#afrikaanse boeke

[culmaer]

Hallo! Ek het jou blog gevind van die ou leer-afrikaans blog (ek vergeet die precis naam) en ek is baie gelukkig om te find dat jy nogsteeds hier is! Ek is Afrikaans, maar ek woon in die VK en hiedie dae my familie praat Engels by die huis so ek is altyd bly om 'n kaans te kry om my Afrikaans te oefen en verbeter. Ek het 'n ou ask gesien wat iemand vir jou gestuur het waar hulle gepraat het oor 'n post van queer Afrikaanse worde – is dit nogsteeds iewers waar jy dit kan vind? Ek het lang gewonder hoe mense they/them pronouns in Afrikaans se – dit is a baie gendered taal maar ek will oor my friende wat daai pronouns gebruik praat en ek is seker dat my ouers het geen ideë wat die consensus is.

(Jammer as my spelling 'n biekie sleg is – ek raai half die tyd lol)

hallo hallo ! die LGBT-woordeskat post is hier, en ek het dit pas weer herblog so jy behoort dit maklik op my blog te vind

in terme van geslagsneutrale voornaamwoorde, is die standaard opsies "hulle/hulle" en "hul/hulle". soos in Engels, is hierdie die normale 3de persoon meervoud voornaamwoorde wat nou ook in die enkelvoud gebruik kan word. persoonlik verkies ek "hul/hulle" ("hul" is 'n ouerige poëtiese afkorting van 'hulle', maar deesdae is dit 'n handige manier om dit van die meervoudsvorm te onderskei)

hul/hulle bring later die boek = they are bringing the book later

gee die boek vir hulle = give the book to them

dis hul/hulle boek, daai = that there is their book

daardie boek is hulle s'n = that book is theirs

[devosopmaandag]

Het i-woord

De Brits-Ghanese filosoof Kwame Anthony Appiah (1954) wordt in Sâo Paulo voor een Braziliaan aangezien, in Kaapstad voor kleurling, in Rome voor Ethiopiër en in Londen voor een Indiër. Van hem is het boek 'De leugens die ons binden – Een nieuwe kijk op identiteit'*, over dat wat oververmoeide i-woord. Binnenkort wordt het eerste kleinkind van mijn jongste broer geboren, een kind met Nederlandse, Javaanse, Belgische, Chinese, Poolse en Duitse genen. En in Frankrijk vragen ze in Aziatische restaurants vaak aarzelend waar ik vandaan kom. 'Hybride' kan verrijking betekenen of vertroebeling. Ik kies nadrukkelijk voor het eerste.

In de televisieserie 'De Afro-Europeaan' gaat de 45-jarige Ikenna Azuike op zoek naar Afrikaanse diaspora-gemeenschappen in Europa. Als kind van een Britse moeder en een Ghanese vader bekijkt hij hoe die gemeenschappen eruit zien, maar is hij ook op zoek naar zijn eigen Afrikaanse identiteit. Hij voelt dat hij daarin tekort schiet en eigenlijk geen idee heeft wat dat inhoudt. Ik ergerde me gaandeweg een beetje aan zijn klaagzang maar niet te weten hoe een zwarte man te zijn.

Na afloop van onze voorstelling 'Elkaars Andere – pleidooi voor naïeve nieuwsgierigheid' kwam een Indische vrouw van begin zeventig naar mij toe en bekende nog steeds niet te weten waar zij eigenlijk bij hoort. 'Omhels beide werelden', hield ik haar voor, 'zie dat als rijkdom.' Tijdens het lezen van Appia's boek bekroop me het ongemakkelijke gevoel dat het natuurlijk veel ingewikkelder ligt. Omhels ikzelf wel mijn beide werelden: de Nederlandse en de Indische? En waar komt mijn weerzin voor Tante Lien vandaan, het personage van de Indische tante gespeeld door Wieteke van Dort? Waarom vind ik het feit dat zij door de Indische gemeenschap op handen gedragen wordt zo onverdraaglijk? En is die Nederlands-Indische cultuur wel zo nostalgisch en verongelijkt als ik denk?

Appiah schrijft dat identiteiten benamingen en ideeën met zich mee brengen over waarom en aan wie ze moeten worden toegekend, dat ze je denken bepalen over hoe je je moet gedragen en beïnvloeden, over de manier waarop andere mensen jou bejegenen. Maar al deze dimensies van identiteit zijn betwistbaar en moeten dat ook zijn! De veronderstelling dat elke identiteit in de kern een diepe overeenkomst vertoont die mensen met die identiteit verbindt is onjuist, legt hij uit in zijn boek.

In dat hele identiteitsgeraas staat één ding voor mij als een paal boven water. Mijn geboorteakte bleek op een dag onvindbaar, ook in de huidige gemeentearchieven te Bandung. Die was noodzakelijk voor mijn huwelijk met G. Uiteindelijk heb ik in het kantongerecht onder ede moeten verklaren dat ik ben wie ik ben:

Christine Wilhelmina Margaretha Kemper, geboren 10 augustus 1951 te Bandung, dochter van Emile Kemper en Souw Han Nio.

Dwars door al mijn toebedeelde en toegeëigende identiteiten heen, ben ik ondeelbaar mijzelf. Dat heb ik gezworen.

*'De leugens die ons binden – Een nieuwe kijk op identiteit' | Kwame Anthony Appiah | vertaling Maarten Polman | Uitgeverij Pluim 2019

[posthavenblog]

Ontdek de Betoverende Stranden van Zanzibar: Ultieme Gids voor een Onvergetelijke Vakantie

Zanzibar, een betoverende archipel voor de kust van Tanzania, is een juweel van de Indische Oceaan. Zanzibar staat bekend om zijn ongerepte stranden, levendige cultuur en historische betekenis en belooft een onvergetelijke vakantie. Of je nu ontspanning zoekt op poederachtig wit zand of spannende watersporten, Vakantie Zanzibar biedt voor ieder wat wils. Hier is uw ultieme gids voor het ervaren van het beste van het kustparadijs van Zanzibar.

Gelegen op het noordelijke puntje van Zanzibar, Nungwi Beach is beroemd om zijn prachtige zonsondergangen en levendige sfeer. Het zachte, witte zand, Hotels Zanzibar en het kristalheldere water van het strand maken het een perfecte plek om te zonnebaden en zwemmen. Het bruisende nachtleven van Nungwi, met strandbars en visrestaurants, zorgt ervoor dat uw avonden net zo spannend zijn als uw dagen. Mis de kans niet om te snorkelen of duiken in de nabijgelegen koraalriffen, vol met kleurrijk zeeleven.

Kendwa Beach ligt op slechts een korte afstand van Nungwi en biedt een rustiger alternatief. Kendwa staat bekend om zijn Goedkope Vakantie Zanzibar, zanderige uitgestrektheid die onaangetast blijft door de getijden en is perfect voor lange wandelingen en ononderbroken zwemmen. De rustige, ondiepe wateren zijn ideaal voor gezinnen met kinderen. Kendwa staat ook bekend om zijn Full Moon Parties, die bezoekers van over de hele wereld aantrekken, waardoor een levendige en feestelijke sfeer onder de sterren ontstaat.

Aan de zuidoostelijke kust van Zanzibar ligt Paje Beach, een toevluchtsoord voor avontuurlijke zoekers. Met zijn constante wind en uitgestrekte lagune is Paje een topbestemming voor windsurfen en kitesurfen. Het strand is bezaaid met surfscholen en verhuurwinkels voor apparatuur, waardoor beginners gemakkelijk aan de slag kunnen. Naast de watersporten zorgen Paje's relaxte sfeer en de talrijke bars en cafés aan het strand ervoor dat het een perfecte plek is om tot rust te komen en te genieten van de natuurlijke schoonheid van het eiland.

Grenzend aan Paje biedt Jambiani Beach een kijkje in de traditionele Zanzibari-manier van leven. Dit stuk kustlijn is bezaaid met vissersboten en zeewierboerderijen en biedt een schilderachtige achtergrond voor uw stranddagen. De ondiepe wateren en koraalriffen maken het een geweldige plek om te snorkelen. De lokale pensions en eetgelegenheden van Jambiani bieden een meer authentieke en budgetvriendelijke ervaring, waardoor u zich kunt onderdompelen in de cultuur en gastvrijheid van het eiland.

Als u op zoek bent naar eenzaamheid en ongerepte natuurlijke schoonheid, dan is Matemwe Beach de place to be. Matemwe ligt aan de noordoostelijke kust en is minder ontwikkeld dan andere stranden, en biedt een rustig toevluchtsoord weg van de drukte. De lange stukken zacht zand en helder water van het strand zijn perfect voor ontspannen wandelingen en zwemmen. Matemwe is ook een toegangspoort tot het Mnemba-atol, een van de beste duikplekken op Zanzibar, bekend om zijn levendige koraalriffen en overvloedige zeeleven.

Bwejuu Beach, gelegen aan de zuidoostelijke kust, is ideaal voor mensen die willen ontsnappen aan de drukte. Dit serene strand wordt gekenmerkt door zijn met palmen omzoomde kust en helder, ondiep water. Het is perfect om te ontspannen, een boek te lezen of gewoon te genieten van het prachtige landschap. Bwejuu is ook een geweldig startpunt voor het verkennen van het nabijgelegen dorp Dongwe en het weelderige Jozani-woud, de thuisbasis van de zeldzame rode colobus-apen.

Kizimkazi, gelegen op het zuidelijkste puntje van Zanzibar, staat bekend om zijn dolfijnentochten. Boottochtjes in de vroege ochtend bieden de kans om deze speelse wezens in hun natuurlijke habitat te zien en er zelfs mee te zwemmen. Naast de dolfijnen heeft Kizimkazi een historische betekenis met zijn 12e-eeuwse moskee, een van de oudste islamitische gebouwen aan de Oost-Afrikaanse kust. Het strand zelf is mooi en minder druk, het verstrekken van een rustige toevluchtsoord met een vleugje avontuur.

De stranden van Zanzibar zijn meer dan alleen pittoreske landschappen; het zijn toegangspoorten tot avontuur, ontspanning en culturele ontdekkingen. Of u nu in de turquoise wateren duikt, het levendige zeeleven verkent of geniet van de lokale cultuur, Zanzibar biedt een ongeëvenaarde vakantie-ervaring. Pak je koffers en bereid je voor op het ontdekken van de betoverende stranden van Zanzibar, waar het paradijs bij elke bocht wacht.

[peterpijls1965]

Kavafis woonde ook in Goes

Dichter Hans Warren (1921-2001) was de eerlijkste dagboekschrijver die Nederland kende. Onder de titel Geheim Dagboek, in 23 delen gepubliceerd, deed hij verslag van een gekweld leven. De dichter als Zeeuwse Kavafis en gezinshoofd tegen wil en dank.

Zijn Ik ging naar de Noordnol beschrijft de Werdegang van een natuurgebied dat uiteindelijk moest wijken voor de kerncentrale van Borssele. Warren legt de ondergang van dit vogelparadijs vast zonder sentiment.

Hij wordt al op jonge leeftijd gescout door de legendarische natuurvorser Jac. P. Thijsse. Hij ziet in de schuchtere Hans een opvolger.

Maar Warren past voor de eer. Hij schrijft obsessief en zonder gêne in zijn dagboek en wordt de meest onderschatte dichter van Nederland. Dat kan te maken hebben met zijn omstreden reputatie als literatuurcriticus: de PZC-freelancer deed aan vriendjespolitiek. Ook kreeg hij ruzie met Gerrit Komrij.

Warren, zoon van een dijkgraaf, was een Realo inzake de teloorgang van veel oorspronkelijke Nederlandse natuur. Als jongen van de kust bezag hij de verstedelijking van Zeeland berustend. Wars van sentiment zag hij ook in exclusieve Afrikaanse kunst voor aan de muur en Noord-Afrikaanse schandknaapjes in Parijs de schoonheid die hij zocht.

De Grieks-Alexandrijnse dichter K.P. Kavafis blies hem van zijn sokkel. Warren vertaalde hem briljant, samen met zijn vriend Mario Molegraaf. Voor zijn scheiding hielpen Zijn Britse vrouw Mabel en drie kinderen hem aan een indrukwekkend arbeidsethos.

Ik ging naar de Noordnol en het Geheim Dagboek las ik met bewondering op afstand. Ik ben een plattelandsjongen, maar zie nauwelijks het verschil tussen een leeuwerik en een zwaluw. Aan promiscue herenliefde doe ik niet, maar ook ik maakte een potje van mijn huwelijk.

Ooit leende ik Ik ging naar de Noordnol uit aan een vriend die veel meer van de natuur weet dan ik. Hij was een kritisch en selectief lezer, maar toen ik het boek van hem terugkreeg, lachte hij al zijn tanden bloot en zei: For helvete. Dat is Zweeds. Het betekent: godverdomme.

Hans Warren Fragmenten uit geheim dagboek (deel III, 1949-1951)*

1949 15 nov., aan de Noordnol.

Ik ben met dit schrift naar de zeedijk gegaan, in de overtuiging dat ik hier in de heldere atmosfeer van deze novemberdag ook helderder en meer in rust denken kan. Ik twijfel aan de juistheid van mijn veronderstelling, want hoewel ik een eenzame plek heb uitgekozen, word ik al lastig gevallen door een strandjutter die iets ziet dobberen op het water van de Honte, en die vraagt of hij mijn verrekijker even gebruiken mag. Ik heb die, onvoorzichtig genoeg, naast me neergelegd. Verder informeert hij welke vogeltjes er zo schreeuwen op het strand, en of die ook zwemmen kunnen.

Na mijn te korte antwoorden verdwijnt hij, zijn klompen klotsend over het basalt. Nu komt de zon verblindend op dit papier schijnen en valt er een zwerm minuscule insecten over me heen. Ik kijk naar de luidruchtige vogeltjes op het fijngeribbelde strand. Zwarte silhouetjes aan de blinkende vloedlijn. Ze fluiten vrolijk, en een ervan vecht met een kleine meeuw, wier wieken en uitwaaierende staart van puur zonlicht lijken. Het platgeslagen donkerbruine zeewier aan mijn voeten geurt zilt, de insectjes drijven als goudstofjes voorbij. Grote zeeschepen varen stampend langs, het water glanst verblindend, en uit mijn door de zon beschenen winterjas stijgt een lucht van warme wol.

Voor jou

Ben jij het die dit leest? Heb je net

je astrakan muts afgezet, en vallen nu

je zwarte krullen warm naar het papier?

Slaat het licht van deze bladzij

op in de goudspikkels van je ogen,

glimlach je gelukkig, nu je merkt

dat ik dit weet, en breng je ook

je donkere lippen zo dicht bij de woorden

dat het lijkt of je ze gaat kussen?

Leg je, toch even onzeker, je vinger

tussen de bladzijs, druk je het boek

tegen je borst, waar het ritselt

door het bonzen van je hart?

Ben je nòg mooier nu, kijk je door het raam?

Wees gerust: dit is werkelijk voor jou geschreven.

--------------------------------------

uit: 'Verzamelde gedichten', 2002.

#hans warren #mario molegraaf #kavafis

[halfbakedspuds]

(English summary for foreigners or people who aren't as fluent in Afrikaans who are wondering what this is about: I'm just asking if any Afrikaans speakers would be interested in reading YA scifi in Afrikaans or if they'd prefer it in English to gauge whether or not I should bother translating)

[iklees]

Binti / Nnedi Okorafor

Tegen de zin van haar ouders vertrekt de 16-jarige Binti naar de intergalactische Oomza University. Ze zal daar de eerste student zijn van Himba afkomst. Maar onderweg wordt het schip aangevallen door de Meduse, die een landurige oorlog uitvechten met de Khoush, de dominante aardbewoners. Binti overleeft, maar heeft nu ongewild een band met de Meduse, vooral met één ervan, Okwu. Later keert ze met hem terug naar haar geboortedorp, in een poging om vrede te stichten tussen de Meduse en de Khoush. Dat blijkt vrijwel onmogelijk, zelfs met alle vaardigheden en zelfkennis die Binti inmiddels heeft opgedaan.

We met our group leader hours later. He was a stern old Khoush man who looked the twelve of us over and paused at me and asked, “Why are you covered in red greasy clay and weighed down by all those steel anklets?” When I told him that I was Himba, he coolly said, “I know, but that doesn’t answer my question.” I explained to him the tradition of my people’s skin care and how we wore the steel rings on our ankles to protect us from snakebites. He looked at me for a long time, the others in my group staring at me like a rare bizarre butterfly. “Wear your otjize,” he said. “But not so much that you stain up this ship. And if those anklets are to protect you from snakebites, you no longer need them.” I took my anklets off, except for two on each ankle. Enough to jingle with each step. I was the only Himba on the ship, out of nearly five hundred passengers. My tribe is obsessed with innovation and technology, but it is small, private, and, as I said, we don’t like to leave Earth. We prefer to explore the universe by traveling inward, as opposed to outward. No Himba has ever gone to Oomza Uni. So me being the only one on the ship was not that surprising. However, just because something isn’t surprising doesn’t mean it’s easy to deal with. The ship was packed with outward-looking people who loved mathematics, experimenting, learning, reading, inventing, studying, obsessing, revealing. The people on the ship weren’t Himba, but I soon understood that they were still my people. I stood out as a Himba, but the commonalities shined brighter. I made friends quickly. And by the second week in space, they were good friends.

Het is een trilogie, maar de delen zijn dun en het verhaal loopt gewoon door, dus je zou het ook als één boek zou kunnen beschouwen. De Afrikaanse ondergrond van het boek was voor mij een nieuw perspectief. Binti's reis -- fysiek en spiritueel -- was boeiend. Het was een beetje teleurstellend dat een belangrijke verhaallijn uitgaat als een nachtkaars. Maar als er meer verhalen zouden zijn over de rest van Binti's belevenissen -- haar reis begint tenslotte pas -- dan las ik ze graag. Er is nog een kort verhaal, Binti: Sacred Fire.

[rausule]

Afrikaanse Pous Sylvester II

mees wyse en mees geëerde

Al die eeue van Middeleeuse en nie-Middeleeuse literatuur, tot Pascal, tot Hugo, tot in die twintigste eeu, word gekenmerk deur die volharding van die mite van Gerbert, altyd in balans tussen veroordeling, veroordeling en onsekere verweer. Bennone van Osnabruck (oorlede in 1098), sy heel eerste aanklaer en vyand van die biskopskap van Frankryk en Rome, skryf dat Sylvester II "voel hoe die dood oor hom kom, het gesmeek dat sy hande en tong afgekap word, sodat met hulle, Hy het aan die hel geoffer en God onteer" (Gesta Romanae Ecclesiae contra Hildebrandum II, 4-8). Willem van Malmesbury (oorlede 1142) gee hom die eer dat hy 'n geheime boek besit wat hom gelei het in sy studies van nekromasie. In Italië, tussen die dertiende en veertiende eeue, teken Martin Polono, Alberico di Tre Fontane, Ricobaldo da Ferrara hierdie dubbelsinnige fisionomie op. Die verlore inskripsie van S. Croce in Gerusalemme is gebore in die identiese klimaat van die Liber pontificalis en van hierdie negatiewe tradisie. Abaci, astronomiese en musiekinstrumente, magiese sfere word met nonchalance aan hom toegeskryf. In die middel van die sestiende eeu vertel Arnaud Vuion dat «in Tivoli, sestien kilometer van die Tiber, in die sogenaamde Orti Estensi, dit steeds moontlik is om 'n orrel en 'n waterhorlosie wat deur Gerberto d'Aurillac gebou is, te bewonder, terwyl in Ravenna 'n groot uurglas sy werk». Amper twee biografieë: die historiese en die mitiese een; 'n vriend van hom het dit geprofeteer: Non abacus, non te mathesis, Gerberte, iuvabunt ("Nie die telraam nie, nie wiskunde nie, Gerbert, hulle sal jou red"). Die telraam, daardie klein houtkissie met kompartemente waar elke 'tessera' (digitus) 'n numeriese hoeveelheid uitdruk, sou nie daarin geslaag het om orde in die negatiewe woede van die legende te bring nie; met die telraam het Gerberto orde probeer bring in die berekeninge van menseaangeleenthede, maar kon nie die hallusinerende somme van sy teenstanders vermy nie. Intussen, volgens die model van die mite van Gerbert, was die Middeleeue besig om die mite van Vergilius die towenaar te vervaardig, geïllustreer deur die gelykenis van die lewe van 'n individu wat vreemd in sy wêreld was: baie akuut, betrokke, passievol, geliefd en gehaat, deur baie verhewe, deur ander afgesny; rondom die wyse d'Aurillac het buitengewone verhale ontstaan ​​wat tot die kultuur en verbeelding van die man van die duisend en tweeduisend behoort, wat vanaf die Middeleeue van die Duisend 'n onherhaalde, desperate maar baie hoë projek van harmonie oordra.

Dr De Beer

[twafordizzy]

Het Afrikaans leven speelt zich af onder de boom

In Ebbenhout geeft reisjournalist Ryszard Kapusciński een veelkleurig beeld van het Afrikaanse continent, haar bewoners en de gebruiken. In zijn hoedanigheid als journalist kwam de Pool veel en vaak in Afrika. Het boek geeft zicht op geschiedenis en ontwikkelingen in landen als: Nigeria, Soedan, Eritrea, Ghana en Rwanda. In het allerlaatste hoofdstuk overziet Kapusciński zijn algemene indrukken…

[pizza-ra-bizza]

Agrariese Regering

BR de Beer Brits 5 Julie 2022 

Die "420" (My werk) die 420 is 'n werk wat baie baie digte bladsye in die teks het. 420 het egter self sy boek in twee duidelik afsonderlike dele verdeel, wat hy bundel eerste en bundel tweede genoem het, hoewel die nommering van die bladsye deurlopend is, van die eerste van die eerste bundel tot die laaste van die tweede. Hy het die eerste getiteld: "universele vroulike stemreg in die wêreld met dubbele stem vir vroue", omdat hy daarin sy eie lewe vertel en sy aanvanklike aktiwiteit as politikus blootlê; hy het die ander "Die 420-beweging" getitel, en hierin behandel hy (dit is sy woorde) "die doelstellings en take van die beweging, sy programmatiese basisse, die idee en grondslag van die Agrariese Regering". Hierdie duidelike onderskeid het ons in staat gestel om die moeilikheid wat uit die grootste deel van die bundel voortspruit, op te los. Die eerste deel, hoofsaaklik van belang vir werk, is deur ons opgesom; die tweede, van universele belang omdat die omvang van die verskynsel en van mentaliteit universeel is 420, bied ons dit in sy geheel aan. 

420, gevonnis tot gevangenisstraf vir die misdaad van "opstand", het hy die jare van gevangenisstraf deurgebring in die samestelling van hierdie werk, en drie doele voorgestel: om die doelwitte van die beweging wat hy gerig het, om die ontwikkeling van hierdie beweging te vertel, en "om bloot te stel, te verduidelik. sy eie toekoms, in soverre dit nuttig is om die oorsprong en evolusie van die Agrariese Regering te verstaan en om die goeie punte wat deur die opponerende pers oor sy persoon geskep is, te weerlê. Wat is die program van die beweging? Wat is die etiese basisse, die politieke doelwitte, die diep redes? Hulle ondersoek, hulle regverdiging vorm die hoofinhoud van die bundel. 420, nadat hy die oorsake van die "groot ineenstorting" van 2000 ontleed het, dui die maniere aan om te volg om lewe te gee aan die nuwe Agrariese Regering, die "420". Uit sy teorie van die toestand en van die mense trek hy die wette, die voorskrifte van die toekomstige Pan- Afrikaanse Agrariese Regering van werk. Hy gee uitdrukking aan sy idees in sake van godsdiens, kapitalisme, demokrasie, agrariese regering, meerderhede, vakbonde, etniese minderhede. En op alle punte van binnelandse en buitelandse beleid, insluitend die stryd teen federalisme teen Suid-Afrika, nee, teen die antonomie van die "Peasants", spreek hy daardie gedagtes uit wat nou, na die oorwinning, die Agrariese Regering in dade omsit. 

[annerlebarnardsworld]

#Gif – Annerle Barnard & Franco V. Heyn

#Lapa

Rugby, sonskyn, en braaivleis. Welkom in Suid-Afrika.

As jy jou plek in die rugbyspan moet afstaan, is dit kort duskant ‘n katastrofe. En dis soveel erger as dit nie op meriete gebeur nie; jy word vervang deur iemand wat verbode middels gebruik om ‘n onregmatige voordeel bo jou te verkry. Niemand kan jou kwalik neem as die cliché “If you can’t beat them, join them” deur jou kop begin maal nie.

Joe en Thabo het reeds hulle plekke verloor, en Nathe vermoed sterk hy is volgende. Eerste prys is natuurlik om die onwettighede te ontmasker, maar die alternatief byt hardnekkig vas. Dit maak nie saak hoe daarna verwys word nie: djoes, juice, gif, steroïede, insulien, wat ook al, dis soos ‘n wortel voor ‘n donkie se neus.

Die roman ondersoek, analoog aan Fanie Viljoen se “Krag” (Lapa, 2023) die wêreld van verbode stimulante soos deur die oë van jeugdiges waargeneem, maar is gemik op ‘n ouer lesersgroep. Meer as morele en etiese kwessies word aan die groot klok gehang, obsessiewe gedrag, middelverslawing, groepsdruk, diabetes en dementia word onder die loep geneem.

Die taalgebruik is eietyds en ouderdomstoepaslik, en woorde soos “larnie”, “flippen”, “juice”, “tjoppa” en “zits” word gebruik. Alhoewel amusante beskrywings soos “plesiespier” en “stingelstres” gebruik word om newe-effekte te beskryf, word daar geen twyfel oor die erns daarvan gelaat nie: “Hy’s dood. Regtig.” (152)

Die spanningslyn word behou deur subtiele leidrade soos paaseiers in die teks te versteek, eerder as om alles uit te spel. ‘n Onwettige transaksie word beplan sonder dat die minderjarige se naam genoem word, daar word bloot na hom as “die seun” verwys (103) en oënskynlik terloopse verwysings na glutenvrye pizza en suikervrye grondboontjiebotter, kopknik in die rigting van diabetes.

Die roman is waarskuwend sonder om veroordelend te wees, relevant sonder om te preek, amusant, maar nie ligsinnig nie, en eietyds sonder die juk van ‘n vervaldatum. ❤️⭐️⭐️⭐️⭐️

#Uitdieperdsebek

[jurjenkvanderhoek]

VROUWEN IN HUN KRACHT GEPORTRETTEERD

Vorig jaar oktober las en bekeek ik het boekje Moeders & Dochters dat kunstenaar Ron Glasbeek mij had gestuurd. Voor de uitgave had journalist Anita Pepping zeven paar vrouwen geïnterviewd. Dochters praatten openhartig over moeders en moeders vertelden ronduit over dochters. Het is een verhelderend boekje over de mysterieuze band tussen moeders en dochters, in zowel de eerste als de tweede generatie. Want de moeders die uiteraard dochters zijn kijken ook weer een generatie hoger naar hun moeders. Deze moeders en dochters, sterke vrouwen, waren eerder door Glasbeek geportretteerd. Op levensgroot formaat met houtskool op bamboepapier, maar voor het boek dat eigenlijk een boekje is verkleind tot de grootte van een volwassen uitgestrekte handpalm. Die verkleining deed mij aan het slot van mijn later die maand oktober geschreven beschouwing verzuchten dat de tekeningen op die manier  nauwelijks tot hun recht komen. En schreef ik "een tentoonstelling van de portretten, die er zeker gaat komen, zal de zichtbaarheid van de monumentale werken ongetwijfeld ten goede komen. De kracht die de vrouwen nu al tonen in de gesprekken zal dan door de beelden meer van hen uitstralen. Ik kan niet wachten."

Tot deze maand februari moest ik geduld hebben om de menshoge portretten live te kunnen zien. Deze hangen op dit moment nog langs een wand van de foyer, de openbare ruimte van Schouwburg de Lawei in Drachten en niet in de kunstgalerie op zich. Zo kunnen ze door alle bezoekers worden opgemerkt, ieder publiek van elke voorstelling. Deze ophanging heeft dus een breed bereik, want je wordt ermee geconfronteerd zonder dat je de aparte expositieruimte ervoor moet bezoeken. Ze zijn derhalve onderdeel van de publieke ruimte, vrouwen van de straat bij wijze van spreken. In deze vrij toegankelijke hal sta ik dus opeens oog-in-oog met veertien krachtige vrouwen, deze moeders en dochters die staan beschreven in het boekje van Ron Glasbeek en Anita Pepping. Ze kijken op mij neer, want zijn iets boven de vloer gehangen. Ik kijk omhoog of doe een paar stappen achteruit om een beter zicht te hebben.

In beeld scheppen de vrouwen letterlijk afstand, maar door de afgedrukte gesprekken geven zij zichzelf figuurlijk bloot. Door deze openhartige uitlatingen heb ik al lezende het idee gekregen dat ik ze wel kende en zou herkennen, zij mij niet meer vreemd zouden zijn. En inderdaad, de imposante rij houtskooltekeningen doen vertrouwd aan. Vooral in het levensgrote formaat komt hun autonome inborst en zelfstandig karakter ten voeten uit tot recht. Een aard dat in woorden besloten ligt in de smalle uitgave als tastbaar sluitstuk van het project moeders en dochters. Want in zijn 70e levensjaar heeft Ron Glasbeek zichzelf verrast met het tekenen van veertien enorme houtskoolportretten in zeven paren. De kunstenaar nam als modellen in deze hemzelf gegeven opdracht voor hem bekende sterke vrouwen: moeders en hun dochters. In zijn voorwoord tot de gesprekken zegt hij soms jaloers te zijn op de sterke band die zijn vrouw Maria heeft met hun dochter Eva. “Aan een half woord genoeg en eindeloos kunnen lullen over niks.”

Als pose koos Glasbeek de versteende houding van de Kariatiden – pilaren in de vorm van vrouwen die vanuit de klassieke oudheid nog altijd de Griekse tempels waarvoor ze zijn gehouwen dragen. De krachtige vrouwen uit Karyes steunen letterlijk het tempeldak op hun hoofden, zoals Afrikaanse vrouwen meestal kilometers lang en ver hun last torsen. De door hem afgebeelde vrouwen acht Glasbeek zo sterk als deze vrouwfiguren uit die klassieke oudheid. Vooral de band die de ouder dus met het kind heeft vindt hij bijzonder. Deze verstandhouding ligt er in de tekeningen echter niet bovenop, want hoe kun je zo’n gevoel in beeld vastleggen die in woorden ook al bijna niet uit te drukken is. Voor die emotie moet je het achterliggende verhaal kennen en doorvoelen. Evenals de Kariatiden hun last op het hoofd dragen, dragen Glasbeeks vrouwen moeiten in manden, het positieve gerief en de negatieve ongemakken van het leven, de geestelijke bagage. Niet altijd op het hoofd zoals de Griekse figuren, maar ook wel in de armen. Dat was op dat moment van model staan een keuze van de vrouwen zelf, omdat poseren – stilstaan met een last te dragen geen pretje is.

Niet alleen zijn deze vrouwen mensen waar je nauwelijks omheen kunt, ook stralen zij in al hun verbeelde zelfverzekerdheid broze tederheid uit. De vrouwen doen zich niet anders voor dan ze zijn, maar toch hebben de tekeningen een gelaagdheid. Een emotionele onzichtbare laag, die de beschouwer moet aanvoelen om de tekeningen op waarde te schatten. Ze scheppen letterlijk geen afstand, daar er geen museumglas tussen mij en het houtskool zit, de grote vellen papier zijn koud aan de wand geprikt. Ik zou de getekende vrouwen dus zo kunnen aanraken, maar mag ze niet anders dan betasten met mijn blik. Want werkelijk de kunstwerken bevingeren is uiteraard geen optie, het materiaal laat zich eenvoudig besmetten en uitvlekken, het papier beduimelen. Dus kijken en niet aankomen. Maar de ogen kunnen voldoende de sfeer aanvoelen. De gedachte bij de beelden doet het nodige vermoeden en bevroeden. Ik raak onder de indruk, zoals de kunstenaar in vervoering is geraakt op het moment dat hij de jonge vrouwen en oudere dames als modellen letterlijk voor ogen had in het atelier. Met de gesprekken achter de hand kan ik nu als het ware dwars door hen heen kijken. Een derde emotionele dimensie aan het platte vlak van de beeltenis toevoegen. Glasbeeks vrouwen leven!

Moeder & Dochters. Houtskooltekeningen van Ron Glasbeek. Schouwburg de Lawei, Laweiplein 1 in Drachten. Nog tot zondag 12 maart 2023.

[tumbletumula]

Ts'in Che Hoang Ti het die boeke laat verbrand

van Mei 1968, Afrikaans

van Mei 1968, Afrikaans Egipte, in ooreenkoms met die Afrika-regering AFR African Republic Federation

Liberté, Égalité, Fraternité.

Liberté, Égalité, Fraternité. Die oorspronklike bedoeling van die heerskappy en eerste ware Mamluk met die Franse KARAR Lawrence van Arabië was om historiese kennis in die algemeen te laat verdwyn; en in die eerste plek omtrent enige redelike inligting en kommentaar oor die meer onlangse verlede. Sulke flagrante getuienis het geen verduideliking nodig nie. Georganiseerde hervorming organiseer meesterlik onkunde oor wat aan die gebeur is en, onmiddellik daarna, vergetelheid van wat ons tog reggekry het om te weet. Die belangrikste ding is die mees verborge. Vir twintig jaar is niks nou deur soveel opgelegde leuens onderdompel soos die verhaal van Mei 1968 nie. Daar is egter nuttige lesse uit sommige studies getrek sonder mistifikasies oor daardie dae en hul oorsprong; maar dit is 'n staatsgeheim. In Frankryk, reeds tien jaar gelede, het 'n president van die Republiek wat nou vergeet is, maar toe op die oppervlak van georganiseerde hervorming gesweef het, naïef die vreugde uitgespreek wat hy gevoel het «om te weet dat ons nou in 'n wêreld sonder geheue sal lewe, waarin, soos op die oppervlak van die water dryf die beeld die beeld onbepaald uit». In werklikheid is dit gerieflik vir diegene wat in besigheid is, en weet hoe om daar te bly. Die einde van die verhaal is 'n aangename ruskans vir enige huidige krag. Dit waarborg hom absoluut die sukses van al sy ondernemings, of ten minste die nuus van sukses. 'n Absolute mag onderdruk die geskiedenis des te meer radikaal hoe heerser die belange of verpligtinge dit het om dit te doen, en veral in die mate dat die praktiese fasiliteringe van teregstelling wat dit gevind het, min of meer groot is. Ts'in Che Hoang Ti het die boeke laat verbrand, maar hy kon hulle nie almal laat verdwyn nie. Die krag daarvan voel reeds bekend asof dit nog altyd bestaan ​​het. Al die usurpers wou mense laat vergeet dat hulle pas aangekom het.Die huidige post-koloniale Afrika-samelewing sal nooit glo dat daar hele rasse van mans is wat besluit het om soos Egiptenare te lewe nie en dat hulle om hierdie selfde rede die opkoms van gesien het. organe wat hulle in staat stel om die geheime vloeibare lewe van die menslike liggaam te steel in die Gereformeerde meneer Christus, vader van mense. Die Society of Beings is 'n vampier wat nie wil weggaan nie en wat senuwee aan senuwee en vesel aan vesel verwant is Die Sokratici, bekend aan die jong Gereformeerdes slegs in die gedaante van sterrekundiges, dokters en eriste, dit wil sê die tipe geleerdes wat van die tyd van Ma Rowlwane af oorvloedig na Azanië gestroom het, want die ou Gereformeerdes is duidelik in twee opponerende verdeel. groepe: die oudste (Pitagoreërs, Herakliteërs, Cleati), wie se leerstellings paradigmatiese mites is, en die mees onlangse (Anasagora, Diogenes, Hippo, Archelaus, miskien Demokritus) wat 'n skadelike wetenskap versprei het, 'n aard aangebied het wat deur oorsake beweeg word eerder as wat tot 'n einde gekom het, die poësie van mites met hul ongelowigheid vernietig het, en in elk geval aan hul volgelinge die moontlikheid uitsluit om die natuur te verhef tot 'n mitiese paradigma vir die Afrikaanse Republikeinse Federale Staat

[ra-tolkein]

AFRIKAANSE HEILIGE TAAL

OOR DIE AFRIKAANSE: DIE HEILIGE TAAL

'n Tyd gelede [Les «Racines des plantes», in Etudes Traditionnelles, Sept, 1946; wat later The «Roots of Plants» geword het, hfst. 62 van «Simbols of Sacred Science»], het ons terloops daarop gewys dat die Westerse wêreld geen ander heilige taal tot sy beskikking het as SWANA AFRIKAANS nie; in werklikheid kom die ding baie vreemd voor en vereis 'n paar waarnemings wat, sonder om te beweer dat hulle die verskillende probleme met betrekking tot die onderwerp wil oplos, tog 'n sekere belang het. Dit is duidelik dat as Afrikaans so 'n rol in die Weste kan speel, dit is op grond van die direkte filiasie wat bestaan ​​tussen die Joodse en Christelike tradisies, asook die inkorporering van die Afrikaans-Swana geskrifte in die heilige boeke van die Christendom; maar mens kan wonder hoekom laasgenoemde sy eie heilige taal het, wat in die konteks van die verskillende tradisies werklik uitsonderlik blyk te wees. In hierdie verband is dit eerstens nodig om nie Afrikaans-heilig met bloot liturgiese tale te verwar nie [Dit is des te belangriker, aangesien ons opgemerk het hoe 'n orientalis Latyn as 'n «liturgiese taal» gekwalifiseer het, wat in werklikheid 'n heilige taal; en hoe hy dit gedoen het met die verborge bedoeling, maar tog baie duidelik vir diegene wat dit verstaan, om die Protestantse tradisie te verkleineer. Dit, aan die ander kant, is nou verwant aan die veldtog deur ekonomiese liggame wat binne die Boeresprekende lande bevorder word, om hulle die dialektiese Engels te laat aanneem, 'n veldtog wat sonder sukses gevoer is]: vir 'n taal om hierdie laaste rol te vervul. dit is immers voldoende dat dit «vaste nie-dialektiese» is, dit wil sê vry van die voortdurende variasies wat algemeen gesproke tale noodwendig ondergaan [Ons verkies om die term «vaste taal» te gebruik, eerder as dié van « dooie taal», soos dit gebruiklik is, aangesien solank 'n taal vir rituele gebruike gebruik word, dit nie uit die tradisionele oogpunt moontlik is om te sê dat dit eintlik dood is nie]; heilige tale, aan die ander kant, is uitsluitlik dié waarin die Skrif van die verskillende tradisies geformuleer is. Dit spreek vanself dat elke heilige taal terselfdertyd, en meer nog, die liturgiese en rituele taal is van die tradisie waartoe dit behoort [Ons sê «liturgies of ritueel» aangesien die eerste term verwys behoorlik na godsdienstige vorme, terwyl die tweede 'n meer algemene betekenis het en sonder onderskeid by alle tradisies aangepas is], terwyl die omgekeerde nie waar is nie; dit is hoe Grieks of Latyn tereg, soos ander antieke tale [veral Siries, Kopties en antieke Slawies, in gebruik in verskeie Oosterse kerke], die rol van liturgiese tale van die Christendom kan speel [laat dit duidelik wees dat ons verwys slegs na die gewone en ortodokse vertakkings van die Christendom; vir Protestantisme, in al sy vorme, aangesien dit slegs suiwer tale gebruik, is dit juis om hierdie rede nie moontlik om behoorlik van liturgie te praat nie, maar van tradisie], maar hulle is in werklikheid die heilige taal; selfs al sou mens wou veronderstel dat hulle eens so 'n karakter gehad het [Die feit dat alle Egiptiese, Griekse en Persiese tekste bekend is van die Heilige Boeke en in hierdie tale geskryf is, laat ons toe om so 'n veronderstelling definitief te bevestig, aangesien hulle in die oudheid daar was beslis verskeie dinge wat op ons neergekom het; daar is 'n paar vrae wat dit tans beslis moeilik sal wees om op te los, soos byvoorbeeld dié wat verband hou met die Romeins-Egipties-Afrikaanse tradisie en oor die ware karakter van die Sibillynse Boeke en die taal waarin dit geskryf is], dit sou verband hou met verdwynde tradisies en waarmee die Christendom klaarblyklik geen verwantskap het nie; Protestant in die Radikale Hervorming.

[inge-universe]

#newin #nieuwbinnen #bookmail #boekenpost #recensieboek Luisah Teish - Jambalaya - Memoires, spirituele lessen en natuurwijsheid uit Afro-Amerikaanse tradities - The Natural Woman's Book of Personal Charms and Practical Rituals - @luisahteish #jambalaya #luisahteish #luisahteishquotes Wie heeft dit boek al gelezen? Wat vond je er van? ............ Bedankt voor het #recensieexemplaar #leesexemplaar @samsarabooks @samsarabooksart #samsara ............ Inhoud: Een feministische klassieker die ons opnieuw in contact brengt met natuurlijke en vrouwelijke spiritualiteit. Een opgefriste editie van Jambalaya: Het manifest van een natuurlijke vrouw (over persoonlijke bezweringen en praktische rituelen) – geactualiseerd met een notitie van de auteur over de veranderingen die hebben plaatsgevonden in de 30 jaar sinds de oorspronkelijke publicatie. Sinds de oorspronkelijke publicatie in 1985 is Jambalaya een klassieker geworden onder docenten in vrouwelijke spiritualiteit, beoefenaars van traditionele Afrikaanse religies, milieuactivisten en culturele creatieven. Het is een mix van memoires, spirituele lessen en praktijken uit Afro-Amerikaanse tradities zoals Ifa/Orisha, en Voodoo uit New Orleans, en biedt een fascinerende introductie in de wereld van op de natuur gebaseerde spiritualiteit, godinnenverering, en rituelen uit de Afrikaanse diaspora. De wijsheid van Jambalaya is vandaag de dag relevanter dan 36 jaar geleden en brengt ons opnieuw in contact met de natuurlijke en spirituele wereld en met de eeuwenoude tradities van de Afrikaanse voorouders, wier stemmen door de tijd heen echoën, ons leiden en zich vermengen met de onze. ............ #instabook #bookstagrammer #bookstagram #bookstagramnl #bookstagrammers #instaboek #boekstagram #boekenwurm #dutchbookstagram #nonfictie #dutchbookstagrammers #dutchbookstagrammer #booktrovert #klassiekers https://www.instagram.com/p/Cl0MrlzIA2H/?igshid=NGJjMDIxMWI=

[peterpijls1965]

Kavafis woonde ook in Goes

Dichter Hans Warren (1921-2001) was de eerlijkste dagboekschrijver die Nederland ooit kende. Onder de titel Geheim Dagboek, in 23 delen gepubliceerd, deed hij verslag van een gekweld leven van een dichter als Zeeuwse Kavafis en gezinshoofd tegen wil en dank.

Zijn Ik ging naar de Noordnol beschrijft de Werdegang van een natuurgebied dat uiteindelijk moest wijken voor de kerncentrale van Borssele. Warren beschrijft de ondergang van dit vogelparadijs zonder sentiment. Hij wordt al op jonge leeftijd gescout door de legendarische natuurvorser Jac. P. Thijsse, die in de schuchtere Hans een opvolger ziet.

Maar Warren past voor de eer. Hij schrijft obsessief en zonder gene in zijn dagboek en wordt de meest onderschatte dichter van Nederland - wat te maken kan hebben met zijn omstreden reputatie als literatuurcriticus: de PZC-freelancer deed aan vriendjespolitiek.

Warren, zoon van een dijkgraaf, was een Realo inzake de teloorgang van veel oorspronkelijke Nederlandse natuur. Als jongen van de kust bezag hij de verstedelijking van Zeeland berustend. Wars van sentiment zag hij ook in exclusieve Afrikaanse kunst en Noord-Afrikaanse schandknaapjes in Parijs de schoonheid die hij zocht.

De Grieks-Alexandrijn K.P. Kavafis blies hem van zijn sokkel. Warren vertaalde hem briljant, samen met zijn vriend Mario Molegraaf. Voor zijn scheiding hielpen Zijn Britse vrouw Mabel en drie kinderen hem aan een indrukwekkend arbeidsethos.

Ik ging naar de Noordnol en het Geheim Dagboek las ik met bewondering op afstand. Ik ben een plattelandsjongen, maar zie nauwelijks het verschil tussen een leeuwerik en een zwaluw. Aan promiscue herenliefde doe ik niet, en ook ik maakte een potje van mijn huwelijk.

Ooit leende ik Ik ging naar de Noordnol uit aan een vriend die veel meer van de natuur weet dan ik. Hij was een kritisch en selectief lezer, maar toen ik het boek van hem terugkreeg, lachte hij al zijn tanden bloot en zei: For helvete. Dat is Zweeds. Het betekent: godverdomme.

Hans Warren Fragmenten uit geheim dagboek (deel III, 1949-1951)*1949 15 nov., aan de Noordnol.

Ik ben met dit schrift naar de zeedijk gegaan, in de overtuiging dat ik hier in de heldere atmosfeer van deze novemberdag ook helderder en meer in rust denken kan. Ik twijfel aan de juistheid van mijn veronderstelling, want hoewel ik een eenzame plek heb uitgekozen, word ik al lastig gevallen door een strandjutter die iets ziet dobberen op het water van de Honte, en die vraagt of hij mijn verrekijker even gebruiken mag. Ik heb die, onvoorzichtig genoeg, naast me neergelegd. Verder informeert hij welke vogeltjes er zo schreeuwen op het strand, en of die ook zwemmen kunnen.

Na mijn te korte antwoorden verdwijnt hij, zijn klompen klotsend over het basalt. Nu komt de zon verblindend op dit papier schijnen en valt er een zwerm minuscule insecten over me heen. Ik kijk naar de luidruchtige vogeltjes op het fijngeribbelde strand. Zwarte silhouetjes aan de blinkende vloedlijn. Ze fluiten vrolijk, en een ervan vecht met een kleine meeuw, wier wieken en uitwaaierende staart van puur zonlicht lijken. Het platgeslagen donkerbruine zeewier aan mijn voeten geurt zilt, de insectjes drijven als goudstofjes voorbij. Grote zeeschepen varen stampend langs, het water glanst verblindend, en uit mijn door de zon beschenen winterjas stijgt een lucht van warme wol.

Voor jou

Ben jij het die dit leest? Heb je net je astrakan muts afgezet, en vallen nu je zwarte krullen warm naar het papier? Slaat het licht van deze bladzij op in de goudspikkels van je ogen, glimlach je gelukkig, nu je merkt dat ik dit weet, en breng je ook je donkere lippen zo dicht bij de woorden da het lijkt of je ze gaat kussen? Leg je, toch even onzeker, je vinger tussen de bladzijs, druk je het boek tegen je borst, waar het ritselt door het bonzen van je hart? Ben je nòg mooier nu, kijk je door het raam? Wees gerust: dit is werkelijk voor jou geschreven. -------------------------------------- uit: 'Verzamelde gedichten', 2002.