#beeldmerk

[drukkerijvanbeek]

Drukkerij van Beek

Drukkerij van Beek in Hooglanderveen (Amersfoort) gaat elke dag de uitdaging aan om op papier te zetten wat u voor ogen heeft. Snel flyers of visitekaartjes bestellen, start u een eigen bedrijf of verwacht u binnenkort een kindje? Wij verzorgen uw drukwerk bij iedere gelegenheid. Ontzorgen en meedenken zijn ons dagelijks werk. Mooi werk, noemen wij dat.

Zakelijk drukwerk, geboorte- en huwelijkskaarten

U kent het wel: verdiept in uw dagelijkse bezigheden grijpt u naar het laatste vel briefpapier. Of u komt vlak voor die belangrijke beurs tot de ontdekking dat uw visitekaartjes op zijn. En u wilde eigenlijk nog zo’n opvallende banner laten maken... Hoe realiseert u dat mooi én voordelig? Bel ons en het wordt geregeld. Wij nemen het werk uit handen en zorgen ervoor dat uw bedrijf gezien wordt!

Waar u zich ongestoord bezighoudt met uw onderneming, werken wij op de achtergrond aan de herkenbaarheid en naamsbekendheid van uw zaak. Zo ontwerpt Drukkerij van Beek complete huisstijlen voor (startende) ondernemers. Een logo of beeldmerk dat op al uw communicatieve uitingen terugkomt. Zo weten uw klanten u nog beter te vinden.

 Persoonlijke aanpak

Doordat het digitale voorwerk in onze eigen ontwerpstudio wordt uitgevoerd en wij samenwerken met vaste specialisten, kunnen wij u ook deze zaken voordelig aanbieden. Onze korte communicatielijnen zorgen voor persoonlijk contact en betrokkenheid, kortom: echte service!

Website:

https://www.drukkerijvanbeek.nl/

Address:

van beeklaan 77, Hooglanderveen, Utrecht, 3829 AT

Phone Number:

033 257 1730

Business Contact Email ID:

info@drukkerijvanbeek.nl

Business Hours: 

Mon - Fri: 08:00 am - 17:30 pm

Sat - Sun: Closed

[jurjenkvanderhoek]

GOLVEN ALS METAFOOR VOOR RUIMTELIJKE VRIJHEID

Een fenomeen dat groter is dan de mens zelf. Datgene wat niet in een enkele oogopslag is te bevatten. Waardoor jij je als mens klein voelt, verloren bijna. In de ruimte van het grootse zijn. Bij dat overweldigende gevoel, die overdonderende ervaring, valt het gemoed stil, staat mijn wezen perplex. Je zou in aanbidding willen neervallen, maar ik houd mijn rug recht - ik word gezien. Echter deze devotie overkomt Angeline Lips niet, integendeel. “Het gaat over gevoel van vrijheid in kleur, licht en reflecties in vlekken en vegen.” Zij geeft beeld aan autonome gedachten door de golven van de zee en de toppen van bergen te schilderen, want daar gaat mijn contemplatie in de eerste regels over. Haar werk laat de zee zien en de bergen bekijken, maar haar schilderijen en etsen gaan niet over die zee en deze bergen. Het gaat niet over je klein en nietig voelen aan de rand van de branding en langs berghellingen.

Het gaat over het gevoel bij die plek, over de imponerende ervaring van de ruimte. Dat zet Lips om in verfstreken en kleurvlekken. In grote schildergebaren passend bij het onderwerp, maar ook op klein formaat wanneer het thema minder meer verlangt. Ik zie daarin wel de zee en de golven, maar de vegen vertegenwoordigen een andere waarde die verder gaat dan de werkelijkheid. Deze lijken op bewegingen in een watervlakte, stilte van versteende flanken, maar zijn een metafoor, een beeldmerk om vrijheid en ruimte uit te drukken. De indruk van natuurlijke speelruimte geeft op doek en papier een los van de werkelijkheid gezongen sfeer. Het herbergt de ruimtelijkheid waarin Lips zich verliest, maar waarin ze zich tegelijk terugvindt. Daarmee zij het zelfportretten, de kunstenaar heeft het gevoel gefigureerd. Iets wat zij diep van binnen ervaart, zoals ik ondervindt bij het zien van de werken. Een onbestemd gevoel van positieve verlatenheid, optimistische eenzaamheid.

Fysiek zijn het beschilderde doeken en is het gekleurd papier, maar intrinsiek is het veel meer dan dat. Zichtbaar schijnt het de werkelijkheid, ik denk die zee en bergen te zien, maar voelbaar zijn de werken abstracte composities. “Ze schildert niet zozeer de zee”, schrijft auteur, curator en kunstconsultant Alex de Vries in de inleiding van de mij voorliggende catalogus, “maar verbindt zich met de zee, met haar beleving ervan.” De verfhuid is dus de drager van het gevoel, de ervaring. Het is echter geen verhalende kunst, er is geen diepere betekenis dan het uitdrukken van emotie. Het zijn eerder dichterlijke verbeeldingen. Poëtische afdrukken van indrukken over weidse en ruimtelijke vrijheid.

Dat overweldigende gevoel van wanneer je op het strand staand over de branding uitziet op die schier oneindige vlakte van de zee. Ergens ver weg is de einder, maar je weet niet wat daarna is en komt. Je hebt een vermoeden, de vrijheid lonkt. Die verbijsterende ontroering bij de aanblik van tot in de wolken oprijzende rotsblokken. Het is met geen pen te beschrijven, met geen penseel te verbeelden. Tussen de regels die de verhalenverteller er over schrijft door en in de verfstreken die de kunstschilder er van beeldt staat die emotie te lezen en te zien. Niet in de werkelijkheid, maar in het naschilderen van de getroffen zijn daarbij. Het vastleggen van de sensatie op het moment. Enkel de dichter kan in beeldende poëzie dat gevoel weergeven. In woorden kan de poëet de stemming vatten. Het is Lips gelukt om als de dichter woorden schrijft de verf in een poëtisch beeld te schilderen. De composities rijmen in vormgeving en uitdrukking. De stilte en zuiverheid van het machtige natuurgeweld ervaar ik in haar werk. Ik ervaar de vrijheid om er stil van te worden.

In de uitgave “Making Waves”, als catalogus bij een tentoonstelling van Angeline Lips in Galerie Lange Hezel 46 te Nijmegen, schrijft Alex de Vries dat haar werk meer is dan stemmingsbeeld en juist een poëtisch karakter heeft zo ik zelf al ervoer tijdens het doorbladeren en beschouwen. “Ze zijn niet, zoals proza in de literatuur, beschrijvend van aard en schilderkunstig dus niet afbeeldend. Ze kennen als gedichten een beeldspraak die aan het denken voorafgaat en iets in de geest veroorzaakt waar we rationeel geen greep op hebben.” Geen grip heb ik op deze grootsheid die Lips uitwerkt. Ongrijpbaar is de weidsheid die zij buiten de kaders van het schilderij laat treden. Met haar werk zet ze mijn gedachten in beweging. Ga ik nadenken over haar gevoel van vrijheid, dat deze aansluit bij mijn ervaring wanneer ik de stranden en hellingen zie, tuur naar de einder en opkijk tot de hemel. Waves like mountains, bergen als golven. Making waves, terwijl zij de verf roert en beroert. Ze maakt golven die mij overspoelen, ik verdrink in haar verfschappen.

Making Waves. Angeline Lips. Uitgave bij gelegenheid van de tentoonstelling in Galerie Lange Hezel 46 te Nijmegen van 31 augustus t/m 22 september 2024. Uitgeverij De Zwaluw, 2024.

[rotterdamvanalles]

Gezicht te Overschie. De Delftse Schie met veerhuis en de Grote Kerk, 1910.

Overschie is een voormalige gemeente in Zuid-Holland. De naam Overschie wordt reeds in de tiende eeuw genoemd ('Ouwe Schie'), toen het dorp een kleine nederzetting in een groot moerasgebied was. In Overschie komen de vier wateren bij elkaar die alle vier kortweg met Schie worden aangeduid: de Delfshavense Schie, de Delftse Schie, de Rotterdamse Schie en de Schiedamse Schie.

Terwijl de plaatsen rond Overschie groeiden, is de plaats zelf altijd klein gebleven. Uiteindelijk is Overschie in augustus 1941 door de buurgemeente Rotterdam geannexeerd. Het oude Overschie is redelijk goed intact gebleven. Al in de 12e eeuw was er sprake van een kerkgebouw aan de Schie. Het gebouw viel diverse malen ten prooi aan oorlogsgeweld en brand. De resten van het eerste kerkgebouw werden gevonden nadat de voorlaatste kerk, die omstreeks 1500 werd opgetrokken, in 1899 afbrandde. De eerst bekende afbeelding van de Overschiese kerk dateert uit circa 1512.

Deze kerk had een grote vierkante toren aan de westzijde, waarop begin 17e eeuw de karakteristieke spits werd aangebracht. De kerk kwam in de loop van de tijd steeds sterker in verval. Tevens werd de kerk aan het eind van de 19e eeuw te klein voor de kerkelijke gemeente. Er werden daarom plannen ontwikkeld om de kerk te restaureren, waarvoor de Rotterdamse architect B. Hooijkaas jr. werd aangetrokken. De aanpassingen waren echter zo drastisch dat ook sloop/nieuwbouw een serieuze optie werd. Er bestond geen eensgezindheid over de plannen. Terwijl de controverse voortwoedde, sloeg op zondagavond 19 maart 1899 de bliksem in de torenspits, die daarop vlam vatte. De gehele kerk brandde vervolgens af. Er was geen andere keuze meer dan nieuwbouw, en architect Hooijkaas kon een nieuwe kerk ontwerpen. De toren wordt als beeldmerk van het dorp Overschie in de oude vorm hersteld.

De fotograaf is Henri Berssenbrugge en de foto komt uit het Stadsarchief Rotterdam. De informatie komt van Wikipedia en van de stichting Grote Kerk Overschie.

Bericht van 2022

[stanggubbels]

Open Eyes Foundation beeldmerk voor een buitententoonstelling Eyes on Us in Rotterdam ter gelegenheid van International Albinism Awareness Day op 13 juni 2024.

[remmelinkportfolio]

De Molen - Bierdouche

BRIEFING

De Molen wil zich op dit moment positioneren als een “stoer” merk. het beeldmerk van de molen is gebaseerd op de punkcultuur. Voorheen richtten ze zich vooral op de geek-cultuur en de bierkenners. Dit was alleen net iets te niche. De molen wil nu toch de grote markt op met als doelgroep de stoere bierdrinkers.

Bedenk een PR-waardige samenwerking voor Brouwerij de Molen

INZICHT

Soms is het mannelijk om vrouwelijk te zijn.

STRATEGIE

De Molen gaat zich profileren op festivals door de bierdouche te claimen samen met een shampoomerk. Dit doen we om in te spelen op de trends. Vooral de trend van androgynie en de bierdouche trend. Wij gaan de stoere agressie van een bierdouche combineren met een vrouwelijk element om het nog stoerder te maken.

Onze voornaamste doelstelling is dan ook dat we willen dat De Molen gezien wordt als hét stoere festival bier van 2024.

PROPOSITIE

Met De Molen hoef je het festival gevoel niet van je af te wassen.

DE BIERDOUCHE

RATIONALE

Onbezonnen sta je op een festival. dansje hier. Zoentje daar, maar aan het einde van de avond sta je daar dan. Woest, nat en plakkerig. Je gaat op weg naar je tentje. Je staat klaar voor je douche, maar toch vind je het ergens zonde om dat ruige festival gevoel van je af te wassen. Gelukkig is daar De Bierdouche van syoss en De Molen. Een gekke, te gekke combinatie. Nooit had je gedacht dat je een schone bierdouche zou nemen. Even ben je verleid om een slokje te nemen onder de douche. Het ruikt zo lekker! Dan ben je weer bij zinnen, want het is en blijft toch shampoo en conditioner.

Tevreden val je in slaap, wetend dat je de volgende dag weer door kan en dan ook weer gemengd kunt douchen.

Ruige rakkers ruiken naar bier, maar ruigere rakkers zijn ook schoon.

MIDDELEN

Biershampoo samenwerking met Syoss.

Bierdouches op festivals.

De samenwerking brengt ook een shampoo uit.

Social posts en aftermovie over activatie op festival.

Social posts om de shampoo te promoten.

[joostjongepier]

Wat? Heraclitus en Democritus door Theodoor Rombouts (162[?]), De huilende filosoof, Heraclitus (1628) en De lachende filosoof, Democritus (1628) door Hendrick ter Brugghen, Allegorie van de vijf zintuigen (1632), Luitspeler (ca. 1625) met details en Bij de tandentrekker toegeschreven aan Michelangelo de Merisi de Caravaggio (1608-1610), Bij de tandentrekker (ca. 1625) met detail en Bij de tandentrekker (1628) door Theodoor Rombouts

Waar?   Tentoonstelling Theodoor Rombouts – Virtuoos van het Vlaamse Caravaggisme in Museum voor Schone Kunsten, Gent

Wanneer?   21 maart 2023

De afbeelding van de antieke filosofen Democritus en Heraclitus is een populair thema onder caravaggisten. Volgens een Romeinse legende leidde het zien van de menselijke dwaasheid ertoe dat Democritus begon te lachen en dat Heraclitus in huilen uitbarstte. Ter vergelijking hangen naast het werk van Rombouts twee schilderijen die ik goed ken uit het Rijksmuseum: portretten van de twee filosofen door Hendrick ter Brugghen. Rombouts combineert de twee portretten in één schilderij en voegt ook hier een stilleven met boeken toe.

De vijf zintuigen waardoor de mens de wereld om zich heen kan ervaren, verkennen en begrijpen worden volgens de Zuid-Nederlandse beeldtraditie voorgesteld door sierlijke vrouwelijke figuren. Niet echter bij Theodoor Rombouts die hiervoor vijf volkse mannen gebruikt. Op de voorgrond plaatst hij een stilleven met muziekinstrumenten en voedingsmiddelen. De muziekinstrumenten en de pijp verwijzen naar de vluchtigheid van het leven en de wijn en de spiegel naar de bedrieglijkheid van zintuiglijke waarneming.

Als beeldmerk voor de tentoonstelling koos het museum voor Luitspeler. Opvallend aan het schilderij zijn de doordringende blik van de musicus en de prachtig geschilderde positie van zijn handen. Daar kan Anthony van Dijck nog wat van leren. Het schilderen van realistische handen is - eufemistisch uitgedrukt – niet Van Dijcks sterke kant. Ik schreef daarover bij mijn bezoek aan de Alte Pinakothek in München (28 juli 2019). Maar kijk nu eens hoe levensecht de handen van de luitspeler van Rombouts zijn geschilderd!

Bij de tandentrekker is gebaseerd op een compositie van Caravaggio. Zoals op veel werken voegt Rombouts ook hier een stilleven toe. Dit keer bestaat dat uit een veelheid aan instrumenten en wat documenten. De omstanders zijn volkse mannen met door het leven getekende hoofden. Rombouts schilderde het werk twee keer: in 1625 en in 1628. Bij de latere versie laat hij rechtsboven twee personen weg, waardoor de compositie evenwichtiger, maar ook wat theatraler wordt.

[frieslandfotografie]

Als je na 25 jaar weer eens een  hebt gekocht en je geen fotorolletje meer naar de winkel hoeft te brengen om dan pas na 3 tot 5 dagen het resultaat te kunnen bekijken, merk je dat je ouder bent geworden en je eigenlijk weer vanaf 0 moet beginnen. Foto's ontwikkelen en bewerken doe je nu zelf, ik gebruik hiervoor Lightroom van Adobe. Dan komt vrijwel direct de volgende stap het delen van je werk met de rest van de wereld. Je wilt natuurlijk niet de hele wereld op je privé Facebook pagina hebben, vandaar dat ik al vrij snel de pagina frieslandfotografie op Facebook heb aangemaakt. De naam frieslandfotografie is eigenlijk ontstaan toen mij dochter, met mijn camera onderweg was geweest en met onderstaande foto thuiskwam in maart 2013. Vanaf die datum was deze foto mijn beeldmerk bij alle online activiteiten. Zo zie je maar dat toeval je soms een handje helpt.

[naomikingillustration]

Wisten jullie trouwens dat ik het logo en beeldmerk van @pussgang010 ontworpen heb? Heel misschien heb je onze stickers al zien hangen in Rotterdam. We hebben er nog een paar, stuur even een Dm als je ze wilt ;) . . . #roffachicks #logo #beeldmerk #stickers #stickerbomb #stickerlife #illustration #mixedmedia #streetart #pussygang #panther #feline #typography #illustration #illustratorforhire #myartwork #branding #roffa #logodesign #graphicdesign #illustratie #dotwork #linedrawing #artnerd #artfido (at Rotterdam, Netherlands) https://www.instagram.com/p/B35EGkmpYkq/?igshid=go42yh4cf8bp

[vankampenhout]

Kleine uitleg hoe het vernieuwde beeldmerk van sportclub Hermes-DVS tot stand is gekomen.

[knijpertjes-blog]

Een idee van de leerlingen op het Suma college. Knijpertjes.nl beeldmerk. Wat vinden jullie? #beeldmerk #knijpertjesnl

[positieveonrust]

Meest recente klus: #logo of #beeldmerk voor de #pietpaaltjensparade #ppp2017 van de @debibliotheekschiedam in #Schiedam. #niceworkifyoucangetit #weltschmerz #snikkenengrimlachjes #grimmigegedichten #1867 #oeralinda #excelsior #studiovankampenhout #grafisch #2017 #francoishaverschmidt #sdam @thekikmusic @excelsiorrecordings @kimvanzweeden @milc_design

[jurjenkvanderhoek]

GELIJKWAARDIGHEID IN ENKELVOUD, IDS WILLEMSMA SPREEKT

Hij is 75 dit jaar. Vijfenzeventig! En al meer dan 50 jaar bezig met zijn passie, de beeldende kunst. Meteen al in het eerste jaar van zijn opleiding aan kunstacademie Vredeman de Vries in Leeuwarden, Ids is 20, zette hij zijn handtekening in Friesland. Zijn stalen signatuur, het abstraheren van de werkelijkheid. Of beter de essentie puren uit de omgeving, de emotie ontdoen van overbodige krokodillentranen. Zijn “Ontworsteling” in Akkrum, onder de toren van de Terptsjerke, een herdenkingsmonument voor de Tweede Wereldoorlog - waarbij niet de overwinning centraal staat maar het drama en de angst van de bezettingstijd. Geen monument voor gevallen verzetshelden, maar een monument tegen de oorlog. Het non-figuratieve beeld betekende voor Willemsma een ontkomen aan, een losmaken van de traditie en een begin van een zegetocht door de provincie. Want op veel plekken in het Friese landschap staan werken van hem in de openbare ruimte, overwegend abstract constructivistische beelden.

Door zijn werk en zijn levensstijl weet hij zich nu al driekwart eeuw voor het voetlicht op te stellen. Het landschap en het gevoel daarbij wordt door hem geabstraheerd en gestileerd. Maar hoever kun je gaan voordat lijn en vlak nog spreken. Voordat de versimpeling omslaat in een amper te doordringen betekenis. Voordat de bedoeling van het zijn nog zichtbaar is. Willemsma heeft de modus van deze vereenvoudiging gevonden zonder dat alleen hij de kerngedachte ervan weet. Welhaast maakt hij een logo van hetgeen hij wil duiden. Een beeldmerk van de gedachte, die niet nader hoeft te worden uitgelegd. In 1970 is de toon gezet en deze eerste klank van de melodie is de psalm van Willemsma geworden, een lofzang op de emotie, een ode aan het zijn. Hoever kun je gaan de werkelijkheid van elke overbodige ruis te ontdoen om enkel de kern van de zaak over te houden. De tentoonstelling in MUGA Heerenveen laat dit scherp en duidelijk zien.

Daar in die kunstruimte gaat het over de man en de vrouw, over gelijkwaardigheid. De man is significant ongelijk aan de vrouw, in opbouw en aanzien. Maar er zijn kenmerkende gelijkenissen, veelzeggende overeenkomsten. De één is niet meer dan de ander en de ander niet minder dan de één. Ze vullen elkaar aan, schuiven ineen en de cirkel is rond. Kunnen niet zonder elkaar, hun belang is even groot, de betekenis zonder verschil, ze zijn gelijkwaardig. Hoe dit in beeld uit te werken, dat heeft Willemsma al vroeg in zijn carrière weten te doen. Niet in vorm gelijk, niet soortgelijk maar wel equivalent aan elkaar. Het wordt een rode draad in zijn oeuvre, voortdurend valt hij terug op dit gegeven omdat het een thema van alle tijden is. Een blijvend actueel onderwerp. De meervoudige menselijke vorm heeft de kunstenaar teruggebracht tot een enkelvoudige uiting. Slechts een taps toelopende vorm voor de één, die omgekeerd werkt voor de ander. Alle overbodige luxe is uitgegumd, afgesneden, weggelaten. Het hoogtepunt van overeenkomst, maar desondanks tegengesteld aan elkaar.

Deze eenvoudige vormen spreken en kunnen door het wijzigen van plaatsing in het vlak verhalen. Zo kunnen ze enkel als portret in een tekening gaan, maar ook samen als tweetal. Zoutpilaren zonder onderling contact, dan naar elkaar buigend – vallend eigenlijk – als in een toenadering, een kus. Deze vormentaal uit zich in tekeningen, maar komt ook uit het vlak in de ruimte als beeld dan wel sculptuur. In hout geven deze warmte aan elkaar, de tapse vorm is een kegel, de dubbelvorm is een eenheid. Het is de eenvoud die meervoudig laat kijken. In de tweede zal van MUGA staat een glanzende manvrouw, een metalen toppunt van extase. Het is de spiegel van gelijkwaardigheid. Ik zie mijzelf, een evenbeeld, gelijkgesteld aan het werk. Ik kom samen met de idee van Ids Willemsma. Voor een moment ben ik in zijn gedachte, ben ik zijn compositie. Een versregel in de ode op de mens.

Man Vrouw & Gelijkwaardigheid. Ids Willemsma, tekeningen en beelden. Tentoonstelling Museum Galerie Heerenveen, Minckelersstraat 11 in Heerenveen. 14 juli tot en met 25 augustus 2024.

[rotterdamvanalles]

Tankstation van Shell aan de Wevershoekstraat, jaren tachtig.

De Wevershoekstraat dankt zijn naam aan het buurschap aan de noordoever van de Waal , tegenover het buurschap Strevelshoek. Beide buurschappen liggen in de gemeente Ridderkerk.

N.V. Koninklijke Nederlandse Petroleum Maatschappij (Koninklijke Olie) werd - na pionierswerk door Aeilko Zijlker, tabaksplanter op Sumatra - opgericht op 16 juni 1890 door August Kessler, Henri Deterding en Jhr Hugo Loudon. Met de steun van de Nederlandse overheid werd er in Nederlands-Indië geboord naar olie. Op Sumatra werd olie gevonden en vooral na de vondst van een grote oliebron bij Perlak in 1899 groeide de onderneming. In het jaar 1900 werd Henri Deterding bestuursvoorzitter en hij zou de koers van de onderneming de volgende 36 jaar bepalen.

Midden 19e eeuw werd in Londen door de gebroeders Marcus en Samuel Samuel een zeeschelpenhandel opgezet. Aan het eind van de negentiende eeuw breidde het bedrijf zijn zaken uit naar de oliehandel. Het bloeiende handelshuis zocht toen ook naar een nieuwe naam voor het bedrijf. Omdat het nog voornamelijk lampolie en schelpen vervoerde werd het Shell Transport and Trading Company Ltd genoemd. Het lag voor de hand om een schelp als beeldmerk te nemen. In 1900 was dat een mosselschelp, maar vier jaar later zou dat veranderen in de schelp die we nu kennen: een sint-jakobsschelp met een geschulpte rand. De schelp van Shell wordt afgebeeld met de sluiting onder, de sint-jakobsschelp met de sluiting boven.

In 1907 gingen Koninklijke Olie en Shell Co. een zeer nauwe samenwerking aan, zonder echter volledig te fuseren. Koninklijke Olie kreeg een belang van 60% in de Koninklijke/Shell Groep. Het Britse Shell kreeg een belang van 40%. De aandelen van de beide moedermaatschappijen werden nog altijd gescheiden verhandeld en het bedrijf had een bedrijfsstructuur met twee hoofdkantoren: een in Den Haag en een in Londen, maar het kantoor in Den Haag werd gezien als belangrijker. Unilever en RELX kenden een vergelijkbare structuur.

De foto is afkomstig van Raymond Devilee. De informatie komt uit het Stadsarchief Rotterdam en van Wikipedia.

Bericht van 2022

[stanggubbels]

Stang en SuperRebel.com ontwikkelden samen het nieuwe beeldmerk voor radiozender 100% NL

[joostjongepier]

Wat?   There will be no miracles here door Nathan Coley, Toverstaf door Maria Roosen, De profeet Elisa wekt de zoon van de vrouw uit Sunem tot leven door Jan Sluijters, Levitation of Saint Theresia door Marina Abramović en Trial door Bill Viola

Waar?   Tentoonstelling ‘Allemaal wonderen’ in Museum Catharijneconvent, Utrecht

Wanneer?   7 juli 2020

Wie een al te zweverige verwachting heeft van de tentoonstelling ‘Allemaal wonderen’ in het Catharijneconvent in Utrecht, wordt al gelijk in de eerste zaal met beide benen op de grond gezet. Aan de wand zien we een tekst in lichtletters: “There will be no miracles here”, een kunstwerk van Nathan Coley (2016), een verkleinde versie van een 6 meter hoog werk in de Schotse plaats Stirling. De tekst is ontleend aan een koninklijk bevel uit de achttiende eeuw, als reactie op een golf aan wonderen in Parijs. De toverstaf van Maria Roosen ziet er uit alsof je er wel een wondertje mee zou kunnen bewerkstelligen, ware het niet dat het materiaal het instrument totaal ongeschikt maakt voor zijn functie. De glazen staf is uiterst kwetsbaar en tenzij je gelooft dat scherven een wondertje kunnen bewerkstelligen, kan de toverstaf maar beter een object blijven om naar te kijken.

De tentoonstelling laat zien hoe mensen door alle tijden, culturen en godsdiensten heen in wonderen geloven. Motivaction verrichte in opdracht van het museum en KRO-NCRV een grootschalig onderzoek naar de vraag hoe het in Nederland is gesteld met het geloof in wonderen. De uitkomsten van dit onderzoek hangen verspreid over de tentoonstelling.

Zelf sta ik nogal sceptisch tegenover het verschijnsel ‘wonder’. Dat heeft ongetwijfeld te maken met hoe ik een wonder definieer. Muzikant Jon Bon Jovi stelt: “Miracles happen. Change your perception of what a miracle is and you’ll see them all around you.” En daar kan ik natuurlijk weinig tegenin brengen.

Of iets als een wonder wordt ervaren, heeft ook alles te maken met de omstandigheden. In een altaarkast liggen een aantal voorwerpen die met wonderen worden geassocieerd. Een moersleutel lijkt in deze collectie een wat merkwaardig object. Tot je het verhaal achter de sleutel leest: Een team van zeven mensen reed in de woestijn in Saudi-Arabië toen de auto een lekke band kreeg. Het wiel verwisselen ging niet omdat ze geen passende moersleutel hadden. Toen er paniek begon te ontstaan ging één van de teamleden op een heuveltje zitten om na te denken. In het zand bij zijn voeten lag een voorwerp: een ouderwetse Britse moersleutel. Hij paste. Als dit alles zich had afgespeeld op de vluchtstrook van de A4, zou de sleutel dan ook gezien zijn als een wonder of als een gelukkig toeval?

Een schilderij van Jan Sluijters dient als beeldmerk van de tentoonstelling: ‘De profeet Elisa wekt de zoon van de vrouw uit Sunem tot leven’. Een beetje kitsch is het wel. Het heeft iets van het zigeunerjongetje met de traan. Toch kreeg Sluijters voor dit werk in 1902 de Prix de Rome. En eerlijk is eerlijk: het is niet slecht geschilderd. De verbaasde blik van het jongetje en de liefdevolle omarming door de moeder zijn realistisch genoeg.

Op de tentoonstelling ‘Allemaal wonderen’ hangen ook kunstwerken van hedendaagse kunstenaars. Marina Abramović is een Servische kunstenares die veel opzien baarde met haar performances. Daarnaast is ze ook actief als videokunstenares. In Utrecht is ‘Levitation of Saint Theresia’ te zien uit de serie ‘The Kitchen. Homage to Saint Therese’. Abramovic is te zien als non zwevend boven de pannen in de keuken van een verlaten clarissenklooster.

Een andere hedendaagse videokunstenaar is Bill Viola. Zijn werken zijn vaak verstild en meditatief. Eerder zag ik in De Pont in Tilburg een ander werk van Viola: ‘Catherine’s room’, een video-vijfluik, waarin elk scherm een scène toont uit het leven van Catherine. De verstilde beelden deden mij mediteren over de vergankelijkheid van het menselijk leven. Het werk ‘The Trial’, dat hier in Utrecht te zien is, toont een halfnaakte man en vrouw. Beide ondergaan een stortbad van gekleurde vloeistof: eerst zwart, vervolgens rood, dan wit en tenslotte helder water. De zichtbare emoties die beide personen ondergaan zijn fascinerend om naar te kijken. Viola omschrijft het kunstwerk als: “vijf fases van ontwaken door een reeks van intense transformaties”.