#Laarni

[miomaede]

Pit of Discarded Selves

[kleifordue]

[seams-witch]

ran into a friendo (laarnie) at ado's wish tour stop in los angeles! i lost a bunch of roses. 💙

[cry-stars]

Hey! I created the writing asks so I'll send you a couple, any OC you feel like:

pen, marker, crayon, copics, charcoal, tortillon, and eraser please!

Hi, thank you so much for asking and for making such a cool ask list!! I took a long time to answer haha. I wound up shuffling the names of my main adult OCs and answering these for whoever's name came up first!

Pen: what's one minor moment your character regrets? A small mistake, but something they "can't erase"?

Johann: I guess there’s no particular moment but a lot of small moments for this… but Johann regrets not picking up on his brother Laarni’s suicidal/depressive tendencies sooner. Johann had previously never suspected a thing--for good reason, since Laarni hides it from his brothers very well. After one close call when things get too tough for Laarni and Johann witnesses it, Johann becomes extremely vigilant, checking up on Laarni whenever he can--although subtly, since Laarni hates to think that his younger brothers are worrying about him.

Marker: what's one thing your character would never tattoo on their body, even if they were paid a million dollars for it?

Johann: Honestly if it was to get money for his family to help take care of them, Johann would do absolutely anything, no matter what it was. Even if he hated the tattoo, he’d do it for them.

Crayon: what was your OC like when they were four years old? Were they loud?  Shy? Were they the resident "weird kid" or did they get along with others their age?

CJ: CJ was extremely spoiled and bratty as a little child, and wouldn’t hesitate to scream and cry if things didn’t go her way. Outside of her temper tantrums though, she was extremely quiet. Even her dad was surprised if he heard her voice aside from screaming, and strangers would definitely never hear her speak.

Copics: what is this character's most expensive habit or hobby? Do they ever feel guilty about the money they spend on it?

Gareth: Gareth has no hobbies (usually). He devotes his entire life and work to trying to outdo his love-hate idol Clive’s past feats. Instead of using mechanical means the way Clive did, Gareth uses computers. Since my Gareth story happens in the 1980s, a computer hobby would be extremely expensive, especially for the powerful virtual reality-type machines Gareth is trying to build.  Gareth eventually does try out more hobbies thanks to his mom-crush Flora’s urging, particularly gardening. Rather than feeling guilty about the money aspect of it though, he more feels guilty or frustrated about spending any time on anything other than his plans to outdo Clive. He would never do it if it weren’t for Flora convincing him.

Charcoal: share any unique physical features about this character that are not scars or tattoos.

Pearl: I guess the main thing for Pearl is that she’s very tall (six feet) and looks enough like her brother that they can be mistaken for each other from a distance, although they aren’t twins and are several years apart from each other. She and her brother sometimes called themselves “the Caine brothers” in their early years establishing their robotics company, and the name was rarely questioned.

Tortillon: does your OC "blend in" with the people around them? Physically? Metaphorically?

Glynrie: Glynrie doesn’t physically blend in at all. He’s the only elf and acts quite archaically in a modern city filled with humans. Because of this, as well as because of being a butler, Glynrie tries to stay in the background as much as he can, devoting himself to serving the Khora company and watching out for another servant of the family, Walidah, who is also a homebody. If Glynrie ever left the Khora mansion, he’d definitely stand out, but he blends in well with the Khora family.

Eraser: what's one way this character has changed over time? Either over the course of their story, or over the course of designing them as an author.

Glynrie: Glynrie is an expy of an elf butler named Galion from The Hobbit. Galion doesn’t get to do much in the book, but I really loved him and wrote a ton of fanfics about him, developing him so much that he felt like my own character. I really wanted to keep using Galion even outside of the Tolkien world, so I created Glynrie, who is still an elf butler, but has a much different backstory and different relationships with people around him. Glynrie still has the borderline(?) OCD that I gave to Galion, but now also has a very big protective streak that the old character didn’t really have, as he takes care of his friend and fellow servant Walidah and also works to help his boss Ms Shinzou with anything she needs. I also canonized Glynrie being aroace now; Galion had been “coded” that way even if I didn’t know what that was when I was a kid writing him, but it’s official now.

[voiceoversakura]

Soaring to Success: How Voice Acting Relates to a Cabin Crew Job

Soaring to Success: How I, as a Cabin Crew Member, Relate to Voice Acting

When I think of voice acting, I often visualize animated characters or narrators working their magic behind the scenes. At first glance, it might seem like a completely different world from my high-flying duties as a cabin crew member. However, I've come to realize that there are some intriguing parallels between voice acting and the world of aviation. Let's explore how these two seemingly unrelated fields are more connected than one might think.

Communication is Key

In both voice acting and cabin crew roles, I've come to understand that effective communication is absolutely paramount. Voice actors use their vocal talents to convey emotions, deliver lines, and tell captivating stories. Similarly, as a cabin crew member, I rely heavily on clear and concise communication to ensure the safety and comfort of our passengers during a flight. I provide instructions, answer questions, and offer reassurance, all while maintaining professionalism and composure.

Adaptability

I've noticed that voice actors must often adapt their voices to fit various roles and characters. This adaptability mirrors the flexibility required of cabin crew members. Whether we're dealing with unexpected turbulence, adjusting to diverse passenger needs, or addressing unforeseen challenges, cabin crew must be quick thinkers who can adapt to situations with poise and grace.

Professionalism and Presentation

In both voice acting and cabin crew roles, I've come to appreciate the importance of presenting oneself professionally. Voice actors must present themselves professionally when recording or performing, just as cabin crew members need to maintain a polished appearance and a friendly demeanor while representing the airline. Both roles demand a commitment to excellent customer service and a polished presentation.

Emotion and Empathy

I've learned that voice actors infuse their performances with emotion and empathy to connect with their audience. Similarly, as a cabin crew member, I use my emotional intelligence to provide care and comfort to passengers, especially during stressful or challenging situations. Empathy helps both voice actors and cabin crew members build rapport and trust.

Teamwork

I've experienced that voice acting often involves collaborating with directors, producers, and fellow actors to create a cohesive performance. Likewise, cabin crew members work closely with their team to ensure the smooth operation of a flight. Teamwork and cooperation are essential in both fields to achieve a successful outcome.

Keeping Calm Under Pressure

Both as a voice actor and in my cabin crew role, I've realized the importance of staying calm under pressure. Voice actors sometimes face tight recording schedules and the pressure to perform flawlessly, just as cabin crew members must remain composed and make critical decisions during emergencies or high-stress situations. The ability to stay calm under pressure is a shared trait that contributes to success in both professions.

In conclusion, as a cabin crew member, I've come to appreciate the essential qualities and skills that connect these two seemingly different fields. Effective communication, adaptability, professionalism, empathy, teamwork, and the ability to stay calm under pressure are just a few of the parallels that I've discovered. Whether I'm soaring through the skies as a flight attendant or lending my voice to captivating characters, I now understand that the skills and qualities I develop can be applied in surprising ways across various career paths.

© VoiceOver Sakura- All Rights Reserved. Unauthorized duplication or use of content from this site is strictly prohibited. Protected by international copyright laws."

LAARNI RIVERA 2023

[upismediacenter]

FEATURE: TAGUMPAY: Kilalanin ang mga itinanghal na kampeon ng Battle of the Bands 2023

Ito na ang araw ng pagbabalik. Tatlong taon makalipas ang kasagsagan ng pandemya, muling ipinagdiwang ang UPIS Days noong Mayo 8 at 12, na may temang “SIBOL: Simula ng Bagong Taon.” Sa taong ito, sa blended na paraan isinagawa ang nasabing selebrasyon: ang ISKOwela ng K-2, Alternative Learning Classroom Experience (ACLE) ng 3-6, at Seminars ng 7-12 ay idinaos via Zoom. Samantala, kinasabikan naman ng mga mag-aaral ang pagbabalik ng ilang face-to-face na mga aktibidad gaya ng 3-6 Variety Show, Rampa, at Merch Fair.

IMIK. Ipinapanood ang “Paano ka sisibol?” short film presentations na nilikha ng mga mag-aaral mula Kinder hanggang Grado 12. [kuha ng UPIS Media Center 2024]

Damang-dama naman ang kasabikan ng kapuwa mga guro at mag-aaral pagsapit ng dapit-hapon. Muli na namang maririnig ang mga hiyawan, ang ritmo ng mga gitara, at ang astig na pagtugtog sa drumset sa gabi ng pagbabalik ng isa sa pinakainaabangang bahagi ng UPIS Days: ang Battle of the Bands o BOTB. Ngunit bago natin pag-usapan ang mga naging kaganapan para sa BOTB ng taong ito, tara’t balikan muna natin ang kasaysayan ng kompetisyong ito. Unang nagpasimula ang Battle of the Bands sa UPIS upang magsilbing entablado para sa malilikhaing mag-aaral na gustong ibahagi ang kanilang talento at pagmamahal sa musika kasama ang kani-kanilang mga kaibigan. Wala ring palya ang bawat isa sa pagsuporta sa kanilang mga kapuwa mag-aaral, lalo na kung kanilang mga ka-batch ang lumalahok. Kaya’t taon-taon, punong-puno ng music lovers ang mga lugar na pinagdadausan ng BOTB, mapa-Quadrangle man iyan o Gym. Ang ilan sa mga kilalang pangalan sa larangan ng BOTB ay ang bandang Honeyboys ng Batch 2018, 4 Kings ng Batch 2NT, at Prizmo ng Batch 2ONE.

HOMECOMING. Sa kanilang muling pagtapak sa UPIS, tinugtog ng alumni band na Prizmo ang kantang Narda ng Kamikazee. [kuha ng UPIS Media Center 2024]

Malaking bahagi ng selebrasyon ng UPIS Days, at maging ng ating komunidad, ang Battle of the Bands. Sa taong ito, pitong banda ang sumali at sumubok na mag-uwi ng korona, subalit tatlo lamang ang nanaig. Sa isang panayam ng UPIS Media Center, mas alamin pa natin ang mga naging karanasan ng tatlong bandang nagpatibok ng ating mga puso at nagpapaos ng ating mga lalamunan.

Kilalanin na natin ang mga nag-uwi ng titulong TANGHAL: Battle of the Bands 2023 Winners, magbabagsakan dito in 5, 4, 3, 2!

Handa na ba kayo? Oras na para kilalanin ang bandang nagkamit ng ikatlong gantimpala.

ALAS SAIS (Ikatlong Gantimpala)

ALAS SAIS from L-R. Kadisha Pascual (bassist), Rodney Bondal (drummer), JM Navarro (lead guitarist), Cheska Yanga (vocalist), Laarni Lazarra (vocalist), Jed Nuñez (rhythm guitarist). [kuha ng UPIS Media Center 2024]

Tanong #1: Ano ang inyong naging reaksyon nang malaman ninyong isa kayo sa tatlong nagwagi sa Battle of the Bands ngayong taon?

Jed Nuñez: Na-overwhelm kami, kasi ‘di namin inexpect na magthi-third place kami... Pero pinapangako lang namin na sa next BOTB, susubukan naming mag-champion!

Cheska Yanga: Una kasing in-announce yung ‘Crowd Favorite’, isa ‘yun sa hindi talaga namin in-expect na makukuha namin.

Kadisha Pascual: Ako din, hindi ko in-expect na pati yung ‘Crowd Favorite’ makukuha namin, kasi first-ever BOTB ko ‘yun eh. Kaya ‘di ko alam na ganun pala yung magiging pagtanggap sa amin ng audience.

Cheska Yanga: Hakot awards!

Tanong #2: Paano nabuo ang inyong banda?

Kadisha Pascual: Ayan si JM, isa siya sa mga founding members namin.

JM Navarro: Matagal na kaming nag-usap ni Jed na sasali kami ng BOTB. Hindi pa talaga kumpleto ‘yung banda noon kasi dalawa pa lang kami. Hihiramin sana namin si Rodney, tsaka si Vince (Lagunilla) na galing sa kabilang banda, para sana mabuo ang banda namin. Nag-suggest si Vince na kausapin namin si Kadisha na nagbe-bass daw, kaya kinausap siya ni Laarni kung pwede siyang tumugtog kasama namin. Si Cheska naman, sabi niya, manager na lang daw siya, pero sabi namin sumali na lang din siya sa banda.

Laarni Lazarra: Sabi ko— sali ka na, kumakanta ka rin naman eh!

Cheska Yanga: Um-oo na lang din ako.

Tanong #3: Ano ang kwento sa likod ng pangalan ng inyong banda?

Kadisha Pascual: Malapit na kasi yung deadline nung sign-up form. At that time, meron na kaming setlist ng mga audition song, meron na kaming original song, pero wala pa kaming pangalan. Kaya sinuggest ko na lang na ‘Alas Sais’ kasi anim kami. Ayun lang.

Cheska Yanga: Pero actually, naisipan ko ng meaning ‘yun: ‘Alas,’ pwedeng kahulugan ay aces. Tapos ‘yung ‘Sais’ ay six. ‘Alas Sais’: anim kami na aces.

Tanong #4: Ano ang inyong naging inspirasyon sa paglikha ng inyong orihinal na kantang itinanghal sa kompetisyon?

Laarni Lazarra: Nasa guidelines din naman kung saan dapat magre-revolve yung original song, kaya binase ko lang din doon yung lyrics, pati yung mga common experiences ng students para dun sa pagsagot ng tanong na “paano ka sisibol.”

Tanong #5: Ano ang inyong mensahe para sa mga aspiring bands na nagnanais ding lumahok sa Battle of the Bands susunod na taon?

Pasado alas sais na! Halina’t maghapunan na tayo. Gusto mo bang mag-Foodbanda?

FOOD BANDA (Ikalawang Gantimpala)

FOOD BANDA from L-R. Keane dela Santa (guitarist), CJ Ruiz (drummer), Rachelle Bueno (vocalist), Dzyaireh Santos (vocalist), KC Manalang (guitarist), Elis Reyes (keyboardist). [kuha ng UPIS Media Center 2024]

Tanong #1: Ano ang inyong naging reaksyon nang malaman ninyong isa kayo sa tatlong nagwagi sa Battle of the Bands ngayong taon?

Elis Reyes: Super unexpected. Kasi screening pa lang — at least, personally, I wasn’t expecting na papasa kami ng screening kasi it was such a short amount of time ng preparation. I thought we weren't prepared enough; tapos ‘yung performance din, I wasn't sure if we were at our best. So, ang naging mindset ko: “Let's just enjoy the ride.” Nung announcement, kumakain lang ako ng nachos. It was genuinely unexpected, tapos second place pa kami. And it was flattering na second kami, kasi we were up against many really good bands. It's nice to be acknowledged and awarded for doing something that we just enjoy doing, and for being able to share this feeling with some of my friends.

Rachelle Bueno: During the awarding, nasa stage na kami ng acceptance: “enjoy na lang natin ‘to, tapos palakpakan na lang natin ‘yung mga magpo-podium finish.” Tapos biglang tinawag kami— ‘di pa namin alam kung aakyat ba kami kasi hindi pa nagsi-sink in. Tapos ‘yung Steve Harvey moment, habang binabasa ko ‘yung certificate, napasigaw talaga ako. Hindi pa nga nagsi-sink in ‘yung sinabi nilang 3rd place kami, tapos biglang 2nd place pala kami. It was very overwhelming; emotional upheaval talaga siya kasi lahat kami hindi nage-expect na makakarating kami ng 2nd place amongst all the bands na tumugtog sa BOTB. Kaya sobrang thankful din kami.

Tanong #2: Paano nabuo ang inyong banda?

Dzyaireh Santos: Nabuo ‘yung band kasi gusto ko talaga ng band ever since. Nung nalaman ko magkakaroon ng Battle of the Bands ngayong UPIS Days, naisip ko na bumuo ng banda. Ang una kong nahatak, si CJ. Drummer ‘yung pinaka-mahirap na hanapin, kasi kaunti lang talaga yung alam kong tumutugtog ng drums sa school. At siya ‘yung unang pumasok sa isip ko, kaso hindi ako sure noon kung gusto niya sumama, kaya tinanong ko si Keane kung pwede niyang yayain si CJ. Nung tinanong ko si Keane kung nakausap na niya si CJ, hindi pa daw; nung time na ‘yun, sabi ko, “Ang lapit na ng UPIS Days tapos wala pa akong bandang nabubuo.” Nakipag-usap ako sa ibang friend groups ko, tapos narinig ni KC. Ayun, inalok ko si KC kung gusto niyang sumali sa banda. Magkakaibigan silang tatlo ni CJ at Rachelle kaya agad-agad, nagkaroon ako ng gitarista, drummer, at isa pang vocalist. Si Elis naman, niyaya ko rin siyang maging keyboardist ng band.

KC Manalang: Dagdag ko rin ‘yung time na nasa library kami ni Casey, pinag-uusapan namin ‘yung tungkol sa BOTB. Doon din nagsimulang mabuo talaga ‘yung banda— doon na kami nagsimulang mag-compile ng ideas, mag-usap-usap kung sinong mga isasali pa namin sa banda. Doon ko rin kinausap si Rachelle, kasi siya ‘yung alam kong mahilig magsulat ng kanta.

Tanong #3: Ano ang kwento sa likod ng pangalan ng inyong banda?

Keane dela Santa: ‘Yung kwento talaga sa pangalan ng banda namin, out of the blue ko lang siyang naisip. Na-excite ako na magkakaroon na ulit ng BOTB ngayong taon, tapos sasali kami ng mga ka-banda ko. Nag-isip ako ng mga nakakatawang names na pwedeng malagyan ng salitang ‘banda,’ kasi mahilig ako sa puns. Naghahapunan kami nung bigla kong naisip ‘yun. Naisip ko ‘food,’ tapos “Uy, ‘Foodpanda,’ parang pwedeng maging banda ‘yun.” Nung pinropose ko siya sa group chat namin ng mga ka-banda, nagustuhan nila agad; kasi ‘LT’ daw, nakakatawa. Tapos locked in na ‘yung pangalan na ‘yun, wala nang ibang pumantay.

Tanong #4: Ano ang inyong naging inspirasyon sa paglikha ng inyong orihinal na kantang itinanghal sa kompetisyon?

Rachelle Bueno: Ang title ng aming original song ay ‘Simula.’ Ang naging proseso ko sa kantang ito ay: “BOTB, kailangan ng original song nito. Ano kayang gagawin ko?” Wala pang theme noon, a day before i-release ng guidelines. Iniisip ko na kung Sibol o “Paano ka sisibol?” ‘yung overall theme ng UPIS Days 2023, siguro dapat maging ganito din ‘yung tema ng aming original song. Tinawag ko nun si KC sa Discord, sabi ko, “Tara, samahan mo ako gumawa ng kanta.” Kaso ang ending ako lang ang nagsulat, moral support lang siya.

KC Manalang: Hindi kasi ako marunong magsulat talaga ng kanta, kaya sinamahan ko lang siya.

Rachelle Bueno: ‘Yung process ko lang talaga nun, “Siguro ito ‘yung topic, what if magsulat na ako para handa.” Swerte kami na, the next day, saktong-sakto ‘yung ginawa kong lyrics doon sa theme. Ang daming nangyari sa kanta namin — nakailang cut kami ng lyrics, nakailang bago kami. Pero ang ending, sobrang nakaka-proud ‘yung nabuo naming kanta.

Tanong #5: Ano ang inyong mensahe para sa mga aspiring bands na nagnanais ding lumahok sa Battle of the Bands susunod na taon?

Ang mga susunod na ipapalabas ay rated HSK. Halimaw Sa Kompetisyon.

HSK! (Unang Gantimpala)

HSK! from L-R. Sam Arinto (bassist), Bianca Baguio (vocalist), JC Caparas (drummer), Dean Cabrera (vocalist), Angelo Santiago (guitarist), Nathan Sigarra (guitarist), Eowyn Surigao (keyboardist). [kuha ng UPIS Media Center 2024]

Tanong #1: Ano ang inyong naging reaksyon nang malaman ninyong isa kayo sa tatlong nagwagi sa Battle of the Bands ngayong taon?

Sam Arinto: Sabi samin ni Nathan before mag-perform, mag-enjoy lang kami. Kaya makita lang ‘yung response ng mga tao na naghihiyawan, okay na sa ‘kin ‘yun. Just there for the experience.

Bianca Baguio: Lahat kami, hindi namin hinihintay ‘yung results ng mananalo. Mas masaya kami na nandoon kami sa stage na nagpe-perform, kaysa sa paghihintay ng resulta kung sinong nanalo.

Eowyn Surigao: Mas masaya kami na nakatugtog kami for the last time.

Sam Arinto: Response pa lang ng mga tao, grabe. Sobrang solid, feeling ko nagka-fans ako.

Eowyn Surigao: Tapos may nagpa-autograph pa sa atin! Very rewarding para sa amin ‘yung experience itself.

JC Caparas: Tapos the best din ‘yung sinabi ni Kuya Diego (Sunga): “Mas magaling pa kayo sa ‘min.”

Dean Cabrera: ‘Yung hiyawan ng mga tao, sobrang rewarding. Parang ‘yun na ‘yung prize namin.

Tanong #2: Paano nabuo ang inyong banda?

JC Caparas: Tatlo kaming magkakabanda na noon, si Eowyn at si Nathan. Tapos nasama si Angelo. Nabuo kami kasi nagpapasok-pasok kami ng mga tao.

Sam Arinto: Hindi kasi, diba… Ako naman, si Sam A., tsaka sina Dean, Nathan, at Bianca, magkakabanda na noon. Tapos si JC at Eowyn naman nasa kabilang banda sila, ‘yung Raketship.

Angelo Santiago: Ako lang ‘yung wala pang banda noon. So, first-timer ako. Nagkayayaan lang kami, ‘yun lang talaga ‘yon.

Tanong #3: Ano ang kwento sa likod ng pangalan ng inyong banda?

Nathan Sigarra: ‘Yung HSK kasi… basta nag-iisip kami ng madaling sabihin ng crowd. Madaling maicha-chant. Kaya ayun, naisip namin ‘yung HSK, tapos saka na lang namin ginawan ng meaning.

Eowyn Surigao: Totoo ‘yun, nauna ‘yung abbreviation kaysa ‘yung meaning.

Nathan Sigarra: Pero hindi na namin ire-reveal ‘yung totoong meaning ng HSK.

Angelo Santiago: May back-up story din ‘yan eh, na iku-kwento namin ‘pag sikat na kami!

JC Caparas: Oo, ‘di muna ngayon.

Sam Arinto: Pa-mysterious muna kami.

Tanong #4: Ano ang inyong naging inspirasyon sa paglikha ng inyong orihinal na kantang itinanghal sa kompetisyon?

Sam Arinto: ’Yung title ng kanta namin, A.N.T. Gusto namin, acronym din, parang HSK. Ang meaning nun ay “Aalis Na Tayo,” kasi last year na namin. Tapos ‘yung prompt kasi ay “starting a new chapter”, eh, aalis na kami ng high school, so panibagong chapter na ng buhay namin.

Eowyn Surigao: Tapos sa lyrics — sinama namin si Ate Gemma, ‘yung mais con yelo, ‘yung TC, tapos ‘yung guard na hindi nagpapapasok. Kasi itong mga ‘to, very iconic at makaka-relate ang nakararami sa ‘tin. Tapos, alam niyo, 6 hours lang namin siyang ginawa. Grabe ‘yung thought process namin nun. Ang gagaling ng mga isip nila.

Sam Arinto: Collaborative effort talaga siya mula sa lahat. Tapos sobrang clutch pa nun. Halos 2 A.M. na ata tayo nagpasa for screening.

Bianca Baguio: Tapos ayon, the rest is history.

At dahil sila ay kabilang sa graduating batch ng UPIS, naghanda ang mga kumapanayam ng isang espesyal na tanong para sa kanila.

Tanong #5: Anong pakiramdam na last performance na ninyo ito sa UPIS?

LAHAT: Awww, ‘wag namang ganyan!

Dean Cabrera, Sam Arinto: ‘Uy grabe, babalik kami!

JC Caparas: Next song namin ‘yun.

LAHAT: “Babalik na tayo…”

Angelo Santiago: Ang gandang ending, kasi nanalo kami, tapos last na namin.

Sam Arinto: Siguro gaya nga ng sabi ni Justin Bieber, “never say never…” Kahit last na namin ‘tong pagsali sa BOTB, sana hindi ito ‘yung last namin talaga na performance sa UPIS.

Eowyn Surigao: Ako, masaya ako. Sa lahat ng BOTB na nasamahan ko, ito ‘yung pinaka-nag-enjoy talaga ako. Sobrang close talaga ako sa kanila, tapos na-enjoy ko ‘yung journey mula nung nagpa-practice pa lang kami.

Sam Arinto: Kita niyo naman, sobrang lakas ng chemistry namin. Sobrang saya nilang kasama.

Eowyn Surigao: Maganda siyang ending sa BOTB journey, kasi I found my people. Kasi iba’t ibang banda kami noon, tapos masaya ako kasi sila ‘yung mga kasama ko ngayon.

LAHAT: Awww. Tama, tama. Ayon, basta masaya kami.

Tanong #6: Ano ang inyong mensahe para sa mga aspiring bands na nagnanais ding lumahok sa Battle of the Bands susunod na taon?

Ang Battle of the Bands ay isinasagawa bilang isang selebrasyon ng musikal na talento ng mga mag-aaral ng UPIS. Ang entabladong ito ay nag-uudyok sa mga mag-aaral na ipamalas ang kanilang pagkamalikhain at pagbubuo ng kumpiyansa sa pamamagitan ng pagganap at pagkakaisa bilang isang banda. Taun-taong pinapatunayan ng mga isko at iska ang kanilang husay at kakayahan sa larangan ng musika. Kaya naman, patuloy nating suportahan ang mga bandang nagpakitang gilas ngayong taon. Samahan niyo kaming abangan ang mga paparating pang bandang susubok at titindig sa tanghalan ng kaisa-isang kompetisyon na ito. Kitakits sa susunod na taon! //nina Sophia Dormiendo at Wynelle Llaguno

[paccoazalearecoletosblog]

Padron ng Paglaho

Ulan ng mga dahong kawayan sa aserong puti, hindi ko na nakita ang liwanag ng araw. Kaluskos ng mga sanga sa aming butasing bubong. Nahulog ang mga malulutong na dahon. Doon sila dumausdos nang walang tigil sa bintana, at nang maubos, lumitaw si Nanay na may ngiti … na sa akin ay nagpahikbi. Kumain ka na? tanong niya. Tumango ako, Oo naman, Nay [sinungaling]. Kaya aking inaliw ang sarili sa pagbibilang ng bawat pagsampay niya ng mga blusang puti na sa hanging malagihay ay kumikendeng-kendeng. Parang kagaya ito ni Tatay noong nakapasa si Ate Laarni sa UPCAT pero ngayo’y lumpo na, lumpo na rin ang kaniyang pag-asa sa nag-iisang dalaga. “Ang ganda ng mga blusa, Nay! Bagay sa ’yo.”

“Kay Tita Courtney mo ito. Alam mo ba e malaki bayad niya ngayon. Limang daan, di tulad sa regyular kong laba na dos singkuwenta lang.”

Naawa lang sa amin—panigurado, kaya dinoble ang bayad. May washing machine naman sila, naawa lang talaga. Si Tatay kasi, nabundol ng traysekel. Hindi naman magawang singilin ni Nanay ang pamilya ng nakabangga dahil kagaya namin, sila’y kumakahig, ni hindi nga makatuka. Mas mabuti sana kung kotse na lang, e kaso mahal na mahal kami ng kamalasan. Nagbiro pa nga ako kay Tatay na lulumpuhin ko rin ang lalaking iyon.

Saging na saba ang pinambayad ng ginang—na pinagpipiyestahan ng linta kong bayaw. Nakabuburyo ang talamsak ng bibig niyang bukambibig ang suweldong kinse mil—na hikahos naman sa kaniyang mga gala. Nanatili siyang binata habang nalalanta ang asawa niyang minsan nang pinakamagandang Reina de Las Flores sa apatnapu’t limang baranggay ng Dumangas. Nagkangitian sila ni Ate Laarni; tumalikod naman si Tatay nang sila’y matingnan saka pinatay ang radyo.

Pinatugtog ulit ito ni Kentoy, ang bunso, at sumabay sa awiting Ingles. Umawit na rin si Nanay. Sintunado silang dalawa subalit kay sarap pakinggan. Nagmistulang pagwawakas ng isang komedyang pelikula nina Dolphy at Redford White ang biglaang pagsayaw naming lahat—maliban kay tatay. Alam ko namang mahal niya pa rin si ate kahit binigo siya nito.

Sa mga gabi, damang-dama ko ang kaniyang lungkot kada tilapon ng mga baso sa kusina. Iyon ang dahilan kung bakit bumili kami ni Nanay ng mga basong gawa sa lata at kinolekta na ang mga baso ng mga cup noodles. Nahirapan nga si Tatay magbasag, disturbong ingay naman ang kapalit na sa akin ay nagpapahiwatig: “Quijano, ang responsibilidad ay pinapasa ko na sa iyo.” Na sa sobrang bigat, miminsang binalak ko na ring mag-asawa’t bumukod. Ikot ng dekadang karalitaan sa aming angkan na nararapat lang tuldukan. Pero bakit ako? Dapat si ate, siya ang mas matanda. Gusto ko pa maging engineer. Nasa sekondarya pa nga lang ako.

Sinimangutan ko si ate. Ano kaya ang tumatakbo sa kaniyang kokote? Sinimangutan ko rin si Tatay. Bakit kaya mahirap pa rin siya—kami? E, ang sipag-sipag niya naman pumasada, a? Sa wakas, sumayaw na rin ang lumpo niyang paa, si ate lang talaga ang makapagpapasayaw sa isang lumpo. Si Tatay? Dinadaan niya na lang ang pagmamahal sa pagbabantay sa una niyang apo. Ano’ng sinabi ng galit na lolo sa pisnging siopao ng biluging unano? ‘𝘞𝘢𝘩! 𝘒𝘢𝘬𝘢𝘪𝘯𝘪𝘯 𝘬𝘰 𝘢𝘯𝘨 𝘪𝘺𝘰𝘯𝘨 𝘵𝘪𝘺𝘢𝘯!’

Doon ko napansing kumapal ulit ang abo sa kaniyang buhok. Quijano Sr., kakayanin pa kayang paitimin ng henna ang iyong mga pilak? Para na siyang sais sienta años kahiman quarenta ang tala ng papel. Nagmistulang kapatid niya na lang si lolo.

***

“Dalawang libo lang ito. Pilak nga ba ito?” Kukunot malamang ang noo ko sa tanong ng lolong mag-aalahas. “2.5 ounce. Sige, isang libo, at limang daan naman para sa mismong relo.

Walang gana kong sinuri ang bigay niyang perang papel. Naging isang libo at limang daan lang ang relong may pinakamataas na halaga sa aking buhay. Patawad kay Nanay. Kapos pa rin ito sa bayarin. Umalis na lang ako sa lumang sanglaan at dumiretso sa isang kaibigan.

“Pare, pasensiya ka na talaga. Hindi na kita mapapahiram pa ng pera. May utang ka pa. Bayaran mo muna iyun. Kailangan ko rin ng pera.” Bistado na ako kaagad kahit isang pangungusap pa lang ang nabigkas ko. Tinago ko na lang ang panlulumo’t inis sa paglagok ng inalok niyang alak. “Mag-abroad ka na lang kaya? May libreng seminar doon sa center papuntang SoKor. Factory worker. Daig pa suweldo ng guro mo.”

Tinitigan ko lang siya—titig sa aming kabataan. “Salamat, p’re. Uwi na lang muna ako.” Mas lamang ako sa kaniya noong kami’y nasa sekondarya; binaligtad kami ng buhay. Sarap na lang itapon ng mga medalya’t setipikong panandaliang dangal lang ang dulot. Kung hindi lang ako pahinto-hinto sa kolehiyo baka mayaman na ako.

Nilisan ko ang kaniyang department store habang kanta-kanta ang awiting Ingles nina Nanay at bunso—nakagagaan. Parang kailan lang sinasayawan namin ito. Buwiset, bakit kasi ang mahal na ng upahan ngayon? Kung full scholarship lang sana ang binigay sa akin e bawas pa sa gastusin.

Pumara ako ng jeep. Nakasakay sa pangatlong para. Sa biyahe, inoobserbahan ko ang mga kapwa estudyante. May nagwantutri pa. Naalala ko noong una ko itong sinubukan, nahuli at nahiya ako sa guro ko kaya mula noon lagi na akong nagbabayad lalo pa’t dating drayber si tatay.

Pumara ang jeep, sumakay 𝘴𝘪𝘺𝘢 at ngumisi sa alaalang naalala. Nagkatinginan muna kami bago siya 𝗎𝗆𝗎𝗉𝗈 sa aking tabi. Grabe ang asiwa sa hanging umaaligid. Para kaming mga sira kung sino ang mauunang babati kaya mabuti’t biglang pumreno ang jeep. Sa akin dumikit ang kaniyang katawan at 𝗇𝖺𝗋𝗂𝗇𝗂𝗀 𝗄𝗈 𝖺𝗇𝗀 kaniyang paumanhin. Pasimple ko naman siyang inamoy … ang gaan sa utak.

“Manong, para po! Kuya, paabot naman ng bayad ko … salamat.” Pinaabot ko na rin ang aking bayad sa tsismosang katabi saka lumundag palabas ng jeep. Bumuntot lang akl sa likod ng aking guro habang pa𝗉𝖺𝗌𝗈𝗄 𝗄𝖺𝗆𝗂 sa gate ng unibersidad.

Nakinig sa kaniyang diskusyon at bakit di niya ako magawang tuksuhin? Alam ko naman ang sagot. … Tapos na ang klase, sumakay kami ulit sa jeep at para pa rin akong tuta sa kaniyang likod. Bumaba kami sa mumurahing kainang dinadagsa. Hinubad niya ang id naming dalawa at pinatago sa aking bag. “Para patas na tayo, 𝖩𝖺𝗇𝗈.” Kung sa malayo, simple kaming nagtutuksuhan, kumakain ng turo-turo, hot cake at sago’t gulaman.

“Ma’am.”

“Jano, ang kulit mo.”

Pinagpatuloy naming ang pagsasaya sa pagkain at pagkuha ng mga retrato. Sinulit ang isang oras para sa isa’t isa.

“P’wedeng sumama sa bahay n’yo?”

“E, di ba may part time job ka pa mamayang gabi?”

“Kukumustahin ko lang si tito.”

“Gano’n pa rin si Papa.”

“Tara na sa inyo.”

Sumakay kami ng padyak tungo sa kanilang subdivision. Mabilis kaming nakarating sa kanilang bahay. Malaki. Pagkakita ko sa kaniyang ama, naalala ko si Tatay. Dapat kagaya ni Tito Delfino ay nagpapahinga na lang din si Tatay.

“Kumusta, Jano?”

“Ayos lang po.” Tinanggap ko ang inalok niyang alak. “Tito … minsan na po ba kayong nalumpo?”

“A?”

“Wala po.”

Nagtagal ako hanggang alas otso at nalasing. Ang lakas pala uminom ni Delfino. Sumigaw ako ng padyak nang makalabas at nakaistorbo. Inalalayan na lang ako ng drayber.

***

Bumaba sa padyak na ebike. Dati mano-mano pa iyan, ngayon de-kuryente na. Sa arko ng baranggay, mayroong bombilyang patay-sindi ang kulang sa pansin. Papasok sa aming kanto, nakasusulasok ang amoy ng kahirapan at kamangmangan—sila ang palaging bumubungad. May isang amoy lang ang naiiba—ito ang sinampay at halimuyak ng aking asawa. Lumabas siya ng bahay. Pinagmasdan ko ang pasada … ilan pa kayang sikap at tiyaga ang kailangan kong ipamalas? Ganito na lang ba kami hanggang malagutan ng hininga? Matutulad ba kami kay Quijano Sr. at Eufemia?

Jano! Welcome home! Bati ng aking asawa at para siyang si Nanay noong pinagmamasdan kong nagsasampay ng mga blusa. Noong si Nanay ay cuarenta años. Sa paghawi niya ng kumot, kami ay nagkatitigan, sunod ay nagkangitian. Hinagkan niya ako nang sa kaniya’y makalapit: ako sa pagtataka, siya nama’y natatawa. Ano’ng meron? Usisa ko. Wala, ambango mo lang, hagikhik pa niya.

Parang kalian lang, guro ko pa siya, ngayon asawa na. Parang kailan lang, masigla pa ang kaniyang papa, ngayon ay lumpo na rin. Nagkasakit din ang kaniyang mama, tulad sa sinapit ni Nanay. Pinapaaral niya na rin ang bunso niyang kapatid tulad sa akin. Patas na kami. Ngunit sa gabi ay nahuhuli ko siyang umiiyak. Tila gusto niyang sabihin na hindi niya na kaya. Ako nga kinakaya ko kahit na ubos ang oras niya sa kaniyang pamilya at katiting lang ang binibigay sa akin. Kinakaya ko talaga.

“Kung hindi lang sana nabundol si Papa. Sana talaga mahuli na ang kriminal na ’yun.” Hinila niya ako papasok at nahiya ang kapal ng kalyo sa palad kong nakalapat sa kaniyang palad.

Nagluto kami ng hapunan na may kasamang concierto na pinagtak’han ng mga kapitbahay. Tinatawag akong tililing. Hindi ko alam bakit. Nagpatuloy na lang kami sa hapunan at sa panghimagas ay may paimpit nang kasama habang kami ay nagsasalo-salo. Hanggang sa dumungaw ang bukangliwayway, nakatanggap ako ng kape pero ang kape ay parang matagal nang tinimpla. May kaunting pandesal pero di ko ginalaw, may bulaklak na kasi. Iniwan naming malamig ang kape, sabaw, at sinangag; sa loob ng kuwarto ay mainit. At nang lumabas, nagulat ako … dumami ang hugasin sa kusina.

TILILING! HOY TILILING! Tawag ng kapitbahay o panunukso? Hindi ko na lang pinatulan. HOY JANO, NANG-AAKIT KA BA SA AKIN? AYOKO SA TILILING! Pinagsarahan ko na lang siya ng bintana, nagbihis at hinanap ang aking asawa. “Langga? Nasaan ka?” Nawala. “Langga!” Nawala siya …

***

“Pare, sa susunod na buwan ka na pala sasakay ng eroplano. Grabe, halos isang taon ka rin nagpakahirap para lang makapasa riyan. Mababayaran mo na mga utang ninyo.” Tinago ko na lang ang panlulumo sa paglagok ng inalok niyang alak. “Kumusta si misis?” Sa tanong niyang iyon ay mas tinago ko pa ang panlulumo. 𝘐𝘴𝘢𝘯𝘨 𝘵𝘢𝘰𝘯 𝘯𝘢 𝘴𝘪𝘺𝘢𝘯𝘨 𝘯𝘢𝘸𝘢𝘸𝘢𝘭𝘢.

“Salamat, P’re. Uwi na ako.” Akala niya siguro hindi ako yayaman. Pag-uwi ko’ng Pinas, mas aangat na ang estado ko kesa sa kaniya. Tinitigan ko lang siya—titig na baka makita ko sekreto niya sa isang tagumpay.

Ang kaniyang department store … mas malaki na … kinanta ko na lang ang awiting Ingles nina Nanay at Kentoy—ang gaan sa utak.

Nang makababa na sa ebike, naglakad papasok, nakaligtaan kong wala na ang ilaw na kulang sa pansin. ’Yung ilaw din noon sa aming tahanan, noo’y nagpahinga nang hindi kapansin-pansin. Ang husay ni Nanay maglihim.

Papasok sa aming kanto, biglang nabawasan ang amoy ng kahirapan at kamangmangan. Pero may amoy ng kandila. Nasaan ang mga tumatambay na babati ng ‘good afternoon, Sir Jano! 300 isa’ sa pinakamatigas nilang bigkas? A, nakahimlay silang lahat. Hindi naman buwan ng wika pero lahat sila nakabarong.

Kabanas naman ng isang balita sa telebisyon.

At ang bahay ko, bakit kandila pa rin ang amoy? Huli kong sindi ay isang taon.

Nasa malapit lang ba ang mga kaluluwa ng mga tambay? Gusto ba nila akong magsanto rosaryo? Hay nako, kabanas naman ng balita sa telebisyon. ‘babaeng nagbigti sa Jaro gamit ang sampayan’; at ang sampayan ko ay may mga polong marurumi ang kuwelyo. Sila ang babati sa mga bisitang dadayo sa tahimik kong bahay. Nabuburyo ako. Dati naman malinis ang mga kuwelyo at lagi pang presko.

Ngayo’y nakahihindik, parang noong araw na nangako ako kay Nanay na ako na ang maglalaba sa aming mga damit na kailanma’y di na niya malalabhan. Kahit anumang kuskos, hindi mawala-wala ang mantsa. Ngayo’y triple ang aking takot. Nagpaparamdam ang aking asawa sa aming sampayan. Ayoko nang magkuskos maglaba. Ayoko nang kunin ang mga polo baka sa paghawi ko ng mga damit, himatayin ako sa takot. Tinatawag niya nga ako e. Umiiyak siya, Bakit mo ito ginawa sa akin, Quijano? Bakit?’

***

“P’re, tatlong tulog na lang pala at aalis ka na, ano? Ito nga pala, mga gamit ni Kentoy. Pinadala ng roommate niya. Ako na lang ang kumuha. Wala ka kanina.” Nabigo akong maitago ang panlulumong naging pangit na iyak. 𝘎𝘳𝘢𝘥𝘶𝘢𝘵𝘦 𝘯𝘢 𝘢𝘬𝘰, 𝘒𝘶𝘺𝘢 Jano! 𝘔𝘢𝘭𝘢𝘱𝘪𝘵 𝘯𝘢! Ang bungad ng kaniyang liham at dama kong itinipa niya ito nang may pagkasabik. Sa wakas, may engineer na rin kami.

“Salamat, p’re. Uwi na ako.” Hindi ko na siya tinitigan. Siya na ang tumitig sa akin. Nahiwagaan malamang sa pagtulo ng aking luha.

Limang minuto lang ang lumipas, kumanta selpon ko. … Terminal po tayo, pakiusap ko sa ebike drayber. … Baba na po! Panggigising sa akin ng konduktor. Tinulugan ko lang pala ang distansya ng Jaro at bayan ng Dumangas? Alas otso ng gabi ako nakarating tapos naabutan ang ate kong nagpapadede sa kaniyang supling. Pang-ilan mo na  ba iyan? Pampito, sagot niya.

“Kumusta, Quijano?”

“Alam mo namang mas maayos pa sa kalagayan mo. Nasaan si Tatay?”

“Ahh. Natutulog na. Kanina lang kasi uminom ng gamot.”

“Ate … tungkol kay Kentoy,” saglit kong tinitigan ang kuwarto ni bunso, “ikaw na bahala sa kaniyang lamay, ako sa pera. Ikaw na rin magpaliwanag kay Tatay. Dahan-dahanin mo lang, baka sumunod.”

“Jano, nakahanap ako ng mumurahing kabaong,” bumunot siya ng hangin, “sampung libo.” Umiwas ako ng tingin. Hindi ko kaya. Ang hikbi niya lang ang nagpaluha sa akin. Sobrang pamilyar ng sitwasyon. Sampung libo rin iyong kabaong ni Nanay. Kainis. Bilang lang sa daliri ang dumalo no’ng nilibing si Nanay. Kape’t tinapay lang kasi ang handa.

Hinayaan ko si ate mapipi sa kaiiyak. “Kunin mo na anak mo sa labas. Nangangalay na ang leeg sa bintana ng kapitbahay.”

“Sinangla kasi ni Herbert ang TV.”

“Ate, hiwalayan mo na si Herbert. Maawa ka naman sa mga anak mo. Kapag siya nilista sa papel ng mga watcher, baka madamay pa kayo. Pera na naman.”

“Jano, kung ang usapan na ito ay papunta lang naman ulit sa asawa ko, itigil mo na.”

“Nagkasalubong kami kanina sa labas. Sigurado akong magdamag na siya doon kay Aleng Queenie. Saan ba siya kumukuha ng pambili? Sa iyo pa rin ba?” Tinabunan ni ate ang pasa sa kaliwa niyang braso gamit ang sanggol. “Ate, tanga ka ba sa buhay? Mamaya pagkauwi ni Herbert madadagdagan na naman iyang mga ube sa katawan mo. Ano ka? Ube pandesal? Punching bag?”

“Alam kong sinisisi mo lang si Herbert sa pagkamatay ni Kentoy. Nasasayangan ka lang sa mga ginastos mo sa pagpapaaral sa kaniya. Jano, pinadala ko lang kay Herbert ang mga gamot ni Kentoy. Iyon lang at wala na!”

“Iyon na nga, Ate. Ba’t mo kasi pinadala sa asawa mo? May record na si Herbert. Minamataan na siya. Nadawit tuloy si Kentoy.”

“Hindi si Herbert ang pumatay kay Kentoy. Ikaw, Quijano! Ikaw! Palaging umiiyak si Kentoy nagsusumbong sa akin, ‘Ate, napapagod na ako. Ikaw na lang magpa-aral sa akin.’ Pagagalitan mo na naman dahil may bagsak na subject! Gusto mo siyang maging engineer e gusto nun maging musikero.”

“E di sana ikaw ang nagpa-aral sa kaniya! Kung may pera ka. May pera ka ba? … Wala! At wala naman talagang pera diyan sa pagkakanta niya!”

“Kung may pera lang ako gagawin ko!”

Doo’y umiyak ang kaniyang sanggol. Nagsilabasan ang iba ko pang pamangkin. Umuwi ang mga nasa labas. Tito, may pasalubong ka po ba? Bati nila sa akin. Hinalikan ako ng kambal. Piyaya! Sigaw nila. Mabilisang pinabuksan sa kanilang nanay. Matapos nun ay ang masaganang pagtulo ng dugo sa ilong ni ate. Nanginginig din ang mga kamay—senyales ng droga.

“Kelan ka pa gumagamit?”

“Pasma lang ito. Tambak kasi ako ng labahin.”

“O pinipilit ka ni Herbert?”

“Pasmado nga lang ako.”

Sana nga pasma lang. May karayom ulit sa aking puso. Pinupukpok ng kaniyang sitwasyon. Pinapalibutan ng pitong supling, buto’t balat pa ang apat. Umalis si ate, tumungo sa kusina. Maingat niyang niyapos ang sanggol habang pinapatay ang mapupulang uling. Mag-aalas nuebe hindi pa rin sila nakapaghahapunan. Inaya niya akong kumain at tinikman ko ang daing. Maalat, baka nabagsakan niya ng luha? Perpekto na rin ang kaniyang sinaing na dati’y laging hilaw o sunog.

“Anak.” Napabaling ako sa kurtina ng kuwarto ni tatay. “Nasaan si Kentoy?”

“Tay…”

“Ba’t mo inaaway Ate Laarni mo?”

“Tay…”

“Sa inyong dalawa, ikaw dapat ang mas nakauunawa. Nagsusumikap din naman ang ate mo sa paglalaba at pagtatahi. Tanggap ko na ang sitwasyon ng ate mo, sana ikaw din. Nasaan si Kentoy?”

“Tay … bakit lagi na lang si ate, si Kentoy? Nagsusumikap? Hindi naman ito ang pinangarap ni Nanay para sa amin.”

“Nangako ka kay Eufemia na tutulungan mo mga kapatid mo. Ikaw lang nakapagtapos dito.”

“Pati si Nanay, kahit mamamatay na, sila pa rin ang bukambibig. Paano naman ako?”

“Napag-usapan na natin ito, di ba? Na ayos lang naman sa ’yo at kanina pa kita tinatanong. Nasaan na si Kentoy? Ngayon din dapat uwi niya, di ba?”

“KENTOY KENTOY KENTOY! Wala na siya! Patay na Kentoy mo!” Hinambalos ko ang puerta mayor bago nilusob ang putanginang Herbert. “HERBERT!” Bumagsak siya sa lamesang iniinuman. Kay raming taon akong nagtimpi na mabugbog ang kaniyang katawan kaya sa bawat suntok ay ang gaan-gaan sa puso. Natatawa ako. Sobrang gaan.

***

“P’re, good luck sa South Korea. Next week na talaga flight mo. May babaunin ka pang mga pasa sa mukha. Ay nga pala. Sayang talaga si Kentoy. Engineer na sana ang batang iyon. Condolences.”

“Salamat. Mauna na ako.”

Sa aking pag-uwi, ganoon pa rin ang bahay—may mga bakas ng paglaho sa kalsada tungo sa bahay na aking kabisado. Kung gayong pamilyar sila sa akin, ba’t hindi ko napigilan ang kanilang paglaho? Hindi ba sapat ang pagmamahal kong nilaan? Tulad kay nanay, ang mga padron ng paglahong nararamdaman ko ngayon ay karayom sa aking puso. Pinupukpok ng aking pagsisisi kaya lalong sumasakit. Huling-huli na ang lahat. Talo ako. Tinalo ako.

May alingawngaw ng patrol sa labas. Ayaw kong lumabas.

Biglang umulan. Nagagalit ako sa tunog ng ulan. Araw-araw ko na ring binibilad ang mga basang unan. Di bale, itutulog ko na lang. Bukas o sa makalawa—sa susunod na mga taon ay wala na ang mga padron. Mang-iibang bayan na ako. Titiisin muna ang biglaang paglaki ng kuwarto … titiisin.

Langga, may mga pulis sa labas.

Lahok sa Saranggola Blog Awards 12

Maikling Kuwento

 

http://culturalcenter.gov.ph

 

[findingmyselfagain04]

Here's a story about a girl named "Jenny".

Chapter 1

She's pretty, smart, generous, and always a people pleaser. She'll do anything she can just to make the people around her satisfied and she'll offer anything she has until the last drop.

Why did she become that person? Let's find out:

Jenny was born on the Year of the Boar as the first daughter in their family. She became the center of attention for her parents since she was born. She has three older brothers, one younger brother and their youngest is also a baby girl.

They live comfortably until these kids had to go to college. Saving money is not a priority in their country. What people are interested into are loans, huge pile of debts, and working a fixed shift to receive money on fixed dates which they promise to give on the loan sharks they borrowed money from.

Jenny is a jolly girl. She learned reading at the young age of five (5) at school when she attended her kindergarten learning from Teacher Norma.

After graduation, she immediately got accepted in grade school to continue her studies at the age of six (6). Most memorable friend she had was named Laarni. She's a nice kid but they parted their ways early. Maybe, because of embarassment.

Jenny is a smart girl but like any other immature kids, there was a day when she pooped in class and everyone smelled it (Of course). She keeps on stopping or delaying her calls of nature because she's afraid to go alone. She's afraid of the dark. She just can't go and take care of herself as good as the other kids.

Although this incident happened, she's always in the star section from grade one to grade six. There were times when she'd be transferred to a lower section, but she kept on proving that she belongs in Section One.

Growing up she did not have a lot of friends. But she had a one loyal friend named Marie. They've been together until they finished High School days.

[kapmorlypogi]

Barangay Elections (Village Elections)

Vote for Barangay Elections in Cabanatuan City - October 30, 2023

Barangay Hermogenes C. Concepcion, Sr.

Kapitan Razel Nangel

Mga Kagawad Violeta Llamasarez Bulanadi Lorna Santiago Marylou Fernandez Aldrin Malubay Owen Cruz Rex Tagupa Fe Centeno

Barangay Magsaysay District

Kapitan Myra Sibayan Lopez

Mga Kagawad Jianet Corpuz Dave Sibayan Lopez Eleonor Sibayan Soni Mark Anthony Torres Analyn Morales Sinchioco Kamille Dar Genalyn Morales

Barangay Magsaysay South

Kapitan Jackie Castillo

Mga Kagawad Rey Joaquin Anthony Paolo Kamangkok Tiongson Rey Matias Bert Lacson Hannah Bote Laarni Ladignon Sarah Castillo

Vote wisely po mga kababayan!!!!

[dnx-news]

Salom, Bacolod: 10 large Bacolod villages under water as torrential rains pound city

BACOLOD CITY, Negros Occidental, Philippines – At least 10 large villages here near the center went under water today as torrential rains brought by a storm pounded this highly-urbanized provincial center of more than half a million people since last night, 27 August 2023. City disaater czar Anna Maria Laarni Pornan told DNX the intense rains have led rivers to rise in the southern part once…

[miomaede]

promise me that we'll come back here again, one day

[jaanecortes]

12 wonderful months with this team. I couldn’t have it any other way. You’re all appreciated. Thank you, Team Jane ‘22 💓 Insert Laarni, Mae, Delia, Trinky, Gerald, CJ, Cindy, Ram, Louies ✨ (at Lobo, Batangas) https://www.instagram.com/p/CmTDjDSP2pW/?igshid=NGJjMDIxMWI=

[voiceoversakura]

CVAP Radio Ad 30-sec script | by VoiceOver Sakura for The Certified Voice Artist Program

[Audio] (Upbeat Music Playing)

[Visual] (A lively studio with microphones and recording equipment.

Laarni Rivera: (Enthusiastic tone) Wento ka ng wento pero meron nga bang wenta?

[Audio] (Transition to a catchy jingle)

[Visual] (Graphics of The Certified Voice Artist Program logo and a vibrant animation of a voice waveform)

Laarni Rivera: (Excited) Bigyan natin ng nagliliyab na kulay ang speech bubbles ng buhay mo. Halina't sumali sa The Certified Voice Artist Program!

[Audio] (Transition to a professional voice-over with dramatic music)

[Visual] (Images of successful voice artists recording in a state-of-the-art studio)

Laarni Rivera: (Energetic) Kung saan bibigyan natin ng buhay at malalim na kahulugan ang boses mo.

[Audio] (Transition to a fun, playful tune)

[Visual] (Clips of students having a blast, laughing, and practicing voice acting)

Laarni Rivera: (Playful) Makigulo, maki kwela, maki sinok, at maki chaka na rin paminsan-minsan.

[Audio] (Transition to a more serious tone)

[Visual] (Footage of The Voicemaster Pocholo De Leon Gonzales, founder of CVAP)

Laarni Rivera: (Respectful) Sa nag-iisang certified voice artist program ng Pilipinas na itinatag ng nag-iisang The Voicemaster Pocholo De Leon Gonzales.

[Audio] (Return to an enthusiastic tone)

[Visual] (Images of happy CVAP students receiving certificates)

Laarni Rivera: (Excited) Kayo, ano pa ang hinihintay n'yo? Sali na!

[Audio] (Upbeat music fades out)

[Visual] (Laarni Rivera smiles and waves at the camera)

Laarni Rivera: (Friendly) For more information and to join The Certified Voice Artist Program, visit our website or call us today!

[Audio] (End with contact information and website link)

[Visual] (Website URL and contact number displayed on the screen, along with the CVAP logo)

Laarni Rivera: (Closing with a warm smile) Don't miss out on this incredible opportunity to unleash your voice talent. Join The Certified Voice Artist Program now!

[Audio] (Fade out)

[Visual] (Fade out with the CVAP logo and contact details)

[siekko]

HELLO for the angst ask meme, would you do 4: Does your OC have nightmares? What do they contain? and 21: What is the worst thing your OC has done? for Laarni?

and also 2: What would break your OC beyond repair? Has it happened? 16: Your OC has exactly 15 minutes to live. What is their last act? and 27: How does your OC deal with rejection? for Shirley??

If this is too much just do the ones you want to dfjhkfdjhkdf i want to see Angst.

(I want to ask the whole list it was so hard to choose fdjkhjhkf i might even send another ask later if you want).

GOOD QUESTIONS I WAS HOPING YOU'D DROP OFF SOMETHING

I'm choosing Lumiverse for these asks!

4. Does Laarni have nightmares?

Oh, yesssssssss. he probably has nightmares almost every night; he never wakes up in the best mood and it shows. the nightmares consist of him being alone or "suffocating" like being isolated/stuck in the middle of the ocean or a dark void. poor guy has issues TwT

21. The worst thing Laarni has done (it also ties to ALT)

one day when his emotions took a turn for the worst, Laarni just up and left in the middle of the night with a ukelele and started... contemplating at the edge of a cliff where the ocean is far, far down. luckily one or both of his brothers found him around 4-5 in the morning before he could do anything life-threatening, tears in all of their eyes.

onto Shirley!!

2. What would break Shirley beyond repair? has it happened?

YES......... it has happened. the love of his life died in a scientific freak accident and it left a huge scar. he shielded his heart from opening up to others for about 15-20 years, until he met a certain aloof businessman with no direction in his life. later in the future, being rejected by his only daughter caused him to sleep away the pain for weeks and dream of a better/past life where he was happiest.

also, if onyx or leila passed away before he did he'd probably go with them... :sobs:

16. Shirley has exactly 15 minutes to live, what is his last act?

He'd go on his knees and apologize profusely, probably sobbing his heart out, to Leila, Onyx, Vivienne (at her grave), and Cheryl for not being a better father, partner, husband, and brother. he has way too much pride to do this under normal circumstances.

27. How does Shirley deal with rejection?

BADLY. as mentioned earlier, Shirley sleeps his life away when his daughter rejects him. if Onyx rejected him he'd probably become a bitter hermit, never reaching out to anyone again except for the two members of his family that's left.

however, in other situations not relating to relationships like business matters, he's actually pretty stubborn. he'll charm his way into your mind and heart if his business proposals are turned down.

I hope these were angsty enough for you!!

[alliedn]

Diversity wins! My morally reprehensible original characters are part of the lgbt+ community! 🌈

[luminant-lepidoptera]

First place reward in my art giveaway for @hsboyfriends!

They wanted a drawing of their troll, Sarrix on a date with Dammek.