#autoterapia

[denimixart]

Kiedyś nawet nie pomyślała bym o pamiętniku, dzienniku itp.

Od jakiegoś czasu nie potrafię sobie wyobrazić życia bez... Czegoś, co nazywam w skrócie PAJ, czyli ParkinsonArtJournal. Wklejam, rysuję, maluję, szyję i kolejny PAJ trafia na stos.

To jest moja autoterapia.

[canyousayineffable]

Good Omens ficlet /// II

///

“L’amore è fiducia.”

Mentre sul sanguinoso Golgota saliva lenta la luna, così aveva parlato quella donna disfatta ai piedi della croce.

Se ne erano quasi tutti andati, ormai.

Prima i curiosi; all’avvicinarsi della sera si erano ritirati chiacchierando, ritornando pacifici ai propri affari.

Poi, uno dopo l’altro, esitanti e come storditi, si erano ritirati i seguaci che erano venuti ad assistere. Il loro cuore era pesante, e ottenebrato dal dubbio, e camminavano come in sogno.

Alla fine, poche persone erano rimaste nella notte a vegliare, in attesa; finché un uomo era arrivato trafelato, ad annunciare a labbra strette che Pilato aveva accordato il consenso.

E così, con infinita tenerezza, come sollevando un bambino dalla culla lo avevano tolto dalla croce. E come un bambino lo avevano deposto in grembo a quella madre.

“L’amore è fiducia,” aveva sussurrato, quando alzando il volto rigato di pianto aveva incontrato gli occhi di Aziraphale.

E Aziraphale fra le lacrime le aveva sorriso, annuendo sopraffatto.

“…fiducia,” aveva ripetuto a bassa voce Crowley, mentre lentamente si incamminavano verso Gerusalemme.

“Sì,” aveva replicato Aziraphale in un soffio.

“Lui sapeva cosa sarebbe successo.”

“E lei sapeva che lui lo sapeva,” sospirò Aziraphale.

“Eppure ha scelto di farlo ugualmente,” mormorò Crowley fra i denti. “Cosa pensava ne sarebbe stato, di quelli che lo amavano?”

“Non lo so,” aveva sussurrato Aziraphale guardando la strada bianca snodarsi davanti a loro come un nastro. “Avrà sperato che avrebbero avuto fiducia. E che l’avrebbero perdonato.”

Crowley aveva fatto una smorfia. “Sarebbe questa, la fiducia di cui parlava quella donna? Comodo.”

“No, credo di no,” aveva scrollato il capo Aziraphale, sentendosi oppresso come se quella madre di dolore fosse ancora davanti a lui. “Io credo parlasse della propria fiducia. In suo figlio. Ed anche in Dio.”

“Uno potrebbe pensare che a quest’ora le dovrebbe essere passata la voglia,” uscì detto a Crowley con un rigurgito così rabbioso che Aziraphale si strinse d’istinto nelle spalle.

“Ma proprio in questo sta la fiducia, no?” provò a dire. “Resistere quando è messa alla prova.”

Crowley aveva bofonchiato qualcosa in cui Aziraphale avrebbe giurato di distinguere il nome di Giobbe, ma non aveva risposto.

Per un poco camminarono in silenzio, guardando le mura della città disegnarsi nel chiaro di luna.

“Non hanno prova che Dio li ama, e quindi devono crederlo e basta,” disse Aziraphale rivolgendo il viso verso il firmamento.

“E tu ci credi, angelo?” aveva chiesto Crowley a bruciapelo.

I suoi occhi gialli ardevano nella notte.

Aziraphale aveva trattenuto il fiato.

Non doveva essere sorpreso di sentirlo così chiaramente.

Eppure lo era.

Sorpreso, e anche sicuro.

“Sì.” aveva risposto.

///

[thelasthippie]

El zumbido de la vida

Un mosquito me hace reflexionar... Algo tan sencillo como un mosquito que me está dando por saco para chuparme la sangre.

Con eso me basta para recordar lo agotado que estoy de querer remar en contra de todo... Ya no como ejemplo de persona perfecta, pero si intentándolo .. al menos queriendo ser de esas personas que hacen el mundo mejor a su alrededor...

Y eso es remar en contra de este mundo, pues si no piensas por tí, si no dedicas cada segundo a mejorarte y si no piensas cada día en tu porvenir en vez de en el de los demás, te quedas atrás... Te quedas marginado, querido por todos, pero marginado.

No nos queremos dar cuenta de que estamos llegando a un límite peligroso como especie donde solo importa competir y estar por encima de los demas.

Y sigo empeñandome en no cambiar, en no ser como los demás , que es lo que acaban haciendo muchas buenas personas, heridas y camufladas en esa vorágine del "Solo yo y nadie más".

Les entiendo, al igual que se que habrá algún que otro jipi como yo empeñado en dormir bien por las noches en vez de prosperar en este mundo...

Podría pasar días explicando por qué pienso esto, hace falta saber muchas cosas para darse cuenta del gran error que estamos cometiendo como seres emocionales, que no mecánicos.

Como dice un refrán muy sabio "Una vez rompes el espejo ya no hay forma de volver a verte tal como eras".

Observé la verdad, soy lo que llamarían un iluminado y seguiré haciendo del mundo un lugar mejor aunque eso suponga destruirme.

Y todo esto por un puto mosquito tocapelotas al que he acabado matando...

Y en el fondo me ha dado hasta pena.

Paz ☮️

[jesuspenillasr]

🤔 Buscas aprobación constante, pero siempre sientes un vacío interno.

✅ Decide conocerte, valorarte y celebrar tus logros sin esperar halagos.

‼ Hoy brilla, y tu amor propio inspira a otros a hacer lo mismo.

Conecta conmigo para los servicios de:⬇️

Jesus Penilla SR ©

www.JesusPenillaSR.com

Mentor Marca Personal | Tech Advisor | Conferencias | Entrevistas | Colaboración | Podcast | Inspiración

#JesusPenillaSR #marcapersonal #mejorespracticas #innovación #reinvencion @Resiliencia Latina

[antonio-mbl]

Pensando hacer un podcast, pero sin tema en específico, solo decir lo que pienso.

- sugerencias?

[imisolate]

Y también me trapeo solita...

[lapulgadeparra]

¿Será que todo esto es parte de una misión que debo cumplir? ¿Será que así conseguiré la paz que tanto anhelo? ¿Será que debo descubrir esa marca y hacer algo con ella para seguir?

[rch-commonplacebook]

[AULA GRATUITA] CRISTAIS COM HO´OPONOPONO

Se você não conhece o Ho'Oponopono, permita-me apresentá-lo. 

É uma técnica de cura havaiana e a tradução é “To make right”. Seu foco é simplesmente o perdão e o amor. 

É um mantra enganosamente simples das quatro frases – me desculpe. Por favor me perdoe. Obrigada. Eu te amo.

Inscreva-se Agora >> https://bemestarsegredos.com/otavio-leal-cursos/cristais-com-hooponopono

[drclaudiosaracinodcsworld]

🔴🇮🇹 FAI DA TE A TUO VANTAGGIO E A VANTAGGIO DEI TUOI CARI scarica ora audio mp3 DCS dal titolo SALUTE ED ESITO : https://claudiosaracino.com/prodotto/salute-ed-esito-metodo-dcs/ #ipnosi #benessere #salute PERFAVORE SUGGERISCI COSA VUOI APPROFONDIRE (ANCHE NUOVI TEMI ) E GRATIS NEI PROSSIMI VIDEO IL DR SARACINO PARLERA' DI CIO' CHE TI STA PIU' A CUORE E CHE MAGARI NESSUNO TI STA AIUTANDO O TI HA AIUTATO PER IL BENE TUO ED IL BENE DEI TUOI CARI GRAZIE CAMBIA VITA IN 30 NOTTI: Mentre dormi, senza farti rubare tempo ed in pigiama... https://www.amazon.it/dp/B08LNBH5NV/r... via @amazon LA TUA MENTE PUÒ TUTTO SE SAI COME FUNZIONA E SE SEGUI ALLA LETTERA LE ISTRUZIONI FACILI A PROVA DI NONNO A PROVA DI PIGRO A PROVA DI IDIOTA... Centinaia di persone nel mondo con Metodo DCS hanno risolto i loro problemi e aiutato i loro caro in tutto il mondo anche se non volevano aiuto... Ogni volta che ci tuffiamo a mare, c’è’ solo un momento di riflessione poi dopo ci si affida al nostro pilota automatico e si fa il tuffo... Tuffati ora... #ipnosidcs#metododcs#miracolo Agisci ora: https://claudiosaracino.com/vetrina/ Chi ti ha detto impossibile? Era un Dio? Era un guru bla bla? Era un deus ex machina? Nel mondo, migliaia di persone, a cui era stato detto che non c’era nulla da fare, hanno avuto il miracolo della loro mente, persone laiche e non. Dire che secondo la scienza ed il sistema non c’è nulla da fare, che non ci sono rimedi, che non è possibile non significa che non esista la soluzione: il miracolo della tua mente... La tua Mente è potente e può fare tutto se sai come fare... Mai dire Mai... se lo desideri, inizia anche con un solo audio mp3 DCS e capirai il primo potere del Metodo DCS... METODO DCS NON PLUS ULTRA NON È PER TUTTI ⚔🔥⚔ L’Ipnosi DCS Vera e Professionale è per chi: 1 non trovato soluzioni altrove 2 per chi non vuole essere aiutato 3 per chi si vergogna di farsi vedere presso un guru 4 per chi ha paura di essere manipolato 5 per chi si rifiuta di essere aiutato 6 per casi impossibili 7 per casi dove i guru ripetono no no no Solo a te la scelta ma a prescindere dal dr Saracino, approfondisci il tema dell’ipnosi Vera e professionale trascurata dai mass media e dai poteri forti anche presso un professionista dell’ipnosi Vera e professionale della tua zona in cui risiedi... Se non hai voglia di girare cappelle, puoi provare un audio mp3 DCS che fa al caso tuo o di tuo figlio... Puoi partire da un solo audio mp3 DCS che fa al caso tuo o del tuo caro oppure scaricare più di un audio mp3 DCS per avere un risultato molto più veloce e che abbraccia più angoli del tuo o dei tuoi problemi... Molta gente sceglie di base i seguenti audio DCS: NO DEPRESSIONE NO PANICO NO PASSATO NEGATIVO MOLTO CONTROLLO DEI NERVI SALUTE ED ESITO EGO ENTUSIASMO magari sono partiti da un solo audio DCS cone NO ALCOL oppure NO DROGA e poi, vedendo risultati ed effetti spettacolari, hanno voluto accelerare il tutto ... Ascolta , condividi e commenta se ti garba con amici e parentesi... La colpa non è tua La colpa è della TV e della Tv Paura che causa a te e al tuo caro, tutto di più, dall’ansia, alla paura, alla depressione, alla tristezza, all’aia tua, alle dipendenze, alla droga, all’alcol e via discorrendo.... Immagino Non ci credi ma se riflettiamo un attimo, magari, ci sono molto vicino... Tutto è partito dagli anni 60 come spiego in questo video... Seguimi e commenta se ti va.... La bella notizia che con ipnosi DCS e autoipnosi DCS, anche con un solo audio DCS mp3 professionale, che fa per te ed il tuo caro che magari non vuole il tuo aiuto, puoi eliminare e cancellare un problema alla volta... Funziona, fidati, e lo dice un mentore oltre che un guru Non colpevolizzare e non colpevolizzarti perché la colpa è della TV Paura e non tua o di tuo figlio! Solo a te la scelta se cambiare destino... Metodo DCS è l’unico Metodo al mondo a prova di Pigro e pigrizia che non ti fa mettere la tuta, non ruba tempo prezioso a te e ai tuoi cari, che è a prova di pigro e pigrizia... Provalo e ti meraviglierai.. e scarica subito Audio Mp3 DCS che fa al caso tuo o di tuo figlio cambia con i Fatti e non i bla bla il tuo destino... Assurdo quanta gente si arrende a chi non crede che si possano ottenere i miracoli della propria mente... Parla e sentenzia il guru di turno e la gente ci crede... Mai arrendersi e mai dire mai... Approfondisci il mondo dell’ipnosi Vera e professionale e credi nel tuo potere mentale guidato dall’ipnosi DCS Vera e Professionale... clicca ora sul sito e scarica audio mp3 DCS : www.ipnologiassociati.com 👉🏿Facebook👇🏿 https://www.facebook.com/ipnologiasso... 👉🏿Instagram 👇🏿 https://www.instagram.com/benessereip... 👉🏿twitter👇🏿 https://twitter.com/drsaracino 👉🏿Tiktok👇🏿 https://vm.tiktok.com/GKxqYj/ 👉🏿sito:👇🏿 www.ipnologiassociati.com perché ci viene la febbre? ipnosi e ipnosi DCS unica al mondo

[brunobrunobrunobruno]

Dziennik terapeuty 1

24.04.2023

Jestem terapeutą kuternogą. Pacjent przyszedł jak zwykle punktualnie i jak najczęściej w dość dobrym nastroju. Jeszcze zanim to zrobił to już mnie zdenerwował, bo nie skorzystał z kodu do drzwi od klatki schodowej, czy jak mówią ludzie stąd, od bramy. Nie lubię tego określenia, bo kojarzy mi się z bramą w sensie w kamienicy, przejściem do podwórza, przez które może też przejechać samochód, gdzie co poniektórzy spędzają większość dnia. Złamałem nogę, bo nie umiem chyba chodzić po schodach co już bazowo podnosi mój stopień irytacji, bo proste czynności stały się nagle bardzo trudne. Musiałem więc dodatkowo wstać i otworzyć mu drzwi.

Pacjent miał przerwę w terapii przez moją tygodniową niedyspozycję i trochę się zastanawiałem w jakiej formie go zastanę po powrocie. Ma on szerokie i duże doświadczenia terapeutyczne i wiele dobrych zwyczai i nawyków jakie stosuje, do utrzymania się w dobrej kondycji psychicznej co mi się z nim podoba. Choć czasem twierdzi inaczej, to nigdy się nie poddaje i walczy zawsze do końca, przestaje, gdy uzna, że dana gra jest nie warta świeczki, nie opłaca mu się. Jedną z jego technik jest prowadzenie notatek, gdzie zapisuje swoje uczucia i różne refleksje. Robił to skrupulatnie przez ostatni tydzień, dokonywał w ten sposób autoterapii przez pisanie. Ma w tym duże doświadczenie i dobrze mu to wychodzi.

Jego główne problemy krążą wokół kobiety, która w beznadziejnie beszczelny sposób go odrzuciała choć moim zdaniem, ma do niego sporo uczuć i pragnie go, ale sama jest zaburzona. Drugi obszar jego problemów to sfera biznesu i płynności finansowej w firmach jakie prowadzi. Nie radzi sobie zbyt dobrze z odrzuceniem i niepowodzeniami, ale ciężko nad tym pracuje. Jest dość wytrzymały, bo od początku roku nie stać go nawet na nowe buty choć posiada pewnie parę milionów złotych w nieruchomościach i innych rzeczach. Ciągle się jednak tym martwi i boi, że zbankrutuje. Sam nie wiem, na ile jego obawy są realne, ale raczej wydaje mi się, że Pacjent miesza strach przed bankructwem z niespełnieniem swoich aspiracji i złych rezultatów porównywania się z niektórymi swoimi znajomymi. Zdecydowanie choruje na ambicję i jest świadomy źródła. Obarcza odpowiedzialnością biernego Ojca oraz matkę, która nie potrafiła nawiązać z nim prawdziwego kontaktu emocjonalnego a głównie wymagała od niego więcej, starała się korygować jego zachowania i ustalać, co może czuć a czego nie. Stworzyła w nim przekonanie, że jest gorszy, słabszy od innych, niewystarczający. Ma dużo złości do matki a mniej od ojca, bo również ją obarcza tym, że skrzywdziła jego. W sumie nie dziwię się mu. Z jego backgroudem rodzinnym i innymi doświadczeniami, radzi sobie bardzo dobrze. Czasem mi go żal i szkoda, bo go lubię. Uważa, że matka chciała go ubezwłasnowolnić emocjonalnie i do pewnego stopnia się jej udało. Ma trudności w szanowaniu siebie i stawiania innym granic na tyle wcześnie, aby go nie zranili. Jest dla ludzi za dobry, zbyt pomocny i nie dostaje za to wystarczającego wynagrodzenia.

Tym bardziej zaskoczył mnie wczoraj. Ta jego niespełniona, rzekoma miłość A. zaczęła się znów z nim kontaktować. Trochę się o to martwię, bo wcześniej zrobiła mu niezwykle głębokie szkody. Załamanie psychiczne jakie przechodził, było przecież przyczynkiem do tego, że pojawił się w moim gabinecie.  Miał obsesje na punkcie tej kobiety, próbował brać czetery rodzaje leków psychiatrycznych, które jednak na szczęście odstawił. Długo by pisać, o tym co w związku z nią przeżywał. Teraz gdy znów zaczęła się z nim kontaktować i zaproponowała pogłębienie kontaktu, pisząc, że „Chciałaby porozmawiać” odpisał jej „a ja nie”. Muszę przyznać, że chciałbym napisać, że wysadziło mnie z butów, ale noszę tylko jednego, bo mam gips. Byłem przekonany, że jak dojdzie do kontaktu z nią, to wskoczy w to na główkę i będzie znów poraniony, ale nie. Pokazał charakter, nie ma to tamto, zaimponował mi. Złapałem się na myśli, fantazji, że podpisuje mi się na gipsie. On wierzy w techniki uwodzenia z jakich się szkolił ma ma efekty. Miał sporo kobiet, ale w stałe związki wchodzić nie umie. Pewnie, gdyby ta A. nie dała się zrazić tym odrzuceniem jakie jej zafundował tylko potraktowała to jako wyzwanie i postanowiła go zdobyć, to by się zdecydował. Lubi wyzwania i huśtawkę emocjonalną, w innych okolicznościach zaczyna się nudzić, narzekać i wpadać w niskie nastroje. Ma też inną dziewczynę, N. i poczucie winy, że cały czas kocha A. ale coś pozoruje z tą drugą, choć jak sam czuje, N. jest w porządku i nie robi problemów. Lubi jej seksualność. Fascynuje go. Tylko, że on lubi problemy.

Podczas sesji przeczytał wszystko co napisał, więc znowu naciągnął sesje o 10 minut, jutro znowu przyjdzie.

[amusasolitaria]

TEMA: PSICOLOGIA

ESCRITA COMO INSTRUMENTO TERAPÊUTICO: É POSSÍVEL?

É POSSÍVEL? COMO ASSIM?

Você já conhecia? Sim? Não? Pode parecer difícil para algumas pessoas pensar na escrita ou em arte dentro da psicologia mas, sim, é totalmente possível. chamada de: escrita livre, escrita sensível, e escrita terapêutica, escritaterapia.

O QUE É?

Se trata uma técnica que consiste em escrever livremente sobre os seus pensamentos, sentimentos e experiências, sem se preocupar com regras gramaticais ou ortográficas, e sem seguir qualquer estrutura.

QUAL O PROPÓSITO?

O objetivo é proporcionar um espaço seguro para explorar as emoções, promovendo um profundo senso de alívio emocional e clareza mental.

SOBRE A ARTE

A arte nos proporciona viver um processo terapêutico, isto é, uma "autoterapia em andamento", que outras terapêuticas não nos permitem porque exigem recurso verbal. E não estou argumentando contra psicoterapia, e sim argumentando que é possível, saudável, e vantajoso experimentar e se permitir experimentar outras terapêuticas não-verbais que nos permitem, de uma forma ou outra, expressar e elaborar o que não conseguimos numa psicoterapia convencional entre um psicólogo e um cliente.

MINHA EXPERIÊNCIA

Quando conhecemos pouco desse mundo artístico a gente acha que não é possível escrever para nós mesmos: como assim? Escrever por escrever. Nós pensamos, cobramos, culpamos a nos tão insensíveis e esquecemos que a arte não é um trabalho, é uma arte, ninguém nunca é profissional, quem vira profissional é o público que o torna. Eu não achava encontrar um lugar na arte e na escrita, escrever despreocupada, ilustrar despreocupada, expressar e elaborar despreocupada, sem medos e anseios, onde eu posso ousar ser o que acreditamos ser obrigação, e não satisfação.

COMO FAZER?

Há milhões de formas eficazes de fazê-lo. Eu não coloquei um passo-a-passo porque acho que vai de cada pessoa pesquisar e observar quais fazem sentido. Mas em resumo, basta pesquisar "Escritaterapia/Escrita Terapêutica" e vão ter milhões de resultados dentre fichas, guias e etc.

BÔNUS: OUTRAS TERAPIAS

Inclusive, há terapêuticas como: Arteterapia, RPGterapia, Musicoterapia, e no caso do que estou trazendo, também pode se chamar Escritaterapia.

[denimixart]

Mój sposób na chwilowe przetrwanie "przyjemności" ze strony pana P. Wyjątkowo uparty jest....

ale ja też.

[canyousayineffable]

Good Omens ficlet /// III

///

Picchiettando gentilmente sul tettuccio, la pioggia incapsulava la Bentley in un bozzolo di quiete.

Il suono sordo delle gocce sulla lamiera si mescolava al ticchettio dell'acqua sui vetri; gli faceva da contrappunto la voce sottile del rigagnolo che scorreva fra le ruote, lungo il marciapiede.

L'aria era satura dell'odore del gin. Ma se Crowley dilatava le narici, lì riverso col capo rovesciato sullo schienale, poteva sentire anche il profumo verde e umido delle piante affollate sul sedile posteriore.

Se ascoltava attentamente, poteva sentire il cauto dispiegarsi delle foglie nuove, lo spandersi lento della linfa in ogni nervatura.

Se lasciava l'alcool nelle sue vene fare lo stesso, se chiudeva gli occhi, poteva quasi immaginare di trovarsi in un giardino; di essere disteso nell'erba, e non avere memoria di nulla eccetto che della terra bagnata dalla prima rugiada.

"Crowley, svegliati," disse secca una voce.

Crowley non si mosse. Impiegò qualche momento a decidersi di degnare l'intrusione con un "vaffanculo" basso ma ben distinto.

Un leggero fruscio dal sedile accanto, e anche senza guardare poté immaginare perfettamente Shax che si voltava verso di lui, per meglio esibire la nuova livrea e i gradi di cui si era certamente insignita da sola.

Imbecille, pensò Crowley.

"Ti sto facendo una cortesia," proseguì Shax, al solito riguardosa come una mannaia. "Il nuovo inviato dell'Inferno in Terra è appena stato nominato e non permetteremo che perda tempo a farti da portalettere. Questa è l'ultima volta che vengo a darti la posta."

"Fantastico," rispose Crowley senza muoversi; "Adesso, sparisci?“"

"Non c'è alcun bisogno di essere indisponenti," replicò Shax, senza dar segno di volersene andare. "Le cose si sono sistemate così bene per tutte le parti interessate. Io ho avuto una promozione. Il tuo angelo da compagnia ha avuto una promozione. E tu..." Crowley poté praticamente udire il ghigno di Shax scattare come una tagliola. "Be', immagino che avrai tutto il tempo che vuoi per nutrire le anatre, adesso."

Crowley poté solo serrare i denti per resistere al gorgo nero che gli strinse la gola.

"...e per finire di macerarti nell’alcool, suppongo." continuò Shax, smuovendo con la punta del piede la distesa di bottiglie vuote sul fondo della macchina.

"Cosa che mi stava riuscendo splendidamente, fino a un momento fa," eruppe Crowley girandosi di scatto. Era un errore, avrebbe dovuto continuare a ignorarla finché non si fosse stancata, ma il gorgo nero aveva tracimato soffocandolo di rabbia. "Adesso, per una singola volta nella tua esistenza, Shax,“ proseguì comprimendo di nuovo la voce in un basso sibilo, ”fai la cosa intelligente e sparisci dalla mia vista."

Questa volta Shax chiuse la bocca con uno scatto, distogliendo lo sguardo. Crowley si chiese vagamente se avesse avuto paura.

"Un'ultima cosa, allora," gli disse, fingendo di ritoccarsi il trucco nello specchietto retrovisore. "Un consiglio, se vuoi. Lassù c'è movimento. Si parla di un nuovo quartier generale operativo... Stanno spostando una parte più larga delle attività sulla Terra. Naturalmente, ci prepariamo a fare lo stesso."

Shax gli rivolse un sorriso malignamente dolce. "Continua a starne fuori, Crowley." E si volatilizzò.

Crowley rimase un istante in sospeso, finché non ebbe la certezza di essere nuovamente solo. Poi si abbandonò di nuovo lungo lo schienale, sospirando pesantemente, e pescò una bottiglia da sotto il sedile. La vuotò in un'unica lunga sorsata.

Com'era la frase? Il vino è più ricercato, ma il gin è più veloce. Un vero peccato che le farmacie avessero smesso di vendere veleni. Il verde arsenico era stato una trovata geniale. E anche il vin tonique Mariani e le pastiglie per la tossealla cocaina. Che peccato. A un certo punto avevano giudicato sbagliato che le persone potessero comprare veleno per uccidersi.

Heh.

Com'era, quell’altra frase? Onesto speziale, le tue droghe sono rapide.

Da qualche parte, nei recessi della Bentley, c'era ancora quel vecchio thermos a quadretti.

Dal sedile posteriore giunse un fruscio sommesso; poco dopo lo seguì un refolo d’aria umida, che gli sfiorò il viso come il tocco fresco di una mano. Crowley aprì un occhio; uno dei finestrini posteriori era leggermente abbassato. Il ficus elastica ne aveva approfittato, sporgendo all’esterno le grandi foglie lucide.

“Andate proprio d’accordo, hm?” borbottò Crowley.

Durante il suo prolungato abbrutimento alcolico, le piante sembravano aver formato un’alleanza con la Bentley. L’auto le proteggeva dalle gelate, loro le impedivano di surriscaldarsi al sole e foderavano ormai quasi del tutto l’abitacolo, protendendo foglie e tralci sui finestrini e fin quasi davanti al parabrezza.

Non poteva fargliene un rimprovero, pensò vagamente Crowley. Aveva passato chiuso lì dentro le ultime settimane (erano settimane? O giorni? Forse mesi..?)

Non aveva piani.

Non aveva voglia di vedere il mondo fuori mentre continuava a girare in tondo come sempre. Non aveva voglia di pensare; non voleva sentire.

Se lo faceva, avrebbe dovuto farne qualcosa, di tutto l’amore che restava ad accumularsi come neve, minacciando di far collassare il tetto.

Cosa ne faccio? Dove metto adesso tutto l’amore che mi riempie le braccia, Aziraphale?

Così era rimasto dov’era. Aveva bevuto e aveva dormito e aveva combattuto con strani sogni fatti di cocci rotti, aveva bevuto ancora e nonostante questo, dal fondo dell’abisso in cui l’aveva incatenato sentiva alzarsi i lamenti strazianti del proprio cuore.

Lo lasciava lì. Lo faceva morire di rabbia.

Era così arrabbiato, era furioso, era così stanco.

Una stanchezza così desolata che beveva la sua rabbia come la terra spaccata dal sole risucchia l’acqua.

Crowley allungò la mano per cercare un’altra bottiglia. Non poteva lasciare che la rabbia lo abbandonasse. Perché senza la rabbia, gli rimaneva solo un revulsivo, miserabile senso di impotenza; la sensazione di perdere qualsiasi forza, uno svilimento pieno di frustrazione, viscido come una violazione, umiliante come la caduta.

Forse era proprio quello che riviveva in quel momento, la sensazione di trovarsi così in basso e così lontano, e la bottiglia gli scivolò dalle dita, un respiro soffocato gli scivolò dal petto, e senza accorgersene era scivolato nel fondo dell’abisso in cui aveva lasciato a morire il proprio cuore.

E nel fondo di quell’abisso buio dovette ascoltarne le preghiere.

Era un richiamo contraddittorio. Una necessità che, se tornava presente a se stesso, sentiva forte e irrefutabile; un istinto irresistibile come quello che guida gli uccelli migratori, le rondini che sorvolano mari e deserti immensi.

Non aveva alcun senso, e non aveva alcuna speranza.

Era una certezza inspiegabile, ma con radici così profonde che era ormai fatta della stessa sostanza di lui stesso. Come un cancro, come qualcosa che lo avrebbe certamente ucciso, come qualcosa senza la quale Crowley non era se stesso.

Era un conto alla rovescia cominciato nell’istante in cui Aziraphale se n’era andato.

Era la certezza incrollabile, contro qualsiasi istinto di conservazione e anche contro ogni evidenza, che il suo posto era al fianco di Aziraphale, e quello di Aziraphale era accanto a lui.

Crowley riaprì gli occhi nella Bentley lavata dalla pioggia, nell’acqua che scivolava copiosa lungo il parabrezza, nelle lacrime che gli scivolavano a fiotti sul viso, e da quel momento cominciò il suo cammino di ritorno.

///

[carlos-charly]

Perdonarme. (Autoterapia)

Estoy aprendiendo.

A abrazarme a mi falla humana a mi desinteligencia artificial.

A aceptar ser artífice de mis propias imperfecciones.

Y hoy rescato hasta el beso equivocado.

Quiero nutrirme del ilógico artificio de las lágrimas que cantan.

Quiero latir en la emoción incalculada y regalarme la Luna que no fui.

Hoy alabaré tus alas que apenas me habían rozado.

Me desnudaré de futuros y pasados.

Desandaré mis poemas, mi profesión: los logros y los fracasos las tontas profecías.

Y me emborracharé, me perdonaré y me haré el amor hasta caer rendido en el pasto del cielo, que me estará esperando… sin reloj (¿y con tus alas?)

Carlos V.

[jesuspenillasr]

🤔 Das todo por quienes amas, pero sientes que no te valoran.

✅ Con valentía, habla desde el corazón y pide reciprocidad.

‼ Aprende que tu valor no depende de otros, sino de ti mismo.

Conecta conmigo para los servicios de:⬇️

Jesus Penilla SR ©

www.JesusPenillaSR.com

Mentor Marca Personal | Tech Advisor | Conferencias | Entrevistas | Colaboración | Podcast | Inspiración

#JesusPenillaSR #marcapersonal #mejorespracticas #innovación #reinvencion @Resiliencia Latina

[kasja93]

Moja historia czyli:

ED nie ma wieku ani rozmiaru!

Jest to ostatnia część z tej serii. Na tą chwile. Pewnie pojawi się czwarta, gdy osiągnę wymarzoną wagę 60 kg i przejdę na recovery. Jednak na ten moment… Chce tu podzielić się z wami moimi przemyśleniami na temat choroby, przyszłości i uczuciami jakie mam względem tego wszystkiego…

Czy mam pretensje do moich rodziców? Nie.

Rozumiem kulturowe podłoże słów typu: „jedz bo się zmarnuje”, „za dobrze masz ja jak miałem/am tyle lat co ty to mogłem pomarzyć o tym” i tak dalej. Sama się tak zachowuje. Nie mam dzieci, ale zwierzakom chce dać jak najlepsze warunki. Bardzo pilnuje by ich nie „zapaść” i nie zrobić im krzywdy dając za dużo. W końcu jestem za nie odpowiedzialna. Wiedza społeczna się poszerza. Kiedyś nikt się nie przejmował zbytnio dietetyką. Dlatego nie mam pretensji do moich rodziców, że dali mi takie nawyki jak nie inne. Ja zapewne na ich miejscu też popełniałabym błędy. Zarówno gdybym żyła w tamtych czasach jak i gdyby teraz pojawiło się w moim życiu dziecko.

Jestem wdzięczna moim rodzicom, że zawsze powtarzali bym była twarda, nieugięta i doceniała swoją wartość. Pewnie dlatego nigdy nie pozwalałam sobie w kasze dmuchać. Choć z drugiej strony może gdybym nie była tak zawzięta i waleczna szybciej bym dostrzegła problem?

Pretensje mogę mieć zaś do lekarzy. Czemu żaden nie powiedział, gdy byłam dzieckiem „pani/pana dziecko jest grube! Trzeba coś z tym zrobić bo zrobi się z tego problem!” ? Wiem, że niektórzy z was nabawili się ED przez takie podejście zwracania uwagi na wagę… Może to egoistyczne podejście, ale żałuje, że nikt nie wylał wiadra zimnej wody na głowę moją i moich rodziców wcześniej nim doprowadziłam się do takiego stanu. Chociaż pewnie nic by to nie dało. Póki ktoś sam nie zrozumie, że ma problem nikt i nic nie sprawi, że problem zniknie. Nad wszystkim trzeba pracować nic nie przychodzi od tak…

Bo doprowadziłam się. Tak. JA! Niewątpliwie nawyki nauczone w dzieciństwie i słowa „nie odejdziesz od stołu póki nie zjesz wszystkiego” miały ogromny wpływ na moje zaburzenia tak sama nic z tym nie robiłam już jako osoba dorosła. Było mi tak dobrze, miałam na to wywalone i czułam się okej we własnym ciele. Fakt. Dobierałam ubrania tak by nie eksponować swoich mankamentów, ale COME ON! Liczy się charakter a ten mam ZAJEBISTY!

Jestem zadowolona, że udało mi się wyjść z BED. Choć duchy przeszłości wciąż mnie nawiedzają powodując paniczny strach przed jedzeniem. Raczej piętno tego zaburzenia zostanie ze mną na zawsze. Muszę się jednak z tym nauczyć żyć i ignorować podszepty i chęć wciągnięcia wszystkiego jak odkurzacz.

Zadowolona z wejścia w anoreksję nie jestem. Jakiś czas temu powiedziałam rodzicom o tym, że najpewniej na to choruje (nie robiłam badań). Ustaliliśmy zasady, których muszę się trzymać. Czuje, że mniej więcej trzymam w ryzach anoreksję… albo raczej pozwalam jej robić określone rzeczy. Nie wiem jak dobrze to ująć. Nie chce zagłodzić się na smierć. Nie chce wyglądać jak kościotrup. Chce żyć i mieć „książkową” wagę do swojego wzrostu. Wiem, że odchudzanie uzależnia. Napisałam oświadczenie i list do siebie samej z przeszłości. Mam nadzieje, że będzie on poduszką bezpieczeństwa w razie gdyby mi odwaliło. Jeśli zejdę poniżej 55 kg wagi rodzice mają dać mi oświadczenie i list. W oświadczeniu jest napisane, że mam iść na terapie. Wiem, że to może i tak nic nie dać, ale pragnę wierzyć, że jeśli do tego dojdzie będzie to „kubeł zimnej wody”.

Nie wiem jak mój organizm będzie się zachowywał w przyszłości. W planach mam, że przy osiągnięciu wagi 65 kg (moje ugw to 60) zacznę powoli wchodzić w tryb recovery. Mam nadzieje, że obędzie się bez terapii, że autoterapia pomoże mi. Chciałabym wierzyć, że za te kilka lat będę już wolna od zaburzeń, które będą tylko wspomnieniem bólu i przykrych doświadczeń. Patrząc na drogę, którą pokonałam chciałabym wierzyć, że jestem w jej połowie.

Fajnie by było zrobić te posty okraszone zdjęciami co nie? Jednak wiecie co? Jako dorosła osoba unikałam robienia sobie zdjęć. To zawsze ja trzymałam aparat i byłam team anty self stick. Co się zaś tyczy zdjęć, gdy byłam dzieckiem… miałam ich dużo. Widać było jak z roku na rok robie się grubsza. Gdy byłam na początku drogi wyjścia z BED wzięłam je wszystkie… Podarłam, spaliłam i wyrzuciłam. Płakałam przy tym… Sporo wówczas płakałam. Jednak jedyne co mogę pozytywnego powiedzieć to to, że nie czułam nienawiści do siebie czy innych. Do jedzenia owszem żywiłam i nadal żywię negatywne uczucia. Ale nie nienawidzę… Pragnę wierzyć, że kiedyś będę miała wywalone na to co i ile jem. Nie w taki sposób jak podczas BED, ale w taki normalny i zdrowy sposób. Jednak nie będę się oszukiwać. Droga do tego jest daleka, kręta i pełna bólu, porażek i przykrych doświadczeń. Nie chce się oszukiwać i powtarzać frazesy, które często widzę: „schudnę do XX kg a później już będę się zachowywać normalnie”. Nie nie będziesz. Ani ja, ani ty, ani nikt inny kto ma zaburzenia odżywiania nie zacznie od tak zachowywać się normalnie. To jak z alkoholikiem. Jest się nim całe życie, można jedynie pozostać trzeźwym. I tu jest tak samo. Zaburzenia odżywiania zawsze w nas będą siedzieć. Jak będziemy mieli dużo szczęścia to pozostaną uśpione i tylko do czasu usłyszymy ich szept. Jednak najpewniej będą one podnosić łeb co jakiś czas zalewając nas falą okropnych uczuć i myśli.

Jednak bądźmy dobrej myśli. Może jednak będzie dobrze? Albo chociaż nie tak źle jak w najczarniejszych scenariuszach. Zawsze staram się myśleć pozytywnie, ale w granicach realizmu. Choć bywają dni gdzie mam naprawdę złe myśli. Dlatego też leczę się psychiatrycznie z powodu stanów depresyjnych oraz lękowych. Nikt kto spotkałby mnie na ulicy i chwile ze mną pogadał nie stwierdziłby z czym się zmagam. Bo jak? Ta uśmiechnięta, serdeczna, żartobliwa kobieta o ciętym języku miałaby być chora? Na depresje, stany lękowe i jeszcze zaburzenia odżywiania?

Kutfa jestem mistrzem w ukrywaniu co czuje. Spotkałam tylko jedną osobę w życiu , która potrafiła przejrzeć mnie na wylot i wiedziała jak naprawdę się czuje. Sama siebie potrafię oszukać wmawiając sobie, że jest gites. Tylko tak naprawdę nie jest a ignorowanie problemów sprawi, że gdy w końcu się załamiesz przygniotą cię i pogrzebią. Ja przeszłam takie załamanie nerwowe w połowie grudnia. Do marca miałam myśli samobójcze. Rezultat 4 lat udawania przed wszystkim w tym przed samym sobą, że jest okej, że to tylko chwilowe, że jak zajmę się pracą będzie dobrze. Tylko nie było…

Pragnę wierzyć, że kiedyś obudzę się i stwierdzę „jest dobrze, kocham siebie, kocham życie, uwolniłam się z więzów, które sama sobie nałożyłam i schowałam wszystko co złe głęboko w zaspawanej skrzyni” i nie będzie to jednorazowe uczucie… chce wierzyć, że to będzie moja normalność :)

Dlatego cieszę się, że @pozarta podsunęłaś mi propozycje do napisania tego. Faktycznie takie wyrzucenie z siebie tego wszystkiego i publiczne obnażenie się pomaga :) dziękuje.

Opisanie tego nie było takie trudne. Najgorsze było przyznać się do wagi jaką miałam i jaką mam. Aż się trzęsłam z nerwów, gdy o tym pisałam. Teraz zaś jest mi to już obojętne. Wyznałam wszystko co chciałam i spojrzałam prawdzie w oczy. Fakt nie opisywałam tu sposób na „niejedzenie” czy „jedzenie by nikt nie widział” (pozdrawiam samą siebie z przed 11 lat, która pracując na kuchni w wakacje potrafiła wyjadać niedojedzone frytki z talerzy gości mając dyżur na zmywaku) bo nie chce by stało się to inspiracją. Zdaje sobie sprawę, że mogą to czytać osoby dopiero „wchodzące” w zaburzenia odżywiania i nie chce im podsuwać pomysłów…