#bouwwerk

[twafordizzy]

Hermans doorziet de wereld achter de Hallen

Centre Pompidou; bron beeld: blogspot.com Het is 1977 als onze (Nederlandse) meest besproken schrijver zich buigt over de komst van Centre Pompidou. W.F. Hermans (1921-1995; daar gaat dit stuk over) woonde in Parijs, was de polder, roddel en achterklap ontvlucht en kon zich concentreren op wat er in de Lichtstad gebeurde. De opening van culturele tempel, museum en bibliotheek, vernoemd naar de…

[oldsardens]

Johan Hermsen - Ridder met gotisch bouwwerk, raket

[mollidays]

IGUAZÚ (12.03-17.03)

De wereldberoemde watervallen van Iguazú zijn één van de hoofdattracties van Zuid Amerika. Ze vormen een natuurlijke grens tussen Argentinië en Brazilië. Diverse paden zorgen ervoor dat we de watervallen vanuit verschillende perspectieven kunnen ervaren. Hoe dichter we komen, hoe meer de zintuigen op scherp staan. Waternevel stoomt op, waait langs en doorweekt onze kledij. Duizenden liters storten naar beneden en zorgen voor overdonderend geraas. Dankzij de zon zie je regenbogen over heel het park, soms zelfs meer dan 180 graden rond. Een geluid- en lichtspektakel van Moeder natuur!

We blijven bij het waterthema met een bezoek aan de Itaipudam die volledig Paraguay en dik 10% van de Brazilië van stroom voorziet. Dit gigantisch bouwwerk bevindt zich op de grens met Paraguay en wordt gerund door beide landen. Vanwege onze tour over en doorheen de dam kunnen we dus ook buurtje Paraguay afvinken als (kort) bezocht.

Tijdens onze uitstapjes in deze omgeving spotten we regelmatig neusbeertjes, apen en tropische vogels. Om deze laatste van dichterbij te kunnen aanschouwen bezoeken we het Parque das Aves. Een knap ingericht dierenpark waar je in de grote kooien tussen de kleurrijke parkieten, ara’s en toekans kan lopen. Je kan er zelfs een zadenstokje kopen om de vogels te voeren. Wij laten deze vorm van toeristenplezier aan ons voorbij gaan en zetten onze dag verder bij Movie Cars aan de overzijde van de straat. De naam zegt alles, écht een museum voor David.

We besluiten nog wat in Brazilië te blijven en de reis te eindigen aan de mooie stranden van Florianopolis. Nu alleen dat Portugees nog onder de knie krijgen…

[vrijheidscamperaars]

Vlakbij het hotel op weg naar het mooie kasteel in Edinburgh City bevind zich the modern art gallery. The art gallery is een vrij imposant gebouw met enorm grote deuren en het voelt best duister aan. Zal ongetwijfeld een flinke geschiedenis aan vast zitten. In de tuin staat een enorm bouwwerk met de tekst "there will be no miracles here".

Onderweg naar het kasteel zijn vele mooie gebouwen en super gedetailleerde kerken te zien waarbij we ons afvragen hoe ze dat in die tijd toch hebben kunnen maken en hoe het komt dat zoiets tegenwoordig niet neer gemaakt kan worden. We zijn toch zoveel slimmer en geavanceerder geworden?

In het centrum van Edinburgh was veel entertainment te zien. Zo zagen we the most pierced woman of the world, meerdere doedelzak spelers en een super leuke goochelaar die ons echt een what the fuck reactie gaf.

Inmiddels zijn we weer onderweg en hebben we besloten om een kijkje te gaan nemen bij st Andrews voordat we naar Arbroath gaan voor een fish and chips maaltijd.

[rotterdamvanalles]

Uitzicht vanaf de Euromast richting Rotterdam-Zuid, juli 1961. 🆕️

De Euromast werd ter gelegenheid van de internationale tuinbouwtentoonstelling Floriade in 1960 door architect Huig Maaskant en aannemer J.P. van Eesteren gebouwd in Het Park, vlak bij de ingang van de Maastunnel.

Architect Maaskant gebruikte als inspiratie voor het ontwerp de bemasting van een schip. Dit leidde tot de benaming Euromast. Het ontwerp van het restaurant met uitkijkplatform is gebaseerd op het kraaiennest in een scheepsmast (en soms ook zo genoemd) van waaruit men kan uitkijken over grote afstanden.

Het restaurant werd via opvijzelen in vijf dagen naar 100 meter hoogte gebracht. De toren werd op 32 meter hoogte voorzien van een replica van een scheepsbrug, waarbij het publiek een indruk kreeg van navigatieapparatuur en een kaartenkamer. De toren is gemaakt van gewapend beton en heeft een diameter van 9 meter en muren van 30 centimeter dik. Om het zwaartepunt zo laag mogelijk te houden - en daarmee de stabiliteit te vergroten - bestaat de fundering onder andere uit een blok beton van 1.900.000 kg. Het restaurant, gemaakt van staal, hangt 96 meter boven de grond en weegt 240.000 kg. Bezoekers worden naar het oorspronkelijke hoogste punt gebracht met twee liften die beide vier meter per seconde afleggen. Op heldere dagen is het mogelijk dertig kilometer ver te zien.

Het gebouw werd officieel geopend door prinses Beatrix op 25 maart 1960. De locatie was strategisch; wie naar Rotterdam reed over de toenmalige snelwegen, zag de (inclusief vlaggenmast) 107 meter hoge toren recht voor zich boven de stad uitsteken. Na de opening groeide de stad verder en de gebouwen werden hoger. Na enkele jaren rezen er gebouwen boven de Euromast uit, zoals in 1968 het gebouw van de Medische Faculteit aan de Westzeedijk, tien meter hoger.

In 1970 werd een 85 meter hoge stalen opbouw op de Euromast geplaatst, de Spacetower, waarmee de Euromast weer het hoogste bouwwerk van Rotterdam werd.

De fotograaf is Anna de Ruijter en de foto komt uit het Stadsarchief Rotterdam. De informatie komt van Wikipedia.

[pedaalridder]

De koffers in Wonosobo zijn weer gepakt, om de volgende stad aan te doen...Yogyarkarta. Maar daar zullen we pas tegen de avond aankomen. Eerst ontbijten in het oude hotel in Wonosobo dat van oude glorie is. Er klinken geheimzinnige klanken en de schilderijen zijn nog mysterieuzer.

Na een uurtje rijden stoppen we in Randusari, daar is op de pasar een drukte van belang, het lijkt wel op een markt zoals die afgebeeld stond op een oude schoolplaat. Met eendenkorfen en andere gevogelte, langs vlees- en viskramen. Pepers in glanzende kleuren en een openlucht kapper.

Rond de middag in Borobudur aangekomen waar het gelijknamige beroemde boedhistische tempelcomplex te bezoeken is. Het is al meer dan duizend jaar oud en eeuwenlang aan het oog onttrokken geweest. Zeker 80 jaar is er aan gebouwd. Een indrukwekkend bouwwerk.

Daarna wacht Mesut op me in het plaatsje Wanurejo. Hij is mijn gids op de fietstocht die we gaan maken. Ontzettend gaaf om ook een keer in Indonesië te fietsen! De rit gaat bijna alleen door kampungs en het is niet eens zo druk. Ik geniet! En wat een afwisseling...Indonesië is een vruchtbaar land, we komen langs papajabomen, struiken met pepers, langs hooghangende pisangs, tabaksplanten, bomen waar katoen aangroeit, boonstengels, mais, wat een rijkdom! En een feest voor het reukorgaan. En overal kippen. Bijna had ik een kuikentje onder mijn wielen, maar moeder ayam was er als de kippen bij om het diertje te redden. Een levensgrote haan vond het daarentegen wel welletjes, het heerschap bleef gewoon op de weg staan om ons parmantig aan te kijken.

[jansiemons]

Oh, wat een toeval! Precies tussen de regendruppels door heb ik vandaag de nieuwste editie van de Welzijn-gazet uit mijn brievenbus gevist. Van de andere partijen uit Latem heb ik nog niets gevonden in de bus, dus ik kan nu net zo veel humoristische snibbigheid over hen vertellen als mijn goudvis over quantumfysica. Maar natuurlijk valt die Welzijn-gazet nét nu, zo vlak voor de verkiezingen. Die Welzijn-gazet staat bol van de glorieuze verwezenlijkingen, een hele waslijst waar je "u" tegen zegt. Elke zijstraat en elk bescheiden projectje wordt in het zonnetje gezet alsof ze net de Nobelprijs hebben gewonnen. Alles is positief, alles is prachtig, maar als inwoner in de buurt van de Pontstraat vraag ik me af of ik niet per ongeluk een sprookjesboek heb gekregen in plaats van een gazet.

Maar wacht eens even... de grote, pijnlijke dossiers, waar zijn die gebleven in die Welzijn-gazet? Die schitteren door afwezigheid in deze glorieuze opsomming van triomfen, niet? Is het niet hilarisch hoe bepaalde van onze lokale politici een selectief geheugen hebben? Ze vergeten alles, behalve hun eigen successen! Maar wij, de betrokken inwoners, zitten hier echter nog steeds met een geheugen vol rampen van de afgelopen drie jaar. Het lijkt wel alsof politici een speciale onzichtbare inkt gebruiken voor alles wat ook maar een beetje kritisch zou kunnen klinken. Geen woord in de lijst van opsomming over de 3 jaar van eindeloze ellende van de wegenwerken in de Pontstraat en over de Koperstraat in de opsomming van verwezenlijkingen. Hoe zou dat toch komen? Misschien zijn die gewoon verdampt in de lucht, of bedolven onder het eeuwige stof van de wegenwerken? Wel krijgen we een knotsgekke monoloog die op hilarische wijze de verantwoordelijkheden in een dubbelinterview compleet negeert. Het is net alsof we weer midden in een aflevering van de Fabeltjeskrant zijn beland, met meneer de Uil die voorleest uit het de Grote Gelijk-heb-gazet. En ondertussen krijgen zijstraten zoals de Wiedauwkaai en de Groene Dreef meer aandacht in de Welzijn-gazet dan een kat in een schoteltje melk. Ik hoop van harte dat het daar wél allemaal rozengeur en maneschijn is, anders is het echt een gemiste kans in het sprookjesboek.

De Welzijn-gazet heeft het wél over de bibliotheek De Vluchter, het peperdure boekenpaleis, een plek dat bijna onbereikbaar is voor mensen met een beperking. Oh, wat een majestueus bouwwerk, maar dat bescheiden prijskaartje van 4,2 miljoen euro en het feit dat je een Olympische sporter moet zijn om er binnen te komen, wordt natuurlijk niet vermeld. Hoe chic! In plaats daarvan verliezen ze zich in lyrische beschrijvingen van architectonische wonderen, terwijl de functionele gebreken netjes onder het tapijt worden geveegd. Ach, die prioriteiten, nietwaar?

En laten we het vooral niet hebben over het revolutionaire fietsnetwerk, lijkt me! Overal fietsstraten en snelheidsbeperkingen – klinkt als een droom voor de milieubewuste fietsfanaat. En de snelheidsremmers ... vreemd genoeg, geen woord in de gazet over hoe dat in de praktijk werkt of welke chaos het soms veroorzaakt. Misschien een tikje ingewikkeld om uit te leggen? Of gewoon niet glanzend genoeg voor de voorpagina. Want wie wil er nu horen over de dagelijkse beslommeringen als we kunnen fantaseren over een fietsutopia? Ach ja, die heerlijke prioriteiten…

En als kers op de taart: een dubbelinterview met Agnes en Pieter van Welzijn, wat een stel! De partij-slogan: 'Welzijn de partij van de Burgemeester'. Maar serieus, wie van hen is nou de burgemeester en wie zwaait er met de scepter? Lastig te zeggen, ze schitteren beide zo goed samen in de spotlights dat je zou denken dat ze samen een auditie doen voor een soap. Als inwoner die bij de volgende verkiezingen niet compleet in het duister wil tasten, vraag ik me af: is deze soort van soort diepgaande journalistieke acrobatiek standaard met elke Welzijn-kandidaat, of is dit een exclusief voorrecht voor de uitverkorene(n)? Misschien hangt er een vleugje profileringsdrang in de lucht? Maar nee, dat zou natuurlijk te gek zijn, toch? Of is het een dubbelinterview dat meer weg heeft van een dubbelzinnig toneelstuk, waar de grens tussen leiderschap en achtergrondfiguur vervaagt? Het lijkt wel een aflevering van 'Wie is de Mol?'.

Maar laten we toch vrolijk blijven met een flinke dosis milde spot, zoals we dat altijd doen in Latem en Deurle, waar zelfs de eekhoorns in de hoogste bomen een uitstekend gevoel voor humor hebben! Eerlijk is eerlijk, Welzijn heeft natuurlijk ook zijn verdiensten. Maar de triomferende opsomming in deze Welzijn-gazet is als een vrolijke regenboog in een wereld vol grijze wolken, waar elk project klinkt als een sprookje verteld door een enthousiaste oom en elk initiatief een staande ovatie krijgt van een publiek van juichende kinderen. Hoe dan ook, we mogen onszelf gelukkig prijzen met zo'n bron van ongefilterd, zuiver positief nieuws. Het is een lichtbaken in de vaak zo mistige wereld van de lokale politiek. Het is bijna aandoenlijk hoe ze in de Welzijn-gazet hun uiterste best doen om ons, de gewone stervelingen, te beschermen tegen de nuchtere realiteiten van de dagelijkse beslommeringen in onze gemeente. En als laatste: deel gerust, maar voel je vooral niet verplicht om de hele wereld te verlichten met deze "wijsheid".🥴🤣

9 juli 2024

[citytripsexpert]

Malaga verkennen: een mix van historische charme en culinaire hoogstandjes

Stel je voor dat je door de drukke straten van Malaga slentert, waar elke hoek verhalen uit het verleden fluistert en elk restaurant je uitnodigt met aromatische lekkernijen. Dit is de essentie van een stedentrip Malaga, een reis die zowel een diepe duik in de rijke geschiedenis van Spanje biedt als een heerlijke verkenning van de Andalusische keuken. Dit is waarom Malaga de volgende op je lijst zou moeten zijn voor een stedentrip met restaurants die het beste van cultuur en gastronomie combineert.

Waarom kiezen voor Malaga voor je volgende stedentrip?

Een Citytrip Malaga belooft een verrijkende ervaring voor liefhebbers van kunst, geschiedenis en architectuur. Als geboorteplaats van Picasso beschikt Malaga over talloze kunstgalerijen, waaronder het beroemde Picasso Museum, dat een uitgebreide collectie van zijn werken herbergt. De historische bezienswaardigheden van de stad, zoals de majestueuze kathedraal van Malaga en het uitgestrekte fort Alcazaba, bieden een kijkje in het Moorse en Romeinse verleden, waardoor het een cultureel rijke bestemming is.

Historische hoogtepunten van Malaga

Als bezoekers dieper in het historische aanbod van Malaga duiken, moeten bezoekers de kans niet missen om het Romeinse theater te verkennen, een oud bouwwerk dat in de jaren vijftig werd ontdekt nadat het eeuwenlang begraven lag. Een ander monument, het Castillo de Gibralfaro, staat hoog en biedt een panoramisch uitzicht over de stad en de Middellandse Zee. Deze historische schatten verrijken elke stedentrip naar Malaga en maken elk bezoek onvergetelijk.

Gastronomie: een belangrijk ingrediënt van uw stedentrip

De overgang van historische escapades naar culinaire reizen, de stedentripervaring met restaurants in Malaga is ongeëvenaard. De Culinaire Citytrip scene van de stad is een mengeling van oud en nieuw, waar traditionele tapasbars samengaan met gastronomische eetgelegenheden. Elk restaurant biedt een voorproefje van lokale smaken, bereid met verse mediterrane ingrediënten die zeker elke smaak zullen bekoren.

Restaurants die je absoluut moet bezoeken in Malaga

Als het om dineren gaat, raden de liefhebbers van stedentrips een mix van iconische eetgelegenheden en verborgen pareltjes aan. El Pimpi, een bodegabar beroemd om zijn lokale wijnen en traditionele tapas, is een must-visit voor iedereen die het authentieke Malaga wil ervaren. Voor liefhebbers van zeevruchten biedt Marisqueria Godoy een voortreffelijke selectie verse zeevruchten die de kustgeest van de stad belichamen.

Culinaire ervaringen die Malaga definiëren

Naast individuele restaurants speelt het algehele voedsellandschap van Malaga een cruciale rol bij het definiëren van de culturele identiteit van de stad. Van de bruisende Mercado Central de Atarazanas, waar de lokale bevolking verse producten koopt, tot het jaarlijkse Malaga Gastronomie Festival, dat het culinaire erfgoed van de stad viert: eten staat centraal in de Malaga-ervaring. Deze culinaire hoogtepunten bieden bezoekers een voorproefje van het lokale leven en de rijke gastronomische tradities van de stad.

Conclusie

Een Stedentrip naar Malaga is meer dan alleen een vakantie; het is een meeslepende reis naar een stad waar geschiedenis en moderniteit naadloos samenvloeien. Of je nu oude kastelen bewondert, door de kunstwerken van Picasso dwaalt, of geniet van een heerlijk gerecht op een bruisende markt, Malaga biedt een breed scala aan ervaringen die voor elk wat wils bieden. Voor degenen die hun bezoek plannen, kijk zeker eens op citytripsexpert.nl voor essentiële reistips en inzichten om jouw Malaga-avontuur echt onvergetelijk te maken.

[devosopmaandag]

Dragende woorden

Deze week zag ik de voorstelling 'Penthesilea' onder regie van Eline Arbo, gebaseerd op het toneelstuk van Heinrich von Kleist (1777-1811). Vriend P leende mij de toneeltekst, dat als boekje verscheen bij de uitvoering van Toneelgroep Amsterdam in 1992, vriendin A gaf me de voorstelling cadeau – wat een rijkdom zulke vrienden. Penthesilea zocht ik maar eens op (ik ben een Indisch kind dat op de lagere school, zestig jaar geleden, niet slim genoeg voor de HBS bevonden werd, laat staan het gymnasium). Het is het tragische liefdesverhaal van Penthesilea, koningin van de Amazones en Achilles, tijdens de Trojaanse oorlogen.

De gedragen tekst, in een op momenten levendige vertaling van Gerrit Komrij, maakte dat ik me wat schrap zette voor de voorstelling. Al kwam ik tijdens het lezen in een soort taalritme terecht. Zo'n dertig jaar geleden las ik het lange Californische gedicht 'Golden Gate' van Vikram Seth, toen mij het zelfde overkwam. Het inspireerde me destijds zelfs tot het schrijven van een lang verhalend gedicht in het Engels. Er zit iets van een bezwering in het lezen van zulke poëzie. In de hedendaagse literatuur is er een nogal harde scheiding tussen de twee.

Ik bekende A dat dat schrap zetten zeker een vol uur duurde, voor ik me overgaf aan de voorstelling, waarin de klassieke personages een soort popmuzikanten zijn geworden. Alle spelers zingen en bespelen de instrumenten zelf. Maar de gesproken taal blijft archaïsch. Eens was ik zo vertrouwd met de hedendaagse beeldende kunst dat niets me te gortig was. De performances van de late jaren '70 vormden daartoe een goede leerschool. De teil met bloed aan het einde van Penthesilea maakte in mijn hoofd een directe lijn met de bloederige performances van de Wiener Aktion. Er werd onder Arbo's regie heftig geacteerd, er werd veel geschreeuwd, gedrumd, gitaar gespeeld, gedanst, gezongen. Het tempo lag voortdurend hoog. Maar waarom toch steeds weer die momenten van nadrukkelijke ironie, gebaren, grimassen, woorden die tussen twee wijsvingers in de lucht werden opgehangen? Slechts af en toe werd ik geraakt, al bewonderde ik het bouwwerk van de voorstelling als geheel. Ik herkende af en toe flarden tekst, die ik eerder gelezen had. Wat had ik graag de kracht van de woorden meer willen ervaren. Dat is een keuze van de regisseur. Maar als het aan mij lag, meer 'tell don't show'.

“Vlecht de rozen tot kransen. Trek aan je blinkende harnas vol strijdlust. Nu is de tijd gekomen”, zegt de hogepriesteres aan het begin van de voorstelling. Dat waren dragende woorden, waarvan ik graag meer had willen horen. Het voelen volgt dan vanzelf.

[thrifty123]

Ontdek de schatten van België met Thrifty: huur een auto in Brussel voor ultieme vrijheid

Ervaar de schoonheid en diversiteit van België als nooit tevoren met de handige en betaalbare autoverhuurservices van Thrifty. Door een auto te huren in Brussel kunt u de historische bezienswaardigheden, culturele attracties en pittoreske landschappen van de stad op uw eigen tempo verkennen. Of u nu op zakenreis of op vakantie bent, het uitgebreide wagenpark van Thrifty biedt het perfecte voertuig voor elke reis.

Ontdek het historische hart van Brussel Als hoofdstad van België en de Europese Unie is Brussel een stad die moeiteloos ouderwetse charme combineert met moderne verfijning. Begin uw reis op de Grote Markt, een UNESCO-werelderfgoedlocatie die bekendstaat om zijn sierlijke gildehuizen en het prachtige stadhuis van Brussel. Dit historische plein is de perfecte plek om uw verkenning van het rijke erfgoed van de stad te beginnen. Op korte rijafstand vindt u het iconische Atomium, een uniek bouwwerk dat werd gebouwd voor de Wereldtentoonstelling van 1958. Het Atomium biedt een panoramisch uitzicht over de stad en beschikt over verschillende tentoonstellingszalen die ingaan op wetenschap, technologie en design. Voor kunstliefhebbers zijn de Koninklijke Musea voor Schone Kunsten van België een must-visit. Dit complex herbergt een enorme collectie kunstwerken uit de 15e eeuw tot heden, waaronder meesterwerken van Bruegel, Rubens en Magritte.

Ervaar de culturele geneugten van Antwerpen Antwerpen ligt op slechts 45 minuten rijden van Brussel en is een stad die creativiteit en elegantie uitstraalt. Antwerpen staat bekend als de diamanthoofdstad van de wereld en biedt een schat aan culturele en historische attracties. Begin uw bezoek bij de Onze-Lieve-Vrouwekathedraal, een prachtig voorbeeld van gotische architectuur met verschillende werken van de barokmeester Peter Paul Rubens. In de buurt biedt het MAS (Museum aan de Stroom) een fascinerend inzicht in de maritieme geschiedenis van de stad en biedt het een prachtig uitzicht vanaf het dakterras. Voor een voorproefje van de levendige modescene van Antwerpen kunt u het ModeMuseum (MoMu) verkennen, dat het werk van lokale en internationale ontwerpers tentoonstelt. Mis een wandeling door de Meir niet, de beroemdste winkelstraat van de stad, vol elegante boetieks en historische gebouwen.

Ontdek de middeleeuwse charme van Gent Gent ligt op slechts een uur rijden van Brussel en is een stad die bezoekers betovert met zijn middeleeuwse architectuur en levendige sfeer. Het historische centrum van de stad is de thuisbasis van het Gravensteen, een goed bewaard gebleven middeleeuws fort dat een prachtig uitzicht over de stad biedt. De tentoonstellingen van het kasteel bieden een inkijkje in de geschiedenis van de regio, van de middeleeuwen tot heden. De Sint-Baafskathedraal is een ander hoogtepunt, met het beroemde Lam Gods, een meesterwerk van de vroege Vlaamse schilderkunst. Na het verkennen van de kathedraal, maak je een ontspannen wandeling langs de Graslei, een pittoreske kade vol historische gebouwen, cafés en restaurants. Voor een unieke ervaring, spring op een boottocht en bekijk de stad vanaf het water.

Geniet van de schoonheid van Brugge Een mooie rit vanuit Brussel brengt je naar Brugge, een stad die aanvoelt als een stap terug in de tijd. Brugge staat bekend als het "Venetië van het Noorden" en is beroemd om zijn goed bewaarde middeleeuwse architectuur en romantische grachten. Begin uw tour op het Marktplein, gedomineerd door het indrukwekkende Belfort van Brugge, dat een panoramisch uitzicht over de stad biedt. Maak een boottocht door de grachten om Brugge vanuit een ander perspectief te zien, of verken de geplaveide straten van de stad en ontdek charmante winkels, cafés en chocoladewinkels. Mis de Onze-Lieve-Vrouwekerk niet, de thuisbasis van het prachtige Madonna en Kind-beeld van Michelangelo.

Ontsnap naar de rust van de Ardennen Voor natuurliefhebbers biedt de Ardennen een rustige ontsnapping aan de drukte van het stadsleven. Met uw Thrifty huurauto kunt u deze prachtige omgeving op uw eigen tempo verkennen. De Ardennen staan ​​bekend om zijn dichte bossen, glooiende heuvels en pittoreske dorpjes, die een perfecte omgeving bieden om te wandelen, fietsen en wilde dieren te spotten. Bezoek de grotten van Han, een van de grootste en mooiste grotten van Europa, of verken het labyrint van Barvaux, een leuke en uitdagende attractie voor het hele gezin. Het kasteel van Bouillon is een ander hoogtepunt, een middeleeuws kasteel met een adembenemend uitzicht op de omgeving.

Kustcharmes van Oostende en Knokke-Heist De kustlijn van België is bezaaid met charmante badplaatsen, elk met zijn eigen unieke karakter. Oostende, bekend als de "Koningin van de Belgische badplaatsen", biedt prachtige zandstranden en een levendige sfeer. Wandel over de promenade, bezoek het Mu.ZEE kunstmuseum of waag een gokje in het Casino Kursaal. Verderop langs de kust biedt Knokke-Heist een meer luxe ervaring, met zijn chique winkels, kunstgalerijen en gastronomische restaurants. De stad is ook de thuisbasis van het Zwin Natuurpark, een prachtig natuurreservaat dat een paradijs is voor vogelaars en natuurliefhebbers.

Boek vandaag nog uw Thrifty autoverhuur in Brussel! Klaar om de wonderen van België op uw eigen tempo te verkennen? Met de autoverhuurservices van Thrifty in Brussel kunt u de schoonheid en charme van dit geweldige land ontdekken zoals nooit tevoren. Bezoek onze website of bel onze klantenservice voor meer informatie over onze services en speciale aanbiedingen. Mis de kans niet om België te ervaren met het gemak en de flexibiliteit van Thrifty autoverhuur.

[fietskriebelskos]

AM16 Waardig Einde (Huy - Maastricht 80 km 270 hm)

Tachtig procent van deze dag gaat langs industrieën en over bedrijven terrein. Het is niet het mooiste traject tussen Provence en de Sint Pietersberg. De Maasroute gaat langs Luik. Blijkbaar gaat de routemaker ervanuit dat als je Luik wilt zien, zelf maar de brug over moet gaan naar het centrum. Ik wil in iedergeval het station zien. Dat is een prachtig bouwwerk. Dat lukt, maar waar het Luikse…

[scoutszomer82024]

De creatieve globetrotters zijn naar Italië geweest om het mooie bouwwerk in Pisa na te bouwen. Daarna zijn ze olifanten gaan spotten in India en zijn ze de ruimte ingetrokken om de aarde te kunnen na maken.

[jurjenkvanderhoek]

EEN GETEKEND EIGEN HUIS VOOR DE SCHILDPAD

Ze heeft zichzelf een verbeelding aangemeten. Binnen dat wat een droombeeld zou kunnen zijn maakt ze haar kunst. En laat mij mee fantaseren op de golven van haar illusie. Bij een diepe duik in zee, een inspirerende hobby, heeft Marjo Postma een indrukwekkende ontmoeting met een schildpad. Een wezen met een stamboom die 120 miljoen jaar terug in de tijd zich wortelt. Daar begint de vertelling, ze schrijft 1992. Deze vertelling is grond voor de kunst van Postma, vanaf dat punt in haar historie wordt de schildpad en het schild een rode draad in haar werk. Deze ontmoeting onder water is aanleiding voor een reeks tekeningen, want het verhaal dient geïllustreerd te worden.

Deze tekeningen hebben als dragers bestaande technische schetsen van architecten. Deze oude, soms beduimelde en verkleurde, bouwtekeningen treft Postma aan tijdens een residentieperiode in het Italiaanse Pergola. Het bleken inspirerende beginpunten voor een serie bouwsels zonder duidelijke functie, ontwerpen voor folly´s. Decoratief en kunstzinnig, intuïtief en associatief geconstrueerd, zonder nuttig doel. Vermaaksarchitectuur waar de schildpad in het gefingeerde verhaal zich thuis bij en in voelt.

Want wat is dat met die schildpad. Waarom zwemt het rond in de turtle architecture van Marjo Postma. De kunstenaar voelt een verwantschap met dit mythische dier, dat altijd het eigen huis meedraagt. Het is dus altijd thuis, terwijl het onderweg is. Door dat eeuwige reizen door het zijn droomt het ervan een huis te bouwen, een eigen huis om in te leven, een plek onder de zon. Deze luchtkastelen worden via de werken van Postma op papier gezet. Ze overschrijft, maar maakt ook gebruik van het bestaande. De schildpad is daarbij de architect waar de kunstenaar de bouwtekenaar is. Zo wil het verhaal. Zo werkt de verbeelding. De bouwsels zijn schuilplaatsen voor de schildpad. Een onderkomen voor het kwetsbare moment dat deze eens uit het schild kruipt. Het is een metafoor voor Postma zelf. Zij schuilt in haar tekeningen, daarin voelt ze zich veilig. Daarmee kan ze haar kwetsbare persoon wapenen tegen de werkelijkheid.

‘De bestaande lijntekening, een technische uitwerking van de idee voor een bouwwerk, wordt door Postma wel gebruikt om op te reageren.’ Dat schreef ik eerder, maar deze zakelijke beschouwing past nu tevens aan de fantastische bewerking. ‘Ook is de reactie wel tegendraads en heeft weinig van doen met wat er aan ten grondslag ligt. Toch is deze eigenzinnige tegenbeweging ook een antwoord op de retorische vraag van het gedateerde document. Het zet bestaande belijning scherp aan, vult gekadreerde vormen kleurig in. Maar laat niet wat eerder op papier werd gezet helemaal verdwijnen. Het verleden blijft doorschijnen in het heden. Zo verbindt Postma het zijn van de tijd. Legt een relatie met wat was en wat er nu is. Want zo is het, zonder verleden is er geen heden. Ze laat zich leiden door de vroegere tijd, het is de achtergrond van haar tegenwoordige tijd.’

Die vertelling dan, dat met de hoofdpersoon eeuwenoud is – want zoeken we niet alle een onderkomen om thuis te kunnen zijn, een schuilplaats van waaruit we de wereld aanzien. Dat relaas vindt onderdak bij die vergeelde bestektekeningen. Daar een oud verhaal een antieke drager verdient. De lijnen die eens gezet zijn gebruikt Postma om nieuwe ideeën uit te werken, in gedachten bestuurd door de schildpad. Die lijntekeningen dienen een praktisch doel, terwijl de beelden daar overheen gezet een gedachtengoed vertegenwoordigen. De architectuur van Pergola is aanzet om fantastische werelden te scheppen. Omgevingen die de schildpad voor ogen komen wanneer hij beschutting zoekt diep verscholen onder water. Daar in die diepzee gebeuren wonderlijke dingen waar wij landrotten geen weet van hebben.

Marjo Postma denkt met het potlood. Verwerkt het leven en de werkelijkheid in de fantasie van haar tekeningen. In die verbeelding krijgt ze dus hulp van een gefingeerd personage uit de familie chelonioidea. Haar onwerkelijke denkbeelden krijgen zo een realistische bestaanbaarheid. Maar de schildpad is een fabelachtig figuur. Het spreekt en geeft aanwijzingen, het heeft stem en inzicht. De hand van Postma is het verlengstuk van zijn poot. Wanneer de schildpad een potlood vast kon houden zou het zelf wel tekenaar zijn! Het heeft daarom een boodschapper nodig, een iemand die zijn verhaal door kan geven. Postma is de uitvoerder van zijn denkbeelden. Zo wil het verhaal. Zo werkt de verbeelding.

De uitgave “Dwelling in Drawing” is de catalogus bij dat verhaal. De woorden daarin zijn van Peter de Kan, die een inleiding schrijft op het werk van Marjo Postma. De beelden illustreren het verhaal dat op zichzelf geen woorden nodig heeft. En niet alleen vind ik in het boek de oude bouwtekeningen in een nieuwe bewerking, ook krijg ik zicht op inspiraties door fotografische beelden. De omgeving zoals tijdens de residentieperiode ervaren, geproefd en gesnoven. Maar ook de schildpad is er, de weelderige flora en alles wat maar grond kan zijn om de kunst op te doen groeien.

Naast het potlood en papier hanteert Marjo Postma meerdere materialen om te scheppen. En is ook de schildpad niet de enige bron van inspiratie. Ze werkt met de media textiel, keramiek en brons. Maakt collages, schilderijen en grafiek. In ”Whispering part 2”, de ondertitel van het boek, vind ik tevens nog een uitdrukking in een textiele werkvorm. Niet alleen vindt de pad onderkomen in een zelfbedacht schild, ook kan het zich warmen in een wol-getufte jas. Het kan zich zo'n zwoele jas dromen, terwijl de pad zich zal warmt aan de kleurige draden. Eens kon ik met mijn blik de broeierige sfeer die erom heen hangt strelen, toen ik deze zag in een naburige galerie. Het werk leek te zweven in die ruimte, als plankton in water. Zo zweven mijn gedachten door het boekwerk en duik ik als in een droom met Marjo Postma naar de diepte van haar kunst, waarin zij mij oneindige mogelijkheden tekent.

´Dwelling in Drawing´ Whispering – part 2. Marjo Postma. Voorwoord Peter de Kan. Uitgave in eigen beheer, 2024.

[harrybartelds]

Pasarelle een mooi woord voor loopbrug; " The Prodigal Sons Misty Rain"

Wij hier in Zwolle kunnen er niet meer omheen. De Pasarelle. Wat een spektakel. Ingenieus bouwwerk. Dit zal nog wel even na-ijlen en wellicht nog ergens goed worden gekopieerd. Of is de Passarelle die in Zwolle nu wordt gebouwd al ergens in gebruik? Wie het weet die mag het zeggen. Als u in de gelegenheid bent raad ik u als lezer aan ter plekke eens te gaan kijken. Het is geweldig dit van…

[bartwatching]

Gestart met één van de grootste klassiekers uit de wereldliteratuur: “De miserabelen” van Victor Hugo. Hugo schreef zijn monumentale, sociaal bewogen roman, die in 1862 verscheen, naar eigen zeggen ‘voor alle volkeren’. Mede door de talrijke theater-, musical- en filmbewerkingen is het verhaal van de dwangarbeider Jean Valjean, het weesmeisje Cosette, de straatjongen Gavroche en de vele andere personages inderdaad mondiaal cultureel erfgoed geworden. De roman getuigt van een grote betrokkenheid bij het lot van de minstbedeelden in de maatschappij en is onder veel meer een aanklacht tegen een genadeloze justitie die voor de levensomstandigheden van de miserabelen geen oog heeft. Maar ook andere maatschappelijke klassen worden in Hugo’s meeslepende relaas over individu en maatschappij betrokken. Van het zowel boven- als ondergrondse leven van het negentiende-eeuwse Parijs geeft de roman een onvergetelijk portret. De gebeurtenissen spelen in de decennia na de Franse Revolutie, maar nu de verschillen tussen arm en rijk overal weer groter worden blijkt dat deze grootse roman over de sociale verdoemenis opnieuw actueel is. Les Misérables was lange tijd alleen in sterk verkorte uitgaven in het Nederlands te lezen, die geen recht deden aan dit imposante literaire bouwwerk. Dat laatste geldt ook voor de vele filmische en theatrale bewerkingen, want Hugo’s verhaal is zoveel rijker en verrijkender. De miserabelen is een volledige vertaling van deze immense roman en de eerste uitgave die door middel van een uitgebreide annotatie de lezer inzicht biedt in de historische context van de gebeurtenissen in het boek. #leestip #victorhugo #miserabelen #ellendelingen

[rotterdamvanalles]

De Pauluskerk vanaf de Mauritsweg gezien, 1960.

Pauluskerk is de naam van een kerkgebouw aan de Mauritsweg in het centrum van Rotterdam. De eerste Pauluskerk daar werd in 1960 in gebruik genomen door de hervormde gemeente Rotterdam (thans onderdeel van de Protestantse Kerk in Nederland) en werd in 2007 gesloopt. Op dezelfde plaats hervatte men in 2013 de kerkelijke activiteiten in een nieuw futuristisch ogend bouwwerk, een ontwerp van de Engelse architect Will Alsop.

Het bijbelse motto van de kerk is ontleend aan de brief van Paulus aan de Romeinen: Overwin het Kwade, door het Goede. De kerk werd vooral bekend vanwege de opvang van mensen van de onderkant van de samenleving, waaronder drugsverslaafden, dak-en thuislozen en vluchtelingen, waar vanaf 1980 - onder leiding van dominee Hans Visser - de kerk meer en meer een centrum voor werd.

Het kerkgebouw werd in 2007 gesloopt ten behoeve van de bouw van een appartementencomplex. Afgesproken werd dat er wel weer een nieuw godshuis op ongeveer dezelfde plaats zou verrijzen.

Sinds 2007 was een tijdelijke ruimte in gebruik schuin tegenover de bouwplaats. Het Pauluskerkwerk werd daar deels voortgezet. Er werden kerkdiensten gehouden en hulp geboden, ook werden er regelmatig bijeenkomsten en debatten georganiseerd over thema's die leven in de samenleving en de doelgroep van de kerk raken. Met de opvang van drugsverslaafden stopte men in 2007.

De fotograaf is Ary Groeneveld en de foto komt uit het Stadsarchief Rotterdam. De informatie komt van Wikipedia.