#Yuriy Solomin

[haveyouseenthismovie-poll]

[lobbycards]

Derzu Uzala, Hungarian Lobby Card. 1975

[durruti23]

Dersu Uzala - Akira Kurosawa (1975)

Poster design by Kevin Tong

https://www.tragicsunshine.com

[filmphilics]

Recommendation of the week: Dersu Uzala (1975)

Dir.: Akira Kurosawa

Cast.: Maksim Munzuk, Yuriy Solomin, Svetlana Danilchenko, Vladimir Kremena, Dmitriy Korshikov.

Genre: Adventure

Plot: A Russian army explorer who is rescued in Siberia by a rugged Asian hunter renews his friendship with the woodsman years later when he returns as the head of a larger expedition.

Filmphilics score: 8'5

[peter-ash]

(Re-estreno)

[ozu-teapot]

Dersu Uzala | Akira Kurosawa | 1975

[theoscarsproject]

Dersu Uzala (1975). The Russian army sends an explorer on an expedition to the snowy Siberian wilderness where he makes friends with a seasoned local hunter.

It’s not exactly new information that Akira Kurosawa is a master filmmaker. That said, he’s better known for films like Seven Samurai, Rashomon and Yojimbo, all deserving films, but man, if this one isn’t great too. It’s exquisitely shot, with rich and weighted performances and a lovely script. It’s a story about companionship and connection more than anything, and it really succeeds overall as a film. It’s lovely. 8.5/10.

[rrrauschen]

Kiyoshi Nishimura & Sergey Solovev, {1977} Мелодии белой ночи (Melodies Of A White Night)

[cadwalladery]

Films seen in 2019

# 166 - Dersu Uzala (Akira Kurosawa, 1975)

[clemsfilmdiary]

Dersu Uzala (1975, Akira Kurosawa)

Дерсу Узала

3/14/19

[byneddiedingo]

Yuriy Solomin and Maksim Munzuk in Dersu Uzala (Akira Kurosawa, 1975) Cast: Yuriy Solomin, Maksim Munzuk, Svetlana Danilchenko, Dmitriy Korshikov, Vladimir Kremena, Aleksandr Pyatkov. Screenplay: Akira Kurosawa, Yuriy Nagibin, based on a book by Vladimir Arseniev. Cinematography: Fyodor Dobronravov, Yuriy Gantman, Asakazu Nakai. Production design: Yuriy Raksha. Film editing: Valentina Stepanova. Music: Isaac Schwarts. Dersu Uzala is at its best when it sticks to being an adventure story about the exploration of what was in 1902 an uncharted region of Russia: the extreme Far East bordering China on one side and the Sea of Japan on the other. Capt. Arseniev (Yuriy Solomin) heads a company of soldier-engineers trying to establish the topography of the taiga, the forests of the region, when he encounters a permanent resident, a solitary hunter named Dersu Uzala, one of the people now known as the Nanai, but in the film called the Goldi. Dersu leads the surveyors through the taiga and uses his deep knowledge of the region to help them survive the changing seasons. Dersu saves Arseniev's life when the two of them are stranded on the shores of a frozen lake; with night coming on, Dersu has the captain join him in cutting tall grasses which they make into a kind of burrow that allows them to survive the fierce winds. Dersu and the captain reunite five years later when Arseniev returns to the region, and Dersu again saves the captain's life by shoving him from a raft that threatens to be swept away into river rapids. This time, the company of soldiers help Dersu, who clings to a branch in mid-river, make his way to shore. These two great action set pieces are the film's highlights, along with the engaging performance by Maksim Munzuk as the resourceful Dersu. Eventually, the story becomes a little mushy as Dersu begins to lose his sight, endangering his ability to survive alone in the forest. Arseniev persuades Dersu to come home with him to the city of Khabarovsk; Arseniev's wife and son welcome the old man, but the arbitrary demands of civilization are oppressive: Dersu rages, for example, against the fact that people pay for such things as water and firewood that he's used to helping himself to in the forest. This attempt at a critique of civilization feels obligatory and more than a little like a movie formula. But Kurosawa's mastery of blending action with personal drama helps the film over its boggy moments.

[lobbycards]

Derzu Uzala, Hungarian Lobby Card. 1975

[lostgoonie1980]

70. Dersu Uzala (Дерсу Узала, 1975), dir. Akira Kurosawa

[ponapisach]

Akira Kurosawa w 1975 roku miał 65 lat, a za sobą pięcioletnią przerwę w kręceniu filmów. To był ciężki okres dla autora Siedmiu samurajów, Rashōmona, Straży przybocznej i innych tytułów, które odcisnęły silne piętno na światowej kinematografii . Przerwa była spowodowana fiaskiem jakie towarzyszyło premierze i przyjęciu przez publiczność i krytykę jego Dodes’ka-den z 1970 roku. Pomimo nominacji do Oskara w kategorii filmu nieanglojęzycznego, to właśnie przez reakcję w ojczyźnie Kurosawa popadł w depresję, a w 1971 roku podjął samobójczą próbę. Zwrot w życiu Japończyka przyszedł, gdy radzieckie studio Mosfilm zwróciło się do twórcy z propozycją nakręcenia adaptacji książki - pamiętnika Dersu Uzała z wyprawy badawczej rosyjskiego podróżnika Władimira Arsenjewa. Do współpracy i jednocześnie koprodukcji radziecko - japońskiej doszło, gdy Mosfilm zaakceptował główny warunek, że Akira Kurosawa będzie miał pełną kontrolę twórczą nad dziełem, nie będzie na nim ciążyła presja czasu oraz będzie mógł zdecydować o ostatecznym kształcie utworu. Dostał wszystko. Dzięki temu nakręcił niezwykły, magiczny pod wieloma względami, dzisiaj wręcz niemożliwy do stworzenia, epicki, a jednocześnie wyzbyty jakichkolwiek aspiracji komercyjnych, wybitny obraz o przyjaźni dwóch mężczyzn na monumentalnym tle dziewiczej przyrody.

Tę dwójkę, kapitana i myśliwego połączył los, specjalny układ gwiazd albo po prostu przeznaczenie. Różniło ich wszystko, od kultury, języka, przez rasę, po życiowe priorytety i religię, którą wyznawali. W specjalnych okolicznościach, to wszystko co wymieniłem przestawało mieć znaczenie, bo liczyło się braterstwo, odwaga, proste i podstawowe potrzeby. Władimir Arsienjew był badaczem dalekiego wschodu, etnografem, pisarzem, rosyjskim oficerem. Urodził się w St. Petersburgu, geografią zainteresował się w szkole dzięki innemu podróżnikowi, Grigorij Grum-Grzymajle. Władimir bakcyla złapał, ale przyszło mu jeszcze odbyć regularną służbę wojskową. Co ciekawe, miał w niej polski epizod, ponieważ stacjonował w Łomży. Początek XX wieku to już służba we Władywostoku, gdzie od 1902 roku organizował ekspedycje badawcze wgłąb tajgi. Z tego okresu powstały wydane w późniejszym okresie reportaże, dzienniki, pamiętniki. Najbardziej znanym tytułem jest właśnie Dersu Uzała wydany w 1923 roku. Arsienjew opisał w książce wszystko to, co później dokładnie sfilmował Kurosawa.

Z jednej strony to kontemplacyjny poemat o człowieku, który żyje według własnych reguł w zgodzie z przyrodą, z drugiej film o niezwykłej męskiej przyjaźni. Dersu Uzała to również imponujący malarski styl fotografowania majestatu przyrody i samej tajgi, miejsca groźnego, ale i takiego, które można pokochać, gdy będzie się przestrzegać pewnych zasad. W tajdze to człowiek musi się dostosować do obowiązującego od zawsze cyklu, w innym przypadku czeka go śmierć. Nauczyć się można tego tylko dzięki wiedzy przekazywanej z pokolenia na pokolenie albo dzięki cierpliwemu nauczycielowi, jakim tutaj był Dersu Uzała, myśliwy z plemienia Nanajów. Film Kurosawy opowiada o zderzeniu dwóch światów. Światłego, oczytanego oficera armii rosyjskiej, który dowodzi wyprawą kartograficzną w Krainie Ussuryjskiej ze starszym, niepozornym mieszkańcem tajgi, tytułowym Dersu Uzałą (niesamowita rola Maksim Munzuka, aktora teatralnego pochodzącego z Republiki Tuwy), który dołącza do oddziału i służy pomocą przy przeprawianiu się przez niegościnne (wydawałoby się) tereny. Wyciąga pewnych siebie z początku żołnierzy z licznych opresji, wskazuje ślady, ratuje życie kapitanowi. Zyskuje tym samym dozgonną wdzięczność, jest traktowany z należytymi honorami, zdobywa ogromny szacunek, każde jego słowo i instrukcja jest brana jako pewnik. Dzięki Dersu Uzale żołnierze, ale i widz, potrafią dostrzec inny świat, zatrzymać się na chwilę, zrozumieć, że cywilizacja nie pomoże na tych terenach. Liczy się spryt, mądrość, zdrowy rozsądek.

Obraz Kurosawy, którego produkcja trwała trzy lata (rzeczywiście był kręcony w miejscach z pamiętników Arsienjewa), nakręcony na taśmie 70 mm zachwyca swoim spokojem, sposobem ujęcia natury i tym, że uruchamia w widzu potrzebę zdobycia się na refleksję. Dopiero w obliczu takich warunków człowiek rozumie jaką wartością jest doświadczenie (film ma wiele niezapomnianych sekwencji, które z pewnością były karkołomne, jeżeli chodzi o samo nakręcenie ich, jak moment, gdy dwójka przyjaciół zgubiła się i musiała nocować na otwartym terenie) i jak cywilizacja uczyniła nas pod wieloma względami jednostkami ograniczonymi. Podejście Uzały do życia było proste, wyznawana filozofia bardzo ludzka, a życiowa droga i prezentowane wartości nieraz... zawstydzające innych. Ursała myślał o bezpieczeństwie drugiego człowieka w tajdze nawet go nie znając. Prosił przyjaciela, by ten zostawił trochę prowiantu w szałasie dla kogoś, kto być może się tutaj zatrzyma. Ten niezwykły humanitarny stosunek do ludzkiego życia zasługiwał tylko na podziw.

Dersu Uzała jako postać historyczna ma swój pomnik w mieście Arseniew, jego imieniem został nazwany krater na Marsie, również jedna z planetoid. Pamięć o nim wciąż jest żywa i przeniknęła na stałe do kultury współczesnej. Jako człowiek wyznawał animistyczny pogląd na przyrodę. Służył bezinteresowną pomocą, był samotny, a mimo to miał pogodne usposobienie. Wiedział, że posiada wiedzę i doświadczenie na temat warunków panujących w tajdze i chętnie służył swoją pomocą innym. Był niezwykłym człowiekiem, wiernym przyjacielem rosyjskiego badacza, który przelał swoje wspomnienia na papier, a Kurosawa pięknie je uchwycił na celuloidowej taśmie. Dersu Uzała odniósł pełen sukces komercyjny i artystyczny. Zdobył uznanie widzów i krytyków. Dla Związku Radzieckiego zdobył Oskara, ale najważniejsze, że Akira Kurosawa odzyskał wiarę w swoje możliwości twórcy, "odblokował się" i po Dersu Uzała nakręcił Kagemushe (Sobowtór).

[quicknights]

Watching Dersu Uzala and oh my gosh. Yuriy Solomin is just amazing as Captain Arsenev. Akira Kurosawa was just so damn good at evoking real emotions in scenes.