#Krim-oorlog

[rcvandenboogaard]

Nooit meer oorlog? Vergeet het maar...

Sinds de Russische inval in Oekraïne in 2022 is het fenomeen ‘oorlog’ teruggekeerd in de Europese belevingswereld. Vaak hoor je zeggen dat hiermee de droom van 1989 is vervlogen: sinds het einde van de Koude oorlog leek het alsof alle grond voor een gewapend conflict tussen Europese staten was vervallen. Maar de gedachte dat oorlog als verschijnsel eigenlijk moet worden uitgebannen is natuurlijk…

[se-coaching]

Het point of no return voor het Poetin-regime was 24 februari 2022.

De grootschalige invasie van Oekraïne was een voortzetting en escalatie van de oorlog die precies acht jaar eerder begon met de annexatie van de Krim. Niet iedereen herinnert zich dat de eerste daad in het proces van afscheiding van de Krim van Oekraïne precies plaatsvond op 23 en 24 februari 2014, toen het bestuur van de stad Sebastopol werd veranderd in een pro-Poetin bestuur. Helaas zijn noch…

[keynewssuriname]

Amerika en Rusland bellen na een jaar voor het eerst over oorlog Oekraïne

De defensieministers van Rusland en de Verenigde Staten hebben voor het eerst in meer dan een jaar telefonisch contact gehad over de oorlog in Oekraïne. Dit gesprek volgde kort na een aanval op de Krim met vermoedelijk Amerikaanse raketten, wat de spanningen verder deed oplopen. Wat de Amerikaanse minister Lloyd Austin en zijn Russische collega Andrej Beloöesov precies bespraken is, zoals gebruikelijk, niet door het Pentagon onthuld. Het ministerie van Defensie vermeldde enkel dat het gesprek ging over “het belang van open communicatielijnen”. Volgens het Russische ministerie van Defensie, dat op Telegram communiceerde, vond het gesprek plaats op verzoek van de Verenigde Staten. Er werd “van gedachten gewisseld” over de oorlog in Oekraïne, waarbij Beloöesov waarschuwde voor verdere escalatie door de aanhoudende levering van Amerikaanse wapens aan Oekraïne. Rusland heeft de Verenigde Staten herhaaldelijk veroordeeld vanwege hun militaire steun aan Oekraïne. Kyiv mag nu ook doelen tot ongeveer 100 kilometer in Rusland treffen met Amerikaanse langeafstandsraketten. De Krim, hoewel door Rusland in 2014 illegaal geannexeerd en als Russisch beschouwd, wordt internationaal nog steeds erkend als Oekraïens grondgebied. Volgens het internationaal recht blijft het schiereiland deel van Oekraïne. Bij de aanval afgelopen zondag kwamen volgens lokale autoriteiten vijf mensen om het leven. Oekraïne heeft nog niet officieel gereageerd. Het Kremlin beschuldigde de Verenigde Staten en dreigde met “consequenties”. Minister Austin benadrukte dat Oekraïne zelf bepaalt welke doelen het aanvalt. Twee dagen later belde Austin zijn Russische tegenhanger, waarmee hij een eind maakte aan een radiostilte van een jaar. Dit was de eerste keer dat Austin met Beloöesov sprak; voorheen had hij contact met diens voorganger, Sergej Sjojgoe, die recentelijk door Poetin werd vervangen na twaalf jaar dienst. Het Internationaal Strafhof vaardigde gisteren een arrestatiebevel uit tegen Sjojgoe, die wordt verdacht van het leiden van aanvallen op burgerdoelen in Oekraïne, wat als een oorlogsmisdaad wordt beschouwd. Read the full article

[peterpijls1965]

Graaf Lev Tolstoi, ook een Rus

Het was zijn roeping om anderen te dienen, al vocht hij nee in oorlogen en bezwangerde hij een horige vrouw.

Lev Tolstoi, graaf, grootgrondbezitter en één van de heersers in de wereldliteratuur.

Echt fatsoenlijk was hij misschien niet zo door de policor bril van nu, maar in vergelijking met Poetin en zijn Wagner-uitschot was Tolstoi een zachtaardige pacifist.

En dan durfde hij ook nog ruzie te maken met de Russisch-Orthodoxe kerk, die zo'n ellendige rol speelt in de Oekraïne-oorlog.

Zeker zijn er ook vandaag fatsoenlijke Russen, voor zover ze niet in de diaspora leven, of in de gevangenis zitten. Zoals de martelaar Navalny, die momenteel langzaam wordt doodgesard in een afgelegen Goelag, in de praktijk een strafkamp.

Tolstoi, hij stierf in 1910, werd met een gouden lepel in de mond geboren. Zijn vader een graaf, zijn moeder een vorstin.

Hij was paradoxaal als Rusland zelf, waar schoonheid en massamoord altijd een logisch huwelijk lijken. Graaf Lev ontsprong die dans, maar niet helemaal. Hij vocht op de Krim, verdedigde Sebastopol en hield huis in de Kaukasus.

De huiveringwekkend realistische veldslagscenes in zijn grote roman Oorlog en Vrede getuigen van vergaande ervaringsdeskundigheid, en Tolstoi was verzot op lichtekooien.

Maar hij correspondeerde ook met Mahatma Gandhi en stichtte op zijn landgoed een school voor de kinderen van zijn horigen. Het onderwijs was vernieuwend, en de filosoof Tolstoi voelde zich niet te goed voor werk op het land, gekleed als zijn boeren, de facto en de jure zijn slaven.

Hij beïnvloedde het pacifisme, en zou Vlad Poetin diep geminacht hebben. Zou Tolstoi nu leven, dan zou hij gehuiverd hebben om wat er van zijn adellijke Rusland geworden was.

De Orthodoxe kerk ex-communiceerde hem, maar het volk droeg hem op handen. Dat zal nu niet anders zijn, maar te vrezen valt dat Poetin en zijn boze kliek Tolstoi en zijn zachte ideeën verachten.

Dat blijkt ook wel op de killing fields van Oekraine, waar Stalin ooit een hongersnood organiseerde om miljoenen uit te roeien. Kannibalisme was het gevolg.

Op zijn oude dag maakte Tolstoi herrie met collega Toergenjev, die het op zijn sterfbed goedmaakte in een legendarisch humanistische brief.

Even later verliet Tolstoi gehuld in een monnikspij zijn landgoed, slechts vergezeld door een bediende. Hij wou in een afgelegen klooster verder leven als een arme heremiet, maar hij bezweek onderweg in de trein aan een longontsteking.

Heel Rusland rouwde. Dat is heden ten dage niet veel anders. De Russen treurden massaal om Lev Tolstoi, maar ze verzuimden conform zijn boodschap van vrede te leven en te handelen.

[moorsvital]

Ik kan je geen fijne oudejaarsavond toewensen dit jaar!

Na een bijna uitzichtloze strijd tegen een pandemie en de beperkingen die dit voor ieder van ons meebracht in de voorgaande jaren, begonnen we 2022 met veel hoop en optimisme omdat konden voorzien dat die beperkingen snel voorbij zouden zijn en COVID-19 een beheersbare infectieziekte zou worden. Ik kon weer na twee jaren naar Thailand reizen, was in januari al voor de derde maal gevaccineerd, het verplicht thuiswerken werd versoepeld. Het zag er naar uit dat 2022 een jaar zou worden vol van voorspoed, geluk en toekomstdromen. De hoop en het optimisme waren tastbaar in de samenleving.

Echter, op 24 februari werd die hoop en dat optimisme bruusk de grond in geboord door het luchtalarm in vaal Oekraïense steden. De Russische dictator Vladimir Putin begon op die dag zonder enige aanleiding een zinloze en barbaarse invasie van Oekraïne. Vrouwen werden verkracht, gewone burgers gemarteld en vermoord, Oekraïense kinderen en burgers werden gedeporteerd naar filtratiekampen in Rusland en bejaarden kwamen om van ontbering. Dat Rusland op massale schaal oorlogsmisdaden en misdaden tegen de menselijkheid pleegde had ik nooit durven denken.

Net als veel Westerlingen was ik naïef. Ik had de hoop dat Rusland een land in ontwikkeling was, dat door internationale samenwerking zich zou ontwikkelen tot een liberale democratie. Echter, het waren wensdromen die nooit zijn uitgekomen.

We hadden dit echter kunnen zien aankomen. Sinds jaren werd de kleptocratie van Putin steeds tastbaarder en de mensenrechten werden steeds verder ingeperkt. Blijkbaar leefden we met oogkleppen op. Waarom zagen we niet de gruwelijkheden die Putin liet begaan in Tsjetsjenië, Georgië en Syrië. Waarom bleven we ons vertrouwen stellen in samenwerking en diplomatie met een oorlogscrimineel? Waarom volgden er zo zwakke en nietszeggende sancties toe hij in 2014 de Krim en de Donbas probeerde te annexeren.

Gelukkig reageerde de vrije wereld nu wel direct en unaniem. De invasie werd door bijna alle landen veroordeeld en er kwam ongekende humanitaire en militaire steun voor Oekraïne, Oekraïne kreeg binnen enkele maanden de status van kandidaat-lidstaat van de Europese Unie en Oekraïense vluchtelingen werden warm onthaald in de EU. Ook werden er sancties opgelegd aan Rusland. Echter, het ergerde me mateloos hoe beperkt en ineffectief die opgelegde sancties waren. Nog steeds gaat de handel in diamanten en grondstoffen voor luxegoederen waarmee Rusland deze oorlog financiert gewoon door. Ik blijf ervan overtuigd dat indien we meteen een totaal embargo hadden uitvaardigt op alle handel met Rusland, de oorlog nu beëindigd zou zijn. Ja op korte termijn zou dat pijnvol geweest zijn voor de Europese economie. Op langere termijn zou dit de EU een veel krachtige geopolitieke speler gemaakt hebben, zouden de sancties nu al misschien opgeheven kunnen worden. Gelukkig zijn we na tien maanden oorlog zover dat we niet meer afhankelijk zijn voor onze energievoorziening van een maffiastaat. Een oorlogsmisdadiger en dictator stop je niet met halfslachtige maatregelen, die buigt alleen als hij geen enkele andere uitweg meer ziet.

In al die geopolitieke activiteit werd echter weinig gehoor gegeven aan de wens van de Oekraïense bevolking zelf. Oekraïners hadden ervaring met de barbaarsheid van de Russen en hoe zij werden onderdrukt door de Russen tot hun onafhankelijkheid. De bevolking wil geen nieuwe bezetting of overheersing meer door Rusland, maar een westers, democratisch en liberaal land worden. De Maidan-revolutie heeft dat getoond, maar nog meer de wijze waarop Oekraïne zelfs gedurende de oorlog zijn wetgeving en beleid aanpast om te kunnen toetreden tot de Europese Unie.

En toch gaat ook vandaag de volkerenmoord van Rusland in Oekraïne door. Iedere dag sterven er kinderen, vrouwen, mannen en ouderen. Rusland ontneemt de Oekraïners alle mogelijke levensnoodzakelijke voorzieningen zoals elektriciteit, water en verwarming. Onschuldige burgers moeten in schuilkelders zien te overleven bij temperaturen ver onder vriespunt. Op TikTok zag ik onlangs een filmpje van 30 seconden van een Oekraïense jongen die zei: "I need you to stay with me, because next time I don't know if I am still alive".

Vrede in Europa is slechts mogelijk indien Rusland deze oorlog stopt en bereid is om de gevolgen ervan te dragen. Dat betekent een volledige terugtrekking van de Russen uit Oekraïne inclusie de Krim en de Donbas. Berechting van alle personen die oorlogsmisdaden of misdaden tegen de menselijkheid hebben begaan of onder wiens verantwoordelijkheid die gepleegd zijn inclusief de huidige Russische president en zijn entourage. Vergoeding voor al de oorlogsschade die Rusland veroorzaakt heeft in Oekraïne. En garanties dat Rusland zichzelf hervormd tot een democratische rechtstaat en bereid is zijn nucleaire militaire installaties verder af te bouwen.

Duidelijk is dat Rusland weinig of geen steun meer heeft voor zijn bloeddorstige oorlogsmisdaden in Oekraïne, die ook op dit moment nog steeds doorgaan. Alleen landen als Noord-Korea en Iran staan nog aan de zijde van Rusland. En bij het einde van 2022 kan ik niet nalaten ook aandacht te vragen voor de situatie in Iran. Ik word tot tranen bewogen als ik weer een bericht zie over een jonge man van in de twintig die wordt opgehangen omdat hij geweldloos zijn ongenoegen heeft geuit over hoe de rechten van vrouwen in Iran worden beperkt. Of het bericht van een meisje dat veroordeeld wordt tot veertig sleepslagen omdat ze haar hoofddoek niet netjes zou hebben gedragen. Ik dacht altijd dat het ophangen of martelen van mensen iets was uit de Middeleeuwen. Hoe kan dit nog bestaan bij het begin van 2023?

Ik kan u dit jaar dan ook geen fijne eindejaarsfeesten toewensen, want er is echt niets om feest voor te vieren!

Het vieren van oudejaarsavond, hoe gezellig ook, lijkt me erg ongepast als we weten dat op hetzelfde moment mensen in Oekraïne in de vrieskou moeten overleven en vrouwen en kinderen er worden verkracht door Russen. Het vieren van oudejaarsavond met vuurwerk is mensonterend als we weten dat op hetzelfde moment in Iran vrouwen en mannen worden geëxecuteerd omdat ze vreedzaam opkomen voor de rechten van vrouwen. Ik kan op oudejaarsavond geen champagne drinken als ik weet dat op hetzelfde moment de junta in Myanmar weer onschuldige burgers heeft gedood of als de Taliban in Afghanistan meisjes en vrouwen verplicht om hun leven lang in huis te blijven, verstoken van iedere vorm van opleiding en toekomstperspectief.

Wel kan ik hopen op een beter 2023 en u dat ook van harte toewensen. Ik wil u echter niet alleen een gezond, gelukkig en voorspoedig jaar toewensen voor u en al de mensen die u dierbaar zijn, maar voornamelijk ook de intense wens uit spreken dat we ons samen met alle mogelijke middelen en meer dan we tot nu hebben gedaan, blijven inzetten voor een rechtvaardige vrede in Oekraïne en een voorspoedige toekomst voor de burgers van dat land, voor respect voor de mensenrechten van vrouwen in Iran en Afghanistan en voor vrede, vrijheid en rechtvaardigheid voor alle mensen die ook vandaag nog moeten leven in landen met een dictatoriaal regime.

Moge 2023 een beter jaar worden als 2022.

Moge in 2023 niet oorlogsmisdaden en misdaden tegen de menselijkheid, lijden, ontbering en onderdrukking of genocide en schendingen van mensenrechten het nieuws bepalen.

Moge 2023 in vrede, respect, rechtvaardigheid, solidariteit en duurzaam toekomstperspectief de drijfveren worden voor ieder mens die gelooft dat we samen deze wereld kunnen omvormen tot een plaats waarin in ieder mens gelukkig kan leven.

[adriaanmeij]

Vertrouwen

Ze zeggen op radio en televisie dat het vertrouwen in onze regering lager is dan ooit in de naoorlogse geschiedenis. Volgens Een Vandaag heeft nog 23% van het Opiniepanel vertrouwen in het Kabinet Rutte IV. Ik vind “vertrouwen in de regering” niet belangrijk. Ik volg de regering per onderwerp en kijk wat men in mijn ogen goed of fout doet: fout zoals Groningen, Toeslagen, Asielzoekers, neoliberalisme, partijverbod. Ik ben sociaaldemocraat, lid van D66 en stemde PvdD. Je stem uitbrengen is de belangrijkste persoonlijke bijdrage aan de maatschappij waarin je geboren bent. Ik hoop dat jij ook stemt en zo meedoet aan de maatschappij. Dat is ons grootste democratische goed.

Je schrijft: “als je kijkt wie de laatste 20 jaar oorlogen (onnodige) is begonnen, dan is dat Amerika om olie of kernwapens die er uiteindelijk niet waren en nu om de wereldheerschappij.”

Is dat zo? Amerika heeft zich onlangs teruggetrokken uit Afghanistan. De Russen zijn daar al met kerst in 1979 de oorlog begonnen, om zich tien jaar later terug te trekken. De VS viel in 2001 Afghanistan binnen  omdat de Taliban aan Al Qaida onderdak bood na de aanslagen van 11 september op de VS.  Zie wat er gebeurt nu de VS weg is uit Afghanistan: vrouwen en meisjes mogen niet meer leren of studeren. De Taliban onderdrukt de helft van de bevolking. Dat noem ik een misdaad tegen de menselijkheid. De terreur en onderdrukking komt niet van de VS, maar van de eigen Afghaanse Taliban leiders.

Je kunt je afvragen wat de VS, maar ook Nederland, te zoeken had in Afghanistan: laten ze hun eigen problemen oplossen. Ik ben blij dat de Amerikanen, na veel aarzelen, de strijd zijn aangegaan tegen het Nazisme van Hitler. Daar ligt, naast alle kritiek, de kern van mijn solidariteit met de Amerikanen die eraan bijdroegen dat ik in Nederland sindsdien in vrede en vrijheid mezelf kon ontplooien tot wie ik werd. Ik vind democratie en vrijheid de fundamenten van onze maatschappij. Die verdedigt Amerika zonder ze met geweld af te dwingen zoals Rusland doet. Daarom kunnen jij en ik ons ontplooien en een eigen mening hebben en die uitdragen als we dat willen.

De Irak oorlog is een ander dilemma. Dat ligt veel complexer. Saddam was een wrede terrorist. Er zijn wel degelijk dorpen met gifgas weggevaagd. Er was terreur in Irak. De band met 9/11 door Al Qaida is niet aangetoond. In dit conflict had Nederland en de VS terughoudender moeten zijn. 

Andere oorlogen die de VS begonnen is sinds 2000 kan ik niet bedenken. De Russen hebben al in 2014 de Krim onder de voet gelopen, niet de Amerikanen. De Russen hebben 196 Nederlanders uit de lucht geschoten. De Russen begonnen een invasie in Oekraïne. Er zijn grote vragen. De oorlog in Oekraïne is al een oorlog tussen de VS en Rusland geworden. Deze woekert de komende wintermaanden voort. Ten koste van tienduizenden levens van jonge mannen. Het is verschrikkelijk en het is niet voorbij. 

Mijn favoriete wandelven

“Lieve Adriaan”, schrijf je, “Charles Eisenstein maakt misschien duidelijk waarom ik mijn vertrouwen  kwijt ben. Er is zoveel Dubbeldenk. Ik wil niet leven in een maatschappij waar gecensureerd wordt op meningen in plaats van op kinderporno of andere criminaliteit”. Dubbeldenk is twee meningen of feiten die tegenstrijdig zijn en die we toch beide als waar accepteren. Misschien om maar bij mainstream te horen, bij Nieuwsuur en Op1. Hoeveel media lieten zich in 1940 niet door de Nazi’s intimideren en pasten zich aan.

Met deze gedachten, die vrij zijn, zitten we bij George Orwell en zijn roman 1984 waarin de totalitaire staat een nieuwe, eenvoudige taal creëert die mensen volgzaam en dom houdt. Eén op de zes Nederlanders kan nu niet goed lezen of schrijven. Houden we hen opzettelijk dom? Met de kunstmatige intelligentie van “Chat-gpt” schrijft de computer op internet wel wat je wilt zeggen of denken. Dan hoe je niet meer na te denken. Dat doet de computer.  

Eisenstein: “To the extent we are loyal to our hearts, we gain compassion, joy, and courage, even if the acts our hearts call from us are invisible to all the world, even if they seem quite futile to the rational mind, even if they are to care for a dying person who will soon be dead anyway, or to rescue a bird, or to read a book to a child you'll never see again, each tugs on the universe and through mysterious pathways draws in a more beautiful world.”

Dat is het universum waar de liefde overheerst. Daarheen zijn we onderweg. Daar is het goed toeven. Mijn lieve oom Jan Faber, moedig zeekapitein, schreef: “Brutalen hebben de halve wereld. De niet-brutalen de andere helft. Dat is evenveel.

 Fijne feestdagen 2022.

Adriaan Meij

Foto: https://www.amnesty.nl/actueel/in-afghanistan-moeten-taliban-gearresteerde-vrouwelijke-mensenrechtenactivisten-onmiddellijk-vrijlaten

[twafordizzy]

Benja Krik, de Koning, valt voor een vrouw, en hoe

Benja Krik, de Koning, valt voor een vrouw, en hoe

In de jaren 20 van de vorige eeuw is er aan de andere kant van de westerse wereld iets gaande dat vergelijkbaar is met de opkomst van de gangster in de VS. Ik heb het over Odessa, stad op de Krim, en Benja Krik. In Verhalen uit Odessa zet Isaak Babel het leven neer van een bandiet, die het achterneefje van Al Capone had kunnen zijn en in Moshe Vinnitsky het bestaande alterego kende. Een niets en…

[actuma]

De Russen trekken zich op bevel van Sergei Shoigu, de Russische minister van Defensie, terug uit de strategisch gelegen Oekraïense stad Cherson. Hiermee willen ze een bloedige slag om de stad vermijden, aangezien die grotendeels door Oekraïense troepen wordt omringd. Een aantal weken geleden begonnen de Russen al met het deporteren van burgers uit de stad. De Russen trekken zich nu terug naar de oostelijke oever van de rivier Dnipro, die beter verdedigbaar is. Cherson ligt op de westoever ervan. Geïsoleerd De Russische troepen dreigen geïsoleerd te raken in Cherson-stad, door een opmars van Oekraïne in de laatste weken en de vernietiging van bruggen in en nabij Cherson. Het was daardoor volgens de Russische generaal Sergei Surovikin niet meer mogelijk de stad te bevoorraden. De Krim Deze terugtrekking zou een pijnlijke klap voor het Kremlin zijn, aangezien het de enige provinciale hoofdstad was die in Russische handen was sinds het begin van de invasie in Oekraïne op 24 februari. Daarnaast is Cherson een strategisch belangrijk punt voor de Krim, een gebied dat in 2014 bezet werd door de Russen. Ook speelt de regio Cherson een belangrijke rol bij de toevoer van vers drinkwater naar de Krim. Annexatie  Afgelopen zomer werd de regio Cherson juist nog door Rusland geannexeerd, na een schijnreferendum. Dit is echter niet internationaal erkend en zou vooral bedoeld zijn om de binnenlandse steun voor de oorlog in Rusland te verbeteren. Read the full article

[rebrandtdebibls]

RaBrand die ANALFABET

Gebore het alles gesien wat in 'n huis gebore word, in vyftig jaar. Pasgetroudes, kinders ... Die kinders het vandag al deur die jare verroes, sien hy in die doeke.

5. Pas het alles gesien wat in 'n huis verbygaan, in vyftig jaar. Die dooies almal, hy alleen, met sterk arms het hy saamgestel, huilend in die bors.

Die dag gaan onder die helder sterre, 10. rustig soos die angs van die regverdiges. Die wit en robuuste agtjarige kom na die drumpel met sy kos.

Hy glimlag 'n bietjie, gaan sit op die stukkende eikehoutbank; kweekhuis vir ondersteuning 15. tussen die knieë die houtbak:

eet so in vrede terwyl dit donker is.

Met 'n langdradige baard soos 'n verdorde, kaal heilige, met ore op sy voorkop gekroon met cernecchi 20. die goeie dienskneg lyk soos Tyd ... Soveel,

so soortgelyk aan die Pelgrim Nume, dat ek sien hoe hy in sy regterhand nie die bak vol sop dra nie, maar die bytende sekel en die poeier.

'n suiwer wyn in my glas.

65. En die vreugde van my verdwaalde lied sou skitter as die goeie glimlag immuun teen besmetting skitter in die dieptes van jou pupil.

Ek lees vir hom die nuus van die koerant: 70. die gevalle van oorlog word nooit bevredig nie en die afgryse van die volke wat pynig aan die groot behoefte om seer te kry.

Hy herinner aan die dae van die Sardiniese leër, die Krim-oorlog, hy wat die hartseer op die grense van die steppe geken het en die vyandelike beleg wat voortduur.

Dan val die dag met stilte. Dan breek die stil stilte van die hele weemoedige gedreun van 'n vrug

80. wat na ons toe kom aanrol.

En ek buig en tel op en byt in die appel ... Rustigheid! ... Die gruwel van oorlog daal in my neer: burger van die aarde, in my: medeburger van elke mens.

85. Nou praat die ou man met my van ander oewers van ander tye, van drome ... En bowenal verlei die onbeperkte woord van hulle wat nie kan lees en skryf nie.

Hy is kalm wanneer hy praat en minag nie 90. die hede vir die beste van ander tye nie: O seun, die beste van ander tye was net ons jeug!"

Hy sê ook soms, as ek myself stilswyend toon: «Jy het 'n deurmekaar siel. 95. Alles is fiktief in ons: en Lig en Skadu: dit help baie om onsself op ons eie manier te vorm!

En as die skaduwee talm en jy verwyder die hartseer. Pyn bestaan ​​nie

Die nederige huis wit tussen die grasieuse wisteria waar ek alleen terugkeer. Die goeie bewaarder praat: «O seun, hoe lyk jy soos jou vader se vader!

vir diegene wat opstaan ​​na die hartseer uur 100, met die krag van 'n hart wat altyd jonk is.

Maak die pyn reg en bewapen jou op 'n afstand, want weemoed, die groot vyand, buig hulpeloos, so ook die brandnetel wat dit harder gryp en jou steek”.

105. En hy kom na die lessenaar, as ek uitstel: << Ag! Jou hare word al dunner, jy is bleek ... Dit is lanklaas dat jy aandag gegee het aan die roeispaan en die harquebus vir hierdie kaarte.

Wie te veel studeer en dan mal word! 110. Is kennis nuttig vir die liggaam wat jou kwyn? 'n Ons goeie bloed is baie beter werd as alle slaperige wysheid.'

So dink diegene wat nie die te menslike fabel van 'n God glo nie, 115. wat die kerk van die vergetelheid ontken het vir die noodsaaklikheid van 'n ander geloof.

Hy sê: «Die blom en die oumagrootjie is terug.

Alles keer terug tot lewe en lewe in stof: ons sal terugkeer, aangesien alles ontwikkel 120. in die verhaal van 'n ewige fabel ».

Maar hoe, ou man, is die droom van jou maagd eendag vernietig?

En wat die woord niks geleer het nie,

en wie het die woord vir julle almal geleer?

125. Sekerlik, staarend na 'n suiwer lug, 'n oeroue rivier, mediteer in die spieël van die waters en dwalende wolke, het die Ou Man die geheimenisse gelees, soos in 'n bundel.

Hoe alles in die sel vernuwe word

130. almal; en die dooie lewe van die lyke het die bosse en die papawers en die vernuf van die mens en die naaldekoker laat herleef.

Soos 'n eindelose wet oorheers jy

dinge wat vir hulleself gebore is, ewig ... 135. Hy onderskei dit soveel dat hy nie die tekens waaroor mense ooreengekom het, onderskei nie.

Maar hoe het jou ongeskonde geloof geval: herstellende geloof van elke wond vir die kind se siel wat bevredig word 140. in die simulacra van die Heilige Kerk?

Hoe sien jy dinge? Sonder geloof, moeg, op die rand van die dood, weet jy hoe om rustig te lewe, of sterk ou man, kalm glimlag ... Hoe sien jy?

145. Kyk hoe die sterre die gewels van die dennebos trek, teen die hemel, en die beer sal die sewe edelstene in sy loop laat draai; voel die makabere ritme van die stres

en die gefladder van die noctola en die gefladder van die mot ... Pel sereno ilune vreedsame ruimtes, ou immuun salie. Jou leerling is dié van 'n kind.

Iets wat jy sien wat ek nie in daardie grootheid sien nie, met suiwer oë; 155. "Dood is goed" sê jy en jy waag rustig die volgende afskeid aan.

Ek voel steeds in u teenwoordigheid die simbool van 'n mistieke en plegtige wysheid; wat my nog vashou wat my 160. vreemde raaisel gehou het, van toe ek 'n kind was.

Sodat jy op hierdie einste drumpel my vertel het van oorloë en ander volke, het jy gesê van die Swart See en Sevastopol, van die Turke, van Lamarmora, van Odessa.

165. En in my droom het die vlamme bo die mure opgesteek. Die burgermag het die stad binnegekom: 'n fiktiewe stad soos jy in die ou afdrukke sien,

die ou afdrukke in swart geraam: 170 ...... die uitsigte van Jerusalem,

die Groot Sultan, gelaai met edelstene ...:

kunsmatig, mooier as waarheid;

die ou afdrukke, dierbaar vir ons grootouers ... die minaret en drie gebreekte kolomme, 175. die see, die kombuis, die handelaar ... stede gesien in my eerste slaap.

En nou, ou man, en stil jou honger op die eikehoutbank, waar ek vertoef; 'n ander pad probeer na sy toevlug

180, die kind mislei deur koperafdrukke.

[renaatvp-blog]

POETIN

Hoe ver wil deze man gaan om zijn Caesariaanse- - Hitleriaanse- Stalinistische- droom na te streven?          

Om een jaar

In navolging van Hitler, die in de jaren dertig de vereniging van alle Duitssprekende volkeren in één Groot-Duitsland nastreefde, droomt de Huidige Russische president ervan om buurlanden, of delen ervan, waar vanouds of door decennialange bezettingen een deel van de bevolking het Russisch als moedertaal heeft, desnoods met geweld, aan te sluiten bij het Groot-Russische Rijk.

Het schiereiland 'Krim' werd na de Russisch-Turkse oorlog van 1768-1774, door het verdrag van Küçük Kaynarca werd de Krim onafhankelijk, Maar in 1783 door Rusland bezet en (een eerste maal) geannexeerd.

Dat De rest van het huidige Oekraïne sinds de negende eeuw grotendeels onder Russisch bestuur en/of invloed heeft gestaan, neemt niet weg dat het Oekraïense parlement op 24 augustus 1991 de onafhankelijkheid uitriep, dat even later in een referendum, waarbij 90% die onafhankelijkheid ondersteunde. Ook In de Krim was er een meerderheid voor, maar stemde 40% van de bevolking stemde tegen.

In welke mate, op welke wijze, hoe en wanneer de, met- Tsaristische-, napoleontische-, en Hitleriaanse- trekken behelsde Poetin zijn droom in uitvoering zal trachten te brengen, is de vraag van 1 miljoen. De feiten dienaangaande welke tot op vandaag gebeuren, voorspellen niet echt iets goed.

Hopelijk slaat dat getal geenszins op het aantal slachtoffers dat een dergelijke droom tot gevolg zou hebben...

[nasseralezrek-blog]

Saoedi-Arabië en Rusland stemmen de violen : Internationale politiek

In 2007, was Poetin het eerste Russisch staatshoofd ooit dat een bezoek bracht aan Saoedi-Arabië. Er gingen 10 jaar voorbij eer, op donderdag 5 oktober, een Saoedische vorst voor een tegenbezoek naar Rusland reisde. Koning Salman bin Abdulaziz al-Saoed ontmoette er Vladimir Poetin in het Kremlin. Het eerste bezoek ooit van een Saoedisch staatshoofd.

De afstandelijke houding van beide landen tegenover elkaar kan misschien wat vreemd lijken gezien de Sovjet-Unie in 1926 immers het eerste land ter wereld was dat het onafhankelijke Saoedi-Arabië erkende.

De relaties koelden weliswaar snel af toen in 1938 Saoedi-Arabië zijn gezantschap in Moskou ophief, de Russische ambassade in Riyad liet sluiten en weigerde de relaties te herstellen. Het atheïsme van Stalins Rusland was de grote struikelsteen voor Abdulaziz al-Saoed, stichter en koning van Saoedi-Arabië. Het is pas in 1990 dat de diplomatieke banden werden hersteld.

De ondertekening in 1945 van het Quincy-pakt(1) tussen Saoedi-Arabië en de Verenigde Staten maakte er de zaken niet gemakkelijker op. Later, tijdens de Koude Oorlog, vormde Saoedi-Arabië samen met Turkije en, tot in 1979, Iran een van de pijlers van het Amerikaanse Midden-Oostenbeleid.

De spanningen veroorzaakt door de verschillen in ideologie en de regionale strijd voor overheersing is altijd de belangrijkste determinant geweest van de relatie tussen Rusland en Saoedi-Arabië, zowel in het tijdperk van de Sovjet-Unie als in dat van de huidige Russische Federatie.

In de jaren ‘90 waren de belangrijke componenten van die slechte relatie tussen beide landen gebaseerd op de steun van Saoedi-Arabië aan fundamentalisten of jihadisten in de Kaukasus, vooral dan in Tsjetsjenië. Voor Saoedi-Arabië was (en is) dan weer het Russische buitenlandse beleid in het Midden-Oosten en in het bijzonder de Russische steun aan Iran, de erfvijand van Saoedi-Arabië, een enorm probleem. Maar gezien de evoluties en de verschuivingen in de mondiale politieke evenwichten kon een verandering in de traditioneel vijandelijke relaties tussen Rusland en Saoedi-Arabië niet uitblijven.

Niet dat met het bezoek van begin oktober de hemel plotseling is opgeklaard. De meningsverschillen blijven ook na het bezoek bestaan. Ze hebben vandaag vooral betrekking op de Russische aanwezigheid in het Midden-Oosten, de (burger)oorlogen in Syrië en Jemen.

In Syrië steunt Rusland het al-Assad-regime en is het de bondgenoot van de aartsvijand van Saoedi-Arabië, het sjiitische Iran. Saoedi-Arabië steunt er dan weer de soennitische ‘rebellen’ (en volgens bepaalde bronnen is het tot op vandaag ook een sponsor van ISIS).

In Jemen staat Rusland, in solidariteit met Teheran, aan de kant van de sjiitische Houthi’s terwijl Saoedi-Arabië er de overwegend soennitische regering van al-Hadi militair ondersteunt. De tegenstelling tussen beide landen uit zich vooral diplomatiek. Het is bijvoorbeeld pas in midden juli dat Rusland de Jemenitische ambassadeur Ahmed al-Wahishi heeft geaccrediteerd, de vierde kandidaat die Jemen voorstelde. De vorige drie kandidaten werden door Moskou geweigerd.

Realpolitik

Het historisch bezoek van begin oktober komt er dan ook op een moment dat beide landen er belang bij hebben dat die diplomatieke betrekkingen wel wat minder gespannen mogen worden. Gewoon pure realpolitik.

Saoedi-Arabië kan alleen maar vaststellen dat de militaire overwinning van het al-Assad-regime, ondersteund door Russische, Iraanse en Hezbollah-troepen, een voldongen feit lijkt. Het is voor hen van groot belang dat ze geen deel gaan uitmaken van het kamp van de verliezers in Syrië, in Jemen en in de hele regio. Riyad wil kost wat kost voorkomen dat de weg vrijgemaakt wordt voor een dominante Moskou-Teheran-as. Om relevant te blijven en de zaken hetzelfde te houden moet je soms veranderingen doorvoeren, lijkt de huidige Saoedische filosofie te zijn.

Na de reactivering van het Amerikaanse bondgenootschap met het bezoek van Donald Trump en de daarbij horende megalomane bestelling van 110 miljard aan militaire uitrusting, is het voor de Saoedi’s dan ook essentieel om op geopolitiek vlak niet meer exclusief afhankelijk te zijn van Washington. Om de nodige diversifiëring te smeren bracht de Saoedische vorst in zijn kielzog honderden zakenlui mee naar Moskou, plaatsten de Saoedi’s bestellingen voor een Russisch S-400 luchtverdedigingssysteem en ander militair materiaal (een primeur, nooit eerder kochten de Saoedi’s wapens van de Russen) en werden plannen gesmeed voor een gezamenlijk vreedzaam ruimteprogramma.

Anderzijds is het voor Rusland eveneens nodig om haar allianties in het Midden-Oosten te diversifiëren: de as Moskou-Teheran-Damascis mag geen sjiieten-val worden. In Rusland leeft een gemeenschap van zo’n 20 miljoen soenni-moslims; het land voert handel met het soennitische Algerije, Egypte en Turkije en het wil zijn rol van uit de as herrezen grootmacht in het Midden-Oosten volledig uitspelen.

Olie

Belangen kunnen dan ook geleidelijk convergeren. Op economisch vlak kan dat het gemakkelijkst en zijn de twee landen “objectieve bondgenoten“. Het zijn de grootse olieproducenten en -exporteurs ter wereld. Samen voorzien ze in zo’n 25% van de wereldproductie. Om daarover afspraken te maken kwam het koninklijk bezoek, hoewel al een hele tijd voorzien en goed voorbereid, zeer gelegen.

De besprekingen werden concreet voorbereid toen eind mei de Saoedische prins Mohammad bin Salman een bezoek aan Poetin bracht. Hij verklaarde toen dat “de betrekkingen tussen Saoedi Arabië en Rusland een van hun beste momenten ooit kende“. Op de agenda uiteraard de oliemarkt maar ook de situatie in Syrië, Jemen…

Als per toeval werd een maand later de prins de nieuwe kroonprins van Saoedi-Arabië toen hij in een soort paleisrevolutie de plaats innam van zijn oom Mohammed bin Nayef, de tot dan kroonprins en naar verluidt de meest pro-Amerikaanse van de Saoedische machthebbers.

Het was echter al maanden eerder, in januari 2017 dat de Russische minister van Energie Alexander Novak en zijn Saoedische collega Khalid al-Falih begonnen te werken aan een overeenkomst om de olieproductie te verminderen of alleszins niet boven de 1,8 miljoen vaten per dag te laten stijgen, de huidige norm binnen de OPEC die nog geldig blijft tot in maart 2018. Beide landen hebben nood aan fondsen en daarom redenen te over om de olieproductie onveranderlijk te houden of zelfs te verlagen waardoor de minimumprijs voor een vat ruwe olie kan gestabiliseerd worden rond de 55 dollar..

In feite vertraagt de Saoedische economie en de nieuwe kroonprins heeft geld, heel veel geld nodig voor de voorbereidingen van het door hem voorgestelde Vision 2030-plan, een project dat massale investeringen voorziet om het post-olietijdperk voor te bereiden.

Rusland van zijn kant heeft buitenlandse valuta nodig omdat het ten gevolge van de annexatie van de Krim en de oorlog in Oost-Oekraïne door internationale sancties wordt getroffen en de economie slechts traag groeit.

Waar de belangen tussen Moskou en Riyad op vlak van oliewinning gelijklopend zijn, zullen de twee echter een strategie moeten ontwikkelen om de andere producenten van de OPEC+ (+ gezien Rusland geen lid is van de OPEC) te overtuigen de volumequota te blijven onderschrijven. Veel landen zijn immers sterk afhankelijk van de olie-inkomsten om hun staatsbudget rond te krijgen en hun schulden te betalen..

Neem nu Venezuela. Een dag eerder, op 4 oktober, was president Maduro van Venezuela te gast bij Poetin. Maduro die in eigen land geconfronteerd wordt met demonstraties en zware economische problemen zal zich waarschijnlijk schikken naar de strategie van Rusland en Saoedi-Arabië om te laten zien dat het land op de internationale scène niet zo geïsoleerd is als de Amerikanen en de Europeanen beweren. Meegaan in Maduro’s vraag voor een herstructurering van Venezuela’s schulden aan Rusland kan daarbij zonder twijfel als pasmunt dienen.

Syrië en Jemen

Buiten het economische voor beide landen belangrijke luik werd natuurlijk ook de situatie in Syrië en Jemen op de agenda geplaatst. Het doel was niet het eens te worden over de ‘conflicten’ maar om de omvang van de meningsverschillen te beperken en aan te passen aan de nieuwe situatie op het terrein.

Moskou tekent nieuwe contracten, ziet zijn rol in het Midden-Oosten bevestigd en stelt zich meer op als een Euraziatische dan als een Oost-Europese speler. De Saoedi’s trachten het verlies te beperken na de nederlaag van de groepen die zij hebben ondersteund. Het maakt niet langer het vertrek van Bashar al-Assad de voorwaarde voor een politieke oplossing waardoor een mogelijk alternatief meer kansen krijgt. Dat beide landen praten is tevens een bericht bestemd voor de Verenigde Staten die sinds de jaren dertig van de vorige eeuw het Midden-Oosten altijd als hun exclusief wingewest hebben beschouwd.

Er ontstaat misschien een nieuwe realiteit maar het is zwaar overdreven om te spreken van een ommekeer in de allianties. Het blijft een feit dat de Saoedi’s bij het bezoek van Donald Trump in mei fenomenale contracten met de VS ondertekenden. Saoedi-Arabië neemt alleen maar akte van het feit dat er voortaan rekening zal moeten gehouden worden met Rusland in het Midden-Oosten en Rusland wil dat hard maken.

Op twee jaar tijd is Rusland erin geslaagd om een actief buitenlands beleid in het oosten van het Middellandse-Zeegebied en het Midden-Oosten uit te bouwen. Ten koste weliswaar van een omvangrijke militaire inzet die het land handenvol geld heeft gekost. Het resultaat mag er vanuit hun standpunt echter zijn. Het land heeft zijn geopolitieke status hersteld.

Het spel in het Midden-Oosten blijft echter zeer ingewikkeld. De Amerikaanse macht zal niet vervangen worden door de Russische macht. Wel zal er een herconfiguratie van allianties gebeuren die iets flexibeler zijn. Iran en Syrië zijn het hart van het Russische beleid in het Midden-Oosten maar het voorkomt niet dat Rusland pragmatisch wil handelen en met alle actoren in de regio wil samenwerken. De afspraken die het maakte met Turkije waren een ander belangrijk moment voor de Russische Midden-Oosten politiek en buiten Saoedi-Arabië zijn er ook nog de Golfstaten waarmee samengewerkt kan worden.

Het Midden-Oosten zal in alle opzichten dynamisch blijven. In het perspectief van een oplossing voor de oorlog in Syrië waarbij Iran de grote regionale winnaar is, zal dat land staan dringen naar regionaal leiderschap. En laat ons China niet vergeten dat met zijn beleid voor een “nieuwe zijderoute” het internationaal economisch evenwicht kan bruuskeren.

Rusland heeft op dit ogenblik een klein voordeel maar de situatie is niet statisch en zeker niet geconsolideerd.

Noot

1 De Quincy was een Amerikaans oorlogschip dat in 1945 voor anker lag bij het Suez-kanaal. De Amerikaanse president Franklin Roosevelt ontmoette er op zijn terugweg van Jalta waar hij met Stalin en Churchill de invloedssferen in de wereld verdeelde, Abdulaziz al-Saoed, stichter en koning van Saoedi-Arabië.

Roosevelt probeerde de steun van de koning te verkrijgen voor de oprichting van een joods nationaal huis in Palestina. Wat op een categorieke weigering stuitte van de koning. Wanneer later Truman, de opvolger van Roosevelt, voor de oprichting van de staat Israël stemde zou dat als verraad worden ervaren door de Saoedi’s.

Wat echter ook besproken werd was de toekomst van de Saoedische dynastie en Arabische olie. Uiteindelijk sloten zij een pakt (het Quincy-pakt) af dat stelde dat Saoedi-Arabië deel uitmaakt van de ‘vitale belangen’ van de VS. De VS garandeerde daarom de Saoedische monarchie militaire bescherming in ruil voor de toegang tot olie. Het pakt dat daar toen werd afgesloten voor een periode van 60 jaar werd in 2005 voor eenzelfde periode verlengd onder president George W. Bush.

IK vind het goed dat alle 2 de staatshoofden de landen eens gaan bezoeken zodat ze tot beslissingen kunnen komen.

[se-coaching]

De rol van de socialistische kracht in de Krim-Tataarse revolutie

De Krim-Tataarse Revolutie van 1917 De Februari-revolutie wierp het oude regime omver en ons volk verzamelde zich onder de rode vlag. Maar maanden gingen voorbij en we zagen nog steeds noch wetenschap, noch kennis, noch kunst, noch industrie, noch orde, noch gerechtigheid. Bovendien verslechterde de bestelling nog meer en werd al onze hoop de bodem ingeslagen. De Oprichting van de Tataarse…

[eindtijd-eu]

Redenen om Israël aan te vallen

In Ezechiël 38 staat een aanval beschreven door een coalitie van diverse volkeren op een welvarend en van de oorlog hersteld Israël. De Israëliër Amir Tsarfati identificeert deze in zijn boek Het laatste uur als volgt: Magog, Mesech en Tubal vormen Rusland. Gog is de Russische leider, Perzië is Iran, Cusj is Soedan, Put is Libië, en Gomer en Beth-Togarma vormen Turkije. Het bijzondere is dat we nu voor het eerst in een tijd leven waarin zichtbaar wordt dat deze vijf landen Israël zouden willen aanvallen. Elk land heeft zo zijn eigen agenda Turkije Al jaren geleid door president Recep Tayyip Erdogan, die droomt van een herstel van het oude Ottomaanse Rijk. Erdogan schroomt niet om duizenden politieke tegenstanders in zijn land hun banen af te nemen of zelfs op te sluiten. Turkije ondersteunt in Syrië de 'gematigde' rebellen tegen president Assad. Desondanks is de Turkse relatie met Rusland tamelijk goed. In naam is Turkije nog een NAVO-partner. Maar de aankoop van Russische S-400 luchtafweersystemen toont de steeds nauwere banden met Rusland aan. Erdogan wordt ook een steeds fellere vijand van Israël en wil graag Jeruzalem ontdoen van "Israëlische overheersing". Tegelijkertijd heeft Turkije een oogje op Griekse olie- en gasvoorraden in de Egeïsche Zee en steelt het aardgas van Cyprus. Hiermee kan ook Israël dwars worden gezeten. Israël, Griekenland en Cyprus hebben dit jaar een overeenkomst getekend om de EastMed-pijplijn aan te leggen. Daarmee kunnen ze hun aardgas, dat zich in de Middellandse Zee bevindt, naar Europa transporteren. Hierdoor wordt Europa minder afhankelijk van Russisch gas, iets wat Rusland met lede ogen aanziet. Het Israëlische gas kan in de toekomst een welkome oorlogsbuit vormen voor landen als Turkije en Rusland. Beiden hebben last van een krimpende economie. Iran Het sjiitische Iran gelooft dat de komst van de mahdi (de islamitische verlosser) nabij is. De joodse staat Israël is daar een belemmering voor. Iran doet er dan ook alles aan om de staat Israël te vernietigen. Daartoe probeert Iran vanaf zijn land een sjiitisch bruggenhoofd te vormen tot aan de Middellandse Zee. In Noord-Irak bevinden zich sjiitische milities, die geholpen hebben met het verslaan van ISIS in Irak. Nadat die verslagen was, hebben deze milities zich echter niet onderworpen aan Irak, maar zich verbonden met de Iraanse Revolutionaire Garde. Deze wordt door de VS wordt beschouwd als een terroristische organisatie. In Syrië steunen sjiitische en Iraanse milities president Assad tegen de rebellen en tegen ISIS. Maar Iran tracht hen ook te gebruiken om de sjiitische Hezbollah in Libanon te bewapenen en te voorzien van geavanceerd wapentuig. Hezbollah heeft de beschikking over duizenden raketten, die heel Israël kunnen bereiken. Deze raketten zijn echter niet zo precies. Om deze raketten geavanceerder te maken is Iran bezig militaire onderdelen naar Syrië te vervoeren om daar in elkaar te zetten voor Hezbollah. Daarom voert Israël veel bombardementen uit op Iraanse opslagplaatsen en fabrieken in Syrië. Wat Europa niet wil zien Een tweede manier om Israël van de kaart te vegen, is het ontwikkelen van een Iraanse atoombom. Om dat te verhinderen hebben de VS, Rusland, China, Frankrijk, het VK en de EU in 2015 met Iran een nucleaire deal (JCPOA) afgesloten. Enerzijds zijn bepaalde economische sancties tegen Iran opgeheven. Anderzijds beloofde Iran om uranium niet meer te verrijken boven de 3,67%. Omdat Iran in strijd met VNVR-resolutie 1929 lange afstandsraketten heeft gemaakt die kernkoppen kunnen dragen, en er van werd verdacht heimelijk bezig te zijn verrijkt uranium van zo'n 20% te fabriceren, hebben de VS zich vorig jaar terug getrokken uit de JCPOA. Om het Iraanse regime te dwingen te stoppen met het verrijken van uranium schroeven de VS hun economische sancties tegen Iran steeds verder op en dreigen met maatregelen tegen bedrijven die deze sancties tegenwerken. De Iraanse olieverkoop en economie krimpt hierdoor drastisch en de bevolking protesteert. Desondanks gaat Iran door met het produceren van 20% verrijkt uranium en met het ondersteunen van terroristische organisaties als Hezbollah en Hamas. Dat laatste is onlangs toegelicht door Suheid Yousef, die onlangs Hamas heeft verlaten, net als zijn broer Mosab Hassan Yousef (de Groene Prins) jaren eerder. Suheid Yousef is gevlucht naar Zuidoost-Azië. Daar onthulde hij dat Hamas het islamitisch Midden-Oosten bespioneert met geavanceerde afluiterapparatuur en deze informatie aan Iran geeft in ruil voor financiële steun. Hij onthulde ook dat de partijtop van Hamas weelderig leeft in Turkije, terwijl het palestijnse volk in Gaza in armoede leeft. Maar daar maken Iran en Turkije zich weinig druk om. Hamas is nuttig om het Israël lastig te maken. Rusland Dit is de enige atoommacht waar Israël vijandelijk mee te maken kan hebben. Maar Iran doet zijn best om dat ook te worden. Sinds de annexatie van de Krim heeft Rusland te maken met economische sancties en tegenwind. Militair zoekt Rusland machtsuitbreiding in Syrië, waar het president Assad al jaren helpt tegen de islamitische opstand. In ruil daarvoor heeft Rusland inmiddels de beschikking over een luchtmachtbasis in Hmeimim en een marinebasis in Tartous aan de Syrische kust. Syrië is een vazalstaat van Rusland geworden. Daardoor grenst Rusland nu aan Israël. Maar erg veel oorlogsbuit is er voor Rusland in Syrië niet te halen. De meeste olievelden liggen in Noordoost-Syrië. Dat wordt echter door de Koerden bezet, die militair worden ondersteund door de Amerikanen. In de Israëlische Golanhoogten bevindt zich ook olie. Daarnaast heeft Israël de beschikking over veel aardgas, dat aan hun Middellandse Zeekust gevonden wordt. Een interessante oorlogsbuit voor Rusland, maar nu nog niet. Amerika en Rusland als vriend Israël is het enige land ter wereld dat een goede relatie heeft met de Amerikaanse president Trump en met de Russische president Poetin. Trump heeft dat bewezen door de Amerikaanse ambassade te verhuizen naar Jeruzalem. Door de Israëlische annexatie van de Golanhoogten te erkennen. En door een vredesplan in te dienen, dat de palestijnen geen extra land, maar wel welvaart belooft. Minder bekend is wat Poetin heeft gedaan voor Israël. Israël waarschuwt landen nogal eens voor op handen zijnde aanslagen. Zo is enkele jaren geleden Rusland gewaarschuwd voor een grote aanslag. De Russen hebben die daarop kunnen voorkomen. Daarna heeft Poetin de Israëlische premier Netanyahu gevraagd wat hij er voor terug kon doen. Waarop Netanyahu vroeg om de lichamen van enkele soldaten die in 1982 in de Libanese Bekavallei door Syrië gevangen waren genomen of gedood. Israël had ontdekt dat zij begraven lagen op een begraafplaats in het palestijnse vluchtelingenkamp Jarmuk ten zuiden van Damascus. Maar Israël was niet in staat hun lichamen op te graven en naar Israël te vervoeren. Poetin heeft daarop zijn leger opdracht gegeven om deze lichamen op te graven. Begin april dit jaar werden de lichamen in Moskou overgedragen aan Netanyahu, die zijn vriend Poetin bedankte voor wat hij had gedaan. Sergeant Zachary Baumel was de enige Israëlische militair die kon worden geïdentificeerd. Toch is hier sprake van een kwetsbare vriendschap tussen Rusland en Israël. Verandering van leiderschap, ongelukkige handelingen in Syrië of andere omstandigheden zouden Rusland weleens van gedachten kunnen doen veranderen ten aanzien van Israël. Libië Sinds de geslaagde opstand tegen de Libische leider Khadaffi heerst er chaos in Libië. Inmiddels is er sprake van een internationaal erkende regering van premier Fayez al-Serraj, die zetelt in Tripoli. Deze regering wordt gesteund door Turkije. De regeringsmacht is echter tanende. Een groot deel van het land is nu in de macht van de Libische krijgsheer Khalifa Haftar. Deze is met zijn Libische Nationale Leger (LNA) bezig is met een opmars vanuit Oost-Libië. Haftar steunt een tegenregering, die gevestigd is in Benghazi. Haftar krijgt op zijn beurt steun van Rusland. Het maakt voor de profetie niet zoveel uit wie de strijd zal winnen: Fayez al-Serraj of Khalif Haftar. In beide gevallen komt er een Libische regering die bondgenoot wordt van een van de landen die in Ezechiël 39 wordt genoemd als aanvaller van Israël. Soedan Iran had in de Soedanese hoofdstad Khartoem een fabriek gebouwd om raketten te vervaardigen, zodat ze makkelijker te verschepen zijn naar de palestijnen. Maar Israël heeft deze vernietigd, wat kwaad bloed heeft gezet bij Soedan. Soedan ziet in Turkije dan ook een welkome militaire bondgenoot. Turkije is bezig om economische en militaire banden met Soedan te versterken, teneinde Erdogans Ottomaanse droom te verwezenlijken. Daartoe heeft Turkije van Soedan het beheer gekregen over de vervallen Ottomaanse havenstad Soeakin, om die nieuw leven in te blazen. Officieel voor toerisme, maar militair gebruik is ook mogelijk. Zo kan Turkije met hulp van Soedan vanaf het zuiden Israël aanvallen. Saoedi-Arabië Niet iedereen zal blij zijn met deze oorlog. Volgens Ezechiël 38:13 zullen Sjeba, Dedan, de kooplieden van Tarsis en al hun jonge leeuwen (HSV) deze aanval op Israël veroordelen. Amir Tsarfati identificeert Sjeba en Dedan met Saoedi-Arabië, Tarsis met Europa en hun jonge leeuwen met de VS. Dat Europa en de VS deze oorlog af zullen keuren is begrijpelijk. Maar dat Saoedi-Arabië dat ook zal doen is opmerkelijk. Saoedi-Arabië is een immers een streng islamitisch land, dat religieuze redenen heeft om het bestaansrecht van Israël te ontkennen. Maar daar zien we de laatste jaren een kentering in. Het soennitsche Saoedi-Arabië voelt zich de laatste jaren steeds meer bedreigd door het sjiitische Iran, dat bezig is met het verspreiden van de sjiitische islam op het Arabische schiereiland en bezig is met het verrijken van uranium om een atoombom te kunnen maken. Saoedi-Arabië heeft inmiddels heel goed door dat Israël geen bedreiging is, maar de enige machtige militaire bondgenoot, die zou kunnen helpen in een strijd tegen Iran. We zien dan ook dat de Saoedische betrekkingen met Israël steeds beter worden. Bijzonder dat we nu leven in een tijd, die voor het eerst zo ziet op de in Ezechiël 38 - 39 voorspelde gebeurtenissen! Bron: Het Zoeklicht september 2019 Read the full article

[zannekinbond]

Vlaanderen uit de NAVO, de NAVO uit Vlaanderen!

Vlaanderen in een multipolaire wereld We leven steeds meer in een multipolaire wereld. Toen de Koude Oorlog beëindigd werd aan het eind van de jaren ’80 en de Sovjetunie vervolgens onverwachts implodeerde, werd Amerika de enige supermacht ter wereld. Voortaan regeerde de Pax Americana. Francis Fukuyama kondigde het einde van de geschiedenis aan, de Amerikaanse president Bush sr. verkondigde het ontstaan van een nieuwe wereldorde. De daaropvolgende decennia zouden gekenmerkt worden door een liberale wereldorde, die desnoods manu militari werd opgelegd. Amerikaans interventionisme in het Midden-Oosten (Irak, Afghanistan), Latijns-Amerika (Haïti, Nicaragua) en Oost-Europa (Joegoslavië) bracht alle regimes ten val die in ongenade vielen en niet langer bruikbaar waren in de strijd tegen het wereldcommunisme, of die restanten vertoonden van ideologieën die niet langer binnen het kader van de nieuwe wereldorde bestaansrecht hadden (zoals het Arabisch socialisme in Irak of de restanten van het twintigste-eeuwse communisme in Joegoslavië). De bankencrisis maakte een einde aan deze zeepbel. Het westers economisch model bleek niet langer zaligmakend, andere landen werkten zich steeds meer op tot een niveau waarop ze een zelfstandige koers konden beginnen varen ten aanzien van de VS en West-Europa, waarbij vooral de rol opviel van de BRIC’s (Brazilië, Rusland, India en China). In het daaropvolgende decennium zou China zich verder ontwikkelen tot een economische grootmacht, terwijl Rusland dankzij haar herwonnen assertiviteit eerst militaire successen afdwong in haar eigen periferie (Zuid-Ossetië, Donbas, Lugansk, de Krim) en daarna ook in het buitenland (Syrië, Venezuela). Tegenwoordig projecteren de nieuwe grootmachten van Eurazië (China, Rusland, Turkije en Indië) nieuwe geopolitieke macht dankzij economische initiatieven (het Belt & Road-programma van China of het Russisch atoomagentschap Rosatom) en diplomatieke successen. Oude rivalen groeien naar elkaar toe, vroegere bondgenoten van het westen worden minder betrouwbaar (zoals Saoedi-Arabië) of vallen langzaam weg (zoals Turkije). Zo wordt de rol van Halford Mckinder’s continentale hartland nieuw leven ingeblazen, terwijl de Atlantische randzone aan belang is aan het in boeten. Zoals de Engelsman Mckinder voorspeld had (en gevreesd!) in de negentiende eeuw, speelt connectiviteit op het Eurazisch continent hierin een zeer voorname rol. Het is echter dit keer niet de hegemonie van het Britse koloniale rijk die hierdoor wordt uitgedaagd, maar het westers liberalisme en haar wereldorde, die bewaakt wordt door de Noord-Atlantische Verdragsorganisatie (NAVO). In ieder geval lijkt een wereldwijde globalisatie naar westers model een bijzonder ijdele gedachte geworden. Het is daarom des te meer verwonderlijk dat sommige staatslieden en prominenten nog steeds beweren dat diegenen die haar afwijzen aan “de verkeerde kans van de geschiedenis staan”. Daarentegen krijgen we steeds meer een uitsplitsing van de wereld in geopolitieke clusters, beschavingen zo men wil, waarbij een toenemende polarisatie tussen oost en west opnieuw centraal staat. In deze nieuwe wereld dient een soeverein Vlaanderen opnieuw een weg te vinden. Het beste kan het hierbij op zoek naar partners waarmee het een gemeenschappelijk ideologisch kader deelt en complementaire geografische belangen heeft. Het atlanticisme en occidentalisme die tot op de dag van vandaag de mainstream blijven en door links noch rechts in twijfel worden getrokken, hebben hierbij niettemin hun beste tijd gehad. De NAVO als verouderd machtsinstrument Na het eind van de Koude Oorlog is de NAVO blijven bestaan, hoewel het gaat om een verouderd, imperialistisch instituut. De NAVO ontstond in 1949 als een alliantie tussen de West-Europese landen en de VS en Canada. De bedoeling was om te verhinderen dat het door de Tweede Wereldoorlog ernstig verzwakte en geruïneerde West-Europa door het Rode Leger onder de voet zou worden gelopen. Nochtans hadden de landen van Oost-Europa zelf heel wat wonden te likken. De Sovjetunie verloor tussen 25 en 30 miljoen van haar inwoners, zowel soldaten als burgerbevolking. Ook Polen was zeer zwaar getroffen en verloor tussen de 15 en 20% van haar bevolking. Buiten de Europa waren de verliezen het grootst in China, dat zwaar geleden had onder de Sino-Japanse oorlog. Ook in Estland, Letland, Litouwen, Hongarije en Joegoslavië waren de verliezen bijzonder groot. In Oost-Duitsland hadden de geallieerde bombardementen en de bittere gevechten met de Sovjets diepe sporen nagelaten. Het valt dus zeer te betwijfelen dat in deze landen de motivatie en slagkracht te vinden was om een militaire invasie in het westen op poten te zetten. In 1954 stelden de Sovjets op de Conferentie van Berlijn voor om zelf toe te treden tot de NAVO. De Amerikanen zouden in deze nieuwe militaire veiligheidsorganisatie het statuut van waarnemer krijgen, samen met China. Uiteraard namen de VS hier geen genoegen mee. Hoewel de Russische minister van defensie Molotov stelde dat hierover te onderhandelen viel, strandde het voorstel al snel op de onbuigzaamheid van de Amerikanen. Als reactie hierop richtten de landen van Oost-Europa vervolgens het Warschaupact op. Een IJzeren Gordijn liep vanaf dat moment dwars door Europa. Een waanzinnige wapenwedloop volgde daarop. Omdat de conventionele legermacht van het Warschaupact op termijn een duidelijk overwicht begon op te bouwen ten aanzien van die van de NAVO, werd nucleaire proliferatie dé manier waarop het westen haar macht probeerde door te drukken. Maar ook hier overvleugelde het Oostblok het westen vanaf de jaren ’70, zij het dat dit overwicht eerder symbolisch was aangezien beide kampen ondertussen een arsenaal hadden opgebouwd dat groot genoeg was om tot Mutually Assured Destruction te leiden. Er was niettemin een zekere discrepantie in de aanvalsplannen van de NAVO-bondgenoten ten aanzien van deze van het Warschaupact. Nog in het begin van de jaren ’80 oefenden deze laatsten een aanvalsscenario aan de hand van een oorlogssimulatie waarbij in negen dagen tot aan de Rijn zou worden opgerukt. Hierbij was de strategische inzet van kernwapens weliswaar aan de orde, maar daarna zou de oorlog voornamelijk conventioneel worden gevoerd. De Amerikanen koesterden daarentegen reeds van in de jaren ’50 het plan om het hele grondgebied van Oost-Europa onbewoonbaar te maken door middel van totale vernietiging en kernbommen op iedere grote en middelgrote stad in Rusland, Polen, Tsjechoslowakije, Hongarije, Roemenië en Bulgarije. Een onderscheid tussen burger- en militaire doelwitten werd niet gemaakt, collateral damage was hetzelfde als structurele schade. Ondertussen werden in de Derde Wereld proxy-oorlogen uitgevochten tussen door het westen gesteunde autocraten en nationale bevrijdingsbewegingen met materiële en militaire steun van Cuba, Tsjechoslowakije en de Sovjetunie.

"Mutually assured destruction" Aan dit alles kwam een einde toen de Koude Oorlog beëindigd werd. Geheel in tegenspraak met de afspraken die gemaakt waren met Mikhail Gorbatsjov, breidde de NAVO aan het eind van de jaren ’90 stevig uit in oostelijke richting, waarmee de fundamenten werden gelegd voor de conflicten die Georgië en Oekraïne tot op de dag van vandaag verscheuren. Toen de Amerikaanse war on terror uitbrak, werd het grondgebied van de nieuwe lidstaten misbruikt om martelingen en mensenrechtenschendingen uit te voeren (waaronder het beruchte waterboarding). In de oostelijke NAVO-landen werd tevens aan een raketschild gewerkt, zogenaamd om aanvallen uit Iran te weren waar nochtans geen enkele pertinente dreiging van uitgaat, noch zijn er aanwijzingen dat dit op enige denkbare termijn ook maar ooit het geval zal zijn. Hiermee werd Rusland steeds verder geprovoceerd tot de assertieve houding die het de dag van vandaag aan de dag legt. Nochtans werd er aan het eind van de jaren ’80 duidelijk de hand gereikt vanuit het oosten om een gezamenlijke vredesorganisatie uit de grond te stampen, die voortaan gezamenlijk de stabiliteit van de wereldvrede kon garanderen. Men kan zich voorstellen wat dit allemaal betekend zou hebben voor de wereldorde, en hoe het mogelijk zou zijn geweest om met een dergelijke organisatie te bemiddelen in belangrijke conflicten in de Derde Wereld en het Midden-Oosten, waar nu het westers interventionisme unilateraal haar dictaten heeft proberen op te leggen. Een multipolair samenwerkingsverband in plaats van het slappe optreden van de Verenigde Naties, dat een grote genocide in Rwanda niet kon verhinderen, had als niet-imperialistische, pluralistische vredesorganisatie waarin zowel oost als west verenigd waren veel steviger kunnen ingrijpen. In 1989 werden de feiten van 1954 dus nog eens herhaald. Nochtans kon nu bezwaarlijk worden aangehaald dat het om een valstrik van de Sovjets zou gaan. Daarenboven werd het aanbod van de Sovjetunie om een wereldwijd totaalverbod op kernwapens te realiseren afgeslagen door Bush sr. en zijn administratie.

Amerikaanse troepen in Afghanistan In de plaats daarvan ontvouwde zich een westerse, uitgesproken kapitalistische – maar niet noodzakelijk liberale – geopolitieke as tussen Washington, Brussel, Tel Aviv en Riyadh, die de daaropvolgende decennia de balans in de wereld zou bepalen. De belangen van het IMF en de Wereldbank gingen hierbij voorop. Latijns-Amerika bleef hierbij meer dan ooit de achtertuin van de VS, tot in 1999 de Bolivariaanse revolutie in Venezuela daarin een zekere kentering teweeg kon brengen. Grote delen van Afrika vervielen in de jaren ’90 tot chaos. De failed states van Sub-Saharaans Afrika vormden een ideale kweekbodem voor radicale tegenbewegingen zoals het islamitisch fundamentalisme. In Oost-Europa werden de laatste resten van het communisme opgeruimd met de bombardementen op Servië. Dit precaire evenwicht kreeg een symbolische deuk toen de aanslagen van 9/11 in 2001 de Amerikaanse wereldhegemonie uitdaagden. Het westen reageerde met een totale war on terror. De invasies in Afghanistan en Irak waren het directe gevolg. Deze laatste gebeurde op grond van valse voorwendselen, leugens over massavernietigingswapens waarover het Ba’ath-regime van het land zou beschikken werden aan de westerse wereld voorgeschoteld om een moreel draagvlak voor de invasie te creëren. De Verenigde Staten als “politieman van de wereld”, die schurkenstaten opruimde met de bescheiden assistentie van haar hulpsheriffs, de landen van de NAVO, of ‘old Europe’ zoals Donald Rumsfeld het op de vooravond van de Irak-oorlog het welhaast schertsend omschreef. De filmscenario’s van de Hollywoodindustrie dienden werkelijkheid te worden in het posthistorische tijdperk. Toen de Arabische Lente uitbrak werd dit voor een laatste keer geïllustreerd in Libië, waar de Europeanen gewillig het vuile werk van de Amerikanen opknapten. Rusland en China In de multipolaire wereld van vandaag wordt het concept van de global governance met de VS als imperialistische politiemacht echter uitgedaagd. Kort na de bankencrisis van 2008 viel een hernieuwde assertiviteit te signaleren bij Rusland, dat in het najaar van datzelfde jaar met het grootste gemak een conflict over Zuid-Ossetië in zijn voordeel wist te beslechten in een korte oorlog tegen het prowesterse regime in Georgië. Rusland was gedurende decennia in het westen afgeschilderd als niets minder dan een failed state;een Derde Wereldland met kernwapens die lagen te verroesten in instortende legerbarakken uit lang vervlogen tijden. Nu kon alleen een voor de Georgiërs nadelige wapenstilstand verhinderen dat de Russische tanks in enkele dagen oprukten tot in Tbilisi. Toen het westen vijf jaar later nog maar eens een kleurenrevolutie trachtte door te drukken in Oekraïne, werd opnieuw door Rusland zeer assertief opgetreden. De annexatie van de Krim en de onafhankelijkheid van de volksrepublieken in Donetsk en Lugansk zijn hiervan het gevolg. Internationaal wist Rusland nieuw aanzien te creëren door diplomatiek en militair in te grijpen in Syrië en meer recentelijk ook in Venezuela. Het westen ziet hierdoor zijn macht om regimeveranderingen af te dwingen ernstig ingeperkt. Verschillende malen leken regeringen, die enkele jaren daarvoor nog met grote zekerheid ten dode zouden zijn opgeschreven zoals nog het geval was in Libië in 2011, nu veel levensvatbaarder dan kon worden vermoed. Ondertussen timmeren de Russen aan het ontstaan van een Euraziatische Unie. Een mogelijke fusie met Wit-Rusland wordt door beide landen in het vooruitzicht gesteld.

Met hernieuwde assertiviteit sluit Rusland weer aan bij haar Koude Oorlog-profiel China maakte sinds de regering van Deng Xiaoping een gestage economische groei door. Vanaf het eind van de jaren ’80 werd duidelijk dat – met het succes van de veel kleinere Aziatische tijgers in het achterhoofd – deze groei er vroeg of laat toe moest leiden dat China de Verenigde Staten naar de kroon zou steken als economische supermacht. Aan het eind van het tweede decennium van de eenentwintigste eeuw komt dit stadium eindelijk in zicht. Het Belt & Road-initiatief creëert nieuwe zijderoutes dwars over Eurazië en de Stille Oceaan. Wereldwijd neemt de Chinese invloed toe, waarbij de Chinezen investeringen en infrastructuur als ruilgeld gebruiken in plaats van “Europese waarden” of “freedom & democracy”. De VS proberen om hun tanende macht te compenseren met protectionisme en handelsoorlogen. De plotse nadruk op de Amerikaanse soevereiniteit, die door Trump zogenaamd met hand en tand wordt verdedigd, is niet meer dan een symptoom van het feit dat de belangen van de VS voor het eerst in meer dan honderd jaar niet langer gebaat zijn bij expansie en global governance, maar bij een terugplooien van het land als grootmacht op zijn eigen hemisfeer, het Amerikaanse continent.  Vanuit dit perspectief wordt de NAVO ook voor de Amerikanen stilaan een atavisme, waarvan ze zich gaan afvragen of de kosten nog wel de baten dekken. Het Midden-Oosten: van revolutionair Arabisch nationalisme naar reactionair salafisme Nergens laat de geopolitieke instabiliteit van het huidige systeem zich sterker voelen dan in het Midden-Oosten. Gedurende de Koude Oorlog was de regio eveneens het toneel van de geopolitieke rivaliteit tussen oost en west. De verzwakte West-Europese grootmachten boden een kans aan de volkeren van het Midden-Oosten om het koloniale juk van zich af te werpen. Onder visionaire leiders als Gamal Abdel Nasser wisten Arabische landen zoals Egypte hun eigen belangen te ontworstelen uit de klauwen van de koloniale machten, zoals werd bewezen door de nationalisatie van het Suezkanaal. De Arabieren ontwikkelden in de Levant en Mesopotamië hun eigen variant van het nationalisme en het socialisme, aangepast aan de historische en geografische omstandigheden van hun regio. In schril contrast daarmee stonden de reactionaire regimes op het Arabische schiereiland, waar oliesjeiks slapend rijk werden dankzij de consumptie- en groeidrang van het westen. Deze regimes kregen actieve steun van de VS, in zoverre zij hun doelstellingen om de Koude Oorlog te winnen konden helpen realiseren.

moslimfundamentalisme verving het nationalisme en communisme als ontvoogdende Derde Wereld-ideologie Symbolisch voor de nieuwe wereldorde was de eerste invasie in Irak in 1991, nadat dat land zich meester had weten te maken van de oliebronnen van het Koeweit. Nationalisme, socialisme en communisme gingen in het Midden-Oosten samen ten onder. Het door de Amerikanen om strategische redenen gesponsorde islamfundamentalisme, ontsponnen aan staten als Saoedi-Arabië en Qatar maar regelmatig ook gesponsord door het westen, bijvoorbeeld om de Sovjets te dwarsbomen in Afghanistan, maakte vanaf de vroege jaren ’90 een steile opgang door en verving de eerstgenoemden als mobiliserende en ontvoogdende ideologie. Grote delen van de Derde Wereld raakten erdoor besmet, met chaos, anarchie en tribalisering van desintegrerende nationale staten tot gevolg. Hoewel vaak gepresenteerd als grote tegenpool van de decadente westen, gaat het eerder om de schaduwzijde ervan. Israël en Palestina Een belangrijke partner voor de belangen van het westen in het Midden-Oosten werd altijd gevormd door de staat Israël. In 1948 gesticht in voormalig Brits-Palestina, heeft de Israëlische staat zich geleidelijk meester weten te maken van een groot deel van de zuidelijke Levant. De Balfour-verklaring van 1917, door de Britse Minister van Buitenlandse Zaken Arthur James Balfour geschreven aan de joodse bankier Lionel Walter Rothschild, was een tactische zet die de Europese joden aan de kant van de geallieerden diende te krijgen. Hierbij werden concessies gedaan aan de Zionistische Beweging, met de belofte van een joods tehuis in Palestina in het vooruitzicht. In schril contrast met het latere verloop van de geschiedenis, gingen Arabisch nationalisme en zionisme aan het prille begin van het post-Ottomaanse tijdperk na afloop van WO I hand in hand. De Faisal-Weizmann-overeenkomst, die werd ondertekend op 3 januari 1919, voorzag in de uitbouw van een dergelijk joods tehuis in Palestina. Faisal I was een van de drijvende krachten achter de Arabische opstand tegen de Ottomanen en werd na de Eerste Wereldoorlog kortstondig koning van Syrië, tot hij in 1920 uiteindelijk door de Fransen werd verdreven. Uiteindelijk werd hij koning van het Brits mandaatgebied in Irak tussen 1921 en 1934. De pan-Arabische staat die aan zijn vader door de geallieerden was beloofd, werd echter nooit gerealiseerd. In plaats daarvan sloten de westerse imperialistische machten het Sykes-Picot-verdrag, waarbij de Arabische wereld werd opgedeeld in mandaatgebieden. Chaim Weizman was een jood van Wit-Russische afkomst, die in het kader van zijn universitaire studies na tal van omzwervingen uiteindelijk in Groot-Brittannië terecht kwam en het Brits staatsburgerschap verkreeg. De overeenkomst tussen beiden moest leiden tot een hechte Arabisch-joodse samenwerking, maar beide partijen werden door de westerse koloniale machten verraden. Noch de Arabieren, noch de joden verkregen een eigen stuk land in Palestina. Later zou blijken dat hiermee de kans op een harmonieus samenlevingsmodel tussen beide gemeenschappen in de regio meteen definitief was verkeken. Door de verslechterende situatie in Europa nam de joodse migratie naar Palestina toe, en dit werd uiteindelijk gekanaliseerd in een concreet en versneld initiatief om een eigen staat uit te bouwen in het Midden-Oosten. In tegenstelling tot wat in bepaalde kringen werd verwacht, ontpopte het land zich uiteindelijk niet tot een socialistische staat. Nochtans was de rebellenbeweging die in Palestina een oorlog was begonnen tegen de Britten in belangrijke mate het product van een alliantie tussen zionisten en socialisten. In de praktijk zouden bepaalde recepten uit het socialisme wel worden geïntroduceerd, zo was het collectieve landbouwsysteem van de kibboets, dat werd gebruikt om land te koloniseren en door joden te laten ontginnen, in essentie gebaseerd op de ideeën van de Russische anarchist en bolsjewist Kropotkin. Maar uiteindelijk werd Israël vooral een bondgenoot van het westen, waarbij het zijn belangen wist te verweven met die van invloedrijke lobby’s in de Amerikaanse en Europese grootsteden. Een kantelpunt werd gevormd in het jaar 1942, toen de Verenigde Staten – in plaats van de Britten – de nieuwe bondgenoot werden waar de Zionisten hun hoop op vestigden voor de vorming van een joodse staat in Palestina. Vanaf dan verschoof het accent van een migratie en kolonisatie van – een deel van – Palestina door joodse inwijkelingen naar een dominantie van Palestina (en later de gehele regio) door de nieuwe joodse staat. De stichting van de staat Israël in 1948 ging gepaard met de Nakba, de gedwongen migratie van 700 000 Palestijnen met hulp van het Britse leger. Vanuit de Arabische bevolking van Palestina (islamitisch zowel als christelijk) ontstond een tegenbeweging van verzet, die in 1964 cumuleerde in de oprichting van de PLO. De gebiedsuitbreiding van Israël was tevens een doorn in het oog van de nieuwe Arabische landen, zoals Egypte, Syrië en Jordanië, die zich eveneens van het koloniale juk van de Engelsen en Fransen hadden weten te ontworstelen. Twee oorlogen in 1967 en in 1973 leidden echter tot een militaire triomf voor Israël. De Zesdaagse Oorlog deed zo’n 200 000 Palestijnen vluchten naar Jordanië.

In Gaza leven momenteel 1,9 miljoen Palestijnen samengedrukt op een oppervlakte van 360 km2 Het einde van de Koude Oorlog betonneerde de positie van Israël in het Midden-Oosten. Tot dan toe was er militaire en diplomatieke steun voor de Arabische landen geweest van de kant van het Oostblok. Zo verbrak de Sovjetunie na de oorlog van 1967 voor 25 jaar alle diplomatieke contacten met Israël. Met de val van het IJzeren Gordijn en het ontstaan van een unipolaire wereld, hebben de Palestijnen en de Arabische buren van Israël geen sterke bondgenoten meer. Tegelijkertijd wordt het land vanuit Tel Aviv geregeerd door de uiterst rechtse regering van Benjamin Netanyahu. De gevolgen laten zich in duidelijk voelen in Palestina. In Gaza leven momenteel 1,9 miljoen Palestijnen samengedrukt op een oppervlakte van 360 km2. De militaire repressie van Israël, met steun van de VS, is hard en genadeloos. Venezuela Nergens wordt het einde van de unipolaire wereld beter geïllustreerd dan in Venezuela. In 1999 werd daar Hugo Chávez tot president verkozen. De Bolivariaanse ideologie van het chavismo daagde de internationale wereldorde van het IMF en de Wereldbank uit. Na de dood van Chavez ging het economisch echter snel bergaf. Deels had dit te maken met het feit dat Chavez’ opvolger Maduro een zwakker beleid voerde dan zijn voorganger, maar ook met een gerichte overproductie aan olie door de Amerikaanse bondgenoot Saoedi-Arabië, die de Venezolaanse economie – volledig afhankelijk van de olieproductie - deed instorten. Een tijdlang dreigde een Amerikaanse militaire interventie die zou moeten uitmonden in regime change, nadat de rechtse oppositieleider Guaidó zich met westerse financiële steun tot tegenpresident liet uitroepen, hierin aanvankelijk gesteund door een deel van de bevolking.  Hoewel dit laatste sterk werd opgeklopt door de westerse media, bleek deze steun veel uiteindelijk veel minder massaal dan verwacht en mislukte een poging om de macht via de straat over te nemen. Opvallend was dat de steun voor beide tegenstanders in belangrijke mate uiteen leek te vallen in een westers blok, bestaande uit de meeste landen van de OAS en de EU, en een Euraziatisch blok, met daarin als voornaamste spelers de vier continentale machten Rusland, China, Turkije en Iran. Ook verschillende socialistische landen in Zuid-Amerika, zoals Cuba, Suriname, Bolivia en Nicaragua bleven Maduro erkennen als rechtmatige president van Venezuela, terwijl Mexico - dat vorig jaar een linkse president verkoos in de vorm van Andres Manuel Lopez Obrador - samen met Uruguay aanbood om te bemiddelen en dus een soort van tussenpositie innam. Deze complexe belangenverstrengeling maakt duidelijk dat regime change er anno 2019 niet zomaar meer met een vingerknip in Washington komt, ook niet in haar eigen achtertuin.  Terug naar de pacifistische wortels van de Vlaamse Beweging Toen de Vlaamse beweging van een cultureel-nationalistische naar een politiek emancipatorische beweging evolueerde, was het in essentie een pacifistische beweging. Uit de ellende van de Eerste Wereldoorlog was het inzicht ontstaan dat de nationale staten en haar elites haar bevolking in een diepe tragedie hadden meegesleurd, en dat het Vlaams proletariaat enkel als kanonnenvoer had gediend. Hieruit ontstond in 1919 de Frontpartij, die de gedachte “nooit meer oorlog”, “godsvrede” en “zelfbestuur” in het vaandel droeg. In schril contrast hiermee staat de taal die veel hedendaagse Vlaams-nationalisten aanslaan met betrekking tot de aankoop van NAVO-gevechtsmateriaal, het Belgische leger en de inzet van ���boots on the ground” in internationale interventies en regime change-missies. De N-VA toonde zich in het verleden een enthousiast supporter van de NAVO. Zo steunde de partij de bombardementen in Libië en Syrië. Het is tevens onbegrijpelijk dat extreemrechtse populisten in Europa – zogenaamde nationalisten die opkomen voor de soevereiniteit der volkeren – met groot enthousiasme tegen dit brute Israëlische beleid, dat indruist tegen het meest elementaire volkerenrecht, aan blijven schurken. Het meest karikaturaal wordt dit geïllustreerd door de Nederlandse PVV, dat een monomane vorm van islamofobie weet te combineren met een geopolitiek en cultureel Zionisme, waarvan het symbolische belang voor het programma van de partij welhaast even groot is als de eerder kleinburgerlijk aandoende versie van de Nederlandse identiteit die het in haar campagnefilmpjes tracht te projecteren, voornamelijk een kwestie lijkt van eerder toeristisch aandoende clichés zoals windmolens, klompen, ijsschaatsen en de Nederlandse vlag. Weliswaar minder uitgesproken en monolithisch, kent bij ons ook het Vlaams Belang gelijkaardige lobby’s van smakeloos, door Pamela Geller & co geëxporteerd anti-islamisme gecombineerd met – vaak eenzijdige – liefdesverklaringen aan de joodse gemeenschap in Antwerpen. Waar het op Vlaams-nationalisme aankomt, kiest deze echter liever voor de N-VA, getuige de recente stap van Joods Actueel-hoofdredacteur Michael Freilich als kandidaat voor de partij.

Nooit meer oorlog, een oude maar vergeten eis van de Vlaamse Beweging? Een soeverein Vlaanderen kan echter alleen dan beschikken over de sleutels van haar toekomst, als ze zich los kan maken van het internationale kapitaal en haar politiemacht. Een soeverein volk dat helpt om andere soevereine volkeren in het gelid van een globale wereldorde te bombarderen, kan niet zelfstandig worden genoemd. De herinnering aan grote staatslieden als Camille Huysmans, socialist, flamingant en pacifist, wordt maar al te graag vergeten door zowel links als rechts. Nochtans ligt daar een blik op de toekomst verscholen. Een anti-imperialistisch en sociaal Vlaanderen dat samen in de wereld staat met andere, gelijkaardige sociale naties, en deze waar nodig ondersteunt in hun nationale bevrijding van het internationale grootkapitaal. Read the full article

[rcvandenboogaard]

Iets aardigs over Rusland

Altijd maar dat sombere gedoe over het land van de knoet - zeg nu eens iets aardigs over Rusland.  Dat is een regelmatig terugkerende klacht, als je, zoals ik, wel eens over Rusland schrijft. Weer Rusland als boeman. Weer Rusland als gevaar. Alsof het niet ook een land is, bevolkt door soms aardige en bijzondere mensen. Het kan toch niet allemaal negatief zijn?

Dat hoor je dan, al of niet geadstrueerd met vleiende observaties over het Russische volkskarakter, of zelfs de ‘Russische ziel’ waarmee iets heel bijzonders aan de hand schijnt te zijn. Er zijn maar weinig verstandige mensen die op het idee zouden komen te schwärmen met de Franse ziel, of de Belgische, of de Papua-Nieuwguinese. Maar de Russische, die doet het nog steeds aardig.

Ook bij de machthebbers in het Kremlin trouwens. In 2014, ten tijde van de inname van de Krim, toen Poetin en de zijnen het wilden doen voorkomen dat Rusland in zijn bestaan werd bedreigd, zozeer zelfs dat het Westen in Moskou en andere Russische steden demonstranten de straat opstuurde om  tsaar Vladimir ten val te brengen, stonden er in de Russische media commentatoren op om te voorspellen dat dit niet zou lukken. Ook niet, wat heet, vooral niet met sancties: hoe meer het Russische volk lijdt, hoe meer het van zijn leider houdt, voorspelden ze. Het Russische volk is juist heel goed in lijden, hoe meer lijden hoe beter!

Is dat wellicht iets positiefs van Rusland, dat vermogen tot lijden? Wellicht in moreel opzicht - opofferingsgezindheid voor de natie (of Europa, of de democratie) is in onze streken de afgelopen decennia wellicht iets te veel in onbruik geraakt. Ik denk niet dat in werkelijkheid Russen welgemoed voor Poetin willen lijden - dat ze dat moeten of zullen moeten is eerder een fait accompli, zoals er vele faits accomplis geweest zijn in de Russische geschiedenis. Lijden aan de staat is in Rusland een frequent verschijnsel, maar dat is iets anders dan een positief verlangen met voorspelde politieke uitkomst - dat zou de tsaar wel willen. (Zelf ervaar ik trouwens het freudiaanse doodsverlangen dat de Russische cultuur doordesemt als buitengewoon depressief makend, maar dat is een aspect dat ik nu even buiten beschouwing laat).

Nee, als ik denk aan dingen uit de Russische geschiedenis die positief zijn, kom ik toch al vlug uit bij niet-ingeloste verwachtingen. Het bewind van tsaar Alekslandr II (1818-1881) bijvoorbeeld, waarin tenminste nog de lijfeigenschap werd afgeschaft - niet voor niets heeft Poetin een portret van diens reactionaire opvolger Aleksandr III op zijn schrijftafel. Of de Februari-revolutie van 1917 die, totdat zij door de Oktober-revolutie van de bolsjeviki van de tafel der geschiedenis geveegd werd, een paar maanden lang Rusland op het pad van de liberale democratie leek te brengen. Die Oktober-revolutie bracht Rusland 70 jaar communisme, met alle drama van dien. Maar het had ook heel anders kunnen lopen in 1917 - die sublimatie breng ik in als mijn positieve puntje. Ik geef toe: het is een bescheiden bijdrage aan positieve beeldvorming over Rusland maar nog altijd beter dan subliem lijden, als je mij vraagt.

Tenminste, dat dacht ik. Maar toen las ik Les révolutions Russes van de door mij zeer bewonderde Franse Rusland-kundige Nicolas Werth. (Overigens de zoon van de legendarische BBC-oorlogscorrespondent Alexander Werth). Het kleine boekje begint met grootscheepse gruwelen, waarvan ik nog nooit gehoord had. Het oude bewind maakt van het uitbreken van de Eerste Wereldoorlog namelijk gebruik, om wat oude ideetjes over in eigen land ongewenste volkeren in praktijk te brengen. Miljoenen Joden, Russen van Duitse origine, en Polen worden in de eerste oorlogsjaren eenvoudig verdreven uit de westelijke delen van het Imperium - een operatie waarbij honderdduizenden doden vallen. Tegelijkertijd ontketent men een repressieve campagne tegen de bewoners van de Aziatische kolonieën binnen het Imperium - Kazachen, Kirgiezen, Oezbeken en andere moslims, die er - overigens niet ten onrechte - van worden verdacht weinig enthousiasme op te brengen voor de oorlogsinspanningen. Stalin, die na de voor hem volkomen onverwachte Duitse inval in 1941, zijn toorn afreageerde door Krim-Tataren en Tsjetsjenen op transport te stellen , had het van geen vreemde.

Maar goed, in maart 1917 (de Februari-revolutie viel in onze maart omdat Rusland in die tijd een andere kalender hanteerde) gaat het hongerige en door de slachtingen en nederlagen aan het front met Duitsland gedemoraliseerde volk in de hoofdstad Petrograd dan toch de straat op - hetgeen na wat schermutselingen leidt tot het afzetten van tsaar Nicolaas II, die dan recent door de Russische kerk heilig verklaard moge zijn, maar in deze geschiedenis toch vooral optreedt als een onmachtige figuur, die zich met welhaast Trumpiaanse zelfoverschatting in 1915 ook nog tot opperbevelhebber had laten uitroepen. 

Zoals veel van mijn tijdgenoten (sprak hij laf) ben ik min of meer behept met de communistische kijk op de revoluties van 1917: op de burgerlijke revolutie volgde, als een soort vervolmaking van de historische beweging, zo niet historische noodzakelijkheid in Hegeliaanse zin, de communistische. Maar wat zich tussen maart en november in Petrograd voltrekt, is weliswaar erg interessant, en weerlegt de theorie van historische noodwendigheid, maar wekt weinig bewondering. Van de gedachte dat we hier het tere plantje van een Russische liberale democratie zien opkomen - een door veel Russische ballingen in de jaren 1920 en 1930 gekoesterde these - blijft in Werth’s relaas weinig heel. 

Vanaf het begin lijdt de post-tsaristische staat fataal aan twee parallelle machtscentra: de sovjets (raden) die overal zijn ontstaan, op bedrijfs- maar ook op gemeentelijk etc. niveau, en Doema en zijn regering, in de zin van ministerraad. Iedereen werkt ferm langs elkaar heen in alle gremia: liberalen, Socialisten-Revolutionairen (oftewel SRtsi, verwarrende benaming voor gematigd links), en de diverse groepen sociaal-democraten, mensjeviki en bolsjeviki - alsmede hun afsplitsingen. En op het platteland gaan de opstandige boeren hun eigen gang, met - net als bij de mislukte revolutie van 1905 - grootscheepse plunder- en moordcampagnes tegen de grootgrondbezitters. In de periferie - de Kaukasus, Centraal-Azië, Oekraïne etc. - gaat men inmiddels ook geheel eigen wegen. In Petrograd vindt zelfs nog een - overigens mislukte - militaire staatsgreep plaats tegen de regering van de SR-premier Kerenski.

En inmiddels gaat de oorlog met Duitsland door, ondanks miljoenen deserteurs en herhaaldelijke nederlagen van het Russische leger. De door de geallieerden in het vooruitzicht gestelde prijs - Constantinopel (Istanboel) Russisch - lijkt daar niet vreemd aan. De chaos is zo groot dat de bolsjevistische coup van november eigenlijk nog maar een peuleschil lijkt. Maar die was geen historische noodwendigheid natuurlijk: het was Lenins idee maar een deel van de bolsjeviki had eigenlijk willen wachten op verkiezingen, waarin de bolsjeviki een goede kans maakten op een meerderheid in de Petrogradse sovjet. Wat volgde waren een vanaf het begin buitengewoon autoritair bewind onder Lenin, en de burgeroorlog.

Het schijnt dat de huidige Russische president de honderdste verjaardag van dit alles niet, of slechts zeer mondjesmaat wil vieren en herdenken. Dat ligt geheel in de gewoonte van de Russische staat om onwelkome elementen uit de geschiedenis te weren - revoluties, daar heeft Poetin het niet zo mee. Maar het moet gezegd: als je Werth leest valt er ook weinig te vieren. Dus Poetin heeft een beetje gelijk - toch nog een lichtpuntje.

Nicolas Werth: Les révolutions russes. Que sais-je? 2017

De foto’s bij dit blog geven een indruk van de vrouwelijke zelfmoord-bataljons, zoals die onder de regering van Kerenski werden ingesteld om het moreel van de vaak muitende troepen op te vijzelen. De bedoeling was dan dat vrouwen als eersten de loopgraven verlieten om met de bajonet het Duitse spervuur in te lopen - waarop de mannelijke soldaten dan zouden denken dat ze toch moeilijk konden achterblijven. De meeste vrouwelijke bataljons bleven trouwens in Petrograd, bijvoorbeeld om het Winterpaleis, waar de regering zetelde, te bewaken. De foto onder is gemaakt bij het bezoek van de Britse feministe Emmeline Pankhurst, die in 1917 Petrograd bezocht om haar Russische zusters in de oorlog een hart onder de riem te steken. Ze staat naast de befaamde vrouwelijke commandant van een der dames-bataljons, Maria Botsjkarjova. 

[hetrodevaandel]

AMERIKA BEZET OPNIEUW DUITSLAND; OF ZIJN ZE NOOIT WEGGEWEEST?

Wie in de komende maanden door Duitsland reist, met de auto of de trein, zal zich niet aan de indruk kunnen onttrekken dat het land in oorlog is. Op de wegen zullen lange militaire konvooien voor de nodig files zorgen. En op het spoor zal men treinen vol tanks en ander materieel aantreffen. Allemaal richting het Oosten. De vraag zal dan opkomen of het Duitse leger de snoeischaar van de Merkel regering eindelijk te boven is. Of gaat het aftandse Bundeswehr materieel, dat toch niet schiet of rijdt, nu dan eindelijk naar de schroothoop? We kunnen nu al vaststellen dat beiden verklaringen niet van toepassing zijn. Het militair vertoon zal niet Duits, maar Amerikaans zijn. Meer dan 20.000 Amerikaanse militairen zullen samen met hun voertuigen en voorraden dwars door Nederland, België en Duitsland reizen om eind februari mee te doen aan de oefening Defender Europe 2020. Omdat Duitsland centraal ligt zal men daar het meeste merken van het komende militaire geweld.

 Het wordt de grootste militaire oefening sinds het einde van de Koude Oorlog, en dat maakt het zeker de moeite waard om te kijken wat men precies van plan is en waarom. Ten eerste moeten we vermelden dat het gaat om een Amerikaanse oefening, dus niet een oefening van de NAVO. Zoals boven aangegeven zullen 20.000 Amerikanen naar Europa worden overgebracht, en zij krijgen gezelschap van nog eens 9.000 Amerikaanse militairen die nu al in Duitsland zijn. Daarnaast zullen er troepen mee doen van verschillende NAVO landen, en het totale aantal deelnemers wordt geschat op 37.000. Zij zullen door Polen en andere staten in Midden Europa trekken om zo dicht mogelijk bij de Russische grens te kunnen oefenen. Gelijktijdig zullen er in deze gebieden kleinere NAVO oefeningen worden gehouden, en deze oefeningen zullen allemaal op een of andere manier aansluiten bij Defender Europe 2020.

 Er zal vooral op de grond worden geoefend, maar er zijn ook oefeningen in de lucht en op zee. Het plan is om een invasie van Rusland na te spelen. Een grotere provocatie is moeilijk te bedenken. Je gaat je dan toch afvragen of het eigenlijk wel om een oefening gaat. Kunnen we niet veel meer spreken van een generale repetitie? Het Amerikaanse deel van de oefening zal zeker 340 miljoen dollar kosten, en de landen waar de troepen doorheen trekken, vooral dus Duitsland, zullen opkomen voor eventuele schade en onkosten die tijdens de reis worden gemaakt. Dit in het kader van “ondersteunende dienstverlening”. Het zal geen kleine eindafrekening zijn, en het is nu al zeker dat Duitsland voor de meeste kosten zal moeten opkomen. Dit tot grote woede van veel Duitsers, die moeten toezien hoe hun zuur verdiende belastingafdrachten opnieuw in Amerikaanse zakken zullen terecht komen.

 Defender Europe 2020 heeft verschillende doelen. Ten eerste willen de Amerikanen zien of ze in staat zijn om een complete divisie dwars door Europa naar de Russische grens te brengen zonder dat alles vastloopt. Dat zal gelijktijdig een test zijn voor de Europese infrastructuur. Kunnen de wegen en de sporen al dit geweld aan? Dat is de vraag die men beantwoord wil zien. Er valt niet aan te twijfelen dat er op veel plekken grote schade zal ontstaan. Naast de vele files en vertragingen, zullen zonder meer wegen en sporen kapot worden gereden. Daar komt nog bij dat de militaire treinen overal voorrang zullen hebben, en dat de reguliere treinen hier gewoon op moeten wachten.

 De Amerikanen hebben ook nog een ander doel. Naar eigen zeggen willen ze Rusland afhouden van “verdere annexaties”. Ze houden nog steeds vast aan de leugen dat Rusland de Krim heeft geannexeerd. De waarheid is dat een grote meerderheid van de bevolking van de Krim in een referendum stemde voor aansluiting bij Rusland. De globalisten, met de Amerikanen voorop, hebben dit nooit geaccepteerd, omdat men alleen democraat is als het de eigen zaak dient. Verder biedt deze situatie natuurlijk veel kansen om tegen Rusland te hitsen, en onrust te stoken in de buurlanden van Rusland. Defender Europe 2020 gaat ook hierin een rol spelen. Het is een nieuwe stap in de langlopende campagne om een grote oorlog tegen Rusland te starten. Tijd om dit alles in werking te zetten is er immers genoeg; de oefening zal tot juni duren, en pas in juli zal al het militaire materieel Europa weer verlaten. Hoewel er natuurlijk ook wel het een en ander achter zal blijven.

 Het bekend maken van de oefening heeft in Duitsland wel voor een interessante discussie gezorgd over de Amerikaanse invloed op de BRD, en de kosten die dit met zich mee brengt. Veel Duitsers hebben er nog steeds geen idee van wie er in hun land nu eigenlijk de baas is. Toch is dit met wat onderzoek makkelijk na te trekken. We hoeven alleen maar de loop van de geschiedenis te volgen. In 1945 werd een groot deel van West Duitsland door de Amerikanen bezet. Dit werd ook gewoon een bezetting genoemd. De kosten van deze bezetting moesten de Duitsers zelf betalen. Dit is tot de jaren 50 van de vorige eeuw zo gebleven. Toen besloot men dat het woord bezetting niet erg geliefd was onder de bevolking. Officieel werd de bezetting opgeheven. Maar in de praktijk werd alleen een ander woord uit de hoge hoed getoverd. In plaats van bezetting werd er nu gesproken over een Amerikaanse aanwezigheid. Deze aanwezigheid duurt voort tot de dag van vandaag. Ook de Duitse eenheid heeft hier niets aan veranderd. De zaak is zelfs nog meer knellend geworden, want de Amerikanen hebben nu ook vrij spel in wat eens de DDR was.

 Het invoeren van het woord aanwezigheid had nog een voordeel. Zoals boven gezegd waren de kosten van de eerdere bezetting duidelijk, maar de kosten van de Amerikaanse aanwezigheid zijn dat niet. De financiële afrekeningen zijn over zo veel budgetten en ministeries verdeeld, dat niemand meer weet wat nu precies het eindbedrag is. Ook de Duitse regering beweert dit niet te weten, en vragen van de oppositie leveren meestal niets of weinig op. De vraag blijft dus of Duitsland wel een onafhankelijk land is. Eigenlijk kan het antwoord alleen maar Nee zijn, hoewel de meeste Duitsers dit niet zo voelen. Maar de bewijzen zijn overduidelijk. Geen enkel ander land in Europa kent zoveel Amerikaanse basissen als Duitsland. De dodelijk drone operaties overal ter wereld worden vanaf de luchtmachtbasis Ramstein gecoördineerd en uitgevoerd. De Duitse regering heeft hier geen enkele invloed op.

 Een ander punt is dat er in Duitsland tussen de 13.000 en 15.000 Amerikaanse veiligheidsagenten actief zijn, zonder dat de Duitse regering weet wat ze allemaal uitspoken. Daar mag zelfs niet naar gevraagd worden. Daar komt nog bij dat al deze agenten een wapen mogen dragen. Voor agenten van andere landen is dit verboden. Eigenlijk kan het dus niet duidelijker. We kunnen nog wel toevoegen dat de Amerikanen alle communicatie van de Duitse regering gewoon kunnen meelezen. Kortom; de Amerikaanse aanwezigheid is nog steeds een bezetting. Het Russische leger heeft na de val van de Muur Duitsland verlaten, maar de Amerikanen zijn nooit weggeweest. De komende oefening maakt dit meer dan duidelijk. Alles kan en alles mag, en betaald worden moet er ook. Steeds meer bewuste Duitsers komen hier tegen op, en vooral in de sociale media laat men de gevoelens de vrije loop. Een man uit het oosten van Duitsland schreef op Twitter: “Als het zootje hier langs komt met hun tanks, ga ik met een Russische vlag langs de weg staan. Ik zal ze laten zien dat de Yanken hier niet welkom zijn.” In de komende weken zal het verzet zeker toenemen.

 Tot slot; hoe kijkt Rusland naar deze hele zaak? De Russische leiding houdt de ontwikkelingen van uur tot uur in de gaten. En de oefening komt steeds opnieuw aan de orde in de Russische media. Het Kremlin laat zich echter niet snel intimideren. Rusland ontwikkeld steeds nieuwe wapens, waaronder ook systemen waar het westen geen antwoord op heeft. Daar komt bij dat President Poetin nog andere plannen heeft. Hij is van plan om miljoenen documenten uit de Tweede Wereld Oorlog in de komende tijd te publiceren, om zo geschiedvervalsing tegen te gaan. Hoe serieus Poetin dit neemt valt af te lezen uit zijn woorden: “We zullen iedereen de mondsnoeren die probeert om de heldendaden van onze vaders en grootvaders in twijfel te trekken.” Men is dus gewaarschuwd. Wij zullen de ontwikkelingen rond de oefening waakzaam blijven volgen, en regelmatig op Defender Europe 2020 terug komen. Vast staat dat de veiligheid in Midden Europa in de komende maanden onder druk zal komen te staan. Onnodig, maar op dit moment nog onafwendbaar. De oude slagroep is intussen nog steeds geldig; YANKS GO HOME!

 Links:

 Internet: www.volkskracht.blogspot.com

 Twitter: Volkskracht Vooruit! @VolkskrachtV

 Telegram: t.me/volkskrachtvooruit (abonneren na installeren Telegram App)

 VK: https://vk.com/id484133031

 Artikel uitgebracht door: VOLKSKRACHT VOORUIT! @ 2020