#IvanFernandez | Explore Tumblr Posts and Blogs

praza-teatro · 4 years

Text

CONVERSA CON… DAVIDE GONZÁLEZ, a raíz de MICROSPECTIVAS DUN MARICA MILLENNIAL. Por Iván Fernández

A proposta de conversar con Davide González (Mos, 1991) xorde logo de ver as Microspectivas dun marica millennial coa que Incendiaria prendeulle lume a unhas das xornadas de despedida da sala Ingrávida no Porriño. Fascinado pola súa fera honestidade e a luz da purpurina, precisaba saber máis da orixe do primeiro espectáculo galego coa palabra maricano seu título e do home que a (re)presenta.

Como foi o teu primeiro contacto co teatro? Comecei no 2010. Eu estudara música no Conservatorio e, no bacharelato, un profesor de latín díxonos a unha compañeira e a min (que sempre saíamos voluntarios onde había oportunidade de facer algo creativo) que abrira a ESAD e que fixéramos as probas e alí fomos, fixémolas e chuculú! entramos. Así que o meu primeiro contacto con teatro foi na Escola e foi unha marabilla. Eu estaba acostumado a tocar o saxo, nunha orquestra, e estaba acostumado ao espectáculo… pero dependía dun instrumento. Entón, decatarme de que o meu propio instrumento é o meu corpo, foi unha marabilla. E cando descubriches iso? Pois no primeiro ano xa, con movemento expresivo, expresións corporais… despois, con clases de voz, descubrir que hai mogollón de posibilidades que non sabías que estaban aí, e crer no que de repente vas atopando. Vaste dando conta de que tes un instrumento marabilloso, que é o teu propio corpo. É este descubrimento o que máis te levas da túa estadía na Escola, ou hai algo máis? Da Escola lévome… Pois mira, lévome o ter coñecido a Vanesa (Sotelo). Diso temos que falar! Como a coñeciches? Eu chameina para o proxecto final de estudos. Eu traballaba con Bea Campos contando contos, e ela traballara no proxecto final de carreira de Vanesa, que se chamaba Kamouraska, e esa foi a primeira peza que eu vin cando entrei na Escola. Entón, cando chegamos a cuarto curso, buscando textos, apareceu o texto de Vanesa, Memoria do incendio (XIII Premio Josep Robrenyo de textos teatrais) e eu pedinlle a Bea se me podía pasar o teléfono de Vanesa, e chameina. Quedaras impresionado polo traballo. Si, a min o de Kamouraskagustárame mogollón. E fixemos a montaxe de Memoria do incendio, con ela como directora. Pero o máis bonito foi o grupo que se formou aí. Ese grupo era xa Incendiaria? Non, pero de aí nace. Por que, Incendiaria? Que é o que está ardendo? Penso que estamos un pouco buscando incendiar coas propostas, que poidan remover, incendiar ao espectador ou espectadora que as ve e espertar algo neles. Claro, mirando cara ao espectáculo de Microspectivas…, dende logo aí hai lume. Hai algo que arde no escenario, cando menos moitos clixés. De onde parte esta peza para ti?Parten da memoria e da infancia… Non te me poñas serio…Non, non, o certo é que parten de aí. Eu tiven unha relación con dúas persoas, que se chaman Martín e Luís. Un día empezamos a falar da infancia e de como había fotografías nosas con posturas, maneiras de estar e de habitar o mundo, que de repente eramos conscientes de que as reprimiramos ao longo dos anos… por supervivencia. A raíz de aí eu empecei a ter máis contactos coa teoría queer, co movemento LGTBI… con ser consciente de quen son eu, como habito o mundo e a que lugar pertenzo, no sentido de coñecer a historia do meu colectivo. Foi unha procura de referentes, de decatarme de que non se ensina nada disto nas escolas… De decatarme de que a min me faltan referentes do meu propio colectivo. Dende aí, tirar de e asumir a memoria, de cando eu era pequeno, de que pasaba, de cal foi o meu contexto, das situacións que eu tiven que cambiar ou modificar para encaixar ou para evitar ser ridiculizada. O que queriamos era poñelos enriba da mesa e pensar que hai que facer algo con iso. Nesa procura, que referentes atopaches, significativos para ti? Se non me equivoco, un dos primeiros foi Roberta Marrero, co seu libro We Can Be Heroes, no que precisamente ela fala da súa infancia e fai retratos dos seus referentes. Despois, Paco Vidarte, con Ética marica, no que falaba de que quería que ese libro fose coma un interruptor. Logo, Sylvia (Rivera), Marsha (P. Johnson), descubrir quen eran. Todo o mundo do vogueing, a subcultura norteamericana doball roome das familias… Sobre todo porque levaba tempo dándolle voltas ao tema da maternidade. Da maternidade. Si. Despois de facer a Memoria do incendiocon Vanesa no 2014, quixemos seguir mantendo un grupo de traballo. Claro, porque definides a Incendiaria como unha “plataforma artística”, que é isto? Si, unha plataforma na que as persoas que formamos parte daquel primeiro proxecto, puideran ter cabida para presentar proxectos propios. Por iso pensamos en plataforma, aínda que agora non sei se segue sendo plataforma ou máis compañía. Xa, iso tamén evoluciona. Si. Entón, quixemos seguir mantendo o contacto, e facer un laboratorio. Estivemos un ano investigando maneiras de abordar o personaxe dende o corpo, a voz… investigando sobre as accións, a duración das accións, o seu significado en escena… e fixemos unha proposta, que se chamaba Contramateria, centrado no traballo dos tempos e das accións. Que presentamos alí, en petitcomité. Que interesante. Parece que, a parte das escolas, non hai espazos onde poder facer este tipo de investigacións. Si. E nese laboratorio, eu comecei a desenvolver unha fixación coa maternidade. Coincidiu cun momento no que saíra unha nova no que un home transexual quedara embarazado. Despois topei co cabaliño de mar, no que é o macho o que dá a luz. Tamén a figura de Lilith, como a “primeira muller”. Ou as familias dos ball rooms, nas que calquera pode ser “nai”. E esas cousas, aparecen un pouquiño, de novo, nas Microspectivas. E no local? Atopaches referentes máis cercanos? Non, o certo é que non. Si que había xente que eu podía considerar, entón, como referentes. No mundo da verbena? Si. Homes, que subían ao escenario vestidos de mulleres. Pero era para facer rir. Dende o meu punto de vista de agora, non os podo considerar como referentes. Sen embargo, nas Microspectivas… hai moita verbena. Igual non impregna a súa filosofía, pero si outros aspectos. Si, claro. É que eu comecei na verbena aos 14 anos, foi moito tempo. Xusto a deixei cando comecei na Escola. É curioso. Eu saio das Microspectivas… cunha sensación de liberdade. É como volver a saír do armario, dalgunha maneira. Unha sensación de reconciliación con vivencias… obviamente alleas, porque son túas, pero que dalgún xeito as facedes comúns, para todo o público. Eu tamén, cando remato a función, sinto que estou nun lugar que me encanta. Cando comezamos o proceso, Vanesa e máis eu falabamos moito, de moitas cousas, de cómo poder trasladar todo isto que pasaba por aquí (tócase no peito) e que non fose fachenda. Ter esas conversas axudou a que os puntos propios puideran ser tamén comúns. Eu penso, poñendo algo meu, que ten que ver coa dignidade coa que falades das cousas. Ti falas da túa verdade e falo dun xeito digno, respectado polo resto do equipo. E iso é unha liberación para ti, que se comunica como unha liberación para nós (xs espectadorxs). Si que é certo que ao longo deste ano, e ao longo do proceso de creación, ao ser consciente de moitas cousas, de súpeto comecei a estar máis seguro de min mesmo: de como estou, de como habito, de como son, de como fago. Canto tempo foi esa elaboración? Pois mira, comezamos o ano pasado, nas Residencias Paraíso. O que non sei se te decatas é de que agora es ti o referente. Ah, non creo! Historicamente é o primeiro espectáculo galego que pon a palabra “marica” no seu título. É verdade. Como sería levar esta peza polos colexios, insitutos…? Pois, é unha cousa que nos interesa. De feito, para o día da estrea tiñamos pensado convidar a xente que está na rede de ensino LGTBI, para coñecer o seu punto de vista e saber se sería interesante para levar a colexios. E entón, que acontece agora que ti es referente? Pois se a alguén lle axuda e a alguén lle sirve, marabilloso, porque eu non o tiven. Sería sentirme un pouco “mamá”. Sería bonito. Si. É así, un decide poñer un título, e marca historia. Non o pensara. Cando llo presentei a Vanesa, tiña “retropectivas”, e foi Vanesa a que falou de “microspectivas”, por falar do “micro”. E despois o de “marica” porque a palabra estaba aí, collendo sentido. Descubrín que foi un empoderamento, cando fas propio o que ata entón era un insulto. E “millennial” porque o son. Haha. Que che dá o teatro? Co teatro eu descubrín cal é o meu interese, en que me quero centrar. A concepción da arte do teatro tal e como estamos facendo Vanesa e máis eu. Como habitar a escena dende unha mesma, e como falar dende unha mesma. É onde teño o meu punto, agora mesmo. É algo que me levo, tamén da Escola, grazas ás clases de corpo con Alicia Corral, que nos dicía que quería facer actrices e actores creadores. E eu quedei con iso.

O certo é que a conversa deu para moito máis: para falar de música e a súa faceta de compositor, de outros espectáculos, de proxectos futuros, da súa chegada ao eido profesional e os primeiros pasos, da familia e da importancia de mostrarse tal e como un é… Mais se cadra, iso quedará para outra Conversa con…

Fotos de Laura Iturralde.

(Coordinación do blog O GALIÑEIRO: Afonso Becerra de Becerreá)

#davidegonzálezlorenzo #Vanesa Sotelo #ivanfernandez #microspectivasdunmaricamillennial #teatrogalego #teatrocontemporaneo #lgbtq #galizacuir

0 notes

thestudentinn · 4 years

Photo

What would my Mom think of that?" In a race, (see picture), athlete #AbelMutai representing Kenya, was just a few feet from the finish line, but he was confused with the signage & stopped thinking he had completed the race. The Spanish athlete, #IvanFernandez was right behind him & realizing what was happening, he started shouting at the Kenyan for him to continue running; but #Mutai didn't know #Spanish didn't understand. Then the Spanish pushed him to #victory . A #journalist asked Ivan, "Why did you do that?" Ivan replied, "My #dream is that #someday we can have a kind ofcommunity life". The journalist insisted "But why did you #let the Kenyan win?" Ivan replied, "I didn't let him win, he was going to win". The journalist insisted again, "But you could have won!" Ivan looked at him & replied, "But what would be the merit of my victory? What would be the #honour of that #medal ? What would my #Mom think of that?" Values are transmitted from #generation to generation. What #values are we teaching our children? Let us not #teach our kids the wrong ways and means to #win https://www.instagram.com/p/CBp0mgfJOMT/?igshid=1ebcf2texbfw6

#abelmutai #ivanfernandez #mutai #spanish #victory #journalist #dream #someday #let #honour #medal #mom #generation #values #teach #win

0 notes

razelperez · 13 years

Text

ivanfernandez replied to your post: ivanfernandez replied to your post: ivanfernandez...

Alright :) update me ha :)

Sure, I will. :)

#ivanfernandez

0 notes

praza-teatro · 4 years

Text

A MIÑA PRIMEIRA MIT. Por Iván Fernández

Confeso, non sen certa vergoña, que, efectivamente, a deste ano foi a miña primeira MIT. Terrible, non si? Como ter agardado tanto para vivir esta experiencia? O certo é que non teño explicación, máis que, na miña vida, todo vén sucedendo tarde. De feito, dun tempo para aquí, atópome vivindo unha especie de segunda adolescencia na que me somerxo con paixón.

Unha destas inmersións é a Mostra Internacional de Teatro de Ribadavia, que vén de acontecer entre os pasados 17 e 27 de xullo, na fermosa vila do Ribeiro. Confeso (tamén) que ao plan teatral se lle uniron as ganas dunhas merecidas vacacións, esta volta á beira do río.

Non houbo mellor plan para estes dez días (case, tiven que volver antes do previsto por causas alleas á miña vontade): a razón dunhas dúas representacións por día (ás veces máis), de noites longas e conversas interesantes, de calor humano e fresco á sombra dos salgueiros, de mañás prácidas e exceso de comida… o balance é: sen dúbida, repetirei.

Ao ser esta, a miña primeira MIT, e ao estar somerxido nesta nova adolescencia, pensei en facer unha reflexión a modo de redacción escolar, collendo a idea da proposta “A miña primeira MIT” para adolescentes, e ao xeito daquelas redaccións coas que relatabamos no colexio as nosas vacacións ou o máis importante das mesmas. Porque, precisamente, isto é o que foi a MIT para min: unha experiencia importante.

De primeiras, polo xeral, excelente calidade dos espectáculos mostrados. A día de hoxe, todos sabemos que o Premio do Público foi compartido entre Hoy puede ser mi gran noche, de Teatro en Vilo e Leira, de Nova Galega de Danza. Pouco máis atrás quedaron Doña Rosita anotada, de Pablo Remón e Cía., ou Rebota Rebota y en tu cara explota, de Agnés Mateus e Quim Tarrida. Todas elas, propostas de altísima calidade artística e absolutamente diferentes entre si. Non importa quen gañase o premio, gañou o público grazas a unha aposta comprometida coa cultura.

Porque o que salienta por riba de todo, é o festival. Un festival que amosa coidado e agarimo polo seu (polo noso), acontecido nunhas circunstancias excepcionais onde, de novo, o coidado tamén estivo posto no público, ata o derradeiro detalle. Non podemos esquecer que a MIT sucede durante un estado de extremo coidado e que, durante a mesma, as condicións sanitarias, impostas pola Xunta de Galicia, cambiaron de improviso. Adaptarse a todo isto e, ao mesmo tempo, apostar pola cultura en Galicia, merece toda admiración.

Para min, ademais, como alumno de Dirección Escénica e Dramaturxia na ESAD de Galicia, asistir á MIT foi como asistir a un maratón práctico de formación teatral. Ter, tivemos de todo: drama, posdrama, teatro de texto e de corpo, danza, circo, contacontos, historias de vellas, teatro documento, ficción e autoficción, mostras de laboratorio artístico, presentacións de libros, cursos e foros, acrobacia, mostras de rúa e de salón, un Lorca anotado dende a autobiografía, a revisión do narcotráfico en Galicia, a traxedia do xenocidio mapuche, miradas femininas e feministas, historias de dor familiar e soños de orquestra, apocalipses apícolas e a suor da terra, o enfren/confron-tamento vital danzado entre pai e fillo, docudramas políticos e ata un Shakespeare reflexionando sobre a traxedia do heteropatriarcado.

Unha mirada de conxunto onde a calidade se confronta coa variedade, o nacional co local e o local co internacional, nun diálogo no que gaña a cultura e todxs xs que bebemos dela.

Por todo isto, quixera dar as grazas ao festival, á organización do mesmo, axs voluntarixs que tiveron mil ollos para que todo fose polo seu rego, ás compañías comprometidas co seu traballo e ao Concello de Ribadavia por participar en que todo isto fose posible.

E así, vémonos na MIT 2021!

Fotos de Rosinha Rojo.

(Coordinación e supervisión de Afonso Becerra de Becerreá)

#mitribadavia #ivanfernandez #teatrogalego #hoypuedesermigrannoche #teatroenvilo #novagalegadedanza #ribadavia #artes escénicas

0 notes

praza-teatro · 4 years

Text

TEATRO DE ALARMA. Por Iván Fernández Diéguez

Nestas semanas de confinamento obrigado, convidei ao meu alumnado, a quen quixese, a reflexionar sobre este momento crítico. Recibín o texto que aquí se publica.

Iván Fernández exerce como psicoterapeuta e, ademais, está a facer a especialidade de Dirección escénica e dramaturxia na ESAD de Galiza. Xa ten colaborado neste blog de teatro, do xornal dixital Praza, con análises e reflexións de espectáculos.

Alégrame moito ler o que escribe aquí, pola súa lucidez e compromiso. Alégrame constatar que o teatro en Galiza ten futuro, aínda que nos toque reinventar o presente cando todo isto da pandemia pase.

Aínda que sei que a Iván lle dá vergonza que publique a súa foto para acompañar o artigo, eu fágoo para que lle poñades cara a unha desas persoas que, igual que outras compañeiras e compañeiros, forman parte dese futuro esperanzador para as artes escénicas.

Afonso Becerra de Becerreá.

TEATRO DE ALARMA. Por Iván Fernández Diéguez

Confeso que vivo nunha situación de estupor normalizada. Quero dicir, que se ben teño a sensación de estar vivindo dentro dunha película de ciencia-ficción, ó tempo tamén teño a conciencia de que o diario da situación, de que a prolongación do confinamento, vaino convertendo nunha rutina á que, de xeito sorprendente, me vou afacendo.

Non digo con isto que non teña momentos de baixada aos infernos, con intres depresivos, neurastenia, angustia ou “baixóns” emocionais. Mais tamén os teño de subida, de tranquilidade e de vivir a situación dende unha perspectiva de “calma creativa”, onde eu elixo como tomar a situación dada e que facer con ela. Dende aí, podo aproveitar o tempo para min, para os meus asuntos, para afondar nos estudos, para desenvolver ideas ás que non tiña máis tempo que para me asomar…

Confeso, tamén, que son un idealista utópico. Que son, en palabras claras, un crente, que cada vez creo máis, conforme pasan os anos. É, esta, unha crenza que, malia todo, convive coa descrenza, coa desesperanza do empírico, é dicir: coa fonda decepción que me causa o home coma especie, na comprobación cotiá de que, se cadra, ó planeta iríalle mellor sen nós por aquí roldando.

En que creo? Creo na Humanidade máis ca no home. Creo que hai algo máis fondo cá mera experiencia do cotiá, na que nos mergullamos e nos esquecemos da nosa propia grandeza. Creo que o Home non é só home, senón que hai algo máis que o fai “humano”. Creo que hai algo que transcende a nosa persoa, o noso ego, a nosa precariedade, a nosa necesidade vacua de destacar e “ser importantes”, únicos, especiais… e que ese algo se traduce, de xeitos moi diversos, na Arte.

Por iso, creo sinceramente que o teatro non vai sucumbir, por moitas crises que asolen o planeta. Creo firmemente na sentenza de Eugenio Barba coa que definira o teatro hai xa unhas décadas, como “o lugar ao que nos asomamos coma especie”, un lugar ó que o Home se vai ver a si mesm@, a reflexionar sobre quen é. Se o teatro existe dende o Paleolítico (e probablemente dende antes), por que non nos vai a acompañar até o final, até a Apocalipse?

Se cadra o que precisamos é redefinir o teatro, ou mellor dito, non o teatro, senón as circunstanciasdo teatro: as que posibilitan que este aconteza, no noso contexto actual, e que nós (probablemente) consideramos inamovíbeis. O teatro, como tódalas artes, adaptarase ós tempos e ós cambios das circunstancias. Non tanto como forma de supervivencia, senón como reflexo do que a Humanidade sexa nese tempo.

Persoalmente, agardo con gana o acontecemento dun cambio social logo de saír desta pandemia. Hai por aí quen di que a enfermidade do coronavirus é a enfermidade do capitalismo. Eu non sei se tal, mais o que si vexo é que está a poñer a proba moitos dos mecanismos de control que este sistema creou, e moitos destes mecanismos non a pasan. Nesta reflexión persoal, neste posible cambio social, gustaríame ver como o teatro, o Teatro, responde como espello do que somos, a imaxe que nos devolve, cara onde nos axuda a reflexionar. Gustaríame ver un Teatro á altura, que denuncie o sistema, o paternalismo, ou o prohibicionismo disfrazado de paternalismo, o control, a manipulación, o uso do home coma número e coma rédito. Un Teatro de Alarma.

Un destes mecanismos de control é o sistema de subvencións da xestión cultural, e da creación teatral en particular. Persoalmente, véxoo como unha das grandes eivas do teatro-sistema que hoxe vivimos, que nos leva non poucas veces a competir entre nós, ás envexas e a rivalidades que nos dividen e só benefician a un sistema do capital. Un teatro subvencionado acaba sendo un teatro morto, que só loita (contra @s conxéneres) cando ten que xustificar a súa “validez” institucionalizada. Sería interesante repensar o xeito en que financiamos a nosa creatividade, aínda que entendo que esta reflexión pode significar un cambio radical de visión e organización. Todos queremos sobrevivir. Tamén as compañías de teatro. Mais o sistema de subvención (tamén o dos “premios”) fomenta, as máis das veces, unha mera supervivencia. Sobrevivir non é o mesmo que vivir. A supervivencia non é máis ca un pasar por aquí. A vida ten forza, pulo, creatividade, ofrece algo, como as froitas na horta. E unha parte da vida é a de buscar como acadar a túa comida. Poño por caso o exemplo do Living Theatre e tantas outras compañías que foron á procura do seu financiamento: o paso da supervivencia á vida é, tamén, asumir o risco de sucumbir polo camiño. Non digo con isto que o Estado non deba participar do financiamento cultural. Ao contrario: debe. Debe e debe máis, xa que a cultura fai sociedade. Debe investir e fomentar e promover, mais se cadra, non subvencionar, non “apadriñar”. Un investimento igual, para todos, que sexa un punto de partida e non un “soldo”. O investimento tería que ser accesíbel para tod@s, unha verdadeira “Casa da Cultura” onde acadar unha fonte para poder, logo, ir medrando: espazo, cartos, material, formación… E o que non o acade, terá que quedar polo camiño. Quedamos parv@s con proxectos coma o Gaiás, o Xacobeo… cando todos eses cartos poderían ir á verdadeira cultura do país: @s artistas. Onde está a nosa voz de protesta?

Por iso, penso tamén que o teatro social terá moito que dicir nos tempos vindeiros, que unha parte importante estará nas rúas, nas performances, en darlle a palabra á xente. En tomar os espazos e reinterpretalos, facelos nosos e non do Estado, momias intocábeis. Mais, por suposto, sen esquecer a Arte, que o Teatro é Arte e, polo tanto, lévanos ao transcendente de nós. Coma individuo. Coma especie.

Non. Non creo que o teatro acabe por desaparecer, mentres exista un par de seres humanos sobre o planeta. O que creo é que a sociedade na que vivimos está chegando ao seu punto de saturación e que, como tal, terá que desaparecer. E con ela, o teatro que coñecemos agora mesmo. Coma Roma e o seu teatro. Coma o Século de Ouro e o seu teatro. Como a burguesía do XIX e o seu teatro, a súa formade facer teatro.

Mais, mentres os tempos non son chegados, queda o Teatro de agora. O Teatro que fala do que pasa agora, aquí. E, xa que estamos nun estado de alarma global, o teatro de hoxe debería de ser un Teatro de Alarma. Alarma coma berro, coma tremor, coma calafrío, coma labazada, coma revolución. Unha alarma coma a serea dunha ambulancia social, que nos arrepíe do lugar que acadamos na cadea alimenticia: somos material de consumo dun ente abstracto e insaciábel. Unha alarma coma voz de serea, sedutora e subxugante para atraernos ás butacas, aos palcos, aos escenarios. Unha alarma que nos chame a espertar do soño milenario, da submisión institucionalizada, do pensamento único e globalizado. Unha alarma que nos empurre a afondar sobre nós, sobre os nosos desexos, os nosos conflitos, as nosas contradicións e as nosas miserias, sobre o fondo escuro da alma, ou sobre a súa luz. Unha alarma, á fin, que repenique pola voz do individuo, polo redescubrimento da nosa identidade, que celebre a nosa lembranza de que non somos produtos de obsolescencia programada, de que somos Humanos. Unha alarma que nos chame a saír ás rúas, á vida.

E que facer, neste tempo de confinamento? Como facer este Teatro de Alarma? A miña convicción é que a derradeira revolución será a persoal. Logo dos movementos sociais, comunitarios, de que as mulleres acaden o último dos seus dereitos, de que a comunidade LGTBI+ acade a igualdade reparadora, de que @s nen@s teñan voz propia, @s marxinad@s, @s esquecid@s, os muros, as fronteiras, a natureza… Logo de todo, queda a loita do individuo pola súa propia voz. A revolución interna que, como digo, é a lembranza da nosa Humanidade e que entón ha de chamar ao derrubamento do derradeiro muro: o da conciencia. Polo tanto, que este tempo de confinamento sexa un tempo para mirarse a un/ha mesm@, un espazo cara dentro, no que o Teatro de Alarma atope o seu terreo de abono, sendo logo un Teatro Do Íntimo, un teatro que comeza nos recunchos dos corpos, entre os ósos, nos ocos das articulacións, nas xunturas neuronais, entre as sabas e os calcetíns, por detrás das portas e nas sombras dos patios…

Chamemos logo por un tempo de adestramento, de preparación para o que ha de vir. Esteamos espert@s, lembremos o perigo da somnolencia: que os soños sexan Soños e non sono. Fagamos soar a Alarma.

(Abril de 2020)

#estado de alarma #teatro #Teatro galego #esadgalicia #ivanfernandez #culturagalega #artesescenicas

0 notes