#InLoss

[devosopmaandag]

Stoffen: lichaam en geest

Ik maakte dinsdag het pakketje open dat al vier dagen daarvoor was binnengekomen, een cadeau van vrienden E en U. Dat wachten was ingegeven door verlangen naar een kinderverlangen. Niets mooiers dan uitgesteld verlangen, niets ergers dan een teleurstellende inlossing. Ik werd zeventig.

En toen ontsnapte mij een kreet van verrukking. Oooh, wat mooi! Ik dronk met mijn ogen gulzig van het blauwe patroon op het wit, ik liet de zachte stof tussen mijn vingers glijden, hield het omhoog, liep snel naar de spiegel, drapeerde het om mijn hals. Het ging er niet om om te zien hoe hij mij stond, nee, het is dat gespiegeld alle dingen anders en krachtiger worden. De kreet en het voelen is het lichaam, het spiegelen en het kijken is de geest.

Er loopt een rechte lijn van het meisje dat ik eens was naar de oudere vrouw die ik nu ben. Ik zal tien zijn geweest. Het allerlaatste sinterklaascadeau was voor mij. Ik voelde eraan, vol opwinding, – wat zacht! – en toen ik het openscheurde, ontsnapte mij een kreet van verrukking. Oooh wat mooi! Het was een lichtblauwe eskimo-jas met sierbanden en een capuchon met een rand van witte teddy. Hebben vrouwen soms een genetische gevoeligheid voor stoffen, voor stoffen in combinatie met kleuren en patronen?

Een van de vroegste herinneringen van schrijfster Nathalie Sarraute (1900-1999) is verbonden aan stoffen. Ze is een meisje van vijf, zes misschien, als haar oog valt op het handwerkmandje van de jonge Duitse vrouw die op haar past. Op het mandje ligt een grote stalen schaar die ze met beide handen vastneemt “een zware, dichte schaar... de punt vooruitgestoken in de richting van de rugleuning van een canapé bekleed met een verrukkelijke zijden stof met rankenversiering, een beetje fletsblauw, met een satijnzachte glas... en ik zeg in het Duits...'Ich werde es zerreisen'. [-] 'Nein, das tust du nicht'. Dan strekt ze haar arm naar voren en steekt de punt van de schaar met alle kracht naar voren en “de zijde bezwijkt, scheurt, ik splijt de rugleuning van boven tot onder open en kijk wat er tevoorschijn komt... er ontsnapt iets zachts, iets grijsachtigs uit de spleet...”¹Dat is lichaam.

Die grote blauwwitte sjaal die ik tussen mijn handen omhoog hield, was bedrukt met het zogenaamde Willowpatroon. Al jaren verzamel ik het servies en al jaren is dat patroon, een chinoiserie, in mijn geheugen gegrift. De brug met de drie kleine chineesjes, het paviljoen, de wilgenboom, het bootje, de twee vogels hoog in de lucht, de decoratieve randen, ze bestonden uitsluitend op roomwit, grof aardewerk of op het hardste, glanzende, spierwitte porselein. En toen werd het lichaam.

¹ 'Kindertijd' | Nathalie Sarraute |Vertaling Jan Versteeg | Trouw Bibliotheek 2006

[ogloriousday]

“May we Cast our Burdens on you, Knowing you will Sustain us”

"Cast your burden on the Lord, and he will sustain you; he will never permit the righteous to be moved."

     -Psalm 55:22 ESV       Let us Find Freedom in the act of Surrender, Lord. May we no longer Hold on to Worry, Doubt, or Anxiety. May we Lay our Burdens at your Feet. May we no Longer live as Prisoners chained to the things that Weigh us down. Enable us to Release Anger and finally Embrace Happiness. Empower us to Leave Unforgiveness in our Past, for it Blocks our Breakthrough and Distances us from Who you Created us to be. Free us, Lord, from Fear and Self-Doubt. And, replace Fear with Faith and Self-Doubt with Unabashed Confidence in You! Grant us this, God, so we may be Able to Reconnect with those Around us and Pursue our Purpose in this World with the Time you have given!  Let us give Over all that Stunts our Personal and Spiritual growth, Father. Let us Give up what Keeps our Hearts from Healing and our Souls from Recovering from 'yesterday'. May we Cast our Burdens on you, Lord, knowing you will Sustain us and never Permit the Righteous to be Moved. From this, may we Begin to Live, Love, and Smile again. Amen. 

#LetItGo #CallOnJesus #CallOnTheLord #HeWill #TakeOfYou #Relax #Release #BeFree #HappyTuesday

[d-i-x-i-t]

De mens is niet gebouwd op de inlossing van wat hij zelf wenst. Hij is gemaakt voor het verlangen zelf. De belofte aan een kind laat op te mogen blijven, geeft glans aan de gehele dag tot het ogenblik dat het anders naar bed zou gaan. Daarna betekent het niets anders dan de - meestal vruchteloze - poging de ogen open te houden.

Godfried Bomans

[toosvanholstein]

The Wild West, Gebleekte Koeienschedels en Fascinerende Landschappen

Het Wilde Westen, nee, niet met Trump, liever niet, maar met gebleekte koeienschedels(nee, niet met dat haar van Trump) en met Georgia O'Keeffe en de Hades,de mythische Griekse Onderwereld. Beetje verwarrend? Vast wel! Lees dan maar in TOOS&ART deze week

Hé, heb je die foto hierboven daar niet al eens eerder zien staan? Klopt. Drie weken geleden stond ie er ook. In deze aflevering over Georgia O’Keeffe, een van mijn schildershelden. Maar de verklaring van waarom die daar stond? Die moest ik toen nog schuldig blijven. Want anders liep de lengte van die aflevering echt uit de hand. Hierbij de inlossing van mijn schuld.

gewoon ergens onderweg in…

[interstellarcanid-deactivated]

HEY if my brain wld stkol givj g me inlossible standards to live up to before im allowed to sleep thst wld be. great

[emilybaert]

Dat ik zo ver lijk afgeraakt van dood is schijn – het zand dat op de kist gestort de sporen wist en het water van de zee dat wast de over haar oppervlakte uitgestrooide as veranderen niets aan wat er was: de dood zal van nature bij mij zijn.

En als ik sterf zal dat vervulling zijn beloftes inlossing, volmaakte koppeling de dood die identiek gemaakt is aan de dood – zo waar als wat vergeten wordt zo diep als het op kleur gewonnen zwart dat rood gezien heeft van wat leeft en terugkeert naar de moederschoot.

Beeld: Frederique van Rijn, El Jordi Gedicht: Elly de Waard, Furie

[0betekenis]

#inlossing Engels http://www.0betekenis.com/nederlands.asp?woord=inlossing

[devosopmaandag]

Een preekje

De vaste prijs voor een intensieve dag is een slechte nacht. Het omgekeerde is zelden het geval. En dus ging ik na een paar uur onrustige slaap eruit en dan maar in De Groene Amsterdammer lezen. De dag ervoor hadden Florette Dijkstra en ik ieder een lezing gegeven in De Ketelfactory in Schiedam. Ik had er lang aan gewerkt en er veel plezier aan beleefd. Erg vaak is er na afloop van een 'project' sprake van een zekere anticlimax. De onzekerheid speelt op, de verwachtingen maar deels ingelost en zelfs ergens in de stilte van de nacht (vlak voor ik eruit ging) een existentieel moment. Op een vage maar beslist gevoelde manier zag ik mijzelf als een wankel klein punt in een onmetelijke ruimte. En toen kreeg ik in dat nachtelijke uur iets toegeworpen van de onvolprezen Marja Pruis. Ze citeert Saul Bellow: “Echt, de dingen zijn zoals ze altijd waren, en om erin teleurgesteld te zijn is heel oppervlakkig”.

Zo, die zit. Bij vluchtige lezing lijkt het alsof een flink iemand zegt: niet aanstellen, jij! Dat aspect zit er zeker in, maar het trof me zo omdat ik precies zijn woorden nodig had om de dingen wat  meer in perspectief te zien. In die  zeventien woorden zit heel veel opgesloten. Uit het 'de dingen zijn zoals ze altijd waren' spreekt een mengeling van realisme en stoïcisme, een maar niet geleerde levensles. Het woord 'teleurgesteld' wijst je op je eeuwige verwachtingen, die misschien wel onvermijdelijk zijn, maar die ook een andere vorm kunnen aannemen dan hoop of inlossing. Het laatste deel van de zin is niet minder dan een moreel oordeel en uiteindelijk een (filosofische) opdracht: denk verder na! Zie de dingen in het juiste licht. Zijn je verwachtingen niet wat je van je zelf verwacht, en waarom zouden anderen aan die zelfde verwachtingen moeten voldoen? En nog iets verder nadenkend betekent het misschien ook: Wat wil je nu eigenlijk? Waar ben je op uit? Waar sta je daarbij in het grote geheel der dingen? Het is het omgekeerde van proberen bij de bron te komen van iets, eerder de rivier te volgen. En uiteindelijk: de oceaan. In het licht van dat existentiële moment in de nacht betekent de oceaan natuurlijk niet anders dan de dood. Helemaal niet verkeerd om zoiets eens te denken.

Ergens ontspringen, een nietig opborrelend watertje hoog op een berg, je weg naar beneden zoekend, steeds breder worden, harder stromend, onderweg andere wateren opslorpend, gaandeweg breder en langzamer uitstromend, eindigend in de oceaan, oplossen, verdwijnen. Ik kan daar nu, op zondagmorgen, om glimlachen. Een beetje dominee-achtig is het wel, zo'n metafoor, maar zonder een god, meer humanistisch. En zoals vroeger na de kerk wacht (na het schrijven hiervan) koffie met een koekje – ginger biscuits, zelf gebakken. Amen