#Hippe tent

[ultrameganicolaokay]

The Great British Bump Off #1 by John Allison, Max Sarin and Sammy Borras. Cover by Sarin. Variant cover by Dan Hipp. Out in April.

"An Agatha Christie-style murder mystery set in the world of English competitive baking from Giant Days' John Allison and Max Sarin. When she enters her country's most beloved baking competition, Shauna Wickle's goal is to delight the judges, charm the nation, and make a few friends along the way. But when a fellow contestant is poisoned, it falls to her to apprehend the culprit while avoiding premature elimination from the UK Bakery Tent… and being the poisoner's next victim!"

[fransopdefiets]

15-7 Haskerton

Mijn voorgevoel gisteren was juist. Het regende vanaf het moment dat ik mijn servet opvouwde na de lemon parfait.

Ik fietste nog een uurtje door de regen en arriveerde toen bij de Three rivers camping, noem het maar beekjes trouwens, waar de Britse elite van het buitenleven geniet. Je kunt er les in Canadese kano’s nemen en zwemmen zonder verdrinkingsgevaar. De camping zelf bestaat uit een strook gras van pakweg 30 meter breed en 400 meter lang. Ik kreeg mijn plekje helemaal aan het einde van de strook, dus als ik naar het toiletgebouw wilde, liep ik vijf minuten door de regen langs alle landrovers met gepersonaliseerde nummerborden en kampementen die zo uit de catalogus van Noble Outdoorlife komen. Stel je enorme partytenten voor van het merk Coleman met daaronder grote tafels, picknickmanden en wijnkoelers, gecapitionneerde klapstoelen, vuurkorven gevuld met eersteklas gedroogd hout, aan te schaffen bij de receptie, en tot slot kleine slaaptenten. Tot diep in de nacht knalden de kurken (uiteraard worden hier geen blikjes opengetrokken), renden de kinderen rond en zaten de jachthonden elkaar achterna. Ik ben gewend dat het na tienen stil is op de camping, maar dit is een andere wereld.

Maar goed, ik bracht de rest van de middag en avond liggend in mijn tent door, afwisselend De moord op de commendatore van Murakami herlezend, het stokbroodje dat ik die ochtend gekocht had knabbelend en slapend. Ik werd wakker toen de regen stopte en kon nog even fijn mijn tanden poetsen. Ik had dus niet gedoucht en evenmin mijn fietsbroek uitgewassen, want er was geen droger op de camping waar ik de natte spullen even in kon gooien. Die heb je toch niet nodig als met een Landrover vol hutkoffers aankomt tenslotte. Enfin, morgen gaat het lekker waaien dus dan ruikt niemand me, bedacht ik om mijn geweten te sussen.

Vanmorgen word ik iets over vijven al wakker, aan de overkant van de sloot, pardon river, was een boer met machines bezig op zijn land. Ik pak de natte bende in. Ik had gehoopt dat de storm al gearriveerd zou zijn, dan had ik een fijne droge tent gehad, maar het is nog windstil en alles zit onder de dauw.

In Halesworth dronk ik koffie bij een hippe deli met wifi. Zo kon ik meteen een ticket boeken voor de nachtboot van zondagavond (ja, wel drie keer gecontroleerd, echt morgenavond).

Half tien nog maar een koffie in Pease Hall. Ik ben al aardig op weg richting Harwich. Het gaat nu wel harder waaien, maar door al die heggen en bosjes heb ik er relatief weinig last van

In Framlingham staat een prachtig kasteel maar het stadje is onbegaanbaar vanwege de horseshow die dit weekend gaande is. Ik eet een snelle sandwich bij de bakker en ga door.

Om half drie ben ik bij Shrubbery Farm vlak voor Woodbridge. De procedure wordt uitgelegd door middel van bordjes aan de hekken. De hele camping stikt trouwens van de bordjes. Niet de dieren voeren. Voer je oude brood aan de ganzen., ze zullen je hun dankbaarheid tonen.

Maar de procedure dus. Je zoekt een plekje, gaat dan naar de groene schuur en vult het formulier in, stopt het in een envelop, en dan loop je naar het woonhuis en dat gooi je met het geld door de achterdeur naar binnen. Je mag het geld ook overmaken, maar daarvoor ontbreken een aantal gegevens op het formulier. Dus ik bel maar even op en ik mag naar het huis komen.

Daar hangt weer een briefje op de achterdeur: ring the bell, use the knocker, open the door and shout! Terwijl ik dit op me laat inwerken loopt een boze pakjesbezorger voorbij en ik zie dat er een oude dame in de serre zit. Beleefd meld ik me en ik krijg eerst een hele uitleg over het pakje dat niet afgegeven mag worden, daarna gaat het over haar recente hartaanval en tot slot kan ik mijn probleem uitleggen. Ik wil graag contant betalen, maar heb het niet gepast. Ik heb twee tientjes en wil zes pond terug. Eerst krijg ik 60 pence terug, maar daar ga ik niet mee akkoord. Na enig nadenken, erkent ze de fout en krijg ik het juiste wisselgeld. Het formulier wil ze niet aannemen, dat moet in de bus. Ik schrijf er voor alle zekerheid op dat ik contant betaald heb en in welke vorm.

Als ik de tent opzet komt er een man op me af, die me uitnodigt voor drinks. Nou zeg ik, eerst even douchen. OK zegt hij, ik heet Andy en we zitten in het motorhome. Maar als ik daar dan later aanklop, is er niemand. Ik denk dat hij bedoelde, ga je mee naar de pub? Maar waar hij dan kan zitten, ik heb geen idee. Nou ja, mijn drinks komen nog wel vanavond. En die tent was natuurlijk in een minuut drooggewaaid, wat een wind!

[micheltaanman-blog]

Fully open – for sunbathing, star-gazing or just a space to hang out

  Text and Photo,s ; Mollusc

  Check de website

check facebook

[studentenleveninenschede-blog]

De 5 leukste hotspots in Enschede

Hey jij,

Welkom op mijn blogpost over de leukste hotspots in Enschede. Ben jij een nieuwe student in Enschede of ben je al een tijd een student in Enschede maar benieuwd naar leuke hotspots. Dan ben je op deze blogpost aan het juiste adres! 

Wij als www.studentenleveninEnschede.nl hebben een vijf leuke hotspots in Enschede op een rijtje gezet om jullie te informeren en te inspireren! De website www.studentenleveninEnschede.nl is opgericht door een viertal meiden die inmiddels twee jaar studeren in Enschede. Met veel enthousiasme delen zij hun tips, ideeën en research. Hopelijk is deze website een kijkje waard!

Een leuke bezigheid om de leukste hotspots in **Enschede **te ontdekken. In deze blogpost worden alle leuke hotspots vermeld die gevestigd zijn in Enschede, waar jij zeker benieuwd naar bent! Het zijn hippe, gezellige, sfeervolle maar ook betaalbare tentjes waar jij lekker kunt genieten! Dit is een top vijf van onze favorieten!

De 5 leukste hotspots in Enschede

ETN Saladebar. Dit leuke tentje wordt al sinds december 2016 gerund door Lotta. Dit leuke tentje zit op de haverstraatpassage 26 in Enschede. Het menu bestaat uit veel verschillende gezonde gerechten. Sinds kort kun je hier ook een vegan high tea houden met lekkere vegan hapjes!

Shakes and Cakes. Deze vrolijke **lunchzaak **zit aan de haverstraatpassage 82 in Enschede. De menukaart vrolijkt je al op, als je in dit tentje gaat zitten. Er zijn genoeg zoetigheden waar je vanzelf van gaat smullen! De menukaart is van freakshakes tot aan pancakes. Genoeg keuze dus voor de zoetekauwers!

STOET. Een heus begrip in Enschede. De naam stoet, wat Twents is voor ‘brood’. De inrichting is als een gezellige huiskamer gevuld met meubelen. De prijzen op de menukaart variëren van 3,00 tot ongeveer 5,00 euro. Wat natuurlijk niet veel is voor een lunch en ook nog eens op dit gezellige plekje! Wie zegt daar nou geen nee tegen?! Stoet is gevestigd op de Pijpenstraat 15 in Enschede.

Bagels and Beans. Blijft natuurlijk een blijvertje als het gaat om lunchen! En wat fijn dat je in deze zaak kan lunchen in Enschede! Je kunt hier terecht voor gezonde ontbijtjes maar ook heerlijke bagels. bagels and Beans is gevestigd aan de korte Hengelosestraat 33 in Enschede. De locatie is dichtbij het station en dus centraal gelegen!

Broodbode, mag zich ook echt een hippe tent in Enschede noemen. Broodbode maakt zijn eigen brood zelf, en dat maakt natuurlijk alles lekker vers. Wat ook makkelijk is, is dat je bij Broodbode je lunch kan laten bezorgen. Broodbode is gevestigd aan de Haverstraatpassage 70 in Enschede.

Dit zijn onze top 5 hotspots in Enschede. Genoeg voor nu toch?

Ben jij verder nog benieuwd naar activiteiten in Enschede, kijk dan deze blogpost en misschien inspireert je het nog!

Wil jij nog meer leuke artikelen lezen over het leven als een student in Enschede. Bezoek dan onze website voor meer tips en leuke blogposts!

[hickorywindnl]

Where are you from?

4 september 2022

De eerste nacht wordt altijd bepaald door de jetlag. Ergens tussen vier en vijf in de ochtend gaat bij ons het licht aan waar het gisteren rond zeven in de avond meedogenloos is uitgegaan. Oogjes uitwrijven, kopje koffie en we zijn klaar voor de Grand Prix van Zandvoort die live voor onze neus uitmondt in een glorieuze overwinning voor die Nederlandse coureur waarvan ik even niet op de naam kan komen. Daarna kopje koffie en live over naar Manchester United tegen Arsenal om Antony te zien schitteren. En dan moet de dag nog beginnen. 

Gekleed in korte broek en nog kortere mouwen rijden we naar Abbot Kinney Blvd (tip van Nikki) voor een ontbijt bij de dochter van de slager (The Butcher’s Daughter). Hippe tent waar we volkomen op onze plek blijken. We zitten altijd graag aan de bar. Ten eerste omdat daar altijd wel plek is en ten tweede zijn de gesprekken een beetje op niveau (“where are you from?”).

We hebben een lijstje af te werken vandaag dat begint met een bezoek aan het Getty Center om te zien of, dat wat Paul Getty in zijn leven aan kunst verzameld heeft, een beetje de moeite waard is. Het imposante gebouw ligt boven op een heuvel zoals alle imposante gebouwen en huizen hier bovenop een heuvel liggen. 

Gigantische parkeergarage in en daarna met een trammetje naar boven naar de schilderijen. De toegang is gratis maar het parkeren kost $20, zo kunnen wij het ook. In de tram is een mondkapje verplicht. Dat betekent extra zweten want de manier waarop de tram zich over een dunne rails een weg naar boven zoekt is niet bepaald geruststellend en kunnen we scharen onder de noemer ‘als dat maar goed gaat’. 

Eenmaal boven mogen de mondkapjes weer af en stellen we onze gezichten aan de verzengende hitte bloot. Binnen lopen we door de eindeloze zalen van de Middeleeuwen, via de Gouden Eeuw en de Renaissance naar de moderne tijd. Onderweg herkennen we veel Nederlandse meesters waarvan ene Rembrandt ons het meest in het oog springt en dan vooral “Oude man in militair uniform’ . De goede man heeft een gezicht waarmee wij zelf ook wel oud zouden willen worden. Henk ziet er sprekend Henk in terwijl Gerard het meer Gerard vindt.

We maken ieder onze top drie. Bij Gerard wint de Rubensvrouw met grote voorsprong terwijl bij Henk het kleine schilderijtje van de loensende Jezus triomfeert.

De hitte en de hoogte zijn immens. Vanaf buiten overzien we de stad. 

Daarna dalen we weer af naar Mulholland Drive in de richting van Laurel Canyon, de vallei waar zich in de jaren zestig vele bekende en minder bekende muzikanten verzamelden. Het was er goedkoop wonen en vandaar was het maar een klein stukje rijden naar de bars en podia. Van Jimmy Hendrix tot The Doors, van Joni Mitchell tot The Byrds, allemaal hebben ze er gewoond en muziek gemaakt. Nu is de Laurel Canyon een verlengstuk geworden van Beverly Hills en volkomen onbetaalbaar voor creatievelingen. 

We rijden langs hoge heggen waarachter huizen verscholen liggen waar Aerdenhout nog een puntje aan kan zuigen. We dalen af en komen uit bij het Beverly Hills Hotel. Daar zijn we ooit al een keer weggejaagd dus rijden we door. Op de Santa Monica Boulevard stoppen we nog even bij The Troubadour, de plek waar The Eagles elkaar vonden. Vervolgens alsmaar rechtdoor richting de kust, net zo lang tot we de zee zien. Daar vinden we, aan het begin van de pier het officiële eindpunt van de ‘Route 66’. 

Verdeeld over twee jaar hebben we ooit de hele route volbracht, op een paar meter na. Die laatste meters moesten we nog een keer afleggen. Eindelijk hebben we de tocht nu ook officieel volbracht. Er daalt een voldane vermoeidheid over ons neer die alleen maar te stelpen is met een goed glas bier en een diepgaand gesprek met een barman (“Where are you from?”). Dan rest alleen nog een passend diner. Aan de overkant van ons hotel bevindt zich The Killer Shrimp waar we ons in het begin van de avond overgeven aan de eerste witte Coppola (Directors Cut) van de reis. De glazen worden ingeschonken door een wat onhandige, nog niet ingewerkte barvrouw die met haar charmes alles goed maakt wat ze met haar handen verprutst. We helpen haar om het goede bonnetje te maken. Wij hebben namelijk ook zo onze charmes.  

[bikepackingbulgarije]

12 mei : Muggen

We laten Varshets achter ons en stoppen vervolgens in Vratsa.

De stad heeft de reputatie om een toeristische trekpleister te zijn en je kon merken dat deze sector geld bracht naar deze stad.

We laten de hippe restaurants achter ons en kiezen in dezelfde stad voor een pittoresk plein met een zeer sympathieke gastheer die onder het oog van een orthodoxe patriarch ons enkele lokale specialiteiten serveert. De Bulgaarse Rosé verrast ons aangenaam. Bij het verdelen van de schotel werd duidelijk dat de centrale ingrediënten voor Rudi zijn. Almut neemt met plezier genoegen met de overige attributen.

Nadat we Vratsa hebben verlaten werd duidelijk dat we gedwongen worden om wild te kamperen. De zoektocht naar een kampeerplek brengt ons langs wankele bruggen, dichte begroeiing, steengroeves en een verlaten station om deze twee newbies op vlak van wildkamperen te doen besluiten een geschikte kampeerplaats te vinden.

Er is geen foto van een opgestelde tent omdat we een oorlog hadden uit te vechten met een leger muggen. We zijn er wel in geslaagd om de tent te betrekken zonder het gezelschap van muggen.

De volgende ochtend lieten we de muggen met rust en hebben we ons ontbijt genuttigd aan het nabije verlaten station.

Het gevoel om te gaan wildkamperen gaf een grote vrijheid omdat je zelf bepaalde hoelang je fietst en wanneer je je tent zou opslaan. Het enige wat voor ons een gevoel van onzekerheid bezorgde was dat je niet wist wat je s nachts kon verwachten. Uiteindelijk nam je op openbaar terrein onaangekondigd een ruimte in zonder goedkeuring. Wildkamperen wordt ondanks de illegaliteit gedoogd omdat de Bulgaren zich hier ook veelvuldig aan bezondigen.

Onze tocht zet zich verder door het gebergte Balkan. Geleid door een rivier en via woeste paden en asfalt werden we onderweg getrakteerd op een klooster dat op onze weg lag.

Een monnik verwelkomde ons en praktiseerde de Bulgaars-Orthodoxe liturgieën. Hij sprak 4 talen en liet ons de gelegenheid om de 2 kleine kerken in het complex te bekijken.

Er wachtten ons nog wat klimkilometers en omdat we de regenbui wilden mijden kozen we voor asfalt in plaats van rotsen en gravel als ondergrond.

Teteven werd de bestemming van vandaag , opmerkelijk was wel de lage activiteit tijdens de avonduren. Bars en cafés die in de vooravond nog open waren werden enkele uren later verlaten aangetroffen.

Een stad in een prachtige rotsrijke natuurlijke omgeving is de omschrijving die past bij Teteven. Ideale vakantie tussenstop!

[stercus-acciditt]

De bekoorlijkheid van een nieuwe stedelijke cultuur

Veel mooi volk aan de Alexander III brug in Parijs voor de uitreiking van Les prix de l’architecture acier 2019. De hippe tent Faust aan de Seine gonsde van geïnteresseerde staalliefhebbers: ... from B&W Algemeen nieuws

[mybumpbirthandbeyond]

‘Sleep like a Baby’

I think when most people decide to have tiny humans, we all agree to sacrifice sleep. Say farewell to long lies and early nights - the time to go to bed will be dictated by your bundles of love and their feeding times. Some babies will be better sleepers than others, go to bed earlier than others etc. However, I don’t think couples realise (and by couples I really mean the mummy) that the lack of sleep starts well before the baby is here!

Two of the most useless pieces of advice you hear, and I have certainly been given, are sleep-related: ‘Make the most of the sleep now, because it will change once the baby is here,’ and ‘Sleep when they sleep.’

Inevitably as you get bigger and further on in your pregnancy, sleep becomes difficult. Unfortunately for some, the ‘morning’ sickness might be so bad in the 1st trimester, that that alone keeps you awake (thankfully that wasn’t my experience). I think I have mentioned, I got big (and I mean BIG) and fast. This meant my sleep was compromised pretty early in my pregnancy. The need to go to the toilet (maxed out at 4 times in a night late on!), the general uncomfortableness in trying to turn side to side, back pain, and those panicky moments when I woke up on my back (not allowed!), were enough to mean I was already experiencing a lack of sleep and the baby wasn’t even here yet! I used to find that I would have to move two or three times, just to roll from right to left side, and vice versa. I turned, lift myself and onto my back, then shuffled to my hip and eventually twisted onto my other side. Sometimes this alone would be so difficult, I ended up falling asleep halfway through, on my back. Personally, I don’t like sleeping on my back normally, but this isn’t allowed when you are pregnant. I think it’s something to do with blood flow to the baby and their heart rate. Cue waking up in a panic when I realised I had stopped halfway!! You also get pretty weird dreams when you’re pregnant (when you do eventually get some sleep), and I often found myself waking up just to reacquaint myself with reality. Women’s bodies are incredible, and I highly doubt the lack of the good stuff is a coincidence. I feel it’s the body’s way of teaching you to cope on less sleep, and get used to what will happen when the baby arrives. 

‘Sleep when they sleep.’

I brought this up at my Baby Massage class recently. Does anyone actually do this, and successfully?!!? Who came up with that? Clearly, someone who is not a parent!!! The reality is, newborn babies sleep lots - it’s how they grow and how they develop. But let’s be realistic - the sleeping when they sleep idea really only has some traction when maybe, (only maybe) you have family staying, or your partner is off on their parental leave. If you’re breastfeeding, forget it! The minute you lay your head down, someone will call up tentatively that the baby is showing cues for needing fed, or they’re already past the point of no return and are screaming for milk NOW! As time goes on, (even just in a few days), with so many visitors coming in and out, you find yourself strategically planning housework around your baby’s naps. Washing and sterilising bottles so you don’t run out at the crucial time, hoovering, feeding the dogs, and even just washing yourself and getting dressed (even if it is in joggies and a hoody!) Eating is also important (particularly if you are breastfeeding, but it’s important anyway obviously!) and it’s amazing how much planning goes in to cooking (if possible) and eating a meal between feeds. Quite often now as Cailean gets older, it’s more about keeping him happy and from losing his mind, so my husband and I end up doing a tag team - one eats rapidly while the other soothes until the person who has finished can take over. Talk about indigestion!! Then there are the days when he doesn’t nap, fights sleep like it’s armageddon, and I'm lucky to manage two meals a day, or to be eating before 9pm at night (which usually ends up being cereal).

Which brings me on nicely to Cailean’s sleep. I think I was possibly lulled into a false sense of security the night he was born. He fed and then slept from about 1/2am until just after 7am. Result!! Then it occurred to me, his stomach is no bigger than cherry so he doesn’t need as much right now. When our dayshift midwife came in, she advised she thought he was quite mucusy and that was causing him to feel full, hence why he wasn't that interested in feeding. The second night in the hospital, I have already mentioned was pretty difficult. Alex was on a reeling chair and Cailean would fall asleep at the breast, but scream when I tried to settle him in the bedside basket/fishbowl. I had zero sleep but thankfully, Alex did get some. 

Fast forward to our first few nights at home. Cailean would more or less feed every 3-4 hours and slept in his Moses basket next to my side of the bed. The difficulty I had, was the dreaded transfer from me once he had finished feeding (when I was still breastfeeding), to the Moses basket without waking him. He struggled to settle and we relented in giving him a dummy pretty early to help. We had all these great ideas of not giving him a dummy, but let’s face it, if it helps, do it!! Apart from anything else why is it such a bad thing?! Our midwives knew what they were talking about when they said he would need one, minutes after being born. It became exhausting for me to feed exclusively from the breast. With hindsight, it probably didn’t help that I was fighting off a massive infection which I had no idea about, but Cailean was just so hungry ALL THE TIME!!! I felt like I wasn’t producing enough for him. I know now, that the cluster feeding was his way of getting the breasts to produce enough for him when he needed it to grow, but I'll be honest, I was on the brink of an exhaustion-induced meltdown one night. We then decided we would give a bottle of formula at night to fill him up. My mum had done it with me, so we decided to give it a go. This was when we realised that Cailean struggled with reflux.

You usually find, that most babies don’t tend to need much winding when they’re breastfed. I think i even asked out loud - do I need to wind him after feeding him from the breast? The short answer is I don’t really know, so ask your midwife!! With formula, you absolutely do. This is when we discovered the reflux. Cailean would regularly (and by regularly, I mean at least once almost every feed) bring milk back up. Sometimes it was a stream, sometimes a dribble, and only once or twice was it projectile. Sometimes it was also partially digested - which is called posseting. Bit gross, but it comes out lumpy rather than just milk. 9 times out of 10, Cailean would almost immediately bring up whatever he had just drank when we winded him. We started winding three times during a feed, which has now reduced to two times - once during and once after he’s finished. Boy does he hate it!!! He screams the minute the bottle is taken from him - sure sign my boobs had no chance!!! Because of how often we were winding him, and how often he was being sick when we put him back down in his Moses basket, the night-time feed routine would consist of: nappy change, feed and about 30 minutes post-feed winding and trying to make sure he wasn’t going to be sick when we eventually put him back down.This, as you can imagine, added to the length of time we were up, and reduced the sleeping time between feeds. We tried to help each other out - one got the bottle ready, (initially of either formula or expressed milk) while the other changed and fed him. Then we would swap. Even though we took turns, the resentment you feel to your partner who has successfully dropped back off to sleep within minutes is real!! Probably because I would feel guilty for Alex, so would stay awake as long as possible to help with the settling after - not to mention the fact it was hard to fall asleep when the Moses basket was right next to me! There was a many a sick Moses basket sheet and a change during the night, but thankfully, Cailean always seemed to know to roll on his side to be sick and never did we have to worry about him choking (although we inevitably still worried).

As time went on, and we wanted to dress Cailean in more than just sleep suits, it became frustrating how many outfit changes there were - bibs, tops, muslins, trousers, the lot, were changed multiple times a day. We were lucky in that it didn't seem to adversely affect his weight, but it still wasn’t ideal. With the exception of the Anti-Reflux milk, we’ve tried everything. Anti-colic bottles (we found MAM to be the best, plus they’re self-sterilising so great for travelling!), infant Gaviscon, Carobel, tilting the Moses basket, changed milk, slow flow teats the list goes on! We tried to do one thing at a time in order to eliminate the problem. At first, we only used slow flow teats on our bottles. You’re advised to change the teats to faster flow once your baby has reached a certain age, however, given how greedy Cailean was, and how sicky, we stayed on the slowest flow teats (1) for ages. Even when we moved up a teat, we quickly went back down again, when the sickiness increased.

We then got him prescribed infant Gaviscon. One of Alex’s colleagues had sworn by it, so we thought it was worth a shot. It definitely helped initially, or at least improved the reflux. He did initially get a bit constipated with it, but his still eventually returned to normal once he had adjusted. 

Next, we switched milk. We had been on the Mamia formula from Aldi. All formulas are standard in terms of the ingredients - it’s the law. However, the quantity of the ingredients varies from brand to brand and the price varies quite a bit. Mamia is the cheapest, and then there’s the likes of Hipp, Cow & Gate etc, with Aptamil the most expensive. Wouldn’t you know, being my son, Cailean has a taste for the more expensive things in life - Aptamil turned out to agree with him more. The benefit of this though, is that Aptamil comes with ready made larger bottles, and mini bottles for when you’re out about. Really handy to have! This combination of Aptamil and Gaviscon seemed to work great. 

The problem persisted however, particularly when Cailean was taking more fluid ounces per feed. Each time we increased the volume, we had to increase gradually, so that every second feed was the larger amount, and never right before bed. This usually had to be introduced via the slow flow teat as well, just to be sure we minimised the reflux as much as possible. The time between feeds gradually increased as he took more, so that we are now 4 hours between feeds, with the exception of the last two, which are 3 hours apart.

Within the last few months, we have been prescribed Carobel by our health visitor, which is a milk thickener to make it harder for Cailean to bring it back up. We’ve hit the jackpot with this! We still give him the Gaviscon, as well as Carobel, but have had to move back to the faster flow teat (2), in order to allow for the milk to come out more easily. He has to work harder to get it, which is another reason he’s less sick - he can’t guzzle as easily!

You may wonder why I've strayed off the topic of sleep, and written about reflux. The thing is, they are so closely related that I couldn’t not mention it. The reflux inevitably makes Cailean more uncomfortable, and therefore more difficult to settle. That’s still the case now, even at 6 months’ old. He doesn’t nap during the day so well, and hours after a feed he can still be being sick and/or needing to burp. Somehow, the reflux doesn’t affect him so badly at night, but during the day it’s always been worse. It varies from feed to feed, but it can drive you mad - I get him dressed in a lovely outfit, and before I can get a bib on him, he’s puked and I have to change his whole outfit. Or at classes (especially Baby Sensory), he’ll lie on a mat and constantly be sick. Or he’ll be sick on me once I've got nice clothes on (including the day we had photos taken!!). In the early days, what made it worse was not knowing the cause. Thankfully, we seem to be in a better place with it, but as you can tell, it took some time to figure out the best way to tackle it.

Now I know this is not going to be a popular decision, and people may criticise me for it, but I would not be true to myself unless I stood by my decision. The NHS guidelines say that the baby should be in with the parents until they are 6 months old. That’s just it - these are guidelines and not the law. Every baby is different, and you do what’s right for you and your baby. I did and my son has been sleeping through the night since he was 10 weeks old. Does it seem like I'm gloating? Well, I'm not. I went through the sleep deprivation just like everyone else, and have had a horrendous recovery - I’m due some luck!! 

My husband and I always knew we wouldn’t be keeping Cailean in with us for 6 months. For one thing, I'm going back to work just after that (sob 😢). Trying to get him used to sleeping in his own room, as well as me going back to work, would be too unfair on him, and too damn hard on everyone. We spoke before he arrived about how long he would stay in our room. We agreed at least 4 weeks, but we would play it by ear. NHS guidelines are always changing - when I was born we had to sleep on our sides, we weren’t allowed on our fronts or backs. When my sister was born two years later, it was the back. They’ll no doubt change again if I have another child. The factors that led us to decide to put Cailean in his own room at 6 weeks were numerous. 

Cailean is a long baby. He kicks everywhere but (ironically), in the pool, and generally wriggles ridiculously. He hated the blanket being over his feet in the Moses basket. So much so, that we had to drape it over the end so it wasn’t weighing on his feet, but to make sure he was still warm. He didn’t like not having the space in the Moses basket the bigger he got. The noises he made kept me awake most of the night, straining for every sound and paranoid there was something wrong. We also have an excellent baby monitor. Angelcare have produced a video monitor that has night vision, a nightlight, a parent device that has the ability to speak to your baby, and most importantly, a sensor mat that detects the slightest movement, even breathing, from the cot. The sensor mat goes under the mattress, and movement is monitored by a beeping pendulum on the parent device. If no movement is detected, an alarm sounds on both the parent unit and the monitor. We ended up getting ours during a baby and toddler even in Asda, but they sell them in most places. One thing worth investing in for your baby (apart from the travel system/pram), is definitely a decent monitor. 

We also got Cailean used to his cot gradually. Each morning after his feed, and at night after his bath, we would put him in his nest in the cot when he was tiny, then without as he grew. We would put on the mobile and Ewan the Dream Sheep to entertain him while he was awake. At 6 weeks we took the decision to put him down for his bedtime in his cot and see how got on. We always put him on his back in his sleeping bag, feet at the bottom of the cot. Whether he stayed that way, was another matter, but he quickly got into the routine of just waking twice for a feed, then once, then 4 weeks later we were amazed when he slept the whole night - 10pm - 7am! Thinking it was a fluke, we couldn’t believe when it happened again and again, until it became routine and waking up earlier than 7am became unusual. 

I’m not entirely sure what people think when I tell them that. My health visitor actually said, you do what works for you, but I got the impression she didn’t really mean it when I told her he was in on his own, judging by her reaction! I should point out, that we have changed Health Visitor, but not for that reason and I will cover that in another post.

Invariably, new mums are both amazed I put him in on his own so early, but also, possibly even slightly envious. At the end of the day, I chose to do what suited me and my baby. Not everyone will be able to, or even want to do what I did, and that is absolutely fine - no judgments here! However it worked, and continues to work for us, and that’s what matters. I would never judge another parent for their sleep/feeding routine or for anything for that matter, as I firmly believe you do what works for you and your baby. Parents get enough unsolicited advice and judgment as it is - the least we can do is support each other, regardless of how differently we do things. You do you!

[ronjabosgraaf]

Bezoek Universiteits Museum Utrecht

Ik ben zaterdag naar het museum en de oude hortus geweest. Het is een best klein museum, maar wel heel veel visuele inspiraties. Ik heb fotos gemaakt van wat dingen die ik interessant vond en van hun kleine winkeltje. Ik heb hun foldertje meegenomen en die is nogal saai vind ik zelf. er zijn echt wel wat interessante dingen te zien en die worden niet echt weergegeven. Het museum is ook een soort rare mix tussen enge dieren en babies op sterk water en misvormde skeletten en dan een heel deel wat heel erg gericht lijkt te zijn op kinderen vermaken. Het lijkt me vooral een museum voor ouders en grootouders om hun (klein)kinderen mee naar toe te nemen. Ik denk dat het ook heel interessant kan zijn voor studenten om er heen te gaan, maar de marketing is daar echt niet op gericht.  

Ik kan dus twee kanten op gaan voor hun, ik kan meegaan in de marketing die ze al hebben en een boekje maken voor kinderen of postkaarten voor ouderen voor het kleine winkeltje, of een uitleg boekje maken of een zoek kaart voor meer interactiviteit. Dat lijkt me best makkelijk om op die manier iets voor ze te kunnen betekenen.

Wat me misschien interessanter lijkt is de richting op kijken van hoe ik deze plek hip kan maken voor mensen van mijn leeftijd. Volgens mij was iemand anders ook al op dat idee gekomen, want ik zag in de oranjerie een groep influencers die zich klaar aan het maken waren voor een photoshoot. Maar ik denk dat ze daarbij misschien niet het museum gaan promoten maar dat weet ik niet zeker. De vraag is nu hoe ik het een hippe plek zou kunnen maken. Misschien dat ik een soort mini party in de kassen kan geven met muziek en lichten, het zou wel interessant zijn om de kassen snachts te bezoeken, ik denk dat er dan een hele andere sfeer hangt. Er is een cafe verbonden aan het museum, dat zou ook wel een interessante samenwerking kunnen zijn. Dan zou ik echt een soort expo moeten maken met schilderijen of grote platen van dingen die je in het museum kan zien en dan ophangen in de kassen. 

Ze hebben ook een grote tuin, ik zou een tent kunnen zetten in de tuin voor een weekend en vanuit daar werk maken en overnachten. 

wat misschien wel een heel mooi plaatje voor hun social media zou zijn is als ik een bureau en een stoel neer zou zetten in de kleine vijver die ze in de kas hebben staan, mensen zouden dat echt wel mooi en verrassend vinden denk ik

[annemariemolema-blog]

Oud Amsterdam

Eigenlijk wist ik het zeker toen ik met de TT nachten steeds vaker verlangend keek naar een plekje. Zo’n fijn plekje om ff te zitten, misschien een knus dekentje om mijn benen. Een vriendelijke ober die mij dan een thee met een likeur 43 zou brengen. Ik wist toen eigenlijk al zeker dat ik oud aan het worden was.

Soms overvalt dit oud worden gedoe mij zomaar. Een vriend en ik gingen spontaan een weekend naar Amsterdam. We doen dit vaker en het voelt altijd heerlijk. Amsterdam is de stad waar ik intens gelukkig kan zijn. Als ik de stad binnen kom gaan er altijd een soort kleine geluks ontploffinkjes door mijn lijf.

We sliepen in een grachtenpand aan de Prinsengracht. We zatten heel gelukkig met onze wijntjes in makkelijke stoelen. Met onze vermoeide voeten op de vensterbank heerlijk te keuvelen over ons leven. We vroegen ons af wat voor party-drugs de jongelui van tegenwoordig gebruikten. Ja, we gebruikten het woord party drug als of we in een voorlichtingsfilmpje van de verslavingszorg speelden. Daarna vroeg ik mij af naar welke discotheek we toch moesten gaan. Ja, ik had als oud wijf het woord discotheek gebruikt.

We besloten er toch wat van te maken en gingen naar een hip uitziende tent genaamd SOHO. we gingen per ongeluk in een hip verjaardag feestje zitten. Het feestje werd geven door een langbenige vrouw of man of beiden, dat was niet helemaal helder. Hij/zij sprak alleen maar Engels tegen de mooie jonge mensen die er omheen verzamelden. Zij waren nogal hip, bloot, ingewikkeld en zomers gekleed.

Wij zaten ondertussen met onze jasjes aan want het was een beetje fris geworden. Ik met mijn tasje op mijn schoot want anders zou iemand het zomaar kunnen stelen. Terwijl het feestje zich uitbreidde schreeuwde hij/zij iets tegen mij in het Engels. Ik kon het niet verstaan door de harde muziek. Hij/zij gilde het nog eens maar nu in het plat Amsterdams: Of de tafel bezet was. Vriend en ik schudden gehaast nee. De hippe mensen namen de tafel over en wij zaten tegen een wand gedrukt. Als 2 provinciaaltjes in de grote stad. Ik vond het een moeilijk gebeuren. We besloten weg te gaan. We zeiden vriendelijk doei tegen de hippe 20-ers maar zij waren te druk bezig met ontzettend iets te zijn.

We liepen langs een bruin cafe, Anita Meyer schalde door de speakers en binnen waren mensen van 30, 40 en up gezellig aan hossen. We gingen naar binnen en voelden ons welkom. We snapten de kleding, de taal en het bier. Ver na middernacht bereikten we ons Airbnb locatie. We ploften moe en voldaan op bed. 's Morgens waren we weer vroeg uit de veren om een tentoonstelling te kijken net als andere ouder wordende mensen. Denk dat de hippe mensen nog te moe waren van het jong en hip te zijn van de nacht er voor.

[donnaopreis]

#17 NUSA DUA & MANADO | Toch maar terug naar Bali voor de laatste keer!

Na Flores wilden we eigenlijk nog wel een tijdje met elkaar doorreizen maar we wisten niet zo goed waarheen. Uiteindelijk wilden mams en Gert wel een beetje in de buurt van Bali blijven. Kaspar en ik hadden in Bali het zuiden overgeslagen en wilden hier eigenlijk nog wel naar toe. Het plan: Back to Bali! 

Wel vlogen we los van elkaar omdat mams en Gert al een vlucht hadden geboekt. Eenmaal aangekomen in Nusa Dua kwamen we aan in een heerlijke kamer met een groot bed en een zwembad. Toch wel lekker even die luxe als je met je mams op vakantie bent! En *tromgeroffel* hier sliepen we op onze 100ste slaapplek/bed! Mijpaal! Nusa Dua is een plek in het zuiden van Bali met veel resorts en is eigenlijk op ouderen gericht. Mams en Gert zaten hier goed dus haha, grapje. We hebben een scooter gehuurd en zijn rond het zuiden van Bali gereden. In principe kun je zo van de ene naar de andere kant van Bali scooteren. Dit hebben we dan ook gedaan. We zijn richting Uluwatu gescooterd. Hier was het erg hip met surfrestaurantjes en hippe winkeltjes. Na drie dagen zijn we weer uitgecheckt en besloten mams en Gert richting de eilanden van Bali te vertrekken op ons aanraden :). Is daar namelijk erg mooi! Wij hadden besloten richting Sulawesi te gaan, sja waarom niet he? Het reizen in Indonesië is eigenlijk best raar. Je moet namelijk alles vliegen. Op een gegeven moment voelt dat echt alsof je een trein instapt en deze weer uitstapt. Het aantal keren dat we hebben gevlogen kan ik dan ook niet meer op 2 handen tellen. Het is binnen Indonesië de enige en de veiligste manier om ergens te komen. Na het afscheid nemen zijn we vertrokken naar het vliegveld. Gelukkig was het afscheid niet heel heftig aangezien ik mams over anderhalve maand weer zie. Jeej!

Na een lange vlucht met veel vertraging en een stop in Makkasar (zuid- Sulawesi) kwamen we om 00.15 aan op het vliegveld in Manado (noord- Sulawesi). Al vrij snel hadden we een taxi te pakken die ons naar ons hotel bracht. Eindelijk slapen. De volgende ochtend hadden Kaspar en ik natuurlijk weer de enige westerse tent gevonden met de lekkerste cappuccino ever. Op de een of andere manier is de koffie het beste op plekken waar het niet toeristisch is en waar je het niet verwacht. Rond 14.00 zouden we de publieke boot richting Bunaken nemen. Bunaken is een klein eiland zonder stroom. Rond 17.00 tot 9.00 gaat de stroom aan. Verder is er vrijwel niets te beleven. Er zijn zelfs geen restaurantjes. Alle resorts op dit eiland bieden dan ook 3 maaltijden per dag aan inclusief thee, koffie en water. Dit betekent dat je praktisch gezien niet van je resort afkomt. De reden dat we naar dit eiland wilden is omdat het duiken er erg goed schijnt te zijn. Misschien wel een van de betere plekken binnen Indonesië.  We zijn door de taxi gedropt bij de haven en we werden gelijk al belaagd door een aantal mannetjes die beweerden dat ze de publieke boot waren. We waren opzoek naar een specifieke naam van de boot omdat we wisten dat deze het goedkoopst en veiligst was. Onderweg al zoekende naar de boot beweerden meerdere mannen dat ze de kapitein van de boot waren. Daar trapten Kaspar en ik na 10 maanden reizen niet meer in. We konden de publieke boot maar moeilijk vinden en liepen met onze koffers de haven op en neer. Alweer kwam er een mannetje naar ons toe die beweerde dat hij de kapitein van de boot was. Hij noemde de naam van de boot zoals al die andere mannetjes ook al deden. Ook hier trapten we niet in todat hij mijn naam riep! WHUT. Ik schrok me dood. Blijkbaar wist deze man mijn naam en wist hij ook waar we verbleven. Eenmaal bij de boot werden we hartelijk ontvangen door andere locals op de boot en een van de eigenaren van het resort. Ze vertelde dat ze ons op zou wachten en niet zonder ons zou vertrekken. Wij wisten van niets, maar hey, het feit dat we worden opgewacht door de kapitein van de publieke boot is voor ons nieuw en luxe! Op de boot ontmoette we al snel een stel Nederlanders uit Amsterdam. Bizar eigenlijk dat je naar de andere kant van de wereld gaat en praktisch gezien je buren tegenkomt. De publieke boot waar we opzaten was volgestouwd met van alles. Er stonden zo'n 30 5-liter water kannen, heel veel dozen met eten, er hingen zakken met fruit aan het dak van de boot en er stond een heuze gloednieuwe motor op de boot. 

Voor ons zo langzamerhand doodnormaal maar als je er bij stil staat besef je wel even dat deze boot flink vol zat met meuk! Je moet ook wel als er op het eiland niets te halen valt. Mensen moeten natuurlijk ook gewoon eten en drinken.

[arnoldbalde]

View this post on Instagram

A post shared by Arnold Baldé | Dichter & Spoken Word Artist (@arnoldbalde)

🙏🏼🤪HOME SCHOLING DOE JE THUIS🤪🙏🏼 een educatieve bouwsessie met m’n Dían m’n zoon, m’n guru m’n enige huisgenoot die niet ooit ongesteld wordt. Hoop ik. Man, als we allebei duidelijk niet ongesteld zijn, en twee andere wel, dan gaan wij wel ff ergens chillen in een hippe lounge tent. Daar zullen wij dan underground ppl zijn. Mensen die anders zijn dan die über hippe hipsters. Wij zullen onszelf zijn, of waarschijnlijk iemand anders. Maakt niet uit. Sowieso niet ongesteld. . . . Jij bent perfect. . . . #ouderschap #ongesteld #homescholing #thuisleren #thuiswerken #scholendicht #coronavirus #coronanederland #positiviteit #verbinden #leren #overalleren #haha #lachen #humor #comedy #cabaret #plezier #spelen #vaderschap #vaders #papastories #opvoeding #kleuter #kinderen (at The Hague, Netherlands) https://www.instagram.com/p/B94xhlRFB1M/?igshid=bu9dsit3jfy5

[fransopdefiets]

7-7 Stamford Bridge

Gisterenavond naar een hippe tent om te eten, ik krijg een plekje naast de WC deur. Maar natuurlijk mag u ook ergens anders zitten :-). Ik nam een biefstuk voor de spieren en toe sticky toffeepudding. Gewoon een stukje fruit zit er bij die Engelsen niet in, dat moet je zelf maar organiseren als je thuis bent.

Op de camping een beetje gehangen en even wat boodschappen gedaan, veel energie zit er niet meer in vandaag. Verder weer gelezen in de slavernijbundel, alle artikelen eindigen met de mededeling dat nog veel onderzocht moet worden. Verder is het zoals altijd op het eerste gezicht een eenvoudige kwestie, maar hoe meer je leest, hoe meer vragen je jezelf gaat stellen.

Ik ben nu over de helft met de antibioticakuur en die rode vlek is bijna weg. Ik zal blij zijn als het over os, want vanmiddag heb ik mijn oren ongenadig verbrand. Gewoon niet goed gesmeerd.

‘s Nachts bedacht ik me opeens hoe ik het probleem met de app van Tumblr moest oplosse. Afmelden en weer aanmelden natuurlijk! Have you tried to turn it off and on again? En dat werkte. Ik werd nl. wakker van de bruine ganzen waarmee ik het gras en de vijver moet delen. Die slapen ‘s nachts ook, maar af en toe schrikt er eentje wakker na een nachtmerrie over een vos en die begint dan vreselijk kabaal te maken en dan komte de hele troep in beweging. Alarm, wegwezen! Even later blijkt er niks aan de hand te zijn en valt de groep weer in slaap.

Ik wil hier graag even reclame maken voor Head and shoulders. Ja inderdaad de shampoo. Ik was nl. mijn eigen verantwoorde biologische shampoo met gember kwijt geraakt. Nu doe ik alle smet die shampoo, douchen, scheren, de afwas en mijn kleding. Maar gelukkig verkochten ze op de vamping waar ik was ook zeep, ik kon kiesen uit een dubbelpak zeepblokken van Dove of Head and shoulders. Ik koos voor het laatste, want dat zit in een flacon. Mijn kleding heeft er nog nooit zo fris en schoon uitgezien en dat moedigde me aan om de handvatten van mijn fiets aan te pakken. Daar zit een dikke laag vuil en zonnebrandcreme op, die in de loop der jaren was ingebrand en niet te verwijderen leek. Maar nu komt het, even bevochtigen, dik Head and shoulders erop, tien minuten laten intrekken en dan met de schuurspons er overheen. Ze zien er weer als nieuw uit. Alleen mijn laatste haren, die heb ik er niet mee mee durven wassen, uit vrees met een glimmende schedel thuis te komen.

De ochtend naar York gefietst en daar in een echt boekencafe met wifi de routes uitgepuzzeld. Ik volg de huidige route nog tot Selby en dan buig ik af naar de kustroute, de NCN 1 oftewel Eurovelo 12. Zo kom ik vlak voor Hull uit bij de brug over de Humber en vanaf daar hoef ik alleen maar 800 kilometer de bordjes te volgen naar Harwich. Nu hoor ik je al denken, 800 km bordjes? Nou tot nu toe vind ik het echt fantastisch bewegwijzerd, het is maar een enkele keer dat er geen bordje staat bij een afslag.

Ik kon in York geen gidsje vinden van deze route, wel eventueel detailkaarten, maar dan moest ik wel bereid zijn om ongeveer 20 kaarten te kopen voor pakweg 300 pond. Nog los van het extragewicht leek me dat geen goede investering. Dan moet het maar op de telefoon, tenslotte staan alle grote fietsroutes in mijn onovertroffen mapy.cz app. De app is gebaseerd op openstreetmaps, maar alle doorgaande wandel en fietsroutes staan er ook in. Het is alleen een crime om op je telefoon te navigeren, vooral in de regen of felle zon.

Wat ik wel in York vond, was shampoo van het merk Faith in Nature. Ja, dat is mijn merk, dat geloof heb ik ook!!

Afstand: 30 km

Tijd: 2 uur

[supermauswithagun]

Jókai Anna: A gyermekek imája

Jézus-baba, hát eljöttél.

Ide a ronda panelbe, hozzám. A kék égből jöttél, mondják, én meg a lila óvodából.

Nézd, a többiek alszanak már. Ketten vagyunk ébren.

A holdautó pörög és berreg.

A robotember nyikorogva lépked.

A lézerpisztoly villog és sivít.

Ezek az ajándékaim, bizony, most kaptam őket.

De Te csendes vagy, nincs semmi mutatványod. Csak fekszel itten a gipszjászolban. Mert Te jó vagy. A rossz én vagyok, mert szaladgálok, izgek-mozgok folyton. Fetrengek is, ugrálok is. És azt a nagyok nem szeretik. Azt szeretik, ha ülök vagy állok. De a legjobban azt szeretik, ha alszom.

Jézus-baba, tedd, hogy csak akkor kelljen aludnom, ha álmos vagyok. Maradj mellettem éjjel, amikor annyira félek. mert jön lefelé a gonosz manó a csőben. Tudod, az, amelyik a rossz gyerekeket a lábuknál fogva behúzza és leviszi a csatornába. Ahogy a nagyok mondják, hogy ez megtörténhet. És akkor a fejem nem fog átférni a lyukon. Össze fog törni darabokra. Mert előbb-utóbb ez lesz a vége. Még az anyukám is ezt mondja néha. Hogy értem jő a gonosz manó. Mégsem viszik arrább a csőtől az ágyat.

Értem jő a gonosz manó. Ha csak meg nem javulok.

Jézus-baba, segíts javulni! Meséld el, mi kell egy igazi, érvényes javuláshoz!

Ők már - tudod, ők itt - vajon végképp meg vannak javulva? És hogy jobban hallják egymást, azért ordítanak? Csak egy kicsit vedd le a hangjukat, kérlek. A nyomogatós fekete irányítóval a távolból is megteheted. Amit nekem nem engednek megnyomni soha. Pedig jaj, de szeretném. Futtatni előre meg hátra a videón a képet. De az árt. És ami a holmiknak árt, az a legtilosabb. A kár hamar megvan. S hiába nem akarattal, ők megvernek mégis.

Jézus-baba, szólj nekik. Látod, minden játékom tud valami izgalmasat. Te sem lehetsz butuskább. Hiszen ma este rád mutattak és úgy szólítottak: megváltó.

Hogy ez pontosan mit jelent, nem értem.

Van beváltás (forint dollárra)

Van kiváltás (láncot a zaciból)

Van felváltás (ezrest a közértben)

Van leváltás (ez érte apukámat)

És visszaváltás is van, a sok-sok nehéz és büdös üveggel.

De ez a megváltás - ez még valahogy homályos. Mindenesetre - ha ez valami jó dolog - válts meg engem is. Ki ne hagyjál belőle.

Mert engem ki szoktak hagyni.

Az óvodábal a játékból

Itthon a beszédből

Az utcán a fagylaltból.

És engem csúfolni is szoktak

Az óvodában az orrfolyásért

Otthon a kényeskedésért

Az utcán a csámpás lábam miatt

Pedig azt mondják, mindez csupa katonadolog, helyt kell állni, mert később jönnek azok a bizonyos nehézségek.

De Te ezt nálam sokkal jobban tudod talán, hiszen téged egyszer nagyon meg fognak kínozni, van erről egy képem, sőt föl is szögeznek majd egy keresztre.

- ha ezt egyáltalán előre megmondták neked -, és ezért nagyon sajnállak. Jézus-baba, olyan kicsi vagy, és külön rám mosolyogtál, amikor a gyertyák égtek.

Talán még nem is olyan biztos, hogy ez a szörnyű történés meglesz, a tavasz még messze van, csak most kezdődött a tél.

Tanácsolom, próbálj egy kicsit lassabban nőni. De ha mégis valamivel nagyobb leszel, hógolyózzunk.

És én fogok rád vigyázni,

Hogy kő a hógolyóban ne legyen persze

Lám vigyáz rád az anyukád is, itt van egészen melletted. Szelíd anyuka, nincs karcos gyűrű a kezén. Ráér - csak ringat téged. Az apukád is csendes: nem randalíroz, csak békésen örvendez.

Akarták, hogy Te megszülessél. Pedig milyen szegények

Istálló

Szalma

És mindenféle állatok

Nekem állatot nem engednek, elég gond vagyok nekik én magam is, mondják.

Bizony, szomorú, hogy akkora gond vagyok szerencsétlen anyukámnak.

Ha elmennék innen, biztos könnyebb lenne neki. De én nem merek egyedül elmenni.

Rosszaság, azt mondja,

Hogy lógok a nyakán, amikor siet,

Hogy benyálazom az arcát,

Amikor éppen kifestette magát,

Hogy nyaggatom a meséért,

Amikor a tévét nézi.

Igen, talán akkor lennék jó, ha hipp-hopp, nem lennék, de azért Jézus-baba, mégse engedd, hogy a gonosz manó darabokra szaggasson a csőben.

Hanem úgy intézd, hogy valahogy egészben maradjak, úgy vigyél el, mert akkor, ha anyukám mégis sírna értem, rögtön vissza tudnék jönni,

És akkor talán kapnék legalább egy plüssmackót, mert egyenlőre ilyesmit nem kapok,

Mert a mackó fölfeslik, és a fűrészpor a szőnyegekbe beleeszi magát, helyette itt a lézerpisztoly, nem csinál kárt, nagyon ártalmatlan, illik szépen megköszönni,

És volt ám nekem első apukám is

Egyik napról a másikra elpárolgott, állítják mind a nagyok,

És - Jézus-baba - ez is rettenetesen félelmetes, hogy egy erős felnőtt csak úgy megy az utcán és hirtelen pára lesz belőle, mint a vízből, ha sokáig forraljuk,

És ez mindenkivel akkor megtörténhet, Jézus-baba, egészen váratlanul,

Ezért aztán félek a téren, különösen, ha fúj a szél, mert a szél aztán a párát is elfújja.

...Most is félek például.

De ha kiáltok, jönnek és megszidnak.

És akkor még jobban félek.

Szerencsére szívjóságból ma este egy parányi fényt hagytak.

A Te csillagod világol a jászol fölött.

Látni téged, Jézus-baba.

Ne áruld el, mit tudsz. Ne áruld el nekik.

Mert akkor irigységből bántanak.

Jézus-baba, érdekes: ha üres a zsebem, a játékból kilökdösnek, de ha szebb valamim,

Agyon akarnak ütni.

Jézus-baba, tente-tente. Várj, betakarlak. Jól megleszünk mi ketten.

Úgy sincs öcsikém.

Én vigyázok rád.

Te vigyázol rám.

Majd - ha már olvasni is megtanulsz - írok neked levelet is. Kívánságlistát.

Amit kérek, nem drága dolgok. Én inkább arra vágyom, Jézus-baba, anyukámnak ne legyen szüksége annyira pénzre, mert közben a lelkét is kifacsarják, ahogy mondja, s ez borzasztó lehet neki,

Az új apukám legyen egy kicsit a régi,

Óvoda csak vasárnap legyen,

És az az egy darab maradék nagymamám öregedhessen meg végre.

A nagymamám nem versbeli, hanem

Sárgabarackszínű haja van

És lila a körme, mint az óvodánk fala. Mindig eszembe jut egyikről a másik.

De azért a nagymamám nem rossz, nehogy azt hidd, Jézus-baba.

Pénzt is ad, csak tilos elköltenem.

Matrica, vattacukor, mesekönyv. Ezek a legtilosabb költekezések.

A matrica ragad,

A vattacukor maszatol,

A mesekönyv porfogó.

Majd, ha én keresem rá a pénzt.

De addig is, annyira szeretnék!

Van egy dobozom, a pénzemet abban tartom. Már majdnem tudok számolni. A nagymamám örül ennek, mert az életemben ez a legfontosabb.

Csak már öregedne meg a nagymamám végre. Mert addig nincs idege a gyerekre.

Majd ha már végkép megöregszik, lesz neki rám idege is.

Megígérte.

Hát ebben például segíthetnél, Jézus-baba. A nagymamám is biztosan szépen megköszönné.

Talán ma jön az alvás. Ma van a szeretet éjjele. Ez délutántól reggelig tart. Ilyenkor muszáj nekik szeretni.

J��zus-baba, meglátod, minden jóra fordul. Csak bízzál Te is bennem. Nem akarom, hogy meghalj. Nem akarom, hogy a felnőttek csúfoljanak. Az, akit a képen láttam megfeszítve, egy másik volt, Nem Te. Nem Téged.

Csak bízzál bennem, ez nem fog előfordulni újra, ezt nem szabad elkövetni minden évben, hogy télen megszületsz, és tavasszal mindig megölnek és nagy keservesen tudsz csak feltámadni.

Csicsija, Jézus-baba,

Mi ketten tartsunk össze,

Gyere hozzám játszótársnak,

Akkor is légy, ha nem látnak

Isten éltessen, nyugodtan nőj csak nagyra, aztán alapíts majd egy csapatot, és vegyél be - legalább Te - abba a csapatba, engem, aki még nem tudtam egészen megjavulni, és ezért el vagyok küldve mindenhonnan

nyárra is maradj itt

csak el ne áruld a terveinket, mert akkor ezek kidobnak Téged a kukába, engem meg kiröhögnek, ahogy ez már lenni szokott idáig-mindig,

de most meleg fény álom van.

[notonebut]

De bekoorlijkheid van een nieuwe stedelijke cultuur

Veel mooi volk aan de Alexander III brug in Parijs voor de uitreiking van Les prix de l’architecture acier 2019. De hippe tent Faust aan de Seine gonsde van geïnteresseerde staalliefhebbers: ... from B&W Architectuur nieuws http://ifttt.com/images/no_image_card.png

[crispykrabkrab]

De bekoorlijkheid van een nieuwe stedelijke cultuur

Veel mooi volk aan de Alexander III brug in Parijs voor de uitreiking van Les prix de l’architecture acier 2019. De hippe tent Faust aan de Seine gonsde van geïnteresseerde staalliefhebbers: ... from B&W Architectuur nieuws