#coachsessie

[paardencoach]

Paardencoaching voor het coachpaard

Een enkele keer gebeurt het dat een paard niet alleen helpt met coachen, maar dat hij zelf ook geholpen wordt door de coaching. Een mooie ervaring, maar wel iets waar ik als coach niet altijd op bedacht ben. 

Onlangs heb ik samen met Pascal en Mo een coachee geholpen om een rouwproces door te gaan. Het was me al opgevallen dat Mo heel graag bij deze sessie wilde zijn. Van tevoren had ik met Pascal afgesproken dat hij zou helpen, maar Mo liep uit zichzelf mee. En dat mag natuurlijk! Het gebeurt wel vaker dat een paard aangeeft bij een sessie te willen zijn. Dan voelen ze een bijzondere band met de coachee of het onderwerp en hebben dan ook een duidelijke boodschap over te brengen.

Na afloop van de sessie, hebben coachee en ik de paarden uitgebreid bedankt voor hun mooie en fijne hulp - een teken voor alle deelnemers dat de coachsessie echt voorbij is en dat iedereen alle energie mag loslaten en weer helemaal zichzelf mag zijn. Een manier van werken die heel goed werkt!

Maar dit keer ging het anders. De volgende ochtend kreeg ik een berichtje van de eigenaar van Mo dat hij de hele avond tot aan die ochtend heel onrustig was. Hij was duidelijk uit zijn doen. Ze vroeg wat het kon betekenen en wat er tijdens de sessie de vorige dag was gebeurd? Ik beloofde dat ik contact zou leggen met Mo.

Ik was een beetje geschrokken. Hadden we dan toch niet goed afgesloten? Had ik iets niet gezien of gevoeld bij Mo? Toen ik het hem vroeg, liet hij me verdriet voelen. Normaal kan ik dan ook invoelen of het zijn eigen verdriet is of dat van coachee. Maar dit keer was dat niet duidelijk voor me. Daaruit maakte ik op dat het van beide een beetje was.

We hebben gepraat. Ik heb hem uitgelegd dat rouwen bij ons leven op aarde hoort. Hier is alles tijdelijk. Onherroepelijk komt aan alles een einde: het leven, zoals dat van Tinky een tijdje geleden, regenbuien die misschien wel intussen oneindig lijken, lekkere hapjes die hij regelmatig krijgt. Alles stopt op enig moment en moet losgelaten worden - het is niet anders, hoe moeilijk dat soms ook is. Overigens herinnerde zijn eigenaar me er achteraf aan dat Mo, toen hij pas bij ons op stal was, inderdaad heel veel moeite had om zijn oude leven als draver los te laten. En dat we daar ook echt wel even aan hebben gewerkt om hem daarbij te helpen.

Het andere stukje verdriet dat hij me liet voelen, was van coachee. Maar, vertelde ik hem, dat hoeft hij niet te dragen. Dat is haar stukje, waar ze nu zelf mee aan de slag is. Wij zien haar weer over een week of twee. Dan kunnen we haar verder helpen, en dat is in de eerste plaats mijn verantwoordelijkheid. Ook die hoeft hij niet op zich te nemen. Hij mag nu gewoon Mo zijn, een mooie, grote, lieve jongen en genieten van de zon én de regen én de lekkere hapjes die hij krijgt.

Intussen is het weer allemaal goed, hij kan weer glimlachen. De rust is terug.

[emilylin5]

Plattegrond en looproute

Naar aanleiding van de vorige coachsessie, zijn er aanpassingen gemaakt.

De vloerhoogtes zijn veranderd, waardoor de hellingen nu ook anders zijn. Zaal 3 en FotM zijn nu even hoog, terwijl er rechtsonder een blauw platform bijgekomen is van 0,125 meter hoog.

De wanden in de expositie zijn breder gemaakt, zodat de helling minder stijl hoeft te lopen. Het bestaande plateau van 0,5 hoog is door vieren gehakt ter referentie.

 Enkele displayblokken zijn weggehaald of verplaatst, nadat het duidelijk was welke stenen ik wil displayen. Er is nu een duidelijkere overgang te zien van weinig/groot naar veel/klein.

De displayblokken staan in zaal 1 allemaal tegen het plafond aan, terwijl in zaal 2 deze tegen de muren aan staan. In zaal 3 ligt alles op de grond. Dit contrast is verduidelijkt in dit herontwerp.

Er is nagedacht over de plaatsing van de begeleidende teksten in de expositie. Zo heb je voordat je iedere zaal in gaat, een aankondiging van het soort steen wat er ligt. Ik wil niet letterlijk beschrijven dat je een mijn in gaat en hoe zwaar die mensen het hebben, omdat bezoekers dat moeten ervaren door de ruimte zelf. Achter het displayglas wordt natuurlijk wel kort aangeduid wat er precies ligt en waar het vandaan komt.

[susanneeskens]

BUSINESS IN BALANS⁠ ⁠ Ik heb er de afgelopen maanden al een beetje over gedeeld: na de geboorte van Mats heb ik tot dit voorjaar nauwelijks geslapen. Natuurlijk slapen alle jonge ouders weinig. Dat hoort erbij.⁠ ⁠ Bij ons was het nét even anders. In het begin was het twee keer per nacht een uurtje of anderhalf. Na negen maanden werd dit ietsje meer. Overdag was ik bezig met de gezondheid van Mats. Met een vrolijk kind en a-typische symptomen kregen we weinig support bij de instanties die ons eigenlijk moesten helpen.⁠ ⁠ Een lang proces met veel trial & error, onderzoeken & onbegrip. Zodra artsen niks meer konden verzinnen was de oplossing: jullie hebben hulp nodig om beter te leren omgaan met jullie kind. Ik liet me niet omver praten.⁠ ⁠ ⁠ Al die tijd heb ik gewerkt in en aan mijn business. Ik volgde 2 coachopleidingen en programma's voor mijn eigen onwikkeling. Ik haalde een prima omzet met leuke opdrachten. Dat ging niet zomaar. ⁠ ⁠ Ik moest pas op de plaats maken en een aantal harde lessen leren. Dat was allesbehalve makkelijk: ik verloor vrienden, verdween zo'n beetje van de aardbodem en liep tegen mijn eigen grenzen aan.⁠ ⁠ Maar zodra ik het idee van 'zo moet het' van me af kon gooien, ontstond er ruimte om te werken aan 'hoe ik het wil'. Ik ontdekte wat me energie geeft, en dat ik hier anderen mee kan ondersteunen in hun proces. Ik durfde zichtbaar te worden & een aanbod te creëren waar ik en mijn lievelingsklanten blij mee zijn.⁠ ⁠ De lessen die ik heb geleerd ga ik delen met andere ondermende vrouwen. Of je nou niet slaapt, een ziek kindje hebt, of zelf niet zoveel kunt vanwege fysieke of mentale klachten. Een business waar je van houdt is voor iedereen haalbaar, ook als je niet in alle hokjes past.⁠ ⁠ ⁠ ⁠ Voor Mats hebben we na lang zoeken een oplossing gevonden in de complementaire zorg. Een fantastische osteopaat & mesoloog die ontzettend betrokken zijn. Ze kijken naar Mats in plaats van naar een protocol. Hij heeft het nu zoveel beter!⁠ ⁠ Ze zijn een inspiratie hoe ik zelf ook wil werken: voor echte, unieke, leuke, enthousiaste klanten. Voor hen wil ik de allerbeste coachsessies faciliteren en de mooiste verhalen schrijven. Iedere keer weer. ⁠ ⁠ https://www.instagram.com/p/CFt2-s4jXEy/?igshid=twzbu2t3q0sd

[coachinge]

Gisteren deed ik met Dees een coach-de-coach sessie en ik kreeg me daar toch een confronterend inzicht! Tijdens de coachsessies die ik begeleid komt altijd 'de rotonde' wel ter sprake. Ik deel dan het inzicht dat je niet zomaar van je 'rotonde' afgaat, zelfs niet als je echt een andere richting op wilt in je leven. Dat komt omdat er altijd een belang is om op je huidige 'rotonde' te blijven. Ik heb al een paar afslagen gehad 😏 maar nu blijkt dat de afslag die ik nu wil nemen toch écht op ontzettend veel onderbewuste weerstand stuit! Ik heb over de beruchte rotonde een gedichtje geschreven. http://bit.ly/2Kyzywf

[sannewurzer]

Coachpakket Extra

Informatie over Coachpakket Extra Coachpakket Extra bevat 10 coachsessies van 1 – 1.5 uur per keer. Hier de voordelen op een rijtje: Ruim 15% voordeel t.o.v. losse sessies 5% Extra korting t.o.v. het kleinere pakket (Coachpakket Kort & Krachtig) Maak gebruik van een gratis intake-gesprek waarin je al nieuwe dingen leert Ideaal voor iedereen die aan een coachtraject begint Ideaal voor iedereen met…

[cajaco]

Paardencoaching; een leuke hobby of een vak apart?

Mensen kijken me toch een beetje raar aan als ik zeg dat ik paardencoach ben. Nee, ik coach geen paarden, ik ben ook geen paarden fluisteraar. Ik coach mensen met hulp van paarden. Klinkt vaag en zweverig? Het is de meest 'down to earth' methode van coachen die ik ken. Letterlijk met je voeten in de klei en terug naar je eigen natuur. Ontdekken waar jouw kracht ligt en wat jouw authentieke manier van communiceren en samenwerken is.

En het mooie van een paard is, een paard heeft geen oordeel over je en leeft in het hier en nu. Een veilige omgeving dus om inzichten te krijgen over jezelf en te oefenen met nieuw gedrag. Het paard geeft je ter plekke feedback! De oefeningen zijn simpel en altijd naast een paard. Bang zijn voor paarden is mooi meegenomen. Hoe fantastisch is het als je jouw angst kunt gebruiken in de coachsessie om ervan te leren. De manier waarop je deze angst overwint, kun je gebruiken om heel veel kleinere en grotere angsten in je dagelijkse leven te overwinnen.

Of je nu bang bent of niet, het werken met een paard maakt dat je buiten de comfort zone bent. En doordat je buiten je comfort zone bent, val je terug op gedrag wat je kent en wat het dichtste bij jouw natuur ligt. Vaak wordt in de sessie een patroon zichtbaar van gedrag wat je ook vertoont op je werk of in je privé leven.

Een mooi voorbeeld hiervan is het verhaal van een vrouw die ik pas geleden coachte. Deze vrouw bleef een half uur hetzelfde rondje lopen na mijn verzoek om een rondje te lopen met het paard. Na een half uur dit aangekeken te hebben, besloot ik tot een time out en vroeg haar hoe het ging. Ze gaf aan niet te weten hoe en wanneer te stoppen, ook al had ik gezegd dat ze zelf mocht bepalen wanneer de oefening voor haar klaar was. In het zand waar zij met het paard gelopen had, zag je letterlijk een uitgesleten spoor. Haar patroon werd letterlijk zichtbaar op de grond. Ik vroeg haar of deze situatie herkenbaar voor haar was. Ze legde al snel de link naar haar werk, waar zij ook maar door bleef gaan totdat een collega tegen haar moest zeggen dat het echt tijd was om te stoppen. Het lukte haar niet om te stoppen wanneer het goed genoeg was of wanneer het gewoon tijd was om naar huis te gaan. Samen hebben we gekeken naar mogelijke oorzaken en oplossingen. Het mooie van het werken met een paard is dat je gelijk het geleerde in de praktijk kan brengen. Ze heeft dan ook samen met het paard een nieuw spoor in het zand gelopen. Een spoor waar ze veel gelukkiger van werd met een duidelijk begin en een zelfgekozen einde.

Paardencoaching, het lijkt makkelijk niet waar? Je laat je coachee een rondje lopen met een paard, het paard geeft de feedback en de coachee komt zelf tot allerlei inzichten en conclusies. Geen kunst aan. Klopt, soms gaat het heel natuurlijk in een sessie en heeft iemand een goede mate van zelfreflectie en komt zelf tot een inzicht en tot een oplossing. Meestal loopt het toch anders. Dan komt het als coach er op aan dat je een (emotioneel) veilige omgeving creëert, de juiste vragen stelt, de juiste oefeningen aanreikt, weet wanneer je door moet vragen en weet wanneer het tijd is om te stoppen. Kortom, alle vaardigheden die een goede coach dient te hebben.

En dat niet alleen. Als coach neem je ook altijd jezelf mee in een sessie. Dat is met paardencoaching net zo. Het paard kan namelijk ook op jou gaan reageren als jij met allerlei onverwerkte issues zit of als je als coach geraakt wordt door het probleem van de coachee. Het gevaar bestaat dat je als coach de signalen van het paard gaat interpreteren en er allerlei conclusies aan gaat verbinden, die vaak meer over jou zeggen dan over je coachee. Als paardencoach heb je dus de moeilijkheid (net als alle andere coaches overigens) om uit het proces van de ander te blijven en het interpreteren van de signalen van het paard aan de coachee over te laten. Dat betekent soms letterlijk fysieke afstand bewaren tot de coachee en het paard, maar zeker ook mentale afstand, je dient je eigen thema's uit het proces te houden. Een groot zelfinzicht en zelfbewustzijn is de basis voor elke goede coach, en dat geldt zeker ook voor een paardencoach!

Het 3e element wat je nodig hebt als paardencoach, is logischerwijs kennis over paarden. Inzicht in het kuddegedrag van paarden, inzicht in paarden communicatie, het welzijn van paarden zijn belangrijke elementen die een paardencoach in zijn rugzak moet hebben om de veiligheid en het welzijn van zowel paard als coachee te kunnen waarborgen.

Om op de vraag in de titel terug te komen. Mijn conclusie is duidelijk denk ik; Paardencoaching is een vak apart. En een apart vak, dat ook.

Ben je na het lezen van dit artikel nieuwsgierig geworden wat paardencoaching voor jou kan betekenen, dan nodig ik je van harte uit om het zelf te ervaren. Voor meer info en contact informatie zie www.cajaco.nl

[paardencoach]

Zelfbewust én bescheiden

Onlangs een cursus Voice Dialogue met paarden gedaan. Het was mooi, leerzaam en gaf nieuwe inzichten en ruimte. Af en toe is het goed om even stil te staan bij waar je mee bezig bent en te beseffen dat er nog zoveel te leren is. Voor mij was dat dit keer een verdiepende cursus over Voice Dialogue. 

Alles is energie! En bij deze coachtechniek werk je samen met de energie van je coachee. Iedereen heeft weleens gehoord van ‘de controleur’, ‘de wijze vrouw’, ‘de innerlijke criticus’ ‘de perfectionist’ enz. Het kan gebeuren dat je op enig moment tot de conclusie komt dat je last hebt van een bepaalde kant in jezelf. Een coach kan met zo’n deel of zgn ‘ik’ op energetische wijze de verbinding aangaan en in gesprek gaan zonder dat het bewuste ego ertussen zit. Je leert zo’n deel kennen, wat zijn rol is in jouw leven en zijn doel en uiteindelijk helpen helen wat geheeld mag worden, hem een betere plek geven, of wat dan ook nodig is. 

Af en toe gebruik ik Voice Dialogue tijdens een coachsessie, maar ik kreeg nu de kans om er eens goed mee aan de slag te gaan. En in twee dagen tijd werd mijn kennis opgefrist, verdiept en uitgebreid. Aan de hand van een issue waar ikzelf last van heb, met de hulp van onze twee instructeurs en mijn medecursisten heb ik weer eens in mezelf gegraven. Mijn issue: waarom heb ik als freelancer succes, geen probleem om een opdracht te krijgen, durf ik mezelf te laten zien en zo nodig te laten gelden maar vind ik dat lastig als coach? Overigens een issue waar meer coaches tegenaan lopen, denk ik. De meest gehoorde reden is dat je het ene met je hart doet en het andere veel zakelijker benadert. En dat laatste is veel gemakkelijker! Ik ging daar ook vanuit. 

Maar misschien ligt het (in ieder geval bij mij) wat genuanceerder. Als deze ‘zakelijke’ Astrid aan het woord is, hoor ik hoe trots ze is op wie ik ben, wat ik doe, wat ik allemaal bereikt heb. Zij is onafhankelijk en durft haar ruimte in te nemen. En dat straal ik dan ook uit. Als coach ben ik veel bescheidener, terwijl ik best weet dat ik ook een hele goede coach ben! Hoe komt dat? Het was wonderlijk om mijn bescheiden kant te horen over waar ze vandaan komt en wat haar drijft. Cultuur speelt een rol, maar ook moeilijke en pijnlijke ervaringen, soms van heel lang geleden. 

Deze twee delen van mij leken wel tegenpolen, maar ik kwam gaandeweg het proces tot de ontdekking dat dat natuurlijk niet hoeft. Ze kunnen prima samenwerken, zijn we tot de conclusie gekomen. Dus daar werk ik aan. En dan de bevestiging van het Universum: Tijdens deze cursus kreeg ik berichtjes van 2 mensen die graag door mij gecoacht willen worden.

[paardencoach]

Te lang te veel

We zitten even rustig met een kopje thee voor we aan de coachsessie gaan beginnen. Ik leg uit hoe een coachsessie met paarden werkt. Het waait hard en ik heb een ander plekje op het terrein uitgezocht. Op dit plekje staan we in de zon, hebben we overzicht en kunnen de paarden gemakkelijk aan- of afwezig zijn. Coachee had in ons eerste gesprek aangegeven dat ze ‘niet zoveel met paarden heeft’. Maar tijdens de sessie vertelt ze dat ze op een boerderij met paarden is opgegroeid en zie ik hoe ze geniet van de paarden.

Na mijn inleidende praatje, begint coachee te vertellen. Het is veel wat er allemaal is gebeurd de afgelopen jaren. En ik hoor hoe ze worstelt met zichzelf, maar ook met de mensen om haar heen. Als ik vraag of ze een coachvraag heeft voor dit moment, zegt ze ‘grenzen aangeven’.

We lopen samen naar onze coachplek. Ik had al wat pionnen klaargezet. Ik vraag of ze een pion wil neerzetten voor zichzelf wie ze is, op een plek die ‘nu’ is en een pion voor zichzelf zoals ze graag wil zijn, op een plek die daarbij hoort. Ze is resoluut, weet meteen waar ze neergezet moeten worden. Bij haar ‘nu’-plek begint ze weer te vertellen en komen de tranen. Ze verontschuldigt zich meteen, zoals ze wel vaker doet tijdens de sessie. De tranen blijven komen. Ik hoor hoe ze steeds geeft, zichzelf altijd wegcijfert, zichzelf eigenlijk nooit prioriteit geeft, doet wat anderen vinden dat ze moet doen, de onrust in zichzelf, hoe ze zichzelf beoordeelt, de pijn en het verdriet. En dat is al heel lang zo, eigenlijk al haar hele leven, hoor ik. Maar ik hoor ook dat ze soms ‘ineens’ heel duidelijk kan zijn: 'Nu even niet!’ En dat mensen dat accepteren. Dat ze veel kan en heeft gedaan in haar leven, dat ze mooie talenten heeft, maar vooral luistert naar wat andere mensen daarvan vinden, en dat ervaart ze meestal als niet zo positief. Ik hoor hoe dat haar keuzes beïnvloedt en geleid heeft tot een negatief beeld van de wereld en haarzelf. 

We lopen naar de pion die staat voor wie ze wil zijn. En ook de paarden Tinky, Mo en Pascal komen. Ze snuffelen aan de pion. Mo gooit hem om en dat blijft hij herhalen, iedere keer dat coachee hem weer rechtzet. Coachee concludeert dat hij zegt dat dat nu niet belangrijk is. Ze is er wel een beetje ondersteboven van. Ik vraag of ze het stuk nog een keer wil lopen en dan voelen of ze onderweg misschien voelt dat ze moet stoppen. Ergens op twee derde van het stuk staat ze stil, en ik zet er een pion neer. De paarden komen er allemaal bij. Mo ruikt eraan, maar gooit hem niet om. Coachee voelt mee en zegt dat ze zware benen heeft. Ze voelt het ook in haar buik, maar het is niet onaangenaam.  En dan lopen de paarden weg, galopperen Mo en Pascal een stuk en gooit Pascal nog even zijn kont omhoog. Coachee is geraakt en ze zegt dat ze meer mag genieten, doen wat ze fijn vindt - dat is wat de paarden haar vertellen. 

Als ik vraag wat ze dan zou doen, zegt ze: “wandelen!” En ze besluit ook meteen dat ze dat gaat doen, iedere dag 15 minuten lekker buiten zijn. Dus dat spreken we af: de komende weken gaat ze minimaal 5 dagen in de week minstens 15 minuten lekker buiten wandelen. Over een paar weken hebben we weer contact.

Bovenstaande beschrijving is met toestemming van coachee. Persoonlijke elementen zijn zoveel mogelijk weggelaten uit privacyoverwegingen zonder de essentie van de sessie aan te tasten.

[paardencoach]

Jouw waarheid, mijn waarheid

Wat vaak gebeurt, is dat tijdens of vlak na een coachsessie, een coachee aan mij vraagt: En wat vind jij er nou van? Wat heb jij gezien? Hoe vond jij dat het ging? Mijn reactie is standaard: Het gaat er niet om wat ik ervan vind, wat ik gezien heb en wat mijn mening is, maar het gaat om jouw beleving, jouw mening, jouw inzicht. Ik snap de vragen, maar (en ik het het hier al eens eerder over gehad) het gaat niet om mij, maar om jou, de coachee!

Jij bent het middelpunt van de sessie. Het gaat alleen om jouw beleving en jouw waarheid. Wat ik ervan vind, doet er niet toe. En natuurlijk, ik ben ook maar een mens: ik zie van alles, heb regelmatig zo mijn eigen ideeën over wat er in de bak gebeurt, maar als een coachee het anders ervaart, is dat de waarheid - het enige dat telt.

Ik realiseer me nu eens te meer dat het daarom ook soms zo lastig is om een coachee te coachen die ‘paardenervaring’ heeft. Natuurlijk, een paard dat gaat liggen, geeft doorgaans aan behoorlijk relaxed te zijn. Maar als een coachee het idee heeft dat het paard gaat liggen omdat hij heel erg moe is … dan is de waarheid op dat moment dat het paard heel erg moe is. En (om maar een cliché te gebruiken) omdat paarden zulke geweldige spiegels zijn, zal mijn volgende vraag dan ook zijn: ‘Herken je dat?’ Mag jij raden wat in 99% van de gevallen het antwoord is! Een ervaren “paardenmens” zal echter vaak in zijn hoofd schieten en dan antwoorden: het paard is relaxed. Dan voel ik het als mijn verantwoordelijkheid om met inventieve vragen en (omdat ik slim ben heb ik daar van tevoren al rekening mee gehouden) om een activiteit te bedenken waar paardenkennis minder relevant is, zodat de coachee toch uit zijn ‘paardenkennis’ en meer in zijn beleving van het moment gaat zitten. Een belangrijke vraag voorafgaand aan de sessie is voor mij dus ook of mijn coachee ervaring heeft met paarden.

Waar het om gaat is dat een paard in een coachsessie zoals ik die doe, niet ‘het paard’ is, maar ‘de coach’. En een paard is ook echt tijdens de sessie ‘de coach’. De opmerking (om nog maar eens een cliché eruit te gooien) ‘dat doet hij anders nooit!’ is dan ook echt waar! Ik zie tijdens sessies Tinky soms dingen doen, waarvan ik denk: ‘Ok, dat kan ze dus ook nog.’  Het mooie is dat het altijd het juiste gedrag voor dat moment is en ook altijd door de coachee wordt begrepen. Ik hoef dan niet meer te doen dan mijn meest standaard vraag te stellen: Hoe ging het? Dus de ideale sessie is: Ik vertel niks, ik vraag alleen … 

[paardencoach]

Hoe kom ik daar?

Mijn coachee is een vrouw met een bewogen leven: een onveilige jeugd, moeilijke relaties met partners, kinderen die haar zorg en aandacht nodig hebben. Ze werkt hard aan zichzelf en weet zich staande te houden. Maar nu kan ze wel wat hulp en steun gebruiken. In ons oriënterend gesprek vertelt ze over haar leven, wat haar bezighoudt en uiteindelijk vraagt ze of ik het aandurf om haar te helpen.

Ik vraag wat ze van mij verwacht en of ze begrijpt dat het waarschijnlijk niet realistisch is te verwachten dat we in één sessie alle oplossingen en antwoorden zullen vinden. Dat snapt ze. Ik voel haar kracht onder haar pijn. Ik durf het wel aan, zeg ik. En we maken een afspraak bij de paarden.

Ik heb Tinky en Pascal gevraagd of ze willen helpen. Coachee heeft zelf een paard gehad en daarom durf ik het aan om meteen twee paarden in te zetten. Tinky staat niet te trappelen om te helpen en Pascal twijfelt. Ik ben verbaasd. Tegelijkertijd zit ik een beetje te dubben tussen twee activiteiten die ik kan inzetten. Bij beide activiteiten wil Tinky eigenlijk niet. Ik vraag wat er gebeurt als ik haar toch erbij betrek. Ze trekt gevoelsmatig haar schouders op: dat moet dan maar, lijkt ze te zeggen. En ik realiseer me ineens dat ik een combinatie van mijn twee activiteiten kan maken. Nu lacht Tinky: Nu wil ze wil! En ook Pascal stapt energetisch naar voren. Hij wil ook graag! Ik ben blij en verwonder me weer over de gevoeligheid en het inzicht van Tinky en Pascal.

Als coachee er is, leg ik uit dat ik een stel pionnen heb klaargelegd en twee paaltjes, een mooi, gaaf exemplaar en een afgebroken, oud exemplaar. En ik vraag of ze ze in de paddock wil leggen, waar ze nu horen. Haar keus is snel en gemakkelijk gemaakt: het oude paaltje is wie ze nu is, de mooie gave wie ze wil zijn. Vervolgens vraag ik haar om op de weg van nu naar daar, de momenten die belangrijk zijn, te markeren met een pion - op haar gevoel, zonder te denken. Ze snapt het, pakt een stel pionnen en gaat aan de slag. Als ze klaar is, vraag ik om van wie ze nu is, te lopen naar degene die ze wil zijn. Ik zie hoe ze van het afgebroken paaltje naar het mooie paaltje loopt, maar dat ze er niet overheen stapt. Ze loopt ook weer terug en ik zie tranen. Als ze bij mij is, zegt ze dat ze niet had kunnen bedenken dat langs pionnen lopen zo emotioneel kan zijn! 

Als ik vraag of Tinky en Pascal, die rustig op een afstandje gras staan te eten, nog iets of iemand representeren, weet ze meteen dat ze haar grootouders zijn. Zij zijn degenen die haar grotendeels hebben opgevoed en altijd hebben opgevangen als ze dat nodig had. En ik zie en hoor hoeveel ze van haar houden, dat ze er nog steeds zijn en over haar waken. Ze loopt het traject nog een keer, maar nu met Pascal. Het voelt anders, zie ik: beter. Ze bevestigt dat ook: hij liep naast haar. Ze had het gevoel hem niet te hoeven ‘leiden’, maar dat ze samen liepen. Daarin herkent ze haar oma. En het geeft haar kracht om het pad te lopen en het positieve te zien. 

We gaan de verschillende pionnen nogmaals één voor één langs en ze blijken niet allemaal voor moeilijke of negatieve momenten te staan. Ze doorvoelt, ervaart, start een nieuw verwerkingsproces. Ze deelt haar moeilijke ervaringen, twijfels, vragen. We werken ze door. Dan doen we een visualisatie waarin ze een mooie boodschap mag ontvangen. Tinky heeft de hele sessie afstand gehouden, maar tijdens visualisatie maakt ze contact door vlak achter coachee langs te lopen. Als ik daar achteraf aan refereer, zegt coachee dat ze het ook heeft gevoeld en dat het haar zei dat ze door moest gaan, op weg naar haar positieve toekomst en dat ze zelf weet wat ze te doen heeft. Haar steun heeft coachee niet nodig, want ze is goed bezig. Coachee voelt hierin haar opa, die vanaf de plek waar hij nu is, coachee met deze mooie boodschap laat weten dat hij nog steeds op haar past. 

Het is een mooi begin waarin zij situaties en gebeurtenissen vanuit een ander perspectief begint te zien. Ze krijgt inzichten. En ik zie dat ze coachee kracht geven, hoop en vertrouwen dat ze een mooie toekomst heeft om naar uit te kijken. En uiteindelijk, helemaal aan het einde van onze sessie, stapt ze over het paaltje haar mooie, gelukkige ik in.

Bovenstaande beschrijving is met toestemming van coachee. Persoonlijke elementen zijn zoveel mogelijk weggelaten uit privacyoverwegingen zonder de essentie van de sessie aan te tasten.

[paardencoach]

Tarot

Ik heb al vaker verteld dat ik meer middelen inzet dan alleen coachen met paarden om mijn coachees te helpen bij het vinden van een antwoord of inzicht of in een verwerkingsproces. Wat ik inzet hangt af van wat ik denk/voel dat de coachee nodig heeft en uiteraard altijd in onderling overleg. Dus dat kan naast een ‘gewone’ paardencoachsessie een opstelling al dan niet met de hulp van paarden (echte of speelgoed), een healing of een tarotsessie (evt. ook met pendelen) zijn.

Over opstellingen en healen heb ik in eerdere blogs gesproken, maar nog niet over een kaartlegsessie. Dat komt misschien omdat ik me wat onwennig voel om daarover te praten. Ik heb zelf het idee dat dit nog door veel mensen als ‘zweverig’ of ‘onzin’ wordt bestempeld. Maar misschien zegt het feit dat ik dat zo voel wel meer over mij dan over ‘anderen’! Hoe dan ook: het is beslist niet zweverig of onzin en, ik zou bijna zeggen helaas voor al degenen die er zo over denken, het is praktisch altijd raak wat de kaarten te vertellen hebben.

Hoe het precies werkt, weet ik niet. Ik denk zelf dat het voor mij in ieder geval zo werkt, dat ik intuïtief een sterke energetische verbinding heb met mijn tarotkaarten. En als ik ook de verbinding ben aangegaan met mijn coachee of vraagsteller kan ik op basis van haar/zijn vragen de kaarten trekken als we het telefonisch doen of kan zij/hij ze zelf trekken als we het face to face doen. Samen geven de kaarten dan het verhaal of het antwoord dat bij de vraag hoort.

Dan hoef ik vervolgens alleen de juiste uitleg te geven! En dan schijn ik in een ander soort bewustzijn te treden, is mij verteld: mijn stem verandert iets, ik ‘weet’ wat de kaarten vertellen, daar hoef ik niet over na te denken. Ik moet soms wel even naar de juiste woorden zoeken om zo goed mogelijk weer te geven wat ze vertellen. Ik denk dat ik tijdens zo’n sessie dan, net als bij opstellingen, toegang heb tot dat ‘Wetende Veld’, het veld waar iedereen toegang toe heeft, bijv. tijdens het mediteren. 

Wat voor vragen kun je stellen? In principe iedere vraag. Ik ben echter altijd wat voorzichtig als mensen willen dat de toekomst wordt voorspeld. Tenslotte hebben wij het recht om ieder moment onze eigen keuze te maken, dus ook om een andere weg in te slaan dan die we hadden gekozen op het moment dat we de kaarten de toekomst lieten voorspellen. Goede vragen zijn vragen die gaan over waar je nu staat in je leven, waar ben je mee bezig, waar loop je nu tegenaan; vragen om advies over wat je nu het beste kunt doen om je doel te bereiken; welke opties heb je om iets te bereiken; hoe zien bepaalde relaties eruit; wat kan er gebeuren als je iets wel of juist niet doet? Het hele plaatje dat de kaarten je geven kan je helpen om duidelijkheid te krijgen over je situatie, zodat je nog altijd zelf kunt bepalen wat je wel of niet gaat doen. 

Bij voorkeur begin ik een dergelijke sessie, zeker als we voor het eerst zo’n sessie doen, met een algemene trekking, zodat we een beeld krijgen van waar je nu staat in je leven en hoe het met je gaat. Dat blijkt al heel vaak ook antwoord te geven op de vragen die nog gesteld moeten worden. Sinds begin vorig jaar kunnen mensen nl. ook alleen voor een tarotsessie bij mij terecht. Dit was aanvankelijk helemaal niet mijn opzet. Ik zag het puur als een extra hulpmiddel om mijn coachees tijdens een traject te helpen. Maar er is blijkbaar belangstelling voor alleen een tarotsessie! En ik vind het leuk om mensen zo snel (minimaal een half uur) en effectief antwoord te geven op hun prangende vragen. Het moge echter wel duidelijk zijn dat dit soort sessies geen coachsessie is!

Als je geïnteresseerd bent of meer informatie wilt, neem dan contact met me op!

W www.loriaux-efficiency.nl E astrid@loriaux-efficiency.nl T 0624898520

[paardencoach]

Healing (2) - Ik zie, ik zie …

Zoals ik in een vorig blog vertelde, zie ik doorgaans van alles tijdens een healing. Als we onze plek hebben gevonden, rustig zitten, ik om hulp vraag, is dat soms al genoeg. “Zijn” is sowieso een hele goeie manier om contact te maken met jezelf, anderen (dier en mens), het Universum, of waar je je ook voor openstelt. Soms voel ik dat ik mijn handen bij, tegen of om de betreffende plek mag leggen. Ik ontspan me bewust, wat ik best wel een dingetje vind: rustig ademhalen, spieren in schouders, rug, buik en benen ontspannen. Bewust de verbinding aangaan met de Aarde en alles wat er is. Ik concentreer me op het moment, laat me erdoor meevoeren: zon, wind, vogelgeluiden, paardengeluiden. En ik zie kleuren, die stromen, groen, geel, blauw, het lichaam in, soms het lichaam uit, of door het lichaam, van boven naar beneden of andersom, van links naar rechts of andersom. Ik laat gebeuren en observeer. Ik zie af en toe ‘plekken’, donker van kleur. Op het moment dat ik zie, voel ik niet de behoefte om te veranderen. Ik heb ook niet het gevoel dat dat mijn taak is. Soms veranderen kleuren of verandert de stroom van richting of snelheid. Ik vertrouw erop dat wat er gebeurt, goed is. Een enkele keer zie ik blokkades, stromen die niet verder kunnen. Soms worden ze opgelost, soms niet.

Ik help ook dieren, met name paarden. Die komen toch het makkelijkste op mijn pad! Maar af en toe vragen baasjes me ook om eens naar hun kat, hond of papegaai te kijken. En dat doe ik met liefde! En ik heb ook al meegemaakt dat een dier me al opwachtte, alsof hij/zij al vóór dat het baasje of ik het weet, weet dat ik gekomen ben om hem/haar te helpen. En pas achteraf realiseer ik me dan dat het blijkbaar de bedoeling was dat ik even een stukje mocht helpen. 

Het “zien” en helpen op deze manier is nog niet zo normaal voor mij, dus soms moet iemand in mijn omgeving me erop wijzen dat ik kan helpen. En dan hebben we het natuurlijk over mijn eigen Tinky. Ze is onderhand een meer dan volwassen paard, lief, zacht, zeer sensitief en wijs. Ik heb klanten die komen, niet om door mij gecoacht te worden, maar speciaal door Tinky. En daar is ze terecht heel trots op! Maar sinds een paar jaar begint ze ook af en toe wat kwaaltjes te krijgen. Zo is mok een terugkerende kwaal, die we niet goed onder controle lijken te krijgen. Een vriendin vroeg me waarom ik niet probeerde om Tinky op mijn manier te helpen. Oh ja! Had ik dus nog nooit aan gedacht. Ik ben bij haar gaan zitten, hand op haar gelegd, rust toelaten. Ik zag een zwarte en groene stroom lopen van haar schoft naar haar achterhand en omlaag. Daar verspreidde het zich en werd de stroom een dikke zwarte massa. Dit keer kon ik wel bedenken wat het was. En in overleg met een vriendin, die natuurkundig genezer van paarden is, heb ik nog een paar keer mijn hand op haar gelegd en een homeopatisch middel gebruikt. Samen met mijn vriendin konden we goed monitoren hoe het proces bij Tinky verliep. 

De mok is nu zo goed als weg - soms een paar weken helemaal en dan komen er weer een of twee plekjes terug. Ik kijk, voel en smeer regelmatig. En een vriendin die cranio sacraal therapeut en masseur is, geeft Tinky regelmatig een behandeling. Het is zo redelijk goed onder controle te houden en de pijn en het ongemak voor Tinky is teruggebracht tot een minimum. Bovendien mag Tinky op haar leeftijd best regelmatig verwend worden met een lekkere massage van iemand die ze lief vindt. Goed voor haar spieren en algehele welzijn.

Ik kan niet altijd alles verhelpen. Zeker bij mentale processen, het verwerken van traumatische ervaringen of het doorlopen van groeiprocessen is mijn rol doorgaans meer die van ondersteuner, helper, iemand die een stukje meeloopt in het proces. Uiteindelijk is het niet de bedoeling dat ik het proces van mijn klant (dier of mens) overneem, maar hem vergezel en verlichting geef, help om tot bepaalde inzichten te komen, tot hij het weer zelf kan - net als bij een “gewone” coachsessie. 

[paardencoach]

Healing (1) - equine assisted healing

Al heel lang wordt tegen me gezegd dat ik kan “healen”. Mijn handen schijnen “blauw” te zijn van de helende energie. En sinds een tijdje gebruik ik ook die gave, hoewel ik niet altijd meteen merk dat ik “succes” heb. Laat ik er maar eerlijk over zijn! Maar voor alle duidelijkheid: er gebeurt altijd wat, alleen niet altijd wat we verwachten. (Net als bij een coachsessie!)

Maar wat verstaan we onder healen? En wat betekent dat voor mij? Het Nederlandse “healen” komt uit het Engels en betekent heel maken of genezen. In het Nederlands geven we er doorgaans een spirituele lading aan met de betekenis “het herstellen van het emotionele, spirituele en lichamelijke evenwicht”. Doe ik dat? Als ik voel dat ik iemand op die manier mag helpen, hoop ik op beter maken, rust brengen, inzicht geven, dat wat mijn coachee nodig heeft. Maar wat we nodig hebben, is niet altijd wat we wensen of verwachten! Ook ik maak mijn groeiprocessen door, als mens en als coach/medium. En dat gaat met vallen en opstaan, leren, overwinnen van angsten, hindernissen, valkuilen en blinde vlekken. En voor wat betreft mijn healing vaardigheden, ervaar ik ze als een bijzondere manier van helpen, maar het is mij niet altijd meteen duidelijk wat ik dan aan het healen ben. Ik wil graag helpen, dat mijn coachees hun antwoord vinden, hun probleem oplossen, als blijer, vrijer en sterker mens verder kunnen op hun pad als ze bij mij zijn geweest. 

Als ik iemand een healing mag geven, zie ik van alles, zoals kleuren, blokkades en energiestromen. En vaak genoeg is mij niet altijd meteen duidelijk wat het betekent. Maar als ik na zo’n sessie met coachee bespreek wat ik gezien en gevoeld heb, herkennen ze het eigenlijk altijd meteen. Een mooie bevestiging dat ik niks heb zitten verzinnen. (Wat voor mijn ego wel erg fijn is.) En gelukkig zijn er ook nog vriendinnen die de benodigde kennis hebben en altijd zo lief zijn om met me mee te denken en direct weten wat ik gezien heb. (Geen zorgen: ik houd rekening met het recht op privacy van mijn coachees.)

Kortom, healen is nog steeds een ontdekkingstocht voor me. Ik ben er al achter dat ikzelf het erg fijn vind om dat bij de paarden te doen, zittend op een krukje, midden in de wei of de paddock. En ook voor mijn coachees is het een bijzondere ervaring: de rust en stilte voelen als weldadig! Vaak genoeg (zeker de eerste keren dat ik het deed) bemoeit een paard en soms de hele kudde zich ermee. Ze komen dicht bij ons staan, snuffelen wat aan ons, duwen ons soms ook letterlijk van onze krukjes af, zodat ik maar voorstel om een ander plekje te zoeken. Deze is blijkbaar niet de goeie! En dat zou natuurlijk best kunnen: alles is energie en als we ergens zitten waar de energie niet bij ons past, is het beter om te verkassen. Eén van de eerste keren dat ik zo bezig was, kreeg ik ook aanwijzingen: de paarden duwden tegen mijn handen, ik moest meer naar links of rechts, naar boven of beneden. Ik moest gaan verzitten, enz. tot ik het “goed” deed. Ze draaiden zich toen om en liepen weg.

Ik heb geen invloed op wat er gebeurt, ik vraag altijd aan het Universum of via mij deze coachee geholpen mag worden. En natuurlijk mag dat, maar met wat en hoe: geen idee! Ik vraag dus altijd om onze ervaringen te delen. Ik vertel wat ik gezien en gevoeld heb - coachee vertelt wat hij/zij gezien en gevoeld heeft. Onveranderlijk is het antwoord in ieder geval altijd: rust. En in onze drukke, gestresste wereld is dat belangrijk. Een moment waarop je even niets hoeft, behalve “zijn”, diep doorademen, alle spanningen van je af laten glijden. Vaak is (fysieke) pijn in ieder geval voor het moment verdwenen, voelt coachee zich sterker of weerbaarder, heeft hij/zij meer vertrouwen. Meestal duurt het echter wat langer voor de werking pas echt zichtbaar wordt. Maar een enkele keer voel ikzelf tijdens de healing dat er niet de gewenste oplossing wordt gegeven, maar is het belangrijk dat coachee begrijpt waarom hij/zij dit probleem heeft. Zodra dat moment er is, lost het probleem zich “als vanzelf” op. (Het lijkt wel op een coachsessie of opstelling!)

Dan is er nog de vraag of ik iedereen zo mag helpen? Dat weet ik niet. Ik voel in ieder geval niet bij iedere coachee dat dit de meest geschikte manier is. Ik laat me leiden door mijn intuïtie. En ik kan me ook heel goed voorstellen dat er mensen zijn die dit maar zweverig gedoe vinden en er niets van moeten hebben. Maar in principe (naar mijn mening) is er weinig zweverigs aan. Zoals ik al eerder zei: alles is energie (wetenschappelijk bewezen, voor de rationelen onder ons). En mensen zoals ik kunnen blijkbaar in meerdere of mindere mate deze energie beïnvloeden om beter of anders te stromen. En naar mijn bescheiden mening is dat iets wat in principe iedereen kan, maar wil je het en durf je het te gebruiken en ontwikkelen? Zoals met alles: talent of een gave is mooi, maar als je er niks mee doet ...

[paardencoach]

Onverwachte wending

Mijn levenspad kent (zoals de meeste, neem ik aan) nogal wat wendingen. Ik heb na mijn studie eerst in loondienst gewerkt en nu alweer ruim 20 jaar als zzp’er en zo’n 5 jaar geleden ben ik geswitcht van interimwerk naar paardencoach. Maar ook privé heb ik de nodige ups en downs meegemaakt. Achteraf zie ik het nut, de mooie kansen die me geboden zijn, de leer- en groeimomenten. En over het geheel genomen ben ik dankbaar voor alles wat ik heb meegemaakt, zakelijk en privé. Ja, ook de pijnlijke en moeilijke momenten! (Ik geef toe, dat kost wat meer tijd.) En ik dacht onderhand in deze fase van mijn leven toch wel zo’n beetje te weten wat ik de komende jaren zou gaan doen. Maar … daar lijk ik me in te vergissen!

Begin dit jaar heb ik een certificatie-update op Keulseweg gedaan, zodat ik me gecertificeerd equine assisted coach mag blijven noemen. Heel waardevolle en nuttige dagen waarin de basiskennis en -kunde weer aan de orde kwamen. We weten het nl. allemaal wel, maar doen we het ook nog?! Eén van de oefeningen die we hebben gedaan, was een activiteit waarbij een pad was uitgelegd die leidde naar een T-splitsing. Je loopt als coach over dat pad samen met je coachee en op een bepaald moment in je coachtraject kom je bij de splitsing. Vraag: wat doe je? Ga je door met coachen of kies je voor wat anders?

Ik zocht samen met een collega een coachee (lees: paard) uit, die niet wilde, dan maar een andere, wilde ook niet… Kortom, ons groepje groeide snel uit tot vier coaches, en we zijn alle paarden afgegaan en geen enkel paard wilde met ons mee. Na een tijdje samen verschillende pogingen gedaan te hebben, viel er een kwartje bij mij. Ik kan geen coachee vinden die met mij een coachtraject wil doen. Pijnlijk! Maar eigenlijk niet verrassend. Onbewust voelde ik al een tijdje dat coachen met paarden niet helemaal mijn pad is, hoe heerlijk ik het ook vind om te doen en hoe goed ik misschien ook moge zijn. Dit moment van bezinning voor mij maakte dat ik stopte met de activiteit.

Uiteindelijk zijn we in de zon gaan zitten en raakte ik in gesprek met één van mijn collega’s. Dat leidde ertoe dat ik erkende eigenlijk wel al te weten dat mijn pad niet is om (fulltime) paardencoach te zijn maar dat ik deze oefening toch graag wilde doen om wat uit te proberen. Dus, begeleid door mijn drie collega’s ben ik naast het coachpad naar de T-splitsing gelopen. Daar ben ik in de splitsing gaan staan, eerst kijkend naar de ene kant, het doorgaan met coachen-pad. Ik voelde me verdrietig, een afscheid van iets dat veel voor me betekent. Na dit doorvoeld te hebben, draaide ik me om. Ik stond meteen onvast op m’n benen: ik moest een nieuw evenwicht zoeken. Maar ik voelde ook blijdschap! En op enig moment nam ik de beslissing, nu ga ik lopen. En met verbazingwekkend stevige pas heb ik tot aan het eind van het pad gelopen en me daar omgedraaid en wat zag ik? Het “wat-anders” en daarachter het “doorgaan-met-coachen”! Ik wist, dit is mijn plek en voelde me gelukkig.

Wat de invulling van mijn pad is? Een sprong in het diepe door ook mijn andere gaven en talenten in te zetten. Een eerste stap in die richting is Traject Kort & Krachtig, bestaande uit een reading en twee paardencoachsessies. Voor meer info verwijs ik naar mijn website www.loriaux-efficiency.nl. Dus schroom niet contact met me op te nemen als je hulp van paard en mens zoekt! astrid@loriaux-efficiency.nl

[paardencoach]

Wat wil je echt?

Een situatie waar ik een tijdje geleden mee geconfronteerd werd. Mijn coachee had al veel therapieën en coachtrajecten doorlopen, bij allemaal verschillende therapeuten en coaches. En niets hielp, niemand kon hem geven wat hij wilde. Ik nam dit voor kennisgeving aan. Achteraf bekeken was ik natuurlijk lichtelijk naïef om niet te vragen wat hij dan precies wilde en wat al die therapeuten en coaches hem niet hadden kunnen geven. 

We spraken af dat we zouden beginnen met een traject van drie sessies. Op mijn vraag wat zijn coachvraag was, kreeg ik heel veel informatie. Ik legde uit hoe mijn manier van coachen met behulp van de paarden werkte. Hij  snapte het en was benieuwd. De eerste sessie ging ik open in: we weten wat de coachvraag is, maar paard en reactie van coachee bepalen wat er op dat moment het meest behoefte heeft om ‘gezien’ te worden en om aan te werken. Uiteindelijk werd het meer een healingsessie dan een coachsessie. Coachee was er verbaasd over, zag ik. 

Zijn tweede sessie was een (open) opstelling, een mooie sessie, waarin veel gebeurde, dingen een plek kregen en er werd een begin met energetisch verwerken en oplossen gemaakt. Maar blijkbaar was dat alleen mijn beleving… Toen ik een paar weken later contact had met hem, was hij niet blij. In het kort kwam het erop neer dat het alleen slechter ging met hem, ik had hem niet gegeven wat hij wilde, ik had niet naar hem geluisterd. Ik schrok behoorlijk! Ik had toch uitgelegd dat bij een traject de eerste twee sessies de moeilijkste zijn? En dan met name de tweede sessie? Alles wat in je rugzakje zit, mag eruit komen. En voor veel mensen is dat veel, heftig, confronterend enz. En dat betekent vaak in de praktijk dat het erop lijkt dat het na de eerste twee sessies er allemaal niet beter op is geworden. Maar bij de volgende sessie(s) vallen alle puzzelstukjes op hun plek, komen er verhelderende inzichten, antwoorden, oplossingen. Dan gaan we opbouwen, werken aan een mooiere, betere toekomst met meer kracht en positiviteit, waarin veel oude stukken zijn verwerkt en losgelaten. Dat had hij wel gehoord, zei hij, maar ging er verder niet op in.

Deze coachee had er duidelijk geen boodschap aan. Ik vraag me eigenlijk zelfs af of hij me werkelijk gehoord heeft. En ik ben aan het denken gezet: wat wilde deze coachee eigenlijk? En net zo belangrijk: waarom liet hij zich dat wat zich bij de derde sessie zou hebben aangediend, niet geven? Wat weerhield hem daarvan? En ik denk niet alleen bij mij, maar bij al die andere therapeuten en coaches voor mij? Het enige antwoord dat ik kan bedenken is dat als je wilt werken aan je problemen, je dat wel echt moet willen én aandurven! Je problemen kennen, wil nog niet zeggen dat je eraan toe bent om ze op te lossen. 

Ik heb dit als een vervelende, maar leerzame les ervaren. Het is belangrijk dat ik vóór we een sessie of traject aangaan, nog beter luister naar wat coachee vertelt, ook en waarschijnlijk vooral tussen de regels door, over wat hij echt wil en dus ook wat hij niet wil of nog niet aankan. En waarschijnlijk moet ik nog duidelijker zijn over wat hem te wachten staat als hij een traject bij mij volgt. Dan kan ik mijn eigen afweging maken en bepalen of ik een rol kan en wil hebben in zijn proces. 

Tenslotte, laat ik eerlijk zijn, ik kan niet iedereen helpen. Dat zou ik wel willen, maar dat is verre van realistisch. En dat zit hem niet alleen in ‘niches’, ‘doelgroepen’ of op welke manier we ook bezig zijn om onze ‘ideale klant’ te definiëren. Het zit hem ook in hoeverre een coachee er klaar voor is om daadwerkelijk zich te laten helpen in zijn proces van groei en ontwikkeling.

[paardencoach]

E-book

Jippie! Mijn eigen e-book is uit! Daarin staat een verzameling van mijn blogjes, die hier ook al hebben gestaan. Maar nu meer gerubriceerd op onderwerp. 

Ik hoop dat met deze verzameling, er een duidelijker beeld is hoe mijn coachpaarden en ik onze coachees kunnen helpen als ze tegen een probleem aanlopen, een situatie anders willen of wat hun coachvraag ook moge zijn.

Misschien vindt een lezer zelfs wel een antwoord of aanwijzing voor zijn eigen vraag of situatie? Je weet het nooit! We kunnen en mogen ook leren van elkaar! 

Mocht je geïnteresseerd zijn, kijk dan bij een online boekhandel. En als je denkt dat een coachsessie jou ook zou kunnen helpen, neem gerust contact met me op!

E astrid@loriaux-efficiency.nl - T 0624898520