#Lee Si-Un

[korelist]

RENUION WORLD // KDRAMA DİZİ YORUMU

UYARI : Yazılar genel olarak spoiler içerebilir. İçermeyedebilir.

İmdb puanı : 7,3 Benim puanım: 6

Drama: Into the World Again (English title) / Reunited Worlds (literal title)

Hangul: 다시 만난 세계

Director: Baek Soo-Chan

Writer: Lee Hee-Myung

Date: 2017

Language: Korean

Country: South Korea

Cast: Yeo Jin-Goo, Lee Yeon-Hee, Ahn Jae-Hyeon, Kim Jin-Woo, Shin Soo-Ho, Lee Si-Un, Park Jin-Joo, Yoon Sun-Woo, Kim Ga-Eun, Kwak Dong-Yeon

2017 SBS Drama Awards - December 31, 2017

Best Supporting Actress (Park Jin-Joo)

Kötü senaryo, güzel oyunculuk, izlediğime pişman olduğum bir dizi. 19 yaşında bir lise öğrencisi olan Sung Hae-Sung (Yeo Jin-Goo) 4 kardeşi ve büyükannesi ile yaşamaktadır. Kardeşleri için canını dişine takan herkesin her şeylerine koşan biri olmasının yanı sıra arkadaşları tarafından da çok sevilen çocuktur. Adeta bulunmaz bir pırlanta. Doğum gününde trajik bir şekilde trafik kazası geçirerek ölür. Ölümünün üzerinden 12 yıl geçtikten sonra okulunun çatısında bir anda ortaya çıkar. Dizi; onun dönüşü ile yaşanan olayları konu almaktadır.

Hae-Sung hayata döndüğünde kardeşleri; Sung Young-Joon (Yoon Sun-Woo) doktor, Sung Young-In(Kim Ga-Eun) mağaza görevlisi, Sung Hae-Cheol(Kwak Dong-Yeon) serseri, Sung Soo-Ji(Kim Hye-Jun) ise öğrencidir. Birbirlerinden kopmuş aile ilişkileri kalmamış bir şekilde yaşamaktadırlar. Doktorumuz nişanlısı Lee Seo-Won(Han So-Hee)’a tek çocuk olduğunu söylemiş, ailesini yok sayarak yaşamayı seçmiştir. . Mağaza görevlisi olan kardeş ise abisinin sınıfta yakın arkadaşı olan Cha Tae-Hoon(Kim Jin-Woo)’in sahibi olduğu bir yerde çalışıyordur. Tae-Hoon ise ona ilgi duymaktadır.

Neyse efenim, bu genç delikanlının birde o zamanlar çok yakın arkadaşı ve aşkısı olan Jung Jung-Won( küçük hali : Jung Chae-Yeon, büyük hali: Lee Yeon-Hee) vardı. Doğum gününde onun için sürpriz hazırladığından dolayı okula uğramasını söyleyerek eve gelmesini geciktiriyor. Trafik kazasıda okul yolunda gerçekleşiyor. Bu nedenle de kızımız bütün bu yıllar boyunca hep kendisini suçluyor. Bu suçlulukla Hae-Sung’un hayali olan aşçılık alanına yöneliyor. Aşkım hayalini gerçekleştiremeden öldü, onun hayalini ben gerçekleştireyim diye düşünüyor. Bir de üzerine maalesef ki bu alanda kötü. Cha Min-Joon(Ahn Jae-Hyeon) çok zengin bir ailenin üvey oğludur. Ailesinden ayrı ayaklarının üzerinde durmak istediği için şirket ile hiçbir bağı olmadan kendi restoranını işletmektedir. Ve tabi ki Jung-Won burada çalışıyor.

Oyuncu kadrosu genç nesilden oluşan bu dizinin bence senaryosunda çok büyük bir sıkıntı vardı. Eğlenceli olmak isteyen ama dram yapalım diye kastıran bir hikayeydi. En başta 20 bölüm bu dizi için çok gereksizdi. 12 bölümlük olması daha iyi olabilirdi. Ölü birinin geri gelmesi ise hiçbir temele bağlanmaksızın fantastik bir hava yaratsa da önü sonu olmadığı için çok havada kalıyordu. Bu belirsizlik ise izleyiciyi sıkıyordu. Belirsizliğin yanı sıra bu kısıtlı konu çerçevesi de boğmaya başlıyor.

Ortada nedeni bilinmeyen bir durum, sonucunu öğrensek de bir şeyin değişmeyeceği bir olay, kimyasız bir aşk vardı. Komik anlar komik değildi, dramlar dram değildi. İster istemez ortaya çıkan Noona krizi de üzerine tüy dikti. Hayata dönen çocuğumuz hala 19 yaşındayken, biricik aşkısı 31 yaşına girmişti. Saçmalıklar o kadar arka arkaya gelmeye başlıyor ki aklınız duruyor. Çocuk 19 yaşında olduğunu çok belli ediyordu. Oyunculuğu, görünüşü her şeyi ile liseliydi. Orada sorun yoktu ama kız 31 yaşında birini canlandırdığını unutmuş şekilde 12 yaşında gibi davranıyordu. Birkaç bölümden sonra tam bir Türk dizisine bağladılar. “CAMDAKİ KORELİ” !!!

Randevulaşırlar, kız mesaiye kalmak zorunda kalınca gidemez. Tam o sırada patronu der sen çık, izin veriyorum. Kız çıkar bu sefer çocuk başka bir hayati kararın içinde kendini bulur kızla arasında seçim yapmak zorunda kalır. Ama bu anların hepsi uzuuuuun bakışmalar ile anlatılır. Onu mu seçsem bunu mu seçsemler dakikalar sürer. Sonra çocukta kızı seçip koşmaya başlar. Tam o sırada kızda tam gidecekken önünde bomboş duran el arabasının tekeri bozulur. Patronu el arabasını durdurmak için atlar, ama yandan gelen araba patrona çarpar. Patron kör olur! Şaka şaka… Kızımız patronunu hastaneye götürür. Sonrası bölümü sakince kapatıp nefes alma seansı... Bütün bölümlerin böyle anlardan oluştuğunu düşünün. Aman Yarabbi.

Bütün manasızlıkları geçtim. Bir arkadaş ortamında toplanmışlar. Gruptan biri 12 yıl sonra dirilmiş. Diğeri babadan çok zenginmiş. Grubun geri kalanı hangisine en çok şaşırdı dersiniz. İlahi sizde… tabi ki zengin olana 😊İnanılmaz. Hikayeye hiçbir katkısı olmayan saçma sapan anları çıkartınca bölümüler 15-20dk kalıyordu. O zaman daha çekilebilir bir dizi olurdu. Her bölümü izlerken IQ seviyemin düştüğünü hissettim. Ve salağa anlatır gibi konuşmaları…  Cümlenin başında ortasında sonunda, gerçek anlamda tek bir cümlede 3 kere isim söylemelerine inanılmaz takıldım. İzlerken çıldırdım.

Son olarak oyunculardan biraz bahsedeyim. Kwak Dong-Yeon’a Vincenzo dizisinden beri bayılırım. Sahne arkasındaki kişiliğine de şahit olduktan sonra daha da favorim oldu.  Yeo Jin-Goo ise başlarda kötü oyunculuk olarak gelse de artık o kadar kötü bulmuyorum. Her an o göz yaşını akıtmaya hazır duruşu takdir edilesi. Kendisi çocuk oyunculardanmış. Kadın başrolümüz Lee Yeon-Hee’i ; Shin Se-Kyung’ya ve onu oyunculuğuna benzettim. Kusura bakmayın ama ikisi de kötü. Restoran sahibi Ahn Jae-Hyeon ise bence şeytan tüyü olan bir oyuncu. Cinderella and the four knights dizisinin parlak dudaklı oyuncusu. Daha çok uzun bir yolu olmasına rağmen bence ekrana yakışıyor.

Özetlersek, oyuncuları tek tek beğendim(çoğunu). Senaryo çok kötüydü. Asla da kimseye tavsiye etmem.

OST:

Jo Hyun Ah - Waiting for you

Raven Melus

BAŞKA NELER VAR ?

FOTOĞRAFLAR

[jojo-schmo]

Crow Strider AU my beloved…. I am so happy you exist. <3

AU is by @meraki-sunset

[edy-lyy]

Azula convertida en una niña de seis años por alguna cosa de espíritus.

Azula ve a Katara, con corazones y flores a su alrededor después de verla luchar: ¿Eres soltera? Zuko: Mai: Ty Lee: Gaang: Katara: Ay, cosita.

[dormiloncito]

guy who has only played fear and hunger voice: hmm getting fear and hunger vibes from this

[espectro-de-plata]

Por favor, léeme.

Por favor, léeme cuando me haya ido.

No te detengas a pensar en mi partida, porque tanto como quien tanto madruga, estarás perdiendo tu tiempo, pues es probable que no vuelva.

No te des el lujo de desperdiciar en el hueco que dejo en la mesa tus lágrimas ni tus segundos, ni cedas al morboso vicio de querer impregnarme en las fotografías que quizá hace ya tiempo hayan dejado de ser yo. 

Por lo que quieras, y por sobre todo lo anterior, no caigas en el juego de buscar culpables. Si acaso crees ser uno de ellos, sabe que al momento de irme, es probable que tus ojos trataran de disuadirme; si en cambio quisieras señalar a alguien, ten en cuenta que ese alguien podrías ser tú. Por tanto, no. No hay nadie a quien culpar de que me vaya, porque no es que ansiara irme para empezar. Es sólo que estoy seguro que un poco de todo con lo que cargo aquí, he de poder llevar allá, y con suerte, algo de allá, divino o no, podré traer de vuelta. No lo sé.

Justo ahora desconozco en qué parte del trayecto estoy, o si tiene un fin. Mucho menos sé si más encaminado halle, como muchos creen, esa ruta de vuelta. Pero en lo que sigo andando, he de dejarte saber que mucho del equipaje con que partí ya no pesa más. Mucho de él se me cayó sin quererlo en el camino. 

Entonces, entretanto, por favor léeme. 

Lee los poemas que hayan sobrevivido a la modernidad y a mis arranques. Algunos son de desamor, otros contra Dios, a quien no sé si llegaré a ver en esta travesía. Otros son a mi familia. Con suerte, aunque quizá nunca lo sepas, alguno podría ser para ti. Espero que en ellos halles todo lo que es ajeno a mí: El sentimiento de vacío, el dolor de una traición, el arrepentimiento. Ya nada de eso es mío, porque a donde voy no lo necesito, pero si lo encuentras útil, léelos y reléelos como hice yo en el intento de descifrar algo.

Por favor lee también los cuentos. Muchos de ellos son cuentos porque siempre sentí que la novela me quedaba grande. En ellos hay historias nada novedosas de amor y esperanza, algunas otras de desamparo e impotencia. Espero que al leerlos sientas un huequito en el estómago, preguntándote si quizá algunas páginas se perdieron. Es probable que no, y que con cierta malicia pícara ese sea precisamente el final que planeé, porque tanto como mi partida, los finales suelen ser inciertos. La finísima diferencia es que aún no sé si mi partida sea un final, ni podría decir que fue tan planeado como los de los cuentos.

De los pocos que queden, por favor lee mis ensayos, artículos o lo que se le parezca. No sé cuán diferente sea aquello de lo que haya opinado cuando yo ya no esté, pero el registro es interesante y divertido. Aunque no espero ser autoridad, y esto contradiga la premisa de que no deseo ser yo a quien se recuerde, el concepto de “discutir con el autor” me es fascinante. Por favor, léelos y ten por seguro que ellos en mi lugar, porque, recuerda, yo ya no estoy, estarán felices de discutir contigo. 

El punto de esta marcha en el que estoy es bastante frío y nebuloso. Aún no veo perros, ni ríos, ni puertas, y quizá pierda más adelante la fuerza para escribir algo más, así que esto cierra el momento. Este es el último texto dentro de la vida que escribí. Porque justo eso hice, o intenté. Te darás cuenta de que tengo vicios al redactar: En ocasiones algunas palabras se vieron cansadas de tanto ser usadas; la cohesión y la coherencia me odiaron múltiples veces. Pero las palabras fueron mi mayor regalo, uno que me fue dado y con el que quise ser un faro de...Algo que hubiera querido descubrir antes de irme.

Así que sí, escribí una vida lo mejor que pude. La escribí al vivirla, y es metáfora. Y escribí una vida para retratarla con todas sus bellezas y sus atrocidades, y es figurativo. 

Entonces, léeme. Por favor léeme. 

Aunque renegué de grandes como Homero o Cervantes, por favor léeme. Aunque abusé de la fe de quien tenía expectativas, así como de la fe de erratas, por favor léeme. Aunque mi macroestructura y mi microestructura se contradicen, por favor léeme.

Por favor, léeme, porque sospecho que no volveré, y quiero tener la certeza, o creer que la tengo, de que algo me mantendrá contigo si me pierdo en el rumbo que estoy tomando. 

Por favor léeme, y mantenme tan vivo como sea posible, aunque ya no lo esté.

[unachicacualquieraescribiendo]

¿Cómo se puede estar cansada de vivir, cuándo sientes que es lo único que no has estado haciendo toda tu vida?

[kazzykatt]

alright ya casi termino las estúpidas commission sheets

lo malo, tengo que usar dibujos de hazbin porque es lo más nuevo que tengo adkahsfshdjdbc

en otras noticias se me ocurrió hacer comisiones con la plantilla de Take This a 5 dólares o por ahí

[hollow-vok]

Solya grande y Solya chiquito 🙊

[rosabienfuerte]

o por dios perdon re fuera de lugar pero a todo esto logre encontrar fans de ORV argentines en tumblr hola que milagro crei que eso nunca me pasaría (tampoco pude buscarlos tengo miedo de cruzarme spoilers) (hola fans de orv argentines)

[lin2ki]

me empezo a seguir alguien que tiene mi mismo nombre, es bisexual y tiene un año menos, siento que mi yo del año pasado me esta siguiendo en tumblr

[passionforfiction]

The Fabulous

I frankly don't know where to start., so I'll be blunt: I didn't like this series. I forced myself to finish it and I skipped episodes - and mind you, this was an 8 episode series. It was the combination of poor storyline, character development and representation. The characters come off as frivolous, the gay characters feel like a stereotyped caricature that felt cringy at times. And I just couldn't connect with any of the characters. It annoyed me that Pyo Ji Eun could forgive and give a second chance to Lee Nam Jin who insulted her when they broke up, but she couldn't forgive and give a second chance to her friend and ex-boyfriend because she couldn't see how he expressed his feelings for her. These characters are static, there is no true growth in them. At the end of the series they are the same as they were in the beginning.

The plot felt superficial too. It could have worked if there had been some depth to the conflicts that could truly make the characters do some growing; for example Ye Seon Ho's situation as a model. This could have been explored more. The conflicts are all triggered by the whim of celebrities, rich people or influencers. Shim Do Young is supposed to be the cute boy trying to make it in the fashion industry and he comes off as annoying and shallow.

Thierry's story could have been a nice subplot but they turned that character into the biggest caricature of the set of characters.

It's a pity because the cast has some really good actors in it, but they were not able to bring to life characters that the audience could connect.

I truly don't recommend this one. There are other series about fashion that are much better.

Poster from Kpopmap - https://www.kpopmap.com/fabulous-2022-drama-cast-summary/

[malkaviian]

creo que mañana (bueno hoy cuando despierte) publico La Mierda(tm) y los nervios ya me están matando lmao

[peaceeandcoolestvibes]

Luego añadiré el link 🔗 a la entrevista pero brutal,,, yo tambn pongo un poco en entredicho la teoría de darwin,, hay huecos en la historia y cosas q no me acaban de cuadrar 💯

El ignorante medio cuando eres espiritual y tienes mucha formación/inteligencia:

Soy muy preguntona y creo que se lo preguntaré a algún amigo biólogo ((ellos estudian mas a fondo este tema en principio, nosotros hacemos bioquímica micro o bio molecular y bio humana pero es que hay cosas q estudias y NO cuadran)

[diversamenteintelligente]

(via THE FROG - SE UN ALBERO CADE IN UNA FORESTA)

Berkeley fece una domanda molto complessa nella sua semplicità: "Se un albero cade in una foresta e nessuno lo sente, fa rumore?". Per Berkeley la risposta era palese, l'albero non fa rumore, in quanto gli oggetti esistono solo se percepiti.

[procrastinating-falcon]

Me siento re validada. Mi vieja nos acaba de llevar en el auto a mí, a mi bestie y a un pibe (amigo de mi bestie) que siempre le digo que no me banco y ella siempre intenta analizar por qué en modo zen. Pero cuando se bajaron del auto los dos, yo me di vuelta y le dije a mi vieja, “ves que es infumable?” Y me dijo “sí, es infumable”

[unachicacualquieraescribiendo]

Cuando sus ojos se conectaban en la profundidad de ellos se podía ver el mundo más bonito.

Eran las ventanas de su alma y una mirada nunca miente.

Pero fui tonta al hacer a un lado la razón y no ver más allá del caparazón.