#bianca giovanna

[thetudorslovers]

"But of all his sons and daughters, whether legitimate or natural, the one for whom the Moor felt the most intense and enduring affection was Bianca Giovanna, born of a torrid youthful affair with an Apulian girl of humble origins, Bernardina de Corradis, perhaps the daughter of fishermen, whom he met in 1482, when Ludovico, Duke of Bari and in exile, was frequenting the city. Having settled Bernardina for the better, he wanted to keep little Bianca Giovanna with him, taking her to Milan, and promised her in marriage to Galeazzo Sanseverino, the brilliant and charming knight who won the joust held to marry Beatrice.

At the same time, on 20 June 1496, Bianca Giovanna, the Moor's 15-year-old daughter, married Galeazzo Sanseverino, to whom she had been promised when she was still a child. Ludovico loved his first-born daughter very much, illegitimate and then legitimised, the result, as we have already said, of an ardent youthful passion with Bernardina de Corradis, a girl from Bari, perhaps the daughter of fishermen, whom he had met when he was in Apulia as duke of Bari but, in fact, in exile. He had become so fond of this girl that, on his return to Milan, he wanted to take her with him. Because of her grace, beauty and friendliness, Bianca Giovanna was soon considered one of the most promising bridesmaids of the court: 'She is no less dear to me as if she had been born to me from my most illustrious consort,' Ludovico repeated, and he was sincere if one thinks that he had given her the town of Voghera as dowry." - Carlo Maria Lomartire, Il Moro. Gli Sforza nella Milano di Leonardo

[gt-icons]

Brazil Core icons

‒ like or reblog if you save

[geekpopnews]

Turma da Mônica Jovem: Reflexos do Medo ganha prévia inédita

Mônica e Magali aparecem em cena inédita de Turma da Mônica Jovem: Reflexos do Medo. #turmadamônica #turmadamônicajovem

A trama Turma da Mônica Jovem: Reflexos do Medo acaba de ganhar uma cena inédita para despertar ainda mais o interesse dos fãs da turma que marcou a infância de milhares de brasileiros.  A cena traz Mônica, interpretada por Sophia Valverde, de As Aventuras de Poliana, e Magali, interpretada por Bianca Paiva de Chiquititas. Na prévia, as personagens partilham suas angústias adolescentes e…

[marcogiovenale]

"cultura manifesta. manifesti culturali del femminismo in italia". oggi, 15 novembre, a roma

CULTURA MANIFESTA Manifesti culturali del femminismo in Italia Mercoledi 15 Novembre 2023 – ore 17:30  Casa della Memoria e della Storia, Via San Francesco di Sales, 5 00165 Roma  mostra curata da Archivia e promossa da Fiap, dall’Irsfar, da Biblioteche di Roma e dalla Casa della Memoria e della Storia, dell’Istituzione Biblioteche Centri culturali di Roma Capitale, con il patrocinio…

[sforzesco]

listen. listen, there's a kind of intimacy in having a dedicated rivalry, okay. who else is going to know you like this!!! also it's funny

Ascanio Maria Sforza: la parabola politica di un cardinale-principe del Rinascimento, Marco Pellegrini

Julius II: The Warrior Pope, Christine Shaw

and on della rovere’s soldier comment:

Popes, Cardinals and War: The Military Church in Renaissance and Early Modern Europe, D.S. Chambers

and finally! regarding the delightful Mess of political-family relationships, including the marriage comment (altho the montefeltro family that giovanni married into did have sforza family ties, since giovanna's mother was battista sforza, but this is about the more immediate alliance based relationship and della rovere's hand in the rejection of a milanese match for his brother. and. this is not even remotely a serious comic, but now I am once again thinking about insular all these families are. the fucking medicis are here too, if you go half a step to the left on della rovere's family tree)

Julius II: The Warrior Pope, Christine Shaw

Giulio II, Il papa del Rinascimento, Giulio Busi (Bianca Maria Visconti is Ascanio's mom. btw)

panel inserts of the cards they're playing with are all from the Visconti-Sforza tarot deck! (I used public domain scans/photos for the comic itself)

ko-fi!⭐ bsky ⭐ pixiv ⭐ pillowfort ⭐ cohost ⭐ cara.app

[bicheco]

Ferocia social

Mi ha molto colpito questa vicenda della ristoratrice Giovanna Pedretti. Due cose in particolare:

1) Ammettiamo pure che la signora abbia contraffatto il post della recensione + risposta (e non è neppure detto che sia stata lei, eccetera). Rimane comunque una PICCOLA bugia a FIN DI BENE, in cui nella sostanza si affermano dei valori condivisibili (rispetto della disabilità, critica all'omofobia). Una sorta di bugia bianca, ingenua forse, ma apprezzabile (che poi il tutto possa avere un fine pubblicitario non ha alcun senso: tutti i social e tutti i post hanno sempre un fine promozionale). Detto ciò: una piccola bugia di una piccola, anonima, ristoratrice meritava una reazione da parte dell'esercito Lucarelli, una che ha milioni di followers e che smuove i social come nessun altro?! Secondo me, assolutamente no! Selvaggia, tu dovresti attaccare e fare le pulci ai potenti, non agli ultimi, devi essere consapevole (e lei lo sa bene!) che le tue accuse spalancheranno le porte dell'inferno, e non tutti sono abbastanza forti da reggere la c.d. "gogna mediatica". Io personalmente spero che da questa tragedia possa nascere una riflessione seria sull'argomento.

2) Il secondo aspetto che sconvolge è la totale mancanza di empatia e compassione da parte della Lucarelli e del compagno: ma come, la signora si suicida, probabilmente anche a causa tua, e non senti il bisogno come primo atto pubblico di esprimere dolore e rincrescimento per un essere umano che si è tolto la vita? Triste, avvilente, sconcertante.

[t-annhauser]

il tè della signora Giovanna

Stavamo bevendo una cosa calda e mi è venuto in mente quando da piccolo andavo a messa con la signora Giovanna ("la sióra Giuàna"), una vicina di casa che abitava anche lei nel cortile, la signora Giovanna era tutta bianca e gialla e tutte le volte che tornavamo a casa come premio mi faceva il tè col limone, anche lui tutto giallo, era un tè zuccherino leggerissimo, una specie di limonata tiepida con un sapore dolcissimo di pasticcino, se non fosse per la gastrite che mi impedisce di assumere succo di limone mi metterei come il piccolo chimico a ricostruire la chimica esatta di quel dolce ricordo che si perde nella notte dei tempi (fai conto che era prima del mondiale dell'82, prima di ristrutturare casa, avrò avuto 7/8 anni, quindi parliamo del 1980 o giù di lì). La sua casa sembrava fatta di marzapane, in casa sua il tempo si era fermato a un'epoca in cui andavano di moda le trine e i merletti, passava le sere a smerlettare davanti alla tv, non c'era un centimetro quadrato di mobilia che fosse stato risparmiato dai suoi centrini. Come mia bisnonna, anche lei copriva la televisione col centrino quando aveva finito di vederla, come se fosse un tavolino, e infatti sopra c'era una piantina. Sì, da piccolo andavo a messa.

[sierrasdiary]

˖⁺‧₊˚ ˚₊‧⁺˖✮ italian fem names ✮˖⁺‧₊˚ ˚₊‧⁺˖

✮ Adelina

✮ Adriana

✮ Alessandra

✮ Alessia

✮ Aria

✮ Bambi

✮ Bianca

✮ Carla

✮ Caterina

✮ Chiara

✮ Daniella

✮ Elena

✮ Emilia

✮ Fia

✮ Francesca

✮ Gabriella

✮ Gemma

✮ Gianna

✮ Giovanna

✮ Isabella

✮ Lia

✮ Liliana

✮ Livia

✮ Loredana

✮ Loretta

✮ Lucia

✮ Marcella

✮ Mariana

✮ Natalia

✮ Noemi

✮ Ornella

✮ Ottavia

✮ Paolina

✮ Rachele

✮ Rina

✮ Rosa

✮ Sabina

✮ Serafina

✮ Serena

✮ Sienna

✮ Sofia

✮ Violetta

✮ Vittoria

✮ Viviana

[justforbooks]

Un uomo di poche parole. Storia di Lorenzo, che salvò Primo.

Γεννημένος την Κυριακή 11 Σεπτεμβρίου 1904 στο Fossano, μια πόλη στην περιοχή του Cuneo, ο Lorenzo Perrone ήταν ο δεύτερος γιος μιας πολυμελούς οικογένειας που ζούσε στο Burgué, το παλιό χωριό των χτιστών, των σιδεράδων και των ψαράδων: οι γονείς του - ο Giuseppe και η Giovanna Tallone - ζούσαν από παλιά σίδερα και κουρέλια, παρόλο που οι επίσημες δουλειές τους ήταν "χτίστης" και "εργάτρια". Είχε τρία αδέλφια, τον Giovanni, τον Michele και τον Secondo, και δύο αδελφές, την Giovanna και την Caterina.

Δεν πήγε σχολείο πέρα από την τρίτη δημοτικού και, αν και βαπτισμένος, δεν ήταν θρησκευόμενος ούτε γνώριζε το Ευαγγέλιο - έγραφε με δυσκολία και άρχισε να εργάζεται σε ηλικία δέκα ετών. Μετά την άνοδο του φασισμού, αν και δεν ανήκε στους αντιφασίστες που δραστηριοποιούνταν στην περιοχή, ήταν σίγουρα εχθρικός απέναντί στο καθεστώς. Το 1924-25, σε ηλικία δεκαεννέα ετών, υπηρέτησε τη στρατιωτική του θητεία, ως bersagliere στο 7ο Σύνταγμα της Μπρέσια. Στη συνέχεια, όπως πολλοί άλλοι χτίστες, έγινε μεθοριακός εργάτης, μένοντας συχνά μακριά από την Ιταλία. Τη δεκαετία του 1930, αρχής γενομένης από το 1935 ή το 1936, διέσχιζε τακτικά τις Άλπεις - στην Κυανή Ακτή ή σε άλλες πόλεις της νοτιοδυτικής Γαλλίας - για να εργαστεί, διασχίζοντας μάλιστα τα σύνορα κρυφά με τον μεγαλύτερο αδελφό του Giovanni, μέσα από τα περάσματα των λαθρεμπόρων. Και οι δύο έπιναν πολύ.

Τον Ιούνιο του 1940, όταν η φασιστική Ιταλία μπήκε στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, ο Lorenzo Perrone βρισκόταν λίγο πιο πέρα από τις Άλπεις: ήταν ένας από τους χιλιάδες ανθρώπους - όχι λιγότεροι από 8.500 - που φυλακίστηκαν, και μετά από λίγες ημέρες στη φυλακή απελευθερώθηκε: στις αρχές Ιουλίου βρισκόταν ήδη στο Fossano, στο γραφείο ευρέσεως εργασίας, κάνοντας αίτηση για επίδομα ανεργίας. Το να δουλέψεις στη Γαλλία είχε γίνει πλέον δύσκολο. Αλλά το 1942 υπήρξε μια ευκαιρία να φύγει, ως εθελοντής, για την Πολωνία.

Έτσι, στις 17 Απριλίου 1942, συμβεβλημένος με την εταιρεία Beotti της Piacenza στο πλαίσιο μιας ιταλογερμανικής συμφωνίας, έφτασε στα περίχωρα του Άουσβιτς, όπου θα εργαζόταν στην "Buna", που ιδρύθηκε τον Οκτώβριο του ίδιου έτους με σκοπό την παραγωγή συνθετικού καουτσούκ, συνθετικής βενζίνης, χρωστικών και άλλων υποπροϊόντων του άνθρακα. Έφτασε, για την ακρίβεια, στο στρατόπεδο Leonhard Haag, το Lager I, όπου οι Ιταλοί, σε αντίθεση με τους κρατούμενους, διατηρούσαν την ταυτότητά τους, λαμβάνοντας έγγραφα και μισθό. Είναι σχεδόν βέβαιο ότι δεν είχε ιδέα πού πήγαινε, δηλαδή στο Άουσβιτς ΙΙΙ, το οποίο στα βιομηχανικά έγγραφα εμφανιζόταν απλώς ως "Άουσβιτς", που αρχικά θεωρούνταν δορυφόρος του Άουσβιτς Ι και του Άουσβιτς ΙΙ-Μπίρκεναου της μαζικής εξόντωσης. 'Εχοντας μετονομαστεί επίσημα Άουσβιτς ΙΙΙ τον Δεκέμβριο του 1943 με διαταγή της Επιθεώρησης Στρατοπέδων Συγκέντρωσης, η επιβλητική παρουσία των εργοστασίων της Buna-Werke που κατασκευάστηκαν από την I.G. Farben τον Νοέμβριο του 1944 θα καθιστούσε το Konzentrazionslager ένα αυτοτελές στρατόπεδο συγκέντρωσης (KL Monowitz) στο μέγεθος μιας πόλης, από το οποίο θα εξαρτιόνταν τα περισσότερα από τα υπο-στρατόπεδα του συγκροτήματος, καλύπτοντας μια έκταση εκατοντάδων τετραγωνικών χιλιομέτρων, εκ των οποίων περίπου σαράντα ήταν "χώροι στρατοπέδων".

Τον Ιούνιο του 1944, ο Lorenzo Perrone συνάντ��σε έναν από τους "σκλάβους μεταξύ των σκλάβων": τον Primo Levi. Και δεν είχε κανένα δισταγμό. Παίρνοντας έναν τεράστιο ρίσκο, κινδυνεύοντας δηλαδή να καταλήξει με τη σειρά του στην άλλη πλευρά του φράχτη, ο Perrone προμήθευε επιπλέον λίτρα σούπας στον Primo Levi και τον φίλο του Alberto Dalla Volta κάθε μέρα επί έξι μήνες.

Ο Lorenzo Perrone στο "Suiss" (όπως αποκαλούσε το Άουσβιτς) δεν βοήθησε απλώς τους δύο νεαρούς άνδρες με τις ζωτικές και βασικές τους ανάγκες, αλλά προχώρησε παραπέρα. Τρεις φορές λειτούργησε ως μεσολαβητής, καταφέρνοντας να μεταφέρει νέα στην οικογένεια του Levi στην Ιταλία μέσω της μη εβραϊκής φίλης του Bianca Guidetti Serra - και καταφέρνοντας να του δώσει απάντηση και να του στείλει ένα δέμα με τρόφιμα και ρούχα. Από τους τρεις παράγοντες σωτηρίας στους οποίους ο Levi θα επιμείνει σε όλο του το έργο, δηλαδή την υπεκφυγή, την επιδεξιότητα και την τύχη, ο τελευταίος ταυτίζεται έτσι κυρίως με τον Perrone, κυριολεκτικά το "χτύπημα της δικής του τύχης".

Και έτσι σώθηκε ο Levi, ο οποίος εν τω μεταξύ είχε σταλεί στο εργαστήριο χημείας - δηλαδή στη ζεστασιά - μόλις πλησίαζε ο χειμώνας. Η τελευταία του τύχη ήταν να αρρωστήσει από οστρακιά τον Ιανουάριο, λίγες ημέρες πριν από την άφιξη του Κόκκινου Στρατού, αποφεύγοντας οριακά την πορεία θανάτου στην οποία έχασε τη ζωή του ο φίλος του Alberto. Μέχρι τότε, ο Perrone είχε ήδη πάρει το δρόμο της επιστροφής, έχοντας φέρει για τελευταία φορά τη σούπα του, παρά το γεγονός ότι είχε ρήξη τυμπάνου από έναν βομβαρδισμό. Το τελευταίο πιστοποιητικό πληρωμής έχει ημερομηνία 15 Ιανουαρίου 1945.

Όταν έφτασε στην Ιταλία, ο Perrone πέρασε από το Τορίνο για να πει στη μητέρα και την αδελφή του Levi ότι, κατά πάσα πιθανότητα, ο φίλος του Primo δεν τα είχε καταφέρει. Δεν ήθελε τίποτα, ούτε καν χρήματα για το εισιτήριο του τρένου. Είπε, αντίθετα, ότι πλέον ήταν ουσιαστικά στο σπίτι του - και ακόμη και τα τελευταία εξήντα χιλιόμετρα τα περπάτησε. Για την τύχη του φίλου του, ωστόσο, έκανε λάθος.

Μετά από μια "δαιδαλώδη διαδρομή" στην Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη, την οποία θα διηγείτο στο βιβλίο του La tregua [Η εκεχειρία -σ.σ.], ο Levi έφτασε και αυτός στο Τορίνο στις 19 Οκτωβρίου 1945. Και τον αναζήτησε αμέσως: συναντήθηκαν για πρώτη φορά, ελεύθεροι και οι δύο, σίγουρα μέχρι τις 3 Νοεμβρίου.

Μετά τον πόλεμο οι δυο τους συναντιόντουσαν ��υχνά. Σε μια από αυτές τις περιπτώσεις ο Levi ανακάλυψε ότι στο Άουσβιτς ο φίλος του από το Fossano δεν είχε φροντίσει μόνο αυτόν, όπως θα αποκάλυπτε στο Il ritorno di Lorenzo, που δημοσιεύτηκε το 1981 στη συλλογή Lilìt e altri racconti:

"Δεν βοήθησε εκεί μόνο εμένα. Είχε και άλλους προστατευόμενους, Ιταλούς και μη, αλλά του φάνηκε σωστό να μη μου το πει: κάποιος β��ίσκεται στον κόσμο για να κάνει καλό, όχι για να καυχιέται γι' αυτό. Στο "Suiss" ήταν πλούσιος, τουλάχιστον σε σύγκριση με εμάς, και μπορούσε να μας βοηθήσει, αλλά τώρα που είχαν τελειώσει όλα αυτά, δεν είχε άλλες ευκαιρίες".

Το 1948, ο Primo Levi ονόμασε τη μεγαλύτερη κόρη του Lisa Lorenza, ως φόρο τιμής στον φίλο του οικοδόμο. Στο μεταξύ, πήγαιναν μαζί στην ταβέρνα, έγραφαν ο ένας στον άλλο, αλλά ενώ ο Levi άρχισε να ζει, ο Perrone δεν είχε τίποτα να κάνει. Απλώς δεν ήθελε να βρίσκεται πια στον κόσμο. Εξακολουθούσε να πίνει, και μάλιστα πολύ περισσότερο από πριν. Αρρώστησε, και ήδη το 1948 η κατάστασή του ήταν δραματική, όπως αποκαλύπτει ένα γράμμα που έγραψε στον φίλο του Primo τα Χριστούγεννα:

Αξιότιμε Signor Dottor Primo

Ανταποδίδω το γράμμα σας και χάρηκα πολύ που άκουσα ότι με θυμάστε ακόμα και μόνο εγώ δεν μπορώ να σας θυμηθώ γιατί όταν κάποιος είναι φτωχός θα είναι πάντα φτωχός αλλά φέτος ήμουν πλούσιος σε υγεία αλλά ξέρετε πως είναι η ασθένειά μου όταν κοντεύει ο χειμώνας και είναι πάντα μια μικρή βρογχίτιδα και την κρατάω μέχρι να πεθάνω. Με μεγάλη χαρά άκουσα ότι πριν από δύο μήνες η σύζυγός σας απέκτησε ένα κοριτσάκι και η μεγαλύτερη χαρά από όλα τα δώρα που μπορείτε να μου δώσετε ήταν να της δώσετε το όνομα Lisa Lorenza ώστε να φέρει και αυτή το όνομά μου αλλά ελπίζω, ευχαριστώντας τον Κύριο, ότι δεν θα χρειαστεί να υποστεί τα βάσανα που έφερα εγώ στη ζωή μου.

Τελικά προσβλήθηκε από φυματίωση και άρχισε επί ένα εξάμηνο ένα πηγαινέλα στο νοσοκομείο του γειτονικού Savigliano, μέχρι που έφτασε στο τέλος της ζωής του. Γύρω στις 7 το απόγευμα της Τετάρτης 30 Απριλίου 1952, πληγωμένος από τον πόνο της ζωής και την ανάγκη να μην το ξαναζήσει ποτέ, πέθανε ο Lorenzo Perrone, ο άνθρωπος που είχε σώσει τον Primo Levi στο Άουσβιτς.

Η σορός του έφτασε στο Borgo Vecchio, και πολλοί άνθρωποι ήρθαν, μεταξύ των οποίων, στην πρώτη σειρά, ο Levi, με τη σύζυγό του και πιθανότατα τη Lisa Lorenza. Στην κηδεία, τα πέντε αδέλφια και οι δύο αδελφές του Perrone τον παρακολουθούσαν σιωπηλά να εναποθέτει ��ουλούδια στο ανοιχτό φέρετρο του φίλου του Lorenzo. Ο χημικός και μάρτυρας, ο οποίος είχε ήδη δημοσιεύσει το Se questo è un uomo στην πρώτη έκδοση De Silva του 1947 και θα γινόταν διάσημος πολύ αργότερα, φορούσε ένα λευκό πουλόβερ.

Ουσιαστικά ξεχασμένος για δεκαετίες, παρά το γεγονός ότι ο Levi θα έγραφε και θα μιλούσε γι' αυτόν σε πολλές άλλες περιπτώσεις, και μέχρι τους τελευταίους μήνες της ζωής του, ο Lorenzo Perrone, ο "άνθρωπος των λίγων λέξεων" που τον έσωσε, θα γινόταν Δίκαιος των Εθνών σχεδόν μισό αιώνα αργότερα: του απονεμήθηκε η υψηλού κύρους αναγνώριση από το Yad Vashem στις 29 Ιουλίου 1998, με μια τελετή στην Alba, 35 χιλιόμετρα από το Fossano, την Τετάρτη 3 Φεβρουαρίου 1999.

Ο δεύτερος γιος του Primo Levi, που ονομάστηκε το 1957 Renzo, κι αυτός στη μνήμη του φίλου του, τον τίμησε με την ευκαιρία της απονομής ως εξής:

"Κανείς δεν άξιζε αυτή την αναγνώριση περισσότερο από αυτόν, διότι με κίνδυνο της ζωής του και με σοβαρά προσωπικά τραύματα βοήθησε τον αγαπημένο μας και πολλούς άλλους να επιβιώσουν. Ίσως θα υποδεχόταν αυτή την τελετή με το θλιμμένο χαμόγελό του, πεπεισμένος ότι αυτό που έκανε ήταν μόνο το καθήκον του: ένας μοναχικός και βαθιά καλός άνθρωπος που σημαδεύτηκε μέχρι θανάτου από εκείνη την τρομερή εμπειρία."

Μια πλάκα στη viale delle Alpi στο Fossano αφιερώθηκε στη συνέχεια στον Lorenzo Perrone, η οποία τοποθετήθηκε το 2004 με εντολή του τότε δημάρχου Beppe Manfredi, και το 2023 κυκλοφόρησε η βιογραφία του: Un uomo di poche parole. Storia di Lorenzo, che salvò Primo (Laterza), η οποία μεταφράζεται επί του παρόντος σε πολλές άλλες γλώσσες.

Τα λόγια με τα οποία ο Primo Levi τον θυμήθηκε στο Se questo è un uomo [Εάν αυτό είναι ο άνθρωπος -σ.σ.], στην πρώτη έκδοση του 1947, που γράφτηκε με τον φίλο του Lorenzo ακόμα ζωντανό, ηχούν ακόμα και σήμερα ως ένας ύμνος στην ανθρωπιά που, σε πείσμα των πάντων, κατάφερε να επιβιώσει. Και αποτελούν ένα είδος αντίδοτου στη "μόλυνση του κακού" που ο Λέβι θα διερευνήσει στο κεφάλαιο "La zona grigia" [Η γκρίζα ζώνη -σ.σ.] στο βιβλίο του I sommersi e i salvati [Αυτοί που βούλιαξαν και αυτοί που σώθηκαν -σ.σ.].

"Όσο λογικό κι αν είναι να θέλω να προσδιορίσω τους λόγους για τους οποίους ακριβώς η δική μου ζωή, ανάμεσα σε χιλιάδες άλλες αντίστοιχες, μπόρεσε να αντέξει στη δοκιμασία, πιστεύω ότι στον Lorenzo οφείλω το ότι ζω σήμερα, και όχι τόσο για την υλική του βοήθεια, όσο για το ότι μου υπενθύμιζε διαρκώς, με την παρουσία του, με τον τόσο επίπεδο και εύκολο τρόπο του να είναι καλός, ότι υπήρχε ακόμη ένας δίκαιος κόσμος έξω από τον δικό μας, κάτι και κάποιος ακόμη αγνός και ακέραιος, αμόλυντος και αδάμαστος, ξένος προς το μίσος και τον φόβο - κάτι πολύ ασαφές, μια μακρινή πιθανότητα του καλού, για την οποία ωστόσο έβαλε σκοπό να διαφυλάξει τον εαυτό του. […] Ο Lorenzo ήταν άνθρωπος - η ανθρωπιά του ήταν καθαρή και αμόλυντη, ήταν έξω από αυτόν τον κόσμο της άρνησης. Χάρη στον Lorenzo δεν ξέχασα ότι ήμουν κι εγώ άνθρωπος."

Είμαστε πραγματικά ευγνώμονες στον Carlo Greppi, ιστορικό στο επάγγελμα, ο οποίος συναντά πολλά παιδιά στα σχολεία, για αυτό το τελευταίο έργο. Ένα απαραίτητο βιβλίο. Ένα όμορφο βιβλίο. Γραμμένο με μεγάλη και ακριβή έρευνα των πηγών, όπως πρέπει να κάνει κάθε ιστορικός, αλλά και με το πάθος και τη συγκίνηση της καρδιάς ενός "ψαρά μαργαριταριών". Γιατί ο Λορέντζο Περόνε είναι πραγματικά το πολύτιμο μαργαριτάρι που ο Γκρέπι πήγε να αναζητήσει στις σκοτεινές γωνιές της ιστορίας, αυτές του κακού, αυτές των τελευταίων μεταξύ των τελευταίων που κανείς δεν μιλάει γι' αυτούς, αλλά που έσωσαν και έκαναν τη διαφορά για τόσους πολλούς. Αν ένας από αυτούς που σώθηκαν λέγεται Πρίμο Λέβι, τότε μπορούμε να δώσουμε στον "Λορέντζο" της ιστορίας ένα πρόσωπο και ένα όνομα, μπορούμε να ανανεώσουμε την ελπίδα ότι ο Άνθρωπος υπάρχει ως εκ θαύματος εκεί που η μηδενιστική μανία της βίας θα ήθελε να τον εξοντώσει.

Ο Πρίμο Λέβι έγραψε για τον Λορέντζο Περόνε αμέσως, στην πρώτη έκδοση του Se questo è un uomo, που εκδόθηκε το 1947 και ήταν γνωστό σε λίγους, σχεδόν μια εκδοτική "αποτυχία", διότι το κείμενο, που αργότερα τυπώθηκε το 1958 από τον Einaudi, έγινε δεκτό επιφανειακά, ως η απλή αφήγηση ενός βετεράνου. Μόνο μετά από 10 χρόνια, με τη δεύτερη έκδοση και την αφοσίωση του Levi στην αποστολή του ως μάρτυρα, το Se questo è un uomo έγινε, μαζί με άλλα αξιομνημόνευτα κείμενά του, εκείνος ο ριζοσπαστικός προβληματισμός για τη Σοά, το κακό και τον Άνθρωπο που γνωρίζουμε.

Αλλά αυτές οι διακόσιες πενήντα "αξιομνημόνευτες γραμμές", όπως λέει ο Cavaglion [Ιταλός ιστορικός - σ.σ.], για τον Λορέντζο που γράφτηκαν από νωρίς, μετά την επιστροφή του από το Άουσβιτς, δεν άλλαξαν ποτέ ξανά. Πράγματι, στις δεκαετίες του 1970 και του 1980, ο Πρίμο φάνηκε να ανακαλεί τον φίλο του Λορέντζο πιο συχνά, τόσο στα κείμενά του όσο και στις συνεντεύξεις του.

Ποιος είναι ο χτίστης από το Φοσάνο; Ήταν ένας από τους πολλούς εργάτες από το Πιεμόντε που πήγαιναν στο εξωτερικό, στη Γαλλία, συχνά παράνομα, για ��ερικούς μήνες το χρόνο και οι οποίοι, μετά το 1940, με τη ναζιστική κατοχή και την είσοδο της Ιταλίας στον πόλεμο, επέστρεψαν στην πατρίδα τους, αναζήτησαν και πάλι δουλειά στην εταιρεία "Beotti" της Πιατσέντσα, που μεταφέρθηκε στην Άνω Σιλεσία από τους Γερμανούς και βρέθηκε ως "εθελοντής" οικοδόμος για την I. G. Farben, η οποία κατασκεύαζε τις εγκαταστάσεις της Buna-Werke στο μελλοντικό στρατόπεδο Άουσβιτς ΙΙΙ τον Δεκέμβριο του 1943. Η συμμαχία μεταξύ της ναζιστικής Γερμανίας και της φασιστικής Ιταλίας δεν ήταν μόνο πολιτική και πολεμική, διότι οι Ιταλοί είχαν δηλώσει, μετά από συμφωνίες μεταξύ των δύο χωρών, ότι μπορούσαν να προμηθεύουν "1100 ειδικούς" στην I.G.Farben. Οι Ιταλοί που είχαν στρατολογηθεί πριν από το 1943 δεν μπορούσαν να επαναπατριστούν και ήταν εν μέρει όμηροι και εν μέρει καταναγκαστικοί εργάτες. Ο Λορέντζο βρέθηκε έτσι ανάμεσα στους εκατοντάδες Ιταλούς του πρώτου κύματος εργατών που φτάνουν, χωρίς να το γνωρίζουν, σε εκείνο το μέρος από το οποίο μπορεί κανείς να δει, σε απόσταση μερικών χιλιομέτρων, το στρατόπεδο συγκέντρωσης και τον καπνό των κρεματόρων του. Οι εργάτες αυτοί δεν επιτρέπεται να βοηθούν τους σκλάβους του στρατοπέδου: η Γκεστάπο φοβάται ότι το μυστικό των θαλάμων αερίων μπορεί να διαρρεύσει μέσω των πολιτών. Όσοι έχουν παράνομες επαφές καταλήγουν στο Lager για μερικούς μήνες.

Τον Ιούνιο του 1944, συνάντησε για πρώτη φορά τον Πρίμο Λέβι: μετά από δύο ή τρεις ημέρες, ο Λορέντζο εμφανίστηκε με την στρατιωτική του καραβάνα γεμάτη σούπα και είπε στον άπειρο βοηθό του να την φέρει άδεια μόνο πριν από το σούρουπο. Επί έξι μήνες, ο χτίστης έφερνε φαγητό στον Πρίμο και στον φίλο του Αλμπέρτο Ντάλα Βόλτα, έδινε στον Λέβι τη φανέλα του γεμάτη μπαλώματα, του έγραφε τρεις καρτ ποστάλ για να στείλει στην οικογένειά του και, χάρη σε αυτό, ο Πρίμο έλαβε και ένα δέμα από την πατρίδα: "αυτό το δέμα, απροσδόκητο, απίθανο, αδύνατο, ήταν σαν μετεωρίτης, ένα ουράνιο αντικείμενο, γεμάτο σύμβολα: τεράστιας αξίας και τεράστιας ζωντανής δύναμης. Δεν ήμασταν πια μόνοι: είχε δημιουργηθεί μια σύνδεση με τον έξω κόσμο" (σ. 127). Στην καρδιά της Σοά, αν και προειδοποιήθηκε από τον ίδιο τον Λέβι για τον κίνδυνο που διέτρεχ��, ο Λορέντζο, σηκώνοντας τους ώμους του χωρίς να μιλήσει, απάντησε: "Δεν με νοιάζει." "Ο Αλμπέρτο κι εγώ απορούσαμε με τον Λορέντζο. Στο βίαιο και άθλιο περιβάλλον του Άουσβιτς, ένας άνθρωπος που βοηθούσε άλλους ανθρώπους από αγνό αλτρουισμό ήταν ακατανόητος, ξένος, σαν ένας σωτήρας από τον ουρανό" (σ. 103).

Τον Ιανουάριο του 1945 ο Λορέντζο, μαζί με τον φίλο του Περούτς από το Φρίουλι, φεύγουν από το Άουσβιτς και θα διανύσουν περισσότερα από χίλια τετρακόσια χιλιόμετρα σε πέντε μήνες για να επιστρέψουν στην πατρίδα τους. Ο Πρίμο Λέβι, που αποκλείστηκε από την πορεία θανάτου επειδή είχε προσβληθεί από οστρακιά, σώζεται και επιστρέφει τον Οκτώβριο του 1945 μετά από μια μακρά περιπλάνηση στην Ευρώπη που περιγράφεται στο La tregua [Ανακωχή - σ.σ.]. Ο Πρίμο γνωρίζει ότι σώθηκε χάρη στη συνάντησή του με τον χτίστη του Φοσάνο: "Πιστεύω ότι στον Λορέντζο οφείλω το ότι ζω σήμερα - και όχι τόσο για την υλική του βοήθεια, όσο για το ότι μου υπενθύμιζε συνεχώς, με την παρουσία του, με τον εύκολο και απλό τρόπο του να είναι καλός, ότι υπήρχε ακόμη ένας δίκαιος κόσμος έξω από τον δικό μας, κάτι ή κάποιος που ήταν ακόμη αγνός και ακέραιος....". "Ο Λορέντζο ήταν άνθρωπος - η ανθρωπιά του ήταν καθαρή και αμόλυντη, ήταν έξω από αυτόν τον κόσμο της άρνησης. Χάρη στον Λορέντζο κατάφερα να μην ξεχάσω ότι ήμουν κι εγώ άνθρωπος" (σ. 144). Ο Πρίμο θα ονομάσει τα παιδιά του Λίζα Λορέντζα και Ρέντζο. Το Yad Vashem [Μουσείο και Μνημείο Ολοκαυτώματος στην Ιερουσαλήμ -σ.σ] θα αναγνωρίσει τον Περόνε ως Δίκαιο των Εθνών στις 7 Ιουνίου 1998.

Ο Κάρλο Γκρέπι θέλησε να γνωρίσει από κοντά τον Λορέντζο. Γιατί; Επειδή υπάρχουν πολλά περισσότερα σε αυτή την ιστορία, "μια βουβή ανάγκη για αξιοπρέπεια" που θα οδηγήσει τον Λορέντζο να αποσυρθεί σταδιακά από τη ζωή και να πεθάνει το 1952 σε ηλικία 45 ετών.

Μοναχικός, λιγομίλητος, κλείνεται μετά την επιστροφή του σε μια πεισματική και αδιαπέραστη σιωπή: δεν μιλάει ποτέ για όσα είδε. Οι καυγάδες και η αταβιστική βία του περιβάλλοντος στο οποίο γεννήθηκε έχουν εκλήψει: η βαθιά θλίψη τον έχει αλλάξει, πίνει συχνά, έχει αυτοκαταστροφικές συμπεριφορές, αλλά δεν μπορεί πλέον να κάνει κακό στους άλλους. Βέβαια, όπως λέει ο Πρίμο, "ξαφνικά ο γείτονάς σου δεν ήταν πια εχθρός στη μάχη για τη ζωή, αλλά ένα ανθρώπινο ον που είχε δικαίωμα να βοηθηθεί. Αυτό ήταν πραγματικά ένα είδος αφύπνισης για μας" (σ. 167) . Αλλά ο Λορέντζο δεν είχε χάσει ποτέ αυτή την ευαισθησία!

Και έτσι συμβαίνει να ανθίζει ο Πρίμο, να αναγεννιέται χάρη στην "απελευθερωτική χαρά της γραφής". Ο Λορέντζο, από την άλλη πλευρά, βυθίζεται όλο και πιο βαθιά. Στο Lilit, ο φίλος του θα πει γι' αυτόν ότι "δεν έπινε από βίτσιο, αλλά για να βγει από τον κόσμο. Είχε δει τον κόσμο, δεν του άρεσε, τον ένιωθε να καταρρέει - η ζωή δεν τον ενδιέφερε πια." (σ. 173) "Κάποτε με ρώτησε...: "Γιατί είμαστε σ' αυτόν τον κόσμο, αν όχι για να βοηθάμε ο ένας τον άλλον;"... Δεν ήταν Εβραίος, ούτε είχε υπάρξει φυλακισμένος. Αλλά ήταν πολύ ευαίσθητος" και ένιωθε την "ντροπή του κόσμου", την αμετάκλητη ντροπή για το ��ακό που έβρισκε τους άλλους (σ. 175), αυτό που "ο δίκαιος άνθρωπος αισθάνεται να τον θλίβει, καθώς η υπαιτιότητα των άλλων έχει εισχωρήσει αμετάκλητα στον κόσμο των πραγμάτων που υπάρχουν, την ίδια στιγμή που η καλή του θέληση είναι μηδενική ή φτωχή και δεν τον βοηθάει να αμυνθεί" (σ. 224).

Ο Λορέντζο ήταν "ένας απλός άνθρωπος, αλλά είχε μια υψηλή και ευγενική ιδέα για τη ζωή του ανθρώπου στη γη", είπε ο Λέβι (σ. 222). Αυτός, που ήταν χτίστης και ήταν περήφανος για τη σωστή δουλειά, δεν είχε πια καμία επιθυμία να χτίσει, ακόμη και το επάγγελμά του του ήταν απεχθές. Μια από τις σημαντικότερες βιογράφους του Πρίμο Λέβι, η Carole Angier, λέει ότι ο Λορέντζο παραιτήθηκε από τη ζωή, όχι επειδή είχε δει πολύ κακό (όπως συμβαίνει στους βετεράνους), αλλά επειδή δεν μπορούσε πλέον να κάνει το καλό ("Not just because he had seen too much evil, but because he couldn't longer do good") (σ. 185). "Εκεί πέρα - λέει ο Λέβι - δεν είχε βοηθήσει μόνο εμένα. Είχε και άλλους προστατευόμενους, Ιταλούς και μη, αλλά του φαινόταν σωστό να μην μου το λέει: "είμαστε στον κόσμο για να κάνουμε το καλό, όχι για να καυχιόμαστε γι' αυτό". Είχε, με την αλληλεγγύη του, διαλύσει "τα θεμέλια πάνω στα οποία βασιζόταν ένας κόσμος που είχε επινοηθεί πάνω στη διαιώνιση του κακού" (σ. 240).

Για τον Πρίμο είναι "σαν ένας σωτήρας από τον ουρανό... ένα είδος αγίου... δεν ήθελε να σωθεί από κανέναν, πέθανε ξεριζωμένος από τον κόσμο" (σ. 225). Παράξενοι αυτοί οι ορισμοί στο στόμα του Λέβι, ενός άθεου, για έναν φίλο που είναι επίσης άθεος. "Άγιος" επειδή εκδηλώνει μια διαφορετική πραγματικότητα από τον "ανάποδο κόσμο" στον οποίο έζησε, επειδή οι πράξεις του δεν είναι διφορούμενες αλλά διαυγείς, απλές και ξεκάθαρες, στα όρια της πιο τέλειας ανθρωπιάς. Ο Λορέντζο είναι το καλό που υπάρχει, ακόμη κι αν δεν κερδίζει.

Η Angier θα πει ότι ο συγγραφέας "έκανε την ιστορία του Lorenzo Perrone κεντρικό σημείο της έρευνάς του για τον Άνθρωπο" (σ. 166): στο ερώτημα "Ποιος είναι ο άνθρωπος", απαντά με την ιστορία του μαστόρου του Φοσάνο, επειδή "εδώ είναι ένας άνθρωπος".

Αναγνωρίζουμε στον Γκρέπι ότι προέβαλε αυτόν τον "τελευταίο" των Δικαίων, που δεν ήταν ούτε διπλωμάτης, ούτε υψιλόβαθμος, ούτε βιομήχανος. Γνωρίζει, όπως τονίζει ο διευθυντής του Μουσείου Άουσβιτς-Μπίρκεναου, Piotr M.A. Cywinski, ότι "η μνήμη μας μοιάζει λίγο με την ιστορία μας, χτισμένη πάνω σε μια αφήγηση γεμάτη από χαρακτήρες-σύμβολα και απελπιστικά κενή από εκείνους που δεν κατάφεραν να μπουν σε αυτό το φανταστικό πάνθεον" (σ. 234). Ο Λέβι ήθελε να αφηγηθεί ένα κομμάτι της ιστορίας που δεν θα παραμείνει πλέον άγνωστο και ανώνυμο: "ιστορίες ζωής όπως του Λορέντζο έχουν αλλάξει την ιστορία και τον τρόπο που διαδραματίζεται" (Cesare Bermani) (σ. 236).

Ο Λορέντζο είναι ο ακραίος εκπρόσωπος εκείνης της "αγροτικής κουλτούρας" που είναι ένας "τρόπος να βλέπεις τον κόσμο", ίσως χαρακτηριστικός των ταπεινών, αλλά προικισμένος με μια σταθερή ηθική (σ. 236), αυτή που περιγράφει ο don Lenta για την αναγνώριση του Δίκαιου των Εθνών, όταν λέει ότι "οι χτίστες και οι ψαράδες του Φοσάνο έκαναν τα αδύνατα δυνατά για να βοηθήσουν τους πιο αδύναμους της κοινότητας" (σ. 212) . Κουλτούρα αλληλεγγύης, ενσυναισθητική με αδρό τρόπο, δίπλα στον άλλον με συγκεκριμένο τρόπο. Μια κουλτούρα εκείνων που αναλώνουν παπούτσια και ενέργεια για να διασχίσουν τα σύνορα σε αναζήτηση εργασίας και ζωής.

Ο Λορέντζο είναι μια έκκληση, μια σιωπηλή κραυγή για να διακρίνουμε ίχνη καλοσύνης στην καθημερινότητα της ιστορίας, να την αφουγκραστούμε μέσα μας, εμείς και όσοι εκφράζουν μια "βουβή ανάγκη για αξιοπρέπεια", να καλωσορίσουμε και να περιφρουρήσουμε την οδυνηρή γοητεία του ανθρώπινου που κατοικεί στον κόσμο.

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

[twentiesgirlsmagazine]

O que rolou no Baile de Carnaval mais glamuroso do Brasil

Ah, o Baile da Vogue! Um dos eventos mais glamorosos e aguardados do Carnaval, que este ano aconteceu no sábado, dia 3, não decepcionou. Organizado pela revista Vogue Brasil, o baile é conhecido por reunir celebridades, personalidades da moda e artistas em uma noite de luxo, moda e entretenimento. E com o tema Galáctika, a noite prometia muito mais do que prateado e brilho; ela nos levou a uma viagem “estratosférica, cósmica e estelar”, convidando todos a ousarem em seus trajes.

A transmissão ao vivo do Baile da Vogue foi realizada pelo TikTok, com a apresentação da blogueira @gabb ao lado de Dudu Bertholini, Sheyla Christina e Bielo Pereira.

E que noite foi essa! O primeiro look apresentado na noite foi de Bianca Dellafancy, uma reinterpretação do personagem Etevaldo, um alienígena do Castelo Rá-Tim-Bum. Na verdade, o look foi uma homenagem ao ator e maquiador Wagner Bello. Este ano marca 30 anos desde que o ator faleceu. A despedida do personagem das telinhas foi um dos momentos mais marcantes da história do seriado brasileiro, onde foi simulada uma carta de despedida do personagem, na qual ele dizia aos amigos que não iria mais para o castelo porque estaria nas estrelas.

Claro que por trás da esfera futurista que o tema Galáctika sugeria, os famosos foram levados a repensar formas, silhuetas e materiais que poderiam ser usados nos looks do baile. O retro futurista de Paco Rabanne certamente estava na mente de muitos, com um olhar apurado entre passado e futuro. Isa Domingues captou brilhantemente essa essência ao usar o vestido elaborado por Martha Medeiros, que, em suas palavras, "traz, ao mesmo tempo, uma silhueta futurista e o resgate de tendências vanguardistas". O tecido usado é o crinol, com aplicação de pedras que remetem à estrela Rigel.

Outras referências que certamente não poderiam faltar nesse baile são as inspirações nos filmes de ficção intergaláctica. Mari Maria encarnou a Princesa Leia, uma referência esperada e bem recebida. Além dela, a atriz Giovanna Grigio optou por um look bastante diferente, no estilo Chewbacca.

No entanto, quem realmente roubou a cena foi uma alienígena que desembarcou na praia de Copacabana com seu "baby alien"! Deborah Secco simplesmente arrasou no visual.

Gabriel Gontijo também surpreendeu, mas a ideia do capacete de motoqueiro nos deixou um pouco confusos. Afinal, estamos falando de Galáctika! Entendemos que um capacete de astronauta pode não ser tão fácil de encontrar. A atriz Flávia Alessandra também apostou no inusitado, com um toque de Lady Gaga.

Lelê Burnier acertou em cheio mais uma vez. Essa brasileira sabe como valorizar sua brasilidade e utilizar o melhor que temos por aqui. Pela terceira vez, ela acertou na parceria com a marca carioca MARTU. Os bordados no look de Lelê criaram todo um universo a cada passo, com um jogo de iluminação fantástico. Ela também mencionou que uma de suas inspirações foi a música "Mistério do Planeta" dos Novos Baianos. E é claro, Lelê mostrou como se faz e mergulhou de cabeça no mundo!

Outro look muito aguardado era o da blogueira Malu Borges, que escolheu o tema "Supernova”. Mas vamos com calma, é importante entender o significado de uma Supernova para apreciar o quão bem elaborado foi esse visual. Uma supernova ocorre quando uma estrela gigantesca explode, criando uma série de outras estrelinhas nessa explosão. Com isso em mente, o look da Malu era uma peça completamente transparente, cravejada de brilho e estrelas, com uma estrela gigante no centro. Além disso, o traje ainda apresentava um núcleo de iluminação que ascendia, remetendo à explosão. A ideia do visual da Malu foi ótima e nós amamos, mas a execução… poderia ter ficado bem melhor!

O baile estava repleto de looks incríveis, e alguns, nem tanto. Por hoje é só!

[carmy77]

Elenco vincitori

Concorso di Poesie, Filastrocche, Racconti e Fiabe

“Libera la fantasia” 5^ Edizione

A) Sezione Poesie e Filastrocche a tema fantasy

“Carmelo, il sedano fragola, Penelope la ragna e Riccardo, il riccio bugiardo” filastrocche inedite di Cecilia Turino – Frattaminore (NA)

“ Amore su petali di rosa” raccolta edita di poesie di Barbara Baka – Carapelle (FG)

“C’erano una volta sette nani” filastrocca inedita di Danila Pesce – Savona (SV)

Menzione Speciale a:

“Poesie, Filastrocche, Raccontini per grandi e piccini” libro edito di filastrocche e racconti brevi di Rita Giovanna Cavicchi – Castiglione dei Pepoli (BO)

Segnalazione di merito a:

“ Nonna e Paura” filastrocca inedita di Valerio Falgari – Curno (BG)

“Dimora fiabesca” raccolta edita di poesie di Maria Cristina Biasoli – Molinella (RO)

B) Poesie e Filastrocche a tema libero

“Ricomincio da t(r)e” raccolta di poesie in fase di pubblicazione di Mario Tommasini – Roma (RM)

“Alla periferia del vento” poesia inedita di Stefano Baldinu – S. Pietro in Casale (BO)

“Per voi” poesia inedita di Christian Testa – Villanterio (PV)

Menzione Speciale a:

“Filastroccando – Poesie e filastrocche di Nonnogino” raccolta inedita di poesie e filastrocche di Luigino De Francesco – Torino (TO)

Segnalazione di merito a:

“Unni a biddizza cunforta (Dove la bellezza consola)” poesia in dialetto siciliano tradotta in italiano di Lucia Zappalà -  Istrana  (TV)

  Premi Speciali

   Premio Assoluto della Critica a:

“Note dimenticate nella notte” raccolta poetica inedita di Francesco Ambrosio -  Frattamaggiore (NA)

  Premio Speciale Miglior Giovane Autore a:

“Unica salvezza” poesia inedita di Serena Cola – Meldola (FC)

     Premio Speciale per l’Operato Socio – Culturale a:

Angelo Canino, scrittore (Acri – CS) distintosi per quanto costruito artisticamente e culturalmente negli anni, vincendo tantissimi premi letterari e aderendo in varie manifestazioni di spessore. Poesia scelta come migliore dalla Giuria: “ Ppe cchilli terri (Per quei terreni)” opera inedita in dialetto calabrese tradotta in italiano.

    Premio Speciale della Giuria a:

Lucia Barabino, scrittrice (San Francesco al Campo – TO) per la sua

straordinaria capacità creativa e la sua estrema bravura mista a sensibilità nello scrivere testi per grandi e piccini. Testo scelto come migliore dalla Giuria: “L’albero nel bosco” filastrocca inedita.

“Kerstonville, segreti di contea” romanzo inedito di Silvia Turello – Siderno (RC)

C) Sezione Racconti e Fiabe a tema fantasy

“Sara e i mille mila” fiaba edita di Gabriele Missaglia – Dizzasco (CO)

“Ascoltate la biblioteca” racconto inedito di Gabriele Andreani – Pesaro (PU)

“Agata delle farfalle” fiaba inedita di Clara Guareschi – Varallo (VC)

Menzione speciale a:

“Misha l’orsetto magico” fiaba inedita di Giovanni Saia – La Spezia (SP)

  Segnalazione di merito a:

“Diario di un tirannosauro vegetariano” racconto fantasy inedito di Gabriele Di Fazio – Marino (RM)

D) Sezione Racconti e Romanzi a tema libero

“La rosa sott’acqua – Storia di una vita negata” racconto inedito di Cristina Manzo – Lecce (LE)

“La rosa bianca di Izmir – Oltre il velo della paura ” romanzo edito di Anna D’Auria – Gragnano (NA)

“Raggio di luce” romanzo edito di Matteo Molino – Milano (MI)

Menzione speciale a:

“Augustus Darius” romanzo inedito di Angelo Dario Garziano – Mazzarino (CL)

Segnalazione di merito a:

“La ragazza e il cavaliere” romanzo inedito di Cristina Mora – Luserna San Giovanni (TO)

   Premio Finalisti

“Cassandra e Isabeau” racconto inedito di Alessandra Peretti – Amandola (FM)

“L’arte di Howth (Tratto da una storia vera)” racconto inedito di Anna Ferriero – Torre del Greco (NA)

“Le avventure di Rapetta” raccolta inedita di racconti di Paola Ercole – Roma (RM)

“Il marziano Baffi Blu” filastrocca inedita di Barbara Barducco – Rivarossa (TO)

“La mia follia” monologo teatrale inedito di Rodolfo Andrei – Roma (RM)

“Il peso della solitudine” raccolta poetica di Roberta Matassa – Bari (BA)

“Anche l’ospedale è bello...se si muta in un castello” filastrocca inedita di Sergio Giovannetti – Vinci (FI)

“Il brutto anatroccolo (Favola rap) favola inedita in versi di Veruska Vertuani – Aprilia (LT)

“Era notte a Roma” racconto edito di Laura Marcucci – Roma (RM)

“La strega presuntuosa” filastrocca inedita di Caterina Giannini – Roma (RM)

“Immensa” racconto inedito di Chiara Mari – Losanna Svizzera (VD)

“Il Natale delle fiabe” filastrocca inedita di Patrizia Birtolo – Giussano (MB)

[forfamily]

She had only been invited to the Passione villa once, a long time ago, when Diavolo was forcing other Dons to kneel before him or face his wrath; of course, they never actually saw this particular Boss in person. It was a wretched place, one she did not want to visit again in this lifetime. Yet here she was, joining the other Dons, waiting to swear allegiance to the new Capo dei capi- The Boss of all Bosses -Giorno Giovanna. Not that the other Dons actually knew she was the new Boss- Diavolo had been so secretive, no one had actually known who he was- she'd discovered identity completely by chance… and made sure she kept that revelation to herself; she wasn't ready for her grave yet. There was still too much to do. And she had the Famiglia to take care of.

One by one, they took a knee and pressed their lips to the back of Giorno's hand. She was last, after Bertone, and there was a brief silence. It was very rare, almost unheard of, to have a woman Don. So many years ago, Bianca had shaken the Underground of Italy when her grandfather, the Old Lion, had passed on his power to her. She'd been the youngest ever, just eighteen. Yet there she stood, now, ready to bend the knee to an even younger woman. Baroness Zeppeli wouldn't have it any other way.

The problem arose when she had to actually kneel- the dress she wore flattered her figure, as it should for the price she paid for it, but it was snug from the hips to just about her knees; there would be no way she could do this gracefully. She could sense the other Dons whispering behind her- most of them had been opposed to her rise in power despite the fact that she had worked her ass off to get there, and had earned her place.

"Mi scusi."

And she bent at the waist, making eyebrows arch at her derriere before she gripped the hem of her dress and promptly tore it right up to her thigh. There was a shocked silence as a shapely leg emerged, a thigh-high and a garter, as she took her knee at Giorno's feet. Lifting the blond's hand, she pressed her lips to the back of her fingers. Her gaze should have remained lowered. It didn't; dark whiskey eyes lifted to the newest Don's gaze for a moment, a small smile curving the lips against her fingers before she pulled back and stood, joining the others for the next part of business.

A scarlet lipstick print remained behind. This new era of Passione aligned perfectly with that of Zeppeli. That print was a promise.

[wrestlefesthq]

mw for both male & females.

males: ricochet, kevin owens, sami zayn, tonga loa, zilla fatu, jacob fatu, max caster, danhausen, trent beretta, chuck taylor, alex shelley, chris sabin, eddie kingston, corey graves, baron corbin, cash wheeler, dax harwood, bo dallas, joe gacy, dexter lumis,bobby lashley,mark davis, powerhouse hobbs, zack sabre jr,roderick strong, mike bennett, matt taven, kyle o'reilly, charlie dempsey, xyon quinn, prince nana, isiah kassidy, marq quen, shawn michaels,kota ibushi, kazuchika okada, katsuyori, sanada, konosuke takeshita,yuki uneo, effy, ricky shane page, eddy thorpe, lucien price, mark brisco, austin ace, chris bey, alec price.

females: giovanna ebureno, bianca belair, willow nightingale, kamile, santana garrett, steph de lander, vipress, mandy leon, lola vice, xia brookside,wren sinclair, carlee bright, lash legend, jakara jackson, jadia parker, michin, iyo sky, auska,zoey stark, b3cca, la catalina, reyna isis, indi hartwell, allie katch, delta, queen aminata, serena deeb, lady frost, kilynn king, rachael ellering, killer kelly, dani luna, red velvet, gisele shaw, alisha edwards, jordynne grace, tasha steelz, jody threat, jessicka havok, shazza mckenzie, rosemary, veda scott, allysin kay, marti belle, maryse, barbie blank, kilynn king, rachael ellering.

[valoriontinuit]

GALLERIA D'ARTE MENTANA  "Musei Amaci - Giornata del Contemporaneo" Gli artisti della Mentana incontrano Amaci - 28 SETTEMBRE 2024 La galleria D'arte Mentana di Firenze, in occasione della 20 giornata del contemporaneo, organizza una rassegna con opere di artisti nazionali ed internazionali, selezionate dall'art director Giovanna Laura Adreani, che si aprirà il 28 settembre 2024. *Si informa che sabato 12 ottobre durante la giornata del Contemporaneo la galleria sarà aperta con orario continuato. ARTISTI PRESENTI: Audrey Traini, Giancarlo Cerri, Santiago, Luigi de Giovanni, Camilla Vavik Pedersen, Valerio Tanini, Sandra ligato, Massimo Zecchin, Lisa Carta, Bianca Vivarelli, Benedetta Berti, Lis Engel, Meryem Dogan, Tina Hellblom. For information: galleriamentana@galleriamentana.it

GALLERIA D'ARTE MENTANA Via della mosca, 5r, Florence, Italy 50122 Art Director Giovanna Laura Adreani Tel. +39 055 211985 Cel. +39 335 1207156 Sito web www.galleriamentana.itInstagram @galleriamentana Facebook galleriamentanafirenze

[gentlyepigrams]

Maria Jacobini in Beatrice Cenci (1926) by Truus, Bob & Jan too! Via Flickr: Italian postcard by G.B. Falci Ed. for Unica - Ciocolato Talmone al latte. Photo: Pittaluga Film. Maria Jacobini in Beatrice Cenci (Baldassarre Negroni, 1926). Among the Italian divas, Maria Jacobini (1892-1944) was an island of serenity, as Vittorio Martinelli expressed it, the personification of goodness, of simple love. Her weapon was her sweet and gracious smile. However, in some Italian and later German films, she could also play the vivacious lady, the femme fatale, the comedienne, the hysterical victim, and the suffering mother or wife. Maria Jacobini was born in Rome, Italy, in 1892. She was the sister of actress Diomira Jacobini. Their older sister Bianca had also started as an actress but had interrupted her career after four films. Maria studied at the Accademia di Arte Drammatica di S. Cecilia, where her teachers were Virginia Marini and Eduardo Boutet. She made her stage debut at the company of Cesare Dondini Jr., where she mainly played secondary parts. She was noticed by Ugo Falena, artistic director of the film company Film d'Arte Italiana. He offered her work in the silent cinema. Her first short films were Lucrezia Borgia/Lucretia Borgia (Ugo Falena, 1910) featuring diva Francesca Bertini, and Beatrice Cenci (Ugo Falena, 1910), but her first important role was in Cesare Borgia (Gerolamo Lo Savio, 1912) again starring Bertini. In 1912, Maria started to work at the Savoia company of Turin, as a seductive man-eater in short films like Pantera/Panther (1912), La zingara/The gypsy (Sandro Camasio, 1912), and L'onta nascosta/The hidden shame (1912). From 1913 on, she played her more dramatic roles as the lead in Giovanna d'Arco/Joan of Arc (Ubaldo Maria del Colle, 1913) and Ananke (Nino Oxilia, 1915) with Leda Gys and her sister Diomira Jacobini. Jacobini worked for pioneering film studios like Pasquali and Celio. Maria gave good performances in the melancholic Come le foglie/Like the Leaves (Gennaro Righelli, 1916) based on Giuseppe Giacosa's stage play, and in the touching Addio Giovinezza/Good-bye Youth (Augusto Genina, 1918). She made a series of films with director Gennaro Righelli such as Il viaggio/The Journey (1921), based on a novel by Luigi Pirandello, and Cainà - la figlia dell'isola/Cainà - the Daughter of the Island (1923), shot in Sardinia. After the First World War, the Italian film industry was in a deep crisis, and director Gennaro Righelli and his star Maria Jacobini decided to move to Germany. In Berlin, the new centre of the European film industry, Jacobini and Righelli were enlisted by producer Jakob Karoll and they founded a separate company called Maria Jacobini GmbH. Jacobini first starred in Bohème - Künstlerliebe/Bohème - Artists Love (Gennaro Righelli, 1923), playing the tormented and suffering Mimi. Her film partner was Wilhelm Dieterle, who would later become known as Hollywood director William Dieterle. She often performed in Righelli's German films and other directors' films. Jaap Speyer directed her in Bigamie/Bigamy (1927), Robert Dinesen in Ariadne im Hoppegarten (1928) with Alfred Abel, Richard Oswald in Villa Falconieri (1928) opposite Hans Stüwe, and by Fedor Ozep in the German-Russian coproduction Der lebende Leichnam/Zhivoy trup/The Living Corpse (1929), based on the play by Leo Tolstoy. These productions were shot all over Europe, and Jacobini even filmed in Africa for Die Frauengasse von Algier/The Street of Women of Algiers (Wolfgang Hoffmann-Harnisch, 1927) with Camilla Horn. In the second half of the 1920s, Maria Jacobini performed also in a few Italian films such as La bocca chiusa/Shut up(Guglielmo Zorzi, 1925) opposite Lido Manetti a.k.a. Arnold Kent and Carmen Boni, Beatrice Cenci (Baldassarre Negroni, 1926), and Il carnevale di Venezia/The carnival of Venice (Mario Almirante, 1928). In France, she did Maman Colibri/Mother Hummingbird (Julien Duvivier, 1929) with Franz Lederer. It was her final silent film. With the coming of the sound cinema, Jacobini's roles became marginal, though she continued to play in films until her death. In 1937 she became a teacher in acting at the new Roman film academy Centro Sperimentale di Cinematografia, where she gave lessons to new stars and actresses such as Alida Valli and Clara Calamai. Her final film was La donna della montagna/The Mountain Woman (Renato Castellani, 1943) with Marina Berti. aria Jacobini died a year later, in 1944 in Rome. She was 52. Sources: Vittorio Martinelli (Le dive del silenzio), Caterina Cerra (Treccani - Italian), Wikipedia (English and Italian) and IMDb. And, please check out our blog European Film Star Postcards.