#looproute

[emilylin5]

Plattegrond en looproute

Naar aanleiding van de vorige coachsessie, zijn er aanpassingen gemaakt.

De vloerhoogtes zijn veranderd, waardoor de hellingen nu ook anders zijn. Zaal 3 en FotM zijn nu even hoog, terwijl er rechtsonder een blauw platform bijgekomen is van 0,125 meter hoog.

De wanden in de expositie zijn breder gemaakt, zodat de helling minder stijl hoeft te lopen. Het bestaande plateau van 0,5 hoog is door vieren gehakt ter referentie.

 Enkele displayblokken zijn weggehaald of verplaatst, nadat het duidelijk was welke stenen ik wil displayen. Er is nu een duidelijkere overgang te zien van weinig/groot naar veel/klein.

De displayblokken staan in zaal 1 allemaal tegen het plafond aan, terwijl in zaal 2 deze tegen de muren aan staan. In zaal 3 ligt alles op de grond. Dit contrast is verduidelijkt in dit herontwerp.

Er is nagedacht over de plaatsing van de begeleidende teksten in de expositie. Zo heb je voordat je iedere zaal in gaat, een aankondiging van het soort steen wat er ligt. Ik wil niet letterlijk beschrijven dat je een mijn in gaat en hoe zwaar die mensen het hebben, omdat bezoekers dat moeten ervaren door de ruimte zelf. Achter het displayglas wordt natuurlijk wel kort aangeduid wat er precies ligt en waar het vandaan komt.

[pilates-studio-van-sonsbeek]

Het is bijna zover! Nog even en dan is het 1 juli. We kunnen bijna niet wachten tot de heropening. Ik deel hierbij het sportschool protocol van #NLActief. Zojuist een interessante webinar van hen gevolgd. Ik ben helemaal op de hoogte en dat voelt fijn. Ook al zijn we geen sportschool, toch zijn we zeer zorgvuldig in de naleving van de Coronaprotocollen. We verwachten dat ook van onze leden. Voor de veiligheid van onze leden zullen we er streng op toezien dat landelijke Corona-maatregelen ook in onze studio worden nageleefd, zodat iedereen zich veilig voelt en we zorgeloos eventuele handhavers kunnen laten controleren. Volg de eenduidige #looproute, #verkleedjethuis en houd #anderhalvemeterafstand en je aan de #hygieneregels. Wij zorgen voor frisse buitenlucht #ventilatie en fantastische #Pilatesworkouts! Volgende week ontvang je op 15 juni een nieuwsbrief met het laatste nieuws over de #heropening. Dan kan je ook weer de studiolessen boeken, zoals de groepslessen Mat, Chair, Small Barrel en.... Nieuw: groepslessen met #WallTowers voor maximaal 7 deelnemers. #pilatesstudiovansonsbeek #pilateszoetermeer #pilatesdorpsstraatzoetermeer #pilatescorona #pilateswalltower #anderhalvemeterafstand #pilatesapparatuur (bij Pilates Studio van Sonsbeek) https://www.instagram.com/p/CBTEwksgWvb/?igshid=ome3wgse1itq

[haarlemupdates]

Vaker op de fiets in Noord-Holland

Vaker op de fiets in Noord-Holland

Om Noord-Holland in de toekomst bereikbaar én leefbaar te houden is het belangrijk dat we vaker de fiets of de benenwagen pakken. Veilige en herkenbare doorfietsroutes en looproutes helpen daarbij. Gedeputeerde Mobiliteit en Bereikbaarheid, Jeroen Olthof: “Het wordt steeds drukker op onze wegen. Om te voorkomen dat we straks allemaal stil staan, is het belangrijk dat we vaker de fiets of de…

[nedermemes]

weet je, als iemand die opgroeide in een wijk waar men al sinds minstens de eind jaren ‘90 Halloween dingen vierden, bv. kostuumwedstrijd, (verkleedde) lampion optochten, looproutes door straten met enge dingen (zoals tent met neplijken en man met nep zaag), klasgenoten die ook dol waren op horrorverhalen schrijven, en meerdere buurtbewoners die heel hun huis inrichten met heksen spulletjes........ ik kreeg best een cultuurshock toen bleek dat de meeste mensen in de rest van NL niet eens wisten wanneer Halloween valt. en dat sint maarten blijkbaar een ding is???

[overwijs]

𝑶𝒎𝒅𝒂𝒕 𝒕𝒂𝒂𝒓𝒕 𝒂𝒍𝒕𝒊𝒋𝒅 𝒉𝒆𝒍𝒑𝒕

16 maart…

… 2 jaar geleden sloten de deuren van onze school voor de eerste lockdown. Onwerkelijk.

Dat betekent dat we nu al twee jaar met de effecten van corona te maken hebben. Deuren dicht, lessen asynchroon, synchroon op afstand, halve klassen, ventilatie, jassen aan de in de klas, mondkapjes, geen mondkapjes, toch weer mondkapjes, deuren niet meer op slot, docenten die wisselen van lokalen, leerlingen met vaste lokalen, hele klassen, lessen streamen, looproutes, minder toetsen, opdrachten, achterstanden, leervertraging, heropeningsactiviteiten, startweken, geen examens, wel examens, extra herkansing, vak wegstrepen, toch weer niet en toch weer wel, NPO-gelden, niet structureel, toch nog meer NPO-gelden, extra handjes voor de klas en lerarentekort.

Een lastige en zware tijd met veel schakelen. Maar we hebben het toch maar gedaan en doen het nog steeds.

Laten we daarom maar taart eten. Want dat helpt vast. Voor mij reden genoeg om vandaag te trakteren, niet om het te vieren maar om even stil te staan bij de opdracht die we hadden en hebben en even oprecht trots te zijn op onszelf.

[peecee-columns]

De subtiele werking van nudging als motivator

In 2008 verscheen het boek Nudge: Improving Decisions About Health, Wealth and Happiness van de wetenschappers Richard Thaler en Cass Sunstein. Sindsdien wordt er veelvuldig gebruik gemaakt van de term ‘nudging’: een gedragspsychologische motivatietechniek die mensen kan stimuleren om hun gedrag op een positieve manier aan te passen, zonder andere opties te verbieden. Vanwege het vrijblijvende karakter van de term, waarbij mensen vaak onbewust een ‘duwtje (nudge) in de goede richting’ krijgen aangeboden, blijkt deze aanpak succesvol te werken en steeds meer aan terrein te winnen.

In het boek beschrijven de wetenschappers Thaler en Sunstein een aantal belangrijke vormen van nudging uit het dagelijkse leven, zoals: inzetten op versimpeling, benadrukken van sociale normen, verhoging van het gemak, verkrijgen van transparantie en het aanzetten tot herinneringen. Daarnaast zal iedereen enkele concrete voorbeelden uit de dagelijkse praktijk herkennen. Denk hierbij bijvoorbeeld aan de opgeplakte voetstapstickers op de vloer om een bepaalde looproute te volgen, het gemak van voorgesneden fruit in plaats van fruit dat nog gesneden of gepeld moet worden en de traptredes die oplichten of geluid maken om zodoende de trap boven het gemak van de lift te verkiezen.

Een overeenkomst van de diverse vormen van nudging is dat ze niet direct noodzakelijk zijn, maar wel kunnen helpen om bepaalde acties uit te voeren die kunnen bijdragen aan verbeteringen of aanpassingen op persoonlijk of algemeen vlak. Cabaretier en programmamaker Tex de Wit gaf in Volkskrant Magazine een ‘levensveranderende tip’ op nudge-gebied. Hij dacht altijd dat wanneer je iets wilt bereiken of veranderen, je dit helemaal uit jezelf moet halen door het tonen van wilskracht. Later kwam hij erachter dat je deze wilskracht ook een handje kan helpen. Zo legde hij tandenstokers, boeken, cherrytomaatjes en dumbells in het zicht op verschillende plaatsen verspreid door zijn huis. Op deze manier maakte hij het zichzelf makkelijker om over te gaan tot het gebruik hiervan, waardoor hij minder aangewezen was op pure wilskracht. Een persoonlijk aangeleerde manier van nudging dus.

Een vergelijkbaar principe hanteren we op school ook tijdens de faalangst- en examenvreestrainingen. De leerlingen die hiervoor in aanmerking komen zetten een eerste stap door het voor zichzelf erkennen van spanningen die ze ervaren op cognitief, sociaal en/of motorisch gebied. Aan de basis van deze trainingen staat het stimuleren van een positief zelfbeeld. Dit kan onder andere door het bespreken van persoonlijke kwaliteiten en het aangeven wat er allemaal wél goed gaat, in plaats van de nadruk te leggen op wat er minder goed gaat in hun beleving. Hierbij is het de bedoeling dat ze vanaf dat moment gaan proberen hun gedachten om te buigen van negativiteit naar positiviteit. Dit doen ze bijvoorbeeld door in eerste instantie voor zichzelf helder te maken wat persoonlijke ‘plus en min-activiteiten’ zijn. De plus-activiteiten zijn energiegevers en de min-activiteiten zijn hierbij de energievreters.

Tevens wordt er tijdens dit proces gebruik gemaakt van rode en groene kaarten. Daarbij is het de bedoeling dat alle gebeurtenissen die een negatieve lading hebben op de rode kaart worden geschreven en alles wat als positief wordt ervaren op de groene kaart wordt genoteerd. Denk hierbij aan complimenten, een goed cijfer, een leuke activiteit of mooie herinneringen. Vervolgens volgt er een stukje nudging. De deelnemende leerlingen krijgen de opdracht om de groene en rode kaarten aan te blijven vullen. De rode kaart wordt echter op een minder toegankelijke plek gelegd en de groene kaart wordt ergens duidelijk in het zicht gehangen, op een prominente plek in huis. Op deze manier worden ze telkens herinnerd aan alle positiviteit om zodoende een beter zelfbeeld te creëren. Bijkomend voordeel: net als de aanduiding op de meeste gezelschapsspellen kan deze aanpak worden uitgevoerd door iedereen van 8 tot 88 jaar.  

[suuskonings]

Narratief Eindpresentatie

Doelgroep

Kinderen (10+) t/m ouderen met/zonder voorkennis.

Thema

Het ontdekken van en het leren over mineralen en de wereld van mineralen en mijnen.

Men maakt een wereldreis vanaf Delft naar 3 verschillende landen, waar steeds 2 verschillende mijnen centraal staan.

In elk land leert men over een van de 3 ontstaansprincipes van mineralen. Daarnaast leren ze over het ontdekken van de mineralen en andere wetenschappelijke feitjes. Ten slotte worden er persoonlijke verhalen  

Vertellers (Persona’s)

Professor Vogelsang is de hoofdverteller gedurende de tentoonstelling. Hij komt in elk land terug en stelt daar twee andere vertellers voor, een kind en een wetenschapper van middelbare leefijd. Zo zijn in elk land drie generaties aan het woord. Hij is de rode draad van het verhaal.

Prof. Vogelsang vertelt over de drie ontstaansprincipes en over het opzetten van de gehele collectie.

De wetenschapper vertelt over het ontdekken en het onderzoeken van de mineralen.

Het kind vertelt over persoonlijke verhalen over de mijnen. Ze hebben (in)direct te maken (gehad) met de mijnen en het mijnen van de mineralen.

Ontwerpprincipes

Contrast: tussen verhalen, mineralen, ruimtes, materialen, vormen, kleuren

Gelaagdheid: van verhalen, materialen

Toegankelijkheid: voor slechtzienden, doven en rolstoelgebruikers d.m.v. audio, video, aan te raken objecten, brede paden toegankelijk voor rolstoelen 

Duurzaamheid: duurzame materialen die recyclebaar zijn, displays die demontabel zijn en te verplaatsen naar een andere ruimte 

Interpretatie: de verhalen zijn een kans voor het Science Centre om aan het brede publiek de werkelijkheid te laten zien. De feiten worden getoont en iedereen interpreteert het op zijn eigen manier. 

Ontwerpmiddelen

Doeken die translucent zijn en bedrukt

Platen Petfelt waarbij gelaagdheid goed zichtbaar is

Houten displays

Platen semi-translucent acrylaat als scheiding tussen landen (sneak-peak)

Eigen kleur per land

Lijnen op de grond die de landen verbinden en de looproute markeren

[reneebrants]

De ruimte wordt opgedeeld in 7 zones, naargelang de opbouwende symmetrie van de microscopische kristalstructuren. 

Een verhoogd, zig-zaggend looppad begeleidt de bezoeker op een chronologische manier naar elke zone. 

Er zijn 3 niveauverschillen , parallel aan de zig-zag looproute 

[annakrikke]

Looproute en programma indeling

18/09/2020, Anna Krikke

[zwartewolk]

Over mijn eetstoornis - Geluk zit binnenin

Altijd wanneer je denkt er helemaal vanaf te zijn, loert ze weer om de hoek. Ik heb er ondertussen vrede mee genomen dat een eetstoornis nooit meer volledig weggaat. Eten blijft moeilijk, en geluk is afhankelijk van het getal op de weegschaal. Het gaat al lang niet meer om een knap lichaam. Het gaat over jezelf pijn doen, te krijgen wat je verdient, en eten niet waard te zijn. Hopen dat iemand je gewichtsverlies opmerkt. Opmerken voor die fractie aandacht en bezorgdheid, die je thuis nooit gehad hebt. Die onvoorwaardelijke liefde. Die troost, wanneer tranen vloeien zonder einde. Die waardering bij iets dat je bereikt hebt, die trotsheid die je mist door nooit gezien te worden.

Mijn geluk is afhankelijk van het getal op de weegschaal. Vroeger kwam het in mijn hoofd, dat écht geluk pas kon bestaan onder 50kg. Dagen vol honger, looproutes vol tranen. Uiteindelijk wordt die 4 zichtbaar als eerste getal op de weegschaal. Ik leek echt gelukkig. Na het besef dat ik mijn doel eindelijk bereikt had, keek ik mezelf aan in de spiegel. Mezelf, mijn halfnaakte zelf. In de spiegel kijken is altijd al een grote opgave geweest, maar na deze dag is dat alleen maar versterkt. Het besef en de teleurstelling kwam dan pas. Geluk hangt niet af van een getal op de weegschaal, geluk zit binnenin.

Ik zit in een vreselijke tweestrijd. Uiteindelijk wil ik wel beter worden, maar uiteindelijk ook weer niet. Ik wil geen kilos bijkomen, en ik zit hier veilig in mijn schulp, maar ik wil me beter voelen, meer zelfvertrouwen hebben, en die eeuwige leegte kunnen opvullen. Ik wil gelukkig kunnen zijn, zonder die voortdurende schrik op herval. Ik wil gezien worden. Ik wil aanvaard worden. Ik wil leven.

[rotterdamvanalles]

De Passage.

De Passage was gebouwd in de eclectische stijl. Het was ingericht als een lange looproute, begon bij de Korte Hoogstraat en eindigde aan de Coolvest. Deze looproute was 100 meter lang en in het midden 8 meter breed. De in-en uitgangen waren 6 meter breed en hadden een hoogteverschil van 2.86 meter. De reden voor deze ligging was omdat de wat verder liggende Hoogstraat destijds de winkelstraat van Rotterdam was, en omdat de nieuwe brug naar de Binnenweg aan de overzijde van de gracht zorgde voor de verbinding met het snel uitdijende westen van de stad. De Passage verrees op de plek waar een fraai herenhuis was gevestigd aan de Korte Hoogstraat.

Zowel de zijden van de Coolvest als de Korte Hoogstraat hadden redelijk smalle ingangen en passages, die na 37 meter in het midden breder werden. Beide ingangen hadden trappen waarin je kon afdalen naar de straat, die hier 2,86 m lager lag. Het hoogteverschil werd gebruikt voor een aparte benedenpassage, waarin oorspronkelijk een grote koofiehuiszaal, een keuken, bergplaatsen, een bierkelder met aquarium en een enorme zaal van 1800 m² waren gevestigd. Deze werden gebruikt voor tentoonstellingen of als marktplaats.[3] Deze benedenruimte werd verlicht via een vloer van glazen tegels. Omdat de benedenverdieping nauwelijks werd bezocht, was besloten om deze verdieping later als bergruimte te gebruiken.

Woningen Bewerken

Boven de Passage waren 43 woningen in totaal gebouwd: Deels bedoeld voor de winkeliers, de overige twee woonlagen voor particulier verhuur. De woningen bestonden uit twee à drie kamers met alkoof en keuken en hadden een woonoppervlakte die tussen de 19 en 69 m² groot was. Bij vier winkels ontbrak de wooncombinatie en bij vijf winkels hoorden tot aan de kap opgaande bovenwoningen; de overige 36 woningen vormden afzonderlijke bovenhuizen, tevens ieder met twee à drie kamers en een keuken. Deze woningen waren op zo'n manier gebouwd dat ze - op verzoek - bij de winkels konden worden betrokken. Alle bovenwoningen hadden een eigen ingang naast de winkels. Deze waren te bereiken via de Passage zelf.[1] Ten slotte bevonden zich boven de woningen nog een zolder met een venster.

Voor de poort aan de Coolveste werden schepen gelost en vond de Scheveningsche Vischmarkt plaats, wat voor veel overlast zorgde. Aan de noordkant lagen nog onbebouwde tuinen, met onder meer een bedeellokaal van Maria Catharina van Dooren's Vrouwengesticht van Weldadigheid en opslag van bouwmaterialen op de plek waar vanaf 1882 uiteindelijk het Erasmiaans Gymnasium zou worden gebouwd. Aan de zuidzijde was een doodlopend steegje, wat ook voor problemen zorgde.

Aan de Coolsingelzijde (voorheen de Coolvest) was een luxueuze badinrichting met onder andere stoom-, elektrische en regenbaden. De bouw van de Passage was zeer modern voor de tijd: Het had een uitgebreid ventilatie- en koelsysteem en ook werd gebruik gemaakt van bimsbeton (een licht vulkanisch materiaal) voor de binnenmuren - een unicum voor die periode. Verder werden het casco van het gebouw bakstenen toegepast in combinatie met houten balklagen en gietijzeren draagkolommen. In de avond werden de winkels verlicht door gaslampen en scheen er zonlicht door de glazen koepel op het dak, die zich bevond op 20 meter hoogte. Er werd ook een periode gebruik gemaakt van elektrische verlichting (tussen 1882 en 1892) maar daar kwam een einde aan toen het niet rendabel genoeg meer was.

Prentkaart komt uit de collectie van @stadsarchief010 en Informatie komt uit Wikipedia

[actuma]

Met elkaar de samenleving zo open mogelijk houden is lange termijnaanpak corona

De samenleving open houden is het uitgangspunt van de lange termijnaanpak corona. Daarbij zijn er twee gelijkwaardige doelen: sociaal-maatschappelijke en economische continuïteit en vitaliteit en het toegankelijk houden van de zorg voor iedereen. Om het virus in toom te houden heeft iedereen - overheid, bedrijven, instellingen en de inwoners van Nederland - een verantwoordelijkheid. Dat benadrukt minister Kuipers van Volksgezondheid, Welzijn en Sport in de aanpak die aan de Tweede Kamer is gestuurd. Met de lange termijnaanpak wordt rekening gehouden met diverse scenario’s waar de overheid zich op voorbereidt. Allereerst moet vaccinatie en aandacht voor de basisadviezen zoals ventileren het virus tegengaan. Daarnaast zijn de verschillende sectorplannen uitgewerkt tot maatregelenladders. Deze maatregelenladders bieden helderheid en houvast als er maatregelen moeten worden genomen. Ook zal het Maatschappelijk Impact Team (MIT) naast het Outbreak Management Team (OMT) vanaf nu adviseren over de sociaal-maatschappelijke of economische gevolgen van voorgestelde maatregelen. Sectorplannen en maatregelenladders De afgelopen twee jaar hebben ondernemers en instellingen, zoals het onderwijs, veel ervaring opgedaan met het omgaan met het coronavirus. Met deze kennis en ervaring hebben verschillende sectoren een eigen plan opgesteld. Met deze plannen bereiden de sectoren zich voor op oplevingen van het virus en de dan te nemen stappen. De maatregelen in de sectorplannen zijn uitgewerkt in maatregelenladders. Dit zijn stappen van licht naar zwaar die genomen kunnen worden om een opleving van het virus te remmen en om te voorkomen dat een sector de deuren moet sluiten. Deze variëren van maatregelen die sectoren zelf kunnen nemen (preventiemaatregelen) zoals looproutes en handpompjes bij de deur tot maatregelen die de overheid kan nemen op basis van de maatregelenladders (juridisch-afdwingbare interventiemaatregelen) zoals het invoeren van de 1,5 meter afstand of een alternatief daarvoor. In sommige maatregelenladders zijn door de overheid aanvullende maatregelen op de maatregelen die sectoren zelf hadden opgenomen toegevoegd, onder andere op basis van adviezen van experts. Maatwerk waar dat kan De maatregelenladders en onderliggende sectorplannen staan aan de basis van de nieuwe aanpak van het coronavirus. Op deze manier bieden de sectorplannen zoveel mogelijk maatwerk, voorspelbaarheid en transparantie en kan men wanneer nodig op tijd voorbereidingen treffen. De afgelopen jaren hebben wel laten zien dat we niet zeker weten hoe het virus zich ontwikkelt. Het uitgangspunt bij het nemen van eventuele maatregelen zijn de maatregelenladders, maar er kan worden afgeweken als dat noodzakelijk is. Mogelijke maatregelen, gebaseerd op de maatregelenladders, legt het kabinet voor aan het OMT en het MIT. Aan het MIT wordt specifiek advies gevraagd over de sociaal-maatschappelijke en economische impact van mogelijke maatregelen. De adviezen van het OMT en MIT worden naar de Tweede Kamer gestuurd en meegenomen in de besluitvorming van het kabinet over maatregelen. Monitoring en duiding van het virus Het virus in de gaten houden is en blijft een belangrijke basis. Dit gebeurt met verschillende monitoringsinstrumenten, zoals rioolwatersurveillance, het aantal positieve testen bij de GGD en de situatie in het buitenland. Ook geven ziekenhuis- en IC-opnames een beeld van de ernst van het virus en de gevolgen voor de zorg. Deze informatie staat ook op het Coronadashboard. Op het dashboard wordt een thermometer toegevoegd. De thermometer heeft vier verschillende standen en wordt elke twee weken – en zo nodig wekelijks - vastgesteld door het RIVM en geeft in één oogopslag weer wat de epidemiologische situatie is. De thermometer wordt de komende weken verder doorontwikkeld. Doel is dat iedereen kan zien hoe het virus zich ontwikkelt. Bron: Rijksoverheid Read the full article

[overwijs]

Dag 39 – “(they long to be) Close to you”

What a day it was. Veertig dagen geleden schreef ik een advies aan onze organisatie over de aanpak voor het sluiten van de scholen, de dag daarna was ik in stelling gebracht, zoals dat zo mooi heet, door mijn schoolleider en mocht ik het team meenemen in onze aanpak.

Mijn advies was 1 op 1 overgenomen, een werkgroep was gevormd en ik mocht die club voorzitten. Een adviesorgaan voor ons management. Het team was onder de indruk van de snelle actie en kwamen zelf ook direct soepel in beweging. Genoeg om trots op te zijn.

De afgelopen weken stond de volgende uitdaging voor de deur en zo snel als het plan op 15 maart uit mijn pen (toetsenbord) vloog, zo moeizaam was het afgelopen weken. We zagen de beren, de belemmeringen, de verplichtingen en de keuzes die andere scholen maakten maar wat niet bij ons paste. Vorige week veranderde de grizzlybeer op de weg, langzaam in een teddybeer. Het plan kreeg vorm en vandaag stond ik weer voor het hele team.

Weer mocht ik mijn verhaal vertellen, al is het nu niet alleen mijn verhaal, het is ons verhaal geworden. Gevormd op basis van ideeën uit de werkgroep maar ook de informatie die we in het team hadden opgehaald.

We waren weer op school. Een hernieuwde kennismaking met de school, met ons onderwijs. Ik vertel over de plannen voor 2 juni en de groep gaat uiteen om de invulling concreter te maken. We moeten wennen aan de afstand en juist daarom deden we dit overleg op school. De stoelen op afstand, net zoals toen aan het begin.

Zo konden we vandaag ervaren hoe verrekte moeilijk de afstand is. Zelfs als we er zó bewust mee bezig zijn merk je toch opeens dat je weer te dichtbij staat. Je niet met twee door een gang kan lopen. We moeten het goede voorbeeld geven maar zo makkelijk gaat het nog niet worden.

We weten dat we alles op alles moeten zetten om de anderhalve meter te handhaven, looproutes uitzetten, indeling van de lokalen maken, nieuwe roosters ontwerpen, klassen anders indelen, eigenlijk alles wat gewoon was veranderen. We weten niet hoe het vervolgens buiten het schoolplein gaat, wat ze daar zullen doen. Dat maakt het maken van deze plannen lastiger, maar niet minder belangrijk.

Je ziet het op straat, in de winkels, overal. Het besef wordt minder en de afstand steeds lastiger. Nu we vandaag ‘gewoon’ op school waren merkte je dat des te meer. Een collega die vertelt over een komende nieuwe uitdaging wil je een knuffel geven. To be close to you. Een collega die enorme stappen heeft gezet wil je een schouderklopje geven. To be close to you. Een collega die koffie pakt wil je niet met moeite ontwijken.

Ik denk met liefde na over alles wat we moeten organiseren. Maar af en toe wil ook ik wel eens denken dat straks alles weer normaal is. Dat ik het begin en het einde van een sollicitatiegesprek niet meer ongemakkelijk hoef te vinden omdat je geen hand geeft. Je vriendinnen een knuffel kan geven. Dat je wakker wordt en beseft dat het gewoon een nare droom was.

Maar dan praat ik met mijn collega’s over onderwijs en weet ik weer dat wij over een paar maanden, over een jaar, over een tijdje, we gaan zien hoeveel deze periode ons gebracht heeft. Dan ga ik er weer vol voor. Dan begin ik weer aan de kar te trekken. Juist zodat we ons onderwijs op de juiste manier kunnen inrichten zodat we dichterbij elkaar blijven. Close to you.

Why do birds suddenly appear

Every time you are near?

Just like me, they long to be

Close to you

Why do stars fall down from the sky

Every time you walk by?

Just like me, they long to be

Close to you

[de-meerpeen]

Landschappelijke inpassing datacenter Microsoft

Bedrijvennieuws: 'Landschappelijke inpassing datacenter Microsoft'

MIDDENMEER – De bouw van het datacenter van Microsoft op het bedrijventerrein Agriport is bijna voltooid. Langzaamaan verdwijnen de bouwketen, bouwhekken, bouwlampen en de rood-wit gekleurde barriers die nodig zijn voor een veilige looproute op de bouwplaats. Overal op het terrein wordt de beplanting aangebracht en gras ingezaaid. In navolging op de wens van de gemeenteraad van Hollands Kroon…

[melaniewebbers]

Jordanië 15-24 mei 2022

Eindelijk gaan we naar Jordanië! We keken al 2 jaar uit naar dit moment. Ruim 24 uur geleden begon de vakantiestress met het bericht dat onze vlucht met Transavia geannuleerd is naar Amman. Even zag het er naar uit dat onze 3e poging om naar Jordanië te gaan, weer zou mislukken, maar gelukkig hebben we gauw kunnen omboeken naar een vlucht 2 uur later met Royal Jordanian! We besloten ruim op tijd (3,5 uur van tevoren) naar Schiphol te gaan in verband met de aangekondigde drukte. Het duurde precies 2 uur om van de ingang van Schiphol bij de gate te komen, dus we konden lekker rustig aan doen.

De vlucht met Royal Jordanian verliep goed ondanks een flinke vertraging. We hebben nergens een mondkapje hoeven dragen en nergens onze QR code hoeven laten zien. Toen we in alle haast een nieuw ticket moesten kopen bij Royal Jordanian, hebben we de Fast Lane bijgeboekt voor ca. €9 per persoon voor de immigratie in Amman. Dit waren echt de beste €9 die ik ooit in mijn leven heb besteed, want we mochten gelijk de dikke rij voor het visum en de dikke rij voor de paspoortcontrole in 1x overslaan en voor we het wisten, stonden we al bij de koffers. We gingen allebei nog even plassen en toen ik terugkwam, zag ik al gelijk de koffer op de band voorbij komen. De auto ophalen was ook in no time geregeld en de autowegen waren bijna leeg waardoor we zo bij het hotel waren. Volgens mij ben ik nog nooit zó snel van het vliegtuig in een hotel beland.

We besloten een dagje in Amman te blijven omdat we in de Lonely Planet een leuke looproute hadden gevonden door Amman. Ik wist niet zo goed wat ik aan moest doen, want het is wel erg warm buiten maar je moet je knieën en schouders bedekken in Jordanië. Toch heb ik gekozen voor een 'korte' broek die net tot mijn knieën viel. Ons hotel (Arab Tower Hotel) ligt midden in het centrum, dus we konden alles lopen en de auto laten staan vandaag. We begonnen bij de citadel en vervolgens liepen we zigzag naar beneden richting het Romeinse theater. Heel bijzonder om te zien hoe dat allemaal gebouwd is en hoe oud alles al is. We hebben een rondje gelopen over de lokale markt waar we echt de enige toeristen waren. Alles rook super lekker en zag er heel lekker en vers uit. Helaas hebben we niks geproefd, maar het was erg leuk om te zien hoe de locals daar hun heerlijke verse producten verkochten. Via een wirwar aan straatjes en winkeltjes, liepen we weer langs hotel omdat ik me toch niet helemaal fijn voelde in mijn korte broek. Ik heb even een kledingwissel gedaan naar een lange rok, maar ik wilde nog wel even in het centrum gaan kijken voor een luchtige lange broek. Helaas niet gevonden.. wat we wel hebben gevonden is een restaurantje uit de Lonely Planet : Hashmi Brothers. Hier mag je zelf niet kiezen wat je wil eten, iedereen krijgt hetzelfde. We kregen een hele mand vol pitabrood, hummus, een soort pittige bonenhummus, falafel, tomaten, uien, wortel, augurk en munt. Daarnaast nog water en thee. Echt héérlijk gegeten met alleen maar locals om ons heen. Bij het afrekenen moesten we met z'n 2en een bedrag betalen van 4 JOD. Dat is echt helemaal niks!

Via nog meer straatjes en winkeltjes liepen we naar Rainbow Street. Het ligt nogal op een heuvel, dus ik dacht dat het wel iets heel bijzonders moest zijn na zo'n lange wandeltocht. Helaas bleek het nogal uitgestorven en was er niks te doen of te zien. We keken in de Lonely Planet wat er nog meer te doen was en besloten even een bezoekje brengen aan badhuis Al Pasha voor een hammam. Het gebouw zag er heel netjes en luxe uit en we boekten gelijk een hammam waarbij we allebei tegelijk mochten (normaal zijn mannen en vrouwen gescheiden). Na ongeveer 2,5 uur kwamen we als herboren weer naar buiten. Aangezien het 'al' 19:30 uur was, gingen we maar op zoek naar een restaurantje om te gaan eten. Alles bleek ook weer helemaal uitgestorven. Uiteindelijk kwamen we aan bij een heel sfeervol restaurantje (Nabeth o Fatteh) zonder andere mensen (vaak een teken voor ons om door te lopen),  maar het mannetje wat er werkte was zo aardig en hij had 2 witte eenden en parkiet als huisdier bij het restaurant, dus besloten we er toch maar te gaan eten. We kregen gelijk een traditioneel Jordaans gewaad aan en een hoed op. Het mannetje vond ons blijkbaar hilarisch want we moesten gelijk met hem en zijn parkiet op de foto. Langzaam aan druppelden er nog wat meer mensen binnen, maar het leek er op dat het toerisme hier nog totaal niet op het niveau was hoe het ooit was. Blijkbaar is avondeten om 19:30 uur ook nog eens heel erg vroeg. Het eten was niet fantastisch en ook nog best duur, maar het was een fijne plek. We wilden een beetje op tijd naar bed vanavond, want morgen moeten we vroeg op om richting Wadi Mujib te rijden voor de Siq Trail. Het mannetje dacht daar anders over, want we kregen na lang op de rekening wachten, nog thee en een toetje. Nou, sla dat maar eens af!

Om 06:30 uur zaten we al in de auto richting Wadi Mujib, voor de Siq Trail. Om 08:00 uur ging het open, maar we wilden graag op tijd zijn omdat we gewaarschuwd waren voor een lange rij bij de ingang. Eenmaal daar aangekomen, waren we de eersten die begonnen aan de Siq Trail en helemaal tot aan het einde van de trail hadden we niemand voor ons, heerlijk rustig! Het was echt een super mooie en avontuurlijk trail zonder gids waarbij we moesten wandelen, zwemmen, klimmen, glijden en abseilen. We deden er in totaal 2 uur, eigenlijk hadden we wel liever gehad dat hij wat langer zou duren, want het was daar zo mooi en leuk! Om 10:00 uur waren we al weer terug en besloten we een bezoekje te brengen aan Mt. Nebo, de plek waar Moses stierf nadat hij het beloofde land zag. Aangezien we allebei het bijbelverhaal niet zo goed kennen, was het voor ons niet zo heel erg interessant en vroegen we ons af wat we daar eigenlijk deden. We reden vervolgens door naar Madaba, waar we even lekker hebben geluncht bij Ayola Cafe en wat kleine winkeltjes hebben bezocht. Madaba is wel echt een leuk stadje, veel schoner en knusser dan Amman. Jammer genoeg was Mt. Nebo en de mozaïekkerk in Madaba geen onderdeel van de Jordanpass waardoor we alsnog moesten betalen voor de entree. Toch wel weer jammer en daardoor krijg je het gevoel dat de Jordanpass toch niet echt helemaal voordeliger is. We reden vervolgens naar ons hotel (Dead Sea Spa Hotel) bij de Dode Zee om een middagje te relaxen. Gelukkig zat er een privéstrandje bij het hotel waarbij ze wat zand hadden opgespoten, waardoor het prima was om de Dode Zee in te lopen. We kwamen er al gauw achter dat je er eigenlijk niet echt kan zwemmen, door de grote hoeveelheid zout blijven je voeten ook constant drijven en lukt het niet om te zwemmen. Het drijven op je rug is wel echt heerlijk. Op het strand stonden 2 grote tonnen met modder welke constant vers geschept werd uit een soort modderpoel. We smeerde ons helemaal in met de modder en moesten het 10 minuten laten opdrogen in de zon. Vervolgens weer de zee in gegaan en alles weer afgespoeld. De bodem ligt vol met een soort van brokken zout, als je die pakt en in je handen kneed, heb je handenvol scrubzout. Mijn huid voelde echt super zacht en glad aan nadat ik het water uit kwam. De rest van de middag hebben we lekker uitgerust op een strandbedje. Als je in een hotel in de Dode Zee verblijft, voel je je eigenlijk genoodzaakt om er ook te eten, want er is geen een dorpje met restaurantjes. Ons hotel had alleen maar een Westerse menukaart, maar wij wilden graag Jordanees eten. Het hotel waar wij verbleven was alleen maar omringd door allemaal andere grote hotelketens. Gelukkig zagen we onderweg dat we langs een soort shoppingmall reden heel dichtbij het hotel, dus we besloten daar heen te gaan om te gaan eten. Er waren daar een aantal restaurantjes te vinden, wij kozen voor Elite Restaurant waar we heerlijk Jordanees hebben gegeten. We kregen een Jordaans toetje aangeboden, kunefe, die bij ons aan tafel werd gemaakt. We hadden echt geen idee wat het was, maar het leek ons wel lekker want het leek een beetje op baklava. Het werd bereid op heet zand en er werd suikersiroop en pistachenootjes op gelegd tijdens het bereidingsproces. Toen hij het eenmaal aansneed op onze tafel, kwamen we er pas achter dat we een plakkaat gesmolten kaas met een soort baklavatopping zouden gaan eten. De smaak was opzich wel goed alleen was het echt enorm machtig en zaten we er al gauw vol van.

Na een heerlijke nachtrust zonder moskeegeluiden, hebben we lekker een ochtendje gerelaxt in het hotel. We reden vervolgens door naar Kerak waar we het oude kasteel hebben bezocht en hebben geluncht. Eerlijk gezegd had ik helemaal niks van het kasteel verwacht en eigenlijk wilden we Kerak zelfs overslaan. Maar wat was het toch eigenlijk bijzonder om daar door heen te lopen, het is echt nog wel in een goede staat en er waren oneindig veel gangen en kamers te bezichtigen. Na het kasteel hebben we lekker geluncht met een falafel pitarol bij Kings Restaurant en reden we vervolgens door naar Petra. Eenmaal aangekomen bij ons hostel (Petra Cabin Inn) blijkt dat we de komende 2 nachten in een veel te hete cabine zullen slapen. In het hostel werd er gekookt door een mevrouwtje en daar hebben we heerlijk van meegegeten. Helaas was het eten pas klaar om 20:00 uur en moesten we om 20:20 uur al bij de ingang van Petra zijn voor Petra by Night. Dus we hebben heel snel moeten eten en heel snel naar de ingang moeten lopen. Gelukkig is ons hostel maar 5 minuten lopen naar de ingang. De weg naar de schatkamer was heel mooi verlicht met lampionnen en na ongeveer een half uurtje lopen achter 1000 andere mensen aan, kwamen we uit bij de schatkamer. Ook deze stond helemaal vol met lampionnen. We moesten daar in het zand gaan zitten tussen de lampionnen en 1000 andere mensen. We kwamen er al gauw achter dat het zand doordrenkt was met kamelenpies. Deze doordringende geur was echt niet te harden en onze handen en kleren stonken ook gelijk. We kregen een korte show met een Arabische fluit en een bandje met valse 1-snarige viool en daarna werd er een verhaal verteld over het waarschijnlijke ontstaan van Petra. Ondertussen kregen we een bekertje met heet suikerwater (noemen ze hier thee). Best knap dat ze dat voor 1000 mensen tegelijk kunnen maken en uitdelen in zo'n korte tijd. Na het verhaal begon er een lichtshow op de schatkamer en konden we wat foto's maken. Vervolgens liepen we weer terug naar de ingang. Ik vond het wel een leuke ervaring om even meegemaakt te hebben omdat dit de eerste indruk van Petra is maar dan ook nog in het donker en met heel veel sterren, maar het was wel heel erg irritant om met zoveel mensen tegelijk door dat pad te moeten lopen. Daarnaast was iedereen echt super luidruchtig en hadden veel mensen een zaklamp aan wat echt de sfeer met de lampionnetjes verpeste. Ondanks alles, hebben we wel een hele mooie ervaring erbij en weten we alvast een klein beetje wat we morgen kunnen verwachten als we écht Petra gaan bewonderen.

De volgende ochtend stonden we weer vroeg op om een dag in Petra door te brengen. Rond 08:00 uur waren we bij de ingang en het was echt al heel erg warm. We kregen de tip om er om 06:30 uur al te zijn, maar dat vonden we een beetje te vroeg. We maakten een mooie wandelroute van het beginpunt naar het eindpunt (monastery). Het duurde ongeveer 3 uur om er te komen, inclusief korte pauzes om te eten en te drinken. Het laatste deel van de wandelroute was best pittig, voornamelijk door de hitte waren alle trappen nogal zwaar. We werden wel beloond met iets heel moois; de monastery was het meer dan waard! Nog veel groter en veel imposanter dan de schatkamer. De terugweg van de monastery naar de schatkamer hebben we gelopen via de kerk en de tombes, ook erg indrukwekkend. De wandeling zelf is echt prachtig, maar wat het echt heel erg jammer maakt zijn de ezels, kamelen, paarden en golfkarretjes die (luie) toeristen vervoeren en de opdringerige mannetjes die een rit op hun dier wilde verkopen. Ook waren er veel opdringerige jongetjes die je tegen een bedrag via een verboden weg naar een uitzichtpunt van de schatkamer wilde leiden en nog kleinere kindjes die ansichtkaarten probeerden de verkopen waar je bijna niet vanaf kwam. Maar wat wij echt héél erg zonde vonden was de hoeveelheid aan souvenirkraampjes. De een na de ander verkocht dezelfde troep en je kon er ook niet omheen. Ze stonden echt letterlijk langs alle wandelpaden en ze waren daarbij ook nog opdringerig. Dat deed wel heel erg af van de charme van zo'n plek. Het blokkeerde daarnaast ook nog eens het prachtige uitzicht. We hadden vanuit het hostel een lunchpakketje meegenomen, maar dat stelde helaas niet zo veel voor. In Petra zelf kan je ook op genoeg plekken eten en drinken. We hebben daar een pitarol met kebab gegeten en verse sinaasappelsap gedronken. Was erg lekker! Na een lange dag wandelen in Petra, ben ik echt helemaal kapot. De hitte was echt niet meer te doen in de middag. Om even af te koelen, bezoeken we bij de uitgang het Petra Museum en leren we meer over de geschiedenis. In totaal hebben we ongeveer 7 uur gelopen. 's Avonds eten we nog bij een veel te duur restaurantje in Petra dorp (Petra Night Restaurant). Wel heerlijk gegeten en gedronken (verse hibiscussap uit de bergen) maar helaas is alles is duur in Petra!

Na een klein beetje uitslapen, was het ontbijt in het hostel op (wat toch al weinig voorstelde) en gingen we zonder ontbijt alvast op weg naar Wadi Rum. Aangezien Pim 's morgens niet zonder koffie kan en ik niet zonder thee, zijn we onderweg gestopt op een plek die aangaf dat ze het mooiste uitzicht van de wereld hebben met gratis thee. Toen we binnenkwamen, bleek het natuurlijk een grote (en veel te dure) souvenirwinkel waar veel bussen stoppen. De thee was echt niet te drinken en de koffie was zo sterk dat Pim genoeg cafeïne had voor de komende dagen. Het uitzicht was niet fantastisch, dus we reden gauw door. Eenmaal aangekomen in Wadi Rum, moesten we ons melden bij het Visitor Center en kregen we een papiertje waarmee we naar Wadi Rum dorp mochten rijden. Daar moet je dan je auto achterlaten en wordt je daar opgehaald met een jeep door het kamp waar je verblijft. Wij hadden om 14:00 uur afgesproken met ons mannetje, maar we waren er al om 11:30 uur. We waren een beetje vroeg omdat ik had gelezen dat er ook een museum en winkeltjes met handgemaakte spulletjes van lokale vrouwen zouden zijn, maar alles was gesloten. Aangezien we nog niet hadden ontbeten, gingen we maar brunchen. Er was weinig keuze in het dorp, er was maar 1 'restaurant' waar we alleen een bord rijst met kip konden krijgen. Bij het afrekenen bleek dat we waarschijnlijk voor het hele dorp een bord rijst met kip hebben betaald, want het was echt duur (22 JOD). Een bedelende vrouw liep binnen en kreeg 2 grote bakken vol met rijst met kip, dus waarschijnlijk hebben we o.a. ook voor haar betaald. We waren natuurlijk veel te vroeg klaar met eten en in de rest van het 'dorp' was er ook niks te doen of te zien. Na een tijdje wachten, werden we opgehaald door ons mannetje en hebben we een prachtige rit gemaakt van ruim 4,5 uur met diverse uitkijkpunten, supermooie wandelingen en Pim ging nog even sandboarden. We hadden allebei totaal geen verwachtingen van Wadi Rum, maar we kijken echt onze ogen uit. Zo enorm groots, ruig en super mooi. Je moet wel echt heel goed ter been zijn voor de jeeprit want de wandelingen gaan echt door dik zand en je moet best veel rotsklimmen naar bepaalde uitzichtpunten. Na een prachtige rit door de woestijn, worden we naar ons tentenkamp (Wadi Rum Desert Adventures) gebracht en bekijken we vanaf de zandduinen een super mooie zonsondergang. Echt genieten! Toen het eenmaal donker was, kregen we een heerlijk diner wat in een pot onder het zand was bereid. De smaken waren echt zo bijzonder, dat kan je zelf nooit zo namaken. Na het eten, gaan we bij het kampvuur zitten en krijgen we heel veel kopjes thee. Deze thee maken ze met zwarte thee, salie en suiker. Echt heel lekker! Bij het kampvuur zat een local die livemuziek ging maken met zijn Arabische gitaar. De sfeer was erg goed. Na een tijdje zijn we de zandduinen weer ingelopen in het pikkedonker, om sterren te gaan kijken. Helaas was het erg bewolkt en waren er bijna geen sterren te zien. Het is maar goed dat we geen dure stargazing tent hebben geboekt! Het kamp waar wij verbleven heeft zo'n 12 tenten, een heel modern sanitairgebouw en een ruimte waar je kan eten. In de tent staat een prima tweepersoonsbed met een stopcontact.

Na een prima nacht, worden we al weer heel vroeg gewekt en krijgen we een ontbijtje. Vervolgens rijden we een stuk met de jeep terug de woestijn in en vervolgens rijden we nog zo'n 45 minuten op een kameel terug naar het dorp. Wadi Rum was echt een prachtige ervaring en zeker wel een hoogtepunt van de reis! Rond 10:00 uur waren we weer bij de auto, tijd om naar onze laatste bestemming af te reizen ; Aqaba. Hier gaan we lekker even vakantie vieren en uitrusten.

Ik had op een hotel geboekt (La Riva) in Aqaba op basis van locatie (aan het strand en dichtbij restaurants), maar eenmaal aangekomen bleek de locatie van het hotel echt een nachtmerrie. Het 'strand' was helemaal volgestouwd met lokale restaurantjes en plastic stoeltjes. Er was letterlijk geen 1 meter niet bedekt met restaurant stoeltjes. Het was echt extreem druk met locals die daar met hele families weekend aan het vieren zijn en volledig gekleed in zee lagen. Dit was niet mijn idee van relaxen aan het strand.. Aqaba voelt echt aan alsof je in een steenoven stapt, zo extreem heet. Het blijkt vandaag 38 graden te zijn, maar het voelt wel heter. Iemand vertelde ons dat het binnenkort rond de 46 graden wordt, dus we hebben nog geluk. Je hebt met deze hitte dus wel echt behoefte aan een zwembad of een strand waar je gewoon kan zwemmen, want het is gewoon te heet om iets te ondernemen. Na een rondje wandelen over de boulevard van plastic stoeltjes, besloten we direct dat we hier niet wilden gaan slapen de komende nachten. We reden Aqaba uit, richting de zuidkant, nabij Tala Bay. We kozen een hostel uit die in de Lonely Planet stond (Bedouin Garden Village) en reden daar naar toe. We kwamen bij een heel schattig hostel met allemaal felgekleurde kleine huisjes en straatjes waardoor het leek alsof je in een klein dorpje liep. Het zwembad zag er goed uit en er waren heel veel loungeplekken met lange zachte Arabische banken. De sfeer was precies wat we wél zochten ; een plek waar we een paar dagen kunnen relaxen én zwemmen (in bikini!). Pim heeft gelijk een PADI open water duikcursus geboekt, dus die heeft wat leuks te doen de komende dagen.

De eerste avond hebben we een hapje gegeten in Tala Bay bij Suzana Restaurant. Best een bijzondere ervaring, want Tala Bay is een soort van ultramodern afgesloten resort gebied met een slagboom. Daar achter is een haven met allemaal super dure boten, een paar hele dure restaurantjes en hele luxe uitziende appartementen. Echt compleet ingesteld op hele rijke (Russische) toeristen. Toch was het bijna uitgestorven daar. De prijzen in de restaurants van Tala Bay zijn nog hoger dan de prijzen in Nederland, dus dat valt dan wel tegen en het eten smaakte ook niet al te best.

De volgende dag is Pim aan zijn PADI duikcursus begonnen en was de hele dag weg. Ik had wel zin in een niks-doen dag, dus heb de hele dag bij het zwembad gelegen. Rond de lunchtijd ben ik de omgeving even gaan ontdekken om iets te eten te kunnen scoren, maar toen bleek dat er nergens een winkel of restaurant was waar ik eten kon krijgen. Ons hostel bied opzich wel een menukaart aan, maar eigenlijk hebben ze geen eten. Het hotel tegenover ons hostel heeft gelukkig wel eten, daar hadden we bij aankomst ook al geluncht. Bij gebrek aan keuze, ben ik daar maar weer heen gegaan.

Bij ons hostel groeien een aantal fruitbomen ; mangobomen, limoenbomen en dadelpalmen. Ons hostelmannetje was bezig bij de dadelpalm en vertelde dat de dadels over ongeveer 3 weken goed zijn. Ik vertelde dat ik dadels zo lekker vind en ze thuis vaak eet. Toen we vervolgens weg liepen, kwam hij achter ons aangerend met een enorme doos verse dadels die wel al rijp waren en ik kreeg er 3 in mijn handen geduwd. Ik zei dat ik er thuis altijd maar 2 per keer eet, maar blijkbaar mag dat helemaal niet van Allah. Je mag alleen oneven aantallen eten.

's Avonds zijn we naar Aqaba stad gereden om te gaan eten. Na onze negatieve ervaring met Aqaba, bleek bij aankomst in het centrum dat ons originele hotel op ongeveer de slechtste plek van heel Aqaba stond en we daardoor een verkeerd beeld van Aqaba hadden gekregen.

In werkelijkheid is Aqaba best een mooie, moderne stad met een haven, een hele mooie moskee, super moderne winkeltjes en talloze restaurantjes, een gezellige markt en overal koffietentjes. Bij een lelijk restaurantje die op nummer 1 bij TripAdvisor stond (Khubza & Seneya), hebben we echt een heerlijke Jordanese maaltijd gegeten voor weinig geld. We lopen een rondje door het levendige centrum en tot slot kopen we bij een bakkertje een grote doos met heerlijke verse baklava om mee naar huis te nemen en we krijgen er allebei nog 2 om even van de snoepen, super lekker! In Aqaba heb je heel veel snoepwinkeltjes en een soort van toetjesrestaurants, Pim is helemaal gelukkig en kijkt zijn ogen uit.

Aqaba is best leuk voor een avondje, maar toch ben ik blij dat we niet in de stad slapen, want wat moet je nou 3 dagen in een stad met 38 graden? Dan wil je toch echt even ergens afkoelen! Ons hostel is ongeveer 15-20 minuten rijden van Aqaba. De ideale combinatie van locatie in de stad, privéstrand en zwembad bestaat blijkbaar wel ; hotel Mövenpick Resort in Aqaba, alleen kan je daar maar 1 nacht slapen voor de prijs van 4 nachten in ons hostel. Waarschijnlijk heb je dan wel véél meer comfort en geen plank als bed.

De laatste dag in Aqaba toen Pim weer ging duiken, ben ik in de ochtend meegegaan om te snorkelen. Heel veel mooie gekleurde visjes gezien en heel veel plofvissen gezien. Pim en ik hebben beide al een paar dagen last van onze buikjes (zoals gewoonlijk), dus na het snorkelen ging het hostel meneertje gelijk saliethee voor mij maken van gedroogde saliebladeren en gedroogde kaneelstokjes die zijn moeder had gedroogd. Super sterke thee, maar het hielp wel! Pim komt na het duiken terug met een lach van oor tot oor, want hij heeft zijn PADI gehaald!

We besloten dat we een nachtje minder in Aqaba wilden blijven en in de namiddag richting Dana Biosphere Reserve wilden gaan rijden en daar alvast gaan slapen, zodat we morgen op onze laatste dag in Jordanië nog een mooie hike door de natuur kunnen maken. Daarnaast breekt het ook de 4 uur durende rit een beetje op richting het vliegveld. Dat is ook wel prettig want Dana ligt precies op de helft van de rit tussen Aqaba en Amman.

Omdat Pim pas rond 17:30 uur klaar was met het duiken en we nog 2,5 uur moesten rijden, komen we in de avond pas aan in Dana. Zodra we de auto uitstappen, krijgen we ineens een enorme klap in ons gezicht. Van het bloedhete Aqaba staan we nu ineens in frisse Dana. We hebben echt een super schattig hotel geboekt (Dana Tower Hotel) wat ooit allemaal kleine huisjes zijn geweest en nu is omgebouwd tot hotel. Het dorp Dana is ooit verlaten door alle bewoners en werd een spookstad. Een local heeft toen bedacht om er een hotel van te maken en trails uit te zetten om toeristen te trekken naar dit mooie natuurgebied. Bij aankomst mochten we gelijk aanschuiven bij het eten, er was een heerlijk buffet klaargezet met echt onwijs lekkere gerechten. Na het eten kregen we onze kamer toegewezen, alhoewel; we mochten kiezen uit 3 kamers. De één nog schattiger dan de ander. We boeken een trail van 3 uur met een gids voor morgen, omdat je niet zonder gids het natuurgebied in mag. Het hotel zit weer vol met schattige loungeplekjes. We krijgen het al snel koud dus trekken toch maar even wat warme kleren aan en gaan in een binnenlounge zitten. Niet verwacht dat het zó koud kon zijn in Jordanië! En wat een enorm contrast met Aqaba...

Na een heerlijke rustige nachtrust, staan we uitgerust op en na het ontbijt beginnen we aan de hike. Onze gids neemt ons mee naar het natuurreservaat. De temperaturen zijn al weer flink gestegen want het is weer bloedheet. We maken een prachtige wandeling van ongeveer 3 uur en onze gids is echt fantastisch. Hij legt ons heel veel uit over het gebied, beschildert onze wangen met poeder uit de rotsen en maakt kruidenthee op een houtgestookt vuurtje voor ons. We dachten dat we al het moois in Jordanië wel gezien hadden inmiddels, maar als je in Dana bent, besef je je pas dat je echt hoogtepunt bovenop hoogtepunt beleeft hier. Eigenlijk zijn 10 dagen in Jordanië echt te kort, we hadden ons makkelijk 14 dagen kunnen vermaken. In Dana is er nog maar heel weinig toerisme en dat is echt zo'n verademing! Wat ons betreft is Dana echt een plek die je niet mag overslaan als je naar Jordanië gaat. Na de hike, mogen we nog even lekker douchen en de koffer inpakken omdat we helaas al weer naar huis moeten vliegen. We krijgen nog een heerlijke lunch en ontspannen nog even op het dakterras. We genieten van onze laatste uurtjes in Jordanië. We zijn beide echt betoverd door dit prachtige land en we zijn met name verrast door de bijzonder vriendelijk mensen die we hebben ontmoet. Ze zijn echt oprecht heel erg aardig, behulpzaam en geinteresseerd. Ook het heerlijke eten heeft ons positief verrast!

Helaas zit ons avontuur er weer op en moeten we weer naar Nederland... bedankt voor het lezen van onze reis door Jordanië!

[werkvanwilna]

13 mei 2022 I Paleis het Loo: Looproute en personeel (deel 3)

Bij Het Paleis het Loo zijn de looproutes aangeven op de lopers in elke kamer. Hiervoor zijn per kamer vooraf scans gemaakt van de vloer en deze is geprint op de loper. Hierdoor zijn loper en vloer (bijna) één. Of dit nu een massief houten vloer is tot vloerbedekking met daar waar nodig hele mooie overgangen in kleur en vorm.

Het paleis heeft ongeveer 700 kamers waarvan er 50 toegankelijk zijn voor het grote publiek, tijdens de twee routes. Per dag worden 4 kamers gestoft. Zodat na 1 maand alle kamers 1 keer gestoft zijn. Hiervoor worden kwasten gebruikt van dassenhaar, die geen krassen achterlaten. Iedere maandag is er een grote schoonmaak van 1 kamer. Vooraf worden foto’s gemaakt van de plaats van alle objecten in de ruimte of op een meubel. Zodat na afloop alles op zijn oude plaats terug gezet kan worden. Daarna worden alle objecten uit de kamer gehaald en op tafels gezet om individueel schoongemaakt te kunnen worden. Al het stof (behang, gordijnen, vloer) worden netjes gezogen.

Buiten waren lassers de plattegrond van het tuinontwerp aan het lassen. En op andere plaatsen tuinmannen bezig met het onderhoud van de tuin.

https://monumentbonaire.nl/ http://bonaireboek.leveroij.nl / © Wilna Groenenboom