I Kambodsja er den kongelig rispløyingsdagen en offisiell fridag, og datoen fastsettes av munker og astrologer etter den buddhistiske månekalenderen og spådom av hvilken dag som er gunstig for å så ris. I år er det 8. mai som gjelder, og i år er det ekstra stas i nordvest.

Mine venner i Siem Reap forteller at Kong Norodom Sihamoni er i byen, og vil foreta den offisielle plogseremonien foran det gamle kongelige palasset i Angkor Thom, ved det som i dag er kjent som Elefantterrassene. Samtidig foregår de regionale SEA-Games, og noen av idrettsøvingene denne uka foregår på anlegg i Siem Reap.

Arealet foran elefantterrassen er arena for den kongelige seremonien.

Så det er visst mye liv i byen, sjøl om tørkesesongen er på sitt varmeste for i år.

Hellige riter og fruktbarhet

Med all festivitas, musikk og pynt som tilhører en hellig seremoni, så foregår den ved at kongen (og eventuelt en dronning) pløyer et viet jordområde med en plog dratt av en okse og ei ku. Deretter blir det sådd ris i denne ferskpløyde jorden. Hvor godt seremonien gjennomføres, vær og temperatur og resultatene av såingen anses å gi forvarsler om en god eller dårlig rishøst.

Rissesongen i Kambodsja varer hovedsakelig fra juni til november, men avhengig av tilgang til vann og arealer, så kan rishøsten strekke seg langt inn i den tørre sesongen i februar. I khmerrikets storhetstid var denne evnen til å dyrke store mengder ris nesten året rundt en nøkkel til å skape et rike med overskudd til å bygge praktbygg, infrastruktur og ha en stor, sterk armé.

Ris er fortsatt hovedbestanddelen i de fleste måltid gjennom dagen. Khmer "bai" betyr uformelt både "ris" og "måltid". Heldigvis er Kambodsjansk ris både variert, aromatisk og smakfull, og blir jevnlig premiert som best i verden. Å kunne ta en liten bolle ris fra riskokeren som stort sett putrer dagen lang i de fleste khmer-hushold, putte på litt aromatiske sauser og en neve grønt er et enkelt, godt og lettvint mellommåltid.

Rismarker i solnedgang.

Gammel fruktbarhetstradisjon, der som her

Tradisjonen med kongelig plogseremoni som en viktig markering i året, med stor symbolsk og religiøs betydning, kan spores tilbake til eldre hindutradisjoner. Tempelskriverier om at dette tillå gudekongen av Angkor å markere i en religiøs fest finnes tilbake til rundt tusentallet evt. Men tradisjonen går sannsynlogvis tilbake til kongene av bystatene i Funan-riket, forgjengerne til Chenla og Khmer-riket, fra starten av vår tidsregning.

En kongelig plogdagsseremoni er også en stor markering i Thailand, som en av de mange ritene og tradisjonene de fikk med seg fra khmerriket de engang var en del av.

I Norge har vi lignende tradisjoner lagt til april etter den gamle primstaven. Her ble nypløyd mark markert med prosesjon og mat og drikkeoffer, med bønn og riter om god avling og et godt kornår. Som det heter i skålen. I katolsk tid ble dette adoptert inn som en kristen "store gangdag" med prest, bønner, røkelse og lignende riter, som så mange andre gamle norske tradisjoner.

[autoring]

Před třiceti to byla mimořádná premiéra: v roce 1990 Mercedes-Benz představil vůz 190 E 2.5-16 Evolution II, absolutní vrchol modelové řady 201. Vysoce výkonný sportovní sedan se stal základem závodních speciálů pro německý šampionát cestovních vozů DTM, ovšem s homologací pro použití v běžném provozu. Postavena byla jen omezená 502kusová série v jednotném tmavě modrém metalickém laku. Nejen unikátní barva však představovala nápadný odlišovací prvek – vůz byl na první pohled odlišitelný díky nápadnému zadnímu spoileru, který vůz dostal právě kvůli sportovnímu nasazení.

Kompaktní, ale sportovní

Mercedes-Benz 190 E 2.5-16 Evolution II s výkonem 173 kW (235 k) změnil pohled veřejnosti na vůz, kterému se dosud přezdívalo „Baby Benz“, protože řada 190 E byla nejmenším a nejdostupnějším typem značky. Špičkové sportovní provedení, které fanoušci překřtili jednoduše na „EVO II“, definitivně uvedlo kompaktní sedan řady 201 mezi vysoce výkonné sportovní automobily této éry. Jeho výjimečné postavení se odráželo také na cenovce. Zákazníci, kteří toužili po mimořádném svezení, museli za čtyřdveřový sportovní vůz zaplatit nejméně 115 259,70 německých marek. Pro srovnání – základní variantu 190 E 1.8 s motorem o výkonu 80 kW/109 k s ambicí přilákat ke značce mladší věkovou skupinu, bylo možné pořídit za méně než třetinovou částku.

Nebyl první

Jak naznačuje označení EVO II, vůz představený na ženevském autosalonu v březnu 1990 nebyl první sportovní variantou. O rok dříve Mercedes-Benz uvedl verzi 190 E 2.5-16 Evolution („EVO I“), která byla také silniční verzí závodního vozu pro šampionát DTM. Aby automobil vyhověl regulím cestovního závodního modelu, musel vzniknout v nejméně 500kusové sérii. Základem bylo provedení 190 E 2.3-16, představené poprvé v roce 1984.

Silák k pohledání

Výkon čtyřválcového motoru M 102 dosáhl hodnoty 173 kW (235 k). Za jeho vznikem stál vedoucí vývoje speciálních motorů Dr. Jörg Abthoff a jeho kolegové Rüdiger Herzog, Dag-Harald Hüttebräucker a Rudolf Thom. Motor se vyznačoval kratším zdvihem (82,8 mm) než vrtáním (97,3 mm). Do standardní výbavy patřily dva katalyzátory. Nejvyšší otáčky dosáhly 7700/min, a to mimo jiné zásluhou odlehčených ojnic, čtyř místo osmi závaží na klikové hřídeli a jiného řetězového pohonu ventilového rozvodu.

Zdroj: Mercedes-Benz

Křídlo až do oblak

Nápadný zadní spoiler verze EVO II se stal zřejmě nejvýraznějším designérským prvkem na voze Mercedes-Benz od doby legendárního automobilu 300 SL „Gullwing“ (W 198) z roku 1954. Hranaté křídlo bylo vyvinuto specialistou na aerodynamiku Rüdigerem Faulem z vývojového centra Mercedesu-Benz v Sindelfingenu a profesorem Richardem Läpplem ze Stuttgartské technické univerzity. Pro zvýšení přítlaku na zadní nápravu byl spoiler v horní části vybaven výsuvnou klapkou. Spodní deflektor se dal naklápět a také přední spoiler byl nastavitelný v podélném směru do dvou poloh.

Doplňky pro oko i pro okruhy

Verze EVO II byla s vyhlídkami na závodní nasazení vybavena zesílenou karoserií a ve své době neobvykle velkými 17palcovými koly. Výše zmíněné aerodynamické úpravy nejen že zvyšovaly atraktivitu vozu, ale ve srovnání s verzí EVO I také vedly k významnému zvýšení přítlaku: nejvyšší hodnota na zadní nápravě činila 57,1 kg, na přední 21,2 kg.

Zdroj: Mercedes-Benz

Velké finále

Motory v okruhových speciálech seriálu DTM vycházely z řadových čtyřválců, používaných v produkčních vozech. Pravidla však umožňovala zásadní úpravy, a tak původní výkon 173 kW (235 k) v silničním provedení EVO II vzrostl až na 274 kW (373 k). Jednalo se také o poslední motor, který pro šampionát DTM připravilo vývojové oddělení automobilky Mercedes-Benz. Následující jednotky již vznikaly v zázemí AMG.

Čtěte dále: Čtyři kruhy, čtyři poháněná kola: Audi oslavuje 40 let pohonu všech kol quattro

Nadšené ohlasy z tisku

EVO II se setkalo s velmi kladnými reakcemi od novinářů. Časopis „Automobil Revue“ napsal 23. srpna 1990: „Dokonce i na samé hranici přilnavosti předvádí tento čtyřdveřový sportovní sedan velmi neutrální jízdní vlastnosti, které se prakticky nemění ani při změnách zatížení. Když ovšem vozu pořádně šlápnete na plyn, dočkáte se velmi dobře zvladatelného přetáčivého smyku.“ Magazín „auto motor und sport“ v čísle 15/1990 zveřejnil: „Model 190 E 2.5-16 vzorně vzdoruje přetížení a je to jednoznačně nejlépe ovladatelný Mercedes. Jeho komfortní pérování také zajišťuje takovou úroveň pohodlí, která odpovídá standardům značky, což je u vozu postaveného pro dravou jízdu o to překvapivější.“

Sportovní úspěchy

Závodní vozy, odvozené od modelu 190 E 2.5-16 Evolution II pro německý šampionát cestovních vozů DTM, naplnily očekávání. Sedan EVO II prošel svým závodnickým křestem 16. června 1990 na slavné Severní smyčce okruhu Nürburgring. Na závěrečné klání sezony DTM, které se jelo v říjnu 1990 na Hockenheimringu, už byly všechny týmy vybaveny novým typem EVO II. Kurt Thiim dosáhl prvního vítězství s tímto vozem 5. srpna 1990 během první rozjížďky v Diepholzu. V sezoně 1991 skončil Klaus Ludwig s vozem EVO II druhý a o rok později již získal pohár jezdců před Kurtem Thiimem a Berndem Schneiderem také na Mercedesech. V sezoně 1992 vyhráli jezdci s vozy EVO II 16 z 24 závodů série DTM.

Zdroj: Mercedes-Benz

Zdroj: Mercedes-Benz

Zdroj: Mercedes-Benz

[nomadenbestaan1983world]

Cambodja

Het land komt terug van één van de meest verschrikkelijke vormen van onderdrukking in de wereldgeschiedenis. Pol Pot en zijn Rode Khmer hebben het land een diep trauma achtergelaten. De onderdrukkingen en de moorden zijn in het collectieve geheugen gegrift. Cambodja is een land van uitersten: de chaos en verderf van de Rode Khmer en aan de andere kant een diepe rijke cultuur die zelfs een wereldwonder voortbracht! Cambodja is een land dat zeker op ieders bucket list zou moeten staan.

Siem Reap: de tempels van Angkor Wat

Een bezoek aan Cambodja is niet compleet zonder een bezoek aan de eeuwenoude tempels van Angkor Wat.

Angkor Wat is sinds 1992 op de Unesco Werelderfgoedlijst geplaatst. Er zijn tot op de dag van vandaag nog steeds herstellingen en heropbouw gepland en bezig. Angkor Wat (wat betekent: stad van tempels) werd gebouwd door Koning Suryvarman II en zijn nazaten. Het was de hoofdstad van het oude Khmer rijk. Angkor Wat was van oorsprong een hindoeïstisch tempelcomplex (voor de verering van de hindoegod Vishnu), maar werd later een boeddhistische tempel. In de 16de eeuw ging de Khmer rijk ten onder. De stad raakte in verval en werd later herontdekt. Het tempelcomplex bestaat uit verschillende tempels. Je hebt onder andere de tempel Bayon, dat zijn de tempels met de 216 lachende gezichten. De hoogste toren van de tempels (55 meter hoog) van het hoofdcomplex die ingesloten zijn door een stelsel van kanalen trekt de grootste aandacht. De indrukwekkende brug over dat (door mensen gemaakte) kanaalcomplex is gewoon goddelijk mooi. Op de brug vind je talloze slangen (ze worden Naras genoemd) die de stad bewaken. Het tempelcomplex binnenin is werkelijk onvoorstelbaar mooi en gedetailleerd. Niet alleen zijn er talloze tempels, ook de gravures in de muren vertellen de verhalen over de goden en de geschiedenis van het Khmer rijk. Het lijkt me dat je een heel leven nodig hebt om al deze gravures aandachtig te bekijken en te bestuderen. De site is zo indrukwekkend en groot dat je niet weet waar eerst te kijken. De tempels hebben nogal steile trappen, dit is cruciaal voor de stevigheid van het gebouw. Het heeft iets met de druk op het gebouw te maken. Ook het waterafvoersysteem was zijn tijd ver vooruit. De Khmer bedachten een revolutionair afwateringssysteem dat de tempels beschermde tegen vocht en regen.

In het noorden vind je de Angor Thom tempels (hier is de film “Lara Croft Tomb raider” opgenomen). Je kunt met een tuk-tuk dit bezoeken. Onderhandel goed over de prijs. Ook de prachtige rit doorheen het landelijke Cambodja krijg je er gratis bij. Met geluk zie je nog wat waterbuffels zwemmen in de rivier.

De stad Siem Reap op zich is niets bijzonder, je kunt je goedkoop eten en drinken. Je kunt er ook goedkope souvenirs kopen in de talloze winkels (klassieke toeristenval dus).

Ook leuk is het volgen van een kookles! Je gaat voor een klein bedrag bij mensen thuis een schotel koken die je daarna kan opeten. Tip: kom niet in de verleiding om de goedkope cocktails te drinken, je kunt er enorm ziek van worden want het crushed ijs is niet altijd het meest hygiënische omstandigheden gemaakt.

Anecdote wij kwamen in de stad een Franse kunstenaar tegen. Wij kwamen in gesprek en hij vertelde ons dat hij samen met de lokale vakmensen de restauraties deed. Hij was van beroep beeldhouwer en vertelde ons dat hij na zijn scheiding op straat leefde. Op een dag kreeg hij via een vriend te horen dat ze beeldhouwers zochten die in Cambodja wilde helpen om de beelden te herstellen. Hij vertrok en hij leidt nu de restauraties van Angkor Wat. Hij had zelf een Cambodjaanse vrouw gevonden. Een inspirerend verhaal met moraal na regen komt er altijd wel zonneschijn.

Tip: vanuit Thailand kun je een goedkope vlucht boeken naar Siem Reap met Air Asia of andere low cost vliegmaatschappijen.

Tip: bezoek eerst in Siem Reap het nationaal museum om de geschiedenis en cultuur van Angkor Wat te kennen. Het museum is echt een aanrader voordat je je bezoek aan de tempels aanvat. Het bezoek aan Angkor Wat is betalend (ongeveer 50 euro voor een toegangskaart voor drie dagen)

Tip: wijk nooit af van het geplaveide pad af. In de jungle liggen nog talloze landmijnen onder de grond. Elk jaar zijn er mensen die omkomen of ledematen verliezen!!!

Tip: breng je eigen water en eten mee! De standhouders laten de toeristen 100x meer betalen voor een fles water dan de normale prijs in het land (water kan je dus tot 5 euro per fles kosten). Het is er zo heet dat je bijna 2 flessen water in een (voor)middag moet drinken van de dorst.

Phnom Penh (hoofdstad)

Via een bus van Siem Raap gingen wij naar de hoofdstad. Er waren overstromingen en de busrit van 5 uur duurde opeens 9 uur. Ons hotel had onze kamer al weggegeven (we waren dan ook pas midden van de nacht daar). Geen probleem want we kregen de grootste kamer, een suite als compensatie! Leuke bonus!

Wat je absoluut moet bezoeken in de stad is het koninklijk paleis (betalend). Dat lijkt wel uit puur goud te zijn opgetrokken. Tip: draag lange broek en een deftig t-shirt, anders mag je er niet zomaar in en wordt je verplicht zo een sarong te huren. Het paleis is prachtig, mooie kamers en ook een mooie bijhorende tempel. Mocht je zijde willen kopen, er zitten vrouwen die zijde spinnen en die kun je kopen per meter. Ook een bezoek aan het stadscentrum en de lokale markt zijn een belevenis dat je absoluut moet hebben gedaan.

Natuurlijk is Cambodja onlosmakelijk verbonden met de gruwel van het Rode Khmer-regime. Je kunt een bezoek brengen aan de killing fields. Wij bezochten Tuol Sleng, een voormalige school die was omgevormd tot gevangenis en gruwelkamp. Het was echt ontnuchterend te zien hoe mensen daar werden gefolterd en uitgehongerd. Ik vergeet nooit meer de aanblik van een deur waar kindertekeningen opstonden dat helemaal geklauwd (nagelsporen) was door de wanhopige gevangen die in deze kamer waren op gesloten. Ook de gevangenissen die de mensen zelf moesten maken waren er nog steeds. Griezelig en morbide. Op het einde van het bezoek kwamen wij de heer Bou Meng tegen. Hij is een overlever van deze hel en heeft er een boek over geschreven, dat je voor weinig geld kunt kopen. Echt een aanrader om te kopen en lezen. Deze meneer kwam nog elke dag terug naar de gevangenis waar hij is gefolterd omdat hij het belangrijk vind dat de jeugd en iedereen in de wereld de gruwelijkheden van toen niet vergeet. Het was echt wel een beklijvende ervaring en een ervaring waar ik nog dikwijls aan terugdenk. Ik heb er zelfs na de reis nog even nachtmerries van gehad.

Cambodja is een parel! Zeker de tempelcomplexen van Angkor Wat. Ik zou iedereen aanraden om dit te bezoeken. Dit stond bij mij hoog in mijn eigen bucketlist! Ik ben blij dat ik het bezocht heb, dit was een van de mooiste dingen die ik al mocht zien. Jammer genoeg zijn er veel toeristen en kan het soms een beetje druk zijn op de sites maar dit doet zeker geen afbreuk aan de mooie gebouwen en de cultuur van het land.

[sarahbreitner]

De dag dat dit album uitkwam ben ik het meteen gaan halen bij concerto. Thom Yorke, ook wel bekend als de zanger van Radiohead, heeft de soundtrack van een horrorfilm gemaakt. Vooral het eerste nummer ‘A Storm That Took Everything’ doet mij erg denken aan een soundscape. Ik heb maanden geleden een eerste luistersessie mogen bijwonen in de Theatrum Anatomicum in de Waag op de Nieuwmarkt, wat mijn eerste associatie was toen Nienke vertelde over het begrip ‘soundscape’.