#book: the wager

[haveyoureadthispoll]

On January 28, 1742, a ramshackle vessel of patched-together wood and cloth washed up on the coast of Brazil. Inside were thirty emaciated men, barely alive, and they had an extraordinary tale to tell. They were survivors of His Majesty's Ship the Wager, a British vessel that had left England in 1740 on a secret mission during an imperial war with Spain. While the Wager had been chasing a Spanish treasure-filled galleon known as "the prize of all the oceans," it had wrecked on a desolate island off the coast of Patagonia. The men, after being marooned for months and facing starvation, built the flimsy craft and sailed for more than a hundred days, traversing nearly 3,000 miles of storm-wracked seas. They were greeted as heroes. But then . . . six months later, another, even more decrepit craft landed on the coast of Chile. This boat contained just three castaways, and they told a very different story. The thirty sailors who landed in Brazil were not heroes - they were mutineers. The first group responded with countercharges of their own, of a tyrannical and murderous senior officer and his henchmen. It became clear that while stranded on the island the crew had fallen into anarchy, with warring factions fighting for dominion over the barren wilderness. As accusations of treachery and murder flew, the Admiralty convened a court martial to determine who was telling the truth. The stakes were life-and-death--for whomever the court found guilty could hang.

[virfujiwara]

Any The Book Of Life (2014) enjoyers here? Ramble in the tags lol Reminder that commissions are open and I'm making art for your donations and we are raising money for an AAPI charity through this zine, if you or someone you know likes Watcher, check it out!

[butchelves]

Gonna go to the bookstore tomorrow and find poorly disguised klance fics. Will update with my list of books I believe are klance fics

[the-golden-vanity]

I don't remember who it was, but I was talking to someone on here who expressed their frustration with The Wager because, "all that happened, and for what?"

And to that person, I say, please don't ever read Sailing the Graveyard Sea.

[aspiringspaceship]

I jumped from Dark Rise and Dark Heir immediately to How to Bite Your Neighbor and Win a Wager and here's the thing. Dark Heir and Dark Rise are both like, upsetting in regular ways as well as having interpersonal machinations. I didn't think that picking up the vaguely horny looking vampire book was going to also be upsetting??? These boys are in fact sad.

[wannabe-minion-of-chaos]

I just remembered a friend of mine sent me a file with the entirety of great expectations (the book) in it and now I'm staring at it like it's the world's most elaborate south park fic

[theinquisitxor]

April 2024 Reading Wrap Up

I read 6 books in April, which is honestly more than I thought I would get to at the beginning of this month. April's are historically slow reading months for me, and while this was another slower month, I'm happy with what I read. Audiobooks really saved me this month! I read 2 fantasy books, 3 nonfiction (who am I?) and 1 literary fiction.

1.The Book of Doors by Gareth Brown (3.5/5 stars) This was an anticipated new release for me, and I was very intrigued by the premise. This was enjoyable, but there were some things I didn't really care for. This was engaging and easy to read, and if you liked The Cartographers or The Invisible Life of Addie LaRue, I think you'd like this. Adult low fantasy

2.The Wager: A Tale of Shipwreck, Mutiny, and Murder by David Grann (4/5 stars) I really enjoy survival stories and seafaring stories, so I knew I was going to like this. The audiobook was great, and I liked how this was a shorter nonfiction. I'm not sure how much I like the narrative nonfiction that Grann writes in. Either way, this was a super engaging and entertaining read. Nonfiction audiobook

3.Atomic Habits by James Clear. I was not planning on reading this book in April, but I randomly go interested in it. Overall enjoyable, and interesting to see how we structure our lives around habits.

4.Who Cooked the Last Supper: The Women's History of the World by Rosalind Miles (4/5 stars) I read this 80s feminist nonfiction on audio, and while this could get pessimistic and difficult, I found it to be an engaging read with flashes of humor throughout. I would be interested to see what this book would be like published in the 2020s vs the 1980s. Nonfiction audiobook

5.The Bloody Throne (Hostage of Empire 3) by SC Emmett (5/5 stars) This was the fantastic conclusion to one of my favorite new series. Everything came together in this book and delivered an ending well worth the series. I wasn't sure how the series would end, but it was satisfying and bittersweet. I'm going to be talking about this series for a while. Adult fantasy

6. The Wall by Marlen Haushofer (4.5/5 stars) This is a translated dystopian fiction book about a women who is stuck behind a wall while the rest of the world as ended. She only has a cat, dog, and cow as her companions. She must learn to survive and cope with loneliness. I deeply enjoyed this novel, and found many passages that really stuck with me. Parts of this book got me very emotional.

That's it for April! I'm hoping for a strong reading month this May and summer!

May TBR:

The Familiar by Lehigh Bardugo

The Winners (Beartown 3) by Fredrik Backman

The Language of Trees: A rewilding of literature and landscape

Desert Solitare by Edward Abby

Brave the Wild River (nonfiction audiobook)

The Hedgewitch of Fox Hall by Ana Bright

Song of the Huntress by Lucy Holland

The Witch Collector by Charissa Weaks (my Random TBR Pick for May)

[bangbangwhoa]

books I’ve read in 2024 📖 no. 010

The Wager: a Tale of Shipwreck, Mutiny, and Murder by David Grann

“Empires preserve their power with the stories that they tell, but just as critical are the stories they don’t— the dark silences they impose, the pages they tear out.”

[promithiae]

I forgor that my bestie, who owns the bookshop, can see what I buy on Libro since i (naturally) connected my account to her shop and

She's giving me so much shit (friendly) about my choices

[whats-in-a-sentence]

Lia de Beaumont, Mademoiselle d'Éon, a French-born aristocrat, became the subject of a huge wager in London in 1776, printed in the Westminster Gazette:

This gentleman declares the d'Eon (alias the Chevalier d'Eon) a WOMAN in the clearest sense of the word; this declaration he supports with a bet of any such sum of money from one to five thousand guineas, or he proposes to any one, who will deposit five thousand guineas in the hand of his banker, to pay £10,000 if d'Eon proves herself either a MAN and HERMAPHRODITE or any other animal other than a WOMAN.

"Normal Women: 900 Years of Making History" - Philippa Gregory

[merunicornwithbooks]

My period must be due soon because I got all teary-eyed last night reading Harry Goodsir's wikipedia page and thinking what a loss to the world his death was on some dumb fucking voyage to the arctic.

He was a doctor who had written papers on cellular theory! He actually had an intellectual curiosity about how the world works and was open to new ideas. And he was a naturalist fascinated by the world around him.

I'm reading The Terror right now (and I don't know how the fuck a story about 100+ dudes biting it in the arctic is SO "she breasted boobily" but dan simmons fucking managed it) and I got to Goodsir's last moments and got all weepy AGAIN right before I had to go to work. (I guess he didn't have a heroic death in real life, he probably just died of an infected tooth BUT STILL)

Maybe I'll try watching the show again. I had to stop after two episodes like, a year ago, because I felt so cold while watching it that I was shivering. I've been reading the book for almost two weeks now and I felt bone cold every time I picked it up while ALSO trying to convince myself that I have scurvy. (I don't but my hypochondriac ass was like "my gums sometimes bleed when I floss and my muscles are sore sometimes when i get off work!") So I feel like since I'm used to physical discomfort while reading the book, maybe the show will be easier? (oh god the visuals. i'm gonna get weepy just thinking of mr. blanky. and jopson. don't even let me think of poor goodsir again...)

[aestheticitii]

you know how ratatoskr says she kept watch on alfonse, which is how she knows he's a gentle person. so naturally, my mind went to kiralfonse

do you think she saw how soft he is for his wife and that's what got her initially thinking he was gentle

like i'm thinking:

kisses her wedding band when he greets her in the royal garden, as she's taking a break, then greets their unborn baby

walks down to the kitchen to get her a warm glass of milk and a plate of salted crackers in the middle of night because she can't sleep (and ratatoskr nearly gets herself caught)

walks into a wall when she dresses up in her bridal gown to prove she can still fit in it, then proceeds to comfort her that he'll still think she's pretty when she's "fat"

asks sharena and his mother to keep an eye on things so he can discretely take her into town because there's supposed to be a festival soon

has a damn near meltdown in the middle of night about how he's going to be a dad, runs into his future son, and ends up comforting him instead, in the same vein as lucina's chrom support

in the order of 2, 3, 4, 5, 1

and then +1 is just him standing in front of kiran when ratatoskr tries to do her job, being more worried about her being scared than anything else

[wizzard890]

I’m exhausted today but the only reason I’m exhausted today is because I was up until 3am last night, lounging on a velvet chaise, reading a four-hundred page book on eighteenth century British naval disasters to my wife. 

The lesbian agenda is exacting. 

[stevethehairington]

alright besties, just knocked out moby dick so you know what time it is: help me pick my next book to read. well, my next next book. i've decided to read the bell jar next since it's so short but AFTER THAT (since i'll likely finish it this weekend)...

[justforbooks]

Βρισκόμαστε μπροστά σε ένα συγκλονιστικό ανάγνωσμα εδώ, ένα από εκείνα που, διαβάζοντάς τα, αποκλείεις τελείως τον κόσμο από γύρω σου —κυριολεκτικά, είσαι μόνο εσύ, το βιβλίο σου και ο κόσμος του— και βυθίζεσαι σιωπηλ��ς στην ιστορία που σου αφηγείται. («Βυθίζεσαι»… Συμπτωματικά, η λέξη έχει μια ιδιαίτερη βαρύτητα όταν μιλάμε για το «Γουέιτζερ»). Είχαμε καιρό να το νιώσουμε αυτό. Σχεδόν νιώθεις ψεκάδες να σου νοτίζουν το πρόσωπο, και ακούς τον αέρα στ’ αυτιά σου. Έναν κακό, παλιό αέρα.

Πριν πούμε όμως οτιδήποτε άλλο, να τονίσουμε το εξής. Το ιστορικό αυτό non fiction έχει να κάνει με την εξιστόρηση και την προσεκτική, βήμα-βήμα, κατά το δυνατόν αντικειμενική, διερεύνηση μιας υπόθεσης που συνέβη σχεδόν τρεις αιώνες πίσω: το πλοίο Γουέιτζερ με το πλήρωμά του βυθίστηκε το 1740. Αντιλαμβάνεται κανείς πόσο δύσκολο, αν όχι αδύνατον, είναι να διεξαχθεί σήμερα μια πειστική έρευνα για την εν λόγω υπόθεση, καθώς οι ισχυρισμοί για το τι πραγματικά συνέβη ήταν εκ διαμέτρου αντίθετοι. Το κυριότερο: δεν υπάρχουν ζωντανοί μάρτυρες, δεν υπάρχουν τεκμήρια από τα οποία μπορεί να πιαστεί κανείς. Υπάρχουν όμως καταγεγραμμένες μαρτυρίες, αληθείς ή ψευδείς αδιάφορο. Ο Γκραν, με άλλα λόγια, επιχειρεί κάτι αδιανόητα δύσκολο εκ προοιμίου, κάτι που οι περισσότεροι, αν όχι όλοι οι άλλοι, δεν θα άγγιζαν καν. Και, ω του θαύματος, μας παραδίδει ένα κείμενο —θα το ξαναπούμε— συγκλονιστικό. Διαβάζοντάς το, αντιλαμβάνεσαι πως, παρά ταύτα, η ιστορία ΕΙΝΑΙ εκεί, τυλιγμένη σαν μια ξεχασμένη ανάμνηση στο μυαλό σου, και ότι ΜΠΟΡΕΙ εντέλει να σου αποκαλυφθεί. Μέγα επίτευγμα.

Ο Ντέιβιντ Γκραν, βέβαια, δεν είναι οποιοσδήποτε συγγραφέας-ερευνητής. Διαθέτει πελώρια πείρα, και το δημοσιευμένο έργο του στέκεται ήδη αδιάψευστος μάρτυρας των ικανοτήτων του. Δεν χρειάζεται ίσως παρά να αναφέρουμε τους «Δολοφόνους του ανθισμένου φεγγαριού», ανάμεσα στα βιβλία του, που μετέφερε ο Σκορσέζε στον κινηματογράφο. Η ικανότητά του να συνθέτει μια συναρπαστική, γεμάτ�� σασπένς αφήγηση χρησιμοποιώντας ιστορικά στοιχεία είναι μοναδική. Η δε αναγνωστική απόλαυση που αντλεί κανείς από την εξιστόρηση αυτής της ναυτικής τραγωδίας είναι απαράμιλλη, ειδικά αν αγαπά τη θάλασσα, και τη δύναμη που κρύβουν οι άνθρωποι μέσα τους — δύναμη για το καλό, αλλά και για το κακό…

Τι έχουμε εδώ λοιπόν; Δανειζόμαστε αποσπάσματα από τον Πρόλογο του βιβλίου:

Τον Σεπτέμβριο του 1740, στη διάρκεια μιας ιμπεριαλιστικής διαμάχης με την Ισπανία, το Γουέιτζερ είχε αποπλεύσει από το Πόρτσμουθ με ένα στολίσκο, για μια μυστική αποστολή: να αιχμαλωτίσει ένα ισπανικό γαλιόνι γεμάτο θησαυρο��ς, το οποίο ήταν γνωστό ως «η μεγάλη λεία των ωκεανών». Έξω από το Ακρωτήριο Χορν, στο νοτιότερο άκρο της Νότιας Αμερικής, ο στολίσκος έπεσε σε τυφώνα, και όλοι θεώρησαν ότι το Γουέιτζερ βυθίστηκε αύτανδρο. Όμως 283 ημέρες από την τελευταία φορά που εθεάθη το πλοίο, οι άνδρες αυτοί εμφανίστηκαν ως εκ θαύματος στη Βραζιλία. Είχαν ναυαγήσει σ’ ένα ερημονήσι στ’ ανοιχτά της Παταγονίας. Οι περισσότεροι από τους αξιωματικούς και τα μέλη του πληρώματος είχαν χάσει στο μεταξύ τη ζωή τους, όμως 81 επιζήσαντες κατάφεραν να φύγουν από το νησί μ’ ένα αυτοσχέδιο σκαρί, φτιαγμένο εν μέρει απ’ τα συντρίμμια του ναυαγισμένου Γουέιτζερ. Στριμωγμένοι στο μικρό σκάφος, τόσο που σχεδόν δεν μπορούσαν να κουνηθούν, πέρασαν μέσα από τρομερούς ανέμους και τεράστια κύματα, αντιμετώπισαν χιονοθύελλες και σεισμούς. Πάνω από 50 άντρες πέθαναν στη διάρκεια αυτού του εξοντωτικού ταξιδιού, κι όταν έφτασαν πια αποδεκατισμένοι στη Βραζιλία, τρεισήμισι μήνες αργότερα, είχαν διανύσει σχεδόν 3.000 ναυτικά μίλια ― ένα από τα μεγαλύτερα ταξίδια ναυαγών που έχουν καταγραφεί ποτέ. […] Έξι μήνες αργότερα ένα άλλο σκάφος ξεβράστηκε στην ακτή, έχοντας περάσει από χιονοθύελλα στ’ ανοιχτά των νοτιοδυτικών παραλίων της Χιλής. Ήταν ακόμα πιο μικρό απ’ το άλλο ― μια ξύλινη πιρόγα μ’ ένα πανί ραμμένο από κουρελιασμένες κουβέρτες. Σ’ αυτή την πιρόγα επέβαιναν άλλοι τρεις επιζήσαντες, οι οποίοι βρίσκονταν σε ακόμα πιο άθλια κατάσταση. Ήταν ημίγυμνοι και αποσκελετωμένοι· σμήνη εντόμων γυρόφερναν το κορμί τους, τσιμπο��ογώντας ό,τι απέμενε απ’ τη σάρκα τους. Ένας απ’ όλους ήταν σε κατάσταση παραληρηματική, «τα είχε πια σχεδόν χαμένα», όπως το έθεσε ένας σύντροφός του, «δεν θυμόταν τα ονόματά μας… ούτε και το δικό του». Όταν αυτοί οι άντρες ανέρρωσαν κι επέστρεψαν στην Αγγλία, διατύπωσαν εναντίον των συντρόφων τους που είχαν εμφανιστεί στη Βραζιλία μια εξωφρενική κατηγορία: δεν ήταν ήρωες, αλλά στασιαστές.

Τι είχε συμβεί τελικά; Ποιος είχε δίκιο και ποια πλευρά έλεγε την αλήθεια; Ποια φρικτά, αποτρόπαια γεγονότα κρύβονταν πίσω από τον ηρωισμό και τη γενναιότητα των επιζώντων; Κυρίως: μέχρι ποίου σημείου μπορεί να φτάσει κάποιος για να επιβιώσει;

Γράφει πάλι ο Γκραν:

Όλοι επιβάλλουμε εκ των υστέρων μια κάποια συνοχή ―ένα νόημα― στα χαοτικά συμβάντα της ύπαρξής μας. Ανασκαλεύουμε τις ακατέργαστες εικόνες που έχουμε στη μνήμη μας, επιλέγοντας, εξωραΐζοντας, διαγράφοντας. Εμφανιζόμαστε ως ήρωες των ιστοριών μας, κι αυτό μας επιτρέπει να αποδεχθούμε ό,τι πράξαμε ― ή δεν πράξαμε. Όμως εκείνοι οι άντρες πίστευαν πως η ίδια τους η ζωή κρεμόταν απ’ τις ιστορίες που θα έλεγαν. Αν δεν κατάφερναν να παρουσιάσουν ένα πειστικό αφήγημα, ήταν πολύ πιθανό να βρεθούν κρεμασμένοι στο κατάρτι κάποιου πλοίου.

Το μυθιστόρημα είναι συναρπαστικό. Δεν έχανα ευκαιρία να το πιάσω στα χέρια μου και να συνεχίσω την ανάγνωση. Ο συγγραφέας του, ο Ντέιβιντ Γκραν, έχει γράψει κι ένα άλλο βιβλίο τη μεταφορά του οποίου είδαμε φέτος στις κινηματογραφικές αίθουσες (αναφέρομαι στην ταινία «Οι δολοφόνοι του ανθισμένου φεγγαριού»). Αυτήν όμως την ώρα θέλω να στείλω τον αναγνώστη στο κοντινότερο βιβλιοπωλείο για να προσφέρει στον εαυτό του μια ύψιστη απόλαυση: το διάβασμα μιας ναυτικής περιπέτειας που μπορεί μεν να μην ενέχει ούτε μια στιγμή κάποια ερωτική ιστορία, που μπορεί το γυναικείο φύλο να απουσιάζει εντελώς, που μπορεί να μην περιγράφει τη σύγχρονη εποχή μας, που δεν αναφέρεται στην Τεχνητή Νοημοσύνη, αλλά που είναι γραμμένο με τέτοιον τρόπο που δεν μπορώ παρά να αποδώσω τα εύσημα στον συγγραφέα του και τα συγχαρητήριά μου στην Δέσποινα Κανελλοπούλου που το μετέφρασε.

Ας διαβάσουμε όμως ένα μικρό απόσπασμα από το βιβλίο (σελ. 202-204):

Ένα βράδυ, την ώρα που ο ��πάυρον φύλαγε σκοπιά, άκουσε κάτι να σαλεύει. Δεν του είχε περάσει ο φόβος πως υπήρχε ένα πελώριο θηρίο που περιφερόταν στο νησί όταν έπεφτε το σκοτάδι. Σε μια περίπτωση, όπως είχε σημειώσει στο ημερολόγιό του, ένας ναύτης είχε ισχυριστεί ότι, εκεί που κοιμόταν, τον είχε «ξυπνήσει κάποιο ζώο που ξεφύσησε πάνω στο πρόσωπό του, και μόλις άνοιξε τα μάτια του αντίκρισε έκπληκτος στην ανταύγεια της φωτιάς ένα μεγάλο θηρίο να στέκεται από πάνω του». Ο ναυτικός τούς είχε αφηγηθεί, με «τον τρόμο ζωγραφισμένο στην όψη του», πώς ξέφυγε την τελευταία στιγμή. Αργότερα ο ευσυγκίνητος Μπάυρον νόμισε πως είχε διακρίνει ένα παράξενο αποτύπωμα στο αμμώδες έδαφος: ήταν «βαθύ και ευκρινές, μια μεγάλη στρογγυλή πατούσα με μεγάλα νύχια».

Προσπάθησε να διακρίνει κάποια μορφή μέσα στο σκοτάδι. Ήταν αδύνατο να δει το οτιδήποτε, άκουγε όμως τον ήχο, επίμονο και άγριο. Ερχόταν από το εσωτερικό του αντίσκηνου. Έβγαλε το όπλο του και μπήκε μέσα. Κι εκεί, μπροστά του, είδε να γυαλίζουν τα μάτια ενός απ’ τους συντρόφους του. Ο άντρας είχε μπει έρποντας από κάτω απ’ το αντίσκηνο και τώρα άρπαζε τρόφιμα. Ο Μπάυρον τον σημάδεψε κατάστηθα με το πιστόλι, κι ύστερα έδεσε με σχοινί τα χέρια του κλέφτη σ’ ένα στύλο και πήγε να ειδοποιήσει τον πλοίαρχο.

Ο Τσηπ έθεσε τον άντρα υπό κράτηση, ελπίζοντας πως έτσι θα αποτρέπονταν περαιτέρω κρούσματα. Λίγο αργότερα, ωστόσο, ο ένοπλος αρχιφροντιστής, ο Τόμας Χάρβεϋ, την ώρα που είχε βγει να περπατήσει, εντόπισε μια μορφή να σέρνεται στους θάμνους δίπλα στο αντίσκηνο με τις προμήθ­ειες. «Ποιος είναι εκεί;» Ήταν ένας πεζοναύτης ονόματι Ρόουλαντ Κράσσετ. Ο Χάρβεϋ τον συνέλαβε και του έκανε σωματικό έλεγχο, κατά τον οποίο, σύμφωνα με το ημερολόγιο του Μπάλκλεϋ, διαπίστωσε ότι ο άντρας είχε πάνω του «τεσσάρων ημερών αλεύρι για πάνω από ενενήντα ψυχές, κι ένα κομμάτι μοσχάρι μέσα από το πανω­φόρι του», ενώ είχε κρύψει άλλες τρεις φέτες κρέας στους θάμνους.

Εκείνη την ώρα φυλούσε σκοπιά στο αντίσκηνο ένας άλλος πεζοναύτης, ο Τόμας Σμιθ, που ήταν φίλος του Κράσσετ, και ο οποίος συνελήφθη ως συνεργός.

Τα νέα των συλλήψεων μαθεύτηκαν στον οικισμό, εμπνέον­τας στους καταβεβλημένους κατοίκους του μια φρενίτιδα επιφυλακής. Ο Τσηπ είπε στον Μπάλκλεϋ και μερικούς άλλους αξιωματικούς: «Ειλικρινά πιστεύω ότι οι κρατούμενοι για την κλοπή στην αποθήκη ―η οποία, υπό τις παρούσες συνθήκες, ισοδυναμεί με καταδίκη όλων των υπολοίπων σε λιμοκτονία― θα πρέπει να τιμωρηθούν με θάνατο». Κανένας δεν διαφώνησε. «Δεν είχε μόνον ο Πλοίαρχος αυτή την άποψη, αλλά τη συμμερίζονταν και όλοι οι άλλοι παρευρισκόμενοι» σημείωσε ο Μπάλκλεϋ.

Εν τέλει, ωστόσο, ο Τσηπ αποφάσισε πως για τους κατηγορούμενους θα «εφαρμοστούν οι κανόνες του Ναυτικού, και η μοίρα τους θα εξαρτηθεί από αυτούς και μόνον». Με βάση αυτούς τους κανονισμούς αποφάσισε ότι θα άγονταν ενώ­πιον ναυτοδικείου: εφόσον διαπράττονταν εγκλήματα στη Νήσο Γουέιτζερ, θα γίνονταν δίκες.

Ακόμα και εν μέσω εκείνης της απέραντης ερημιάς ―τόσο μακριά από την Αγγλία και το άγρυπνο βλέμμα του Ναυαρ­χείου―, ο Τσηπ και πολλοί από τους ναυαγούς παρέμεναν αφοσιωμένοι στον ναυτικό κώδικα της Βρετανίας. Έστησαν βιαστικά μια δημόσια δίκη, ορίζοντας μερικούς αξιωματικούς ως δικαστές. Σύμφωνα με τους κανονισμούς του Ναυτικού, κανονικά θα έπρεπε να είναι αμερόληπτοι· στην προκειμένη περίπτωση όμως κανένας δεν έμενε ανεπηρέαστος από τα εγκλήματα των κατηγορουμένων. Οι δικαστές, με τα κουρελιασμένα ρούχα τους, έδωσαν τον όρκο τους και οι κατηγορούμενοι οδηγήθηκαν ενώπιόν τους. Διαβάστηκε δυνατά το κατηγορητήριο, ενώ ο άνεμος τους χτυπούσε αλύπητα. Κλήθηκαν μάρτυρες ― που ορκίστηκαν να πουν «την αλήθεια, όλη την αλήθεια, και μόνο την αλήθεια». Η μόνη υπερασπιστική γραμμή των κατηγορουμένων ήταν, όπως φάνηκε, ότι θα έκαναν οτιδήποτε, όσο βάναυσο ή δόλιο κι αν ήταν, προκειμένου ν’ αποφύγουν τη λιμοκτονία. Καμία από τις δίκες δεν διάρκεσε πολύ: και οι τρεις κατηγορούμενοι κρίθηκαν ένοχοι.

Μετά από την ανάγνωση των Άρθρων του Πολέμου, διαπιστώθηκε ότι «το έγκλημα δεν έθιγε την ανθρώπινη ζωή» και ως εκ τούτου δεν επέσυρε ποινή θανάτου. Αντ’ αυτού, ο κάθε ένοχος καταδικάστηκε σε εξακόσιες βουρδουλιές ― έναν αριθμό τόσο υπερβολικό, που θα αναγκάζονταν να εκτελέσουν την ποινή σε δόσεις των διακοσίων, κατανεμημένων σε διάστημα ­τριών ημερών, ειδάλλως θα απέβαιναν θανατηφόρες. Ένας ναύτης του Πολεμικού Ναυτικού είχε σχολιάσει κάποτε, λίγο πριν εκτελεστεί η ποινή της μαστίγωσής του: «Είμαι βέβαιος ότι δεν θα αντέξω αυτό το μαρτύριο· καλύτερα να με πυροβολούσαν ή να με κρεμούσαν από το κατάρτι».

Πολλοί απ’ τους ναυαγούς, ωστόσο, θεώρησαν ότι οι εξακόσιες βουρδουλιές δεν ήταν αρκετές. Ζητούσαν την εσχάτη των ποινών. Τότε απευθύνθηκε στον κόσμο ο Μπάλκλεϋ, ο οποίος πρότεινε κάτι που το χαρακτήρισε «ό,τι πλησιέστερο στο θάνατο» ― μια τιμωρία που «θα ενέπνεε σε όλους το φόβο άπαξ και διά παντός». Πρότεινε, αφού μαστίγωναν τους ενόχους, να τους εξορίσουν σε μια βραχονησίδα λίγο παραέξω απ’ την ακτή, η οποία είχε κάποια μύδια, βούκινα και λίγο πόσιμο νερό, και να τους αφήσουν εκεί μέχρι να βρεθεί τρόπος να επιστρέψει το πλήρωμα στην Αγγλία.

Ο πλοίαρχος Τσηπ ενθουσιάστηκε με την ιδέα. Έπειτα από μια τόσο σκληρή τιμωρία, ήταν βέβαιο ότι κανένας άλλος δεν θα τολμούσε ν’ αψηφήσει τις εντολές του και να βάλει τις προσωπικές του ανάγκες πάνω απ’ τις ανάγκες του συνόλου.

ΔΥΟ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ: Ο David Grann (1967) είναι συγγραφέας και ερευνητής δημοσιογράφος στο περιοδικό The New Yorker. Έχει βραβευτεί, μεταξύ άλλων, με το Edgar Allan Poe Award και το George Polk Award. Το βιβλίο του «Killers of the Flower Moon» («Οι δολοφόνοι του ανθισμένου φεγγαριού», Λαβύρινθος 2019) ήταν φιναλίστ για το National Book Award. Άλλα βιβλία του: «The Lost City of Z», «The White Darkness», «The Devil and Sherlock Holmes».

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?