#bier sokken | Explore Tumblr posts and blogs

adiossos · 7 years ago

Text

Dag 16 - Till we meet again, Ljubljana

Het wordt misschien wat eentonig maar ook vandaag was genieten geblazen. Het was weer zo'n dag waarvan we in de ochtend geen flauw idee hadden wat het ons zou brengen. Het bleek een van mijn favoriete dagen deze reis.

Vanochtend aan het ontbijt gaat plots de telefoon van Daniël. Aan de andere kant van de lijn klinkt de stem van Simona, werkzaam bij de City of Ljubljana. Ze heeft gehoord van ons project en maakt graag tijd vrij voor wat vragen. Als kers op de taart zegt ze dat twee van haar collega's (Ivan en Marko), werkzaam bij Department of Urban Planning, ons eveneens graag helpen.

Verrast en enthousiast door dit telefoontje pakken we snel onze spullen bijeen en haasten ons naar het centrum van Ljubljana. Bij een café langs de rivier bereiden we beide interviews voor. We ontmoeten Simona en ze neemt ons mee naar de City Hall van Ljubljana. Daar toont ze ons onder andere het kantoor van de burgemeester.

Simona was onderdeel van het team dat betrokken was bij The Green Capital award. Een prestigieuze prijs die de stad in 2016 won. Het interview met Simona is zo tof, ze vertelt ons over alle duurzame initiatieven in de stad en haar persoonlijke motivatie. Ze is een heel sympathieke vrouw met een lieve lach. Het gesprek duurt veel te kort maar onze volgende afspraak wacht. Wanneer Simona vertelt dat ze in juni in Nijmegen is, spreken we af elkaar dan te ontmoeten. Buiten komt het met bakken uit de hemel zetten en Simona geeft ons haar paraplu en weigert hem terug te nemen.

Zo rennen we naar een ander deel van de stad. Met doorweekte sokken komen we bij ons tweede afspraak met Ivan en Marko aan. We drinken een kop koffie met hen en stellen onze vragen. Ze nemen alle tijd voor ons en hebben veel kennis van zaken. Na alweer het zoveelste toffe interview, genieten Daniël en ik na in het café.

Na beide gesprekken lopen we naar Metelkova, een alternatief cultureel centrum in Ljubljana waar bizarre kunst hangt en alternatieve types uithangen. We nemen er een kijkje maar voelen ons er toch niet helemaal op ons gemak.

We lopen terug naar het hoofdplein van Ljubljana waar we worden aangesproken door een man die nieuwsgierig is naar onze camera. Wat volgt, is een inspirerend gesprek van ruim een uur. De man met wie we spreken, Joao, is een fotograaf die oorspronkelijk uit Portugal komt. Hij reist nu de hele wereld rond en heeft de meest bizarre en inspirerende verhalen. Hij vertelt dat hij ook bezig is met een mini docu en we wisselen wat ideeën uit. Aan het eind van het gesprek geeft hij aan door ons positivisme geïnspireerd te zijn. Andersom zijn wij dat door hem en we wisselen gegevens uit om in contact te blijven. Wat een bijzondere mensen ontmoeten wij.

Dat geldt ook voor onze host, met wie we de hele avond in de keuken praten . Ze maakt heerlijke sandwiches voor ons (als het aan haar lag gaf ze ons non stop eten) en we drinken samen een biertje. Ze vertelt ons mooie en grappige verhalen over haar vele airbnb gasten. Het is een mooi gesprek waar we ook Vesna beter leren kennen. We bedanken haar voor het geweldige verblijf en haar gastvrijheid en gaan richting bed.

Als onze reis je één ding mag leren, laat het dit zijn: er is zoveel hoop en er zijn zoveel mooie verhalen in de wereld. Laat je niet ontmoedigen en open je wereld voor anderen en hun visie. Dan zul je zien dat we samen nog veel mooiere verhalen kunnen schrijven.

Anekdote van de dag

Vesna zit aan de keukentafel met een, voor haar typerende, sigaret in haar hand. Ze vertelt honderduit over haar gasten. Dat ze met haar mond vol praat lijkt haar niet te deren. Een van haar verhalen gaat over een stel bestaande uit een Russische vrouw en Chineze man. De man, Chong, kan geen Engels. Hij is een geweldige kok en maakt eten voor Vesna en zijn eigen vrouw. Op een avond kookt Vesna samen met Chong. Er moeten veel pinda's gepelt worden en dat is zo'n lange klus dat Chong's vrouw even op bed gaat liggen. Vesna en Chong besluiten het taakje leuker te maken met bier. Binnen een half uur zijn ze dronken, vertelt ze. Iets aan het verhaal en de manier waarop Vesna het brengt zorgt ervoor dat Daniël en ik niet kunnen stoppen met lachen. Vesna lacht hardop mee. Even later zegt ze op serieuzere toon: "Ik ben bijna zestig en vond mezelf een paar jaar terug zo slim. Ik dacht, ik heb de hele wereld gezien en zoveel meegemaakt, wat kan ik nog leren? Maar nu ik sinds een jaar mensen verwelkom in mijn huis met Airbnb, kom ik erachter dat ik nog heel veel kan leren. De persoonlijke verhalen van anderen verrijken mijn leven "

2 notes · View notes

dorpsgenoten · 4 years ago

Text

Breek ons de bek niet open! Wat vinden vrouwen onaantrekkelijk aan mannen?

Inderdaad! Breek ons de bek niet open. Want ook wij vrouwen vallen blijkbaar niet alleen over uiterlijkheden. Manmanman, dat gedrag van jullie, heren! De klachten waren niet van de lucht.

Natuurlijk, ook wij vrouwen houden van proper. Vieze lichaamsgeur EN overal haar, brrr. Onverzorgde mannen willen we niet. Mannen die hun gebit niet verzorgen, te ranzig voor woorden. Net zo min als die niet kloppende lichaamsverhoudingen, u kunt het wel vergeten, mannenmetkortekrommebeentjesenbierbuiken. Witte sokken met foute schoenen en bouwvakkersdecolletés, het blijft een hardnekkig probleem en doe maar gewoon niet hoor, wij kunnen daar helemaal niet tegen. Onverzorgde mannen, wat denken jullie wel? Kom op! Doe er wat aan! Wij willen ook gewoon een schone welriekende en verzorgd geklede man, iemand die er moeite voor wil doen om met ons om te gaan.

Maar nu even over dat gedrag…

Mannen hebben blijkbaar zowel last van haantjesgedrag, wijsneuzerigheid EN oppervlakkigheid. Komt dat bekend voor, dames? En dan dat geluid! Er is sprake van GELUIDSOVERLAST uit al uw openingen, mannen. Doe es niet. Te stoer doen, te veel bier drinken, en tja, dat voetbal met bijbehorende Oranjegekte, een no go, heren. Ga alsjeblieft naar je mancave! Wat te denken van de doodzonde: je vrouw ”moeder” noemen. GEWOON NEE Owgot, en last but not least: dat Oost- Indisch doof zijn! Luister nou eens! Hoe moeilijk kan het zijn? Wij voelen ons totaal onbegrepen ja!!

Nu even wat anders… Waarom klagen we eigenlijk, als we er vervolgens zelf niets aan doen?

Uit de reacties in de leeftijdscategorie jongvolwassen, de vriendenkring van 18 jarige dochter An in Wonderland, kunnen wij namelijk de trieste conclusie trekken dat wij vrouwen/moeders HE LE MAAL niets veranderd hebben aan het gedrag van de mannen die wij zelf op de wereld hebben gezet. Is hier niet heel toevallig sprake van een gemiste kans?

Oké, onze jonge heren zijn blijkbaar schoon en verzorgd genoeg, dat hebben we dan wel voor elkaar, moeders van Nederland, daar hoor je helemaal niemand van de dames (en 1 heer die op heren valt) over klagen. De dagelijks urenlang durende bezetting van onze badkamers door onze kinderen blijkt toch nog ergens goed voor te zijn.

Maar dat gedrag!

Een paar citaten:

‘Ze zeggen nooit wat ze willen. Ze zijn huichelachtig. Ik haat ze.’ Waarschuwing van An in Wonderland: ‘Dit komt in een blog van mijn moeder hoor!’ Antwoord: ‘GRAAG!’

We gaan nog even verder: ‘Mannen draaien om dingen als gevoelens heen. Men zegt dat mannen recht voor zijn raap zijn. Dat is onzin, ze draaien er net zo hard omheen.’

‘Jongens gedragen zich altijd zo macho bij andere jongens, doen stoer. Walgelijk!’

‘Mannen zijn slecht in communicatie. En ze willen niks plannen.’ ‘Ze praten dingen recht die niet recht zijn…’

En dan deze: ‘Zoveel woede heb ik, ik voel mij net een feminist!’ HUH? Vuurspugend feminisme?! Dat was toch al lang een gepasseerd station?!

Dit is niet best, heren. Dit geeft te denken. WAT GING ER MIS??

Of ging er niets mis, en blijven mannen gewoon mannen, hoe jong of hoe oud ze ook zijn? En misschien, heel misschien, houden wij vrouwen gewoon van onze mannen en zonen zoals ze zijn, en bedekken we willens en wetens alle ‘foutjes’ met onze eigen hele wijde mantels der liefde.

In dat geval moeten we ook niet klagen, toch?

#mannen

0 notes

alexanderroessen · 5 years ago

Text

Opruimwoede

Geluidloos opent Casper de slaapkamerdeur. De kamer draait voor zijn ogen. Op zijn sokken schuifelt hij verder. ‘Sst, kijk uit voor het bed,’ fluistert hij. De blauwe plek op zijn scheenbeen herinnert hem nog aan de vorige ruzie. Zachtjes hijgend knoopt hij met een hand leunend tegen de kledingkast zijn blouse los. De ruzie was fel geweest. Hij had dingen naar Iris gegooid, zoals hij vaker deed wanneer zij bij hem het bloed onder de nagels vandaan haalde. Hij bleef nooit lang kwaad op haar. Morgenochtend zou alles weer vergeven en vergeten zijn. Vloekend struikelt hij over een obstakel naast het bed. Niet bij zinnen om zichzelf op te rapen, ligt hij op de grond en valt in een diepe slaap.

Iris hoorde hem zwaar hijgend de slaapkamer binnengaan. Casper kon nooit zachtjes doen, zeker niet als hij met de jongens had gedronken en in een van zijn kwade buien was. Ze vergaf het hem altijd. Toen ze het gekraak van de bovenste traptrede hoorde, had ze het dekbed nog verder over zich heen getrokken. Ze was het ondertussen gewend geraakt om in de logeerkamer te slapen. Hij wilde geen hulp, had hij geschreeuwd. Het flesje bier dat hij daarvoor nog in zijn hand had, vloog tegen haar hoofd. Woest was hij weggestormd.

Ze hoort hoe Casper tegen de kledingkast botst, waarschijnlijk in een poging zich van zijn kleding te ontdoen. De houten vloer trilt wanneer haar aanstaande ex over zijn ingepakte reistas struikelt. Morgen begint de grote schoonmaak.

Vind dit microverhaal leuk? Klik dan hier om naar Sweek te gaan en het verhaal een like te geven. Bedankt!

1,673 total views, 2 views today

#Microverhaal #Opruimen #ruzie #schrijven #sweek

0 notes

rikopreis · 5 years ago

Text

Mijn valentijn in Nagasaki met mijn nieuwe vriend Architect

Zo lieve mensen, daar ben ik dan weer. Ik heb social media van mijn telefoon gepleurd en heb mijn blog in de koelkast gezet omdat ik gewoon ongestoord wilde genieten van mijn dagen in Okinawa. En wat is het hier geweldig, ik snap nu waarom het Hawaï van Japan wordt genoemd. Ik zal wel heel eerlijk zijn in mijn blog want hoe mooi Okinawa ook is, er zitten wel wat adertjes onder het gras. Maar lees lekker mee en dan zal je vanzelf snappen wat ik bedoel. En dan nog een speciaal verzoek van Mr S. Smit, minder puntjes..................ik ga het proberen ;)

Allereerst, we gaan nog even terug naar de legendarische avond/nacht die ik heb mogen meemaken voordat ik naar Okinawa vloog. Ik zat wat zielig en sip in mijn hotelkamer - de eenzaamheid kwam weer even om de hoek kijken - dus ik dacht laten we opzoek gaan naar een bar/club om even onder de mensen te zijn. Na wat gegoogle kwam ik uit bij een bar genaamd: Crazy Horse, zij hebben live muziek en de sfeer zag er goed uit vanaf de foto’s, dus let’s go! Met mijn telefoon in mijn hand volg ik Google Maps keurig en ik kom aan bij de bar. Ik kijk naar binnen en ik zie 1 man aan de bar zitten.....ik wil doorlopen maar draai mij terug om, en ik ga alsnog naar binnen....ik dacht fack it.....1 drankje kan geen kwaad.

Bij binnenkomst wordt ik vriendelijke gegroet en ik neem plaats op een barkruk, op de hoek van de bar. Ik kijk wat om mij heen en ik zie een prachtige bar met verschillende gitaren aan de muur, foto’s van feestjes die zijn gegeven en van bands/zanger die hier hebben gespeeld. Bij het raam staat een drumstel en een microfoon klaar.....ik heb het vermoeden dat er vanavond ook live muziek zal zijn...het is nu 20:00 dus misschien begint de band/zanger(es) later. Ik draai mij terug naar de bar en er wordt mij gevraagd wat ik wil drinken, ik bestel een whiskey....dit is net zo duur als een biertje....dus tel uit je winst. Daarnaast was de hele sfeer van de bar uitnodigend om een whiskey te bestellen. Een beetje Texas-achtige sfeer.

Ik ontvang mijn whiskey en plots hoor ik naast mij een vriendelijke/rustige stem die mij probeert te vragen waar ik vandaan kom. Ik kijk opzij en ik zie de man aan de bar mij aankijken en hij mompelt wat Japans. Hij kijkt mij aan en zegt: ‘Where you from?’ Dit begreep ik gelukkig wel en ik vertel dat ik uit Nederland kom: Hollanda, Amsterdam. De man lacht en begint in het Japans tegen de barvrouw te praten. Ik hoor een paar keer het woord Hollanda vallen dus ik ga er vanuit dat het over mij gaat....ondertussen krijg ik mijn whiskey toegereikt en ik neem een slok. Ik pak mijn telefoon en ik kijk ondertussen wat er allemaal te doen is in Okinawa, wanneer plotseling ik weer de zelfde vriendelijke/rustige stem mijn kant op hoor...ik kijk wederom opzij en ik kom nu echt in contact met meneer...we noemen hem voor het makkelijke even Architect, aangezien dit zijn beroep is.

Architect en ik beginnen een gesprek over Nagasaki - waar ik op dit moment nog ben - en mijn reis door Japan. Na 15 minuten zijn onze glazen leeg en Architect vraagt mij of ik nog wat wil drinken.....tuurlijk, waarom niet, we zijn er nu toch.....ik krijg nog een whiskey van hem en hij besteld zelf ook een whiskey. Op dit moment komt er een een tweede man vanuit het kantoortje achter de bar.....een Japanse man met een paardenstaart en gekleed alsof hij zo uit Texas komt gevlogen.....dit is dus een van de zangers/gitaristen die deze avond gaat spelen....ook hij vraagt waar ik vandaan kom en hij maakt ondertussen deel uit van mijn gesprek met Architect....we hebben het over muziek en instrumenten....er wordt mij zelfs gevraagd of ik ook een nummertje wil spelen.....uuuh.....ik pas even, hahah. Dan komt er een derde man vanuit achter gekropen, wederom een Japanse man maar ook gekleed alsof hij uit de USA (Texas) komt....ook hij een gitarist/zanger.

De twee mannen nemen plaats voorin de bar en beginnen zich klaar te maken om wat nummertjes te spelen. Architect en ik praten rustig verder.....kan ook niet snel want Google Translate moet telkens worden gebruikt....maar juist heel fijn om op deze manier te communiceren. De twee mannen beginnen met spelen en de sfeer zit er al goed in....Architect en ik nemen nog wat drankjes waarop hij op een gegeven moment vraagt of ik mee wil karaoke zingen.....het is dichtbij en hij zou het super fijn vinden als ik met hem mee ga, aldus Architect. Ik denk even 3x na en ik besluit mee te gaan.

Tijdens mijn reis heb ik veel nagedacht over vertrouwen: vertrouwen in jezelf maar ook in de dingen die op je pad komen in het leven. Dus ik heb vertrouwen in de avond en in Architect, zijn intentie lijkt puur te zijn en wat kan er nou gebeuren...ik ben bijna 2 meter en ik ben niet dom (denk ik zelf dan). We gaan afrekenen en ik merk dat Architect ook mijn bon volledig betaald.....ik zeg ‘waarom?’ en hij antwoord: ‘Why not?!’. Ik kijk hem aan en een van de zangers zegt: ‘Let him pay, he’s a rich man’ en hij lacht naar mij. Ik denk: ‘Weetje, waarom ook niet, let’s go’

We lopen de bar uit en we nemen een taxi...op dit moment denk ik nog even goed na of ik wel het juiste doe, maar ook nu hou ik vast aan vertrouwen. Ik stap in en we rijden ongeveer 5 minuten, wederom betaald Architect de rekening. Er gaan nu allemaal verhalen door mijn hoofd: wordt ik straks verkracht, wordt ik morgen wakker zonder organen, kom ik straks terecht aan tafel bij de verkeerde types?

Niet zo achterlijk denken, gewoon lopen en het leuk hebben. Heb vertrouwen!

We komen terecht in een drukke winkelstraat, vol met winkels en barretjes, super gezellig! Architect verteld mij nog wat mooie verhalen over de omgeving en gebouwen die we passeren. Dan neemt hij mij mee in een donker steegje. In dit steegje staat een trap die leidt tot een klein deurtje op de eerste verdieping. Ik ga naar binnen en ik kom terecht in heuse karaoke bar......facking nice!

We nemen plaats en bestellen nog wat whiskey’s. Architect schuift een afstandsbediening onder mijn neus, waarop je liedjes kan uitzoeken om te zingen...ik schuif hem terug en zeg: ‘You sing first, show me your Billy Joel performance....hij had namelijk al 10x gezegd dat hij alleen maar Billy Joel nummertjes doet...hij zoekt een nummer op en ik raak ondertussen in gesprek met de barvrouw. De vrouw is 57 - dit heeft zij mij verteld - en heeft iets weg van Debby, van Anders. Een joviale, nette, iets sexy’s hebbende barvrouw....ook zij vraagt waar ik vandaan kom vraagt mij wat mij in haar bar brengt.....ik geef aan dat ik uit Amsterdam (is makkelijker) en kijk naar Architect.....ze lacht naar hem en spreekt ondertussen in het Japanse verder met hem. Dan begint Billy Joel te spelen en pakt Architect de microfoon....hij begint met zingen en het klinkt nog oke ook....echt classic hoe je het kent van de films. Dan voel ik een hand op mijn biceps..de barvrouw zit aan mij en zegt: ‘I like that, ooooeee. So strong’ Ik nu aardig dronken en denk bij mijzelf: ‘Gaan we nu achter de barvrouw aan of is dit een stap te ver?’ Gelukkig onderbreekt Architect het contact en vraagt mij ook een nummertje te zingen......nu zo in een gezellige dronken waas.....waarom niet. Ik zoek Micheal Buble op en ik begin met Japanse zang carrière.......TERING vals......maar het is zo lief hoe Architect mij blijft toejuichen en steunen.....de rest van de bar kijkt mij aan met een blik: ‘Stop gewoon, niet prettig dit’ Zo’n gezicht wanneer je op je tong bijt. Dan komt de barvrouw naar ons toe en geeft ons 2 Valentijns cadeaus, sokken! Te leuk!

We verlaten de karaoke bar en wederom wordt mijn rekening betaald.....ik ga steeds meer denken dat hij wat van mij wilt hebben. We staan buiten en Architect wordt gebeld, ik denk: ‘Dit is mijn moment, ik moet weg hier’ en ik begin zwalkend te rennen......ik ben hem kwijt maar ik ben teleurgesteld in mijzelf....waarom toch die angst dat er wat engs gaat gebeuren....ik sta met mijzelf in gedachten en dan boem....Architect loopt letterlijk tegen mij aan....nu wist ik het.....het had zo moeten zijn en mijn angsten voor hem zijn volledig weg.

Dan besluiten we om te gaan eten! We zijn beiden aardig ver heen en de maag begint te schreeuwen om voedsel. Hij brengt mij naar een gevel met enkel een gordijn ervoor....geen ramen en geen deur.....hij schuift het gordijn opzij en opent achter het gordijn een deurtje...we komen binnen een ramen-bar waar ongeveer 6 man kan zitten.....het is ongeveer 2m hoog en hierdoor stoot ik keihard mij harses.....heerlijk.....weer even lachen met z’n allen. Ook dit personeel vraagt aan Architect wie zijn vriend is (ik) en hij legt uit dat hij mij heeft weggeplukt uit de Crazy Horse. Ik krijg gratis bier en we lopen wat te geiten met het personeel. Ik eet mijn ramen binnen 5 minuten op terwijl Architect moeite heeft zin portie weg te krijgen.....hij laat de helft van zijn ramen staan en wilt weg gaan. Ik zeg: ‘Ho, ho, ho, zo doen we dat niet. Netjes je bord leeg eten’ Ik leg uit aan het personeel dat wij als Nederlanders zo worden opgevoed. Ze beginnen met lachen en vinden ook dat Architect zijn bord moet leegeten....en dat doet hij ook! Ik trots! Architect wat misselijk hahah

Dan neemt Architect mij nog mee naar 2 van zijn favoriete barretje...we drinken nog lekker door en lullen/zingen wat af. We eindigen onze avond in een klein restaurantje. We bestellen nog wat heerlijke yakatori en 2 bier. Ik zit er heerlijk in! Ik lul met iedereen om mij heen en er wordt veel gelachen. Dan zie ik in mijn ooghoek het koppie van Architect hangen....he’s out! Maar ik krijg hem nog wakker. Op dit moment vraag ik waarom hij mij zo op sleeptouw heeft genomen en waarom hij in godsnaam mijn gehele avond heeft betaal. Hij kijkt mij aan en ik zie dat hij geëmotioneerd raakt. Zijn ogen worden waterig en zijn stem begint met trillen. Hij verteld dat hij 2 kinderen heeft van een prachtige vrouw....echter is zijn vrouw kortgeleden overleden....dit komt even hard binnen...het is valentijn en hij had even een verzetje nodig...hij was blij dat hij mij tegen was gekomen in de Crazy Horse en vond dat we klikte, vandaar deze dit prachtige cadeau aan mij. Ik ben hem eeuwig dankbaar hiervoor! Ik laat het verhaal even tot mij komen, wanneer ik weer zie dat Architect is ingezakt...hij slaapt nu diep.....ik krijg hem ook niet meer wakker.....hij zegt dat ik hem moet laten en met pijn in mijn hart besluit ik dan ook weg te gaan....Jullie hebben mijn stories wel gezien..een avond voor in de boeken!

Hoe een sippe/eenzamen avond veranderden in een van mijn mooiste avonden/nachten ooit. Alleen maar omdat ik vertrouwen had in mijzelf, Architect en de avond zelf....bizar. Een magische/legendarische avond maar ook zeker een levensles. Ik zit nu met een biertje in de tuin van het hostel in Okinawa....ik wilde nog meer met jullie delen maar ik denk dat het voor nu even voldoende is. Ik vlieg morgen weer terug naar Tokyo waar ik mijn laatste 4 dagen zal doorbrengen. Ik zal hier dan ook mijn verhaal doen over Okinawa...ik het begin van mijn blog vertel ik dat ik meer zou vertellen over Okinawa maar dit houden jullie tegoed. Dit verhaal op zich zelf is al een prachtige om te lezen en om even over na te denken! Ik denk namelijk dat er meer mensen om mij heen op een bepaald level het vertrouwen zijn verloren, in welke hoek dan ook. Ik ga nog een biertje halen en straks lekker mijn backpack rustig inpakken. We gaan vanavond nog 1x uit en ik heb geen zin om morgen met een kater mijn shit op orde te krijgen.

Dikke kus

RikopReis

0 notes

yakibooki · 6 years ago

Text

Vandaag was ik aan het zoeken naar een leuke tag om te doen op mijn blog. Ik vind het ontzettend leuk om na te denken over vragen en daar een leuk antwoord op te geven. Dat ik een beetje een fangirl ben is denk ik wel duidelijk en ik dacht het is leuk om een fangirltag te doen en dan kan ik jullie door deze tag leuke tips geven over boeken en series. Ik heb de tag gevonden op google en ik heb degene die hem ooit vroeger maakte proberen te vinden maar zonder succes. Laten we er maar gewoon lekker induiken.

1. De eerste persoon waar ik ooit over fangirlde, bij deze is dat een woord. Okay dit vind ik een beetje lastig, want in mijn jeugd ben ik extreem fan geweest van Backstreet boys, Jive Jones ( een eendagsvlieg waar ik nog steeds fanart van heb), Disney, Harry Potter, Dragon Ball Z en Pokémon. Ik denk wel dat Pokémon wint want daar had ik de meeste merchandise van denk ik. Ik had Pokémon spelletjes, kaarten, kleding en nog steeds heb ik een handdoek met mijn naam er op.

2. Je huidige obsessie? Deze vind ik lastig, ik zit een beetje in the middle van alles series waarvan ik hou die allemaal een beetje crap aan het worden zijn. Ik ben opzoek naar een nieuwe goede serie om te beginnen. Mijn huidige boekobessie is echt Mara Dyer en de Caraval Serie van Stephanie Garber.

3. Wat is je favoriete band ? Oké, ik heb een aantal favoriete bands en dat maakt dit ontzettend lastig. Daarom deel ik mijn favoriete bands van het moment die ik veel luister en die regelmatig terugkomen. Ik wil gewoon niet kiezen. Ik hou van Scrum en dan nog toen Leon er bij was. Ik weet niet hoe het nu gaat zijn nu Leon weg gaat. Ik hou enorm van Anthem lights, Pentatonix, Imagine Dragons, Celtic Thunder, Train, Old Domino. Ik denk dat ik het daar even bij laat, los van de legendarische bands van vroeger natuurlijk ;).

4. Wat is je favoriete zanger/zangeres ? Omg, waarom is dit zo moeilijk. Peter Hollens en Boyce Avenue vind ik geweldig, maar ook Ed Sheeran, Laura, Michael Buble, Mika, Passenger, Teske, Nick en Simon. Oh man.. ik kan niet een favoriet kiezen…. of toch wel.. okay als het echt moet.. Lucy Hale <3.

5. Wat is je favoriete Youtuber? Ik moet denk ik de gene hier benoemen die ik al vanaf het begin volg en dat is Masscha van Beautygloss. Zij was en is voor mij een soort van grote zus die ik nooit had. Maar ik kijk enorm veel youtube, misschien moet ik daar maar een losse tag voor beginnen.

6. Wat was het eerste concert waar je heen bent gegaan? Ik moet eerlijk zijn dat ik niet echt een concert ganger ben. Ik vind het gewoon heeeeel veel geld altijd om naar een concert te gaan. Maar feestjes als De foute party en de Radio 10 party waar ik Rick Astley live heb gezien tellen toch wel. Ik ga liever naar een musical of luister het op spotify, zonder dat er mensen door de muziek heen schreeuwen en klappen en je tussen de bezwete mensen staat. Nee Concerten trekken mij niet echt.. al zou ik wel nog graag naar de Toppers gaan. Nu ik het zeg… Ik denk dat Groots met een zachte G mijn eerste echte concert is geweest. Ik stond achter aan op het veld want ik wilde echt niet ondergegooit worden met bier ;). Misschien moet ik maar eens mijn wereld verbreden en naar een concert gaan, of niet.. ik weet het niet. Het is laat maar zeggen niet echt mijn ding. Maar wat is jou favoriete concert waar je ooit bent geweest?

7. Wat is je favoriete film ? Ik vind het echt een beetje vervelend worden. Ik wil helemaal geen favoriete dingen kiezen. Ik vind zo veel leuk, maar als ik dan een film moet kiezen die ik voor altijd zou moeten kijken denk ik dat het The Hungergames en Harry Potter zijn. Wel alle delen hoor.. anders zou ik het niet kunnen overleven.

8. Wat is je favoriete acteur en actrice? Jennifer Lawrence is by far mijn favoriete actrice, ik denk dat mijn favoriete acteur Woody Harrelson is. Maar ik wil liever niet kiezen, want Alan Rickman, Josh Hutcherson, Elizabeth Bank, Kit Harrington, Maisie Williams, Sophie turner, Gwendoline Christie, Emilia Clarke, Norman Reedus, Andrwe Lincoln, Danai Gurira, Melissa Mc Bride, Jeffrey Dean Morgan, Scott Wilson, Michael Cudlitz ( die ik in het echt gezien heb!), Tom Felton, Emma Watson, Benedict Cumberbatch, Rupert Grind en een hoop anderen zitten op de tweede plekken hoor..

9. Mijn eerste crush op een beroemdheid. Laat ik je mee terug nemen naar het jaar 1998, waar ik voor het eerst mijn eerste liefde besloot te hebben voor niemand anders als Nick Carter van de Backstreet boys. Mijn kamer hing vol met posters van hem die ik uit de Hitkrant en alle andere magazines toen verzamelde.Ik vind het jammer dat ik die plaatjes niet meer heb.

10 Ben je ooit voor de gek gehouden om de dingen die je leuk vind Fangirl wise? Als ik mensen vertel dat ik naar dingen als comic con en Elfia ga dan staan ze me al gek aan te kijken. Mensen vinden het volgens mij een beetje gek dat iemand zo dol is op series, films en boeken en ook daar dingen van verzamelen. Maar weet je, ik vind het niet meer erg, het plezier wat het me brengt vind ik duizendmaal meer waard dan meningen van andere mensen.

11. Wat is je favoriete boek? Oké ik ben de vragen aan het vertalen vanuit een Engelse tag en ik vind het haast schandalig, hoezo kan je dit aan een fangirl vragen. Ik heb nog nooit een fangirl gezien die in maar één fandom zit. Favoriete boeken serie zijn denk ik dan de Hongerspelen, Vlammen en Spotgaai door Suzanne Collins geschreven.

12. Wat is je favoriete tv serie ? Als ik een favoriete tv serie moet kiezen is het Game of Thrones zonder seizoen 8. Ik ben nog steeds er niet helemaal uit wat ik van dat seizoen vind. Daarnaast in willekeurige volgorde, Pretty little liars, Gossip Girl, The Walking Dead, Vampire Diaries tot seizoen 7.

13. Wat is je favoriete fictieve karakter ? Katniss Everdeen, Belle ( Emma Watson versie), Peeta Mellark, Haymitch, Damon Salvatore, Ron Wemel, Mara Dyer, Rapunzel, Merida, Claire Fraser, Cassandra Nightingale en nog een hoop meer. +

14. Iets waar ik van hou van de Fandoms waarin ik zit. Ik hou echt enorm van merchandise en dan de T-shirts. Dit omdat ik op mijn werk dan meestal gespreksstof heb. Dat is waar mijn liefde voor mijn werk en de liefde voor mijn fandoms elkaar raken.

15. Iets wat ik haat uit de Fandoms waarin ik zit. Ehm… dat ik in Nederland woon en de betere conventies, uitjes en merchandise in Amerika en Engeland zijn en ik weet zeker dat ik daar veel eerder in contact zou komen met mensen die in de zelfde fandom zouden zitten ofzo. Hier moeten we het vooral doen met mazzeltjes die misschien in je Primark liggen. Terwijl je daar veel meer fandom merchandise hebt ook in de gewone winkels.

16. Zou je een kogel opvangen voor iemand waar je over fangirlt? Hoewel ik graag voor mensen op kom en ze bescherm, ligt daar wel echt mijn grens. Zodra er vuurwapens bij betrokken zijn… dan doe ik niet mee.

17. Heb ik het ooit verborgen gehouden uit angst gepest te worden ? Hmm… ik denk dat ik in mijn puberteit minder mijn fangirl naar boven liet komen omdat ik met andere dingen bezig was. Rondhangen, middelbare school, ongein uithalen dat soort dingen. Dus ik denk dat het wel waar is. Inmiddels maakt het me niet zo veel meer uit wat mensen denken.

18. Heb je ooit iemand ontmoet van je idolen? Ja zeker, ik heb namelijk om één meter afstand gestaan van Michael Cudlitz. Verder nog niet echt, maar dat gaat zeker nog komen. Al denk ik wel dat ik bezwijk als bijvoorbeeld Normal Reedus of Ian Solmerhalder voor me staan.

19. Heb je merchandise van je fandoms? Jazeker, ik heb Funko poppen, Shirts, truien en sokken, toverstokken en sieraden en pins. Eigenlijk van alles om de liefde voor mijn fandoms te tonen.

20. Je favoriete Fangirl moment? Mijn eerste keer op Comic con waar ik haast oog in oog met Michael Cudlitz stond. Zo blij mee. Het aanschaffen van mijn eerste Walking Dead shirt en de Daryl Funko pop. Daarnaast was de Game of Thrones Exhibition echt GE-WEL-DIG! Dat was echt super vet.

This slideshow requires JavaScript.

Ik ben benieuwd of er onder mijn lezers toevallig nog meer fangirls verstopt zitten of mensen die ook deze tag willen doen. Laat het me dan vooral weten waar ik jou antwoorden kan lezen in de comments of stuur me een pb via instagram.In ieder geval verstop de fangirl/boy in je niet, want je ziet de wereld als een geweldige plek daardoor.

Tot de volgende, Elizabeth

Vraag het de Fangirl Tag Vandaag was ik aan het zoeken naar een leuke tag om te doen op mijn blog. Ik vind het ontzettend leuk om na te denken over vragen en daar een leuk antwoord op te geven.

#acteurs #blog #cultuur #dutch #Dutch Comic Con #elfia #fan #fangirl tag #game of thrones #liefde #nerd #series #tag #tips #verhalen #walking dead

0 notes

hickorywindnl · 6 years ago

Text

All natural

Ochtend in Seattle. Als de zon opkomt zijn wij al klaar voor een nieuw avontuur. Het wordt tijd om onze uitgebalanceerde lichamen op zeewaardigheid te testen. We rijden in zuiderlijke richting de stad uit om onderlangs het volgende natuurpark te penetreren. Dat is het Olympic National Parc. Daar rijden we langs op weg naar Port Angeles, waar we de boot naar Vancouver Island pakken. We weten ook niet wat ons bezield. Gaat al die natuur dan nooit vervelen zult u zich afvragen? Nou, zeker wel. Gerard kent tenminste nog de namen van de bomen maar Henk lukt het nog steeds niet een sequoia van een rododendron (het woord alleen al) te onderscheiden. Wat dat betreft zijn het paarlen voor de zwijnen.

Als zich buiten de mooiste taferelen ontvouwen zit Henk zonder ook maar een blik naar buiten te werpen steevast zijn Spotify playlist bij te werken. Soms stopt plotseling de auto, Henk is er al jaren aan gewend. Dan springt Gerard uit de auto, neemt ergens een foto van, stapt weer in en zegt: ‘Zo, weer een vlaggetje’, verwijzend naar de iPhone die bij elke foto de plaats van delict vastlegt waardoor je aan de vlaggetjes precies kan zien waar je allemaal geweest bent. Dat helpt je dan weer als je geheugen wat minder wordt. Dit jaar springt Gerard wat minder omdat hij zijn ingewikkelde fototoestel thuis heeft gelaten en hij met zijn iPhone heel behendig foto’s maakt terwijl hij doorrijdt. Kwaliteit is belangrijk maar het vlaggetje is belangrijker.

Halverwege stoppen we bij ‘Kelsey’s All Natural’ voor een broodje. Als Kelsey het luikje open schuift en ons goede middag zegt snappen we onmiddellijk de naam van het restaurant. Alles aan Kelsey is ‘natural’. Sterker nog, haar gezicht heeft in al die jaren nooit iets met make up te maken gehad en er is geen kapper die ooit haar haren aangeraakt heeft. Dit is dus zoals puur natuur eruit ziet. Nou dan zullen die broodjes ook wel zo smaken. We lachen haar toe en bestellen een hete hotdog, daar kan het minst aan verknald worden en er zit altijd smaak aan. We eten in het zonnetje. Gerard geniet en Henk heeft na een hap al de hik. Veel te heet voor een dorpsjongen, die worst. Zijn maagzuur danst vrolijk in zijn maag en dan is een boottocht geen prettig vooruitzicht.

We zijn ruim op tijd in Port Angeles en slenteren nog wat langs wat standjes met onbegrepen kunst voor we aan boord gaan. We hebben nog werkelijk totaal niets gekocht. Geen kleren (behalve 2 paar sokken), geen cadeautjes, geen dure hebbedingen voor onszelf, helemaal niets en zoveel gelegenheid zullen we er ook niet meer voor krijgen.

De overtocht verloopt soepeltjes. Henk zit lekker op zijn stoel en luistert naar het klotsen van zijn maagsappen die nog steeds de worst de baas trachten te worden. Binnen een uur staan we in de hoofdstad van BC: Victoria. Een allervriendelijkste douanemevrouw heet ons welkom en laat ons gaan. De stad ligt badend in het zonlicht aan onze voeten. We rijden door het centrum en Gerard vindt het er op Nieuw Zeeland lijken. Niet dat hij daar ooit geweest is maar zijn stelligheid is overtuigend. Het hotel is snel gevonden. Als we na het inrichten van de kamer klaar zijn om de stad in te gaan is er veel lawaai in het hotel. Overal stemmetjes. Op de gangen door de muren, uit de stopcontacten, allemaal stemmetjes die schreeuwen of giechelen. Als we de deur van onze kamer openen ziet het zwart van de pubers, bijna allemaal meisjes. De hormonen gieren door de gang. Hier konden we wel eens lang last van hebben vannacht. Oordoppen klaarleggen straks.

We kiezen voor een biertje zorgvuldig de mooiste bar van de stad uit. Eenmaal aan de bar zijn we snel in gesprek met Lewis. Lewis is iets ouder als wij en de vlees geworden Canadese conservatief. Hele aardige man maar dat zijn wij ook. Erg leuk gesprek over de streek, bier, familie en stamceltransplantaties. Maar het wordt pas echt leuk als het over politiek gaat. Wij zeggen beleefd dat we niet zo’n fan van de Amerikaanse president zijn ( nooit zijn naam noemen in een artikel als dit omdat je dan meteen gescand wordt door de FBI. Die gaat vervolgens na of je een potentieel gevaar voor Amerika bent. Hebben we al eens gehad in de tijd van die president vóór de laatste president, die met die rode stropdas. Echt waar, hadden we opeens lezers uit Washington). Nadat we hartelijk afscheid van Lewis genomen hebben wagen we ons aan Spaanse wijn met tapas. Leuk restaurant met heel veel personeel zonder dat duidelijk wordt wie nou de baas is en wie de stagiaire. Maar het eten is goed en de wijn nog beter.

Als we op de terugweg weer langs de bar komen besluiten we tot een afzakkertje. Een snelle Whiskey ‘to go’. Dat loopt even anders. Er is Ierse live muziek die nogal aanstekelijk is en uitnodigt tot uitbundigheid in zowel beweging als drankgebruik.

We weten niet meer hoe we uiteindelijk thuis komen. Het enige wat we nog weten is dat iemand Henk zijn zonnebril komt nabrengen en dat Gerard zijn pet nog ergens in de stad moet liggen. Henk weet nog wel het hotel te vinden, iets waar Gerard hem weer geweldig dankbaar voor was. Alleen wist Henk het kamernummer niet meer. Gerard mompelt opeens iets waaruit Henk kan opmaken dat het iets met 38 is. Bij de vierde verdieping is het raak. We hebben onze kamer. Over de schoolmeisjes maken we ons niet meer zo’n zorgen. De kans is groter dat ze ons zullen horen dan wij hen. Niet veel later raast ons geluid door de muren, over de gangen en uit de stopcontacten maar wij hebben nergens last van, wij horen helemaal niets meer.

0 notes

kortgefilmd-blog · 6 years ago

Text

C - Het maken van je eigen film

[(INT.) WOONKAMER - DAG] BEELD IS ZWART WIT

De muziek speelt al op de achtergrond. Nirus op voorgrond op de bank (in woonkamer) vanaf de zijkant in beeld. Op de achtergrond zie je zijn moeder staan. Nirus draait met zijn gezicht na de camera. NIRUS:

Hallo, mijn naam is Nirus. Ik lijd aan het syndroom van 13. En alleen jij kan me redden.

Je ziet de moeder kijken naar haar zoon met een verdrietig en teleurgesteld gezicht. Ze loopt het beeld uit.

[(INT.) WOONKAMER - DAG] BEELD IS ZWART WIT

Nirus doet een fortnight dansje

[(EXT.) GRASVELD - DAG] BEELD IS ZWART WIT

Nirus rent in de zogenaamde ‘naruto-run’ pose over her grasveld heen.

VOICE-OVER

Nirus net als veel andere kinderen lijden aan het syndroom 13.

[(EXT.) SPEELTUIN - DAG] CAMERA DRAAIT OM NIRUS HEEN BEELD IS ZWART WIT

Nirus zit op een solo wipwap heen en weer te gaan

VOICE-OVER (CONT’D)

Het komt steeds vaker voor. En wij willen voorkomen dat kinderen als Nirus kansarm worden. Misschien lijdt iemand die jij kent wel aan het syndroom van 13. Je neefje, je broertje misschien lijdt je er zelf wel aan.

[(EXT.) STRAAT/WEG - DAG] BEELD IS ZWART WIT

Nirus zit op fiets en fiets vooruit en probeert zo nu en dan een wheelie te trekken. Nirus dabt hier en daar.

VOICE-OVER (CONT’D)

Symptomen die vaak voorkomen zijn de volgende: het schoolgezag ondermijnen, ongecontroleerd dabben, op een ongepast moment wheelies proberen te trekken en het roepen van straattaal woorden zoals de volgende;

[(EXT.) ACHTERTUIN - DAG] BEELD IS ZWART WIT

Nirus staat in de tuin.

NIRUS

Huts

Lit

[(EXT.) ACHTERTUIN - DAG] BEELD IS ZWART WIT, CAMERA IS NU IN VLOGSTYLE

Nirus heeft zijn arm om een meisje heen.

NIRUS

Het was gewoon een fatoe kill!!!

MEISJE

Dat kan echt niet!! Dat kan echt niet!!

Meisje duwt de camera weg.

[(EXT.) ACHTERTUIN - DAG] BEELD IS ZWART WIT

Nirus doet een dab.

[(INT.) SUPERMARKT - DAG] BEELD IS ZWART WIT

Je ziet de vers broodjes afdeling in de supermarkt. Een tang grijpt naar een frikandelbroodje. Je ziet dat het broodje in een zakje wordt gedaan. Dan zie je een lachende Nirus. Nirus pakt twee bussen Pringles. We volgen het afreken proces. Camera op de band volgt de pinpas naar het contactloos betalen (je ziet de slippers in sokken) tot het oppakken van boodschappen en weglopen.

[(EXT.) DROSSAARD - DAG] BEELD IS ZWART WIT

Je ziet Nirus blij met zijn boodschappen lopen.

VOICE-OVER

Door hun syndroom zijn deze kinderen vaak alleen en trekken ze zich in de pauzes vaak terug naar de Jumbo. Om hier bijvoorbeeld frikandelbroodjes en energiedrankjes te halen. Deze gaan zij dan vervolgens alleen opeten.

Nirus zit alleen op een bankje zijn frikandelbroodje te eten.

Close up van het energiedrankje. De camera gaat steeds verder weg. Nirus zit alleen op het bankje.

[(INT.) JUMBO - DAG] BEELD IS ZWART WIT

Nirus staat bij de drank afdeling en pakt een flesje bier vast.

VOICE-OVER

Vaak blijft het niet alleen bij de energiedrankjes. Zij gaan dan naar de alcohol. En zuipen ze hun koppen eraf met andere 14 jarige.

10.

[(EXT.) GRASVELD - DAG] BEELD IS ZWART WIT

Nirus rent in de zogenaamde ‘naruto-run’ pose over her grasveld heen.

VOICE-OVER (CONT’D)

Wil jij eenzaamheid en verdriet tegengaan? En samen zoeken naar een medicijn dat dit syndroom zou uitroeien?

11.

[(INT.) WOONKAMER - DAG] BEELD IS ZWART WIT

Nirus op voorgrond op de bank (in woonkamer) vanaf de zijkant in beeld. Op de achtergrond zie je zijn moeder staan. Nirus draait met zijn gezicht na de camera.

VOICE-OVER (CONT’D)

Doneer dan nu een eenmalig bedrag van 69 euro, door te sms’en naar 1313.

12.

[(EXT.) PARKJE – DAG]

BEELD IS ZWART WIT

Nirus is aan het dabben. In de rechter onderhoek verschijnt de tekst ‘SMS “Syndrom 13” Naar 1313’.

VOICE-OVER (CONT’D)

SMS syndroom 13 naar 1313. Wanten samen maken wij het verschil.

0 notes

afstuderen-nina-blog · 7 years ago

Text

Dingen waar ik blij van word

Natuur: Heldere sterrenhemel Zon schijnt naar binnen Zon De eerste narcissen die bloeien Lente Natuur Bomen Bladeren die aan het verkleuren zijn Sneeuw Zonsondergang Zonsopkomst Strandwandeling Vogels die ‘s ochtends beginnen te fluiten Bloemen op mijn balkon Mooie lucht Regenboog In de zon liggen Het geluid van de zee Het geluid van tikkende regen, terwijl ik warm binnen zit Naar buiten staren De eerste lentebloemen De eerste zonnenstralen na een lange, grijze winter Schaduwen Als de zon komt na een regenbui Sneeuwklokjes De reflectie van de zon in het water Maanlicht Wandeling door het bos Paddenstoelen Herfstbladeren

Ontvluchten: Kattenoortjes op mijn hoofd Even ontvluchten door iets anders te zijn Mezelf verliezen in een goed boek Dansen Underground techno feestjes Even kind zijn Kleien Kleurboek

Eten en drinken: Koffie ‘s ochtends Picknick in het park Bier Speciaalbiertjes Chocola Warme chocolademelk Thee en chocola IJskoffie op het balkon Watermeloen op een warme zomerdag Ijsjes Grote koffie- en theemokken Vers gemalen koffiebonen Op het terras wat drinken Cocktail Chocolate chip cookies Theepot Marrokaanse muntthee Ontbijt op bed Wijn bij het diner Uit eten gaan Goede koffie Koffiezaak Een hartje in mijn koffie

Muziek: Nieuwe muziek ontdekken Concerten Festivals Vinyl Platenspeler Wakker worden met muziek Favoriete nummer

Creativiteit: Creatief bezig zijn Opgaan in het maken

Uiterlijk: Nieuw kapsel Warme wollen truien Zonnebrillen Warme, wollen sokken Sokken met patroontjes Vintage Mutsen Hoedjes

Samen: Er voor iemand kunnen zijn Emoties delen Iemand die thuis op je zit te wachten Flirten Knuffelen Zoenen Iemand die zegt dat hij van je houdt Over mijn hoofd geaaid worden Mensen die er voor je zijn Cadeautjes Verliefdheid Mooie herinneringen Fotoboeken Handen vasthouden

Thuis: Een lange, warme douche nemen Met sloffen en een dekentje bij de kachel zitten Luie avond, dekentje, goede film en een zak chips Kaarsen Fijne, grote kussens Een schoon bed Spinnende kat op schoot Pyjama Thuis voelen, gezellig huis, kaarsjes, planten, kussens

Teksten: Mooie zinnen Een mooie songtekst Een mooie zin in een boek Een mooi woord

Rust: Stilte Meditatie Ontspanningsoefeningen Yoga Even helemaal niks Uitlapen Een vrije dag

0 notes

good-beer-craft · 2 years ago

Text

Welkom bij GoodBeer Craft en Spa Brussel, België - Een winkel voor bierambachten die een breed scala aan handgemaakte bierproducten van hoge kwaliteit biedt - houten horloges, houten zonnebrillen, biercosmetica, biershampoos, hoodies, t-shirts en nog veel meer.

#houten horloges #houten horloge #houten strikje #bier cadeau #bier sokken #origineel bier cadeau #grappig bier cadeau

0 notes

musicforbreakfest · 7 years ago

Text

Marginaal

Neem een pint en je bent vertrokken

Als facteur kan het zelfs legaal

Nog erger als sandalen met witte sokken

Slapen aan den toog, man ik ben marginaal.

Ik steek nog een sigaret op en praat zo dialect dat niemand me verstaat.

Ik eet elke dag een durum met look en geef die 10 minuten later terug over op de straat.

Ik rijdt zonder helm met blote bast op de brommer naar het volgende avontuur.

In mijn geval: op weg naar de Aldi voor m'n eerst warme blikker Schultenbraü, en dat om 10 uur.

Ik draag m'n trainingspak van Lotto voor het gemak en voor de sier.

Smossen met m'n pint is dan trouwens ook niet erg, ik stink toch al naar het bier.

En handen wassen na het plassen?

Ik gebruik zelfs geen deodorant, paljassen.

En ja, als ik dan lig te slapen op het bankje in het park dan huil ik tranen met tuiten.

Ik huil dan gewoon zo hard,want niemand hoort zo'n eenzame ziel, ik lig buiten.

Ik ben wie ik ben, altijd lichtjes zat en best wel schraal.

Maar ik kan niet meer leven zonder, man ik hou van marginaal.

#dutch #nederlands #marginaal #ned #nederlandstalig #poezie #rijmpje #rijmen #versjes #versje #verses #musicforbreakfest

0 notes

vccondor · 7 years ago

Text

Bier in het vooruitzicht! Condor HS1 – VCH Schijndel HS1 (9-12-’17; 4-0)

Met nog maar twee weken op de teller van de klok der geheelonthouding van ondergetekende, lijkt het steeds meer te gaan over bier. Blikken Kanon vinden hun weg in de shirtjestas en wedstrijden worden gewonnen met 4-0! Reden tot feest!

Zaterdag 9 december stond Schijndel op het programma. Een wedstrijd waarvan iedereen wist dat het mogelijk was om vijf punten binnen te slepen. Echter zou dit alleen maar mogelijk zijn wanneer iedereen zijn koppie er bij weet te houden. Focus staat deze wedstrijd centraal, dus werd er van alles gedaan om dit te waarborgen. Zo werd er hier en daar naar een blikje Red Bull gegrepen voor die extra air-time tijdens de wedstrijd.

Ook het voorkomen van kramp stond hoog op het lijstje vandaag. Paul presenteerde met trots zijn nieuwe schoenen en sokken die er in de toekomst voor moeten zorgen dat er geen kramp meer optreedt in de kuitjes. Niemand zit namelijk te wachten op een herhaling van het fiasco van vorige week tegen Waspik. Gelukkig zijn Gerben en Wout ook net op tijd genezen van ziek, zwak en misselijk zijn, waardoor er vol vertrouwen en energie kon worden begonnen aan de wedstrijd tegen Schijndel!

Tijdens het inspelen heeft de kenner kunnen opmerken dat er een aantal nieuwe nummers uit de Speakerbox van Condor galmden. Favoriete nummers kunnen nu namelijk worden ingezonden naar Harm Smits. Zodra deze dan door de selectie heen zijn gekomen worden ze bij de eerstvolgende thuiswedstrijd door de Wetering gepompt om te zorgen voor maximaal resultaat! Maar weet wel: sommige nummers kunnen worden gewijgerd (red: en nee dit is geen taalfout).

De opdracht voor de eerste set was vrij duidelijk. Met plezier volleyballen en geen foutjes maken. Dit lijkt een makkelijke opgave, maar het zal niet de eerste keer zijn dat de uitvoering van dit plan net ff anders loopt dan gepland. Passes die niet aankomen, set-ups die kut liggen (Geintje Wout!!) en mietenballen als aanval… maar niet vandaag! Vandaag leek de Wetering in Loon op Zand een beetje op het Andesgebergte in Peru, want de Condor stak ver boven de rest uit en domineerde op het veld. Eerste set met ruime voorstand gewonnen, 25 punten tegen 11. Met een brede lach op ieders gezicht werd er van helft gewisseld. Een goed begin is het halve werk!

Een goed plan moet je niet wijzigen dus gingen de mannen van ’t eerste met dezelfde boodschap het veld in tijdens de tweede set! Er werd weer lekker gevolleybald, maar Schijndel knokte zich dit keer ook in de wedstrijd. Nu houden wij best wel van wat spanning, maar het speelt toch een stuk lekkerder als je een aantal punten voor staat. Het zweet op de voorhoofden ging net ff harder stromen toen het telbord 24-23 aangaf voor Condor! Nog 1 punt en we hebben de set binnen.

“Goede pass, goede pass!” werd er geroepen vanuit het achterveld! Coach Marc zag de bui al hangen en besloot zeer tactisch om een time-out aan te vragen. Puikbest ingeschat, want Schijndel kon de druk niet aan. Er werd fout geserveerd en de set werd besloten in het voordeel van de geel-zwarten! Bedankt Marc voor het binnenhalen van deze prachtige set (Lekker pik!).

Twee tegen nul! Winst binnen handbereik! Nu maar hopen dat die sokken van onze Paulus zijn werk een beetje doen en dat de knieën van Jorrit nog een setje mee kunnen. Niks bleek minder waar en ook de derde set werd netjes binnen gesleept. Er werd met 25 tegen 15 gewonnen. Eindelijk! De winst proefde weer goed, maar iedereen wist dat hier meer was te halen! Focus, focus, focus!! Vol die vierde en laatste set in, zodat het bier voor sommigen nog lekkerder zou smaken!

Terwijl Schijndel dacht dat een tactische hoofdbandwissel winst zou moeten brengen, dacht coach Marc van VC Concentratie daar anders over! Kom op! Nu moeten we de koppen bij elkaar houden en vanuit Positiviteit volleyballen!

De posities werden ingenomen en nadat de rugnummers door Yvette op de iPad werden genoteerd kon het beginnen! De passes kwamen aan, de set-ups lagen lekker en de aanvallen waren niet te stoppen door Schijndel. We vlogen vooruit op het telbord waardoor een aantal individuen al begonnen te denken aan een mogelijk kratje bier geheel gesponsord door de coach.

Met name Jorrit nam deze inmiddels hardop uitgesproken gedachte uiterst serieus! Met zijn harde service zorgde hij voor ontregeling aan de kant van Schijndel en voor vreugde aan de kant van Condor. Punten werden gevierd! Behalve door ons Jorrit. Jorrit bleef in opperste concentratie en liep steevast zonder te blikken of blozen terug naar het achterveld om Schijndel weer om hun oren te geven.

De vierde set werd met 25 tegen 9 gewonnen (BIER! BIER! BIER!). Ondanks Jochems hekel aan het woord ‘moeten’, moet Coach Marc toch echt een kratje bier ophoesten voor het eind van het seizoen.

Meteen werd er de afspraak gemaakt om dit kratje pas soldaat te maken na 23 december! Wat een team, wat een prestatie!

Op wat gekakel over en weer na is de wedstrijd rustig verlopen! Alle banken zijn blijven staan en Aster is niet van de bok getrokken (goed gefloten!). De vijf punten hebben ervoor gezorgd dat we de vierde plek mogen delen met VC Volt in het linkerrijtje.

In de kleedkamer wachtte er weer een rijk gevulde shirtjestas op ut Irste; geheel verzorgd door onze aanvoerder Frank! Echter waren de blikken kanonbier ditmaal ingeruild voor zakjes Chio-nootjes, omdat een enkeling hier een bietje vervelend van werd. Heel verstandig van onze aanvoerder!

Zaterdag 16 december staat alweer de laatste wedstrijd van het jaar op de kalender. Dunamis, uit! Omdat onze coach zo vaak terugkomt in dit verslag mag hij het volgende wedstrijdverslag schrijven. Dit verslag zal gaan over onze winst in Goirle! Komaaaan!

Alex

#wedstrijdverslag #heren 1

0 notes

yesdebespiegeling · 7 years ago

Text

KUAUI: HET SPROOKJE

VOORWOORD

Eigenlijk valt er dit keer niets te schrijven. Ruim twee weken verder en ik heb het wel gezien. Er kan weinig op tegen Hawai'i. Laat alle mensen vooral denken dat het hier alleen ressorts zijn met all inclusive-bandjes en gepensioneerde Amerikanen met hun witte sokken tot hun knieën en hun nieuwste sneakers. Laat het iedereen maar denken en laat niemand de waarheid willen bekijken. Ik stop met schrijven en blijf hier. Alleen voor de lezer die in sprookjes gelooft, volgt hieronder een sfeerimpressie voor een nieuwe, waarin ik natuurlijk zelf de prinses ben.

CHOCOLADE

Na 24 uur in vliegtuigen, op allerlei luchthavens, vliegend over land, maar vooral over hele grote zeeën, is het bij aankomst in Honolulu nog steeds dezelfde dag als de dag waarop ik vertrok. Op de heenweg krijg je heel veel uren extra. Het vliegveld is als een grote boomhut. Overal hout en alles is open. Geen ramen, geen muren. Je komt binnen in een subtropisch zwemparadijs. De meisjes met bloemenkransen staan al klaar. Volgens mij moet je de kransen kopen, maar als je de prijskaartjes zou zien, zou dat het moment verpesten. Vanaf het vliegveld duik ik een toeristenbusje in. De laatste dienst van de avond. Ondanks z'n hemd vol blije bloemen zoekt de chauffeur van het busje steun in zuchten van ellende. Ellende dat z'n dag nog steeds niet om is en hij nog zes hotels te gaan heeft. Ik neem m'n positie als loner in en mag op de bank voorin het busje. Ik heb dat al wel ergens achter me gelaten, maar vroeger keek ik daar altijd vol verbazing naar. Ik dacht dan dat dat van die mensen met een moeilijk verhaal waren. De gedachte die daarop volgde was dat er vast iets mis was met die voorinzitters, omdat het ze zelfs niet was gelukt om iemand te vinden om mee met vakantie te gaan. Nu ben ik het al jaren zelf. Het kan verkeren. En die gedachten en die angst lijken wel uit een ander leven. Er overheen, maar ook nooit helemaal vergeten. Ik ben benieuwd wat de chauffeur denkt.

Ik denk en kijk naar Honolulu at night. Dat lijkt weinig te bieden, behalve lege straten. Ik ben de laatste van het partijtje die hij thuis moet brengen. Als de laatste mensen uitstappen en we voor de zoveelste keer de boulevard opdraaien, is het einde voor hem in zicht. Hij ontspant en is plotseling bereikbaar. Uit het niets begint hij keihard te lachen. Hij zegt dat hij een enorme, vreselijke hekel heeft aan die boulevard. Al die jaren, al die ontelbare keren dat hij hier al is geweest. "It's like chocolate, first you'll love it but if you've had enough of it, you just get sick of it". Hij moet heel hard lachen om z'n eigen vergelijking. Die is voor hem ook nieuw. Hij moet nog harder lachen om de vraag of hij dit misschien zelfs wel zes dagen per week moet doen. "My Lord, noooo!" Hij belooft me dat hij in het weekend echt zo ver mogelijk van Honolulu vandaan blijft, want het lijkt ons allebei heel onverstandig voor z'n gezondheid. Jammer dat ik hem op mijn terugweg niet tegenkom. Dan is het zijn weekend.

NIEUWE PADEN EN MEMORY LANE

De dagen in Honolulu zijn dagen in Waikiki. Ik ken het van de t-shirts van vroeger waar die namen op stonden. Ze leken me tropisch, maar meer gedachten had ik niet. Honolulu is Waikiki en andersom. Alleen Waikiki maakt een dorp van de hoge wolkenkrabbers, met een boulevard vol met surfers, winkels en hotels. De surfers lijken van een filmset te zijn geslopen. Maar het is niet in scène gezet. En met een jetlag geniet je er al vanaf 's ochtends heel vroeg van.

Bij een dag Waikiki hoort ook het geschiedenisboek. Pearl Harbor is een must see en do. Het is een indrukwekkend ding, vooral hoe de Amerikanen als geboren winnaars omgaan met verlies. In mijn geschiedenisboek stond daar vrij weinig over. In Pearl Harbor lees je hoe Amerikanen misschien, heel even, uit het veld geslagen waren, maar je leest vooral hoe heldhaftig zij de strijd hebben opgepakt en gewonnen. Om dat kracht bij te zetten, vliegt er zo nu en dan een colonne helikopters over. Alles is hier geregisseerd en men laat zich niet meer verrassen. Het is een drukte van geregel. Tassen moeten afgegeven, voor musea moet je extra kaartjes kopen, er zijn vele tourtjes en gidsen die je door hun geschiedenis willen loodsen. En er is dat ene monument. Dat marineschip dat ongenadig vol werd getroffen en waar 1.100 Amerikanen hun dood vonden. Het schip dat grotendeels zonk, maar met z'n Kuifje boven water is gebleven. Het is dat schip dat toch de hoofdattractie vormt. Bij een balie haal je een nummer, daarna ga je snel naar je groep toe. Samen met tweehonderd anderen. Daar sta je te wachten en word je een groot theater binnengeloodst. Een film over Pearl Harbor en de uiteindelijke overwinning van de Amerikanen. Er mag niet gepraat worden. Geruisloos verdwijn je van de film in een bootje. Een bootje naar de overkant, waar de tree of life is gemaakt op het oude schip. Mariniers mogen vandaag de dag nog steeds verzoeken om bij de oude kameraden te worden bijgezet. Op het water is een schittering van olie te zien. Het lijkt een massa van tranen, veranderd in olie.

De volgende dag is de eerste van de vele hike-dagen die nog komen. Een beetje bus te veel van de dag van gisteren, maakt me wandelend naar Diamonds Head. Daar kun je een berg bewandelen die uitkijkt over de baai van Honolulu, vol met wolkenkrabbers. Door te lopen voeg je 1,5 uur aan het wandelingetje toe. In de boekjes staat dat je Diamonds Head bereikt met een gemakkelijk pad naar boven. Onderaan de berg verzamelen zich supersize gezinnen die zich opmaken voor de wandeling. Het lijkt er eentje om tussen neus en lippen te doen. Ik loop samen met iedereen in colonne. In colonne over de paden. De paden die al snel veranderen in eindeloze trappen. Nog steeds zijn die enorme fastfood-families overal. En ook zij zullen toch de zon die nu op z'n hoogste punt staat, merken? Of ben ik misschien de enige? Wonderbaarlijk genoeg zetten ook zij door. Sommigen hebben de muziek op hun telefoon op de luidspreker staan. Het zal het voor hen wel draaglijker maken. Dit is wel een bijzondere ervaring van natuur. De meesten halen het. Ik zie ze op de top als ze allemaal met elkaar op de foto gaan. En ik ben benieuwd of zij de terugweg toch eigenlijk ook best pittig vonden. In ieder geval vind ik dat van de 1,5 uur extra die ik terug naar Waikiki loop.

Als ik aankom in Waikiki, moet ik echt naar het strand. Het water voelt alsof het een zwembad is. Het zand is als een zachte handdoek. Desondanks houd ik het twintig minuten vol. Ik heb echt m'n best gedaan met strand, zwemmen en zonnen enzo, maar ik mag door naar het terras. Dat blijft toch de mooiste bestemming van de dag. Het ouderwetse Surfrider hotel blijft me iedere keer opnieuw naar binnen trekken. Ik kan er niet voorbij en moet er telkens weer in. Dan zit ik even op het terras. Het liefste in een schommelstoel, beschouwend kijkend naar alles wat er wel of niet gebeurt. En ook nu geef ik me over en heb plots de beste plaats. Aan het strand, eerste rang zonsondergang. Een tafel van vier, maar daar zijn de dingen op ingesteld. Daar kan niemand wat aan doen. Na het eerste biertje, komen de gepensioneerde Amerikanen met witte sokken toch nog langs. Ze strompelen op zoek naar de beste plek. Ze dragen hun ruggen krom, allebei net een Hawai'i-hemd in dezelfde kleur, maar met een andere print. Zij weten wat ik ook weet; ik heb echt de allermooiste plek. En ik heb er zelfs eentje met nog genoeg stoeltjes vrij. Het duurt even voordat ze het durven te vragen, maar ze komen erbij zitten. Vanaf nu zijn we met z'n drieën. Hoe kort of lang het ook duurt. Ze doen hun brillen met zonnekleppen af. Dat maakt het echt al beter. Ward gaat achter hun drankjes aan. Ik blijf over met Vince. Ik blader wat in mijn boek, maar begin al snel met vragen. Vince is een beetje schuchter, maar tegelijkertijd geamuseerd. Al snel komt Ward vol trots terug. Hun mai tai's zijn echt onderweg. Het is spraakwater. Ze vertellen hoe ze samen een kliniek in de psychiatrie hebben opgezet. Ze deden van alles, maar het liefste bogen ze zich over koppels met relatieproblemen. Ze vertellen over hoe ze veel van die relaties niet hebben kunnen redden, maar sommige gelukkig wel. Dat waren dan altijd de successen om het voor te blijven doen. Wat voor een uitdaging dat is. Ze vertellen ook hoe jeugdig Ward is met z'n 77 jaar. En over wat voor ervaringen Vince heeft in zijn leven nu hij binnenkort 90 jaar wordt. De tijd is ongenaakbaar. Het maakt dat je zoveel mag beleven. Het maakt ook dat je vrouw je na 67 plots kan worden ontnomen, terwijl je eigenlijk niet weet hoe je zonder haar moet. Vince z'n ogen zijn rood en waterig. Z'n hart doet pijn. Het lijkt alsof ze thuis toch nog op hem wacht. Hij wil dat wij zeggen dat dat het waar is. Hij wil niet dat ze sinds afgelopen november niet meer in hun bed slaapt. Hij snapt niet waarom ze is verdwenen. Hij wil haar niet moeten missen. Hij weet nog zo goed hoe ze elkaar hebben leren kennen, hoe dat toch niets anders dan het lot kan zijn geweest. Hij wil haar niet hebben begraven. Hij is nu terug op memory lane. Liefst zo lang mogelijk, Hawai'i waar ze altijd samen heen gingen. Jeugdige Ward liet zijn vriend niet alleen gaan. En hier zijn ze. Zij drinken mai tai's, ik drink bier en we eten borrelhappen. We praten over wereldoorlogen, over Vince z'n vader in de Eerste Wereldoorlog, over stemmen op Hillary, Bernie of Trump en over hoe het verder moet met de wereld. Zij voelen zich veilig; zij hebben al een "ticket out of here". Ik nog lang niet, zeggen ze. Ze zeggen dat ik hun avond en vakantie heb gemaakt. We stuiven door naar de lobby. Daar zit een jazzige man piano te spelen. Ik ben de hit van de avond om telkens weer een nieuwe link te leggen met Europa. Hij speelt hits uit de jaren '50. Ik ben de grap van de avond dat ik daar niets over kan vertellen. Ward vraagt om een dans, maar ik heb zoveel gegeven dat ik daar niet aan kan beginnen. Nog volkomen los van het feit dat ik überhaupt niet kan dansen. Vince, Ward en ik vergeten dit nooit meer. De volgende dag stuurt Ward me een e-mail waarin hij me dat ook precies zo laat weten. Ward vraagt of ik hen echt wil uitnodigen als ik ooit ga trouwen. We spreken af om het met z'n allen in de gaten te houden of dat ooit gebeurt.

NICKY'S DREAMTIME TRACKS

Waikiki kent nog zoveel meer stappen. Zoveel meer stappen die ik niet heb gezet, omdat de focus hier niet ligt. Mijn focus ligt naar minder beaten track. Ik hoop dat te vinden op Kauai. Vanaf Honolulu stijg je op, je knippert met je ogen, hakt de koffie achterover en je bent er, Kauai, garden island. Ook hier is de luchthaven een subtropisch zwemparadijs. Ik hoopte met de bus naar het hostel te kunnen, maar die doet het niet zo goed in het weekend. Bij het informatie-boomhutje kan je op een ouderwetse telefoon gratis verschillende lijnen bellen. Ik bel 55 en krijg een enthousiaste dame aan de telefoon die niet kan wachten om me op te halen. Vijf minuten. Vijf Hawai'in minuten. Een half uurtje later is ze er. Ze is verbaasd dat ik wel een week op Kauai blijf. Ze weet niet zo goed wat ik in die week allemaal moet doen hier.

Het hostel ligt in een aardig plaatsje, maar er is eigenlijk niks te doen. De hele middag doe ik erover om een plan te maken. Ik bezwijk voor een huurauto. In het dorp schijnt een autoverhuurbedrijfje te zijn. Het is bijzonder dat geen van de locals weet waar de autoverhuur is, terwijl het dorp maar vijf straten kent. Maar het lukt, ik vind de autoverhuur en de volgende dag begin ik. Nicky's Dreamtime Tracks is de werktitel van m'n eerste touring company in een minivan.

Ondanks dat ik nog zes plaatsen in de wagen heb voor prachtige tarieven, loopt het nog niet echt storm met de business. Maar dat geeft niets. Mijn American Dream is begonnen: ik heb een minivan en rijd in de Pacific. Ik stuur zelfs achteloos met één hand aan het stuur in de bergen. Alsof ik dit vaker heb gedaan. Ik denk dat ik alvast oefen voor de dag dat ik wel klanten heb en ze vertrouwen in mijn touring company. Het is een vorm van luxe om aan te wennen; geen bushaltes, geen reisplanner, niet hoeven wachten. Aan de andere kant heeft de minivan ook zo z'n nadelen; parkeren terwijl je dat niet kan, de weg vinden terwijl je daarvoor geen skills hebt, al het gedoe rondom tanken en alcoholvrije biertjes als je nog moet rijden, maar wel het moment wil vieren.

Het eiland verdient het om helemaal gezien te worden en dus ben ik waanzinnig gelukkig met m'n touringbus. Sommigen vinden de touringbus opzienbarend. Mary en Joe bijvoorbeeld. Zij zijn gepensioneerd en zijn hier om elke hike te doen die ze kunnen vinden. Ik tref ze in een lunchtentje en later tijdens een van de hikes. Joe vraagt vol verbazing of die gare bak naast die van hem echt van mij is. Of ik die heb gehuurd en daar dus geld voor heb betaald. Ik vertel hem vol trots dat die bus inderdaad de mijne is en dat ik het een waanzinnig apparaat vind. Het rijdt en als je een deukje maakt, vindt niemand dat erg. Joe knikt instemmend, maar snapt er niets van dat mijn geluk hierin kan zitten. Zij hiken rustig aan verder. Ik ben al op de terugweg.

Met de minivan kom ik al snel terecht in de grand canyon. Net als in de echte, zijn ook hier al die verschillende figuren. Ik zie reuzen in de bergen. Handen van monsters. Bergen in de vorm van een vlinder. Gezichten. Duizend kleuren rood. Duizend kleuren groen. Duizend kleuren aarde. Duizend lagen aarde. Op een van de uitzichtpunten staat een mimespeler. Hij speelt zichzelf, alleen dan 200 jaar geleden. Hij draagt een lendendoek, een speer en een masker. Af en toe doet hij z'n masker af en probeert contact te maken met alle toeristen. Dan vertelt hij over vroeger. Vroeger toen het Kingdom of Hawai'i nog bestond. Niet alle toeristen zijn voor dat verhaal gekomen. De meesten niet. En al helemaal niet voor de actuele discussie tussen de overheid en de native Hawai'in people over het teruggeven van stukken land. Hij vertelt gepassioneerd. Hij vertelt dat hij nog een echte Hawai'in native is. In niets is hij een standbeeld. Nadat hij tien minuten onafgebroken heeft gepraat, gaat z'n masker weer op. Hij is stil en niemand ziet hem meer.

Maar er is meer. Er zijn duizend stranden. Stranden die in de plaatjesboeken op elkaar lijken, maar waar iedereen hier precies de verschillen over kan vertellen. Alle stranden hebben namen. Op het ene strand wonen de schildpadden. Op het andere strand vind je meer rif met gekleurde vissen. Op het volgende strand wonen de zeeleeuwen. Op het strand daarna komen de watervogels. En het is mooi. Hawai'i vindt dat strand van iedereen is. Hoeveel huizen er ook langs de stranden staan van James Bond, Julia Roberts of die uitvinder van Facebook, het strand is van iedereen. In de wet van Hawai'i staat dat elk strand ook publiekelijk toegankelijk moet zijn. Soms is het even zoeken, maar eigenlijk lukt het altijd wel. Zo is secret beach een samen gedeeld geheim.

Op het eiland is de allergrootste betovering waar ik niet omheen kan; Hanalei. Het is Xavier Rudd die al een tijdje geleden het geheim van de betovering van deze plek heeft onthuld in een liedje. Een nummer dat een regenachtige, veel te lange zondag in Nederland altijd zo ontzettend kan compenseren. Maar nu ben ik er. Eigenlijk is het gewoon een rechte weg, toeristendingetjes en eettentjes die lang niet allemaal de moeite waard zijn. Het is een kort straatje. Maar als je er voor open staat is het gehuld in mystiek. De mystiek van de onverwachte zee, de zee met zoveel kleuren mooier nog dan op ansichtkaarten, de bergen en de heuvels vol met zoveel kleuren groen, de taro-velden die nergens anders te vinden zijn. En zij is betovering, terwijl daarvoor betovering alleen nog maar een woord was. Vanaf nu is Hanalei voor mij betovering. Het is die betovering die ervoor zorgt dat Nicky's Dreamtime Adventures het eigenlijk geen enkele dag kan laten om Hanalei even aan te raken. Er is Hanalei, het dorp. Er is ook Hanalei Bay. Van de plaatjes zou je zo maar denken dat daar niemand komt. Ik kom aangestrompeld met m'n busje. Net gered en de weg gevonden. Het strand, het huisje in het water verderop. Ik had alleen de geparkeerde auto's op het strand niet verwacht. Maar gemak is van alle tijden, alle mensen, alle plaatsen. En het is prachtig, want zelfs die auto's verbreken de betovering niet.

Elke dag voel ik hoe het is om betoverd te worden. Dat is veel te lang geleden en gebeurt zo weinig. Soms blijf ik in Hanalei. Soms rijd ik door tot het einde van de weg in Wainiha. Daar begint het National Parc langs de Na Pali Coast. Daar zitten mensen op een prachtig strand met parasols van de allermooiste bomen, te kijken naar de zee vol kleuren. Of ze snorkelen in die zee. Of ze hiken een trail die de mooiste in je hiking-leven zal zijn. Met al die ervaring vergeet je hoe het parkeren ook alweer was. En hoeveel klotsende oksels en weinig dreamtime je verder bent als je het hebt gered om "uit te parkeren".

De betovering van Hanalei is compleet met het verhaal van Vicki, James en Dylan. Het begint allemaal op de ochtend dat ik mag rond kijken in hun winkel zonder dat de winkel eigenlijk open is. Het is een museum. Vicki en James hebben elkaar ontmoet op de Maagdeneilanden. Ze hebben daar van alles gedaan om hun centen te verdienen. Dat deden ze goed. Ze hebben van die centen een prachtige zeilboot gekocht. Met die zeilboot hebben ze Oceanië verkend. Dylan kwam erbij als crew, maar is als een geadopteerde zoon geworden. Met z'n drieën hebben ze vijf jaar rond gevaren, gedobberd en gestreden. Ontmoet. Iedereen ontmoet en meegenomen in de beleving en kater van de herinnering. Ik wil Vicki alles over alles vragen. Ze aarzelt een beetje, maar na eventjes vertelt ze echt. Ze vertelt waar ze allemaal zijn geweest, hoeveel kunst ze van overal hebben meegenomen, hoe het allemaal gaat met zoveel zee en hard werken op een zeilboot. Als ze vertelt glinsteren haar ogen. Ik vraag haar hoe het nu is met de boot, omdat ik een fotootje zag dat de boot vandaag de dag onderweg is terwijl Vicki en James hier zijn. James zegt dat hij bezig is met fixing things. Vicki zegt dat dat niet hoeft, want zij is de manager van de shop. Ze zegt dat het klopt dat de boot onderweg is. Onderweg, zonder hen. Haar ogen tranen. Ze vertelt hoe ouderdom hen - en dan eigenlijk vooral James - te grazen heeft genomen. Het kan niet meer. Zij kunnen niet meer, zo lang op een boot. Ouderdom heeft toegeslagen als een altijd loerende vijand. Vicki zegt steeds dat het een "sad time" is. Ik weet niet wat ik zeggen moet, want er is niets tegen in te brengen. Er is geen argument tegen ouderdom en de consequenties daarvan opgewassen. Ook niet hier, daar waar alles betoverd is. De boot kan niet verbreken dat het menselijk leven eindig is. En misschien is dat ook goed. Dan is er ruimte voor nieuwe zielen, zielen, oud en nieuw. Zij zullen elkaar altijd moeten afwisselen. Maar Vicki wil er niet aan, want zij is er nog niet aan toe. Maar haar onvoorwaardelijke liefde voor James maakt haar daartoe. Dat vraagt veel en overgave. Ze is onderweg. Ze wil het, maar weet dat ze ook vindt dat ze geen keuze heeft. Dylan zet de reis voort en zal de boot over een paar maanden baar Californië brengen. Dan kunnen ze nog dagjes weg of de boot verhuren als ze dat willen. Vicki slikt haar tranen weg. 's Middags kom ik terug. Dan heb ik nog een beetje meer betovering, want ook Vicki hoort daarbij.

Op de weg terug naar het hostel maken m'n gedachten overuren. Hoe kan je het beste omgaan met de tijd? Moet je het beseffen of juist beter van niet? Kan je beter genieten als je weet dat die tikt of heb je zonder horloge een betere kwaliteit? Zoals zoveel dingen, kom ik er niet uit. Ik kan niet alleen het één zonder het ander vinden. Als ik terug ben in mijn dorp voor de komende dagen, vind ik een fijn tentje met altijd de waanzinnigste zonsondergang. Het is dat tentje waar ik verslaafd raak aan mai tai's. Mai tai's, zonsondergang en de ukelele. Die laatste twee kan ik niet zelf, maar zijn essentieel voor de beste beleving van de eersten. Ik raak in een ritme. Op dit eiland wil ik elke dag alles zien, betovering, een mai tai en zonsondergang, de dag van vertrek komt daar de volle maan bij. Beter dan dit wordt het echt nooit meer.

THE FUN DRIVE(RS)

Dagenlang mag ik dit eiland ontdekken. In mijn bus kan ik alleen cassettebandjes draaien. Daarom luister ik dagenlang naar de radio, KKCR. Het is een door de gemeenschap gefinancierd radiostation. Ik heb geluk; de dagen van mijn touring is het fun drive. Hun fun drive en de mijne tegelijk. En ik heb nog meer geluk. Ik vind het kleine huisje waar deze radio wordt gemaakt. Ik loop naar binnen. Het lijkt op een klein huisje in een tuin, geïsoleerd met oude matrassen. Het huisje in de tuin waar de schooljongen mag drummen van z'n vader en moeder. Het lijkt in niets op een professioneel radiostation. De deuren kraken en rammelen. Als je binnenkomt, kom je terecht in een wachtkamer. Daar zit een jongen de krant te lezen. Voor hem ligt een ouderwetse telefoon. Hij vertelt dat hij dienst heeft. Telefoondienst. Hij staat iedereen te woord en regelt de dingen. Al snel komt de regisseur van alles erbij. Hij vertelt hoe ze ieder jaar donaties werven om het radiostation mogelijk te kunnen maken. Dat is de fun drive. Hij vertelt ook dat ze ooit zijn begonnen in 1991 tijdens een van de orkanen. De mensen moesten op de hoogte gehouden worden en er was nog geen medium voor. Op Kauai zijn ze toen begonnen met deze radio voor de ditjes, datjes, gevaren en bespiegelingen van het eiland. De kasten staan vol cd's en oude platen. Het zijn ook die cd's en platen die ze nog draaien. Nieuwe muziek is alleen te horen als ze een cd'tje van de artiest krijgen. Het is een mooie kompaan, dit radiostation. Het is al dagenlang alsof ik samen met alle dj's in de auto zit. Zelfs de reclame is minder erg en gaat alleen maar over de drie koffietentjes die dit eiland rijk is. Ik sta op het punt van vertrek en vraag de regisseur naar zijn favoriete muziek. "I prefer the sound of the ocean and the wind", zegt hij. Ik weet dat hij gelijk heeft. Ik krijg twee stickers van KKCR mee.

NIKS MEER AAN (TE) DOEN

Zo trekken de dagen heel rustig voorbij. Er zit niet zoveel in en juist daarom zijn ze zo rijk. Een beschrijving in woorden gaat het helemaal niet redden. Dat lukt ook niet met het beschrijven van al die dolfijnen. Het waren er wel dertig. Dertig dolfijnen die onder de regenboog door zwommen. De regenboog die liep van de Na Pali Coast en onderging in de Pacific. Dat is niet te vangen in een foto of in woorden. Ik blijf steken dat Ik echt met niets beters kan komen dan "beter wordt het niet". En zo is het elke dag.

Als ik m'n vlucht wil halen naar het volgende eiland, komt de taxi niet. De chauffeur is nog aan de andere kant van het eiland. Ik lift. Een dame pikt me op. Ze zegt me dat het een teken is. "Maybe God wants you to stay here." Beter wordt het niet.

0 notes

christusleeft · 8 years ago

Text

New Post has been published on In de hemel is wél bier !

New Post has been published on http://bit.ly/2mqdNzH

Internetstalker JAN PRINS moet naar 't Pieter Baan Centrum ter observatie en krijgt een jaar gevangenisstraf!

Deel 2 van Smaad, laster en doodsbedreiging door Jan Prins.

Diverse schrijven heb ik via tal van websites ontvangen.

En dan eens kijken wat ik via Google op mijn naam kan vinden. De website van Potdorie.

En Jan Prins draait alles om, zoals de draad begint in naturisme en eindigt in usenet. Op welke manier zijn blanken superieur? Dit stuk is waarschijnlijk door Henk Weerman geschreven, het is in ieder geval niet van mijn hand. Henk Weerman heeft OPS en dan stijgt het hem naar zijn hoofd, maar ik sluit niet buiten dat het net zo goed Jan Prins kan zijn geweest.

Dit vers uit de Bijbel:

1Co 6:7 Zo is er dan nu ganselijk gebrek onder u, dat gij met elkander rechtzaken hebt. Waarom lijdt gij niet liever ongelijk? Waarom lijdt gij niet liever schade?

Rom 8:36 Gelijk geschreven is: Want om Uwentwil worden wij den gansen dag gedood; wij zijn geacht als schapen ter slachting

.. heeft me altijd weerhouden om een advocaat in te schakelen, maar op aanraden van een broeder heb ik me ertoe laten aanzetten om een advocaat in de hand te nemen, omdat ook het recht is aangesteld door God.

Ik verbind de Nederlandse Twitter aan mijn site, genaamd Kwekker, en nadat ik wat artikelen van mijn website aan Kwekker heb gekoppeld. Aldaar trof ik een andere Christen en reageerde op haar bericht en toen begon het gemekker bij Kwekker. Maar ook daar wordt vervolgens gegoogled.. Waar woont de pedoseksueel Hans Vosgezang? En mocht die site zomaar plotseling uit de lucht verdwijnen?

Jan Prins kan er maar geen genoeg van krijgen, De maand september, dan vallen de blaadjes natuurlijk weer van de bomen (bijgewerkt tot aan maandag 13 september 2010).

Vandaag 15 september 2010 kreeg ik een berichtje toegestuurd dat Jan Prins op Hyves weer dermate actief is en dat Ronald in zijn blog een stukje over heeft geschreven. Waarop Wilco Cromwijk uit Woerden reageert met het volgende schrijven.

Date: Sat, 18 Sep 2010 21:33:12

Someone has asked to reset the password for the following site and username.

http://www.2m11.nl

Username: Hans Vosgezang

Kan niet missen dat moet JP weer zijn geweest!

Zondag 19 september 2010 krijg ik een schrijven van Jan Prins, waarin hij schrijft, citaat:

“Ik heb jouw advocate gebeld en ik ben hel stevig naar haar toegeweest. Dat ik een schadesom ga neerleggen, die jij niet kan betalen, maar die dus wel binnen 10 dagen betaald dient te worden”.

Om niet te zeggen dat hij haar heeft bedreigd… ach ach.. wanneer zal het dubbeltje nu eens vallen?

Vrijdag 24 september 2010. Wat is JP stil dacht ik bij mezelf, maar JP is enorme onrust aan het stoken op ’t Blog van Ronald en ook hier: Hooligan for Christ en op deze PDF is te lezen hoe of hij Bijbelleraar Ab Klein Haneveld weer eens door het slijk haalt.

Zaterdag 25 september 2010 krijgt Ineke de volle laag van JP, waar hij de volgende aanhef schrijft:

Je hoeft mij niets te zeggen wat voor een spotter je bent voor het aangezicht van Christus, maar het is duidelijk, dat je met Jan van barneveld en A Klein haneveld de meest smerigste .. lees verder

Met als afzender zoals gewoonlijk weer een valse naam: Rob Verbeek.

Maandag 27 september 2010 op de website van Wil Sophie is André Piet aan de beurt, ditmaal krijgt hij een bedreiging naar zijn hoofd geslingerd in een schrijven aan Silvia Videler, te weten:

Dinsdag 28 september 2010 stond er op ’t punt.nl-account van Marcel het volgende:

Half januari 2016 kreeg ik de laatste mail van Jan Prins maar heb die gelijk door de plee getrokken, sindsdien heeft hij me niet meer lastiggevallen, desalniettemin, waar of ik ook schrijf, er zijn altijd mensen die zoeken op mijn naam en nog steeds stukken van Jan Prins vinden en wat of ik ook voor tegenverweer gaf, dat alles mocht niet baten en was zo enorm frustrerend, maar nu ik weet dat Jan Prins voor zijn daden de bak ingaat en ook ter observatie bij het Pieter Baancentrum wordt geplaatst is er toch een zekere rust, hoewel ik dondersgoed weet dat er tóch altijd mensen zijn die ondanks dat ze zit alles weten je toch blijven besmeuren wat Jan Prins allemaal op zijn geweten heeft.

Ik ben overigens geëxcommuniceerd bij zowel de Evangelische Maranatha Gemeente als bij het Nederlands Bijbelstudie Centrum van Ab Klein Haneveld en ik denk ook dat dit heeft van doen met Jan Prins, want toen ik voor de advocaat gegevens opvroeg van wat Jan Prins Ab Klein Haneveld had opgestuurd, zag ik de geschreven mails die ik hem had toegestuurd er tussen staan. Narcisten draaien altijd alles om, zij hebben nooit wat gedaan, zij mogen alles, maar o wee wanneer je ze tegengas geeft, dan breekt de pleuris uit en sommige van die narcisten treiteren dan net zo lang tot iemand zich het leven beneemt zoals onlangs hier het geval is geweest.

Onlangs had ik Ab Klein Haneveld benaderd met dit schrijven, mede ook omdat zijn eigen vrouw een narcist is:

9 Tekenen Van Een Relatie Met Een Narcist

Iedereen kent wel een narcist in zijn omgeving. Deze persoon is egocentrisch, heeft weinig vermogen tot empathie, is manipulatief en heeft het idee meer rechten te hebben dan jij en ik. Het verwarrende is dat een narcist heel charmant en attent kan zijn wanneer je hem net hebt ontmoet. Dit is met name het geval wanneer hij je als een aantrekkelijk prooi ziet.

Het is gemakkelijk om te vallen voor een narcist: hij is verleidelijk, charmant en betrekt je al snel in een vaste relatie. Tegen de tijd dat je je realiseert wat er is gebeurd, is het vaak al te laat; je bent verslaafd aan zijn aandacht.

Ben jij verwikkeld in een relatie met een narcist? Vind het uit door het lezen van deze 9 tekenen:

In de eerste fase van de relatie is hij de persoon van je dromen. Hij draagt je op handen en zet je op een voetstuk. Hij zal je laten geloven in het sprookje van ‘de ideale liefde’ en je een prachtige relatie voorspiegelen met alle romantische kenmerken die daarbij horen.

De relatie verloopt vaak snel en heftig, want een narcist heeft meestal grote haast met het bevestigen van de relatie. Hij wil je zo snel mogelijk ‘vastleggen’ door te gaan samenwonen, trouwen of aan kinderen te beginnen.

De abrupte kentering die dan volgt, is een vast onderdeel van narcistisch misbruik. Narcisten idealiseren je in het begin en dan ‘devalueren’ ze je plotseling. Tijdens deze devaluatiefase laat de narcist je door een reeks vernederende handelingen merken dat je niet meer van belang bent voor hem. Hij haalt je gewetenloos naar beneden, verlaat je tijdelijk, negeert je schaamteloos of wordt zelfs agressief.

Zo af en toe gaat hij weer even terug naar de idealiseringsfase, om je ervan te overtuigen dat hij je zal belonen met liefdevol gedrag zolang je hem maar gewoon zijn zin geeft. Hierdoor blijf je geloven in het ‘mooie begin van de relatie.’

Je wilt graag die liefdevolle persoon weer terug en daarom geef je hem al snel zijn zin. Dit gaat vaak heel subtiel. Zonder dat je het merkt, pas je je steeds meer aan en je gaat steeds meer op je tenen lopen. Telkens weer geef je een stukje van jezelf weg.

Hij zal proberen je te isoleren door kritiek te uiten op vrijwel iedereen die je kent, en een wig te drijven tussen jou en je familie en vrienden. Hij is erop uit om je netwerk kapot te maken. Op deze manier garandeert hij zich van jouw exclusieve aandacht.

Voortdurend eist hij dat je voorziet in zijn behoeften en hij vindt dat zijn behoeften altijd vóór die van jou gaan.

Wanneer je hem confronteert met zijn gedrag wordt hij boos. Jouw gevoelens zal hij niet erkennen, maar je juist nog meer manipuleren en omlaag halen.

Het maakt niet uit hoeveel je van jezelf geeft, het zal nooit genoeg zijn. Het gat in de narcist is in veel opzichten een bodemloze put …

Bron: http://narcismeinrelaties.nl/kennisbank-narcisme-In-relaties/narcisme-in-relaties-herkennen/9-tekenen-relatie-narcist/

In de preek van die dag hoorde ik hem zeggen:

http://blog.ikbenindehemel.nl/Sound/Fruit.mp3

Nou is de man in het verleden al eens gescheiden en dat maakte heel veel ophef onder zijn luisteraars waardoor er velen zijn afgehaakt, en het schijnt ook dat sommige mensen niet voor zichzelf kunnen zorgen, om een eenvoudig iets te benoemen hoe of zijn vader met twee verschillende sokken de deur uitging. Ik ken wel meer mensen die hooguit een ei kunnen bakken en misschien is Ab Klein Haneveld ook wel zo’n iemand, en alle dagen eieren is niet goed voor de mens. Bovendien is hij op een leeftijd gekomen dat het niet makkelijk is te gaan scheiden, dat heb ik met mijn eigen vader meegemaakt waarbij mijn moeder – gelukkig voor hem – alles in zijn reet kon steken, dat waren de woorden van mijn moeder.

Het kan ook zijn dat hij door zijn eigen vrouw en de nodige anderen wordt gechanteerd, niets is mij vreemd met narcisten, zoek maar eens op narcist op mijn website, twee zusters waarvan ik dacht dat het mijn vrienden waren bleken ook narcist te zijn en als koningin te willen worden behandeld. Ja dank je de koekoek ik ben ‘m gesmeerd en één van hun zou ik begeleiden naar een optreden van André Rieu maar alles waar ik van getuig wordt niet gehoord, gelukkig dat Eén het weet en Die me heel vaak heeft bijgestaan zodat ik niet de hand aan mezelf sloeg, Twee vriendinnen gehad, je-weet-wel, die meisjes waar je mee knuffelt, maar de Bijbel zegt van dit soort mensen, narcisten, dat ze je betoveren.

De gitarist van de Evangelische Maranatha Gemeente wilde wel Praise en Opwekking spelen, maar die ouwe meuk zoals Glorieklokken en de Joh. de Heerliederen die raffelde hij snel af, waarom zeiden de anderen er niets van. Slechts drie mensen, de mensen met wie of ik optrok en voor de grap een (verborgen) spotprent van hem maakte en wat één van waarmee ik bevriend was zo ineens die door stuurt naar de gitarist en overigen. Heel veel ophef werd er gemaakt, de gitarist/narcist hield zich afzijdig, zijn vrouw zei dat hij zijn excuses niet ‘kon’ aan bieden, maar het was méér een kwestie van pertinent niet willen, want een narcist die je spreekwoordelijk terug schopt zal net zo lang door blijven treiteren tot je verdwijnt. En ik was ook verdwenen tot ik jaren na dato vernam dat Ab Klein Haneveld er wat van had gezegd, ik terug kwam en het weer al tevoren ging.

Mijn eigen verborgen narcistische moeder is 4 januari 2017 onverwachts gestorven, die heeft een plekje onder de grond, en Jan Prins zal voorlopig tralies o.i.d. dergelijks zien. Poppetje gezien, kastje dicht! Ik kan over wat er allemaal bij de Evangelische Maranatha Gemeente is gebeurd nog 100 vertellen maar ik ben die mensen zo enorm beu, evenals alle narcisten, dat ik het hierbij laat!!

#Wilco Cromwijk

0 notes