#Stettin Sail
Explore tagged Tumblr posts
stettinblog · 13 hours ago
Text
Top Veranstaltungen in Stettin 2025: Ein Führer für Touristen
Warum Stettin 2025 noch beliebter bei seinen Gästen wird? - Wir regen an zu einem Besuch und stellen die Top-Veranstaltungen 2025 in Stettin vor
Blick auf die Hakenterrasse am Oderufer – Das Schaufenster der Metropole (Foto: neufal 54) Wieviel Gäste jährlich Stettin besuchen ist unbekannt. Das ist nicht verwunderlich: Schließlich ist alleine der Ansturm diesseits der Oder auf die Vororte mit ihren Einkaufsmöglichkeiten und Märkten nicht Teil statistischer Erhebungen und lässt sich auch in Zukunft nur schwer prognostizieren. – Aber: Es…
0 notes
gekruidengeroerd · 5 months ago
Text
Tumblr media Tumblr media Tumblr media Tumblr media Tumblr media Tumblr media Tumblr media Tumblr media Tumblr media Tumblr media Tumblr media Tumblr media Tumblr media Tumblr media
‘Anneke Jam’ en even Stet in.
Iedereen weet wat er bedoeld wordt als iemand aan tafel twee vraagt. ‘Kan iemand even de “Anneke Jam” doorgeven?’ De inhoud van de grote pot rode bessenjam mindert snel.
De wind beweegt met ons mee en wij op onze beurt bewegen mee met de wind. Als een lichte bries alleen vroeg in de ochtend en op het eind van de middag uit haar bed wil komen volgen we haar ritme. Soms ratelt de ankerlier zelfs al voor zonsopgang op het voordek
Vieren de fok een beetje en nemen ondertussen een hap vanaf ons bordje op schoot.
Overdag vieren we lange siësta’s, gaan de stad in en bestellen koffie met Duitse taart.
Zwemmen rondjes om de boot en plukken onrijpe pruimen voor limonadesiroop. De 10.000 stappen op onze stappenteller halen we met gemak.
In het stadje Usedom proberen we net als 20 jaar geleden een nylon keukenschort te kopen. Zo ééntje die je als een vest met knopen aantrekt. Achter het fornuis is dit schort niet aan te raden, want voor je het weet sta je in vuur en vlam. Maar bij het dek schrobben kan het prima.
Vijf minuten voor sluitingstijd koop ik nog snel een paar kilo tomaten bij de groenteboer. ‘Aus eigene Garten’, zegt de verkoopster.
De nieuwe fiets app is even wennen. Zonder creditcard kan er tegenwoordig geen fiets meer gehuurd worden. Na een half uur lukt het me om twee fietsen te bevrijden van hun slot. We hebben nog 3 uur de tijd voor een fietstochtje. Zes uur staat vanavond als vertrekmoment gepland.
Fietsen richting de brug, steken het water over, hebben de wind in onze rug en er is niets aan de hand. Met een elektrische fiets zouden we zeker niet sneller gaan.
Dan ineens versnelt iemand de tijd en zijn de wijzers van de klok vooruit gezet. Het is onzeker of het pontje waar we mee over willen steken wel vaart. Gaan we 35 km terug tegen de wind in, of 15 km wind mee naar het pond? Besluiteloos, fietsen we een paar kilometer terug draaien dan weer om en bellen dan de patatzaak naast de pond, waar je een kaartje moet kopen om te checken tot hoe laat de pond nog vaart. 17.00 uur steekt de pond voor de laatste keer over vandaag. We hebben nog 35 minuten en moeten nog 15 km.
Met mijn rechterhand druk ik mijn bovenbeen naar beneden om wat extra druk op de trapper te uit te kunnen oefenen. Dit gevoel ken ik ergens van en talloze fietstochten van Uithuizermeeden naar de middelbare school in Warffum komen naar boven. Voor mijn gevoel altijd tegenwind.
Speeksel loopt uit mijn mondhoeken en mijn lippen zijn kurkdroog. Het zure appeltje wat ik onderweg plukte helpt maar een klein beetje.
Zeg tegen Hans dat hij maar vooruit moet fietsen om de pond tegen te houden. Bij hem is de fut er echter ook wel uit. Samen zwoegen we voort. Fietsen nog een keer verkeerd. Nog vijf minuten en twee kilometer te gaan.
Op onze laatste druppels diesel rijden we een gehuchtje binnen waar de patat #kar net haar luiken laat zakken. Fiets maar door gebaart de eigenaresse, koop maar een kaartje op de pond. Nog 40 meter. De schipper ziet ons aankomen en wacht. Zet mijn fiets op de stander, val op een bank neer en kan geen pap meer zeggen.
De prijs voor de pond 25 euro voor ons samen voor 10 minuten maakt me ook niet meer uit. Zo blij dat we deze overtocht gehaald te hebben. Bellen naar de Najade dat we te laat zijn maar dat de schade meevalt.
Aan de overkant bestellen we twee ‘Radlers Citroen’, klokken die achterover en stappen snel weer op voor de laatste 7 km terug naar Usedom
Echt heel relaxed in drie uur tijd meer dan 60 km gefietst zonder pauze. Nu alleen nog maar even eten koken voor de groep.
In Nederland zou het niet kunnen, even per ongeluk bij een Sail langs komen waaien. In Stettin kan dit echter wel. Zonder dat we het wisten wacht na 24 zeearenden, 2 ijsvogels en ontelbare aalscholvers op wit gescheten bomen, Sail Stettin op ons.
Meerdere drie en viermasters liggen afgemeerd langs de wal. Voor de nacht mogen we blijven liggen, maar de volgende ochtend om acht uur moet de Najade vertrokken zijn. Voor de zekerheid komt de organisatie ook om vijf uur in de ochtend nog even langs om er echt zeker van te zijn, dat we de gemaakte afspraak niet vergeten. Al vroeg varen een rondje langs de schepen. Vanaf ons achterdek zien we dat er op andere achterdekken briefings worden gegeven aan de bemanning. Daarna zoeken we helemaal achterin Stettin een plekje voor de kant. Een braakliggend terrein, niemand weet van wie het is. Op deze plek zou ik echter met gemak een kruidenwandeling kunnen geven.
Terwijl we denken op het eind van de wereld te zijn beland, zien we na het oversteken van het veldje, ineens de tram, lijn 11 staan. Voor 2 slotties per persoon kunnen we een kwartiertje later in het centrum uitstappen om even de Stet in te gaan. Dit grapje heb ik vandaag nog maar drie keer gemaakt vandaag. Als de doorsnee passagiers van de tram, symbool staan voor de doorsnee bevolking van Stettin, dan gaat het niet goed met Polen, tandeloze monden, ingevallen wangen, afgetrapte pantoffels, drank neuzen en trieste blikken zitten om ons heen
We halen glep bij de sklep, en leren dat de bakker, als het personeel gewisseld wordt, de winkeldeur tijdelijk op slot doet. De kas wordt opgemaakt en het nieuwe team start met een lege kas.
Bij de slager staan de kasten vol potten ingemaakte augurken, bietjes en paddenstoelen. Achter de kassa bij de supermarkt staan flessen met 98% alcohol.
Betalen kan alleen maar cash en in slotties natuurlijk. De euro is hier ver te zoeken
Met dezelfde tramconducteur als op de heenreis, hij zwaait als hij ons ziet, rijden we terug. Zo’n herhaalde ontmoeting geeft onmiddellijk het gevoel iedereen hier in de stad te kennen en laat je thuis voelen
Naast een gezonken vracht schip meren we af in een piepklein Pools haventje. Verschillende wilgen zijn de nieuwe lading en vullen de ruimten tussen de spanten in. Wel veel goedkoper dan het aanleggen van een nieuwe steiger en de bolders zitten er al gratis op. Waterlelies omlijsten deze bijzondere afmeerplek.
Vijf Polen, allemaal met een fles bier in de hand, komen informeren naar onze buitengewone meet apparatuur. Dit moet wel een technisch hoogstandje zijn, want hoe weten we anders in vredesnaam waar we kunnen varen met zo’n groot schip in deze ondiepe wateren. Als Derk vervolgens met onze peilstok naar voren komt duurt het even voordat ze van hun verbazing zijn bekomen. Havenbewoners noemen ze zichzelf, ze zijn van hier, en wonen in de haven.
Zwaluwen zitten als muzieknoten op de elektriciteits- draden. In de glep verbazen we ons over de afmetingen van de tomaten en de kolen. Tussen de groenten in staat een grote emmer met ingemaakte augurken. Venkelbloemen versieren de bovenkant.
Rügen ronden we voor de helft, via Swinoesie steken we over naar Sassnitz. Zeilen langs de Königsstuhl, laten de zon de krijtrotsen beschijnen en draaien weer om.
De Razende Roland tuft en toetert door de heuvels en door de bossen van Rügen
Als ik veel te hart een gravel pad naar beneden raas hoor ik haar in de verte Oeoeoeoeoe…
Het silhouet van Stralsund met haar vele kerken en hoge pakhuizen is al weer zichtbaar aan de horizon. Bijna terug bij af en de pot met Anneke Jam is leeg.
Van 6 tot 13 september kun je nog opstappen voor een avontuurlijk zwerftocht over de Nederlandse en Duitse Wadden naar Rottumeroog en naar de Duitse Waddeneilanden. We hebben nog 6 kooien beschikbaar. We starten en eindigen in Lauwersoog.
0 notes
mareislandfoundation · 10 months ago
Text
Tumblr media Tumblr media Tumblr media
Rules are Rules
The US Army transport ship USS Mount Vernon (ID-4508) was originally the huge German passenger liner S.S. Kronprinzesin Cecilie, built in Stettin, Germany, in 1906. As a US Army ship she had an eventful history including a humorous event at Mare Island Naval Shipyard.
When World War I broke out in 1914 the S.S. Kronprinzesin Cecilie and 113 Austrian and German merchant vessels sought shelter in US Ports from the English and French fleets who would have hunted them down and sunk them. Those ships sat unused until the US entered the war in 1917 at which time they were all seized in a coordinated action. Aware of the pending seizure, all the ships were sabotaged by their crews on orders from the German High Command to prevent their use against Germany. It did not work, even though the S.S. Kronprinzesin Cecilie’s huge cast cylinders for her steam engines were smashed, US naval personnel pioneered a process to weld repair the castings returning her and others like her to service much quicker than the German’s anticipated. Together with other US flag ships, they carried two million American servicemen to France leading to the defeat of the Germans by Allied Forces.
The Mount Vernon made the first of nine trips across the Atlantic, hauling troops to and from the battlefields in October of 1917. Then one year later Mount Vernon was headed for the US with a load of wounded soldiers. 200 miles off the French port of Brest gun crews sighted a submarine periscope. It was too late to take evasive action as a torpedo slammed into her side and water began rushing in. The captain reversed course and personnel manned lifeboats to abandon ship if necessary as he steamed back towards Brest with damage control parties fighting the flooding. She made it to safety and was quickly repaired and put back in service. Then in 1919 with war over she was sent out to the Pacific.
On 17 October 1919 Mount Vernon was transferred to operation by the Army Transport Service where the ship was assigned to the Army's Pacific fleet based at Fort Mason in San Francisco. She steamed through the Panama Canal and into San Francisco Bay on Monday, November 10, 1919. At 706 ft long and 32,000 tons displacement she was the largest ship ever to transit the canal or sail into San Francisco Bay. Her mission was to sail to Vladivostok, Russia to return US troops and repatriate German prisoners of war and Czechoslovak troops who had been fighting the Russian Bolsheviks. But before she headed to Russia, she went to Mare Island for repairs. The process for ships heading to the shipyard was for the Mare Island Pilot to board the ship out in the Carquinez Straits and guide it to the pier through the narrow channel in the Mare Island Straits. No doubt the pilot was looking forward to the opportunity to guide this massive ship up the waterway. People would talk about it for years, and they did, but probably not for the reasons he supposed.
When the massive ship arrived off the Mare Island Straits her Army Captain did not pause as expected and, instead, he proceeded up the Strait to a position opposite the shipyard. Alarmed by the sudden appearance of the huge ship, Mare Island officials radioed her advising the captain that he was not authorized to proceed up the channel without the Mare Island pilot on board. In response, the Army Captain swung the giant ship around and sailed back down the channel to await the pilot out in the Carquinez Straits. Once the Mare Island pilot was on the bridge of the Mount Vernon, she then proceeded yet again up the straits to the shipyard. Fortunately for the pilot, the trip was as uneventful as the first or he never would have heard the end of it (he probably never did anyway).
Dennis Kelly
0 notes
anddrut · 7 years ago
Photo
Tumblr media
SZCZECIN 2017
7 notes · View notes
Photo
Tumblr media
Have you visited our Virtual Museum? Check out this beautiful collection of paintings, half-models, and maritime artwork by noteworthy artists from the 19th and 20th centuries. The Posner Maritime Art Collection is generously shared by the family of Helen and Henry Posner, Jr. and stewarded by SSHSA. View this digital exhibit here: https://www.sshsa.org/posner.html Curatorial interpretation is courtesy of former SSHSA Board Member James Shuttleworth. For any additional comments or questions, please contact SSHSA at [email protected]. Image: Seascape depicting sailing-motor ship, KATIE, plying white capped waters with sailing vessels in the background. She was built in 1880 for the short-lived Stettiner Lloyd company of Germany. This painting by Antonio Jacobsen was completed around 1885. (at The Steamship Historical Society of America) https://www.instagram.com/p/CcOHBJSsRri/?igshid=NGJjMDIxMWI=
1 note · View note
sigalrm · 4 years ago
Video
Coming home
flickr
Coming home by Pascal Volk
0 notes
raiberan · 8 years ago
Text
Eisbrecher "Wal" und "Stettin" kommen zur 27. Hanse Sail
Eisbrecher “Wal” und “Stettin” kommen zur 27. Hanse Sail
Eisbrecher “Wal” und “Stettin” kommen zur Hanse Sail Traditionelle Seefahrt hautnah erleben können Besucher der Hanse Sail in diesem Jahr auf zwei technischen Denkmälern. Die Dampfschiffe “Wal” aus Bremerhaven und “Stettin” aus Hamburg laufen vom 10. bis 13. August die Hanse- und Universitätsstadt Rostock an und machen im Fracht- und Fischereihafen Marienehe fest. (more…)
View On WordPress
0 notes
confusedbyinterface · 5 years ago
Link
Finally – the handful of readers who have staggered this far will be heartened to know – there is the matter of the shipping records of Drogheda, the small port to the north of Dublin at which, Irish tradition insists, Abdülmecid’s cargoes were unloaded. These records are summarised by both the local newspapers of the day, the Argus and the Conservative; shipping news was a staple of most periodicals at this time, since it was vital to the fortunes of the merchants and investors who made up a high proportion of their readers. They suggest that ships hailing from anywhere but Ireland and Britain were rarities in famine-era Drogheda – a point that would certainly explain why the Sultan’s ships seem to have made a great impression in the port’s collective memory. Nonetheless, no fewer than three vessels flying foreign flags did tie up at Drogheda between 10 and 14 May 1847, some five months after Abdülmecid would have read the appeal issued on behalf of Queen Victoria for aid to be sent to Ireland.
According to the researches of Brendan Matthews, one of these ships was probably Prussian: she was named the Meta, and her home port was Stettin, on the Baltic Sea. The other two, however, came from the Balkans, which were then still under Ottoman control. They were the Porcupine and the Ann – two rather English names for ships – and they apparently had English masters, for their names were Cleveland and Cloid (Floyd?) Nonetheless, they had sailed from Ottoman Selânik (today Thessaloniki, in modern Greece). All three merchantmen carried cargoes of wheat and “Indian corn” – cheap maize, one of Ireland’s principal imports during the famine years.
This is a remarkable find – more so given the rarity of foreign commerce in small Irish ports in those days – but it is only fair to point out that the newspapers contain a strong indication that the cargoes of the Porcupine and the Ann were trade goods, not charity; they were consigned to local merchants based in Louth and Meath, who it might be expected would sell them rather than give them away. Speculation in imported corn, moreover, was scarcely unheard-of two years into the Great Famine; the Ottomans grew it, and the owners of the Porcupine and the Ann presumably knew that they did. It is, of course, still possible that the two ships were chartered on Abdülmecid’s orders, and perhaps the only way of now guessing if they were would be to establish if they were the only vessels out of Balkan ports to unload cargoes in Irish ones during this period.
0 notes
stettinblog · 1 day ago
Text
Dampfeisbrecher Stettin: Ein maritimes Kulturerbe
Einst war er das Flagschiff der Stettiner Eisbrecherflotte: Die "Stettin". Auch wenn der in fast 90 Jahren sowohl die Ost- als auch die Nordsee befahren hat, wird die "alte Dame" noch nicht m��de. 2025 wird sie auf der Hanses Sail und Kieler Woche sein...
Der Dampfeisbrecher “Stettin”. Einst das Flaggschiff der Stettiner Eisbrecherflotte (Foto: Wasi 1370) Zu den herausragenden Schiffen, die in den Stettiner Oderwerken gebaut wurden, zählen zweifellos die “Wal” und die “Stettin”. Während der eine Eisbrecher heute in Bremerhaven beheimatet ist, nennt die “Stettin” heute Hamburg seinen Heimathafen – genauer: Den Museumshafen Oevergönne an der…
0 notes