#maar er zitten echt wat slechte tussen

[zoueriemandzijnopmars]

Het is Kinderboekenweek! En nu ben ik benieuwd:

Pin me hier niet op vast, maar volgens mij zijn dit ze allemaal

Keesje Kruimel, Hans Dijkhuis

Viermaal J en Janus, Hans Andreus

De blauwe boekanier, Tonke Dragt

Het kleinste sprookjesboek , Annie M. G. Schmidt, Mies Bouhuys, Eleanor Farjeon, Pieter de Zeeuw, Hans Christian Andersen en de Gebroeders Grimm[12]

Arthur en de lettervreter, Henk van Kerkwijk

2 is te veel, Henk Barnard

Ogen op steeltjes, Jan Wartena van Staatsbosbeheer

Het verdwenen plakboek,?Het Schrijverscollectief, bestaanden uit: Jan Riem, Ries Moonen, Arie Rampen, Fetze Pijlman, Hans Dorrestijn, Karel Eykman en Willem Wilmink

Wie je droomt ben je zelf, Paul Biegel

De tram is geel het gras is groen, Gertie Evenhuis

De klepel of de klok, Mies Bouhuys

Spook tussen spoken, Willem Wilmink (1980)

Je eigen tijd, Hans Dorrestijn, Alet Schouten en Willem Wilmink

Retourtje ver weg

Mijnheer van Dale en juffrouw Scholten, Kees Fens

Een tijdje later, Willem Wilmink en Paul Biegel

Houden beren echt van honing?, Midas Dekkers

De zaak Jan Steen, Karel Eykman

Die van hiernaast en van de overkant. Kinderen en boeken in Europa, Marja Baeten en Paul Arnoldussen

Duizend dingen achter deuren, Joke van Leeuwen

Het eiland daarginds, Paul Biegel

Jorrie en Snorrie, Annie M. G. Schmidt

Het wonder van Frieswijck, Thea Beckman

Het raadsel van de Regenboog, Jacques Vriens

Het weer en de tijd, Joke van Leeuwen

Fausto Koppie, Anke de Vries

Bombaaj!, Els Pelgrom

De huiveringwekkende mythe van Perseus, Imme Dros

LYC-DROP, Paul van Loon

Mijn avonturen door V. Swchwrm, Toon Tellegen

Bikkels, Carry Slee

Eiber!, Sjoerd Kuyper (2000)

Ik ben Polleke hoor!, Guus Kuijer

Boris en het woeste water, Rindert Kromhout

Het Zwanenmeer (maar dan anders), Francine Oomen

Swing, Paul Biegel

Wat rijmt er op puree?, Edward van de Vendel

Laika tussen de sterren , Bibi Dumon Tak

Kaloeha Dzong, Lydia Rood

Vlammen, Hans Hagen

De wraak van het spruitje, Jan Paul Schutten

Mees Kees - In de Gloria, Mirjam Oldenhave

Bert en Bart redden de wereld, Tjibbe Veldkamp

Het Akropolis Genootschap & De slag om bladzijde 37, Tosca Menten

Je bent super... Jan!, Harmen van Straaten

Zestig spiegels, Harm de Jonge

Per ongelukt!, Simon van der Geest

Oorlog en vriendschap, Dolf Verroen

Kattensoep, Janneke Schotveld

De eilandenruzie, Jozua Douglas

Haaientanden, Anna Woltz

De diamant van Banjarmasin, Arend van Dam (2020)

Tiril en de Toverdrank, Bette Westera

Waanzinnige boomhut verhalen, Andy Griffiths

Ravi en de Laatste Magie, Sanne Rooseboom

[josephinesliteraireblog]

DOVDH - Hoofdstuk 44-46

Hallo lezers,

Dit is wat ik tot nu toe gelezen heb:

Hoofdstuk 44, p 588

Onno werd minister van defensie. Hij zat te praten tegen bankieren en andere bevoegden op zijn werk toen de premier Onno ineens toe sprak. Er werd onthuld dat Onno in '67 in Cuba was voor de La primera Conferencia de La Habana. Bart Bork, de communistische studentenleider, had een anonieme brief geschreven naar zijn partij. Onno vertelde alles tegen de minister om zaken op een rijtje te zetten. Doordat zijn partij geen slecht imago wou creeren bij de amerikanen enzovoort, besliste ze om hem te ontslaan.

De komende dag kreeg hij een telefoontje van d epolitie van Amsterdam. Helga was gestorven door een overvaller in een steegje. Onno voelde zich verloren. Eerst Ada, nu Helga. Hij wou voor het liefst vertrekken uit Nederland. Na een kort besluit, besloot hij om dat te doen. Hij ging verdwijnen.

Hoofdstuk 45, p 603

De laatset keer dat Max, Sophia en Quinten Onno zagen, was op Helga's begrafenis, waar ook veel politici en journalisten waren verschenen. De pers had hem met mededogen behandeld; de indruk was ontstaan, dat hij afzag van het ministerschap vanwege de dood van zijn vriendin. Een week na zijn vertrek, kregen Max, Sophia en Quinten een brief van Onno. Hij vertrok en als er echt iets scheelde dat zijn aandacht nodig heeft, dan konden Max en Sophia een ene Hans Giltay Veth contacteren. Ze leesden onderling elkaars brieven en zo kreeg Quinten een beeld van de vriendschap dat zich speelde tussen zijn vader en Max.

De baron van het kasteel stierf. Zijn erfgoed werd verdeeld tussen zijn erfgenamen. Hierdoor moesten Max, Sophia en Quinten een andere woning vinden om in te verblijven. Omdat Quinten wist dat hij ging blijven zitten in het derde middelbaar, deed hij niks van schoolwerk. Hij kreeg zijn moeders Cello van Max.

Themaat en Quinten praatte uiteindelijk weer over architectuur en Protagoras' stelling en Vitruvius.

Hoofdstuk 46, p 618

Max was al inmiddels 50 en Sophia 60. Het kasteel werd gerenoveerd, verkocht en verhuurd de komende jaren. Er waren al verschillende eigenaars geweest, eigenaars waar Max soms een hekel aan had. Voorschriften werden getekend tegen Quinten, omdat hij zijn fiets op de verkeerde plaats zetten. Doordat Keller vetrok uit het land en ergens anders ging gaan wonen, ging iemand anders in zijn deel van het Kasteel occuperen. Iedereen was verdrietig om hem te zien vertrekken, vooral Quinten. Spier vetrok ook, naar Pontrhydfendigaid in Wales. Daar was Quinten kapot van. Deze passage vond ik heel verdrietig om te lezen:

Nederkoorn, een man van in de vijftig, woonde nu in het kasteel op de zolder. Blijkbaar was hij een supporter van Hitler, maar de overgeblevenen inwoners wouden dat niet bevestigen. Ze waren nogal geintimideerd door hem. Hij heeft een hond, genaamd Paco. Quinten en Paco vonden elkaar leuk. Nederkoorn was niet blij met deze vriendschap, maar wat kon hij er nu aan doen?

Dit was alles tot nu toe!

Josephine

[euroadventure]

Tórshavn

Maandag 3 juni

Ik heb gelukkig heerlijk geslapen vannacht, ik had misschien nog wat in te halen 🫣. Toch ben ik op tijd wakker. Het is hier namelijk een uurtje vroeger dan bij ons. Dus wanneer ik wakker word om half acht is het in Nederland dus al half negen. 

Ik had blijkbaar geen ontbijt erbij geboekt  maar dat vind ik niet heel erg. Ik vind het altijd leuker om bij een bakkertje een lekkere lokale specialiteit te halen met bijvoorbeeld een lekkere latte 😉.

Ik wandel al op tijd door de kleine straatjes. Nu schijnt de zon, maar een uurtje geleden regende en hagelde het zelfs. De wind is niet afgenomen integendeel het lijkt wel net zo hard te waaien dan gisteravond op de boot.

De bakker is nog niet open dus loop ik maar door naar de supermarkt. Kan ik gelijk eens kijken of er echt niet veel meer is....

Jeempie het lijkt wel geplunderd! Zoveel is er leeg. Het brood daarentegen weer niet, dat ligt er volop. Ik kies een paar lekkerevbroodjes uit en mijn oog valt op een zak krentenbollen. Daar neem ik er gelijk maar 2 van mee, dan heb ik voor de komende dagen in ieder geval al genoeg ontbijt en lunch. Ik weet natuurlijk niet wat er is in de plaatsjes waar ik straks naartoe ga nog aan voedsel aanwezig zal zijn.

Ik wandel met een broodje in mijn hand een kleine route langs de buitenkant van de stad. De route is maar 5 kilometer maar ik doe er weer extra lang over. De zon komt namelijk af en toe mooi door en het uitzicht onderweg is echt fantastisch!

Helaas begint het tussendoor ook nog even flink te regenen, maar ik kan net op tijd een bushalte induiken.

Ik kom langs een kiezelstrand waarvandaan ik een mooi uitzicht heb over het eiland Nólsoy.

Iets verderop loop ik over aangelegde paden een ander kiezelstrand op en langs een kleine waterval, nou ja dat mag misschien niet zo een naam hebben, wel is het mooi 😃.

Uiteindelijk ben ik tegen half 12 terug in het hotel. Ik was vergeten dat ik gisteravond mijn fiets op slot gezet had aan een tafel in het café. Mijn fiets mocht hier staan omdat de 'luggageroom' vol was gisteravond. 

Mijn Duitse fietsvrienden zijn al vertrokken en de koffers zijn eruit. Omdat het café al om 11 uur open ging en ik nog niet terug was, hebben ze mijn fiets inclusief tafel opgetild en in de luggageroom gezet 🤣...oepsie, volgende keer maar op tijd terug.

Ik rommel even wat op mijn hotelkamer en ik zie dat de regen, die ondertussen weer was begonnen, gestopt is. De lucht wordt weer wat blauwer dus ga ik vanmiddag ook nog een leuke wandeling maken. Vanaf het hotel is de route die mij werd aanbevolen wel een extra lange route geworden. Ik kijk wel waar ik strand, als het echt slecht weer is dan kan ik altijd eerder terug wandelen. Ik wil wandelen naar Kirkjubøur, ongeveer 9 kilometer enkele reis.

Ik loop langs de haven langzaamaan de stad uit. De route stuurt mij over een leuk wandelpad wat de gehele tijd een stroom van de rivier volgt. Uiteindelijk wordt ik de bergen in gestuurd, of zijn het heuvels? 🤔 De lucht trekt open en weer dicht. Ik krijg zelfs halverwege even een hagelbui op mijn hoofd. Maar zo snel als het komt, waait het ook door de harde wind net zo snel weer over. Prachtig uitzicht op Tórshavn!

Ik volg de 'carns', zuilen van losse stenen die langs het pad staan en de route markeren. Het wordt steeds mooier!

De zon op het water echt magisch! Ik kijk nu op de eilanden Hestur en Koltur. Koltur is kleiner en heeft een hoge punt, Hestur is breed en zo te zien is dat eiland nog bewoond.

Uiteindelijk loop ik net niet door tot Kirkjubøur, ik ben wat gaar en het is nog een heel eind terug. Reken daar ook nog de wandeling van vanmorgen bij op en ik vind het meer dan genoeg.

De terugweg die dezelfde route volgt is net zo mooi, soms net weer mooier omdat op de heenweg het net bewolkt was of regende waar nu de zon schijnt.

Rond half zes ben ik terug in de lobby. Tussen 17 en 18uur krijgt blijkbaar elke gast een gratis glas wijn. Nou ja, dat smaakt vast wel!

Ik ga lekker zitten en maak het mij comfortabel. Ik word opeens aangesproken door een mevrouw die de hotelkamer naast mij heeft. We kwamen gisteravond tegelijk aan en maakte heel kort even een praatje. We raken nu wat uitgebreider aan de praat. Ze gaat bijna dezelfde richting op als ik. Met de auto, want haar fiets die ze wel mee heeft blijkt kapot. Morgen gaat het net als vandaag keihard waaien. Ik zie daar met mijn bepakking wel een beetje tegenop. De wind ok, dat ben ik redelijk gewend, maar het is ook veel klimmen en dan met de zware tassen door het vele eten wat ik mee heb, toch er uitdagend. Plots biedt ze mij aan om een deel van mijn spullen mee te nemen met de auto. Ze gaat toch dezelfde kant op. Wat superfijn! Eerst denk ik nog wel 'doe niet zo kinderachtig, die wind hoort erbij, dat is de uitdaging', maar die gedachten gaan ook snel weer voorbij. Ik maak dankbaar gebruik van haar aanbod en ga straks mijn tassen 'her-organisen'.

Eerst een douche en voor het gemak een hapje eten in het café waar tot vanmorgen mijn fiets stond 😉. Een mooie afsluiting van deze eerste geweldige dag!

[manonfontaine]

Opdracht recensie

Eerste recensie:

"Dit boek beschrijft een situatie die me meteen intrigeerde, en de eerste helft was dan ook wervelend. Het is zo slim en knap geschreven, met zo veel details voor betrekkelijk... weinig concrete gebeurtenissen om op te leunen. De 'suspence' over hun positie als bewakers en de apocalyptische wereld buiten hun sleepte me volledig mee. Dat Terrin er niet he-le-máál in slaagde om die spanning in te lossen was jammer (ik had er immers al flink over rondgebazuind in mijn vriendenkring), maar te vergeven. Wie zo'n klein verhaal zo groots kan maken, mag van mij wel hier en daar wat vreemde, wilde, verwarrende afslagen nemen. Ik ga rustig door met mijn Peter Terrin marathon!"

Tweede recensie:

"In De bewaker tasten de twee bewakers op de kelderverdieping in het duister. Letterlijk en figuurlijk. Waar zijn alle rijke bewoners van het appartementengebouw naartoe? Wat is er aan de hand in de stad? En zullen ze nog bevoorraad worden? Een knap staaltje vertelwerk, dat hier en daar toch wat moeilijk leest. Ook het einde was niet helemaal wat ik ervan verwacht had. Maar dat neemt niet weg dat het beklemmende verhaal van Peter Terrin fascineert. Zelfs de lezer wordt claustrofobisch van de situatie."

Mijn recensie:

De eerste recensie gaat vooral over hoe intrigerend en wervelend het boek is en dat het intelligent geschreven is met veel details en met weinig concrete gebeurtenissen om op te leunen. Daar ben ik het gedeeltelijk mee eens. "De bewaker" is een boek waarbij je vanaf het begin geïntrigeerd bent door wat er gebeurt en wat er in de rest van het verhaal gaat gebeuren. Je weet nooit wat er kan gebeuren. Maar dat is voor mij vaak een probleem geweest. Het boek is inderdaad intrigerend, maar het is misschien een beetje te intrigerend tot het punt waarop je soms niet echt weet wat er aan de hand is en wat het verschil is tussen de momenten van het echte leven en de verschillende hallucinaties waaraan de hoofdpersoon lijdt. Ik denk niet dat dit boek op een intelligente manier is geschreven, want het zou veel mensen, waaronder mij, in verwarring kunnen brengen. Aan de andere kant, zoals dit recensie zegt, beschrijft dit boek heel gedetailleerd de scènes waarin de personages zich bevinden en wordt de nadruk gelegd op de details van geuren, die een grote rol spelen in het hele boek.

Bij deze tweede recensie wordt er gezegd dat het boek soms moeilijk te lezen is. Daar ben ik het helemaal mee eens. Ik moet toegeven dat dit boek een van de boeken is die ik het moeilijkst heb kunnen begrijpen en lezen in mijn hele leven. Hoewel de hoofdstukken erg kort zijn en daardoor snel te lezen, moet ik eerlijk toegeven dat ik me echt moest concentreren om te proberen te begrijpen wat er aan de hand was en dat was niet altijd makkelijk. Er staat dan dat het einde niet was wat deze persoon had verwacht. Nogmaals, daar ben ik het helemaal mee eens. Ik had een einde verwacht dat misschien iets spectaculairder was of met meer uitleg. Uiteindelijk krijgen we niets te horen over wat er echt gebeurd is in de buitenwereld en wat er echt aan de hand is met de verschillende personages. Het was eerder nogal teleurstellend en wederom moeilijk te begrijpen. Tot slot wordt er gezegd dat dit boek de lezer een beetje claustrofobisch laat voelen, en daar ben ik het helemaal mee eens. Je krijgt de indruk dat de personages nooit het daglicht zien, dat ze altijd opgesloten zitten, en dit gaf me het bizarre gevoel niet goed te kunnen ademen en er duidelijk naar buiten te willen. Deze sensatie dat dit boek ons geeft is echt indrukwekkend, en ik moet toegeven dat de schrijver het goed heeft gedaan.

Concluderend, als ik mijn mening over dit boek zou moeten geven, zou ik zeggen dat het absoluut geen slecht boek is, maar ik zou het niet herlezen. Dit boek was veel te ingewikkeld voor mij en ik zou het absoluut niet aanraden aan mensen die het soms moeilijk vinden om verhalen in boeken te begrijpen. Zoals ik al zei had ik soms enorme moeite om me op het verhaal te concentreren en als ik dat deed was het soms zelfs vermoeiend. Ook het einde vond ik teleurstellend. De spanning is er wel maar helaas niet genoeg naar mijn smaak en het plot had ook verder kunnen gaan. De "verstikkende" sensaties zijn erg goed geschreven door de schrijfster en inderdaad heb je soms het idee opgesloten te zitten in deze kelders met de personages. Het boek leest zich snel maar niet gemakkelijk, althans voor mij, maar misschien ben ik het probleem, wie weet?

[victor-burger]

Weer terug uit NZ

Jeetje, het jaar is voorbij gevlogen. En zo ben je na een jaar niet klimmen (lang leven mijn hangboard) weer in bleau.

We hebben zo veel geleerd over onszelf, ons systeem, wat we fijn vinden, etc. Eén van de zaken waar we enorm van hebben genoten, is het uitzicht. Dat willen we wel nog een keer.

Ook ben ik tot de conclusie gekomen dat we toch wel een huis(je) in bleau willen. Daarom gaan mama, Sander, Levi en ik het laatste weekend van augustus. We slapen bij Fabian.

Vrijdagmiddag samen uit Zeist vertrekken. Druk op de weg maar redelijk op tijd in Oncy. Zaterdag bezoeken we 5 verschillende woningen. Daar zit zeker heel veel moois tussen!

Wij zijn er echt helemaal vol van en ik vind het super spannend. Ik kan er 's avonds helemaal slecht van slapen.

Zondagochtend rustig opstaan, bakker, ontbijt, etc. En een uurtje klimmen. Heerlijk bewegen. En heel gezellig met Leef. Vanwege Lies en Sophie die nog thuis zijn, springen we om 13 uur weer in de auto en zijn we tegen 19 uur weer thuis. Begin oktober rij ik op vrijdag in mijn eentje. Vrijdag op tijd weg want ik heb om 14 uur een afspraak bij Antwerpen voor een dexascan. Dat is informatief en zeker iets wat ik ieder jaar ga herhalen.

Zaterdag eerst klimmen. Ik probeer wat nieuwe 7c's maar ondanks de zon en warme weer, voelt het een klammig aan allemaal. Om 14 uur bij ons favoriete huis afgesproken met makelaar en klusjesman. Daar een uur geweest en mogelijkheden besproken. Ik vind het nog steeds geweldig en zie ons daar echt al zitten!

Zaterdagmiddag nog meer 7c's in andere gebieden proberen. Maar het lukt allemaal niet. Voelt lastig.

Zaterdagavond lekker zelf koken en vroeg naar bed. Heerlijk.

Zondagochtend vroeger weg dan gisteren. In Apremont klimmen. Vergis me weer hoe ver het lopen is. Ik klim met een hele aardige 59 jarige Fransman. We hebben het over van alles en nog wat terwijl we samen in een 7c werken. Heel gezellig en motiverend. Ik kan de boulder snel klimmen. Dat voelt heel lekker. Daarna klim ik me leeg in andere boulders en zit om 13.30 weer in de auto naar huis. Eerst even langs Milly voor lekkere taartjes. Man, wat heb ik het bos toch gemist.

[levisgeekstuff]

Moon Knight

Ik ben absoluut geen fan van Phase 4 van het Marvel Cinematic Universe. Waar de eerdere films echt iets bij brachten aan de filmwereld van Marvel en het overkoepelende verhaal is alles na Endgame platte eenheidsworst die bovendien alle kanten uitgaat. Eén van de uitzonderingen daarop is wat mij betreft de Disney+ serie Moon Knight van ongeveer een jaar geleden. Ok, het draagt misschien ook niet bij tot een groter overkoepelend verhaal, maar het is wél leuk en origineel. Bovendien deed het me ook nog eens teruggrijpen naar het handvol Moon Knight comics dat in de Lage Landen is verschenen.

Dat handvol comics mag je trouwens vrij letterlijk nemen, zeker als je naar de ‘eigen’ uitgaven gaat kijken van Moon Knight. Toch zitten er ook nog best wat Moon Knight verschijningen ‘verstopt’ in uitgaven van andere helden. 

Vroege start

Zo kreeg Moon Knight, vrij kort na zijn introductie in het Amerikaanse ‘Werewolf by Night’ 32 uit 1975, een plekje in ‘Hulk! Magazine’. Dat magazine probeerde met vaak mooi geschilderde verhalen in te spelen op de populariteit van de Hulk televisieserie met Bill Bixby en Lou Ferringo. Het magazine diende ook als basis voor de ‘Verbijsterende Hulk Album’ reeks bij Juniorpress. In nummers 2, 3 en 4 uit 1979 zien we dan ook de eerste verschijningen van Moon Knight in het Nederlands. 

Begin jaren ‘80 had Moon Knight in de Verenigde Staten zijn eigen comic gekregen. Bij ons was de held daar nog een beetje te onbekend voor, maar het gaf wel aan dat het best een populair personage was. Juniorpress probeerde dan ook met enkele gastoptredens te testen of het publiek in Nederland en België klaar was voor Moon Knight. Zo kregen we Moonie in 1982 te zien in een Spectaculaire Spiderman Album en in een nummer van Superhelden.

Nog in 1982 maakte Moon Knight zijn opwachting in enkele nummers van De Verdedigers.

Hoogtepunt

Een jaar later besloot Juniorpress een stapje verder te gaan en ook ‘echte’ Moon Knight verhalen uit te proberen. In Marvel Special 15 en 16 kregen we een verhaal uit Moon Knight’s eigen serie te zien. En wat voor een verhaal! In ‘De Zwarte Schaduw’ uit de Amerikaanse Moon Knight 25, 26 en 27 krijgen we een geweldige copper age comic te lezen van Doug Moench en Bill Sienkiewicz. Als je maar één Nederlandstalig Moon Knight verhaal leest, laat het dan dit zijn!

Toch kregen we in 1983 nóg werk uit Moon Knight’s eigen serie te zien. In Superhelden 15 werden de Amerikaanse deeltjes 13 en 14 opgenomen en zien we de eerste confrontatie tussen Daredevil en Moon Knight. Tegenwoordig wordt dit verhaal gezien als een ‘key issue’.

1983 was duidelijk het hoogtepunt van de populariteit van Moon Knight, want ook in Superhelden 16 maakt hij nog zijn opwachting. Dit keer als gastster in materiaal uit de Amerikaanse Iron Man 160 en 161.

Dan wordt het enkele jaren stiller rond de held. We zien hem enkel nog eens opduiken in Spectaculaire Spiderman Extra 10, met daarin een verhaal uit Marvel Team-Up 144.

Donkere Nineties

Begin jaren ‘90 krijgen we dan een heropflakkering. Het is de periode waarin donkere anti-helden zoals de Punisher, Wolverine en Ghost Rider erg populair worden. En ook Moon Knight past natuurlijk wel in dat rijtje. Het is dan ook geen toeval dat we hem zien opduiken in een Annual van de Punisher, hier uitgegeven in Superhelden 42.

De Punisher speelt trouwens ook een rol in de Moon Knight ‘limited serie’ die achteraan de reeks Spectaculaire Spiderman loopt van nummer 138 tot 156. Helaas was Juniorpress tegen die tijd gestopt met het achteraf bundelen van de limited series. Dit verhaal is dus nooit als aparte comic verschenen. Je zal er dus een flink aantal van je Spiderman comics moeten bijnemen.

Maar dat is ook niet slecht, want de Moon Knight limited serie bleek het ideale opstapje voor een groot verhaal in Spectaculaire Spiderman 153 en 154. Daarin zien we naast Spiderman en Moon Knight ook (alweer) de Punisher, Nova en nog zo’n typisch nineties figuur Night-Trasher. Een vermakelijke actie-comic!

Helaas is het rijk van Moon Knight dan wel stilaan uit in de Lage Landen. Buiten een gastoptreden in Web van Spiderman 78 en 79 in 1993 zien we de held (voorlopig?) niet meer terug.

[eveniks]

Shirt uit en zwaaien #10

Dinsdag 9 augustus “22 Sunchi pa bo. Of te wel ‘Een kus voor jou’. Dat stuur ik na Steef ergens in de middag. Ik heb het gegoogled en daar moet ik van binnen erg hardt om lacgen.  Steef kan het volgens mij wel waarderen en vertelt me dat hij deze week in een hotel op de Veluwe zit. Ik denk gelijk oja, hij heeft natuurlijk ook gewoon een vriendin. In al die gekte zou ik het bijna vergeten. We zitten midden in de zomer dus het logish dat hij iets leuks met haar gaat doen.  ‘Oh nice! Volgende week ben ik jarig dus daarvoor wil ik je wel zien anders heb je wel heeel veel goed te maken. Have fun op de Veluwe’. stuur ik. Ik meen dat oprecht maar wil eigenlijk toch ook wel dat hij alvast mijn verjaardag komt vieren met me.  ‘Dankje, maar het is voor werk’. antwoord Steef. Ik betrap mezelf direct erop dat ik blij ben dat hij dat zegt. Ben ik jaloers? Nee joh. Dat kan toch niet? 

‘De 18e?‘  - Jarig? Nee de 19e. antwoord ik.  ‘Oh. Shit.’ - ‘Why. Slechte background check gedaan?’ Lijkt het wel op he.  - ‘Het is zuivere koffie hoor.’  Het maakt mij nieuwsgierig waarom hij dit heeft opgezocht. Wat zou die nog meer van me weten?  Het is vandaag bloedheet. Iets waar ik zelf niet heel goed mee om kan gaan.  ‘Heerlijk weer om met je te zweten’ stuur ik.  Dan stuurt Steef een foto die vanaf bovenaf is genomen. Ik zie zijn borst, navel, zwart kort sport broek en zijn gespierde boven benen. Onder de foto schrijft hij ‘Hard aan het werk. Dat het gras op de foto helemaal dood is valt niet eens op want ik smelt. Zo hard als dat hij gaat op mijn witte huid ga ik hard op zijn hele bouw. Steef heeft enorm mooie vormen die voor mij onbekend zijn. Die tint. Alles aan hem geeft mij een honger die ik niet kan verklaren. De opmerking dat ik tussen die beentjes op mijn knieën best even zou willen zitten ligt dan ook voor het oprapen. Ik heb hem sneller gemaakt dan ik dacht. Ik geneer me een beetje, geef het bericht een andere draao en schrijf spreek je later.  Er gaat een dag voorbij en op vrijdag wens ik Steef een fijn weekend.  Dan gebeurt er iets geks.  ‘Hee goedemorgen  Wil je mij nog zien?’ Ik heb werkelijk geen idee waar die vraag vandaan komt en direct reageer ik dan ook. ‘Vraag je dat nou echt?’. Ik vertel hem dat ik hem eigenlijk wilde vragen of hij me even wilde bellen. Maar ik dat niet deed omdat ik dacht dat hij druk was. Omdat deze vraag me toch echt verbaast en voor mijn gevoel zo onverwachts komt probeer ik het helder te krijgen.  ‘Maar hoezo die vraag? We zijn oké toch?’ - ‘Absoluut  - ‘Toch?’ - ‘Ik heb het inderdaad druk gehad’ - ’had 2 sollicitaties lopen’ antwoord Steef’

Omdat het me toch niet helemaal kan loslaten stuur ik een spraakmemo. Ik spreek in dat ik vindt dat hij niet zo moet nadenken en dat hij me gewoon snel moet komen opzoeken. Omdat ik hem snel wilt zien. 

Er komt geen reactie maar een aantal uur later ontvang ik wel een tweede foto waarin Steef laat zijn dat hij lekker chilled in de zon. Dit keer in een licht blauw broekje.  ‘Hoe laat ben je bij me vanavond?’ vraag ik - ‘vanavond kan ik niet hee’ - ‘shitt’ antwoord Steef.  Balen maar het is niet anders. Ik plaag hem nog met wat ordinaire berichtjes. Maar zodra ik het terug lees vind ik zelf dat het wel heel heftig is, dus ik verwijder ze snel.  ‘Ik had het gelezen’ stuurt Steef met lachende poppetjes.  KUT denk ik.  Er volgt een kusje.  ‘Hahah Sorry :-)’ is het laatste wat ik stuur. 

[dagboekliesa4d]

17/03/2021

- Ik voelde dat ik terug nood had om aan een schriftje/dagboek te beginnen, om dingen te kunnen uiten die ik niet in comics kan/wil omzetten. Kwestie van wat emoties kwijt te geraken. Ik merkte ook hoe veel het deed om mijn gedachten van vroeger terug te lezen. Als aanvulling op mijn comics, dan.
 - Momenteel zit ik fulltime thuis. Eind januari ben ik gestopt bij 3D Systems om me weer meer te focussen op mezelf. Dat leek me ook echt nodig, ik voelde dat ik niet meer echt leefde. Sindsdien ben ik nog zo’n 11 dagen kunnen gaan werken bij Essensium. Dat is nog niet helemaal afgerond, ik zou nog zo’n 2 dagen terug kunnen, en daarna zal het weer definitief gedaan zijn voor een paar maanden. 
De eerste dagen was het wat een anticlimax om terug te gaan, ik had er zo erg naar uitgekeken maar het voelde niet meer zo speciaal? De anderhalve week erna voelde het wel goed, ik was blij dat ik terug was. Het contact met Huub ging ook super, alsof we erg op dezelfde golflengte zitten. Nu, een week geleden was het de laatste dag voor een week of 2 eer ik terug kon, en Huub had een mindere dag, was veel vaker kortaf waardoor ik me onzeker ging voelen en ongemakkelijk. Huub is belangrijk voor mij en omdat ik me die dag niet geapprecieerd voelde (en sindsdien hem niet meer terug zag om die ervaring te kunnen “overschrijven”, ben ik met dat verzuurd gevoel blijven zitten. Alsof hij mij niet meer graag had, terwijl het waarschijnlijk gewoon frustraties waren waar hij mee zat (van zijn thuis-situatie misschien). Het is als wanneer iemand sterft en de laatste herinnering dat ge van die persoon heb ik een slechte. 
Gelukkig dat ik ‘m binnenkort dan nog effe zie.. 
 - Ik bedenk net dat ik eigenlijk niemand nodig heb als ik wat met mezelf kan converseren hierlangs. Er is toch niemand die me zo goed kan steunen en advies geven als ikzelf. Afgelopen dagen ben ik weer meer sociaal contact gaan missen en mij afhankelijk voelen omdat ik me niet meer zo gesteund voel (door bv Huub en Valerie)
. Vorige zondag ben ik terug in oude gedachtepatronen gevallen en is het moeilijk om terug bij mezelf te komen, van mezelf afhankelijk te zijn, positief te blijven, .. Ik voel dat ik onbewust weer meer bezig ben met wat ik tekort kom dan waar ik dankbaar voor ben, en dat ik dan ook meer negatieve dingen krijg tot ik mijn perspectief weer verander.
 Gisteren voelde ik bv. dat ik na een week van sociaal contact mijden, eigenlijk wel nood had daar aan dus heb bv. Kimberly gevraagd hoe het ging en dat deed wel deugd omdat ze mij zo apprecieerde en dankbaar was.
 Met Jens gebabbeld, was ook oké tot hij plots memes stuurde in ernstige conversatie (beetje respectloos). En ’s avonds laat gebabbeld met Damien die een comic stuurde maar dat ging helemaal mis omdat mij maar rantte en totaal niet wou luisteren naar wat ik zei. Dat maakte mij heel bitter en boos, maar ik vermoed dat dat mijn verantwoordelijkheid is van grenzen te stellen. Toen ik zo pissed was ben ik wel hard maar eerlijk geweest hoe ik mij er bij voelde. Hij excuseerde zich wel en zou er rekening mee houden, maar dat zullen we pas weten als hij echt zijn gedrag verandert. Sindsdien heb ik zin om hem te negeren en te mijden maar misschien is dat puur uit gemak, en zit de echte les er in om niet mee te gaan in slachtoffer-mentaliteit en echt te vragen of ze advies willen ipv dat spontaan te geven. Maar dat is niet simpel als ik het zo gewend ben de helper te zijn (“gids” zijn is volgens Human Design basically waarvoor ik gemaakt ben, helpen is natuurlijk voor mij). 
Het is kwestie van een evenwicht zoeken tussen mensen helpen en te herkennen wie geholpen wil worden. Ik wil mijn kennis delen en ik haal daar het meeste voldoening uit 1-op-1 maar als ze mijn advies niet appreciëren is het gewoon drainerend. Misschien moet ik Jens en Damien dan ook best niet meer vragen hoe het met hen gaat als ze toch zullen klagen, alhoewel ik het wel wil weten.. (misschien is dat nog die onbewuste aantrekkingskracht tot chaos?) Uiteindelijk als ik Human Design geloof en mijn strategie moet volgen, “wait to be invited” 
> eigenlijk is spontaan mijn advies geven niet hoed en moet ik gewoon stil zijn en erkennen in conversaties. Puur luisteren zonder inbreng. Ik kan zo nog altijd leren uit andermans ervaringen. (Nu, Kimberly waardeert wel mijn spontaan advies als ze ’t moeilijk heeft - misschien omdat ze minder ego heeft?)
 - Ik ben nu wat verbitterd om de connecties van afgelopen week. Ik dacht dat ik gewoon ’ns wil dat iemand vraagt hoe het met mij gaat, maar als ik dieper kijk eigenlijk niet? Ik zou er eigenlijk geen nood mee vervullen en het zou nergens toe leiden.
 Dus dan besefte ik dat ik het mezelf moet vragen, en dan voel ik alleen maar verdriet. Omdat ik me niet gezien voel, niet gewaardeerd, niet verbonden met anderen op een dieper niveau.. Alsof mensen puur hun negativiteit op mij dumpen (o.a. door negatieve energie te voelen) en ik verder voor niks dien. Alle interacties voelen aanvallend, eerder dan dat ze helpen, en ik weet niet of dat door mij komt, door Law of Attraction, of mensen gewoon slechter gezind zijn de laatste tijd? (Door gebrek aan iets om naar uit te kijken, etc..)
 - Ik voel mij nu echt low vibrational door de mensen rondom mij (op Kimberly na) en ik vind het heel moeilijk om dat weer te verhogen. Af en toe heb ik wel nog momentjes van pure bliss, als ik midden in de nacht in stilte en donkerte zonder gedachten naar m’n lavalamp kijk, of als ik dans op nieuwe favoriete muziek of als ik een inspirerende film zag.. Dan voel ik me echt top. Maar als ik negativiteit zie of hoor herval ik al snel terug in lage vibraties. En ik mis dat dan als ik mij warm voel van liefde (misschien daarom dat ik zo’n hoge lichaamstemperatuur heb?) 
- Ik twijfel nu of het een kwestie is van de negatieve mensen te mijden, er mee te leren omgaan, of is het puur omdat ik zelf low vibrational ben, dat ik ze aantrek? (Ik had wat afstand gehouden van Jens en Damien maar ze kwamen allebei weer spontaan naar mij toe, toevallig op een dag dat ik open stond om energie van anderen (ook negatieve) te ontvangen) 
Ik wil mijn vibratie verhogen, maar ik denk dat dat op zich weer “lack” is, en dus meer daarvan aantrek?
 Misschien moet ik me weer meer actief bezighouden met Law of Attraction? 
- Ik besef ook dat ik mezelf tijd moet gunnen om te groeien en niet te snel moet gaan. Ik wil weer meer focussen op zo ver mogelijk evolueren in dit leven (maar dat besef ik niet meer als ik middenin die groei zit)
 - Ik had ook weer na maanden afstand houden plots weer een verlangen naar contact met Bart, en ik ben dat gevoel ook achterna gegaan.. Ik voelde een groot gemis voor hem en Dikkelvenne en onze herinneringen. Het contact via chat verliep rustig en goed, het voelde echt alsof hij meer gegrond was in zichzelf en veranderd was (minder afhankelijk). Op vrijdag 5 maart, na een nacht chatten wou ik zelfs spontaan naar Dikkelvenne gaan uit verlangen, tot we zouden videochatten. Tot een halfuur voor onze afspraak had ik er echt zin in maar toen ik Skype installeerde en opende zag ik hoe hij in ’t najaar mij meermaals had proberen bellen (terwijl ik dacht dat hij respect had voor de afstand) en vertelde hij dat hij al 3x zijn kledij had veranderd wat mij zo ongemakkelijk maakte en mij weer herinnerde aan de ongemakkelijke momenten in juli, dat ik niet meer wou en het heb “uitgesteld”. Hij had er begrip voor en vervloekte zichzelf wat maar het stelde mij vooral teleur omdat ik het gevoel had dat hij zelfstandig was geworden (hij leek dit ook zelf in te zien), maar dan bleek hij toch nog even afhankelijk te zijn als vroeger. Daarmee is mijn geloofwaardigheid in hem echt enorm afgenomen. Misschien kan hij wel vasthouden aan zijn eigenheid de eerste dagen (hij leek heel voorzichtig in zijn woorden) maar is hij weer in oude patronen hervallen en moest ik mij weer terugtrekken. Het is ook wat zijn verantwoordelijkheid om zijn emoties onder controle te houden, ik kan dan ook maar handelen daarnaar en mijn grenzen trekken. Ik hoef mij ook niet ongemakkelijk te voelen om een ander te plezieren. (Dat doet mij denken aan die “les” van mama en Myra vroeger: ik moet negatieve gevoelens doorstaan ipv ze te vermijden maar tot op welk punt? Ge kunt toch geen toxisch gedrag accepteren daarbij? Iets dat u in anderen irriteert is een spiegel voor uzelf en iets om uit te leren, maar wat als het uw psychisch welzijn afbreekt en negatieve energie geeft? Waar ligt de grens van dat “verdragen”?)
 Bart heeft sindsdien niets meer gepost op social media. Ik geef wel om hem en hoop dat hij oké is maar ik weet dat ik hem zou enablen als ik weer contact neem, terwijl hij moet leren aangewezen te zijn op zichzelf en zichzelf te helpen. 
In principe zou ik iedereen die mijn emotionele steun nodig heeft (Jens, Damien, Bart) moeten negeren om hen te leren om op zichzelf aangewezen te zijn, anders voed ik de emotionele afhankelijkheid gewoon. 
Ik heb ook alle emotionele steun moeten verliezen, verbitterd dat niemand me eigenlijk echt kon helpen, om te leren dat ik eigenlijk enkel mezelf kan helpen (ik las toevallig daarnet een post op Instagram hierover: ’t is alsof ge weet hoe ge moet rijden maar ge vraagt het toch nog anderen hoe het moet)
 Het is misschien ook te eng om naar zichzelf te kijken voor emotionele steun? We denken dat we enkel leegte vinden? Het is eng omdat afhankelijkheid van anderen de enige manier is om ons te vervullen? (We hebben het niet gekregen van onze ouders dus we moeten het wel van iemand anders krijgen?)
 (“Toevallig” net nu checkt Bart weer mijn stories en reageert daarop. Verdacht..) 
- ANALYSE: wat als we tegenwoordig zoveel labels gebruiken bij mensen puur om de verantwoordelijkheid te ontlopen om te accepteren dat we allemaal uniek zijn en op verschillende manieren met issues omgaan? Met labels wordt iemand gedrag beschouwd als minderwaardig en ondermijnt ons zelfbeeld (en blijven we slachtoffers) + het bestendigd wij versus zij-gevoel.
 Bv alle groeperingen ivm racisme, feminisme, sexisme, LGBTQ-isme, .. doen er niet toe. Als we gewoon focussen op respect voor iedereen, hoeven we niemand in hokjes te steken (maar beeld van hokjesdenken wordt verspreid door media, maatschappij..) 
“By giving me a name, a label, you negate all of the other things I could possibly be”
 - IDEE: we zijn allemaal hetzelfde in uniekheid, het enige wat ons verschillend maakt is hoe we reageren op een onstabiele jeugd: FIGHT, FLIGHT, FREEZE OR FAWN (Alle mental disorders zijn daaronder terug te brengen en zijn niet “aangeboren”) 
(FAWN = angstige hechting? & FLIGHT = vermijdende hechting?)
 - Ik wil zoveel mogelijk informatie in mij opnemen dat intuitief “klikt” om dan te delen met anderen bij wie het ook intuitief klikt in de hoop dat het hen naar een volgend level brengt.
 - KA: “The body is perishable but the Spirit that transcends it cannot be touched by death.”
 - “The intuitive mind is a sacred gift and the rational mind is a faithful servant. We have created a society that honors the servant and has forgotten the gift” (Albert Einstein) 
- ANALYSE: stel dat er zowel positief als negatief kan gebrainwasht worden (“complottheorie” vs angst): wat zou dan beter zijn, die waar we ’t gelukkigst van worden, toch? Mensen willen niet meegaan in angst dat overheid slechte bedoelingen heeft (maar wel in angst dat “echt bestaat”) 
- Ik realiseerde mij dat ik al heel lang niet meer ziek ben geweest, zelfs geen verkoudheid? 8 januari 2020 was de laatste keer door een voedselinfectie dus dat was wat m’n eigen schuld.. Ik herinnerde dat ik vaak keelpijn kreeg door te blijven slapen bij Flor z’n ouders in Tielen omdat die kamer zo koud was.. GOD ben ik blij dat ik daar niet meer moet slapen, vooral die vallei-matras. Ik zou denken dat ze het ons toch wat aangenamer zouden maken, ik snap niet waarom ik dat zelfs wou doen. Ik verdien wel echt iemand die het beste voor mij wilt, maar Flor zette zijn ouders meestal boven mij.. Voorlopig blijf ik toch nog lang single.. 
- Ik sta wel open om mensen te leren kennen, maar ik ben veeeeel kieskeuriger nu voor partners.


[alleswatmijblijmaakt]

Gelezen

Grandmaster of Demonic Cultivation (Mo Dao zu Shi) by Mo Xiang Tong Xiu

Pagina's 168 t/m 204

Into the Magic Shop

Pagina's 205 t/m 250

The mind wants to divide and keep us separate. It will teach us to compare ourselves, to differentiate ourselves, to get what's ours because there is only so much to go around. The heart, however, wants to connect us and wants to share. It wants to show us that there are differences and that ultimately we are all the same. The heart has an intelligence of its own, and if we learn from it we will know that we keep what we have only by giving it away.' - 'Into the Magic Shop' van Dr. James R. Doty; pagina 229

Forbidden Colours

Pagina's 102 t/m 152

'Nature is a living thing; it is not a created thing. Creativity is that action that exists in order to make nature doubt its own birth. For creativity is, in the final analysis a method of nature.' - 'Forbidden Colours van Yukio Mishima; pagina 147

Gezien

Takara-kun & Amagi-kun

Episode 02

De twee zijn zo heerlijk verlegen in sommige interacties. Amagi is over de wolken dat hij naar de ander toe kan stappen wanneer hij daar behoefte aan heeft, omdat ze in dezelfde klas zitten.

Dan heeft hij een droom, waar je wat flashes van ziet en hij begint Takara te ontwijken. Omdat ik heel wat BL's gezien heb en er een bepaalde trend is in het filmen van het tot uiting brengen van lichamelijke aantrekkingskracht, had ik het idee dat Amagi dit verborgen hield omdat hij de 'blushing maiden' was. Een trope die best vaak gebruikt wordt. Maar aan het einde van de episode gooit hij de context van zijn droom naar buiten en ik snapte helemaal waarom hij zich vreemd voelde en waarom hij niet wilde dat dit in het echt zou gebeuren.

Reunion: The Sound of the Providence

Episode 15

Wu Xie is er slecht aan toe en de tijd dringt. Als hij op het punt staat het loodje te leggen, weet de verschijning van Xiaoge hem terug naar de levende trekken. Hij heeft hem nog steeds niet weten terug te halen van waar hij en Heixia vast zitten.

Maar zodra hij weer uit bed is, duurt het niet lang voordat de Iron Triangel, die nu een vierde erbij heeft, weer bij elkaar zijn. Nu alleen nog een manier zien te vinden om weer weg te komen.

De serie is altijd het leukst als de drie bij elkaar zijn, de camaraderie tussen hen is leuk om te zien. Ze kennen elkaar door en door en weten dat ze op elkaar kunnen bouwen. Al is er is natuurlijk altijd tijd om de draak met elkaar te steken.

Zoals altijd is Pangzi het meest groots in het uiten van zijn affecties en geeft Xiaoge een grote dikke knuffel. Iets wat hij laat gebeuren, maar in true Xiaoge fashion is hij zelf minimaal in het uiten van zijn eigen affecties.

Miss Marple seizoen 1 (itv)

Episode 02: The Murder at the Vicarage

Toen ik het boek uit had, wilde ik de tv versie zien. En het was leuk om de dingen te zien die in het boek gebeurde, maar ook de verschillen. Zo was 1 karakter die niet in deze versie zat en waren zijn bijdrages naar andere personages gegaan. Ook was de domine wat minder actief in het onderzoek. Dit is waarschijnlijk omdat we in de boeken miss Marple vooral zien vanuit het perspectief van een ander personage, terwijl we in de serie dingen vanuit haar gezichtspunt zien.

Uitgekeken

Senpai, This can't be love! (Senpai, Danjite Koidewa!)

Episode 08 - Finale

Tijdens een gesprek tussen collega's blijkt dat Yanase en Kaneda elkaar gedurende het jaar geen contact hebben gehad. Zodat ze zich konden concentreren op hun eigen individuele groei. En daar is niks mis mee, maar de timing had beter gekund. Niet dat ze daar wat aan konden doen, maar goed.

Door de wederzijdse onzekerheid over de ander zijn affecties en gevoelens, loopt de communicatie wat stroef en de wederzijdse stiltes over hun liefde voor de ander, worden geïnterpreteerd als een verandering in affectie. De focus lag wat meer op Yanase waardoor de rollen omgedraaid waren. Althans in het gezichtspunt van de kijker. Wat ik leuk vond.

Conclusie:

9/10 Het is een goed gespeelde serie en de verhaallijn was leuk vormgegeven. De switch in gezichtspunt was leuk, omdat ik graag de beide kanten van de hoofdpersonages wil zien. Ik vind het altijd interessant om beide kanten van een verhaal te zien en hoe de een naar de ander kijkt. Je leert er altijd van, omdat dan de gebeurtenissen van beide kanten belicht wordt.

Uitgelezen

The Murder at the Vicarage

8/10

Het was leuk geschreven. Het is een kijk op het leven in een typisch dorp op het Engelse platteland. Al zal het overal wel op de wereld in dorpen zo gaan. Iedereen let op elkaar, maakt het hun zaak wat anderen doen en hebben daar hun oordeel over. Zoals ik al eerder had aangegeven, neemt miss Marple de bijrol in het verhaal en popt nu en dan op om haar tien cent in te doen over wat er gaande is. Half van de fun van het boek is hoe anderen daar op reageren en wat ze over haar denken.

[euroadventure]

Rysør - Brevikstranda 🚴‍♀️ 71,3km 🚴‍♀️

Vrijdag 28 juli

Vandaag staan er twee overtochten met de veerboot op het programma. Het vervelende is dat ik op tijd moet gaan rijden. Ik hou in eerste instantie enkel rekening met de tijd van de eerste oversteek, daarna zie ik het wel.

De eerste 15 kilometer zitten al in de benen wanneer ik in Rysør arriveer. Ik ben ruim op tijd en wanneer ik mijn fiets parkeer bij de ingang voor de boot, staan er nog twee fietsen bepakt en bezakt klaar voor de oversteek. Ik bekijk eerst het dorpje voor ik terugkeer bij mijn fiets.

De fietsen die klaarstonden voor de oversteek zijn van Inge en Hoite uit Nederland. Ik maak een gezellig praatje met ze. Kort hierna komt er een Noors echtpaar, Tormod en Ellen, aangefietst. Ook zij zijn uitgerust met volle fietstassen. Het blijkt dat we allemaal min of meer dezelfde richting op gaan, hetzij wel via verschillende routes.

Inmiddels arriveert de boot, een houten boot uit 1950 die nu nog steeds mensen vervoerd van Rysør naar Øsyang.

Eenmaal op de boot blijf ik gezellig kletsen. Bij aankomst zeggen we elkaar gedag, wetende dat we allemaal straks met dezelfde veerboot de volgende overstap zullen maken. Toch is het fijner om in mijn eigen tempo te fietsen. Ik stop immers om de haverklap om foto's te maken 😄😉.

Het is weer echt genieten vandaag. De ochtend begon dan wel bewolkt, de zon schijnt steeds feller en het wordt heerlijk aangenaam!

Om kwart voor een ben ik bij de volgende veerboot. Tormod en Ellen staan er ook net en kort na mij komen Inge en Hoite ook aangereden. Helaas is de veerboot van Stabbestad naar Kragerø net vertrokken. De volgende gaat pas tegen half drie. Nog even geduld dus.

De lange pauze geeft mij de mogelijkheid om mijn accu voor de zekerheid bij te laden bij een beachclub in de haven. Tot nu toe waren er al een paar pittige klimmetjes die al behoorlijk wat batterij hebben gekost. Wie weet wat er aan de overkant nog komt...

Na de oversteek met de boot is het behoorlijk klimmen en dalen. Het is echt veel pittiger om hier te fietsen dan verleden jaar in Oostenrijk. Het is goed dat ik mijn accu heb bijgeladen.

Onderweg neem ik nog een korte break bij een van de vele meren die naast de fjorden, havens en prachtige dorpjes overal langs dec route tevoorschijn komen.

Het lijkt in de verte slecht weer te worden. Tenminste donkere wolken komen opeens langs de kust tevoorschijn. Maar zo snel als het, zo snel is het ook weer weg.

In Brevikstranda vind ik een camping. De Noren zijn ergens in een hotel beland en Inge en Hoite kozen voor een camping iets vanaf de route. Misschien zie ik ze morgen wel weer 😊.

Tormod en Ellen hebben zowel Inge en Hoite als mij ben hen thuis uitgenodigd. Voor mij is het een klein ommetje, maar het lijkt mij superleuk om daar een stop te maken. Wie weet!

Op de camping staat er een man, Quan, uit Vietnam, wonend en werkend als publisher in Düsseldorf. Ook hij heeft zijn fiets bepakt en fiets ongeveer dezelfde tour als ik tussen Kristianssand en Göteborg, alleen is hij al gestart in Hamburg en eindigt hij daar ook weer op de fiets. We kletsen wat bij en om 22.30 kruip ik mijn tentje in.

Tot nu toe een prachtige route, mooi weer en veel leuke mensen ontmoet die ook echte fietsliefhebbers zijn. Leuk!! 😁

[zielsvlucht]

Balans

Ik zoek naar een balans in mijn schrijfsels. We schrijven makkelijk over wat ons dwars zit. Wat op ons hart ligt. Wat aan de geest knaagt. En we vergeten snel om te schrijven over wat mooi is. Wat ons hart doet kloppen. Wat blije vonken door onze hersenen doet springen. Misschien is het omdat die mooie momenten zeldzamer zijn, of misschien is het omdat schoonheid zo moeilijk te beschrijven is met de weinige, lelijke woorden die mijn hoofd kan bedenken. Het is moeilijk in ieder geval. Ik denk er vaak over; over hoe ik meer over geluk wil schrijven.

Wanneer ik in een put val, wil ik mijn lezers niet mee naar beneden sleuren. Ik wil juist dat mijn schrijfsels de donkere put waarin mijn lezers zitten, komen verlichten. Ik wil ze warm zonlicht geven dat hun geest in blaast en het heist hen niet uit de put, het redt hen niet, het verandert hun leven niet maar het herinnert hen er aan dat er ook nog iets anders is dan die ellendige put. En binnenkort, met een beetje geluk en heel wat kracht, kunnen ze misschien zelf terug naar buiten klimmen en zelf zien waar het zonlicht vandaan kwam. Dan kunnen ze hun eigen blije tekstjes schrijven.

Het spijt me echt dat er soms zo veel gal, zo veel bitterheid in mijn schrijfsels kruipt. Elke letter grauw, elke zin een grimmige beschrijving van een mistige, triestige gedachte. Die woede en dat verdriet. Ik wou zo als velen fantasieverhalen schrijven die mensen zouden entertainen en blij maken, maar het schoot me overlaatst te binnen hoe tragisch het is dat zulke verhalen altijd fantasie moeten zijn. Dat ik altijd geluk moet verzinnen. Dat als ik zonder enige verbeelding kijk naar de naakte realiteit, dat ik enkel lelijke dingen zie.

Waarom moeten wij dan ook altijd moeite doen om de humor, de schoonheid en het interessante in alles te zien? En waarom is het triestige, het lelijke en het grauwe altijd overduidelijk in één opslag? Waarom is het zo moeilijk om een balans te hebben? Tussen het slechte en het mooie. Tussen monsters en kamillethee.

Ik zet het op mijn lijstje voor vragen voor God. Ik hoop dat ze daarboven wat tijd hebben vrijgemaakt voor het moment waarop ik er arriveer en eis dat ze zichzelf nu eens eindelijk verantwoorden. Ik ga staan roepen en tieren als een kwade zotte moeder in een restaurant. En Jezus gaat teleurgesteld zijn hoofd schudden naar mij want hij gaat denken dat ik niet heb opgelet en dat ik al zijn wonderen, al de mooie dingen, niet eens gezien heb. Maar Jezus maat ik heb mijn best gedaan, echt waar.

Ik heb de winter niet graag. Sneeuw en ijs zijn mooi, maar ik mis de vlinders. Kleine zieltjes die rond fladderen van bloem tot bloem of in hyperactieve cirkels om elkaar heen. Telkens als ik uit het raam kijk hoop ik onbewust een vlindertje te zien maar de lucht is leeg. Enkel vogels die niet meer zingen.

Soit. Als Jezus ooit mijn langdradige meanderende teksten leest, dan ga ik ook veel aan hem moeten verantwoorden. Ik schreef dit in het midden van de nacht omdat ik niet kon slapen maar het wordt stilaan tijd voor een volgende poging. Weet je wat leuk is? Ik glimlach terwijl ik dit schrijf. Want ook al voel ik me slecht, voel ik me ook steeds beter. Langzaamaan, aan mijn gebruikelijke slakkengang. Met een beetje geluk en heel wat kracht zal ik er ook geraken. Is dat niet mooi?

[jessefien]

Dag 69: Siberië

'Bijntje, vind je het lekker?'

Ze knikt. Dan weet je dat het heel erg lekker is. Dat was deze avond.

Hallo Kosovo! Of is het Siberië!? Berekoud en ineens echt wel volop herfst. Ma echt, zo is da nie zo geestig hoor! Maar wel nog veel aangenamer dan gaan werken natuurlijk, want we zijn samen. Buiten kan je echt niks doen of bezoeken of zelfs zien. Wij zitten precies al een hele dag in de wolken. Een dichte mist laat ons niet met rust. Dus we zaten de hele dag in de auto, maar voor een of andere reden vinden wij dit allevier gezellig. De kindjes zijn blij dat ze in hun huisje onder een dekentje mogen kleuren, kleien, knutselen, lezen, spelletjes spelen of natuurlijk filmpjes op de tablet kijken! En wij hebben vooraan de tijd van ons leven, maar met koude voeten wel! Podcastje, muziekje, koffietje en tateren. Landschap in, landschap uit. De zon achterna?! Hopelijks!!!

We steken opnieuw een grens over. Kosovo nu! We moeten precies een extra verzekeringspapier hebben?! 15 dukaten. Als ze maar geld kunnen innen zekers? Het eerste land ook waar geen welkomsbord ons staat op te wachten. Misschien wel logisch als je bedenkt dat Kosovo eigenlijk geen land is. RKS zie je hier op de nummerplaten. Republiek Kosovo. Een afgescheurd deel van Servië met Prishtina als hoofdstad. Slechts 111 landen van de 193 in de wereld erkennen Kosovo als een land. Frankrijk niet, China niet en natuurlijk Servië nie. Na Zuid- Soedan is dit het nieuwste land in de wereld. Als wij van hieruit Servië willen binnengaan, gaat dat niet. De Serven zien dit als illegaal het land binnenkomen. De meeste mensen zijn hier Albanezen, vandaar waarschijnlijk de onenigheid? Vorige week waren hier nog zware rellen aan de grens Kosovo-Servië, iets met ruzie over die nummerplaten? Wij merkten er niks van als we aangeschoven om de stad in te raken. Ook in Prishtina is het op vrijdagavond druk op de boulevard Clinton. Jawel Clinton! We kwamen nog maar binnen en zagen de blinde adoratie voor the US, Clinton en Hillary hier. Overal foto's van de Clintons, graffiti met Clintonadoratie, Vrijheidsbeelden, the star spangled banner en dus ook een heel groot standbeeld van Clinton himself. Ze zijn hem hier nog altijd enorm dankbaar voor zijn hulp in de onafhankelijkheidsoorlog van Joegoslavië. Heel de boel is hier in de jaren 60 platgeschoten dus van oude centrums blijft hier gewoonweg niks over. Alleen wat fundamenten van een oude Turkse Bazaar en een onafgewerkte katholieke kerk in het midden van de stad. Het gaf een rare sfeer met de miezerwolken op de achtergrond, zeker als je weet dat je lelijkste bibliotheek ter wereld er vlak naast gebouwd is. Wij keken onze ogen uit. Hoe kan die brutalismestijl nu toegelaten worden in het midden van een stad?! De moskeeën schieten ondertussen in gang. Er zijn er zo een 500 in Kosovo dus ze geven van jetje. Bijntje vindt het nog steeds hilarisch en telkens moeten we opnieuw het verschil tussen Allah en God uitleggen. Ze snapt er de ballen van. Wij ook. De stad trekt verder echt op niks, maar we voelen ons toch goed hier. Misschien is het door het boek 'Neither here nor there' van Bill Bryson dat ik aan het lezen ben? Jesse leest vanop de tweede rij wat mee wanneer ik er over vertel. Bill reist in het boek ook als rugzaktoerist door Europa en geeft een ongezouten en hilarische beschrijving van wat wij ook telkens zien. Prishtina beschrijft hij (in de jaren 90) als ' a piece of fucking 60s crap' welja, wij gaan akkoord! Maar het eten! Het eten! Wat hemels! We gingen af op een tip van een nobele onbekende en doolden rond in de vuile donkere steegjes van de stad. Om ineens op een gezellig baker van licht en planten uit te komen: Liburnia. Een authentieke Kosovaarse keuken wachtte ons op en we konden niet anders dan de Bourgondiër uithangen. Het was meer dan goed. Als engeltjes die pissen op je tong zo goed! En als Bijntje na de vraagje 'Is het lekker?' alleen maar stoïcijns knikt en verder eet, dan weet je, het is écht goed. Het hele zootje met veel te veel plats, wijn en side dishes kostte ons 33euro. Ja hier is er euro! Kom alleen naar Prishtina voor Liburnia. My god het is geen verloren tijd!

[wieisdemol2022]

Opdracht 2, Rij gedrag

Het Mariënbad theater bestaat al 150 jaar en is rijk aan tradities en kunst van zowel (inter)nationale top als lokale voorstellingen. Het is ook het decor van de tweede opdracht waarbij de kandidaten de uitleg van Rik krijgen via een videoboodschap. “Kandidaten, welkom in het theater van Mariënbad. Wat is er nou mooier dan een volle zaal? Jullie en de andere toeschouwers kunnen vast niet wachten tot deze muzikale voorstelling begint. Maar helaas, niet alle toeschouwers zitten op de goede rij. Aan jullie de taak als placeurs om daar verandering in aan te brengen. Alleen wie hoort waar te zitten? De aanwijzingen daarvoor komen zo meteen voorbij in deze korte film met videoclips. En als de film eindigt stopt ook de speeltijd. Ik zou zeggen geniet van de voorstelling het eerste nummer is voor de toeschouwers op rij 6”.

Allright, de kandidaten waren dus in een theaterzaal binnengekomen waar de begane grond vol wat met portretfoto’s van oud kandidaten en mollen van WIDM. De kandidaten krijgen filmpjes te zien waar ze hints uit moeten halen voor een bepaalde rij. Met die hint moeten de kandidaten de juiste foto’s op desbetreffende rij zetten.

Rij 6 – Vrouwen met bloemen in het haar Niet wetende waar ze precies op moeten letten hebben de kandidaten erg lang nodig om de hint te ontdekken. Zo wordt er naar het land gewezen, naar een kandidaat die iets met bruggen heeft, naar muzikanten (door Charlotte die Rob al vast heeft). Het is uiteindelijk Splinter die het zinnetje “Flowers in your hair” onderscheid en ziet dat er een aantal kandidaten zijn met een bloemetje in hun haar. Vervolgens is het super lastig om precies te zien wie wat pakt en of alles wel gepakt is, maar in onderstaande foto kunnen wij er 4 vinden.

Rij 10 – Mensen met een hoofddeksel Het concept een beetje snappend is het Charlotte die nu heel snel reageert met “baby take of your hat”. Hoewel het nummer natuurlijk anders heet (You can leave your hat on), gaat het wel degelijk om de personen met een hoofddeksel. Het is misschien lastig te zien maar ik tel hier minimaal 11 mensen met een hoofddeksel. De kandidaten hebben nog even twijfel of ze alleen mutsen doen of alle hoofddeksels. Charlotte geeft in eerste instantie aan alleen mutsen, maar uiteindelijk doet de groep het goed en gaan ze voor alle hoofddeksels.

Opvallend is het als we naar rij 6 kijken in het midden van deze opdracht. We weten dat ze met rij 10 bezig zijn omdat ze het hebben over de mutsen/hoeden en omdat we de muziek horen. Maar kijken we naar rij 6, die nét goed neer is gezet dan zien we dat er 8 mensen op die rij zitten, terwijl wij weten dat dit er 4 moesten zijn. Wat we enkele minuten daarvoor zien is dat de kandidaten met z’n 4en aan het podium staan wanneer het nummer van rij 10 wordt aangekondigd, en één seconde later staat Charlotte achterin de zaal met wat borden en staan er alweer andere borden op rij 6. Een hint naar Charlotte die hier achter de rug van andere borden verplaatst?

Rij 8 – Vrouwen met rode kleding Ook hier heeft Charlotte al snel door wat de hint gaat zijn, met een stukje karaoke geeft ze de voorzet. Dan is er nog wel even twijfel of het ook vrouwen met rood haar zijn, maar die worden uiteindelijk niet mee gerekend.

Rij 1 – Mannen in zwarte kleding Deze heeft Rocky meteen, mannen in zwarte kleding. Terwijl Charlotte zich druk maakt om de foto’s die (ze misschien wel zelf) geplaatst zijn op rij 6 zorgen Splinter, Renée en Rocky ervoor dat rij 1 gevuld worden met mannen in het zwart. Wat opvalt is Charlotte die met een enorme stapel portretten loopt en deze lijkt neer te zetten op de rij met mutsen (rij 10). 

Uiteindelijk weten de kandidaten 16 mensen op de eerste rij te krijgen, waarvan één vrouw in het zwart (Paulien) en het is maar de vraag of Rocky dit niet gezien heeft? (Toegegeven dat screenshot is van eerder in de opdracht) Anyways, ik tel er zelf 18 dus de opdracht was sowieso niet helemaal gelukt…

Rij 11 – Vrouwen met diamanten en parels Een hitje van Prince geraden door de prince van de groep, Splinter. Vrouwen met zowel diamanten als parels worden door de groep verzameld, hoeveel ze hebben gevonden wordt mij niet duidelijk, en ook op de overzichtsfoto wil ik me er eigenlijk niet aan wagen om hier mensen voor aan te merken. Een lastige opdracht dus ook voor de kandidaten.

Rij 8 – Meisjes met rode haren Op dezelfde rij als meisjes met rode kleding moeten meisjes met rode haren. De groep gaat hier snel en lijkt geslaagd mee aan de gang. Renée probeert nog even verwarring te zaaien door te roepen dat het een en optie is, dus vrouwen met rode haren én een rood shirt, maar daar trapt niemand in. Ook hierbij weet ik niet of ik ze allemaal heb kunnen vinden, want dat is toch wat lastiger te zien op de overzichtsfoto’s.

Conclusie En dan was het einde opdracht. Rik niet meer via een videoboodschap maar in het echt. De dames in het rood, meisjes met rode haren, hoofdeksels en de bloemen in het haar zijn goedgekeurd. De vrouwen met diamanten en parels en men in black zijn dan niet goed. Waarbij we natuurlijk weten waar het fout ging met men in black en ook bij diamonds and pearls is er minimaal één over het hoofd gezien, namelijk Immanuelle Grives.

900 voor de pot terwijl het 1500 had kunnen zijn, toch lang nog niet slecht. Maar wat is er nog meer opgevallen? -        Rocky positioneert zich aan het eind van de opdracht tussen allemaal oud-mollen namelijk Annemarie Jung, Inge Ippenburg en Klaas van Kruistrum. Misschien een leuke knipoog naar haar molschap.

-        Maar ook Renée bemoeit zich met oud-mollen, zo is ze niet heel erg aanwezig deze opdracht, maar wanneer ze in beeld is heeft ze alleen maar oud-mollen vast. -        Daarnaast slaan (bijna) alle nummers op Renée. Zo hebben we haar gezien in een rode sweater, heeft ze een bloemetje in haar haar gehad, draagt ze veel sierraden, hebben we haar vaak genoeg met een muts op gezien, heeft ze in bepaald licht een rode gloed en kan men natuurlijk in het Engels een meervoud van personen betekenen dus is Renée ook in het zwart gespot. Die laatste twee zijn natuurlijk een beetje vaag en daarom is de hint minder sterk, wat wel opvallend is, is dat Rik aangegeven heeft dat ze voor deze opdracht de foto’s hebben bewerkt om op de hints te kunnen slaan (maar dan moet Renée dit ofwel weten en daarop gekleed hebben, of ze moeten dit heel snel van te voren in elkaar gezet hebben en dat denk ik toch niet). -        Heinz heeft verder nog op het Wieisdemol.com forum opgemerkt dat hij alle oud-kandidaten en mollen heeft gezien behalve Rik van de Westerlaken en Frédérique Huydts. Bij navraag aan Rik en Rick blijken ze er beide wel te zijn geweest maar ik kan ze zelf ook niet spotten… als je de eerste letters van die twee kandidaten pakt krijg je RF, de initialen van Renée Fokker. Mooie hint dus naar Renée.

Is jullie nog wat opgevallen deze of vorige opdrachten? Laat het ons vooral weten!

[hildeshongarije]

Van mussen en mensen

zaterdag 3 juli 2021

On huis is een oude Hongaarse boerderij, een Tanya dus.  Alle kamers liggen in het verlengde van elkaar en aan de buitenkant is er een overdekte gaanderij.  Daar is het ook heerlijk zitten om te ontbijten en om ’s avonds te genieten van de warmte die de muur nog afgeeft.

Voor die gaanderij stonden twee heel oude perenbomen.  Die bomen zijn intussen dood, maar we zaagden de takken kort af en zo werd de ene boom een soort kapstok.  Heel handig om de sproeikoppen van de gieters op  vast te steken, om een borstel aan te hangen en in de winter de mezenbollen en een voederhuisje.  De andere boom staat net voor ons zitje, om zo’n meter afstand. Ook die takken werden kort gezaagd en daarom werd een plank bevestigd die als voedertafel dienstdoet.

In de wintermaanden is het heel leuk van binnen in huis de grote diversiteit van vogeltjes te observeren als ze zich komen tegoed doen aan de zonnebloemzaden, de gekookte rijst en de verse of bevroren meelwormen.  Vanaf de lente komen enkel nog de mussen voedsel zoeken.  We merkten dat ze meer en sterkere jongen kregen wanneer we een beetje rijst en meelwormen bleven voederen.  Het is ook heel leuk om te zien hoe ze eerst voedsel verzamelen om naar hun nest te brengen en later de pas uitgevlogen jongen tonen waar zee makkelijk voedsel kunnen vinden.  We voederen op twee vaste momenten: ’s morgens wanneer we ontbijten, strooien we een beetje gekookte rijst.  En ’s avonds voor het gaat schemeren, schotelen we hen meelwormen voor.

Door te blijven voederen, overleven natuurlijk ook jongen die anders geen of weinig overlevingskansen zouden hebben.  Maar dat komt in de winter dan weer o.a. de sperwer ten goede die er makkelijke prooien aan heeft.  

Doorgaans zien we dus ‘mussen.  Mannetjes en vrouwtjes … maar allemaal ‘mussen.  Maar soms zijn er enkelen die een specifiek kenmerk hebben, waardoor ze makkelijk herkenbaar zijn.  En tja … dan geef je die wel eens een naam.  Zo komt er geregeld een mannetje dat geen typisch mussen-geluid produceert, maar eerder een geknor … Hij werd dus ‘Knorretje’.

Een ander jong mannetje geraakte niet door de ruiperiode waarbij dons werd vervangen door veren. Overal heeft hij veren, hij vliegt als de beste … maar zijn rug zit nog in het dons.  ‘Donske’ werd zijn naam.  Ondank dat hij prima zelfstandig eet, blijft hij toch steeds weer bedelen om gevoerd te worden.

Een vrouwtje met een gebroken of ontwricht pootje was heel zielig.  We dachten echt dat zij het niet zou overleven … ze kon moeilijk haar evenwicht bewaren, kon niet op een tak zitten … Maar ze redde het en kreeg daarom de naam ‘Pootje’.  Intussen Lukt het haar prima om rechtop te blijven, al is het een beetje schommelend. Het slechte pootje is niet helemaal ok, maar toch veel beter dan eerst.  Ze heeft zelfs haar eigen nestje nu en komt dus ook voedsel halen voor haar jongen.  Ze houdt niet van de grote drukte als er pas voer ligt en is dus altijd aan de late kant. Maar ik hou een klein beetje aan de kant en strooi dat pas als zij er is.

En dan is er nog ‘Staartje’ met als bijnaam ‘kwartelmus’.  Ook een vrouwtje dat in een paar dagen tijd al haar staartveren kwijtraakte en er dus een beetje als een kwartel uitziet. Ook al werkt zo’n staart als roer bij het vliegen, ze redt zich prima zonder!  Meer nog, Staartje is zo tam als wat.  Wanneer de andere mussen wegvliegen omdat wij opstaan van tafel … blijft zij gewoon lekker verder eten.  Meer nog, ze heeft er geen probleem mee dat ik een beetje voer tussen mijn voeten aanbiedt. Zelfs niet wanneer één van de Spaanse Galgo’s daar vlakbij komt staan en naar haar kijkt.  Nog even en ze eet uit de hand ….

[overwijs]

Dag 160 – “Photograph”

Dit verhaal hoort bij mijn werkdag van maandag 11 januari.

Opleidingsdag! Al mijn lessen vielen al uit door de SE-week, de week waar leerlingen hun schoolexamentoetsen maken, dus geen moeite hoeven doen met opvang of lessen verplaatsen. Wel moet ik bekennen dat ik het spannend vind.

De eerste keer dat ik Zoomziek werd, was tijdens de eerste online sessie van mijn opleiding en de laatste keer dat ik plat moest heb ik daar echt nog wel een merk de gevolgen gemerkt. Ik wil dat gewoon niet meer, maar iets voorkomen waarvan je niet zeker weet hoe het ontstaat is knap lastig.

Dan komt er nog bij dat waar ik tijdens de vorige opleidingsdag, maandag voor vakantie, het goed had ingeschat dat het huiswerk een probleem voor mij ging worden. Met 9 werkdagen tussen de twee opleidingsdagen, waarvan ik er 2 ziek ben geweest en 2 alleen maar bezig was met het voorbereiden van de huidige lockdown. Tel daar de ‘slechte’ start van mij vorige week bij op en je hebt mijn huiswerksituatie. Ik wist dat ik niet voldaan had aan de opdracht en daar hou ik niet van.

Ik ben op de middelbare school nooit de braafste leerling van de klas geweest, ik had een grote mond, ik kon vervelend doen, maar stiekem hoorde ik wel altijd de uitleg. Huiswerk had ik meestal wel gewoon af, cijfers waren best prima. Een stiekeme streber, misschien? Of ik verveel(de) me gewoon snel? Ik merk nu soms ook dat ik aan minder woorden al genoeg heb, het zou het kunnen verklaren.

Maar in mijn ik-wil-het-goed-doen-hart komt het hard aan om het dus niet voor elkaar te hebben, maar het was te complex voor die paar dagen vorige week. Toen we eenmaal goed en wel zaten bleek ik ook gewoon een deel van het huiswerk niet onthouden te hebben, straal overheen gelezen, niet scherp, vergeten of nooit geweten. Ik weet het niet, zo stond ik in plaats van 2-0 achter, opeens op 0-4 voor mijn gevoel.

Was ik de vorige opleidingsdag driftig aan het meetypen in de vorm van aantekeningen voor mezelf, dacht ik nu opeens na twintig minuten uitleg: “Verhip, moet ik niet iets doen om dit te onthouden en nog terug te kunnen vinden?”. Zo’n dag werd het dus… Snel begon ik mijn verslaglegging van de dag en probeerde ik de theorie bij te benen.

Ondertussen ben ik ook bezig met de dingen te doen waarmee ik denk te kunnen voorkomen dat mijn systeem weer overbelast raakt. Ik informeer de trainers en zet voor een deel van de dag waar het kan mijn camera uit. Niet dat ik dan minder input binnen krijg die ik moet verwerken, maar wel omdat ik dan ‘onderuit’ kan zitten, in de relaxstand en met een gezondere houding om te typen.

Wat een flashback naar mijn eigen schooltijd, al weet ik niet of ik zo in de klas zat, onderuit, huiswerk niet af, doen alsof je alles begrijpt wat er uitgelegd wordt en als er gevraagd wordt wie van het groepje gaat presenteren elkaar heel lang vragend aankijken tot iemand toegeeft.

Ja, het voelt echt als een klasje ondertussen. We zijn de staredowns, waarbij we elkaar in de camera aankijken, al gewend. We weten wie heel graag praat, wie er te graag praat en wie zich er liever zo min mogelijk mee bemoeid. We weten wie de strebers uit de klas zijn, wie de nerds die alles snappen, wie de kids zijn die stiekem met andere dingen bezig zijn en wie bezig is met kijken met een kritische blik naar alles wat een ander zegt.

Soms is het fijn om als docent even terug te gaan in het leerlingperspectief, om dingen als leerling te ervaren. Iets wat ik ook altijd probeer mee te nemen in de trainingen die ik geef, werkvormen die je wil gaan toepassen moet je ook zelf eens ervaren. Het kan namelijk zo zijn dat dingen die wij als docenten als heel leuk ervaren voor een leerling heel onprettig kan zijn, bijvoorbeeld omdat er teveel tijdsdruk is. Als je dat zelf eens ervaren hebt, weet je beter wanneer je iets wel of niet kan en moet toepassen in de les. De docent als leerling is dus heel waardevol.

Dus als de trainers een opdracht meegeven waarbij we in een groepje een presentatie moeten voorbereiden en we weten dat na afloop één van alle deelnemers, dus niet alleen uit jouw groepje, de gemaakte presentatie moet presenteren, voel je meteen de druk die leerlingen in de les dan ook ervaren. Als we terugkomen uit de breakoutrooms, na het maken van een presentatie over een complex stukje materie als je het mij vraagt, zit dus, vermoed ik, iedereen met zijn vingers gekruist. Ook ik mompel tegen mezelf: “fingers crossed” in de hoop dat het rad met onze namen wat straks gedraaid wordt niet op mijn naam stopt.

Je raadt het al… “Milou” stond er met grote letters op het scherm. Ik was echt even die leerling, en vanuit mijn perspectief als docent kon ik het niet laten om te zeggen: “Ik ga dit nooit meer bij mijn leerlingen doen. Ik dacht nog wat is de kans dat ik moet…”. Ik presenteer zo goed en kwaad als ik kan en mag nog complimentjes ontvangen ook na afloop. Blijkbaar had ik het wel goed gedaan, of waren ze in ieder geval heel erg lief. Dat maakte toch weer iets goed voor deze aan-zichzelf-twijfelende leerling-Milou. Man, wat mis ik de middelbare school (soms) niet. Beetje gek om te zeggen als docent, of niet? Life's better now (as a teacher) than it was back then (as a student).

Look at this photograph

Every time I do, it makes me laugh

How did our eyes get so red?

And what the hell is on Joey's head?

And this is where I grew up

I think the present owner fixed it up

I never knew we ever went without

The second floor is hard for sneaking out

And this is where I went to school

Most of the time had better things to do

Criminal record says I broke in twice

I must've of done it half a dozen times

I wonder if it's too late

Should I go back and try to graduate?

Life's better now than it was back then

If I was them, I wouldn't let me in

Oh, oh, oh

Oh, God, I, I

Every memory of looking out the back door

I have the photo album spread out on my bedroom floor

It's hard to say it

Time to say it

Goodbye, goodbye

Every memory of walking out the front door

I found the photo of the friend that I was looking for

It's hard to say it

Time to say it

Goodbye, goodbye

(Goodbye)

Remember the old arcade?

Blew every dollar that we ever made

The cops hated us hanging out

They said somebody went and burned it down

We use to listen to the radio

And sing along with every song we know

We said someday we'd find out how it feels

To sing to more than just the steering wheel

Kim's the first girl I kissed

I was so nervous that I nearly missed

She's had a couple of kids since then

I haven't seen her since God knows when

Oh, oh, oh

Oh, God, I, I

Every memory of looking out the back door

I have the photo album spread out on my bedroom floor

It's hard to say it

Time to say it

Goodbye, goodbye

Every memory of walking out the front door

I found the photo of the friend that I was looking for

It's hard to say it

Time to say it

Goodbye, goodbye

I miss that town

I miss their faces

You can't erase

You can't replace it

I miss it now

I can't believe it

So hard to stay

Too hard to leave it

If I could relive those days

I know the one thing that would never change

De liedjes luisteren doe je hier: https://open.spotify.com/track/3hb2ScEVkGchcAQqrPLP0R?si=QHZ86GW8QcqMKcjFnqypcQ

De hele afspeellijst van mijn blogs hier: https://open.spotify.com/playlist/5EtxaLDydwfpnPsFrSS3Oh?si=Q38OEQ4aSDWoR42OH9Ef6A

[dimitraarara11]

Hoofdstuk 3: de getuige

Hoofdstuk 3 gaat over, zoals jullie al kunnen zien aan de titel, over een getuige. 

De vijfjarige Katja ligt in haar bed naar de lichtstrepen op haar plafond te staren. Het is de tweede kerstdag en ze zit ongeduldig te wachten totdat haar mama thuiskomt. Ze hoopt dat ze nog even bij haar zal komen kijken.                             Plotseling hoort Katja gestommel. Nieuwsgierig klimt ze uit haar bed en gaat naar de gang. Ze hoort mama en papa ruziën (zoals gewoonlijk). Papa scheldt en mama schreeuwt. Ze zijn aan het vechten en bierflesjes vliegen door de gang. Ze ziet haar mama kruisend op de grond en papa woedend over haar heen. Ze ziet dat hij haar slaat. Katja rent huilend naar beneden en smeekt haar vader om te stoppen met slaan, maar hij stuurt haar boos naar haar kamer. Katja blijft bovenaan de trap staan. Ze is doodsbang en ziet haar moeder op de vloer liggen, handen voor haar gezicht. Papa zit over haar heen en blijft haar slaan. Dan zitten zijn handen rond haar keel. En dan is mama stil. Hij ziet Katja bovenaan de trappen en brengt haar naar haar oma's huis. Ze word in bed gestoken en horen oma en papa druk te fluisteren. Ze doet alsof ze slaapt en probeert hun af te luisteren. Ze hoort dat ze in paniek zijn en dat maakt haar weer bang. “waar blijft mama?” denkt ze. 

In december 1973, komt Truus aan bij het Rotterdamse wijk waar haar dochter, Betty en haar man, Willem wonen. Ze hebben ook een kind samen, die Katja noemt. Willem en Betty zijn als sinds een paar maanden gescheiden maar sinds een paar weken weer samen. Truus gaat langs Betty's huis, omdat ze snipverkouden in bed lag en haar een beetje soep geeft in hoop dat ze daarvan opkikkert. Ze steekt haar sleutel in het slot maar ze kan niet naar binnen. Raar, “hebben ze het slot veranderd?” denkt ze bij zichzelf. Ze ziet Willems auto ook niet in de straat staan. Ze probeert via de achtertuin in de ramen te kijken maar zoals gedacht, is er niemand. Verwonderd gaat Truus naar huis en belt op. Niemand neemt de telefoon op. Ze wilt een aangifte doen voor een vermissing maar ze weet dat ze dat niet kan doen totdat die person al meer als 24 uur vermist is. Toch kan ze niet wachten en ze belt de politie. 

Truus gelooft niet dat haar dochter weg zou gaan zonder haar gedag te zeggen of haar vertellen waar ze heen zou gaan.                                                                De volgende dagen blijft ze proberen om Betty aan de lijn te krijgen. Eindelijk, op oudejaarsdag, krijgt ze Willem aan de lijn. Hij zegt dat ze zich niet zo druk moet maken en dat Betty binnen er een paar dagen tussenuit is en dat Katja bij zijn moeder logeert.

Weken gaan voorbij en nogsteeds, niks. Truus word steeds bezorgder. Ze zet zelfs een oproep in de krant. Er komen geen reacties op deze oproep en truus worstelt met de vraag waar Betty is. Truus gaat dan naar het politiebureau en smeekt hun om naar haar dochter te zoeken. Ze zegt dat ze zeker is dat haar iets vreselijks is overkomen. Ze vind het raar dat haar schoonzoon (Willem) Betty voor het laatste zag maar geen elke aangifte heeft gedaan. Ze WEET dat er iets niet klopt.                                                                                                      De politie verspreid foto's van Betty, en wijkagent/buurtgenoot Piet Kabel wordt gevraagd bij het huis van Betty en Willem om een kijkje te gaan nemen om de geruchten dat Willem bij de verdwijning betrokken is te ontzenuwen. Kabel treft een zeer ontspannen, Willem aan. Willem is een introverte man, een gespierde kerel met een woeste baard en snor. Willem vertelt Kabel dat Betty inderdaad al een tijdje weg is. Hij zegt dat ze op 27 december savonds laat haar jas heeft aangetrokken en de voordeur is uitgestapt.

Wijkagent Piet Kabel kent het gezin redelijk goed door alle huisgeweld meldingen. Hij doet wat buurtonderzoek en klopt aan bij alle buren. Ze zeggen allemaal hetzelfde; ze zien regelmatig Willem en Betty vechten en elke keer word Betty op straat gezet. Kabel gaat dan naar Willem langs, en na stevig aandringen geeft Willem toe dat ze ruzie hadden op die avond. Hij zei dat ze alleen een ‘meningsverschil’ hadden.                                                                      Betty heeft Kabel ooit verteld dat Willem haar nooit aandacht schonk tijdens het huwelijk, en dat hij regelmatig in Rosse buurten te vinden was waar hij dan prostituees zou oppikken. 

Als Betty na maanden nogsteeds niet terecht is, verzoekt Kabel het politieteam om het onderzoek uit te breiden en wordt de recherche op de zaak gezet. Kabel is blij dat de zaak op hoge prioriteit wordt gezet omdat hij heeft een paar verdachte dingen opgemerkt. Zo heeft Willem kort nar Betty's verdwijning de vloer van de keuken vervangen. Kabel dringt zijn team om die vloer open te barken. Maar zijn collega's sluiten, ondanks de levensstijl van Betty, denken ze dat ze naar het buitenland vetrokken is. Daar word het onderzoek op toegespitst.

Ondanks alle argumenten van agent Kabel, word de keukenvloer niet opengebroken. Er wordt wel een huiszoeking verricht en de woning wordt door de politie grondig uitgekamd. Daarbij worden er een groot aantal messen gevonden, zelfs in een nis in de schoorsteen achter de openhaard ligt een slagersmes. Maar omdat Willem in een slachtbedrijf werkt, is het niet opmerkelijk dat hij zoveel messen heeft. Willem ontkent dat hij een mes achter het schoorsteen heeft geplaatst. Hier word het team wel stil van en denken ze  dat Betty misschien toch wel in stukken gesneden is🤢. De hele achtertuin wordt afgegraven maar spijtig genoeg word niks gevonden. 

Het onderzoek stelt vast dat Betty met alleen haar jas is wegegaan. Geen kleding, zonder geld, zonder paspoort of zonder toiletspullen. Ook is Willems auto uit het niets verdwenen, wat raar is omdat Betty geen rijbewijs heeft. Het rechercheteam spant zich in tegen Willem om hem boven tafel te krijgen. Ze ondervragen iedereen; collega's, vrienden, familie, en de belastende getuigenissen stapelen tegen hem op. Maar, het levert niet genoeg bewijs op. 

Na 14 maanden word Willem eindelijk gearresteerd voor de betrekking voor Betty's verdwijning. Willem blijft zijn verklaring dat hij van niks weet en dat ze bij hem is weggegaan. De rechercheteam blijft erbij dat hij iets met de verdwijning te maken heeft. Ze hadden een ruzie de avond en er is mogelijk iets verkeerd afgelopen. Willem is slager van beroep en weet hoe hij  een mens in stukken kan snijden. Maar dat zijn natuurlijk geen concrete bewijzen. Hij wordt wegens gebrek aan bewijs op vrije voeten gesteld. 

Twee jaar later besteedt opsporing verzocht aandacht aan de verdwijning van Betty. Er komen enkele tips binnen, maar er zit niks belangstellend tussen. De bevindingen worden opgeslagen in Betty's vermissingsdossier, dat in een bureaula verdwijnt.

Op de avond dat Katja haar moeder voor het laatste zag, is ze door haar vader naar oma Mien gebracht. Daarna wordt ze verplaats naar Willems broer, tot ze dan bij haar moeders zus, tante Bep, mag wonen. Na een klein jaartje trekt ze in bij haar vader en zijn nieuw lief, de negentien jaar oude Pien. Eerst, is ze gelukkig omdat ze halfbroertjes en een nieuwe moeder heeft. Maar als de tijd verstrijkt ontpopt Pien zich als een boze stiefmoeder en verandert Katja's leven in een hel. In de jaren word het alleen maar erger, Willem was niet aardig voor Pien en een keer pakte hij haar bij haar keel en door een flashback van Katja schreeuwde ze. Hier schrok Willem zo hard van dat hij haar meteen losliet. Tussen haar zevende en tiende verjaardag word Katja seksueel misbruikt door Piens broer. Als ze het dan zou uithuilen bij haar stiefmoeder, zou ze een draai om haar oren krijgen. Pien begon Katja te mishandelen en als sloof te gebruiken. Op haar veertiende loopt Katja van huis en belandt in een jeugdinstelling. Op haar zeventiende ontdekt ze drugs en ze maakt haar eerste zelfmoordpoging. Als ze achttien word gaat ze op kamers wonen en krijgt ze een vaste vriend. Ze bevalt dan op een jonge leeftijd en krijgt een zoontje. De relatie met de vader en het kind is slecht omdat door de cocaïne verbeeldt ze zich dat haar vader haar wilt vermoorden. Op haar negentiende breekt ze het voorgoed af met Willem en Pien. Katja is ervan overtuigd dat haar vader iets met haar moeders verdwijning te maken heeft.

Op haar 21ste krijgt ze een herbeleving in haar droom. Ze wordt hierdoor overvallen met een enorm gevoel van eenzaamheid en krijgt hierdoor alleen maar meer flashbacks. Dan besluit ze Piet Kabel op te bellen, die inmiddels gepensioneerd is. Hij vertelt Katja dat ze de verleden met rust moet laten en dat haar moeder niet terug zal komen. Ze krijgt deze gruwelijke flashbaks niet uit haar hoofd en gaat naar therapie. ze krijgt de diagnose ‘posttraumatische stresstoornis’. 

Meer dan veertig jaar na de verdwijning van Betty besluit Katja om de waarheid de achterhalen. Spijtig genoeg is Willem overleden en zo is de oma van haar moeders kant. Ze heeft geen enkel contact gehouden met de rest van de familie.                                                                                                                      Ze wil antwoord op een paar vragen: waar is mijn moeder? Wat heeft mijn vader haar aangedaan? Heeft hij haar vermoord?                                                              Ze gaat langs bij tante Bep en vraagt haar een paar vragen over de verdwijning. Ze zegt dat ze zeker is dat Willem Betty heeft vermoord. Ze woonden als kat en hond samen en dat Willem niets over haar gaf.                      Dan gaat ze langs bij oma Mien. Katja denkt dat zij de enige is die zal weten wat er echt met Betty zal gebeurt zijn. Oma Mien is niet al te blij met het bezoek van haar kleindochter en ook niet met al de vragen die ze vraagt. De oude dame is helder van geest maar stokdoof en dat buit ze uit door te doen alsof ze haar kleindochter niet begrijpt. Oma Mien zegt dat ze haar van niets herinnerd van die nacht en dat ze Betty toch een vreselijke moeder vond. Ze zegt dat ze een slordige moeder was die haar in haar eigen stront liet zitten en dat ze altijd aan de zwier was. Ze zei ook dat ze een slechte vrouw was voor haar zoon en een hoer was. Dan heeft Mien genoeg van het gesprek en schopt ze Katja uit het huis.

Katja praat met kennissen van haar moederen en weet nu iets beter wie haar moeder eigenlijk was. Katja gaat dan naar het politiebureau en vraagt Betty's politiedossier, die blijkbaar vernietigd is. Katja praat dan met een andere agent en vraagt hem als het mogelijk is als er na veertig jaar nog sporen zouden kunnen gevonden worden van een lichaam. Hij zegt ja. Om dat in kaart te krijgen moet een grondradaronderzoek bedrijf elektromagnetische golven de grond in sturen om een eventueel geraamte te kunnen lokaliseren. De huidige bewoners geven hier jammer genoeg geen toestemming voor.

Katja neemt contact op met de Rotterdamse politie en vraagt als het mogelijk is om de zaak weer te heropenen. De moord mag dan wel verjaard zijn, de dader zit ook waarschijnlijk op het kerkhof maar de vermissing staat nogsteeds open.    Opeens krijgt Katja een zware psychische terugval en een eventueel vervolgonderzoek moet stilgelegd worden. Alle informatie die Katja in de afgelopen maanden over zich heen heeft gekregen is teveel voor haar geworden. Ze word met spoed in een psychiatrische instelling opgenomen voor een intensieve behandeling. Na een lange observatie wordt Katja overgeplaatst naar een kliniek in Zuid-Afrika, waar ze geen enkel contact mag hebben met de buitenwereld.