#Luchtig landschap

[jurjenkvanderhoek]

REISGIDS DOOR HET LEVEN VAN EEN VERGETEN FILOSOOF

Zoals in de zweterige zomerzon een gekoeld biertje van de tap op een beschaduwd terras wonderen doet, zo leest de proza en poëzie, ja bekijkt de kunst van Adrie Krijgsman zich. Het is een verademing, en dat zeg en schrijf ik niet om bij hem in een goed blaadje te komen om weer eens een vermelding op het omslag van een door hem in eigen beheer uitgegeven boekwerk te krijgen. Krijgsman behandelt kunst en literatuur op een luchtige wijze, maakt van filosofie een jip-en-janneke wijsheid. Laagdrempelig en vermakelijk, maar voortdurend met een serieuze ondertoon. Somtijds is hij een cynicus om daarna te worden tot scepticus. Een sarcast, ironisch knipogend naar de samenleving die hij op reis achterlaat.

Het is voor mij kortom een verademing om tussen al de boeken die ik lees door een uitgave van Krijgsman ter hand te nemen. Tussen al die catalogussen over deze en gene tentoonstelling, levensbeschrijvingen van kunstenaars, light verse en axiomatische poëzie. Hoogst interessant, maar het vergt aandacht en concentratie. Dat is in mindere mate het geval met en bij het werk van Adrie Krijgsman. Natuurlijk houdt hij me bij de les. Ik kan, hoewel de tekst filosofisch is en soms een minder realistische kijk op de werkelijkheid geeft, in zijn beeldende verhalen verlicht op adem komen. Of bij zijn verhalende beelden mijn blik op oneindig bepalen en het verstand uitschakelen. Dan neemt de kunstzinnige filosoof mij aan de hand mee zijn wereld in. Poëtisch tuurt hij naar de einder en dichterlijk is de omgeving beschreven. Qua taal en beeld is hij van veel markten thuis, zoals dat heet, hoewel hij altijd op reis is en zelden thuis - in gedachten en lijfelijk. Om maar niet als kikker van de lage landen in de snavel van de ooievaar te belanden, maar de politiek van de koude grond te ontvluchten en van een afstand tot de aanval over te gaan. Maar telkens keert hij terug naar het land waar hij eigenlijk weg wil.

Om de uitgave andermaal, of op de letter voor een derde keer, aan te prijzen nog dit. Las ik op de achterflap van een roman die bij ons op de leestafel ligt, in dit geval ‘Het Wilde Eiland’ van Karen Swan: “Dit is een boek waar je zolang mogelijk van wilt genieten, maar dat je ook in één ruk wilt uitlezen”. En precies zo vergaat mij dat met ‘De Vergeten Filosoof’. Ik wil zo lang mogelijk genieten van die gedetailleerde beschrijvingen van de omgeving, waar Adrie Krijgsman een patent op schijnt te hebben. Zijn kunstzinnige geest neemt waar om die waarneming en ervaring in een filosofische beleving uit te schrijven. Er ontvouwt zich voor mijn ogen en in gedachten een Krijgsman-landschap. Maar lekker is maar één vinger lang, deze nieuwe uitgave maar 125 pagina’s dik. En ik wil het boek in één ruk uitlezen, omdat ik het resultaat van de zoektocht naar de vergeten filosoof wil weten. Dat houdt de schrijver tot het laatst toe namelijk onder de pet.

Zijn reis voert naar Frankrijk, op zoek. Een reis in het spoor; de mens wil een doel. Een prettige en nuttige invulling naar het zuiden. Een voor Krijgsman interessant samenspel van reizen, schrijven en filosoferen. Dus via Google, “de meest effectieve speurhond”, bij de zoekwoorden filosoof en Carcassonne op Pierre Bayle gestuit. Toeval? Hoewel deze denker wordt betiteld als wereldberoemd, moet Krijgsman met het schaamrood bekennen hem over het hoofd te hebben gezien, als culturele allesvreter vaag wetend van zijn bestaan en als onwetende nitwit dus vergeten.

Ook niet zo verwonderlijk, hoewel er digitaal talloze verwijzingen naar de filosoof zijn, er een prijs naar hem vernoemd is, hij in de Nederlandse canon is opgenomen en er een monument in Rotterdam staat; Bayle, een kluizenaar die afgezonderd voor zijn tijd tot verrijkende dan wel in onze tijd verreikende gedachten is gekomen. Van de Gouden Eeuw stammend en daarvan op latere leeftijd in Rotterdam een graantje meepikkend. De van oorsprong Franse wetenschapper heeft een groot en veelzijdig oeuvre op zijn naam staan. Dus voor Krijgsman reden zijn kennis op te poetsen en op zoek te gaan naar verblijfplaatsen en het reilen en zeilen van in de loop der tijd enigszins op de achtergrond geraakte filosoof. Een vakantiereis met een missie. Niet alleen het doel Bayle beter te leren kennen, maar ook stad en land waarin hij vertoeft te onderzoeken op heden en verleden. Tijdens de reis doet hij de ene ontdekking na de andere, komt hij nader tot Pierre Bayle. En hij maakt mij daarvan breedvoerig deelgenoot met zijn uitgave “De vergeten filosoof”.

Wie denkt dat Krijgsman enkel zijn zoektocht beschrijft heeft het mis. Telkens is het eigenlijke onderwerp in zijn boeken de kapstok waaraan het verhaal is opgehangen. Maar spuit hij zijn afkeer en goodwill in meest filosofische benadering uit over mens en maatschappij, en beschrijft meer dan terloops zijn liefde voor de natuur. Net als Bayle dat in zijn geschriften deed zaait ook Krijgsman verwarring in zijn bedenkingen, controversieel, uitdagend. Krijgsman wil zich niet al te veel vereenzelvigen met die vergeten filosoof, maar toch telkens strooit hij de overeenkomsten door de tekst. Zij delen onder meer en boven alles het altijd kritisch doorvragen, voorbij de eigen identiteit.

Op goed geluk reist Krijgsman stad, dorp en land af in de veronderstelling een spoor op te kunnen pakken van de mens die hem in doen en laten inspireert om een vinger achter zijn leven te kunnen krijgen. Een zijn dat als een jas om zijn wezen past, zijn boek daarover geschreven is het carbonpapier tussen beide levens. Hij ontdekt stukje bij beetje, letter voor alinea, de levensloop van Bayle, zodat hij mij een biografie van deze mens kan uitschrijven. Na de poëtische omhaal van woorden over streek en omgeving gaat hij dieper in op de zoektocht en de vindplaatsen. Laat Krijgsman mij weten wat hij was vergeten.

Pierre Bayle, zo ontdekt Krijgsman, heeft als filosoof geen gidsfunctie. Hij brengt ons, zijn onwetende opvolgers in de tijd, aan het twijfelen over de zin, van het bestaan? Want een juiste filosoof, in gedachten van Krijgsman, stelt vragen, de consumptiemaatschappij geeft antwoorden en de kunstenaar laat ze vonkend langs elkaar schuren. “Laat mij daarnaast dan maar reizen door leerzame teksten en veelzijdige texturen van het landschap.” Bayle twijfelt aan zichzelf, want is dan in staat zijn eigen zelf te relativeren om zich beter in te leven in het standpunt van de ander. En dat is, lees ik tussen de regels door, tevens het geval bij Krijgsman zelf. De twijfelaars bezitten de halve wereld, omdat zij oog en oor hebben voor de andere helft.

De vergeten filosoof. Een reis in het spoor van Pierre Bayle. Adrie Krijgsman. Uitgegeven bij Brave New Books, 2024.

[minhazbd]

De beste blogs vind je hier

"De Beste Blogs Vind Je Hier: Een Verkenning van het Digitale Landschap van Kennis en Inzicht"

In de immer uitdijende digitale wereld van vandaag is de zin "De beste blogs vind je hier" niet alleen een uitnodiging, maar ook een belofte. Het is een belofte van een reis door een digitale schatkamer vol kennis, inzichten en diverse perspectieven die verder gaan dan de grenzen van conventionele media. Met een overvloed aan onderwerpen, stijlen en stemmen dienen deze blogs als een mozaïek van gedachteprikkels, waarmee het intellectuele landschap van het online domein wordt gevormd.

Blogs, ooit eenvoudige weblogs, zijn geëvolueerd tot krachtige communicatieplatforms die variëren van persoonlijke verhalen tot diepgaande analyses. De uitroep dat de beste blogs hier te vinden zijn, impliceert een zorgvuldig samengestelde selectie, een digitale oase waar kwaliteit de overhand heeft boven kwantiteit. Het verkennen van deze blogs wordt een ontdekkingsreis door de uitgestrekte gangen van het internet, waar elke klik nieuwe deuren opent naar kennis en verhalen.

In een tijd van overvloedige informatie fungeert deze zin als een gids, leidend naar een zorgvuldig geselecteerde verzameling blogs die erkenning hebben gekregen voor hun uitmuntendheid. Deze blogs kunnen een breed scala aan genres omvatten, zoals technologie, wetenschap, lifestyle, literatuur en meer. De impliciete belofte van kwaliteit daagt lezers uit om verder te gaan dan oppervlakkige informatie en zich te verdiepen in goed onderbouwde, doordacht geformuleerde inhoud.

De reis begint met het initiëren van een zoektocht, vaak aangedreven door zoekmachines zoals Google. Gebruikers typen hun interesses in en algoritmes doorkruisen het web om een zorgvuldig samengestelde selectie van blogs te presenteren. Deze blogs beloven niet alleen informatie, maar ook een transformerende leeservaring. Trefwoorden worden de sleutels die de schatkist van kennis ontgrendelen die in deze digitale manuscripten ligt besloten.

Eenmaal binnen de blogosfeer ontdekt men de diversiteit van expressie: een caleidoscoop van stemmen die het wereldwijde weefsel van menselijke ervaring weerspiegelt. Van humoristisch en luchtig tot diepgaand en wetenschappelijk, elke blog draagt het unieke stempel van de maker. De zin suggereert een zekere mate van selectiviteit, een curatieproces dat het uitzonderlijke van het alledaagse scheidt en lezers gidst naar een rijk tapijt van intellectuele en emotionele betrokkenheid.

Blogplatforms zoals Medium, WordPress en Blogger dienen als vruchtbare grond waarop deze digitale zaden van wijsheid gedijen. Elk platform heeft zijn eigen kenmerken, waardoor bloggers kunnen kiezen op basis van hun voorkeuren voor aanpassing, toegankelijkheid en gemeenschapsbetrokkenheid. De zin impliceert een eenheid binnen deze diversiteit, een gecentraliseerde ruimte waar het beste van deze platforms samenkomen om een gezamenlijk reservoir van kennis te creëren.

De onderling verbonden aard van sociale media vergroot verder het bereik en de impact van deze blogs. Via platforms zoals Twitter, Facebook en Instagram delen bloggers fragmenten van hun werk, waarmee ze lezers verleiden om de volledige diepgang van hun inzichten te verkennen. Sociale media fungeren als de digitale marktplaats waar de beste blogs hun waar tentoonstellen, lezers uitnodigend om deel te nemen aan een reis van verlichting en ontdekking.

Nieuwsbrieven, een ander element van het digitale ecosysteem, spelen een cruciale rol bij het verspreiden van de beste blogs naar een select publiek. Bloggers bundelen vaak hun meest boeiende stukken in nieuwsbrieven, rechtstreeks afgeleverd in de inbox van abonnees. Deze gepersonaliseerde vorm van communicatie overbrugt de virtuele kloof tussen makers en lezers, en bevordert een gevoel van gemeenschap rondom deze digitale oases van kennis.

Terwijl lezers zich onderdompelen in de boeiende wereld van blogs, vinden ze zichzelf vaak in verschillende thematische landschappen. Technologieblogs onthullen de nieuwste innovaties en trends, en bieden zo een blik op de toekomst. Wetenschapsblogs maken complexe concepten toegankelijk, waardoor wetenschappelijke kennis binnen handbereik komt voor de nieuwsgierige geest. Lifestyleblogs cureren een mozaïek van ervaringen, van reisverhalen tot culinaire avonturen. Literatuurblogs nemen de lezer mee in de wereld van woorden, waar taal en vertelling worden verkend.

De zin suggereert een toewijding aan excellentie, waarbij bloggers streven naar inhoud die verder reikt dan de oppervlakkigheid van online informatie. Deze toewijding vertaalt zich in gedegen onderzoek, meeslepende verhalen en het beheersen van de kunst van taalgebruik. De beste blogs vormen een kruispunt waar informatie en kunst samenkomen, waar data en creativiteit een harmonieuze symfonie van begrip vormen.

In de zoektocht naar de beste blogs worden lezers ontdekkingsreizigers die een uitgestrekt intellectueel terrein doorkruisen. Elke bezochte blog is een waypoint, De beste blogs vind je hier een digitale marker op de kaart van kennisverwerving. De zin moedigt lezers aan om kritisch te zijn, om substantie boven oppervlakkigheid te zoeken en de ambachtelijkheid te waarderen die nodig is om een boeiende blog te creëren.

Verder dan de oppervlakkige aantrekkingskracht van boeiende inhoud, bevorderen de beste blogs een gevoel van gemeenschap. Commentaarsecties worden virtuele pleinen waar lezers deelnemen aan levendige discussies, hun perspectieven en inzichten delen. De zin alludeert aan het idee

[kunst]

Ochtend glorie #deventer #gem_deventer #ochtend #klaarwakker Deventer ontwaakt....

[giebresseleers]

17. nationaal militair museum soesterberg

op de voormalige luchtmachtbasis soesterberg focust een nieuw museum op de betekenis van de nederlandse land- en luchtmacht.

langs een driekilometerslange landingsbaan in een dicht bebost landschap staat een grote platte doos. 13,00 m hoog onder een dak van 110,00 x 250,00 m.

de voetgangersbrug en de toren wijzen de ingang 5 m boven de grond.

de toren toont panoramisch het contrast tussen het open karakter van de landingsbanen en de beslotenheid van het omringend natuurgebied.

in het centrum van het museum vertellen zeven donkere paviljoenen het verhaal van de krijgsmacht: de positie in de samenleving, de techniek van oorlogsvoering en ook hoogstpersoonlijke verhalen van helden en antihelden, van problemen en dilemma’s, van verwoestende krachten…

door deze centrale opstelling zijn de gevels rondom rond volledig beglaasd. als in een showroom pronken vliegtuigen, tanks, legervoertuigen: open en in volle daglicht… ze spiegelen in de transparante gevels: naast en boven elkaar, in verschillende standen, vertrek- en vliegklaar.

deze dakstructuur imiteert de baileybruggen die de landmacht bij haar operationele activiteiten gebruikte. het metalen driedimensionale vakwerk overspant in één keer 85,00 m en is 4,00 m hoog. de ruimte onder de overkragingen - tot 45,00 m - is het openluchtmuseum.

aan de buitenzijde van de gevels zijn de gevelkolommen minimaal: geen kokers, maar vier aan elkaar gelast staalplaten.

felix claus dick van wageningen architecten, in samenwerking met h+n+s landschapsarchitecten en kossmann.dejong (museuminrichting) tekenden voor dit gebouw: stoer en robuust, met een technische uitstraling.

alhoewel de collectie baadt in een donker interieur, is het luchtig en overzichtelijk. het gebouw past moeiteloos in het weidse landschap.

met zijn donkerbruine kleur, zijn transparante gevels en zijn riante luifel zweeft het dak over de eindeloze landingsbanen.

het museum is ongetwijfeld een show van alle wapentuig dat in de loop der eeuwen gebruikt werd. het is geen verheerlijking van de krijgsmacht, maar toch wel een pr-machine om jongeren en volwassenen te enthousiasmeren voor zijn nut en noodzaak.

ook zin in een carrière als militair?

deze architectuur toont de ingenieuze schoonheid van al dit wapentuig. het gebouw straalt grootsheid en transparantie uit, orde en discipline: een totaalervaring van inhoud en verpakking.

[fonkelend]

Februari - Herman de Coninck

De berken staan grauwwit als dunne aspergeachtige damesbenen voor het eerst zonder nylons. Het kreupelhout schuurt knisperig als een huig-r langs onze kleren; het kreupelhout waaraan als nevel de sluiers van door en door luchtig geklede voor te lompe liefde voortvluchtige, altijd een beetje te licht lachende minnaressen zijn blijven hangen.

Het is niet meteen duidelijk of we mekaar zo stevig vastpakken uit kou of uit liefde maar misschien is dat hetzelfde. Want koud is het hier als in een soort kathedraal, het soort, diepvriesreligie dat 2000 jaar lang Christus koel heeft bewaard. En de zon schijnt als het lichtje in een koelkast. En de mist 's avonds lijkt op het soort vaagheid dat ontstaat in het hoofd van een seniele god die niets meer, laat staan een landschap, kan onthouden. Kijk maar waar ie nou weer Leuven anno 1975 heeft verloren gelegd.

[otisscott64]

Moederdag Bloemen - Groen Presenteren Ideeën tot het einde van de jaren

Als u een tuinman bent, weet u wat een uitdaging het kan zijn om ongewenste bugs te weerhouden van het maken van het avondeten van uw prijsplanten. Het is een nooit eindigende strijd, of uw aanpak nu organisch of chemisch is. Hoewel ze meestal minder last hebben van insecten op kamerplanten, kunnen ze af en toe toch plagen ontwikkelen.

De bloemen zijn prachtig violet, roze, rood, oranje, fuschiakleurige, glanzende anjers. De bladeren van de kerstcactus zijn puntig en gelobd. De eenvoudige Y-vormige stekken van deze plant geven u nog een mooie kerstcactus. Deze plant heeft voldoende licht en water nodig.

Lavendel - Alle delen van deze plant ruiken goed. Franse Lavendel (Spaanse Lavendel), die typisch is voor Frankrijk en gekweekt wordt voor zijn oliegehalte, is om te kunnen groeien en bloeien in het voorjaar en later in de zomer. Ik hou ervan om de bloesems te knippen en in bundels te binden en omgekeerd te drogen op te hangen, maar vers knippen en gebruiken in kleine boeketten is het beste. Het is winterhard, in ieder geval tot zone de. Grote kamerplant

Orchideeën in de eerste plaats tarief top in omstandigheden die niet meer dan 80 graden Fahrenheit of dalen onder 55 graden. Systeem voornamelijk als gevolg van het feit dat ze begonnen in tropische regio's waar het zelden bereikt koude temp. Om deze reden zult u er zeker van zijn dat uw orchideeënplant constant vochtig is. U besluit om de wortels niet overbelicht te maken ten opzichte van een onophoudelijke watervloed (omdat de plant dan verdrinkt). In plaats daarvan plaatst u de orchidee op het kleine waterbakje waar hij het vocht vrij kan vasthouden (maar laat de wortels de bak aanraken). Als ze tegen extreme hitte aanlopen, zullen hun knoppen niet bloeien of zelfs vallen. Zorg er dus voor dat de plant bij weinig licht niet te veel water krijgt.

Azalea's Bonsai zijn moeilijk te houden omdat Azalea's geen droogte verdragen en Bonsais weinig aarde en kleine potjes hebben zodat ze snel uitdrogen. Dat betekent dat je je Azalea's misschien per dag of twee water moet geven, hoewel ik daar niet zeker van kan zijn zonder kennis van de grootte en andere facetten. De verdroging die je noemde is hoogstwaarschijnlijk te wijten aan overmatige droogte van de grond.

De exotische, tropische uitstraling van uw achtertuin resort zal worden uitgeoefend door het combineren van een breed scala aan vormen, vormen, kleuren en constructie. Bananenplanten met hun grote dramatische bladeren, prachtige bladplanten zoals coleus en roggen, open en luchtige siergrassen, prachtige klimstokken en tropische bloeiende planten hebben allemaal een plekje. Wat kan u over het algemeen verbazen dat er een meer een positie voor veel individuen meer koud-harde en traditionele landschaps planten. Uniformiteit en normaliteit zijn uit, willekeur en grillen zijn er in terug te vinden.

Cadeaumanden zijn nog een uitstekend idee. U kunt kant-en-klare kopen of er een op maat maken zonder al te veel moeite. Fijne chocolaatjes voor die chocoladeliefhebber, gourmetkoffie voor de koffievriend op de werkvloer, enzovoort. Als je weet dat ze van iets houden, kan je er waarschijnlijk een cadeaumandje omheen maken.

Nu heb je extreem eerste stappen, en kocht een plant of twee, in aanvulling boek, en eventueel een aantal plantmedium, probeer dan een bezoek aan uw lokale orchidee we. Je zult aardige, deskundige mensen ontmoeten, geweldige gesprekken van experts horen en misschien zelfs wel een prijs of twee of drie winnen. Dat heb ik gedaan.

[hetluchtigeleven]

#Luchtig Leven

Wolkexplosie in het landschap

[betoverheks]

Vanmorgen zit ik op mijn matje. Een enorme boeddhistische bel staat naast me. Een sliert wierook kringelt naar het plafond. ‘Moge ik vreedzaam, gelukkig en licht zijn in mijn lichaam en geest,’ zemel ik sereen voor me uit. Snel geef ik een flinke ram op mijn geweldige klankschaal. ‘Boingginggononggg!!!!!!!’ Adem in, adem uit.

Godkolere. Ja, laat ik vooral licht worden. Ik ben al dagen loodzwaar van de vijfhonderd kilo kouwe stenen, die me onlangs in de maag zijn gesplitst. Knollen voor citroenen. Keiharde koude kutknollen.

‘Moge ik veilig zijn en vrij van onrecht,’ zucht ik vervolgens zachtjes. Tranen prikken achter mijn ogen. Veilig voel ik me geenszins. Een diep gevoel van onveiligheid woont gestaag in mijn maag. Belet me regelmatig om te eten. Wil van geen wijken weten.

Veiligheid is me altijd vreemd geweest. Trots hield me overeind. Gewend aan onveiligheid, blind voor gevaar, raak je nu eenmaal gemakkelijk alles kwijt. Pas vrij recent realiseer ik me dat ik op sommige vertrouwde plekken beter niet kan komen.

Dat familiebanden niet per definitie garant staan voor veiligheid en bescherming. Dat bepaalde dierbaren zelfs levensgevaarlijk voor me zijn. Omdat ze rare feestjes geven, waar mensen op af komen, die pillen in je drankje gooien bijvoorbeeld. Omdat ze dat dan vervolgens grappig vinden.

‘Moge ik vrij zijn van woede, conflict, angst en vrees,’ mompel ik er achteraan. Nijdige Berenklauw schiet alweer dagenlang als paddenstoelen uit de grond van mijn hart. Verziekt mijn innerlijk landschap. Een kudde Sangha-schapen graast zich een slag in de rondte om het tij te keren. En dan de angst. Altijd maar zorgen om de dag van morgen.

Ik adem in en uit. In en uit. Een glimlach krult vanzelf om mijn lippen. Ik wens mezelf echt vrede en liefde toe. Ik zie mezelf gelukkig en vrij, zoals ik me in Plum voelde. Gezien en geliefd. Verbonden. ‘Moge het zo zijn……’ lispel ik verheugd.

‘Moge ik leren naar mezelf te kijken met ogen van liefde en begrip,’ ja, dat is wel nodig ja. Ik zit mezelf teveel op mijn kop de laatste tijd. Boos om mijn naïviteit. Nijdig, dat ik me nog steeds in de kaart laat kijken. Dat ik nog altijd voer voor narcisten ben.

‘Het is absoluut geen slechte eigenschap, Heksje, om van mensen te houden en hen te vertrouwen. Het gaat alleen niet op bij de narcistische medemens. Daar kun jij niks aan doen, die hopeloze bevolkingsgroep bestaat nu eenmaal. Misschien ben jij zelf wel een enorme narcist in je volgende leven….. Dan hoop je ook dat er mensen zijn met genoeg liefde in hun hart om jou niet te haten om je vreselijke gedrag……..’

‘Moge ik in staat zijn de zaadjes van liefde en vreugde in mezelf te herkennen en ze aan te raken,’ murmelt Heks. Nou, dat lukt me prima. Goddank. Zotte zaadjes zat. En vrolijke blije eierzaadjes. Luchtige lachzaadjes. Zompige zwoele sekszaadjes ook, maar die hebben al lang geen water gehad…..

Moge ik leren de oorzaken van woede, begeerte en misleiding in mezelf te herkennen….’ Zo. Moeilijke materie, maar niet onbelangrijk. Zolang ik overgeleverd blijf aan mijn kwelgeesten, omdat ze op de juiste knopjes drukken kom ik geen stap verder. Dus waar zitten die knopjes? En hoe zijn ze ontstaan?

De zinsnede ‘Moge ik weten hoe de zaadjes van vreugde in mezelf te voeden, elke dag opnieuw,’ tovert een lach op mijn gezicht. Hiervoor heb ik het perfecte recept: Men neme 7 katten en een hondje. Woon ermee in een heksenhuisje. Wandel zo vaak mogelijk met je viervoetige vriend en een incidentele kat. Knuffel je suf met je diergaarde. Speel elke dag circus in je woonkamer…….

‘Moge ik in staat zijn om te leven met een frisse, stabiele en vrije geest,’ spreekt vanzelf. Ongelofelijk belangrijk, die vrije geest. Heks is bereid te sterven voor haar vrije geest. Ik ben al vaak voor gek verklaard of vervloekt, vanwege die vrije geest. Ik wil geen concessies doen aan die vrije geest. Mijn geest mag dansen.

‘Moge ik vrij zijn van gehechtheid en afkeer, maar niet onverschillig zijn,’ is dan weer zo’n zinnetje, waar ik weken op kauw. Ik ben namelijk enorm gehecht aan bepaalde mensen, waar ik tevens een afkeer van heb.

Huh? Ja, dat is echt mogelijk. Mensen, die je lief zijn, maar die wel bij voortduring het mes in je ribben jagen. Geliefden voor wie liefde macht is en controle. Beminden, die je het liefst over hun graf heen onder de plak zouden willen houden.

‘Moge ik vrij zijn van gehechtheid en afkeer,’ lispel ik nog maar eens een keertje. Vooral die afkeer zit me dwars. Ik kots namelijk van bepaalde zaken. ‘Moge ik zonder afkeer zijn,’ diepe zucht, ‘maar niet onverschillig.’

Nooit onverschillig zijn. Het laatste zinnetje raakt me diep. Soms lijkt diepe onverschilligheid  de enige emotie, waarmee ik de spoken uit mijn verleden kan bezweren. Maar je hebt voornamelijk jezelf ermee. Een afgevlakt hart kan nooit meer vlammen. En Heks wil vlammen.

Ik wil als een Feniks uit mijn as herrijzen. Een nieuw leven. En dat begint vandaag.

Feniks: Vogel van de zon…..

Wanneer de ziel er klaar voor is om haar vleugels uit te slaan, wordt zij diep gereinigd en gezuiverd en bereidt zij zich voor op nieuwe niveaus van spirituele wijsheid, kracht en licht. Net zoals de Feniks die door het hemelse vuur gedoopt werd om opnieuw te worden geboren, ga jij ook door eenzelfde fase van hemelse zuivering, voorbereidingen en initiatie. Dit is een vergevorderd stadium van groei van de ziel en spoedig daarna zul je genieten van een grotere spirituele vrede, goddelijke kracht en vooruitgang op je goddelijke levenspad. Kwan Yin, Dochter van de Feniks, is door het vuur gegaan, zowel geestelijk als lichamelijk, en heeft een vorm van grote spirituele vrede bereikt, kracht en autoriteit. Ze leidt je nu om je bewust te worden van je wedergeboorte en de hogere staat waarin je je nu bevindt.

Metta meditatie: Oefening baart kunst. Heks zit op haar kussentje verwoed te praktiseren. Godkolere. Ik moet nog heel veel leren. Maar later diezelfde dag zit ik zingend op mijn fiets. Haken doen me niets. Deze vis zwemt blij voorbij…….. Vanmorgen zit ik op mijn matje. Een enorme boeddhistische bel staat naast me. Een sliert wierook kringelt naar het plafond.

[jerienenkatroen-blog]

WE’RE ALL MAD HERE

Mode en Designcentrum, Brussel

door V+ architecten | Rotor

Een recente nieuwkomer nestelt zich geruisloos tussen zijn buren in, zonder het aangrenzende kleurenpalet te verstoren of de buurt op te schrikken. Het raster van betonnen kolommen en groen getinte stroken draagt een gevel die haast gewichtloos lijkt te zijn. Een dunne laag glas scheidt de bezoeker op straat van wat hem of haar binnenin te wachten staat. Het gebouw lijkt op het eerste zicht met zijn schijnbaar eenvoudige gevel en lichte pastelkleuren, vrij bescheiden zijn plaats te vinden aan het plein. De oplichtende zin boven de ingang, “This is Mad”, doet anders vermoeden.

Het project is het resultaat van een architecturale wedstrijd, uitgeschreven door de stad Brussel, om een bestaand kantoor- en warenhuiscomplex te herbestemmen. Het ontwerp, voorgesteld en uitgevoerd door V+ en Rotor, is radicaal conservatief. In plaats van afbraak, zoals de wedstrijdvraag voorstelde, besluiten ze de drie bestaande volumes te behouden en zoveel mogelijk te gebruiken van wat er reeds aanwezig is. Het project toont een zeer hoge tolerantie voor het bestaande en combineert dit met hoge standaarden voor alles wat toegevoegd wordt. Het resultaat is een gebouw dat veel rijker is in typologieën dan wat mogelijk zou zijn bij een tabula rasa.

Het plot is vrij uniek doordat het aan beide kanten in contact staat met een plein. Aan de voorgevel is dit binnenin vertaald naar een soort inpandige loggia; door de transparante gevel lijkt één zijde van de inkomstruimte volledig open te zijn en het plein mee met de bezoeker binnen te laten. De ruimte is hoog, wit en leeg; als een soort steriele kamer van waaruit de rest van het gebouw vervolgens betreden mag worden. Een eerste kennismaking met het gebruik van wijd uiteenlopende materialen in het project is hier aan de orde. Lichtgrijze marmeren platen worden lichtjes naar achter geduwd door een wit raster van balken en kolommen. Een subtiele gloed valt hierop neer vanuit het plafond; tussen de betonnen balken waar het bekistingshout in is blijven steken, zijn fijne stroken verlichting aangebracht.

Wat volgt is de grote tentoonstellingszaal die zich in het midden van het gebouw bevindt. Doordat de vloer daar plots een niveau naar beneden zakt en zo de ruimte dubbel hoog maakt, ontstaat er een ongewoon perspectief: een eerste kennismaking met de kunstwerken gebeurt van bovenaf. De gaanderij die zich aan de muur vastklampt en zo de ruimte oversteekt, geeft tijd om alles een eerste keer te verwerken; eenmaal aan de overkant kan men afdalen om de tentoonstelling van dichterbij te bekijken. De subtiele nuances in texturen (het plafond lijkt misleidend zacht te zijn) en de liftschacht in rode baksteen bieden een houvast in de anders volledig witte ruimte, een kleur die de leidraad zal vormen doorheen het hele ontwerp. De ongedwongen conversatie die ontstaat tussen gebouw en kunstwerk is benijdenswaardig: beiden vinden hun plaats zonder die van de andere op te eisen. Eenmaal de gaanderij overgestoken, kan men er ook voor kiezen om niet af te dalen, maar rechtstreeks verder te wandelen naar het laatste deel van het gebouw. De drieledigheid in het project is niet te missen; ondanks het gebrek aan een klassieke vormentaal van deuren en drempels, voelt men instinctief aan waar de ene ruimte stopt en de andere begint.                                                                   

In het laatste deel laat de structuur die er oorspronkelijk stond, het duidelijkst zijn aanwezigheid veronderstellen: de ruimtes zijn kleiner en ietwat introvert en nodigen daardoor uit om ongestoord rond te dwalen. Natuurlijk licht trekt strepen over een aantal treden die naar de achtergevel leiden. Die grenst aan een tweede plein, waarbij het contact met buiten minder gestileerd is dan vooraan; de functie van meer bescheiden achtergevel valt duidelijk af te lezen, maar is daarom nog niet denigrerend. Doordat de ruimten een soort enfilade vormen, worden de twee totaal verschillende pleinen op een haast natuurlijke wijze met elkaar verbonden; het gebouw lijkt hier een vanzelfsprekend verlengstuk te zijn van het omringende stedelijke weefsel.

De rest van de tentoonstellingsruimtes ligt op niveau 1 en is bereikbaar via de trap vooraan in het gebouw. Die blijkt meer te zijn dan enkel circulatie; een meesterwerk van fijngevoelige materialiteit kronkelt zich tussen de verschillende verdiepingen een weg naar boven. De ongewone mozaïek van witte, ronde tegeltjes op de buitenste muur weerkaatst de combinatie van natuurlijk en kunstmatig licht en nodigt uit om aangeraakt te worden.

Eenmaal boven kan men een blik werpen op de ontvangstruimte die op het niveau daaronder ligt. Het subtiele spel van doorzichten is doorheen het hele gebouw aanwezig en zorgt voor een dynamiek van “zien of gezien worden”. Het hele project is zeer gelaagd, ongetwijfeld een gevolg van de keuze van Rotor en V+ voor het behoud van de oorspronkelijke gebouwen. Door het ontbreken van gangen en het gebruik van verschillende hoogtes en niveaus, voelen de ruimtes als een opeenstapeling van verschillende ervaringen, een soort landschap van ontdekkingen. De tentoonstelling van Bas Smets, waarbij bomen naar binnen worden gehaald op alle niveaus van het gebouw, versterkt dit gevoel van een architecturaal landschap alleen maar meer.

De ruimte in het midden van het complex is dubbel hoog, zoals zijn tegenhanger op het gelijkvloers, maar geeft een compleet andere indruk. Plots wordt het voornamelijk witte kleurenpalet aangevuld met lichtroos en groen, twee kleuren die niets met elkaar te maken lijken te hebben maar elkaar hier als vanzelfsprekend aanvullen. De ramen werpen een soort waas over de rest van het gebouw; de bezoeker mag heel even met een roze bril door het leven gaan. Nadien bij het wegrijden zal hij pas zien dat de roze ramen eigenlijk al duidelijk waren door de gevel heen; het loont dus soms afstand te nemen van een gebouw waarin niet alle troeven meteen worden opgemerkt.

Het café dat uitkijkt op deze ruimte, is het laatste deel dat open is voor publiek. Het gebouw telt hierna nog een aantal lagen, maar die worden bezet door kantoren, ateliers en een penthouse. Na de luchtige sfeer die in de voorgaande ruimtes heerst, is de comfortabele gezelligheid van het café weer een punt op het lijstje van verassingen. De ronde lampen werpen een warme gloed op het meubilair en doen vergeten dat ook deze ruimte weer voornamelijk wit is. De sterkte van dit project is de transformatie van een relatief anonieme kleur tot een veelzijdig en verrassend gegeven. Grote vlakken worden speels onderbroken door toevoeging  van losse tegels en de weerkaatsing van licht of het verschil in textuur zorgen voor subtiele nuances. Wit wordt hier opnieuw uitgevonden en is vaak de hoofdrolspeler, maar figureert soms ook om ongebruikelijke combinaties te verzachten.

De aanwezigheid van al dat wit komt tot een hoogtepunt op het dakterras, dat via het café te bereiken is. De aansluiting met de context is hier, in tegenstelling tot de subtiele voorgevel, bijna confronterend. Tegenover het duidelijk afgebakende terras steken de omringende gebouwen hard af, alsof het heldere wit van de nieuwkomer een soort canvas vormt voor de kleuren van de omgeving. Dit heeft echter niet altijd een positief effect op de context; door al dat wit krijgt het project een zekere graad van abstractie en verheft het zichzelf bijna boven zijn buren, die reeds getekend zijn door de littekens en het vuil van het dagelijkse leven. Hoewel er op het gelijkvloers een soort continuïteit is tussen binnen en buiten, lijkt het MAD-gebouw soms wat te willen ontsnappen aan de onontkoombare realiteit van de stedelijke omgeving. Wanneer de zon op het terras staat en het wit bijna verblindend wordt, kan men twijfelen aan de kans op een dergelijke  ontsnapping.

Het MAD-gebouw is een staaltje meesterwerk in het hart van Brussel. Door een zekere discretie lokt het toevallige voorbijgangers naar binnen met de belofte op ingetogen madness. Het project voelt niet de noodzaak om luidkeels een boodschap te verkondigen, behalve die van een subtiele beklijving. De ongebruikelijke keuze in materialen zorgt ervoor dat het gebouw ongelofelijk uitnodigend wordt om even in stil te blijven staan. Het project manifesteert zichzelf door plaats te maken voor iets anders. Het dringt zich niet op als een volmaakt geheel, maar biedt mogelijkheden aan en roept vragen op. Het vraagt om nieuwsgierigheid, geeft vrijheid en maakt plaats voor toe-eigening. Rotor en V+ overtuigen met hun keuze om op een bestaande basis verder te bouwen: is de vanzelfsprekende aanwezigheid van een project tenslotte niet de ultieme bevestiging?

[jurjenkvanderhoek]

LANDSCHAPSBELEVING EN NATUURERVARING IN KUNSTRUIMTE H47

In de duo-tentoonstelling “Lichter landschap” bij Kunstruimte H47 in Leeuwarden reageren de kunstenaars Hilde Huisman en Wia Bouma in hun werk op elkaar. Zij reflecteren daarin de landschappelijke inspiratie en de ervaring van de natuur. Met het pasteuze trage van verf en kwasten en de lichtheid van textiel geven de kunstenaars een representatie van landschap, dat zowel verdicht kwetsbaar maar ook onscherp en fragiel is.

Monumentaal hoeft niet altijd indrukwekkend groot te zijn. De landschappen van Wia Bouma zijn groots en imposant op beperkt formaat. Krachtig weet zij in meest abstracte zin een omgeving vast te leggen. In de ruwe lijnvoering weet zij de emotie bij het uitzicht te pakken. Treffend af te beelden. Het zijn nauwelijks bestaande situaties, nergens te plaatsen plekken, geen realistische omgevingen. Maar de idee en het gevoel is wel plaatsbepalend. Deze indruk gaf het landschap haar op die plek, daar en toen in deze gemoedstoestand. Strikt genomen zijn het geen landschappen, maar landschappelijke afbeeldingen. Composities die passen bij de ervaren plek, de ondervonden omgeving. Het is een interpretatie van de werkelijkheid zonder een realiteit na te jagen. De compacte benadering oogt monumentaal. Het gevoel is niet breed uitgemeten en geeft daardoor een gedetailleerde beleving.

Op postzegelformaat is de emotie geconcentreerd tot devotie, een aandachtige bezieling van de realiteit. De werkelijkheid van de gedachte, de idee bij een bepaalde plek zonder de plek op zichzelf uit te drukken. De paneeltjes zijn luchtig maar krachtig in verf gezet. In enkele beheerste gebaren is de balans gezocht. Een evenwicht tussen gedachte en uitdrukking, tussen gevoel en afbeelding. Hoe geef je beeld aan de ervaring van de plek. Niet door realistisch huisje, boompje, beestje neer te zetten. Maar in kleur en vlak met de materie verf tot een abstracte uitbeelding te komen. De indruk uit te drukken, een afdruk van gevoel. Het stempel van emotie.

Naast dat Bouma haar indrukken van het landschap uit met verf op doek, heeft zij ook atypische dragers gebruikt om de omgeving op vast te leggen. Zo gebruikt zij schuursponsjes en schuurblokken om een op collage lijkende compositie te maken. De verf wordt door de materie opgenomen of afgestoten. Het geeft een bijzonder effect en leidt tot een zuiver abstracte beleving van het onderwerp.

Een enkel klein werk van Wia Bouma is tot grote afmetingen opgeblazen als print op kunststof. Het geeft textiel kunstenaar Hilde Huisman de gelegenheid te reageren op dit landschappelijke werk. In de installatie organza heeft zij brede linten doek gehangen. In diverse kleurbanen speelt de transparante stof met het door de hoge ramen invallende licht. De linten benemen het zicht op het landschap, zoals mistnevels de omgeving omsluieren. De bezoeker kan zich begeven in de installatie, zich omgeven door het textiel. Hoe dichter men dan tot de uitvergroting van Bouma komt, zich een weg baant door de nevel, hoe duidelijker dat landschap op het netvlies komt. De installatie is speciaal voor deze ruimte gemaakt. Daarmee sluit het aan op wat H47 onder meer beoogt. Ruimte geven aan kunst die speciaal voor deze plek en dit gebouw is gemaakt. Unieke projecten die karakter geven aan deze kunstruimte.

In de kozijnen voor de glasramen heeft Huisman kleine ingelijste werken laten hangen. Deze zijn doorzichtig en zowel van buiten als in een etalage dan wel van binnen te bekijken. De tweezijdige composities zijn landschappelijke impressies gebruik makend van licht en schaduw. Vertalingen in de stoffen organza en wol, zoals de geschilderde versies overzettingen zijn in olieverf en acrylverf. Beide uitvoeringen geven beeld aan de idee van de kunstenaar. Is Bouma compact en luisterrijk, Huisman is in haar werk transparant en fragiel.

“In tijden van overweldigende emoties van vergankelijkheid en verlies, maar ook van uitzinnige vreugde, kan het beleven van het landschap en het ervaren van de natuur helpen bij het reflecteren op deze vragen en tot rust en stilte te komen.” Met deze volzin duiden de kunstenaars onomwonden wat de betekenis van hun werk kan zijn. In H47 ervaar ik het laatste deel van de zin. Vooral in en door de installatie van Hilde Huisman kom ik tot rust na de drukte van de antiekmarkt op het Zaailand achter me gelaten te hebben. De stilte vind ik in het kleurenpalet van Wia Bouma, hoewel dit schijnbaar tegenstrijdig is.

Lichter Landschap. Werk van Hilde Huisman en Wia Bouma bij Kunstruimte H47, Haniasteeg 47 in Leeuwarden. Te zien tot en met 24 september 2023.

[kunst]

Kasteel De Haere - Olst - #ijssellandschap #dehaere #deventer Wat vlieg testen en .. Filters op de Drone uit proberen. Maar voor de regenbui ... binnen gehaald 🙂

[kunst]

Formond - Selfie -

Formond - Selfie - #olst #wijhe #monument #drone

52°22’19.528″ N 6°5’23.49″ E

  Fortmond is vooral bekend vanwege de Steenfabriek Fortmond die er van 1889 tot 1976 gevestigd was. Deze fabriek werd van klei voorzien met een smalspoorlijntje vanuit de Duursche Waarden. Een tweede lijntje liep naar de Roetwaarden in het zuiden.De steenovens en de gerestaureerde schoorsteen zijn nu rijksmonument. Een tweede steenfabriek te Fortmond was ‘Het…

[kunst]

Ruimte voor water

Ruimte voor water #deventer #vvvdeventer #ruimtevoorwater #welsum

52°15’43.28″ N 6°7’31.97″ E

  Gisteravond 20.00 uur

[kunst]

Zon overgoten Deventer #deventer #drone #vvvdeventer #ds_deventer Kon het niet laten... een van de vele...

[kunst]

Structuren

Structuren #deventer #bolwerksmolen #droogte #structuur

[kunst]

Kanopolo

Kanopolo #konopolo #deventer #stentor #droogte #gem_deventer

Kanopolo op het droge in de Gashaven.