#Nito Yuko

[nakamorijuan]

仁藤優子 - そのままの君でいて Yuko Nito - Sono Mama No Kimi De Ite Kidou Keisatsu PATLABOR (PATLABOR ON TV) - Opening Theme

[bancho-zx]

【PC Engine】Mobile Police Patlabor: Chapter of Griffon | 機動警察パトレイバー ~グリフォン篇 ~ OP

[ Sono Mama no Kimi de Ite | そのままの君でいて ]

// Singer: Yuko Nito | 仁藤優子 // Lyrics: Yuriko Mori | 森由里子 // Composition: Ichiro Haneda | 羽田一郎 // Arrangement: Motoki Funayama | 舟山基紀

// MiSTer FPGA // TurboGrafx16 core // Y/C Composite // Sony KV-13TR20 // Dolby Headphone

[creativitydiary]

Counselling

A Performance Task Script About Counselling For Disciplines and Ideas in Social Science

Written by Melonny Grahams

NARRATOR: May kanya kanyang pinagkaka abalahan ang mga grade 11 students habang nag aantay sa guro. Kulitan, chismisan at iba pa sa bawat sulok ng kwarto. Binati ni Jay-r si Shiela pagpasok nito. 

JAY-R: Hi, Shiela. Tara dito ka muna. 

JONJON: Alam mo ba, andami ng nakakapansin ng mga content na ginagawa ni Jay-r. Ang ganda ng mga gawa niya no? SHIELA: Ah oo nga. Pero no offense ha, wala namang exciting at hindi unique yung content mo. Maraming gumagawa ng ganyang style ng vlogging online. Nagkataon lang na sa paningin ng mga tao sa facebook eh bago and unique yan dahil sa point of view nila ikaw pa lang nakita nilang gumawa ng ganyang style ng content. 

JAY-R: Sige, mag iisip na lang ako ng iba pang gawing content. 

JONJON: Hindi ba parang ang harsh mo naman Shiela. 

SHIELA: Totoo naman. Tignan mo ah. Guys, ano sa tingin niyo dito sa video nato? (pinakita ung cp sa mga kaklase) ang plain lang masyado no, walang exciting na part. Halos boring na nga eh. Walang ganong laman yung video, puro visuals lang. 

JAY-R: Shiela please if may problema ka sa akin, mag usap tayo. Hindi mo kailangang gumawa ng eksena at siraan ako. 

SHIELA: Ganyan na pala no, kapag napapansin na ung gawa online nagiging maingat ka na sa image mo. Baket, di mo ba kaya tanggapin yung criticism ng ibang tao. 

JONJON: Jay-r sandali ha, tatawagin ko na si maam. Ayaw niya talaga magpa-awat oh. 

ADVISER: Class, ano nangyayari dito? Dinig na dinig may nakikipag away. Sino yun? JAY-R: Maam si Shiela po nambubully sa akin. Nag uusap lang po kami then biglang na lang kung ano ano sinasabi niya. Sinisiraan niya din po yung gawa ko sa mga classmates namin. ADVISER: Class, totoo ba yon? JONJON: Yes po maam. 

ADVISER: Okay. Everyone go back to your proper seat. Since exam natin today, after class ko na kayo kakausapin Mr. Jay-r and Ms. Shiela. Sa ngayon maglayo kayo ng pwesto. 

NARRATOR: Matapos ang klase ay unang kinausap ng adviser nila si Jay-r. Hindi ito apektado sa ginawa ni Shiela dahil kilala siya ng mga kaklase niya at kanyang naipaliwanag ang sarili. Ipinahayag din ni Jay-r ang kanyang pag aalala para sa totoong kalagayan ni Shiela sa kanilang guro. Sunod na kinausap si Shiela. ADVISER: Ms. Shiela totoo ba ang sinasabi nila tungkol sayo?

NARRATOR: Naka yuko lamang si Shiela at hindi sinasago ang tanong ng guro. Hindi galit sayo si Mr. Jay-r. Nag aaalala siya para sa kalagayan mo. Pero that doesnt mean na okay lang ang ginawa mo. If you’re going through something, i recommend that you seek help from our school counselor. Wala kang kailangan ikabahala dun. Is it okay with you if dadalin kita ngayon sa counselor? SHIELA: Yes po maam. 

NARRATOR: Pumayag na lamang siya kaysa humindi dahil sa pag aalalang baka lumaki pa ang problema niya. Pumunta sila sa opisina ng school counselor. Ipinakilala siya ng kanyang adviser dito. Mayamaya pa ay nagsimula na ang counseling session.

NASH: Magandang araw Shiela, I am Mr. Nash and i will be your counselor today. Please introduce yourself. 

SHIELA: Nice to meet you po Mr. Nash. Nasabi naman na po ni maam sainyo yung basic details ko po. May concern lang po ako if malalaman po ba ng mga teachers kung ano po yung mapaguusapan po dito. 

NASH: Hindi nila malalaman ito dahil sa confidentiality. Unless under certain circumstances na may kailanganin silang malaman tungkol sayo, then that is only when I can disclose the information needed to them. But we will also let you know kung ganito man and hihingin namin ang iyong permission. 

SHIELA: Thank you po, ngayon po napanatag na po loob ko. 

NASH:  You are free to express youself here. I am here to guide you sa mga bagay na nahihirapan ka and to achieve your goals. You may start sharing know, kamusta ka ngayon? SHIELA: Nirecommend po ng adviser ko na pumunta ako sainyo. Dahil nahuli po niya ako na gumagawa ng eksena sa room, na binubully at sinisiraan si Jay-r. 

NASH:  Anong nangyari before non? SHIELA: Nag uusap po kaming tatlo nila Jonjon. Then biglang nabanggit po nila yung tungkol sa pagdami ng nakakapansin sa content ni Jay-r online. Ayon po, nainis po ako tas yun na po sumunod nangyari. 

NASH: Bakit ka nainiis nung napag usapan niyo yung about sa content ni Jay-r na maraming nakakapansin? SHIELA: Noon po kasi tinry ko din po yung ganon, gumawa ng content online. Pero halos wala pong pumapansin. Lalo na po sa mga classmates namin, wala talaga. Pero nung siya po, nakaka tanggap po siya ng support sa mga classmates namin at iba pa. 

NASH:  How does it make you feel nung binubully mo siya?

SHIELA:  Umaasa po ako na hindi na siya suportahan ng mga kaklase namin and iignore na yung mga content niya. NASH: Saan naman galing yung mga sinasabi mo tungkol sakanya? SHIELA: Wala po, sa akin lang po. 

NASH: So wala silang katotohanan?

SHIELA: Yes po, wala. 

NASH: So ikaw po ay nagagalit dahil yung support na meron si Jay-r now ay hindi mo po nakuha despite both of you trying out the same thing. Tama po ba? SHIELA:  Yes po. Matagal din po ako nag try mag create ng video content pero nawalan po ako ng gana dahil wala po akong support na natatanggap. 

NASH:  Can you identify kung ano yung talagang gusto mong ma-achieve? SHIELA: Yes po, yung support and appreciation po ng ibang tao sa gawa ko para po mamotivate din ako. 

NASH:  It is very good that you are able to identify kung ano yung pinaka pinagmulan ng emotions mo and the reason behind your actions. Also, you discovered what it is that you truly want. But in order to achieve what you want, it is a process. Kakailanganin ng intervention. What are the other things about yourself that you want to work on? SHIELA: Yung friendship ko po sa mga kaibigan ko and ung pakikisama ko po sa iba. Dahil noon hindi ko naman po ugali na mambully and ayoko na po maulit yon. 

NASH:  Para sa intervention I suggest the following process goals namely: Improving Relationship and Facilitating your Potential. You’ve mentioned that the main reason why you bullied your friend ay dahil sa galit, which is caused by the fact na he’s work is supported and appreciated by others especially your classmates. Then kanina lang nabanggit mo din na ayaw mo ng maulit itong pambubully na ito. Tama po ba ako? SHIELA: Yes po.

NASH: Itong process goals na ito ay mga bagay na kailangan mo ma-achieve para makuha mo yung pinaka goal mo. Una, Improving relationship mo sa iyong mga kaibigan at mga kaklase mo. Being in a healthy environment and being surrounded by people that can motivate you and teach you new things will influence you to do good things and further learn what is right and wrong in many different situations. NASH: Second is Facilitating your Potential. Dito naman ay gagamitin natin ang mga previous achievements mo and skills mo to motivate you sa goal mo. You can also ask help from your classmates and your friend para mag improve ka Do you have any questions about sa process goals? Malinaw po ba? 

SHIELA: Malinaw po.Paano po yung sa improving relationships, nag aalala po ako na baka iwasan na po ako ng mga kaibigan ko and hindi tanggapin ang sorry ko. 

NASH: About naman po diyan, ang mahalaga ay genuine and tama ang pag hingi po niyo ng sorry. You said it yourself na ayaw mo na itong maulit pa and that is good kasi ina-acknowledge mo yung nangyari. But ask yourself also, how would you feel if that were you being bullied and targeted by false information. 

SHIELA: Masasaktan po ako baka di ko na din po kausapin yung may sala. 

NASH: Tama. When you apologize,  you have to admit what you did and acknowledge the effects of it to that person. Gusto mo ba mag practice kung paano ka hihingi ng sorry or anything na guso mong sabihin? SHIELA: Hindi po, okay na po ako. Ready na po ako mag apologize. NASH: That is very good. Let us have a recap of the whole session. The reason why you bullied your friend ay dahil nagagalit ka na siya ay nakaka kuha ng support and appreciation sa content niya, meanwhile ikaw ay hindi? Tama po ba? SHIELA: Yes po.

NASH: And ang gusto mong ma-achieve ay magkaron ng support and appreciation yung gawa mo at hindi na maulit ang nangyaring pambubully. Tama po? SHIELA: Yes po. At ito po ay maabot ko through Improving relationships and Facilitating my Potential. 

NASH: Tama. Magiging effective po ang counselling session na ito kung susundin niyo po ang process goals na ibinigay po sainyo, dahil ayan po ang ating intervention para sa problem mo. We’re going to work on the things about you that needs improvement and may kinalaman sa goals na gusto mong makuha. Everyday mo po gagawin yung mga process goals natin. NASH: The negative emotions that you felt which pushed you to bully your friend can be turned into something positive, pwede mo siyang maging motivation to do better. And bago ka gumawa or magsabi ng kahit ano…

SHIELA: Lagi ko pong iisipin kung anong mararamdaman ko if ako ung nasa sitwasyon nila. And kapag mag-aapologize po ako ay dapat genuine and iaacknowledge ko po yung mga nagawa ko at yung harm na naidulot ko po sakanila. 

NASH: Very good, ngayon ay naiintindihan mo na ang buong pangyayari and alam mo na kung ano ang dapat gawin para mag improve at maabot ang iyong goals. Do you have any more concerns or questions?

SHIELA: Okay na po ako, babalik pa po ba ako dito? 

NASH: Yes po, babalik ka dito every week for follow up. Dito po ay kakamustahin ko kayo kung nagagawa niyo po ba yung ating process goals at kung ito po ba ay effective sainyo. If hindi maging effective yung ating process goals as intervention hahanap po tayo ng iba na pwedeng mag work po para sainyo. SHIELA: Hanggang kailan po yung mga follow up po? 

NASH: Depende po sa improvement niyo, the more na nag iimprove kayo mas dadalang po ang follow up hanggang sa tuluyang makuha mo po yung goal mo. 

SHIELA: Thank you po, malinaw na po sa akin lahat. Sobrang laking tulong po nito and susundin ko po yung mga process goals.

NASH: I am very glad to help you. So I’ll see you next week but if you have any concerns, you can come here anytime during weekdays, okay? 

SHIELA: Yes po, see you next week po. Thank you so much po. NARRATOR: Matapos ang counselling session ay gumaan ang pakiramdam ni Shiela at mas naliwanagan na siya sa mga pangyayari at kung ano dapat niyang gawin. Nakipag usap siya kila Jay-r at Jonjon tungkol sa nangyari. 

SHIELA: Jay-r, Im sorry binully kita. Nakasakit ako ng feelings mo and muntikan ng masira pagkakaibigan natin. Hindi ako dapat nag padala sa emosyon ko at nagkalat ng paninira tungkol sayo. I’m sorry. Hindi ko dapat ginawa yon. 

JAY-R: Okay lang. Alam kong di ka ganong tao kaya nagulat din ako nung araw na yon. Kung may problema ka, andito lang kami. Wag mong sarilihin. 

SHIELA: Thank you hindi ko na talaga uulitin yon sa kahit kanino.

JAY-R: Tama, yan ang kilala naming Shiela. Andito lang kami if need mo ng help.

SHIELA: Pwede mo ba ako turuan kung paano yung ginagawa mo sa mga content mo? Gusto ko sana kasi itry uli mag post ng video content. 

JAY-R: Sige, tuturuan kita ng mga alam ko. Kamusta pala yung pag punta mo sa counselor? If okay lang naman sayo magkwento? SHIELA: Oo naman, okay lang. So ganto yung nangyari…..

NARRATOR: Ikinuwento ni Shiela ang nangyari sa counselling session kay Jay-r. Nalaman din niya ang tunay na dahilan kung bakit biglang nambully sakanya si Shiela. Ikinwento din ni Shiela ang mga intervention na binigay sakanya - ang mga process goals na kailangan niyang gawin. Sa sumunod na dalawang buwan ay bumabalik si Shiela sa counselor para i-follow up ang improvement niya at ang effectiveness ng mga intervention na ibinigay. Maganda ang improvement niya kaya naman mas naging madalang na ang follow up niya sa counselor. Makalipas ang 3 buwan mula ng unang nagpa counsel siya……

NASH: Magandang araw Shiela, kamusta na? 

SHIELA: Okay lang po, nag iimprove na po yung skills ko sa pag gawa ng video and may mga nakaka appreciate na din po nito. Hindi na din po ako nakakaramdam ng inggit sa ibang tao, naiinspire po ako sakanila and humihingi po ako ng tips sakanila. Mas maayos na din po ang relationship ko sa classmates and friends ko po. 

NASH: It seems that you’ve already achieved your goals and effective ang interventions. Congratulations Ms. Shiela hindi mo na kailangan dito kailangan bumalik every month. Dito na po nag tatapos ang ating counselling process. Congratulations sa success ng intervention at sa pagkamit mo ng iyong goals. SHIELA: Thank you po sainyo. 

NASH: You're welcome, I am very glad to help you. Before we terminate this counseling process I’ll just evaluate the whole counseling. (nagsusulat sa papel) Ang initial problem mo nung pumunta ka dito ay yung pambubully. Then ang root cause no’n ay negative emotion which is inis. Ang goal mo ay magkaron ng support and ma-appreciate ng tao din ng tao yung gawa mo. Ang intervention natin ay Improving Relationship at Facilitating your Skills. After three months of doing them ay na-achieve mo ang iyong goal. Tama po ba? SHIELA: Yes po. 

NASH: Congratulations Ms. Shiela on your successful counseling journey. Keep on improving and if you need help, you can come here anytime. SHIELA: Thank you so much po. Mauuna na po ako, may klase pa po ako. Maraming salamat po. NASH: Goodbye, Ingat. 

NARRATOR: Masayang umalis si Shiela dahil naging matagumpay ang counselling journey niya at naabot niya ang mga bagay na gusto niya. Ito ay isang patunay na malaking tulong ang counseling sa mga kaso ng bullying. Ang counseling ay hindi lamang para sa mga biktima ng bullying kundi para din sa mga nambubully. 

[minnieves]

tinapay ni soobin

characters: yeonjun x reader

word count: 1235

synopsis: kuya!yeonjun na tinanong mo kung pwede ka bang turuan magluto para kay kuya!soobin dahil napansin mong hindi ito masyadong nagkakain. agad namang umoo si yeonjun upang makatulong at dahil na din sa ikaw ang humingi ng pabor sa kanya.

language: Filipino (Taglish)

"kuya ganito ba?" tanong mo dito habang nilalamas ang tinapay. siya din ay gumagawa ng sarili niyang tinapas. kitang-kita mo ang pagflex ng kamay niya habang minamanomanong masahin ang dough.

"okay na yan y/nie," malambing na sabi niya sayo sabay ngiti. "ilagay mo na doon sa bowl na prinepare natin tapos icover mo ng pil. pagkatapos ay lagyan mo ng saran wrap ang bowl."

sinunod mo naman ang instructions na binigqy niya sayo. habang pinapahidan ng oil and dough ay bigla mong naalala ang mga dibdib ni yeonjun. noong makalawa ay nakita mo itong topless habang naglalagay ng sunscreen sa sarili niya. napapikit ka na lang sa sarili at nilagyan na ang bowl ng saran wrap.

humawak ka naman sa leeg ng bote ng mantika at hinihintay siyang sabihin ang mga susunod niyang instructions. ang bote ay clear at merong metal sprout na tatsulok. wala namang sa isip mong hinihimas himas ang labi ng bote habang nakatingin sa paglalamas ni yeonjun.

"tulala ka?" sabi ni yeonjun sayo na nakataas ang isang kilay. agad mo namang binitawan ang bote at nagkunwaring mag huhugas ng kamay. "anong iniisip mo ha?"

"huh? wala 'no. si kuya naman issue masyado." defensive mong sabi.

"oh? bakit? wala naman akong sinasabi ah?"

"eh? para kasing iniimply mo eh," pabulong na sabi mo dito.

hindi mo namalayan na nasa likod mo na pala siya. nang bigla mong mapansin ang mga kamay nito mula sa likod mo. napatingala ka naman sa kanya sa gulat.

"kuya?" tanong mo.

"hmm? hugas ka lang din dyan." sabi niya dito sabay yuko upang halikan ang pisngi mo. mabilis ka namang nahbanlaw at kumawala na sa bisig niya. ano mang oras ay pakiramdam mo ay sasabog ka na dahil sa pagbibigay malisya mo sa mga kilos nito sayo.

nakakabatang kaibigan lang ang tingin niyan sayo tandaan mo, sabi mo sa sarili mo. kahit na alam mo sa saliri mong hindi napigilan ng pagiging kuya niya sayo sa kalibugan mo.

"anong gagawin natin habang naghihintay?" tanong sayo dito sabay tabi sayo sa set (sofa). inakbayan ka naman nito sabay pigs sayo papalapit sa kanya. "you okay?"

"huh? yeah. bat naman hindi ako okay?" awkward na sabi mo.

"you know, kung may gusto kang sabihin kay kuya, sabihin mo lang okay? mahirap solohin ang problema mo pag mag-isa ka lang." nagaalalang sabi nito sayo.

*gusto kitang isubo*, sabi mo sa isip mo.

"ha?" tanong nito, na biglang namula. agad ka namang nalayo dito sa reaksyon niya.

"huh?" inosenteng tanong mo dito.

"gusto mo kong ano?" tanong nito.

bigla ka namang napatayo. nasabi mo ba ng malakas 'yun? lumakad ka palayo ng bigla kang higitin ng malakas ni yeonjun. dahilan kung bakit bigla kang napaupo sa labag sa gitna ng mga binti nito. napatingala ka naman sa kanya ng nanlalaki ang mats sa gulat.

"sabihin mo ulit yung gusto mong gawin kay kuya," utos niya.

"gusto kitang, isubo." bulong mo dito sabay alis ng tingin sa kanya. hindi mo namang sinasadyang bumaba ang tingin sa gitna niya kung saan mukhang may lumalaking tent sa gitna. agad ka namang napatingin sa vase sa gilid niya.

"ganyan ba kadumi ang bibig mo?" bulong nito sayo, sabay pag angat ng ulo mo gamit ang kamay niya sa baba mo. "tinutulungan kita dito, pero minamanyak mo pala ako?"

"kuya! hindi naman sa ganoon!"

"kaya mo ba?"

"kaya ko ba?"

"kaya mo bang isubo ako?" panghahamon nito.

"guide mo ko kuya?" tanong mo dito.

"fuck naman baby," bulong niya.

itinaas niya ang bewang niya upang mahubad ang joggers na suot niya. kasama na din dito ang boxer briefs na suot nito. napaawang namang ang bibig mo ng makita mo ang alaga niya. tinignan mo siya, at balik sa alaga niya. gusto mo siyang isipsipin, paglaruan, at pagsilbihan.

"ganito," sabi niya sabay kuha ng kamay mo upang itaas baba siya. napabuntong hininga ka naman ng maramdaman mo ito sa kamay mo. binitawan naman niya ang kamay mo para ikaw na ang mag set ng sarili mong pace.

ngunit medyo nahihirapan kang itaas baba, dahil tuyo ang kamay mo. inangat mo naman ang sarili mo sa pagkakaupo upang lumuhod sa harap niya. inamba mo ang bibig mo sa taas ng tite niya at nagipon ng laway sa bibig mo. ng sa tingin mo ay tama na ang dami ay unti-unti mo itong pinatulo doon at tumingin sa mukha niya.

napaawang naman ang bibig niya ng makita ang ginagawa mo. para sayo ay napaka ganda niya ng ganito. dahan-dahan ay binaba mo ang sarili mo doon at dinilaan ang ulo niya habang nakatingin sa kanya.

napaungol naman siya ng pangalan mo sabay pagtaas ng balakqng nito. kaya naman naisipan mong bigyan pa siya ng kitten licks dito habang ang isang kamay mo ay nagtatas baba pa din sa ibabang parte nito.

"tama ba kuya?" tanong mo.

"yes baby, ituloy mo lang yang ginagawa mo."

naramdaman mo namang bumilis ang tibok ng puso mo dahil sa sinabi niya sayo. hindi mo tuloy mapigilang ipasok ang ulo niya sa loob ng bibig mo. alam mo na dahil sa kapal at haba niya hindi mo siya kayang isubo ng isang buo sa ngayon.

"isubo mo pa," utos niya sayo.

unti-unti mo pang binaba ang bibig mo dito. ang hindi naabot ng bibig mo ay jinajakol mo pa din. nilagay mo ang isa mo pang kamay dito, at gumawa ng twisting motions katulad ng nakikita mo sa porn.

"y/n!" ungol nito sa gulat ng mga aksyon mo. kinuha mo ito bilang senyales na nasasarapan siya sa ginagawa mo. kaya naman mas pinaigi mo pa ang ginagawa mo sa kanya.

"kuya," sabi mo dito ng itinaas mo ang sarili mo. "gamitin mo na lang yung bibig ko please."

"gusto mong maging flesh light ni kuya?" bulong niya sayo.

"please kuya." sabi mo dito.

"subo." atas nito. agad mo naman siyang nilagay sa bibig mo. ang dila mo ay tila ba sunusubukang dilaan ang tite niya sa loob nito.

"bitaw," sabi nito sabay tapik ng kamay mo. bumitaw ka naman at tumingila sa kanya. nakangisi ito sa posisyon mo.

dahan-dahan niyang binabayo ang bibig mo. tinatapik mo ang binti nito kung hindi mo kayang ganoon kalalim at sinusunod ka naman nito.

ilang saglit pa ay naramdaman mo ang pag pintig ng alaga niya sa bibig mo kaya naman binalik mo ang tingin mo sa kanya.

"saan mo gustong iputok ni kuya?" tanong nito sabay alis ng konti ng bibig ko upang masagot mo ang tanong niya.

"sa bibig ko kuya."

mas hinigpitan niya pa ang kapit niya sa buhok mo habang mas malalim na binabayo ang bibig mo. ang mga groans nito ay maririnig sa buong sala niyo.

ilang saglit pa ay nalamadaman mo ang mainit na likido sa bibig at lalamunan mo habang ang bewang niya ay mas mababaw nang bibayo ang bibig mo.

"baby," sabi nito noong hinugot ang tite niya sa bibig mo.

mas binuksan mo ang bibig mo upang makita niya ang tamod mo sa loob. napalunok naman si yeonjun sa imaheng pininta mo sa isip niya. nilunok mo ito, at pinakita ulit sa kanya ang bibig mo.

"ang ganda-ganda ng bunso ni kuya," sabi nito sabay haplos sa mga pisngi mo.

[doraemonmon]

Yuko Nito

[hugoterongmakata]

Sa hindi mo paglingon ay masasabi kong malalim ang iniisip mo. May mga sinasambit ang mga matang nangungusap at sa pagkakataong ito, hindi ko maintindihan kung anong pakay nito.

Magpasaya. Magpaiyak.

Sa mga mata mo, nakikita ko na minsan ka nitong binigong makita kung gaano ka kahalaga. Minsan ka ng dinaya ng mga mata mo, dahil minsan na nitong pinakita sa'yo na ang halaga mo ay nakadikta sa kung ano lang ang pinapakita.

Sa pagkakataong ito, gusto ko sabihing nagkamali ka. Dahil hindi nakikita ng mga mata mo ang palagi kong pagkasabik na makita ka at mayakap ka. Hindi nakikita ng mga mata mo kung gaano ka kaganda kapag ginagawa mo ang mga bagay na nakakapagpasaya sayo. Kung makikita mo lamang ang nakikita ko.

Hindi ang ilang linggo, buwan o taon ang makakapagsabi kung anong halaga mo. Hindi iyon sa bilang ng dami ng paghihintay at hindi iyon sa tagal ng binibilang na oras.

Ang halaga mo makikita sa kung ilang beses kang nilingon sa bawat pagtawag at kung ilang beses kang niyakap sa bawat pag yuko. Hindi mo iyon makikita taong bigla nalang nawala tapos babalik.

Sana makita mo kung anong nakikita ko sayo. Hindi ako ang makakapagpakita sayo kung papaano mo tutuklasin ang mundo na minsang huminto dahil sa paghihintay mo. Kailangan mong umikot para makita ang mga bagay na hindi mo pa nakikita.

Yayakapin kita at ang buong pagkatao mo. Yayakapin ko pati ang kaluluwa't diwa mo at sa mga sandaling hindi mo na maintindihan kung anong nangyayari. Hindi ko bibitawan ang kamay mo. Nandito lang ako. Hindi ako mawawala.

[aleksadnezz]

Huling Sandali | Young K

Pairing: Young K x Reader

Language: Filipino

Genre: Angst

Tumingin ako sa palad ko na nakapatong sa kandungan ko, unti-unti kong binuskan ‘to upang makita ang pawis na naipon dahil sa kaba na kanina ko pa pinipigilan. Nakasakay ako ngayon sa van ng grupo namin para magpahatid sa coffee shop. Kakatapos lang ng band practice namin kaya pinauna ko na ang iba sa condo at nag dahilan lang na may bibilhin pero ang totoo makikipag kita ako sa girlfriend ko. Parehas kaming busy dalawa kaya nawawalan na kami ng oras para magkita.

Pinahinto ko ang van sa kanto malapit sa coffee shop at nagpaalam na magbobok na lang ako pauwi. Inayos ko ang jacket na suot ko at sinuot ko na rin ang cap na dala ko tsaka lumabas ng sasakyan. Habang naglalakad ako papunta sa coffee shop napansin ko ang isang babae na nakatayo mapalapit sa entrance, nilalaro ang kamay niya. Napansin niya na may papalapit sa gawi niya kaya inangat niya ang ulo niya. Nagkatinginan kaming dalawa at biglang lumiwanag ang mukha niya, tumakbo siya saakin at niyakap ako, mas hinigpitan ko ang yakap ko sa kanya. Nakapatong ang ulo niya sa dibdib ko na tila ba gusto niya marinig ang tibok ng puso ko. Nakapatong ang baba ko sa ulo niya habang naka balot ang mga braso ko sa maliit niyang katawan. Matagal kaming nanatilili sa ganong posisyon, walang nagsasalita at purong tunog lang ng mga dumadaang mga sasakyan ang ingay.

Kumawala ako sa yakap para makita ang mukha niya. Napansin kong namayat siya dahil lumiit ang pisngi niya pero nangingibabaw parin ang magandang ngiti niya.

“Titig na titig ah, miss mo ako noh?” Sabi niya saakin saka ngumisi. Oo na miss kita, at mamimiss ko yang ngiti mo kasabay nang pagngiti ng mga mata mo.

“Syempre ang tagal natin ‘di nagkita, busy ka kasi lagi sa studies mo.” Pagbibiro ko.

“Hoy ang kapal mo! Ikaw pa nga nagsabi saakin na mag-aral ako ng Mabuti.” Hinampas niya ako ng mahina sa braso saka tumawa.

“Biro lang, baka sa sobrang tutok mo pag aaral nakakalimutan mo na kumain?” Tumingin ako ng diretso sa kanya pero ‘di niya ako tinignan.

“Kumakain naman ako pag naaalala ko.” Hindi ako nagsalita kaya tiningala niya ako saka ngumuso.

“Ang kulit mo talaga, sabi ko sayo kahit ‘di ako magtext sayo lagi mo tatandaang kumain.” Ginulo ko ang buhok niya, inalis naman niya ito agad at inayos ulit saka ako tinignan ng masama.

“Tara sa loob?” Yaya ko sa kanya.

“uhh brian…”

“Hmm?”

“Sa iba na lang tayo kumain, tsaka medyo madami kasing tao sa loob” sabi niya. Tumingin ako sa coffee shop, ‘di naman ganon kadami ang tao sa loob dahil pagabi na. Nag advance reservation na din ako kahapon kung sakali. Siguro concern lang siya na baka may makakita saakin o sa aming dalawa. Hindi din naman kamahalan ang mga presyo rito, minsan pag alam niyang mahal ang presyo ng mga kinakainan namin lagi niyang pinipilit na hati kami ng bayad pero ‘di ako pumapayag.

Napapansin ko na iniiwasan niyang maging pabigat sa ibang tao kaya sa tuwing magkasama kami lagi kong pinaparamdam sa kanya na wala siya dapat ikabahala. Mukha namang ‘di lang niya talaga gusto ang lugar kaya pumayag na lang ako.

Hindi ko alam kung saan niya gusto pumunta at hindi ko rin kabisado ang mga lugar dito kaya hinayaan ko na lang siya mauna sa paglalakad.

Kinuha ko ang phone ko sa bulsa para i-cancel ang reservation ko sa coffee shop. Tumigil siya sa paglalakad kaya napatingin ako sa kanya.  Inangat niya ang kaliwang kamay niya saakin, pahiwatig niya na abutin ko kaya kinuha ko ang kamay niya na naka angat.

"Kamusta work mo?" Panimula niya.

"Medyo busy, lalo na may pinaghahandaan kaming mga events." Sagot ko. Sobrang bihira na lang talaga kami nakakapag usap kaya wala kaming update sa isa't isa.

"Bri baka pinapagod mo sarili mo ah?" Mas lalo ko hinigpitan ang hawak ko sa kamay niya.

"Hindi po." Pero ang totoo 'di ko na alam kung pano ko ibabalance ang trabaho at ang personal na buhay ko.

"Ikaw kamusta studies mo?"

"Ayos lang naman medyo busy din kasi malapit na exam week namin." Sagot niya. Habang naglalakad kami nagkukwento siya tungkol sa mga ganap nila sa uni niya, sa mga blockmates niya at sa thesis nila na paulit ulit pinapa-revised ng prof nila.

Habang naglalakad kami may nadaanan kaming 7/11 kaya bumili kami ng pagkain. Nakarating kami sa may baywalk at umupo sa bench na malapit dito. Naka harap kami ngayon sa dagat at tanaw na tanaw ang pag angat ng buwan. May ibang mga tao rin na nakatambay dito kaya kampante ako.

Ngayon lang ulit ako nakalabas ng ganito, kadalasan hanggang condo at studio lang napupuntahan namin. Siniko niya ang braso ko para mabalik ako sa realidad. Hindi ko napansin na nakatulala lang ako sa sa pagkain na inaabot niya sakin.

"Thank you.” Sabi ko at inabot ang pagkain.

"Okay ka lang?? Baka pagod kana niyaya pa kita dito.. gusto mo bilisan na lang nati-"

"Okay lang, may iniisip lang ako. Sorry.." Pagpuputol ko sa kanya.

"Gusto mo pag usapan?" Tinignan ko siya at nginitian niya ako. Isa sa milyong bagay kung bakit ko siya nagustuhan. Sobrang maintindihin niyang tao, ilang beses ko na siya nabigo pero nandito parin siya sa tabi ko. Hindi niya ako iniwan sa kabila ng mga pagkukulang ko at siya mismo ang pumupuna non. Importante siya sa buhay ko pero higit na mas deserve niya lahat ng pagmamahal sa mundo at hindi ang pagmamahal na kaya ko lang ibigay.

Kumakain kami habang kinukukwento ko sa kanya ang ganap sa trabaho ko at yung pressure ng management saamin bilang artist. Hindi ko na binanggit yung iba kagaya ng pagiging makontrolin ng management lalo na sa personal naming buhay. Ayoko dumagdag sa mga bagay na pinoproblema niya.

Tahimik lang siya habang nakikinig saakin. Hindi ko napansin na unti unti nang dumidilim ang paligid dahilan para mas umangat pa ang liwanag ng buwan. Huminto ako sa pagsasalita at tumingin sakanya. Diretso lang ang tingin niya sa buwan, kahit kalahati lang ng mukha niya ang kita ko, masasabi ko na siya parin ang pinakamagangdang babae para saakin. Ang magagandang mga mata niya na kumikinang dahil sa buwan, ang itim at mahahabang pilik mata niya, ang matangos niyang ilong, ang kulay rosas na mga pisngi niya at ang pinaka gustong parte ko, ang malalambot niyang labi.

Saulong saulo ko na ang mukha niya kahit pumikit pa ako, para bang nakaimprinta na ang imahe niya sa isip ko, pero sa mga oras na ‘to kung pwede lang sa pag pikit ng mga mata ko, wala na siya sa isip ko. Gusto kong kalimutan lahat para hindi ako nahihirapan ng ganito.

Walang umiimik saaming dalawa at ang hampas lang ng tubig sa baywalk ang ingay na bumabalot sa tenga namin. Huminga ako ng malalim saka inabot ang kamay na nakapatong sa kandungan niya. Hinawakan ko ang kamay niya pero hindi ko na hinigpitan ‘to, pabalik-balik ko hinagod ang hinlalaki ko sa likod ng maliit niyang kamay. Lumapit siya ng kaunti saakin saka nilagay ang ulo niya sa balikat ko. Matagal kaming nanatili sa ganung posisyon at hindi parin siya nagsasalita. Ngayon lang siya naging ganito kaya hindi ko alam kung anong iniisip niya ngayon. Sobra akong natatakot sa kung anong pwedeng mangyari samin pagkatapos nito, ang alam ko lang para saaming dalawa ‘tong ginagawa ko.

“Y/N..” Tawag ko sa pangalan niya. Hindi siya kumibo kaya siinilip ko ang mukha niya at nakita kong parehas nakapikit ang mga mata niya. Tinawag ko ullit ang pangalan niya pero ngayon nagsalita na siya.

“Alam ko bri..” Sambit niya kaya napalunok ako. “Hayaan mo muna akong sulitin ‘tong oras na ��to” Dagdag pa niya. Ramdam ko ang sakit sa tono ng pananalita niya. Gusto ko siyang yakapin pero ‘di ko kaya parang naubos lahat ng lakas ko. Gusto kong tanggalin lahat ng sakit na nararamdaman niya pero ako mismo ang may gawa nun.

Naramdaman kong may basang tumulo sa damit ko, kahit alam kong hindi yon patak ng ulan pero tumingala parin ako sa langit. Pumikit ako dahil alam kong may nagbabadyang bumagsak din. Kinalas niya ang kamay naming magkahawak tsaka pinunasan ang luha niya. Hinarap ko siya saakin at hinawakan ko ang pisngi niya para ako naman ang magpunas sa mga luha niya. Ang sakit na makita siyang ganito. Ang sakit na makitang umiiyak siya dahil sakin.

Inipon ko ang natitrang lakas ko para sabihin sakanya lahat ng gusto kong sabihin. Gusto ko sabihin sa kanya kung gano ko siya minahal at kung mas gaano ko siya kamahal kaysa sa sarili ko. Gusto ko sabihin kung gaano siya kaimportante sa buhay ko kaya ko ‘to ginagawa.

Huminga muna ako ng malalim bago magsalita. “I’m sorry y/n..” Para bang napaos ako at wala ng lumalabas na boses saakin. Gusto ko man ipaliwanag lahat sa kanya pero parang nawalan ako ng lakas.

Hinawakan niya ang dalawang kamay ko at ibinaba ‘to, sobrang maingat niyang binitawan ang kamay ko. Naka tungo parin ako habang pinagmamasdan ang kamay ko.

“Para sa ikabubuti naman nating dalawa ‘to diba?” Rinig ko na kahit nahihirapan siya pinilit parin niya na magsalita. Inangat ko ang ulo ko para makita siya. Para bang unti-unting hinahati ang puso ko nang magtama ang aming mga mata. Umiwas ako ng tingin tsaka tumango, hindi ko siya kayang tignang nasasaktan, alam kong mas mahihirapan akong pakawalan siya.

Tumayo siya pero nanatili akong nakaupo at naka yuko. “Gumagabi na uuwi na ako.” Sambit niya kaya tinignan ko na siya. Inaayos niya ang damit niya na nagusot, nilabas din niya ang salamin niya para punasan ang luha na nagbabadyang bumagsak muli.

“Ihahatid na kita sainy-“ Tumayo na ako para kunin ang phone ko para magbook ng sasakyan pero pinigilan niya ako.

“Di mo na ako kailangan ihatid.” Hindi ko siya masisisi pero ‘di ko parin tanggap na ganito kami matatapos. Hindi ako makapagsalita dahil baka bigla kong bawiin lahat. Pero nandito na kami sa huli, nasaktan ko na siya, hindi ko na pwede pang bawiin yon.

Hindi ko na maririnig ang boses niyang malumanay pag tinatawag ang pangalan ko. Hindi ko na mahahawakan ang kamay niya. Hindi ko na siya pwede yakapin kung kelan ko gusto at mas lalong hindi ko na mararamdaman ang malambot niyang labi. Tapos na kami at ito lang ang kaya kong iwan sa kanya.

Hinigit ko siya para kayapin, hindi siya lumayo at mas lalo pa niyang binaon ang ulo niya sa dibdib ko. “Kahit isang yakap lang.” Sambit ko. Hindi siya nagsalita at ipinulupot lang braso niya sa bewang ko.

Hindi ko na ulit siya mahahawakan ng ganito kaya gusto ko sulitin itong huling sandali na kasama siya.

[facarous]

THE ADVENTURES OF NYAN NYAN KAMEN|PART 3 END

By Facarous & Sophcaro

ENGLISH VERSION – Revised by Sophcaro

"Public challenge?!" The chief commander of the police station glared at Yuko. "Officer Oshima, it’s not a secret that you are one of our best elements, but I think this case is getting out of control."

Yuko made herself confortable in her chair, not taking her eyes off her superior. The old man-cat waved his mustaches in disgust. His glasses had fallen off his nose due to the agitation.

"We will put an end to these robberies. I can promise you that."

"The whole city is watching us, Oshima. Are you aware that if you fail this would not only sign the end of your career, but also damage the reputation of your colleagues?"

"Yes sir, and my team is aware of it."

"You have the best freshman this police station has seen in years. I'm taking her off the case, we can not expose her to something like that."

"Will you take her away from every complicated case you see? A relief that she has so much potential!"

"Do not abuse my patience. If this goes wrong, I expect your resignation on my desk first thing on Monday."

Outside the office, a very curious Jurina was waiting impatiently. When Yuko stepped out, the girl-dog approached her at once.

"You're off the case, puppy," Yuko announced simply, before walking towards her desk.

"What?" Jurina followed immediately. "You can’t leave me out, we're a team!"

"Chief's orders, I have nothing to do with this."

"No! I want to catch her too!"

"It’s no use protesting, Matsui..."

Rena sighed as she looked in the direction of the kitchen table, where a despondent Jurina was playing with her plate of food. The young officer had arrived after the end of her shift, her morale unusually very low. Until now, she had not told her what was going on, but it was obviously not good. The girl-dog used to be very energetic and playful, but today her ears were down and her tail moving lazily.

"Is there something wrong with the food? I thought pasta was your favorite.” Jurina looked up at the question, only to wince and push the plate away.

"Sorry Rena-chan, it's just that I have no appetite."

"Hey!" Rena played with Jurina’s hair. "I prepared this food with you in mind, and you just don’t have appetite?"

"Sorry, Rena-chan..."

"Stop apologizing, what's wrong?" Rena hugged her from behind, resting her chin on Jurina's right shoulder. "Maybe talking about it will make you feel better."

"The boss pulled me out of the case. He's going to partner me with another officer less problematic."

"Eh?" Rena's ears quirked curiously.

"It's always the same thing," Jurina sighed. "He doesn’t trust me. He never lets me conclude a single case. Before Yuko-san, all my previous partners were the same; always fearing something might happen to me, or that I would mess things up. Yuko-san however, always let me be part of everything. I don’t want to change partners. There's so much I want to learn from Yuko-san..." Jurina’s tail moved with reluctance.

"Well, what do you think of helping me with the store when you’re off duty?" Rena tightened her hold around her.

"I don’t understand..." Jurina gave her a side glance to try and visualize the other girl-dog’s face.

"If Nyan Nyan Kamen tries to rob me again, you might as well do something about it."

"But I'm not on the case anymore."

"True, but if you are with your girlfriend and she is suddenly attacked, you can’t be blamed for trying to defend her," Rena released her hug and faced Jurina with a warm smile. "I'm surprised the clever officer Matsui is giving up so easily."

Jurina's eyes gleamed with pleasure, her ears raising in alert and her tail wriggling playfully.

"Could you repeat that?"

"Oh? The clever part?"

"No, the girlfriend part."

Rena laughed, giving her a quick kiss on the nose. "Now eat or it will be the last time I cook for you."

"Hey! That sounds like a threat!" Jurina protested, but a smile fell on her lips when she started to eat and received a satisfied kiss in return.

"Oy! Where's Jurina-chan?" Minami was surprised to see the young officer’s desk empty.

"The boss pulled her off the case," Yuko growled a little before answering in displeasure. "I think he partnered her with Sashihara."

"Eh? But Sashihara is in charge of the surveillance of schools for puppies.”

"Exactly. He gave her a partner less… problematic."

"Pff! I guess she must be very happy."

"You have no idea."

"And I see you’re also in a very good mood."

"Don’t try me, Takamina."

Minami chuckled as she sat at her desk and began to sort out some papers. The day had passed quietly without any major incident, only a small traffic accident that was solved easily by contacting the insurance companies. She gazed back at her co-worker who looked very bored and was playing distractively with a pencil. The Nyan Nyan Kamen’s case was proving to be much more complicated than anticipated.

The lack of real motive behind the robberies was driving the dog-officer crazy. After investigating the company that produced the only brand of cat food that was not stolen, it appeared it was not a clever scheme from their behalf to weaken their concurrents. Moreover, the famous thief didn’t only target small neighborhood stores but also big, famous ones. As a result, there was no real pattern in the attacks.

The press was alert to any new appearance of the masked cat, which increased the pressure on the police, making it more than necessary to capture the culprit as soon as possible.

The sound of the phone ringing pulled both officers out of their thoughts, and Yuko answered immediately.

"Police station, officer Oshima speaking... Matsui? What is it? Do not follow her! We will arrive in a moment! Where…? Hey, Matsui! Matsui! Damn it!" Yuko hung up the phone quickly.

"What happened?"

"Nyan Nyan! She robbed the same store!"

Minami stood up at once and ran to notify the operators, alerting on the way the patrols nearby the site of the robbery. In the end, it appeared the thief had decided not to wait for the arrival of the cargo full of luxury goods.

The whole police station was in alert. Nyan Nyan Kamen was striking again.

Jurina ran as fast as her feet could allow it... which was quite a lot. She had the best speed record in the police academy and it was time to demonstrate why Matsui Jurina was unstoppable. The thief was wearing a white cape, and was carrying on her back a huge bag full of food she had just stolen.  

She was going to catch that thief and prove she was not a puppy that needed to be protected, but could on the contrary be trusted and work on difficult, important cases.

"Stop! Stop in the name of the law!" Jurina screamed. That was something she had always dreamed of saying.

The cat-thief turned a brief instant towards her, but quickly ignored her as she continued to run. No, she would not allow it, Jurina was more determined than ever, and increased her speed to the point of feeling her legs hurting. Soon, she saw the distance between them decreasing, and she knew it was her moment to act. Gathering all her strength she jumped forward and caught the thief by the waist, causing them to both fall down.

“It hurts! It hurts!" Jurina held her left arm which had entered in contact with the asphalt, but she refused to stay down any longer. Not without difficulty she got up on her feet, seeing Nyan Nyan getting up as well a few feet away. “You're under arrest!”

The thief grinned in amusement, before sending her a flying kiss. Jurina felt the heat rise up to her cheeks at such a provoking act. She was making fun of her!

"Not today, officer-chan," Nyan Nyan gripped tightly the bag and jumped on a cornice. Jurina could only watch powerless as the thief jumped next to the roof of a building, putting some distance between them. No, this would not end like that! Jurina turned at the corner of the street, following the thief who was jumping from roof to roof with great agility.

As for Haruna, she was keeping good distance from the police officer, doing her best to lose her very persistent pursuer. She had been surprised to see her in that store, but it only served in making things more entertaining. With that in mind she decided to slow down a bit, willing to stay visible from the girl-dog. She was going to teach them all a lesson.

Entering the store had been easier than the previous time... she had simply passed the front door. The real challenge had been to find a quiet place to change into Nyan Nyan's famous outfit without anyone seeing her. Everything would have been going according to her plan, if she had not unexpectedly crossed path with the police officer on her way out.    

Haruna was still keeping good distance from the young police officer when she suddenly heard sirens, the sound getting closer and closer. The good guys were approaching.

She turned to the left, making a big jump to the next building. Out of the corner of her eye she could see the officer still following her, even though she showed evident signs of fatigue. Obviously, she had much less stamina and agility than a girl-cat like her.

"Jurina, stop!" A patrol car approached the young girl-dog. Inside, was seated Yuko in the passenger side. "We will handle it."

"No!" Jurina refused stubbornly, "She attacked Rena-chan!"

“Enough, pup! She’s ours, and has nowhere to run. We're surrounding her. Damn it! At least, get in the car.”

It didn’t take very long before they reached a building under construction. The tall steel skeleton rised to a height of five floors, some cranes were parked outside and unpleasant fresh cement could be smelled.

"The suspect was seen entering the building," Minami’s voice sounded through the patrol radio.

"Teams A and B stay on the periphery. Team K entering the building," Yuko stepped out of the car, gun in hand. "Puppy, stay close."

Hastily, they entered the building. Behind Yuko, was following her trusted team of officers: Kuramoshi, Yokoyama, Umeda, Nito, Kitahara, Sato and someone who was not supposed to be here, and could possibly cause her problems if her boss ended up knowing about it: Matsui Jurina.

“Everyone, form pairs! Matsui, you’re with me. Let’s cover as much ground as we can.”

They advanced to the third floor and were about to go upstairs when a small stone suddenly hit Yuko's head.

"Over here, officer-chan!" Nyan Nyan jumped a few times to be visible. She waved her hand enthusiastically, as if she had been waiting a while for her date.

"Hey! Stop!" Yuko shouted, which only caused Nyan Nyan to turn around and run.

"I tried it before... it doesn’t work at all," Jurina explained in defeat.

Both officers chased the thief, soon arriving at what appeared to be the central part of the floor. It was almost sundown, and it wouldn’t take long before the place would plunge in the obscurity. They tried to distinguish the thief’s smell, but the smell of cement and lime was burning their noses.

"That was a bad idea," Yuko said as she sneezed.

"Wow, watch out, senpai! There's a big hole in front of us," Jurina stepped back as she noticed the big hole traversing the building top to bottom. The young police officer deduced it had to be the hole designed for the elevator. Some thick cables could be seen hunging from the ceiling.

"I'm not far, officer-chan!" Along with the cheerful voice, several lights suddenly came on at the same time, leaving the police officers momentarily stunned. When they got their sight back, they noticed Nyan Nyan suspended at one of the cables just above the shaft pit. Behind her, on the other side of the floor, was laying casually on the floor the bag of cat food she had stolen.

"I like playing with you, but you need to understand I don’t like challenges. I'm a bit lazy," Nyan Nyan pouted. "Officer-chan, I don’t care how expensive the food is, as long as it tastes good and you can eat it."

"Get down, now!" Yuko pointed her gun at her, ready to shoot if needed.

"Mou, officer-chan, that's dangerous. You shouldn’t be playing with guns... but if you really want me to come down..." She waved them goodbye, letting herself fall into the elevator shaft.

"Stop!" Both officers shouted in unison, running towards the edge of the hole. Darkness was all that greeted them as they glanced down.

Nyan Nyan had escaped.

"Team A, the suspect is trying to leave the building," Yuko immediately informed the other officers by radio.

"Senpai!" Jurina exclaimed, after approaching the bag of food. "All the stolen food is here."

Haruna checked her purse for her appartment keys, walking up the stairs. It was almost time to feed her cats. She hummed a cheerful song, even though she was feeling a little tired after running so much today. She had given a good lesson to those arrogant officers! Celebrations were in order. For the first time, one of her plans had wonderfully worked.

"Good evening, Kojima-san," Haruna suddenly stopped and looked up. Leaning against her apartment door was the one and only officer Oshima.

“Oshima-san?”

“Did you have a nice afternoon?”

"Y-Yes..."

“I'm glad. I also had a very interesting afternoon... Did you hear about Nyan Nyan Kamen? I was chasing her half across town."

"Oh... did you catch her?" Haruna tried to muster her best smile.

"I don’t know, only you can give me that answer."

"Oshima-san, I'm not in the mood for games. I remember telling you that we could not see each other," she thanked God when her fingers finally encountered her keys.

"I must insist," Yuko took a few steps towards the girl-cat, showing her a bag of cat food. “Have you seen this brand of food before?”

"Sure, in the store... Oshima-san, I don’t want to be rude."

"Why rob a store to leave the booty behind?"

Silence envelopped them, Haruna desperately trying to find a way to get out of this unconfortable questionning.

"I still don’t understand what you're talking about."

"Really?" Yuko placed the bag of cat food on the floor, pulling out from the pocket of her blue skirt a white mask. "You left this behind, Kojima-san." She approached Haruna, who took a few steps back until her back hit the wall. Yuko placed gently the mask on the girl-cat's face. "Your eyes are beautiful. That's how I knew it was you."

"Are you going to arrest me?" Haruna asked suspiciously.

"Should I?" Yuko smiled. That unique smile that showed her beautiful dimples.

"You have no proof. I don’t think a jury would accept my beautiful eyes as a proof," Haruna teased her back.

"Tell me why you're doing it. What do you need so much cat food for?" The officer was now drawing dangerously close, their faces only a few inches apart.

"I need it. I tried to get help, but nobody seems to care."

"What are you talking about?"

"Would you like to get in, Oshima-san? That way, you'll understand what I'm talking about."

Yuko took a step back, considering her options.

After finding all the stolen cat food in the bag Yuko had left the building in a haste, trying to find the possible escape route of the thief. It didn’t take long before she found the sewers connected to the building and behind a large garbage container, the iconic Nyan Nyan Kamen’s clothes neatly folded in a black bag. Who on earth left their clothes in such a place? Didn’t the thief think one minute they could be mistaken for garbage?

The news of the thief’s escape soon reached the press and the only thing that saved the police from being laughed at was that they had recovered the stolen bags. The police had publicly challenged the thief, and the latter had retaliated by stealing again from the store owned by Matsui Rena.

As soon as they entered the apartment, a choir of meows greeted Yuko. At her feet, dozens of sharp pairs of eyes were staring at her intently.

Cats.

There were way too many cats in that small appartment.

"What the hell?"

"They are stray cats. They come here to either spend the day in a safe place, or to get fed. Associations refuse to come to their rescue. They spend days without food, or without any safe place to sleep." Haruna took Brandy in her arms. "I really tried to get help, to no avail. I don’t make enough money in my job to feed them, so I decided to rob stores."

"Do you know I can use what you just said as a confession?"

"You will not arrest me, Oshima-san," Haruna shook her head. "If you wanted to do it, you would have done it already," she chuckled playfully.

"You can’t keep stealing. It doesn’t matter if it’s for a good cause."

“I can’t leave my cats in the need. I tried to ask help from food factories, but nobody cared."

"I'll help you, but you must promise me you will never steal again."

"Oh? Officer Oshima, do you plan on leaving a criminal free?" Haruna scoffed. She walked towards her kitchen, taking care not to fall because of the cats that crossed her path, before opening the shelves full of food cat. She poured food in bowls under the attentive look of the officer who still couldn’t believe how many cats there were in that small apartment.

"Kojima-san, I like you," Yuko confessed, refusing to beat about the bush any longer.

Haruna stopped what she was doing instantly, stunned by the unexpected confession. Without her realizing it, her heart started beating faster inside her chest.  

"Let me help you. I know someone in the Chamber of Commerce,” Yuko added quickly, figuring it was wise not to push the subject further for the time being. “She helped me with the luxury food issue... She can also help raise funds for setting up a shelter."

"Oh yeah?" Haruna resumed progressively what she was doing, relieved she wasn’t expected to give a reply to the officer’s confession straight away. She filled other bowls with water and placed them close to the food so the cats could drink. “Who is this important contact?”

"The owner of the store you stole from... twice in a week,” Yuko smiled broadly, amused by the irony of the situation.

Once again, Haruna found herself destabilized by the police officer. Oshima Yuko knew how to render her speechless, and the sound of her pounding heart was telling her the officer surely didn’t leave her indifferent.

“Jurina,” Rena approached her girlfriend cautiously, whom was moving further and further away from her. “Jurina, this is necessary.”

“Noooo,” The young cop shook her head fiercely, using her best abandoned puppy eyes. “I'm fine, I'm fine. I promise.”

“Jurina... it will be quick. Just let me see...”

“Nooooo... Rena-chan, take that thing away from me.”

“What happened to the brave officer who defended me against Nyan Nyan?”

“The brave officer says it’s not necessary for you to do this.”

“Jurina,” Rena sighed. “If you don’t let me check that wound, it will get worse. Do you want to go to the hospital?”

“It's just a scratch!” Jurina’s watery eyes had unfortunately little to no effect on the shop owner.

“Exactly. So, it won't hurt... too much.”

“Noooooo,” the cop-dog jumped back, moving her injured arm away from her very concerned girlfriend. “It's fine. It doesn’t even bleed anymore.”

Rena placed back on the table the antiseptic, cotton and bandages that she intended to use to tend to the bloody and swollen elbow of her very childish girlfriend. She frowned, and placed her hands on her hips in defeat. This was taking longer than planned.

Jurina had arrived at Rena's house in the evening, after finishing all the paperwork and interviews with the press about Nyan Nyan Kamen's new attack. In the following days, the young officer still would need to have an undesirable conversation with the head of the police department, for having intervened on a case she was supposed to stay away from. Despite feeling really tired, she decided to make a stop at her girlfriend’s house, to make sure she was okay.

As soon as Jurina put a foot inside the house, a strong smell of cement and lime reached Rena’s nostrils, and she immediately noticed the dirty uniform of the young officer who was holding her arm tightly. It didn't take too long for Rena to see that the girl-dog had a small injury on her elbow, dried blood mixing with dust.

And now here she was, trying by all means to convince her girlfriend to allow herself to be cured.

“I'm not playing, Jurina. Come back here and let me see that arm.”

“But...” Rena's frown and serious look gave her the strong sensation that it would be dangerous to refuse once more.

“I will not repeat it again.”

The girl-dog decided to make a final attempt and gave her girlfriend a hurtful look, trying to make her understand that she didn't want her poor arm to be attacked with alcohol. However, she knew it was no use insisting by the strict look Rena was sending her.

Reluctantly, she sat at the table and focused her attention on anything else but Rena. The latter opened the bottle of antiseptic and impregnated a cotton swab with the liquid, the unpleasant smell reaching Jurina’s nose already irritated by the smell of cement.

“I'll do this as fast as I can. If it hurts a lot, let me know,” Rena's tone was soft and reassuring, trying to make her feel better. Jurinna nodded, ears dropped, a small pout on her lips.

The older dog-girl took gently Jurina's injured arm and smiled, trying to cheer her up. She knew it wasn't a serious injury, but it was always better to be safe than sorry. The simple fact of seeing the officer hurt was causing her an unpleasant feeling inside her chest.

A puppy cry sounded as soon as Rena placed the cotton impregnated with alcohol on Jurina’s injury, but she didn’t stop cleaning and disinfecting the area until she was satisfied with the job. Her girlfriend was holding onto the edge of the table with her other hand, trying to overcome the urge to run away. The plaintive cries continued for a few more minutes after the task was successfully accomplished, and Jurina's displeased expression said she was definitely not happy with the bunny bandage Rena had placed to protect the wound.

“You're mean, Rena-chan,” the officer looked at her girlfriend with teary eyes. Rena couldn't help but laugh a little.

“There, there... I think I know a way to make you feel better.”

“Really?” Jurina's eyes sparkled with curiosity.

“Yes,” Rena smirked. “It's a secret technique my mom taught me.” Walking around the table she sat on Jurina's lap, folding her arms around her neck to give her a soft kiss on the lips. “What do you think?”

“I'm not sure... I think it still hurts,” Jurina shook her head in a playful way.

“Oh, I must have done something wrong. Nevermind, you can always...” She couldn't finish her sentence. Jurina captured her lips again but this time in a slightly more passionate kiss, which was reciprocated with haste.

Rena's heart pounded fast. Who could have guessed Nyan Nyan's robbery would be the best thing that could have happened to her? This young police officer, who sometimes looked like a spoiled puppy, filled her heart with a feeling difficult to describe.

She looked at her with a wide smile when they parted. “That definitely should have helped.”

“Yes, but I think I have a problem with this cure,” Jurina replied mischievously. “It's very… addictive.”

Eight months later

"Nyan Nyan! Nyan Nyan!" A weeping Yuko wagged her tail forcefully to try and free herself from the grip of the wild beast attacking her, much in vain.

"What is it now?” Haruna, who was putting some cat litter away in the shop sighed and turned around, widening her eyes in shock at the improbable scene playing in front of her. “My God! Brandy, let go of Yuu-chan!" Haruna pulled away the cat that was hunging to Yuko's tail. "I'm sorry, Yuu-chan, but your tail attracts a lot of attention."

"My tail is not a toy for cats!" Yuko protested.

"Really?" Haruna giggled. "I don’t remember you complaining much the other night."

Yuko blushed madly. Behind them, could be heard the laughter of some of the employees who hadn’t missed a bit of the exchange. "Nyan Nyan!" Yuko complained.

"Phew! Phew! That was too much information for me!" A third voice said with disgust.

Yuko and Haruna turned towards the direction of the voice only to see Jurina, and behind her Rena who was trying to hide a smile.

"Hey! How long have you two been here?" Yuko's face was now completely red.

"Ne, Rena-chan, I just heard something very perverted from someone I used to admire a lot," the younger one said innocently. "Can you believe it?"

"You're a spoiled puppy..." Yuko snarled.

"There, there... I need help with the milk supply for kittens. Rena-chan received a new brand, and I'm not sure my cats are going to like it," Haruna intervened immediately, exchanging glances with an amused Rena.

"It’s a new brand and the distributor is very interested in sponsoring the shelter," The shop owner was carrying a folder with some papers that seemed important. "I'd like you to review his offer, Haruna-san."

They walked past the wooden building they used as one of the cellars, and Yuko shared some information about the new case she was investigating. She had resigned from the police and now worked as an independent detective, although she still cooperated with the public forces from time to time, which kept her in touch with Jurina.

They entered the main office just in time, as the phone started ringing. "Neko Neko Kamen cat shelter, what can we do for you?"

Yuko smiled at the sight of Haruna answering the phone and taking notes, slowly approaching her and beginning to play with the girl-cat's ears while she was giving some instructions to whoever was on the other side of the line.

As of Rena, she was checking again the papers she had brought with her - a few invoices and estimates – when she suddenly felt a tentative tap on her shoulder.

“Rena-chan…” Jurina murmured in a low voice. “I don’t think we’re needed here.”

Rena arched an eyebrow at her words, before looking in the direction Jurina was pointing at discreetly. Yuko had embraced Haruna, and was burying her nose into the crook of her neck. The girl-cat was definitely having a hard time focusing, between the phone call and her girlfriend’s affectionate gestures.

“Sometimes, Yuko-senpai forgets everything around her,” The young police officer still had a hard time getting used to the detective’s demonstations of affection. The place, time or the numbers of people surrounding them never mattered when it came to showering the former thief with affection. Jurina wrinkled her nose when Haruna had to stop the adventurous hand of her girlfriend.

Rena merely smiled. Leaving the folder of papers on the table, she knew it was indeed best to postpone her conversation with Haruna to later, preferably when Yuko would have calmed down a little. Jurina was already making her way out of the office in the evident intention of putting some distance with the other couple, and she followed her shortly after that.

"Mou, Yuu-chan... I already told you not to do that while I'm on the phone. You distract me," Haruna pouted and faked annoyance.

"There, there... don’t get mad. How can I please you, then?” Yuko smiled broadly. "Ah, I know... How about a kiss?"

"Not in front of the visitors!"

"But there’s no one around..." Yuko wagged her tail in content as she managed to get close enough to the girl-cat's lips. "Besides, I have every right in the world to kiss my girlfriend."

Outside the main office, Jurina tried not to puke rainbows at the sight of her senpai being so lovey dovey with the girl-cat.

"Rena-chan, we're not like that, right?" She asked her girlfriend in concern.

The shop owner looked at her in amusement. Jurina could sometimes be worse than Yuko, but she preferred not to broach the sensitive subject. Her girlfriend would surely deny it with fervor. "I'm not entirely sure," Rena replied, leaning forward to give her cheek a tender kiss.

 END

Well it's the end. Thanks to everyone who read it.

Work with Sophcaro is special to me so, seeing this baby getting "notes" was something to be grateful.

Thanks again.

A happy Facarous says bye-bye.

[kuwentongbangungot-blog]

Takipsilim

         “Palubog na ang araw Melvar. Nagliliparan na ang mga tiktik. Maya-maya lang didilim na ang bayan at wala na ni aninong makikita si Isagani. Asan na ang anak mo?” 

        “Huminahon ka Hasmin. Wala tayong magagawa kundi ang maghintay. Belina, anak, kumusta ka?”

        Walang salitang lumabas sa nanunuyong bibig ni Belina. Bitak-bitak ang kaniyang mga labi. Tanging kurap lamang ang naisagot niya sa matandang tikbalang.

        Tatlong kabilugan nang buwan na ang nakalipas nang simulang maratay si Belina. Dito sa kalinga ni Engkantong Taning, sa likod ng rumaragasang tubig ng talon siya dinala ng pamilya ni Isagani matapos malaman ang kalagayan niya.

        Si Belina, isang musmos pang manananggal sa mata ng kaniyang mga magulang, ay naratay sa sumpang nakuha niya kay Jacobo.

        Walang kaalam-alam ang buong kagubatan na may namamagitan sa dalawa. Imbis na kay Jacobo, mas mapilit pa ang mga magulang ni Belina noon na paalalahanan siyang magpakalayo-layo kay Isagani simula nang sila’y magdalaga’t binata. Bata pa lang sila ay malapit na sa isa’t-isa. Tuwing dumarating ang takipsilim, laging naririnig ang mga yabag ng binatang tikbalang. Humahagibis at nanagasa ng hangin. Yumuyuko ang mga puno upang magbigay daan sa isang batang pag-ibig. Dumadagundong ang lupa, maging ang puso ni Isagani. Tuwing siya’y tumitingila ay nakikita si Belina; ang mga pakpak nitong parang musika ang himig ng pagaspas, ang mga matang kumikislap sa liwanag ng buwan, ang mga buhok na sumasayaw sa daloy ng hangin. Wala nang iba pang hiniling si Isagani mula noon pa man kundi, sa kabila ng kanilang pagkakaiba nila ni Belina, sa tibok ng puso man lamang ay maging magkatulad sila.

        Ngunit ano ang aasahan sa mga nilalang na namumuhay sa kadiliman, kundi mga bigong pag-asa’t mga mapapait na ala-ala? Lingid sa kaalaman ng lahat, lalo na ni Isagani, iba ang tinatanaw ni Belina tuwing siya ay makalayang nakakalipad sa kalaliman ng gabi.

        Si Jacobo.

        Bukod sa mas nakatatanda kay Isagani, hilaga’t timog ang magkapatid. Tuwing sasapit ang gabi ay hindi ito nalalagi sa kagubatan. Buo ang loob nitong tumutungo sa kalapit bayan. Para kay Jacobo, ang kaganapan ng kaniyang pagiging anak ng dilim ay ang kakayahan niyang maghasik ng hinagpis at lagim. Bawat hiyaw ng mga dalagang kaniyang naangkin, bawat nakaw na puri, bawat mangangasong nawala sa ulirat at kaniyang inilagaw sa gubat; ay mga medalyang bumubuo sa kaniyang pagkatikbalang.

        Alam ni Belina, na walang magandang maidudulot ang umibig kay Jacobo. Malayo ang kanilang mga paniniwala. Siya’y kapit sa paniniwalang lahat ng kailanga’y nasa kagubatan na. Bakit kailangan pang lumabas at maghanap ng mga bagay na maaaring patibong lamang? Bakit kailangang isugal ang kinabukasan sa mga karanasang maaaring magdulot lamang ng pighati? Matatalino ang mga tao. Tulad ni Jacobo ay mapangahas din sila. Hindi rin sila natatahimik hanggat hindi natutuklasan kung ano ang nasa kalaliman ng kagubatan. Hindi rin sila nakukuntento sa anu man ang nakikita na.

        Ngunit si Jacobo, ang kaniyang Jacobo, simula’t sapul ay sadyang mapangahas. Marami itong gustong makita, maranasan. At hindi niya kailanman alintana ang mga panganib na maaaring maidulot ng kaniyang mga kapusukan, sa kaniya at sa mga nilalang na nagmamahal sa kaniya.

        Alam ni Jacobo, na bagamat sa angking lakas, bilis at mga taglay na kapangyarihan ay lamang ang mga tulad niya sa sangkatuhan; ang sumpang taglay ng mga tao ay maaaring magpabura sa mga angkan ng kadiliman.

        “Habulin mo ang mabibilis, hagipin ang mababagal; sungkitin mong mga nakatataas at dukutin ang mga nasa ibaba, hatiin mo man sa dalawa, tagain ang dibidib; hindi na bale ang kulay ng balat, pa’no mo man patayin, huwag lamang Jacobo, huwag lamang ang may sumpa.”,  ang palaging bilin noon ng matandang Melvar sa kaniyang anak.

        Nang makita ng isang diwata ang labi ni Jacobo isang gabi, tirik ang mata’t may dugo sa labi; huli na ang lahat. Natapos ang karera ng binata. Nagsimula naman ang pangamba ng lahat.

        Sumuway si Jacobo.

        Bukod sa pagkawala ng minamahal, may mas malaki pang dagok ang nakamit ni Belina.

        “Hindi ko alam Isagani. Nagkamali ako. Nabulag ako ng pagtingin ko sa kaniya. Akala ko ay tinalikuran na niya ang lahat.”, luha niya.

        Pakiramdam ni Isagani ay isang malaking puno ng balete ang tumurok sa kaniyang dibdib. Sa tuwing nakikitang umiiyak ang dalaga, ang nais lamang niya ay pawiin ang mga luha nito sa mata. Ngunit hindi ngayon. Hindi pa ba sapat na hindi nito makita man lamang na iniibig niya siya? Sa lahat ng tikbalang, o manananggal, duwende o engkanto, sa lahat ng maaaring magbigay sa kaniya ng pasakit, bakit si Jacobo pa? Bakit sa kaniyang kapatid pa?

        “Tapos na ang lahat Belina. Wala na si Jacobo. Iluha mo ang kalungkutan. Kapag handa ka na’y, subukan mo na siyang kalimutan.

        “Hindi mo naiintindihan Isagani! Hindi ko siya basta basta lamang maaaring kalimutan!”

        “Ano pa ang gusto mong mangyari? Belina patay na si Jacobo! Kung hindi ka niya minahal noon, mas lalo ngayong hindi na tumitibok ang puso niya!”

        Masakit na sampal ang katotohanan. Ngunit hindi lamang ang hindi nasukliang pag-ibig ang dinaramdam ng dalaga.

        “Ang sumpa Isagani. Ang sumpa.” Tuluyan nang humagulgol ang dalaga.

        “Anong ibig mong sabihin?”. Kumakabog ang puso ni Isagani. Ayaw niyang marinig ang nasa isipan niya.

        Tumalikod si Belina sa binata. Hinubad niya ang baro at hinawi ang hanggang sakong na buhok.

        Gumuho ang mundo ni Isagani. Mula sa batok ni Belina ay unti-unting dumaloy ang dugo; mula sa isang sugat na hugis laso.

        Hindi mawari ni Isagani kung ano ang mas masakit; ang naglalarong imahe sa isip niya, si Jacobo at Belina, napag-isa sa ilalim ng mga tala’t buwan; o ang ideyang hindi kalaunan, mawawala sa buhay ang babaeng iniibig niya.

        Sa loob ng mahabang panahon ay inilihim ng dalawa sa lahat ang kalagayan ni Belina. Natakot ang dalaga dahil naipasa sa kaniya ang sumpa, pero mas natakot siya sa sasabihin ng lahat lalung-lalo na ng pamilya niya. Sa ikatlong kabilugan nang buwan matapos niyang malaman ang pagkakahawa sa sumpa, nalugmok na lamang bigla ang pangangatawan ni Belina.

        Kaunting pagaspas lamang ng mga pakpak ay parang nauupos ang kaniyang katawan. Kahit mga munting kambing ay hindi niya magawang masindak dahil halos walang lumabas na boses sa kaniyang bibig. Tuwing sasapit ang dilim, kung kailan dapat pinakamalakas ang mga manananggal, lalo siyang nanghihina, Kaunting sipol ng hangin ay natatangay siya. Namumula at tila puputok ang kaniyang mga ugat. Ang mga labi niya’y namamantal at namumuti. Unti-unting nauubusan ng buhay si Belina.

        Sa kabila ng kaniyang kalagayan, itinakwil ng mga manananggal si Belina. Maging ang mga magulang niya ay ikinamuhi ang pagkakaroon niya ng sumpa. Walang nais lumapit kay Belina. Simula nang malaman sa buong kagubatan, kahit anong nilalang ay umiwas na sa kaniya.

        Itinakas ni Isagani ang dalaga at dinala kay Engkantong Taning. Wala itong sagot sa kalagayan ni Belina, ngunit ito lamang ang bukas pusong tatanggap sa dalaga. Sa lahat ng engkanto ay si Taning lamang ang walang kakayahang magbagong anyo. Buong buhay niya’y tampulan siya ng tukso at pangmamaliit. Alam niya ang pakiramdam na talikuran ng lahat.

        Maging ang mga tikbalang ay gustong mapalayo kay Belina. Ngunit nanindigan si Isagani sa kaniyang mga magulang.

        “Si Jacobo ang may kagagawan ng lahat! Si Jacobo ang sumuway sa batas. Si Jacobo ang nagdala ng sumpa! Kung naririto lamang siya ay siya dapat ang usigin ng lahat! Ngunit dahil wala na siya, responsibilidad natin ang saluhin si Belina.”

        “Isagani! Hindi mo alam ang ginagawa mo. Kung hindi ka lalayo sa manananggal na iyan, pati ikaw ay mahahawaan ng sumpa! Maaari mong mabura ang lahi natin. Nawalan na ako ng anak Isagani. Tama na ang isa. Hindi ko kayang mawala ka pa. Anak, makinig ka.” Panay ang luha at pagsamo ni Hasmin sa kaniyang anak. Ngunit ang kaniyang huling daing ay siya ring dahilan kung bakit pikit-matang sumunod na lamang sa anak. Sapat na ang isa. Hindi hahayaan ni Melvar at Hasmin na mawala pa sa kanila si Isagani.

        Sa unang pagsilip ng araw ilang oras na ang nakararaan, agad lumarga si Isagani upang tumungo sa tuktok ng ikapitong bundok mula sa kanilang kagubatan. Ang sabi ni Engkantong Taning, noon pa ma’y bulong-bulungan na na naroon  ang tanging makapagpapahinto sa sumpa. Walang may alam kung ano ito, kung sino ang tagabantay, o kung ano ang kapalit. Ang tanging alam lamang ng engkanto, ay hindi biro ang pag-akyat sa nasabing bundok. Sa tuwing may magtatangka ay bumababa ang mga ulap at itinatago ang langit. Ang mga puno ay nagsisipag-yuko at ang mga sanga ay waring nagkakaroon ng sariling buhay. Sa dagat ng kadiliman ay may libong pares ng mga matang nagmamatyag. Ang tarik ng bundok ay mas lalong mahirap sa sumasalubong na buhos ng ulan at ihip ng hangin, tila ba sinasadyang walang makatuklas sa inaasam na gamot sa sumpa.

        Higit sa lahat, anuman ang nasa itaas ng bundok na iyon, kailangan itong makuha at maiuwi bago ang takipsilim. Pagsapit ng takipsilim, magsisimula ang katapusan ni Belina.

        “Belina! Belina! Belina…”

        Isang malakas na hiyaw ni Hasmin ang narinig ng buong kagubatan. Pagkatapos ay nagkaroon ng nakabibinging katahimikan.

        Sa diwa ni Belina ay nakita niya si Isagani. Pilit na sinasagupa ang kasalubong na hangin. Halos liparin ang bawat yabag. Malapit na ang kaibigan sa tuktok ng bundok. Ngunit hindi na niya ito mahihintay.

        Sa tuktok ng bundok ay biglang tumigil ang ihip ng hangin. Tumindig ang mga puno’t huminto sa paggalaw. Bumuka ang mga itim na ulap, at ibinunyag ang buwan at mga munting bituin. Wala na ang araw.

        Huminto ang mundo para kay Isagani. Nakaramdam siya ng malamig na hanging tila yumakap sa kaniya. Saglit siyang nakaamoy ng lana, amoy ng buhok ni Belina. At sa isang iglap, nawala ang lahat.

          Sumapit na ang takipsilim.

 ***Ang maikling kuwenting ito na may temang “HIV”, ay opisyal na lahok  ngayong taon sa:

Saranggola Blog Awards 2018

Salamat din sa mga sponsors:

Cultural Center of the Philippines

Device Philippines

[btsarmy-maryann]

Script (part 14)

kausap nya sa sarili nya

"yeah..I should..so its better if I go to my mall and check it..if its still ok "-Charl

sang-ayon nya sa sarili nya

(close curtain)

N: On the other side Kiena is enjoying her job for being a saleslady

(open curtain)

(half only)

"hello ma'am/sir what do you want po..long sleeves,dress, and shorts or any thing..we have here"-kiena

in cheerful tone

my pumasok naman na tatlong Babae so she don't have a choice but to assist them

"hi..ma'am how may I help you?"-kiena

"get me a size of 24 of this"- the girl

she's a chubby one

and the two others are slim

nagulat naman si kiena..Pero sinunod nalang nya..

"what the! why this dress is not fit on me!!!"-chubby girl

alboroto nito sa fitting room..

lumabas na ito at tinignan ng masama si kiena..

"are you stupid huh!! i said its size 24..why this dress is so small!!"-chubby girl

nagulat naman si kiena dito..tama naman yung kinuha nyang size..she stay calm

"ma'am the size of that dress is 24"-kiena

at pinakita nya naman...ang size na nakalagay..pero mas lalong nagalit ang babae...nakakagawa na ito ng eksena kaya ang super visor nila ay lumapit na sa kanila..

"what's wrong?"-super visor

tanong nito kay kiena

"ah..ma'am......"-kiena

hindi na tuloy ni kiena ng nag salita yung chubby girl

"that girl don't know to look on a size..because i said to her get me a dress that was a size 24..but she handed me wrong size of dress"-chubby girl

tinignan naman ng super visor yung dress..nag taka sya dahil tama naman pala ang kinuha ni kiena..pero dahil my kasabihan silang "costumer is always right" even they're on the wrong side..

"ok...I'm sorry ma'am let me just get you another size.."-super visor

di rin naman pinatapos ng chubby girl yung super visor sa pag sasalita..

"no...I want to talk to your boss so I can tell the performance of this stupid lady"-chubby girl

tumingin naman ang super visor kay kiena..dahil alam naman nyang wala itong kasalanan..talagang hindi lang nya matanggap na hindi yun ang size ng katawan nya..

pero tumango nalang si kiena

nag lalakad na sila patung sa office ng boss nila..

(dun sa half nung stage...I oopen na isasara naman yung isa)

they knock for three times..

"Come in"-boss

nauna naman pumasok ang super visor next the costumer and is kiena..naka yuko lang si kiena...

"have a sit first"-boss

nung narinig ni kiena ang boses nung boss nila ay napaangat sya ng ulo dahil sa familiar ito..

at nan laki yung mata nya ng makita na si charl iyon..

"so..what's the matter?"-charl

bigla nalang nag salita si kiena dahil sa tanong ..

"tsk..sir...matter is anything that occupy space and weight..didn't you know that? tsk...I know that since elementary because teachers keep on saying that"-kiena

nagulat naman yung chubby girl sa sinabi ni kiena..dahil yung super visor ay pinalabas na ni charl

[lalabulaklak]

Pinakatatakutang Gabi

Pagdating ko ng bahay, hinanap agad kita. Hindi kita nakita. Pumunta ako sa likod, wala ka don. Sinilip kita sa banyo, wala ka. Sa kwarto, sa kusina, sa sala, sa sampayan, sa lahat ng sulok ng bahay, hinanap kita, pero hindi kita nakita. Wala ka na. Umalis ka nga talaga. Pinili mo nga talaga sya.

May katext ka. Kasama mo ako, pero may katext kang iba. Tinanong ko kung sino. Ayaw mong sabihin. Tinry kong silipin, nagalit ka. Sabi mo pakielamera ako. Inagaw ko yung cellphone mo, inagaw mo pabalik. Sabi mo lang, wala yun. Officemate mo lang, nagtanong kung may basketball ba kayo mamaya. Naniwala ako. Tapos, mayamaya, bigla akong napaisip. E hindi ka naman kaya nagbabasketball?! Pero hindi ko na lang sinabi sayo, baka simulan pa ng away. Mahirap na. Ayokong makipag-away sa’yo, lalo alam kong sasabihin mo lang sa akin na nonsense naman yung kinagagalit ko. Kaya, kinalimutan ko na lang. At hinayaan na lang kitang itext yung officemate mo na katext mo.

Sumakay tayo ng jeep. Pauwi na tayo sa boarding house. Nagkita lang tayo sa may sakayan ng jeep. Hindi mo na ako sinundo ng office kasi sabi mo pagod ka na. Kaya nagkita na lang tayo sa sakayan. Okay lang naman sa akin. Kasi kahit naman ako, pagod sa office. Dami kong ginawa. Sobrang pagod, stressed and antok ako. Ayun nga. Nung nasa jeep na tayo, you rode first. Not so very gentlemanly. Not so very you. Pero okay lang. Pagod ka siguro talaga at gusto mong makaupo agad. Ikaw pa rin naman yung nagbayad ng pamasahe. Pero nung umandar na yung jeep, since uso doon yung reckless driving, hindi mo ko inalalayan. Ewan ko ba. Bumabalentong na ko, hindi mo man lang inattempt na pigilan yung pagbalentong ko. So wala akong choice kundi humawak sa estribo, which I didn’t do very often. Kasi sanay ako na nakahawak ka, sanay ako na inaalalayan mo ko. Sanay ako na inaalagaan mo ako. Pero okay lang, pagod ka. Inisip ko, pagod na pagod ka, andami mo siguro talagang ginawa sa opisina nyo. Bumitaw na lang ako sa estribo, at ako na lang ang humawak sa’yo. Pero sabi mo, malagkit. Nagulat ako. Pero, inisip ko na lang, pagod ka. Pagod ka. Pagod ka lang talaga.

Monthsary natin. Supposedly, dapat isusurprise kita sa boarding house. Maghahanda ako ng masarap na dinner, with matching candlelight pa. Dapat. Naghalf-day ako sa office. Shempre, ang sabi ko sayo, may field ako, kaya hindi tayo sabay uuwi ngayon. Dumaan ako sa grocery bago ako umuwi. Bumili ako ng lulutuin ko. Binalikan ko na ring yung Mini-Me na regalo ko sayo. Mini you. Ang cute-cute. Pero nagtext ka. Sabi mo, uuwi ka ng Laguna ngayon. Na akala ko, hindi totoo, may niluluto ka rin lang na surprise sa akin, kasi monthsary nga natin. 54th monthsary. Kaya tinuloy ko pa rin yung ginagawa mo, nagluto pa rin ako, naghanda pa rin ako. Pero dumating ang 8:00PM, wala ka pa. Naghintay pa rin ako. Natapos na yung araw, hindi ka dumating. Hindi ka rin nagtext. Nakalimutan mo na monthsary natin. Gusto kong magtampo. Gusto kong magalit sa’yo. Gusto kong magwala. Pero, kinalma ko yung sarili ko. Understanding ako. Tinext kita, sabi ko, “ikaw, nakalimutan mo na monthsary natin. Happy monthsary. I love you so much.” Tapos, bigla kang tumawag. Sabi mo, akala mo, hindi ko naalala na monthsary natin. Tapos, nagbabye ka na. Natuwa naman ako. Nawala na bigla yung sama ng loob ko. Ewan. Kahit parang kulang yung sinabi mo, pero, nabuo mo pa rin yung araw ko. Ewan ko.

Inopen ko yung facebook mo. Wala lang. Pakielamera kasi ako. Nakita ko na may kamessage ka. Ashley. Co-worker mo. Wala namang nakakahinalang message, just hi, hello, hahaha, napanood mo na ba yung…?, ganon lang, pero yung fact na office hours, tapos, ako, hindi mo namemessage ng ganong time, nakakapag-init lang ng ulo. Nakakapagkulo ng dugo. Pero kinalma ko pa rin yung sarili ko. Tapos, tinawagan kita, tinanong ko kung sino si Ashley. Nabigla ako sa sagot mo. Wala kang kilalang Ashley. E sino pala tong kamessage mo, tinanong ko sayo. Sabi mo, saan? Sabi ko, dito sa facebook mo. At, nagalit ka, kasi, your words, kaya ko inopen yung fb mo kasi I don’t trust you enough, kesyo iniisip ko na may tinatago ka sa akin, na ang pundasyon ng bawat relasyon e tiwala. I became on the defensive side. Ako na bigla yung nagtatanggol sa sarili ko. Wala akong nagawa kundi magsorry at magpakumbaba. At nakalimutan na natin si Ashley.

Tinext kita na uwian ko na. Nagreply ka, sabi mo, OT ka ngayon kasi marami kayong submission by the end of the week. Okay lang. I asked you if I can join my friends, kasi manonood sila ng Pirates of the Caribbean, sabi mo, bahala ako. And I know better than go with it. I chose to go home na lang, kasi alam ko ang ibig sabihin ng bahala ka mo. Ayun. Pag-uwi ko, nag-online agad ako. And you were tagged on a post. Ashley ** Gonna watch Pirates of the Caribbean with You and 2 others at Gateway Mall. It was posted 4 minutes ago. Just half an hour ago when you told me that you’d be staying at your office for overtime. Pero, three refreshes later, nawala yung tag. As in. I checked Ashley out using your account, it was still there, the post, I mean, but you were not tagged on it anymore. Gusto kong magalit uli. I want to go to your office, just to check if you’re not at Gateway to watch our favorite movie, pero ayoko. Kawawa ako kung wala ka don. At sasabihin mo na naman sa akin na it’s a sign of distrust. Oh heck. I wanna believe that I trust you, I wanna believe you’re in your cubicle, auditing your client’s finances, checking the taxes and other related items, I still wanna believe in you, sa kabila ng lahat ng ito.

I went to your office after my field work. Wala lang, I do this usually naman talaga, pero, matagal na since nung last time. I was waiting for you at the reception area, hindi na kita tinext kasi I know, you’re going out kasi coffee break. Pero 15 minutes later, hindi ka lumabas. Na-sad ako. Paalis na sana ako ng building nyo, when I saw you. Yes. I saw you. You’re coming in. And you’re with someone else. A woman. Si Ashley. And you were holding her hand. Gusto kong isipin na hindi totoo yun. Gusto kong isipin na inaalalayan mo lang sya. Pero alam kong hindi. Kitang-kita ko na hindi. Gusto kong lumapit sa inyo at ipaalam sa’yo na andito ako, na hindi tama yung ginagawa mo. Gusto kong magwala. Gusto kong gumawa ng eksena. Gustong-gusto ko. Pero hindi ko kaya. Hindi ko kaya. Umalis na lang ako, yuko ang ulo. Iniiwasan kong makita mo ko, dahil alam ko, hindi ko makakayang makita sa mata mo na hindi na ako ang mahal mo.

Gabi na. Nagtext ka sa akin nung nasa office ako na kailangan nating mag-usap. Na may importante kang sasabihin sa akin. Na we should talk about this like two grown-ups. I waited for you. I was feeling edgy ever since the day I saw you with Ashley. Para akong tumutulay sa alambre. I cannot confront you about this kasi alam kong hindi ko kayang ipakita sa’yo kung gaano ako nasasaktan, at hindi ko kayang makita sa mata mo na kaya mo kong iwanan para sa ibang tao. Hindi ko kaya. Hindi ako handa. I will never be. You arrived late. You were looking at me like I was the most miserable person in the whole world, the most pathetic. Hindi ko kayang tignan yon. Hindi ko kayang makita na ganon na lang yung nasa mata mo. Yumuko ako. Tapos sinabi mo na yung isang bagay na akala ko never kong maririnig sa’yo. You were breaking up with me. You were choosing her over me. You were throwing away the lifetime we built together over someone you have just met. You were leaving me. You were hurting me so much that I was not able to look at you, that I was not able to speak, even just a single word, and I was not able to cry. I was not able to do anything, except to stand there in front of you, hands on my pockets, looking at my toes, hardly understanding what you were saying, barely breathing. I walked past you, I walked past the door. I went out, barefooted, with nothing, as in nothing on my mind except the fact that I was losing you, oh, I lost you already, but this time, it’s for real, you had spoken. And I was just silent. Everything is just so silent that all I heard was my heart beating ferociously. But despite the deafening heartbeat, I still heard you. I still heard you when you said that you were sorry. You didn’t want this to happen, that you were expecting too that it will be the two of us till the end of time, but you just can’t control your heart from falling out of love with me, and falling in love with her. It broke my heart. I was accepting the truths like a grown-up person, just like what you said, but I know, later, when you are not around, when you’re not looking, I will crawl on our bed, I will cover myself with our bed sheets, I will curl up like a ball, and I will cry like a baby. No shackles, no mundane, I will cry my heart out, maybe forever, till I lost my awareness of you, of my heartbreak, of this bullshit. I will cry hard, I will let my emotion unrestrained, but not now, not in your presence. No. I will never allow myself to stoop down to that kind of misery.

I have nowhere to go. I came back to the house and you were still there. You were sitting at the dining table. Your eyes were bloodshot. You were waiting for me. You looked at me, I looked at you. There were tears in your eyes, mine were blank. You were crying hard, I just stood there looking at you. I didn’t know what to do or say, I didn’t know your reason as to why you’re crying. Wala na akong alam. Kumuha ako ng tubig. Lumabas ako ng kusina, pero sinundan mo ko. You hugged me from my back. You were crying very hard. You were shaking. Ewan ko. Hindi ko alam yung sasabihin ko, ninamnam ko na lang yung higpit ng yakap mo, kasi alam ko, pagkatapos nito, mawawala ka na talaga sa akin. Pinikit ko ang mata ko, pinigil ko ang luha ko. Tapos narinig kitang nagsalita, your voice is shaking. Sabi mo, ang tatag ko. Sabi mo, ang tapang ko. Sabi mo, ang lakas-lakas ko. Na kesyo feeling mo, hindi ako nasasaktan sa break-up na ito. Na kayang-kaya ko pala na wala ka sa buhay ko. Sabi mo yun. Hindi ako nagsalita. Hindi ko kailangang magsalita. Hindi. Umiiyak na hinarap mo ko sa’yo. Sabi mo, mahal na mahal mo ako, na hindi mo makakaya sanang iwan ako, pero, mahal na mahal mo na rin sya, at hindi nya kayang iwan mo sya. I was shocked sa pahayag mong yun. Niyakap mo ko ng mahigpit. I was not able to comprehend immediately what you have said. But later, I realized what it means. You were leaving me for her kasi ako, kaya ko namang mabuhay ng wala ka Hindi ko maabsorb pero tumango na lang ako. Bumitaw ako sa yakap mo, tapos sabi ko, “Okay.” At lumakad na ako pabalik ng kwarto.

Naririnig kitang kumikilos sa labas ng pintuan. Hindi ko alam kung papasok ka ba, at hindi ko rin alam kung ano ang magiging reaksyon ko kapag pumasok ka nga. Pero hindi ka pumasok. Buong gabi akong gising, hinihintay kong bumukas ang pinto. I waited for you to come in, to tell me that it was all a joke, to tell me that it was me you still love. I waited all night, and still. But you didn’t come. Our clock alarmed, oras na para bumangon. Oras na para harapin ang unang araw na wala ka sa buhay ko. Lumabas ako ng kwarto, nakadayukdok ka sa gilid ng pinto, natutulog. Hindi ko maiwasang titigan ka. Hindi ko maiwasang lumuhod sa harapan mo, haplusin ang buhok mo, samyuhin ang amoy mo. Hindi ko naiwasan tumulo ang luha ko, kasi alam ko na ito na ang huling beses na magagawa ko ito. When you moved, I abruptly stood up, and wiped the tears in my eyes. I didn’t know what to say, so I just left you there. I started to do my morning ritual, minus the cooking of breakfast and our baon. I was drinking coffee when you woke up. You greeted me good morning. I just looked at you. You were talking about something na hindi ko na inintindi kung ano. Nagkukuwento ka na parang walang pangit na usapan ang nangyari sa atin kagabi. So I cut you off. Sabi ko, “Kung pagdating ko mamaya, wala ka, ibig sabihin, sya na talaga ang pinili mo.” At iniwan kita, tulala. Pero paglagpas ko sayo, tumulo ang luha ko. Paglabas ko ng bahay, duon humulagpos ang pinipigil kong hagulgol. At pagkalayong-pagkalayo ko sa tirahan natin, I broke down and cried. I cried wantonly. I cried my heart out. No shackles, no mundane. I cried and cried and cried. At alam ko, patuloy kong gagawin ito hangga’t hindi nauubos ang luha sa mata ko.

Pagdating ko ng bahay, hinanap agad kita. Hindi kita nakita. Pumunta ako sa likod, wala ka don. Sinilip kita sa banyo, wala ka. Sa kwarto, sa kusina, sa sala, sa sampayan, sa lahat ng sulok ng bahay, hinanap kita, pero hindi kita nakita. Wala ka na. Umalis ka nga talaga. Pinili mo nga talaga sya.

Ako na rin naman ang nagdesisyon nito, pero hindi ko alam kung bakit pala hindi ko matanggap. Ako na rin ang may gusto na mawala ka, ni hindi ko nga ginawang pigilan ka. Ni hindi ko nga pinakita sayo na mahina ako, na hindi ko kayang wala ka sa buhay ko, na hindi ako sanay na hindi kita kasama, na ikaw mismo ang rason kung bakit gusto kong mabuhay, you are the sole reason why I’m alive. You are the reason of my existence, and without you, it’s like facing death. Wala. Ni kahit katiting sa nararamdaman ko, hindi ko nabanggit sayo. Hindi ko naparamdam sayo.

Pero tama na rin siguro itong ginawa ko. Na hindi ako nagmukhang kawawa sa paningin mo, kahit sa kaibuturan ng puso ko, alam kong abang-aba ang pakiramdam ko. Siguro nagkulang ako sayo, but still, I believe I don’t deserve your betrayal. Telling me you love me still, and yet, you love another person is a lie. It’s just awfully illogical, unethical and immoral. I deserve your honesty, respect and loyalty more than anything else. If you really, really, really love me, you will be honest with me, you will respect me and you will be faithful to me, no matter what, no matter who comes close to you, however incompetent I am on showing you how much I love you. Because as for me, hindi lang honesty, respect and loyalty ang binigay ko sayo, binigay ko sayo ang buong pagmamahal ko, tiwala ko at buhay ko. I’ve given you more than what I can offer. I’ve loved you to the fullest, deepest and biggest. And despite the hurt and pain you’ve given me, I love you still. Pero okay lang ako. This event affects me more than anything else, pero it will affect you more that it affected me. I lost you, yes, but it was more of - you lost me. Ikaw ang talo. Dahil ako, nawalan ako ng isang tao hindi ako pinahalagahan, pero ikaw, pinakawalan mo ang isang taong walang alam gawin kung hindi mahalin ka ng higit pa sa depinisyon mo ng salitang pagmamahal. At sa bandang huli, malalaman mo, na ikaw ang natalo. Ikaw ang nawalan, ikaw ang nalugi. Pero alam ko, you’ll realize this later not sooner. At sana, kapag naisip mo na yun, masaya na ako, napatawad na kita at hindi na kita mahal.

[minnieves]

gamer!soobin na niyaya kang magkipaglaro ng online games sa kanya. since may sarili kayong discord channel na kayo lang, may exclusive kang scoop sa mga commentaries, utos, positions, at syempre sa mga ungol niya.

"sa kanan mo!" sabi niya sayo, pero huli na a namatay na ang character mo sa laro. napapikit ka na lang ng marinig mong umungol siya sa mic niya habang sinasabing sayang.

"binnie sorry, hindi ko agad nakita." sabi mo sa kanya na pqrang hinihingal. kala naman niya ay naiiyak ka sa kabilang linya. pero sa totoo ay pumipintig ang tenga mo sa libog dahil sa mga paungol niya sa mic.

"huy! ano ka ba, okay lang. game lang naman yun, pwede namang isa pa," pag comfort niya pa sayo. dumekwarto ka habang tuloy sa pag kwento si Soobin tungkol sa susunod na round.

napasandal ka naman sa upuan mo at napabuntong hininga. nag-off cam ka saba sabing magsi-cr ka lang sabay off ng mic. pero sa katotohanan ay pinapanood mo sa screen mo si soobin na magulo ang buhok habang suot ang salamin niya.

"fuck soobin ang sarap mo," bulong mo sabay yuko habang nilalaro mo ang clit mo. pinapanood mo ang mga kamay niyang todo type sa keyboard niya. tuluyan ka ng napapikit ng maramdaman mo na malapit ka nang labasan.

inungol mo ang pangalan ni soobin ng labasan ka. hindi mo alam kung may karapatan ka pang mahiya dahil hindi ito ang unang beses na nagawa mo ito. sinandal mo ang noo mo sa lamesa mo sabay tanggal ng headphone. ilang segundo pa ay tumayo ka na upang linisin ang sarili.

hindi mo manlang nasulyapan ang mukha ni soobin sa screen mo. mas malayo na siya ngayon sa screen kaya kita mo ang mga lugar na pinagpapantasyahan mo. nakataas ang sweatshirt na suot niya, kaya kita ang tsyan nitong puno ng tamod niya. nakahawak ito sa tite niyang namumula pa, ang ulo ay nanlimahid pa ng tamod niya. ang mga daliri niya ay may patak pa nito. nakabukas ang bibig nito at nakatingin sa screen niya.

hindi mo namute ang sarili mo habang pinagjajakulan niya.

bunnybinnie: buksan mo yang camera mo

bunnybinnie: patingin ng mga daliri mo

bunnybinnie: let me see you baby

see english translation here.

[doraemonmon]

Yuko Nito

[dailyjidols]

N - Idols

[WIP] List of jpop girl groups and soloists with names that begin with the letter N. Information concerning disbandment is accurate as of January 2018.

N’s (disbanded)

N Zero / AKBN 0

Naaboudoufu@Nana

Nagayama Yoko (disbanded)

Nakagawa Shoko

Nakajima Megumi

Nakama Yukie

Nakano Fujo Sisters (hiatus, members active in Fudanjuku)

Nakamori Akina

Nakanomori Ayako

Nakashima Ami/ Dream Ami

Nakazawa Yuko

Nama Hamu to Yaki Undon (indefinite hiatus)

Nanatsuboshi (disbanded)

Naniwa Rokkasen

nanoRider / nanoCUNE

Naomi Chiaki - inactive

Nanri Yuuka

Nansho Kids (disbanded)

NATASHA / ARCADIA(collab group for special events)

Nato☆Kan

Natto Angels / Natto Angels Z(disbanded, AKB48 subgroups)

NATURAL POINT / Nachupo

The Natsu No Mamono

NECRONOMIDOL

Negaigoto (disbanded)

Negicco

Negoto

Neko Kageki

Nemuri Haru

Neobreak

NEO from Idoling!!! (disbanded, Idoling!!! subgroup)

NEVE SLIDE DOWN (disbanding January 2018)

Next Shoujo Ziken (disbanded)

NGT48

Nice Girl Project! (disbanded)

Nico*Moco (disbanded)

Niimo

Niiyama Shiori

Niji no Conquistador

Nishi Asuka

Nishida Hikaru

Nishikane Project

Nishino Kana

Nishizawa Shiena

Nito Yuko (retired)

NITRO (disbanded)

Nitta Emi

NMB48

NoA

Nochiura Natsumi (Hello Project temporary group)

Nogawa Sakura

Nogizaka46

Nomakes

Nomizu Iori

NO NAME (disbanded, AKB48 subgroup)

Not yet (disbanded, AKB48 subgroup)

notall

no3b / No Sleeves (AKB48 subgroup)

Numakura Manami

Nyangilas (disbanded, Onyanko Club subgroup)

N☆RNiR

[emulatingrizal-blog]

Anak o Batas

ni: Arianne Justine T. Obeles

Isang pamilyar na tunog ang narinig ni Sinag. Ding dong ding dong. Tumayo sabay tumingin sa orasan si Sinag, pasado alas dos na ng umaga. "Tay mano po, inumaga na naman kayo."

Sagot ni SPO1 Ramon Legaspi, "Matagal natapos misyon, bakit hindi ka pa natutulog?"

"Meron po ako tinatapos na report, pero malapit na po. Tay, nahanap mo na ba si Gani, ilan araw na rin siya hindi umuuwi."  "Wala pa eh," sagot ng ama at pumasok na sa silid.

"Maring.. Maring, bilisan mo samahan mo ako, meron na naman daw pinatay sa ikatlong kanto, tingnan natin," sigaw ni Gina. "Saglit, nandyan na." Napabangon si Sinag dahil sa sigawan ng mga kapitbahay. Bumangon na rin siya at naghandang pumasok sa paaralan. Maraming tao nagtatakbuhan, at may kani-kanyang kuwento at haka-haka. "Hay, eto ang San Diego, wala pa rin pagbabago at mukhang lumalala pa. Si inay simula nang nag-ibang bansa wala na kaming balita, pati si Gani, saan na kaya siya..." Kung anu-ano naiisip ni Sinag habang papunta sa sakayan. "Sinag, gandang umaga, nagmamadali ka na naman." "Ibarra, ikaw pala, ihahatid ko pa itong mga order at dederetso na ako sa paaralan, sige baka mahuli na ako, bye." Nagmamadaling sagot ni Sinag. Matinding pagsisikap ang ginagawa ni Sinag upang makapag-aral, nag aangkat siya ng iba't ibang puwede ibenta sa Divisoria tuwing walang klase sa kaunti niyang ipon upang matustusan niya ang pangangailangan niya sa pag-aaral. Masipag, masinop, at marunong sa buhay si Sinag. Hindi hadlang sa kanya ang kahirapan upang makamtan ang pangarap niya na maging doktor. Napakapositibo ng kanyang pananaw sa buhay. Isang hapon, nadatnan niya si Kapitan Tyago sa bahay nila. Hindi niya sinadyang marinig ang usapan nila ni Ramon. "'Pre, ikaw na bahala sa mga bata natin, kung meron hadlang, alam mo na ang dapat gawin."  "Naiintindihan ko Kap!" Nang umalis si Kapitan, pumasok si Sinag at nakita ang kanyang ama na nakaupo, at tila malalim ang iniisip. "Dito na po ako ‘tay, " sabay mano. " Meron na po ba balita kay Gani?"

Balisang sumagot si tatay, " ah, wala pa nga eh, pinakiusapan ko na rin si Kap kanina." Malaki ang tiwala ni Sinag sa kanyang ama, ngunit nung oras na iyon, nakaramdam siya ng pagdududa sa mga narinig niyang salita. Sa kanyang isip, “Pakiramdam ko, hindi si Gani ang pinag-usapan nila.”

Nang matapos maghapunan, nagmamadali na si Ramon, nakauniporme at meron daw silang operasyon. "Tay, dalhin mo susi, maaga ako matutulog ngayon," hinabol at inabot ko ang susi. Nakita ni Sinag si Ibarra na patungo sa kanilang bahay. "Oh, ano sadya mo?" tanong ni Sinag. "Eto nag 'take out' ako ng pagsasaluhan natin." Habang pinagsasaluhan nila ang pagkaing dala ni Ibarra, biglang nagtanong si Ibarra, "Sinag, meron ka bang napapansin na kakaiba kay sarhento (tatay ni Sinag)?" "Wala, bakit?" Nagpatuloy si Ibarra "Magkaibigan tayo, sana huwag mong masamain itong sasabihin ko. Itong mga nakaraang araw, pagkagaling ko sa opisina,  marami akong naririnig diyan sa labasan tungkol sa mga pinapatay na walang laban at mga kapulisan daw ang may gawa." Nakatitig si Sinag kay Ibarra habang kumakabog ang dibdib sa susunod pang sasabihin ng kaibigan. "Kinakabahan naman ako sa iyo, ano ba gusto mong tumbukin?"

Hindi makasagot agad si Ibarra "Ah… meron daw kinalaman si sarhento sa mga nangyayari, sangkot din siya." Natahimik si Sinag at hindi alam kung ano ang tamang salitang sasambitin, "Ibarra, salamat sa dala mong pagkain, meron pa kasi akong 'duty' sa ospital bukas, maaga akong magpapahinga." "Siya sige, paalam" at umalis na si Ibarra.

Sa loob ng kanyang silid, hindi mapigilan ni Sinag ang mga luha na patuloy na tumutulo at kung anu-ano na ang pumapasok sa kanyang isipan. Naalala niya ang kanyang ina, halos limang taon na ang dumaan ay hindi pa rin siya nagpaparamdam. Bagamat may halong tampo at hinanakit sa kanyang dibdib ay pilit pa rin niyang iniintindi ito. Nag-aalala siya sa kanyang nag-iisa at nakababatang kapatid na si Gani, kinse anyos pa lang ngunit pinili niyang hindi na mag-aral, at  kahit anong pilit nila ng tatay niya ay ayaw makinig kaya laging napagsasabihan at kung minsan nakakabitiw ng masasakit na salita ang kanilang ama sa kanya. Ilang araw na rin nilang hinahanap sa mga kakilala at kaibigan, subalit parang sinasadya niya silang taguan. Ngayon, si tatay naman. "Oh Panginoon ko, tulungan po Ninyo ako at bigyan pa ng lakas." Dalangin ni Sinag.

"Kring....kring...." alas singko na pala "Magandang umaga sa magandang binibining pinagpala!" pagbati ni Sinag sa sarili. "Hmm... Mukhang hindi umuwi si tatay ah."

Sa ospital... "Aling Iska, ano nangyari, bakit po kayo nandito?"  "Si Kaloy ko Sinag nasangkot sa kaguluhan kagabi doon sa sitio Singko, dahil sa lintik na Oplan Tokhang, pinagkamalan silang gumagamit ng bawal na gamot, lumaban sila ngunit nadaig sila ng mga pulis, pinagpapalo sila at may iba nabaril," tumatangis sa sama ng loob habang sinasalaysay ni Aling Iska ang mga nangyari. "Asan na po si Kaloy?" "Pinapa 'x-ray' pa, hinihintay ko." sabay yuko si Aling Iska. Sa bandang kaliwa, naaninag ni Sinag ang isang lalaking naka-uniporme ng pulis na tila bang nanlalambot at nanghihina, “Teka lang parang si tatay yun ah...” Si Ramon nga iyon. Binilisan ni Sinag ang kanyang mga hakbang patungo sa direksyon ni Ramin at halos sasabog na ang dibdib niya sa kaba. "Tay, ano nangyari sa iyo, bakit kayo umiiyak?" "Ang kapatid mo, wala na si Gani," may halong lungkot at pagsisisi ang boses ni tatay. Tila bang meron sampung kabayo na naghahabulan sa bilis ng tibok ng puso ko at para akong tinakluban ng langit at lupa. Subalit pinilit ni Sinag lakasan ang loob niya.

Sa lamay... "Si Clara ba yan?" boses ng isang kapitbahay. Paglingon ni Sinag, "Nay?!" bulong sa sarili. Punong puno ng hinanakit, sama ng loob at halo halong emosyon na hinarap ang inang limang taon na niyang hindi nakita. "Utang na loob, umalis na kayo," mahina ngunit galit ang boses ni Sinag. "Anak..." hindi na naituloy ni Clara ang sasabihin. "Wala kang anak dito, umalis ka na, igalang mo lamay ng kapatid ko" bahagyang tumaas na boses at tumalikod na si Sinag. Bigla siyang niyakap ni Clara ngunit nagpumiglas ito. "Patawarin mo ako anak..." tangis ni Clara ngunit pinutol uli ni Sinag ang kanyang sasabihin. "Mahigit limang taong...,  sampung gulang pa lang si Gani, iniwan mo na kami, ni isang sulat o tawag man lang ay hindi mo nagawa. Tinakbuhan mo ang kahirapan at tinalikuran mo ang tungkulin mo sa amin, anong karapatan mo bumalik at humingi ng tawad. Si Gani dapat buhay pa siya kung meron siyang isang ina na nag-aaruga at sumusubaybay sa kanya. Wala kang kuwenta... makasarili ka! Kaya umalis ka na, umalis ka na!!..." sigaw ni Sinag na may halong matinding pagkapoot. "Bigyan mo ako ng pagkakataon magpaliwanag anak..." "Ayaw ko na marinig ang paliwanag mo, mabubuhay ba kapatid ko sa paliwanag mo? Umalis ka na bago magdilim paningin ko, balikan mo na ang buhay na pinagpalit mo sa amin. At huwag ka ng babalik pa!" itinuro niya ang daan palabas. Umiiyak na bumalik si Clara sa magarang sasakyan at tuluyan na umalis. Nalaman ni Ramon sa mga kapitbahay na dumating si Clara sa lamay nang bumalik siya sa bahay pagkatapos asikasuhin ang paghihimlayan ni Gani. Ibig kausapin ng ama si Sinag subalit hindi pa rin siya kinakausap nito simula nang nabaril si Gani. Sa araw ng libing, hindi na rin nagpakita si Clara. Nang nag-alisan na ang mga nakilibing, tahimik at malungkot na bumalik ang mag-ama sa bahay. Nababalot ng matinding pighati at katahimikan ang buong bahay, nang biglang.. "Sinag, puwede ba tayo mag-usap anak?" "Meron pa ba tayong dapat pag-usapan? Bakit 'tay, inuusig ka na ba ng konsensya?" "Patawad anak..." mahinang boses ni Ramon. "Patawad, patawad, yan na lang ba ang alam ninyong sabihin... Pulis kayo, tagapagtanggol at merong tungkulin sa batas at bayan, pero nakalimutan ninyo na ama rin kayo, na meron kayong anak na nangangailangan din sa inyo. Kahit hindi na ako, pero si Gani, ang nag-iisa kong kapatid, menor de edad, hindi man lang ninyo naipagtanggol. Nandoon na kayo 'tay, bakit?!" umagos na ang luha ni Sinag. Hindi agad nakapag salita si Ramon, "bigla niya inagaw ang baril ng kasama kong pulis, pinapakiusapan ko siya ngunit ayaw na niyang makinig, nagwawala na siya at kung saan-saan na niya pinuputok yung baril." "At siya naman ang binaril ninyo, ganun ba? Sagutin ninyo ako 'tay, kasama ka ba sa mga pumatay sa kanya?" tanong ni Sinag. Yumuko ang tatay at napabuntong hininga saka nag-salita, "Nag 'warning shot' lang ako..." "Ibig sabihin nagpaputok ka rin, pinatay mo rin siya, pinatay mo ang sarili mong anak, anong kuwenta kang ama, ano kuwenta kayong mga magulang!!" humagulgol na si Sinag. "Ligal ang aming operasyon, sinusunod lang namin iyong utos sa taas, ginawa ko lang ang aking tungkulin at kung ano ang tama...," pagpapaliwanag ni Ramon. "Ano 'tay?! Tungkulin?! Tama?! Naririnig ninyo ba sarili ninyo? Lintik na batas, tungkulin na pala ninyo ang kumitil ng buhay at sa mga tao pang walang kalaban laban sa inyo. Samantalang ang mga tunay na salarin at salot ng lipunan, malaya pa nilang nagagawa mga nais nila. Tama na rin pala patayin ang sariling anak dahil sa kapabayaan ng magulang nila? Utos sa taas?! kahit kapitan, gobernador o presidente pa, wala kayong karapatan pugsain ang buhay ng isang tao na binigay ng Diyos!" Katahimikan lang ang naisumbat ni Ramon. Nagpatuloy si Sinag, ngayon lang niya naibubuhos ang sama ng loob, "Araw-araw tinitiis ko na pumasok at mag-aral nang mabuti kahit kumakalam na ang aking sikmura. Gumagawa ng paraan upang matustusan ang mga kailangan ko sa eskwela, sa mga 'xerox' at iba't ibang proyekto. Pinipilit ko maging mabuting anak kahit marami ako naririnig tungkol sa inyo ni nanay. Sinasabi ko na lang sa sarili ko, Sinag magpakatatag ka. Pinili ko ang medisina sa tulong ng 'scholarship program' at niyakap ko ang propesyong ito upang mas marami ang mailigtas na salungat naman sa gingawa ninyo! Wala kayong awa!" patuloy ang pagtangis ni Sinag. Hindi makuha ni Ramon ang sumagot pa dahil ramdam niya ang sobrang hinanakit ng anak at pumasok na si Sinag sa silid niya.

Mabilis dumaan ang mga araw hanggang sa kailangan na ni Sinag pumunta sa isang liblib na lugar sa probinsiya ng Negros Occidental bilang isa sa mga 'Doctors to the Barrios.' Dahil hindi pa naghihilom ang sugat ng mga pangyayari, hindi na nakapaalam nang pormal si Sinag, nag-iwan na lamang siya ng simpleng mensahe sa lamesa, "Itay, sa Negros Occidental na ako magseserbisyo, matatagalan ako bago makabalik. Paalam po."

Isang maaliwalas na hapon sa may dalampasigan, umupo si Sinag sa may tabing dagat at habang pinapanood ang papalubog na araw, malungkot ang kanyang mukha ngunit nakatingala siya sa langit na tila bang merong inaabangan. Hinihimay himay niya ang mga nangyari sa buhay niya.  Alam niya na darating ang tamang panahon at pagkakataon kapag naghilom na ang mga sugat ng nakaraan, matututunan din niya patawarin ang kanyang mga magulang; at si Gani, kahit hindi niya nakamtan ang hustisiya sa mundong ito, tiyak naman na masaya na siya sa piling ng Maykapal. Nawa'y sa paglubog ng araw ay kasabay nitong lumubog ang lahat ng mapapait na nakaraan at sa muli nitong pagsibol kinabukasan, kasabay naman nito ang sinag ng araw na lumiliwanag at lumiliwanag. Napangiti si Sinag nang biglang, "Doktora Sinag," boses ng mga bata. Paglingon ni Sinag, "Hi, Tonton, Maria, Sarah, Bubot at Empoy, pauwi na ba kayo?" "Hindi po Doktora, maglalaro po kami, sali ka?" pabiro ni Empoy. "Ah...sige, sali ako."

[i-n-f-i-n-i-t-e-l-y-d-a-p-h]

100 tula para kay Stella

Hindi lahat ng nag mamahalan ay nagkakatuluyan, at hindi rin lahat ng nagkatuluyan ay nag mamahalan.

Hindi ko kilala ang sumulat nito at malamang kahit ikaw hindi ma din sya kilala, pero gusto ko lang malaman paano mo nalaman ang kwento naming ito?

Habang pinapanuod ko ang pelikula wala akong iniisip kung hindi ikaw.. Nagsimula yun nung kumakanta ako sa school nuong high school pa tayo. Ikaw yung sobrang bait na tao na satuwing akoy malungkot at basag ang puso ikaw at ikaw ang tinatakbuhan ko. Kahit kelan hindi ka umangal o gumawa ng dahilan para d ako madamayan bagkus gumagawa ka ng paraan upang ako'y mapuntahan.

Naaalala ko nakailang boyfriend din ako tulad ng sa pelikula, pero kahit gaano ka tagal ako'y lagi mong hinihintay. Ako eto si gaga walang pakialam.

Naaalala ko pa nuong isang beses tayo nagkatabi matulog tulad din ng sa pelikula hindi mo sinamantala ang aking kahinaan, hinawakan mo ang aking kamay at kumanta hanggang makatulog ako.

Kolehiyo na tayo at hindi ka padin napanghihinaan. Hanggang sa naka tapos at nakahanap na tayo ng trabaho. Nung panahon na yon iba na ang dating mo kasi kaya mo na akong panindigan kung sakali.

Ngunit nang tayo ay nag usap iyong sambit :

Tutut*: mahal kita! Nuon pa

Ako: bakit hindi mo agad sinabi?

Tutut*: nahihiya pa kasi ako nuon, ngayon handa na ako.

Ako: mahal din kita nuon pa! Hinihintay ko lang na sabihin mo.

Tutut*: ngayon pwede na ba tayo?

Ako: ikaw ang pinaka mabait, masipag at sige gwapo na kilala ko.. Kaso.. Hindi na pwede tayo (sabay yuko) buntis na ako at malapit na ikasal.

Tutut*: hindi na ba talaga pwede? Ang sakit sobra sa totoo lang.. Pero mahal kita

Ako: mahal din kita hanggang ngayon...

Tutut*: (umalis na lang sya habang umiiyak)

Eto yung huling tagpo na nagkita tayo kahit sa FB nakikita kong online ka pero hindi na tayo nag chachat.. Napapaniginipan pa din kita kahit may anak na ako siguro pareho tayo ng nararamdaman pag nakikita mong online din ako.. Pero masaya ako para sayo nakikita kong maayos na ang buhay mo, malapit ka na pla pumuntang Japan sana duon mo makita ang mamahalin mo gaya ng pag mamahal mo saakin.

Paano pag nagkita tayong muli? Hindi ko alam kung makakaya pa kitang tignan, kasi pag nakita kita baka mayakap kita at hindi na ako bumitaw...