#beni hala umudum

[whumpookies]

Beni Hala umudum bölüm 5

Ozan overwhelemed crashes..

[egesizizmir]

"Çocuklar boyama kitabı değildir, onları en sevdiğin renklere boyayamazsın. "

Belki de ailemiz ve çevremizin bizi boyamaya çalıştığı renklerden dolayı kendi rengimizi kaybetmiştik.

[pembebirkrizantem]

Suskunluklar biriktiriyorum bugünlerde...

Kapı kapı büyüyen ve anlatamadıkça insanın omzunda tıpkı ağır taşlar misali biriken suskunluklar...

Bir cümleyle yüreğimden akıp gidecek kadar hafif konuşacak olsam okyanuslar bile yetmeyecek sanki derinliğine. Ben yine de suskunluğa talibim. İçimde kendimle öylesine doluyum kı buna bir de sonsuz bir yalnızlık eklenince hiçbir şeyin gitmesini istemiyorum. Tek bir kelimenin, tek bir düşüncenin hatta tek bir zerrenin bile firarını kaldıramayacak kadar takatsizim...

Yollar yabancı, taşlar soğuk ve insanlar yine bildiğimiz gibiyken ben yalnızca kendi kendime yetme telaşesindeyim.

Bugün karnım tok mu?

Ellerim üşümüyor mu?

Ve sevdiklerim yanımda mı?

İşte o zaman diyorum ki çok bir şeye gerek yokmuş aslında. Aşk beni bulmasa da varsın zenginlik kapımı çalmasa da ve ben dipsiz bir suskunluğa bürünsem de mutluyum.

Sonuçta insan yağmuru izleyebiliyor ve annesine hala gülümseyebiliyorsa ne gerek var derde tasaya değil mi?

Güneşin doğuşuna ve batışına şahit olan gözler aşkına, ay ışığının nuruyla yıkanan aşıklar hürmetine ve masum bir bebeğin ilk tebessümü niyetine, birgün umudum tükenecek olsa da ben mutlu ayrılacağım bu dünyadan.

Ruhumdaki suskunluklar ve sevdiklerimin suretiyle silinip gideceğim ama ben gitsem de mutluluğum hep baki kalacak.

Tıpkı en sevdiğin şarkıyı bağıra çağıra söylerken dudaklarında bıraktığı o tatlı his gibi. Belki şarkının başı ve sonu unutulacak ama nakaratının güzelliği üzerinden ne kadar zaman geçerse geçsin hafızamdan silinmeyecek.

Silinip gidecek onca şeye inat...

Selam ve Dua ile.

[femmelunee]

Bi yaz sabahı, denize bakan bir uçurum kenarındayım. Yüzüme hafif hafif bir meltem esiyor . Sabah ayazı olmasına rağmen üşütmüyor beni, zira içim buz keseli uzun zaman oldu . Karşımda ufuk çizgisiyle buluşan yeni doğmaya başlayan güneşin hafif kızıllığı... Manzaranın güzelliği dinginlik getirirken yaratıcıya olan inancımı tazeliyor. Dünya o kadar da kötü değil aslında sakladığı cevheri söndürüp ziyan eden, kimine zindan eden yine insanoğlu . Manzaranın güzelliğine karşı kapatıyorum göz kapaklarımı ,esen meltem -Acaba şuradan assagiya süzülürken de böyle hissettirir mi ? Diye düşüncelere ve yansımalara dönüşüyor. Ah yansımalar kesit kesit gözümün önüne gelen o görüntüler . İyi hissedemiyorum bir türlü. Kime göre neye göre iyi hissedemiyorum bilmiyorum. Ölüyor gibi hissediyorum deyince insanlar kayle almıyor, defalarca ölümlerin eşiğinden dönerken ölmeyi değil ama ölmeye yaklaşmayı çok hissettim . Hepsi farklıydı sebepleri , nedenleri , türleri ve sonuçları ama hepsinin sonunda ölüm vardı ve ben bı şekilde yine zindanda kalmaya mahkum bırakıldım.

Yaralarımı saranim hiç olmadı, çok yaralar sardım bı kendime saracak birini bulamadım kendim de saramadim. Yaşamın gereksizligini bı defa hissettin mi başlıyor büyük bir boşluk derin çok derin belki de sonu yok. Boşluğu dolduracak kimsem yoktu. Denediğim her yol boşa çıktı, önce kesici her şeyi aldılar benden odamda yerde sadece bir yatak var minik bir pencere asla acamadigim. Tabure , sandalye yok kendimi bogarim diye bir örtü dahi yok perdem bile yok . Duvarda kan lekeleri hala duruyor sanki benim bu varoluşa bıraktığım sanatım gibiler . Artık ilaç şişelerimi bana vermiyorlar tek tek gönderiyorlar yemek tepsisinde. Plastik çatal kaşık bile koymuyorlar artık . Elle yiyemiyecegim için corbami bardakta gönderiyorlar. Bazen kendimi mahkum gibi hissediyorum ama mahkumların umudu vardır değil mi benim umudum bir gün öleceğime buda sayirli bence. Annemin sesleri geliyor bazı geceler kapı eşiğinde ağlıyor neden yanıma gelmiyor bilmiyorum . Babam gözlerinde öfkeyle bakıyor her seferinde hala merhameti göremedim ama olsun demekki hiç bunu hak etmedim. Bazen annemin ağladığını duyunca bende gidiyorum anneme odadakileri anlatiyorum sonra gülmeye başlıyorum kahkalarla, gözümde yaşlarla annemin ağlaması artıyor, anlam veremiyorum gülüyorum İste başka ne istiyorlar ki

.Bazı geceler üşüyorum ne zmn uyuduğumu pek bilmiyorum zaman kavramım pek yok . Ama bu günü iyi biliyorum dünyaya geldiğim gün. Doğum günlerinimi kutlamam ama ilk defa denizi özlediğim için yalan söyledim. Bana inandılar ve şimdi bu uçurum kenarında oturuyorum. Çok uzak değil hemen arkamdalar . Belime bir ip bağlı atlarim diye , bu denli korku niye? Hiç bilmiyorum. Süremin dolmak üzere olduğunu hatırlatıyor babam ve son kesmiş gibi denizin kokusunu içime çekiyorum. Bir daha ozlemeden bu denizi bu dünyayı terk etmek dileğiyle odama dönmek üzere arabaya biniyorum.

"))

#kirilmisbirkadin

[seyymasensei]

Belki bunu görürsün diye yazıyorum ama göreceğine gram umudum yok. Artık içimde tutmaktan çok yoruldum. Seni çok özledim. Evet çok fazla hata yaptım, yanlış yaptım, aptallıklar ettim. Ama seni sevmekten hiç vazgeçmemiştim. Özür dilesem ne fayda, sadece sana kendimi anlatmak istedim. Senden sonra konuştuğum oldu ama onunla da 3-4 gün sürdü sürmedi, aklımın hala sende olduğunu söyleyip bıraktım onu. Belki seninleyken çok güzel değildi ama sensizken daha kötü. Tekrar eskisi gibi olmayacağız belli, üstünden aylar geçti. Ama belki yine de umudun varsa, sesimi duymanı istedim. Nefessiz kaldım ben. Evet ben bitirdim bizi ama ben senden vazgeçmedim. Sen beklersin sandım, sen anlarsın sandım, sen yine beni seversin sandım. Ona da öyle bana sarıldığın gibi sarıldın mı? Onu da beni öptüğün gibi öptün mü? 2022 den beri ilk tanıştığımızdan beri yazdığım günlüğümü bilirsin. Hala ona devam ettim ben. Öyleki bugün bizim parkımızda seni ne kadar özlediğimi yazdım sayfalara. Seni çok fazla özledim ben. Aylardır tek bir damla gözyaşı dökmemiştim. Ağlamamak için sıktığım çenemin acısını kalbimde hissettim defalarca. Dayanamadım geçenlerde hıçkırarak ağladım Barış'a. Hala anı kutumuzu saklıyorum biliyor musun? Hatta küçüklük vesikalığın bile duruyor cüzdanımda. Bazen uykudan uyandığımda seni bana bakarken görüyorum. Başkasını seven bir insan nasıl böyle güzel bakabilir başkasına? Saçların çok yakışmış bu arada. Geçen aynı olmuştuk farkettin mi? Çorabımıza kadar aynıydık keşke bu kombini harcamasaydık. Siyah sana çok yakışıyor. Gözlerin hala çok güzeller. Canım çok acıyor. Mutlu olmanı çok isterim. İyi görünüyorsun. Ama keşke ayrıldık diye bana düşman gibi davranıp, öyle bakmasaydın. Sigaraya başlamıştım biliyorsundur duymuşsundur. Ben ve sigara? Aynı cümle içinde geçmezdi hatırlıyorsun değil mi? Tıpkı sensizlikle ben'im aynı cümle içinde geçemeyeceğim gibi. Belki de hakettim bunları. Hakettim sensizliği. Hem sende haklısın. Mutlu olmak için beni sevmeyi bırakman gerekiyorsa öyle yapmalısın. Hem sen ne derdin bana. Ayrılırken bile bunu söylemiştin 'seni mutlu eden neyse onu yapmaya devam et.' Sana hala sevgilim diyebilir miyim? Seni mutlu eden neyse onu yapmaya devam et sevgilim. 061024

[gonderilemeyenmektuplar1]

Sevgili Emre,

Yazmaya başladığımda kelimeler ne kadar yetersiz kalacak, bunun farkındayım. Ama yine de içimdeki bu karmaşayı, bu kesik kesik duyguları bir araya getirmek istiyorum. Belki de içinde bulunduğum bu derin boşluğu ve acıyı, bu kadar zamandır yaşadığım bekleyişi sana bir nebze olsun anlatabilirim diye…

Uzun zaman bekledim seni, bir gün döneceğini, bir gün dönüp gelip "Ben geldim N......m" diyeceğini umarak. Ayrılığımızın ardından, her ne kadar her şey bitti desek de, içimde bir umut vardı. Herkesin evine döneceğini düşünmüştüm, her şeyin geçeceğini ve zamanla eskiye döneceğimizi. Ama o kadar uzun zaman geçti ki, o mesajı alana kadar umudum soldu, yavaşça yok oldu. Senin o yazdığın "Ben geldim N......m" mesajı… O kadar beklediğim o cümleyi görünce dünyam bir anda aydınlanmıştı. Hemen gözlerim doldu, kalbim hızla çarpmaya başladı. Bir anda geçmişin güzel anıları ve mutlulukları tekrar canlandı. O gün, o an… Nasıl şükürler ettim, nasıl ağladım…

Ama maalesef ne kadar kısa sürdü o mutluluk. İki gün… İki gün boyunca seni hissettim, seni düşündüm, o eski zamanları tekrar yaşadım. Ama sonra, bir anda, hiçbir şeyin anlamı kalmadı. "Üzgünüm, yapmıyorum" dedin ve her yerden engelledin. O an, tekrar yalnız kaldım. Her şeyim bir anda silindi. Birkaç satır mesajla her şey kayboldu, kaybolduğunda ne kadar ağır olduğunu anlatamam.

Gözlerim kan çanağına döndü, ağlamaktan öyle bir hale geldim ki, hiç durmadan isyanlar ettim. Hala ne olursa olsun, seni sevmenin verdiği o derin his var içimde. Her şeye rağmen, hala seni çok seviyorum Emre. Bu sevgiyi hiçbir şey silemeyecek, her ne kadar uzak olsan da, her ne kadar geri dönmeyecek olsan da…

Bir gün dönüp "Ben geldim N.......m, evime döndüm" desen… Keşke o gün bir an önce gelse, keşke o cümleyi tekrar duysam. Ama biliyorum ki, bu sadece bir hayal. Bir zamanlar hayalini kurduğum o an, o kadar gerçekti ki, o kadar inanmıştım ki her şeyin tekrar eski haline döneceğine. Ama gerçek şu ki, ben hala o eski hali bekliyorum, hala o eski senin geri gelmesini istiyorum.

İçimdeki sevgi, kaybolmuş değil. Belki seni sevmek artık bir zamanlar olduğu gibi değil, belki eski sıcaklık yok, ama bir yerlerde seni seviyorum. O eski günler… Ne kadar kıymetli, ne kadar değerli. İçimde seninle ilgili ne çok anı var, ne çok şey yaşadık birlikte. O anılarla yaşıyorum şimdi. Her şey geçse de, sen hep bir yerde olacaksın içimde.

Yine de, her şeyin bir sonu var, değil mi? Bu kadar uzun bir bekleyişin ardından, zamanla anlamalıyım belki de… Ama kalbimde hala bir umut var. Hala bekliyorum. Hala seni seviyorum. Belki bu bekleyişin sonunda, bir gün dönüp "Ben geldim" demen, her şeyi değiştirecek. Bilmiyorum. Ama umudum, sevdam bir yerlerde devam ediyor. Belki bir gün, belki yeniden.

Emre, ne olur bir daha yaz, ne olur bir kez daha "Ben geldim" de. İçimdeki her şeyin yarım kaldığı, eksik olduğu, belirsiz olduğu bu zamanda, tek dileğim o mesajı almak. O kadar çok istiyorum ki, o kadar çok özlüyorum ki seni…

Sevdamı, umutlarımı, beklentilerimi, her şeyimi bir kez daha sana bırakmak istiyorum. Ama ne yazık ki, bu defa yalnızım. Sadece seni seviyorum, sadece bekliyorum. Bir mesaj bile yetersiz belki ama…

İçimdeki boşluğu ve seni sevmenin acısını bu kadar uzun yazabilmemin tek nedeni, senin beni ne kadar derinden etkilediğini ve hala seni seviyor olmamı hissetmenden korkuyor olmam.

Her ne olursa olsun, seni sevmek, her zaman kalbimde bir yerlerde olacak.

[uzgunumkomikolamiyorum]

ben kendime çok üzülüyorum ya ne istediğim bölümdeyim ne de beni seven birine sahibim hala da her şeyin iyi olacağına dair umudum var ve hala gelecekte mutlu olabileceğimi sanıyorum …

[terapistcagatay]

Şu an okuyorum ama mutlu değilim bu yara beni bi gölge gibi takip ediyor canımı yakıyor boğazımı sıkıyor. Kadin olmaktan hiç bu kadar nefret etmemiştim. Temiz ve saf yaşlarımda kirlenmiş hissettim. Gülüyorum etrafıma ama mecburen neden kötü olduğumu anlatmamak için. Ailemi yıllarca kendi içimde affedemedim beni koruyamadiklari için sonra her şeye nasıl alışılıyorsa buna da öyle alıştım. Hiç çocuk olamamanın acısını içimde hep taşıdım taşıyorum. Ölmeyi düşündüğüm gecelerim oldu Çağatay. Ama zordu benim için yapması. Yapmadım niye bilmiyorum belki hala hayatımdan bi umudum vardır. O kişi evlendi ben onun kız çocuğu olursa yaşadıklarımı yaşasın demedim hiç içimden. Bunu kimse yaşamasın. Ama o acı çeksin. Benim ruhumu öldürdü. Paramparça olsun. Neyse çok konuştum, teşekkür ederim beni dinlediğin için çok güzel bi kalbin var senin, seni buralarda görmek iyi hissettiriyor. Belki bir gün ileti atarim şimdilik dursun bakalım.

Gunaydin bu arada, umarım tadını kacirmamisimdir

Oku güzelim, belki sana bunu yaşatanlardan hesap sorarsın, belki sana bu ağır travma etkisi verenlere bi tokat atarsın. Oku güzelim, güçlü bi kadın ol, kendi ayakları üzerinde duran, durmaya çalışanlara ışık ol, oku güzelim, insanlara örnek ol, umut ol.

Yaşadığın olayların tarif yok, seninle ağlamak, seninle üzülmek, başını okşamak için şu an neleri feda ederdim bir bilsen.. Sen çocuklarına çok iyi bi anne olacaksın. Onlara güçlü olmayı aşılayacaksın, herşeyin başlangıcı yine sen olacaksın. Ne diyeceğim bilmiyorum hiç, beni affet lütfen olur mu. İyi ki varsın..

Gökyüzü senin gözlerin, cennet ise senin gülüşün olsun. Işıklar yoldaşın olsun..

[istanbulda1sonbahar]

Henüz Vurmadığım Dip

Hiçbir yere ve hiç kimseye ait değilim. Olamıyorum. Bir tarafa gittiğimde diğer tarafta kalıyor bir yanım, diğer tarafa gittiğimde bir tarafta kalıyor. Beni ben yapan duygularımın ait olduğu insanlarla aramda kilometreler var. Rakamlar bazı şeylere engel değil yalanına bizi kim inandırdı bilmiyorum ama rakamlar her türlü isteğe ve ihtiyaca engel. Gökyüzü bile farklı birbirinden her tarafta. Kendime ait bir yer istiyorum. İçine sığdıracağım kalpler bir elin parmağını geçmeyecek. Kavuşamadıklarım, sarılamadıklarım, kavuşamadıklarımın kavuşamadıkları ve sarılamadıkları... Kim öğretti bana kimseye bağlanmamayı, kimse için üzülmemeyi, insan sevmemeyi? Güneşin batması veya doğması, havanın güzel veya kötü olması, yüzümün gülmesi ve gülmemesi birkaç insana bağlı. Henüz o kadar bitmemiş sanırım hevesim, umudum. Hâlâ savaştığım hala istediğim hâlâ kavuşmayı beklediğim insanlar var. Hâlâ onlarla mutlu oluyorum. Sessizleşmedim annem gibi. Annem kadar kırılmadım daha ama annemden çok kırdım. Usulca kırılacağım ya da birisinin dediği lafın bende yaratacağı etkiyi görmenin zamanını bekliyorum. Gelecek böyle bir zaman çünkü benim hâlâ canımdan çok sevdiğim insanlar var. Tüm benliğimle tüm ruhumla yaslandım onlara sonsuz güven duyarak, bu yüzden de paramparça olmayı bekliyorum sizi severek.

[kalbimincirpinislari]

neden aklım sende hala, neden umudum sende, neden yaşadığım her güzel an da seni yanımda hayal ediyor, yanımda sen ol istiyorum. neden yoksun. hiç mi düşünmüyorsun beni. aklına bile gelmiyor muyum?

canın sağolsun..

[keemlenyekun]

Bütün şiirlerde söylediğim sensin.

Rahmetliyi mezarında ters döndürdüler sanırım. Hassas noktamız ile başlıyorum. Sezai karakoç. Popüler olmaktan hayatı boyunca uzak kalan nadide şair popülizme kurban gidiyor. Kurban vermeyiz.

Ama kusura bakmayın şunu bir üniversite nasıl yapar?

Bunu dün gördüm. Küfürbazım biraz malum. İyi bir sövdüm telefona karşı.

Allah affetsin.

Yahu adama biraz saygı da gerekiyor, bahsettiğim saygı tercihi aşkı, ilahi aşkı falan değil. Saygıyı hak eden şey: şiiri! Koskoca karakoç şiirini bu teyzemizle mi konuşmuşlar yani. Ayıptır. Şiire hakarettir.

Niyetim böyle başlamak değildi açıkçası.

Ben pazar gezmeyi seviyorum. Aidiyet hissetmemi sağlıyor. Çocukluk alışkanlığı. Annemin yanında pazar arabası sürmek. Ait olduğum mahallem. Eski mahallemin pazarına gittim. Mahallem yıkıldı. Yani üçe ayırdılar yıkıyorlar. Bizim evde uyuşturucu ticareti yapılmış. Narkotik operasyon yapmış. Kurtaramadım güzel terasımı. Eve gidince ya ben birilerini öldürürüm ya da birileri bana bıçak takar muhtemelen. Gitmiyoruz haliyle. Ah benim güzel mahallem.

Pazarda dolanırken eski sakinleri gördüm. Kimse tanımaz beni muhtemelen. Lisede çıkmışım mahalleden kim tanısın. Adımı söylesem tanırlar ama tanımazlar işte.

Caminin kenarından koca bulvar açtılar. Caminin kız kuran kursu kısmı yıkılmış, dedem yapmıştı rahmetli orayı. Yanında çeşme vardı. Aralıksız akardı. Buz gibi suyu olurdu. Dedemin tanıdıkları rahmetli oldu. Sepetçi amca vardı. Suyun karşısındaki ağacın altında sepet örerdi. Uzun sakalları olan esmer bir amcaydı. Her gittiğimde oralet ısmarlardı. Köşede yorgancı necati çeyizci olmuş, vefat etmiş. Almancı salih hala hayatta. Gördüm adamı. 2 metre boyu, sapsarı saçları beyazlamış hala sapsarı adam. 100 yaşına gelmiştir herhalde. Mahalle ölmüş. Atakuma geldiğimizde buralar sazlıktı. Yalan değil. Burası da ölecek. Çünkü dünya bu.

Sezai karakoçtan ölen dünyaya.

Olur.

Bugün de pazardaydım. Bu defa türkiş pazarı. Üç tur aldım. Amasya süt erik bitmiş. Kötü haber. Gerçek domatesler hala yok. Aldık bir şeyler. Milleti izledim geldim.

Dilekçelerimi yazdım. Geçim derdine düştük. Ülkem yangın yeri. Düzeleceğimize dair hiç umudum yok. Devlet yönetimi falan değil hikaye. Toplum. Toplumda umuda dair hiç bir tepki yok. Allah sonumuzu hayretsin.

Oğlan iki yaş sendromunu her noktamıza kadar hissettiriyor sağolsun. Sarılıp uyuması hepsini götürüyor sonra. Babiş diyor bana. Annem kızıyor baba de diyor, baba baba diyor sonra. Ama hemen babişe dönüyor. Karpusss misss kok. Diyor. Sonra sendrom falan hepsi çiçek bahar oluyor.

Öyle işte.

Vesselam.

[egesizizmir]

Yolumda hiç ışık yoktu ki benim. Işık tutan da yoktu. Bu yüzdendi kendimi bu kadar yakıyor olmam. Ben kendimi yakarak, kendi yolumu aydınlatıyordum.

[kullerindendoganbirgolgemisali]

Bugün seninle aramda olan bağın hiç bir zaman kuvvetlenmeyeceğine tekrardan inandım baba. O içimdeki küçük kız çocuğu bunu ne kadar inkar etmek istese de gerçek bu. Hiç bir zaman seninle baba kız olamadık ve olamayacağız... Her gün senin beni sevdiğini en azından sevmek istediğine inandırdım, aslında kandırdım kendimi. Bir an önce bu evden gitmemi istiyorsun biliyorum, ki bunu zaten sen söylüyorsun. Unutamıyorum baba yüzüme haykırdığın nefretini, beni sevmemeni,ettiğin hakaret ve küfürleri... unutamıyorum! Elimden ağlamaktan göz yaşı dökmekten başka hiç bir şey gelmiyor. Şuan çalan şarkı da geçen söze bak; "

Ne böyle senle ne de sensiz

Yazık yaşanmıyor çaresiz

Ne bir arada ne de ayrı

Olmak imkansız hiç sebepsiz

Olmuyor baba.. olduramıyoruz. Senin bana karşı içinde anlamlandıramadığım bir nefretin, kinin var. İnsan evladından nefret edermi baba? İnsan çocuğunun gitmesi, evlenmesi için 4 gözle bekler mi baba? İnsan çocuğunun yüzüne nefretini haykırır mi baba? İnsan çocuğunun sevmez mi baba..? Madem sevmeyecektin neden benim de günahıma girip beni bu hayata getittirdin ki.... neden? Korkuyorum baba, eğer ilerde birine inanıp güvenirsem de aynı şeyleri tekrardan yaşayıp, çocuklarım da öyle büyür diye. Ben hala senin sevgine açım baba. Ne kadar değilim desem de sana karşı hala umudum var, hep bekliyorum, hep bekleyeceğim... Bir ara değiştiğini sanmıştım, güzel kandırmışşın bizi, doğru ya bir insan 7'sinde neyse 70'inde de odur, insanlar değişmez. Neyse....

[birkoliyuva]

Bağırmak isterken susar gibiyim konuşmak isterken yorulur gibiyim anlatmak istiyorum kelimeler yıkılıyor karşımdan anlatmak istemiyorum bile tam varacağım konuşma çizgisine ellerim titriyor kalbim kaskatı oluyor bir şeyler eksik kalıyor yapamıyorum baksana yine buradayım hala buradayım gebermek en istediğim şey içimde ki bu nefret beni yer bitirir ellerim saçaklarımda savruluyor bir intihar misali çok doluyum anlatamıyorum bu çok farklı ben kendimden geçmişim birinden vazgeçmek insanlara basit gelir ama ben basitten de basitim kaçmak istiyorum gitmek istiyorum ben buraya ait değilim yoruldum susarak ağlamaktan yoruldum ellimden tutulsun çok istedim artık son yerdeyim bitti diyorum benden de bu kadarmış burda intihara çok yakınım bir sabahın 5 inde çıkıp gitmek atmak kendimi uzaklara çok istiyorum bak ben buraya haykırıyorum anlamsızlığı sırtıma sapladılar ben ölmek istiyorum hiç umudum çarem kalmadı artık son demdeyim umrumda değil cennet cehennem savaşamam ben anlatıkları kadar gücüm kalmadı rahat değilim yerimden sıkıyor boguyor merak etmeyin ben gidince o yer size kalsın

[sensizpostlar]

Yazmaya başlamak ya da tekrardan başlayabilmek. İçimde tuhaf bir heyecan biraz da hüzün barındırdı. Kendime dönmek, dönmekten en çok korktuğum yer aslında.. Tekrardan yazmak da bu işte benim için, Kendine dönmek.Mutluluk duygusunu hiç tatmadığımı düşünürdüm. Ta ki sen benden gidene kadar… Sen gittin, beni tonlarca anıyla yalnız bıraktın. Çok canımı acıttı ama mutluymuşum dedim. Şimdi acının dibini görüp acıya büründüm. Başka hiçbir duygu kalmamış gibi. Tek hissettiğim acı ve sanırım biraz da özlem.. Bu durumun nereye kadar gideceğini merak ediyorum. Unutmak istiyorum, her istediğimde daha net hatırlıyorum her şeyi.. Hala ve hala kabullenemiyorum beni bırakıp gidişini. Herkes gidebilirdi ailem bile ama sen asla gitmezdin ya gidemezdin. Bensiz geçirdiğin her günün geri dönüşü olabilecek mi sanıyorsun. Bu yaşlarımıza tekrar gelebilecek miyiz? Niye soldurdun gülünü, tam da en güzel yerinde. Boğazım düğümleniyor, kalbim sıkışıyor seni düşündükçe. Öfkelenemiyorum bile. Öyle çıkmaza soktun ki beni. Ne senden nefret edebiliyorum ne de sevgimi yaşayabiliyorum. Senden öteye gidemiyorum ama sana da gelemiyorum artık. Beklemek dersen de birazcık umudum olsa ‘doğru zaman denilen kavram’ sonsuza kadar beklerim seni. Ama biz hep uzak olacağız senelerce, bunun bir sonu yok. Sevgimiz elbette düşer. Kor içinde yakarız kalbimizi, yola devam edebilmek için. Yollar için bırakmadın mı zaten beni. Ölümün bile ayıramayacağını düşündüğüm bizi mesafe denilen basit konuyla sen ayırmadın mı? Neyse her şey gibi buna da alışılır. Hani diyor ya şair ‘sensiz de yaşarım elbet ama seninle bir başka’ öyle.. Sensizlik düşüncesine bile alışamamışken sensiz bir hayat sürdürmeye çalışıyorum. Bana son bir umut ver, bana bir şey söyle etkisi seni beklememe yetsin. Ama sen bile daha ne istediğini bilmiyorken bana ne diyebilirsin ki ‘şuan olmaz, doğru zaman değil’ haricinde. Seninle olmak benim cennetimmiş meğer olmamakta cehennemim. Beni bu denli mutlu etmeseydin şuan canım bu derece yanmazdı. Bu da gerekli ama belki daha sağlam zemin için belki de külleri atıp öylece yola devam edebilmek için.. İyi ki vardın, keşke hep var olabilseydin….

[aynodndr]

Bir Aşksin sen...

Ulaşamadıgım...

Dokunamadıgım...

Tutamadıgım...

Yaşayamadıgım...

İcimde burukluklar bırakan...

Yüregıme kalp kırıkliklarını bırakan...

Ağlattımı fena aglatan...

Güldürdü mü kahkalar attıran...

Geldimi heyecandan yerinde durdurmayan...

Gitti mi beni bana unutturan...

Bir aşksın sen...

İcimde kopan fırtınalardan haberin yok...

Içimde kopan mutlulugun sebebi sensin...

Senin suçun yok...ben sevdim seni..

Ben tutuldum sana..

Açılamadim sana... Korktum hep...

Sustum hep ne olursa olsun umudum var hala... <<<uzman>>>