#cultuurverschil
Explore tagged Tumblr posts
Text
Autismeweek dag 1, 30 maart
Het beeld van autisme en wat er niet aan klopt
Het beeld dat mensen hebben van ‘een autist’ lijkt vooral op Sheldon Cooper (The Big Bang Theory) en, als ze mijn leeftijd hebben, op Rain Man uit de gelijknamige film. Dit beeld klopt niet.
De echte man op wie Rain Man is gebaseerd heette Kim Peekl en had helemaal geen autisme maar FG-Syndroom. Hij werd 58 jaar. Daar doel ik niet op. Autisme is een spectrum-stoornis. Dat betekent dat we allemaal van elkaar verschillen, een stuk meer dan mensen zonder autisme. Het betekent dus niet dat ‘we allemaal een beetje autistisch zijn’.
Sheldon is vrij duidelijk ‘autistisch gecodeerd’ maar in de serie wordt het nooit duidelijk. Goed, binnen het spectrum komen wel dergelijke jongens voor. Natuurlijk. Vergeet echter de meiden niet. En al die vele anderen die er heel anders uit zien en zich heel anders gedragen. En niet geïnteresseerd zijn in natuurkunde of computers.
Wat is dan het juiste beeld? In de autisme-wereld wordt vaak gezegd dat ‘als je één autist hebt ontmoet dan heb je één autist ontmoet’. Toch zijn er wel algemene kenmerken aan te wijzen. Helaas is dat tot nu toe altijd gedaan door de psychiatrie en daar hebben we de gebruikelijke lijstjes met tekortkomingen aan te danken. Star, overgevoelig, geen wederkerigheid, dingen letterlijk nemen en ga zo maar door. Ik kan zonder probleem elk van die punten ‘omdenken’. Star..? Dat kan ook vasthoudend zijn.
Mensen binnen het autistisch spectrum willen nogal eens weinig oog hebben voor de hiërarchie die wel degelijk bestaat bij Nederlandse bedrijven. “Zou je mee willen gaan naar het spoedoverleg?” Als je dit aan een collega met autisme vraagt, heb je goed kans dat zij ‘nee’ zegt. Dit kun je een gebrek aan sociale vaardigheden noemen maar je had ook duidelijk kunnen zijn.
Mensen hebben de neiging om elkaar letterlijk te nemen als ze elkaar niet begrijpen, bijvoorbeeld als er een stevig cultuurverschil is. Wat dan over blijft is niks anders dan de woorden zelf.. en dan doe je het daarmee. Letterlijk nemen is geen autistisch kenmerk! Het ontstaat omdat mensen een verschillende manier hebben van naar de wereld kijken.
Autisme is in de praktijk vooral een andere manier van met informatie omgaan. Informatie vanuit de zintuigen maar ook gesproken of geschreven informatie en zelfs die uit de eigen gedachten en gevoelens. Dit kan zich op allerlei verschillende manieren uit.
Zonder uitzondering is het zo dat die manier van kijken niet fout is of gehandicapt. Natuurlijk levert het in de praktijk regelmatig ruis op. Dat is niet erg. We hebben allemaal stijlflexibel leren communiceren op het werk. (Anders ben je waarschijnlijk net begonnen. Het komt wel.) Laten we dat dan ook doen. Het is zomaar mogelijk dat een autistische manier van begrijpen beter is of handiger op een bepaald moment.
Ben ik autistisch of heb ik autisme? Ik krijg serieus op m’n vingers getikt door sommige mensen. De meningen hierover kunnen soms best scherp zijn. Ik geef trainingen en workshops aan sociale werkers en beleidsmakers en dan ga ik hier wat dieper op in. Voor nu zou ik zeggen: als je respectloos over mij spreekt dan heb ik niks aan de ‘juiste’ terminologie.
Heb je een collega die open is over autisme? Wil je belangstelling tonen? Vraag dan eens wat autisme betekent voor hem/haar/hen. Luister. Vraag door. Is er iets concreets waarmee jij je collega zou kunnen steunen?
Deze bijdrage schrijf ik in het kader van de Autismeweek 2024. Ik haal geld op voor het Autisme Fonds. Met een gift steun je het prachtige werk dat nog te doen is: informatie en advies geven, onderzoek doen, gespreksgroepen voor autistische mensen én hun naasten, werken aan een inclusieve maatschappij en heel wat meer.
Geloof jij dat insluiten beter is dan uitsluiten?
Geef wat je wil én kan missen.
#autisme#dutchblr#nederlands#actuallyautistic#autistic adult#late diagnosed autistic#actually autistic#autistic spectrum#autistic community#neurodivergent
2 notes
·
View notes
Text
Samenvatting Mazzel Tov
Mazzel Tov – Margot Vanderstraeten
Samenvatting:
Deel 1 – 1987 tot 1993.
In deel 1 leren we eerst de hoofdpersonage Margot kennen. Ze is op dat moment een student aan de Universiteit van Antwerpen als een tolk. Ze specialiseert in de talen Frans en Spaans. Margot zoekt naast haar studies ook een job die haar huur kan betalen. En zo beland ze bij de familie Schneider. Een modern Joodse familie die nood heeft aan hulp voor de opvoeding van hun kinderen. De familie spreekt thuis namelijk geen Nederlands en de kinderen hebben hulp nodig voor hun huiswerk en school taken. De familie had daarvoor al meerdere mensen moeten wegsturen door het cultuurverschil als een Joodse familie. De eerste ontmoeting met meneer Schneider was voor Margot ook effe wennen, maar ze had geen ander keus. Ze betaalden goed en ze vond het fijn om met kinderen te werken. Echter was het wel aanpassen aan de cultuur en religie, want ze kon niet zomaar elke dag komen. In de joodse religie heb je namelijk Shabbat die op vrijdag namiddag begint, er zijn ook specifieke regels die ze op die dagen moeten volgen. De eerste weken was het dus niet makkelijk voor Margot, want ze moest zeer respectvol overkomen. De familie Schneider had in totaal 4 kinderen: Simon, Jokov, Elzira en Sara. De eerste en laatste kinderen hadden niet de behoefte aan hulp omdat ze al of oud genoeg waren of nog niet naar school gingen. Maar daarentegen moesten Jakov en Elzira wel hulp krijgen voor hun schoolwerk, vooral Elzira omdat ze een ziekte had die ervoor zorgde dat haar hand trilde. Ze kon hierdoor niet mooi schrijven en dat zorgde voor problemen bij haar schrijf- en leesvaardigheid. Door de jaren heen bleef Margot elke week komen helpen. De familie Schneider beschouwde haar als een extra familielid. Margot leerde over de jaren heen ook alle regels en religieuze dagen kennen. Haar relatie met Elzira en Jakov werd alsmaar beter en beter. Beide kinderen hadden haar nodig om over dingen te kunnen spreken die niet te maken hadden met hun religie, gewoon om over normale zaken te kunnen spreken. Daarnaast leerde Margot Elzira ook andere zaken aan, zoals fietsen. Dat klinkt heel normaal om als ouder aan te leren aan je kind maar dat was geen prioriteit voor de ouders. Het eerste deel eindigt wanneer Elzira was afgestudeerd en naar Israël zou verhuizen voor haar studies. Hierbij eindigde het werk bij de familie Schneider voor Margot ook. Ze hield nog steeds contact met de familie Schneider, maar het was niet zoals vroeger.
Deel 2 – 1994 tot 2000.
Margot leeft verder in Antwerpen en heeft al een vast baan gevonden. Zij en Elzira sturen elke week elkaar een brief om toch in contact te blijven met elkaar. Elzira schrijft over haar leven in een joods land en hoe dat voelt om alleen met joodse mensen omringd te zijn. Margot schrijft ook over haar leven hier in Antwerpen, maar meestal geeft ze gewoon advies aan Elzira. In de zomer van 1994 nodigt de familie Schneider Margot uit naar Israël. Margot heeft zich na haar ontslag bij de Schneiders meer laten interesseren door de joodse cultuur. Ze is erover meer beginnen lezen. Ze werd dus uitgenodigd om langs te komen en echt te voelen hoe het in Israël gaat. Ze had een slaapplekje gekregen bij de oudste zoon Simeon en haar vrouw, hun huis lag in een heel orthodoxe joods wijk. Margot vond het heel interessant en eng tegelijkertijd. Ze zag amper vrouwen op de straat. Later die week zouden Elzira en Jakov ook langskomen bij Simeon om Margot te zien. Ze vond het een zeer fijne avond om Elzira en Jokov weer te kunnen zien na al die jaren, ze hadden die nacht ook veel gebabbeld. Zeker over het huwelijk van Elzira met een Amerikaanse jood uit New York, waarmee ze later dit jaar zou trouwen in België. Deel twee eindigt ook met de trouw van Elzira. Het was echt een zeer mooi feest, en nadien zou ze in New York gaan leven met haar man.
Deel 3 – 2001 tot heden.
In deel 3 gaat het meer over het leven van Elzira als een getrouwde jood. Margot was op dat moment op vakantie in Amerika met haar vriend. Ze zou Jakov die destijds ook daar leefde hebben opgeroepen om af te spreken. Uiteindelijk is het gelukt en hebben ze elkaar gezien. Ze hebben met Elzira niet kunnen afspreken omdat ze aan de andere kant van de stad leefde en bezig was met andere zaken voor haar kinderen. Maar juist voor haar vertrek terug naar België, krijgt Margot een oproep van de man van Elzira die haar vriendelijk vraagt om een weekje te logeren bij hen omdat Elzira een zware operatie is ondergaan. Margot accepteert de uitnodiging en blijft een weekje bij Elzira logeren. Beide vrouwen vonden het zeer fijn om met elkaar te kunnen zijn. Margot vond het ook zeer fijn want ze kon eindelijk met de kinderen van Elzira zijn en hun leren kennen. Na dat weekje is Margot weer terug naar België gevlogen. Haar vriendschap met Elzira is toen ook beter geworden en belden elkaar minstens een keer in de week. Zo eindigt het boek ook. En vandaag de dag houdt Margot Vanderstraeten nog steeds contact op met de Familie Schneider, die haar vaak uitnodigden op feestdagen en andere joodse evenementen.
0 notes
Text
Onhandig
Op de terugweg van mijn opleiding zat ik in de auto met een medestudente, die zo aardig is om me op de terugweg altijd een lift te geven. Niet alleen praktisch, maar ook heel waardevol, omdat we altijd mooie gesprekken hebben over interculturele verschillen en de manier waarop daarmee wordt omgegaan in ons land.
Vandaag kwamen we op een stokpaardje van veel Nederlanders: de situatie waarin een moslimman een vrouw geen hand wil geven ter begroeting. Deze handeling was, tot voor kort, een soort gedragsregel die respect moet uitstralen. Maar al te vaak wordt de weigering van een moslimman om een vrouw de hand te schudden in ons land opgevat als een teken van disrespect, en onaangepastheid aan onze (dominante) cultuur.
Onze Nederlandse opvatting hierover is zeer eenzijdig en maar al te vaak het gevolg van een gebrek aan verdieping in de cultuur van de ander. Waar wij het uitleggen als disrespect, geldt het voor de ander juist als een vorm van respect naar zowel de eigen vrouw van de man, als de vrouw in kwestie, of andersom. Omdat het in de andere cultuur als vreemd wordt ervaren om een ander, en in het bijzonder een vrouw, zomaar aan te raken bij het eerste het beste contact. Omdat de man in kwestie zich daar zeer ongemakkelijk bij voelt, als een persoonlijke grens die zowel voor hem als voor de vrouw in kwestie wordt overschreden, of andersom. En dat dit onterecht wordt uitgelegd als een cultuurverschil, terwijl het te maken heeft met persoonlijke grenzen in plaats van culturele.
Het deed ons terugdenken aan de coronaperiode, en de verandering die dit teweeg heeft gebracht in ons patroon van elkaar begroeten. Niet zelden hoor je mensen verzuchten dat het een opluchting was, en vaak nog is, om niet meer ‘verplicht’ te zijn een ander op een fysieke manier te begroeten die door velen wordt ervaren als onhandig, ongemakkelijk, en zelfs vervelend. Waardoor velen daar nu anders mee omgaan, en eerst met elkaar afstemmen hoe de ander begroet wil worden. Wel zo prettig, voor beide partijen.
Mijn medestudente, zelf moslima, bracht helder onder woorden dat juist het afstemmen met elkaar over de wijze van begroeting een uiting van respect is, op basis van ieders persoonlijke voorkeuren en wensen. Het generaliseren van dit fenomeen tot een cultuurverschil is niet meer houdbaar als we kijken naar de voorbije jaren. Zowel wat betreft het begroeten als het ongevraagd aanraken van elkaar. Beide verschijnselen en gewoonten zijn aan maatschappelijke ontwikkelingen onderhevig, maar ook aan ons persoonlijk besef van fysieke en morele grenzen ten opzichte van elkaar.
En niet alleen dat. Er zijn zoveel mensen die, op basis van hun persoonlijke eigenschappen en wensen, liever niet ongevraagd worden aangeraakt. Wat mij betreft is het bespreekbaar maken hiervan een vooruitgang, die weinig te maken heeft met cultuur en juist alles met respect. Laten we het dan ook zo benaderen, zonder daarin een hele culturele groep te veroordelen. Mijn medestudente en ik konden elkaar hierin, in elk geval figuurlijk, de hand schudden.
0 notes
Text
Supermarkten
Je weet pas wat je hebt als het er niet is. Nu kan je dat als een zeer filosofische uitspraak beschouwen, het past zich echter ook prima toe op alledaagse situaties. Een voorbeeld is het fenomeen “de supermarkt”. Voor mij is het normaal dat de supermarkt open is tussen 08:00 en 20:00. Af en toe een uitschieter naar 21:00 als je geluk hebt en nét besluit dat er nog een avondsnack moet worden gekocht. Daarna is het schluss en wachten tot de volgende dag. Op zondag is de supermarkt ook open, maar wel korter, van 12 tot 5 ofzo. Ideaal als het spontaan mooi weer blijkt te worden en je toch maar besluit te gaan barbecueën. Niet dat deze hypothetische situatie nou zó vaak voorkomt, maar enfin. Uiteraard konden we vroeger ook leven toen de supermarkten niet open waren op zondag, maar aangezien ze dat nu wel zijn is mijn brein geprogrammeerd om boodschaptechnisch niet langer dan 24 uur vooruit te hoeven denken.
Tot ik hier in Kiel op zondag voor een dichte supermarkt stond.
Oh.
Hoewel het aantal religieuzen in (noord-)Duitsland al jaren terugloopt, is het vasthouden aan de zondagsrust hier nog altijd zeer belangrijk. De supermarkten gaan daarom niet open en ook koopzondagen komen maar sporadisch voor. Ook is er het gehele weekend minder openbaar vervoer (al is dat natuurlijk logisch omdat er minder mensen vervoerd moeten worden). Wel zijn de cafés en restaurants gewoon geopend en vooral met lekker weer zitten ze op zondagen behoorlijk vol.
Hoewel het op het begin vreemd is dat de supermarkt niet open is, wen je er snel aan en ga je het ook waarderen. Je kunt toch niet naar de supermarkt, dus beter plan je op zaterdag alvast wat je zondag wilt eten en of je nog wat nodig hebt. Op zondag hoef je dan ook echt niks meer. Nouja, etenstechnisch dan.
De zondagen waren dus het eerste puntje van “dit is anders dan thuis”, maar vervolgens ontdekte ik nog iets vreemds. De doordeweekse openingstijden. De meeste supermarkten in de omgeving zijn open tot 10 uur ‘s avonds en sommige zelfs tot 11 uur. Wááááát?! Dat vind ik dan weer enorm lang. Wie gaat er nou om 10 uur ‘s avonds nog boodschappen doen? Tegen die tijd wil je toch lekker in een stoel hangen en rustig aan doen? Blijkbaar is er hier dan wel markt voor om de supermarkt tot heel laat open te houden. We hebben er nu al een paar keer gebruik van gemaakt, zoals toen we om half 10 in het café bedachten dat we boterbier gingen maken en daarvoor bepaalde ingrediënten misten.
Boterbier is overigens een drankje uit Harry Potter. Het heeft altijd een hoog “wow, dat wil ik eens proberen”-gehalte gehad. Ik weet niet wie met het idee kwam, maar er waren wel gelijk 5 mede-enthousiastelingen en zo stonden we om half 11 in de supermarkt om kruidnagels te kopen.
Al met al is de supermarkt hier dus net zo lang open als in Nederland, alleen op andere tijdstippen. Welke situatie ik beter vind, weet ik niet. Beide hebben zo hun voor- en nadelen. Ik weet wel, dat de boterbier erg lekker smaakte en dat ik blij was dat we ‘s avonds laat nog kruidnagels konden kopen :).
#eps#kiel#epskiel#epskiel2019#kiel2019#supermarkt#cultuurverschil#culturaldifference#boterbier#europeanprojectsemester
0 notes
Text
Schoonmoeders
Ouder worden en met pensioen gaan betekent de toetreding tot een nieuwe doelgroep. Sommigen overvalt het, anderen zien er tegenop, weer anderen kunnen niet wachten en tellen de dagen af. Al deze categorieën moeten besproken worden, verdienen gerichte aandacht en waar mogelijk, hilariteit. Er is nog iets en dat is het probleem van de ongekende uitgestrektheid van het begrip ‘oudere’. Wat en wie betreft het, wanneer begint het en wanneer houdt het op? Dat laatste verdient ons mededogen. Neem nou mijn schoonmoeder. 83 Jaar inmiddels. Beiden behoren wij tot de doelgroep van de ouderen zonder werk, maar ontegenzeggelijk is er een generatiekloof die ons scheidt. De vraag die zich dan opwerpt is, stoppen wij met ontwikkelen vanaf het moment dat wij gepensioneerd raken? Ondanks alle cursussen, schilderen, boetseren, filosofie, Chinees, zou je soms denken van wel! Een mooi voorbeeld is de omgangsvorm met andere culturen. Mijn schoonmoeder woont in een verzorgingsflat. In het restaurant werkt een wat oudere heer van allochtone afkomst. En als ik heer zeg, bedoel ik heer! Iedere keer wanneer hij mijn schoonmoeder ziet geeft hij haar een hand. Het is een gedienstige, bescheiden en bovenal beleefde begroeting. Zoals zijn afkomst en cultuur dat voorschrijft. Mijn schoonmoeder is hier evenwel niet van gediend. En zoals het oudere ouderen betaamt, steekt zij dit niet onder stoelen of banken. Sterker nog, iedereen mag het horen wanneer zij luidkeels verkondigt: “Ja luister eens, al dat handen schudden, daar doen wij hier niet aan! Wij geven elkaar twee keer per jaar een hand. Één keer bij een verjaardag en één keer met oud en nieuw.” Ik mag mijn schoonmoeder graag, ze is geen racist, maar zit wat vast in haar overtuigingen. Maar zelfs mijn opmerking “Ma, in België geven ze elkaar ook iedere dag een hand”, helpt niet. “Maakt niet uit, ik laat me niet iedere dag een gelukkig nieuw jaar wensen!” Ik weet dan genoeg, haar kennende. Maar ja, sinds kort horen we tot dezelfde groep ouderen. Voor de overheid en de reclamewereld.
0 notes
Text
33 uur zonder slaap..
Zo dat was me het dagje wel weer, een dag (2 dagen) met 33 uur geen slaap. Het begon met de vlucht, die eigenlijk soepeltjes verliep. We waren zelfs helemaal happy met het eten wat we kregen, prima geregeld. Alleen door het tijdverschil kwamen wij Nederlandse tijd 01.00 uur aan en Chineese tijd 7.30, kortom we sloegen 1 hele nacht over. Eenmaal aangekomen in Shanghai moesten we tot 12 uur wachten tot de andere meiden kwamen. Ondertussen zou er wel vast iemand komen die ons ‘gezelschap’ ging houden. Na een paar keer gezocht te hebben en hem vervolgens maar gebeld te hebben bleek hij niet zoveel haast te hebben en was hij nog onderweg, ohja ander cultuurtje hier. Na een busreis van 2,5 uur naar de plaats Nantong, waar wij op school zitten, kwamen we aan bij onze appartementen. We delen 1 appartement met 2 personen en hebben hier allebei onze eigen badkamer, slaapkamer en woonkamertje. Naast dat het heel luxe klinkt was het niet erg schoon dus daar gaan we dit weekend maar eens verandering in brengen. Nadat we 2 uur vrije tijd hadden, werden we opgehaald om te gaan eten in de kantine van school. Hier is zoveel keus aan eten, dat je er werkelijk waar niks meer van begrijpt, en de mensen uit de keuken ons ook niet want er praat hier letterlijk niemand Engels wat het erg lastig voor ons maakt. Ook werden we flink bekeken en op de foto gezet (zonder enige schaamte), hier moeten we nog maar even aan wennen denk ik. Daarnaast zijn we nog met onze ‘begeleider’ mee geweest naar zijn ‘studio’ (dit is een ruimte waar hij in werkt en waar wij ook altijd welkom zijn). Hier hebben we Chinese thee gedronken en kennis gemaakt met zijn studenten. Het leek hem leuk om ons kennis te laten maken, wat ook wel leuk was geweest als ze wat meer durfde te zeggen, ze waren nu voornamelijk aan het giechelen maar ook dat is weer een cultuurverschil. Als het aan David (de begeleider) had gelegen hadden we zo 48 uur niet geslapen dus we hebben op een gegeven moment maar aangegeven dat we erg moe waren en wel wilde gaan slapen. Dus ik ga nu eindelijk slapen want morgen hebben we weer een drukke dag!
3 notes
·
View notes
Text
Plint
Ik wilde voor Plint een onderzoek starten over mijn afkomst en cultuur.
Fotoserie onderzoek (documentatie)
Wat zijn voor mij momenten van cultuurverschil geweest
Identiteit, wat betekend dat voor mij?
Ervaringen van vroeger + nu
Nieuwe foto's + ouder foto's
Waar voel jij je out off place en waar voel jij je thuis ?
0 notes
Note
Nog eentje en de laatste voor de anon van relatiebreuk: Ik ben iemand anders. Ik geloof niet dat je vrede hebt met de situatie als je er nog zoveel aan denkt en spijt wilt betuigen. Praat er duidelijk met haar, alleen zij kan dat begrijpen toch? Is zij dan zo’n moeilijk persoon dat jezelf niet durft? Mag ik weten of het een buitenlandse of een Belg/Nederlandse roots heeft? Mischien is het gewoon cultuurverschil of denk ik verkeerd? 💔
.
0 notes
Text
20 september
Van Poznan naar Warschau.
Ruim 350 km is de afstand tussen deze steden. Warschau waar de inwoners volgens de inwoners van Poznan te hooghartig zijn, en Poznan dat volgens de Warschaunaren alleen bevolkt is met Pruissische-Polen. Een cultuurverschil. Poznan is een prachtige stad, van Warschau zullen we het gaan ervaren. Opweg er naar toe zie je eerst kilometers industrie, met logischerwijs ook veel vrachtwagens, daarna zijn we op het land. Veelal akkers met soms wat vee. En enkeling fietst hier, dat zijn vooral ouderen met mandjes voorop of tassen aan het stuur. Ze rijden hier op fietsen zonder opsmuk, hetgeen hier verder ook niet te bekennen valt, of het moeten de kerken zijn. Die zijn meestal van baksteen gebouwd met rijke interieuren. Maar liefst 90% van de Polen is katholiek, een wereldrecord.
Steden zijn er eigenlijk niet tussen Poznan en Warschau, meestal is het landschap leeg met lelijk bijna in verval geraakte huizen, maar ook optrekken die er kleurig uitzien die vaak nog niet af zijn, en opvallend met een voorkeur voor Griekse zuilen rondom de voordeur. Maar het oogt vooral eenzaam met zijwegen die naar ‘kolonias’ voeren waarvan je in de verte op de grote weg een vrachtwagen voorbij kan zien razen of een dappere fietser tegen de wind.
0 notes
Text
Vlaamse Hoogmis
Eindelijk, het kon weer. Fietsen in België. In Vlaanderen. Over kasseien, over hellingen die zo steil zijn dat je het idee hebt dat je met je fiets een muur aan het behangen bent. Maar ook fietsen in een omgeving die wielrennen uit ademt in zijn puurste vorm. En gelukkig was ik niet de enige. Met tien man en één dappere vrouw reden we afgelopen zondag naar Geraardsbergen. Voor de afwisseling starte we eens een keer niet Oudenaarde.
Het was een mooie dag. De zon scheen uitbundig, het was een lekker temperatuurtje. Omdat we onderweg al koffie hadden gedronken gingen we meteen op pad. We reden in twee groepen, een 100 km en een 145 km. Maar omdat het begin het zelfde was reden we het eerste stuk samen.
Op voorhand had ik gekeken of er niet één of andere koers was. In het verleden reden we de tocht op de dag van de cross op de Muur. Helaas had ik het Belgisch kampioenschap in Herzele over het hoofd gezien. Een vriendelijke agent wees ons de alternatieve weg waar nik s mis mee was en zo reden we richting Zottegem.
Daar namen we afscheid van de 100 km groep die direct naar de Paddestraat ging terwijl wij via het centrum van Zottegem naar de Lippenhoenstraat reden. De kop was er nu af. Stuiterend over de kasseien baande we ons een weg via het Romeinseplein voor direct de volgende strook, de Paddestraat. Omdat ik wel heel erg stuiterde besloot ik wat lucht uit mijn banden te laten lopen. Iets te veel lucht bleek later want bij de bocht waar ik twee jaar geleden onderuit ging stootte ik nu lek. Maar dit euvel was snel verholpen.
De warming-up zat er nu wel op. Via Munkzwalm reden we naar de Vleesstraat. Een geheel onterechte onbekende kasseistrook. Om even wat mooie plaatjes te schieten reed ik snel door naar de Molenberg, de eerste helling van de dag. Ik moet zeggen dat de plaatjes erg geslaagd zijn.
Nu volgde stroken elkaar in hoog tempo op, de Jagerij, Kerkgate, Ruiterstraat, Doorn en Huisepontweg moesten voor de rust nog afwerken. Nu was het zo dat we de Doorn maar voor de helft moesten nemen want halverwege moesten afslaan voor Den Ast. Maar ja. Éénmaal op zo’n mooie strook waar je echt in het midden moet rijden dan heb nergens anders meer oog voor. Voordeel was wel dat ik het mooiste stuk nu twee keer mocht rijden.
Na dit kasseigeweld zette we koers naar Oudenaarde. Daar was bij het Centrum Ronde van Vlaanderen de rust gepland. De groep van de 100 km was reeds, luidruchtig, aanwezig. Het centrum is zeer de moeite waard voor de wielerliefhebber om eens te bezoeken. De Brasserie of Pelotoncafé heeft wel een schop onder zijn kont nodig. Veel eten was niet voorradig maar de bediening deed totaal geen moeite om iets anders te verkopen. Wellicht een cultuurverschil tussen de Vlamingen en Hollanders?
Klimmen geblazen
Na de rust was het klimmen geblazen. Hadden we in het eerste deel slechts twee beklimmingen, nu kregen we er in totaal nog twaalf voor onze kiezen. En niet de minste. Met onder andere de Oude-Kwaremont, Koppenberg en als afsluiter de Muur van Geraardsbergen. Maar voor het zover was reden we over een fietspad welke het tracé van een oude spoorlijn volgde naar Ruien. Daar begon de eerste klim, de Kluisberg welke werd gevolgd door een mooie afdaling. Nu reden we een stukje door Wallonië wat meteen aan alles te zien was. Veel armoediger dan in Vlaanderen.
De hellingen volgde elkaar in hoog tempo op, de Knokteberg. Daarna stuiteren over de niet zo steile, maar wel lange Oude-Kwaremont. In de Ronde van Vlaanderenstraat was de aandacht gericht op de weg waar alle winnaars vermeld staan. Daarna vlot afdalen en hup rechtsaf de Paterberg. Nu kraakte ik wel. Slingerend van links naar rechts. Met moeite mijn voorwiel op de weg houdend kwam ik fietsend boven. Dat een helling van 600 meter zoveel pijn kan doen blijft me verbazen.
Boven genoten we even van het uitzicht om weer snel af te dalen naar de Koppenberg. Naar mijn mening de zwaarste klim van de dag. Het verhaaltje van de Paterberg herhaalde zich hier maar dan keer twee. Maar ook hier kwam ik boven. Via een mooie weg door het bos reden we naar Nukerke, daalde weer af en namen de Mariaborrestraat welke over ging in de Steenbeekdries. Nu tot de echte top. Tijd om bij te komen was er niet want de Taaienberg, of Boonenberg, wachtte op ons. Maar na het voorgaande geweld was dit geen groot probleem. Hoewel Ruud en ik de enige twee waren die de klim helemaal over de kasseien deden. De rest nam het gootje.
“Tevens maakte we kennis met Miss Brakel.”
Na een stukje Maarkedal was het de beurt aan de Varent. Volgens enkele de berg met het mooiste uitzicht. Hiermee wordt niet het uitzicht over het Maarkedal bedoelt maar de daar aanwezige Roman brouwerij. Via Horebeke, Maria en St. Gilles geloof ik reden we naar ons volgend slachtoffer, de Haaghoek. Met vijftig-aan-het-uur denderde we het dal van de Roebeek in om deze vervolgens weer uit te klimmen. De Haaghoek gaat bijna direct over in de beklimming van de Leberg. Een niet al te lastige asfalt klim.
In Michelsbeke stopte we even bij de plaatselijke kroeg om de bidons bij te vullen. Één van de gasten van het etablissement, die er al een tijdje zat, gaf ons het broodnodige advies. Ik geloof niet dat we er iets mee gedaan hebben. Tevens maakte we kennis met Miss Brakel. Mocht u ooit eens in Brakel komen zou ik een bezoek brengen aan het daar aanwezige fietsmonument.
De finale was nu wel echt begonnen. We reden de Berendries op alsof we nog helemaal fris waren. Over fris gesproken, het was inmiddels al tegen half zes en de temperatuur begon toch wel te dalen. Na de Berendries weer een korte maar mooie afdaling, daar sloegen we linksafen namen de Vossenberg. Deze had ik alleen niet op mijn lijstje staan maar telt wel degelijk mee.
Onder leiding van Ruud denderde we door Deftinge op Geraardsbergen af. Alsof we de finale van de Ronde reden. Over het spoor, omhoog naar de markt waar we ineens werden geconfronteerd met een paardenmarkt. Hoe dan? Hoe is het mogelijk dat er tijdens de Zoetermeerse Vlaamse Hoogmis de markt in Geraardsbergen is afgesloten. Maar goed, met onze Vossejacht instinct laveerde we via een terras naar de Vesten en konden zo onze weg vervolgen naar De Muur. De andere groep zat daar al een tijdje op het terras en zo werden we stuk voor stuk onder luid gejuich aangemoedigd wanneer we de Kapelmuur op draaide. De tocht zat erop. Het was weer een geslaagde dag. Iedereen had het naar zijn zin gehad. Kortom, volgend jaar gaan we gewoon weer.
0 notes
Text
Onderzoeksverslag
Moeten mensen integreren in de cultuur waarin ze leven?
Deelvragen
Wordt er verwacht dat mensen integreren in de cultuur waar ze gaan wonen? Denk aan mensen die uit hun oorspronkelijke land gevlucht zijn of expats. Wat houdt integreren in? Waar begin je bij, het beheersen van de taal, ontmoeten van mensen, ondernemen van activiteiten? Wat houdt het begrip cultuur in? Wanneer spreek je van een cultuurverschil? Kan je bij meerdere culturen horen? Welke elementen zorgen ervoor of je je thuis voelt in de samenleving waarin je leeft? Wanneer voel je je het meest thuis, waar is dat?
Motivatie (persoonlijke en maatschappelijke relevantie)
Ik heb een vader, een moeder, een zus en een logeerbroertje en -zusje. Dit zijn Stewart (10) en Stacy (6), zij wonen met hun oudste broer Steve (21) en ouders Martina en Severin in een appartement in Amsterdam-west. Steve kwam in groep 5 bij mijn zus in de klas, hij kwam veel bij mij thuis aangezien mijn moeder hem vrijwillig geholpen heeft bij het leren van de Nederlandse taal. Zodoende zijn onze gezinnen naar elkaar toe gaan groeien, zo is Steve met ons op vakantie gegaan. Sinds Stewart en Stacy geboren zijn, zijn wij een tweede gezin voor hen. Ze komen regelmatig bij ons logeren, ik wordt dan ook een zus genoemd door Stewart. Toen ik in 2016 naar Burkina Faso gegaan ben, het geboorte land van Steve en zijn ouders, kwam ik erachter dat de mensen dicht bij elkaar staan. Iemand voelt al snel als familie, zo worden ze dan ook genoemd. Dit deed mij inzien dat ik mij te veel vasthoud aan mijn bloedverwanten, die noem ik familie ookal kunnen anderen meer aanvoelen als familie dan zij. Iets anders opvallends was dat Stewart zij ‘Nu ben jij de enige witte.’ toen ik net in Burkina Faso aankwam. Zo voelt hij zich in Nederland dus ‘de enige zwarte’. Erg pijnlijk om dit te beseffen, ik zag Amsterdam als een ontwikkelde stad die voor veel openstaat. Rond de sinterklaas periode merk je weer hoe Nederland verdeeld is, hoeveel mensen zich aan oude culturele gewoontes houden en niet inzien dat ze zich kunnen veranderen zonder dat dit grote invloed heeft op de huidige cultuur.
Vorm
Documentaire met een drieluik/mozaïekvertelling waarbij verschillende personen aan het woord komen en vertellen op welk moment zij voor de keuze stonden om te integreren en hoe ze dat aangepakt hebben. De personen hebben uiteenlopende verhalen maar hetzelfde probleem wordt aangekaart waardoor er toch een gezamenlijk verhaal verteld kan worden op het moment dat de verhalen door elkaar heen gesneden worden.
De film begint met close-ups van de personen voor een zwart doek in de studio of in hun huis. Hierdoor is alle focus en aandacht voor het persoon niet voor de omgeving of andere zaken die niet ter bevordering van het verhaal zijn. Naarmate je meer van het persoon te weten komt en als kijker al een beeld in je hoofd hebt van hoe het persoon leeft, krijg je te zien wat de huidige situatie van het karakter is. Dit wordt gedaan om de kijker bewust te maken van het gegeven dat we snel conclusies trekken/vooroordelen hebben. Het is de bedoeling dat de kijker verrast wordt door wat te zien het.
Personages
Ervaringsdeskundigen (research en social-actor)
Volwasse man/vrouw waarvan de ouders uit een ander land komen en samen naar Nederland gegaan zijn, maar die zelf geboren is in Nederland. Hoe ervaart zij het om opgegroeid te zijn in een land/cultuur waarvan ze weet dat dat niet zijn/haar oorspronkelijke afkomst is. Bij welke cultuur voelt hij/zij zich het meeste thuis en waarom? In hoeverre voelt hij/zij zich verbonden met beide culturen?
Kind van plusminus 10 jaar oud die in Nederland geboren en getogen is maar waarvan de ouders later in hun leven naar Nederland gekomen zijn. Hoe is het om op school te zitten met kinderen waarvan de ouders wel een Nederlandse afkomst hebben? Voelt het alsof er duidelijke verschillen zijn? Hebben de kinderen en ouders van andere afkomsten andere normen en waarden? Zijn er andere gewoontes en gebruiken te merken, hoe is dat? Hoe zou hij/zij behandelt willen worden, gaat dat nu zoals gewenst? Wanneer voel je je het meeste thuis, en wanneer het mist? Waardoor komt dat?
Volwassene die sinds kort in Nederland woont en voor zichzelf en zijn/haar kinderen een leven probeert op te bouwen. In hoeverre moet er aangepast worden aan de nieuwe cultuur en kunnen de oude gewoontes in stand blijven.
Deskundigen (research)
Juf/meester die les geeft aan kinderen van basisschool leeftijd die de Nederlandse taal nog niet beheersen en lastig contact leggen met de andere klasgenootjes. Hoe wordt er begonnen met het integreren op jonge leeftijd?
Iemand die het inburgeringsproces regelt. Wat gaat er allemaal op papier vooral aan het echt worden van een Nederlandse inwoner.
Iemand die werkt bij een vluchtelingenopvang. Hoe is het onderlinge contact in de opvang? Wat wordt er aan de mensen aangeboden?
Onderzoeksmethode
Ik wil zo snel mogelijk met mensen in gesprek gaan over hoe zij het ervaren hebben om voor de keuze te staan om te moeten integreren. Hoe hebben zij het aangepakt? Hoe leven ze nu, anders dan voorheen? In hoeverre is het een nieuwe leven waar ze aan begonnen zijn? Om voor te bereiden op deze interviews doe ik online veel kennis op door teksten te lezen met ervaringsdeskundigen en deskundigen en door beeldteksten over dit onderwerp te bekijken.
0 notes
Text
Voel je goed in je vel!
Over Finnen. Over sauna’s. Maar vooral over je eigen vel. Daar gaat deze blogpost over. Waarom? Omdat dit onderwerp me erg bezighield de afgelopen week. En omdat ik het voorrecht heb om als Belg dit grote cultuurverschil te mogen meemaken. En om hier dus ook mijn conclusies uit te trekken.
Finland telt ongeveer 1,6 miljoen sauna’s. Vergeleken met een bevolking van ca. 5 miljoen inwoners is dat zeker een wereldrecord. Of de sauna nu een Zweedse of Finse uitvinding is, staat nog steeds der discussie. Wat wel zeker is, is dat de Finnen niet zonder kunnen! Na een zware werkdag in de barre buitenlucht is een saunabezoek een mooie afsluiter.
De sauna is voor hen een plaats om te ontspannen, maar ook een wasplaats. Voor je de sauna binnengaat, moet je namelijk een douche nemen. In de sauna is het 60 tot 90°C. De gevoelstemperatuur stijgt wanneer men water op de hete stenen giet. De warmte valt dan als een soort deken naar beneden, langzaam neerdwarrelend. Door de vochtige hitte begint men stevig te zweten. Na ongeveer 10 minuten verlaat men de sauna. Kommen met water van verschillende temperaturen zijn beschikbaar voor een ‘nadouche’. Om sneller af te koelen gaan de meeste Finnen gewoon even naar buiten. Het lichaam rookt en de koude van buiten voelt verrassend zalig aan. De moedigste Finnen rollen zich in de sneeuw of nemen een duik in het meer of dalen af in een gat in het ijs. Sommige Finnen herhalen deze procedure maar 2 maal, sommigen kunnen zo uren doorgaan.
Al het vorige is niet hetgeen dat rondspookte in mijn hoofd deze week. Wat was dat dan wel? Het feit dat de Finnen naakt in de sauna zitten. NAAKT. Het woord alleen al heeft een akelige klank en vormt onbewust een taboe in onze samenleving. Hoe vaak ziet een Belg een medemens naakt? Je partner, vaak tot dagelijks misschien. Je ouders, niet meer vanaf je pubertijd waarschijnlijk. Je collega, hopelijk nooit. Een vreemde op de straat, nooit van je leven! Omdat ik als normale Belg nooit naakt heb moeten douchen met vrienden in een sportclub, ben ik dus verrassend preuts. Iets wat ik niet wist over mezelf tot afgelopen zaterdag...
Hier in Harriniva (Muonio, Finland) zijn de sauna’s in het hotel na 16u beschikbaar voor de gasten. Van 20u-21u worden deze dan geprivatiseerd voor het personeel. Zalig, dacht ik in het begin. Ik was van plan om elke koude dag met zo’n bezoek af te sluiten. Na twee weken was ik echter nog nooit in de staff sauna geraakt. Niet omdat ik niet wou, niet omdat ik geen tijd had, maar simpelweg omdat je er naakt moet zijn. Ik negeerde de confrontatie onbewust. Ik was zogezegd vaak ‘te moe’ of ‘vergat het uur’. Zaterdag 11 februari was staff day en iedere werknemer werd getrakteerd op een namiddag activiteiten, aansluitend vier uren wellness en dan een concert in Levi. De betalende sauna met jacuzzi was gereserveerd en gratis voor ons! De sauna was gescheiden voor vrouwen en mannen, maar de jacuzzi was gemengd, dus daar was badkledij toegelaten. In de sauna krijg je in principe de keuze: een handdoek of naakt. Maar die keuze wordt al snel voor jou gemaakt als alle vrouwelijke werknemers alle kleren laten vallen en met de blote billen een douche gaan nemen.
Iets natuurlijks als naakt gaan, werd plots een aartsmoeilijke taak. Als kind is niemand preuts. Wie is de boeman dan die ons leert verlegen te zijn omwille van hoe we eruit zien? Of merken we plots zelf enkele verschillen op? Of zien we te vaak het perfecte voorbeeld in de media? Anyway, vanaf een bepaald moment in ons leven geven ons letterlijk en figuurlijk minder vaak bloot, naakt. Die zaterdag in de sauna kon ik nog steeds voor de handdoek kiezen, maar dan benadruk je je schaamte tegenover alle naakte saunagangers. En dat is nog erger dan enige schaamte over het naakt gaan, raar maar waar.
Dus ik zette, zoals ik al een aantal keer deed deze stage, een stapje over een grens. Een stap van tien meter voor mij eigenlijk, maar dat hebben jullie nu waarschijnlijk wel al lang door. Ook al heb ik weinig tot geen complexen over mijn eigen lichaam en volgens velen geen enkele reden tot klagen, daar gaat deze stap helemaal niet over. Het gaan over je (lichamelijk) bloot geven tegenover mensen die je helemaal nog niet binnenstebuiten (of buitenstebinnen) kennen, en daar dan ook oké mee zijn.
En dat deed ik uiteindelijk. Want hoe meer ik er nu over nadenk en hoe meer ik hier neertokkel, hoe meer ik besef wat voor onzin dit eigenlijk allemaal is. Misschien ben ik een van de weinigen die hier zo uitgebreid bij zou stilstaan, maar ik ben zeker dat velen hier ook onbewust moeite mee zouden hebben. En dat is allemaal de schuld van onze eigen cultuur. Wij kunnen er niet aan doen dat we niet met onze familie en vrienden naakt samenkomen in de sauna. Maar stel je eens voor hoe we ons soms zouden beter voelen, moesten we dit wel doen. Want ik ben ervan overtuigd dat de Finnen een veel beter beeld hebben van alle mogelijke lichaamstypes dan dat wij ooit kunnen bedenken. Ze zien alle soorten, kleuren en formaten passeren. En begrijpen zo ook veel beter dat het perfecte lichaam helemaal niet bestaat! Ze voelen zich elk veel beter in hun vel, omdat ze aanvaarden hoe ze eruit zien. Ze zijn trotser op hun vel, want iedereen die het wil zien, kan. Hun vel is in het algemeen veel sterker denk ik. Ze staan bekend als kille personen die elk sociale contact ontlopen, maar geven zich sneller bloot op een veel persoonlijkere manier. Want hoeveel vertrouwen geef je niet aan de medemensen in de sauna door je helemaal naakt te geven?!
Vanaf nu gebruik ik liever niet meer het woord ‘naakt’. Ik prefereer het woord PUUR. Je meest pure vorm toevertrouwen aan vrienden, familie, maar ook collega’s en vreemden. Jezelf openstellen om beoordeeld en veroordeeld te worden op je meest persoonlijke bezit, je vel. En je alsook niks aantrekken van die veroordelingen achteraf. Sterke mensen, die Finnen, hard vel. Misschien iets dat wij als Belg of als elke andere cultuur zeker ook kunnen leren? Niet het harde vel, want dat heeft zo ook vele nadelen. Maar het genieten van je vel en het durven blootgeven aan mensen die je hetzelfde vertrouwen geven. Om trots te zijn op je meest persoonlijke bezit en er net zoals de Finnen goed zorg voor te dragen. Eigenlijk kon ik hier ook gewoon de titel plaatsen, want dat is zeker de boodschap van deze blogpost. Maar bij een taboe-onderwerp als dit was toch wel enige persoonlijke uitleg welkom, vond ik.
DUS, voel je goed in je vel! Dat doe ik ook.
3 notes
·
View notes
Text
Gestuit op een cultuurverschil
Ik heb een Canadese vriendin, verdomme wat leuk voor je Jan, ja inderdaad maar daar gaan we het nu even niet over hebben. Het stereotype over Canadezen is over het algemeen dat ze super beleefd zijn, niemand iets kwaad doen en eigenlijk een soort irritant perfect volk zijn. Naast dat in Canada niemand wachtte met instappen tot dat ik de metro uit was gestapt waren ze inderdaad behoorlijk beleefd. Bij binnenkomst in een restaurant of winkel vragen ze zelfs hoe het met je gaat en in tegenstelling tot de amerikanen zijn ze ook echt geïnteresseerd in je antwoord. Mijn vriendin is ook zo’n beleefde Canadees, zo stond ik een keer lang op haar te wachten bij het verlaten van een veerboot omdat ze iedereen voor liet gaan bij het trapje. Iets waar ze een enorme hekel aan heeft is racisme en ze is een groot voorstander van gelijke behandeling. Dit is iets dat we met elkaar gemeen hebben maar wat toch soms discussie oplevert. Ik blijk namelijk niet zo subtiel in de opmerkingen die ik maak. Ik maak graag grapjes met gebruik van stereotypen en dat soort grapjes waren nieuw voor haar en shockeerde haar soms zelfs. Voor mij was deze reactie nieuw. In Nederland kunnen mensen deze opmerkingen meestal wel waarderen en er word vaak op gereageerd met een nog veel heftiger stereotype opmerking. Wat bleek nou, we waren gestuit op een heus cultuurverschil.
Wanneer ik mij dit echt goed realiseerde? In een restaurantje voor typisch Canadezen gerechten. We hadden het over steden die prettig zijn en mijn haat tegenover Parijs. Ze beaamde dat ze zich prettiger voelde in Marokko dan in Parijs. Ik voelde de noodzaak om een grapje te maken en zei: “Dat is ook niet zo gek, alle criminelen Marokkanen zitten inmiddels in Parijs”. Een pijnlijke korte stilte volgt, gevolgd met: “je kan die stereotypes hier echt niet maken” “zeker niet op zo’n openbare plek”. Ik schrok een beetje, als ik zo’n opmerking onder vrienden maak, volgt hier hooguit een lach op, we weten onderling dat als wij het bijvoorbeeld hebben over dat marokkanen fietsen stelen wij dit niet menen.
Mijn vriendin begreep ook meteen dat ik dit niet meende, maar zei ze: “Als een marokkaan altijd te horen krijgt dat hij een fietsendief of een crimineel is, gaat hij dit op de duur misschien wel geloven en kan een gevoel van minderwaardigheid ontstaan.”
Ze had gelijk, het is voor de ander helemaal niet altijd leuk als ik een stereotype over die persoon gebruik.
Maarja, wat heb ik daarmee te maken?
Dit cultuurverschil tussen Nederland en Canada was op zich al wel bekend. Ook in het artikel over de presentatie van het programma Rundfunk op de televisiebeurs in Canada beschrijft dit verschil. De Nederlander die denk dat ‘ie alles maar kan zeggen en de Canadees die bij alles wat ‘ie zegt bang is om iemand te beledigen. Mensen beledigen schijnt daar nogal gevoelig te liggen namelijk. Schijnt iets te maken te hebben met een pijnlijke geschiedenis met de originele bewoners.
\\// Het volgende artikel maakt het cultuurverschil ook een stukje logischer. \\//
http://www.trouw.nl/tr/nl/4496/Buitenland/article/detail/4314891/2016/06/07/Het-onopvallende-succes-van-Canada.dhtml
1 note
·
View note
Text
Boekpresentatie
Alleen maar nette mensen – Robert Vuijsje
Het boek gaat over David, een Joodse jongen uit Amsterdam Zuid. Hij heeft een leuke vriendin, rijke ouders, toffe vrienden, maar ondanks al het goede in zijn leven is hij niet tevreden. Hij weet niet wat hij later wil worden. Hij is niet zoals zijn vrienden Daan en Bas en zijn vriendin Naomi gaan studeren nadat hij zijn diploma heeft gehaald. Tot grote teleurstelling van zijn ouders. Die hier beide anders op reageren. Zijn vader is vooral boos, zijn moeder bezorgd en beschermend. Omdat de haarkleur van David vrij donker is en hij wat Arabisch oogt, wordt hij vaak aangezien voor een Marokkaanse jongen. Ook dat zit hem behoorlijk dwars. Hij voelt zich gediscrimineerd en denkt niet te passen in het wereldje van Amsterdam Zuid. Zijn twijfel over de toekomst ligt niet alleen aan de keus voor een studie en zijn plek in de wereld, maar heeft ook te maken met een wat eigenaardige droom. David droomt namelijk over een relatie met een grote zwarte vrouw, met grote borsten en grote billen. Zijn vrienden verklaren hem voor gek, hij heeft toch een leuke vriendin, Naomi, maar David laat zijn droom niet los. Om zijn droom te laten uitkomen gaat hij naar feestjes in Zuidoost, in de hoop daar zijn droomvrouw tegen te komen. Al snel komt hij in contact met Rowanda. Zij is alles wat hij mooi vindt. Groot, in alle opzichten en heel erg zwart. Rowanda woont samen met haar twee kinderen en haar broers bij haar moeder op een flatje. Zo anders dan David gewend is, hij vindt het fantastisch. De opvatting over een relatie van David is wel anders dan Rowanda in haar hoofd heeft. David ziet het vooral als iets nieuws en leuks, Rowanda is veeleisend, wil absolute trouw en niet, zoals ze ziet bij haar broers en hun vrienden, een relatie met een man die haar ontrouw is. David gaat helemaal op in deze wereld, luistert voortdurend naar muziek van zwarte artiesten als R. Kelly, wil erbij horen.
Een heel grappig moment is als de ouders van David op bezoek gaan bij Rowanda. Met een fles Heidsieck champagne gaan ze samen met David naar de flat in Zuidoost. Daar worden ze op een bank gezet. De fles champagne wordt weggezet en ze krijgen een glas fanta. Met bord op schoot wordt gegeten, iets dat de vader van David niet goed afgaat, hij gooit het eten over zich heen. De broers en kinderen zitten te gamen. Heel ongemakkelijk allemaal en je leest hierin duidelijk het enorme cultuurverschil tussen beide gezinnen.
Op een feestje bij David thuis komt ook Rowanda mee. Duidelijk is dat ze daar niet past. Hier zit ook de verklaring van de titel. David leeft met en tussen alleen maar nette mensen, daar is geen plaats voor een vrouw als Rowanda. Dat wordt haar dan ook heel erg duidelijk gemaakt, wat natuurlijk helemaal niet netjes is.
David blijkt toch niet de trouwe man die Rowanda hoopte te vinden in hem. Hij wil de zwarte vrouw ontdekken en heeft seks met meerdere zwarte vrouwen. Hij wordt daarin aangemoedigd door haar broers en hun vrienden. Vrij opvallend is het moment waarop David betaalde seks heeft met een vrouw in een garage, terwijl haar baby in de kinderwagen ernaast ligt te huilen. Een heel slecht moment in zijn leven. Als Rowanda erachter komt dat David haar bedrogen heeft geeft ze hem enorme klappen.
Ondertussen heeft hij ook nog steeds een relatie met Naomi, die hij aan het lijntje houdt omdat hij niet zeker weet wat hij nu eigenlijk wil en zijn oude leventje niet los wil laten. Hij is al zo lang samen met haar, het voelt vreemd om het uit te maken. David leeft een dubbelleven, het leven in zijn oude wereld, met etentjes en dure champagne en de geslaagde vrienden van zijn ouders. En het leventje in Zuidoost.
Bij een psychiater, waar hij via zijn moeder terecht is gekomen, praat David over zijn twijfels, over zijn dromen. Hij spreekt uit dat hij naar de Verenigde Staten wil gaan. Naar de Deep South. Memphis, Tennessee lijkt hem een mooie plek om echte zwarte vrouwen tegen te komen. Hij besluit na een gesprek met Dokter Bornstein te gaan. Hij tekst Naomi en Rowanda dat hij naar Memphis gaat en dat hij hoopt dat ze elkaar na die reis weer zullen zien. In Memphis heeft hij verschillende relaties, met vrouwen die allemaal anders in het leven staan. Door zijn laatste relatie, met de intellectuele zwarte vrouw Rosalynn, wordt hij aan het denken gezet. Zoveel kansen zijn hem geboden en hij heeft er niets mee gedaan. Hij belt dokter Bornstein en vertelt hem dat de intellectuele negerin net is als hij en dus ook net als Naomi. Hij besluit terug te gaan naar Naomi. Maar eenmaal thuis blijkt dat Naomi een relatie heeft gekregen met David’s vriend Daan. Ook Rowanda blijkt een nieuwe vriend te hebben. David voelt zich verloren.
In de Albert Heijn om de hoek van zijn huis zit de Marokkaanse Naima achter de kassa. David heeft goed contact met haar. Later komt hij haar tegen bij het Museumplein. Ze vertelt dat haar ouders uit Casablanca komen en dat ze bij het Olypmiaplein woont. Ze ziet dat David Joods is. Ze vindt dat prima. Ze spreken af samen uit eten en naar de bioscoop te gaan.
Het verhaal wordt door David vertelt, er zijn geen andere vertellers. Je kruipt tijdens het lezen als het ware in de huid van David. Bijzonder is dat David als rijke Joodse jongen uit Amsterdam Zuid voor problemen komt te staan waar Marokaanse jongens tegenaan lopen. Daardoor staat hij anders in het leven dan zijn vrienden. Vanuit zijn beschermde wereldje zoekt hij juist een hele andere wereld op, omdat hij zich niet goed thuis voelt in zijn eigen wereld. Deze zoektocht draait om het vinden van de perfecte zwarte vrouw. Niet erg realistisch vind ik zijn zoektocht naar deze vrouw in Memphis. Dat hij naar Zuidoost gaat kan ik me nog wel voorstellen, maar naar de Deep South van de Verenigde Staten vind ik wat ver gezocht.
Ik heb van dit boek geleerd dat het lastig is om keuzes te maken in je leven, keuzes voor je studie, voor je toekomst. Maar ook dat je kansen moet pakken. David doet niet veel met zijn kansen, hij blijft maar zoeken naar een leven dat helemaal niet bij hem past. En ik vond het opvallend dat als je een Marokkaans uiterlijk hebt, je erg gediscrimineerd wordt en bijvoorbeeld van het stelen van bagels in de Albert Heijn wordt beschuldigd door een of andere vrouw in een bontjas. Dat heeft me wel aan het denken gezet. Het lijkt mij heel erg als mensen slecht over je denken en dat ook tegen je zeggen, alleen maar omdat je een Marokkaans uiterlijk hebt. En dat mensen dus sowieso slecht denken over Marokkanen. Verder weet ik niet of het echt zo is, maar mannen van Surinaamse of Antilliaanse afkomst hebben niet echt respect voor vrouwen, niet in dit boek in ieder geval.
Maar ik vind David ook niet erg oké. Hoe hij met vrouwen omgaat en hoe hij zijn ouders behandeld alleen maar omdat hij zoekende is. Ik vind hem behoorlijk egoïstisch.
Ik vond het een heel grappig boek. Veel dingen die David meemaakt zijn op een hele grappige manier geschreven.
0 notes
Photo
TYPOGRAFISCHE EXPERIMENTEN VOOR AFFICHES.
Hoe breng ik een cultuurverschil over via typografie.
0 notes
Text
De droom die werkelijkheid wordt… exchange in Stockholm!
Met dit artikel ben ik winnaar geworden van het Mobility Award 2017 uitgereikt door het Nationaal Agentschap ERASMUS+, ter ere van het 30 jarige bestaan van dit geweldige EU mobiliteitsprogramma. Ik heb geschreven over mijn tijd als exchange student in Stockholm (2012) aan de KTH. Ik had een ERASMUS beurs gekregen.
TU Delft artikel: www.delta.tudelft.nl/article/humans-tu-delft-leon-van-rossum
Het begon met een droom, een droom om voor langere tijd in het buitenland te wonen… maar waar kwam die droom vandaan? Laten we beginnen bij het begin.
Ik ben in Zimbabwe geboren, heb een Nederlandse vader en een Chinese moeder. Mijn eerste levensjaar begon redelijk spectaculair. Ik werd rondgedragen in traditionele buidelzak door onze zingende Zimbabwaanse huishoudhulp in de Afrikaanse bush, vervolgens bezoekjes gemaakt aan het Sydney Opera House en de Verboden Stad in Beijing, en ten slotte van dichtbij kennis gemaakt met de Nederlandse architectuur in Madurodam. Kortom, voordat ik één jaar werd, kon ik mezelf al een echt wereldreiziger noemen met maar liefst vier continenten afgetikt. Van mijn vierde tot mijn zesde jaar in Portugal gewoond, waar ik op een Britse school zat en probeerde te schakelen tussen Portugees op straat, Chinees thuis, en Engels op school. Vanaf mijn zesde jaar zijn we met ons gezin in Nederland gaan wonen, en daar gebleven.
Terug naar die droom. De verre vakanties met het gezin waren erg tof, maar toch miste ik iets. Je reist rond, ziet en proeft in zeker mate de cultuur, spreekt af en toe locals, maar of je echt in een land bent geweest na een halve maand de toerist te hebben uitgehangen? Ik had het gevoel van niet. Vandaar die droom: om een keer helemaal in een andere cultuur en samenleving te kunnen opgaan! Op dat moment zat ik het eindexamenjaar, en had ik geen idee hoe ik dit ging realiseren.
In 2010, ben ik begonnen aan de TU Delft met Luchtvaart- en Ruimtevaarttechniek. In het tweede jaar was er een presentatie over de mogelijkheden om een uitwisseling te doen, dit was voor studenten die al hun studiepunten tot dusver hadden gehaald. Je moest een Top-3 selecteren uit een lijst van 72 partneruniversiteiten die de Faculteit Luchtvaart- en Ruimtevaarttechniek had. Een hele klus. Dus wat deed ik? Ik ging met Google Streetview verschillende steden en universiteiten verkennen om een gevoel te krijgen. Het moment dat ik virtueel door het centrum van Stockholm liep zal ik nooit vergeten. Ik wist gewoon dat dit mijn bestemming zou gaan worden! Het machtige paleis, de brede en schone straten, de groene en heuvelachtige parken, de dynamiek tussen stad en het vele water rondom, en uiteindelijk de beslissende indruk, de prachtige campus van de Kungliga Tekniska Högskolan (KTH) en zijn goede reputatie. De applicatie werd in gang gezet, het vele regelen zorgden ervoor dat ik er steeds meer zin kreeg om te gaan! Met behulp van de ERASMUS+ beurs werd het onbetaalbare Zweden een stukje betaalbaarder. Een klein half jaar later begon mijn Zweeds cursus aan de KTH, een maand fulltime Zweeds leren. Het avontuur kon gaan beginnen.
Het Stockholm avontuur begint met Babbel en Bambi
Ik huurde een kamer bij een Zweedse basisschoolleraar, Marie. Op tweede dag stond ik oog in oog met een schattig eekhorentje op ons balkon. Een leuke manier om wakker te worden. Diezelfde dag liep ik van mijn appartement naar de metrostation Stureby, en kwam ik een hert tegen, midden in de stad! Ik werd er helemaal vrolijk van. Door het enorme tekort aan studentenhuisvesting was het niet gelukt iets in de buurt van de KTH vinden. Ik woonde dus meer zuidelijk in Stockholm, ongeveer 40 minuten met de metro naar de universiteit.
Studeren aan de Kungliga Tekniska Högskolan
Aan de KTH heb ik in totaal 6 vakken gevolgd. Aerodynamic Design of Aircraft was echt een bijzondere leerervaring.
Tijdens dat vak mochten wij met een state-of-the-art computational fluid dynamics toolbox (CEASIOM) van de KTH gebruiken. Deze CFD toolbox gebruikte ons team om de vliegstabiliteit van de Saab Transonic Cruiser te verbeteren. De Saab Transonic Cruiser is een concept vliegtuig dat net boven de geluidssnelheid vliegt, en daardoor extra complexe luchtstromen heeft. Uiteindelijk hadden we berekend dat het toevoegen van een canard, kleine vleugels voorop het vliegtuig, de stabiliteit te goede kwam zonder de maximale snelheid te verminderen. Dit resultaat was de uitkomst van anderhalve dag aan zware computerberekeningen.
Naast engineering heb ik ook een vak gevolgd over ondernemerschap, gegeven door een beroemde natuurkunde professor. Hij had naast zijn academische carrière meerdere hightech medische startups, die als eersten apparatuur hadden ontwikkeld om succesvol kanker in beeld konden brengen. Het vak heette Entrepreneurship for Engineering Physics. Tijdens dit vak heb ik zelf een idee uitgewerkt en gepitch voor investeerders. Het idee betrof een nieuw transportsysteem voor maaltijden in vliegtuigen. Dit systeem zou de stewards vervangen. Er waren veel positieve reacties uit het publiek. Dit was de eerste keer dat ik een eigen idee presenteerde voor een belangrijk publiek, en het was daarom een essentiële leerervaring.
Naast programmeren en werken aan een startup idee, had ik veel veldwerk voor het vak Introduction to GPS. Ik mocht met geavanceerde apparatuur werken van vele tienduizenden euro’s. Bijvoorbeeld, een laser-ranging GPS combinatie, waar je een GPS laser station op een vaste plek had staan, en met een draagbare GPS ontvanger rondliep, welke werd gevolgd door de laser van het vaste station. Met deze combinatie was het mogelijk om je eigen GPS locatie tot op de millimeter nauwkeurig te bepalen. Uniek om met zulke apparatuur te leren werken, en die data vervolgens ook weer op de laptop te kunnen bewerken en visualiseren. In Nederland was zo’n praktijkgerichte cursus niet beschikbaar voor studenten, alleen als dure cursussen voor civiele ingenieurs.
Van zonsondergang tot feestjes
Het leren kennen van allemaal leuke locals en mensen uit heel Europa en daarbuiten gaf me enorm veel energie! Ik ben overtuigd dat de vriendschappen die je bouwt tijdens zo’n buitenlandervaring verrijkend zijn en blijven. Elke avond was er iets te beleven, etentje hier, zonsondergang kijken daar, klassiek concerten, vele BBQ’s, wekelijks musea bezoeken, en hardlopen door de bossen. Ik ben dankbaar voor de hechte vriendschappen met twee Franse vrienden, Arthur en Benjamin, een Duitser en een Spanjaard, Maya en Marina, en mijn Italiaanse maat, Tobia. De nodige feestje mochten natuurlijk niet ontbreken, en het gemiddelde lag zeker op drie à vier keer per week naar een barretje of club.
Cultuurverschil: Nederland vs. Zweden
De eerste maande deelde ik het appartement met twee Zweedse gasten, Alex en Alexander. Om onze eerste avond te vieren gingen we een drankje doen in de stad, en daar werd ik geconfronteerd met een cultuurverschil tussen Nederlanders en Zweden.
We zaten buiten op het terras, en Alex kwam terug van de bar met één biertje. Ik was verbaasd, en hij begon gewoon lekker te drinken. Ik dacht: “huh, waarom drinkt hij in z’n eentje bier, dit is niet hoe ik me de eerste avond gezellig een drankje doen had voorgesteld”. Toen Alexander terugkwam met een glas melk, snapte ik er helemaal niks meer van. Toen ze vroegen: “don’t you want to get yourself a drink?” realiseerde ik me dat in Zweden mensen niet samen drank haalden. Ik heb mezelf na deze ontnuchterende les getrakteerd op een lekker biertje. De verontwaardiging maakt snel plaats voor veel lol, hard kunnen lachen met Alex en Alexander. En om even de Nederlandse standaard te houden, het tweede rondje heb ik gewoon drie bier besteld.
Nordic Experience in het zomerhuis
In Zweden hebben veel gezinnen een klein appartement in de stad, want ze gaan in het weekend naar hun zomerhuizen. Deze zijn vaak groot en bevinden zich meer in de bosrijke gebieden, ver weg van de stad. Zo ook, had mijn hospita een enorm zomerhuis drie uur met de trein vanaf Stockholm. Ze had ons gewaarschuwd, het zomerhuis was in een dorp met 9 huizen, en alleen bereikbaar via een zandpad. Alles klopt, een hike van ruim anderhalf uur bracht ons, een gezelschap van een Duitser, Fransman en ik, bij het zomerhuis. Een geweldig weekend gehad, precies zoals je een Nordic Experience voorstelt. Lange hikes door de bossen zonder het volgen van afgebakende paden, uiteindelijk een prachtig klein meertje gevonden waarbij de zonsondergang de scene helemaal af maakt. Die avond in een heel groot en gezellige woonkamer voor de openhaard gezeten.
“Ik voelde me weer even als een kind op de basisschool”
Nog een leuke local experience. Mijn hospita, Marie, vroeg of ik een dagje mee wilde draaien op haar basisschool. Ze werkt op één van de betere privé basisscholen in het centrum van Stockholm. Natuurlijk wilde ik dat! Mijn vakkenrooster liet het gelukkig ook toe. Ik heb een dagje mogen zien hoe Zweedse kinderen school ervaren en met elkaar omgaan. Het viel me op dat alles erg strak verliep, de kinderen stonden op als de leraar binnenkwam, waren heel respectvol naar mij toe, en luisterden bovenal onafgebroken naar de lessen van Marie. Tijdens het buitenspelen was het tijd voor tikkertje, ik voelde me weer even kind. Deze foto is gemaakt nadat we ons allemaal hebben uitgeput:
Ongelofelijke kickstarter voor mijn studententijd
Het laatste wat ik wil belichten zijn de deuren die deze uitwisseling heeft geopend in de jaren erna! Ik kon me niet voorstellen hoeveel waarde deze buitenlandervaring heeft voor prestigieuze bedrijven en programma’s.
Kort na terugkomst werd ik geselecteerd voor de Netherlands-Asia Honours Summerschool (2013), waarmee ik twee maanden in Taiwan en China mee heb gezeten. Tegelijkertijd was ik ook gastjournalist voor de FD Outlook en werd ik uitgenodigd voor een live BNR-interview. Daaruit voortvloeiend kwam ik terecht bij een top debatingclub in Nijmegen, United Netherlands. Binnen dat programma heb ik mogen debatteren tegen ‘s werelds beste tijdens Oxford en Harvard Model United Nations. Na United Netherlands succesvol afgerond te hebben, opende zich deuren om voorzitter te zijn van Model United Nations conferenties in Indonesië (2014) en Palestina (2016). Mijn geweldige exchange ervaring heeft nog een leuk vervolg gekregen. In 2016 heb ik 8 maanden als master exchange student in Israel aan de TECHNION gestudeerd, en daarna in het Aerospace Plasma Laboratory onderzoek mogen doen. Ik ben net terug uit Brussel, waar ik de Young European Council heb voorgezeten op onderwerpen zoals migratie en veiligheid.
Waarom deze opsomming? Om het punt te maken, dat dit alles is gestart met die droom, het wonen in een ander land om zo ondergedompeld te worden in de cultuur en mensen daar.
Dit alles is gestart met een uurtje virtueel rondlopen en genieten van Stockholm op Google Streetview.
Mijn exchange tijd aan de KTH in Stockholm was de kickstarter van veel meer moois dan ik ooit had durven dromen. Ik kan me mijn leven niet voorstellen zonder deze geweldige exchange ervaring. Waar en wanneer start jouw droom?
Op dit after-sauna ijsbad na, kijk ik terug op mijn exchange als een warme tijd vol vriendschap, culturele verrijking, mezelf beter leren kennen, hard studeren en veel leuke dingen!
1 note
·
View note