#bloeien

[peterpauldoodkorte]

herfstblad

trots in het najaarslichtbladeren aan de boomtrotshet eens lentegroene prachtis nu een bont palet kleurende herfst roept zachthet is tijd voor vertrekieder blad verkleurtelke op eigen manierde wind komt fluisterendmet stormkracht somsze dansen en zwevenhun kleuren strooiendals lotgenoten vallen zesoms samen één voor éénelkaar vluchtig ontmoetendop hun allerlaatste reisin veelkleurige tapijt…

[dutchjan]

June 07, 2024

[vriendenboekjes]

What's your thesis about? I've been wondering

omg yippee now that it's over im finally happy to talk about it again. I'll try to keep it short and readable but basically it's a dramaturgical analysis of 2 puppetry performances in which both puppet characters die. One (A) due to suicide and the other (B) is a bit more ambiguous. I analyse how the performances emphasize the puppets' qualities as either object or character and how this influences the way their deaths are staged.

I did not keep this short At ALLLL so i added a readmore LOL

So i start by saying how puppets can often already signify death, as they are lifeless figures, brought to life, and then put to rest again. So death is a pretty relevant theme in puppetry. Since they are figures containing images of both life and death, people may be uncertain how to interpret them.

Then I explore how other authors have thought about the puppet's life and death, and explain that many think movement is key in establishing the puppet's life/liveliness, especially movement that implies an intention behind it. So the puppet can be seen as a lively character when it moves like a character.

In my analysis i use the concept of binocular vision that was used by phenomenologist Bert O. States to refer to the way the audience can see the actor and character simultaneously. I then (in the discussion with other authors) apply this to puppetry to say that the audience may see both object and character in the figure of the puppet.

Then i use Mori's essay The Uncanny Valley and relate this to the way the puppet's life and death may make the figure of the puppet anxiety-inducing, as it may be unclear how to interpret it. Mori also states that an object's movement will amplify the peaks and valleys in the graph. Other authors have stated that the way an object moves, rather than its appearance, creates the illusion of life. They then suggest that perceiving the puppet as a character would trump its uncanny or object characteristics.

Binocular vision is the inverse of that, where the uncertainty regarding the object’s status allows the spectator to enjoy the object, the puppet, for what it is. The uncanny is a concept that comes into play when the status of the object comes into question, when it is unclear whether the object is alive or dead, therefore, the uncanny comes into play when these themes are explored in puppetry.

In the analysis part, I analyse how the performances emphasize the puppet's qualities as object or character and how this influences how the puppets' deaths are staged.

Performance A, called Perenbomen Bloeien Wit (2020) [Pear Trees Bloom White], is about Gerson and his family who get into a car crash. Before the car crash, Gerson has been performed solely by a (human) performer, but after this, the puppet Gerson is introduced, which the performer must control. It's really interesting because more performances combine object theatre and disability. But not only performances, dutch writer Hanna Bervoets has a book called Welkom in het Rijk der Zieken (welcome to the empire of the ill) that's about a man with postviral fatigue who ends up in an alternate world where he literally has to drag his body around.

So in this performance, the figure of the puppet is used for its uncanny characteristics to signify Gerson's alienation from his disabled body.

The second performance (actually i used the video podcast), De Berg van de Angst (2020) [the mountain of the fear] is a ritual bunraku performance interspersed with a narrator. The performance is about a puppet who conquers her fear of death and then dies. In this part, I discuss how the puppet’s qualities as object and character do not overshadow, but rather strengthen one another, which contrasts with the idea that perceiving the puppet as a character inherently trumps perceiving it as an object.

Then in the conclusion, I reflect on the differences between the performances’ approaches to the puppet’s death and how the contradictory figure of the puppet may be a useful medium to discuss heavier subjects.

Let me quote myself HAHAHA

"Perhaps the puppet allows for a certain level of symbolism and can function as a more meaningful medium when exploring darker or more difficult themes than a performer would be. In this interplay between the object and the character it portrays, a space is created where the spectator may delight in the creation of the life of something non-living. The puppet is, after all, already a contradictory figure whose interpretation may be ambiguous, representing life and death and object and character. This could specifically make the puppet a useful figure to bring attention to more difficult subjects. And so puppetry can offer a place where the audience may see life and death in the puppet, where, however brief, both become real."

i realise this wasnt short but i hope ive at least stuck to readable. Thank you if you've read this far. This has been my project for like 2,5 years and it's kind of crazy that it's over but i'm also really glad to be done

[mokerautist]

Nederlandse ND / AuDHD Boekenlijst

[deze boekenlijst is niet definitief en zal altijd worden geüpdatet]

BOEKEN DIE IK GELEZEN HEB EN ORIGINEEL NEDERLANDS ZIJN Anders Gaat Ook door Elise Cordaro Druks door Francien Regelink Druks 2 door Francien Regelink Zondagskind door Judith Visser (Roman) Zondagsleven door Judith Visser (Roman) Hé, Is Dit Ook ADHD? door Hanneke Mijnster

BOEKEN DIE ORIGINEEL NEDERLANDS ZIJN EN OP MIJN WENSENLIJST STAAN Aut of the box: Groeien & bloeien in een wereld van verschil door Magali De Reu Allemaal Autcasts: Wat ik nog niet wist over mijn autisme en ADHD door Magali De Reu Opgeruimd leven met ADHD: Praktische organiseertips en -strategieën door Judith Kolberg, Kathleen Nadeau

BOEKEN DIE ORIGINEEL ENGELS ZIJN ADHD 2.0: De nieuwste inzichten en strategieën voor een goed leven met afleiding door Edward M. Hallowell, John J. Ratey How to ADHD: Werken met je brein (en niet ertegen) door Jessica McCabe

AUTEURS OM TE VERMIJDEN

Bianca Toeps - een autistische TERF die aangaf dat autistische mensen geen keuzes konden maken over hun gender ivm dat ze autistisch waren.

Temple Grandin - Steunt autistische eugenetica van ""low functioning"" autistische mensen. Is zelf autistisch.

[NL / ENG AuDHD Boekenlijst Link]

[bloeienstuff]

Ahoj všichni. Ona vlčí therian je tady. Chystám se na Bloeien nebo BloodBloom. Jsem vancouverský pobřežní mořský vlk. Chci mít nějaký web se správnými informacemi o teriánech. Tak se neboj a zeptal se mě, jestli bys něco nevěděl. Každopádně sem budu vkládat své zážitky, fotky, fotky atd.

Prosím, žádná nenávist od antiteriánů. Vaše názory jsou vítány 🙂

[xspoetry]

Vandaag zag ik iets bloeien,

Vandaag zag ik regen,

Van het water op de straten,

Tot de natte kleding over het rek,

Vandaag zag ik iets bloeien,

En daarna zag ik regen.

-XS

[welkominmijnkoffiehuis]

de lucht heeft allemaal verschillende laagjes

laagjes van ooit en meer

ik leg ons neer

waar we kunnen groeien

waar rozen bloeien

ik leg ons neer

en ik heb je, lief

[devosopmaandag]

'Chroma – a book of colour'

Twee maanden woonden we diep het binnenland van de Limousin in, waar groen in duizend schakeringen mijn blikveld vulde. De nachten waren van een stilte die mijn oorschelpen deed groeien. Bijna één hele maancyclus ging schuil achter wolken. Zo donker heb ik het thuis slechts met verduisteringsgordijnen. De reeën en de das openbaarden zich alleen in het opengewroete gazon, roodbruine kalfjes dronken in de wei bij hun moeder, de uilen zwegen, de linde voor het huis verdubbelde in omvang, het brood was bijna overal goed. De stad was ver weg, en daarmee de stadscultuur. Ik bezocht één kunsttentoonstelling, die me verbijsterde (beelden uit de Tolkienfilms als enorme handgeweven tapisserieën). En, ja, ik ging één keer naar de dorpsbioscoop en zag een uitstekende film. In boeken die ik voor het slapen las kwam wel een beroemde in Parijs en New York wonende cineaste tevoorschijn ('Mijn moeder lacht' van Chantal Akerman) en werd een ook al in New York wonende schrijver bijna vermoord ('Mes' van Salman Rushdi), maar die stedelijke cultuur bleef binnen de pagina's van het boek. Er was wel het dagboek van Derek Jarman dat wat daar buiten mijn slaapkamerraam zich afspeelde, verbond met literatuur, film, kunst, politiek en stedelijke subculturen.

Mijn liefde voor botanie werd door hem keer op keer gevoed. Ik kon parallel oplopen met zijn observaties in zijn tuin en omgeving, van het bloeien van opeenvolgende bomen en planten: gaspeldoorn, sleutelbloem, bosviooltje, meidoorn, brem, vlier, vingerhoedskruid, akelei, ratelaar. Ik leerde hoenderbeet en vroegeling door hem kennen. Hij maakte zijn tuin ermee en schiep cultuur. Maar zijn hele dagboek draait evenzeer om wat we 'high culture' noemen, om de Britse maatschappij onder Thatcher, het vechten voor homo-rechten en om jeugdherinneringen. Alleen af en toe sluipt zijn ziekte het boek binnen.

Thuisgekomen vond ik een vanuit Frankrijk besteld boekje van Jarman: 'Chroma – A Book of Colour – June '93'*, geschreven toen zijn ogen slechter en slechter werden. Uiteindelijk zou hij blind worden. Ik begon gisteren gretig in het kleine boek te lezen, een verzameling van kleur naar kleur waarin hij al zijn kennis, liefdes en herinneringen duizelingwekkend en lyrisch samenbrengt. Het is een idiosyncratisch compendium, soms een beetje hallucinerend. In zijn inleiding is het eerst citaat van Wittgenstein: “Bezie je kamer op de late avond wanneer er nauwelijks meer kleuren vallen te onderscheiden – en maak nu licht en schilder wat je eerder in het halfdonker hebt gezien. – Hoe vergelijkt men de kleuren op zo'n afbeelding met die van de halfdonkere ruimte?”**

Op de een na laatste avond voor ons vertrek verdween het dorp aan de overkant van het dal in de mist. Ik opende de ramen en bleef heel lang kijken hoe grijzen, blauwen, in zwart verdwijnende groenen inelkaar vloeiden als inkten in water. Ik kon mijn ogen er amper van af houden. Drie dagen later opende ik Jarmans kleurenboekje.

* Chroma – A Book of Colour – June '93 | Derek Jarman | uitgeverij Vintage/Penguin Random Books 1994

** Opmerkingen over kleuren | Ludwig Wittgenstein | vertaling Paul Wijdeveld | uitgeverij Tabula 1982

[pandaklas]

Langzaam beginnen we ons echt goed te voelen in ons klasje en bloeien we helemaal open 🌺

[detweedeochtend]

feromoon

het vroegste bloeien overschouwen en ongegeneerd vanaf een hoge vensterbank selectief neerkijken

de jury heeft altijd gelijk

magnetisch ingeblikt een warmvochtig zwaaien naar alle overkanten

en dan weer hese zweetbeesten worden terwijl het smachten zienderogen opdroogt

[bluestangel]

“De liefde roept” by Julia Tolkens from Poezie in Vlaanderen 1945-1955: Wij Bloeien Maar Bloeien Vergeefs

[astronaut348469]

Het leven ademde door mij

Mijn lijf versmelt met de matras waar ik op lig. Het kleuren palet dat ik zie met mijn ogen wordt intenser, feller, genuanceerder. Het neemt me mee op reis naar figuren dat in elkaar overvloeien, figuren dat uit elkaar bloeien. Ik voel dat mijn ziel mee wilt op deze reis. Mijn lichaam verzwaard nog meer, alles van spierspanning laat zich los, ik heb het idee dat mijn mond wordt gesnoerd en ademen geen functie meer is dat nodig is. Zonder enige tegenstribbeling laat ik het gebeuren, met mijn keel en mond wagenwijd open laat ik het gebeuren. Ik verdrink, ik stop met ademen en laat mijn ziel mijn lichaam verlaten. Alles dat ik nu beleef, sensaties, herinneringen, hoe ik daar lig op een matras en mijn lichaam in stand blijf houden... komt vanuit mijn baarmoeder. Op reis tussen de kleuren en figuren. Een fel licht in de verte laat me zien dat er meer is dan dit, ik wandel er naar toe. Helemaal in het licht gebaad komt er mij een eerste beeld te voorschijn, het beeld is dat mijn ruggengraat uit mijn lijf wordt genomen door een grote hand, dit is een beeld dat lang blijft hangen. Het voelt heel juist, heel sereen.. 'je hoeft niets mee te dragen'. Hierna kom ik in een wervelwind van beelden en sensaties terecht. Stuk voor stuk voelen ze allemaal niet van mij, ik ben een aanschouwer van beelden van vorige levens. Het voelt heel verbonden met mijn verleden, die van mijn voorgrootouders. Alles vloeide door mij, het leven ademende door mij. Verbonden met het universum, met het collectief verleden van de mensheid zie ik zo ongeloofelijk mooie dingen.

Er volgt een vloed aan pijn, verdriet. Mijn lichaam laat los, verstrengeld in een cirkel waar ik voel dat mijn lichaam vertelt dat het oké is om los te laten. Vanuit mijn baarmoeder komen geleidelijk aan door mijn hele lijf schokkende bewegingen. Ondertussen voel ik enorm veel pijn en verdriet aan, waar ik heel veel dankbaarheid voor voel dat ik deze mag voelen. Een schokkend lichaam, tranen dat stromen, een glimlach die er af en toe doorkomt. Mijn adem neemt het verdriet op zich en laat het uit mijn lijf glijden. Dit is een cirkel waar mijn lichaam beslist om te stoppen met het verdriet te laten uitglijden, waarin ik stop om te ademen. Het is een cirkel waar ik voel dat ik ben gestorven. En waar ik opnieuw in leven kwam, en de cirkel opnieuw beleefde, terug werd overspoelt met verdriet, pijn. Beseffende dat dit niet mijn pijn is, bedankend dat ik dit mag voelen, dat het gedeeld wordt maar het ook loslaten in dat dit niet van mij is. Ik hoef dit niet te dragen.

Mijn intenties waren om te herinneren en om wat gespannendheid en pijn in mijn lijf te laten loslaten. De blokkades in mijn geheugen die ik voelde over mij dingen herinneren van het hier en nu, mijn jeugd, zijn niet weg. Er werd in de plaats tijdens mijn reis ruimte gemaakt voor andere herinneringen, die niet van mij zijn maar dingen dat ik als mens ook meedragen vanuit mijn voorgrootouders. De blokkades in mijn lijf, de gespannendheid en pijn is een stuk minder, het idee is er dat vast zat in mijn lijf niet van mij is, ik heel veel draag dat ik niet moet dragen en dit wordt vasthouden in mijn lijf. De voorgrootouderlijke belevenissen heb ik kunnen opruimen. Wat mij hopelijk de ruimte geeft om te kunnen werken aan mijn eigen stuk, voor een volgende reis te kunnen gaan naar wat wel van mij is. Welke blokkades er na deze sessies nog zitten zijn nu van mij en heb ik de volledige ruimte om, zonder de dingen dat ik meedraag van andere, aandacht te geven

[woordenloos]

en als de narcissen bloeien langs de straat

het raakt toch een bepaald plekje in mijn brein

een plekje wat vooral jij raakt.

je kijkt ernaar en je glimlacht alleen maar.

[hongjoongpresent]

cactus ⇢ something you’re currently learning (about)?

abelia ⇢ do you have a particular piece of jewelry you always wear or can’t part with?

sage ⇢ what ‘medium’ of art (poetry, music, fiction, paintings, statues etc.) is the most touching to you? why do you think that is?

jasmine ⇢ do you have a movie or book you loved but will never watch/read again?

aloe vera ⇢ what’s something (mundane) you really want to experience in life?

Currently learning how to ask for help and properly communicate when I'm not feeling well instead of just pretending everything's fine

I'm always wearing my watch, does that count as jewellery? Other than that my favorite piece of jewellery is my bad wolf doctor who necklace I got almost exactly 5 years ago, though I haven't been wearing it for years

Musicals. Actually it's musicals. I think it's because it's themes and motifs in the form of music. A story told through music. Character's themes being an actual song that comes back multiple times. I would say music touches me the most, but I think musicals even more so. Does that count

Yes, I really loved perenbomen bloeien wit which is a book about a young boy getting in a car accident and going blind, and having to deal with that. It's such a tragic book I loved it, but Idk if it'll have the same impact if I read it again already knowing the ending, so I probably won't ever read it again.

Something I really want to experience in life.. hmm this one's hard I think it's taking care of my mom. Already doing it sometimes when I cook dinner when she doesn't have the time or last night when she was feeling bad so me and my brother did the dishes, and sometimes when she's tired and leans on me on the couch. But I really mean when she can't do some things anymore and I need to be there to take care of her, I think that's something I'd wanna experience

[robbe-nederlandse-held7]

ijzige winter de reis naar eeuwigheid

Hij ziet de levenslose bloemen niet bloeien, de bomen niet meer groeien.

Straks zullen de bloemen weer bloeien, de bomen weer groeien.

Alle bloemen komen ooit aan het eind van hun latijn, wanneer de bloei eruit is en 

De bladeren er af zijn.

Laat hem nog één keer bloeien, help hem uit zijn eeuwige pijn.  

Het gaat niet het zal niet, het einde komt rustig dichter bij.

Dan veranderd hij voorgoed in klei.

Hij wil nog door gaan, maar een belangrijke ziekte

verspert zijn levens baan.

Zijn laatste bladeren zijn gevallen, dan kan hij zijn reis niet meer verknallen.

hij reist af naar oneindige vrijheid, naar een eind aan zijn gekheid.

wanneer hij zijn bestemming bereikt, is het de goedheid in zijn leven die hij toekijkt.