#blauwe ogen

[hullott]

De dwergpapegaai van Fischer heeft een groene rug, borst en vleugels. Hun halzen zijn goudgeel en naarmate het omhoog gaat, wordt het donkerder oranje. De bovenkant van de kop is olijfgroen en de snavel is felrood. Het bovenoppervlak van de staart heeft enkele paarse of blauwe veren. Het heeft een witte cirkel van blote huid (oogring) rond zijn ogen. Jonge vogels lijken erg op de volwassenen, behalve dat ze saaier zijn en de basis van hun onderkaak bruine aftekeningen heeft. Ze zijn een van de kleinere tortelduifjes, ongeveer 14 cm (5,5 inch) lang en 43-58 g zwaar.

Hoewel de meeste tortelduifjes van Fischer groen zijn, zijn er verschillende kleurvariaties gefokt. De blauwe variant overheerst; het ontbreekt geel, het heeft een helderblauwe rug, staart en borst, een witte nek, een lichtgrijze kop en een lichtroze snavel. Deze mutatie werd voor het eerst gefokt door R. Horsham in Zuid-Afrika in 1957. Er is een gele lutino-mutatie, die voor het eerst verscheen in Frankrijk. Deze vogels zijn meestal lichtgeel met een oranje gezicht en een rode snavel. Verdere mutaties zijn bonte, zwarte of donkerogige witte, kaneel-, witte en albino-mutaties die ook zijn gefokt.

Fischer's tortelduifjes

Ze zijn kleiner dan het perzikgezicht en de gemaskerde tortelduifjes, en hebben een duidelijk, hoog getjilp. Fischer's, in hun nominaatkleur, hebben een fel rood-oranje snavel, een oranje gezicht en borst, en het onderlichaam en de vleugels zijn groen

Zijn Fischer-tortelduifjes luidruchtig?

Dwergpapegaaien zijn zeer vocale vogels, die harde, hoge geluiden maken die hinderlijk kunnen zijn voor buren. Ze maken de hele dag lawaai, maar vooral op bepaalde momenten van de dag. Fischer's zijn echter niet zo luid als sommige andere soorten dwergpapegaaien, en hoewel ze vaak piepen, schreeuwen ze niet zoals de grotere papegaaien.

[fransopdefiets]

24-7 Storeng

We aten allebei ons eigen ding gisterenavond, Mayke een zak garnalen en ik een biefstuk en samen aten we daar worteltjes, tagliatelle en courgette bij. Toe was er dan nog yoghurt met blauwe bessen.

Van de midzomernachtzon was niks te zien om middenacht, de ruimte russen de twee bergen waar de zon zich moest manifesteren, was gevuld met nevel. De hele nacht stond er een harde wind die de tent deed flapperen, maar bij het opstaan is het windstil en worden we omhuld door een wolk, elke beweging die je maakt, brengt je in contact met miljoenen fijne waterdruppeltjes. We ontbeten in de keuken en daarna pakten we de tent nat in.

We verheugen ons enorm op de koffie in Oksfjordhamn, we hebben er dan 20 kilometer opzitten, maar helaas, de winkel daar is voorgoed gesloten. Een nieuwe kans is 26 kilometer verderop in Sørstraumen, daar is weer een winkel. Maar eerst moeten we over een heuvelrug, dat betekent 7 kilometer klimmen naar 420 meter hoogte over de oude E6 die nu als fietspad dienst doet. We doen er een uur over om boven te komen en worden beloond met koude mist en kuddes elanden.

Na de snelle en ijskoude afdaling begint het te regenen en een blik op de weerapp vertelt ons dat dat tot morgenmiddag zo doorgaat.

Met vooruitziende blik hebben we gisteren al een luxe hut geboekt in Storeng op het Arctic Fjord Camp. Met die wetenschap is het fietsen in de inmiddels stromende regen goed te doen.

In Sørstraumen is de Mats Kroken gelukkig open en ze hebben er zelfs een soort snackbar ingebouwd, waar je stukken pizza en worstebroodjes kunt eten (en alles wat er in de winkel te koop is natuurlijk). Daar komen we weer een beetje op verhaal, zodat we de tweede klim van vandaag onder ogen kunnen zien. Die is wat korter, maar veel onrustiger, omdat je tussen de auto’s fietst, we gaan in vier kilometer naar 270 meter. Als we boven zijn, (wat mij meer moeite kostte dan in de ochtend) komt ons een jongen op een vijftig jaar oude Oost-Duitse brommer tegemoet, die eerder net als wij in de Mats Kroken zat op te drogen. Hij is zijn drinkvest kwijt en moet het hele eind weer terug en wil van ons weten of wij dat vest in de Mats Kroken hebben zien hangen. Dat hebben we en hij rijdt opgelucht verder.

Als we daarna omlaag sjezen, slaat de regen recht in je gezicht en wurmt zich tussen je capuchon en je hoofd door naar binnen.

Na de boodschappen in Burfjord haalt de brommerrijder ons met opgestoken duim weer in.

Tegen vier uur komen we aan op de camping en onze hut heeft de allure (en de prijs) van een hotelkamer. We hebben een prachtig uitzicht over de fjord.

Afgelegde afstand: 72,5 km

Gefietste tijd: 6,5 uur

Afstand tot de Noordkaap langs een strakgespannen touwtje: 176,3 km

[zoueriemandzijnopmars]

Het is Kinderboekenweek! En nu ben ik benieuwd:

Pin me hier niet op vast, maar volgens mij zijn dit ze allemaal

Keesje Kruimel, Hans Dijkhuis

Viermaal J en Janus, Hans Andreus

De blauwe boekanier, Tonke Dragt

Het kleinste sprookjesboek , Annie M. G. Schmidt, Mies Bouhuys, Eleanor Farjeon, Pieter de Zeeuw, Hans Christian Andersen en de Gebroeders Grimm[12]

Arthur en de lettervreter, Henk van Kerkwijk

2 is te veel, Henk Barnard

Ogen op steeltjes, Jan Wartena van Staatsbosbeheer

Het verdwenen plakboek,?Het Schrijverscollectief, bestaanden uit: Jan Riem, Ries Moonen, Arie Rampen, Fetze Pijlman, Hans Dorrestijn, Karel Eykman en Willem Wilmink

Wie je droomt ben je zelf, Paul Biegel

De tram is geel het gras is groen, Gertie Evenhuis

De klepel of de klok, Mies Bouhuys

Spook tussen spoken, Willem Wilmink (1980)

Je eigen tijd, Hans Dorrestijn, Alet Schouten en Willem Wilmink

Retourtje ver weg

Mijnheer van Dale en juffrouw Scholten, Kees Fens

Een tijdje later, Willem Wilmink en Paul Biegel

Houden beren echt van honing?, Midas Dekkers

De zaak Jan Steen, Karel Eykman

Die van hiernaast en van de overkant. Kinderen en boeken in Europa, Marja Baeten en Paul Arnoldussen

Duizend dingen achter deuren, Joke van Leeuwen

Het eiland daarginds, Paul Biegel

Jorrie en Snorrie, Annie M. G. Schmidt

Het wonder van Frieswijck, Thea Beckman

Het raadsel van de Regenboog, Jacques Vriens

Het weer en de tijd, Joke van Leeuwen

Fausto Koppie, Anke de Vries

Bombaaj!, Els Pelgrom

De huiveringwekkende mythe van Perseus, Imme Dros

LYC-DROP, Paul van Loon

Mijn avonturen door V. Swchwrm, Toon Tellegen

Bikkels, Carry Slee

Eiber!, Sjoerd Kuyper (2000)

Ik ben Polleke hoor!, Guus Kuijer

Boris en het woeste water, Rindert Kromhout

Het Zwanenmeer (maar dan anders), Francine Oomen

Swing, Paul Biegel

Wat rijmt er op puree?, Edward van de Vendel

Laika tussen de sterren , Bibi Dumon Tak

Kaloeha Dzong, Lydia Rood

Vlammen, Hans Hagen

De wraak van het spruitje, Jan Paul Schutten

Mees Kees - In de Gloria, Mirjam Oldenhave

Bert en Bart redden de wereld, Tjibbe Veldkamp

Het Akropolis Genootschap & De slag om bladzijde 37, Tosca Menten

Je bent super... Jan!, Harmen van Straaten

Zestig spiegels, Harm de Jonge

Per ongelukt!, Simon van der Geest

Oorlog en vriendschap, Dolf Verroen

Kattensoep, Janneke Schotveld

De eilandenruzie, Jozua Douglas

Haaientanden, Anna Woltz

De diamant van Banjarmasin, Arend van Dam (2020)

Tiril en de Toverdrank, Bette Westera

Waanzinnige boomhut verhalen, Andy Griffiths

Ravi en de Laatste Magie, Sanne Rooseboom

[bucklemonster2]

3 POEMS / 3 Gedichten

NEDERLANDS BENEDEN / DUTCH BELOW

4.64 Three Poems at Once 16/06/2024 By Emilia Sameyn Desmet

Warning: Themes Of D''epression, being To''xic, Ter''rorism

1. T'hieves Never Meet

Empty House

Walls of Te'ars

Echoes of S'adness

Empty Blue Eyes

Pinprick Pupils

Reminding Of a Lost Lover

World Slipping Away

Sand Between Fingers

Invisible Hands

Grasping Throat

Only Thi'eves Never Meet

Only Thi'eves Never Meet

-----------------------------

2. Purple Through The Veins

One is T'oxic

Purple Running Through The Veins

One is T'oxic

Walk The Path Alone

One is T'oxic

Never Relation Living Fi'lth and Spiders

No Child

Songs of S'ad

Not even Mate of Room

Lyrics of L'oss

Twisted Love

Tales of T'ears

One is T'oxic

Purple Running Through The Veins

One is T'oxic

Walk The Path Alone

But

Never

Lonely

-----------------------------

3. Never Dolly Again

Born In Sh'adow

D'ead D'iana and C''olumbine First Year 9/1'1 Memory

Limerence for Girls

Growing up Financial Cri'sis

I Will Never See Dolly Again

Schi''zoposting like an Au''tist

Pictures Like a Gut Punch

I Will Never See Dolly Again

Interruption Messages, Cutting Calls

Economic Ad'diction

Becoming Adult, Brussel B''ombs And a Pla'gue

Swarm Intelligence

A'I Hallucinations

Yet I Will Never See Dolly Again

---------------------------------- ---------------------------------- DUTCH / NEDERLANDS: 4.64 Drie gedichten tegelijk 16/06/2024 Door Emilia Sameyn Desmet Waarschuwing: Thema's Over D''epressie, T''oxisch Zijn en Te''rrorisme 1. Dieven Ontmoeten Elkaar Nooit Een Leeg Huis Muur van Tr'anen Echo's van Verdriet Lege Blauwe Ogen

Speld Fijne Pupillen Herinnering V'erloren Liefde

Wereld glijdt Weg Zand tussen Vingers Onzichtbare Handen Grijpen Keel

Alleen D'ieven komen Elkaar niet Tegen Alleen D'ieven komen Elkaar niet Tegen --------------------------- 2. Paars door Aderen Één is G'iftig Paars Stroomt door de Aderen Één Is G'iftig

Bewandel het Pad Alleen Één is G'iftig Nooit Relatie Levend V'uil en Spinnen Geen Kind Liederen van V'erdriet Niet eens Maat van Kamer Schrijfsels van V'erlies Verdraaide Liefde Verhalen van Tr'anen Één Is G'iftig Paars Stroomt Door Aderen Één is G'iftig Alleen Het Pad Bewandelen Maar Nooit Eenzaam --------------------------- 3. Nooit Meer Dolly Geboren in De Schaduw D''ode D''iana en C''olumbine Eerste Jaar N'ine-E'leven Herinnering Vlinders voor Meisjes Opgroeiende Financiële C'risis

Ik Zal Dolly Nooit Meer Zien Schi'zoposten Als Een Au'tist Foto's Als een Buikstoo't Ik Zal Dolly Nooit Meer Zien Onderbrekende Berichten, Bellen Brekend

Economische V'erslaving Volwassen Worden, Br'usselB'ommen En een Pl'aag Zwerm Intelligentie En AI Hallucinaties Toch Zal Ik Dolly Nooit Meer Zien

[devosopmaandag]

Verdwenen paradijzen

“Vlinders en bloemen, de donkerrode aarde van de Quantocks en witgepleisterde huisjes in het bos. Dagen zonder einde, met geen ander doel dan met wijd open ogen door de velden naar zee lopen en door de getijdenpoelen waden. Waarom kan mijn film niet terugkeren naar dat paradijs.”, schreef Derek Jarman toen hij 49 was. Drie jaar later stierf hij.

“Terwijl ik dit schrijf komen al die ervaringen weer bij me boven, veertig jaar en meer nadien – het rustgevende gedruis van de golven, en de zilte geur – jongensjaren, het schelpen graven, blootsvoets, met opgerolde broekspijpen – al oogstend de kreek langs – de geur van de zeggevelden ....”, schreef Walt Whitman honderd jaar voor Jarman.

Het verdwenen kinderparadijs is een krachtige literaire bron en wordt ten onrechte als een uitgekauwd onderwerp gezien. Wie zijn of haar schouders ophaalt voor dat verlies is een cynicus of heeft te veel pijn opgedaan als kind.

Gisteren zat ik in de benedentuin, onder het lichtgroene dak van een grote beuk. Ik zag dat er in het gras gewroet was. Reeën, volgens eigenaar Craig, ze zoeken de laatste beukenootjes. Ik hoorde de Maulde stromen, en zachter, bijna als geritsel, het stroompje dat kronkelend achter mij loopt. Het was daar dat ik eerder voor het eerst van mijn leven een onooglijk geel bloemetje zag, de 'goudveil'. De hemel was stralend blauw, Mont Loron stond pront in mijn blik. Mijn borduurwerk liet ik zakken. Ik was voor even in een paradijselijk moment beland. “Het was. Het zal nooit meer zijn. Herinner.”, schrijft Paul Auster tot slot in 'Het spinsel van de eenzaamheid. Twaalf dagen geleden stierf hij. Ik zal hem herinneren.

Ik kwam op dat goed bewaarde kinderparadijs omdat ik achterin de benedentuin een pol met dotterbloemen vond. Ze horen niet hier maar duizend kilometer noordelijker. Dotterbloemen vormden met zwanenbloemen, pinksterbloemen, en lisdodden mijn bloemenwereld als Indisch kind in het Friese weidelandschap. Ik hoefde maar de straat uit te lopen en ik kon ze al tegenkomen. Dat duurde niet lang, want de nieuwe tijd stond met heipalen en hijskranen te dringen.

Walt Whitman groeide op op Long Island. Hij schrijft over iets waar hij zielsveel van hield: het rapen van meeuweneieren. Onlangs kreeg een 71-jarige Brit zijn derde gevangenisstraf voor het stelen van enkele duizenden eieren uit nesten van zeldzame vogels. Hij had het als jongen van zijn vader geleerd, en kon er niet mee stoppen. Zijn verzameling oogt prachtig. Op onze kwetsbaar geworden planeet en in ons schuldig natuurbewustzijn is het rapen van meeuweneieren en nachtzwaluweieren volstrekt taboe. Het is een ander soort dood van dat kinderparadijs. Ooit vond ik samen met Baukje Fokkema, op ons negende, een kievitsei in de weilanden van Wolvega. We waren euforisch. Het was, het zal nooit meer zijn, herinner.

[magheteenonsjeminderzijn]

Vroeg naar bed gegaan gisteravond want ik kon mijn ogen niet meer openhouden. Klokje rond geslapen want ik werd om 9.30 wakker.

Dan wordt wel meteen mijn eetschema in de war gegooid want als ik 6 eetmomenten heb op een dag zou het eten om 8 uur moeten beginnen. Dat wordt dus dooreten vandaag! 😅

Vanochtend begonnen met crackers met Hütenkase , tomaat en lijnzaad en een kiwi toe. Ik ben geen ochtendeter dus dat was veel! Om 11 uur mijn gekookte eitje gegeten en om kwart voor 2 lunch. Het moest een omelet met tomaat worden maar in de pan is het een roerei met tomaat geworden. Nog wat snackgroenten erbij en dan zit ik wel weer bommetje vol.

Vandaag worden alle kerstspullen opgeruimd zowel beneden als boven in de kamers van de webshop dus er wordt ook genoeg gelopen vandaag.

Cees & Eveline kwamen nog even langs om naar onze geweldige loopband te kijken. Even een gezellige interruptie van al het opruimen.

Als tussendoortje een pakje 0% yoghurt genomen. De kiwi bewaar ik voor in de yoghurt voor mijn laatste half 8 zuivel. Tussendoor drink ik ook steeds wat glazen water want heb licht hoofdpijn. Afvalstoffen zo snel mogelijk eruit zien te krijgen.

Net boodschappen gedaan. Afvallen is duur! Amandelen, granaatappelpitjes, zaadjes (ach pompoenpitten vergeten bedenk ik mij nu), frambozen en blauwe bessen het kost allemaal wat. Vanavond ga ik weer aan de 40 gr rijst, 100 gr kip en 400 gr wokgroenten. Voor Marcel halen we de Pilav uit de diepvries.

Nou dat was geen succes. Ondanks de kruiden die ik erin had gegooid was het geen fijne hap eten. Toch maar het meeste braaf opgegeten. Nu een kopje koffie en dan straks nog de zuivel. Honger heb ik niet. Ik probeer ook het drinken van Pepsi Max zo lang mogelijk uit te stellen. Deze reset week hou ik mij aan het water en 1 kopje koffie na het eten.

Om 20.45 bedacht ik opeens dat ik nog mijn zuivel moest eten. Lijkt me wat laat dus alleen nog mijn kiwi gegeten en dat is het dan voor vandaag. Ook vandaag mijn 10 min op de loopband gewandeld. Blijft zweten!

Het is inmiddels 21 uur dus ik neem nog maar eens een glas water en dan eens kijken of ik Marcel kan overhalen om een film te kijken of een serie te gaan kijken.

[joostjongepier]

Wat?   Korenveld met kraaien (8 juli 1890), Bloeiende acacia (7 juni 1890), Kreupelhout met twee figuren (22 juni 1890) en Regen – Auvers-sur-Oise (18 juli 1890) door Vincent van Gogh en ter vergelijking Regenachtige dag in Parijs door Gustave Cillebotte (1877) en Rain, Steam and Sspeed – The Great Western Railway (1844) door William Turner

Waar?   Tentoonstelling Van Gogh in Auvers – Zijn laatste maanden in Van Gogh Museum, Amsterdam

Wanneer?   15 juni 2023

Vierenzeventig schilderijen in zeventig dagen. Meer dan een per dag! Dorpsgezichten, landschappen, portretten, bloemstillevens. Van Gogh schilderde alsof de dood hem op de hielen zat. Hij werkte om zich te beschermen tegen zijn depressieve gevoelens. De tegenstrijdige emoties van Van Gogh zien we terug in wat hij schreef over het indrukwekkende Korenveld met kraaien. Het werk is er een van een reeks doeken die geschilderd zijn op panoramaformaat, waardoor de kracht van de natuur nog sterker tot uiting komt. Hij schreef over dit schilderij dat hij nadrukkelijk had geprobeerd “triestheid, extreme eenzaamheid” uit te drukken. Tegelijkertijd meende hij dat deze panoramische landschappen “zullen vertellen wat ik niet in woorden kan uitdrukken: hoe gezond en hartversterkend ik het platteland vind”

Als je rondloopt op een tentoonstelling met een grote hoeveelheid werken zijn er altijd schilderijen die eruit springen. Dat kan zijn om heel verschillende redenen. Eén zo’n werk is Bloeiende acacia. Het is één van de doeken in de sectie ‘Bloemstillevens.’ Het werkt valt mij op door de woeste verfstroken in wit, lichtgroen en blauw tegen een heel donkere achtergrond. Het is haast abstract. Gachetes zoon Paul herinnerde zich dat Vincent dit werk in hun tuin maakte: “Voor hij enkele toetsen kleur aanbracht op het kleine doek gooide hij telkens het hoofd in de nek om, met half gesloten ogen, de bloemen boven hem te bekijken, samen met de lucht, die aan beide kanten amper zichtbaar was door het dichte gebladerte.”

Kreupelhout met twee figuren is een merkwaardig werk. Eén van de redenen daarvoor is dat er geen enkel stukje lucht te zien is. We bevinden ons in een bos met dunne bomen in tamelijk rechte rijen. Het lage formaat van het doek, de afwezigheid van lucht en de strakke rijen bomen leveren een gevoel op van beklemming en zelfs claustrofobie. Midden in het bos zien we een man en een vrouw. Opmerkelijk is dat Van Gogh dit koppel niet noemt als hij het werk beschrijft: “Bosgezicht, lila populierenstammen en daaronder gras met roze, gele en witte bloemen en allerlei groen.” Deze omissie lijkt een bevestiging van de indruk dat de twee figuren een soort spookgestalten zijn.

Het laatste werk in mijn rijtje van opmerkelijke doeken is: Regen – Auvers-sur-Oise. Hoe vaak zie je regen op een schilderij? Zelden! Er zijn genoeg schilderijen met ‘regen’ in de titel. Ik vroeg ChatGPT om een aantal voorbeelden en binnen enkele seconden had ik er tien op mijn scherm staan, waaronder het werk van Van Gogh. Ook Caillebotte’s Regenachtige dag in Parijs stond in het lijstje. Dat was een doek waar ik zelf ook aan had gedacht. Het laat weliswaar natte straten zien en mensen met paraplu’s, maar geen neervallende regen. Ook op de andere werken zie ik paraplu’s, plassen of natte straten, maar niet echt regen. Uitzondering is Turners Rain, steam and speed – The Great Western Railway. Op dat woeste werk voel je de regen haast met kracht in je gezicht slaan. Zo erg is het bij van Gogh niet, maar er is wel échte regen. Hij geeft dit meteorologische verschijnsel weer door vrij transparante verfstrepen die licht hellend van boven naar beneden over het werk lopen. Waar je je bij Turner in een stormachtige regenvlaag waant, gaat het bij Van Gogh eerder om een frisse zomerbui.

[morgemaatjesuitanderegaatjes]

Blogpost Wijsgerige Antropologie

Beschaving = de samenleving met regels

Mensen geloven in bv de bijbel er zijn een paar factoren die invloed hebben op het geloof van de mens de factoren zijn:

religie

media

politieke voorkeur

omgeving/woonplaats

familie/vrienden

Er zijn 2 filosofen die andere meningen hebben

ari: Ari zegt dat de mens streeft van nature naar kennis

nietzsche: De mens is altijd uit op macht. De dier is gelukkiger want die leeft op het moment. De mens is dus een leven met gebrek. Nietzsche is ook wel de filosoof met de hamer genoemd.

_____________________________________________________________

1 eu 2genetica = 1 goed 2 genen. Dus eugenetica betekend goede genen. Eugenetica = selecteren van uiterlijk van de mens. Alleen deze mensen die de regels voldoen zoals blauwe ogen, blonde haren mogen zich voortplanten zodat er dan alleen nog maar goede mensen op de wereld zijn.

in de jaren 30 ën 40 jaren 50 tot 70

aangeboren/nature aangeleerd/nulture

Watson heeft ooit gezegd dat je een kind tot 7 jaar alles kan aanleren en heb je zelf invloed hoe het kind later wordt.

______________________________________________________________

Lichaam Geest

Monisme Dualisme

ingedienten + goldlocks condition = condentiteit

Onze hersenen bestaan uit neuronen+ stofjes + precies verbonden = bewustzijn

______________________________________________________________

-Florenz Bos-

Bron: ARHC hoorcollege

[wannalookatsomestars]

okee ik ben nog nooit zo gelukkig geweest en als ik dit mensen vertel lieg ik niet !!! en ik kan zeggen dat het goed gaat en dat mijn leven een zooitje is maar het is mijn zooi en ik weet de weg  mijn leven is een rommelige slaapkamer maar ik weet van al mijn spullen hun plek ik stond net op mijn dakterras te dansen met fall out boy op mijn koptelefoon en er lag nog een beetje sneeuw op de zwarte rubberen tegels dus ik kon zo een beetje glijden en de zon ging onder achter de verlichte skyline van utrecht en ik moest huilen en de lucht was zo diep blauw en diep oranje en alles voelt zo diep en warm deze afgelopen maanden

en de geur van mijn mensen zit in mijn neus  en de smaak van koffie in mijn mond en de winterzon in mijn ogen en hun haar onder mijn vingers ik hoop dat ik dit voor eeuwig vast kan houden

[veselinasboekenkast]

Infofiche van Jas

Voornaam : Jas

Achternaam: Mulder

Leeftijd: 12

Woonplaats: In het noorden van Nederland op een boerderij

Karaktereigenschappen: Ze is zeer introvert, ze is bang van confrontaties en het liefst wilt ze alleen zijn. Daarnaast is ze ook gehoorzaam. Ze probeert het beste uit zichzelf te halen en te leren van haar fouten. Ze spreekt haar ouders niet tegen en probeert geen conflicten met hen te beginnen. Ik denk ook dat ze door de evenementen trauma heeft opgelopen. Ze lijkt me ook zeer fragiel, ze is niet zelfverzekerd over haar lichaam en haarzelf. Iemand kan haar elk moment in stukjes scheuren.

Interesseren: Fietsen, schaatsen, voor de koeien en konijnen zorgen, tv kijken en The sims spelen (een videospel waar je een familie kan opbouwen). Daarnaast is ze geïnteresseerd in de geschiedenis en geneeskunde specifieker biologie omdat ze heel haar leven lang met koeien was omringd. Door heel het boek heen draagt ze de hele tijd een jas. Ze doet dat omdat ze bang is om ziektes te bekomen en die jas representeert een beschermlaag tegen al die ziektes.

Gedachtes: In haar hoofd zweven er zeer veel gedachtes. Ze heeft zeer veel fantasie en dat kan je ook in het boek lezen. Er zijn veel passages in het boek waar je haar gedachten letterlijk kan lezen en die vind ik diep en hevig, maar aan de andere kant ook mooi je kan toch nog voelen dat er hoop in haar is.

Vriendengroep: Ze heeft één beste vriendin en dat is Belle.

Lichaamskenmerken

Haarkleur: Bruin en het is kort (te zien op de cover)

Oogkleur: onbekend, maar ik denk blauw.

Hoogte: onbekend, maar ik denk rond de 1m 30

Uiterlijk: Ik heb deze foto gekozen omdat ze ten eerste op het meisje van de cover lijkt. Ten tweede vond ik dat dit meisje warmte uit haar ogen straalde en dat voelde ik ook van Jas in het boek. Ze kwam er altijd zo warm over. Dit meisje ziet er ook volgens mij uit als een tiener en Jas ging juist door die fase in het boek. Daarnaast is dit meisje best bleek en Jas is een Nederlander, die zijn meestal best bleek.

Extra info: Haar naam is dus Jas, ik denk dus dat dat niet zomaar is gekozen er moet een betekenis achter staan. In het begin wist ik het niet, maar tijdens het lezen van het boek ben ik er achter gekomen waarom. Ik denk dat ze Jas heet omdat ze de hele tijd haar jas aan had. De jas was een zeer symbolisch element in het boek. Niemand van haar familie wist waarom ze dat de hele tijd aanhad, maar ze wou het voor geen cent afdoen.

Zo dit was mijn infofiche over Jas. Hopelijk kennen jullie haar nu ietsjes beter. Tot de volgende keer!

Veselina☺︎

[danielvt91]

Beste Evi,

Ja het afwijzen van mijn telefoonnummer via Samsung Quick Share deed pijn, toch ben ik vastberaden om je te vinden ergens tussen Arnhem en Nijmegen. Je mooie blonde haar zal me niet snel loslaten, je mooie blauwe ogen zal ik elke keer weer op station Nijmegen verliezen zolang jij mij niet meeneemt, in plaats van mijn verstand en hoofd en ik in verbijstering wederkeer op Arnhem Centraal waar onze reis begon. Ook hier ben je niet, veel te kort zal ik het nog maar eens in Nijmegen proberen?

[hullott]

De Lovebird Blue Opaline is een zeldzame en mooie mutatie van de Peach-Faced Lovebird. Het wordt gekenmerkt door zijn helderblauwe verenkleed, met een lichtgeel gezicht en een witte ring rond de ogen. De vleugels en staartveren zijn donkerder blauw en de snavel is lichtgrijs. De Dwergpapegaai Blue Opaline is een zeer actieve en sociale vogel en is graag in de buurt van mensen. Het is ook een uitstekende prater en kan leren om veel woorden en zinsdelen na te bootsen.

De Euwing Groene Dwergpapegaai is een prachtige en unieke soort dwergpapegaai afkomstig uit Afrika. Het is een kleine papegaai met een felgroen lichaam en een oranje gezicht. De vleugels en staart zijn diepblauw en de snavel is heldergeel. Deze soort dwergpapegaai is een zeer sociale vogel en ze brengen graag tijd door met hun baasjes. Ze zijn ook erg actief en houden van spelen. Het zijn uitstekende praters en kunnen woorden en zinsdelen leren nabootsen. Ze zijn ook erg intelligent en kunnen worden getraind om trucjes te doen.

[rtvideaal]

Man van 85 jaar vermist in Doetinchem

De politie is dringend op zoek naar een vermiste man van 85 jaar. De man, afgebeeld op de foto, is voor het laatst gezien op donderdag 7 november rond 20:45 uur in de omgeving van Doetinchem. Familie en hulpdiensten maken zich grote zorgen om zijn welzijn. Het signalement van de man luidt: leeftijd: 85 jaar, lengte: 170 cm, huidskleur: blank, haarkleur: grijs, ogen: blauw, kenmerk: grote neus,…

[jojoxca]

Een onvergetelijke dag

Door Jojo

As long as I'm here

No one can hurt you

Don't wanna lie here

But you can learn to

If I could change

The way that you see yourself

You wouldn't wonder why you hear

They don't deserve you

- Billie Eilish

Bubbeljungle, Leiderdorp, 2013

Wat is het hier druk. Overal gillende kinderen, rennende kinderen en uitgeputte ouders.

Mama kondigde vanochtend uit het niets aan dat we naar de Bubbeljungle gingen. Wat heet, ze reed me erheen, ik werd in de ballenbak gekwakt en ze reed weer weg.

Ze zeggen het dan wel niet, ik weet dat mijn ouders moeite met me hebben. Omdat ik anders ben. Niet normaal. Omdat ik iets heb wat “autisme” heet. Dat betekent dat mijn hersenen anders werken - wat zijn hersenen?

Ze hebben me uitgelegd wat dat is (voor zover dat kon, ik ben nog maar zes), maar ik snapte er niks van. Maar als ik mijn ouders, juffen en de andere kinderen die ik ontmoet heb mag geloven, snap ik helemaal niks. Ze vinden me raar. En ik snap maar niet waarom.

Mama probeert elke kans te benutten om mij met andere kinderen te laten spelen. Ik heb de indruk dat ze dat vooral doet om even van me af te zijn. Ik voel me vaak best alleen. Maar met anderen spelen lukt me gewoon bijna nooit. Ik heb mijn eigen aparte voorkeuren met wie ik speel en anderen vinden mij raar, gek en eng.

Papa en mama hebben sowieso al niet veel geduld met mij. Vaak schreeuwen ze binnen no time tegen me, vooral mijn mama. Het maakt niet uit wat ik doe of zeg en aanpas om haar tevreden te stellen, ze blijft geïrriteerd raken en boos worden door mij. Wat ik fout doe, begrijp ik niet.

Mama is vaak aan het werk. Papa zie ik alleen één keer per week en eens in de twee weken in het weekend.

Mama heeft een nieuwe verkering. De tweede al sinds de scheiding. Hij heeft ook twee kinderen, beide jonger dan ik. Mama heeft het heel vaak over hen. Ik heb vaak de indruk dat ze meer van haar verkering en zijn kinderen houdt dan van mij. Dat merk ik aan bijna alles.

Op school zijn er problemen met mijn aandacht, thuis is er altijd ruzie om het eten omdat ik erg kieskeurig ben. Ik moet bij mama sinds ze met die man heeft gewoon eten wat de pot schaft omdat dat “gezonder” is.

Het zal wel gezonder zijn, maar ik voel me zo rot. Ik ben altijd als laatste klaar en soms moet ik huilen van vernedering.

Soms, als mijn ouders echt boos op me zijn, slaan ze me. Niet hard, hoor. Dat zei iemand tegen wie ik het vertelde. Vroeger deden ze niet anders, wordt er gezegd. “Corrigerende tikjes” worden het genoemd.

Mama zegt ook vaak dat ze me spuugzat is en ziek van me wordt, inclusief kotsgeluiden.

Vaak zeggen papa en mama een paar minuten na zo'n “corrigerend tikje” en een paar ruwe woorden weer hoeveel ze van me houden. Ik geloof het niet. Niet meer. Hoeveel zijn die woorden waard als ze het maar blijven doen?

Soms sla ik mezelf ook. Omdat het mij nooit lukt eens normaal te doen en mijn ouders niet te irriteren.

Ik zal het wel verdienen, want ik ben een last. Een blok aan ieders been.

Als mijn mama antwoord geeft als ik iets vraag, is het vaak zo: “Lientje… (diepe zucht)...", en dan net zo geïrriteerd: “Zie je niet dat ik bezig ben?”

Tja.

De tranen komen en ik kan ze niet stoppen.

Ik ren de wc's in en ga in een hoekje zitten huilen.

Niemand houdt van me. En waarom zouden ze ook? Misschien kan er gewoon niemand van mij houden…

Ik kan er maar beter niet meer zijn. Niemand zal me missen. Misschien merken ze het geeneens als ik weg ben…

De deur van één van de hokjes gaat open en er stapt een jongen naar buiten.

Ik veeg snel mijn tranen weg.

Hij kijkt naar me. Hij is niet veel ouder dan ik; ik schat hem ongeveer acht jaar.

Hij heeft donkerbruin haar en groene ogen die me vriendelijk aankijken. Hij heeft een korte olijfgroene spijkerbroek en een zwarte coltrui aan en zwarte schoenen met zwarte sokken erin. Hij heeft een ouderwetse discman in zijn hand en de dopjes daarvan in zijn oren, waar rustige muziek uit klinkt.

Hij zit onder de blauwe plekken en schrammen.

Maar wat me het meest opvalt, zijn de pleister op zijn wang en een plastic slang in zijn neus. Het soort slang waar vloeistoffen doorheen gaan in het ziekenhuis. Net geleerd op school.

Waarom zou hij die hebben?

Hij draait de kraan open en begint zijn handen te wassen. Er zitten ook pleisters op zijn handen.

Hij blijft naar me kijken terwijl hij zijn handen afdroogt.

Hij zet zijn discman uit en loopt naar me toe. Hij knielt voor me neer.

“Waarom huil je?” Vraagt hij dan.

Ik schud alleen mijn hoofd. Ik kan niet uitleggen waarom. Ik mag het niet uitleggen. Ik mag niemand vertellen wat er achter gesloten deuren gebeurt.

Hij gaat naast me zitten en slaat een arm om me heen.

Normaal zou ik zo'n arm afschudden, maar nu voelt het prettig, dus ik laat hem begaan.

“Weet je, soms is het goed om te huilen.” Zegt de jongen.

Ik begin weer te snikken. De jongen pakt me vast en ik sla mijn armen om hem heen.

Waar ik me normaal tegen verzet als mijn ouders en familie het doet, laat ik nu toe van een vreemde. Maar soms is iemand die luistert en je troost, echt troost, het beste, zelfs als het een vreemde is.

Ik begin te vertellen.

“Dat is vreselijk.” fluistert hij als ik klaar ben. “Jouw papa en mama mogen toch niet slaan?”

“Nee, dat dacht ik ook.” Snik ik. “Maar blijkbaar…”

Een tijdje zit ik te snikken. En al die tijd houdt de jongen me vast.

“Hoe heet jij?” Vraagt hij dan.

“Lientje.” Ik snuf en veeg een traan weg. “En jij?”

“Logan.” Zegt hij.

“Hé, we hebben dezelfde letter!” Ik kan alweer vrolijk zijn.

“Ja, best wel cool. Wil jij ook muziek luisteren?” Vraagt Logan.

“Ja!” Fluister ik.

Hij stopt één van de dopjes van zijn discman in mijn oor en drukt op play.

Het nummer begint met een hoop geschreeuw. Ik vind het prachtig.

Dan komt de beat, en een rustige vrouwenstem.

“Try to break one's heart, in perpetuity.” Zingt ze.

Ik vindt het prachtig. Die beats in combinatie met haar stem zijn geweldig.

“Wie is dit?” Vraag ik. Ik heb nog nooit zoiets gehoord.

“Soap&Skin. Dit nummer heet "Sugarbread".” Zegt Logan.

“Suikerbrood!” Roep ik uit. Die twee woorden Engels ken ik!

“Precies.” Logan straalt. “Ik hoor naar de radio te luisteren, maar zij is mijn favoriete zangeres.”

“Mooi.” Fluister ik.

Het volgende nummer begint. Een viool, met soortgelijke beats, en dan de stem van diezelfde vrouw.

“Zo mooi.” Fluister ik. Ik heb helemaal kippenvel.

“Ja, hé?” Vraagt Logan.

“Hoe heet dit nummer?” Vraag ik.

“Marche Funèbre," Zegt Logan. “Het betekent “dodenmars” in het Frans.”

Hij draait het nummer een paar keer opnieuw.

Hij doet zijn discman af. “We moeten teruggaan. Mijn ouders zullen me wel zoeken. En ze zijn al zo bezorgd om me… Hé, mijn ouders hebben net eten besteld. Wil je mee-eten?”

“Eh… hangt ervan af wat het is… Ik eh… ben nogal moeilijk met eten.” Fluister ik.

“Oh, maak je niet druk. Je vindt het vast lekker. Kom.”

Logan trekt me mee naar een man en vrouw met blond haar. Hij heeft zijn donkerbruine haar dus niet van hen.

“Papa, mama, dit is Lientje.” Zegt Logan. “Mag ze mee-eten?”

“Tuurlijk, we hebben genoeg!” Antwoordt zijn moeder.

Ik word enthousiast verwelkomd door zijn ouders. Ze hebben twee dienbladen met kartonnen doosjes op tafel gezet.

Ze doen de doosjes open…

Dit is een droom. Patat en kipnuggets!

“Hmm, nuggies!” Zeg ik veel te hard. Logan glimlacht alleen maar.

We eten en delen samen het bakje appelmoes. Logan vertelt over zijn school, zijn prestaties als vechtsporter (zwarte band!), zijn familie en over zijn hond, Sofie.

“Heb jij huisdieren?” Vraagt hij.

“Ja, een kat. Hij heet Sokje. Hij is zwart met witte pootjes, vandaar.” Zeg ik.

“Grappige naam. Schattig.” Zegt Logan.

“Ik… waarom… Ik vroeg me af-” begin ik.

“Waarom die slang in mijn neus zit?” Maakt Logan mijn zin af. Blijkbaar is hij gewend aan dit soort vragen…

“Eh… ja. Ik heb nog nooit zoiets gezien… is het voor je eten?” Domme vraag, hij eet gewoon normaal.

“Nee. Het is voor mijn zuurstof. Ik ben ziek.” Zegt Logan.

“Ziek? Wat heb je dan?” Vraag ik met een klein stemmetje.

“Ik heb kanker. Leukemie.” Antwoordt hij.

Oh nee, he. Dat vreselijke woord heb ik net op school geleerd en het klinkt echt doodeng.

“Leukemie? Wat is dat?” Fluister ik hees. Ik voel me echt heel klein en dom…

“Leukemie betekent dat mijn bloed ziek is. In je bloed zitten hele kleine dingen die helpen om je gezond te houden, zoals de soldaatjes. Bij mij zijn die soldaatjes bijna allemaal ziek en ze zijn met te veel. Ze houden ook de gezonde dingen tegen, zoals de taxi's, die zuurstof naar je lichaam brengen.” Zegt Logan.

“En daarom heb jij die slang.” Fluister ik.

Hij knikt. “En die zieke soldaatjes houden ook de plakkertjes tegen die zorgen dat het bloed stopt met stromen als ik wondjes heb. Vandaar die blauwe plekken en schrammen.” Fluistert Logan. En die hele uitleg heeft hij me glimlachend aangekeken.

“Kan je beter worden?” Vraag ik.

Zijn glimlach verdwijnt.

Hij schudt zijn hoofd. “Nee, ik word niet meer beter.”

Hij kijkt weg. Ik leg mijn handje op die van hem.

“Ik had medicijnen die me weer beter zouden maken, maar die werken niet meer… ze kunnen niks meer voor me doen.” Er glijdt een traan over zijn wang.

Ik huil meteen weer mee. Stomme gewoonte!

“Dus binnenkort ga je…” Fluister ik.

“Ja. Ik ga naar de hemel.” Fluistert hij.

Zijn ouders kijken ons aan. Ook zij hebben tranen in hun ogen.

“Hoe oud ben je?” Fluister ik.

“Acht.” Fluistert Logan.

Hij heeft nog maar twee maanden, vertelt zijn moeder. Dan gaat hij.

Uuthofasie, zeggen ze.

“Wat is uuthofasie?” Fluister ik.

Ze lachen even. Ik heb zo'n moeite met moeilijke woorden…

“Euthanasie.” Zegt zijn moeder. “Ze gaan Logan een prikje geven zodat hij geen pijn meer heeft. Zo kan hij rustig naar de hemel."

Naar de hemel. Wat erg. Opa is vier jaar geleden naar de hemel gegaan, maar ik weet allang niet meer hoe dat voelde…

Maar opa was tweeëntachtig. Logan is nog maar acht…

Maar dan glimlacht Logan weer. “Maar ik ga er het beste van maken nu ik nog leef.” Hij pakt mijn hand weer vast en vraagt: “Ga je mee?”

“Nee, dat durf ik niet hoor!” Zeg ik tegen Logan.

“Kom op, Lien. Het is niet eng. Je kunt het.” Zegt Logan.

We staan bovenaan zo'n grote toren met elastieken waar je je doorheen moet laten vallen en overheen kunt kruipen - een “spinnentoren” noemt Logan het - en ik vind het doodeng. Straks val ik, of breek ik iets, of raak ik gewond… wat zal mama dan zeggen? Die zal dan heus-

Logan knijpt in mijn hand. “Kom. We gaan samen. Als je valt, vang ik je op.”

“Echt waar?” Fluister ik.

“Ja, echt waar. Kom, spring maar. Eén, twee… drie!”

Ik spring, tegelijk met hem. Ik gil, maar hij houdt me stevig vast.

Na twee verdiepingen vind ik het niet eng meer en kruipen we samen over het net. Ik snap nu waarom Logan het een spinnentoren noemt; die netten lijken net spinnenwebben.

Logan doet alsof hij Spiderman is en ik probeer hem na te doen.

Ineens roept hij: “Vijand in zicht!” En hij neemt een sprong, grijpt me vast en trekt me tegen zich aan. We vallen het laatste stuk naar beneden en landen gierend op de mat.

Logan knijpt in mijn hand die hij nog steeds vasthoudt. “Nu mag jij zeggen wat we gaan doen.”

“De fietsjes! Ik wil naar de fietsjes!” Zeg ik.

We verlaten de plek via de enorme bek van een haai met enorme tanden.

Ik kijk even achterom naar de haai. De bek zit in het midden, de rest is gebouwd in stijl van een schip. Aan de linker- en rechterkant staan enorme schelpen met joekels van zeewezens erin. Gadver, wat zijn ze groot.

“Ze kijken recht in je ziel.” Fluister ik.

“Kom. Ze doen jou niks zolang ik bij je ben.” Fluistert Logan.

We hebben de hele dag de grootste lol. We rijden op de fietsjes en botsen expres tegen elkaar op, we bouwen een fort met de enorme legostenen, we springen samen op het springkussen - en gooien met de enorme rubberen ballen - tot we moe zijn, Logan rent rond en maakt oerwoudgeluiden en ik doe met hem mee. We rijden samen op een sleetje van de sleebaan af en gieren het uit als één van ons eraf valt.

Na een paar uur hebben we even een momentje samen, zonder andere kinderen.

Logan pakt mijn hand weer vast.

“Je bent een bijzonder meisje, Lientje.” Zegt hij.

Bijzonder? Ik? Ik weet niet wat ik hoor.

“Jij bent ook een bijzonder jongetje.” Fluister ik.

“Ik wil je iets geven.” Fluistert hij. Hij graait in zijn zak.

Het is een sleutelhanger in de vorm van een prachtig wit vlindertje met zwarte randjes om zijn vleugels en zwarte stipjes in de hoeken.

“Het is een koolwitje,” Zegt Logan. “Die staat voor onsterfelijkheid en wedergeboorte. Het is mijn belangrijkste bezit. En ik wil hem aan jou geven.”

“Waarom?” Fluister ik.

“Omdat jij hem verdient. Ik heb nog nooit zo'n goede vriend gehad.” Zegt Logan.

Ik voel de tranen weer komen. Maar nu hou ik ze niet tegen.

Logan trekt me in een knuffel. Ik knuffel hem terug.

Ik stop het koolwitje in mijn broekzak.

“Mag ik je nog iets geven?” Vraagt Logan.

“Wat dan?” Vraag ik.

Hij komt steeds dichterbij en dan geeft hij me een kusje.

Ik word knalrood. Ik ben nog nooit door een jongen gekust.

“Dank je.” Fluister ik.

Logan zegt niks. Maar de blik in zijn ogen zegt genoeg.

Uiteindelijk is het sluitingstijd en tijd om naar huis te gaan.

Logan geeft me een laatste knuffel en fluistert: “Dank je wel, voor deze onvergetelijke dag.”

“Jij ook bedankt.” Fluister ik.

We laten elkaar niet los.

Tot zijn moeder roept: “Logan! Kom je? Oma wacht op ons!”

“Ja, mama!” Logan laat me los, knijpt in mijn hand, zegt “tot snel” en rent achter zijn moeder aan.

En dan gaat het mis.

Ik zie dat Logan ineens stopt met rennen, voorover buigt en naar zijn borst grijpt.

Ik wil iets roepen, gillen, maar er komt geen geluid uit mijn keel.

Hij valt recht naar achteren.

Ik ren naar hem toe.

Zijn moeder houdt hem vast. “Logan! Wat heb je! LOGAN!”

“Mama… het doet… zo'n pijn.” Fluistert Logan.

“Blijf maar ademen, lieverd. Blijven ademen.” Fluistert zijn moeder, die inmiddels aan het huilen is.

“Kan niet… Ik kan het niet meer, mama.” Logan huilt nu ook.

Wat gebeurt hier? Ik vind het eng en begin ook te huilen.

Zijn moeder pakt mijn hand ook vast.

“Lientje…” Fluistert Logan.

Dan zegt hij niks meer en wordt hij slap.

Zijn ouders huilen en houden hem vast.

En dan snap ik het. Zijn hartje wil niet meer. Hij gaat naar de hemel.

“Het is goed, jongen. Ga maar. Je zult geen pijn meer hebben.” Fluistert zijn vader.

Nee, het is niet goed! Ik wil niet dat mijn beste vriend naar de hemel gaat! Niet nu! NIET. NU!

Er komen mensen binnen. Ambulancepersoneel, denk ik. Ook daar heb ik laatst les over gehad.

Ze drukken op zijn borst en luisteren naar zijn hartje.

Dan schudden ze hun hoofd.

“Is hij… is hij nu in de hemel?” Fluister ik.

Zijn moeder kijkt me aan en knikt. “Ja, schat. Hij is nu in de hemel. Hij is nu een engeltje.”

“Nee,” Snik ik. “Nee, nee, nee… koolwitje, nee! Koolwitje, kom terug!”

Zijn moeder trekt me tegen zich aan.

De mensen van de ambulance tillen hem ergens op.

Zijn ouders omhelzen elkaar en ik zie hoe ze bij elkaar huilen.

En dan zie ik mama binnenkomen.

Ik ren naar haar toe en val huilend in haar armen.

“Lientje? Meisje toch, wat is er?” Vraagt mama verschrikt.

Ik moet zo hard huilen dat ik niet kan praten.

Logans ouders komen en vertellen haar het hele verhaal.

Mama streelt mijn haren en fluistert lieve woorden. Maar het helpt niks. Ik wil mijn lieve koolwitje terug.

Als ik wat rustiger wordt, fluistert mama dat we naar huis gaan.

We lopen langs de ambulance, waar Logan nu op een soort bedje ligt. Zijn oogjes zijn dicht, alsof hij slaapt, maar het is fout. Alles hieraan is fout.

“Wil je nog iets tegen hem zeggen?” Fluistert mama.

Ik knik.

Ik geef hem een kusje en fluister: “Vaarwel, koolwitje. Ik zal je missen. Je was mijn allerbeste vriend. Bedankt voor deze onvergetelijke dag.”

Het is druk buiten. We staan met zijn allen om het graf heen.

Ik sta voor het kleine kistje met een rode roos in mijn hand.

Niet te geloven dat mijn allerbeste vriend in dat kistje ligt.

Ik frummel aan het koolwitje dat Logan me gaf. Mama heeft het heel mooi voor me aan een kettinkje gedaan, zodat ik hem altijd bij me kan dragen.

De dienst is net afgelopen.

“Mag ik nog even alleen zijn met hem?” Fluister ik.

Mama knikt en laat me even alleen.

Ik kniel voor de kist.

Mama zegt dat Logan altijd bij me zou zijn, alleen niet fysiek. En als ik om een teken vraag…

Ik leg mijn hand op de kist en fluister: “Logan, als je me hoort, geef dan een teken.”

Even gebeurt er niets.

Dan komt er een koolwitje aan gevlogen.

Hij landt even op de kist, loopt wat rond en vliegt dan weer verder.

Ik kijk het kleine witte vlindertje na.

“Dag, koolwitje.” Fluister ik. “Ik hou van je. Bedankt voor de onvergetelijke dag.”

Bij dit verhaal hoort het nummer “(This Is) Water” van Soap&Skin, afkomstig van het album “From Gas to Solid / you are my friend”.

[bucklemonster2]

Toki Pona Poem 5: Red Sun

4.10 Toki Pona Poem 5 Red Sun Poem By Emilia Sameyn 25/8/2023

Red Sun goes Under Green World inside Red Rays

Laying on the Sleep Table

Small Animal between Arms

Long Haired Boy

Eyes Locked

Beautiful Blue Eyes

Slender Body, Long Arms Childlike Face

The Chest is Warm

World Full of Good

This MoonTime Good Time

-

-

-

4.10 Toki Pona Gedicht 5

Rode Zon

Gedicht van Emilia Sameyn 25/8/2023

Rode Zon gaat Onder

Groene Wereld in Rode Stralen

Liggend op de SlaapTafel

Klein Dier tussen Armen

LangHarige Jongen

Oog in Oog

Beeldige Blauwe Ogen

Slank Lichaam, Lange Armen

Kinderlijk Gezicht

De Borst Is Warm

Wereld Vol Goed

Deze MaanTijd

Goede Tijd

[inhetoogvandestorm]

litanie - maart 2024

Elke ochtend de fucking bomen elke ochtend wakker worden

& zin hebben in zaagsel

vandaag een tapijtje kopen vandaag vandaag ben ik ziek

& heb ik er genoeg van

op mijn sokken te lopen ik wil met schuurpapier over mijn oren

fucking vogels

fucking signaleringen

fucking adamsappels fuck adam en fuck appels

het allerblauwste blauw is bloed

van de degenkrab. Al het andere blauw is vals.

ik wil het hek ommaaien & op mijn knieën van de wereld grazen ik wil paardje hop ik wil

alle adamsappels uit alle kelen halen nee laat het

fuck dit & alles wat ik ooit gezegd heb

ik ben boos

& ik wil iemand bijten boos boos boos boos boosboosbosbosbosboosbosbosbsbsbsbsbssssss sssshh

heel heel heel heel heel heel stil zijn & bomen & de kleur roze

roze is de stilste kleur die er is

elke ochtend stil op sokken lopen tapijten oprollen de deur het hof maken heel stil

je liefde aan de kamer verklaren

& je oren met schuurpapier tot je denkt ik ben een vogel?

schrikken niet horen

dat de bomen stil zijn dat de bomen ondertussen origami

zijn geworden

het is alsof er al dagen niks gebeurd is

nog nooit zelfs

en dat groeien niks met de grond te maken heeft

&ook van je handen maak je zaagsel &ook van je ogen&ook je vingerkootjes&je longen&je denkt

ik ben ziek

sssssh

slaapkoppen denken in stilte maar niet te stil

je hoort je moeders stem ben je ziek

of heb je nood aan verandering?

Heel stil & wakker worden heeft niet veel meer met opstaan te maken &

al het eenvoudige kraken

fuck

je ziet in alle scharnieren muizenvallen in je botten een bos vol hooligans

kruisen in druipende verf waar er niks te redden valt

overal de veren van je bed alsof er ‘s nachts een slachting plaatsvond

je was nog liever een hond

zo draai je al dagen cirkels rond je hoofd tot

de ketting geen rammelruimte meer geeft & je hoort niets behalve ingebeelde

instructies

& zo stil dat je vergeet waarop je wacht of wat je dan beloofd was

zo stil dat zelfs je doodsangst het niet langer meer volhoud & zich overgeeft

&toch &toch vannacht een droom

dromen dat je wakker word

op een eiland waar alle dingen opgerold of onder de arm kunnen genomen of desnoods

zoals een potlood achter een oor gestoken

van je handen & je ellebogen &je kinnebakkes oliekrijtjes maken

dat zou je willen doen

je zou willen leren niet meer bij de knieën te plooien maar naar buiten te vouwen

als een boomgaard

mama ben jij dat ben ik zwak wat zeg je moet ik citrus eten?

mama ben je aangespoeld of is dat mijn kindertijd oh hoi

hoi kindertijd ik ben flink bezig kijk je was ooit

een meisje maar je was ook een vlot

zeg me dat het goed komt dat het goed zo dat ik nog steeds om

het klokkenhuis heen eet omdat ik bang ben voor de pitjes fuck

ik wil geen boom in mij

ik wil niet dat er dingen bij mij binnenkomen ik wil niet dat er word aangeklopt ik wil

geen houtworm

in mijn buik

ik moet het nog over de schapen hebben het scheren & het buigen om te springen daar

waar het herhalen kale plekken vormt ik wil dat jij

nu ook wakker word

want het is ochtend & ik zal in je oor fluisteren

ra ra ra wat is er rood en zit in een hoekje een kind

met een dunschiller

& ik zal beginnen neuriën tot je ontploft zoals een hoofd

dat onder water word gehouden

& je vraagt je af wie de oever heeft vergeten tekenen & je kotst splinters

die zich als walvissen in je binnenste hebben verzameld

& je zult de medicijnen nemen je beloofd het ik meen het dit keer

ga je naar de dokter &

laat hem hamertje tik op je gewrichten spelen als je bibbert ben je verloren sssh kan je horen? alles is in orde je bent gezond

slaapdronken denken er is vanalles wat niet klopt maar mijn reflexen werken nog

je zegt luidop tussen mij & de wereld

zit alleen een wollen sok &

dat je daar bang van word

over je geschuurde schouder kijk je naar de wachtkamer om jezelf daar te zien zitten

waarom ben je hier nog?

een plank is toch geen boom een lat geen bedframe om je onder te verstoppen

een jongen toch geen meisje een kind geen moeder & een dokter weet soms

ook niet waar te drukken tot je A zegt

maar je hebt last van cement betonmolens en hechtingen er scheelt niks

met de liefde dat is niet waarvoor je komt het zit hem in de grond slag de uitslag waar je fucking boos van word het kan niet helpen dat de winter komt

dus je hebt een extra tapijt gekocht & de dieren dichtgetimmerd mama hoe komt het

dat ik hier woon

dat ik mezelf in een mandje stop ben ik dat gewend leerde jij mij dat zo?

& tralietjes tegen het ontsnappen het weglopen het mezelf tussen benen steken

en onder stoelen rillen tot

het mijn beurt is

& het slikken moeilijk word het slikken uit je tenen komt je was ooit

een mens en nu

ben je een stronk.

concreter kan je het niet maken, toch? De kleur roze bestaat niet. Je haalt diep adem

en vraagt de huisarts of hij langskomt je hebt iets je hebt iets je bent ziek je weet niet

wat het is. Hij schud de hand van je moeder en je moeder zegt ik denk dat het door eetpatronen komt

en de dokter zegt: weet je waar dat voor mij op trekt? Het is alsof

ik binnenkom en mijn kamer ligt overhoop, alles ligt op de grond – kijk naar de natuur

stormen orkanen wervelwinden weet ik veel

het lijkt allemaal een rommeltje voor ons, maar daar zit eigenlijk een zekere orde in, daar zit een zekere orde in en in die orde daar zit een zekere orde in en die zit ook in ons.

Daar lijkt het op. Dat het in jouw bovenkamer een beetje een warboel is geworden maar geen zorgen daar zijn pillen voor.

Misschien vertel ik het verkeerd.

Als je inzoomt op het lichtspectrum en je gaat het rijtje af rood oranje geel groen paars

dan

zit

roze

daar

niet

tussen.

Volgens een andere schrijver is een gedicht overbodig

als daarin een hond een hond is & een boom

een boom wist je dat die het licht

reflecteren dat ze niet consumeren

ik wil geaaid worden

ik wil geloofd worden

ik wil dat jij mij bladgroenkorrel noemt.

Zullen we een kinderliedje zingen? Ik leer het je: tikkie tikkie draai draai

kop er af & bye bye

tikkie

tikkie

draai draai kop eraf & bye

bye.

Draaideur daar loop ik door doorgedraaid ooit vergat ik uit te stappen

ziekenhuizen hebben zulke deuren hotels ook

& ondertussen

bel ik naar een meisje

wat is er

hallo

sorry dat ik stoor

sorry

sorry

ze zegt dat ze een beetje van me houd.

ik zie voor mij een doorzichte bokaal.

misschien is het tijd om mijn moeder te vergeven.

Wat is dat ook al weer? Dat niet blaft omdat het bijt?

bitch ik ben zo fucking moe

is dat concreet genoeg?

Bloemen doen alsof ze blauw zijn zodat er een beestje op ze land

Mijn meisje is mijn meisje niet

zacht

om me te troosten maakt ze een flauwe grap: het onweert hier

ben jij dat?