#Jan Schepens

[hetwolvenalarm]

Iedereen wil anders zijn En dat kan vandaag

Want het carnavalfestijn Vieren wij zo graag

2003 vs 2024

[ilovetheater-nl]

The Singing Factory brengt ontroerend verhaal in nieuwe musical Bucket List

Het verhaalWat als je grote dromen hebt, maar bijna geen tijd meer om ze te laten uitkomen?De 11-jarige Elias weet dat zijn tijd op aarde er bijna op zit. De ziekte die hem al heel zijn levenaan een ziekenhuisbed gekluisterd houdt, krijgt langzaam de overhand. Maar Elias heeftdromen. Grote dromen. En hij besluit alles op alles te zetten om die dromen werkelijkheid telaten worden.Bucket List is…

[xxlisagamerxx]

Dolfje Weerwolfje de musical fanart!

[rotterdamvanalles]

De Spaansekade met Hotel Weimar, 1930. Op de voorgrond de Spanjaardsbrug over het Haringvliet. Links de Oudehaven.

De Spaansekade dankt zijn naam aan de Spaanse markies Ambrosio Spinola, 1569-1630. Op 31 januari 1608 werd hij met een groot gevolg en met andere onderhandelaars over het Bestand, op doorreis van Dordrecht naar Den Haag, door het stadsbestuur plechtig ontvangen en ingehaald. Hij kwam over het ijs en zette op het Hoofd of Oude Hoofd het eerst voet aan wal. Dit gedeelte van het Oude Hoofd werd eerst omstreeks 1637 Spaansekade genoemd.

De Spanjaardsbrug dankt haar naam aan het bezoek van de Spaanse veldheer Ambrosio Spinola met zijn gevolg in 1608. Daarvoor heette zij 'Harinckvlijtbrugge'. De eerste brug op deze plaats werd in 1597 gebouwd. In 1644 werd de brug vervangen door een nieuwe brug. Deze was vrijwel identiek aan haar voorganger en bleef tot 1843 in gebruik. Toen kwam er een basculebrug voor in de plaats naar ontwerp van stadsarchitect Willem Nicolaas Rose. Diens opvolger Gerrit Jan de Jongh gaf de brug in 1885 haar huidige vorm.

De naam Haringvliet werd gegeven aan de vest die in 1575 ten zuiden van de Nieuwehaven werd gegraven. De naam voor deze haven komt al voor in 1596. Omstreeks 1575 werd ten zuiden van de Nieuwehaven een nieuwe vest gegraven. In 1592 werd deze vest als Zuid-Nieuwehaven verbreed en verdiept. Van 1595 tot 1598 werden de kaden aan beide zijden bebouwd. De naam Haringvliet komt voor deze haven reeds in 1596 voor. Aan het feit dat de schepen voor de haringvisserij hier een ligplaats konden vinden, zal deze naam zijn te danken. De nabijheid van het Buizengat wijst ook daarop. Ter ere van de Koning van Rome, de zoon van keizer Napoleon, werd de haven op 9 juni 1811 verdoopt in Quai du roi de Rome. Deze naam is tegelijkertijd met het Franse bewind in 1813 verdwenen. De zuidzijde van de haven werd vanwege de deftige herenhuizen ook wel Rijkeluis Haringvliet genoemd.

De prentbriefkaart komt uit het Stadsarchief Rotterdam. De informatie komt eveneens uit het Stadsarchief Rotterdam.

[jurjenkvanderhoek]

DE ZOLDERSCHATTEN VAN WIM VAN DER VEER: KUNST, GEEN KITSCH

Op de fiets trekt hij er op uit. Of op de brommer wanneer hij verder het landschap in wil. Op de bagagedrager staat een stellage van houten latten om de relatief kleine schilderdoeken te vervoeren. Kwasten, verftubes, schetsvellen en tekenmateriaal gaan in de fietstassen. Zo gaat Wim van der Veer langs Friese wegen. Want Friesland is zijn atelier. Daar doet hij zijn inspiratie op. Daar is hij het liefst aan het werk, in de buitenlucht. In weer en wind gaat Van der Veer op weg, want ieder seizoen en elke dag heeft een eigen sfeer en indruk om uitdrukking aan te geven. Hij zoomt in op details en schildert compact. ‘Haventjes, dorpsgezichten, door bomen omzoomde landweggetjes, eenzame boerderijen, rietomkraagde slootjes en uitgestrekte landschappen onder mooie wolkenpartijen’, schrijft Dirk van Ginkel in het boek Zolderschatten. Dat verschijnt ter gelegenheid van het 85e levensjaar van de kunstenaar.

Die kleine schilderijen, 35 bij 40 centimeter, en dat tekenwerk – schetsen om de werkelijkheid in de vingers te krijgen – bleven lange tijd opgeslagen en niet zichtbaar in dozen en mappen op de zolder van zijn woonhuis staan en liggen. Enkel was Wim van der Veer bij het grote publiek bekend van zijn grote schilderwerken, die in opdracht werden gemaakt. Maar nu tegen het eind van zijn leven en aan het eind van zijn carrière als kunstenaar, hoewel hij natuurlijk nog jaren mee kan, schoont hij zijn zolder om ruimte te maken. Ruimte in zijn hoofd, plek voor nieuwe dingen en andere inzichten, want Van der Veer is nog voortdurend geïnspireerd bezig. Wim is nog aldoor doende om het Friese landschap af te beelden. In kaart te brengen zou je kunnen stellen, voor de eeuwigheid te bewaren.

Het is Jan Reinder Adema, en het is Han Steenbruggen, waarvoor Wim van der Veer het zolderluik opent. Zij kunnen kijken in de dozen en de mappen openen. Zij vinden de schatten die voor het oog jarenlang verborgen waren gebleven. Adema presenteert dit tekenwerk en deze vele schilderijen van klein formaat in een verrassende tentoonstelling. Steenbruggen doet een greep uit de dozen en laat havengezichten en enkele landschappen zien in het jaar dat de schilder 80 wordt. Deze schilderijen hing ik destijds als collectiebeheerder aan de wanden van een kamer in de westvleugel van Museum Belvédère. En ik schreef erover: “De expressie buiten gezien wordt in een ferme toets op het doek uitgezet. Zonder overbodige detaillering, direct en spontaan. Zo lijken de schepen (…) groots in beperkte afmeting – monumentaal. Als gezien door een patrijspoort, een venster op de wereld.”

Nu de schilder dus 85 is, krijgen deze kleine werken opnieuw aandacht. Maar zeker ook de tekeningen, de etsen en aquatint. Voor Wim van der Veer is de tekening de bron van alles. Dat is het begin, de grond waarop een schilderij kan ontstaan. Uit de buitenlucht neemt hij op papier het landschap mee naar het atelier. Maar tekent ook meteen op doek het geziene uit. Het zijn speelse schetsen waarin de scherpe blik van de schilder tot uiting komt. De tekeningen zijn bedoeld als aanloop naar een schilderij, dienen in eerste instantie altijd een doel. Daarom staan er ook wel geschreven aanwijzingen op, zoals het aangeven van kleuren of het pakken van de sfeer. Maar er zijn zeker tekeningen die het predicaat van resultaat verdienen, die al af zijn zogezegd. Ook maakt hij wat hijzelf noemt notities, tekeningen ontstaan tussen de bedrijven door, onderweg.

De en plein air gemaakte schilderijen hebben een onstuimig karakter en meest ongemengde vaak sombere kleuren. ‘Driest geschilderd, snel opgezet, met een grove penseelstreek en heel veel verf’, schrijft Dirk van Ginkel. ‘Laag over laag, in de wonderlijkste kleuren.’ Van der Veer schijnt zich weinig tijd te geven om een landschap tot in detail uit te werken. Het kenmerkt de spontane aanpak, de speelse benadering van het vak schilderen. Hoewel de schilderijen een klein handzaam formaat hebben, is de verf er monumentaal op geboetseerd. De schilder als beeldhouwer. Het afzonderlijk opvullen van de vlakken omkaderd met geschilderd zwart alsof de schilder met verf en penseel tekent, geeft het beeld een uitzonderlijk aanzicht. In een robuuste toets pakkend getroffen. Het is zo een stapeling van elementen om tot een eenduidige afbeelding te komen. De bouwstenen zijn de losse vlakken die zich puzzelen tot het uiteindelijke beeld. Een eenvoudige opbouw, met een meervoudig resultaat.

Nadat Wim van Jentsje Popma de oude etspers van Hendrik Werkman krijgt begint hij te experimenteren met grafische technieken. Met het etsen en de aquatint moet hij, in weerwil van zijn expressieve handschrift bij het tekenen en schilderen, meer bedachtzaam werken. Echter blijkt hij geen graficus te zijn en stopt ermee. Het experiment intrigeert hem wel, het maken, maar het drukken in oplage – een kenmerk van grafiek – heeft minder zijn belangstelling. Steeds dezelfde handeling doen voor eenzelfde resultaat ziet hij niet zitten. Wim van der Veer is schilder.

Het werk van Wim van der Veer laat een Friesland uit voorbije tijden zien, is Dirk van Ginkel van mening. Het boek geeft van dat Friesland vele voorbeelden in een groot aantal afbeeldingen. Maar ook Frankrijk is onderwerp van zijn werk. Mens en dier zijn in zijn robuuste schetsmatige stijl op papier en doek gezet. Maar telkens komt hij toch terug naar huis, terug naar Friesland. Het weidse landschap, de hoge luchten, de kleine havens, het heeft zijn aandacht. Hij treedt in zijn vroege werk het leven tegemoet met het penseel in de aanslag. ‘In een caleidoscopische werveling van kleuren en penseelstreken wordt de wereld, zoals die toen beleefd werd door Van der Veer, gevangen.’

Het latere werk laat zich karakteriseren als een rustige en enigszins afstandelijke waarneming van het landschap. ‘Het is een wereld waar het leven goed is en overzichtelijk en waarin de maker een tevreden mens lijkt.’ Het is de emotie van de schilder die zichtbaar in het werk is opgetekend. Hij schildert wat hij ziet in een lichtelijk naïeve stijl. Maar juist dat ongekunstelde maakt het werk zo aantrekkelijk. Het zijn alle stillevens van een verlopen wereld, een omgeving die wij kunnen kennen van toen. Met name door het eenvoudige en vlotte handschrift, de spontane en impulsieve penseelvoering, heeft de kunst van Wim van der Veer een breed publiek. Vooral doordat de dozen en mappen van zolder geopend zijn wordt eens te meer duidelijk dat ook Wim van der Veer het geheugen van Friesland is.

Wim van der Veer zolderschatten. Dirk van Ginkel. Uitgave verschenen ter gelegenheid van de 85e verjaardag van Wim van der Veer en exposities in Galerie Jan Reinder Adema in Damwâld en De Schierstins in Veenwouden. Uitjouwerij De Ryp, 2024.

[indegazettevanindegazettepuntbe]

Marc Deprez, schepen uit Diksmuide nodigt iedereen uit voor diepzinnige ontmoetingen op zaterdag 20 april : ‘Filosofie voor Jan en Alleman’ in CC Kruispunt ter ere van wijlen schepen Jan Van Acker (Idee Diksmuide)  https://www.westnieuws.be/marc-deprez-schepen-uit-diksmuide-nodigt-iedereen-uit-voor-diepzinnige-ontmoetingen-op-zaterdag-20-april-filosofie-voor-jan-en-alleman-in-cc-kruispunt-ter-ere-van-wijlen-schepen-jan-van-acker/?utm_source=dlvr.it&utm_medium=tumblr

[alonewolfr]

L’abbigliamento è la nudità a un livello più raffinato.

|| Jan Schepens

[rtvideaal]

Doesburgse Kadedagen

Op zaterdag 16 en zondag 17 september vinden de Doesburgse Kadedagen plaats. Deze dagen meren historische schepen aan en staat de IJsselkade gevuld met sfeervolle marktkramen en een braderie met vertier voor jong en oud. © Foto/ video: Jan Visser

[kinetize]

Schepen Jan De Graef neemt tijdelijk de bevoegdheden van collega Lotte Peeters over. — © jvdv Hamme – Schepen Jan De Graef (N-VA), bevoegd voor Ruimtelijke Ordening en Stedenbouw, Erfgoed en Patrimonium, Dierenwelzijn en Hamse Investeringsmaatschappij, gaat in de...

[hetwolvenalarm]

Wie, Wie, Wie?

Maakt het hapje klaar Dat ons zo goed zal smaken

2003 vs 2024

[poboh]

Jonge vrouw met golvend haar voor een zee met schepen / Young woman with wavy hair in front of a sea with ships, Jan Toorop. Dutch, (1858 - 1928) LUST & FOUND

[atevegter]

148 jan haring race

148 jan haring race

de schepen komen aande schepen zijn gegaanze zwerven op het wateren even later komen ze weer terugwat gaat dat vlugnu zijn ze afgeladenmet paling, op de kade daar wordt het vuur gestooktde paling wordt gerooktzo is het feesthet is jan haring race we weten allemaalgerookte aalsmaakt het beste op de damvan oud-monnickendam ate vegter, 9 juli 2022

[rotterdamvanalles]

Op het dek van museumschip de Buffel, 21 oktober 1979.

De Zr.Ms. Buffel, HW 12, A 884, is een pantserschip, dat door de scheepswerf Napier & Sons uit Glasgow werd gebouwd. Op 23 juli 1868 werd het schip onder commando van Kltz. J.A.H. Hugenholtz in dienst genomen. Tussen 1896 en 1972 deed het dienst als logementschip. Als marineschip droeg het het predicaat Zr. Ms. Het is nu een museumschip in Hellevoetsluis.

Een jaar na de uitdienstname van het schip in 1973 werd de Buffel verkocht aan de gemeente Rotterdam. In Rotterdam werd het schip tot museumschip omgebouwd, waarbij de periodes als oorlogsschip en logementschip worden uitgebeeld. Sinds 1979 was het schip te bezichtigen bij het Maritiem Museum Rotterdam, waar het in de Leuvehaven lag.

Vanwege bezuinigingen in Rotterdam werd de Buffel in het najaar van 2013 verplaatst naar Hellevoetsluis. Vanaf 5 oktober 2013 heeft het schip tijdelijk in het Timmerdok van Droogdok Jan Blanken gelegen. De Buffel had eerder ook al, na omgebouwd te zijn tot logementschip, van 28 mei 1896 tot 5 juli 1919 als logementschip in Hellevoetsluis gelegen. De gemeente Rotterdam is eigenaar van het schip, maar het beheer is door Stichting Museumschip de Buffel overgenomen. Vanaf 7 febr. 2015 heeft de Buffel zijn definitieve ligplaats aan de Koningskade in Hellevoetsluis.

De Buffel ligt afgemeerd in Hellevoetsluis in het Maritiem Kwartier. Er liggen daar meer historische schepen, zoals de mijnenveger Bernisse, het lichtschip de Noord-Hinder. Ook is daar het stenen Droogdok Jan Blanken uit 1806 te bezichtigen.

De fotograaf is Lex de Herder en de foto komt uit het Stadsarchief Rotterdam. De informatie komt van Wikipedia.

[historyfoundhere]

In 1798 werd gestart met de bouw van het droogdok Jan Blanken in Hellevoetsluis. In die tijd was Hellevoetsluis een van de twee belangrijkste marinehaven en de marine had een dok nodig voor het onderhoud. Het dok bestond uit twee delen, een voor onderhoud en in het verlengde een voor de bouw van nieuwe schepen. Voor het openen van de sluisdeuren werd een van de eerste stoommachines in Nederland aangekocht. In de jaren 1880 werd de originele sluisdeur vervangen door een imposant exemplaar van geklonken ijzer. Na de Tweede Wereldoorlog vertrok de marine definitief en kwam het dok in particuliere handen. Het dok raakte in zwaar verwaarloosde staat, maar werd in 2005 volledig gerenoveerd en is nu te bezoeken. —————— One of the most imposant docks in The Netherlands is Jan Blanken at Hellevoetsluis. At the end of the 18th century the Dutch Navy needed a larger drydock. Hellevoetsluis was the first and a later was build at Den Helder. For opening the large doors one of the first steammachines was bought in England. In the 1880’s the original wooden doors were replaced by the enormous iron door. After the dock had gotten in terrible state a large renovation was done in 2005. Currently the dock can be visited and is worth a visit! #hellevoetsluis #droogdok #dockyard #drydock #drydocking #iron #18thcentury #19thcentury #hiermoetjezijn #bestofthenetherlands #koninklijkemarine #janblanken #dockdoors #stadswandeling #shipyard #tunnel #navy #marine #vestingstad #vesting #ontdeknederland #verborgenplekjes #verborgenparel #stoom #steam #zuidholland #nederlandheeftalles #hellevoet #haringvliet #historyfound (bij Droogdok Jan Blanken) https://www.instagram.com/p/CVpeOr_sq74/?utm_medium=tumblr

[janneke-raaphorst]

Ze willen ons van de wereld jagen, maar de wereld is rond!!

Storytelling Eigen Wijsheid

Bij mezrab heb ik gehoord dat in Iran in de storytelling traditie mythische verhalen worden verteld en het vertellen van je eigen verhaal not done is. Hier in Nederland vind je een verzameling van de eigenwijste mensen ter wereld.

Dus vertel je je eigen verhaal en blaas je het op tot mythische proporties.

Er schuilt wijsheid in mythische verhalen. Ze zijn al zo vaak doorverteld ...

Ken je Songlines van aboriginals uit Australie. Aboriginal betekent een inwoner van een land sinds het begin der tijden

"ab origin", vanaf het begin.

Ken je native americans, de genen die geboren zijn in america of de caribische eilanden?

 Native of Indigenous People zijn mensen bij de wijsheid van de plek aangeboren is. Inboorlingen. Indigena komt uit het latijn en betekent hetzelfde als native, van nature afkomstig uit een plek.

 Hoe krijg je toegang tot de wijsheid van de plek? Hoe zit dat in Nederland, met ons zelf gemaakte land? Waar zijn de inboorlingen in nederland?

 ik kom uit amsterdam en vanaf mijn 18e vond ik het tijd worden om uit huis te gaan. Maar op die leeftijd heb je nog geen woonduur opgebouwd bij de woningbouw. Ik had wel een vriendin wiens vriendje met een groepje in woonwagens woonde op een gekraakte plek. Toen ik op een dag bij haar langs was bleek dat er een wagentje leeg was en als schuurtje werd gebruikt

ik vroeg of ik daar in mocht wonen. Ik werd besproken en bekeken en er werd besloten dat ik te mooie kleren aan had om zelf een wagen op te kunnen knappen dus ik mocht een tijdje op proef komen en bewijzen dat ik mijn eigen huis kon verzorgen.

Het was december en we werden meteen ontruimd. Mijn eerste nacht was op het veldje naast de brug bij Durgerdam. Ik werd wakker in een kerstkaart onder drie dekens want er ontbrak nog een onderdeel om mijn kachel aan te sluiten.

 Na nog drie verhuizingen en ontruimingen, kwamen we op de parkeerplaats van ADM terecht, toen nog helemaal leeg.

De woongroep besloot naar Arnhem te verkassen, maar ik had niets te zoeken in Arnhem. Ik zou gaan studeren in Amsterdam aan de Rietveld Academie. Dus ik vroeg of ik binnen op het ADM terrein mocht wonen, in plaats van buiten het hek.

Ik was inmiddels omsingeld door een familie uit amsterdam west die tot de islam was bekeerd. Een man met een knoop in zijn baard, zijn vrouw en minstens vijf kinderen met blond haar en blauwe ogen die mustafa en suleiman etc heetten.

Ze kwamen bij me thee drinken en de vloer werd altijd plakkerig van de omgevallen thee met al mijn suiker.

 Op de vergadering werd besloten dat ik, net als niemand anders, zomaar binnen het hek mocht komen wonen tenzij iemand me uitnodigde zijn of haar (en alles ertussen in) buurvrouw te zijn. "Kom volgende vergadering maar terug."

Suwanne kwam meteen naar me toe en zei dat ze mij wel als buurvrouw wilde hebben. Toen het bij de volgende vergadering werd goedgekeurd blaften alle honden en ik mocht ik 45 gulden huur gaan betalen.

 Ik was inmiddels twintig en zo verlegen en onzeker. Iedereen daar was minstens ik weet niet hoe oud en volwassen. Wat ik niet besefte was dat zij waarschijnlijk dachten dat ik fris en jong was. Of dat zij helemaal niets over mij dachten. Maar omdat ik zoveel over mezelf dacht namen die gedachten alle ruimte in, in plaats van gevoelens voor deze bijzondere plek.

 Ik dacht dat ik mijn eigen vrienden moest gaan maken en mijn eigen plek gaan maken om te kraken. Ik dacht dat als ik op die plek woonde beter voor mijn wagen zou moeten zorgen in plaats van naar school gaan. Ik heb mijn wagen toen weggegeven aan iemand anders die in een lekkende caravan woonde.

Er stond op: Ze willen ons van de wereld jagen, maar de wereld is rond.

 Dat was 14 jaar geleden. Ruigoord is er nog steeds maar hoe...

Ik miste het leven op de ADM. Als je eenmaal die vrijheid hebt genoten kun je overal gaan wonen, maar diep van binnen wist ik waar ik me thuis voel. Ik nam weer contact op met Suwanne precies op het moment dat zij met haar bar, de Clit Club, garage van Barbara ging bezetten. Sindsdien ben ik er bijna altijd bij, hier op Ruigoord, met Klauterwerck of in de tuin op ADM. Ik adem ik weer ADM.

 Ik hou van de plek. De mensen die er zijn, leer ik kennen en ik hou ook van ze omdat we liefde voor de plek delen. Nu wonen er hele leuke lieve mensen van mijn leeftijd. En de mensen die toen mijn leeftijd nu waren blijken nog steed heel lief en leuk te zijn. En eigenwijs.

Ik hoorde dat de moslim vrouw is overleden. Ze had me destijds een lieve kaart gegeven waarop ze me veel geluk binnen het hek wenste. Met tekeningen met bomen erop. Hun kinderen wonen er nog en hebben nog meer kinderen gemaakt.

 Ik voel me dicht bij de bron. De codes van de stad gelden hier niet. Dat zijn slechts korstjes. Je zijn is sterker dan je verhaal. Het is een bron van wijsheid, een bron van eigen wijsheid. Het Engelse woord voor bron is source. Het Engelse woord voor tovenaar is sourcerer. Op deze plek komen tovenaars samen. Er heerst een diep gevoel van nu. 

 De plek wordt nu bedreigd. (precies uitleggen hoe & wat?) De liefde voor deze plek komt uit het diepst van mijn hart, vandaar dat de bedreiging door merg en been gaan.

 Op een dag afgelopen najaar hadden we de bar open in Suwannes tuin. Het was een zwoele september avond, we hadden de neon lichten aan (BAR). De buurman kwam af op de muziek. Hij klom door het gat in het hek dat hij voor zijn honden heeft getimmerd. Hij woonde er toen ik daar in het hoekje woonde ook al. Jan, hij werkt bij de koperen ploeg, het bedrijf dat schepen het kanaal binnenloodst vanaf IJmuiden. Hij had zijn vriendin meegenomen, uit de categorie pittige blonde meid.

Ze vroeg aan verschillende mensen hoe die zoal een inkomen verzamelde.

Ik ben dat rietveld doorgekomen, werk met tekst en textiel. Ik weef met draden en verhaallijnen. Ik doe klussen en voorstellen. Ik zag suwanne twijfelen of ze het antwoord aan famlie en kenissen op feesten en partijen zou geven of het antwoord aan intimi in onderonsjes.

 Toen zij iedereen uitgehoord had en zei hoe interessant ze het wel niet vond, was het mijn beurt: "Wat doe jij eigenlijk voor de kost?" Het bleek dat we een beroepsmilitair aan de bar hadden. Ze zat bij de luchtmacht en was helicopterpiloot. Voordat ik daarop inging wilde ik toch even van de gelegenheid gebruik maken. Stel dat we inmiddels in Terminator 18 zitten.

(De film met Arnold Swarzenegger kind/vrouw/ingewikkeld) Tegenover de inrit naar ADM is een helicopterveld. Stel dat de tegenpartij Luske erven zich zo gaan misdragen dat we echt in het wilde westen zijn. Dan wil ik voorbereid zijn.

 Of ze kon uitleggen hoe je een helicopter bestuurt. Dat is dus ongeveer net zo moeilijk als je hand op je hoofd ronddraaien en je andere hand op je buik heen en weer bewegen terwijl je onregelmatig stampvoet. Als ik het goed heb zijn er pedalen voor je voeten die de staart besturen voor de richting die je uitvliegt. Je rechterhadn heeft een joystick voor de hoogte. Je linkerhand heeft een stuurknuppel voor gas en licht ofzo.

Iedereen die er instapt zou meteen neerstorten zei ze. Al was je nog niet eens opgestegen.

 (al die metaal werkers, is het niet tijd om een helicopter simulatie cabine te bouwen voor ADM D-Day. oefenen in de papillion)

 De volgende belangrijke vraag was of ze tijdens haar helicopter vluchten onlangs nog stammen had ontdekt die in de nederlandse bossen leven... Nederlandse uit de klei getrokken inboorlingen op boorplatformen... echte Indigenous People Of The Netherlands...

?

Ze werd even stil, dacht na en zei toen "ja... hierzo"