#cenaze evi

[ilmiyyat1453]

Tâziye Yemeği

Rivayet edildiğine göre Cafer bin ebi Talib (radıyallâhu anh)'ın ölüm haberi gelince, Rasulullah (sallallahu aleyhi ve sellem) şöyle buyurdu: "Cafer'in ailesi cenaze defin işleriyle meşgul oldukları için yemek yapmaya fırsat bulamadılar. Siz onlara yemek götürün.'' (Ebu Talib El-Mekki, Kutü’l-Kulub; c:4 s:202)

Taziyede ölünün ailesinin yemek verip millete ziyafet çekmesi, bid'attir. O yemekten yemek, mekruhtur. Sünnet olan; eş - dost, akrabanın ölünün ailesine yemek getirmesidir.

قال ابن الهمام الحنفي: " وَيُكْرَهُ اتِّخَاذُ الضِّيَافَةِ مِنْ الطَّعَامِ مِنْ أَهْلِ الْمَيِّتِ ؛ لِأَنَّهُ شُرِعَ فِي السُّرُورِ لَا فِي الشُّرُورِ، وَهِيَ بِدْعَةٌ مُسْتَقْبَحَةٌ ". انتهى من "فتح القدير" (2/142).

Cenaze evinde cenaze sahiplerinin yemek ziyafeti ver­meleri mekruhtur. Çünkü bu tür ziyafetler sevinç halinde verilirler. İçinde bulundukları durum ise musibet halidir. BU, ÇİRKİN BİR BİD'ATTİR. (İbnü'l-Hümam, Fethu'l-Kadir; 2/142)

TAZİYENİN MAKSADI Taziye; teselli etmek, acısını paylaşmak gibi manalara gelir. Taziyenin 2 mühim maksadı vardır: 1- Taziyeye gelenlerin, ölünün ailesini bu acılı günde yalnız bırakmayarak teselli etmesi, sabrı tavsiye ederek manevi destek olmasıdır.

2- Gelenlere ölümü hatırlatması ve tefekküre sevk edip kalpleri yumuşatarak dünyadan sıyırıp ahirete yöneltmesidir.

Halbuki bugün yapılan taziye merasimlerindeki ziyafetler, taziyenin asıl maksadının dışında, sünnete uygun olmayan işlerdir. Bundan dolayı taziye yerleri; insanların gelip yemeğini yediği, çayını içtiği, dedikodu ve boş muhabbetlerin havada uçuştuğu laklakhaneler haline geliyor. Ancak uzaktan gelen misafirler varsa, onlar tabi ki aç bırakılmaz, onlarla oturup hal-i hazırda olan yemeği yemede de bir beis yoktur.

Bir yakınını kaybetmenin üzüntü ve sıkıntısı içinde olan cenaze sahiplerinin, taziye için gelen misafirlere yemek hazırlayıp sunması ilave bir telaş ve sıkıntıya sebep olacağından mekruh görülmüştür (İbn Âbidîn, Reddü’l-Muhtâr, III, 148).

[ciceksiz]

eğer merak ediyorsan beni, cenaze evi gibiyim şu sıralar. herkes yanımdaymış gibi ama bir kişi eksikmiş gibi. o eksikliğin dolmayacağı bilinciyle canımı daha çok yakıyorum. anlatabildim mi?

[songeceresitali]

Sevgilim, çekmişsin perdelerini, kalbin gözyaşı dolu bir cenaze evi.

[oylenormal]

İnna lillahi ve inna ileyhi raciun. İki gün önce büyükbabam vefat etti. Apar topar trabzona geldik. İlk defa cenaze evi sahibi olma deneyimi yaşıyorum. Ölüme üzülemeden babamın, halalarımın acılarıyla kavrulup duruyorum. Kimseyi teselli edemiyorum. Çünkü "teselli" etme kavramını bilmiyorum. Sadece susup onlarla ağlıyorum. Elhamdülillah acının öfkesinin durulduğu ilk akşamdayız.. evimizin içindeki ölüme alışmanın ilk akşamında.

[s6rdunya]

"ben bazen cenaze evi gibi oluyorum senin hiç mi üzülesin gelmedi."

[dianaa70]

bu yaşları için çabalamıştı tek isteği bu yaşlarını güzel geçirmekti,bu yaşlarında telaşa kapılmadan sakin bir hayat yaşamak istiyordu.başardım diyecekti.bu yaşına geldiğinde geriye dönüp bak başardım, çabalarım boşa çıkmadı diyecekti.çok çabaladı.yazsam satırlara sığmaz, konuşsam nefesim yetmez.benim anlatamadığımı o yaşadı.sonra o yaşına geldi işte.her şeyin sonuç bulacağı o yaşa geldi.gözleri ıslak bakmaya başladı.hiç ağladığını görmemiştim, göreceğim sandım bu beni korkuttu.onu öyle görmek beni çok korkuttu.ağlamadı,gözleri boncuk boncuk oldu ama akıtmadı göz yaşlarını.hiçbir şey istediği gibi olmamıştı.geriye dönüp baktı,her şey eski haliyle duruyordu,hatta artık gücü de kalmamıştı.nefes aldı.kaybettiklerini içine çekti.gözlerini bi' kaç saniye kapatıp bekledi.sonra konuştu "olabilir,bazen böyle şeylerle karşılaşabiliriz "dedi.sesiyle üşüdüm.buz gibiydi.kalbi sanki buz tutmuş da sesi ondan böyle soğuk hissettiriyormuş gibiydi.sonra evine gitti.sabah camdan seslere bakmak için çıktım.polis arabaları ve ambulans vardı.herkes sokağa dökülmüştü.kapıdan görevliler çıktı.ellerinde beyaz bir cenaze torbası vardı.kalakaldım.hemen evden çıktım.beyaz torbaya yaklaştım.tutmaya çalıştılar.tutamadılar.neyi oluyorsunuz dediler.görmek istiyorum dedim.sonra açtılar torbayı.o'ydu.hiçbir şeyi değilmişim dedim.hiç kazanamamışım dedim.severdim onu,öğrenecekti.öğrenemedi, söyleyemeden gitti,dedim.gitmişti.o gitmişti.bi' kaldırım taşına oturup ağladım.saatlerce kaldırım taşında oturup evinin camını izledim,kimse perdeyi aralayıp bakmadı.ev sahibi gitmişti çünkü.evine gittim kapı açıktı.etraf çok dağınıktı.eskiden hiç böyle değildi evi,hep düzenli ve toplu olurdu.masanın üzerinde bir kağıt vardı.elime alıp okudum."evet olabilir bazen böyle şeylerle karşılaşabiliriz ama ben bi' kere de iyi bir şeyle karşılaşmak istemiştim,özür dilerim manolya'm" yazmıştı.zor durduğum gözyaşlarım daha da şiddetli akmaya başladı.aklımda o anımız canlandı.yağmur yağıyordu.durakta karşılaşmıştık ve bir anda en sevdiğim çiçeği sormuştu bana,manolya demiştim.sonra otobüs gelince binip gitmişti.kağıtta manolya'm dedi ve yine gitti.o beni sevmişti,ben onu sevmiştim.ama biz sevememiştik, gitmişti.o günden sonra manolya çiçeğinden nefret ettim.

[melikeecl]

Menderes çakal tepe'de artık kalbim var..

Bu Apartman 13 Eylül de ölümle tanıştı

Babannem, büyüğüm, dua kapım, büyük anam gitti

Hiçbir zaman bizden ayrılmamış kadın, ağzından Dua eksik olmayan kadın, kimin derdi olursa ilk koşan kadın, herkese çok değer verip değer göremeyen kadın, gidişin içimi çok dağladı

Hep birimiz gidince öylece gözü yolda hasretle gelmemizi bekleyen kadını bugün gidip uzaklara, çok uzaklara koyup geldik

18 torununu elinde büyüttün büyüdüğümüz yuvanın her tuğlasında elinin iziyle hepsini bırakıp gittin

Bugün artık cenaze evi biziz.. Amcalarım perişan hiç beklemediklerimiz üzgün torunlarının içi yanmış..

Herkesin dilinde kendine göre Bi keşke

Herkesi gelinliğinle gördün, gelin çıkışında baş köşeye geçip en başta sen ağladın da benimkinde yok oluşun içimi çok yaktı babannem

[dumanlikafalar]

hey dostum geceye bir söz bırak ama kendin yazmanı istiyorum alıntı değil. Şimdiden teşekkür ederim

Sevgini kaybettim... Bu benim annemi kaybettiğim gün kadar acı verdi. Yüzüm morg soğuğu oldu da, kimseye cenaze evi olamadım.

[kiriklarimdamezarlik]

Evin hali cenaze evi gibi, yaşa yaşatırlarsa.

[nktdn]

Sağ biliyorlar beni

Sol yanım cenaze evi...

[aybenimgeceseninblog]

Cenazede üst üste 10 bardak çay içilmez, çaya özel limon istenilmez, peynirli pideyi beğenmeyip kıymalı pide istenilmez, ılık ayran götürülünce soğuğu istenilmez. Bugün dedem gözümün önünde toprağın altına gömüldü, cenaze evi bizdeydi ve hepsi benden istenildi...

[zaaflaryaralar]

gözlerim sızlıyor. kafamın içi cenaze evi gibi.

[ahuveran]

çekmişsin perdelerini; kalbin gözyaşı dolu bir cenaze evi.

[furkanonallll]

içimde bir cenaze evi havası var, bundan kurtulmak istiyorum.

[ilimheybem]

Bugün evlerinin pencerelerinin mezarlığa açıldığı bir evi ziyaret etme fırsatım oldu. Ev sahibi hanım dedi ki "açıkçası hemen hemen her gün buraya cenaze geliyor. Çoğunun defin işlemine şahit oluyoruz. Ama ne yazık ki bu manzara karşısında dünyaya o kadar çabuk dalıyoruz ki..."

[bitikkedi]

İlk defa buraya içimi dökmeyi karar verdim. Beni anlayan kimse kalmadı çünkü. Bu zamana kadar ne doğru dürüst bir arkadaşım ne de değer verip benimle konuşmaya sevmeye çalışan birisi oldu. Deprem de babamı kaybedince başladı benim sorunlarım. Öncesi sorun değilmiş çünkü ben şükretmeyi bilmezmişim. İlk günler bulurum umuduyla yaşadım hep çünkü güçlüydü ölmezdi benim babam. Ölümü yakıştıracağım son insandı. Beklenilmeyen bir kayıptı bu benim için ki kafam da oluşan sorunlara yol açtı. İlk günler kendi kardeşlerinden annesinden bile ses çıkmadı. Benim babam hepsine yeterdi de onların hepsi benim bir babama yetemedi. 45 gün sonra buldum ben babamı malum toz toprak enkaz. Normal bir ceset bile 1 hafta sonra şişiyor, patlıyor ve kararmaya başlıyor burada 45 koca günden bahsediyoruz. Ortaya çıkan şeyi düşünemiyoruz bile. İlk günler darbeyi akrabalarımızdan alınca yalnız kaldığımı anladım. Bulmak zorundaydık. Her gün hastaneleri, karakolları aramaktan bizi tanır olmuşlardı. Koskaca kardeşleri oturmuş gülüp eğlenerek haber bekliyorlardı biz bunları yaparken. Kendi kardeşleri enkaz altında değilmiş gibi. 45 koca günden sonra bir haber geldi bir ceset bulundu. Kimliği teşhis edilemeyecek kadar kötü durum da. Ceset kararmaya üstünde hiç deri kalmamış duruma gelmiş. Eksik uzuvları var. Sol bacağı, sağ kolu yok sadece kemik yığını var. Kafatası ezilmiş içine gömülmüş sadece çene kısmı var o da dişlerinin olduğu yer. Bana bunları babamı bulan kepçe operatörü söyledi. Canımdan çok sevdiğim, öpmeye kıyamadığım, saçının teline zarar gelse uğruna öleceğim adam hakkında bunları söylediler bana. Ceseti dna için götürüyoruz ardından kimsesizlere gömmemiz gerek dediler. Babam olduğundan habersiz dna testi verdik. 1 Hafta sonra aradılar dna testi sonuçlandı %99 uyuşma var ceset sizin Başınız sağ olsun.. Cenaze evi oldu bizim evimiz. Babamda cenaze.. Çok umutluydum oysa ki ya ne ölmesi benim babamın ruhu gençti en çok sevdiği bendim. Daha bir sürü hayalimiz vardı bizim. Gidemez daha o olamaz. Ama zaman ve olanlar bunu kafama vura vura öğretti. Her şeyin istediğim gibi olmayacağını, erken büyümem gerektiğini, artık çocuk olmadığımı. Kara haber eve düşünce malum haber verme zamanı gelmişti. Yarım saat canım yana yana ağladıktan sonra telefonu aldım ve büyük halamı aradım hala haber geldi bize gelin diye. Kapı çaldı ben karşımda halamlar görünce ağlamaya başladım. Herkes bitti orda ağlamalar başladı yavaş yavaş gelmeye başladılar. 1. Gün öylece geçti. Cenazenin 2. Günü amcam daha babamdan haber gelmeden gittiği tatilinden döndü geldi. akşama doğru söylediği tek şey canım dolma çekti yapın da yiyelim. Cenaze evi oldu yemek evi. Bu da yetmez küçük halam akşamına evde kalmış kızıyla cenaze evinde dedikodu yaptılar. Artık başları boş istediklerini yaparlar diye. O an olay aninda hiçbir seyi idrak edemiyorsun ama sonra taslar yerine oturdugunda ne kadar da agir seyler isittigini fark ediyorsun. Olayın üstünden 1 yıl geçmesine rağmen ben kendimi toparlayamadım zorluk çekiyorum hâlâ. yaşadığım şeyler normalmiş gibi davranılması bekleniyor benden. Bu olaylar bende intihar düşüncesine kadar uzandı ama ben güçlü durmak zorundaydım. Başka çarem yoktu. Beni bu halde bırakanlara, bu şeyleri söyleyenlere olsun ahım. Benim çektiğim Acının bin beterini yaşayın. Çocuklarınızın ceseti benim babamın cenaze haberinin geldiği gün döktüğüm göz yaşıyla yıkansın. Cenaze haberiniz de yanınızda kimse olmasın. Bana söylenilen şeylerin bin beteri sizi bulsun ki ahım öyle büyük size. Ben bana ve aileme yapılanları unutmadım. Unutmam da. Siz Ahımla nasıl yaşayacağınızı düşünün...