#watwilje

[paardencoach]

Wat wil je echt?

Een situatie waar ik een tijdje geleden mee geconfronteerd werd. Mijn coachee had al veel therapieën en coachtrajecten doorlopen, bij allemaal verschillende therapeuten en coaches. En niets hielp, niemand kon hem geven wat hij wilde. Ik nam dit voor kennisgeving aan. Achteraf bekeken was ik natuurlijk lichtelijk naïef om niet te vragen wat hij dan precies wilde en wat al die therapeuten en coaches hem niet hadden kunnen geven. 

We spraken af dat we zouden beginnen met een traject van drie sessies. Op mijn vraag wat zijn coachvraag was, kreeg ik heel veel informatie. Ik legde uit hoe mijn manier van coachen met behulp van de paarden werkte. Hij  snapte het en was benieuwd. De eerste sessie ging ik open in: we weten wat de coachvraag is, maar paard en reactie van coachee bepalen wat er op dat moment het meest behoefte heeft om ‘gezien’ te worden en om aan te werken. Uiteindelijk werd het meer een healingsessie dan een coachsessie. Coachee was er verbaasd over, zag ik. 

Zijn tweede sessie was een (open) opstelling, een mooie sessie, waarin veel gebeurde, dingen een plek kregen en er werd een begin met energetisch verwerken en oplossen gemaakt. Maar blijkbaar was dat alleen mijn beleving… Toen ik een paar weken later contact had met hem, was hij niet blij. In het kort kwam het erop neer dat het alleen slechter ging met hem, ik had hem niet gegeven wat hij wilde, ik had niet naar hem geluisterd. Ik schrok behoorlijk! Ik had toch uitgelegd dat bij een traject de eerste twee sessies de moeilijkste zijn? En dan met name de tweede sessie? Alles wat in je rugzakje zit, mag eruit komen. En voor veel mensen is dat veel, heftig, confronterend enz. En dat betekent vaak in de praktijk dat het erop lijkt dat het na de eerste twee sessies er allemaal niet beter op is geworden. Maar bij de volgende sessie(s) vallen alle puzzelstukjes op hun plek, komen er verhelderende inzichten, antwoorden, oplossingen. Dan gaan we opbouwen, werken aan een mooiere, betere toekomst met meer kracht en positiviteit, waarin veel oude stukken zijn verwerkt en losgelaten. Dat had hij wel gehoord, zei hij, maar ging er verder niet op in.

Deze coachee had er duidelijk geen boodschap aan. Ik vraag me eigenlijk zelfs af of hij me werkelijk gehoord heeft. En ik ben aan het denken gezet: wat wilde deze coachee eigenlijk? En net zo belangrijk: waarom liet hij zich dat wat zich bij de derde sessie zou hebben aangediend, niet geven? Wat weerhield hem daarvan? En ik denk niet alleen bij mij, maar bij al die andere therapeuten en coaches voor mij? Het enige antwoord dat ik kan bedenken is dat als je wilt werken aan je problemen, je dat wel echt moet willen én aandurven! Je problemen kennen, wil nog niet zeggen dat je eraan toe bent om ze op te lossen. 

Ik heb dit als een vervelende, maar leerzame les ervaren. Het is belangrijk dat ik vóór we een sessie of traject aangaan, nog beter luister naar wat coachee vertelt, ook en waarschijnlijk vooral tussen de regels door, over wat hij echt wil en dus ook wat hij niet wil of nog niet aankan. En waarschijnlijk moet ik nog duidelijker zijn over wat hem te wachten staat als hij een traject bij mij volgt. Dan kan ik mijn eigen afweging maken en bepalen of ik een rol kan en wil hebben in zijn proces. 

Tenslotte, laat ik eerlijk zijn, ik kan niet iedereen helpen. Dat zou ik wel willen, maar dat is verre van realistisch. En dat zit hem niet alleen in ‘niches’, ‘doelgroepen’ of op welke manier we ook bezig zijn om onze ‘ideale klant’ te definiëren. Het zit hem ook in hoeverre een coachee er klaar voor is om daadwerkelijk zich te laten helpen in zijn proces van groei en ontwikkeling.