#WIJD?

[flamingolegs32]

you should have seen my cursive back then (every letter was above the line)

[handlewithcare-delicate]

Ga ik serieus een audiobestandje moeten met de uitspraak van godverdeklotekleretyfuskutzooi om mensen te laten zien hoe verdomde grappig het is zodat ze er eindelijk op gaan stemmen in die ene poll

[mijmerendroom]

[psikonauti]

Khairzul Ghani (Malaysian,b.1974)

De wijde wellen Harderwijk, 2023

Oil on canvas

[vollerey]

his name is shhh and i want him to eat a happy meal IMMEDIATELY ‼️‼️🗣️🗣️🗣️🗣️ GIVE MY SILLY GOOBER A FUCKEING HAPPY MEAL NOWWW🗣️‼️🔥🔥🔥🔥🔥🔥

spoilers in tags

i really want doc to be super hyperfixated on stars and tell hushy hush shhh about them. “so that really bright star there is sirius..” if ykyk

or like, ring a wind chime by him and hes like “???” idk. i really headcanon my pookie doc as a wijd chime loving star obsessed goober snoober. and they explode whenever stars/space gets mentioned in a conversation.. just me?? sorry. im also heavily head canoning that doc just has fish.. maybe like a pond behind their apartment that they just visit every day. doc is disney princess coded AND U CANT TELL ME OTHERWISE ‼️‼️‼️‼️

[devosopmaandag]

Wat in godsnaam is 'de natuur'?

Ik hoorde gistermiddag een kunsthistoricus met een grote liefde voor de natuur bevlogen spreken over 'De plek', een beeldend kunstenaar over het gebruik van de natuur in haar werk, en een jonge Amerikaanse percussionist die zijn liefde voor en zorg om de natuur en de planeet uitdrukt in zijn muziek. Wat mij frustreerde, meer dan ik liet merken, was de onmogelijkheid om in een kort tijdsbestek zoiets als hun verhouding tot de natuur te laten delen met het publiek. Het verloop van het gesprek illustreerde die onmogelijkheid. Het werden flarden van ideeën, van herinneringen, van opvattingen. De gespreksleider schoot ernstig te kort. Om te beginnen: wat in godsnaam is 'de natuur'?

De kunsthistoricus haalde de Japanse dichter Bashō aan, die dichters voorhoudt dat ze op moeten gaan in het landschap, zich open moeten stellen voor het zintuiglijke, voor wat later genoemd zou worden 'de geest van de plek'. Zij zouden zichzelf moeten vergeten. Pas dan zullen ze het landschap waarover zij willen schrijven recht doen. Was ik een volgeling van Bashō, dan zou ik die middag daar en alles wat er plaatsvond, inclusief de circa dertig bezoekers, als natuur kunnen opvatten. Ik zou zonder te oordelen mijn ogen en oren zo wijd mogelijk open zetten. Al die flarden, ideeën, opvattingen, tekorten, aarzelingen en misvattingen zou ik zien als bomen, planten, stenen, molshopen, de wind en de regen. Ik zou alles nemen zoals het is. Maar ik ben geen 17e-eeuwse, Japanse dichtersleerling. Ik wilde graag helderheid en inzichten krijgen in hoe zij zich verhouden tot de natuur. Daarvoor was ik gekomen.

Misschien kwam de jonge muzikant en milieuactivist daar nog het dichtste bij. Hij maakte muziek met het afval van onze maatschappij, voerde een werk uit van een componist en herhaalde, terwijl hij op noppenplastic, oude pannen, doosjes, stenen en lege flessen sloeg, een simpel statement: 'It is not too late'. Ik ging een heel eind mee in zijn wereld en geluiden, maar kon amper meegaan in zoveel geloof in de kracht van zijn klanken.

Thuisgekomen dacht ik mijn gelijk te kunnen halen bij mijn geliefde dichter Czesław Miłosz. Hij schrijft: “.... Want als er geen eksterheid bestaat, dan bestaat ook mijn natuur niet ....” En is 'eksterheid' niet dénken over de natuur? Maar ik moet ook eerlijk zijn. Als Miłosz vijfenzeventig jaar oud is en na een half mensenleven terugkeert naar zijn geboortegrond, schrijft hij over de reiziger die hij is: “.... / Hij wil maar één ding, één kostbaar ding: / het zuiver zien zelf zijn zonder naam, / zonder verwachting, vrees of hoop, / op de grens waar ik en niet-ik eindigen.”

[defietssite]

Verken de kust bij Noordwijk op de fiets

Lekker uitwaaien aan zee. Genieten van de duinen en al het leven daarin. Na een heerlijk rondje fietsen bij Noordwijk kun je er weer tegenaan. Een rondje fietsen door duinen en door bloemenvelden Heerlijke zeelucht inademen. Genieten van de duinen en natuurlijk van het achterland, de bollenstreek. Dat is het fietsen in Noordwijk. Met vele kilometers aan fietspaden in de gemeente en een zeer afwisselend landschap met zee, strand, duinen en bloemen is fietsen in Noordwijk een heerlijke en ontspannende vrijetijdsbesteding. En wil je even uitrusten? Dan zijn er genoeg restaurantjes en cafétjes om met een lekker hapje en drankje weer op krachten te komen. Fiets huren in Noordwijk Kom je niet uit de buurt en heb je niet de gelegenheid, of de zin om je fiets mee te nemen naar Noordwijk? Dan kun je toch genieten van een prachtige fietstocht door deze Zuid-Hollandse plaats aan de Noordzee. Je kunt namelijk in Noordwijk heel eenvoudig een fiets huren bij Lemonbike. Deze fietsverhuurder is het hele jaar door alle dagen van de week geopend voor fietsverhuur Noordwijk. Een fiets voor iedereen De fietsspecialist is de grootste van Noordwijk en heeft een zeer ruime keuze aan fietsen van diverse topmerken. Van tandems tot bakfietsen en mountainbikes. Dus of je nou gaat voor gezellig als familie fietsen met de kleintjes in de bak, of een stoere tocht in de duinen wilt ondernemen, je vindt altijd de juiste fiets. Ook als je een beperking hebt, want als enige in de wijde omgeving faciliteert Lemonbike ook fietstochten voor mensen die minder mobiel zijn. Vanzelfsprekend zijn er van vele modellen ook elektrische uitvoeringen beschikbaar. Hoge mate van flexibiliteit Bij genieten hoort ook een stukje flexibiliteit en service. En dat is nou precies waar de verhuurspecialist ook oog voor heeft. Zo kun je je fiets laten bezorgen op je vakantieadres in de buurt. Bovendien kun je via de verhuurgarantie de fietshuur tot twee dagen voorafgaand aan de reservering kosteloos annuleren of verplaatsen. Eenvoudig online reserveren Ga je binnenkort lekker recreëren aan zee? Boek dan alvast je fiets naar keuze op de website van de verhuurder. Dat is snel en eenvoudig geregeld. Op die website vind je trouwens ook allerlei fietsroutes en tips. Read the full article

[human-antithesis]

Voor Immer

Vrede. wrede wachter in de tijd moederloos wees kind bemind wees mijn houvast mijn toeverlaat toe verlaat mij nooit hou vast mijn ooit

de laatste vlucht van de kraai het brandend nest ontvlucht gezucht. uit monden de rivier breed wreed wijds en toegewijd de gewijde aarde wreedheid vrede — de smeekbede

het ga ons goed en heb goede moed

blijf nu toch aan onze zij in zijde gewikkeld begraven in de weide. wereld gevreesd wordt het kwaade behoudt ons allen van kwaad bloed behoudt ons van kwaad bloed

het ga ons goed en heb goede moed

een graf wordt gedicht ik zie niemand meer om me heen alles eindigt hier ik val en ik sta op ga verder weer

liefde en licht een getekend gezicht de wondes door liefde geslagen in onze huid. ons huis als kraters in land we worden littekens en reiken de hand

het laatste gedicht voor niemand gedragen het eindigt hier en is eeuwig ik val ik val ik sla de ogen neer het hoeft niet meer

de wondes door liefde geslagen in onze huid. ons huis als kraters in land ze worden littekens en we reiken de hand

het laatste graf werd gedicht de aarde heeft geen meer waarde er is liefde er is licht er is liefde en licht maar ik hou de ogen dicht

liefde en licht een getekend gezicht door liefde geslagen de wondes in onze huid ons huis

ze worden littekens en reiken de hand

het laatste gedicht voor niemand gedragen het eindigt hier. en is nu eeuwig ik val ik sla de ogen neer het hoeft niet meer

er is liefde en licht maar ik hou de ogen dicht

voor immer alleen jouw arm om me heen

voor immer alleen het wordt zoals voorheen

heb goede moed je hebt geluk tegoed heb goede moed je hebt geluk tegoed

ik leef voor jou en ik wil dat je dit onthoudt

ik ben de eenige die komt en gaat maar blijft

maar blijft ten goede ten gronde te ruste

het eeuwige komen en gaan verblijdt

het eeuwige komen en gaan verblijdt

ten goede ten gronde

verblijdt

te ruste wel te ruste

[hoeratius]

Hiii from a fellow dutch person 😊 For the native language asks: ♧, ✌, ☯, and ✓!

Groetjes!

♧ : favourite word from the english language translated in your language

Thorough > Grondig

✌ : favourite proverb/saying from your language

Die loopt in zeven sloten tegelijk

☮ : translate the first lines of your favourite song in your language

Ik weet niet zeker of ik een favoriet lied heb, dus ik ga maar voor wat vorig jaar m'n #1 in Spotify was:

Ik zit met m'n ogen wijd opengesperd achter deze vier muren, hopend dat je zou bellen

✓ : funniest word in your language

Desalniettemin

[fuzzysparrow]

The white rhinoceros is native to which continent?

The white rhinoceros, sometimes known as the square-lipped rhinoceros, is one of the five species of rhinoceros that still exist. It is native to Africa and is primarily found in the south of the continent. It is the largest species of rhino and has a massive body, large head, a short neck and broad chest. They typically weigh between 1,800 and 2,700 kg (4,000 – 6,000 lbs) and can reach a height of 1.8 m (6 ft) and a length of 5 m (15 ft).

A popular theory about the origins of the name "white rhinoceros" is a mistranslation of the Dutch word "wijd", which means "wide" in English. The word "wide" refers to the width of the rhinoceros' mouth. English speakers mistook "wijd" for "white", so the wide mouth rhino ended up being called the white rhino. Another species of rhino with a narrow pointed mouth ended up being called the black rhinoceros.

There are about 14,500 white rhinos still left in the wild. They are mainly solitary and territorial creatures, although the females are more social. The rhinos graze during the morning and evening when it is cooler and sleep or wallow in mud during the afternoon when the African sun is at its hottest.

[williamscomplex]

Looking down looking up, looking in looking out

"een geheim wilt zich altijd openbaren" las ik over de mythe van koning Midas, wiens geheim in de grond werd gefluisterd om er vervolgens aarde overheen te strooien. Niet veel later groeide er uit hetzelfde stuk grond rietstengels die, wanneer het waaide, zijn geheim de wijde wereld in floten.

De manier waarop ik fotografeer is precies andersom: ik stop fracties van momenten uit mijn directe omgeving (buitenwereld), die de meesten als banaal zullen ervaren, en maak er een mysterie van (binnenwereld). Een mysterie is niet hetzelfde als een geheim maar het deelt dat het een bepaalde realiteit verborgen houdt. Ik maak ogenschijnlijke geheimen met mijn camera. Ik kijk niet door de lens, de mensen weten niet dat ik ze fotografeer. Zelf weet ik ook niet wat ik fotografeer, of wie, of wat of waarom. Ik wil simpelweg datgene laten zien wat doorgaans als 'alledaags' wordt bestempeld, maar alledaagsheid bestaat natuurlijk helemaal niet. Geen enkel moment is hetzelfde en zodra je dat doorhebt lijkt het wel alsof je een universeel geheim hebt ontdekt wat tegelijkertijd voor je neus plaatsvindt. Je bent een bezitter van ingewijde kennis die iedereen met je deelt. Het gekke is dat je dit bewustzijn ook weer kan verliezen zonder dat je het door hebt, dan ga je weer in je hoofd leven waar verleden en toekomst dueleren om een prijs die niet bestaat. Gedachtes is je hoofd kun je naar wens groter en kleiner maken, het hangt er vanaf hoeveel energie je erin stopt en hoeveel controle je hebt over voeden ervan. Fotografie werkt precies zo: je kan een seconde eeuwig maken; iets kleins uitvergroten. Het fijne met fotografie is dat je de controle hebt, alhoewel dat eigenlijk ook niet zo is. Wat dat betreft is het voor mij het ultieme medium wat analoog is de gedachte.

[zondermens]

2010

Toen ik jong was, te jong, wou ik verdwijnen in landschappen die ik niet kende. Ik zocht het avontuur op plekken waar ik eigenlijk niet hoefde te zijn.

Ik reed zwart op treinen. Ik reed naar Amsterdam, terwijl ik eigenlijk op school had moeten zitten. Ik ging naar een plek in West-Vlaanderen, om daar non-verbaal te worden in een groep mensen die eigenlijk te oud waren voor mij. Ik reisde naar Aarschot, en vond daar een tijdelijke beste vriendin. Ik had een toxische relatie met iemand uit Tongeren. Ik deed voor de eerste keer cocaïne met iemand uit Genk. En ik verloor mijn hart voor de eerste keer aan iemand uit Diest.

Ik heb altijd naast het platgetrapte pad gelopen. Ik wou meer. Ik wou breed en wijd. Ik wou opstijgen in het onbekende. Maar bovenal, wou ik vluchten.

De realiteit is dat ik niet functioneer in wat dichtbij en klein is. In het dagdagelijkse. In écht contact. Ik heb er kilometers tussen nodig om mij op mijn gemak te voelen. Ik wil niet settelen. Ik wil niet hier en nu. Ik wil daar en verder.

Is dit de kern van waarom ik me zo anders voel? Ze zeggen dat ik sociaal gehandicapt ben. En ik kan daar inkomen. Maar waarom lukt het mij zo moeiteloos met zij die mij nooit echt zullen kennen?

Er is angst en er is moed. Er is te weinig en te veel. Er is strijd en er is de vlucht ervan. Zwak en sterk. Ik draag ze allebei.

Ondertussen ben ik ouder en rijd ik niet meer zo veel met de trein. Ik ben tot stilstand gekomen. Maar iets in mij knaagt. Ik wil meer en hoger.

De treinreizen hebben mij getekend. Er liggen nog altijd kilometers tussen mij en zij van wie ik hou. Ze liggen enkel vanbinnen.

[jurjenkvanderhoek]

BUITENKANT KRIJGT VAN BINNENKANT, UITDRUKKING ONTVANGT INDRUK

‘Leven groeit om ons heen als een huid.’ De eerste zin van Molly Drake's gedicht "The Shell". Natuurlijk, wij – jij en ik als mensen - zitten in onze huid. Het vel dat ons zijn bijeen houdt, de bescherming waarbinnen ons bestaan kan zijn. Het is niet de schelp waarin we ons kunnen terug trekken. Wanneer we bang zijn of even niet buiten willen zijn, even in ons zelf zijn. De slak heeft een slijmerige huid in het harde huis. De oester heeft een zacht vel in het harde omhulsel. De schelp beschermt, zoals de huid beveiligt en de tere binnenkant afschermt voor dreiging van buiten. Om de buitenste verlatenheid buiten te sluiten, de dreiging te weren. Is losjes vertaald de tweede zin, die mooier klinkt in de taal waarin het is geschreven.

Want de oorsprong is altijd mooier dan het namaak, de gekopieerde realiteit. Want dat is de kunst, het overdoen van de werkelijkheid, het herleven - een blauwdruk van de waarheid. Pas wanneer de binnenkant gaat meespreken, het gevoel een waarde krijgt, kan het afgietsel meer mooi zijn dan de vorm. Kan de kunst meer origineel en waar zijn in vergelijking met de bron, de inspiratie, het beginsel. Dan krijgt de buitenkant een dimensie van de binnenkant. Bij de expositie en het boek, waarin de samenwerking tussen kunstenaars Brigitte Picavet en Cindy Woudenberg tot uiting komt, werkt dat zo: 'Buitenkant krijgt van Binnenkant'.

Terug naar die poëtische uitdrukking van Drake is het de dreiging van buiten die moet worden bezworen. Is de huid, is de schelp, de schaal van het ei, een veilige haven, een vesting. "For if we clearly mark the furthest deep, / We should be dead long years before the grave." We moeten ons afwenden van zorgen en ontevredenheid om de duisternis van buitenaf onze blik niet te laten vertroebelen en verwarren. Er zijn er, volgens Drake, die de schaal breken, de schil scheuren en door het gat naar buiten kijken. "And through this cruel slit, / Stare out across the cinders of the world." Ze kijken naar binnen en naar buiten, dicht ze. Leren zichzelf kennen en daarbij teveel andere dingen daarnaast. Maar zo werkt dat nu eenmaal. De taal zegt het zo mooi, in woorden klinkt het zo fijn. Maar is het een holle frase of is het verholen waarheid.

Het is niet eenvoudig je af te keren van de werkelijkheid, je ogen te sluiten voor de realiteit. Ook van binnen wordt leven bedreigd, de dreiging komt niet altijd van buiten. Is het dat wat Drake wil zeggen? Blijf je zelfgenoegzaam het leven in je persoonlijke bubbel leven zal je nooit het echte leven kennen. Treed buiten de cocon, breek de schelp, en bekijk jezelf zoals anderen jou zien, zoals de wijde wereld jou in je veilige web ziet. Dan leer jij je eigen ik kennen, doorgronden wat er binnen jou veilige dop leeft. Want de schelp hoort geen pantser te zijn, kan wel een schild zijn om je weerbaar op te stellen. Maar de ogen kunnen niet gesloten zijn voor wat er buiten de schelp om je heen gebeurd. Naast wat jezelf bent zul je dan helaas ook van alles weten wat daaromheen gebeurd. Het sterkt je en maakt jou wie je bent.

Het gedicht siert het binnenwerk van de uitgave dat een omkeerboek is. Sla je het open bij Brigitte Picavet kom je het tegen. Verbeeldt de kunstenaar de woorden en houdt zij de blanke huid voor haar ontklede lichaam, een schil(d) voor de naakte waarheid. Van deze kant benader ik de wereld van de kunst poëtisch, word ik vergeestelijkt het werk van Picavet ingeleid. Van de andere kant, dus de zijde van Cindy van Woudenberg, verantwoorden beide kunstenaars zich eerstens voor het feit dat zij hun werken laten samengaan. Samen optrekken in het proces van overleggen, leren van elkaar, de ander niet beïnvloeden maar sterker maken. Buiten de schelp treden en elkaar in de ogen kijken. Niet zichzelf opsluiten in het veilige atelier om het eigen ding te doen. De schil breken en tussen de sintels van de wereld - the cinders of the world, een steen te zien blinken. Niet door deze te slijpen ontstaat een diamant naar jou hand, het is al een juweel van zichzelf die jij kunt betasten en doorvoelen. Het tot je nemen werkt van beide kanten, want ook jij bent voor de ander die steen tussen de sintels zoals jij die ander hebt gezien. Door samen de kunst te laten optrekken in inspiratie, uitwerking en resultaat wordt deze opwaarts gestuwd. Er lijkt geen overeenkomst te zijn, maar er is een relatie in denken en beschouwen. Denken over het leven, beschouwen van het zijn.

Picavet brengt het platte vlak in de ruimte door, zoals ze dat zelf noemt, sculpturen van woorden te maken. Uit boeken beeldhouwt zij een object, waarin nog wel letters zijn te herkennen. Letters die zinnen vormen, maar waaruit het verhaal is verknipt en verlijmt. De oorsprong heeft plaats gemaakt voor een nieuwe taal, de taal van het beeld. Het is naar de letter gesproken geen houwen van een beeld wat Picavet doet. Zij knipt en plakt zich een weg door bestaand materiaal, dat ooit door een ander als uitgave ter wereld is gekomen. Het boek als zodanig is vrijwel onherkenbaar, de papieren vormen zich naar de hand van de kunstenaar. Het worden zelfstandige objecten die uit de boekenkast vallen, een tegendraadse vertelling hebben. Het woord heeft de oorspronkelijke betekenis verloren, het is onderdeel van het kunstwerk. Heeft niets meer te zeggen, maar spreekt daardoor honderduit. Het enkele nog zichtbare woord of de zin is uit de context gevallen en leidt een eigen leven binnen de sculptuur.

Van Woudenberg brengt ruimte in het platte vlak. Hoewel het lijkt alsof zij de huid in beeld brengt, de buitenkant, is dit het innerlijk wezen dat haar boeit. Door de taal van het lichaam drukt zij gevoelens uit op papier. De huid is dat waaraan anderen ons herkennen, door deze te plooien en te kleuren communiceren wij met de buitenwereld. Het innerlijk zijn kan niet letterlijk worden verbeeldt. Kan enkel uitdrukking vinden in abstracte figuratie. Het is dat wat Van Woudenberg doet, met realisme een abstract gevoel uitdrukken. Met herkenbare vormen emotie in beeld brengen. Gebaren vastleggen, mimiek registreren. Niet de tijd is bevroren, niet de tekens van het lichaam zijn onderkoeld. De tijd loopt juist door in het werk, het is geen moment - de tik van stilstand van de secondewijzer. Over de vloeibare emotie van het lichaam is het exacte handgebaar gezet; de tekening danst over de schildering. De hand krijgt als werktuig ruim aandacht in dit kunstig spel.

In de uitgave minder maar in de tentoonstelling meer is het werk in gesprek. Zelf kan ik door het lezen van de tekst en het zien van de foto’s mij een beeld vormen. Het werk fluistert mij dan in een dimensie waarin zicht en rede samenkomen de vertelling in. Verschillend van uitdrukking maar ontstaan vanuit een zelfde gedachte. Brigitte Picavet en Cindy van Woudenberg vonden elkaar in die fysieke tegenstelling doordat de gedachte erachter overeenkwam. Buitenkant krijgt van Binnenkant is daarom door die benadering niet zo’n vreemde titel. Het is het innerlijk dat zich laat duiden in het uiterlijk. Wat de mensen aan mij zien en van mij zien komt door de werking van het geestelijk binnen. De aansturing van mimiek en houding is altijd van binnenuit. Daarom citeer ik tot slot een strofe uit het boek. Een tekst die naast het beeld van tegemoetkomende handen gaat, geven en ontvangen – die handeling samen is één. “Ik bied mijn kwetsbare innerlijk niet aan voor de achteloze blik. / Van veraf zie je niet, kom dichterbij, kijk goed, en volg de sporen / die ik voor je heb achtergelaten. / En als je me vindt, kun je me wiegen in de plassen van pigment.”

Buitenkant krijgt van Binnenkant. Brigitte Picavet / Cindy van Woudenberg. Uitgave bij de tentoonstelling in Kulturele Evenementen Groep (KEG Expo) te Schijndel, 2023.

[fortunetellersdilettante]

SOS, ze is vermomd Er is een wolvin in vermomming Uit de kast komen, uit de kast komen, uit de kast komen Een gedomesticeerd meisje, dat is alles wat je van me vraagt Schat, het is geen grap, dit is lycantropie De maan is nu wakker, met de ogen wijd open Mijn lichaam hunkert, dus voed de hongerigen Ik heb me van maandag tot maandag en van vrijdag tot vrijdag aan je gewijd Niet genoeg vergelding of fatsoenlijke prikkels krijgen om me bezig te houden Ik begin me een beetje misbruikt te voelen als een koffiezetapparaat in een kantoor Dus ik ga naar een gezellige plek om een minnaar voor me te regelen en je er alles over te vertellen Er zit een wolvin in de kast Open je en laat het vrij Er zit een wolvin in je kast Laat het uit, zodat het kan ademen Zittend tegenover een bar, recht naar haar prooi starend Het gaat tot nu toe goed, ze gaat haar zin krijgen Nachtdieren zijn niet zo voorzichtig De maan is mijn leraar en ik ben haar leerling Om de alleenstaande mannen te vinden, kreeg ik een speciale radar bij me En het meldpunt van de brandweer, voor het geval ik later in de problemen kom Niet op zoek naar schattige kleine divo

[bestetruiwinkel]

Motta's debuut in de Serie A is opvallend

Het debuut van de nieuwe coach van Juventus, Motta, in de Serie A was opvallend! Als elke volgende wedstrijd dit soort kijkervaring en kwaliteit heeft, dan zal elke fan die een voetbalshirt Juventus draagt, het graag steunen.

In de eerste ronde van de Serie A versloeg Juventus Como met 3-0 en 40.696 toeschouwers waren getuige van de magnifieke start van een nieuwe cyclus. En Motta gaf het antwoord in slechts 23 minuten. De Belgische tiener Mbangula, die goedkope voetbalshirts draagt, nr. 51, scoorde in zijn eerste optreden in de Serie A. Zijn bewegingen zijn uitgerekt, wijd open en gesloten, wat mensen plezier bezorgt.

Como is echter slechts een net gepromoveerd team en deze overwinning mist voldoende overtuigingskracht. Maar wat betreft de voortgang van de wedstrijd is de voortgang duidelijk. Gatti, die de aanvoerdersband droeg, toonde leiderschap, Locatelli en Cambiaso kregen hun scherpe gevoel terug en Cabal stuurde ook assists. De overwinning op Como is een goed begin en alles beweegt de goede kant op.

[devosopmaandag]

Verdwenen paradijzen

“Vlinders en bloemen, de donkerrode aarde van de Quantocks en witgepleisterde huisjes in het bos. Dagen zonder einde, met geen ander doel dan met wijd open ogen door de velden naar zee lopen en door de getijdenpoelen waden. Waarom kan mijn film niet terugkeren naar dat paradijs.”, schreef Derek Jarman toen hij 49 was. Drie jaar later stierf hij.

“Terwijl ik dit schrijf komen al die ervaringen weer bij me boven, veertig jaar en meer nadien – het rustgevende gedruis van de golven, en de zilte geur – jongensjaren, het schelpen graven, blootsvoets, met opgerolde broekspijpen – al oogstend de kreek langs – de geur van de zeggevelden ....”, schreef Walt Whitman honderd jaar voor Jarman.

Het verdwenen kinderparadijs is een krachtige literaire bron en wordt ten onrechte als een uitgekauwd onderwerp gezien. Wie zijn of haar schouders ophaalt voor dat verlies is een cynicus of heeft te veel pijn opgedaan als kind.

Gisteren zat ik in de benedentuin, onder het lichtgroene dak van een grote beuk. Ik zag dat er in het gras gewroet was. Reeën, volgens eigenaar Craig, ze zoeken de laatste beukenootjes. Ik hoorde de Maulde stromen, en zachter, bijna als geritsel, het stroompje dat kronkelend achter mij loopt. Het was daar dat ik eerder voor het eerst van mijn leven een onooglijk geel bloemetje zag, de 'goudveil'. De hemel was stralend blauw, Mont Loron stond pront in mijn blik. Mijn borduurwerk liet ik zakken. Ik was voor even in een paradijselijk moment beland. “Het was. Het zal nooit meer zijn. Herinner.”, schrijft Paul Auster tot slot in 'Het spinsel van de eenzaamheid. Twaalf dagen geleden stierf hij. Ik zal hem herinneren.

Ik kwam op dat goed bewaarde kinderparadijs omdat ik achterin de benedentuin een pol met dotterbloemen vond. Ze horen niet hier maar duizend kilometer noordelijker. Dotterbloemen vormden met zwanenbloemen, pinksterbloemen, en lisdodden mijn bloemenwereld als Indisch kind in het Friese weidelandschap. Ik hoefde maar de straat uit te lopen en ik kon ze al tegenkomen. Dat duurde niet lang, want de nieuwe tijd stond met heipalen en hijskranen te dringen.

Walt Whitman groeide op op Long Island. Hij schrijft over iets waar hij zielsveel van hield: het rapen van meeuweneieren. Onlangs kreeg een 71-jarige Brit zijn derde gevangenisstraf voor het stelen van enkele duizenden eieren uit nesten van zeldzame vogels. Hij had het als jongen van zijn vader geleerd, en kon er niet mee stoppen. Zijn verzameling oogt prachtig. Op onze kwetsbaar geworden planeet en in ons schuldig natuurbewustzijn is het rapen van meeuweneieren en nachtzwaluweieren volstrekt taboe. Het is een ander soort dood van dat kinderparadijs. Ooit vond ik samen met Baukje Fokkema, op ons negende, een kievitsei in de weilanden van Wolvega. We waren euforisch. Het was, het zal nooit meer zijn, herinner.